Over een verrukkelijke vrijdag

Een gewone vrijdag daagt, wat is deze week omgevlogen! De zomer gaat weer veel te snel. Rick is weer supervroeg vandaag en ik ben net klaar met mijn ontbijt als Rick paraat is om onze koffies te gaan halen.

Rick heeft een vroege presentatie en duikt zodra we thuis zijn met zijn koffie het kantoortje in. Ik ga mijn "stappen" op de mini elliptische machine op het deck doen. Mijn rechtervoet verkrampt telkens en het lijkt me goed mijn voeten even rust te gunnen.

Als ik klaar ben met mijn sporten doe ik een aantal lessen Duolingo en speel mijn dagelijkse breinspelletje. Nu ik weer hoor hoe Maria's moeder dementeert, wil ik mijn brein blijven uitdagen. Via Elevate verrijk ik mijn Engelse vocabulaire ook enorm. Ik weet nu bijvoorbeeld wat "mawkish" (= overdreven sentimenteel) betekent. Had ik anders nooit geweten, want niemand gebruikt dat woord. 

Rick is klaar met zijn presentatie en wil graag het huis uit. Hij heeft geen zin in wandelen, dus we gaan rondrijden en ons onbekende buurten bezoeken. Dat zijn er eigenlijk heel wat net buiten Vienna. We kijken onze ogen uit naar de grootste landgoederen! Het is hier het Beverly Hills van het oosten.

Voor we het weten is het lunchtijd. We willen een lichte lunch, want we gaan vanavond vieren dat Rick een grote bonus heeft gekregen voor het binnenhalen van een belangrijk project. Voor mij wordt het een salade van Subway en voor Rick zijn favoriete van Cava.

Na de lunch maak ik me klaar voor het zwembad. Op weg daarheen moet ik even een foto maken van de mooie grote hibiscus bloem in de tuin van onze buren. Hoe meer ik die bloemen zie, hoe meer ik die plant in onze tuin wil. Het probleem is dat ik niet zou weten waar. We hebben weinig plaats voor een zonliefhebbende plant.

Het is rustig in het zwembad zo rond het middaguur. Ik besluit meteen maar te gaan zwemmen. Eerst met het plan veertig baantjes te trekken en dan de rest later. Maar het gaat zo lekker dat ik meteen maar twee kilometer in een keer zwem. 

Het is pas twee uur als ik klaar ben. Ik ga even lezen en bij de volgende kinderpauze om kwart voor drie zwem ik nog eens twintig baantjes. Honderd keer 25 meter is 2,5 kilometer. Mijn totaal voor het seizoen staat nu op 33 kilometer. Het schiet lekker op zo.

De rest van de middag werk ik aan mijn Franse lessen. Ik ben nog steeds niet zover dat ik alle lessen van een onderwerp moet nemen. Na een paar doe ik de test voor het volgende niveau, dus het gaat vrij snel. Ik verbaas mezelf met hoeveel Frans ik nog steeds ken, alleen de vocabulaire is telkens een "oh ja", maar dat komt heel snel terug. 

Net na vieren komt Rick me gezelschap houden. We genieten van het lekker zwembadwater. De temperatuur is precies goed, koel, maar niet koud. Rick gaat tien baantjes trekken en ik droog vast op.

Thuis verkleden we ons in vrij nette kleding, want we gaan naar Chima. Daar hebben we een reservering en dat is maar goed ook, want het is druk. 

De besmettingen zijn in onze county nog steeds heel laag, maar in Virginia gaan ze omhoog en er wordt aangeraden binnen mondkapjes te dragen. Dat doen we dan ook, behalve aan tafel. 

We krijgen de verrukkelijke Braziliaanse kaasbroodjes, daar kan ik geen genoeg van krijgen! Dan gaan we een bordje van de salade bar halen. Die is altijd zo lekker! Ze hebben zelfs echte Nederlandse Goudse kaas. 

Als dat op is draaien we ons kaartje om naar oranje. Dat betekent dat de mannen met zwaarden langs kunnen komen. Ik houd het bij filet mignon en zalm, maar Rick probeert alles, behalve de kip. Het is werkelijk heerlijk! Geen wonder dat dit restaurant zo populair is. Deze keten is Braziliaans, niet alle churascaria's in deze omgeving zijn authentiek.

Op de terugweg worden we getrakteerd op een mooie zonsondergang. De Olympische Spelen gaan aan het is een heel goed begin van het weekend!

Katja heeft het te druk met haar kleintje, dus ik gebruik dit blog een beetje als babyboekje voor Fiona. Vanochtend verliep alles helemaal goed, getuige de onderstaande foto's. Vanavond ging het echter mis. Vanaf 16 uur heeft Fiona gehuild en haar ouders waren ten einde raad. Bij dit schrijven hebben ze haar weer in slaap. Zo vermoeiend, die eerste paar maanden!

 

Allemaal een heel fijn weekend gewenst!

Over een doe donderdag

Vannacht heeft het flink huisgehouden met flinke donderklappen en bliksem. Rick heeft daar doorheen geslapen, maar ik niet. Hij staat dan ook keurig om zeven uur op, maar ik worstel om om half acht uit mijn sluimer te komen. 

Beneden staat de koffie klaar en ik maak mijn ontbijt, dit keer weer met een gepocheerd kippenei. Het is veel te nat om op het deck te eten. De Today Show staat aan op NBC en daar praten ze over alles wat met de Olympische Spelen te maken heeft. Ik vind het leuk om te zien wat ze in Tokyo eten. Dat wil ik ook ooit meemaken!

Het lukt me ook vandaag om een kwart van mijn stappen bijeen te krijgen voor we koffies gaan halen. Tot onze vreugde is alles weer op voorraad in Vienna. Al Pokemon Go spelend rijden we naar de Starbucks drive thru. Helaas is er geen bekende barrista.

Mijn stappen "ren" ik vandaag binnen. Ik doe mijn Franse lessen tegelijkertijd en dat maakt de tijd sneller gaan. Precies op tijd om me klaar te maken voor personal training ben ik klaar.

Katja laat weten dat het iedere dag alleen zijn met een huilende baby haar een beetje opbreekt. Ze wil heel graag dat ik kom om te helpen. Ik zou onmiddellijk gaan, maar hotelkamers kosten meer dan $300 per nacht op het moment, want het is hoogseizoen aan het New Jersey strand.

Mijn voorkeur (en die van Katja) zou zijn om een week te komen, maar dat is financieel niet haalbaar. Katja geeft aan dat ze eind volgende week goed hulp kan gebruiken. Ik boek van woensdag tot vrijdag en ben nu helemaal blij! Ik wil Katja zo graag helpen en natuurlijk ook dat lieve knuffeltje weer zien. 

Om nog op tijd te zijn besluit ik de auto te nemen naar Sharon. Met de fiets was ik te laat geweest en ik wil geen minuut van dat halve uur missen. Alle spieren krijgen weer met gewichten te maken. 

Oorspronkelijk wilde ik na afloop meteen naar huis en me in bikini kleden, maar het weer is niet zo mooi en ik voel me moe. Tijd om eens naar mijn lichaam te luisteren, ik heb er heel wat van gevraagd de afgelopen weken. 

Als ik thuiskom begroet Orion me zoals altijd met een van zijn speeltjes in zijn bek. Het is zo schattig! Net voor deze video verving Orion zijn geliefde lam met deze slang. Cosmo vernielde elk speelgoeddier dat hij kreeg, Orion heeft een hele rits favorieten.

In plaats van naar het zwembad gaan, besluit ik wat dingen van mijn lijstje te strepen. Daaronder het ophalen van medicijnen van Walgreens. Bij de drive thru liggen ze klaar. 

Na mijn douche kleed ik me voor het eerst deze week niet in bikini. Ik trek gewone kleding aan en wacht dan op Maria. Zij komt me ophalen om samen te gaan lunchen. We vertrekken naar het Reston Town Center. 

Daar zijn heel wat restaurants met een groot terras en wij kiezen Mon Ami Gabi. Daar neemt Maria een salade en ik de mosselen. Wat zijn die lekker! De bouillon smaakt precies zoals ik me de mosselen uit Frankrijk herinner. 

Eindelijk is Maria eens ontspannen en we lachen wat af. Voor we het weten is het na tweeen en ik trakteer haar natuurlijk op deze lunch. Dat heeft Maria wel verdiend na deze heel moeilijke zomer. 

We lopen terug naar de auto en Maria vertelt me dat ze zo graag naar Sundance zou gaan, waar ze twee jurken leuk vindt. Die winkel is in het Mosaic District. Ik heb al besloten vandaag niet te gaan zwemmen, dus ik ga graag mee.

Grappig is dat deze winkel kleding heeft, die absoluut niet mijn smaak is. Maria heeft echter een heel ander figuur en een andere stijl. Wat zij koopt past bij haar. Ze vertelt dat haar dochters deze kleding vreselijk vinden. Dat kan zijn, maar het past bij Maria en staat haar heel leuk.

Nu we hier zijn wil ik ook wel even naar de Target. Fiona begint uit de kleinste maat te groeien en ik vind het leuk meer meisjeskleding te kopen voor de volgende maat. Katja heeft vooral veel unisex kleding ervoor. 

Mijn keuzes vandaag zijn een schattig roze gebreid vestje (wat zou ik willen dat ik kon breien, maar dat is iets wat me nooit gelukt is), een drietal lange broekjes en een schattig pakje met aardbeitjes erop. Maria staat versteld hoe goedkoop het allemaal is. Alles bij elkaar is het minder dan $30.  

Het is jammer om onze gezellige middag af te sluiten, maar Maria zet mij thuis af. We spreken af binnenkort weer iets leuks te gaan doen. Ik ga praten met mijn buurvrouwen, die een van de katten aan het voeren zijn. 

Dat vind ik fijn aan ons plein, af en toe gewoon een gezellig gesprek over van alles en nog wat. We lopen elkaars deuren niet plat, maar zijn uiteindelijk wel allemaal heel goed bevriend. Als er iets mis is, weet ik dat het heel wat mensen om me heen zijn om te helpen.

Rick komt met een voorstel voor ons avondeten. Hij wil graag naar BJ's, want daar hebben ze Belgisch bier. Ik vind dat prima, hoewel ik wel een jas aan moet, zo koud is het daar! Er is bijna niemand en wij krijgen heel goede service aan de bar. 

Daarna verplaatsen we ons naar om de hoek. Neisha Thai is een van de beste restaurants in de omgeving, maar ook hier is het heel rustig. We delen heerlijke zalm "loempia's", ik heb een salade met gegrilde garnalen en Rick heeft een biefstuk gerecht. Het is allemaal even lekker, ik hoop echt dat deze restaurants overleven. De steun van tijdens de pandemie is weg, maar de klanten zijn niet terug. 

Aan Katja merk ik dat ze helemaal opgelucht is dat ik kom. Het blijft moeilijk zo ver weg te wonen, maar ik kan er gelukkig ook zomaar opeens heen. Dat is echt een voorrecht. Ik kreeg onderstaande foto toegestuurd dat Fiona ernaar uitziet mij te zien. 

Over een waarheidzoekende woensdag

Het is een routine deze week. Rick staat voor zevenen op, ik volg een half uur later. Ik maak mijn ontbijt met het laatste eendenei en de laatste cantharellen. Ik ben niet blij met mijn cantharellen bestelling van zondag. 

Het zouden versgeplukte paddestoelen moeten zijn, maar ze zijn slijmerig aan de randen en ze zijn nu niet bepaald goedkoop. Misschien houd ik het deze zondag dan maar bij andere paddestoelen, hoe lekker ik cantharellen ook vind. 

Voor we naar Starbucks vertrekken heb ik een kwart van mijn stappen al bijeen. Altijd fijn om niet alle tienduizend in een keer te hoeven doen. Het wordt weer de Pan Am Center Starbucks voor onze koffies.  

Kai stuurde me onderstaande foto van mijn grootvader van moeders kant. Mijn moeder is in Batavia, Indonesie, geboren aan het begin van de Tweede Wereldoorlog. Mijn opa en oma werden in 1943 gevangen genomen door de Japanners. 

Mijn opa werd naar de Burmese spoorweg gestuurd en mijn oma ging naar een concentratiekamp met mijn moeder van twee en mijn oom, die nog een baby was. Helaas is mijn opa een aantal maanden later overleden. 

Wij weten maar heel weinig van hem, maar Kai is bezig meer te zoeken. Hij en ik WhatsAppen een paar uur en vinden interessante informatie, niet alleen over mijn opa, maar ook over de rest van mijn oma's familie, die ook altijd een beetje een mysterie is geweest. Genealogie blijft zo interessant! Echt een puzzel is het. 

Als ik mijn stappen bijeen heb doe ik mijn dagelijkse Franse lessen en dan heb ik nog niets van Katja vernomen. Sinds Fiona's geboorte laat zij meestal wel voor negenen weten hoe de nacht is gegaan. Nu is ze om elf uur nog niet online geweest en beantwoordt mijn berichtjes niet.

Natuurlijk zou ik mezelf niet zijn als mijn gedachten niet meteen de donkerste kanten opgaan. Ik zie Katja al in het ziekenhuis met Fiona. Natuurlijk blijkt alles prima, Katja sliep, want Fiona had een moeilijke nacht. Waarom ik toch altijd het ergste denk? Daar moet ik aan gaan werken. 

Mijn doel vandaag is weer twee kilometer te zwemmen. De eerste daarvan voor de lunch. Maria is er ook en ik heb zo met haar te doen. De tranen staan haar duidelijk nader. Wat is het toch moeilijk, een dementerende moeder en ook telkens ver te moeten reizen om haar te helpen. 

Maria en ik delen een baan en dan merk ik pas hoe langzaam ik zwem vergeleken bij haar! Maar ja, zij zwom wedstrijden dus daar moet ik mezelf maar niet mee vergelijken. 

Mijn gekleurde zonnebrillen zjin aangekomen. Ik draag mijn hartvormige aqua bril vandaag. Ik word er vrolijk van! Morgen mijn gele of mijn groene eens uitproberen, die gele ga ik tijdens bewolkte dagen opzetten. 

Net als gisteren laat ik mijn spullen in het zwembad om te gaan lunchen. Ik maak een salade en heb daar een moot gerookte zalm bij. Het is zo lekker! 

Na het eten loop ik terug naar het zwembad en begin meteen aan mijn tweede veertig baantjes. Ik merk dat twee kilometer mijn max is. Aan het einde voel ik de vermoeidheid in mijn benen. De rest van de middag ga ik in de schaduw lezen. 

Als Lorraine rond vieren komt, besluit ik samen met haar baantjes te gaan trekken. Al keuvelend gaat dat niet zo snel, maar ik reken de twintig baantjes toch. Zo heb ik vandaag 100 baantjes getrokken. Het schiet ook al op naar mijn vijftig kilometer doel, 30,5 kilometer gezwommen na vandaag. 

Lorraine en ik lopen samen naar huis. Daar wacht Rick met mijn groentesap met bloody Mary mix mocktail. We kijken wat nieuws en bestellen eten van Yama. Voor mij alles sashimi, Rick eet wel gewone sushi. Soms mis ik de rijst, maar meestal vind ik het prima zo.

En nu liggen we in bed en dondert en bliksemt het van jewelste. Waarom we wel laat in de avond zwaar onweer krijgen, maar overdag nooit is me een raadsel. Hopelijk snel voorbij zodat we kunnen slapen. 

Fionaatje is alweer vijf weken oud en op de avocado foto's is goed te zien hoe snel ze groeit. Binnenkort past ze niet meer op dat dekentje. Het drinken gaat vandaag stukken beter en Katja is helemaal blij dat de ingreep gisteren zo'n verschil maakt. 

Over een dushi dinsdag

Alweer is Rick er voor zevenen uit. Ooit lukt mij dat ook, maar half acht vind ik een betere tijd op het moment. Na mijn ontbijt begin ik aan mijn stappen, maar Rick is ook vroeg met zijn douche e.d. dus veel heb ik er nog niet als we naar Starbucks gaan.

Door de regen van gisteren zijn de tijgerlelies nat en dat vind ik te mooi om niet te fotograferen. De Starbucks in Pan Am Center heeft nog steeds alles wat we willen en Vienna niet. Ik mis het ritje naar Vienna en onze bekende barrista's wel. 

Ver voor tienen heb ik mijn tienduizend stappen bijeen en ga naar Greenheart voor nieuw sap. Daar zijn ze heel erg leeggekocht. Sommige sappen zijn uitverkocht en ik neem nog net de laatste Rooster mee naar huis. Goed te zien dat ze zo populair zijn. 

Om klokslag elf uur ben ik bij het zwembad. Ik claim mijn favoriete plekje met twee parasols voor maximum schaduw. Het wordt vandaag weer 35 graden. Dan trek ik veertig baantjes, kilometer 27 is gedaan. 

Mijn spullen in het zwembad latend loop ik naar huis voor de lunch. Ik maak weer een lekkere salade en heb er dit keer een bakje mosselen in knoflook en peterselie saus bij. Dinsdag is lunch met Judith dag en dat vind ik iedere keer weer zo gezellig! De anderhalf uur vliegt voorbij. 

Mijn bikini heb ik nog aan, dus ik ga direct terug naar het zwembad. Daar zwem ik mijn tweede kilometer. Het is echt warm, het water koelt me bijna niet af. Eigenlijk wil ik doorgaan, maar ik voel mijn benen wel, dus besluit het bij twee kilometer te laten vandaag.

Katja is intussen bij de kindertandarts geweest met Fiona. Haar tongriempje was te kort volgens de lactatiekundige en bij de tandarts bleek haar lipbandje ook te strak. Kennelijk gebeurt dat vaak samen. Het belemmerde Fiona's eten en met een kleine procedure wordt het verholpen. 

Katja zag er enorm tegenop, maar Fiona heeft nauwelijks gehuild. Nu zien of het helpt met drinken. Katja moet vier keer per dag oefeningen doen met Fiona. 

Voor de tandarts

Uitgeput na de tandarts.

Terwijl ik rustig zit te lezen komt er opeens een enorm insect op mijn voet zitten. Het blijkt een horzel te zijn en hij laat me maar niet met rust. Ik moet het zwembad in om hem te ontwijken en hij heeft me op verschillende plekken gebeten. Alles is groot in de VS en horzels ook, wat een beest!

Rick kan zich van zijn werk onttrekken en komt om vijf uur ook even zwemmen. Hij heeft nieuwe finnen, die hij uit wil proberen. Onze overburen zijn er ook en we dobberen lekker een tijdje met zijn vieren. 

Thuis maak ik het avondeten gauw, zalmsalade, een salade van kerstomaatjes, gemarineerde champignons en olijven en kokosnootmeel chips. Het is makkelijk en smaakt zo goed! Die salades als avondeten houden we erin. 

En nu gaan de Olympische Spelen weer aan. Groot nieuws hier dat turnster Simone Biles zich uit de team finale heeft teruggetrokken. Men verwachtte bovenmenselijke prestaties van haar, geen wonder dat het haar mentaal opbrak. Hopelijk voor haar lukt het donderdag wel.

Het valt me hier op dat de media gewoon goud verwachten van de atleten. Als er ook maar iets niet goed gaat wordt dat uitgebreid eruit gelicht. Nu ook weer net, "Het VS dames turn team heeft de gouden medaille verloren". Nee, ze hebben de zilveren medaille gewonnen. 

Mijn favoriete sporten om te kijken zijn zwemmen en turnen, maar ik zou willen dat we meer duiken en andere interessante sporten zouden zien. 

Over een magnifieke maandag

We hebben heerlijk geslapen en Rick staat al om tien over half zeven op. Dat is me te gortig en ik blijf nog een half uurtje liggen. Dan maak ik mijn ontbijt van drie soorten paddestoelen, tomaat en een eendenei. Ik ga die af en toe wel weer kopen, want ik vind ze heerlijk.

Buiten op het deck is het zo vroeg 's ochtends goed toeven. Ik hoor de vogels zingen, de cicade concerten (de zomercicaden zijn er nu) en het klateren van ons watervalletje. Het is genieten. 

Rick en ik gaan onze koffies weer bij het Pan Am Center halen. Daar hebben we ook Pam anti-aanbak spray nodig van Safeway. Handig om twee vliegen in een klap te slaan, maar ik hoop dat het cafe in Vienna snel weer alles in voorraad heeft. 

Met mijn koffie ga ik aan mijn cardio. Tegen de tijd dat ik naar personal training moet, heb ik meer dan 9000 stappen bijeen. De rest komt vanzelf wel. Ik fiets naar Sharon en het is zo warm dat ik druip als ik er aankom!

Dan is het wel heel fijn om airconditioning in de garage te hebben. Sharon heeft altijd weer een andere routine klaar voor mij. Alleen het einde is altijd hetzelfde met een minuut planken. Als Sharons volgende klanten komen neem ik afscheid tot donderdag.

Op de terugweg besluit ik eens een andere route te nemen. Die lijkt in een doodlopende straat te eindigen, maar dan zie ik dat het de ingang van Cunningham Park is. Opeens bevind ik me in een bos. Het is niet groot, maar wel een oase van rust. 

Verder kan ik het niet laten nog een foto van een bij te maken. De echinacea bloeit lang, maar is nu aan het einde van de bloei. Gelukkig zijn de vlinderstruiken nu in volle bloei. 

Thuis neem ik een verfrissende douche, heel hard nodig. Daarna ga ik naar Whole Foods om te bedenken wat we vandaag en morgen zullen eten. Ik neem ingredienten voor mijn lunch salade mee. Rick heeft al wat hij nodig heeft. 

Alweer heeft Rick een hele week vol training en meestal wordt er dan tijdens de lunchtijd hier doorgegaan. Ik heb het allang opgegeven te proberen Rick een echte lunchpauze te doen nemen. Heel soms doet hij dat, maar meestal eet hij aan zijn bureau. 

Mijn salade bestaat uit baby boerenkool, mini komkommertjes, palmharten, artisjokharten en gepekelde geraspte worteltjes. Die laatsten maken het niet nodig om een dressing te gebruiken. Ik heb er een moot gerookte zalm bij, zo zacht en smakelijk!

Tijd om me klaar te maken voor het zwembad. Ik loop er met mijn buurvrouw Nadia heen. Zij en haar drie kinderen zijn er iedere dag. Het doet me denken aan toen onze kinderen klein waren en we bijna elke middag met lunch naar het zwembad gingen. Het was de perfecte manier om ze lekker moe te krijgen.

De banen zijn leeg en ik begin meteen maar aan mijn eerste kilometer zwemmen. Terwijl ik mijn baantjes trek, zie ik dat Maria naast me is gaan zitten. Zij voelt zich mentaal helemaal niet fijn. Het gaat met haar moeder bergafwaarts en Maria heeft het gevoel geen zomer gehad te hebben. Best zwaar als je twee banen hebt zodra de vakantie voorbij is. 

Als Maria aan haar drie kilometer zwemmen begint, denk ik ook nog twintig baantjes te gaan trekken. Dat worden er dertig en dan toch ook nog maar tien om de kilometer af te maken. Ik zou wel meer willen doen, maar met al het sporten vanochtend lijkt het me beter niet te overdrijven.

Tegen zessen ga ik huiswaarts. Rick en ik maken het avondeten. Hij grilt de zalmburgers en ik zorg voor de spinazie en de broccoli en kaas "tots". Het smaakt allemaal prima. Mijn zalmburger is met dille en Ranch saus gemaakt en ik vind hem lekkerder dan sommige anderen, die ik heb geprobeerd. Rick houdt niet van Ranch en heeft teriyaki en Koreaanse bbq.

We zijn net klaar met eten als het eindelijk begint te plenzen. We hebben de regen hard nodig en nu hoef ik de geraniums morgen geen water te geven. Het koelt verder niets af, het zal morgen weer 35 graden worden. Tijd om Olympische Spelen te kijken, het is 13 uur later in Tokyo.

Over een waanzinnig weekend

Zaterdag

Gisteravond bleven we wat te laat op en daardoor slapen we tot na achten. We doen het rustig aan en na Orions wandeling gaan we erop uit. Het loopt dan al tegen negenen, laat voor ons doen.

We halen ontbijt en koffies van de Starbucks in Pan Am Center. Zo jammer dat het Vienna cafe telkens niet heeft wat wij willen bestellen. We merken hier in de VS erg dat bepaalde producten moeilijk te verkrijgen zijn of veel duurder dan gewoonlijk. 

Met ons eten en drinken gaan we naar het centrum van Vienna. Daar spelen we wat Pokemon Go, brengen het glas naar de paarse glasbak en rijden dan naar het marktje. 

Dit keer kopen we kippeneieren van de boer. Ik moet me inhouden om niet nog eens eendeneieren te nemen, maar ik wil de eieren in de magnetron kunnen pocheren en de eendeneieren zijn daar te groot voor. 

Wie kan zo'n rode tomaat weerstaan? 

Rick heeft daarna een heel lijstje af te werken, inclusief boodschappen. Ik zet mijn mini elliptische machine buiten en doe daar mijn stappen op. Ondertussen voltooi ik zoveel mogelijk Franse lessen op Duolingo. Dat ga ik vaker doen.

Als Rick terug is maken we ons klaar om te gaan lunchen. Dat wordt in The Boro waar ik mijn favoriete poke bowl haal en Rick de kabobs met spinazie. We eten het aan een tafeltje bij Poki DC. Het is zulk lekker weer, we genieten ervan, want er komt weer een hittegolf aan.

Na het eten gaan we naar de hot tub winkel, waar Rick advies krijgt om de overkapping van de hot tub vast te zetten. 

Daarna rijden we naar de Nissan garage. Een paar dagen geleden viel Ricks elektrische step tegen mijn Pathfinder en een Nissan logo plaatje viel van mijn wiel. Gelukkig is het makkelijk te vervangen en mijn auto ziet er weer compleet uit. 

Thuis maken we ons klaar om naar het zwembad te gaan. Daar komen we naast een kennis van mij te zitten. Sabayna en ik praten bij over onze kinderen en Rick gaat in het water afkoelen. Ik voel het vandaag niet zo zitten. De banen zijn bezet en ik ga wel even het water in, maar ben er ook snel weer uit.

Toch gaan mijn vinnen aan en mijn dumbells mee, als mijn favoriete baan vrijkomt. Ik besluit tenminste tien baantjes te trekken. Iets is beter dan niets. Veertig minuten later heb ik er veertig baantjes en dus kilometer vierentwintig erop zitten.Vreemd hoe dat gaat. 

Rick gaat naar huis om verder te gaan met wat hij nog moet doen. Ik droog nog even op, maar om vier uur sluit het zwembad voor het "banket" voor het zwemteam. Gelukkig is het zwemteam in augustus afgelopen en het zwembad altijd een stuk rustiger. 

Dat gezegd hebbend racet dit zwemseizoen voorbij! Ik wil de zomer altijd zo vertragen, maar dat lukt nooit. Nog 26 kilometer tot mijn doel van vijftig voor het seizoen. Ik vind het al heel wat zover gekomen te zijn. 

Als Rick klaar is met zijn lijstje van dingen gaan we naar Tysons Corner Mall. Wij dragen nog altijd mondkapjes en ik ben blij te zien dat we niet de enigen zijn. Ik schat dat zo'n vijfenzeventig procent van de mensen  ze hier nog op hebben, ondanks dat het niet hoeft als je gevaccineerd bent. Daarom zijn onze besmettingen tot nu toe nog steeds heel laag.

Ricks teenslippers zijn kapot en hij vindt nieuwe bij een van de surfwinkels in de mall. Rainbow is het merk en volgens de verkoper zullen ze jaren meegaan. Dan lopen we even door de Disney winkel, maar daar zien we niets van onze gading.

Bij Bath & Body Works zeker wel. Alleen vind ik het niet zo leuk dat ze alweer aan de herfst denken. We kopen zeep, lekkere luchtjes voor in huis en hand sanitizers. Ik probeer ook een van de lotions, want mijn huid is zo droog. Hopelijk gebruik ik die dan ook, want dat is het probleem.

Het is inmiddels na zessen en we besluiten voorafjes te gaan eten bij de drie restaurants vlakbij elkaar in de mall. We beginnen met het Mexicaanse restaurant La Sandia. Daar hebben we al jaren niet gegeten. We bestellen een margarita, die van mij zonder siroop en met verse komkommer, erg lekker.

Hier delen we de nachos, maar ik vind ze eigenlijk helemaal niet lekker. Er is bijna geen kaas en wat er is smaakt niet zo lekker. Rick smult er wel van, maar ik neem maar een paar hapjes.

Dan verhuizen we naar Coastal Flats. Wat mij betreft een veel beter restaurant en daar is Rick het mee eens. La Sandia hebben we weer een kans gegeven en hoeven nu jaren niet terug.

Bij Coastal Flats krijg ik een glas water zonder ijs en gooi dat prompt omver met mijn menu! Gelukkig is de man wiens telefoon geinundeerd wordt een "good sport" zoals we dat hier noemen. Zijn telefoon is ok en hij zegt eraan gewend te zijn, want hij heeft kleine kinderen. Het volgende glas water zet ik ver van hem, ik kan wel door de grond zakken!

Rick en ik delen hier de gevulde eieren. Die zijn ongekend lekker! Ik ben blij dat ik bijna geen nachos heb gegeten. 

Ons derde restaurant is Seasons 52. Ook daar vinden we stoelen aan de bar. De barman herkent ons van meer dan een jaar geleden, dat is wel bijzonder. 

Onze Koreaanse barbeque biefstuk spiesjes en de met garnalen, krab en spinazie gevulde champignons zijn heerlijk en licht. We kijken de Olympische Spelen en het is zo leuk weer aan een bar te zitten. Iedereen zit nog steeds meer dan anderhalve meter van elkaar, maar het voelt bijna als "normaal". 

Thuis kijken we meer Olympische Spelen. Ik vind zwemmen altijd leuk en de Verenigde Staten hebben al heel wat medailles. Het moet moeilijk zijn voor de families om er niet te zijn om hun kinderen te feliciteren. 

Natuurlijk is Fiona iedere dag een hoogtepunt voor ons. Vandaag ging ze naar haar eerste verjaarspartijtje voor een van haar nichtjes. Natuurlijk werd er super voorzichtig gedaan en was alles buiten, maar ook weleens fijn voor de kersverse ouders om ergens anders te zijn. 

Weer een aantal foto's, die ik in mijn dagboek wil houden:

Zondag

 Het is weer bewolkt als we opstaan en ik denk dat we daarom wat langer blijven liggen. Het belooft wel een heel warme dag te worden met 33 graden. We halen ons gewoonlijke zondagontbijt van Starbucks en rijden dan naar de Mosaic District markt.

Daar liggen mijn cantharellen en maitaki paddestoelen al klaar. Verder kopen we een flesje Rooster groentensap van Greenheart. De nectarines en perziken zijn nu helemaal rijp, lokaal geplukt. 

Thuis leggen we de spullen weg en lopen dan naar het zwembad dat op zondag om tien uur opengaat voor alleen volwassenen. We treffen er Lorraine en Serena. Die laatste is eergisteren uit Ierland teruggekomen. Niall is gebleven, want zijn ouders hebben gezondheidsproblemen.

Serena vertelt dat ze een leuke vakantie hadden, maar dat is vooral doordat ze veel familie en bekenden zagen. De pubs zijn nog dicht en restaurants alleen buiten open. Ze moesten soms echt naar eten zoeken. Niet leuk voor echte vakantiegangers dus, terwijl we hier overal horen dat Ierland "open" is.

Op de terugweg testte haar zoon positief for corona en moest eerst nog vijf dagen in Ierland blijven, maar een prive test later bleek negatief, gelukkig. Dat is een van de dingen, die ons weerhoudt om verre reizen te maken op het moment. We kunnen overal wel heen, maar hoe gaat dat dan terug?

We blijven een half uurtje babbelen, maar dan moeten we door, want we hebben besloten een nieuw voor ons Virginia State Park te gaan bezoeken. Huntley Meadows State Park ligt ongeveer een half uur rijden weg. 

We nemen voldoende drinken mee, want het is vochtig en warm. Dan rijden we naar Alexandria en parkeren bij de ingang aan Lockhard Boulevard. Daar bezoek ik als eerste de wc's in het bezoekerscentrum. 

Vervolgens gaan we het park in. We lopen eerst door bos en komen al gauw bij het moeras aan. Dit is het grootste binnenlandse moeras in Virginia, lezen we. Tot onze verrassing bloeien er hele velden witte hibiscus planten (hibiscus moscheutos). Die blijken in moerassen in deze contreien te groeien. Ik waan me ergens in de tropen.

We lopen de boardwalk op en onder ons ligt het moeras. We ontdekken er verschillende waterschildpadden, de spotted turtle en de snapping turtle. Ook zijn er heel wat groene kikkers om te fotograferen. 

Opeens zien we fotografen met gigantische lenzen en daar ook verderop de roze lepelaars, die hier deze zomer zijn en waardoor het park zo populair is. Roze lepelaars heb ik maar een keer eerder gezien en dat was op Sanibel Island in Florida.

De lepelaars zijn dus veel verder noordelijk dan gewoonlijk. Niet heel buitengewoon, want het schijnt af en toe voor  te komen. Eerst was er een en nu zijn er drie.  De fotografen geven mij advies voor de beste instellingen van mijn fototoestel. Ik heb een 300mm zoemlens, zij waarschijnlijk duizendmm of zo en het is interessant hun ervaringen te horen. 

Een van de fotografen is Thais en super vriendelijk! Zijn lens is bijna zo lang als hijzelf en hij laat ons wat van zijn foto's zien. Hij vertelt dat hij hier iedere dag de hele dag is. Hij verkoopt zijn foto's om dat te kunnen doen. Mijn foto's vallen bij die van hem in het niet, maar ik ben er wel tevreden mee, gezien hoe ver weg de lepelaars zijn. 

Een groene reiger, veel kleiner dan de blauwe

Een mooi poserend cardinaaltje

Een baby blauwe reiger, die blijken wit te zijn, nooit geweten

We zijn hier vlakbij het oude gedeelte van Alexandria met zijn leuke restaurantjes. We vinden daar een parkeerplek en lopen dan naar Taverna Cretekou. Hier heb ik al vele jaren willen eten. Het ziet er zo echt Grieks uit. Dit restaurant is hier al sinds 1973 en de eigenaren begroeten ons. 

Ze hebben een gezellig terras en wij vragen daar een tafeltje. We wanen ons echt in Griekenland. Onze serveerster is ook Grieks en spreekt niet veel Engels. Rick bestelt daardoor bijna het verkeerde, maar gelukkig verstond ik haar wel goed. 

Rick heeft een gyro met tzatziki en salade. Ik kies de Elliniki salata en die komt met een heerlijke dressing. Het is de perfecte lichte maaltijd met dit warme weer. 

We zijn het erover eens dat dit uitstapje zeer de moeite waard was. Ik ga zeker vaker naar dat park, ook zonder die roze lepelaars heeft het heel veel te bieden. Rick heeft zin zich thuis te ontspannen en ik ga naar het zwembad.

Daar is het super druk! Er is een feestje gaande en ik vind geen stoel op mijn gewoonlijke plekje. Gelukkig gaat er net een gezin weg aan de andere kant en zo heb ik tenminste een ligstoel. Ik ga verder met mijn Duolingo Frans en pas als de pauze voor de kinderen wordt gefloten ga ik in het water afkoelen. 

Rick komt niet veel later en gaat ook even het water in. Geen baantjes trekken voor mij vandaag, maar morgen hopelijk weer meer. Rick heeft een leuk boek met geheimen van Walt Disney World. We gaan daar in oktober weer heen, dus hij gaat onze gids zijn. 

Voor ons avondeten kiezen we Pazzo Pomodoro. Het is er rustig en ik heb zin om in plaats van aan de bar eens aan hun leuke rood witte tafeltjes te eten. Michael is onze ober en weet precies wat wij lekker vinden. 

We delen een apertivo van prosciutto en kaas. Dan bestel ik de vissoep en Rick een special met kip en kaas. Dat is zoveel eten, hij neemt de helft mee naar huis voor een lunch. Mijn vissoep smaakt niet lekker en mist de zo belangrijke vis. 

Er wordt een nieuwe portie gemaakt en Michael geeft me wat meer wijn terwijl ik wacht. De tweede poging is heerlijk! Als we klaar zijn geeft Michael ons een limoncello shot en doet ook mee. Dat is toch wel heel leuk en ik was vergeten hoe lekker limoncello is!

Op weg naar huis zien we een prachtige zonsondergang, Het is een perfect einde van een prachtig weekend! We zijn bezig onze omgeving nog meer te ontdekken en er is nog zoveel onontdekt!!