Over een bezoek aan Old Town Alexandria

Nou, dat vroege opstaan van gisteren herhaalt zich vandaag niet. Ik word om vijf voor half acht wakker en twintig minuten later sta ik op. Als ik Orion uit wil laten piept het alarm. Oh ja, dat had ik gisteravond gezet. Ik doe dat meestal als Rick weg is maar eigenlijk zouden we het iedere keer als we weggaan moeten doen.

Mijn ontbijt wordt weer een cracker met brie en mini komkommers. Daarna ga ik naar boven voor mijn uur cardio. Rick belt vanuit Atlanta en dat maakt dat het uur snel voorbij gaat. Er is zonnig weer voorspeld maar ik zie slechts een paar zonnestralen af en toe door de bewolking komen.

Tegen de tijd dat ik klaar ben zie ik wel blauwe lucht aankomen. Daar ben ik blij mee want dat maakt ook dat de temperatuur meteen omhoog gaat. Het belooft weer een zomerse dag te worden zo.

Voor ik Orion in de tuin laat verzeker ik me ervan dat er geen andere honden buiten zijn. Dat is niet het geval, maar zodra we beneden zijn komen zowel Mia als de Deense doggen naar buiten. Ik kan Orion er niet van weerhouden langs het hek te rennen en dat lijkt me funest voor zijn wond. 

Gelukkig lijkt zijn verband niet nat of modderig want ik heb geen tijd om het te verschonen. Ik heb met Kirsten afgesproken haar om half twaalf op te halen en dan naar Old Town Alexandria te gaan. Inmiddels is het werkelijk schitterend weer.

Net na twaalven komen we in het oude stadje aan. Mijn favoriete garage is vol dus het wordt garage B. Die is niet vol, maar de parkeerplaatsen zijn heel erg nauw. Ik wil mijn van niet tegen een pilaar schuren. Na even zoeken vind ik tot mijn opluchting een ruimere plek.

We lopen door de Torpedo Factory met al zijn kunstenaarsateliers naar de waterkant. Daar zie ik dat er nog plaats is op het terras van Vola's. Dat zit meestal vol dus we vragen gauw een tafel. We zitten hier aan het water met uitzicht op de jachthaven en de Potomac.

We bestellen beiden een salade. Kirsten eentje met spinazie, mango en zonnebloemzaden, ze wil er geen proteine bij en daarom heeft zij als ze het opheeft nog trek. Mijn salade heeft een ei, wat bacon en geraspte kaas als proteine. Hij is licht maar genoeg voor mijn lunch. 

Dan heb ik Kirsten beloofd haar mijn rondleiding door Alexandria te geven. Zij is natuurlijk wel in dit plaatsje geweest, maar eerder om even te eten of doelgericht te winkelen. Ik leid haar door de oude straatjes en wijs de interessante plekken aan.

Zo lopen we over de kinderkopjes van Captain's Row met zijn oude houten huisjes. We bekijken het graf van de onbekende Revolutionaire soldaat bij het Presbyterian Meeting House, de Stabler-Leadbeater apotheek, die er nog helemaal uitziet als in 1933, en meer.

We lopen ook een paar winkels binnen. Bij de Old Town Shop verkopen ze plaatselijke lekkernijen en t-shirts en dergelijke. Een leuke winkel, maar we kopen er niets. Bij een antiekwinkeltje ziet Kirsten een prent die ze mooi vindt in de etalage. De eigenaar vertelt dat hij eigenlijk niet open is, maar geeft Kirsten wel de prijs. Die vindt zij (terecht) te hoog en zegt erover na te zullen denken.

Dan komen we bij de Christ Church terecht. Deze kerk is in 1773 in gebruik genomen. George Washington en zijn familie kochten er een vierkante houten kerkbank met een deurtje. Dat soort kerkbanken zijn typisch in de zuidelijke koloniale kerkjes. Ik heb ze in Europa nog nooit gezien.

Pat, een van de docenten, vertelt ons dit alles enthousiast. De kerkbanken van de Washingtons zijn nog steeds in hun oorspronkelijke staat, maar de rest is met de jaren veranderd in enkele rijen.

In 1789 werd de kerk Episcopal omdat toen het land compleet onafhankelijk werd en de Anglicaanse kerk teveel met het Engelse koningshuis te maken had. De belijdenis van de godsdienst veranderde echter nauwelijks.

In de koloniale periode mochten alleen Anglicaanse kerken zich "church" noemen. Er was vrijheid van religie maar alle andere geloofsrichtingen kwamen samen in "meeting houses".

We bedanken Pat voor de interessante informatie en zetten onze tocht voort. We komen nog langs de plek waar het huis van George Washington in Alexandria stond. Er is nu een met de oorspronkelijke materialen nagebouwd huis.

Bij Gadsby's Tavern is de ijskelder interessant. Daar bleef ijs uit de Potomac tot zeker juni goed in. Tegenwoordig is het maar zelden dat de Potomac genoeg ijs heeft om zo'n kelder mee te vullen. Gadsby's Tavern is nog steeds een restaurant.

Als laatste vertel ik over het Carlyle House uit 1753 waar naar verluid de zaden  voor de Amerikaanse Revolutie gezaaid zijn door de arrogante Britse generaal Braddock, die zijn hoogheidswaanzin met zijn dood moest bekopen tijdens de Frans-Indiaanse oorlog. Hij en zijn mannen misdroegen zich in het huis van John Carlyle en Braddock negeerde het strategische advies van de doorgewinterde jonge Virginiaan George Washington.

Inmiddels is het een graad of 27 en we hebben beiden zin om iets koels te drinken. Bij een Italiaans ijszaakje bestel ik een nitro koffie en Kirsten een gelato milkshake. We genieten er buiten op hun terrasje van.

Dan lopen we terug naar de van waar mij een onaangename verrassing wacht. Er staat een van zo geparkeerd achter mij dat het moeilijk zal worden uit de parkeerplek te komen. Met behulp van Kirsten en oneindig veel voor en achteruit draaien lukt het uiteindelijk zonder kleerscheuren. Ik kan me zo kwaad maken om zulke mensen. Ze blokkeren een andere van compleet dus geen idee hoe die mensen eruit zullen komen.

Op de terugweg komen we heel even in langzaam rijdend verkeer terecht maar in de tegengestelde richting staat het compleet vast. We hebben dus niets te klagen. Net na vieren zet ik Kirsten weer thuis af en we zijn het erover eens dat dit een heel leuke middag was.

Volgende keer wordt het wellicht een wijngaard. Kirsten begint nu pas wat toeristische dingen in de omgeving te doen want eindelijk is ze onder het juk van haar narcistische man uit en worden haar kinderen minder afhankelijk van haar. Die zijn allemaal volwassen, maar twee van de drie wonen nog bij Kirsten.

Thuis haal ik Orions verband van zijn pootje en wat ik vreesde gebeurde inderdaad door het rennen vanochtend. Zijn wond is weer helemaal open. Ik doe er weer antibiotica zalf en verband om, maar ik sms Rick ook dat ik morgen met Orion naar de dierenarts wil.

Als voorbereiding doe ik Orions muilkorf alvast aan maar die kan ik niet straks genoeg doen, Orion krijgt hem telkens weer van zijn snuit. Ik bestel een andere van Amazon, maar die komt pas morgenavond. We zullen er dus een van de dierenarts moeten gebruiken morgenmiddag.

Na een paar uur ontspannen op het deck doe ik Orion in zijn bench en ga op weg voor mijn avondeten. Eerst loop ik even langs de buren met een lijstje van data dat ik Lorraine en Patricia's hulp nodig heb dit jaar. Voor zover ik weet althans, hopelijk komen er nog meer aanvragen voor rondleidingen.

Lorraine vertelt dat Chuck, waar Orion gewoonlijk als een gek tegen blaft, Orion uit heeft kunnen laten zonder dat de hond een piep gaf. Zolang Lorraine en Patricia niet in zicht zijn gaat het prima. Dat geeft mij veel hoop voor als we iemand anders moeten inhuren in het geval dat Lorraine en Patricia niet beschikbaar zijn.

Voor mijn avondeten ga ik naar Viet Aroma. Lani wijst me een tafel en ik bestel de Fantastic Four, vier spiesjes met gegrilde kip, garnalen, varkensvlees en rundvlees, veel groentes en rijstpapier om ze in te wikkelen. Het smaakt weer opperbest.

Het was weer een super dag vandaag, al maak ik me nog steeds zorgen om Orions poot. Rick zei ook dat een tocht naar de dierenarts mij ook gerust zal stellen. Dat is zeker zo want ik vind dat ik maar een beetje aanmodder. Kan best zijn dat dit het beste is maar dat wil ik dan wel van een expert horen.