Onze webcam

Cul-de-sac Cam

dinsdag, maart 19, 2019

Over een lekkere lunch en oplichterij

Hebben jullie weleens dat je de hele nacht in dezelfde droom blijft, zelfs als je even wakker wordt tussendoor? Ik had dat dus vannacht en ik droomde dat we Orion mee namen naar een camping en hem daar lieten terwijl wij iets gingen doen. Toen we terugkwamen was Orion weg en de rest van de droom besteedde ik zoekend naar hem. Helaas vond ik hem niet voor ik wakker werd.

Als Rick en Orion bovenkomen knuffel ik de hond dan ook flink. Rick merkt gekscherend op dat hij nooit zo'n knuffelaanval van mij krijgt. Ik voelde me dan ook zo verdrietig in die droom. Gek hoe de hond zich helemaal in mijn hart gewurmd heeft.

Rick heeft de koffie al klaar staan en na wat gerookte zalm en twee mini komkommers als ontbijt te hebben gegeten zoek ik de elliptische machine boven op. Daar doe ik mijn uur en vijf minuten cardio en heb dan mijn tienduizend stappen bijeen.

Beneden ruim ik de winterdecoraties op. Weg met de sneeuwpoppen! Het is weliswaar nog best koud, vooral 's nachts, maar ik heb zin in lente hier binnen. Op zolder haal ik de tas met lentespullen naar beneden en dan zijn de kuikentjes en konijntjes er weer. Zo vrolijk! Ik ben vooral dol mijn tafelloper met tulpen.



Dan is het tijd om me klaar te maken voor de lunch. Ik kleed me wat netter aan want ik ga met Kathryn lunchen bij Clarity, het beste restaurant in Vienna. Kathryn is er al als ik aankom.

De serveerster herkent mij nog van een aantal weken geleden toen ik hier was met Sara voor happy hour. De chef eigenaar, Jon, komt ook even buurten. Die ken ik al jaren want ontmoette hem toen hij zijn vorige restaurant opende.

We bestuderen de kaart en ik neem de zwezeriken en een boerenkoolsalade. Die laatste smaakt helemaal niet als boerenkool en ziet er ook niet zo uit. Kathryn neemt een visgerecht. Het smaakt allemaal voortreffelijk.

Halverwege loopt Wayne, een goede vriend van Kathryn, die ik ook een aantal keren ontmoet heb, binnen. Hij kent de chef ook heel goed en is mede-eigenaar van de restaurant groep van Jose Andress, de Spaanse chef, die veel succesvolle restaurants in Washington en nu ook elders in het land heeft.

Wayne is een gepensioneerde chirurg. Hij is tegen de tachtig maar dat zou je niet zeggen. Hij is zo ontzettend charismatisch. We hebben het over van alles en nog wat en Wayne staat erop dat we de chocolade cake delen. Ik neem er beleefd een hapje van en het vergt grote zelf discipline om het daarbij te laten.

Als we klaar zijn vraag ik de rekening aan de serveerster. Het blijkt dat Wayne al voor ons allemaal betaald heeft! Nou daar ben ik natuurlijk heel dankbaar voor, goedkoop was het niet.

We nemen afscheid en ik rijd naar de Michaels. Daar wil ik kijken of ze nog leuke lentespulletjes hebben. Dat valt erg tegen. Het meeste is al uitverkocht en dat is het probleem met de hobbyzaken. Als het seizoen er eenmaal is is het leuke weg. Met lege handen vertrek ik dus weer.

Dan ga ik op zoek naar wat lentebloemen. Bij Giant vind ik een pot met hyacinten, ze zijn nog maar net uit de bol dus zullen hopelijk een tijdje meegaan. Ik haal nog wat dingen uit de vriezer en wordt dan benaderd door een zeer armoedig geklede vrouw die mij een briefje met "Help me, I'm hungry" overhandigt.

Mijn eerste reactie is om medelijden te hebben maar ik weet ook dat deze mensen vaak deel zijn van een bende, die zich voordoet als zijnde behoevend, maar dan van de goedheid van mensen profiteert en met vans vol eten terug naar huis gaan. Helaas weiger ik daardoor te helpen.

Verder denk ik er niet over na. Ik ga nog naar Whole Foods en dan huiswaarts. Daar lees ik op de Facebook groep voor Vienna dat iemand bij Whole Foods ook benaderd is door zo'n arme vrouw. Zij kocht een karretje vol eten voor de vrouw.

Daarna zag ze dat de vrouw de spullen in een van laadde en vervolgens weer de winkel inging met een leeg karretje. Niet veel later zag ze een man hetzelfde doen. Duidelijk is dit zo'n groep die goedbedoelende mensen gewoon belazeren. Ik kan me er kwaad om maken want zo krijgen de mensen, die het echt nodig hebben, nul op het rekest.

Thuis neem ik Orion mee de achtertuin in. Het is eindelijk warm genoeg om zijn favoriete spelletje te doen. Ik neem een zakje met hondensnoepjes mee en gooi die in het gras. Orion zoekt ze dan. Hij doet dat heel precies. Soms duurt het wel vijf minuten voor hij het gevonden heeft. Trots komt hij daarna terug voor de volgende, zo schattig!

Ondanks dat de luchttemperatuur maar 12 graden is, is het warm genoeg om voor in de zon te zitten. Dat doe ik dan ook en Lorraine komt erbij zitten. We praten gezellig bij.
 
Daar zittend kleur ik ook deze Nederlandse lenteplaat in, zo leuk!

Vanavond hebben we zalm van Whole Foods, bloemkoolpuree en mini spruitjes met rozemarijn en peper als avondeten. Toen ik vertelde dat er spruitjes waren vertrok Ricks gezicht. Dit zijn echter heel kleine spruitjes en lekker gekruid. We vinden ze beiden een welkome afwisseling van de spinazie en asperges.

Gelukkig voelde ik me vandaag stukken beter dan gisteren. Bewijs dat het weer en de warmte van de zon echt verschil maakt. Heel langzaamaan gaan we de goede kant uit wat dat betreft.

5 reacties:

Petr@ zei

Wat lief dat de lunch rekening voor jullie werd betaald. Een welkome verrassing.

Wat vreselijk dat soort mensen! Inderdaad werkt dit in de hand dat je niemand meer wat geeft en dus ook niet degene die het wel goed kan gebruiken. Triest hoor.

Marieke zei

Triest inderdaad van die mensen die misbruik maken van de goedheid van andere mensen, waardoor degenen die het echt slecht hebben niets meer krijgen. In Nederland gebeurt het ook en dat is voor mij ook een reden om niets te geven, terwijl het me wel pijn doet.

Anja L. zei

Dat is nog eens fijn als iemand de rekening voor je betaald, zeker als je er geen rekening mee houdt.

Die oplichting is dus de reden dat ik bedelaars op straat geen geld meer geef, helaas voor de oprechte mensen die echt honger hebben.

Naar zo'n droom, ik werd vanochtend ook zo raar wakker, ik had gedroomd dat ik op mijn werk totaal genegeerd werd door iedereen.

Fijne woensdag!

Anoniem zei

Ik herken het, dromen waar je maar niet uitkomt, zijn vaak ook nog niet de leukste dromen helaas...… Wat een cadeau zeg, dat iemand je onverwacht je lunch betaalt, dat zijn nog eens welkome verrassingen ;-) Groetjes, Maria

Petra zei

@Petra - Nu lees ik dat het echt een hele bende is. Ze worden met vans hierheen gereden.

@Marieke - Ik geef aan de voedselbanken, dan weet ik zeker dat het bij hongerige mensen terechtkomt.

@Anja - Het is inderdaad schandalig, maar hier in Virginia niet illegaal. Ik vind het gewoon stelen als je het niet echt nodig hebt.

@Maria - Inderdaad, meestal zijn het geen leuke dromen.