Termieten!

Het wordt nog saai, maar alweer een prachtige zonnige en warme dag daagt. Cosmo en ik lopen met Saskia naar school en gaan dan weer Nottoway Park in. Daar is het lekker lopen in de schaduw, want zelfs zo vroeg is het al flink warm voor hem.

Nu neem ik iedere keer behalve zijn trainings"snoepjes" ook een flesje water mee, als we gaan wandelen. Hij weet al meteen weer, waar we zijn en begint te trekken richting hondenpark. Nu disciplineer ik hem wel voor het trekken, maar loop inderdaad richting hondenpark.


Er komt maar weinig zon door het bladerdak heen!



Gisteren heb ik hem eigenlijk wat te moe gemaakt door nog wat extra te wandelen, maar nu gaan we er linea recta heen. Alweer zijn er een aantal honden aanwezig, waaronder een border collie, die maar 13 dagen jonger is dan Cosmo. Schattig spelen ze!

Cuckoo, de border collie, blijkt bij een gezin te horen met vier kinderen, waarvan de oudste drie dezelfde leeftijd en sekse hebben als onze kinderen! Ze wonen niet eens zo ver weg, dus wie weet wordt dat nog een leuk contact.

De honden vinden elkaar in ieder geval fantastisch en samen met Tina en haar twee jongsten loop ik weer richting huis. Cosmo gaat gewillig mee, want zijn vriendje komt ook. Maar zodra onze wegen zich splitsen zet meneer zich af! Hij wil terug, echt net een kind en ik merk, dat ik ook zo tegen hem praat.


Lekker met Cuckoo spelen

Heel erg moe en warm drinkt hij de halve waterbak bij thuiskomst leeg. Omdat voor hem dit weer toch wel erg heet is, bestel ik online een bandana, die verkoeling geeft, en een bed, dat verkoeling geeft. Dit is nog maar het begin van de zomer en niet het heetst en vochtigst, dat het kan worden!

Op ons antwoordapparaat staat een berichtje van Superior Pest Control. Ik heb hen gisteren gebeld om een termieten inspectie te laten doen.

De inspecteur kan er over een paar minuten zijn (ik had de afspraak voor 15-17 uur vanmiddag gemaakt) als dat goed uit zou komen. Nou, eigenlijk komt dat prima uit, zo hoef ik vanmiddag niet thuis te blijven om te wachten!

Al noemt de Wikipedia website Noord- en Zuid-Amerika niet, op dit continent komen allerlei soorten termieten voor. En als je huis wordt uitgekozen door een colonie kan dat zeer dure gevolgen hebben.

Ons huis is relatief nieuw (acht jaar oud) en bij het bouwen wordt er een anti-termieten behandeling gedaan. Dus ik verwachtte eigenlijk, dat de inspecteur zou zeggen, dat alles goed was, maar dat hij een preventieve behandeling aanraadde (die ik zeker had genomen).

Tot mijn grote verbazing word ik halverwege de inspectie naar buiten geroepen. De inspecteur, Stacey, heeft in de grond vlak naast onze garage termieten gevonden. In het kleine stukje grond, dat hij in zijn handen heeft, zie ik de griezels wroeten. Bah, en wat voor schade hebben die al aan het huis aangericht?

Dat kan hij me niet vertellen en volgens hem kan niemand dat, want de apparatuur daar voor is veel te kostbaar. Hij stelt me echter enigszins gerust door te zeggen, dat hun eerste voedingsbodem de houtsnippers, die rond onze planten liggen, zijn.

Ook zijn deze termieten niet het soort, dat zich in een huis vestigt, dus zal een behandeling met hun chemicalien verdere voortplanting stopzetten. Natuurlijk teken ik daar onmiddelijk voor, ik heb visioenen van een tot stof in elkaar vallend huis met al die knagende beestjes!

Stacey belt met zijn hoofdkantoor en ze kunnen vandaag nog iemand sturen, ben ik de hele dag thuis? Nou, nee, dat was niet mijn plan, dus ik geef mijn mobiele nummer, zodat ik binnen het half uur thuis kan zijn als hun technicien langs komt.

Stacey is nog geen tien minuten weg, of mijn mobieltje rinkelt al: "Hi, this is Thomas from Superior, I'm supposed to call you when I'm a half an hour away from your home." Nou, zeg, dat is nog eens service! Geen wonder, dat Christine ze aanraadde (en omdat een andere klant ons heeft doorverwezen krijgen we $200 korting op de behandeling, niet slecht).

Thomas blijkt een heel aardige man te zijn, die helemaal uitlegt, hoe hij gaten in ons trapje bij de voordeur gaat boren. Hij beantwoordt al mijn paniekerige vragen (ja, sinds mijn jaren in Afrika heb ik een heilig ontzag voor termieten opgebouwd, iets, dat Rick niet lijkt te delen) heel geduldig en geruststellend. Hoe een klein insektje angst in kan boezemen! Hopelijk is het nu afgelopen met de lieverds en ik zal zeker ieder jaar de garantie verlengen, van nu af aan!

Om een uur of twaalf is het allemaal gedaan en neem ik Cosmo mee in de auto, omdat ik een paar heel snelle boodschappen moet doen. We hebben geen zonnebrandspul (zeg je dat zo in het Nederlands? Het Engelse "sunscreen" is zo lekker kort en makkelijk) meer. En vooral Saskia moet heel erg uitkijken in deze felle zon.

Onderweg zet ik de airconditioning keihard aan, zodat de auto lekker koel is voor Cosmo. Ik parkeer in de schaduw en doe de ramen op een flinke kier. Bij CVS haal ik vijf flessen sunscreen: 30SPF spray van Banana Boat en 50SPF spray van Coppertone.

Voor mij is het heel belangrijk, dat er ook Avobenzone of Titanium Dioxide in zit, die beschermen namelijk ook tegen de UVA stralen. Het is wel duur, een flesje kost maar liefst $9,99! Maar nadat onze buurman op 40-jarige leeftijd een melanoma heeft weg laten halen neem ik geen risico meer met onze huid!

Bij de Exxon tank ik benzine. Dan rijd ik naar Leslie's Pool Supplies en koop gauw een paar zwembrillen. Ieder jaar koop ik die en om de een of andere reden zijn ze het volgende seizoen weer pleite! Gelukkig zijn ze niet duur!


Bij het tankstation

Als ik niet meer dan vijf minuten, nadat ik de auto heb verlaten, naar buiten loop, spreekt een oudere vrouw me aan. Ze vraagt, of de van met de hond erin van mij is. Als ik beamend antwoord, zegt ze, dat het illegaal is een hond met deze temperaturen alleen in de auto te laten, zelfs met de ramen open, al is het maar vijf minuten. Volgens haar kan de politie, als ze dat zien, mijn hond van me afnemen.

Nu denk ik niet, dat het zo'n vaart zal lopen, toch haal ik Cosmo bij mijn volgende stop uit de auto. Vlak voor de Subway zet ik hem vast en ga even gauw een wrap met kippenborst en groentes halen. Ik kan hem vanuit de winkel zien en hij begroet iedereen die voorbij komt allerhartelijkst. Hij blaft niet en gaat allerliefst zitten wachten.

De woorden van die vrouw malen toch door mijn hoofd en ik probeer voor mezelf uit te maken, wat nu het beste voor hem is. Hij vindt het heerlijk in de tuin, maar als het zo warm en vochtig is, is dat echt veel te warm voor hem. Mee in de auto zal dus ook niet altijd kunnen, dan toch maar zijn bench in de koele basement. Gelukkig klaagt hij niet meer, als hij daar in moet en het is nooit voor een lange periode.

Als Katja thuiskomt gaan we samen richting zwembad. Kai is met een vriend mee naar huis om een film te maken voor een projekt en Saskia volgt ons al gauw naar het zwembad.

Het water is nog lekkerder dan gisteren en ik zwem weer 20 baantjes. Dan klets ik gezellig met vriendin Chris en als de volgende fluit voor het kwartier pauze voor de kleintjes gaat, gaan Katja en ik een bal naar elkaar gooien.

Het is grote lol, maar een van mijn nieuwe zonnebrillen gaat eraan, terwijl de bal die niet eens raakt! Zonder gekheid zou ik aan het begin van het seizoen twintig zonnebrillen kunnen hebben en er in september op zijn hoogst een overhebben! Dit is al de tweede, die zo breekt!

Vriendin Susan komt bij me zitten en we kletsen wat af over onze dochters. Haar derde is zo oud als Katja, terwijl zij slechts twee jaar ouder is dan ik. Ik mag Susan enorm graag en als ze vertelt, dat ze een fiets heeft gekocht ben ik helemaal enthousiast. Hoe meer gezelschap tijdens het bewegen, hoe beter!

Helaas komt er net na zessen een abrupt einde aan de gezelligheid bij het zwembad. Er zijn al een paar dagen problemen met de nieuw aangelegde rioolleidingen en nu weer. Al is het zwembad zelf prima schoon, de kleedkamers en toiletten zijn dat niet meer en dat mag niet van de Health Department.

Iedereen dus uit het zwembad en naar huis en maar hopen, dat het morgen eindelijk gemaakt wordt (vooral omdat ik mezelf een kinderloze paar uur daar had beloofd!).

Thuis is de barbecue kip in de crockpot klaar en het geurt lekker. We eten er aardappelpuree en worteltjes met erwten bij. Alweer kunnen we buiten eten, want de luchtvochtigheid is lang niet zo erg als voorspeld en van mij mag het nog weken dit weer blijven!

Zwemmen in mei!

Tot zeker middernacht is Saskia gisteravond bezig geweest aan haar campagne posters. Ze zijn bijzonder leuk geworden en vooral vrolijk met een heel aantal "smilie" stickers erop. De drie posters zullen nu, met Saskia's lachende foto erop, in de school gehangen worden.

Vanochtend is er even paniek, want op het campagne schema ziet Saskia opeens staan, dat haar speech ook vandaag klaar moet zijn! Gauw flansen we een paar paragrafen in elkaar. Ze hoeft die speech pas de achtste te houden, dus ik neem aan, dat er in de tussentijd ook nog wel wat toegevoegd of veranderd zal mogen worden.

Saskia's fanclub, bestaande uit Aoife, Asling en Kaylee, komen om te helpen de posters naar school te dragen. Tot nu toe lijkt Saskia geen tegenstand(st)er te hebben, dus het zou ook nog kunnen, dat ze automatisch Vice-President van de SCA wordt.

Het is wel grappig haar zo hard bezig te zien voor iets, dat eigenlijk gewoon meer werk betekent. Kirsten (Madison was dit jaar treasurer en wil nu komend schooljaar president worden) en ik moesten er gisteren eigenlijk wel om lachen. Het is natuurlijk een eer om verkozen te worden, maar de school zet ze ook in bij allerlei (soms minder leuke!) projekten!

Het tropische weer zet voort en in mijn nieuwe mouwloze Target outfit ontmoet ik Mary Ellen bij de school. De vijf kilometer, die we hardlopen gaat steeds beter, we eindigen al onder het halve uur! En dat, terwijl het flink warm is en we heel wat heuvels op en af moeten. Zo om de andere dag met Mary Ellen vijf kilometer hardlopen bevalt me prima!

Thuis wacht een berichtje op het antwoord apparaat van Katja B. We zouden vanochtend gaan lopen, maar Merlin, haar hond, heeft hevige diarrhee. Haar huis staat te koop en nu moet ze het natuurlijk helemaal gaan schoonmaken. Bovendien voelt de hond zich duidelijk vreselijk en wil ze hem niet alleen laten. Begrijpelijk, dus we verzetten ons loopje naar volgende week.

Dit is dan weer wel heel leuk voor Cosmo, want nu kan ik hem voor een lange wandeling meenemen. We gaan naar Nottoway Park, waar we een oudere dame met twee labradors tegenkomen. Er wordt gesnuffeld en gespeeld en de lijnendans wordt door ons mensen gedaan. Onvoorstelbaar, hoe snel die honden hun lijnen in de knoop lopen!

Het is weer heel erg genieten van de natuur. Het is zo supergroen nu, waar je in de winter en vroege lente nog tussen de bomen door kon lopen groeit nu een dicht tapijt van verschillende (slinger)planten. Het is wel vreselijk mooi om te zien en de bloeiende kamperfoelie maakt, dat het lekker zoet ruikt.


Al dat groen!



En dan kom ik deze prachtige bloemen zomaar in het wild tegen (geen idee hoe ze heten)

Op de terugweg besluit ik langs het hondenpark te gaan, voor het geval er dit keer een hond is voor Cosmo om mee te spelen. Hij heeft geluk! Als we aankomen (het is half elf 's ochtends) is er een man met zijn Australian Shepherd-Chow Chow mix, Gypsy. De man heeft wel zin in een praatje, maar zijn hond geen zin om Cosmo bezig te houden.

Gelukkig voor Cosmo komt Ranger net het park binnen. Ranger is 13 maanden oud en volgens mij een mix Labrador-Pit Bull. Meteen worden de honden de beste maatjes en ze rennen rondjes en spelen echt schattig met elkaar. "Puppy Love" noemt de baas van Ranger het en zo ziet het er ook echt uit.


Met mijn mini-cameraatje genomen, maar het geeft weer hoeveel lol ze hadden!

Als Cosmo's tong bijna op de grond hangt en er een hond bijkomt, die Cosmo meteen wil aanvallen (en zijn baas doet niets, zo irritant!), neem ik afscheid. We lopen de anderhalve kilometer terug naar huis erg langzaam, want Cosmo wil telkens terug naar het park! Hij vindt het er heerlijk en ik vind dat toch zo schattig, je ziet hem gewoon genieten!

Thuis vervang ik de lente spullen binnen (er hingen nog Paas eieren!) met de zomerkussens, kaarsen en zijden bloemen. Het is weer een heel ander gezicht zo. We zijn klaar voor de zomer!

Op onze wandeling zag ik, dat de Farmer's Market er vanochtend weer staat en ik besluit eens te gaan kijken, wat er zoal aan aanbod is. Opmerkelijk vind ik, dat er boeren helemaal uit West-Virginia en Pennsylvania staan!



Deze jochies hadden de aardbeienproeverij ook ontdekt, hun moeder had de grootste moeite ze mee te krijgen!

Er worden voornamelijk gebakken produkten (brood, muffins etc.) en groente en fruit verkocht. Een standje verkoopt zelf-gemaakte kaas, maar ik besluit dat vandaag niet te nemen. Ik hoor de boeren onderling steen en been klagen over de droogte. We hebben dan ook, met uitzondering van de onweersbui van zaterdag, al wekenlang geen drup regen meer gezien. Ook de komende weken wordt er niets noemenswaardigs voorspeld.

De aardbeien zien er echter zo ontzettend rood, rijp en lekker uit, die kan ik niet negeren. Ik koop twee bakjes (2 "quarts", die me een flink bak aardbeien geven) voor $8. Thuis maak ik die schoon en binnen de kortste keren zijn ze schoon op! Ze smaken dan ook zo zoet, het is net snoep, maar veel beter voor de kinderen, natuurlijk!


Knalrood!

Mijn volgende stop is Cox Farms. Hier wil ik graag een grote hibiscus kopen. Rick is daar dol op en van nu af aan zal hij het goed overleven buiten op het deck.


Het is altijd weer genieten om bij dit tuincentrum rond te lopen. De kleuren van de geraniums en de vlijtige liesjes zijn zo mooi! Ik vind vrijwel meteen een mooi rode hibiscus met heel wat knoppen. De medewerkster merkt ook op, wat een mooie kleur het is. Het zal vanavond een leuke verrassing voor Rick zijn hem op onze tafel te zien staan!

Naast het tuincentrum ligt McDonald's en ik heb honger! Bij de Drive Thru staat een meisje onder een parasol om mijn bestelling op te nemen. Kennelijk vindt McDonald's dat "persoonlijke service", want waarom ze niet gewoon hun luidsprekers gebruiken is me een raadsel!

Bij het eerste raam betaal ik en bij het tweede raam haal ik mijn Asian salad en medium Diet Coke, no ice, op. Alleen zit er geen rietje bij! Dat is al de tweede keer en ik vind McDonald's rietjes net zo lekker en dik, dus ik ga even terug om er een te halen.


Door heel langzaam verkeer worstel ik me verder Vienna in. Met lunchtijd wordt de hoofdweg gewoon een parkeerplaats, zo druk! Bij Giant haal ik benodigdheden voor het avondeten, waaronder wat rauwkost, dat is met dit warme weer wel zo lekker.

Maar als ik bij de self checkout afreken, geeft dat ding $24,99 aan als prijs voor mijn schamele rauwkost bakje (ok, het is best groot, maar de prijs is $9,99). Gelukkig kan een van de medewerkers dit gauw recht zetten. Ik kijk niet op een dubbeltje (hoewel...), maar $15 is me toch wat te veel om meer te betalen!

Net op tijd voor Laura ben ik weer thuis. De massage is enorm pijnlijk dit keer en dan bedoel ik "adem inhouden en hopen het niet uit te schreeuwen" pijnlijk. Mijn rechterkant zit muurvast en dat voelde ik tijdens het lopen vanochtend goed, het was door de pijn heen bijten.

Ook word ik iedere ochtend met heel veel pijn in mijn zij wakker en kan dan gewoon niet meer prettig liggen. Nou, die knoop vindt Laura dus en met al haar kracht werkt ze hem eruit. Oef, dat is afzien! Nu maar hopen, dat het morgen ook echt beter voelt, want op het moment protesteren al mijn spieren tegen die aanval!

Toch voel ik me, hoe gek het ook klinkt, op het moment erg goed. De warmte helpt erg en de zon maakt, dat ik ook mentaal beter tegen pijn kan. Nu gaat dat nog niet, maar ik hoop deze zomer wel weer terug te schakelen van een wekelijkse naar een twee wekelijkse massage.

Zoals altijd na een massage ben ik doodop. Maar het zwembad lonkt ook zo! Nog nooit is het water zo vroeg in het jaar warm genoeg geweest om te gaan zwemmen! Saskia en Katja willen, dat ik met hen mee kom en het is niet moeilijk me over te halen.


Katja en Leah luierend in de zon

Net als de fluit voor het kwartier pauze voor kinderen onder de vijftien gaat, komen we aan. Perfect, want nu kan ik meteen mijn baantjes trekken. Het zwemteam is ook aan het trainen en heeft het halve bad in gebruik.

Ons zwembad is maar klein en er zijn driehonderd gezinnen lid van. Dat is fijn, want je leert vrijwel iedereen kennen en het is nooit overvol. Maar het zwemteam, dat in de maand juli wedstrijden zwemt, is enorm. Als zij trainen lijkt het zwembad, met de "gewone" leden erbij, wel vol. Toch is het nooit zoals ik me van het Leusderbad in Nederland herinner, dat je je bijna niet kan bewegen van de drukte.


Ondanks het trainende zwemteam is er nog heel wat plaats

Enfin, het water is perfect, koel genoeg, maar niet koud. Ik zwem rustig twintig banen (500 meter) in iets meer dan een kwartier en mag dan van mezelf gaan lezen. Petra heeft net de nieuwe Vriendin en Libelle opgestuurd, dus leesvoer genoeg.

Intussen zie ik een heel aantal bekenden met wie er natuurlijk een praatje moet worden gemaakt. Al te gauw is het vijf uur en moeten Saskia en ik naar huis. We breken het douche en haar-droog record en ik zet haar om half zes af bij Mr. Vassar, de pianoleraar.

Als Rick thuiskomt eten we lekker buiten, simpele kaasravioli met tomatensaus en rauwkost. Terwijl ik dit typ is het tien over half tien en ik zit heerlijk buiten, de vuurvliegjes dartelen om me heen. Er is geen fijner seizoen, dan de zomer!

Toch wel handig, die 24-uur economie

Eigenlijk ben ik nu helemaal klaar voor de zomervakantie en het weer om zes uur afgaan van de wekker hoeft voor mij niet meer! Kreun, kreun, kreun, vooral na de gezellige avond bij de Glovers gisteren!

Maar het weer werkt alweer heel erg mee, de luchtvochtigheid is weg en we kunnen om acht uur al zo mouwloos naar buiten lopen. Wat een genot! Ik neem mijn acht pond gewichten mee en Cosmo en ik lopen zeker twee mijl.

We komen daarbij allerlei vrolijke mensen tegen. Het is ook werkelijk perfect weer! Alleen tegen de bejaarde Indiase dame, helemaal in witte doeken gekleed, blaft Cosmo zonder ophouden. Ik schaam me ervoor, maar hij houdt maar niet op! Ik krijg wel het gevoel, dat hij mij zou beschermen, als iemand me iets aan zou willen doen. Hij is vriendelijk met mensen en andere honden, maar ook duidelijk geen allemansvriend.

Na thuis wat opgeruimd te hebben na het lange weekend, rijd ik naar Whole Foods. Daar ontmoet ik Kirsten voor onze wekelijkse tien kilometer. Eigenlijk wilden we ergens anders heen gaan, maar Kirsten heeft veel te doen vanmiddag, dus wordt het toch weer het W&OD pad.


Om er toch wat variatie in te brengen, lopen we dit keer in oostelijke richting. We komen langs de plek, waar de vosjes zaten. Er is echter geen vos te zien. Ik las online, dat ze hun puppen om de zoveel tijd verhuizen, misschien is dat nu gebeurd.

We lopen over de brug over de Washington Beltway (I-495), die hier acht banen breed is. Het verkeer raast onder ons door en een trucker toetert. Ja, ja, we zien er nog goed uit voor onze leeftijd, hi hi!


De Beltway

Na zo'n anderhalf uur en tien kilometer lopen zijn we terug bij Whole Foods. Hier haal ik wat stokbrood en spinazie voor bij de kip en hot dogs, die Rick vanavond gaat grillen.

En ik kan het niet laten, ik tracteer mezelf op wat sushi en edamame voor de lunch. Katja is ook zo dol op sushi, vooral California Roll, dus ik besluit onze hardwerkende dame ook te tracteren (wat in grote dank wordt afgenomen, als ze thuiskomt!).

De rest van de middag zit ik lui buiten. In een artikel uit Woman's Day over hoe je je kosten voor college kunt drukken heb ik een aantal websites met scholarships (een soort beurzen) gevonden. Een ervan is Fastweb.com. Ik vul al onze gegevens in en mijn hemel, duizenden scholarships zijn er!


Intussen ben ik, Cosmo, gewoon lekker stout! Dat vrouwtje en haar waterfles? Nou, hij is leeg, dus ik steel hem, lekker knauw materiaal!



Om voor de meesten in aanmerking te komen, zou Katja een opstel moeten schrijven en dan nog een van de duizenden zijn. Maar toch, er zullen er misschien een paar tussen zitten, waar ze wel gebruik van kan maken.

Saskia is met een vriendinnetje naar het zwembad en Katja maakt zich klaar om wat spullen voor haar vriendin, die morgen jarig is, te gaan kopen. Ze wil brownies maken voor haar. Ook wil ze de vele cheques, die ze voor de Relay for Life heeft liggen, wegbrengen.

Nog geen vijf minuten later komt ze weer binnen: ze heeft haar sleutels in haar auto gesloten! Bij de aankoop heeft ze nooit een tweede sleutel gekregen en om een nieuwe te laten maken kost meer dan $150.

Maar we moeten Baldino's opbellen, die binnen het uur komen om de auto open te maken. Het is inmiddels kwart over zeven, maar ze komen zo. Kosten: $145 Volgende op het programma: een tweede sleutel voor Katja's auto!


Vissen voor het slot, het duurt nog even voor het lukt!



Hoera, we kunnen er weer in!!!

Terwijl ik hier zo buiten zit hoor ik de luidsprekers van het zwembad, zo'n zomers geluid! Maar het is wel een van de eerste jaren, dat we zo vroeg al kunnen zwemmen! Meestal is het water te koud nu.

Maar met de zomerse temperaturen komen ook de insekten weer. Ik zit hier met vier muggenbulten en ondergespoten met Off!.

We eten heerlijk gebarbecuede kip en hot dogs (Kai en Saskia) met spinazie en asperges en stokbrood. Met zijn allen eten we buiten op het deck, het is ook echt lekker weer.


Kai is zeer in trek met zijn stukjes overgebleven kip!

Vanavond besteed ik aan de telefoon, eerst belt Christine, dat haar beste Lori toch geen nierkanker heeft. Een enorme opluchting!!! Daarna belt Annemarie en we kletsen weer eindeloos bij!

Memorial Day

Na alle drukte van gisteren slapen we vanochtend lekker lang uit. Het is al vroeg te voelen, dat het weer een warme, vochtige dag zal worden.

Mary Ellen belt of ik wil gaan hardlopen en daar zeg ik nooit nee tegen, veel gezelliger, dan alleen sporten! Maar oh, wat is het warm! Het lukt ons niet eens de hele vijf kilometer hard te lopen. Het voelt gewoon niet lekker met deze vochtigheid.

Thuis neem ik gauw een douche en na de lunch gaan Katja, Rick en ik weer naar Viva Vienna. Katja ontmoet een aantal vriendinnen daar en wij zien Kelli met Saskia en Tabatha. Kelli heeft een eigen standje om haar nieuwe hondensalon te promoten.

Rick en ik lopen langs alle tentjes. Er zijn allerlei handgemaakte spullen te koop en er staan een heel aantal politieke campagne tenten. De kandidaten staan klaar om onze hand te schudden en een pamflet in onze handen te drukken.

We kopen een fossiel voor Kai en een soort haardroogdoek voor Katja. En bij een standje met heel grappig magnetische juwelen koopt Rick een ketting voor mij en Saskia. Heel leuk en bijzonder zijn die, je kunt ze op verschillende manieren als ketting dragen, maar ook om je arm wikkelen als armband.

Hierna houden we de hitte wel voor gezien en gaan huiswaarts. Op de terugweg stoppen we bij Pie Gourmet om een paar pie's voor het dessert van vanavond te kopen. De keuze valt op een perzik-frambozen en perzik-bosbessen pie.

De rest van de middag besteden we met klusjes in en rond het huis. Ook help ik Saskia haar posters voor haar campagne ontwerpen. Uiteindelijk is haar slogan "I build miles of smiles" geworden.


Christine (links) en Karin genietend van het heerlijke eten

Om een uur of vijf rijden we naar Fairfax, naar Christine en Chuck. Karin en Frank en hun dochters komen ook en we hebben een heel smakelijke maaltijd van door Chuck gerookte varkenshaas. Het is een heel gezellige afsluiting van een heerlijk Memorial Day weekend!

"Rollende Donder" en echte donder!

Zaterdag

Net als ik buiten op het deck aan mijn ontbijt zit belt Christine. Zij heeft al drie dagen niet gesport en kan ik nu alsjeblieft naar haar komen voor een fikse (snel)wandeling?

Zij moeten om half twee naar een huwelijk en ach, het kost me maar tien minuten om daarheen te rijden. Ik neem het aanbod dus aan, al loop ik heel eerlijk gezegd liever in het groene Vienna, dan tussen al het beton in hun buurten.

Als ik bij Christine aankom druipt het zweet al van me af! Meestal is het tijdens het Memorial Day weekend vreselijk weer, maar dit jaar hebben we geluk!

Het is echter zo warm, dat ik Christine vraag of ze niet een schaduwrijke weg weet, want in de zon is het niet uit te houden. Nou, en of ze die weet! Opeens lopen we niet tussen het beton, maar in een prachtig natuurpark langs een stroom!

Het lijkt een herhaling van de wandeling van gisteren met Katja: zonnende schildpadden, overstekende chipmunks en een schattig konijntje. En al het groen, we lopen er heerlijk door in de schaduw! We hebben een nieuw pad voor onze zomerse wandelingen gevonden, dat is zeker!

Na de lunch ga ik winkelen met Katja. Die moet om vier uur werken, dus we hebben bijna drie uur om de winkels af te struinen in Tysons Corner.

Tot ons beider verbazing vinden we van alles van onze gading bij een winkel, waar we eigenlijk nog nooit gekeken hebben: Esprit! In hun etalages hebben ze nogal stijve kleding staan, maar een blik in de winkel laat ook leuke kleuren zien.

Katja vindt er een groen met witte rok en een groen en een zwart t-shirt (twee voor $25, niet gek voor een merk kledingstuk). Ik kies een zwart-wit gestreepte capri en een blauw-witte rok (flink afgesprijsd!) met daarbij een felgroen (voor de capri) en een wit truitje van hetzelfde model.

We lopen winkel in, winkel uit, maar zien eigenlijk verder niets leuks. Katja slaagt nog met een paar t-shirts en een leuk gestreept rokje bij de Gap (waar ze, dankzij haar baan bij Old Navy 40% korting krijgt). Maar ik vind verder niets wat mij aanstaat (misschien maar goed ook).

Voor we het weten is het tijd voor Katja om naar haar werk te gaan. Ik ga nog even bij Everything but Water kijken of ze de bikini hebben, die ik online heb gevonden. Helaas is dat niet het geval en ik zal het dus moeten wagen mijn maat te schatten en hem online te bestellen.

Rick heeft inmiddels een reservering gemaakt bij Legal Seafoods. Hij weet, dat dat een van mijn favoriete restaurants is. En ook vanavond stelt het absoluut niet teleur!

We delen een schotel met heerlijke en enorm grote rauwe oesters. Dan bestel ik de gegrilde schol met de lekkerste groene linzen erbij en gebakken zoete aardappel schijfjes. Het is werkelijk voortreffelijk voorbereid!

Als toetje bestellen we ieder een "ijsbonbon": een smaak ijs (ik koffie, Rick chocola) omgeven door lekkere pure en melk chocolade! Precies genoeg als zoetigheidje na die sublieme maaltijd. Erbij proeven we drie soorten port, ieder twee slokjes per soort, maar alweer, fantastisch lekker!

Op weg naar huis halen we Saskia en Tabatha op, die blijven bij ons slapen vannacht. De meisjes lijken ieder weekend een soort zwaan-zwaan kleef aan te willen doen! Ik ga vroeg naar bed, na lekker lang buiten gezeten te hebben. Het was weer een schitterende dag!


Zondag

In sommige dingen doet Cosmo me enorm aan de kinderen denken. Hij slaapt nu goed door en zelfs redelijk uit. Maar om kwart over acht is hij wakker en gaat dan lief op zijn botje liggen knagen. Tja, daar kan ik dus niet doorheen slapen, hoe graag ik ook zou willen.

Vroeger was dat zo met de kinderen. Die werden wakker en gingen dan lief zingen in hun bedje (herken je het?). Nou, dat was voor mij ook gelijk aan een wekker!

Kennelijk denkt Rick er net zo over, want om kwart voor negen zijn we alle drie beneden. We ontbijten genietend van de warmte op het deck.

Phil, de man van Mary Ellen, belt, dat zij verhinderd is en niet kan gaan hardlopen. Rouwig ben ik daar beslist niet onder, want om met dit weer rond een uur of elf nog te gaan hardlopen trekt me allerminst! Het wordt dus een rustdag kwa sporten vandaag.

Heel ongewoon komt de rest van het huishouden ook al gauw tot leven. Katja, Leah, Saskia en Tabatha gaan met een lemonade standje op het W&OD pad staan. Vandaag is er kermis en het is prachtig, warm weer, dus ze zullen heel wat klanten krijgen!

Rick, Kai en ik rijden naar Arlington om de twintigste "Rolling Thunder" mee te maken. Ieder jaar met Memorial Day komen duizenden Vietnam en andere veteranen en hun nazaten uit alle delen van het land op hun motoren naar de hoofdstad van de VS.


Vanaf het Pentagon is er dan een gigantische parade van enkel motoren door de stad. Omdat wij vrijwel altijd op reis zijn tijdens dit weekend hebben we het nog nooit van nabij meegemaakt.

We rijden zonder oponthoud naar de stad, maar als we bij Arlington Cemetery willen parkeren blijkt, dat Rick de verkeerde afslag heeft genomen. Deze leidt precies langs het Pentagon en daar zien we inderdaad niets dan motorfietsen!

Het is inmiddels elf uur en de meeste wegen zijn afgezet, want de parade van motoren zal om twaalf uur beginnen. We besluiten de auto bij Pentagon City Mall te parkeren en vandaaruit de blauwe lijn van de Metro naar de Mall te nemen.

Bij het Smithsonian stappen we uit en lopen naar Constitution Avenue. Daar komen we precies op tijd aan om de politie motoren, die de parade aankondigen, te zien en horen.


Gemotoriseerde politie van verschillende omliggende counties en DC



Een horde van motoren komt op ons af!

Overal op de Mall staan motoren en mannen met grote tattoo's, leren kleding en lange, grijze haren. Het lijkt een soort uniform voor de Vietnam veteraan, dat. De motoren zijn ook voornamelijk Harley Davidsons. Sommigen zijn prachtig beschilderd met oorlogstaferelen. Het is allemaal enorm groots en duidelijk, dat veel mensen helemaal naar deze dag toeleven ieder jaar!




Let op de tattoos!!



We staan helemaal vooraan en hebben goed zicht op de eindeloze stroom motoren, die voorbij komt. Zo af en toe moet ik echt slikken, als ik veteranen zonder benen (achter) op de motor voorbij zie komen. En dan toch een enorme smile en enthousiast zwaaien! Er is maar een woord voor deze kilometerslange stroom van ronkende motoren: imposant!




Maar het is ook snikheet en erg vochtig. Kai heeft er na een uur wel genoeg van en inmiddels heb ik ook al heel wat foto's genomen (veel ervan helaas niet gelukt, want er kwamen toch veel mensen voor mijn lens langs, ondanks de plaats vooraan). Het zweet druipt van ons af en dat is geen lekker gevoel! Toch ben ik heel blij, dat we gegaan zijn, dit is toch wel een heel bijzonder evenement.

Een paar filmpjes:




De trein terug naar Pentagon City komt net aan, het is lekker om weer even in de koelte te kunnen zitten. Het is ook veel minder druk, dan op de heenweg, dat is zeker!

In het Food Court kiezen we ieder een lunch, die we lekker vinden (er is van alles: salades, sushi, Grieks, McDonald's, Popeyes, pita's, etc etc, voor elk wat wils!). Natuurlijk kies ik de sushi, Rick heeft een stromboli en Kai de gefrituurde kip van Popeyes. Maar voor mij smaakt de ijskoude diet Snapple het best, wat heb ik een dorst naar de hete, stoffige Mall!

Op de terugweg gaan we kijken hoe de meisjes het doen met hun lemonadestand. Gelukkig hebben ze een schaduw plekje gevonden, want in de zon is het niet uit te houden met een vochtige 31 graden!




Maar mede dankzij de warmte doen ze goede zaken. Ze hebben al bijna $100 bij elkaar als wij er zijn. Katja moet om drie uur werken, dus veel langer kunnen ze niet door gaan. Voor "gratis" lemonade en donaties is dat toch een flinke opbrengst!

Thuis douchen we de warmte van ons af en rusten even uit. Dan gaan Rick, Kai, Saskia, Tabatha en ik naar Viva Vienna. Kai gaat er met vrienden vandoor en Rick en ik lopen kaartjes voor de meisjes om in de attracties te gaan.




Viva Vienna is een combinatie kermis en braderie. Ook hier zijn we, tot ergernis van de kinderen, nog nooit geweest, omdat we het in afgelopen jaren te druk hadden.




Toch misschien wat eng?



Saskia en Tabatha vermaken zich prima in allerlei kermisattracties. Maar na een uur hebben Rick en ik ook wel zin om op de braderie rond te kijken. Helaas horen we (en zien we aan de lucht!), dat er een flink onweer op komst is. De meeste tentjes zijn dus aan het opruimen, jammer!

Een pikzwarte lucht komt met rasse schreden aanzetten en ik vrees voor mijn fototoestel. We lopen dus heel snel terug naar de auto en zijn maar net op tijd!

Noodweer breekt los en we besluiten gauw bij het dichtstbijzijnde restaurant neer te strijken. Dat is "That's Amore" en we zijn nog bijna de enige gasten. Inmiddels dondert en bliksemt het van jewelste en knippert de electriciteit in het restaurant een paar keer.

Net als we besteld hebben, gaat Ricks mobieltje: Kai wil opgehaald worden. Ik vraag, of we van een vierpersoonstafeltje (waar echt geen ruimte voor een vijfde is) naar een vijfpersoons mogen verhuizen en daar wordt helemaal niet moeilijk over gedaan. We hebben tenslotte wel al alles aan de vierpersoons tafel gebruikt, maar dat maakt allemaal niet uit. Echt fantastische en gastvrije bediening is het!

Al met al wordt het een ontspannen en lekkere maaltijd. Rick en ik delen de bruschetta vooraf en die is lekker fris, geen overbodige olie en veel tomaat en knoflook.

Mijn hoofdgerecht, de gegrilde garnalen en scallops (kokkels?) met champignons en spinazie (en de tomaten-roomsaus ernaast, want die zou het te zwaar voor mij hebben gemaakt) zijn perfect bereid. Rick heeft de tilapia, die er ook super uitziet en de kinderen kip met Parmezaanse kaas.

De meisjes vragen nog mint gelato als dessert en dat is wel erg lekker, maar doet me toch in niets denken aan het Italiaanse ijs, dat wij vroeger in Amersfoort en Utrecht aten. "Gelato" hier is veel romiger, dan het echte Italiaanse ijs, zoals ik het me herinner.

Nu logeert Saskia bij Tabatha, die twee kunnen geen genoeg van elkaar krijgen! Rick en Kai zijn naar de Pirates of the Caribbean 3 en Katja en ik zitten rustig te computeren. Zo fijn, dat we morgen nog vrij zijn! En dan nog maar drie weken en dan is het al zomervakantie!

PS: Iemand vroeg mij een lijst van de boeken, die ik lees, op mijn blog te zetten. Ik beschrijf meestal wel het boek, dat ik lees, in mijn blogs, maar eerlijk gezegd lees ik niet constant boeken. Op het moment lees ik weer meer tijdschriften, voor een boek moet ik echt een paar uur achtereen hebben om erin te komen. Het laatste boek, dat ik heb gelezen is Fly me to the Moon, lekker makkelijk en vermakelijk leesvoer.

Oeps!

Hi, hi, grappig, al die commentaren! Misschien moet ik voortaan maar zo telegram stijl schrijven, weet iedereen toch wat er gebeurd is en zijn we allemaal snel klaar ;). Maar ik had dus per ongeluk mijn notities, die ik bijna iedere dag zo maak, al gepubliceerd. Vanavond of morgenochtend volgt dan het volle verslag! Prettig pinksterweekend, allemaal!

Genieten van de natuur

Als ik om half negen de hoek van de cul de sac om loop, staat Mary Ellen al op me te wachten. Al zo vroeg voelt het warm en zwoel aan buiten en we proberen zoveel mogelijk in de schaduw te lopen. Het is leuk om zo een paar keer per week met haar hard te lopen. We bespreken onder anderen onze vakanties, want er is een kans, dat zij op dezelfde tijd als wij in Aruba zullen zijn. Dat zou super leuk zijn!

Mary Ellen gaat vandaag met haar ouders en schoonmoeder naar Old Town Alexandria. Ook zij maakt grif gebruik van mijn opgedane kennis tijdens het rondleiden van mijn gasten.

Cosmo is weer helemaal de oude, zijn kraag is af. Hij is vervelend tijdens zijn wandeling, wil constant op zijn lijn kauwen. We gaan niet lang, want hij heeft het flink warm en ik ben vergeten mijn "Outward Hound" water mee te nemen.

Na Cosmo van eten en drinken te hebben voorzien rijd ik naar Reston. Daar lopen Katja B. en ik en poedel Merlin zo'n vier mijl door de prachtige bossen. We komen langs stroompjes met watervalletjes en meren met zonnende schildpadden.


Merlin bij het water



Voor een groot deel lopen we op het Cross County Trail, dat werkelijk prachtig is!! Langs het pad spelen de eekhoorntjes krijgertje en een chipmunk schiet vlak voor onze voeten over. Zo in de natuur lopen is toch echt mijn favoriete bezigheid!






Thuis maak ik een lekkere verkoelende lunch van gazpacho en overgebleven garnalen van een paar dagen geleden. Whole Foods heeft de heerlijkste gazpacho en met dit warme weer smaakt die nog lekkerder!

De middag brengen we buiten door. Ik computer en Katja en Leah wassen Katja's autootje. Dat was hard nodig! Ook onze van is vreselijk vies, maar ik wacht nog even tot de pollen wat minder worden voor ik hem laat wassen.


Ook Snickers en Meike genieten van het lekker warme weer



Als avondeten halen we Libanees en ik besteed de hele avond met bijkletsen aan de telefoon met Annemarie. We hebben weken "nieuws" van elkaar in te halen! Pas om elf uur gaan we naar binnen! Heerlijk, dit zomerse weer en in het weekend zal het nog warmer worden!

Dromen zijn (soms gelukkig!) bedrog

Mijn hemel, wat heeft mijn blog van gisteren mijn nachtrust beinvloed! De hele nacht droom ik over werken! Ik ben op zoek naar werk en niet alleen vind ik het, maar het is ook nog een nachtdienst!

Natuurlijk kan ik dat (ook in mijn droom) helemaal niet aan en het is een geschipper van jewelste! Maar er spelen allerlei figuren uit mijn verleden mee en het is zo echt, dat het soms echt lijkt of ik wakker ben.

En het gekke is, dat ik tussendoor wel wakker word, maar daarna, als in een vervolgverhaal, gewoon doordroom! Het is geenszins een nachtmerrie, het voelt allemaal wel leuk en het lukt me ook allemaal goed, alleen, dat gebrek aan nachtrust... Toch wel lachen, hoe de gedachtengangen van de avond ervoor doorwerken in een droom!

Uiteindelijk is het "verhaal" natuurlijk een cliffhanger, want de wekker gaat om kwart over zes en Cosmo krabt zichzelf eens hard, wat met zijn "cape" nog meer lawaai maakt. Poef, weg is de droom!

Alweer daagt een perfecte zomerdag! De zon straalt de kamer binnen. Ik voorzie Saskia van ontbijt, maar vandaag mag ik niet mee naar school lopen.

Ze wil met Aoife samen gaan. De Math SOL's (op die site kun je zelf je kennis uitproberen, wel leuk) zijn vandaag en Saskia is daar wat zenuwachtig voor, dat is niet haar sterkste vak. Onderweg gaan ze voorbeeldvragen doornemen (hoeveel ze daarvan in 500 meter opsteken zal altijd een raadsel blijven).

Cosmo's wond ziet er een stuk beter uit en zijn energie niveau is ook weer helemaal normaal. Ik besluit dus de wandelingen weer op te gaan bouwen en vandaag bijna 2 mijl te lopen. Ik neem mijn gewichten mee, zodat ik er ook echt wat aan heb, kwa beweging.

Het gaat prima, al krijgen we heel wat opmerkingen over zijn "skirt", de blauwe kraag lijkt daar ook wat op. Hij likt echter vrijwel niet meer, dus als het er morgen allemaal goed uitziet, haal ik de kraag eraf. Het kan Cosmo in ieder geval geen moer schelen, dat ding. Bij een volgende operatie (hopelijk zijn die er niet, maar je weet nooit) hebben we weer wat geleerd.

Rick is vanochtend thuis, een electricien werkt aan al zijn geautomatiseerde lichtknoppen. Voor mij is dat allemaal abracadabra, maar nu kunnen we ook van verre bepaalde lichten in huis aandoen. Dat is natuurlijk voor veiligheid en dergelijke wel heel nuttig. Althans, dat laat ik mij vertellen.

Na een gewichtenroutine in de tuin, natuurlijk met "hulp" van Cosmo, douche ik en laat dan de heren aan hun automatisering. Bij het postkantoor vul ik de douane declaratie in en stuur dan mijn pakje richting Petra.

Karin heeft mij voor de lunch uitgenodigd en ik tref haar in hun zwembad aan. Wat een luxe, zeg! Als ik dat zie lijkt het me toch heerlijk een zwembad in de tuin te hebben. Maar voor ons zou dat belachelijk zijn, want het buurtzwembad ligt schuin tegenover ons. Dat gaat gelukkig zondag open en dan kan de zomer officieel beginnen.


Heerlijk, toch, zo'n zwembad!

We kletsen wat in de warmte van de zon en dan heeft Karin een heerlijke lunch van zelfgebakken bruin brood, kaas, ham en komkommer. En, decadent, een glaasje rose erbij, dat is genieten!

Net voor tweeen nemen we weer afscheid, Karin moet Danielle van school halen, ik ga naar Linens 'n Things en World Market.

Daar zoek ik eigenlijk nog een donkergroene Adirondack stoel voor op ons deck. We hebben er (al jaren, ze blijven goed) vier, maar ja, natuurlijk zijn we een gezin van vijf. Helaas hebben ze wel beige en licht groen, maar donkergroen is uitverkocht.

Thuis installeer ik me natuurlijk weer op het deck met laptop. De Robin vader (of moeder) tsjirpt kwaad tegen de katten en Cosmo, die van boven het nest bekijken. Helaas zijn er al twee vogeltjes uitgevallen.

Het nest zit zo hoog, dat zo'n val alleen te overleven zou zijn, als de vogels kunnen vliegen. Helaas is dat nog niet het geval en hebben Rick en ik de onplezierige taak van het opruimen van een dood baby vogeltje gehad. Zielig, hoor!

Cosmo is stout, hij grijpt Katja's waterfles en rent ermee de tuin in. Als hij erbij kan pakt hij het en rent ermee de tuin in! Het commando "Drop it!" is iets, waar hij (nog) lak aan heeft, tenzij er iets heel lekkers onder zijn neus wordt gehouden.


Er is ook echt zo'n blik bij: "Probeer het eens!" Maar pindakaas is sterker, ha ha!

Katja vindt haar SAT scores uit en is er niet erg blij mee: Math 510, Verbal 580, Writing 570. Maar dat is voor een eerste keer en vrijwel zonder extra studeren, als ik het zo nalees, helemaal niet zo slecht. Voor de volgende keer zullen we bijles voor haar regelen en de scores hopelijk wat opvijzelen.

Toch plaatst PrincetonReview.com haar nog met gemak in Virginia Tech met die scores. Maar, zoals anderen in mijn commentaren hebben geschreven, we gaan een gespannen jaar tegemoet. Vooral met iemand als Katja, voor wie "goed genoeg" niet voldoende is.

Intussen is Saskia druk bezig met posters maken en speeches schrijven voor haar "run" voor de SCA vice president. Ze heeft het internet al afgezocht voor slogans en heeft een aantal goede gevonden ("You won't get into a tangle, if you vote Saskia Engle" is er een). Er is nog een politieke carriere voor haar weggelegd!

Kai is nog steeds niet zeker, of hij aan de Relay for Life mee wil doen. Ik heb hem gezegd, dat hij zichzelf moet zijn, hij hoeft geen copie van Katja te worden. Als dit zijn "ding" niet is, is dat prima. We zullen zien. Hij heeft twee weken om een team bij elkaar te krijgen, iets waar ik een hard hoofd in heb. Maar je weet nooit met tieners!

Een hele ochtend lopen!

Om kwart over twee word ik uit een diepe slaap gewekt. Saskia staat huilend aan ons bed, zo'n erge hoofdpijn heeft ze! Ze heeft daar redelijk vaak last van, helaas. Of het nu door spanning (vanwege de SOL testen en de SCA verkiezingen) of allergie (de graspollen zijn enorm hoog op het moment en ze is erg verstopt) komt weten we niet.

Nadat we haar voorhoofd met Mineral Ice hebben ingesmeerd, komt ze naast ons in bed liggen. Alleen lukt dat niet meer zo makkelijk, met zijn drieen in een queen size. Ik kan zo niet slapen en Rick offert zich op en gaat in een slaapzak op de grond slapen.

Zo slapen we de rest van de nacht redelijk goed, al moet Rick bij het opstaan toch even flink strekken na het slapen op de harde grond. Saskia voelt zich gelukkig beter, hopelijk blijft de hoofdpijn nu weg!

Als we onze dochters bij school hebben afgezet gaan Mary Ellen en ik vijf kilometer hardlopen. Hierna gaat zij met maar ouders en schoonmoeder naar Washington. Die ouders kunnen het maar matig met elkaar vinden, dus afleiding is nodig. Gelukkig heb ik haar net verteld over de Old Post Office toren en met het prachtige weer van vandaag zal het uitzicht prachtig zijn.

Aan Cosmo merk ik, dat hij zonder zijn dagelijkse wandeling echt vervelend wordt. Zijn litteken ziet er nu goed uit en zijn energie is helemaal terug. We gaan dus voor een lekkere wandeling door het bos vandaag. Hij geniet zichtbaar (en ik ook, al zie ik het niet aan mezelf, ha ha).


Waarom onderbreek je mijn maaltijd met dan rare toestel? Al is hij al flink groot, hij ziet er ook nog wel echt als een puppy uit.

Terwijl we lopen kom ik allerlei mensen tegen. En soms vraag ik me dan af, hoe die mensen allemaal midden op de ochtend vrij zijn. Zogenaamd werken Amerikanen de langste uren en krijgen ze nauwelijks vrij. Waarom zijn de straten van Vienna dan niet uitgestorven?

Via een ander blog van een Nederlander in New York las ik dit artikel van een columnist in San Francisco over dit onderwerp.

Nu ken ik zelf ook twee mannen, die van huis uit werken. Ook Rick en Chuck hebben de vrijheid min of meer hun eigen uren te zetten. Mary Ellen zit op het moment tussen twee banen in, maar gaat na de zomer weer aan de slag als advocaat. Zeven van de tien vrouwen in onze straat "werken" niet, maar toch zie ik hen nauwelijks. Ze zijn druk met allerlei dingen, waaronder vrijwilligerswerk.

Helaas zal ik zelf door mijn fibromyalgie/ME geen volle baan meer aankunnen, maar zoals de bloglezers weten, ik verveel me geen moment. In ieder geval vind ik het maar wat gezellig, dat de straten niet uitgestorven zijn!

Christine moest wachten op de airconditioning service man, maar die komt al vroeg, dus ze kan gaan lopen. Met haar loop ik nog eens 4,5 mijl door Vienna en dan heb ik echt wel het gevoel, met zeker 8 mijl, dat ik mijn beweging voor de dag wel heb gehad! Van half negen tot na twaalven heb ik gelopen!

Gauw eet ik lunch, ik heb nog heerlijke Gazpacho van Whole Foods en leftovers van het avondeten van gisteren. Bij Giant haal ik garnalen voor het avondeten. Die zullen we met tortellini eten. Een beetje een vreemde combinatie, maar ik heb er gewoon zin in.

Eigenlijk vind ik het iedere keer weer bedenken van het avondeten een crime! Behalve Saskia, hoewel die ook steeds meer lekker begint te vinden, hebben we geen bij uitstek moeilijke eters. Maar de een vindt dit niet lekker, de ander dat, zodat er uiteindelijk maar bar weinig keuze overblijft.

Ook bij Giant koop ik wat microwave popcorn en de Seventeen voor Petra's dochter, Lisa. Morgen kan het pakketje op de post. Het is leuk zo wat dingen bij elkaar te rapen voor hen.

Thuis nestel ik me met laptop op het deck. Mijn doel voor vandaag is de foto's, die ik tijdens het bezoek van Martijn hier heb gemaakt, online te zetten. Terwijl ik dit typ is er nog 170 mb te gaan met uploaden naar Webshots. Maar voor ik naar bed ga, hoop ik het klaar te hebben.


Mijn uitzicht, als ik op het deck zit (die laptop is dan wel in mijn schoot)

Het avondeten smaakt, ondanks de vreemde combinatie, opperbest! We kijken naar de laatste aflevering van American Idol. Eigenlijk had Melinda Doolittle moeten winnen, zij is absoluut de beste zangeres. Maar aan de andere kant is zij misschien net ook weer te klassiek voor een "Idol". Ik ben benieuwd, wie er gaat winnen!

Bezoek aan de counselor

Om onverklaarbare redenen word ik om kwart over vijf al wakker! Ik zie Cosmo nergens, dus ik vraag Rick, waar hij is. Slaapdronken antwoordt hij: "Katja's kamer, toch?". Maar in Katja's kamer zie ik geen hond.

Ze zouden hem toch niet buiten hebben gelaten? Maar buiten is hij ook niet, waar dan wel? Ik besluit Katja's kamer nog eens te checken en dit keer zie ik een heel stoute hondenkop met een blauw en een bruin oog opkijken! Waar ligt hij? Juist, op Katja's bed, heerlijk tussen haar en het raam in. Wat een ondeugd en Katja helpt zo niet mee aan de opvoeding!

Hierna kan ik de slaap niet meer vatten en dat komt mooi uit, want ik moet er vroeg uit. Rick en ik hebben een afspraak met Katja's high school counselor, Sia Knight.

Een counselor is, denk ik, vergelijkbaar met een decaan (hebben ze die nog?) in Nederland. Alleen zijn zij niet in dienst van het schooldistrict, maar van de county. Dat is belangrijk, want zo kunnen ze onpartijdig advies geven in bijvoorbeeld een geval van onenigheid tussen een leerkracht en een leerling.

In mijn "carriere" als moeder van schoolgaande kinderen heb ik de counselors van onschatbare waarde bevonden. Als een kind gepest werd of anders moeilijkheden had op school belde ik de counselor en die sprak dan met de desbetreffende kinderen of leerkrachten en het probleem werd zonder uitzondering opgelost. Niets dan lof dus over de counselors!

Vandaag gaat onze vergadering niet over een probleem, maar over Katja's college keuzes. We praten daar anderhalf uur over. Ms. Knight is zwanger van haar eerste kind, maar ze belooft Katja er zoveel mogelijk te zijn volgend jaar, ze heeft echt hart voor "haar" studenten.

Ten eerste bespreken we Katja's cijfers (of liever letters in dit systeem) nu en haar GPA (Grade Point Average). Hoe dat laatste wordt berekend is me nog steeds een raadsel, maar dat van Katja is, vooral dit jaar, goed: 3,7 (hoogste officieel is 4,0).

Haar vakkenkeuze voor volgend jaar (AP Engels, AP Government, AP Psychologie, trigonometrie/math analysis (ook wel algebra 3 genoemd), Jaarboek (waar ze deze zomer een heel kamp voor moet doorlopen), Natuurkunde Honors en Spaans) wordt ook goedgekeurd.

Wel wordt Katja op het hart gedrukt goed te blijven werken, veel seniors denken, dat als een college ze geaccepteerd heeft, ze er zijn. Dat is niet zo, colleges kunnen nog tot het laatste moment hun aanbod intrekken!

Jeetje, hoe anders gaat dit, dan in Nederland! We kijken naar de lijsten van vorig jaar, met welke scores werden studenten geaccepteerd? Er wordt gekeken naar GPA, hoeveel AP klassen, de SAT scores (waarvan ze de eerste donderdag zal weten, ik ben heel benieuwd) en veel meer!

Voor haar favoriete school, Virginia Tech, (die een GPA van 3,5 of meer vereist) moet Katja een "persoonlijke verhandeling" schrijven. Hierin moet zij zichzelf min of meer verkopen: wat heeft zij de school te bieden, hoe ziet zij zichzelf als student. De meeste scholen vragen om een opstel, waarin de "persoon" van het kind naar buiten komt, zodat ze hun beslissing niet enkel gebaseerd op academische cijfers maken.

Aan het begin van de herfst zal Katja haar eerste inschrijvingsformulieren in moeten zenden. En dan maar hopen, dat ze aangenomen zal worden in een college, dat ze leuk vindt! De counselor raadt haar aan zich bij zes scholen in te schrijven: twee, waarvan ze zeker weet, dat ze geaccepteerd zal worden, twee, waarvan dat niet zeker is en twee, die eigenlijk te hoog gegrepen lijken, maar je weet maar nooit.

Als Virginia Tech niet lukt, wil Katja het liefst zo ver mogelijk weg en dan vooral naar Michigan State University, waar Rick ook heen ging. Dat is zo'n twaalf uur rijden hiervandaan (terwijl er hier in Virginia prima scholen zijn!).

Voor mij voelt dat veel te ver weg en niet nodig. Het zal nog een lange, lange weg worden, voor we volgend jaar augustus onze dochter verhuizen naar haar nieuwe onderkomen!

Om mijn lezers/lezeressen niet te vervelen, zal ik het hierbij laten. We bespreken nog veel en veel meer, over in de staat en buiten de staat etc. etc. Pas anderhalf uur later nemen we weer afscheid van Ms. Knight. Er zullen volgend jaar nog heel wat bijeenkomsten over college volgen! Wat een avontuur is dat ook weer!

Thuis loop ik gauw een eindje met Cosmo. Hij mag nog niet zover wandelen, maar ik merk wel, dat hij zich verveelt! Hij is heel stout thuis en morgen ga ik toch een stukje verder, zodat hij zijn afleiding krijgt. Dan is hij een stuk rustiger.

Om tien over tien heb ik afgesproken met Kirsten bij Whole Foods. Het is alweer zeker een maand geleden, sinds we elkaar voor het laatst zagen! Inmiddels zijn zij naar Austin, Texas geweest en is Kirsten alleen terug naar Denemarken gegaan om de vijftig jarige huwelijksdag van haar ouders bij te wonen. Aan gesprekstof dus geen gebrek en de tien kilometer zijn zo gelopen.

Gauw koop ik wat spullen voor ons avondeten en ben net op tijd thuis voor Laura. De massage is zeer pijnlijk, maar hopelijk gaat die helpen, want alles zit weer muurvast! Laura zet ook meteen in haar agenda, wannneer wij op reis zullen zijn, gelukkig zal ze dan op de katten kunnen passen!

Daarna douche ik en dan ben ik zo overweldigend moe, dat ik me in een stoel op deck plant met de laptop. Cosmo is druk en Dave, de beagle hierachter, blaft zonder te stoppen.

Cosmo gaat met hem spelen en opeens hoor ik een plons! Cosmo blijkt met zijn achterwerk in de vijver terecht te zijn gekomen! Oh jee, dat kan niet met zijn litteken! Maar het is wel een grappig gezicht, als ik niet zo bezorgd was, zou ik een foto hebben gemaakt. Hopelijk vindt hij nu die fontein minder, want het is geen water liefhebber! Gelukkig lijkt zijn wond er niet door aangetast.

Saskia komt thuis, ze moest allerlei vergaderingen bijwonen over de SCA verkiezingen. Jeetje, dat wordt serieus genomen! Kai, als altijd de makkelijke in huis, is enkel blij, dat zijn slang gisteren gegeten heeft.

En Katja heeft een ceremonie om toe te treden tot de Spanish Honor Society achter de rug. Om hier lid van te worden is een hele eer, de ceremonie was volgens Katja "cheesy" (overdreven, dus).

We eten weer lekker buiten, het is perfect weer! Dan kijken we American Idol en daarna ga ik meteen naar bed!

Een "run of the mill" dag

Een mooie uitdrukking vind ik dat altijd: "Run of the mill". Heel gewoon, dus, niets bijzonders gebeurt en dat is ook weleens lekker!

Al om kwart over vijf gaat de wekker. Rick moet om zeven uur in het Pentagon zijn en in het spitsuur moet hij zeker een uur uittrekken om daar te komen (zonder verkeer is het zo'n twintig minuten weg). Altijd, als hij in het Pentagon moet werken, denk ik aan 11 september 2001.

Toen moest hij ook in het Pentagon werken (of het in het getroffen gedeelte was, weet ik niet) en bleef hij toevallig thuis, omdat ik ziek was (zie mijn blog van 11/9/'03).

Een uurtje later zorg ik ervoor, dat Katja en Kai op tijd opstaan. Veel gekreun komt me tegemoet door de intercoms. Maandagochtend is altijd weer even moeilijk na het eindeloze uitslapen, dat ze in het weekend doen.

Cosmo lijkt vanochtend gelukkig een stuk beter! Hij loopt lekker mee naar Saskia's school en dan maken we een groot rondje van zo'n anderhalve kilometer. Van de dierenarts mag hij tot donderdag niet meer lopen. De blauwe kraag blijft goed beschermen en hij likt ook een stuk minder.

Het is alweer heerlijk weer en ik doe buiten een fikse gewichtenroutine. Van de vorige heb ik nog steeds wat spierpijn, dus het moet goed werken! Soms wordt me gevraagd, hoe spierpijn van sporten verschilt met de fibromyalgie pijn.

Dat is moeilijk uit te leggen, natuurlijk. Maar het komt hierop neer: de spierpijn van de fibromyalgie is constant, of ik nu beweeg of niet. Bovendien is het een zeurderige scherpe pijn. De sport spierpijn is er alleen, als ik die spieren gebruik en gewoon heel anders.

Cosmo is moe genoeg om alleen te laten en ik ga richting Fair Lakes. Bij Petsmart zie ik de wekelijkse training in actie, maar ik durfde Cosmo daar nog niet heen te nemen, even een weekje rust. Wel heb ik brokjes en snoepjes nodig voor hem.

Dan ga ik naar Target. Vorige week hadden ze geen stroom, maar nu is er geen probleem. Ik heb Petra beloofd om naar een topje voor een van haar vriendinnen te zoeken.

Meteen zie ik hartstikke leuke sportbroekrokjes en topjes! Daarvan kies ik er een aantal voor mezelf (geprijsd van $12 tot $24 per stuk!). Tenslotte loop ik dagelijks meer dan de halve dag in sportkleding en dan wil je er ook wel appetijtelijk uitzien, toch?




Maar het gevraagde witte Medium topje is uitverkocht! Er zijn wel zeven andere (felle) kleuren en donkergrijs en zwart. Ik twijfel en twijfel en bel dan toch maar Petra op mijn mobieltje. Samen besluiten we het donkergrijze topje te nemen, want haar vriendin houdt niet van kleurtjes.

Christine woont op een steenworp afstand van dit winkelcentrum en we hebben om elf uur afgesproken. We doen mijn een minuut hardlopen, twee minuten rust interval op de Garmin. Het gaat erg lekker, want het is niet vochtig buiten, maar wel zo'n 23 graden.

Bij de grote Whole Foods in Fairfax haal ik spiesjes om te grillen vanavond. Hier hebben ze sate stokjes en kip teriyaki. Verder haal ik gemengde salade en een lekker "rustico" brood. Ik mag het proeven en het is precies, wat Rick lekker vindt: harde korst en zachte binnenkant.

Tegelijk met Saskia kom ik weer thuis. Zij heeft zich vandaag opgegeven als kandidate voor het Vice Presidentschap van de SCA (Student Council Association).

De komende weken zal ze serieuze campagne voeren, met posters, slogans en beloftes over wat zij in die positie zal doen. Daarna zijn er verkiezingen en zullen we weten, of zij haar laatste schooljaar als Vice President zal doorbrengen. Behalve al het geld, dat met de echte verkiezingen gemoeid is, zijn deze verkiezing "net echt".

Zodra Katja en Kai uit school komen gaan we naar de tandarts. Als ik niet van alles moest invullen zou ik ze alleen laten gaan. Daardoor breng ik een doodsaai uur door in de wachtkamer.

Daar lees ik een hele People uit, over een drie-jarig meisje, dat uit haar hotelkamer in Portugal werd ontvoerd. En over de graduation bij Virginia Tech, waarbij ik toch weer even moet slikken.

Maar dan is Katja zelfs nog niet klaar en Kai hangt half slapend in de bank tegenover mij. Een ouder echtpaar wacht ook en kijkt afkeurend naar mijn slungelige zoon. Jammer dan voor hen, hij doet niets verkeerd en het geklik van het (neem ik aan) kunstgebit van de man ergert mij ook.

Lang leve de moderne tijd! Ik heb internet op mijn mobieltje en Petra is online! Voor de tweede keer vandaag "kletsen" we tot de tandarts met mij wil praten (Lisa en Robin moesten vandaag ook naar de tandarts, maar Petra, the lucky one, hoefde niet mee).

De gebitten zien er weer goed uit, zegt Dr. Brown. Katja en Kai hebben beiden een gaaf gebit, zonder vullingen of gaatjes. Maar Katja's verstandskiezen zitten niet goed en voor het einde van haar high school (dus voor volgende zomer) moeten die eruit. Daar is Katja niet happy mee, maar het zal onder narcose gaan, dat stemt haar al wat milder (hoewel het haar eerste narcose ooit zal zijn).

Op de terugweg halen we een muis voor Kai's slang. Die heeft alweer weken niet gegeten en gelukkig gaat deze muis er goed in! Het klinkt vast heel raar, maar ik heb toch een genegenheid ontwikkeld voor deze reptiel!

Bij de dierenwinkel kopen we ook gelijk wat visseneten voor Kai's kikkertjes. Die zitten in een terrarium (om vragen te beantwoorden) met water uit ons vijvertje. Kai heeft er keitjes in gedaan, waar de kikkers op zitten.


Kai's kikkertjes

Met zijn allen eten we buiten Ricks perfect gegrilde kip. Dan gaat Katja naar de Relay for Life meeting, een van de laatsten dit jaar. Op 9 juni is het zover. Saskia gaat ook meehelpen pamfletten uitdelen.

Katja weet haar broer en zus goed in te schakelen, al is het nog steeds onzeker of Kai wel een team bij elkaar zal krijgen om mee te doen. Ik heb hem gezegd, dat hij zich niet hoeft te schamen, als het niet lukt. Katja deed dit in de 9e klas ook nog niet en zijn interesses liggen meer bij de natuur.