Onze webcam

Cul-de-sac Cam

vrijdag, november 09, 2018

Een internet ontmoeting in de National Portrait Gallery

Weg is de zon weer en de regen is terug. Tot nu toe hebben we deze eerste week van november al net zoveel regen als gewoonlijk gemiddeld over de hele maand! Maar gelukkig heb ik een heel programma voor vandaag.


Rick vertrekt naar zijn werk en ik pocheer een ei en snijd een tomaat voor mijn ontbijt. Daarna sta ik om kwart voor negen al op de Precor elliptische machine boven. Ik speel woordspelletjes en het uur gaat gauw voorbij.

Als ik wat dingen in huis heb gedaan maak ik me klaar om naar de stad te gaan. Ik laat Orion in het koude miezerweer uit en doe hem dan in zijn bench. Voor de zekerheid heb ik Lorraine gevraagd hem halverwege de middag nog eens uit te laten.

Na tienen is het makkelijk een parkeerplaats te vinden bij het metrostation. Het is kwart voor twaalf als ik er binnenrijd en ik vind een wel heel gunstige plek! Ik hoef enkel de trap af te lopen en ben in het station. Mijn paraplu is wel nodig, het regent flink.

De trein staat al klaar want ik heb online gecheckt wanneer de volgende trein was, zodat ik niet lang op het koude perron hoefde te wachten. Een half uurtje later stap ik over in Metro Center. Ik stap hier over naar de rode lijn.

Daar hoef ik maar een halte verder. Gewoonlijk zou ik lopen, maar niet met dit weer. Al heel snel stap ik dus uit bij Gallery Place/Chinatown. De Portrait Gallery (en Amerikaanse Kunst Museum, die in hetzelfde gebouw is gehuisd) is vrijwel naast de metro.

De musea aan de Mall hebben allemaal veiligheidscontroles, maar musea als deze niet. Ik loop dus gewoon naar binnen. Het is een Smithsonian museum, dus ik hoef geen entree te betalen. We hebben afgesproken bij het café dus ik zoek een tafeltje onder het bijzondere "dak".

Eigenlijk voelt het of je buiten zit in het atrium, maar het plafond is glas en lijkt te golven. Er zijn niet veel tafeltjes dus als er een leeg komt neem ik het meteen. Er wordt regelmatig gevraagd of ik de andere stoelen gebruik en dat is het geval.

Tegen de afgesproken tijd van een uur zie ik Terri en haar vriendin Mary binnenlopen. Grappig toch altijd hoe je elkaar herkent aan de Facebook foto's. Terri is wel veel korter dan ik had verwacht en zij vindt mij veel langer dan zij had verwacht. Grappig blijft het om na zoveel jaren (22+) elkaar voor het eerst in het echt te zien.

Wij werden in 1995 lid van de Dec95 emaillijst voor vrouwen (en de enkele man), die in december 1995 een kind verwachtten. Met de jaren hebben we contact gehouden en nu is het via Facebook. In Las Vegas ontmoette ik Lisa van deze zelfde groep. Het voelt altijd meteen vertrouwd en er is geen gebrek aan gesprekstof.

Het café heeft een salade bar en ik schep een bakje vol. De andere dames doen zich tegoed aan broodjes, kaas en chips. Voor dit dieet had ik waarschijnlijk ook een broodje genomen, maar mijn salade smaakt ook erg lekker.

Dan gaan we het museum verkennen. Voor mij de zoveelste keer, Mary is er een keer geweest (want zij woont pas 3 jaar in Washington) en Terri nog nooit. Ik voel me dus wel weer een beetje gids want ik weet waar de interessante gedeeltes zijn.

We bekijken een tijdelijke tentoonstelling over de Amerikaanse Burgeroorlog en dan realiseer ik me hoeveel ik met de jaren heb geleerd over die oorlog en de figuren erin. De meeste generaals en personages, inclusief de vrouwen, zijn me bekend.
In het kunstgedeelte zien we deze. Het beeld vind ik altijd eng, het is voor een vrouw, die zelfmoord pleegde, door haar man laten maken. Het echte staat in een begraafplaats in Washington. De "glas in lood ramen" zijn niet echt ramen, maar wel erg mooi.  

Dan gaan we naar het gedeelte met de portretten van de presidenten. We beginnen netjes aan het begin met George Washington. De portretten van de eerste presidenten vind ik interessant. Toen was er nog geen fotografie, maar daarna worden het enkel oude mannen in een schilderij (al zijn sommigen natuurlijk wel bijzonder om wat ze gedaan kregen).

Het eerste ongewone schilderij is dat van John F. Kennedy. Het is niet geschilderd als een foto op canvas, maar met felle kleuren en een heel vrije hand. Dan volgen er weer "saaie" portretten tot Bill Clinton, wiens gezicht uit allemaal verschillend gekleurde stukjes bestaat.

Uiteindelijk komen we bij het nieuwste portret aan, dat van Barack Obama. Dit is weer een ongewoon portret, maar dat moet tegenwoordig ook wel en ik ben blij dat dat van de eerste niet blanke president niet een klassiek portret is. Ik ben er nog niet uit of ik het mooi vind, de symboliek erin trekt me aan.
 

We gaan naar boven en bekijken daar het portret van Michelle Obama. Daar ben ik minder van gecharmeerd. Haar jurk is mooi, maar ik herken haar niet in dit portret. Als ik het gewoon zou zien  zonder te weten wie het was zou ik niet Michelle Obama raden. Het gezicht klopt niet en dat vinden de anderen ook.

We bewonderen het mooie historische gedeelte van dit museum en lopen dan naar mijn favoriete gedeelte met o.a. een neon Verenigde Staten met allemaal tv-tjes in iedere staat, die iets met die staat te maken hebben.
 
Ook zit hier "Edith" (zo heb ik haar genoemd, maar ze heeft geen naam). Deze dame zit hier al vele jaren en lijkt zo echt! Ze zit aan een echte zeventiger jaren formica tafel en eet haar ijs. Ook Terri en Mary denken eerst dat ze echt is.
 

Nadat we deze zaal bekeken hebben loopt het al tegen half vier en ik wil voor het donker wordt thuis zijn. Ik neem afscheid van Terri en Mary en haast me naar de metro. Ik heb geluk want hoef nauwelijks te wachten op mijn trein hier en in Metro Center komt mijn trein ook net aanrijden.

Tegen half vijf ben ik terug in Vienna en terug in de "echte" wereld. Dat is zo fijn aan Washington, met slecht weer zijn er tientallen musea om in te duiken en je hebt geen idee meer van het weer. Maar goed dat ik van musea houd!

In het museum belde mijn zusje me en thuis bel ik haar terug. We kletsen gezellig bij en intussen belt Christine er ook tussendoor. Na het gesprek met mijn zusje bel ik Christine dus terug. Zo ben ik weer helemaal bij met mijn beste vriendinnen. We wonen ver uit elkaar, maar we zijn er altijd voor elkaar indien nodig.

Rick komt op tijd thuis en we gaan lekker Indiaas eten. Dat is lekker warm en gezellig op een koude regendag als vandaag. We bestellen onze favorieten, de spinazie met Indiase kaas voor mij en de spinazie met lamsvlees voor Rick.

Het stel naast ons kijkt jaloers toe, want zij wilden eens iets anders en hebben spijt van hun keuzes. Vooral de vrouw vindt haar gegrilde "kaas" niet lekker, dat ziet er ook niet zo smakelijk uit. Gewoonlijk neemt zij ook het spinazie gerecht. Ik moet toegeven dat ik ook altijd hetzelfde bestel hier.

Natuurlijk is het daarna zoals iedere avond lekker tv kijken. Hell's Kitchen vanavond, altijd een favoriet. Onvoorstelbaar dat we alweer een week thuis zijn van onze vakantie! Iedereen een fijn weekend gewenst!

3 reacties:

Anja L. zei

Inderdaad een heel somber beeld van die vrouw. Michelle Obama haal ik er ook niet uit hoor.
Heerlijk dat al die musea er zijn.
Fijn weekend!

Petr@ zei

Weer een gezellige ontmoeting!
Ik vind het schilderij van Barack Obama wel leuk, door de kleuren denk ik. Die van Michelle lijkt inderdaad niet.
Ik bedacht me net dat daar ooit ook een schilderij van Trump komt te hangen. Benieuwd wat ze daar van gaan maken.

Petra zei

@Anja - Raar, he, dat Michelle gewoon niet lijkt

@Petra - Iets met veel goud? Kennelijk kunnen de presidenten het zelf bepalen