Over de terugreis

Midden in de nacht om een uur of drie werd ik wakker van de kou. Rick ook en hij doet de ramen dicht. Dan ziet Rick dat het sneeuwt. 

We slapen lekker verder tot Ricks telefoon om tien voor half zeven rinkelt. Het is niemand die we kennen en we proberen nog even door te slapen. 

Dat lukt niet meer en om zeven uur staan we op. Rick ziet op zijn telefoon dat het - 9 is en voelt als - 15.

We doen voor het laatst onze heel warme kleding aan en gaan op pad voor ons ontbijt. Het sneeuwt nog wat, maar er is maar een paar centimeter gevallen. 

De bergen zijn niet meer zichtbaar, wat hadden we geluk! 

Gisteren hebben we het ontbijt menu van Black Iron Kitchen bekeken. Omdat we nogal wat tijd hebben voor we opgehaald worden besluiten we daar te gaan eten. 

Dat blijkt een goede keuze. Hun omelet is heel bijzonder met kaas, wilde paddenstoelen en dennentakjes. Het klinkt raar, maar de smaak is bijzonder en lekker. 

Rick vind zijn maal ook lekker en we bestellen er beiden sap bij. Dat van mij is met komkommer, meloen, boerenkool en selderij. Rick houdt het bij ananas en sinaasappelsap. 

Na het eten lopen we nog wat rond om foto's te maken. Het is hier zo gezellig, echt een ski dorpje. 

Terug in het hotel trekken we lichtere kleding aan en pakken alles in. Dan belt Rick de bellman om onze bagage op te halen. 

In de lobby ga ik bij het knapperend haardvuur zitten en Rick luistert naar het tweede gedeelte van zijn training. 

De bergen zijn toch nog even uit de wolken, ik ga ze missen 

Een kwartier later dan verwacht komt eindelijk onze bus voorrijden. Die zit helemaal vol, er zijn nog net twee stoelen over. Gelukkig past al onze bagage erin. 

De anderhalf uur naar Montrose verlopen zonder oponthoud. Opgelucht stappen we uit, want we zaten als sardientjes in blik. 

Er staat binnen een lange rij, maar die blijkt voor Delta te zijn. Bij United Premier zijn wij de enigen. Onze bagage is dan ook zo afgegeven. 

De TSA Pre rij is wat langer, maar wij hebben alle tijd. Eenmaal daar doorheen is onze gate recht voor ons. Dit is maar een klein vliegveld, maar wordt zo te zien flink uitgebreid. 

Tot mijn vreugde zijn er stopcontacten, zodat ik mijn telefoon kan opladen. We zijn een heel klein beetje vertraagd door een mankement, maar dan kunnen we naar het vliegtuig lopen. 

Rick en ik zitten bij de noodingang en hebben niemand tussen ons in. Dat is altijd weer fijn. De vlucht duurt maar een half uur en dan landen we alweer in Denver. 

We brengen eerst de oordopjes terug die we op de heenweg kochten. Ik vond mijn andere onderin mijn tas, dus deze zijn overbodig. 

Dan nemen we plaats aan de bar van Pour La France. Daar bestel ik een uiensoep zonder brood en Rick een hamburger. De soep is heel lekker! 

We vliegen in een 777 naar Washington en het aan boord gaan begint 45 minuten voor vertrek. Rick en ik vinden het altijd fijn om als een van de eersten aan boord te gaan. 

We hebben zoals gewoonlijk een raam- en een gangplaats. We hadden eerder vandaag gezien dat de stoel tussen ons in bezet zou zijn. 

Het is dus afwachten wie die persoon gaat zijn. Alleen komt er maar niemand en we juichen als de deur dichtgaat en de stoel tussen ons in open blijft. Wat een geluk, want het vliegtuig is vrijwel vol. 

Als snack bestel ik dit keer de Take Off doos. Ze veranderen telkens en nu vind ik wat er in die doos zit lekkerder. 

Verder lees ik mijn leuke mysterie boek van Lucy Burdette uit. Zo zijn de 2,5 uur gauw voorbij en net na negenen landen we op Dulles. 

Helaas duurt het daarna eeuwen voor Rick zijn ski's heeft. Daardoor zitten we pas om tien uur in de taxi naar huis. Al met al was het een reis van meer dan tien uur. 

Op weg naar huis bestelt Rick wat pizza's in a bowl van Papa John's. Die zullen bij aankomst worden bezorgd. Ik schrijf dit blog, zodat ik me straks kan ontspannen.