Over een reis naar een nieuw land

Alexa wekt me om vijf voor half zes en ik blijf nog heel even liggen tot Rick vier minuten later vraagt of ik niet moet opstaan. Dat moet ik zeker, maar het is zo koud in de kamer! We hebben met de ramen wijd open geslapen en het vriest dat het kraakt.

Rick staat galant op en zet de verwarming aan. Het duurt altijd even voor die echt verwarmt dus ik neem mijn douche in een badkamer waar het 14 graden is. Gelukkig is het water wel warm. Dan pak ik mijn laatste spullen in en kan mijn bagage naar beneden.

Rick gaat mij alleen wegbrengen en komt dan weer thuis dus hij doucht pas als hij terugkomt. Dat scheelt ook weer tijd en nog voor ons vertrekdoel van zes uur zitten we bepakt en bezakt in de auto. Ik heb een koffer met mijn snorkelspullen en mijn gewone tas mee. Het verbaast me dat die in de kleine BMW passen.

Via de I-66 met zijn tol (maar $2,50, het is weleens $40 geweest!) rijden we naar Ronald Reagan National Airport, in de volksmond nog altijd gewoon National Airport. Hier mag je een uur gratis in de garages parkeren dus Rick helpt me met mijn bagage en loopt mee naar de check in.

Mijn vlucht gaat pas om acht uur, maar door de sluiting van de regering melden veel veiligheidscontrole beambtes zich ziek. Ik ben dus maar vroeger dan gewoonlijk gegaan. Dat blijkt echter niet nodig.

Na de afgifte van de bagage neem ik afscheid van Rick en sluit in de rij voor TSA Pre aan. Die gaat snel want ik hoef geen schoenen uit te doen of vloeistoffen uit mijn tas te halen. Zo heb ik nog ruim de tijd om ontbijt te halen.

Dat doe ik bij Starbucks waar ik de eiwit egg bites op het menu zie staan. Dat met een ijskoffie om mijn dorst te lessen en een fles water voor in het vliegtuig en ik kan verder.

Op het scherm bij de gate zie ik dat de middelste plaats in mijn rij nog steeds onbezet is. Hopelijk blijft dat zo, zoveel aangenamer! Ik heb zoals altijd de raamplaats en aan de rechterkant in de hoop de National Mall te kunnen zien bij het opstijgen. Inderdaad blijft de stoel naast mij leeg.

Mijn vliegtuig staat klaar

Jammer genoeg zit er veel condensatie op het raam waardoor ik niet veel zie. Hopelijk wordt dat beter als het vliegtuig vaart maakt. Dat is inderdaad zo, maar ik krijg alleen een foto van het Washington Monument. Voor de rest van de Mall zit er nog teveel water op het raam.

De vlucht naar Houston verloopt heel voorspoedig. Dit vliegveld is ook alweer meer gemoderniseerd sinds ik er het laatst was. Ik moet van de C naar de E terminal en dat is een flinke wandeling en daarna een kort treinritje.

In de E terminal vind ik een plaats aan de bar bij Ruby's Diner. Daar adverteren ze een heerlijke bloody Mary en ik begin mijn vakantie daarmee. Als lunch neem ik een Aziatische kipsalade mee om in het vliegtuig te eten.

Een uur voor vertrek kom ik bij de gate aan, maar het aan boord gaan begint maar liefst veertig minuten voor vertrek! Ik zit dus al snel in mijn stoel en dit keer heb ik de hele rij voor mij alleen. Ik zit in een nooduitgang rij en we moeten de flight attendant allemaal luid "Yes, I can" antwoorden op de vraag of we in staat zijn te helpen bij een noodgeval.

Zo fijn!

Tot mijn genoegen zie ik mijn tassen in het vliegtuig gaan. Geen stress dat ze het niet gehaald hebben dus. Zodra we de lucht in zijn eet ik mijn allerminst spectaculaire salade, maar ach, het vult de maag. Al kleurend en spelletjes spelend gaan de twee uur snel voorbij en voor ik het weet landen we in Belize.

De paspoortcontrole gaat vrij snel en mijn bagage staat al klaar als ik eruit kom. Dan nog even door de douane, niets aan te geven natuurlijk. Het is wel schipperen met twee grote tassen, een kleinere tas en mijn cameratas, maar het lukt.

Een taxi is ook snel gevonden en er is een vaste prijs van $25 om naar de stad te gaan. Altijd fijn om zeker te zijn dat je niet bedonderd wordt. Dat is mij alleen in Lissabon overkomen en nu nooit weer!

Een half uurtje later rijden we voor bij het Radisson hotel. Daar gaat het inchecken vlot en ik krijg een kamer op de tweede verdieping met vol zicht op zee. Er is helaas geen balkon, maar het uitzicht kan niet beter.

Nadat ik wat uitgepakt heb ga ik op verkenning uit. Ik zie dat de sportkamer aan de overkant van de straat is. Daar is ook een tweede zwembad. Verder heeft dit hotel drie restaurants, die er allemaal goed uitzien.

De bellman raadde me aan naar de vuurtoren te lopen. Daar ligt een Brit begraven, die het land een warm hart toedroeg en veel geld gaf. Daar vlakbij zijn ook de BELIZE letters. De cruise schepen vertrekken net dus het toeristendorpje wordt gesloten. Ik hoop dat deze week wel nog open te zien want het opent alleen als er een schip is.

Terug in het hotel ga ik naar de zesde verdieping en loop dan de trap naar het dak op. Van daaruit (heb ik ook van de bellman) heb ik zicht over heel Belize City. De zon gaat ook onder, maar ik ben daar eigenlijk te vroeg voor. Ik heb geen zin om te wachten dus neem wat foto's en ga weer naar beneden.

Het vroege opstaan en de lange reis begin ik nu te voelen. Het is hier ook nog eens een uur vroeger dan thuis. Ik besluit naar de bar bij het zwembad te gaan en bestel daar weer mijn favoriete bloody Mary. Deze is wel heel erg lekker, met Worcestershire saus, die ga ik vaker nemen!

Janice is super aardig en als de cocktail op is bestel ik een steen grill maaltijd. Ik neem de vis en die grill ik zelf op die steen. Er zijn garnalen, snapper vis en kreeft en heel veel groentes! Precies de maaltijd, die ik heerlijk vind, en die in mijn dieet past. Helemaal perfect!

Na het eten blijf ik nog even genieten van de lekkere temperatuur buiten (het was 29 graden toen ik aankwam). Er zijn ook heel veel vogels in de bomen, die een flink kabaal maken. Dit zijn lokale merels, die een bepaalde naam hebben, die ik niet verstond.

Terug in de kamer praat ik via Facebook met Katja en Saskia en schrijf natuurlijk dit blog. Morgen heb ik een rust en verken dag en daarna en paar excursies. Ik ben heel benieuwd, maar alleen dit warme weer doet me al veel goed.