Over een gezellig middagje zwembad

Gisteravond heb ik Alexa opgedragen me om zeven uur te wekken, maar ik ben al ver daarvoor wakker en sta al in de badkamer als het deuntje afgaat. Het is weer schitterend weer en dit vroege opstaan (en vroeger naar bed gaan) bevalt me prima. Zo haal ik het meeste uit de dag.

Als eerste, na Orion uitgelaten te hebben, rijd ik naar Starbucks en haal daar een grande nitro brew op. Dan maak ik ontbijt van komkommertjes en een cracker met brie. Ik krijg zo'n vakantiegevoel als ik dat buiten op kan eten!

Het is pas vijf voor acht als ik op de elliptische machine sta en om klokslag negen uur heb ik mijn 10000 stappen bijeen. Tijd om de zomerspullen voor binnen van zolder te halen. Die vrolijke kleuren zijn ieder jaar weer zo leuk. Alleen heeft er een muis in de zak gezeten en vallen er allemaal poepjes uit, bah! Gelukkig zijn de spullen er niet door aangetast.

Orion met zijn spoor van speeltjes terwijl ik sport

Nu is Fairyville aan de beurt. Ik doe de lentespullen in de garage en creeer de feetjescamping. Het ziet er weer vrolijk uit. Morgen wil ik gaan kijken wat Michaels nog aan spulletjes heeft. Voor nu zijn de feetjes ook in vakantiestemming.

Inmiddels is het 27 graden en goed toeven op het deck. Ik ga met Orion zijn snoepjes in het gras zoeken spelletje doen. Dat doet hij altijd zo goed, hij blijft zoeken tot hij ze vindt. Is ook goed breinwerk voor hem.

De lelies komen uit, zo mooi!

Voor mijn lunch ga ik naar Noodles & Company. Daar weet men al precies welke salade met welke aanpassingen ik wil. Op hun terrasje laat ik het me goed smaken.

Thuis maak ik me klaar voor het zwembad. Marielle komt om een uur en samen lopen we naar de overkant. Het is super lekker weer, dertig graden met een briesje. Het water is lekker verfrissend, maar niet te koud. Ik hoop morgen mijn eerste baantjes te gaan trekken.

Marielle heeft wat Nederlandse tijdschriften voor me mee en natuurlijk hebben we allerlei gesprekstof. Chris komt ook nog even, maar gaat al snel haar mijlen bij elkaar zwemmen.

Tegen half vijf wordt het drukker en lopen we huiswaarts. We vinden dit beiden voor herhaling vatbaar want het is natuurlijk veel gezelliger voor mij om met een vriendin te gaan en Marielle heeft geen zwembad in de buurt waar ze heen kan.

Voor mijn avondeten heb ik gereserveerd aan de sushi bar bij Sushi Yoshi. Ik neem er een Uber heen, de man spreekt bijna geen Engels, maar dat hoeft ook niet. Zodra ik het restaurant inloop weet de hostess al dat ik aan de sushi bar wil zitten. Daar ligt ook al een menu klaar voor me.

De aardige ober is er weer en verwelkomt me terug. Ik bestel weer een bord sashimi en krijg daar ook een salade en miso soep bij. Jammer genoeg hebben ze mijn geliefde baby octopus vanavond niet, maar de rest is weer voortreffelijk.

De Uber terug naar huis komt al gauw en daar wacht Orion me weer blij op. Ik laat hem nu steeds vaker los in het huis, maar wil hem tenminste een keer per dag in de bench doen zodat hij het niet verleert.

Rick heeft vanavond de Relay for Life in Muskegon, Michigan. Zijn ooms en nichten zijn daar heel fanatiek mee en halen duizenden dollars op voor de American Cancer Society. Vroeger deden Katja en Saskia ook mee aan de Relay for Life hier in Vienna.

Het was altijd een emotioneel iets, vooral als de "luminaria" kaarsjes brandden in een papieren zakje met de namen van mensen, die kanker hebben of die eraan overleden zijn. Ik ben benieuwd naar Ricks ervaringen met zijn uitgebreide familie daar.

Mijn voeten gaan omhoog en ik ga tv kijken. Ik ben best moe van de dag dus ga weer op tijd mijn bed opzoeken.

Over het zwembad en onweer

Ricks wekker gaat om kwart over zes af. Hoewel ik eigenlijk ook helemaal wakker ben blijf ik nog een kwartiertje liggen. Rick laadt zijn spullen in de van en dan nemen we afscheid. Ik druk hem op zijn hart voorzichtig te zijn want zo'n lange rit alleen is niet niks. Gelukkig heb ik hem ervan kunnen weerhouden in zijn auto te gaan.

Voor mijn ontbijt ga ik naar Starbucks. Daar bestel ik mijn gewoonlijke nitro brew en de egg whites egg bites. Als ik naar de auto terugloop valt me Ricks inspectiesticker op. Die is in april verlopen! Nu is de Vienna politie daar heel streng op dus ik neem me voor hem na mijn sporten te laten inspecteren.

Thuis doe ik een uur cardio op de elliptische machine en pak dan mijn tas uit. Tegen tienen rijd ik naar Anytime Fitness waar ik mijn halve uur personal training met Sharon doe. Dit eerst thuis sporten bevalt me goed, zo hoef ik geen gebruik te maken van de vieze machines en toiletten in de sportschool.

Zodra ik weer buiten sta rijd ik naar de Sunoco. Daar ben ik nummer drie in de rij voor inspecties. Natuurlijk is er helemaal niets mis met Ricks auto dus met een 5/20 sticker rijd ik een half uur later weer weg. Geloof het of niet, maar de politie staat op hun gewoonlijke hoek te controleren. Ik wil bijna een lange neus maken want mij betrapten ze niet!

Het is inmiddels meer dan dertig graden en ik vind dat de lentevlaggetjes en deurhangers niet meer kunnen. Ik hang onze uit Duck meegebrachte vlaggetjes op en de teenslipperhangers op de voordeuren. Binnen en het feeentuintje volgen morgen wel als het niet zo vochtig warm is.

Dan ga ik mijn boodschappenlijstje in Vienna afwerken. Ik haal wat mini komkommers bij Whole Foods en een paar medicijnen bij Walgreens. Als laatste ga ik naar Petco. Orion was vrijdag jarig, drie jaar alweer, en ik haal wat traktaties voor hem.

Gisteren zal ik dat ik $2 korting heb op een salade van Panera. Die bestel ik via de app. Zoals altijd moet ik hard zoeken naar een parkeerplek en als ik die eenmaal heb gevonden staat de salade al klaar. Op het deck eet ik hem met smaak op.

Afgelopen weekend is het zwembad geopend en ik wil er per se vandaag heen. Ik zie onweersbuien op de radar dus loop gauw naar de overkant. Er is een kinderfeestje en het bad is vol met gillende kinderen.

Gelukkig is het ieder uur om kwart voor een kwartier pauze voor kinderen onder de 15. Ik heb het bad dus even voor mij alleen. Het water is me nog net iets te koud maar wel verfrissend met deze warmte.

Zodra ik er weer uit ben hoor ik donder. Ik heb geen zin om mijn spullen nat te laten regenen dus loop gauw naar huis. Een flink onweer volgt met elders in de omgeving weer een tornado. Donderdag hadden onze buren zoveel boomschade dat er takken zo dik als een boom afwaaiden! Gek genoeg liggen er in onze tuin bijna geen takken.

Orion is niet bang van onweer. Daar ben ik blij om want ik vond het altijd zo zielig voor Cosmo. Orion knauwt echter lekker op zijn botje alsof er niets aan de hand is. Grappig hoe honden angstig kunnen zijn van verschillende dingen.

Om tien voor half zes komt Chris me halen en gaan we bij Viet Aroma eten. Daar bespreken we ook alvast onze reis naar Grand Teton en Yellowstone, die nu met rasse schreden dichterbij komt. In 2005 hebben wij als gezin ongeveer hetzelfde aantal dagen in die parken doorgebracht dus ik ga delen van mijn blog in het Engels vertalen zodat we het wiel niet nog eens uit hoeven te vinden.

Het eten is weer super. Chris heeft de orange chicken, die er lekker uitziet, maar ik kan het niet laten mijn gewoonlijke Fantastic Four te bestellen. Ik maak rolletjes van rijstpapier met kip, garnalen, biefstuk en varkensvlees met veel groentes en sambal. Heerlijk!

Intussen volg ik via de app Life360 precies waar Rick is op zijn rit. Om de een of andere reden stelt me dat gerust. Op het moment dat ik dit schrijf is hij in East Lansing bij Michigan State University waar hij gestudeerd heeft. Vanavond haalt hij zijn zus van het vliegveld en dan rijden ze samen naar het huis van mijn schoonvader.

Het is goed dat ik niet mee ben. Ik had me een vijfde wiel aan de wagen gevoeld. Dat niet alleen maar het is in Michigan maar 16 graden en hier veel warmer.

Orion krijgt van mij zijn speciale verjaardag avondeten waar hij van smult. Orion is volgens mij nu aan het uitbuiken van dat maal want ik heb geen hond aan hem! Verder gaan hij en ik lekker van de komende zonnige dagen genieten.

Oh, en vlakbij ons is een zwarte beer waargenomen. Iedereen is in paniek maar mij lijkt het juist zo leuk er een in de tuin te hebben (tenzij ze babies hebben). Beren zijn zo speciaal in het wild, ik vind het super dat er nu weer zoveel zijn in dit gebied. 

Outer Banks dag 6: Shoppen en de terugrit

Net als de afgelopen dagen word ik gewekt door de zon. Net na zevenen sta ik op en Rick volgt niet veel later. We drinken onze koffie en thee en gaan dan ontbijten.

Vandaag is dat bij Coastal Cravings. Daar staat een krab cake sandwich op het menu en die bestel ik zonder brood. Ik krijg een hele lezing van de serveerster dat ik dan echt te weinig eten krijg en dat ik beter de gewone grootte krab cake kan bestellen.

Rick herinnert zich dat we vorig jaar hetzelfde verhaal te horen kregen. We bestellen dus beiden de grotere krab cake met roerei en ham. Een ongewone combinatie maar het smaakt ons zeer goed.

Het is pas net na achten  dus we hebben de tijd om de Duck Boardwalk op en af te lopen. Het blijft een leuke wandeling langs het water en winkeltjes. Bij een ervan, Kitty Hawk Kites, gaan we naar binnen en zoeken een leuke windspinner uit voor de buren, die voor Orion hebben gezorgd. Het wordt een lapjespoes aangezien zij een aantal katten hebben.

Bij Duck's Cottage Coffee & Books halen we ijskoffies. Grappig is dat ik bij het binnenlopen meteen het boek wat ik op het moment lees, Sunset Beach van Mary Kay Andrews, zie staan. De koffies zijn lekker verfrissend.

Terug in het appartement gaat Rick even met zijn drone spelen. Ik maak me klaar en pak alles weer in. Als Rick dat ook gedaan heeft brengen we de spullen naar de van. We geven de sleutels af bij de balie en dan hebben we onze timeshare dit jaar weer goed gebruikt. Toch hopen we ook een keer de hele week te kunnen blijven, om de een of andere reden lukt dat telkens niet.

We rijden nu naar het Jockey Ridge State Park. Hier is de hoogste duin ten oosten van de Mississippi en Rick wil die beklimmen. Eerst denk ik nog mee te gaan, maar het rulle zand doet mijn heupen pijn. Ook is het al 32 graden en geen greintje schaduw op die duin.

Rick gaat op pad en ik maak een foto van verre. Dan ga ik op een bankje in de schaduw op hem wachten. Een kwartiertje later komt Rick alweer terug. Het was hem ook te warm dus hij is enkel de dichtstbijzijnde duin opgegaan.

Vorig jaar zijn we goed geslaagd bij het Outlet Center hier. Rick heeft korte broeken nodig en ik topjes dus we gaan eens kijken of we vandaag ook wat kunnen vinden. De meeste kleren, die we hebben, zijn gewoon te groot. Rick gaat naar American Eagle waar hij meteen slaagt.

Dit keer vind ik niets van mijn gading bij Talbots maar wel bij Loft. Ik koop er twee topjes, een bermuda en een rokje voor onder de honderd dollar. Alleen medium, weg met de (extra) larges!

Intussen is het na twaalven en we willen onze laatste strandlunch bij Fish Heads gaan eten. We vinden een tafel met uitzicht op het strand. Ik bestel de sake bloody Mary nog een keer en de salade met gegrilde tonijn hapjes. Rick heeft de taco salade.

Tijdens het eten bedenk ik me dat ik eigenlijk ook een groen bloesje wat ik zag bij Loft erg leuk vond. Voor $22 is het dan zonde om het te laten gaan. Gelukkig is er nog net een medium en die koop ik.

Dan nemen we met pijn in ons hart afscheid van de Outer Banks. Het is zo'n leuk vakantiegebied. We hebben het er al over gehad dat we, mochten we eindelijk onze timeshare eens verkopen, hier ieder jaar een huis willen huren.

Waze stuurt ons via een andere weg dan gewoonlijk terug. Waarschijnlijk vermijden we zo files in het Hampton Roads gebied. Dat gebied is na het onze het drukste in Virginia. We schieten goed op in ieder geval.

We maken maar een pit stop bij een rest area en kunnen helemaal tot thuis zonder oponthoud doorrijden. Daar wacht Orion ons op met een speeltje in zijn bek. Hij volgt ons vervolgens op de voet.

We halen de van leeg want die moet morgen weer met Rick mee naar Michigan. Dan bestellen we eten, voor mij sashimi en een fatoush salade van de Libanees. Rick neemt zijn hele maal van de Libanees.

Nu kan ik lekker chillen en dit blog afschrijven. Rick gaat zich klaarmaken voor de rit naar Michigan. Alles gaat naar omstandigheden goed met zijn vader maar er is een Relay for Life van de American Cancer Society. Ik ga niet mee want vind dit iets voor Rick en zijn nabije familie. Lisa's man komt ook niet mee.

Gelukkig is het hier ook lekker zomers en zal ik me dit weekend best vermaken.

Outer Banks dag 5: Nog een stranddag

De zon schijnt fel de kamer binnen en ik ben alweer klaarwakker om zeven uur. Misschien moeten we onze lamellen thuis ook maar open laten want met zulk licht lukt het me niet door te slapen. Zelfs niet doezelen, het is gewoon te fel.

Zoals de andere dagen ga ik op het deck op de plaats hardlopen tot Rick ook opstaat. Dat doet hij vandaag vroeger dan gisteren en daardoor heb ik ook minder stappen bij elkaar. We drinken een kop koffie en thee op het deck en dan is het tijd voor het ontbijt.

Zoveel konijntjes hier, we zien deze schat op weg naar ons ontbijt

Vandaag lopen we naar Duck Deli. Daar zijn we de enige klanten. Het is een stuk rustiger overal nu e mensen, die enkel voor het lange weekend kwamen zijn vertrokken. We nemen plaats aan een van de picknick tafels buiten en smullen van onze omeletten.

Als die op zijn lopen we al Pokémon Go spelend terug naar het appartement. Daar maken we ons klaar voor het strand en om half tien lopen we met stoeltjes en parasol het zand op. Volgens mij hebben we nog nooit zo vroeg op een strand gezeten. Wel gelopen, maar dat is niet hetzelfde.

Mijn boek is spannend en ik geniet luisterend naar de golven van het verhaal. Rick gaat een wandeling maken maar volgens mij maakt het lopen op rul zand de pijn in mijn heupen erger. Ik laat het dus vandaag achterwege.

Terwijl ik over zee uitkijk zie ik weer een hele groep dolfijnen langs zwemmen. Ik wou dat ik er foto's van kon maken, maar het is onmogelijk te voorspellen wanneer een van die vinnen weer boven water komt. Het blijft een leuk iets om te zien.

Rond half twaalf laten we de stoelen, baddoeken en parasol weer op het strand staan terwijl wij op pad gaan voor de lunch. Daarvoor rijden we de tien kilometer terug naar het hoofdgedeelte van de Outer Banks (althans zo zien wij dat midden gedeelte).

Gisteren had ik dus een nieuwe bikini gekocht in hetzelfde model als die ik vorig jaar kocht. Het topje van vorig jaar is nu echter veel te groot. Ik zag dat ze bij Birthday Suits datzelfde patroon nog hadden en bedacht me dat het veel goedkoper is een topje daarvan in de juiste maat te kopen dan een helemaal nieuwe bikini.

We stoppen dus eerst bij Birthday Suits. Daar loop ik meteen op dat rek af en de verkoopster merkt op dat ik duidelijk een missie heb. Nou, inderdaad, ik wil mijn 40G (!) topje vervangen met een 40D. Die vind ik meteen en binnen vijf minuten sta ik weer buiten met het juiste topje. Rick had nog niet eens de kans om me te volgen na de van geparkeerd te hebben.

Ieder jaar als we in de Outer Banks zijn willen we lunchen bij Mama Kwan's. Dat wilden we gisteren maar het was gesloten dus proberen we het vandaag. Tot onze teleurstelling vissen we weer achter het net.

Dan proberen we het Rundown Café, maar ook dat is vandaag en morgen dicht. We kijken elkaar aan en het wordt Fish Heads. Niets beter dan aan zee eten, toch? Ik bestel de salade met gegrilde vis en Rick het broodje daarmee. Het is lekker maar onze vis is een beetje droog.

Dit uitzicht is toch niet te versmaden?

Op de terugweg stoppen we bij een Farmer's Daughter want Rick zoekt een Salt Life sticker met een schildpad erop. Ik heb er een op mijn van van vorig jaar, maar die is roze. Ook hier hebben ze geen mannelijke kleur voor die sticker met schildpad. Rick koopt er dan maar een met alleen Salt Life erop.

Terug in het appartement smeren we ons nog eens in en gaan dan weer naar het strand. Daar is het heerlijk toeven. Rick gaat zelfs een paar keer de zee in, maar 21 graden is mij nog te koud. Ik lees mijn boek uit en begin aan een nieuwe, dit keer van Mary Kay Andrews, Sunset Beach. Het begint goed.

Rick maakt nog een wandeling en dan is het tijd om het strand te verlaten. Ondanks dat ik in de schaduw zat en ingesmeerd was voel ik me toch rozig. Misschien door de constante bries die van zee in mijn gezicht blies.

We nemen een douche om het zout e.d. van ons af te spoelen en rijden dan weer naar Fish Heads. Hier probeert Rick een sake Margarita en ik neem natuurlijk weer mijn favoriete sake bloody Mary. Rick wil de Margarita eigenlijk met tequila, maar ze schenken hier alleen bier en wijn en sake is rijstwijn.

We delen een portie conch fritters, helemaal niet volgens ons dieet maar oh wat zijn ze lekker! Verder genieten we van het uitzicht en de heel goede live muzikant. Hij zingt allerlei bekende liedjes en heeft een mooie stem.

Dan rekenen we af en is het hoog tijd het DRAAKJE ook drinken te geven. We hebben nog maar een paar mijl in de tank. Voordeel is dat we dat dan morgenochtend niet meer hoeven te doen, hoewel we het waarschijnlijk niet op een tank halen om naar huis te rijden.

Ons avondeten gaan we bij Awful Arthur's eten. We nemen plaats aan hun lange bar. Ze staan hier bekend om hun oesters dus ik bestel een half dozijn. "Gestoomd of rauw?", vraagt Chris de barman. Ik heb ze nog nooit gestoomd gegeten dus vraag hoe die smaken.

Hij biedt aan er een paar te stomen zodat ik het kan proberen. Dat worden er drie en die zijn allemaal even lekker. Ik bestel het halve dozijn dus gestoomd. Niet veel later zet Chris een bord met 7 gestoomde oesters voor mijn neus.

Ja, ik had er al twee op, zo lekker!

Een half dozijn is bij mijn weten nog altijd zes. Ik bedank hem voor de extra oester en hij knipoogt. Dan vraagt hij of ik ook een rauwe wil proberen. Natuurlijk! Daar krijg ik er twee van, even lekker. Zo heb ik als ik goed geteld heb een dozijn oesters voor de prijs van een half dozijn op. Zo aardig!

Voor mijn hoofdgerecht kies ik, ik kan het niet laten, de soft shell krabben. Dit keer eens niet gefrituurd maar in kruidenboter gebakken. Ze smaken heerlijk! Ik heb deze vakantie mijn geliefde soft shell krabben veel kunnen eten. Ik kan me niet herinneren dat ze voorgaande jaren overal op het menu stonden.

Onze laatste avond alweer, natuurlijk schrijf ik dit blog en we bespreken van alles voor de toekomst samen. Morgen de rit terug naar huis en dan heeft Rick donderdag nog een lange rit voor de boog. Waarom gaat de tijd toch altijd zo snel als het warme weer er eenmaal is?

Outer Banks dag 4: Off roading en wilde paarden

De zon schijnt vrolijk onze kamer binnen en ik word er wakker van. Ik houd het tot tien over zeven uit in bed en sta dan op. Terwijl Rick verder slaapt ga ik op de plaats hardlopen op het deck. Een konijntje doet zich tegoed aan de boterbloemen in het gras en verder is het doodstil.

Even na achten is Rick ook van de partij en rijden we naar Scarborough Faire om bij het Treehouse Café te ontbijten. Ik bestel een ijskoffie en Rick een cappuccino en hun koffie is heel goed.

Als ontbijt hebben we ieder een omelet. Dat van mij met kerstomaatjes en pecorino kaas. Het wordt geserveerd met een biscuit waar je u tegen zegt. Daar eet ik maar een paar hapjes van. Het smaakt allemaal erg goed.

Op de terugweg kijken we rond bij Nags Head Hammocks waar mijn hangmat stoel vandaan komt. We nemen een paar leuke versieringen voor op het deck mee. Zo wordt dat steeds gezelliger.

Terug in het appartement maken we ons klaar om de rest van de dag op pad te gaan. We rijden naar Outer Banks Jeep Rentals en als we daar aankomen kijkt de medewerker ons verbaasd aan. Het blijkt dat onze reservering voor morgen is. Dat terwijl Rick en ik beiden 27 mei, vandaag dus, gehoord hadden.

Gelukkig kan hij wat magische trucs uithalen en krijgen we uiteindelijk een witte open Jeep mee. Deze heeft geen deuren en ik ben blij dat het warm is want ik zit in de volle wind! Ik heb mijn haar al op alle mogelijke manieren vast gezet maar nog steeds waait het in mijn gezicht.

Het is pas half twaalf dus we besluiten eerst een spelletje mini golf te gaan spelen. De leukste baan daarvoor is Lost Colony. Hier wordt je met een treintje door een grot met "enge" figuren naar de ingang gereden.

Dan is er een diamanten en een gouden baan. Wij hebben vandaag de gouden. Jammer genoeg hebben we een oma met haar kleinzoon voor ons, maar die gaan sneller dan we hadden verwacht. Het is een heel leuk parcours.

Op de helft staat Rick en ik gelijk, maar het tweede deel gooi ik er met de pet naar. Rick wint dus ruimschoots. Het blijft toch altijd weer een grappig iets om te doen aan het strand.

Inmiddels is het lunchtijd. We besluiten Barefoot Bernie's eens te proberen. We kunnen ons niet herinneren daar ooit gegeten te hebben en ik vind het in mijn blog ook niet terug. We nemen plaats aan de gezellige bar en ik bestel de Aziatische salade met kip. Die is niets bijzonders en ik kijk een beetje jaloers naar Ricks hamburger.

Dan is het tijd om naar het noorden te rijden en de Jeeps vierwielaandrijving te gebruiken. Eerst stoppen we nog even bij het appartement om meer zonnebrandspray op te doen. We zitten compleet in de zon in die open Jeep dus zonder zouden we levend verbranden.

In Corolla maken we even een pit stop en haalt Rick lucht uit de banden. Die mogen maar 20PSI hebben om op het strand te mogen rijden. Vervolgens rijden we het strand op en dat valt even tegen! Het is zo ruig dat Ricks schouder pijn doet en mijn neck voelt alsof ik in een vreselijke achtbaan zit.

We denken dat we het zo niet lang vol gaan houden, maar gelukkig wordt het al snel beter. We rijden langs rijen trucks en jeeps van strandbezoekers. Verder is dit gewoon een "weg" want de enige manier om bij de vakantiehuizen deze richting op te komen. Het is druk, ook vanwege Memorial Day vandaag.

We zijn wel duidelijk in het zuiden met allerlei Confederale (zuidelijke vlag ten tijde van de Burgeroorlog) en "Don't Thread On Me" vlaggen. Ook veel country muziek, niet ons ding. We gaan er dus niet tussen staan.

Op een gegeven moment wordt het rustiger en besluiten wij eens een zijstraat te proberen, denkend dat we een buurt inrijden. Integendeel, we komen op een gegeven moment bij een bord dat zegt dat we maar beter niet verder rijden want dan kunnen we beschoten worden!!!

Rick weet niet hoe snel hij om moet keren! We proberen nog een zijweggetje maar ook dat is afgezet. Dan rijden we het strand maar weer op nog een stukje verder naar het noorden. Ik kijk naar de mooie zee hopend dolfijnen te zien.

Dan roept Rick opeens "There they are!" en eerst heb ik niet eens door wie "they" zijn. Natuurlijk zijn het wilde paarden waar deze omgeving bekend om is. Deze paarden zijn ooit in de 17e eeuw door Spanjaarden aan wal gebracht en hebben zich helemaal aangepast aan de natuur hier.

De lokale bevolking zegt altijd dat het heel bijzonder is ze op het strand te zien, maar wij hebben kennelijk geluk want tot nu toe hebben we dat iedere keer dat we hier waren meegemaakt. Ook nu staat dit groepje van vier paarden, een hengst en drie merries rustig op de duinen te grazen.

We parkeren de jeep en gaan foto's maken. We moeten minstens 50 voet (ongeveer 15 meter) afstand houden, gelukkig hebben we zoemlenzen. Het groepje loopt ook nog even naar het water maar gaat er niet in. Na een half uurtje vertrekken ze de duinen in. Wat een geluk hadden wij!!

Nu we gezien hebben waar we voor kwamen rijden we terug naar Corolla. Daar is een "Air up" station met vier pompen. Rick vult de banden weer en haalt de 4WD eraf. Dan rijden we terug naar Kill Devil Hills om de Jeep in te leveren.

Voordat we dat doen stoppen we bij de Birthday Suits om de hoek. Dat is een winkel met badkleding. Rick zoekt een nieuwe zwembroek en ik een nieuwe bikini nu we ieder een kleinere nodig hebben. We slagen goed, ik ben blij met mijn paars en witte bikini.

Outer Banks Jeep Rental is gesloten maar de vriendelijke medewerker is er nog steeds. Hij is blij dat we zo vroeg terug zijn zodat hij de Jeep in de garage kan zetten. Wij hebben voluit genoten van dit avontuur! Het is veel leuker zo dan met een toerbedrijf.

Tijd voor happy hour en dat gaan we houden bij Captn Andy's op de Nags Head Pier. Ik moet weer eens plassen dus Rick gaat voor een tafeltje zorgen. Dat wordt hetzelfde als een paar dagen geleden.

Alleen komt er niemand onze bestelling opnemen terwijl ze meestal zo stipt zijn. We zitten er bijna een kwartier en dan vraag ik een ober eens hoe of wat. Het blijkt dat Rick zich niet bij de hostess heeft aangemeld en daardoor had niemand onze tafel toegewezen gekregen.

Nadat dit misverstand opgelost is hebben we in een mum van tijd onze drankjes en de krab ballen, die we zo lekker vinden. We genieten ervan en van de altijd weer rustgevende branding. Ik zou er bij in slaap kunnen vallen!

Voor ons avondeten gaan we naar Goombays. Daar is nog net plaats voor twee aan de bar. Maar goed ook want de rij voor een tafel staat tot buiten. Het is gezellig aan de bar en we maken kennis met onze medebargenoten, die duidelijk al een glaasje of wat ophebben. Ik hoop maar dat ze niet hoeven te rijden!

Tot mijn grote vreugde staan ook hier de soft shell krabben op het specials menu. Ik hoef dus niet na te denken en bestel ze met een groene salade. Rick heeft een mixed grill met vis, garnalen en kip en vindt die ook erg lekker.

Moe en voldaan rijden we terug naar het appartement. Daar zien we nog een mooie zonsondergang lucht en dan is het tijd om te ontspannen. Wat een heerlijke dag was dit ook weer! Morgen alweer de laatste volle dag hier, het gaat te snel!