Na de tandarts naar het Shenandoah National Park

De zon schijnt vrolijk en ik word weer wakker als Rick om kwart voor zeven opstaat. Het is alleen zo koud in de kamer dat ik nog een tijdje blijf liggen. Een uurtje later moet ik er echter aan geloven. Rick heeft de verwarming wel aangezet, maar het duurt even voor die onze grote kamer opwarmt.

Als eerste akkefietje van vandaag moet ik naar mijn zesmaandelijkse controle bij de tandarts. Na mijn ontbijt wil ik vertrekken, maar vandaag en morgen worden onze buitenkozijnen geverfd en hun grote truck blokkeert zoals altijd mijn van. Ik had nog wel speciaal de garagedeur opengelaten om te laten zien aan welke kant die staat!

Gelukkig kan ik Jose vrij goed verstaan en hij verzet nadat ze de ladders eraf hebben gehaald zijn truck. Nog ruim op tijd kom ik bij de tandarts aan en ik ben meteen aan de beurt. Fijn, want dan heb ik het ook meteen maar gehad.

Marian vindt mijn gebit er goed uitzien wat altijd fijn is om te horen. Er zit niet veel plaque en mijn tandvlees is gezond. Ze polijst mijn tanden en dan komt de tandarts even kijken. Die is volgens mij net uit school, zo jong!

Alles is goed, alleen hebben ze het al een aantal jaren over een kroon die vervangen moet worden. Gezien de prijs van zo'n ding, nog afgezien van de gruwelijke hekel ik aan zo'n vervangingsbeurt heb, wacht ik tot ze me zeggen dat het nu ook echt moet. Voor nu mag hij nog tot volgend jaar mee.

Weer thuis help ik Jose alle ramen en deuren in huis te openen. Dat zijn er nogal wat en die moeten allemaal geschilderd worden. Als ik thuis zou blijven zou het een ramp zijn met Orion, die constant tegen de mannen zou blaffen. Ik heb dus een excursie bedacht, die ons het merendeel van de dag van huis zal houden.

In de hoop dat er nog wat mooie herfstkleuren te zien zijn heb ik besloten Orion mee naar het Shenandoah National Park te nemen. Ik neem een picknick lunch mee en genoeg water voor ons beiden. Het verkeer naar het westen is rustig dus een uurtje later kom ik bij de noordingang van het park aan.

Daar staat een kleine rij auto's en ik moet even wachten voor ik mijn nieuwe "America the Beautiful" pas kan kopen. Dat is een jaarpas die toegang tot alle nationale parken verstrekt. Hij kost $80 en aangezien het Shenandoah National Park al $30 kost zal ik dat er gauw uit hebben.

De eerste mijlen geniet ik van het geel en oranje aan de bomen en het struikgewas. Het is wel over het hoogtepunt, maar er is nog genoeg kleur te zien. Dan stop ik even voor de wc's bij het bezoekerscentrum.

Niet veel later zie ik rechts van me een aantal mensen geparkeerd en al gauw waarom. Er loopt een moeder beer met haar twee kleintjes. Ik draai gauw om, maar kom net te laat om een foto te kunnen maken.

Een park ranger schiet een keer in de lucht om ze weg te jagen. Hij vertelt dat ze teveel gewend zijn geraakt aan mensen en dat kan gevaarlijke situaties opleveren. Jammer van de foto, maar inderdaad beter om ze schuw te laten anders komt dat meestal de beren duur te staan.

Bij ieder uitkijkpunt stop ik even om wat foto's te maken. Ondertussen zoek ik ook naar een lege parkeerplaats zodat ik een wandeling met Orion kan maken zonder andere mensen. Dat valt niet mee want het is best druk.

Na ongeveer 25 kilometer zie ik dan eindelijk de gewenste lege parkeerplaats. Ik parkeer er en zie dat dit het Mount Marshall pad is, deel van het Appalachian Trail dat door dit park slingert. Dat pad loopt tussen Georgia en Maine en het is altijd grappig te weten welke kant je oploopt.

Dit keer loop ik richting Maine, naar het noorden dus. Orion geniet zienderogen. Zoveel lekkere luchtjes zijn er te snuiven! Daardoor lopen we ook niet snel, maar dat geeft niet want het pad is niet heel makkelijk te begaan. We lopen een kwartiertje en dan weer terug.

Na Orion zijn water gegeven te hebben ga ik op zoek naar een plekje om lunch te eten. Dat vind ik bij mijn favoriete uitkijkpunt. Jammer genoeg is het tegenlicht voor foto's, maar ik heb hier zicht op een aantal bekendere bergtoppen in het park. Mijn meegebrachte salade met in prosciutto gerolde mozzarella smaakt me zeer goed.

Door de vele regen (we hebben tot nu toe het op vijf na natste jaar ooit) zie ik overal watervalletjes naar beneden komen. Zelfs nu nog zijn er wat wilde bloemen, witte en paarse. Kortom, het is werkelijk een prachtige dag om hier te zijn ondanks de lichte bewolking.

Te snel naar mijn smaak ben ik alweer bij de eerste uitgang van het park. Over die vijftig kilometer heb ik drie uur gedaan en weer genoten van de natuur. Ook de weg terug naar huis door het platteland van centraal Virginia is altijd weer prachtig.

Als ik terugkom in Vienna zie ik dat de schilders nog bezig zijn. De van heeft wel een slokje nodig, dus ik gooi die vol bij de Shell. Dan bedenk ik me dat ik vandaag nog geen Pokémon Go heb gespeeld. Gelukkig zijn er in onze buurt genoeg speelmogelijkheden.

Jose en zijn mannen zijn inmiddels vertrokken. Als ik binnenkom verwacht ik alle ramen open, maar die heeft Jose al gesloten. Morgen komen ze weer terug dus ik moet even gaan bedenken wat ik met Orion ga doen.

Rick komt wat later thuis na een drankje gedronken te hebben met collega's. We hebben worstjes met komkommersla, asperges en bloemkoolpuree als avondeten. Dan gaan mijn voeten omhoog want ik ben moe van de volle dag, maar wat is de natuur hier toch mooi!