Rick staat al onder de douche als ik na een heerlijke nacht langzaam wakker word. Ook Rick heeft heel goed geslapen, iets wat hem al tijden niet gelukt is. Dan is het altijd zoeken naar oorzaken en het kan van alles zijn.
Het bed en de kussens hier in het Holiday Inn zijn nieuw, deel van de renovaties. Het was ook veel donkerder dan gewoonlijk en misschien waren we gewoon doodmoe van de lange rit gisteren.
Een blik naar buiten maakt me niet blij. Het sneeuwt en aan de vlaggen te zien waait het keihard. Op mijn weer app zie ik dat het min zes is! Ik heb gelukkig wel de juiste kleding mee. Ricks nicht schrijft dat het eergisteren nog tien graden was. Hebben wij weer.
Rick vertrekt naar Starbucks om koffie en ontbijt te halen. Ik kleed me intussen in sportkleding en na mijn ijskoffie en egg bites ga ik naar de sportkamer van het hotel. Daar doe ik een uur en een kwartier op de elliptische machine en kijk verlangend naar de spa bij het zwembad. Ik heb mijn bikini mee, dus ik denk dat ik daar morgen wel even inga of in de sauna, die hier ook is.
Rick is intussen met zijn vader, die een bezoek van de Hospice verpleegkundige krijgt. Het gaat goed, Dad hoeft nog maar twee medicijnen in te nemen en verder voelt hij zich, behalve nog zwak en soms wat duizelig, veel beter.
Als dat klaar is komt Rick mij halen en bestellen we lunch van Panera. Dad wil graag naar zijn huis aan het meer dus we rijden daarheen en eten daar. Niet veel later komt de makelaar Steve. Dad wil dat Rick kennis met hem maakt want hij zal helpen met de verkoop van het huis als Dad er niet meer is.
Toch hoor ik hem ook zeggen dat hij hoopt nog minstens twee jaar te leven. Levenslust heeft hij dus zeker nog en met een heel langzaam groeiende kanker zou hij het zomaar nog zo lang vol kunnen houden. Maar er zijn natuurlijk helemaal geen garanties.
Steve vindt dat het huis er goed uitziet en met het prachtige uitzicht over het meer makkelijk te verkopen moet zijn. Er zijn een paar cosmetische dingen, die aangepakt moeten worden voor het op de markt gaat, maar verder vindt Steve het in prima conditie.
Na al dat staan met Steve merken we wel aan Dad dat dat hem flink vermoeid heeft. Hij heeft dan ook geen puf meer meer dingen in dit huis te doen. Rick en ik brengen hem naar de garage waar hij zijn Jeep ophaalt. We wachten nog even tot Dad wegrijdt en gaan dan onze boodschappen doen.\
Rick wil nog even naar Ladds waar ze veel buitenlandse bieren hebben. Hij had Dad ook aangeboden wat voor hem mee te nemen maar die sloeg het af. Terwijl ik kijk naar de wijnen denk ik toch echt Dad's stem te horen. Rick kijkt me ook verbaasd aan.
En inderdaad, Dad heeft zich bedacht en wil toch wat Duits bier. Hij en Rick kiezen zorgvuldig hun geliefde smaken uit en dan rijdt Dad huiswaarts en wij naar de enorme Meijer. Deze zaak is altijd mijn favoriet als we in Michigan zijn. Vroeger kocht ik er zelfs kleding voor de kinderen.
Hun supermarkt gedeelte is ook uitgebreid en we vinden er alles op ons lijstje en meer. Zelfs het diervriendelijke zout om ijs te smelten voor Carol is snel gevonden. Het sneeuwt intussen al de hele dag, maar er ligt maar een centimeter of twee. Het is de ijskoude wind, die het doet voelen alsof we op de Noordpool zijn.
Rick stelt voor dat hij de boodschappen in de van zal laden en dan mij op zal halen bij de uitgang. Ik blijf binnen wachten en zie Rick op een gegeven moment hard aan de van deuren trekken. Dan komt hij zonder van terug en ik zie de bui al hangen.
Rick had de achterklep van de van met de afstandsbediening geopend en de boodschappen weggelegd. Daarna gooide hij de sleutelbos naar voren en sloot de achterklep in de veronderstelling dat alle deuren wel van het slot zouden zijn. Niet dus, de sleutelbos ligt in een afgesloten van!
Onze reservesleutel is ver weg in een la in ons huis en even is er paniek. Dan besluit Rick een sleutelmaker te bellen en tot onze opluchting kan die komen om het te maken. Ik pin gauw geld want het kost $65, maar nog geen twintig minuten later kunnen we weer op weg!
Vanavond heeft Rick zich opgeworpen tot omelet chef. Hij is daar zo goed in en Dad en Carol heel dankbaar voor zijn kokkerellen. Carol moet om half zeven weg voor de repetitie van haar kerkkoor dus haar omelet wordt eerst gemaakt.
Zo kleurrijk, de groentes voor het omelet
Intussen smullen we van Dads beroemde zalmdip. Ik heb flinterdunne crackertjes gevonden zodat het ook nog heel low carb is. Dad en Carol zijn onder de indruk van hoeveel gewicht Rick en ik zelfs sinds de bruiloft nog hebben verloren.
De omeletten zijn zoals altijd een succes. Rick maakt ze als een pannenkoek en doet er dan de vulling in. Dit keer is het verschillend gekleurde paprika, ui en champignons en kunnen we kiezen tussen ham, gerookte zalm, garnalen en geraspte Goudse kaas.
Die laatste wil ik zeker op mijn omelet want geraspte Goudse kaas vind je niet in ons gebied. Dit is vast de invloed van de vele Nederlandse immigranten in deze omgeving. Ik neem er zelfs een extra zak van mee naar huis.
Rick verdient veel lof voor deze heerlijke omeletten en dat krijgt hij ook. Ik kies behalve de groentes voor gerookte zalm en garnalen in de mijne. Het is smullen geblazen, hier kan werkelijk geen restaurant omelet tegenop.
Na het eten verplaatsen we ons naar beneden en daar staat de verplaatsbare verwarming precies waar ik hem nodig heb. Ik heb de grieptrekkingen in mijn spieren door dit weer en ben blij met de warmte. Rick neemt Bobo nog mee voor een koude wandeling. Hij is de leukste bichon frise, die ik ooit heb ontmoet.
Dad heeft altijd enorm veel interesses en vraagt ook dingen. Zo vraagt hij aan mij over dit blog. Hoe ben ik eraan begonnen, wat motiveert met te schrijven en meer. Ik merk dat ik daar best duidelijk in ben.
De schattige Bobo in mijn schoot
In 2003 ben ik dit blog begonnen om te laten zien dat wij in ons hoekje van de VS ook maar gewoon ons leven leven (ik weet het ons leven is niet zo gewoon achteraf gezien, maar wiens leven is dat wel?). Na zoveel jaren is mijn motivatie bewust leven, mijn Nederlands onderhouden, een naslagwerk, maar ook een sociaal iets waardoor ik reacties altijd zo leuk vind.
Voor we het weten is het negen uur en Carol komt thuis van haar koorrepetitie. Rick helpt haar nog de vuilnis buiten zetten en dan nemen we afscheid. Het is goed te zien dat Dad zich weer meer de oude voelt, al is hij heel realistisch dat het wanneer dan ook zijn einde kan zijn. Er hangen "Do Not Resuscitate" (niet reanimeren) verklaring op zijn koelkast en op Carols koelkast, viel ons op.
Terug in de hotelkamer gaat Rick een email naar de familie schrijven over wat er vandaag gaande was. Ik schrijf gauw dit blog. Intussen is het opgehouden met sneeuwen en ik hoop met mijn hele hopen dat het morgen minder koud gaat zijn!
12 reacties:
Fijn dat jullie dit reisje hebben kunnen maken. Met de technologie van tegenwoordig kan je heel wat op afstand doen en praten, maar er gaat toch niets boven een echt bezoek om te polsen hoe het er voor staat. Ik bewonder Ricks vader wel, dat hij alles al zo geregeld heeft.
Beste Petra,
Fijn te lezen dat het met 'DAD' voorlopig de goede kant opgaat.
Jij schrijft al sinds 2003 jouw blog ten eerste voor jezelf en tot genoegen van jouw vele bloglezers.
Tot nu toe ben jij de blogschrijfster die niet opgeeft, want de meeste blogschrijfsters hebben allemaal opgegeven.
Bedankt daarvoor en groeten van Hilde uit B.
Fijn dat Ricks vader zich nu beter voelt en jullie er nog op uit kunnen met hem en goede gesprekken voeren. Hopelijk kan hij nog een flinke tijd bij Carol wonen.
Wel goed dat hij alvast dingen regelt zoals een makelaar.
Is dit het huis waar Rick is opgegroeid?
Wat goed dat DAD zo positief in zijn ziekte staat. Dat maakt het voor de familieleden een stuk makkelijker.
Fijn dat jullie er een aantal dagen zijn en dat jij je eigen misery met je spieren even in de wacht zet.
Volgende week zullen ze blij zijn met de warmte waar je dan heen gaat.
En inderdaad geweldig dat je het al die Jaren al volhoudt.
Ik heb daardoor jullie kinderen ook zien opgroeien tot mooie volwassenen.
Groetjes, Bea
Fijn dat je schoonvader zo goed met de situatie kan omgaan en naar zijn afscheid kan toewerken. Hoe moeilijk het altijd zal blijven het zal het verlies draaglijker maken. Ooit, maar voorlopig nog mooi niet.
Handig he die sleutels zo... is mij ook eens overkomen. Beetje jammer. Maar jullie zijn geen AAA lid? Die kwamen het gratis oplossen. Maar das al paar jaar terug dus misschien doen ze dat ook niet meer hoor.
Wat een prachtige en "leerzame" blog, zoals je schoonvader in het leven staat zo wil ik dat ook als de tijd daar is!
En wat het bloggen betreft: heel knap dat je het volhoudt. Ik begrijp best dat mensen ermee stoppen maar ik begrijp niet dat sommigen dat geheel onaangekondigd doen. Op zijn zachtst gezegd vind ik dat raar.....
Wat fijn dat je schoonvader zo met zijn ziekte omgaat. Ik maak het nu van dichtbij mee en niet bij de pakken gaan zitten helpt zeker.
Ik moest wel lachen over je ontbijt, het is ijskoud buiten en jij gaat aan de ijskoffie :-).
Fijn dat hij nog zo geïnteresseerd is in alles om hem heen.
Ik ben blij dat je het bloggen al zo lang volhoudt, ik lees je blogs met veel plezier.
Facebook is een beetje mijn blog geworden, ik vind het altijd leuk om de herinneringen terug te kijken. Je vergeet zo gauw dingen die je hebt gedaan of plekken waar je bent geweest.
Nog een fijne tijd bij je schoonvader.
Wat een mooie dag was dit. Zo fijn dat je schoonvader
zo positief is.
Prachtig uitzicht op het meer, zeg! Welk meer is het?
Ik ben een paar keer in Chicago geweest en was zeer
onder de indruk van de grootte van deze meren.
Ik hoop dat je nog heel lang blijft schrijven!
Heeft Rick nog meer broers en zussen die wat aandacht aan zijn vader kunnen schenken?
Hopelijk hebben hij en Carol nog een fijne tijd samen.
Vandaag met dochter gewinkeld, ze knappen hier de winkelcentra mooi op en dan wordt winkelen weer aantrekkelijk.
@Pascale - Ja, en het is goed dat Rick nu alles te zien krijgt
@Hilde - Inderdaad, maar ik denk dat als ik niet bijna dagelijks zou schrijven bij mij de klad er ook in zou komen. Nu is het gewoon routine.
@Petra - Nee, Ricks ouders zijn hier een paar jaar na ons huwelijk heen verhuisd. Rick had sowieso geen huis waar hij is opgegroeid want hij heeft als kind in vier verschillende landen gewoond.
@Bea - Gelukkig is het in Carols huis lekker warm.
@Babarage - Ja, we zijn AAA lid, maar Rick wilde daar niet op wachten
@Marijke - Inderdaad, leerzaam, nog zoveel mogelijk uit het leven halen zolang het nog kan
@Anja - Die ijskoffie was een beetje een foutje. Ik wil altijd nitro brew, maar die had deze Starbucks niet dus Rick nam dan maar ijskoffie mee terwijl ik in dat geval liever warme koffie heb.
@Marion - Dit is het Muskegon meer, maar we kunnen van hieruit ook naar het Michigan meer (waar Chicago ook aan ligt) lopen.
@Tineke - Rick heeft een zus en die is vlak voor Kerst al een paar dagen geweest. Ze kunnen het heel goed samen vinden, gelukkig.
Wens Dad maar alle sterkte toe namens een Nederlandse blog lezer. Geniet van de tijd samen want achteraf besef je ineens wat je allemaal nog had willen vragen en doen samen. Althans, dat is mijn ervaring in zo'n situatie.
Het ziet er ook erg koud uit op de foto's! Brrrrr! Normaal wil ik ook graag naar de locaties welke je met de foto's laat zien maar nu heb ik dat niet. Het lijkt me wel mooi om eens te gaan kijken maar ik vertrek dinsdag naar Kenia en dat trekt me toch meer. Het is daar nu 32 graden namelijk.
Brrrr, wat klinkt dat allemaal koud. Hier in Georgia is het nu 45F en ik bevries zowat - ik zie niet echt uit naar mijn reis terug naar Maine waar het dit weekend onder nul (F) gaat worden!
Wat goed hoe je schoonvader met zijn aankomend einde omgaat zeg. Petje af. Zo nuchter en dan toch nog humor. Mijn oma (94) is echt het tegenovergestelde - daily histronics zeg maar. Fijn dat hij nog zo goed is en jullie echt van elkaars gezelschap kunnen genieten. Ondanks de kou hoop ik dat jullie een goede tijd hebben.
Grts,
Judith
Een reactie posten