Over vliegveld en vertrek met veel emoties

Vandaag wekt Alexa me met "When you wish upon a star", ik word er weer vrolijk van. Deze Disney "wekker" houd ik erin. Half acht is ook de perfecte tijd om op te staan.

De mannen zitten al aan hun ontbijt beneden en ik maak het mijne dat ik naast Kai opeet. Ik ben een beetje in mineur stemming, want vind de afscheiddagen altijd super moeilijk. 

Rick en ik halen onze koffies, Kai pakt in, en ik doe daarna mijn cardio. Het is wat somber buiten en ontzettend vochtig. Kai en ik gaan op het deck zitten en Kai neemt Orion onder handen. Die is enorm in de rui en Kai kamt er wel twee andere honden uit!

Om kwart voor elf heeft Rick een afspraak bij de DMV gemaakt voor Kai. Hij moet daar zijn Virginia rijbewijs vernieuwen met de nieuwe biometrische benodigdheden. Dat gaat allemaal heel snel en over drie weken zullen wij dat rijbewijs toegestuurd krijgen. Het is handig voor Kai om een geldig rijbewijs hier in de VS te houden. 

Al heel gauw is het tijd om onze laatste lunch met Kai te gaan eten. De keuze valt op Bear Branch Tavern, een van de weinige nieuwe restaurants waar we Kai nog niet heen hebben genomen. Onderweg daarheen zien we mevrouw Hert met de manke poot en haar tweelingen. De eigenaar van het huis daar geeft ze eten. Geen wonder dat ze het hier zo fijn vinden. 

Bij Bear Branch Tavern krijgen we een tafel op hun leuke deck. Ik bestel een salade met biefstuk, Rick een mahi mahi broodje en Kai een "buffalo" kip wrap. Buffalo is zo'n smaak, die niet voor Nederlanders te beschrijven is. Tenzij lezers, die het in de VS hebben gegeten, dat wel kunnen doen. 

Thuis pakt Kai het laatste in en dan doen we zijn bagage in mijn auto. Kai wil graag vier uur voor vertrek op het vliegveld zijn en we vertrekken om twee uur, aangezien zijn vlucht om half zeven is. Het lijkt druk op de parkeerplaats, maar binnen in de terminal is het vrij leeg. 

We lopen naar de Brussels Airlines check in en daar worden Kai's vaccinatie papier en zijn passenger location form gecheckt. Er wordt niet om zijn COVID test gevraagd, maar misschien gebeurt dat in Europa. Het duurt vijf minuten en Kai is ingecheckt met beide instapkaarten. 

Tja, en dan is het pas kwart voor drie en heeft Kai nog bijna vier uur wachttijd. Rick moet om half vier een vergadering bijwonen, dus de pleister moet van de wond. Het afscheid valt me zwaarder dan ooit en ik denk Rick en Kai ook, want we houden het geen van allen droog. 

Misschien is het omdat de tijden gewoon zo onzeker zijn. Kai hoopt hier met Thanksgiving met Raquel weer te kunnen komen, maar wie weet hoe het dan allemaal is. In ieder geval kunnen deze drie weken ons niet meer ontnomen worden. 

Rick en ik lopen hand in hand terug naar de auto. Het is zo fijn om toch nog samen te zijn, ik besef me ook terdege dat niet iedereen zo'n trouwe partner heeft. Er is veel om dankbaar voor te zijn, maar dit afscheid bijt even hard. 

Thuis gaat Rick zijn virtuele vergadering bijwonen en ik heb niet veel energie. Ik doe wat Duolingo en speel enkele spelletjes. Dan belt Christine, die me maar al te goed kent. Haar telefoontje helpt enorm, ook om me op de toekomst en onze reis naar Florida met hen in oktober te concentreren.

Tegen de tijd dat we ophangen is het etenstijd. We besluiten naar Zenola te gaan en dat is een goede keuze. Noha begroet ons als oude bekenden. Er is een nieuwe bartender, Jen, die super aardig is en ik neem haar telefoonnummer mee voor als we ooit weer iemand nodig hebben om op Orion te passen, want dat kan zij doen. 

De chef maakt mijn favoriete kippenlevertjes gerecht voor mij en als voorafje heb ik de spinazie "taartjes". Rick neemt de mixed grill en een voorafje van lamspiesjes. Het smaakt zoals altijd weer voortreffelijk. 

Dit heerlijke maal en het praten met anderen over koetjes en kalfjes doet ons goed. Kai zit intussen in het vliegtuig van Brussels Airlines en vindt het leuk dat er ook in het Nederlands wordt omgeroepen. 

Nu ik dit blog heb geschreven, hangt Kai ergens boven de oceaan en gaan Rick en ik straks naar bed, hopend dat de overblijfselen van orkaan Ida morgen niet te erg zullen zijn! 

Over een museum maandag

Alexa wekt me om half acht met het vrolijke liedje "You're welcome" van Moana. Ik lag al wat op mijn telefoon te lezen, maar dit is mijn teken om op te staan. Rick is al beneden en mijn koffie staat te pruttelen. Rick vertelt dat Orion helemaal beter lijkt, geen verdere incidenten. Dat is natuurlijk goed nieuws! 

Mijn ontbijt bestaat uit gepocheerd ei, tomaat, cantharellen en maitaki paddestoelen. Ik eet buiten, want de zon schijnt weer. Daarna vertrekken Rick en ik naar Starbucks en om de een of andere reden duurt dat lang. 

Daardoor kan ik met mijn koffie zo door naar de COVID test straat met Kai. We hebben een afspraak voor tien over negen en rijden om negen uur Het loop parkeerterrein op. Daar staat al een flinke rij en het duurt maar liefst een uur voor we aan de beurt zijn! Gelukkig hebben we de tijd. 

Terwijl de verpleegkundige eindelijk met ons praat, komt een man vragen hoe het zit. Zijn afspraak was voor tien uur en het is nu tien over tien. De verpleegkundige instrueert hem zijn auto naar voren te rijden. Wij verbazen ons daarover, want de meeste mensen achter ons zullen ook afspraken hebben. 

Maar goed, ze neemt eerst Kai's test af, dus ons deert het niet. Ik vraag nog wel of zo naar voren komen gebruikelijk is. De verpleegkundige zegt wel van ja, maar ik zag niemand anders het doen, dus als Rick en ik eens een test nodig hebben moeten we gewoon ruim de tijd nemen. Kai's test is gelukkig negatief.

Zo begin ik vrij laat aan mijn cardio en loopt het al tegen lunchtijd als ik klaar ben. We bestellen van Zoe's Kitchen en ik ga het halen. Het duurt lang voor het klaar is, dus we eten later dan we hadden gewild.

Na het eten vertrekken we onmiddellijk naar de metro. Kai wil nog heel graag het Freer museum bezoeken. Dat is een van de twee Aziatische kunstmusea in DC. De ander ligt ernaast, maar is gesloten voor renoveringen. 

Het Freer museum ligt stappen van het Smithsonian metrostation, waar we dan ook na een half uurtje uitstappen. Kai is vooral geinteresseerd in de Hokusai tentoonstelling. Ik vind die ook zeer interessant en we leren van alles over deze beroemde Japanse schilder. 

Hokusai zei altijd dat hij gek op schilderen was

Een van zijn beroemde golf schilderijen

Dit schilderde Hokusai op zijn 90ste, vijf maanden voor zijn dood

Allemaal serieuze schilderijen, maar in zijn manga illustraties laat Hokusai nogal wat humor zien

Het museum zelf is ook mooi

Als we de Hokusai tentoonstelling uitgebreid bekeken hebben, gaan we de Peacock Room binnen. Dit was oorspronkelijk de eetkamer van een Londense architect. De muren zijn door de schilders Whistler en Jekyll in Japanse stijl met pauwen beschilderd. 

De hele kamer is naar het Freer museum getransporteerd en de uitgebreide collectie Chinees porcelein ook. Het is werkelijk een prachtige kamer! Vroeger werd hij alleen bij bijzondere gelegenheden voor het publiek geopend, dus dit is ook pas de tweede of derde keer dat ik hem zie.  

De rest van het museum bestaat uit Koreaanse, Chinese, Indiase en Islamitische kunst. Er is veel meer dan ik me herinnerde. We bekijken alles en tot onze verbazing zijn er twee uur voorbij als we weer naar buiten stappen. We zijn het erover eens dat dit bezoek helemaal de moeite waard was om nog even voor Kai's vertrek te doen. 

We hoeven niet lang op onze trein te wachten en rond half vijf zijn we weer thuis. Het begint net te regenen, maar niet hard genoeg om echt nat te worden tussen het station en de auto. Natuurlijk is het zwembad weer gesloten door donder. Ik ben benieuwd of het nog lukt om te gaan voor het over een week sluit tot volgend jaar.

Voor Kai's laatste avondmaal hier gaan we naar de Ornery Brewery in Fairfax. Daar krijgen we een tafel buiten, want de onweersbuien zijn voorbij. 

We delen eerst een portie van hun heerlijke bitterballen. We zijn het erover eens dat ze iets anders zijn dan de Nederlandse, maar ze komen er dichtbij. Ik vind ze persoonlijk lekkerder en Kai ook. 

Mijn hoofdgerecht wordt de caprese portabello paddestoel met asperges en worteltjes. Kai smult van de zalm met echte Amerikaanse grits en Rick heeft de Jagerschnitzel. Het is een lekker laatste avond hier voor Kai.

Thuis checkt Kai en in en vult de benodigde formulieren voor Belgie, Zwitserland en Frankrijk in. Wat een gedoe tegenwoordig om te reizen, maar ja, het kan in ieder geval. We gaan zo weer gezellig You Don't Know Jack spelen. 

Katja stuurde schattige lachfoto's van Fiona:

 

Over een wervelwind weekend

Zaterdag

Om kwart voor acht sta ik op en Rick volgt niet veel later. Grappig hoe de rollen in het weekend vaak omgekeerd zijn. Kai is ook net op en we gaan na Orions wandeling Vienna in.

Daar halen we eerst ontbijt en koffies van Starbucks en gaan dan naar de Giant. Rick zoekt hier zijn picknick spullen bijeen, maar Kai en ik zien niets van onze gading.

De volgende stop is de markt en daar kopen de mannen een vrucht voor hun picknicks, Kai een perzik en Rick een pruim. Je kunt een stukje perzik proeven en dat is zo heerlijk zoet! Verder nemen we nieuwe sappen van Greenheart mee. Kai is verzot op de Summer Crush met watermeloen en mint. 

Als laatste gaan we naar Whole Foods waar Kai en ik onze lunches kopen. Jammer genoeg is de salade bar nog niet open, maar we vinden kant en klare salades, die er ook goed uitzien. Ik neem een moot gerookte zalm mee en Kai een paar gemarineerde kippenborsten. Dat alles gaat in de koelbox. 

Spullen om fossielen te zoeken gaan mee en voor mij ook een stoel en parasol. Dan gaan we op pad naar Westmoreland State Park. Met goed verkeer is dat twee uur rijden, maar wij doen er iets langer over door files (het zal eens niet zo zijn) op de I-95. Waze stuurt ons over allerlei zijweggetjes om die te omzeilen. 

Om half een komen we in het park aan en betalen de $10 entree. We parkeren de auto en het is lang niet zo druk als we hadden verwacht op een zomerse weekenddag. Gelukkig is het bezoekerscentrum open en we maken dankbaar gebruik van de faciliteiten. 

Dan vinden we een picknick tafel in de schaduw met zicht op de Potomac rivier. Het meegebrachte proviand smaakt ons zeer goed. Deze week ben ik nog verliefder op Virginia geworden dan ik al was met alle mooie natuur! Ik neem me voor weer vaker een picknick mee te nemen en ergens met mooi uitzicht te eten.

Na het eten lopen we naar Fossil Beach. Het is ongeveer een kilometer wandelen en dan komen we op een klein strand aan. Het is hier prachtig, omgeven door kliffen en daardoor zijn er veel fossielen te vinden. Er zijn dan ook heel wat zoekers bezig met zeven en de mannen gaan dat ook doen. 

Het is mijn ding echter niet en ik ga van het strand en zwemmen in de rivier genieten. We zetten de parasol op en mijn stoel eronder en zo heb ik een heerlijk plekje. Ik zwem eerst een tijdje om af te koelen, hoewel het water echt warm is. Het lijkt wel badwater!

Dan neem ik plaats in mijn stoel en sla iedereen gade. Er is meer dan genoeg mensen kijken voorradig, maar ik zie ook een paar visarenden hun naam eer aandoen en met een aantal heel grote vissen heen en weer vliegen. 

Kai vooral is heel succesvol in het vinden van haaientanden. Rick vindt er een paar. Alsof ik hun moeder ben komen ze vragen of we langer kunnen blijven. Het enige probleem is dat Orion dan te lang in zijn bench zit.

Kai's uiteindelijke "oogst" 

Gelukkig is Lorraine thuis en kan zij hem even uitlaten. Zo blijven we tot vier uur en iedereen wil eigenlijk nog niet weg, ik ook niet, want ik vind het hier heerlijk. Vorige keer dat we hier waren was het winter en een stuk minder aangenaam. Maar ja, de rit terug duurt meer dan twee uur en we willen niet heel laat thuiskomen. 

We lopen terug naar de auto en merken dat we op de heenweg vrijwel alleen omlaag liepen. De terugweg is helemaal heuvel op. We bezoeken nog even de toiletten in het bezoekerscentrum en beginnen dan aan de rit naar huis.

In Colonial Beach gaan we nog even langs het monument op de plek waar George Washington geboren is. Dat blijkt een obelisk te zijn, net als het Washington Monument. Vast geen toeval, want dit monument is twaalf jaar na zijn "grote broer" opgericht. 

De terugweg verloopt een stuk makkelijker dan de heenweg en tegen half zeven zijn we terug in Vienna. Daar gaan we voor de tweede keer vandaag naar Whole Foods, want we hebben besloten te barbecuen. 

Er dreigt onweer dus Rick zet thuis meteen de barbecue aan en doet de kip- en biefstukspiesjes erop. Ik maak komkommersalade en we hebben er kokosnootmeel tortilla chips bij. 

Het dondert vervaarlijk, maar gelukkig voor Rick blijft het droog. De onweersbuien trekken om ons heen.

De rest van de avond kletsen we gezellig, terwijl ik langzaamaan dit blog typ. Ook vandaag was een wens op Kai's lijstje en nu hebben we ze zo ongeveer allemaal gehad. Het was weer een verrukkelijke dag! 

Zondag

Vrijdagavond heeft Orion een zak met zonnebloempitten, een zak met cranberries en een pak met gedroogde pasta soldaat gemaakt. Saskia had ze op het aanrecht gezet om mee terug naar Boston te nemen. 

Geen van die dingen zijn op zich slecht voor honden en gisteren leek Orion er helemaal geen last van te hebben. Dat begon vannacht pas. Arme Rick moest er twee keer uit en als ik om acht uur uit bed kom zie ik overal stukjes poep liggen. Geen lekker wakker worden, want het zit overal in Orions vacht. 

Na dat opgeruimd te hebben, gaan we op weg voor het ontbijt. Gelukkig hebben we sterke magen en laten ons de Starbucks koffies en de crepes van Crepe Amour prima smaken. Kai en ik hebben de Dr. Seuss met ham en ei en Rick eentje met kip en Gruyere kaas. Erg lekker en het doet ons goed te zien dat het restaurant populair is. 

Vervolgens gaan we naar de markt in het Mosaic District. Daar liggen mijn paddestoelen weer klaar. We lopen langs de rest van de kraampjes, maar er staan zoveel mensen in de rij voor het fruit dat Rick en Kai besluiten vandaag niets te kopen. 

Zodra ik het huis binnenloop, weet ik dat het mis is. Orion heeft in zijn bench overgegeven en diarree gehad. Het stinkt enorm! Rick neemt de arme hond mee naar buiten om hem te wassen en ik ga de vloer dweilen. Kai gooit intussen alle ramen open en spuit wat naar limoncello ruikende kamer spray.

Als Orion weer schoon is laat Rick hem op het deck om af te drogen. Kai en Rick dragen de bench naar buiten en Rick spuit die ook helemaal schoon. Ik zie wat roods in de diarree en dat kan van de cranberries zijn of bloed.

Voor de zekerheid bel ik de zondag dierenarts op. Na een half uur wachten komt er iemand aan de lijn, die hoegenaamd geen hulp biedt. Ze zouden Orion pas vanavond kunnen zien. 

Dan komt de Google dierenarts er maar aan te pas. Daar lees ik dat een beetje bloed meestal niets ernstigs is en twaalf uur alleen maar water te geven en dan wat rijst, yogurt en pompoen. Die zal ik vanmiddag kopen. 

Met al dit gedoe is het al snel lunchtijd. Rick en Kai halen salades van Cava en ik mijn favoriete poke bowl van Poki DC. Tijdens het eten bespreken we hoe we de middag willen invullen. Ik had gehoopt naar het zwembad te gaan, maar het is somber, warm en klam.

Bovendien wil Kai graag nog wat plaatselijke souvenirs kopen en heeft mijn hulp daarbij nodig. Gedrieen rijden we eerst naar Caffe Amouri. Daar hebben ze koffie, die Blue Ridge Blend heet en doet denken aan de Blue Ridge Mountains. Dat zegt Raquels ouders nu wat, want ze hebben de foto's op Facebook gezien. 

Dan wandelen we naar de Freeman Store waar ze een goede selectie Vienna en Virginia souvenirs hebben. Kai slaagt hier met een leuke Virginia theedoek en een pannelap met cardinaaltjes erop. Ik ga hier eens vaker heen voor leuke kleine cadeautjes. Er is veel unieks hier. 

We steken over naar Cocoa Vienna. Hier kiest Kai chocolaatjes voor Raquel en ik zie dat ze suikervrije chocolaatjes hebben. Die ga ik proberen, want ik mis chocola wel een beetje. Ik koop vier verschillende soorten, ik ben benieuwd. 

Bij Norm's Beer & Wine heeft Kai zoveel keuzes aan verschillende smaken Virginiaanse pinda's dat het moeilijk kiezen is. Uiteindelijk neemt hij gewone gezouten, gezouten caramel en chili limoen mee. Er is ook o.a. BBQ, wasabi, dille augurk en toffee smaak. 

Na bij de Giant ingredienten voor Orions dieet eten gekocht te hebben, gaan we naar huis. Even denk ik toch nog te gaan zwemmen, want de zon komt een minuut tevoorschijn. Dan betrekt het echter weer en de energie ontbreekt me. Kai gaat alvast wat inpakken en Rick en ik doen ons eigen ding. Het is ook weleens lekker om niet constant in de weer te zijn. 

Voor het avondeten hebben we gereserveerd bij Chima. Dit is net als van Rick ook een van Kai's favoriete restaurants. 

We beginnen met de uitgebreide salade bar en laten dan allerlei vlees langskomen. Kai en Rick nemen van bijna alles wat, ik houd het bij een paar lekkere stukken filet mignon.

Volgens mij kunnen Rick en Kai vanavond geen pap meer zeggen. Wat een hoeveelheid eten zij! Het is dan ook allemaal verrukkelijk. Geen wonder dat dit zo'n populair restaurant is, als we vertrekken zit het er vol. Daarom reserveren wij liever vroeg.

Saskia is intussen terug in Boston. Onderweg stopte ze even bij Katja om met Fiona te knuffelen. De volgende keer dat we Saskia zien is waarschijnlijk het derde weekend in september, want dan gaat Laura trouwen. 

Nadat ik dit blog gepubliceerd heb, gaan we beneden You Don't Know Jack spelletjes spelen. En dan is dit weekend ook weer voorbij, het gaat veel te snel! Nog maar een volle dag met Kai, die gaan we gezellig maken. Allemaal een heel fijne week gewenst!