Over de rit naar huis

De wekker gaat weer om zeven uur en we maken ons snel klaar en pakken weer in. Dan gaan we ontbijt halen. Buiten miezert het wat. We lopen zoveel mogelijk onder afdakjes naar de Starbucks in de Byward Market.

Daar bestellen we venti koffies, een maat groter dan gewoonlijk. Verder egg bites als ontbijt want we willen geen tijd verliezen met een uitgebreider ontbijt. Via de markt waar ik nog wat foto's maak lopen we terug. We halen onze tassen op, checken uit en gaan op pad. Althans dat is het plan maar waar is mijn ontbijt?

Denkend dat ik het op het bed heb laten liggen vraag ik een sleutel bij de receptie en ga zoeken in de kamer. Die is echter helemaal leeg. Als Rick voor komt rijden om me op te halen ziet hij er als een stout kind uit. Hij blijkt mijn eten in zijn tas gestopt te hebben en was dat straal vergeten.  Mysterie opgelost en ik smul van mijn egg bites.

De tocht naar de Amerikaanse grens gaat vlot en we vergapen ons weer aan de herfstkleuren.  Het is alsof we door een schilderij rijden. Het is moeilijk in foto's weer te geven, maar ik waag toch wat pogingen.

Rond half tien zijn we bij de grens. Daar stoppen we even om geld te wisselen en de toiletten te bezoeken.  Mij plan om foto's van de Thousand Islands te gaan nemen laat ik vanwege het koude regenachtige weer varen.

Er staat vrijwel geen rij aan de grens en de strenge jonge vrouw van Customs and Border Control wuift ons gelukkig vrijwel meteen door.

Bij Watertown gooien we de van vol want benzine is veel goedkoper in de VS dan in Canada. Nu kunnen we er weer 500 km tegenaan.

Naarmate we naar het zuiden rijden wordt het weer steeds beter. Bij Syracuse komt de zon zelfs tevoorschijn.

We gebruiken Waze als navigatie en dat is heel handig want die waarschuwt als er politie gesignaleerd is. De New York politie ligt overal op de loer en Rick kan dus op tijd keurig de snelheidslimiet gaan rijden.

Na Binghamton is het lunchtijd. De Subway salade beviel ons op de heenweg heel goed. Een Subway is gauw gevonden en niet veel later genieten we weer van een verse salade.

Hier neem ik het stuur over zodat Rick kan werken en zijn wekelijkse telefoontje met zijn manager kan maken. Bij Scranton besluit Waze ons eens een heel andere route te sturen. Ik draai de tolweg 476 op en rijd die naar de I-78. Die 476 hebben we nog nooit gereden en blijkt een prachtige route door de Poconos van Pennsylvania te zijn.

 Ook hier weer schitterende herfstkleuren,  maar natuurlijk geen foto's want ik mag hier 120 rijden en dat wordt al gauw 130. Het is ontspannen rijden want er is weinig verkeer en bijna geen vrachtwagens. Dat verandert helaas op de I-78. Daar is het druk en vervelend rijden met telkens inhalend vrachtverkeer en veel wegwerkzaamheden.

Na drie uur rijden bereik ik de I-81 weer. We moeten tanken en doen dat bij een Exxon. Daar neemt Rick het rijden weer over. De rest van de rit gaat zonder problemen al komen we dichterbij Washington een paar keer in langzaam rijdend verkeer terecht.

Tegen half zeven rijden we Vienna weer binnen. We halen eten van Natta Thai. Voor mij de knapperige boerenkool salade en wild pork, een heel lekker varkensvleesgerecht. Orion is natuurlijk ook weer helemaal blij ons thuis te hebben. We hebben heel wat kilometers afgelegd maar het was het dubbel en dwars waard!