Over een nare timeshare presentatie en een warme leuke zondag

Zaterdag

We zijn beiden net na zevenen wakker en mijn linker schouder doet zo'n pijn dat ik meteen opsta. Rick laat Orion even uit en dan gaan we naar de Starbucks drive thru voor ons ontbijt. Dit weekend is het laatste dit seizoen voor het boerenmarktje in Vienna maar we hebben geen tijd erheen te gaan.

Thuis doe ik een half uur hardlopen op de plaats om mijn spieren wat los te krijgen. Rick doucht zich intussen en als hij klaar is neem ik mijn douche. Dan gaan we op weg naar National Harbor.

Tijdens het Vienna Oktoberfest een aantal weken geleden draaide ik een wiel en "won" $100 en 7 gratis nachten in een resort. Natuurlijk bleek dat we daarvoor een timeshare presentatie bij moesten wonen bij Wynham Vacation Ownership. Dat leek ons (eigenlijk tegen beter weten in) twee uur van onze tijd wel waard.

National Harbor is zo'n drie kwartier rijden en eenmaal daar hebben we de parkeergarage en Wyndham al snel gevonden. We lopen naar binnen en worden na het invullen van een formulier opgehaald door een van hun verkopers.

Al heel gauw heb ik enorme spijt dat we gegaan zijn. De jonge verkoper is aardig genoeg maar ik voel mijn spieren verkrampen. Na een half uur worden we een zaal ingeloodst voor een presentatie. Hier moeten we op heel ongemakkelijke stoeltjes zitten en al gauw doet mijn schouder zo'n pijn dat mijn linkerarm gaat "slapen". Niet veel later volgen mijn heup en been. Ik weet niet meer hoe ik zitten moet!

Rick vertelt de verkoper dat ik me zo naar voel maar die zegt enkel dat het bijna afgelopen is. Ik voel me ook misselijk en duizelig worden dus ga gauw naar de toiletten om koud water op mijn gezicht te doen.

Rick is intussen terug bij het bureau van de verkoper en er staat een kop water voor mij. Ik voel me echter zo belabberd dat ik tot mijn ontsteltenis begin te huilen. We zijn nog (lang) niet klaar want het hele verkooppraatje moet nog komen.

Duidelijk ga ik dat niet trekken dus er wordt een manager bij gehaald. Tja, als we de volle presentatie niet bijwonen krijgen we ook onze "cadeautjes" niet, meldt die. We moeten dus opnieuw een afspraak maken. Het kan mij allemaal niets meer schelen. Ik haast me naar buiten waar ik rek en strek om te proberen de pijn iets dragelijker te maken.

Rick blijft intussen maar weg. Het blijkt dat ze hem maar niet wilden laten gaan zonder nog een afspraak te maken. Uiteindelijk is hij ook maar weggevlucht. We hebben nu een pact dat we nooit weer naar zo'n presentatie gelokt zullen worden. Iedere keer is het de stress absoluut niet waard.

Meestal helpt beweging mij dus we wandelen door de gezellige straatjes van National Harbor. De ibuprofen, die Rick bij zich had, begint ook te helpen. Het is inmiddels lunchtijd en we vinden bij Cadillac Ranch nog net twee stoelen aan de bar.

Tot mijn genoegen zie ik op hun "gezonde" menu een gerecht met in kruiden gebakken zalm met bloemkoolrijst en asperges. Ik moet zeggen het smaakt heerlijk! Ricks kip salade vindt hij ook lekker, een goede keus dus hier.

We lopen nog wat verder rond om Pokemon Go opdrachten te voltooien en rijden dan terug naar huis, Daar pak ik mijn massageapparaat en zet het op mijn schouders en heupen. Dat helpt gelukkig wel wat. Verder spuit ik Icy Hot op mijn schouder en dat helpt ook altijd goed.

Rick is intussen bezig in de tuin. Hij en de buurman maken ons sproeisysteem klaar voor de winter. Het blijft maar somber buiten en vanavond gaat het regenen dus het weer zal ook meewerken met hoe ik me voel. Ik geef me maar over aan een pijndag. Pijn vreet energie merk ik weer.

Tegen het einde van de middag stelt Rick voor een stukje met Orion te gaan wandelen. Dat is goed voor mij en ik neem ook eens wat foto's van Halloween decoraties aan ons plein. Lorraine legde net de laatste hand aan hun tuin. Nog minder dan een week voor de Trick or Treaters komen.

Ondanks het sombere weer maak ik toch wat foto's van herfstkleuren. Met deze lichtval komen de kleuren eigenlijk nog beter uit.

Voor het avondeten gaan we naar Viet Aroma. Ik ben stout want ik bestel hun overheerlijke loempiaatjes. Gelukkig wil Rick er ook wel een van want die zijn zo lekker, maar ook niet gezond! Daarna hebben we allebei de gegrilde spiesjes, die we met groentes in rijstpapier rollen.

Op de terugweg rijden we wat door de straten en zien een heel aantal griezelige tuinen. Die zien er 's avonds nog beter uit dan overdag. De foto hieronder is de tuin van de buren.

Vanavond nog een honkbalwedstrijd. Ik ga niet kijken maar zoek vroeg mijn bed op. Hopelijk morgen een betere dag hoewel het zal regenen. Dat is nooit goed voor mijn fibromyalgie maar we gaan er een leuke dag van maken.

Zondag

We zijn zoals gewoonlijk voor achten beneden. Het plenst inderdaad en gisteren heb ik een cafe een Falls Church gevonden wat ontbijt serveert. Cafe Kindred blijkt een heel goede keuze te zijn. Ik heb moeite met mijn ontbijt te kiezen, teveel goede gerechten.

Het wordt uiteindelijk gepocheerde eieren met gegrilde tomaatjes en avocado. Rick heeft de eggs Benedict met zalm en spinazie, ook erg lekker en op mijn lijst. Verder is hun koffie sterk en de bediening vriendelijk en snel. Een goede ontdekking dus!

Het plenst door en thuis doe ik mijn uur op de plaats hardlopen. Rick gaat boven op de loopband sporten. Als we klaar zijn is het niet alleen droog maar komt de zon ook tevoorschijn. Dat is helemaal niet voorspeld! Dat niet alleen, maar het is idioot warm met 22 graden.

We halen salades bij Subway en rijden dan naar de stad. Rick heeft kaartjes voor het Afrikaans Amerikaanse Geschiedenis en Cultuurmuseum kunnen bemachtigen. Hij is daar nog nooit geweest. We parkeren de auto onder het Reagan gebouw en lopen naar het museum.

We beginnen waar het museum begint, de geschiedenis van de slavernij. Het valt mij altijd op wat een vrij grote rol Nederland daar ook in heeft gespeeld. Ik herinner me nog zo goed toen ik als tienjarige het eiland Goree in Dakar, Senegal, bezocht. Dat heeft zo'n indruk gemaakt dat ik het nog voor me zie.

Aangezien ik hier al een keer geweest ben heb ik dit gedeelte sneller gezien dan Rick. Gelukkig is er een bankje om op hem te wachten want lang staan lukt me niet.

Na het slavernij gedeelte lopen we een verdieping omhoog naar het gedeelte over de segregatie. Onvoorstelbaar hoe wreed die tijden waren met de lynchings als ergste. De foto's met opgehangen zwarte mensen en lachende blanken eromheen zijn zo walgelijk dat ze nu nog op mijn netvlies staan.

Natuurlijk zijn er ook al de stereotypen en we lopen onder anderen door een treinwagon met bordjes alleen voor blanken en het achterste gedeelte alleen voor zwarten. Jammer genoeg is er heden ten dage nog heel wat discriminatie in dit land, eigenlijk nu weer erger met het huidige "regime".

De derde verdieping gaat over 1968 tot heden. Daar zien we onder anderen Oprah Winfrey en natuurlijk Barack Obama. Rick en ik verzuchten dat we hem echt missen. Natuurlijk was hij niet perfect en heeft ook fouten gemaakt, maar het was zo'n rustige tijd.

Helemaal bovenin het museum bekijken we de twee verdiepingen met culturele geschiedenis. Alle beroemde Afrikaans Amerikaanse musici, sportfiguren en meer zijn er vertegenwoordigd. We hebben hier meer dan twee en een half uur doorgebracht voor we alles gezien hebben!

Het is nota bene 26 graden! Rick en ik bedenken waar we buiten zouden kunnen eten en de keuze valt op de Georgetown Harbor langs de rivier. We gaan dit keer naar Tony & Joe's en krijgen een tafeltje met zicht op de rivier. Er liggen weer een aantal flink dure jachten om ons over te verbazen.

We delen eerst een plankje met gerookte vis waaronder zalm, erg lekker! Dan heb ik een Caprese salade en Rick de zeebaars. Het is allemaal zeer smakelijk vooral ook omdat we op 27 oktober in de zon zitten te eten! Wat een luxe opeens! Duidelijk zijn we niet de enigen, die ervan genieten, want het is erg druk.

Wat een heerlijke dag na alle regen. Ik voel me ook stukken beter dan gisteren gelukkig. Ondanks de mindere dag van gisteren was het toch weer een leuk weekend.