Dag 10 Cruise: Het Panama kanaal

Rick heeft zijn wekker voor kwart voor zes gezet want we willen het schip onder de Bridge of the Americas door zien varen. Die brug verbindt Noord en Zuid Amerika. Maar als we om kwart voor zes wakker worden zien we de brug al wegglijden.

We racen ons bed uit en maken nog net een paar foto’s. Rick kleedt zich daarna aan en gaat naar boven om alles goed te zien. Ik voel dat ik me vandaag niet lekker zal voelen als ik nu opsta. Ik ga dus nog tot net na zevenen slapen.

Als ik op dek 10 kom is het er flink druk. We zijn inmiddels de eerste van drie sluizen door. Ik vind Rick en we kijken naar hoe het schip door de volgende twee sluizen gaat. Het is ontzettend gaaf en van de kant kijken er ook veel mensen mee en wordt er over en weer gezwaaid.

We gaan door de Cocoli sluizen, die in 2016 geopend zijn. Het oude kanaal is ook nog in gebruik maar voor kleinere schepen. Er is vanochtend een piloot aan boord gekomen wiens baan het is de schepen veilig door de sluizen te leiden. Als we in het Catun meer aankomen varen we 27 meter hoger dan in de Pacifische oceaan.

De Disney service is weer super! We krijgen koffie, jus d’orange en water aangeboden. Ook komen ze langs met koele doeken en als het gaat regenen krijgt iedereen een Disney poncho. Tegen half negen zijn we een uur vroeger, dan de kapitein gisteren omriep, in het Panama Kanaal. 

Nu hebben we Noord Amerika links van ons en Zuid Amerika rechts van ons. Het landschap is prachtig, dichtbebost regenwoud op de heuvels. De tocht naar de volgende sluizen zal ongeveer vier uur duren.

Na onze Cove Cafe koffies te hebben opgehaald zoeken we nog een tafeltje in Cabanas. Daar is het natuurlijk heel druk, want iedereen heeft eerst boven naar de sluizen gekeken. We vinden er nog een bij het raam en hebben prachtig uitzicht.

We laten het eten ons weer goed smaken en bedenken dan wat we, behalve genieten van het uitzicht, willen doen. Dat wordt weer de foto speurtocht. Vandaag moeten we naar lichten zoeken. We vinden er al heel wat, maar moeten er een aantal voor later houden.

Ook halen we onze paspoorten en laten daar door een Panamese douane beambte een stempel dat we door het Panama kanaal zijn gegaan inzetten. Tot onze verbazing is de rij daarvoor maar heel kort. Wij vinden het juist een heel leuk aandenken. 

We willen namelijk vooraan staan als het schip door de volgende sluizen gaat. Ruim een uur daarvoor zien we dat de plaatsen aan de railing al snel opgevuld worden. Rick gaat er twee vasthouden terwijl ik onze tassen haal.

Aangezien dit een paar uur gaat duren vul ik mijn Yeti beker ook en haal een hapje van de shawarma bar. Dan staan we eerste rang om het spektakel mee te maken. Eerst gaat het schip voor ons de sluizen in. Dat duurt best lang, maar als dat in de derde sluis is komt er een sleepboot voor ons schip.

Dit keer gaan we natuurlijk langzaam omlaag. Het is fascinerend om te zien, wat een staaltje ingenieurskunst! Het is ook gezellig want zoals altijd kletst iedereen met elkaar. Ik moet dan altijd aan het gezegde “Ships that pass in the night” denken.

We hebben even een leuk gesprek en dan zien we elkaar na deze cruise waarschijnlijk nooit meer. Dat is hetzelfde met het personeel. Met zo’n lange cruise is dat nog vreemder.

Net als vanochtend begint het als we door de derde sluis gaan te regenen. Ik ben blij dat ik mijn poncho mee heb, want veel mensen hebben dat niet. Zij worden dus kleddernat omdat ze toch willen blijven en hun goede plek niet op willen geven.

Om kwart voor drie varen we de sluizen uit in Colon, Panama,  en al gauw de Caribische Zee op. Nu zijn we onderweg naar Cartagena, Colombia, waar we morgen na bijna een week op zee van boord zullen gaan.

Als ik Google hoe ver Colon en Cartagena van elkaar verwijderd zijn (ongeveer 500 km als ik de juiste site vond) vind ik uit dat er geen weg over land is tussen de twee steden. Het stuk er tussenin is de enige onderbreking van de duizenden kilometers lange weg van Argentinie naar Alaska.

Het heet de Darien Gap en wat ik erover lees fascineert me. Ik vind een blog van iemand, die er doorheen heeft gereisd en dat is zeker niet iets voor de gemiddelde kampeerder of zelfs de meer avontuurlijke. Als ik meer internet heb wil ik er verder over lezen.

Wij zoeken een tafeltje op en Rick gaat zijn lunch halen. Dan haal ik ook nog een hot dog (die zijn zo lekker hier!) als snack. Rick gaat nog foto’s nemen van de grote haven van Colon en dan varen we de zee op.

We moeten nog twee lichten van de foto speurtocht vinden. Eentje zien we helemaal bovenin het schip bij de Bibbidi Bobbedi Boutique. Dan is er nog een vage over. We krijgen een hint van een van de Disney mensen en zelfs dan is het nog moeilijk. Maar we vinden hem uiteindelijk!

Na het formulier ingeleverd te hebben gaan we terug naar de kamer zodat ik Bonine tegen zeeziekte in kan nemen. De zee is vrij rustig, maar ik wil geen risico’s lopen. Ik haal ook meteen mijn laptop op om dit blog te gaan schrijven in de Crown & Fin pub.

Daar zorgt Jnmel weer goed voor ons. Het internet doet het op het moment niet dus hopelijk verandert dat voor we naar bed gaan.

Vanavond hebben we gereserveerd in het speciale restaurant aan boord, Palo. Dit is het enige restaurant wat niet gratis is. Het is vanavond ook semi-formal avond dus niet lang, maar wel netjes. Ik heb mijn zwarte jurk ervoor mee en Rick een colbert met een mooie pantalon.

We gaan eerst foto’s laten maken in de lobby. Alleen zijn er geen fotografen. Daar staan we dan, maar niet getreurd een ander paar bevindt zich in dezelfde positie. We besluiten dus maar foto’s van elkaar te maken.

Boven bij Palo zijn we wat vroeg voor onze reservering en bestellen eerst een drankje aan de bar. Al gauw worden we naar onze tafel gebracht. Daar krijgen we een bordje antipasti toegereikt, prosciutto, olijven, Parmezaanse kaas en meer. Rick en ik eten er wat van maar het is erg zwaar en we willen kunnen genieten van de maaltijd, die gaat komen.

Rick verrast me met caviaar, die hij als voorafje voor mij heeft besteld. Het komt met een glas Krug grand cru en smaakt net zo decadent als het allemaal klinkt. Tot het laatste eitje is het verrukkelijk. Judy, onze serveerster, ligt helemaal dubbel als Rick vraagt of ik er zeker van ben er niet een op het tapijt te hebben laten vallen.

Sowieso lachen we vanavond wat af want Rick is op dreef. Hij is meestal zo rustig, maar als zijn humor kant naar buiten komt is het onmogelijk om niet te lachen. Judy uit Barbados vindt ons de leukste klanten, ze heeft nog nooit zoveel gelachen. 

Daarna heb ik een gerecht met witte asperges, zo lekker! En als hoofdgerecht heb ik de schol. Judy fileert die en ik grap met haar dat ik dat ook kan doen. Daar is ze van onder de indruk want de meeste Amerikanen hebben nog nooit een vis gefileerd, Rick incluis. 

Vanavond laten we beiden ons dieet varen en bestellen de chocolade souffle. Die is heerlijk, al eet ik er maar de helft van. En zo eindigt weer een prachtige dag!