Het verjaars"partijtje"

In plaats van een feestje met tien tot vijftien vriendjes, zoals andere jaren het geval was, wilde Kai dit jaar eens iets heel anders! Hij wilde twee vrienden meevragen (meer plaats hebben we niet in de van) naar Busch Gardens in Williamsburg.

Om 8 uur vanochtend zouden Tyler en Chris worden gebracht, dus rolden we om kwart over zeven ons bed uit. Een blik naar buiten stemde niet optimistisch, want de regen kwam in bakken naar beneden!

Maar de radar voor Williamsburg vertoonde geen activiteit en het weerbericht daar klonk beter met slechts een kleine kans op een late middag (zware) onweersbui. Toen Tyler om half acht al enthousiast voor onze neus stond hebben we de knoop maar doorgehakt om toch te gaan.

Om negen uur zaten we in de auto en reden in de plenzende regen bepakt met allerlei regenmateriaal weg. Busch Gardens is ongeveer tweeeneenhalf uur hier vandaan, dus we hoopten vurig, dat het daar ook echt beter weer zou zijn, want een pretpark in de stromende regen is niets.

Maar de weergoden waren met ons en zodra we bij Richmond naar het oosten afbogen, hield het op met regenen. Een half uur verderop in Williamsburg scheen de zon zelfs en was de temperatuur heel aangenaam. Later bleek, dat het hier de hele dag heeft geregend! Waren wij even blij, dat we toch gegaan waren!

Bij de ingang kochten we dagkaartjes voor Tyler en Chris, maar voor ons vijven besloten we seizoenspassen aan te schaffen. Toegang voor een dag kost $49,50 (met wel de enkele AAA korting of kortingscoupon eraf, maar dat is nooit meer dan $5) en de seizoenspas was $79 per persoon. Als we dus nog een keer gaan deze zomer, wat we vast van plan zijn, want we moeten de Curse of the Dark Kastle zien, die morgen pas opengaat, hebben we de kosten er al uit!

Busch Gardens is een van mijn favoriete parken hier in de buurt, samen met Hersheypark. Beide parken zijn mooi aangelegd en hebben veel te bieden, je voelt je echt in een andere wereld voor de dag.

Saskia was helemaal opgewonden, want vandaag zou ze voor het eerst in haar leventje een echte rollercoaster proberen! Maar als eerste liepen we naar "Italie", waar de oudere kinderen en Rick meteen nat wilden worden in zo'n boot, die met een vaart in het water stort. Voor mij was het nog te koud om al nat te willen rondlopen en Saskia vond de vaart waarmee de boot naar beneden komt eng. Gelukkig was de wachttijd nog niet erg lang en kwamen de anderen al gauw nat als verzopen katten weer tevoorschijn.

Klaar om nat te worden in de boot van Escape from Pompeii


Saskia in "Italie"

Na nog wat kermisachtige ritjes in Italie te hebben gedaan, was Saskia klaar voor het grote moment van de dag: ze ging de Big Bad Wolf proberen. Dit leek ons de makkelijkste rollercoaster voor een beginneling, want hij gaat niet over de kop en ook niet heel stijl naar beneden. Maar hij is wel heel schokkerig in vergelijking met de anderen, dus hij is zeker niet mijn favoriet. Saskia overleefde de rit zonder te huilen, een hele overwinning op zichzelf! Ze verkondigde bij het uitstappen wel meteen, dat dit het wel was geweest voor haar, wat de coasters betreft! Als bewijs, dat ze haar angst had overwonnen, kreeg ze een "Big Bad Wolf" t-shirt. Hopelijk durft ze langzaamaan meer, want het is natuurlijk veel leuker om met zijn allen op de coasters te gaan, in plaats van telkens op te splitsen.

Saskia, een beetje nerveus voor haar grote avontuur


De "Big Bad Wolf"

Inmiddels hadden we honger gekregen. Nu Katja en Rick Weight Watchers aan het doen zijn moesten we iets vinden, waar ze salades of zo hadden. De rij bij het restaurant in Italie, waar ze die dingen hadden, was flink lang. Het park was vrij druk met allerlei jeugdgroepen, want er was een cheerleading competitie gaande. Maar ze hadden lekkere sandwiches en pizza's, dus iedereen at met smaak.

We waren dichtbij Apollo's Chariot en aangezien dat de enige roller coaster is, die ik niet leuk vind (je hebt geen schouderharnas en ik voel me de hele tijd alsof ik eruit ga vallen, dan), nam ik Saskia mee terwijl de anderen daarop gingen "vliegen".

Katja en Rick hadden duidelijk lol op Apollo's Chariot, terwijl Kai er wat benauwd uitziet (foto slechte kwaliteit, want van slechte kwaliteit BG foto genomen)
Saskia is dol op ronddraai attracties, die van die centrifuge effecten hebben en waar je helemaal tegen elkaar aangeduwd wordt. Ze kan daar geen genoeg van krijgen! Ik kan er ook vrij goed tegen, maar Rick, die voor de hoogste roller coasters geen hand omdraait, wordt misselijk van al dat gedraai. Dit was dus een goede gelegenheid om Saskia even haar zin te geven.

Er stond een lange rij voor de Scrambler en we brachten natuurlijk de tijd door met naar andere mensen kijken. Altijd een leuke bezigheid en ik verbaasde me over de kleding die sommigen van de cheerleaders aan hadden! Ontzettend uitdagend en bloot, terwijl de meesten nog niet eens in de puberteit waren. Misschien ben ik preuts en ouderwets, maar ik zou het niet leuk vinden, als Saskia of Katja er zo bij zou lopen!
Van weer anderen vroegen Saskia en ik ons af, hoe ze, terwijl ze in de spiegel keken, bij zichzelf konden denken: "Dit staat me nou goed, dat koop ik". Onvoorstelbaar wat een combinaties, die van geen kanten staan, dragen sommigen!

Bij de Clydesdales (de Anheuser Busch stal is in het park) zagen we een schattig drie maanden oud veulentje en zijn moeder, die zich maar al te graag liet aaien. Mooie dieren zijn het toch, die Clydesdales!! In het hele park kun je Anheuser-Busch bier produkten kopen en er werd flink geadverteerd met het feit, dat deze brouwerij nog helemaal 100% Amerikaans is.

Een slapend Clydesdale veulentje

Omdat ik, toen Saskia klein was, mezelf zo vaak heb opgeofferd wat de roller coasters betreft, was Rick vandaag bereid mij op het Loch Ness Monster (absoluut mijn favoriete roller coaster bij Busch Gardens) en de Alpengeist te laten gaan, terwijl hij bij Saskia bleef. Wat een heerlijke ervaring zijn die coasters iedere keer weer!

Katja en ik in het Lochness Monster (ik weet gelijk weer, waarom ik mijn haar met een pony draag!)

Toen we uit de Alpengeist kwamen, zagen we een baby slang richting de ingang glijden. De Busch Gardens medewerker probeerde hem met zijn handen (!) terug het gras in te leiden, toen de slang opeens de aanval positie aannam. De medewerker deinsde gelukkig net op tijd terug, want bij nader onderzoek op het internet bleek het een giftige slang te Copperhead zijn. Hoe giftig een kleintje is, weet ik niet, maar je wilt er toch liever niet door gebeten worden!

Voordat er verder alarm geslagen kon worden, ontsnapte de slang in de richting van de rivier. Hopelijk blijft hij daar, want als hij groter wordt zou het helemaal geen plezier zijn hem te ontmoeten!

Inmiddels was het al 18 uur en het park sluit vroeg in het voorseizoen, dus besloten we langzaam naar de uitgang te lopen. Onderweg liepen we de Lorikeets kooi in en kreeg ik een vogel op mijn backpack, die er niet meer afwilde. Er moest een medewerkster aan te pas komen om hem weg te jagen, anders was die zo mee naar buiten gegaan!

Vlak voor de uitgang zagen we een show met de wolven, die in Busch Gardens worden opgevangen. Prachtig!

Buiten het park hebben we pizza en pasta gegeten bij een restaurantje met een authentieke Italiaanse eigenaar. Hier hadden we vorig jaar ook al een keer gegeten en dat beviel prima, vanavond weer. Tijdens het eten vertelde ik de kinderen over Koninginnedag in Nederland en de tradities daaromheen. Dat vonden ze leuk om te horen en de twee Amerikaanse kinderen wilden meteen allerlei woorden in het Nederlands leren, die onze kinderen maar al te graag verschaften.

Rond half negen begonnen we aan de terugweg en kwamen zonder verkeer of slecht weer (hoewel het hier nog steeds motregende) om 11 uur weer thuis. Het was een zeer geslaagd uitje, dat misschien voor Kai's verjaardag wel traditie wordt!

Happy Birthday to Kai!

En nu ben ik de moeder van twee tieners. Als ik de meeste andere volwassenen moet geloven moet ik me nu ernstig zorgen maken en mijn kinderen vooral niet vertrouwen. Jarenlang worden we bang gemaakt voor "de tienerjaren". En nu zijn ze er en ik zie twee heel leuke kinderen. Natuurlijk hebben ze hun ups en downs, maar jee, het zijn gewoon mensen, geen enge buitenaardse wezens! Kortom, ik ben tot dusver trots op mijn tieners!

Al heel vroeg vanochtend werden we wakker, want Kai wilde voor het naar school gaan zijn cadeautjes. Hij kreeg onder anderen een "speedminton" (soort van badminton) set en een echte raket. Om zeven uur reed Rick hem naar school, speciaal voor zijn verjaardag.

Katja bleef intussen thuis, want die heeft zo'n verkoudheid waarbij alles "loopt", niet lekker dus.

Het weer was bewolkt maar een lekkere temperatuur, dus nam ik Brynna mee voor een lange wandeling. Het arme dier is op zondag 11 geworden en ze wordt echt oud en stram. Hijgend liep ze achter me aan en ik ging toch echt niet snel. Het was overal prachtig nu alle azalea's in volle bloei zijn en de dogwoods ook.

Een bloeiende tuin in Vienna

Helaas voor Brynna merkte ik tot mijn schrik halverwege, dat ik mijn telefoon uit mijn zak was verloren! Ik heb gauw het hijgende dier mee terug gevoerd langs de wegen, die we al hadden gelopen en gelukkig vond ik de telefoon meteen weer terug!

Even later zag ik iets heel bijzonders, hoewel ik twee keer moest kijken om zeker te zijn. Overal in onze buurt worden huizen met de grond gelijk gemaakt om er nieuwe veel grotere huizen te bouwen. Hiervoor moeten er vaak bomen gekapt worden en vandaag zag ik een boom, die wraak had genomen. Hij was precies op de machine gevallen, die hem om had gegooid! De machinist had nog geluk, want het was precies naast de cabine gebeurd! Net goed! Ik wou, dat er een wet was om de bomen te sparen, maar helaas...

De wraak van de boom

Bij thuiskomst gaf ik Katja haar lunch en ging daarna naar Party Mania om ballonnen te kopen voor Kai. In plaats van slingers krijgen de kinderen hier metaalachtige ballonnen aan hun stoel. De slingers hangen er alleen als er thuis een feestje is. Bij de party winkel heb je een gigantische keuze aan ballons en verder alles wat maar met feesten te maken heeft. Er zijn hier ook wel erg veel feesten, de komende maand zijn dat Cinco de Mayo, dus alles Mexicaans, en Memorial Day, wanneer iedereen of naar het strand gaat of gaat barbecuen.

Een aantal van de ballonnen bij Party Mania

Ik koos twee van de vele ballonnen en voelde me nog goedkoop vergeleken bij een andere moeder, die er een half uur over deed om de ballonnen voor de verjaardag van haar dochter uit te kiezen en meer dan een dozijn (naar mijn mening) dure Mylar ballonnen bestelde! Maar Kai was blij met mijn keuze, die al bijna $18 kostte!

De uiteindelijke ballonnenkeuze

Na Party Mania begaf ik me naar Whole Foods, waar ik Kai's double chocolate cake ophaalde. We hebben die vanavond na het zingen van "Lang zal hij leven" (heel grappig om Kai's Amerikaanse vriendje mee te zien zingen!) verorberd. Woorden kunnen niet beschrijven hoe lekker hun cakes zijn! Ik houd gewoonlijk helemaal niet van cake, maar deze vind ik heerlijk.

Voor zijn verjaardagsmaaltijd had Kai T.G.I. Friday's uitgekozen. Dit restaurant heeft een gigantische boog voor de ingang, die de kinderen prachtig vinden. Ze proberen zo hoog mogelijk te rennen. Ik heb dus foto's gemaakt van alle drie op de boog. Drie, want Kai's vriend John was mee, maar Katja ging naar Leah's verjaardagsviering. Morgen zal ze wel van de partij zijn.

Mijn vader kwam ook om te eten en het werd erg gezellig. Friday's is een leuk restaurant met over het algemeen goede service en de kinderen kunnen lekker buiten spelen.

Kai genoot duidelijk van zijn dertiende verjaardag en zoals gewoonlijk heeft hij morgen nog een dag! Verjaardagen hier duren bij uitstek meer dan een dag.


Kai probeert naar boven te klimmen op de immense boog

Kip zonder kop

Kippen zonder kop moeten echt wel flink rennen, want dezelfde uitdrukking "running like a chicken with its head cut off" bestaat in het Engels. En ik heb die uitdrukking de afgelopen twee dagen veel eer aan gedaan. Er was van alles gaande, gelukkig over het algemeen erg leuk. Ik was gisteren te moe om te schrijven (en voelde me meteen vreselijk schuldig, denkend aan al die mensen in Nederland, die het nu zonder nieuw verhaal moesten doen, ha ha!), dus hier het relaas over beide dagen.

Gisterochtend heb ik meteen de koe bij de hoorns gevat en ben gewapend met een lange brief voor de juf Saskia's klas binnengelopen. Op de gang, zodat nieuwsgierige oortjes niet meeluisterden, heb ik de juf verteld, dat ik me zeer bezorgd maak over de fysieke stress, die wij in Saskia waarnemen. Ik ben niet zo dol op deze lerares, ze neemt nergens verantwoordelijkheid voor en ook nu weer verwees ze me door naar de guidance counselor. Ze zei zelfs zich af te vragen of Saskia ons probeerde te manipuleren, waarover ik inwendig razend was, want het huilende miserabele kind van dinsdag was beslist niet aan het doen alsof. In ieder geval heb ik haar gevraagd het huiswerk te verminderen, hopelijk gaat dat nu gebeuren.

De guidance counselor zei me ronduit, dat als zij een derde klasser in Mrs. Draggons klas zou zijn, ze ook een hekel aan school zou hebben. Zo! Dat was klare taal! Ze vond mijn idee om met Saskia een kalender bij te houden en de dagen af te strepen tot het einde van het schooljaar heel goed. Verder zei ze me een brief te schrijven naar het hoofd van de school en naar het Schoolboard (die verkozen worden en dus naar het publiek moeten luisteren). Daar ga ik dit weekend dus eens rustig voor zitten.

Na al dit gepraat was het alweer tien uur en ik had met Rick afgesproken naar Washington te komen om hem daar rond half twee te ontmoeten voor een Microsoft show. Ik zag meteen de gelegenheid om mijn macro lens te proberen bij de orchideeen tentoonstelling in het Natural History museum.

Helaas was het verboden om een statief mee te nemen en dus erg moeilijk om scherpe foto's te krijgen. Ik probeerde maar zoveel mogelijk met de camera op het hekje om de bloemen heen te leunen, maar op die manier was mijn keuze ook weer beperkt. Toch heb ik een aantal mooie foto's eruit kunnen krijgen.

Helemaal blij liep ik naar het American Indian Museum, want die lunch van vorige week vond ik zo lekker, ik tracteerde mezelf er nog een keer op! Vooral de salade met babyvarens en andere exotische groentes vind ik om je vingers bij af te likken.

Al etend bekeek ik eens de andere mensen in het restaurant. Dit cafe is niet bepaald goedkoop te noemen, maar de prijs voor een gerecht is heel redelijk. Er liepen echter mensen met hoogopgestapelde borden, die toch zeker $30 gekost moesten hebben! En het ging allemaal schoon op ook nog!!

De wandeling van het American Indian museum naar de Capitol South Metro stop, waar ik Rick zou ontmoeten, voert langs de gebouwen van de medewerkers van het Huis van Afgevaardigden. Deze witte gebouwen zijn van buiten heel mooi, gebouwd in de neo-klassieke stijl, zoals zoveel gebouwen in Washington, met kolommen en beelden voor de ingangen.

Beeld voor een van de "House buildings"

Het was lunchtijd en ik bevond me in een zwerm van jasjes en dasjes en mantelpakjes met gymschoenen. Veel vrouwen brengen hun hoog gehakte schoenen in een tas mee naar hun werk en verwisselen hun gymschoenen daarvoor op kantoor. Het is geen gezicht, die gymschoenen onder de vaak wat stijve mantelpakjes, maar praktisch is het natuurlijk wel. Negentig procent van de mensen liepen met een telefoon tegen hun oor gedrukt.

Met Rick samen liep ik naar de Library of Congress. Na de gewoonlijke veiligheidscontrole liepen we de grootste bibliotheek ter wereld binnen en niet eens als toerist. De gedachte, dat hier 530 mijl boekenplanken zijn vol boeken vind ik fascinerend (nu merk ik, dat mijn Engels toch beter is dan mijn Nederlands, want in die taal kan ik mijn gevoelens precies uitdrukken "Awe inspiring", hoe vertaal je dat nu?). Iedere keer, dat ik er ben wil ik er tussen de boeken rondkijken, maar ik ben er altijd om andere redenen en met beperkte tijd ter beschikking.

Het Microsoft Research team had in een van de technologie kamers allemaal stands opgezet, waar verschillende programma's werden gedemonstreerd. Ze waren allemaal bedoeld voor mobiele technologie, zoals de Smartphone, die ik heb. Super interessant allemaal!

Een programma zal het bijvoorbeeld mogelijk maken het schermpje van de telefoon te gebruiken om met je vinger te schrijven. Deze technologie is vooral voor mensen met een handicap, maar kan ook handig zijn voor "gewone" mensen. Hoe vaak bedenk ik me niet iets, terwijl ik ren, wat ik prompt bij thuiskomst weer vergeten ben. Deze technologie zou het mogelijk maken om tijdens het rennen een woord op mijn telefoon te "schrijven" om mezelf te herinneren aan mijn gedachtes.

Het programma, dat mij het meest interesseerde, werd gedemonstreerd door een Microsoft Research medewerkster uit Cambridge, Engeland. Dat programma, geinstalleerd in je Smartphone, en een klein GPS apparaatje maken het mogelijk om online op een kaart te laten zien, waar je bent en foto's te maken, waar je een verhaaltje bij kan inspreken. Dit alles wordt automatisch op een website geplaatst, een soort real live blog. Fantastisch!

Andere programma's toonden live verkeerssituaties rond de grote steden en de mogelijkheid om al je foto's van je PC via je Smartphone met anderen te delen. Tres cool, allemaal!

Voor we het wisten waren er twee uur voorbij en moest ik terug om Saskia naar pianoles te brengen en Rick moest nog naar kantoor. Tot Metro Center konden we samen de Orange Line metro nemen en nog wat nakletsen. Rick vond het maar wat leuk, dat ik zo geinteresseerd was.

Hij stapte over bij Metro Center en ik ging door naar Vienna. De chauffeur van onze trein hoorde zichzelf graag praten en gaf in de stad allerlei informatie over de bezienswaardigheden bij iedere stop (wat andere Metro chauffeurs ook zouden moeten doen).

Toen we onder de rivier door waren kondigde hij de beautiful Commonwealth of Virginia aan (Virginia is een van 4 Commonwealths in de VS, Kentucky, Pennsylvania en Massachusetts zijn de andere drie. Het verschil schijnt te zijn, dat de plaatselijke wetgeving de overhand heeft over de staatswetgeving).

Bij iedere stop werden de reizigers eraan herinnerd, dat "courtesy is contagious" en "have a positive day". Als klap op de vuurpijl begon hij, toen we eindelijk Vienna naderden, keihard te toeteren. Dat had ik nog nooit meegemaakt! Maar zo'n positief iemand is alleen maar leuk, dus bij aankomst ben ik naar voren gelopen en zag, dat de chauffeur een oudere, Afrikaans Amerikaanse man was. Ik zei, dat zijn leuke manier van omroepen een lange saaie rit veel leuker hadden gemaakt en hij glunderde bij dat compliment. Andere chauffeurs kunnen een voorbeeld aan hem nemen!

Rick wilde al tijden weer eens bij de Serbian Crown eten. Dit restaurant ligt in Great Falls, een van de rijkste gedeeltes van Fairfax County. Ik vind het een pretentieus restaurant. Het menu is interessant, er zijn verscheidene soorten wodka's (ik had butterscotch en Rick frambozen) en allerlei wild gerechten (emu, antilope en zelfs leeuw). Helaas is hun service niet goed en dat is toch de helft van het plezier van bij een duurder restaurant eten. Het maakt het een middelmatig restaurant met een hoge rekening aan het einde. Maar Rick is er dol op en natuurlijk vinden we een avond samen uit zonder uitzondering gezellig, dus vooruit dan maar.

Vandaag was het "Take our sons and daughters to work day" en Kai en Saskia gingen met Rick mee naar zijn werk. Daar waren allerlei activiteiten georganiseerd voor de kinderen en aan het einde van de dag werden ze zelfs "betaald" (met een coupon voor een X-box spelletje). Katja had helaas te veel gaande op school en kon dit jaar niet mee. De scholen werken er over het algemeen goed aan mee en in 8th grade moeten de kinderen zelfs met hun ouders mee. Microsoft doet er veel aan en de kinderen leren echt hoe het is om er te werken.

Christine en ik namen van de gelegenheid gebruik om na een flinke wandeling in de auto te stappen naar Ikea. Zij heeft net haar huis laten verven in verschillende kleuren en heeft leuke dekbedovertrekken van Ikea, wit met blauwe bloempjes. Daarbij zocht ze lampjes (en vond ze ook).

Ik heb voor het eerst in zeventien jaar een nieuw dekbed gekocht. Ons oude donzen dekbed was te dun en we hadden er een sprei overheen, die het moeilijk maakte het bed op te maken. Nu is er alleen het dekbed, heerlijk!

Toen ik toch bezig was, heb ik ook gelijk een nieuwe overtrek en kussens gekocht, zodat onze kamer er weer heel anders uitziet. Ik kan niet wachten zo meteen onder het nieuwe dekbed te gaan slapen! Hier een foto, met Snickers, die het ook heel lekker vond liggen!

9-jarige Stress

Oef, wat is ouder zijn soms moeilijk! Mijn hele hart zegt me "neem het kind uit school tot de zomervakantie en alle problemen zijn voorbij". Gelukkig hebben we allemaal ook nog een brein, dat ons tegenhoudt, zucht!

Al een paar weken is Saskia, die normaal een heel zonnige natuur heeft, kribbig en snauwerig. Iedere ochtend is het een drama om haar naar school te krijgen en de hele weg naar school klaagt ze, dat ze niet wil en dat het "saai" is.

Dit ben ik absoluut niet gewend, de andere twee gaan ook niet altijd even graag naar school, maar hebben nog nooit zo'n protest geleverd, niets wat er op lijkt, zelfs.

Behalve dit alles heeft Saskia regelmatig ernstige hoofdpijn als ze thuiskomt uit school. Vandaag weer, ze kwam thuis met hoofdpijn en wilde meteen gaan slapen. Ik dacht dus nog onschuldig, dat ze misschien overmoe was. Maar na dat slaapje kwam ze huilend naar beneden en had ze pijn in haar nek. Een zeker teken, dat het spanningshoofdpijn was. Met mineral ice werd het ietsje beter.

Ondanks de hoofdpijn stond ze er op haar huiswerk te doen en raakte vrijwel in paniek toen Rick en ik haar zeiden, dat we wel een briefje voor de lerares zouden schrijven. Haar lerares zou dat niet accepteren en ze zou dubbel werk moeten doen. Oef! Ze is 9! Ik heb net een artikel gelezen over stress in jonge kinderen en zij heeft er wel heel veel symptomen van.

Vanwege de "No Child Left Behind" wet van de Federale regering moeten de staten hun scholen evalueren via gestandaardiseerde testen. Op zich geen gek idee, want er is nogal wat verschil tussen de scholen. Maar de realiteit is, dat de kinderen de dupe worden. Die testen zijn bedoeld als rapport over de scholen, maar in werkelijkheid worden de kinderen getraind en gestressed omdat de school een hoge testscore nodig heeft. Kinderen als Saskia functioneren daar niet goed onder, die voelen alle stress en spanningen en ageren ertegen.

Rick en ik hebben een brief samengesteld voor de lerares, waarin we haar vragen Saskia's huiswerk van vandaag kwijt te schelden. Het is toch te gek, dat een derde klasser meer dan een uur per dag huiswerk zit te maken. En als ze een dag mist, moet ze de volgende dag het dubbele doen. Bij het vernemen over die brief begon Saskia te huilen, want haar lerares zou geen brieven aannemen. Argh!!

Die brief gaat morgen mee en ik verwacht een reactie van de lerares. Een 9-jarige is nog zo kind en al deze stress is niet gezond. Wij hadden dit soort stress toch echt niet in de derde klas! Waar het allemaal voor nodig is, is me een raadsel.

Vanochtend werd Katja wakker met buikpijn en misselijkheid. Ze bleef dus thuis van school. Gelukkig voelde ze zich halverwege de ochtend alweer een stuk beter en toen Kirsten en ik van onze jog thuiskwamen, was ze aangekleed beneden.

Na de lunch zijn we even naar Fair Oaks mall geweest. Lang hield Katja het niet vol, maar we slaagden wel bij Victoria's Secret met ondergoed en eindelijk, eindelijk vond ze schoenen bij Journey's. Eigenlijk wilde ze weer een paar slippers kopen, maar daar stak ik een stokje voor, daar heeft ze al tig paar van. Met twee paar nieuwe sneakers kwam ze uiteindelijk blij de winkel uit.

Toen we thuiskwamen zag ik Kai met een stukke backpack op zijn rug. Ik was toch al van plan om naar Hudson Trail Outfitters te gaan en nam hem mee voor een nieuwe backpack. Deze winkel is enorm en heeft alles wat met buitensporten te maken heeft, kayaks, fietsen, tenten, backpacks, kleding enz. enz.

Kai vond een heel goede The North Face backpack, maar ik had geen succes met hun shorts of Teva sandalen. Ik heb een maat 2 of 0 (belachelijke maat, wie heeft er nu maat 0??? Het is ongeveer gelijk aan maat 32 in Nederland, schat ik) hier en de kleinste maat, die ze hadden was 4. Voor beiden ga ik nu online kijken.

Gelukkig is Saskia nu rustig gaan slapen en voelt Katja zich ook beter, dus hopelijk wordt het morgen een "gewone" dag!

Allergien en ik wou dat ik een kat was

Door de vele pollen van de bloeiende bomen voel ik me vandaag niet erg lekker. Mijn ogen kriebelen en ik ben doodmoe. Tijd voor Claritin, dus, de anti-hystamine, die je hier zonder recept kunt kopen. Dit laatste is op aandringen van de verzekeringsmaatschappijen, want zoveel mensen hebben hooikoorts, dat het vergoeden van alle medicijnen daartegen ze te duur werd.

En zo worden wel meer medicijnen, die patienten dagelijks nodig hebben uit het ziekteverzekeringspakket gegooid. Het wordt altijd als iets fantastisch en makkelijks gebracht, maar in werkelijkheid jaagt het mensen op kosten, die het zich vaak niet kunnen veroorloven.

Op dagen als vandaag zou ik zo graag een kat zijn en gewoon lekker in een bal gerold liggen slapen. Volgens mij hebben katten het woord "ontspanning" uitgevonden!

Saskia's antibiotica waren op, maar ze heeft nog steeds wat uitslag op haar rug. Met alle verhalen over antibiotica resistente bacteria wilde ik geen risico lopen en nam haar vanochtend mee naar de dokter. Gelukkig lijkt het allemaal prima te helen, dus was meer medicijn niet nodig.

Saskia is dol op nieuwe schoenen en je kunt haar geen groter plezier doen, dan naar een schoenenwinkel te gaan. Omdat Payless Shoesource dicht bij de dokter was, besloot ik dit keer aan de smeekbede toe te geven. Niet dat het kind al niet genoeg schoenen heeft, maar bij Payless kosten ze rond de $10 per paar, dat kan er nog wel vanaf.

Als een pauwtje zo trots stond ze de schoenen met hoge hakken aan te proberen. Geloof het of niet, maar het kind heeft het een uur volgehouden in die winkel! Ze vindt het er leuker dan bij Toys R Us! Ik heb gelukkig de uiteindelijke keuze, een paar slippers voor onder haar nieuwe jurkje, in redelijke banen kunnen leiden. Sommige hakken waren bijna zo hoog als zij zelf!

Tot mijn verbazing, want de Payless schoenen passen mij meestal slecht en zijn mijn smaak over het algemeen niet, vond ik zelf ook een paar witte en een paar zwarte sandalen.

Eindelijk had madammeke er genoeg van en na het betalen gingen we nog even naar Performance vlak naast Payless, want Saskia was haar fietshelm ontgroeid. Met een mooie rode BMX helm stond ze even later weer buiten, die helmen zijn op het moment helemaal in.

Om half twee belde Katja op van school. Ze begon haar gesprek met "Hoi Mammie, hoe gaat het met jou?" en toen wist ik, dat er iets was. Jawel, hoor, ze had een test in Technology en ze had iets tegen de jongen naast haar gefluisterd en daardoor had de lerares ze allebei een 0 gegeven voor die test. Daarna stond de lerares erop, dat beide kinderen hun moeder belden. Of dit te maken had met mijn klacht tegen haar eerder dit jaar, weet ik niet. Katja vond het heerlijk, dat ze Nederlands kon spreken en noemde de lerares met veel plezier een "ezel" tegen mij. Maar ze vond de straf kennelijk wel terecht, want hard protesteerde ze niet.

De plaatselijke universiteit, George Mason, hield vandaag een "Sextravaganza" gezondheidsbeurs. Natuurlijk niet zonder protest van het conservatieve Virginia congres! En waarom is het altijd een man, die protesteert? Mijn zusje heeft een diploma van deze universiteit en ik hoop, dat tenminste een van onze kinderen er ook heen zal gaan. En niet alleen omdat hij dicht bij ons is, het is ook een heel goede school.

En in verder (bizar!) nieuws probeerde een Mexicaan maar liefst 14 koffers met bologna de VS binnen te smokkelen! Bologna is een broodbeleg gemaakt van varkensvlees, spreek uit "Boloney". Het is een van die dingen, waar iedereen hier mee is opgegroeid, maar waarvan ik nog nooit had gehoord voor ik hier kwam. Ik vind het maar zeer matig, maar de kinderen zijn er dol op.

Hieronder een paar foto's van mijn Victoriaanse poppenhuis, zoals beloofd:

De voorkant van het huis


De woonkamer


De keuken


De badkamer en kinderkamer


Het hele interieur

Segregatie?

Gisteravond las ik, zoals mijn gewoonte is, het blog van Marc Chavannes van het NRC Handelsblad. Hij schrijft interessant en over onderwerpen, die altijd herkenbaar zijn voor mij.

Maar zijn blog van gisteren "Soccer and Snooping" zette me aan het denken. Daarin schreef hij onder anderen over het District of Columbia "Binnen de volkomen gesegregeerde hoofdstad". Ik was het met die stelling niet eens en schreef hem een email erover. Vanochtend had Marc al met een email gereageerd en ook het volgende op zijn blog gezet (en ik ga hier verder op in, omdat het onderwerp me zeer interesseert).

Begin quote uit Marcs blog:
Een Nederlands-Amerikaanse lezeres die in de buurt van Washington DC woont is gevallen over mijn vorige stukje:

....omdat ik zelf ook in het gebied rond DC woon en in veel dingen ben ik het met je eens. Maar ik vond je opmerking in je 'Soccer and Snooping' van vandaag: ,,Binnen de volkomen gesegregeerde hoofdstad'' zeer ongenuanceerd. In Nederland lezen mensen, die nog nooit in de VS zijn geweest mee en stellen zich een soort Apartheid zoals in Zuid-Afrika voor bij zulk soort beschrijvingen. Dat, terwijl mijn kinderen opgroeien in een veel diversere omgeving, dan ik ooit in Nederland deed. Hier geen 'zwarte' en 'witte' scholen, maar gewoon een school met bijna 30 verschillende nationaliteiten vertegenwoordigd.

Als het over de definitie gaat: in mijn ogen is de stad gesegregeerd zolang verreweg de meeste Afrikaanse Amerikanen in het Noordoosten en Zuidoosten van het District of Columbia wonen, bijna zonder Kaukasische Amerikanen, terwijl het Noordwesten van de eigenlijke stad bijna exclusief een blank gebied is. Maar natuurlijk is het geen Zuid-Afrika onder Botha. Ik constateer dit niet omdat ik zo graag Amerikanen denigreer, zoals de lezeres verder in haar brief suggereert, maar omdat de feiten vrij cru zijn, juist in de hoofdstad van een land dat veel meer van immigratie en integratie terecht brengt dan Nederland.

Reken maar dat er heel wat volkomen witte en volkomen zwarte scholen zijn in Washington. Gelukkig zijn er ook prachtig gemengde scholen. Niet alleen de internationale scholen.
Einde quote

Laat ik ten eerste zeggen, dat ik Marc al mijn excuses heb gemaakt voor mijn ononderbouwde verwijt aan hem, dat hij Amerikanen zou denigreren.

Hij heeft me flink aan het denken gezet en ik wilde dit onderwerp van "segregatie" en de geschiedenis van het ontstaan van de stad verder uitdiepen. Dus ik ben eens gaan lezen over de Afrikaans-Amerikaanse geschiedenis van Washington DC. Een blog is een perfecte plek om je hersenspinsels kwijt te kunnen, dus vanochtend eens iets heel anders, dan de dagelijkse kost:

Is onze hoofdstad volkomen gesegregeerd?

Dat er witte en zwarte scholen zijn in de stad is bij het beantwoorden van deze vraag niet zozeer relevant, want je gaat hier als kind per definitie naar de school in je buurt (behalve als je naar een prive school gaat). Ik heb het van verschillende bronnen, dat D.C.'s openbare scholen slecht gemanaged worden, waar in de stad je ook woont, wat dat betreft geen demografisch verschil. In een voornamelijk zwarte buurt zul je zo automatisch een zwarte school aantreffen. En met een bevolking die in de meerderheid zwart is, zijn die buurten er sowieso.

"Segregatie" suggereert een geforceerde situatie. Ik kan online geen Nederlandse definitie van het woord vinden, en misschien verschilt die subtiel van de Engelse. Dictionary.com definieert "segregation" als "The policy or practice of separating people of different races, classes, or ethnic groups, as in schools, housing, and public or commercial facilities, especially as a form of discrimination. "

Het is dat laatste stukje in de definitie, waar ik over val. Want is de situatie in onze hoofdstad zoals die is vanwege discriminatie? En dan heb ik het over heden ten dage, want natuurlijk is het hele feit, dat er zoveel Afrikaans-Amerikanen zijn het gevolg van de slavernij en discriminatie.

In zijn antwoord hierboven schrijft Marc inderdaad feiten: de oostelijke delen van de stad zijn overwegend Afrikaans-Amerikaans en de westkant is meer gemengd. Maar is dat zo verwonderlijk, als je nagaat dat bijna tweederde (60%) van de bevolking van het District of Columbia Afrikaans-Amerikaans is (volgens de laatste census), terwijl net meer dan een kwart Kaukasisch (27,8%) is? Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld een stad als San Francisco, waar slechts 7 procent van de bevolking Afrikaans-Amerikaans is en New York, waar het percentage 15% is.

Verder is het residentiele deel van de stad voornamelijk aan de oostzijde en wordt de westzijde veel in beslag genomen door regerings- en kantoorgebouwen en bestond de welgestelde buurt Georgetown al voor de stad werd gebouwd.

Is deze verdeling van de stad dus gegroeid door segregatie, d.w.z. een geforceerde verdeling, of is dit een geval van iets dat historisch zo gegroeid is?

Het antwoord ligt natuurlijk ergens in het midden. Marc schrijft, dat dit alles te wijten is aan gebrek aan integratie, terwijl die in de rest van het land wel aanwezig is. Ik ben het daar niet helemaal mee eens. Het heeft ook voor een deel te maken met de soort zoekt soort mentaliteit van de mens. Zo hebben we bijvoorbeeld ook een mini-Vietnam hier in Noord-Virginia, waar vroeger het overgrote deel van de bevolking blank Amerikaans was.

Deze website heeft een beknopte geschiedenis van de Afrikaans-Amerikaanse bevolking in Washington DC.

Hier wordt onder anderen verteld van de welvarendheid en het succes in de zakenwereld van de zwarte bevolking van de stad aan het einde van de negentiende eeuw. En in 1950 telde de stad bijna honderd zwarte tandartsen, bijna tweehonderd zwarte advocaten en meer dan 200 zwarte artsen, meer dan in welke stad in de VS dan ook. Mensen als Duke Ellington gingen naar Howard University, wat nog steeds bekend staat als een goede universiteit.

Na deze periode van welvarendheid verhuisden veel van de meer welgestelde bewoners naar de buitenwijken en verviel het eens zo florisserende gebied rond U Street tot een gebied van criminaliteit en drugs.

Zoals Marc schrijft zijn er een heel stel vrijwilligersorganisaties, met medewerkers van alle rassen, die werken aan het verbeteren van de omstandigheden in dat gedeelte van de stad. Big Brothers and Big Sisters is er zo een, waar ik zelf, toen ik nog in de stad werkte, ook een tijdje aan heb meegewerkt.

In vergelijking met 21 jaar geleden is er al heel veel in positieve richting veranderd in de stad. Gesegregeerd? Zoals de geschiedenis website schrijft: "the city's segregation was almost entirely by custom rather than by law and it had a number of curious anomalies." De geschiedenis van de stad is interessant en natuurlijk is er nog veel meer over dit onderwerp te bepeinzen, maar ik laat het hier bij.

Temperatuurschommelingen en gekke grootmoeders

Brrr, ik krijg het gewoon niet warm!! Gisteren werd het een heerlijke 23 graden, vandaag kwam het kwik niet boven de tien graden uit. Maar we mogen niet klagen, want in Michigan kregen ze nog een pak sneeuw! Hoogst ongewoon voor deze tijd van het jaar. Hopelijk is deze terugkeer naar de winter maar van korte duur.

Ondanks dit mindere weer loop ik al de hele dag (inwendig) te lachen. Vanochtend vertelde Christine me, dat haar moeder zich had aangesloten bij de Raging Grannies. Nu is er op zich helemaal niets mis met grootmoeders, die zich al zingend inzetten voor gerechtigheid in de wereld, begrijp me goed.

Maar deze vrouwen kleden zich idioot met grote, gekke hoeden en gaan liedjes zingen voor regeringsgebouwen. Natuurlijk vindt Christine dit helemaal niets voor haar moeder, maar het beeld van haar moeder met zo'n hoed op, zingend, doet me telkens weer giechelen! Gelukkig ziet Christine er ook de humor van in, want iedere keer als ze erover begint ligt ze meteen dubbel. Het is ook wel een dwaas idee!

Saskia moet op 2 mei een groot projekt klaar hebben voor school over een "mysterieus poeder". Ze moet van twee poeders een product samenstellen, daarover een reclameliedje schrijven en een poster maken. Ze koos kaneel en peper en noemde haar produkt "Cinnaper".

Terwijl zij en ik bezig waren een poster daarvoor te maken, trok Rick zich terug in zijn heiligdom, ons theatertje. Ik geloof, dat ik nog nooit een foto heb gemaakt van dat deel van ons huis, dus hieronder een paar. Zowel het knutselgedeelte voor de kinderen als het "theater" bevinden zich in de basement.

De knutseltafel in de basement


De ingang van het "theater"


Rick druk met zijn favoriete X-box spel in het theater

Om twee uur had Saskia een verjaarspartijtje bij de ijsbaan in Reston. Reston heeft een heel leuk winkelcentrum en aanvankelijk hadden Rick en Kai besloten naar de film "Kung Fu Hustle" te gaan en ik zou in Reston Town Center gaan winkelen.

Het town center is echter een Europees aandoende winkelstraat en het weer was ook Europees, Noord-Europees tenminste, met koude wind en regen. De lust verging me om te gaan winkelen, dus besloot ik ook een filmpje mee te pikken. Mijn keuze viel op "The Pacifier" en die was echt leuk. Het gaat over een marinier, die vijf kinderen moet bewaken en daar natuurlijk eerst heel onhandig in is, maar al doende leert men altijd. Echt een "feel good" film, precies leuk voor een regenachtige middag. Hij zal vast geen Oscars winnen, maar ik von' 'em leuk!

Voor we Saskia moesten ophalen hadden we nog even tijd bij Barnes and Noble rond te neuzen. Bij de Starbucks daar hebben we eerst een lekkere skim Chai tea latte besteld, een gekruide zoete thee, die ik heerlijk vind.

Eenmaal thuis gingen Rick en Katja tennissen en had ik even tijd om mijn boek uit te lezen. Het was een leuk boek, niet diepgaand, maar onderhoudend, "Family Trust" van Amanda Brown, de schrijfster van Legally Blonde. Zoals het op het kaft zegt: "A pool side page turner", makkelijk en snel gelezen.

Voor het avondeten kregen we Japans bezorgd, heerlijke sushi en sashimi. Ik ben dankbaar, dat dat hier vrij betaalbaar is, want we zijn er allemaal dol op.

In ieder geval weet ik, dat ik bij de goede stad woon, want Washington DC en Boston waren nummer 1 voor mij in deze quiz.

En zo is er weer een druk weekend voorbij! Op naar de maandag!

Leeuwen en tijgers en beren, oh jee!

Al bijna een jaar correspondeer ik zeer regelmatig met Annemiek uit upstate New York. Zij heeft ook drie kinderen (jongens) van ongeveer dezelfde leeftijd als onze kinderen en toen zij besloten hun springbreak in dit gebied door te komen brengen leek het ons leuk elkaar te ontmoeten.

Zo gezegd, zo gedaan en gisteravond was het zover. Zij logeren bij de Holiday Inn in Tysons Corner, waar ze gisterochtend vanuit Baltimore waren aangekomen. Ze hadden de dag in de museums in Washington doorgebracht en zouden ons om 8 uur bij het Rainforest Cafe in Tysons Corner ontmoeten.

Ik had daar vorige week vrijdag al een reservering gemaakt en had toen al heel weinig keus van tijden voor een groep van 10 (bleek later 9 te zijn, want Katja had gisteravond een schooldans). Acht uur was wat laat met de kinderen, maar ach, het was tenslotte weekend.

Toen wij met Kai en Saskia aankwamen stonden Annemiek, haar man Micky en hun jongens al op ons te wachten. Het is altijd weer grappig iemand, met wie ik al lang correspondeer, nu eens in het echt te ontmoeten. Het klikte gelukkig meteen!

Wat ik heel goed vind van het Rainforest Cafe is dat je, als je een reservering hebt, ook meteen je tafel toegewezen krijgt. We zaten leuk in het midden met uitzicht op de aquaria en tussen de luidruchtige gorilla's.

Steve, onze zeer enthousiaste serveerder, vertelde de kinderen, dat het luipaard zo af en toe van zijn plek sprong en het restaurant in kwam rennen. Saskia geloofde er helemaal niets van.

Het werd een gezellige maaltijd, hoewel ons gesprek telkens onderbroken werd, of door het geroep van de gorilla's of door het "Volcanooooo!!!" geroep van de serveerders, die dat dessert gisteravond wel heel vaak kwamen brengen. Natuurlijk vonden de kinderen die berg chocola met ijs met zo'n vuurwerk-sterretjes stokje erop prachtig en werd er aan het einde van de maaltijd eentje met smaak verorberd.

Ons plan om vandaag naar de zoo te gaan met zijn allen werd uitgebreid besproken, zowel als een alternatief plan, want het weerbericht klonk helemaal niet goed. We besloten het letterlijk van het weer bij het opstaan te laten afhangen en spraken af, dat Annemiek mij zou bellen, zodra zij een beslissing hadden genomen.

Toen ik om half negen vanochtend opstond was het droog en een blik op de plaatselijke radar liet geen regen in de omgeving zien. Het zag er dus naar uit, dat de dierentuin wel door zou gaan, want een koelere, bewolkte dag is niet erg, dan zijn de dieren juist actiever.

En inderdaad, om tien uur belde Annemiek, dat ze na hun ontbijt de Metro zouden nemen naar de dierentuin. Omdat mijn halve gezin nog in bed lag en wij de auto zouden nemen spraken we af elkaar te bellen als we bij de zoo waren. Het bleek een heel goede beslissing, want niet alleen bleef het droog, maar de zon kwam zelfs te voorschijn en het was een zeer aangename temperatuur, soms zelfs een beetje te warm.

Kennelijk hadden onze kinderen erge zin om te gaan, want in een mum van tijd was iedereen klaar en zaten we in de auto naar Washington. De zoo ligt in een heel mooie bosrijke omgeving en om er te komen rijd je langs de Rock Creek Parkway, een werkelijk prachtige weg met een fiets/jogging pad erlangs.

We konden nog lekker dicht bij de ingang parkeren en natuurlijk is de dierentuin, net als alle Smithsonian museums, gratis. Ik blijf het heel wat vinden, dat je er zo maar binnenloopt en het is geen misselijk dierentuintje.

Bij de nieuwe kinderboerderij kwamen we binnen. Daar kunnen de kinderen ezels, geiten en kalfjes aaien. Al gauw hadden onze oudere kinderen daar genoeg van en als eerste liepen we naar de leeuwen en tijgers. De leeuwen sliepen, maar de vier tijgers waren super actief!

Drie kinderen zijn flink vermoeiend, vindt moeder Tijger (en ik kan het met haar eens zijn!)

De drie mannelijke tijgertjes, die vorig jaar mei zijn geboren, zijn nu bijna volgroeid, maar zo speels als het maar kan! Hun moeder, Soyono, is bij ze in een habitat, de vader heeft zijn eigen ruimte. Ik heb nog nooit zo lang naar een dierensoort in een dierentuin gekeken, ze speelden, ze rolden, ze loerden op elkaar en op de eendjes (zie later) en het was werkelijk enig om te zien!

De barriere tussen de toeschouwers en de tijgers is een gracht. In die gracht zwommen vanochtend een moedereend met haar drie kleintjes. Iedere keer als een van de kleintjes wat dicht bij de kant kwam, gingen de tijgers op de loer. De eendjes zwommen dan net op tijd als een razende weer weg. Tot er eentje veel te dicht bij de kant kwam en over de rand viel.

Moeder eend raakte in paniek, maar er was niets meer aan te doen. Een van de tijgers ging er achter aan en te zien aan zijn likkebaarden was het een lekker hapje. Ik had enorm te doen met de moedereend, die zielig kwakend door de gracht zwom.

Op eendenpatrouille

Natuurlijk stonden er allemaal kleine kinderen te kijken, die even een echt stuk natuur te zien kregen, waar hun ouders waarschijnlijk niet op hadden gerekend! Onze kinderen waren ook helemaal ontdaan en boos op de tijger, maar ik vroeg hen, hoe dit anders was, dan dat onze Snickers in onze tuin een molletje om zeep helpt. Het is zielig, maar wel natuurlijk.

Annemiek en haar gezin arriveerden al snel hierna en we liepen verder naar de leeuwen, die inmiddels ontwaakt waren. En hoe! Pa Leeuw liet luid van zich horen tot groot genoegen van de toeschouwers.


Na een stop in het reptielenhuis, waar onder anderen gigantische schildpadden en een gigantische Anaconda huizen, liepen we naar het Grote Apen huis. De Orang Utans waren saai, maar de Gorilla's allerminst. Ze waren buiten en de twee "jongetjes" speelden, dat het een lieve lust was. Ik wist toevallig (omdat mijn zusje vroeger vrijwilligster was bij de gorilla's) de naam van een van de vrouwtjes, Mandara, en toen ik haar riep reageerde ze met een soort grijns. Heel grappig!

Mandara

Bij het kleine zoogdieren huis zagen we allerlei kleinere aapjes en ander klein grut. Inmiddels was het bij tweeen en had iedereen honger. Bij de olifanten (waar ook een kleintje is) vonden we een restaurant, waar ze redelijk eten verkochten. Als ik meer georganiseerd was geweest had ik lunch en snacks meegenomen, ik bedenk me dat iedere keer als ik naar dit park ga, er is weinig aantrekkelijk proviand te verkrijgen.

Kandula, het drie jaar oude olifantje

Toen al onze aapjes weer voldaan waren, zetten we onze toch voort. Nu naar de panda's, Mei Xiang en Tian Tian. Helaas was het rusttijd voor deze twee, hoewel Mei Xiang gelukkig met haar gezicht naar ons toe lag te slapen, zodat ik toch leuke foto's heb kunnen nemen. Tian Tian zag er zeer relaxed uit, maar lag met zijn rug naar ons toe.

De vrouwtjes panda, Mei Xiang

De kinderen begonnen een beetje verzadigd te raken, dus maakten we de Cheetahs onze laatste stop. Er zijn vier baby cheetahs, die gewoonlijk buiten spelen, maar helaas voor ons was alleen Pa Cheetah buiten en de moeder met babies was net naar binnen gehaald.

De vader Cheetah bakent zijn terrein af

Hoewel het ook interessant was de vader zijn gebied te zien afbakenen met urine, is dit toch wel weer een reden voor ons om binnenkort terug te gaan.

We waren aangekomen bij de uitgang, die Annemiek en gezin moesten nemen om naar de Metro te lopen, dus namen we voorlopig afscheid van hen, ze kwamen vanavond hier nog eten.

Wij liepen zelf terug via het regenwoud in Amazonia en zagen nog (onder anderen) heel actieve bevers.

Net voor een gigantisch onweer losbarstte waren we terug in de auto! Wat een geluk, we zaten lekker droog en zagen de meest spectaculaire bliksemschichten langs ons heenschieten. Met zulk weer wil je toch echt niet in een dierentuin wandelen!

Vanavond hebben we met zijn allen heerlijk Mexicaans gegeten. Zij hebben geen Mexicaans restaurant waar ze wonen, dus het ging er allemaal goed in. Het was ontzettend gezellig en heel jammer, dat de avond al zo snel weer voorbij was. Ook de kinderen konden het goed met elkaar vinden, dus hopelijk zullen we ze snel weer eens zien!

Museum "hopping"

Het is vandaag een groeizaam weertje, zoals mijn oma zou zeggen, koel en regenachtig, een hele verandering na de warmte van de afgelopen dagen! Arme Annemiek, die nu net vandaag en morgen heeft uitgekozen om Washington te bezoeken. Het weerbericht voor morgen ziet er ook niet goed uit, vooral niet voor een bezoek aan de dierentuin, zoals op het programma stond. We zullen ze vanavond ontmoeten, ik ben benieuwd naar hun plan B!

Gisteravond was Blogger down en kon ik dus niet bloggen en ik had nog wel zoveel te vertellen (en wanneer is dat nou niet het geval, zul je zeggen, ha ha!). Christine had namelijk over een fotografie tentoonstelling in het American History Museum gelezen en natuurlijk wilde ik die graag zien!

Om half tien kwam Christine me ophalen en liepen we naar de Metro. Het was een stuk koeler dan woensdag, maar nog steeds een aangename temperatuur, vooral om van museum naar museum te lopen in de stad.

Na wat gehannes met de nieuwe SmartTrip kaart van Metro, die geenszins gebruikers vriendelijk is, stapten we de klaarstaande trein binnen. De rit verliep voorspoedig, tot we het station Rosslyn zo aan ons voorbij zagen gaan, de bestuurder was er niet gestopt!

Heel abrupt stond hij op de remmen en een paar mensen, die stonden moesten moeite doen niet te vallen. Het was nog spitsuur, dus er waren heel wat passagiers, die er in Rosslyn uit moesten. Die moesten achter uit de trein stappen en langs de rails terug lopen naar het station! In de twintig jaar, dat ik zeer regelmatig en zelfs jarenlang dagelijks Metro heb gebruikt, heb ik zoiets nog nooit meegemaakt!!

Zonder verdere kleerscheuren (ik ben toch altijd weer een beetje opgelucht als we onder de rivier door zijn, ik probeer er nooit aan te denken, maar het gevoel zo diep onder de grond te zijn maakt me altijd wat claustrofobisch) stapten we even later bij station Federal Triangle uit. Dit station ligt onder het enorme regeringsgebouw van de Environmental Protection Agency, het Reagan gebouw. Op de binnenplaats hier staan tijdelijk de 75 Mickeys, die door acteurs en andere beroemdheden zijn ontworpen ter gelegenheid van Mickey's 75ste verjaardag.

Ik had deze beelden vorig jaar al gezien in Disneyworld, maar ze staan toch weer heel anders zo midden in de stad. De opbrengsten van de veilingen van de beelden gaan naar Liefdadigheidsinstanties.

We hebben alle beelden bekeken en die van Rosie O'Donnell vonden de lelijkste, helemaal volgekwakt met gele verf, maar we konden het niet eens worden over welke we het leukst vonden, hieronder een paar van onze favorieten:

ESPN Mickey


Mickeys bij de ingang van de Reagan building


De arm der wet


De Mickey van Ellen DeGeneres (die de stem was van Dory, het blauwe visje in Finding Nemo)


Home Depot Mickey

Het is zo'n vrolijk en kleurrijk gezicht, die Mickeys, vooral tussen al het grijs van het gebouw. Nadat we ze allemaal gezien hadden, liepen we de paar blokken naar het American History Museum. Daar zochten we, nadat onze tassen geinspecteerd waren, tevergeefs naar de fotografie tentoonstelling. Uiteindelijk zijn we het bij de informatie balie gaan vragen en bleek er geen tentoonstelling te zijn! Waar Christine dan over had gelezen was een raadsel en ze sloeg zichzelf voor het hoofd, dat ze het artikel niet had bewaard.

We waren even teleurgesteld, maar niet voor lang, want ik bedacht me, dat dit dan een perfecte kans was om de orchideeen tentoonstelling in het Natural History museum te gaan bekijken, want die blijft maar tot 1 mei.

Dat bleek een heel goede keus, want niet alleen waren de orchideeen heel mooi opgesteld en leerden we, dat ze het meest op asperges lijken, maar we zagen ook de nieuwe zoogdieren hal van het museum. Daar staan hele giraffes te eten en springt een tijger uit de muur. Er is van alles interactief voor de kinderen om te leren, dus dat wordt een excursietje met hen deze zomer of eerder.

Zo echt zien de dieren er in de zoogdieren hal uit!

Omdat het, toen we uitgekeken waren, pas half twaalf was en ik Christine de Toulouse Lautrec tentoonstelling wilde laten zien, die ik dinsdag met Kirsten al had bekeken, liepen we verder naar de National Gallery of Art. Het is zo fantastisch, dat je zomaar, zonder te betalen, al die musea in en uit kunt lopen!

Terwijl we daar waren hebben we ook de Fauve Paintings (voornamelijk van Henri Matisse) en de kleine Franse schilderijen (voornamelijk impressionisten) meegenomen. We waren het erover eens, dat dit museum ook leuk is voor de kinderen, de kunst, die er hangt, is kleurig en vrolijk.

Blauwe regen langs de muren van de National Gallery of Art

Na het bekijken van al dit moois waren onze magen gaan rommelen. We besloten te gaan eten bij Mitsitum (betekent: Laten we eten), het cafe in het American Indian Museum. Daar kozen we beiden een sandwich met gerookte zalm en bijzondere salades met venkel en jonge varen van het menu van de Indianen uit het Noordwesten. Bij dit cafe kun je eten kiezen uit de verschillende streken. We vonden een tafeltje bij het raam met uitzicht op de watervallen en het eten smaakte voortreffelijk!

Voldaan na al dit moois en lekkers stapten we rond half twee weer in de Metro. Het was inmiddels gaan regenen en we hadden geen paraplu's mee! Helaas moesten we dus een mijl onbeschermd door de nattigheid en kwamen we als twee verzopen katten thuis. Ach, het deerde allemaal niet, de dag kon niet meer stuk!

32 graden!

Natuurlijk, het is pas april en het is te mooi om waar te zijn, want het weer wordt na vandaag weer koeler, maar jeetje, 32 graden werd het vandaag!!

En ik ben nu pas (21:10) weer binnen, na de hele dag buiten te zijn geweest (ok, met tussenpozen).

Saskia "scooterde" (stepte) vandaag naar school. Eigenlijk heb ik daar een hekel aan, want dan moet ik dat stepje weer mee naar huis slepen. Maar we waren wat laat en ze gaat een stuk sneller met dat ding, dus vooruit. Met hondenriem in een hand en step in de andere hand liep ik terug. Ik word er al heel bekwaam in.

Omdat ik weer twee boeken had verkocht via Amazon.com besloot ik die op de fiets naar het postkantoor te brengen (je moet ze binnen twee dagen verschepen). Het was zo mooi, dat ik besloot gelijk maar door te fietsen op het W&OD pad en voor ik het wist was ik een uur onderweg.

Bij thuiskomst kon ik het toch niet laten om foto's te nemen in de achtertuin. Op het moment bloeien drie van de mooiste bomen op een paar meter hiervandaan!

Onze bloeiende achtertuin


Dogwood is terecht de staatsbloem van Virginia

Het was zo warm, dat ik besloot een heel snelle douche te nemen en toch een short aan te trekken. Direct daarna reed ik naar Christine's huis om met haar naar Wegmans te lopen. Wegmans ligt zo'n 5 kilometer van haar huis, dus het was nog even flink aanpoten ook! Die douche was tenminste niet meer te voelen na die wandeling!

Bij Wegmans bestelden we lunch, hun zalm BLT (bacon, lettuce and tomatoes) is om je vingers bij af te likken. Voor we weggingen kocht ik wat fruit, vooral hun meloenballen doen het bijzonder goed bij de kinderen.

Voor ik naar huis ging stopte ik bij de Target vlakbij Christine's huis. Meestal loop ik er de halve dag als een zogenaamde "slob" bij hier, in mijn uniform van "exercise clothes": zwarte broek of short, slobberig t-shirt of sweatshirt, witte sokken en "sneakers" (sportschoenen).

Maar ik wilde weleens wat leukers en volgens Christine had Target dat. En inderdaad, ik vond er een paar leuke shorts en t-shirts van Champion, die ik zelfs "gewoon" nog kan dragen. Leuke sportkleding is moeilijk te vinden en vooral niet voor een schappelijke prijs, dus ik ben dik tevreden! Ik vond er ook twee t-shirts voor Saskia voor $5 per stuk! Dat zijn pas prijzen!

De rest van de middag hebben we buiten doorgebracht, volleybal gespeeld, gekletst en gelezen en vooral buiten geweest. Want morgen wordt het weer koeler, dus er moest gebruik van dit weer worden gemaakt. Nu heb ik helemaal zin in juni, wanneer het bijna dagelijks zulk weer zal zijn!


Volleybal in de achtertuin

Voeding voor geest en lichaam!

Hoe warmer het wordt, hoe makkelijker ik het vind vroeg uit bed te springen! (Helaas zal het niet zo warm blijven, het is tenslotte pas april) Om 7 uur stond ik al gewichten te heffen.

Ik had dan ook heel wat te doen vandaag, vooral omdat ik bij het eerste checken van mijn email uitvond, dat ik al 5 boeken had verkocht via Amazon.com! Die moesten dus allemaal ingepakt, geadresseerd en op de post. Verder heb ik gisteren bij Gap Kids een zwembroekje voor het zoontje van mijn nicht in Nederland gekocht, dat ik ook gelijk heb ingepakt en opgestuurd.

Eerst heb ik natuurlijk Saskia naar school gewandeld, voor de verandering gezellig kletsend met Jeanne (mijn buurvrouw twee deuren verderop), die, nu ze een hond heeft, veel socialer is.

Daarna ben ik als een razende naar Staples geraced om speciale envelopen met "bubble wrap" aan de binnenkant te kopen om al die boeken te verschepen. In de auto heb ik, duizend keer checkend of ik wel het goede boek naar het goede adres stuurde, de boeken erin gedaan en geadresseerd. Er zijn strenge regels omtrent het verschepen, maar goed ook, want Amazon heeft toch een reputatie hoog te houden.

Bij het Oakton postkantoor stond gelukkig geen lange rij, want ik had om 10:30 bij het Metro station afgesproken met Kirsten en het was inmiddels 9:45 en ik moest me nog douchen. Het verbaast me altijd hoe duur het via airmail versturen van pakjes naar het buitenland is! Die zwembroek woog echt niets en toch kostte het bijna $8 om te versturen.

Vorige week was Kirsten jarig (zie dinsdag blog vorige week) en ik had haar beloofd haar op een lunch bij de National Gallery of Art te tracteren. Ik was ietsje later dan beloofd bij de Metro, maar om kwart voor elf zaten we in de trein.

De ingang van het Vienna Metro Station

We stapten uit bij de Smithsonian stop en wandelden over de Mall naar de National Gallery of Art. Opvallend waren de rijen schoolbussen, die naast de musea geparkeerd stonden, het is hoogseizoen voor schoolreisjes.

Bovenaan onze verlanglijst stond het bekijken van de tentoonstelling van "Toulouse Lautrec and Montmartre" in het moderne gedeelte (Oostvleugel) van de National Gallery of Art.

Ook hier stonden bussen voor de deur en groepen kinderen te wachten om binnen te gaan. Maar het is allemaal zo goed geregeld, dat je als "gewone" bezoeker absoluut geen last van de drukte hebt.

De Toulouse Lautrec tentoonstelling overtrof al onze verwachtingen! Ik had hier nog wel langer willen rondkijken, want ik had vroeger een heel stel van zijn posters op mijn kamer hangen. De werken waren niet alleen van hem (hoewel hij in de 36 jaar van zijn leven echt heel wat gemaakt heeft, zeg!), maar ook van tijdgenoten als Van Gogh, Degas en Matisse. Ook de poster van "Tournee du Chat Noir" van Steinlen was vertegenwoordigd, zowel als mijn favoriete schilderij aller tijden: L'Apotheose de Chats. Steinlen heeft zulke leuke werken, jammer, dat hij niet zo bekend is.

Na een uurtje besloten we, dat het tijd werd naar de Rembrandt tentoonstelling te gaan in het klassieke gedeelte van het museum, de Westvleugel. Deze tentoonstelling was veel kleiner, een tweetal kamers. En hij was ook het compleet tegenovergestelde. Hier geen frivole taferelen van "Maison Closes" (bordelen, waar Toulouse Lautrec tekende), maar serieuze portretten van Jesus en Sint Bavo, allemaal met Rembrandt's speciale "touch". Erg mooi, maar ik vind zijn niet religieuze werken interessanter.

Een van Rembrandts religieuze werken

Na Rembrandt liepen we nog wat door de rest van de Nederlandse zalen, Hobbema, van Ruijsdael, Steen, Hals, van allemaal zijn er werken te zien. Ik vind dat toch wel heel wat, al die Nederlandse namen in een Amerikaans museum. Het voelde een beetje ongemakkelijk ten opzichte van Kirsten, want er zijn geen soortgelijke Deense kamers.

De klassieke vleugel van de National Gallery of Art is niet alleen maar schilderijen, maar ook een rustplaats met fonteinen en standbeelden

Na al die cultuur hadden we honger gekregen en begaven ons naar het Garden Cafe. Dit is een kleine oase in het museum (met meerdere oases) met tafeltjes rond een fontein en een overheerlijk buffetje met koude zalm en verschillende salades. Toe waren er de lekkerste mini-brownies, die ik ooit heb geproefd. Ik tracteerde Kirsten voor haar verjaardag. We hebben hier geen kamers vol visite zitten met verjaardagen, maar verjaardagen worden heus wel gevierd door de jarige mee uit te nemen voor een lunch of leuk uitje.

Al te gauw werd het tijd om naar huis te gaan en om drie uur namen we weer afscheid. Ik net op tijd om Katja en Leah tegen te komen, die hun oude leraren bij Marshall Road (Saskia's school) wilden gaan opzoeken. Ze gaven mij hun backpacks om naar huis te dragen. Mijn hemel!! Ik zwaaide serieus even op mijn voeten, zo zwaar waren die dingen en ik ben heel wat gewend! Geen wonder, dat die kinderen al vroeg rugproblemen krijgen. Iedere backpack woog tenminste 20 pond!

Het was ongekend warm weer voor de tijd van het jaar, 30 graden toen ik thuiskwam. Jammer, dat het niet zo kan blijven, maar ja, het is april. Gelukkig is de werkelijke kou over.

Nu terug naar een van mijn favoriete series: House.

En net hoorde ik tijdens een Windows XP reclame zomaar iemand ineens Nederlands praten, heel vreemd om te horen tussen al het Engels!

Monday, Monday...

"Mammie rocks!", zei Katja tegen Saskia aan het einde van de middag. Dat is zo ongeveer het grootste compliment, dat je als ouder kunt krijgen van een tiener! Ik glunderde, natuurlijk!

Waarom "rock" ik? Omdat ik madammeke mee uit winkelen heb genomen bij Tysons Corner en ze eindelijk, eindelijk een heel stel leuke shorts en een paar capri broeken heeft gevonden! Het wonder is geschied! Hallelujah! Het is namelijk zo, dat de mode voor shorts op het moment of hot pants achtig kort of bermuda stijl lang is. Geen van beide stijlen staan Katja goed. Gelukkig had Hecht's leuke shorts en Express leuke capri's. En ik had een happy teen en geloof me, dat is erg leuk!

In de tussentijd had Saskia een verjaarspartijtje bij Build A Bear. Ik moet Ricks vaders vriendin toch echt eens vertellen, wat een slecht advies ze heeft gekregen om geen aandelen in dit bedrijf te kopen omdat het een eendagsvlieg zou zijn!

De zaak is altijd druk, er zijn altijd nieuwe speelgoedbeesten en kleertjes en om het andere verjaarsfeestje is bij Build A Bear. Zelfs de tieners zijn er dol op, Katja heeft vandaag als verjaarscadeautje voor Leah een kikker gekocht, aangekleed als een jongetje. Dit is een winnend concept, het bereikt een groot publiek, want welk vrouwspersoon wil er nu geen grappig aangekleed superzacht speelgoed beest? Ik moet mezelf ervan weerhouden er een voor mij uit te zoeken.

Na afloop werd er een Haagen Dasz ijsje getracteerd. Katja en ik hadden ook wel zin in een ijsje, ik ben dol op hun koffiesmaak!

Op weg naar buiten stopten we nog even bij The Children's Place, waar Saskia ook drie shorts vond, ook zij had er nog geen voor dit seizoen en aangezien het morgen en overmorgen bijna dertig graden wordt, zijn ze hard nodig. Children's Place is heerlijk goedkoop, $10 voor een short!

Met twee blije meiden stond ik om 5 uur weer buiten, waar het heerlijk weer was en warmer dan in de mall (in dit seizoen heb ik een hekel aan de koude airconditioning, het is buiten nog niet warm genoeg om het lekker te vinden!). Gelukkig heb ik vanochtend volop van het weer kunnen genieten, want ik ben 7 kilometer gaan rennen.

Ook heb ik uitgevonden, dat het verkopen van gelezen boeken via Amazon.com kinderlijk makkelijk is! Onze boekenverzameling dreigt het huis over te nemen en anders zou ik die boeken gewoon weggeven. Ik heb vanochtend 19 boeken te koop gezet daar en drie ervan zijn al verkocht! Ik verscheep ook internationaal, hopelijk verkoopt dat sneller. Ik heb er een nieuwe hobby bij!

Nu is het lekker relaxen en Nanny 911 kijken. Deze show vind ik leuker, dan Super Nanny, want er is meer varieteit in de discipline methodes en de gezinnen zijn vele malen erger! Onvoorstelbaar, ik zit met open mond te kijken. Interessant wel, dat het altijd duidelijk de ouders zijn, die hun manier van doen moeten veranderen, daar reageren de kinderen op.

En dit is hoe ik 's avonds op het deck zit (foto door Katja genomen):

Genieten!

Het is bijna 20 uur en ik zit buiten op het dek van de zonsondergang te genieten, terwijl Katja en Leah beneden in de tuin aan het volleyballen zijn. Op de achtergrond het geluid van ons watervalletje in de vijver en het gezang van de vogels, die nog laat op zijn. Er staat geen zuchtje wind en ik erger me aan de auto's die zo af en toe langs rijden en dit idyllische tafereel verstoren.

Hoewel alle bomen nu het prille lentegroen hebben, kunnen we er nog goed doorheen kijken naar de straat. Later in de lente zal het vrijwel helemaal dicht gegroeid zijn. Als ik mijn hoofd achterover doe zie ik de toppen van de hoge bomen, die ons huis afschermen van de buitenwereld. Ik kan het me verbeelden, maar volgens mij zijn de bomen hier hoger, dan in Nederland, eens te meer bewijzend, dat alles hier werkelijk groter is.

Vanochtend hebben Kai en ik een fietstocht gemaakt naar Arlington, ongeveer 20 kilometer verderop. Ik was trots op hem, want hij hield me heel goed bij!

Het W&OD pad was erg druk vandaag met fietsers, joggers en wandelaars. Omdat het met Kai toch wat langzamer fietsen is, dan als ik in mijn eentje het pad afcross, heb ik eens even heel goed op mijn omgeving gelet.

Laat het nooit gezegd worden, dat Amerikanen niet fietsen. Ze doen het in alle soorten en maten, van Aziaten tot Moslims (een familie met moeder helemaal in burka kwam langsfietsen, het verbaasde me, dat ze wel mocht fietsen!). Dun en athletisch tot dik op het punt, dat je je afvraagt hoe de fiets het draagt, en steunend en kreunend. We zagen ze allemaal. Er was zelfs een eccentrieke man met een lange baard, die zijn hele fiets had "versierd" met grote religieuze en anti-abortus borden. Jammer, dat ik nu net mijn fototoestel vergeten was, hoewel ik niet weet of ik gedurfd had zo'n extreem iemand te fotograferen!

De meeste mensen fietsen op race fietsen (ja, ook enkele zeer gezette personen), maar er zijn ook tandems en van die recumbent bikes, het is nog net geen ligfiets, maar wel zoiets (die laatste wil ik ook een keer huren, iemand heeft me gezegd, dat als je die eenmaal probeert, je geen gewone fiets meer wilt).

Ik vermaak me altijd prima met het kijken wat iedereen draagt. Het percentage van racefietskleding is hoog. Veel mannen, die dat dragen, zijn duidelijk echte racers, ze vliegen met een luid "On your left" langs je heen met een snelheid, die op zo'n druk pad onverantwoord lijkt. Maar zij zijn ervaren Fietsers, met een hoofdletter, dat straalt er aan alle kanten vanaf: het pakje a la Lance Armstrong, de 5 flesjes water in het shirt, de gestroomlijnde helm, allemaal heel indrukwekkend.

En dan heb je de vrouwen, die racekleding dragen. Nou ben ik toch redelijk slank, maar ik zou er niet over peinzen me in zoiets straks te hijsen voor een weekend fietstochtje (eigenlijk nergens voor, come to think of it). Maar mijn mede-fietsters hebben geen last van dat soort valse schaamte! Het lichaam, hoe groot ook, wordt erin gewurmd en fietsen maar. Geen gezicht!

Begrijp me goed, ik heb zelf ook flink overgewicht gehad (echt, meer dan 50 pond) en heb het voornamelijk door sporten weer verloren, dus ik vind het heel goed, dat die mensen beweging nemen. Maar waarom moet daar dan zo'n pakkie bij? Aan de andere kant bewonder ik het ook wel weer, dat je dat dan gewoon doet, dat vergt toch ook moed!

En dan is er het andere uiterste: mensen, die in hun zondagse kerkpakje op de fiets stappen. Misschien op de fiets naar de kerk of net ervan terugkomend? Jongetjes in jasje en dasje, meisjes in strikjesjurkjes en pa en ma ook op zijn zondags.

Ok, zeggen jullie vast, maar wat heb jij dan aan? Nou, gewoon, gymkleding: zwarte driekwart broek en een sweatshirt en natuurlijk een helm, die helemaal niet goed paste, want hij gleed constant van mijn hoofd. Maar vrijwel iedereen draagt een helm, inclusief de kerkgangers.

Het pad was prachtig met alle bloeiende bomen en de mooi onderhouden tuinen, die er langs liggen. Zo af en toe fietsten we langs een vriendelijk kabbelend beekje met kleurige wilde bloemen er langs.

Op de terugweg hebben we onszelf getrakteerd op een ijsje van Coldstone. Ik heb daar mijn nieuwe favoriete smaak: Sweet Cream en dat gemengd met caramel saus, hmmm!! We namen het kleinste maat bakje en nog konden we het geen van beiden op, moet je nagaan hoeveel de grootste bak is aan ijs (er is ook een tussenmaat)!

Bij thuiskomst heb ik mezelf op het deck geplant en ben er niet meer afgekomen tot nu. Eerst las Katja naast me het tijdschrift Seventeen en we aten lekker zalmsalade buiten. Het is inmiddels donker en over een half uur ga ik naar binnen om Desperate Housewives te gaan kijken, altijd een leuk einde van het weekend!

Ge-pamperd (in de watten gelegd!)

Het is om 11:20 al 20 graden en compleet zonnig, dus Kai en ik vertrekken zo op een fietstochtje. Dit is van dat weer, waarbij je gewoon buiten moet zijn!

Gisteren was het ook een prachtige dag en zijn we de hele dag buiten geweest. Rick heeft het volleybalnet weer opgezet in de achtertuin en we hebben met een heel stel buurtkinderen een wedstrijdje gespeeld. Daarna werd het een spelletje badminton en zo waren we lekker actief.

Rick is soms heerlijk romantisch en gisteren had hij een "mystery date night" geregeld. Ik moest me netjes aankleden en Katja paste op. Rond 6 uur vertrokken we en reden naar The Galleria at Tysons (in de volksmond "Tysons II" geheten). Dit is een luxueuzere mall, dan Tysons Corner, met allerlei exclusieve zaken. We komen er eigenlijk nooit, maar vanavond wilde Rick hier eens gaan kijken, voor we naar ons restaurant (een verrassing voor mij, hoewel ik wel wat begon te vermoeden) zouden gaan.

De ene zaak was nog duurder dan de ander en hoewel we wel wat leuke shirts zagen voor Rick hebben we niets gekocht. Het toppunt was wel een heel gewoon uitziende denim capri broek bij Burberry's voor $269!! Wie betaalt nu zulke prijzen, als je bij de Gap iets dergelijks voor $50 kunt krijgen, bijvoorbeeld??

Om half negen waren we uitgekeken en liepen de Ritz Carlton binnen om er een drankje te drinken voor we naar het restaurant gingen. Rick had namelijk een tafeltje gereserveerd bij het heel sjieke Maestro restaurant in dat hotel.

Onder het genot van een Cajun martini voor mij (Peper Vodka, Vermouth en Tabasco saus) en een zoete martini met Chambord erin voor Rick zaten we gezellig op een comfortabele bank te kletsen, toen Ricks mobieltje ging. Het bleek, dat het restaurant een half uur eerder dan afgesproken een tafeltje voor ons had. Dat namen we graag aan, want half tien is toch wel heel laat om met een diner te beginnen!

We kregen een heel romantisch plekje in de hoek, met zicht op de keuken, waar het personeel als bezige bijen de meeste exquisiete gerechtjes klaarmaakte.

Na de wijn besteld te hebben van de Franse sommelier kregen we de menu's aangereikt. We konden vier gerechten en een dessert kiezen uit allerlei gerechten met vis, vlees en sommige vegetarisch. De chef van het restaurant is Italiaans, dus de keuken heeft die inslag met pasta's en risotto's.

Als eerste kregen we een amuse bouche met gerookte forel. We kozen beiden voor een voorgerecht met zalm en tonijn. Daarna kreeg ik witte asperges met een fontina kaassaus. Mijn derde gerecht was iets heel erg lekkers met foie gras en als hoofdgerecht kreeg ik heel zachte forel met rode paprika.

Het dessert van chocolade mousse met goud en een witte chocolade saus was heerlijk, maar ik kon het al niet meer op!

Wat een verrassing was dit van Rick en dat zo maar, zonder echte aanleiding! Ik heb ronduit genoten! Na middernacht waren we pas weer thuis, dus vandaag wordt een rustig dagje!

Baltimore, Maryland

Omdat de kinderen vandaag vrij hadden vanwege het einde van het derde kwartaal (Teacher's Workday wordt dat genoemd) wilde ik iets leuks gaan doen. Helaas had Katja al met een vriendin afgesproken om naar de mall te gaan, maar Kai, Saskia en ik zaten om 10 uur vol enthousiasme in de van.

We hadden namelijk besloten naar het aquarium in Baltimore te gaan. Nu ben ik daar vorig jaar nog met een gaste geweest, maar voor Kai en Saskia is het jaren geleden en ze herinnerden zich er dan ook helemaal niets van.

Baltimore ligt, met goed verkeer, op ongeveer een uur rijden hiervandaan. Het is de dichtstbijzijnde "echte" Amerikaanse stad, met billboards (tot Saskia's vreugde, die vind Washington maar saai, want hier zijn ze verboden) en wolkenkrabbers. Het is de grootste stad in Maryland, maar niet de hoofdstad, zoals zovelen denken, die eer is aan Annapolis.

Na wat geld gepind te hebben reden we de Washington Beltway, I-495, op. Al gauw reden we over de American Legion Bridge, die over de Potomac rivier, de grens tussen de twee staten, leidt, Maryland in.

Nou is het over de grens gaan van een staat naar de andere natuurlijk lang niet hetzelfde als van een land naar het andere, maar er zijn toch waarneembare verschillen. Op de snelweg is dat vooral de kleur van de politieauto's, die vandaag zeker geld moesten ophalen, want we zagen er een heel stel met zwaailichten en "slachtoffer auto's". In Maryland zijn die bruin en vallen echt helemaal niet op voor het te laat is! Oppassen met de snelheid, dus.

Op I-95, waar we inmiddels beland waren zonder enig oponthoud, wat een klein wonder is, is de maximum snelheid 65 mijl per uur. Ik reed met het verkeer mee in de linkerbaan (waar geen vrachtwagens mogen, mijn favoriet, dus) en dat ging toch wel 10 tot 15 mijl over die snelheid. Maar ja, iedereen deed het, dus vrolijk trapte ik mijn gaspedaaltje nog wat verder in.

Nu denkt natuurlijk iedereen, dat ik gesnapt ben door zo'n lelijke bruine wagen, maar nee hoor, na een uurtje bereikten we zonder kleerscheuren Baltimore. Het is mooi om vanuit het zuiden de stad te benaderen, want je komt van de top van een heuvel en hebt perfect uitzicht op het centrum van de stad.

Als ik heel eerlijk ben vind ik Baltimore leuker dan Philadelphia. De binnenhaven is heel leuk met een overdekt winkelcentrum, vele restaurantjes, allerlei schepen, die bezocht kunnen worden en natuurlijk het National Aquarium. Verder is er in de rest van de stad van alles te beleven en heeft de stad ook een rijke geschiedenis.

Natuurlijk is deze stad bij toeristen veel minder bekend, hoewel je dat aan de drukte bij het aquarium niet zou denken! We vonden een parkeerplaats in de enorme garage (8 verdiepingen!) naast het aquarium, waar we voor $15 parkeerden.

Er stond helemaal geen rij bij de kaartjesverkoop, dus ik had goede hoop, dat het niet zo druk zou zijn. Maar ik had buiten de enorme bussen met schoolreiskinderen gerekend. Hierdoor was het moeilijk ongestoord de aquaria te bekijken, vooral voor Saskia, die toch nog wel klein is.

Bij binnenkomst zagen we een enorm basin met gigantische roggen en een schildpad met drie poten. Scuba duikers waren de dieren net aan het voeren, erg leuk.

Met een roltrap gingen we naar boven en het thema van de eerste verdieping was "Maryland: van de bergen naar de zee", daar waren watervallen uit de bergen met hun waterleven nagemaakt, zowel als rivier- en kustwaterleven. Een verdieping hoger konden we zien hoe vissen en andere waterdieren zich aan hun omgeving aanpassen en op de derde verdieping waren de tropische vissen te zien. Door een draaideur kwamen we vervolgens in het tropische regenwoud terecht, met prachtig gekleurde vogels en allerlei interessante waterdieren.

Op de weg naar beneden, waar we de dolfijnenshow gingen bekijken, werden we omringd door een gigantisch aquarium met allerlei soorten haaien. Prachtig vonden de kinderen het! Het aquarium wordt op het moment enorm uitgebreid, waardoor bepaalde gedeeltes dicht waren. Als de uitbreiding klaar is zal het echt enorm indrukwekkend zijn, want dat is het nu al!

De kinderen genoten van de dolfijnenshow, die ik vorig jaar ook al had gezien. De dolfijnen Chesapeake en Shiloh deden enorm hun best en er waren ook wat nieuwe dingen, zoals een van de trainers, die in het water met de dolfijnen werkte. Alleen die show al was het toegangskaartje waard. Saskia besloot spontaan, dat ze later dolfijnentrainster wil worden. De show is heel educatief opgezet, dus ik voelde me goed over het feit, dat de kinderen onbewust nog iets leerden ook.

Na de show was het lunchtijd en onze magen (die van mij tenminste) rammelden. Recht tegenover het aquarium is een hele rij met restaurants, o.a. Hard Rock Cafe en de keuze van de kinderen: ESPN Zone. We konden meteen een tafeltje krijgen en de bediening was ook erg goed.

Zo goed, dat we een paar keer twee serveerders kregen. Blijkbaar was een van hen in training, want ik kreeg mijn iced tea bijna warm geserveerd, waarna de ander duizend excuses makend kwam vragen of ik er wat ijs in wilde. De thee was lekker sterk, iets wat bij andere restaurants nogal eens mankeert.

We verorberden al de buffalo chicken wings met smaak en mijn tomaat en verse mozzarella salade met verschillende groentes was ook erg goed. Veel beter, dan de salades bij Hard Rock Cafe.

Saskia en Kai wilden graag hun spelletjes gaan spelen, maar ik had nog een excursie op het programma staan en beloofde hen een keer speciaal voor de spelletjes naar ESPN Zone in Washington te gaan (zucht!).

Maar ik heb al jaren Fort McHenry willen bezoeken en zag vandaag mijn kans schoon. Tijdens de aanval van de Britten op dit fort in 1814 heeft Francis Scott Key het Amerikaanse volkslied "The Star Spangled Banner" geschreven.

Na een duidelijk met borden aangegeven route (Washington DC kan er nog van leren!) van een minuut of tien door een mooie historische buurt van Baltimore en de oude havens reden we door het toegangshek van het fort. Daar zagen we weer een aantal bussen staan, dus ik vreesde het ergste wat betreft de drukte, maar het viel heel erg mee, gelukkig.

Als eerste gingen we naar het Visitor's Center, waar mijn National Parks pas ons gratis toegang gaf tot de vijftien minuten durende film. Deze film is ook leuk voor kinderen, hoewel niet speciaal voor hen opgezet. Een acteur representeert een welgestelde burger uit die tijd, die vertelt over zijn ervaringen met de Engelsen en Francis Scott Key. Aan het einde wordt iedereen gezegd op te staan en wordt (natuurlijk) het volkslied gespeeld. Om de een of andere reden krijg ik altijd een brok in mijn keel als ik het hoor.

Hierna liepen we het fort in, wat in heel goede staat verkeerd. Je kunt op de binnenplaats de huisjes binnen en zien hoe bijvoorbeeld de soldaten leefden of de wachters of de leiders. Buiten staan de kanonnen er nog precies zo als toen, wat Saskia maar eng vond. Kai was echter helemaal geinteresseerd en ik denk, dat Rick dit ook wel prachtig zou vinden. We zullen dus zeker nog een keer teruggaan.

Fort McHenry foto's:




Een brief om een weggelopen slaaf terug te halen

Rond half vier waren we uitgekeken en al gauw (alweer door de goede bewegwijzering) vond ik de snelweg terug en besloot ik de Baltimore-Washington Parkway te nemen in plaats van I-95. Er is over het algemeen minder verkeer op de BW Parkway en het was al vrijdag spitsuur. Het bleek een goede beslissing, want de I-95 in zuidelijke richting stond uren- en mijlenlang vast!

Deze Parkway wordt ook al door de National Park Service onderhouden en is een heel mooie weg, vooral nu met alle verschillend gekleurde bloesems langs de weg. Die eerste 30 mijl naar huis waren een plezier om te rijden, lekker luisterend naar een muziekje van Baltimore's Mix 106.5 radiozender. Zo zou ik uren onderweg kunnen zijn.

Na een half uurtje bereikten we de Washington Beltway weer. Gelukkig had ik niet voor de zuidelijke route gekozen, want het tegenliggende verkeer zat zes banen vol helemaal vast. En dan duurt het echt uren voor je een paar mijl vooruit bent!

Na een paar mijl op de beltway zagen we het futuristische gebouw van de Mormoonse tempel voor ons opdoemen. Het blijft een mooi gezicht, er is iets mysterieus aan, zoals er (voor mij althans) iets mysteries is aan de godsdienst.

Foto al rijdend genomen, maar het toont de tempel goed

Dichter bij Virginia kwamen ook wij vast te zitten en duurde het net zo lang om de laatste tien mijl af te leggen als de veertig mijl daarvoor! Gelukkig bleven de kinderen rustig! Files kunnen me niet veel schelen, ik luister wel naar de radio of kijk naar de andere bestuurders en auto's. Maar als er gillende en ruziende kinderen in de auto zitten is het een andere zaak, dan wordt die auto opeens een rijdende gevangenis! Maar Saskia keek naar een Asterix film en Kai speelde op zijn Nintendo.

Net voor Rick kwamen we thuis. Hij heeft allerlei sluiproutes en nooit zo'n last van de files. Hij werkt echter wel aan de andere kant van de Potomac, dus heeft als enige keus die American Legion Bridge en die kan soms het equivalent van een parkeerplaats aannemen. Washington DC heeft meer bruggen over de Potomac nodig!!

We hebben genoten van onze dag in de heel Amerikaanse stad Baltimore, het is er zo anders, dan we gewend zijn. De volgende keer, dat Rick en ik er samen een weekend op uit kunnen, wil ik naar Baltimore.

Verder was het vandaag "tax day", miljoenen Amerikanen staan vanavond nog in de rij bij het postkantoor om hun belastingen weg te sturen. Gelukkig waren wij er "vroeg" bij en stuurden ze al op dinsdag op!