Over een vrolijke vrijdag

Rick is er vandaag veel vroeger bij dan ik. Hij doucht al terwijl ik mijn ontbijt maak en eet. Daardoor vertrekken we nog voor half negen naar Starbucks.

Nadat we onze koffies en voor Rick een broodje met ei, kalkoenspek en kaas hebben opgehaald gaan we naar Greenheart. Daar hebben ze bijna geen Rooster sap meer, dus maar goed dat we dit zo vroeg doen.

We hebben allebei contant geld nodig. Dat gebruiken we zeer weinig, maar het is handig voor fooien e.d.. We gaan een voor ons nieuwe bank met een drive thru geldautomaat bezoeken. Volgens mij is die dichter bij ons dan de bank in Vienna, maar Rick is het daar niet mee eens. In ieder geval is er minder verkeer.

Thuis ga ik aan mijn cardio en doe daar drie kwartier van. Dan douche ik en kleed me relatief netjes aan voor een doktersbezoek. Ik heb al jaren een cyste op mijn rug en die is nu groot genoeg om een bultje te veroorzaken. 

Hoewel ik vrijwel zeker weet dat het goedaardig is, wil er toch een dermatoloog naar laten kijken. Ik heb dus een afspraak met dokter Millet bij Forefront Dermatology. Ik zorg dat ik een kwartier voor mijn afspraak om elf uur aankom.

Chuck en Christine vertelden gisteravond dat niemand, behalve de specialist, die Chucks heup gaat vervangen, bij die praktijk een mondkapje droeg. Hier in Virginia is dat nog steeds verplicht bij medische praktijken. Ik hoop eigenlijk dat dat blijft, want wie weet wat er allemaal rondwaait.

De verpleegkundige van Dr. Millet checkt me in. Dan hoef ik alleen mijn topje uit te doen, zodat hij op mijn rug kan kijken. Interessant vind ik altijd dat een mannelijke dokter met een vrouwelijke patient altijd in gezelschap moet zijn van een vrouwelijke verpleegkundige. Ik neem aan om onzedige behandelingen te voorkomen. 

Zoals ik al dacht is de cyste goedaardig. Er zijn twee opties: hem laten zitten of hem eruit snijden. Bij dat laatste zal de wond groot genoeg zijn om hechtingen nodig te hebben. Nou, dan heb ik een litteken, dus ik laat de cyste lekker zitten. 

Dokter Millet zal best een goede dokter zijn, maar ik vind hem wat vreemd. Hij kijkt mij bijvoorbeeld geen enkele keer aan. Ook niet als hij de kleine ingreep, die nodig zou zijn, uitlegt. Enfin, ik heb het antwoord waar ik voor kwam. 

Onze crape myrtle is zo mooi!

Rick wil vandaag een Cava salade en ik ga mee om hem op te halen. Ik houd het bij dezelfde lunch als gisteren en eergisteren. Ik wil van de tomaten van Jenny genieten en ben nog niet uitgekeken op de cottage cheese en eiwit wrap met kaas. 

Na het eten haast ik me naar het zwembad en zwem bij aankomst mijn eerste twintig baantjes. Dan wacht ik tot de volgende kinderpauze en zwem er nog eens twintig. Lois is er ook en stelt me aan een vriend van haar voor. Haar zal ik vanavond weer zien. 

Intussen houd ik de radar goed in de gaten, want Rick wil proberen een duik te nemen voor we op pad gaan. Helaas voor hem gaat dat niet door, want net na drieen horen we een flinke donderklap. Aan de radar te zien zal het nog wel even blijven stormen. Ik ben blij dat ik mijn banen heb kunnen trekken. 

Dat de onweersbuien serieus genomen moeten worden werd gisteren weer duidelijk. Een aantal mensen schuilde dichtbij het Witte Huis onder een boom. Die werd door de bliksem getroffen en twee van hen overleden aan hun verwondingen. Mede daardoor doe ik mijn rondleidingen in de zomer het liefst 's ochtends.

We hebben om vijf uur met Lois en Jim afgesproken bij Ruth's Chris Steakhouse. Zij schijnen goede happy hour prijzen te hebben. We zijn benieuwd, want het is nogal duur restaurant. 

Door de stromende regen en bliksem en donder rijden we erheen. Ondanks onze paraplu's worden we toch nat tijdens het korte stukje lopen van de garage naar het restaurant. Lois en Jim hebben al een tafel bemachtigd.

Het happy "hour" worden er meer dan twee. We delen voorafjes, zoals gegrilde tonijn, calamari, salade en garnalen. Rick en Jim bestellen ook nog een biefstuk, maar dat is teveel voor Lois en mij. We kennen elkaar al sinds Kai en Michael en Saskia en Laura samen op de basisschool zaten, dus meer dan genoeg gespreksstof.

Tegen de tijd dat we afscheid nemen is het droog, hoewel het in de verte nog flink dondert. Voor we vertrekken krijgen we nog te horen hoe de naam van het restaurant is ontstaan. Die is namelijk nogal ongewoon. Voor Amerikanen is het moeilijk om uit te spreken en voor buitenlanders helemaal. 

Ene Ruth Fertel kocht een Chris Steakhouse in New Orleans. Alleen mocht ze de naam niet veranderen. Dat restaurant ging verloren door een brand en het nieuwe noemde ze Ruth's Chris. Nu is het een succesvolle keten en het eten is er, althans hier in Tysons Corner, heel goed.

En zo is het alweer weekend. Morgen en overmorgen moet ik op tijd aan de bak om voor de erge hitte mijn rondleidingen te geven. Allemaal een heel fijn weekend gewenst!