Over stemmen voor het stadsbestuur

Rick en ik staan tegelijkertijd rond kwart voor acht op. We eten ontbijt en gaan dan samen naar het Community Center waar vandaag gestemd wordt voor het stadsbestuur van Vienna. Onze vriendin Tara hoopt herkozen te worden.

Gewoonlijk hebben deze verkiezingen een heel lage opkomst. Meestal worden de bestaande leden gewoon herkozen want er zijn geen tegenstanders. Dit keer is dat wel het geval en de gemoederen zijn nog nooit zo verhit geweest voor en tegen.

Wat is nou het geval? Er loopt een heel drukke vierbaans hoofdweg door het centrum van Vienna. Daarlangs liggen voornamelijk lelijke oude strip malls uit de jaren zestig en wat kleinere gebouwtjes. Vienna heeft de grote groei van Fairfax County een beetje gemist maar daar gaat nu verandering in komen.

Het grondgebied is zeer duur en veel bedrijven kunnen de huur niet meer betalen. Daardoor komen veel panden leeg te staan. Grote ondernemers kopen die en willen daar dan een gebouw met meerdere verdiepingen neerzetten.

Logisch zou je denken want al die lege panden zien er niet uit. De stad kan niet verder zonder met de moderne trend mee te gaan. Probleem is echter dat een groot deel van de bevolking ouder is en al hun hele leven hier woont. Die mensen willen die "hoge" (hooguit vier verdiepingen) gebouwen niet.

Drie van de kandidaten zijn er ook tegen (en die winnen helaas) en op die mensen stemmen Rick en ik niet. Het is gewoon niet realistisch om de status quo te behouden (en hoe lelijk is die wel niet?). Ik stem op Tara en Julie, die ook een realistische kijk op dit alles heeft. Ik hoop van harte dat ze winnen want die nee zeggers zijn niet goed voor de toekomst dan deze stad.

Op de terugweg rijden we door de drive thru van de nieuwe Starbucks. Rick bestelt zijn koude cappuccino met koud schuim. Ze hebben nog steeds geen nitro brew dus ik besluit Ricks drankje eens te proberen. Best lekker, maar er zit teveel melk in naar mijn smaak.

Thuis ga ik een uur op de plaats hardlopen terwijl Rick zijn presentatie voor morgen verder voorbereidt. Ik haal hem ook over om het grasmaaibedrijf wat de tuinen van onze buren aan het maaien is in te huren voor ons gazon. Gelukkig is Rick het daar, al is het niet van harte, mee eens.

Als ik om kwart voor elf afscheid neem van Rick, die tot donderdag naar South Carolina gaat, zijn de mannen al aan het maaien. Met hun industriele machines en blazers e.d. duurt het nog geen twee uur voor alle tuinen aan ons plein weer gedaan zijn. Het ziet er allemaal weer keurig uit.

Een paar weken geleden liet een buurman ons via onze email groep voor het plein weten dat hij zijn verzekering had gebeld vanwege de zware hagelbui, die we in maart over ons heen kregen. Hun dak bleek daardoor ernstig beschadigd en hij krijgt een nieuw dak van zijn verzekering (die dezelfde is als de onze).

Vier andere buren deden in navolging hetzelfde en van allemaal vond de verzekering dat hun dak vervangen moest worden. Rick heeft dus USAA, onze verzekering, gebeld en die zenden vandaag een inspecteur, Dave, een super aardige man.

Hij gaat het dak inspecteren en ik verwacht dat wij natuurlijk net dat dak zullen hebben dat er prima uitziet. Na een half uur gaat de deurbel en laat Dave me als eerste de hagelschade zien die we op het metaal boven de voordeur hebben.

Verder zegt hij geen hagelschade op ons dak gevonden te hebben, maar meer dan genoeg windschade. Hij gaat USAA dan ook aanraden ook ons dak te vervangen. Het moet altijd nog goedgekeurd worden, maar als dat het geval is krijgen we voor $500 een compleet nieuw dak! Over een week weten we meer maar Dave denkt niet dat het geweigerd zal worden.

Voor hij vertrekt geef ik Rick dat goede nieuws nog. Dan ga ik me douchen en bedenken waar ik zin in heb voor lunch. Dat wordt een poke bowl, die ik via Lei'd Poke's app bestel. Het staat dan ook al klaar als ik er aankom. Dit keer heb ik het zonder bladsalade en dat bevalt me prima.

Het is inmiddels 27 graden en ik besluit daar lekker van te gaan genieten. Ik maak wat ijsthee en neem mijn Kindle mee in mijn hangmatstoel. Ik heb een heel spannend boek van Nora Roberts wat met de minuut interessanter wordt.

Spelen met mijn fotobal

Voor ik het weet loopt het tegen zessen en na Orion zijn eten in zijn bench te hebben gegeven roep ik een Uber. Steve is heel vriendelijk en brengt me bekwaam naar Sushi Yoshi. Daar word ik als een oude bekende begroet door de hostess en ook door de sushi chefs.

De reservering die ik eerder vandaag maakte was duidelijk niet nodig. Ik ben de enige aan de sushi bar. Ik krijg miso soep en een kleine salade vooraf en dan een prachtig bord met exotische sashimi als hoofdgerecht.

Dit restaurant is mijn favoriet omdat ze zoveel ongewone vissoorten op het menu hebben. Het smaakt me zoals altijd weer prima. De sushi chefs zijn blij met mijn complimenten en met een andere Uber (Michael zegt geen woord) ga ik weer huiswaarts.

Orion en ik besteden de avond verder samen. Ik kijk tv en hij geniet van een gevuld botje. Af en toe kijkt hij naar me alsof hij zich ervan wil verzekeren dat alles nog goed met me gaat. Wat ben ik blij met mijn maatje als Rick er niet is. Ik zou best zonder kunnen, maar het is zoveel gezelliger met dat hondenbeertje erbij.