Een rondleiding met zicht op de vice president

Als Alexa haar deuntje om tien over half acht speelt schrik ik wakker. Ik heb niet eens gemerkt dat Rick opstond! Maar goed dat ik een wekker heb gezet. Ik spring (ok, iets minder enthousiast) onder de douche en kleed me in mijn rondleidingsplunje.

Het is bewolkt, maar een aangename twintig graden als ik beneden kom. Ik pocheer een ei en snijd een tomaat in plakjes voor mijn ontbijt. Terwijl ik eet en mijn koffie drink doucht Rick. We doen Orion in zijn bench en Snickers in zijn drager.

Rick zet me bij de metro af en rijdt dan door naar de dierenarts voor poging twee om bloed af te nemen van Snickers. Hij heeft vanochtend een poeder gehad dat hem rustiger maakte en dit keer lukt het wel. Ook geven ze hem een infuus met vocht om uitdroging tegen te gaan.

Intussen kom ik iets meer dan een half uur later bij het Smithsonian station aan. Daar loop ik zoals altijd even naar het "kasteel" voor een pit stop en een flesje water. Dan ga ik terug naar het station waar ik al een stel op een bankje zie zitten waarvan ik denk dat het M. en M. zijn.

Dat is inderdaad het geval en zij zeggen dat mijn vriend al zei dat ik zou komen. Mijn vriend? Dan zie ik Michael, die enthousiast naar me zwaait. Oh ja, die vriend, zo'n aardige man! Ik zwaai terug en dan beginnen we aan onze wandeling van vandaag.

Het is rustig in de stad qua toeristen valt me meteen op. De opdringerige "monniken" met armbandjes, die ook in Las Vegas in grote getalen aanwezig waren, zijn ook vandaag in grote getalen aanwezig. Omdat er minder toeristen zijn sla ik ze als vliegen van ons af. Zo irritant!!

We lopen naar het Washington Monument en ik vertel de smeuiige geschiedenis daarvan. Dan met nog meer "monniken" onderweg lopen we naar het Tweede Wereldoorlog monument. Daar zien we een grote groep met Honor Flight veteranen, maar er is geen ceremonie dit keer.

We bezichtigen het Vietnam Veteranen Monument en bewonderen Lincoln op zijn troon in zijn monument. En dan blijkt het Koreaanse Oorlogsmonument afgesloten voor het publiek en niet zo beetje ook. Dat is me nog nooit overkomen!

Als het niet lang zal duren kunnen we wel even wachten, maar de park ranger zegt dat het zeker een uur gaat duren. Gauw zoek ik online op wat er aan de hand is en de vice president blijkt iets met een vlag te komen doen. Inderdaad komt zijn enorme entourage aanrijden en zien we Mike Pence's bijna lichtgevende witte haren in de verte.

Dit is maar een klein deel van de officiele auto's en politie

We moeten een flink stuk omlopen om naar het Tidal Basin te komen. Onvoorstelbaar wat een beveiliging er ook voor de vice president is! Volgens mij net zoveel als voor de president, maar misschien moet dat ook wel want beiden zijn allerminst geliefd.

Via het Martin Luther King Jr. Memorial lopen we naar het Tidal Basin. Het stuk tussen het MLK Memorial en Franklin Delano Roosevelt Memorial is enorm modderig. Ik glijd er zelfs bijna in uit, maar kan me gelukkig staande houden. Anders had ik er de rest van de dag niet uitgezien!

Na het Franklin Roosevelt Memorial kies ik dus de hoger gelegen stoep om naar het Jefferson Memorial te lopen. Wat had ik Thomas Jefferson graag gekend, zo'n bijzondere man. Ik lees nu boeken die spelen in het tijdperk dat hij belangrijk was in dit land, maar die gaan meer over de tweede president John Adams en zijn vrouw.

We hebben er flink de pas ingezet en hebben ruim de tijd om het Witte Huis van achteren en van voren te bekijken voor we gaan lunchen. Ik maak onze reservering bij de Old Ebbitt Grill via Open Table ook een kwartier vroeger, voor kwart voor een.

Om half een lopen we het zoals altijd drukke restaurant binnen. Wonder boven wonder krijgen we meteen een tafel. De bediening is ook vlot en voor we het weten is ons eten er. M. neemt een bbq sandwich, zijn vrouw M. een garnalen po boy en ik de salade met blauwe geitenkaas, heel lekker.

Net na onze oorspronkelijke reserveringstijd van een uur staan we weer buiten. Daar zit Rob, de dakloze veteraan, na vele maanden weer in zijn rolstoel. We praten even en helaas is er niets in zijn situatie veranderd.

Verder lopend praten we over de schrijnende situatie met de dakloze veteranen hier. Het is toch te gek voor woorden dat iemand als Rob al jaren op geschikte woonruimte wacht? Werkelijk schandalig hoeveel veteranen dakloos zijn (Rob is dat technisch niet want hij kan terecht in een opvanghuis, maar dat is niet hetzelfde als je eigen plek hebben).

Langs Pennsylvania Avenue lopen we naar het Capitool en Capitol Hill op. Zoals altijd eindigen we in de mooie Library of Congress. Die verveelt werkelijk nooit en als laatste bekijken we daar altijd de oudste kaart van de Verenigde Staten uit 1784. Hoe anders is die dan tegenwoordig en allemaal met de hand gemeten, zo knap!

Het is pas half drie als we klaar zijn dus zij hebben nog ruim tijd om iets anders te gaan doen. Dat wordt het Air and Space museum. Ik wijs ze de weg en neem dan afscheid. Het was weer een leuke dag samen en ik hoop dat zij dat ook vonden.

Bij de metro hoef ik zelfs nog geen spitstarief te betalen! Een uurtje later ben ik weer in Vienna en roep een Lyft (goedkoper dan Uber, zelfs met tip). Elias is heel vriendelijk en geinteresseerd in wat ik in Washington deed. Thuis strompel ik wel naar binnen, want mijn voeten protesteren na 15 kilometer lopen.

Op het deck zijg ik neer in mijn hangmatstoel en kom er niet uit tot Rick thuiskomt. Ik val bijna achterover als Rick voorstelt naar California Shabu Shabu te gaan! Ik ben daar dol op, maar ga eigenlijk alleen als hij op reis is. Ik ben dus meteen van de partij.

Zoals altijd is het heel smakelijk en gezond,veel proteines en groentes en we weigeren de noedels en rijst. Zonder dat is het meer dan genoeg te eten. Dit keer neem ik een mix van de tomaten soep en tonkatsu soep en dat bevalt me goed. Volgens mij vindt Rick het stiekem ook erg lekker.

Thuis gaan de voeten omhoog en kijk ik kookshows en Rick wat hij leuk vindt om te kijken. We zijn allebei moe, ik vooral lichamelijk. Hopelijk volgt mijn geest snel, want ik wil op tijd naar bed.