Over een gezellige virtuele lunch en meer zwemmen

Rick ging kennelijk veel later dan ik naar bed dus we staan tegelijkertijd tegen achten op. Veel mensen feliciteerden Rick gisteren met zijn 30-jarig jubileum en zijn vroegere collega Jason belde nog laat om herinnneringen op te halen. 

Na mijn ontbijt doe ik mijn stappen op het deck en ga dan naar boven voor de eerste gewichten training in bijna drie weken. Het voelt toch wel weer goed om die routine te doen. Ik heb het gek genoeg wel gemist. Volgende week opent Sharon hopelijk haar mini sportschooltje in haar garage, want ik doe het toch liever met toeziend oog.

Onze geraniums staan er super bij dit jaar, eind juni zijn ze anders nooit zo vol in bloei

We hebben Ricks portret meegenomen uit Michigan en het hangt nu naast het portret van Kai en Katja. Dat van Rick is meer professioneel, maar ik vind het wel grappig die portretten zo dicht bij elkaar te hebben. 

Rond kwart over twaalf maak ik mijn lunch. Hetzelfde als gisteren, een prutje van spinazie, tomaat en champignons en daarbij de verschillende kazen en crackers met zalm pate, die we uit Michigan mee hebben genomen. Jammer genoeg zijn sommigen daarvan al bijna op. Ik zou willen dat we hier een Cheese Lady hadden!

Om half een heb ik weer eens met Judith afgesproken voor een virtuele lunch. De afgelopen drie weken ging die niet door, dus we hebben weer meer dan genoeg gesprekstof (niet dat we dat anders niet hebben). Voor we het weten is het na tweeen en we nemen afscheid tot volgende week.

Het weerbericht voor de komende tien dagen is heerlijk zomers. Ik voel me er zoveel beter bij, veel minder pijn. Tot half juli heb ik ook bijna iedere dag een reservering voor een baan in het zwembad kunnen bemachtigen. Die van vanmiddag is voor drie uur.

Als ik daar aankom is Chris er ook. Zij heeft telkens een uur gereserveerd. Ik vind een half uur helemaal prima. Dit keer trek ik 28 baantjes, dus 700 meter. Ik hoef me ook niet iedere dag uit te sloven en 700 meter is helemaal goed. Ik zet ze in mijn app en heb al meer dan 3,5 kilometer gezwommen dit seizoen. 

Als ik terug naar huis loop neem ik een foto van een van de "Slow, cat crossing, thank you" bordjes. Op de hoek van de straat woont de oude Mr. Cat, die graag oversteekt, maar dat heel langzaam doet. Zijn eigenaar heeft deze bordjes neergezet. Hopelijk helpen ze want mensen vliegen vaak de bocht bij ons huis om. 

Opeens voel ik me heel moe. Zou het komen omdat ik vandaag 2 uur lang gesport heb? Ik zoek mijn hangmatstoel op en ontspan daar de rest van de middag. 

Voor het avondeten hebben we worstjes van de grill, gegrilde paprika en ui en bloemkoolpuree. We eten natuurlijk buiten, want daar smaakt het nog beter. Jammer genoeg hebben de muggen mij gevonden en ik word lek geprikt. Morgen ga ik een fan op deck zetten om ze weg te blazen.

Als het donder wordt ga ik buiten zitten genieten van het vuurvliegjes schouwspel. Die lijken wel kerstlichtjes in de bomen. Zo jammer dat ze niet te fotograferen zijn. Ze zijn een van mijn favoriete zomerverschijnselen hier.  

Over gemengde resultaten bij de dermatoloog

We staan bijtijds op zodat we tijd hebben voor ontbijt en koffie voor we naar de dermatoloog moeten. Ik eet het buiten op, genietend van heerlijk weer vandaag. 

We hebben allebei om tien voor negen onze afspraak, maar met verschillende dokters. Rick wordt keurig op tijd naar achteren geroepen. Ik wacht nog steeds als hij al naar buiten komt. Ricks dokter heeft een biopsie genomen van het plekje op zijn slaap en Rick moet nu op de uitslag wachten.

Voor mijn dokter mag ik een half uur na mijn afspraak de behandelkamer in. Zij is zo ontzettend aardig!! Ondanks de langere wachttijd ga ik haar weer vragen als ik nog een afspraak moet maken. Ze bekijkt mijn oor en ziet in eerste instantie niets. Dat is ook mijn frustratie.

Eerst dacht ik telkens dat mijn oor verbrand werd door de foehn, nadat ik mijn haar had laten doen, want daarna ging het pijn doen en duurde het heel lang voor het weer beter was. Na een tijdje ging het uit zichzelf ontsteken dus ik dacht dat er echt iets mis was.

Uiteindelijk ziet dokter Taylor inderdaad wel een plekje, maar het is zeker geen huidkanker volgens haar. Ze haalt het weg met vloeibare stikstof en geeft me wat steroide creme om er verder op te doen. Ik ben natuurlijk zeer opgelucht dat het geen kanker is, maar hoop nu wel dat die ontsteking voortaan wegblijft. Volgens dokter Taylor zal dat het geval zijn. 

Blij dat ik geen kanker heb al is het maar vrij onschuldige basaalcelcarcinoom

Thuis gaat Rick aan het werk en ik aan mijn stappen op het deck. Ik vind mijn uitzicht op ons "bos" rustgevend. Het arme kolibrietje komt telkens aanvliegen, maar durft niet te drinken door mijn aanwezigheid.

Opeens zie ik allemaal stukken organisch materiaal van het dak de tuin invliegen. De gotenreinigers zijn gearriveerd en werken als razenden. Onze goten zaten helemaal verstopt, dus dit moet met enige regelmaat gedaan gaan worden. 

We hadden voorheen Gutter Helmet om verstopping te voorkomen, maar ook dat moest telkens geleegd worden. Na het nieuwe dak besloten we die uitgave niet nog eens te doen en de goten om de zoveel tijd schoon te laten maken. Hier valt zoveel naar beneden in de lente dat het hard nodig was. Ik moet ervan niezen dus maak mijn 10000 stappen verder binnen af.

Vandaag werkt Rick dertig jaar bij Microsoft en zijn manager belt om hem te feliciteren. Rick heeft de keuze uit een mooi kristal of het geld dat dat kristal kost. Hij kiest voor het kristal als aandenken. Dertig jaar is niet niks en hij wordt dan ook overweldigd door felicitaties van collega's. Ik ben trots op Rick, want hij is zo enorm gewaardeerd binnen het bedrijf.

Als lunch maakt Rick een salade en een koolhydraat arme sandwich. Ik arrangeer weer een bordje met verschillende kazen, de zalm pate en een prutje van spinazie, champignons en tomaat. We laten het ons op het deck goed smaken. 

Na het eten ga ik naar Whole Foods. Daar is het rustig en iedereen heeft keurig een mondkapje aan. Ik werk mijn lijstje af en koop avondeten voor vanavond en morgen. Het is in en uit want ik besteed liefst zo min mogelijk tijd binnen in publieke ruimtes. 

De gouverneur van New Jersey heeft vandaag aangekondigd dat eten in restaurants voor de komende tijd niet gaat gebeuren. Eerst zouden restaurants met beperkte capaciteit op 6 juli opgaan. Ik vind dat fijn want zo heeft Katja ook minder stress. Ik zou wel willen dat de gouverneur van Virginia hetzelfde zou doen. 

Om drie uur heb ik een baan gereserveerd in het zwembad. Chris is er ook en we spreken af binnenkort naar Panera te wandelen en lunch te halen. Ik zwem dit keer 30 baantjes, dus 750 meter. Dat betekent minder dan een minuut per baantje, wat mij betreft niet slecht.

Onze buren hebben de prachtigste hortensia's (hier hydrangeas genoemd). Ik kan het niet laten er een aantal foto's van te maken. Ik vind de schakeringen van roze, paars en blauw in een plant altijd zo bijzonder. Als de saaie hulst struiken uit onze tuin verwijderd zijn wil ik ook een hortensia.

De rest van de middag geniet ik van het heerlijke weer. Dan maak ik de tomaten, augurk en olijvensalade voor ons avondeten. Rick en ik delen de laatste haringen en hij grilt de biefstuk met paprika en ui spiesjes, die ik eerder vandaag kocht. We hebben er de bloemkool tots bij.

Het is een voortreffelijk zomers maal dat we op het deck verorberen. Het geeft zo'n vakantiegevoel! We blijven nog even nagenieten en dan gaat Rick de vele felicitatie emails beantwoorden. Ik schrijf dit blog en dan gaat de tv aan. Het was een drukke maandag!

Over een zomers weekend

Zaterdag

Het belooft weer een warme dag te worden. Voor achten staan Rick en ik op en gaan ontbijt halen bij Starbucks. Sinds een paar weken is het marktje in Vienna weer open en we gaan daar eens een kijkje nemen. Mondkapjes zijn verplicht, zes voet afstand is op de grond aangegeven met stickers en het aantal bezoekers wordt beperkt.

Als wij er aankomen is het niet druk en we kunnen meteen naar binnen. We bekijken de diverse kraampjes en kopen een drietal tomaten. We komen Mary en David tegen en praten een tijdje over van alles en nog wat. Het is vreemd zo met die mondkapjes en afstand houdend, maar als dit verspreiding van het virus binnen de perken houdt is het helemaal prima.

Thuis doe ik mijn cardio en Rick gaat een fietstochtje maken. Terwijl ik bezig ben komt een kolibrietje herhaalde malen langs. Of het dezelfde is weet ik niet, het zijn in ieder geval vrouwtjes. Ze zijn zo vlug dat ze moeilijk scherp op de foto te krijgen zijn. Onderstaande foto is dan ook niet scherp, maar ach.  

Als Rick terugkomt van zijn fietstocht is het alweer lunchtijd. Rick heeft nog een salade van Cava over, die hij gisteren per ongeluk dubbel bestelde. Ik maak een smorgasbord van de verschillende kazen en zalmpate, die we uit Michigan meebrachten. Met wat gebakken tomaten, champignons en spinazie smaakt me dat opperbest. 

Na de lunch beginnen we met het uitpakken van de dozen, die we uit Michigan mee hebben genomen. Het zal even zoeken worden om alles een plaatsje te geven. Tegen tweeen kleden we ons in badkleding, want ik heb om twee uur een baan in het zwembad kunnen veroveren vanochtend.

Dit is voor Rick de eerste keer zwemmen. Halverwege bedenken we ons dat we onze mondkapjes vergeten zijn. Rick loopt terug om ze te halen. Zo hebben we wel wat van ons halve uur ingeleverd, helaas. Toch lukt het me 20 baantjes te trekken, dus vandaag een halve kilometer. Ik houd in een app bij hoeveel kilometers ik deze zomer zwem. We zijn zo dankbaar dat VAC open is, want veel zwembaden zijn de hele zomer gesloten vanwege gebrek aan lifeguards.

Terug thuis gaan we verder met uitpakken. Ik zet de steins met Dads keukengerei op het aanrecht. Dad was dol op koken en had veel betere kwaliteit keukengerei en messen dan wij. Rick heeft ook een aantal van zijn Henckel messen mee. 

Voor de grote Hummel met de zingende figuurtjes maak ik een plank in ons meubel in de voorkamer vrij. Verder was onze telefoon aan vervanging toe en die van Dad vrij nieuw. Deze kondigt aan wie er belt en kan ook aan de muur hangen, zodat we de kapotte telefoon, die daar jaren hing, weg kunnen gooien. 

Dan gaat Rick wat boodschappen doen, want Dads hangmat blijkt veel kleiner dan onze vorige dus hij heeft een langere ketting nodig. Er staan nog wat meer dingen op zijn lijstje. Ik ga intussen op het deck zitten, maar het wordt me toch opeens vochtig!

Het verbaast me dan ook niets als ik even na vieren een vervaarlijk gerommel hoor in de verte. Dertig procent kans op onweer en natuurlijk komt het hier. Ik had op mijn lijstje morgen de planten buiten water geven staan. Dat is niet meer nodig, want het plenst gewoon!

Gelukkig is dat voorbij als we naar Reston rijden. Daar halen we eerst nieuwe wijn bij Total Wine en melden ons dan voor het terras bij Clyde's wat net dit weekend weer open is. We moeten een half uur op een tafel wachten en zijn dan teleurgesteld, want meer dan de helft van hun gerechten zijn uitverkocht. Misschien hadden ze niet zo'n drukte verwacht?

We besluiten een voorafje en een drankje te bestellen en dan ergens anders te gaan eten. Ik heb een Maryland krab soep, die heel lekker is, maar met 31 graden is soep misschien niet zo'n goed idee. Ik krijg het er nog warmer door.

Als we afgerekend hebben lopen we naar McCormick & Schmick's om de hoek. Dit is een visrestaurant en hier bestel ik mijn felbegeerde kreeft, dit keer twee staarten.  Rick heeft de zeebaars en het is allemaal heel lekker. De manager komt af en toe gezellig praten en blijkt ook een Pokemon Go fan te zijn, altijd iets wat bindt.

Thuis zoeken we de airconditioning op, want  zelfs voor mij is de vochtigheidsgraad wel erg hoog vanavond. Als ik om me heen kijk zie ik nu herinneringen aan Mom en Dad (de kist), mijn geliefde Oma en Opa (een antieke klok, die het helaas niet meer doet) en mijn Omaatje (kubusje met haar foto). Ze passen allemaal goed in ons interieur.

 Zondag

We slapen uit tot half negen en na Orions wandeling gaan we Vienna in. We halen koffies van Starbucks, maar hebben een beetje genoeg van de egg bites. Crepe Amour is weer open en we bestellen hartige crepes (galettes in het Frans). Ze hebben maar de helft van hun gewoonlijke menu dus ik bestel eens wat anders, met ei, rucola en pesto. Het smaakt heerlijk.

Daarna rijden we naar de markt in het Mosaic District. Dit keer wil ik vroeg zijn want vorige keer waren de gemarineerde champignons uitverkocht. Vandaag heb ik geluk en kan er een bakje van meenemen. Verder is er niets van onze gading dus we lopen er gauw doorheen.

Thuis klets ik gezellig bij met mijn broer in Canada en mijn zus in Massachusetts. Zulke Zoom gesprekken zijn toch leuker dan telefoongesprekken. Als je elkaar ziet voelt het dichterbij. 

Halfhartig doe ik daarna een half uur cardio, die 10000 stappen gaan het vandaag niet worden. Ik voel me moe en lui en besluit daaraan toe te geven. Met alle drukte vanochtend is het ook al gauw weer lunchtijd. We halen dit keer salades van Panera.

Na het eten gaat Rick verder met uitpakken en dingen een plaats geven. Ik help daarin mee want er zijn ook veel schilderijtjes en andere dingen voor aan de muur. Ook leg ik de mooie kristallen schalen in de eetkamer. Gisteren zette ik een hele berg kommen, die wij nooit gebruiken voor het huis en die zijn nu allemaal weg. Hier worden dingen dus ook opgehaald als ze gratis zijn.

Dit Marokkaanse houten tafeltje kocht Dad tijdens zijn reis met Rick. We hebben er niet specifiek een plaats voor, maar Rick wilde het natuurlijk wel meenemen.

Als we klaar zijn met de meeste spullen besluiten we een film te gaan kijken. We maken een bordje met haring, vlaskaas en boerenkaas om van te snacken en gaan dan ons bioscoopje in. Dit keer valt de keuze op SCOOB en wat is dat een leuke film! Het is een aanrader voor liefhebber van Hanna Barbera tekenfilmpjes.

We bestellen eten van Zenola. Ik neem de spinazie driehoekjes, want die zijn de lekkerste, die ik ooit van een Libanees restaurant heb gegeten. Daarbij de kibbeh nayeh, biefstuk tartaar met bulgur, zo smakelijk! Zenola blijft een favoriet restaurant, ook omdat we de eigenaren inmiddels kennen.

Nu moeten we allerlei formulieren invullen, want Rick en ik hebben morgenochtend beiden een dermatoloog afspraak. Rick heeft een wondje aan zijn slaap dat maar niet heelt en ik heb een plekje op mijn oor dat telkens ontsteekt. Ik hoop maar dat mijn hele oorschelp er niet af moet!

Allemaal een heel fijne week gewenst!

Over een heerlijke zomerse dag

De zon wekt ons en Rick staat om half acht op. Ik doezel nog wat, maar wil eigenlijk ook van deze prachtige zomerse dag genieten en ben voor achten beneden. We voelen ons lui en halen nogmaals ontbijt van Starbucks. 

Daarna gaat Rick aan het werk en ik doe mijn uur cardio op het deck. Ik was van plan vervolgens een gewichtenroutine te doen, maar de schoonmaakploeg heeft gezegd dat ze om 11 uur zouden komen. Dan heb ik daar geen tijd voor, want ik wil mijn douche genomen hebben voor ze arriveren. Ik begin maandag of dinsdag wel weer met gewichten.

Om half elf roept Rick me want Marco, de man, die wij willen inhuren om onze tuin op te knappen is er. Fidel, die dat gewoonlijk doet, kent de planten niet en heeft al een paar keer planten waar ik om gaf eruit getrokken. Dit jaar hadden we Fidel ook ingehuurd, maar die komt maar niet en Rick heeft genoeg van het wachten. Hij vindt Fidel veel te onbetrouwbaar.

Deze Marco, die ook in een professionele wagen aankomt, kent zijn planten! We hebben een heel goed gevoel als we hem hebben laten zien wat we graag gedaan zouden krijgen. Hij zag zelfs dat het dode staakje in de achtertuin ooit een Japanse esdoorn was. Hij zal ongetwijfeld duurder zijn dan Fidel, maar Rick en ik willen zo graag weer een tuin om trots op te zijn! 

Daarna bel ik Fidel om te vermelden dat we zijn diensten niet meer nodig hebben en zoals gewoonlijk versta ik bijna niets wat hij zegt. Het is vreemd want ik ben goed met accenten en begrijp Fidel beter dan Rick, maar eigenlijk zou hij beter Spaans tegen mij praten, dan zou ik hem beter interpreteren. Enfin, ik denk (hoop) dat Fidel door heeft dat we hem niet meer nodig hebben. 

De lelies laat Marco met rust

Het is intussen elf uur en er is nog geen teken van de schoonmaakploeg. Voor de zekerheid heb ik Orion bij me op het deck, maar anderhalf uur later zijn ze er nog niet. Rick en ik gaan lunch halen, hij weer van Cava (waar hij om de een of andere reden twee salades krijgt, dus hij heeft zijn lunch voor morgen) en ik van Panera. We eten het op het deck op en dan gaat Rick weer aan het werk.

Inmiddels heb ik een sms van het schoonmaakbedrijf dat het hen toch gelukt was een latere middag afspraak te maken. Heel aardig want dat hebben wij veel liever, maar zou ook leuk geweest zijn als ze dat ons hadden laten weten.

Saskia sms-t opeens dat ze voor maandag uit haar oude appartement moet. Dat moet nog verder leeg, haar sofa moet weggehaald en het moet schoongemaakt worden. De eerste paar dingen zijn geen probleem, maar dat schoonmaken wel.

De professionele bedrijven blijken niet open in de weekends. Dan ga ik maar naar Craigslist. De eerste schoonmaakster, die ik bel, heeft wel tijd dit weekend tot ze hoort in welke buurt Saskia woonde. Daar zijn nog veel demonstraties en dergelijke en in die buurt wil zij niet schoonmaken. 

Van de andere bedrijven, die ik aanschreef, heb ik nog niets gehoord. Saskia en Justin gaan nu dus maar zelf schoonmaken. Hoewel het het laatste is wat we na de afgelopen paar weken willen doen, hebben Rick en ik aangeboden als het nodig blijkt zondag te komen helpen. Ik hoop van harte dat het niet hoeft!

Vanochtend lukte het me om half vier een baan in het zwembad te reserveren. Wij in Virginia zitten nu in fase 2 en de zwemtijd is gereduceerd van een uur tot een half uur. Bovendien moeten familieleden tot 3 personen banen delen. Daardoor is er natuurlijk veel meer kans om een baan te bemachtigen. 

Wij kunnen van geluk spreken dat het bestuur van ons zwembad zo inventief is, want veel zwembaden in de omgeving zijn dicht deze zomer. Ook omdat er geen life guards zijn, terwijl ons zwembad altijd kinderen van leden in dienst heeft, die al getraind zijn. 

Het lukt me natuurlijk niet in dertig minuten een kilometer te zwemmen, maar 700 meter is al fijn. Ik had misschien nog twee banen kunnen zwemmen, maar ik wilde ook niet zo iemand zijn, die weet dat het halve uur voorbij is en dan nog even in het water is. Ik houd me maar goed aan de regels.

Lois, Freya en Chris zijn er ook, Chris is net klaar met haar zwemmen en Freya, Lois en ik zwemmen tegelijkertijd. Al praten we maar kort, het is toch weer fijn even sociaal te zijn. Na het zwemmen wandel ik terug met Freya en we praten een tijdje over van alles en nog wat, natuurlijk op gepaste afstand.

Het is goed dat hier zo geluisterd wordt naar de experts. Texas en Florida hebben vandaag hun bars weer gesloten en het zal me niet verbazen als er strengere maatregelen komen daar en in andere staten, die te vroeg open gingen. Ik hoop maar dat alles hier in Virginia goed blijft gaan als we woensdag naar fase 3 gaan. 

Rick en ik houden ons happy hour op het deck en proberen de vlaskaas, die we uit Michigan meenamen. Nou, die kan ik enorm aanraden! Hij smelt op de tong, zo lekker! Ik ben nu ook heel benieuwd naar de boerenkaas, morgen eens proberen.

Voor ons avondeten halen we van Patsy's en eten dat ook op het deck. Rick is nog steeds huiverig om buiten bij een restaurant te eten, ondanks dat we dat in Michigan twee keer deden. Voor mij is dat wel okay dus ik hoop hem over te halen het toch eens te gaan doen. 

Tijd voor de voeten omhoog en tv aan. Allemaal een heel fijn weekend gewenst!

Over uitpakken en dergelijke

We hebben vannacht goed geslapen, eindelijk weer air conditioning wat met het vochtige weer hier zeker nodig is! Het is wat bewolkt, maar lekker warm met 22 graden. We hebben geen ontbijt in huis dus halen koffies en egg bites van Starbucks.

Daarna ga ik werken aan mijn 10000 stappen. Het valt me meteen weer op hoe groen het om me heen is. Dit keer geen meer als uitzicht, maar wel heel veel bomen, die privacy bieden. Het gaat me goed af vandaag en na een uur houd ik het voor gezien. Eigenlijk zou ik ook gewichten moeten doen, maar dat wordt morgen.

Terwijl ik bezig ben komt er regelmatig een kolibrie langs. Ze hebben het in die twee weken niet klaargespeeld om alles op te drinken. Toch ververs ik het suikerwater, want ik weet niet hoe lang dat goed blijft.

Mijn trouwe gezelschap is er weer

Er zijn terwijl we weg waren heel wat pakketjes bezorgd. Die staan allemaal op de keukentafel en ik open ze een voor een. Een ervan is mijn Delfts Blauwe mondkapje. Als we ze dan toch op moeten kunnen ze ook weleens leuk zijn. Ik denk erover nog een Nederlandse te bestellen. 

Rick en ik pakken van alles uit, alleen de dozen laten we zitten. Voor we het weten is het lunchtijd en we halen salades van Cava. De kat van de overburen vindt het in het lange gras onder onze tuinstoelen voor het huis goed toeven. De buurjongens hebben tijdens onze afwezigheid het gras gemaaid, maar zijn dit stukje vergeten.

Na de lunch ga ik naar onze hondenoppas Emily. Ik breng haar de checque waar ze eigenlijk niets van wil weten, maar wij konden dit niet gratis aannemen. Ik zeg haar er lekker met haar gezin van te gaan eten. Verder overhandig ik haar de DE koffie, Pickwick thee, Droste chocolade en Delfts Blauwe pot. Ze is er erg blij mee. 

Alles is goed gegaan met Orion, gelukkig. Emily doet ook vrijwilligerswerk in een asiel en wist hoe ze Orion op haar hand kon krijgen. Hij blafte nauwelijks tegen haar, maar toen ze gisteren haar oudste dochter meebracht moest Orion daar niets van hebben. Ik bedank hen nogmaals duizend keer, want ik had anders waarschijnlijk eerder terug moeten vliegen.

Dan ga ik naar Whole Foods voor een paar boodschappen. Daar zijn ze heel streng, want ondanks dat ik een face shield draag, moet ik toch een mondkapje aandoen. Er is een doosje als mensen er geen hebben, maar ik heb er altijd een in mijn tas. Zo ben ik dubbel beschermd. Ik vind het heel goed wat ze doen. Steeds meer onderzoek laat zien dat mondkapjes grote invloed hebben tegen het verspreiden van het virus. 

Tussen alle pakjes zat eindelijk het pakket uit Nederland van Naomi. Zij heeft dat op 4 mei opgestuurd, dus we verwachtten dat het verloren was geraakt. Het is wel open gemaakt door de douane, dus misschien was dat de vertraging.

Rick heeft nu zijn felbegeerde flessen oranje bitter (ik vind het net hoestdrank) en ik mijn scheepstouw drop, waarvan ik er van mezelf een per dag mag. Verder heeft Naomi ons verrast met tijdschriften en Donald Ducks, die laatsten vindt Rick vooral ook leuk. 

We hebben toch weer veel gedaan en ik ben moe. Ik besluit lekker in mijn hangmatstoel de tijdschriften te gaan lezen. Zo is het opeens vijf uur en dan heb ik alleen de Libelle nog niet gelezen. Als ik ze uit heb gaan ze naar een andere plaatselijke Nederlandse vriendin en wellicht daarna ook nog naar anderen. 

Deze tijdschriften zijn allemaal van toen de intelligente lockdown nog gaande was en het is interessant om te lezen hoe verschillende mensen daarmee omgingen. Hier in de VS gaat het aantal gevallen nog steeds omhoog, vooral in bepaalde staten. In onze omgeving is het drastisch minder en hopelijk blijft dat zo. 

Rick en ik installeren het mooie kistje uit Dads huis in onze familie kamer. Het past daar perfect. Rick wilde het eerst achter de bar zetten, maar ik vind het veel te mooi om te verbergen. Het is Beijersch, maar past goed bij ons blauw en de Nederlandse klokken, die hier hangen (een Friese stoelklok en een klokje dat ik ooit in Amsterdam kocht, waar ik nodig nieuwe batterijen in moet doen).

Het is donderdagavond en dus, na twee weken pauze, tijd voor happy hour met Chuck en Christine. We toasten eerst op Dad, Rick met oranje bitter, en dan wordt het weer een gezellig uur. Zij zitten in Texas waar het aantal corona gevallen iedere dag meer is dan de vorige. Het verschil tussen de staten is zo groot!

Over het algemeen doen staten met Democratische gouverneurs het beter, maar niet altijd en sommige Republikeinse gouverneurs zijn ook heel streng. De federale regering doet niets. Het is werkelijk te gek dat dit virus een politiek iets is geworden hier. Ik houd mijn hart vast en ben blij dat wij een arts als gouverneur hebben, die gewoon de tijd neemt om open te gaan. 

Volgende week woensdag gaan wij naar fase 3, maar ons zie je nog lange tijd niet in een restaurant eten. Op een terras is anders, maar binnen, nee. En dat blijkt het geval met het gros van de Amerikanen, alleen niet in het zuiden van het land. 

Voor ons avondeten haalt Rick taco's in slabladeren van BarTaco. Zoals altijd is dat een heerlijk maal! Ik zou willen dat andere echte Mexicaanse restaurants die optie zouden hebben, maar ja, het is natuurlijk niet echt Mexicaans.

Rick gaat zijn shows kijken in de basement en Orion en ik ontspannen ons hier boven. Tijd voor de kook shows, die ik de afgelopen weken gemist heb. Allemaal een heel fijne vrijdag gewenst!

Over de terugreis

Keurig om zeven uur worden we wakker. Nog een keer genieten van het uitzicht vanuit bed en dan is het snel opruimen en inpakken geblazen. 

Rick neemt nog een drone foto van ons vieren voor het huis en dan nemen we met lange hugs afscheid van Luke en Lisa. Deze paar weken samen hebben onze onderlinge band zeker versterkt.

Na een laatste blik op het huis halen we ijs bij de Wesco en sluiten daarna aan in de rij voor de Starbucks drive thru. Met koffies en egg bites beginnen we aan de 1000+ kilometer rit naar huis.

We kunnen het niet laten om toch nog even bij de Nederlandse winkel langs te gaan. Met haring, komijnen kaas, bami kruiden, sambal en drop vertrekken we weer.

Het is schitterend weer  dus fijn om te rijden. Net over de grens met Ohio stoppen we om te tanken en lunch te halen. De enige keuze is McDonald's,  maar we hebben flinke trek dus vooruit dan maar.

Na enig wikken en wegen bestel ik een quarter pounder met kaas en bacon. Rick neemt er een zonder bacon. Ik eet het broodje niet op.

Als we weer even op pad zijn ziet Rick dat de benzinetank niet is gevuld. Hij weet niet wat er misging, maar nu moeten we dus bij de volgende turnpike plaza stoppen. En we dachten zo slim te zijn door te tanken terwijl we eten bestelden. Oeps!

Rond kwart voor vier rijden we de grens met Pennsylvania over. Na nog een pit stop rijden we tot bijna de grens met Maryland.

We wilden naar de grote vuurwerk zaak daar, maar Rick rijdt er per ongeluk voorbjj. We hebben honger en willen klaar zijn met de rit, dus we keren niet om.

Tegen achten rijden we Vienna binnen en halen eten. Rick wil kabobs en ik bestel sashimi van Yama. 

Orion is natuurlijk super blij ons weer te zien. We halen het hoognodige uit de van, de rest komt morgen wel. We zijn allebei gaar van de rit dua laat gaan we het niet maken.