Zaterdag
Ver voor Alexa om kwart voor acht haar wekker geluid laat horen ben ik wakker. Ik sta dan ook meteen naast mijn bed en ga douchen. Ik moet even bedenken wat ik aan zal doen, want het is zwaar bewolkt en er wordt motregen voorspeld, maar het zal wel rond de 25 graden worden.
De keuze valt op een capri broek, die me eigenlijk te groot is, maar voldoet en een topje met driekwart mouwen. Met mijn regenjas erbij zal het warm genoeg zijn denk ik. Gelukkig is het wel droog en hopelijk blijft dat zo.
Zodra ik naar beneden ga laat ik Orion uit. Dan doe ik hem even in de garage zodat ik de katten los kan laten. Snickers is nog hetzelfde als gisteren en ik geef hem een nieuw blikje eten. Hij eet wel wat, maar verslikt zich ook in een stukje vlees. Veel is het niet en ik vrees zeker niet genoeg om hem lang in leven te houden.
Als Snickers echt weer weigert te eten geef ik het voor vanochtend op. Ik geef Orion zijn ontbijt in zijn bench en rijd dan naar Starbucks om mijn ontbijt op te halen. Het is weer de nitro brew en de egg bites.
Alleen staat er een ijskoffie en geen nitro brew. De barista zegt dat zij het drankje niet gemaakt heeft (wat maakt mij dat uit?) en dat ze het graag opnieuw voor me maakt. Bijna doet ze toch ijs in de nitro brew en dat hoort dus niet. Gelukkig kan ik het net voorkomen. Ze wil me de ijskoffie ook meegeven, maar ik zeg haar daar maar van te genieten want ik kan hem niet meenemen in de metro.
In het weekend is het veel makkelijker parkeren bij het Vienna metrostation en ik krijg de dichtstbijzijnde parkeerplaats bij de ingang van het station. Daar eet ik mijn egg bites en drink mijn koffie.
Dan weet ik dat de trein van vijf over half negen klaar staat en ik loop er snel heen. Ik zit nog niet als de deuren al dichtgaan! Goed want ik had geen zin twaalf minuten op het perron te wachten.
Vijfendertig minuten later stap ik bij het Smithsonian Station uit. Daar is het druk! Als ik bovengronds kom hoor ik bovendien allerlei getoeter. Het zijn tientallen vrachtwagens, die achter elkaar aanrijden. Geen idee wat voor protest dit is.
Zoals gewoonlijk ga ik bij het Smithsonian kasteel een pit stop maken. Bij de tassen controle krijg ik een compliment over mijn regenjas. Dat is mijn meerkleurige jas uit Australie, die inderdaad opvalt hier.
Er begint hier net een rondleiding van zo'n twintig minuten door het "kasteel". Ik besluit mee te lopen, want die tijd heb ik nog wel. Jammer genoeg praat de gids bijna onverstaanbaar, zelfs voor mij en niet erg interessant. Daar heb ik dus geen zin in en loop weer weg uit het groepje.
Na een flesje water met aardbeiensmaak te hebben gekocht ga ik wat Pokémon Go spelen. Vandaag is Pikachu ruim aanwezig. F. belt dat ze wat verlaat zijn want hun ontbijt nam veel langer dan verwacht dus ik speel nog wat door. Tegen de tijd dat ik terug ben bij het metrostation heb ik al bijna 5000 stappen bijeen!
Maar bij de andere uitgang staan ook geen twee dames dus ben even verward of ik ze toch waar ik zat gemist heb. Maar dan zie ik twee dames vlakbij en vraag of zij F. en T. zijn. Dat blijkt het geval en zo heb ik moeder en dochter toch weer gevonden.
Het blijkt een heel gezellig en enthousiast stel te zijn. Mijn favoriete klanten zijn mensen, die geinteresseerd zijn en ook onderweg lekker kletsen. Dat is het geval en ik heb meteen heel veel zin in de dag en om hen "mijn" mooie stad te laten zien.
We lopen als eerste naar het Washington Monument. Om ons heen loopt een enorme groep met Autisme t-shirts aan. Er blijkt een groot evenement van Autism Speaks te zijn. Sowieso is het enorm druk op de Mall.
Bij het Washington Monument, onze eerste stop, vertel ik over de grappige geschiedenis van dit monument. Het is nog altijd de hoogste obelisk ter wereld en hopelijk kunnen we volgend jaar weer naar boven als de lift gemaakt is.
Bij het Tweede Wereldoorlog Monument zien we weer een Honor Flight groep waar ook nog een paar Tweede Wereldoorlog veteranen bij aanwezig zijn. Onvoorstelbaar, want die zijn intussen zeker negentig.
Het monument blijft indrukwekkend en F. en T. herkennen erachter het "Kilroy was here" tekeningetje. T., die 24 is, vertelt zelfs dat zij het regelmatig als ze zich verveelt tekent. Dat was ook het geval toen ik opgroeide en ook wij wisten toen niet waar het vandaan kwam.
Via de Reflecting Pool lopen we naar het Vietnam Veteranen Monument. Vandaag is het de 59ste verjaardag van de ontwerpster hiervan, Maya Lin. Zij was 21 toen haar ontwerp voor dit monument won. Het blijft indrukwekkend, de ingezonken zwart granieten muur met tegenwoordig 58318 namen erop.
Het Lincoln Memorial is het drukst, zoals altijd. We bekijken het standbeeld met zijn "stalen" en "fluwelen" kant, een hand in een vuist en een hand los. Hier staat ook zijn Gettysburg Address, de kortste speech van een president ooit.
In het FDR memorial lopen we door de vier kamers van dit indrukwekkende monument. Deze president probeerde het volk bijeen te houden, in tegenstelling tot de huidige. We bekijken dit mooie monument en lezen alle weer actuele spreuken.
Langs het Tidal Basin is het wel erg modderig dus we besluiten de hogere stoep te nemen. Het Jefferson Memorial is weer het laatste wat we voor de lunch bezoeken. Ik heb mijn regenjas allang uitgedaan want het is vochtig warm.
Al na een paar minuten worden we naar onze tafel geleid. De dames nemen beiden een hamburger met frietjes en ik een salade met rauwe spuitjes en boerenkool, die met pijnnoten en pecorino wordt geserveerd. Ik heb er balsamico en zout en peper op, heerlijk!
We hebben allemaal goed gegeten en zetten onze tocht voort. Als eerste lopen we naar de voorkant van het Witte Huis waar we opeens naar de verre stoep worden gefloten. Ik kan gelukkig nog wel de belangrijkste dingen laten zien.
Ook bij de achterkant worden we helemaal omgeleid. Ik zie de brandweerwagen staan voor als de president met de helicopter gaat vertrekken. Er wordt van alles afgezet wat nooit het geval was met Obama.
Terwijl we verder lopen zien we inderdaad de helicopter landen. Trump gaat waarschijnlijk weer lekker golfen nu zijn controversiele rechter is geinstalleerd aan het hooggerechtshof. Werkelijk onvoorstelbaar wat er in dit land gebeurt. Hopelijk brengt november een realiteitscheck, zo niet dan weet ik het ook niet meer.
Wij lopen verder via Pennsylvania Avenue naar het Capitool. Jammer genoeg staat het standbeeld Freedom opeens in de steigers. Ook hier is het druk met veel protesteerders en toeristen. Voor het Hooggerechtshof gebouw wordt er luid geprotesteerd. Zonder resultaat want Kavanaugh krijgt zijn zetel ondanks alles toch.
T. heeft intussen enorm veel pijn aan haar voeten door blaren. Ik probeer via de gehandicapten ingang de Library of Congress in te gaan zodat we met de lift kunnen. Dat lukt niet want de agenten daar willen een gehandicapte kaart zien. Die hebben we natuurlijk niet. Er is verder niemand dus ontzettend onaardig om ons niet door te laten om de lift te gebruiken!
We strompelen dus toch maar de trap op naar de gewoonlijke ingang en na de veiligheidscontrole nemen we dan de lift naar de grote leeszaal. Die is altijd indrukwekkend. We nemen de lift naar beneden om o.a. de bibliotheek van Thomas Jefferson te bekijken. Die is op het moment niet zo interessant want heel veel boeken zijn verwijderd om te digitaliseren.
Een verdieping lager is de Gutenberg bijbel ook ineens verdwenen. Ik laat het kantoor van de bibliothecaris nog zien en de oudste kaart van de VS. Duidelijk heeft T. zoveel pijn aan haar voeten door blaren dat ze echt niet verder kan.
Knap dat ze de hele rondleiding volhield. Dan nemen we afscheid. Gelukkig zijn we Facebook vrienden geworden want het is altijd leuk contact te houden met mensen, die ik rondgeleid heb.
Zij vinden buiten meteen een taxi naar hun hotel. Ik loop naar de metro en drie kwartier later loop (of liever strompel want ook mijn voeten doen pijn) ik naar de van. Inmiddels is Rick ook thuis van zijn reis. Hij is al bezig met Snickers, die nog steeds nauwelijks iets eet. Zelfs een soep van zijn eten gaat er niet in behalve een paar hapjes.
Wij zijn beiden al hongerig en gaan naar Pazzo Pomodoro voor ons avondeten. Ik bestel het prosciutto en kaas plankje waarvan ik het gros mee naar huis neem. Dan neemt Rick een gegrilde vis gerecht en ik de zuppa di pesce, met o.a. mosselen, garnalen en vis. De soep is tomatensoep met anijszaad erin, heerlijk!
Thuis proberen we Snickers meer te laten eten, maar dat lukt niet echt. Hij likt wat en dat is het. Hij wil wel graag bij ons zijn en ligt nu naast me te slapen. Zonder eten gaat het niet lang duren dus we laten Snickers genieten van buiten zijn en wat hij lekker vindt.
Zondag
Rick leeft op westkust tijd en ik ben veel eerder wakker dan hij. Om acht uur kan ik niet verder doezelen en ga op mijn telefoon lezen. Een uur later heb ik het bed echt gezien en zodra ik opsta staat Rick ook op. Het blijkt dat we op elkaar hebben gewacht om uit bed te gaan en ik was de eerste. Zo grappig!
Het is dan ook al na negenen als we op pad gaan voor ons ontbijt. Het is bewolkt, maar een aangename temperatuur en vanmiddag moet de zon komen en zal het dertig graden worden. De zomerkleren kunnen dus nog steeds aan.
Bij Starbucks staan de koffies, die we via de app hebben besteld, al klaar. Dan haalt Rick twee egg Mcmuffins op van McDonalds, die hij zonder brood opeet. Ik pas een brioche met bacon en ei van Panera aan en doe er spinazie, tomaat en komkommer bij. Ook ik eet het broodje niet.
Bij Home Depot haalt Rick een aantal benodigdheden en een doos met tulpenbollen. Wanneer hij die in de grond gaat zetten weet ik niet, maar Rick wil meer bollen voor ons huis en ik vind het prima. Ik hoop alleen dat de eekhoorns ze niet op gaan graven zoals al vaker gebeurd is.
Thuis moet ik er weer aan geloven en doe mijn uur op de elliptische machine. Rick maait intussen de voortuin. We proberen Snickers ook weer aan het eten te krijgen, maar hij neemt hooguit een hapje en dan loopt hij weg.
Voor de lunch gaan we naar het Vienna Shopping Center waar een heel aantal restaurants met terrasjes zijn. We kiezen Chopt waar Rick voor het eerst ook een salade bestelt. Het smaakt ons goed en ik denk dat ik Rick overgehaald heb hier vaker te eten.
Inderdaad is het inmiddels prachtig weer, perfect om in mijn hangmatstoel te gaan lezen. Rick maait de achtertuin en werkt aan de hot tub. Jammer genoeg krijgt hij die, ondanks dat hij gemaakt zou moeten zijn voor vele honderden dollars, niet aan de praat. De stekker maakt korstsluiting. Hopelijk kan het gerepareerd worden want de hot tub is 20 jaar oud.
Dan gaan we wat boodschappen doen. Bij de Giant werken we een lijstje af en rijden dan naar Petco om te kijken of we soepachtig eten voor Snickers kunnen vinden. Dat lukt en we hopen dus dat hij daar wel aan wil.
Het is inmiddels borreltijd en er is net een heel grote brouwerij vlakbij geopend. We vinden op hun terras nog een picknicktafel open, want het is er gezellig druk. Rick neemt een biertje waar hij niet erg van onder de indruk is. Ik houd het bij een rose, die wel erg lekker is, maar natuurlijk niet hier gebrouwen. Op hun menu vinden we niets van onze gading dus eten doen we hier niet.
We hebben beiden weer zin in Indiaas voor ons avondeten. Bij Jaipur worden we als oude bekenden begroet. We hebben een heel lekker gekruid kipworstje als voorafje en dan beiden het spinaziegerecht als hoofdgerecht. Rick heeft het met lamsvlees en ik dit keer met kip. Daar krijg ik spijt van, want de kip is taai. Volgende keer kies ik toch maar weer de paneer, Indiase boerenkaas.
Zo eindigt weer een leuk weekend. De komende week heb ik van alles gaande dus ik zie ernaar uit. Ook omdat het grotendeels nog steeds zomers weer zal blijven.
3 reacties:
Wat kan een gids het verschil maken bij een rondleiding hè.
Snickers heeft het in ieder geval vol gehouden tot Rick thuis was, maar wat is het naar om een kat zo te zien.
Fijne maandag!
Een paar van mijn collegas doen mee aan die honor flights als vrijwilligers, ze zeggen dat het zo'n voldoening geeft. Heel fijn, die mensen die zich hiervoor inzetten.
Groetjes, Annemiek
@Anja - Nou, ik weet echt niet waarom ze die gids hebben! Ik kon hem nauwelijks verstaan zo zacht en binnensmonds sprak hij.
@Annemiek - Het is een heel mooi programma. Ik heb een Nederlandse kennis, die intussen terug naar Nederland is, die muziek speelde bij de aankomst van de Honor Flight groepen.
Een reactie posten