Over een dag in Old Town Alexandria

"Het is net een sprookje buiten", zegt Rick als ik opsta. Inderdaad, de sneeuw ligt zo op de bomen te glinsteren met de "gouden" zonsopgang kleuren dat het heel mooie plaatjes maakt. Ik verorber mijn ontbijt van komkommertjes met brie en maak me dan klaar om op pad te gaan. 

Onze kerstboom staat er ook mooi bij

Vandaag ga ik Tammy Old Town Alexandria laten zien. Brents conferentie is daar dus Tammy hoeft er niet ver voor te reizen. Ik wel, zelfs het verst dat ik ooit de blauwe lijn van de metro heb genomen. Een Lyft brengt me naar het Vienna station waar ik nog net de trein in kan springen voor die vertrekt.

In Rosslyn stap ik over op de blauwe lijn en neem die naar King Street in Alexandria. Inmiddels staat er een ijskoude wind en naar het bezoekerscentrum, waar ik met Tammy heb afgesproken, wandelen is geen optie.

Even overweeg ik een Capital Bikeshare fiets te nemen, maar ik kies toch maar het warme alternatief en roep een Lyft. Tien minuten later ben ik bij het bezoekerscentrum waar ik Tammy al gauw vind. We beginnen met de wandeling door het oude stadje.

We komen o.a. langs de 18e eeuwse houten kapiteinshuisjes, de vroeg 19e eeuwse bakstenen huizen van de koloniale "adel", het graf van de onbekende Revolutionaire soldaat en het smalste huisje in Alexandria. Keurig op tijd voor onze lunch eindigen we bij Gadsby's Tavern.

Het oudste brandweerstation

Christ Church uit 1773

Het smalste huisje op Queen Street

We krijgen een tafel bij het raam met uitzicht op de klokkentoren van het stadhuis. Ik stel me zo voor dat zo'n 230 jaar geleden George Washington hier ook zat. Alleen kwam het stadhuis pas achttien jaar na zijn dood.

Op het menu staan allerlei Virginiaanse gerechten waaronder de beroemde pindasoep naar recept van Martha Washington. Tammy en ik houden het bij een salade, ik met garnalen en Tammy met kip. Die is zo groot dat we hem allebei niet op kunnen, maar lekker is het wel.

Vanmiddag willen we wat rondleidingen in musea doen en op de klokkentoren zie ik de tijd snel verstrekken. De bediening is erg langzaam ondanks dat we haar vertelden dat we om twee uur een rondleiding hebben. Het duurt eeuwen voor Tammy haar wisselgeld krijgt.

Uiteindelijk moeten we naar het Carlyle House sprinten en komen daar klokslag twee uur aan. We krijgen een prive rondleiding van Bob, die weer heel boeiend vertelt over dit huis uit 1753 en zijn inwoners. Het is bijzonder dan het bewaard is gebleven want het is jaren in verval geweest.

Behalve dat het een interessante kijk in het koloniale leven is, is het huis ook van nationaal historisch belang. Men zegt namelijk dat hier de kiem van de Amerikaanse revolutie is gezaaid. De Britse generaal Braddock gedroeg zich zodanig slecht als gast van John Carlyle dat de Amerikanen besloten het na zijn bezoek zelf beter en goedkoper te kunnen doen (Braddock moest zijn arrogantie met zijn leven bekopen tijdens een gevecht met Indianen tijdens de Frans-Indiaanse oorlog).

De kamer waar Braddock de Amerikanen ernstig beledigde

John Carlyle's broer studeerde medicijnen in Leiden en zond hem deze tegeltjes. Op een ervan wijs ik Bob een typisch Nederlands ophaalbrugje, hij dacht dat het een pomp was.

Als de rondleiding in het Carlyle House voorbij is zijn we precies op tijd voor die in de Stabler-Leadbeater apotheek. Deze ziet er nog precies zo uit als toen de zaak in 1933 failliet ging. Liz is een enthousiaste gids en geeft ons de leukste rondleiding, die ik hier gehad heb. Ze vertelt vooral heel veel over hoe vergiftig en vaak verslavend veel "medicijnen" in die tijd waren.

Glazen baby flesjes

Aderlatingsmiddelen

Zoethout, Liz vertelt dat ik pas de tweede ben, die dat herkent. Amerikanen zijn niet opgegroeid met op die houtjes bijten, ha ha. 

De brief die Martha Washington naar de apotheek liet sturen

Tammy is helemaal enthousiast over deze rondleiding. Een heel goede vriend van hen is farmaceut en voor hem koopt ze een boekje over deze apotheek. Verder ziet ze wat leuke kleinigheden voor haar tien kleinkinderen (Tammy is mijn leeftijd en heeft zelfs al een achterkleinkind, hoe anders kan het zijn).

Eigenlijk wilden we nog door het hotel gedeelte van Gadsby's Tavern gaan, maar alles gaat om vier uur dicht en dat halen we niet meer. In plaats daarvan lopen we door de Torpedo Factory. Hier werden in de Tweede Wereldoorlog torpedo's gemaakt en nu is het een gebouw vol met ateliers van kunstenaars. Erg leuk om alle verschillende kunst te zien, maar alles is ons veel te duur.

Eenmaal weer buiten lopen we naar het water. Daar kunnen we aan de overkant van de rivier Maryland zien met het grote MGM casino en het reuzenrad van Washington. 's Zomers is het hier altijd een drukte van jewelste, nu ligt alles er dromerig bij.

Onze voeten vinden het langzamerhand genoeg geweest en we besluiten een drankje te gaan drinken bij The Peoples Drugs. Deze bar, die op een soda fontein lijkt, is genoemd naar de eerste drogisterij hier in Alexandria, Peoples Drug. Het gebouwtje was vroeger zo'n drogisterijtje, heel leuk gedaan.

De mannen zijn intussen ook klaar met hun werk en Tammy en ik ontmoeten Brent bij The Light Horse, ook een gezellige bar. Rick moet zich een weg banen door het verkeer en komt dan op een van zijn favoriete elektrische steppen ook naar deze bar.

Gezamenlijk lopen we naar The Warehouse waar ik gereserveerd heb voor het avondeten. Dat blijkt een goede keus en we zijn allemaal zeer te spreken over het eten. Het wordt alweer zo gezellig dat we pas na negenen terugrijden. Zo jammer dat Brent en Tammy zo ver weg wonen, gelukkig heb ik met Tammy morgen nog een dag.