Reis naar San Diego

Rick staat al voor zevenen op en daarmee ben ik ook klaarwakker. Ik probeer nog verder te doezelen, maar dat lukt niet goed en om half acht sta ik ook naast mijn bed. Rick is inmiddels al op weg om ontbijt te halen van Starbucks.

We nuttigen dat en gaan dan de laatste dingen inpakken. Ik laat Orion uit en zorg ervoor dat alles voor de buren klaar staat zodat zij voor hem en Zorro kunnen zorgen. Toch raar dat Snickers daar geen deel meer van is.

Rick wil de tuin nog maaien en is dan ook zeer verbaasd als onze taxi er al om negen uur is terwijl we hem voor tien uur bestelden. Geen probleem zegt de chauffeur, hij gaat nog wel een uurtje pitten. Ook goed, natuurlijk.

Rick maait het gras en ik zorg dat alle bagage beneden staat. Orion mag nog een keer uit en dan doe ik hem met een Kong gevuld met Easy Cheese in zijn bench. Zo kunnen we rustig onze bagage naar buiten brengen.

Gelukkig hebben we een SUV gevraagd want we hebben drie grote koffers, een kleinere en onze handbagage. Zonder oponthoud komen we bij Dulles aan en bij de Premier balie checken we in. Vanwege onze status hoeven we niets extra bij te betalen voor al die koffers, zelfs al weegt er een meer dan 23 kilo.

Bij de TSA Pre moeten we dit keer naar beneden, maar ook dat gaat heel vlot. Dan komen we ongeveer een uur voor het aan boord gaan bij de gate aan. Rick haalt salades voor onze lunch bij Potbelly en die nemen we mee om in het vliegtuig te eten.

We vertrekken een paar minuten voor op schema om ook wat tijd in te halen want we schijnen nogal wat tegenwind te hebben onderweg. De voorspelling is dat we een half uur te laat aan zullen komen. Vijfeneenhalf uur vliegen wordt het dus, best lang!

Gelukkig heeft het vliegtuig Directv en ik koop dat. Ik kijk Property Brothers en Guy's Grocery Games en speel intussen ook wat woordspelletjes op mijn telefoon. Ik zit aan het raam en heb een jonge vrouw naast mij van ongeveer Saskia's leeftijd en Rick zit in het gangpad.

Meestal vind ik het prima aan het raam, maar dit keer doen mijn knieen steeds meer pijn. Halverwege de vlucht maak ik het meisje en Rick wakker want ik moet echt opstaan! Ik ben dan ook heel opgelucht als we eindelijk landen en ik uit mijn benarde positie bevrijd ben!

En nu zijn we in San Diego en onze vakantie kan echt beginnen! De tassen komen al snel en we lopen langs een hele rij Toyota Prius taxi's, die veel te klein zijn voor onze bagage. Gelukkig staat er ook een minivan tussenin en die brengt ons naar het Westin Gaslamp Quarter.

Van verre horen we de protesten al. Een deel van hun medewerkers staakt om Marriott waarvan het Westin hotel deel uitmaakt tegenwoordig te dwingen hen meer te betalen. Als we aankomen valt het nog mee en we worden binnen het hotel van alle kanten zeer vriendelijk begroet.

Bij het inchecken krijgen we wel een A4-tje mee dat de politie er altijd is, maar wij ook 911 kunnen bellen als we ons bedreigd voelen. Ze hebben geen room service (zouden wij toch niet gebruiken) en maar een beperkt restaurant. Rick en ik zijn het erover eens dat we hier niet geboekt hadden als we dit van tevoren hadden geweten.

Onze bagage volgt ons naar de kamer, die mooi en groot is. Rick geeft de bellman fooi en dan maken we ons klaar om het Gaslamp Quarter in te gaan. Als we naar buiten lopen worden we door de stakers nagejouwd en dat voelt echt niet prettig! We begrijpen hun protest, maar wisten dit niet toen we hier boekten en het is niet fijn om met een megafoon "Shame, shame, shame" nagejouwd te worden.

Rick heeft er minder moeite mee dan ik en ik probeer het ook van me af te schudden. We lopen door het gezellige gaslamp quarter, het oudste gedeelte van de stad. Aan weerszijden van de straat zijn er barretjes en restaurants.

Wij strijken neer bij Barleymash een gezellige pub en we kunnen bij het open raam aan de bar zitten. We blijken naast een Australier en een Rus te zitten, die beiden al een tijd woonachtig zijn in deze stad.

Onder het genot van een bloody Mary voor mij en een Belgisch biertje voor Rick praten we met deze zeer sociale mannen. Het is een interessant gesprek, vooral met de Rus, die zich op het moment niet welkom voelt in dit land. En zo zie je opeens weer een andere kant van de medaille.

Terug bij het hotel worden we weer toegeroepen door de stakers. Met luidsprekers en alles en ik vind het echt niets! Rick zegt dat ik het moet negeren maar dat vind ik moeilijk.

We maken ons klaar voor het avondeten en nemen dan, alweer met gegil van stakers, een taxi naar Nobu. De taxi chauffeurs vinden het ook maar niets, want ook zij worden toe gegild. Wat een situatie!

Bij Nobu kunnen we plaatsnemen aan de sushi bar en bestellen we beiden de Omakase, een zeven gerechten verrassingsmenu. Niet zo verrassend dat er niet wordt gevraagd waar je wel of niet van houdt. Wij weigeren het dessert en krijgen daar een lekkere sake cocktail voor in de plaats,

Het ene na het andere heerlijke gerecht wordt ons voorgezet. Aan het einde duurt het opeens heel lang voor de gerechten verschijnen, vooral de miso soep als laatste. Ik vraag de rekening nog voor we de soep krijgen want de jet lag speelt me parten en mijn benen doen pijn. Het was echter zeer de moeite waard!

Met een taxi gaan we terug naar het hotel en alweer worden we toegeschreeuwd met woorden, die niet herhaald hoeven te worden. Ik moet er bijna van huilen en een van de hotel medewerksters ziet dat en bestelt een glas wijn voor mij om mee naar boven te nemen.

Rick gaat meteen slapen, maar ik ben opeens weer klaarwakker. Ik schrijf dit blog dus nog even. Ik kan niet beloven dat ik dagelijkse blogs zal schrijven de komende weken. Wifi op zee is duur al zullen we het wel kopen.