Scott's Run

Een koude zonnige dag lacht me tegemoet bij het opstaan. Wetend, dat het weerbericht voor morgen er vreselijk uitziet besluit ik zoveel mogelijk van die zonnestralen op te gaan vangen.

Na het halve uur personal training, waarbij Marceleus weer veel rek- en strekoefeningen geeft, om vooral mijn pijnlijke rechterkuit spier te helpen, ga ik met Cosmo op pad. Omdat ik voor mijn fotografie opdracht bewegend water moet fotograferen besluit ik naar Scott's Run te gaan.

Hier ben ik in de herfst al een keer met Claudia geweest en ik herinner me een mooie waterval. Na een kwartiertje rijden draai ik de parkeerplaats op, waar ik de enige ben. Leuk, dat betekent helemaal een zijn met de natuur straks!

Langs het begin van het pad zie ik de enorme huizen, waar het stadje Great Falls zo bekend om is. Een ervan heeft een basketbal veld, een tennisbaan en een zwembad en dan nog een lap tuin over!


Je kunt het net van de tennisbaan en de basketbalpaal goed zien



Wat een uitzicht hebben deze mensen!

Hoe verder ik het bos in loop, hoe stiller het wordt. Om me heen hoor ik het geklop van de spechten en ik zie ook een grote "Woody Woodpecker", officieel een pileated woodpecker, met zijn prachtige rode kop. Helaas zit hij in de schaduw, dus een foto is niet mogelijk.

Datzelfde geldt voor de kleine "chickadees", die van boom naar boom fladderen. Het zijn schattige vogeltjes, maar ze zitten niet lang genoeg stil om scherp te fotograferen. Deze vogeltjes lijken op meesjes, maar zijn volgens mij een stuk kleiner.

Na een tijdje lopen kunnen we een trap afdalen en naar de Potomac lopen. Nu de bladeren van de bomen zijn is er een prachtig uitzicht. In de verte zie ik de American Legion Bridge, een van de twee grote bruggen, die Maryland en Virginia verbinden.




Ook de waterval komt zo in de winter beter tot zijn recht en het is makkelijker er dichter naartoe te klimmen. Cosmo vindt het prachtig en klimt als een berggeit de rotsen op en af. Bijna valt hij daarbij in het water, als hij uitglijdt op een groot stuk ijs. Het lukt me ook de waterval met een langere sluitertijd te fotograferen, zoals de opdracht luidde.








Hier zou ik zo een uur door kunnen brengen, maar Cosmo heeft daar andere gedachten over. Zodra hij uitgeklimd is begint hij te piepen om verder te gaan. Met wat tegenzin begin ik de klim naar boven weer, het is hier zo mooi en rustgevend en we kunnen helemaal alleen van dit stukje natuur genieten.

Terwijl we de heuvel opzwoegen hoor ik naast me een vreemd geluid. Ik kijk en zie een prachtige bald eagle aan zijn zweeftocht boven de rivier beginnen. Zijn witte kop en staart glinsteren in de zon. Wat een machtig gezicht is dit toch en dit is al de tweede, die ik deze maand zie! Helaas blijft hij tussen de bomen, waardoor ik hem niet goed op de foto krijg, maar gewoon kijken naar zijn kalme zweven is al adembenemend.


Een heel slechte foto, maar je kunt goed het wit van kop en staart zien

Alweer spoort Cosmo me met een piepje aan verder te gaan en met moeite laat ik de adelaar, die inmiddels toch bijna een stipje is, weer gaan. Langs Scott's Run, waar ook nog mooie kleinere watervalletjes in te zien zijn, lopen we terug naar de van.


Scott's Run

Bijna verdwaal ik nog in het bos, want het pad is in deze tijd van het jaar niet zo duidelijk. Maar ik zie de huizen weer liggen en besluiten dan maar dwars door het bos te klimmen. Ik ben alleen een beetje bang, dat ik daarbij slapende slangen of zo onder het bladerdek wakker maak. Gelukkig gebeurt dat niet en ongedeerd stap ik even later weer achter het stuur.

Op de terugweg haal ik een lekker broodje kipfilet bij Subway en kom helemaal happy weer thuis. Niet veel later gaat het bewolken en heb ik inderdaad alles uit de zon van vandaag gehaald.

Mijn zusje belt halverwege de middag, het is onvoorstelbaar, dat ze alweer achteneenhalve maand zwanger is! Op 16 februari is ze uitgerekend, het zou leuk zijn als dit neefje of nichtje een Valentijnsbaby werd!

Saskia en Laura komen om vijf uur thuis na hun repetitie voor de school musical. Ze gaan een liedje oefenen om morgen samen te zingen. Morgen is het namelijk Performance Day en de kinderen, die dat willen, mogen dan iets opvoeren voor de rest van de school. Ouders mogen ook komen, maar Saskia wil dat per se niet, want dan wordt ze te nerveus. Grappig kind, toch, maar ik vind het wel jammer, ik zou haar graag zien optreden!

Meadowlark Gardens

Harde wind zweept de bomen naast ons huis heen en weer, maar het is prachtig zonnig. Na het ontbijt rijden Cosmo en ik naar Fairfax, waar we met Christine door het stille bos lopen.

Christine is hard bezig haar huis op te ruimen en van alles in dozen te doen, zodat ze over een aantal weken hun huis op de markt kunnen zetten. Helaas voor hun is het op het moment een stuk moeilijker te verkopen, dan pakweg een jaar geleden. Verhuizen is altijd stressvol en Christine is zeer gespannen. Zo'n wandeling helpt dan even het hoofd te klaren, zeker met de windstoten, waar we tegen moeten opboksen!

Op de terugweg stop ik bij Whole Foods voor wat benodigdheden en lunch. Ik word door de kassiere bedankt voor het gebruiken van hun linnen tassen. Ietwat overdreven, vind ik, maar vast vriendelijk bedoeld. Of het nu het type mensen is, dat bij Whole Foods gaat winkelen, maar als ik zo om me heen kijk, lopen veel mensen met hun eigen tas. Ik vind het handiger, dan al dat plastic, al gebruik ik die zakjes ook weer voor andere dingen.

Inmiddels loop ik twee lessen achter met mijn opdrachten voor de fotografie cursus. Althans, ik heb foto's ingestuurd voor de tweede les, maar die waren niet precies, wat de fotograaf bedoelde.

Omdat het zulk mooi weer is, besluit ik naar de botanische tuin hier dichtbij te gaan. Meadowlark Gardens is een mooi aangelegd park met twee grote vijvers. Ik hoop daar wat materiaal en misschien zelfs wat kleur te vinden.

Dik ingepakt, want de wind gaat door merg en been, loop ik de tuinen in. In dit seizoen, wanneer er niets groeit of bloeit, is de entree gratis, andere seizoenen is het $5.


Overal staan bankjes



Naast het park staat een oude boerderij

Er lopen nog een paar andere mensen rond, maar het is weldadig stil. In de informatie las ik, dat er een hek om het park is gezet om de herten er buiten te houden en dat daardoor een heel aantal speciale gewassen gekweekt kunnen worden en hun vlinderbevolking ook erg uitgebreid is. Dat herten veel schade aan planten kunnen toebrengen wist ik al, maar ik had er niet bij stilgestaan, dat dat ook de vlinders beinvloedt.


Geen echte herten, maar wel hertenstandbeelden



Het is bij de vijvers erg mooi





Overal om me heen hoor ik het geluid van knabbelende eekhoorntjes. Helaas vluchten ze meteen, als ze mij en mijn camera aan zien komen. Een enorme groep Canadese ganzen vergezelt me een stukje op mijn pad. En weer even later zie ik een groepje felblauwe bluebirds van tak naar tak fladderen. Het is weer genieten!


Overwinterende ganzen



Het geknaag hoor ik overal om me heen



Het bluebird mannetje



Zijn minder fel gekleurde vrouwtje

De opdrachten voor de cursus zijn foto's nemen van dezelfde locatie met verschillende lenslengtes (35mm, 50mm en 100-200mm) en drie verschillende foto's nemen van hetzelfde objekt met verschillende scherptedieptes. Dat lukt redelijk, moet ik zeggen, al wil ik voor die laatste nog wat andere dingen proberen.






Winterbesjes met verschillende scherptedieptes

Tevreden ga ik na een uur of twee rondlopen weer huiswaarts. Naar dit park moet ik veel vaker gaan, zeker als alles in de knop of in bloei staat, straks!

Op zijn terugweg naar huis haalt Rick shawarma voor het avondeten. Ook Katja is daar dol op en Kai en Saskia eten de overgebleven pizza van gisteravond.

Dan is het tijd voor de maandelijkse Bunco avond. Dit keer is die bij Chris en het thema is "Snoep". Ik heb een pakje marsepein, nog over van Sinterklaas, mee. Het wordt weer een heel gezellig avond. Ik win, na erom gegooid te hebben met twee anderen, die hetzelfde aantal hadden, de prijs voor de meeste verloren potjes. Dat is een doosje met Godiva truffels, die ik thuis meteen met iedereen deel. Heerlijk!

Giardia

Grijze wolken drijven over vanochtend. Niet alleen buiten, maar ook binnen. Katja staat te laat op en zij en Kai hebben een ongewone ruzie. Hij komt al telkens te laat door haar en vandaag lijkt het daar weer op. Wij hebben voor haar parkeerplaats op school betaald, zodat ze haar broer ook naar school kan nemen, dus het is tijd voor een strenge praat met onze oudste.

Saskia en ik hebben ook moeite met opstaan. Maar de schoonmaaksters komen om acht uur al binnen zetten, dus we moeten wel op tijd op. Geef mij echter maar de sneeuw van het weekend over de miezerige regen van vanochtend!

Gisteravond waren we zo moe, dat er nog veel is op te ruimen. De wasmachine werkt overtijd. Het verbaast me, dat de kinderen nog schone kleding in hun kast hebben liggen, want hun wasmand puilt uit!

Bij Mary Ellen tref ik een ziekenboeg aan, twee van haar drie kinderen zijn ziek thuis. Het halve uur personal training gaat goed en vlot. Marceleus heeft weer nieuwe combinaties en ik gebruik weer andere spieren, dan gewoonlijk. Ik zou alleen wel willen, dat hij niet allergisch voor katten was, want op dagen als deze, wanneer Mary Ellen al van alles gaande heeft, vind ik het ongemakkelijk om van haar basement gebruik te maken voor de personal training sessies!

Gisteravond al belde Christine, ze zijn dit lange weekend in hun nieuwe woonplaats Huntsville, Alabama, geweest en ze heeft heel wat te vertellen. Ik rijd dus naar Fairfax en door de natte bossen lopen we al kletsend. Cosmo wordt er helemaal modderig van, maar ik hoor van alles over het bezoek aan deze zuidelijke stad.

Chuck komt oorspronkelijk uit Texas en is dus helemaal thuis in het zuiden en ook Christine kan zich in die cultuur wel vinden. Maar ik merk, dat een verhuizing hierheen wel een grote stap is voor het gezin. Ze maken er het beste van, maar van harte gaat het niet. Het is ook wel een enorm verschil met alles, wat het gebied rond Washington te bieden heeft.

Anderhalf uur lopen we en het feit, dat onze beste vrienden aan het einde van dit jaar veel verder van ons af zullen wonen, wordt steeds reeler. Bah! Mag ik dat gewoon even schrijven? Eindelijk heb ik een hartsvriendin en dan moet zij juist weg verhuizen. Ik baal! Maar natuurlijk niet zoveel als zij, die al haar vriendinnen hier moet achterlaten.

Zoveel als ik kan zal ik haar bijstaan met de verhuizing. Op het moment betekent dat gewoon tijd maken om een flinke wandeling te maken, want ook zij heeft fibromyalgie en de beweging nodig. Natuurlijk weet ik, dat het tegenwoordig zoveel makkelijker is om contact te houden, het zal toch niet hetzelfde zijn.

Thuis eet ik snel lunch en luister naar de berichtjes op het antwoordapparaat. Een daarvan is tot mijn verbazing van de dierenarts. Terwijl Cosmo daar in de kennel was hebben we ook wat jaarlijkse testen laten doen.

Cosmo testte positief voor de parasiet Giardia. Waarschijnlijk heeft hij die opgelopen, toen hij uit plassen in het bos dronk (al probeer ik dat hard tegen te gaan). Hij moet nu twee weken lang tabletten slikken en wij moeten uitkijken en handen wassen, want mensen kunnen die parasiet ook krijgen.

Laura komt voor het eerst in bijna twee maanden om mij een massage te geven. Ze is nog niet helemaal beter en is bang, dat ze Lyme Disease heeft. Heel vervelend, want ze heeft daarvoor al heel wat antibiotica geslikt. Voor die ziekte ben ik eerlijk gezegd ook als de dood, want ik loop met Cosmo toch heel wat door het woud.

De massage voelt goed, maar zoals altijd heb ik meer pijn als het klaar is en ben doodmoe. Wat dat nu is? Katja gaat het medicijn voor Cosmo ophalen en Rick haalt Saskia, Tabatha en Rachel op van hun repetities op school. Zo kan ik me gewoon ontspannen en hopelijk voelt het morgen allemaal beter.

De meisjes zijn helemaal weg van de pizza van de nieuwe Church Street Pizzeria. Ze halen Rick dus over daar van te gaan halen. Wij bestellen een groente pizza en ik moet zeggen, die smaakt voortreffelijk!

Terwijl we eten valt plots de stroom uit. Niet alleen bij ons, maar in de hele buurt. Later blijkt, dat een heel groot deel van Vienna hier last van had, bijna werd Leah's basketbal wedstrijd afgelast erdoor. Maar niet veel later belt Paul, Leah's vader, dat de stroom terug is en Katja gaat kijken naar de wedstrijd. De reden voor de uitval is onbekend (natuurlijk).

Wij kijken naar American Idol in Omaha en het is, net als de locatie, weinig opwindend. Ik ben heel benieuwd hoe de Hollywood audities zullen gaan. Er worden een aantal mensen doorgestuurd, waar ik mijn grote bedenkingen bij heb!

Tubing

Op deze laatste dag van ons mini-vakantietje (en wat geniet ik toch altijd van samenzijn met het hele gezin!) schijnt de zon uitbundig. Dat maakt de besneeuwde wereld natuurlijk nog mooier en ik kan het niet laten wat foto's uit het raam te maken.

Dit keer gaan we met zijn allen ontbijten bij DC's restaurant en net als gisteren is Delio onze serveerder. Echt blij zijn we daar niet om, want zijn Engels is erbarmelijk en hij loopt alsof er stroop onder zijn schoenen zit! Dit restaurant heeft lekker eten, maar krijgt van ons geen hoge punten voor de service.

In ieder geval smaakt het Chesapeake Benedict ontbijt weer erg lekker. Ook delen de kinderen en ik een bordje met zoete aardappel "home fries", blokjes zoete aardappelen, die in bruine suiker gebakken zijn. Erg lekker moet ik zeggen!

Dan is het inpakken en uitchecken geblazen. De ski locker moet om 11 uur leeg zijn, anders krijg je een penalty. Het gaat allemaal heel vlot, tot Rick Katja opdracht geeft de van te starten om hem alvast op te warmen. Wat ze ook probeert, er is enkel een klik te horen, de van is helemaal dood!!

Gelukkig hebben we zelf een startkabel en stappen er net twee jonge mannen, die bij het resort werken, naast ons uit hun auto. Ze bieden meteen aan te helpen en gelukkig start de van onmiddellijk!

We rijden naar de tubing, waar je in enorme opblaasbanden de heuvel af glijdt. We willen eigenlijk ook de berg achtbaan doen, dat is een van vier (geloof ik) in dit land, maar die blijkt helaas pas om 15 uur open te gaan. Dat is te laat voor ons om op te wachten.

Vooral Saskia is erg teleurgesteld, maar zij heeft hem tenminste een keer gedaan met Samira op zaterdag. En zo blijft er iets hier in Wisp om voor terug te komen (al zouden we dat zonder achtbaan ook zeker doen).

Het tuben gaat heerlijk. Al vasthoudend aan elkaars banden zoeven we de heuvel af en een "magic carpet" liftje trekt ons dan weer naar boven de berg op. Het weer is zo lekker, dat Katja en Saskia hun jas zelfs uit doen. Dat is voor mij nog te koud, maar het is wel een verademing na de enorme kou van de afgelopen dagen.

Na een uur of twee glijden is het lunchtijd. Alweer krijgt Rick de van niet aan de praat. Gelukkig is er dit keer een mede-Virginiaan aanwezig, die met graagte helpt ons op weg te krijgen. Rick verkondigt, dat hij er vanavond nog een nieuwe accu in gaat zetten.

We vinden een leuk Mexicaans restaurant, de Santa Fe Grille, in het stadje en krijgen een tafeltje bij het raam. Iedere vijf minuten gaat Rick de van starten om zeker te zijn, dat we straks weg kunnen. Inmiddels ontdekken Kai en ik een enorme roodstaart havik in de bosjes vlakbij.

Het eten is weer erg lekker en dit restaurant iets om ons te herinneren voor een volgend bezoek hier. Katja en ik eten een garnalenwrap met guacemole en spinazie in een volkoren tortilla. Een lekkere combinatie, die ik thuis ook makkelijk zou kunnen maken.

Na het eten rijden we langs de havik, die er nog steeds zit. Het is een machtig dier, maar als ik uitstap om een foto te maken vliegt hij met grote vleugelslagen weg. Jammer!

Via de National Freeway, I-68, een "Maryland Scenic Byway" rijden we weer richting Virginia. Onderweg zien we van alles: boerderijen met silo's en mooie rode schuren, ijspegels van gesmolten sneeuw langs de rotsen, herten en meer.

Een van de dingen, die reizigers in dit gebied wellicht zijn opgevallen, zijn de drie grote kruisen langs de kant van de weg. Het kruis in het midden is goudkleurig en de andere twee lichtblauw. Het middelste kruis symboliseert het kruis, waaraan Jesus stierf, en de andere twee de kruisen van de twee dieven, die met hem stierven.

In 1984 begon een dominee van Duitse afkomst met deze kruisen. De hele geschiedenis kun je hier lezen. Er staan ook andere kruisen langs de weg, maar die hebben een tragische betekenis, want daar is iemand door een auto ongeluk om het leven gekomen.

Nadat we door historisch Cumberland zijn gereden gaan we over het Eastern Continental Divide. Vanaf deze lijn lopen alle wateren de Atlantische Oceaan in, als ik het goed begrijp.

Weer even later rijden we door Sideling Hill. Ja, erdoorheen, want de heuvel is doormidden gekliefd om plaats te maken voor I-70. Hierdoor kun je allerlei soorten rots zien, soms wel 350 miljoen jaar oud. De hoge heuvelwanden aan weerszijden krijgen bijna geen zon, waardoor er hele ijsformaties zijn ontstaan, een mooi gezicht.

Rond 17 uur rijden we weer over de American Legion brug Virginia binnen. We halen meteen ook Cosmo op, want dat kan maar tot 19 uur. Ook koopt Rick een nieuwe accu voor de van, die hij er meteen in zet.

Met vereende krachten pakken we uit en ruimen we op, al zal de wasmachine morgen nog even draaien met alle ski spullen erin. We bestellen wat Thais eten voor het avondeten. Op tv is de State of the Union van President Bush, maar daar hebben Rick en ik geen zin in, dus die blijft uit. En dan zit dit leuke lange weekend er echt weer op.

Alle foto's kunnen hier bekeken worden. En hier en hier filmpjes van het tuben, die wel laten zien, hoeveel lol we hadden (om de een of andere reden laat Blogger op het moment geen filmpjes codes toe).

Volle ski dag

Om half negen open ik mijn ogen, na een nacht vol leuke dromen, waarin ik zelfs met Johnny Depp kletste en bij het wakker worden besloot, dat ik best een boek zou kunnen schrijven over deze dromen. Het was een heel ingewikkeld verhaal, dat ik nu dus weer helemaal vergeten ben. Vreemd is dat toch altijd!

Als ik het gordijn open zie ik, dat de wereld nog wat witter is geworden, dan gisteren. Het ziet er idyllisch uit en sneeuwt nog steeds. Ik bedenk me, dat de mensheid toch een vreemde soort is, om expres in zulk weer op twee stokken een berg af te gaan glijden!

Maar ik ben getrouwd met een ski fanaat en binnen het kwartier (!) zitten we samen beneden aan het ontbijt in het restaurant van het resort. De kinderen wilden niet mee, maar zijn achtergelaten met de instructie zich wel klaar te maken. Gisteren aten we in het cafetaria, maar de keuzedaar was abominabel. Het restaurant heeft wel een lijst met lekkere gerechten.

Buiten sneeuwt het gestaag verder, ik vind het wel leuk, dat deze ski vakantie ook echt winters is met sneeuw overal, niet alleen op de pistes. Dat is hier aan de oostkust lang niet altijd het geval. Het vriest ook, dus de conditie van de pistes zal, net als gisteren, goed zijn.

Rick bestelt de creme brulee French toast en ik de Chesapeake benedict: een Engelse muffin met een Maryland (daar zijn we tenslotte nu) crabcake en een gepocheerd ei, de Hollandaise saus vraag ik er apart bij, anders zwemt het er meestal in. Het is werkelijk heel erg lekker! Ik heb weleens eerder gerookte zalm benedict gehad, maar nog nooit met crab.

Rick krijgt een enorme portie, vijf sneeen French toast! De helft daarvan neemt hij mee naar de kamer en Kai doet er ook zijn ontbijt mee. De meisjes gaan in het cafetaria eten en we ontmoeten elkaar bij de lift.

Op deze berg zijn de groene pistes voornamelijk aan de linkerkant, terwijl de meer gevorderde pistes aan de rechterkant liggen. Alle liften komen bovenaan bij elkaar. De kinderen hebben er genoeg van hun langzame oude moeder te vergezellen en bovenaan de berg splitsen we op. Zij gaan de blauwe pistes doen, terwijl Rick met mij meegaat. Ik verzeker hem, dat dat niet hoeft, maar hij antwoordt dan altijd, dat hij het al fantastisch vindt, dat ik skien heb geleerd. Inderdaad was dat een grote persoonlijke overwinning en meer dan een beginnerspiste zie ik mezelf nooit uit eigen beweging doen. Ik vind dat ook nergens voor nodig.

Rick evalueert mijn skien op mijn verzoek. Ik heb zelf het gevoel, dat mijn bochten een stuk netter en beter gaan, de skis zijn niet meer constant in een v-vorm, maar netjes naast elkaar. Hij beaamt, dat hij het keurig vindt gaan, veel beter zelfs, dan in november!

Terwijl ik rustig ski neemt Rick allerlei zijpistes, blauwe en zwarte. Hij komt dus gelukkig niet tekort, want als hij vindt, dat hij de hele tijd bij mij moet hangen, begin ik me schuldig te voelen. Op de liften vermaken we ons met het kijken naar de perfekte sneeuwvlokjes, die op onze broeken landen. Inderdaad allemaal anders en net bloempjes, heel mooi!

Als we rond een uur weer terug naar de lodge gaan voor de lunch, heeft Rick alle trails aan die kant van de berg geskied. De kinderen hebben we intussen ook weer gevonden. Het is beduidend minder druk dan gisteren met vrijwel geen wachttijd voor de liften. Ook zij hebben dus heel wat terrein kunnen skien.

Vandaag kies ik de gewone chili in een broodbowl als lunch. Chili vind ik gewoon bij dit winterse weer horen en de bonen en groentes erin zijn ook gezond. Verder is er veel gefrituurd spul, waar ik niet warm van kan worden. Hoewel, de kinderen en ik delen een frietje, heerlijk met mayonnaise!

Opgewarmd en met volle magen pakken we ons weer in voor de kou buiten. De wind van gisteren is er nog steeds en met de sneeuw is het zaak alles te bedekken. Dus, skibril op, hoed op, handschoenen helemaal in jack gestopt (geen stukje Petra is meer zichtbaar!) en dan nog krijg ik vooral koude vingertoppen. Als iemand daar een oplossing voor weet, ik hoor hem graag! Geen enkel paar handschoenen, hoe speciaal ook, helpt daartegen!

Nu vind ik echt, dat Rick recht heeft op zijn blauwe en zwarte pistes en verzeker hem, dat ik me net zo goed alleen vermaak. Hij geeft pas toe als blijkt, dat Saskia ook liever verder gaat op de groene pistes. Het is wel lief, dat hij zo bezorgd om mijn welzijn is, maar ik weet, dat het hartstikke saai voor hem is, die beginnerspistes.

Saskia en ik skien naar beneden en de wind waait zo hard, dat ik mijn capuchon niet op kan houden. Brrr!!! Onderaan bij de lift zegt Saskia opeens: "Hee, Mammie, dat is Mrs. H. hier voor ons!" Ik kijk eens beter en verdomd, het is Susan, een goede kennis, die in de straat achter ons woont! Hoe klein kan de wereld zijn?

Zij is verdwaald en vraagt of wij weten, hoe ze bij de lodge terug komen. Ze is samen met haar achtjarige zoontje, die nog maar net skiet. Omdat Saskia en ik toch ook naar de lodge terug willen, skien we samen terug.

Dat duurt nogal lang, want achtjarige Steven valt vaak, maar hij zet wel door! Zonder gezeur of gejammer staat hij zo weer op en gaat dan verder in zijn V de berg af. Saskia is allang onderaan de berg beland, maar Susan en ik nemen van de gelegenheid gebruik wat bij te kletsen. Zo grappig om elkaar zo onverwachts ver van huis te ontmoeten!

Het is kwart over drie en Saskia heeft er genoeg van. Ik help haar met haar skis en breng haar terug naar de kamer. Zelf ga ik er meteen weer op uit, want ik heb nu de smaak te pakken. Het duurt altijd even, voor je de pistes op een nieuwe berg door hebt en nu weet ik, welke ik lekker vind skien.

Nog net heb ik tijd om de lange rit via de Happy Camper, Backbone Pass en Big Dipper te maken. Die liften gaan om kwart over vier dicht. Als ik bij de lift sta, belt Rick. We ontmoeten elkaar weer bij de volgende lift en bovenaan de berg ook Katja en Kai.

Nog drie keer hebben we de tijd om naar boven te gaan, we nemen de laatste lift omhoog. Dan hebben we bij elkaar zo'n vijf uur geskied vandaag en mijn benen voelen dat! Moe en voldaan breng ik Saskia's en mijn skis terug en dan ontspannen we ons in de kamer.

We hadden ons allemaal voorgenomen voor het eten te gaan zwemmen, maar alleen Saskia heeft daar nog oren naar. De rest is uitgeteld na zo'n hele dag buiten. Ook nu weer besluiten we gewoon in het hotel te eten. Niets is makkelijker, dan een gang door te lopen en plaats te nemen aan een gezellige tafel. Volgende keer zullen we misschien de restaurants in het plaatsje uitproberen.

Helaas gaat het vanavond niet zo makkelijk, als de andere avonden. De hostess, die op twintig centimeter naaldhakken loopt en een gezicht als een oorwurm heeft, verkondigt, dat we wel een half uur zullen moeten wachten.

We nemen dus plaats aan de donkere bar om tv te kijken. Als Rick vraagt, of we dan iets kunnen drinken, blijkt, dat dit op zondag een "dry county" is. Met andere woorden, er wordt geen alcohol geserveerd. Maar kennelijk betekent dat ook, dat er niets anders wordt geserveerd, tot we aan tafel kunnen.

We wachten en wachten en dan ga ik toch eens vragen, wat er met onze tafel is, want ik heb al zeker een gezin van vijf weg zien gaan. Oh ja! Die tafel van vijf, ja, die is klaar, hoor! Zucht!

Gelukkig is het eten wel weer erg lekker. De crabdip is super en mijn gamba's marsala ook. We zitten wel bijna te slapen aan tafel. Het warme haardvuur en de rozige wangen maken zeer slaperig! Heel passend is er skien op tv en zo gaan we de laatste nacht van deze korte ski vakantie alweer in.

Wisp

Om zeven uur worden Rick en ik letterlijk wakker gerockt! Kennelijk waren de gasten voor ons ski fanaten en ook nog hardhorend! Hun alarm is zo hard, het zou een leger op krijgen! In het donker probeer ik het zo gauw mogelijk uit te krijgen, maar dat lukt niet zo.

Daarna val ik weer in een rare droomslaap. Het is een lekker bed in dit hotel, maar wel erg warm om te slapen. Geen van de ramen gaan open, dus we bevinden ons in de rare situatie, dat we met koud vriesweer de airconditioning aan moeten hebben om het voor ons vijven op temperatuur te houden.

Rick staat als eerste op, hij heeft denkelijk nog wat jet lag. Hij gaat alvast een ski run doen en brengt dan koffie mee terug. We zien hem allemaal door het raam van de kinderen naar beneden skien.

Het heeft, zoals altijd, nogal wat voeten in de aarde om de tieners klaar te krijgen, maar om half tien zitten we eindelijk aan het ontbijt. We eten dat in de gigantische "food court". Dit is een eetzaal met lange tafels en honderden stoelen.

Er wordt een "buffet" geserveerd voor $8,50. Dat heeft roerei, croissants en ander spul, waar ik eigenlijk helemaal niet in geinteresseerd ben. Ik schep wat ei en een croissantje op. Maar dan zie ik, dat de keuze veel groter is en goedkoper! Gauw zet ik het bordje weer terug en bestel een groente omelet.

Dat smaakt allemaal super, ook met de kop koffie van Starbucks erbij en we kunnen weer even vooruit. We gaan met de lift voor ons hotel naar boven en nemen dan de eerste groene piste naar beneden. Alleen maken we ergens een verkeerde afslag, de bewegwijzering is veel minder goed, dan bij andere resorts, en belanden op een blauwe piste (moeilijker).

Bibberend glijd ik naar beneden! De anderen hebben er helemaal geen moeite mee, want allemaal hebben we genoeg geskied om de meer gevorderde pistes aan te kunnen. Maar ik moet nog steeds iedere keer een grote drempel over en ik wil me gewoon lekker voelen, al skiend, en niet angstig omdat het allemaal te stijl is.

Natuurlijk geraken we allemaal prima beneden en zolang ik niet naar beneden kijk valt het ook allemaal wel mee, maar van mij hoeft dit verder niet meer! Ik beperk me tot de zekerheid van de groene pistes!

Gelukkig heeft deze berg daar een heel aantal van en ze zijn allemaal prachtig en lekker breed. We doen de "Happy Camper" (waar ik wel heel happy van word, want die gaat echt lekker!), de Backbone Pass, de Big Dipper, de Possum en nog een stel. Het gaat allemaal lekker, maar het is berekoud met een snijdende wind!

Om een uur of een heeft Saskia eindelijk contact met Samira, een klasgenootje, dat dit weekend ook hier is. Ook Kai en Katja hebben al bekenden gezien, Fairfax County is volop aanwezig!

Bij het restaurant ontmoeten we Samira en haar ouders en Saskia gaat me om Samira wat skien te leren. Wij gaan intussen lunch halen, want de kou maakt, dat we flink trek krijgen. Mijn lunch wordt een "witte" chili: witte bonen met kip, dat allemaal in een brood"bowl". Dit is volgens mij ook iets typisch Amerikaans, een rond broodje, dat uitgehold wordt en daarin wordt de soep of chili geschept. Super lekker!

Het is fijn om even op te warmen, want mijn tenen en vingers hadden het wel gehad. Na een uurtje zijn we klaar om verder te gaan, maar dan komt Saskia terug, dus we kopen ook gauw lunch voor haar. Daarna gaat zij met haar vriendinnetje leuke dingen doen en wij gaan verder met skien.

Het weer is er niet beter op geworden. Het sneeuwt zo af en toe en de wind is snerpend. Maar de uitzichten zijn prachtig en het mensen kijken ook erg leuk. Toch ski ik nog tot vijf uur, dan zijn mijn vingers gevoelloos en mijn tenen ijskoud en dat werkt door naar de spieren. Het is zaak om naar binnen te gaan.

Rick, Katja en Kai willen door blijven skien, tot het donker wordt. Vanavond zijn de pistes tot 21 uur geopend en zij blijven er tot 18:30 op! Eigenlijk wil ik wel de hot tub in, maar ik loop er langs en hij zit vol met tieners. De hot tub hier is helaas ook nog kleiner, dan degene, die wij thuis hebben!

In de kamer douche ik dus gauw en kijk dan lekker tv. Al gauw wordt er geklopt en komt Saskia terug van haar avonturen. Ze heeft de achtbaan hier gedaan, maar het tuben was vol, dus daar kregen ze geen kaartjes voor.

Als de anderen terugkomen zijn ze helemaal enthousiast. Ze hebben natuurlijk de hele dag met langzame mij op moeten trekken (wil ik absoluut niet, maar Rick staat erop) en nu de kans gehad het moeilijkere gedeelte van de berg te proberen. Ook Kai op zijn snowboard is de blauwe pistes afgegleden. Knap, hoor!

Al hebben we een hele brochure met menu's en advertenties van restaurants in de omgeving gelezen, we besluiten toch weer terug naar het DC restaurant in het resort te gaan. De DC staat trouwens voor Deep Creek (naam van het grote meer hier) en niet voor District of Columbia, waar wij in onze buurt aan gewend zijn.

We kunnen binnendoor lopen, geen jassen nodig en hun eten was gisteren voortreffelijk. Vandaag is dat niet anders. We smullen van de crab dip en calamari en mijn zalm met kokosnoot is zeer smaakvol bereid. De atmosfeer is ook gezellig met een haardvuur in het midden.

Na het eten gaan Rick, Katja en Saskia nog zwemmen en dan zitten we doodmoe in de kamer. Het zal niet lang duren voor iedereen zijn of haar bed opzoekt!

(internet is hier maar moeizaam, dus foto's zullen later komen)

Hallo uit McHenry, Maryland!

Onze county is dit weekend de enige in de omgeving, die vier dagen vrij heeft van school. En daar gaan we gebruik van maken, want hier krijgen we geen week wintervakantie! Dit is het weekend bij uitstek om te gaan skien, want tijdens de andere lange weekenden heeft iedereen vrij en nu alleen wij! De leerkrachten van Fairfax County hebben kennelijk langer nodig, dan anderen, om over de rapporten te delibereren.

Om te beginnen slapen we natuurlijk uit. Met uitzondering van Rick, die staat rond zeven uur ergens op, wat ik nog goed vind voor een tijdsverschil van vijf uur! Ikzelf sta om half negen naast mijn bed en meteen biedt Rick aan een Starbucks rondje te doen. Daar zeg ik nooit nee tegen!

Na gesmikkeld te hebben van de lekkere warme sandwich en de speciale koffie neem ik Cosmo mee uit. Het vriest flink en waait hard en ik vergeet mijn hoofdband! Dat voelt niet lekker! Maar ik heb net met moeite mijn Nordic Walking stokken aangedaan en heb geen zin terug te lopen.

Dit is de eerste keer in zeker een jaar, dat ik die stokken gebruik. En met Cosmo erbij is dat zeker een uitdaging. Over het algemeen loopt hij voor me uit, maar naarmate de wandeling vordert begint hij steeds meer te snuffelen en achter me om te lopen. Het wordt op een gegeven moment ergerlijk. Maar toch lopen we zo'n vier kilometer voor ik genoeg van de kou, het getrek en alles heb.

Thuis is iedereen al hard aan het inpakken. Correctie: Rick is hard aan het inpakken en heeft met veel moeite eindelijk de kinderen hun bed uit. Gelukkig zitten alle ski spullen nog vrij compact bij elkaar na de reis naar Breckenridge met Thanksgiving.

Ons doel is om om 14 uur te vertrekken. Ik zet mijn doelen graag vroeger, dan de ware "deadline", want ik ken mijn gezin. We eten allemaal lunch en pakken het laatste in. Dan brengt Rick Cosmo naar de kennel en gaat nog langs de bank.

Om tien over half drie trekken we dan eindelijk de deur achter ons dicht. De reistijd naar het Wisp ski resort in McHenry, Maryland, bedraagt, als het goed is, twee uur en drie kwartier.

Het verkeer is voor dit gebied redelijk goed te noemen, zeker voor een vrijdagmiddag! We staan slechts zo af en toe in een kleine file en zijn voor we het weten Virginia uit.

Als we eenmaal het stedelijk gebied rond Washington uit zijn wordt het genieten voor mij. Iedere rode schuur met daarbij horende vervallen silo vind ik fantastisch. De kleine, slaperige dorpjes met een oud kerkje zijn pittoresk. Hier in Maryland is het ook naast de snelweg interessant kwa landschap. In Virginia rijd je dan meestal alleen door bossen.

Via de interstate 270 en 70 geraken we uiteindelijk op de interstate 68 en dan gaan we de bergen in. Hoe hoger we klimmen hoe sneeuweriger het wordt. De uitzichten van bovenaan de heuvel zijn adembenemend, vooral terwijl de zon onder gaat. Als we Garrett County, waar ook onze bestemming ligt, binnen rijden is het overal wit.

Op een gegeven moment zie ik een hele kudde herten bovenop een heuvel grazen. De kinderen zijn daar ook wel enthousiast over, nadat ik ze uit hun Zune wereld heb gehaald. Even later zie ik een prachtige uil zitten. Ik ben de enige in de auto, die hierin is geinteresseerd, alle anderen luisteren naar muziek en als ik iets zeg is het "He?" en dan gaat het oordopje uit. Ik ben waarschijnlijk gewoon heel raar, ik prefereer het geluid van de natuur om me heen, ik heb mijn Zune zelfs thuis gelaten.

Eindelijk komen we bij de afrit vanaf de interstate en rijden door plaatsjes als Accident, Maryland, een naam, waarvan we in een deuk liggen! Er ligt zeker tien centimeter sneeuw overal, toch wel leuk, als je naar een ski resort gaat.

Het is flink druk als we naar het Wisp hotel rijden. Gelukkig blijken de meesten alleen mensen op te halen en gaat het inchecken vlot. Terwijl Rick binnen is halen we een karretje en laden alles uit de auto.

We hebben kamer 604, vlak tegenover de liften. Daar staan twee bedden in de slaapkamer en een bed in de "woon" kamer. We hebben uitzicht op de ski pistes, wat echt erg leuk is!

De kinderen bepalen meteen, dat er een op de opblaasbare matras gaat, die we mee hebben genomen. Saskia gaat op de bank slapen met haar meegebrachte kussen en deken en de derde zal op het uitklapbed (Murphy bed, waar die naam vandaan komt is me een raadsel) slapen. Zo hebben Rick en ik ieder ons eigen dubbele bed!

Nadat alles is neergezet in de kamer lopen we naar de ski verhuur plaats. We huren de skis en laarzen voor Saskia en mij daar. Inmiddels hebben de andere drie hun eigen spullen! Ooit wil ik dat ook, want dat scheelt toch weer tijd en gedoe. Maar voor nu huur ik 130 skis, die eigenlijk altijd aan kinderen worden gegeven. Daar voel ik me het secuurst op. En meestal huur ik maat 39 laarzen, maar nu blijken die opeens te groot en wordt het 38. Je weet toch nooit!

Omdat we in het hotel logeren krijgen we gratis lockers om de skis en snowboard in te doen. We leggen al het gehuurde materiaal dus weg en gaan dan naar het nette restaurant van het hotel.

Daar krijgen we meteen een tafel toegewezen. Het is er heel gezellig, alles is van hout en er brandt een haardvuur. We bestellen meteen wat appetizers: bruschetta met toast en een crab dip. Als hoofdgerecht neem ik de tilapia met ananassalsa, zoete aardappel gnocchi en boontjes, die werkelijk heel erg lekker is.

De anderen bestellen nog dessert, waarvan ik zo af en toe een hapje mee eet. Katja krijgt het verkeerde, maar dat wordt gauw goed gemaakt. Haar kaneel met rozijnen creme brulee is zo lekker, dat ik om hapjes moet bedelen!

Boven op de kamer zijn Kai, Rick en ik uitgeteld, maar Katja en Saskia gaan nog naar het zwembad. Voor een hotel als dit is dat flink groot en er is een hot tub. Enig probleem: alles wordt door de tieners overgenomen. Met uitzicht op de pistes en alles in het hotel aanwezig is dit wel de beste plek, waar we ooit voor een ski vakantie zijn beland!

Verrast!

De dag begint maar sombertjes en het is weer even een overwinning om uit het lekkere warme bed te stappen. Ook Saskia heeft daar moeite mee. "Nog vijf minuutjes, please!", gaapt ze, als ik haar maan om op te staan. Hoe dat volgend jaar moet, als ze er meer dan een uur eerder uit moet is me een raadsel!

Er worden sneeuwbuien voorspeld, maar als ik naar Mary Ellens huis loop is het alleen maar waterkoud. Marceleus is weer helemaal beter en heeft een aantal interessante nieuwe oefeningen. Daarom vind ik deze trainingen zo fijn, het halve uur gaat zo om!

Cosmo wacht thuis al ongeduldig op zijn wandeling. Terwijl ik met hem loop valt me op, hoeveel sneeuw en ijs (ook op sommige stoepen, grr!) er nog ligt van afgelopen donderdag! Het leek helemaal niet zo'n groot pak, maar het laat wel zien, dat het voor hier koud is geweest deze week.


IJzige stoep, waarvoor de eigenaar een boete verdient



Dit afzichtelijke ding staat in een tuin hier vlakbij, 's avonds zelfs met lamp erop!



Een straat hier in de buurt, vond het er zo Amerikaans uitzien met de postauto, basketbalnet en minivan

Nadat Cosmo weer aan zijn verschillende vriendjes onderweg heeft gesnuft (veel honden blaffen, maar twee zijn "vriendjes": een jonge Malamute en een oudere Golden Retriever), doe ik hem in de van en rijd naar Whole Foods.


Een van Cosmo's vriendjes

Tegenwoordig heb ik daarvoor linnen tassen in de auto, zodat ik geen plastic of papier hoef te gebruiken (hoewel ik beiden ook recycle: plastic voor Cosmo's uitwerpselen en papier om de oude kranten in te doen, anders worden ze niet opgehaald). Whole Foods (en in navolging daarvan ook Giant, dat van Ahold is) is daar een aantal maanden geleden mee begonnen en er zijn, zo om me heen kijkend, heel wat mensen, die er gebruik van maken.

Net als ik Katja thuis uit school verwacht, gaat de telefoon. Katja is helemaal overstuur, want gewoonlijk staat er een kleine auto naast de hare en nu was het een minivan. Door een inschattingsfout heeft ze langs de voorkant van de minivan geschaaft. De eigenaar is er niet, dus ik vertel haar een briefje met haar naam en nummer onder de ruitenwisser te schuiven.

Thuis blijkt, dat de zijkant van haar beetle aardig beschadigd is en met angst en beven zie ik het telefoontje van de minivan bestuurder tegemoet. Natuurlijk kan ik het niet laten Katja de les te lezen, al is die al goed overstuur en weet ze, dat ze heel wat zal moeten werken om de kosten van hiervan op te hoesten! Maar ja, gelukkig was het alleen blikschade en waren er geen mensen bij gemoeid. En eerlijk gezegd kan ik zelf ook niet zeggen, dat ik nooit zo'n stommiteit heb begaan.

Na een uurtje piept de call waiting door mijn telefoontje met Petra
heen. Het is een onbekende naam en nummer hier in Vienna, dus ik hang gauw op met Petra.

De dame aan de andere kant van de lijn is inderdaad de eigenaresse van de minivan. Ze is heel schappelijk, heeft zelf twee tienerzonen en al zulke akkevietjes aan de hand gehad. Ze stelt voor de verzekeringsmaatschappijen er buiten te houden, want, met een tiener als schuldige, zullen die ons beider premies fiks verhogen.

Ze gaat meteen naar de Vienna Body Shop en belt niet veel later terug, dat ze daar nog een extra bumper voor haar van hadden. Het totaal bedrag voor haar van zal $633 kosten. Oef! Maar het had erger gekund.

Meteen schrijf ik een cheque uit en Katja schrijft een verontschuldigende brief. Gelukkig rijdt haar auto nog gewoon en zullen we wachten, tot ze wat bij elkaar gespaard heeft, voor we daar een prijsopvraag voor gaan doen. Hopelijk is ze nu weer flink wakker geschud, dat er in een seconde iets kan gebeuren als je auto rijdt!

Vanmorgen, toen Rick belde vanaf Heathrow, verzuchtte hij, dat hij ons zo miste, dat hij wilde, dat we op het vliegveld stonden bij zijn aankomst. Maar zijn vlucht zou pas om 20 uur landen en hij heeft altijd zijn auto op het vliegveld staan. Bovendien kan ik niet in het donker rijden.

Maar langzaam vormt zich een plan in mijn hoofd. Ik kan natuurlijk wel een taxi nemen naar Dulles en dan met Rick terug rijden. Ik twijfel nog wat en gooi zelfs op Petra's aanraden kop of staart, waarbij de munt op kop valt, wat gaan betekent.

Dus bestel ik een Yellow Cab, die keurig om kwart over zeven voor komt rijden. De chauffeur heeft de achterbak al open, verwachtend, dat ik bagage zal hebben. Als ik vertel, dat ik geen bagage heb volgt een leuk gesprek.

De chauffeur komt uit Ethiopie (zoals heel veel mensen in dit gebied) en is hier via de groene kaart loterij. Hij gaat zelf binnenkort wel reizen, naar Dubai, waar een (zijn?) vriendin woont. Op mijn vragen over Ethiopie antwoordt hij enthousiast. Het is interessant om over zo'n heel andere maatschappij te leren.

Door al het gepraat zijn we al heel gauw op het vliegveld en ik loop naar de internationale wachtruimte. Daar is het tot mijn verbazing een drukte van jewelste, want er zijn maar liefst twaalf vliegtuigen ongeveer tegelijk geland.

Ook van Ricks vlucht staat er, dat hij geland is en ik bedenk me, dat hij natuurlijk meteen naar huis zal bellen. Gauw bel ik Saskia en instrueer haar te zeggen, dat ik op de wc zit. Dan ga ik, zoals altijd hier, me vermaken met mensen kijken.

Er komen allerlei mensen uit Qatar langs en kennelijk is er een medisch probleem geweest, want buiten staat een ambulance met zwaaiende lichten. Een vrouw in een burka en een man, die er als een sjeik uitziet, rennen met een van de ambulance mensen mee.

Daarna is het vliegtuig uit Bejing aan de beurt en een hele groep Chinese jongeren wordt door hun Amerikaanse gastgezinnen hartelijk ontvangen. De taalbarriere is er zeker, maar dat maakt niemand wat uit. Met handen en voeten wordt er gecommuniceerd.

Uit de twee vliegtuigen uit het Caribisch gebied komen mensen in korte broek en op teenslippers. Ik krijg het al koud, als ik ernaar kijk! Je weet dan toch, dat je naar de kou teruggaat? Ik zou dan tenminste mijn benen bedekken, maar ja, wie ben ik?

Eindelijk, na zeker drie kwartier, zie ik Ricks collega Walt naar buiten komen. Ik vraag hem of Rick dicht bij hem stond, maar hij antwoordt, dat het nog wel tien minuten kan duren en haast zich dan verder naar huis.

Van Rick zie ik zijn rode koffer eerder, dan hemzelf, maar de grote verrassing op zijn gezicht maakt het wachten helemaal goed! Ik spring in zijn armen en samen rijden we gezellig terug naar Vienna. We zijn weer compleet als gezin!

Boer zoekt vrouw

Beide dames voelen zich vandaag gelukkig goed genoeg om naar school te gaan. Helaas kan ik van mezelf niet hetzelfde zeggen. Er is geen virus gaande, maar alles doet pijn en ik heb een gigantische hoofdpijn. Eigenlijk zou ik het liefst gewoon terug naar bed gaan, als ik Saskia gedag heb gekust.

Mijn reumatologe had echter helemaal gelijk, toen ze zei, dat ik in de winter slechts een halve step verwijderd ben van een (situatie) depressie. Volgens haar is de combinatie pijn en lage temperaturen/weinig licht funest. Ik herken dat wel en ik ben niet de enige, waarvoor dat zo is, want vriendinnen herkennen zichzelf ook in die theorie.

Zaak is dus om het zonlicht op te zoeken als het er is. En vandaag is dat volop aanwezig! De lucht is staalblauw en de temperatuur waarempel boven nul. Cosmo en ik gaan er dus op uit. Ik parkeer weer bij Whole Foods, dat is het makkelijkst.

Op het W&OD pad lopen we in oostelijke richting voor de verandering. Het is erg uitkijken voor "black ice", plekken op het asfalt, die nat lijken, maar bevroren zijn. Ik ben als de dood voor zulke plekken, omdat ik er zo'n twintig jaar geleden op uitgleed met mijn fiets en mijn enkel ernstig brak, gedeeltelijk resulterend in de problemen, die ik heb met mijn spieren.

Maar de cardinalen en andere zangvogeltjes voelen kennelijk wat lente, ze zingen althans naar hartelust. Ik zie zelfs een paar mannelijke cardinaaltjes in een struik en ze blijven nog zitten ook! Helaas heb ik slechts mijn kleine fototoestelletje mee, maar ik geniet van het beetje kleur, dat deze vogeltjes aan de natuur geven.




Pluisjes



De natuur is zo saai en kleurloos, maar deze graspluimen zien er wel mooi uit

Na vijf kilometer zijn we terug en ik duik gauw Whole Foods in om wat bananen te kopen. Saskia heeft een nieuwe ontbijtliefde: een rijstcracker, pindakaas en plakjes banaan. Dat wil ik dus bevorderen, want zij eet heel moeilijk ontbijt en dat is toch de belangrijkste maaltijd van de dag.

Vanochtend belde Christine of ik wilde komen voor een wandeling en lunch bij California Pizza Kitchen. Zij is helemaal gestresst door al het verhuisgedoe en voelt de muren van het huis op haar afkomen.

Gauw spring ik dus onder de douche om op tijd klaar te zijn. Net als ik mijn haar wil gaan drogen belt Christine, dat ze op weg is Mallory ziek van school te halen. We spreken af toch te gaan lunchen, maar de wandeling schiet erbij in. Nu ben ik blij er al op uit gegaan te zijn.

De lunch wordt heel gezellig. We bestellen lekkere sesam kip dumplings, die we delen, en ieder een halve Thai Crunch salade, die met een heel lekkere pindasaus, die aan satesaus doet denken, komt. We hebben beiden meer dan genoeg van januari en waarom lijkt deze maand altijd zo ontzettend lang te duren?

Terwijl we eten belt Rick, hij staat voor Buckingham Palace. Ik ben blij, dat hij zo geniet. Ik vertel Christine, dat ik probeer hem niet te benijden, maar van haar mag ik dat best. Tja, vergelijk het schrapen van kots van het tapijt met het eten in een restaurant van Gordon Ramsay... Maar Rick weet dat ook en hij gunt het mij als ik ergens heen ga, zoals in 2006 met Petra naar Florida. Hij mag van mij dus volop genieten nu.

Op Nederlandse fora en emaillijsten geeft iedereen zo hoog op van "Boer zoekt Vrouw", dat ik nu toch weleens wil zien, wat daar zo leuk aan is. Nou, ik zit er meteen in! Wat een leuke show is dat en zo ontzettend Nederlands: het landschap, de mensen en het eten, wat ze eten!

Kai belt, dat zijn sandwich club vergadering voorbij is en of ik ze op kan komen halen. Michael en Charlie bellen hun ouders in de auto en de drie amigo's komen mee naar ons huis.

Zodra ik kan kijk ik verder op "Boer zoekt Vrouw", de tweede aflevering met het speed daten en dan de derde, waarin er drie overblijven.

Intussen belt Katja telkens (tot mijn ergernis, want ik zit "in" de show). Zij moet een politiek getint boek vinden en het is bij geen enkele boekhandel te krijgen. Stad en land (en dat is hier veel gebied!) bel ik af voor haar. Uiteindelijk is ze meer dan drie uur bezig met van bibliotheek naar boekhandel te rijden. En ik bel me te pletter, want er zijn nogal wat winkels en bibliotheken, die het misschien hebben! We zeggen uit volle borst "Hallelujah!" als ze om zes uur eindelijk met het benodigde boek het huis in loopt!

Vandaag is het ook mijn beurt om te "car poolen" voor Saskia en haar twee vriendinnetjes. Weer moet ik me onttrekken aan mijn computer, want boer Frans bepaalt net, welke drie dames hij zal uitnodigen op de boerderij. In ruil daarvoor krijg ik een supermooie zonsondergang te zien.

Als avondeten bestellen we Mexicaans van Tequila Grande, gegrilde garnalen voor mij. Het haalt niet bij Gordon Ramsay, maar smaakt toch erg lekker.

Het vermaak vanavond is American Idol en een nieuwe show: The Moment of Truth. Daarin worden aan de kandidaat vragen gesteld, die door een leugendetector gaan om op waarheid te testen. Klinkt zeker interessant, de vragen liegen er in ieder geval niet om! Na de eerste kandidaat en hoe zijn vrouw reageerde zou ik er zeker niet aan mee willen doen!

Afspraken maken

"Piep.......piep.......piep" Om kwart over drie word ik wakker en hoor om de zoveel seconden zo'n doordringend piepje, dat ik het niet kan negeren en niet weer in slaap kom. Duidelijk zijn de batterijen van een van onze alarms bijna op.

Overal in ons huis hangen rookalarms en koolmonoxide alarms. Waarom die dingen altijd midden in de nacht besluiten irritant te gaan piepen is me een groot raadsel! Als ik verder nog een oog dicht wil doen, zit er niets anders op, dan op onderzoek uitgaan, welke de boosdoener is.

Al gauw hoor ik, dat het geluid van beneden komt. Ik zie mezelf al op een ladder moeten klimmen, want sommigen van die dingen hangen flink hoog. Grommend loop ik door het donkere, koude huis.

En dan hoor ik de verlossende piep: hij komt van de muur langs de trap naar de basement. Opluchting! Hoera! Het is de koolmonoxide detector en die hangt gewoon aan de muur. Gauw trek ik de batterijen eruit, hopend, dat er de komende vier uur geen teveel aan koolmonoxide vrij zal komen. Mijn bed voelt nog warm en ik val in een diepe dromeloze slaap.

Daar word ik om kwart voor zeven weer met schrik uit wakker! Katja blijft ziek thuis en dus moest Kai vroeger op om de bus te halen. Gelukkig is hij zelf op tijd opgestaan en helemaal klaar om te gaan.

Beneden lees ik de emails van Katja's leerkrachten en de meesten vinden, dat ze een "break" heeft verdiend en hun test kan ze morgen of overmorgen overdoen. Maar haar Engelse lerares schrijft, dat ze het weerbericht niet vertrouwt en dus morgen en overmorgen geen make up tests doet. Katja zal maandag haar test in moeten halen.
Ook schrijft ze, dat ze niet snapt, waarom Katja niet gewoon vandaag kan komen.

Katja heeft nog steeds een misselijkmakende (letterlijk) hoofdpijn bij het wakker worden (bedankt, trouwens, voor alle opmerkingen en suggesties, haar migraines zijn hormonaal). Ik leg dat uit in mijn email terug en ook, dat het weerbericht er prima uitziet voor de komende dagen. Nu mag ze morgen komen (tenzij het zoontje van de lerares ziek is, dan wordt het donderdag). Probleem is, dat al deze testen voor vrijdag gedaan moeten worden, want de cijfers van dit semester moeten naar de colleges gestuurd.

Saskia blijft ook al thuis met een algemene malaise, misselijk en wat koorts. Het is naar waterkoud buiten en als ik de school bel om haar af te melden verzucht de administratrice, dat ik vandaag al de zoveelste ben. Er heerst dus zeker iets! Hopelijk is iedereen wel voor het weekend weer beter!

Als ik bij Mary Ellen aankom voor de personal training is iedereen daar ook al ziek! Ook Marceleus vertelt, dat hij zondag verschrikkelijk ziek was en hij snift en hoest nog steeds. Ik besluit ter plekke om niets aan te raken en meteen thuis mijn handen te wassen! Die virussen zijn bij mij helemaal niet welkom!!

Cosmo wil natuurlijk ook uit, al lokt het me helemaal niet met dit weer. Het liefst zou ik terug mijn bed in kruipen. Maar zoals altijd vrolijkt de enthousiaste hond me op. We lopen door het ijzige Nottoway Park, waar ik erg moet uitkijken niet uit te glijden.

Thuis vind ik Saskia slapend op de bank en Katja ronkend in haar bed. Ik sluip weg naar Whole Foods, waar ik voor ons alle drie een gezonde lunch koop. Hopelijk helpen de extra vitamines en zeer verantwoorde voeding de weerstand!

De middag besteed ik aan de telefoon, want ik heb nu bijna een maand mijn hoofd in het zand gestoken wat betreft alle doktersafspraken, die gemaakt moeten worden. Ik vind januari zonder al vervelend genoeg, maar in februari heb ik dat excuus niet meer.

Als eerste zoek ik een gynaecologe op. Katja heeft nogal wat hormonale problemen en de kinderarts kan daar niet bij helpen (bovendien wordt ze 18 en te oud voor de kinderarts). Katja wil per se een vrouwelijke arts en ik eigenlijk ook wel.

Dat blijkt helemaal niet makkelijk te zijn. De eerste praktijk neemt niet voor januari 2009 (!) nieuwe patienten aan. De tweede pas in november, dus als de derde me een afspraak in mei aanbiedt grijp ik die met beide handen aan!

In rappe successie volgen de orthodontist (voor Saskia), de oogarts (de kinderen), de tandarts (voor mij), de endocrinoloog (voor mij), de dermatoloog (voor Katja) en pfff, dat is voorlopig weer even genoeg! In de eerste week van februari hebben we vier afspraken. Nou ja, we kunnen er ook maar beter meteen vanaf zijn.


Kai en Saskia maken een gezonde smoothie (Maaaam! moeten we nu weer lachen?)



Leah komt langs en Cosmo en Diego spelen (het ziet er erg wild uit, maar zo spelen ze nu eenmaal)



En zo willen we er allemaal wel bijliggen!

Vanavond is weer American Idol en dat is precies de grappige afleiding, waar ik zin in heb. Ik mis Rick altijd, als hij op reis is, maar in de winter toch een stuk erger, dan in de zomer! Zijn vrolijke lach brengt een figuurlijke zon in huis. Nog twee nachtjes, natuurlijk zijn die zo voorbij!

Winters natuurschoon

Rick is gisteren na een heerlijke business class vlucht goed in Londen aangekomen. Duidelijk is hij nog niet gewend aan het tijdsverschil, want om kwart voor zes vanochtend gaat de telefoon. Het nummer is "Out of Area" en ik neem slaapdronken op. "Good morning!", klinkt een enthousiaste en heel wakkere Rick. Hoe bedoel je, "good morning", het is hier verdorie pas kwart voor zes! Gauw hangt Rick op met de belofte later weer te bellen.

Omdat noch hij, noch Saskia (die bij Tabatha logeert) bij me in de kamer slaapt, heb ik het lekker koud laten worden. Ik nestel me dus nog lekker in mijn warme dekbed en slaap tot half negen door. De zon prikt door de lamellen, maar ik weet, dat er buiten frigide temperaturen zijn.

Rillend laat ik Cosmo uit en ren dan naar binnen om warme koffie te maken! Het is vandaag een vrije dag voor de scholen, want het is Martin Luther King Jr.'s Birthday (althans de viering daarvan, want zijn ware verjaardag was de 15e).

Deze "holiday" is een controversiele, die pas sinds 2000 in alle staten wordt gevierd. Ik herinner me nog het gedoe in de jaren tachtig, toen Reagan helemaal tegen deze vrije dag was, maar geen kans had op een veto, omdat het Congres genoeg stemmen had dat omver te gooien. Ik vind het erg goed, dat een man, die gelijke rechten zo voor stond, rond zijn verjaardag wordt geeerd.

Het vriest 13 graden als ik opsta en ik heb mijn hoop gevestigd op Mary Ellen om me naar buiten te slepen. Maar zij belt, dat ze een erge verkoudheid heeft en natuurlijk daarmee geen zin heeft vijf kilometer door de vrieskou te lopen.

Nu moet ik dus doorzettingsvermogen hebben, want gisteren heeft Cosmo ook al geen goede wandeling gehad. Vandaag moet ik eraan geloven, want hij heeft die beweging nodig. Ik kleed me aan alsof ik ga skien, maar met gewoon wandelen blijf ik niet warm genoeg merk ik al meteen. Ik besluit Garmin in te stellen op een interval van twee minuten joggen, twee minuten snel wandelen en daarmee blijven mijn voeten en handen warm. Helaas speelt mijn kuit halverwege weer op. Ik had gehoopt, dat die over zou zijn, want "gewoon" lopend voelde ik hem niet meer.

Thuis doe ik toch warmere kleding aan, want ik heb Kai al weken beloofd vandaag naar Great Falls te gaan. Op deze leeftijd is het vaak moeilijk een connectie te vinden met hem, maar liefde voor de natuur is iets, wat we gemeen hebben.

Nog steeds is de directe weg naar de watervallen van ons uit opgebroken, dus ik moet flink omrijden door het drukke Tysons Corner. Maar zodra ik van de snelweg af ga rijden we door prachtig gebied met landgoederen, waar we ons aan vergapen.

Bij de ingang van het park laat ik mijn America the Beautiful pas zien en weiger het foldertje, inmiddels kennen we het park wel goed genoeg om wat papier te besparen. Het is drukker, dan ik had gedacht, waarschijnlijk vanwege de vrije dag vandaag.

Het weer is volop zon, geen wolkje aan de lucht, wat de watervallen op hun allerbest laat zien. Ook zit er een goede hoeveelheid water in de rivier en de ijsafzettingen op de rotsen maakt het allemaal een spectaculair uitzicht.

We gaan eerst naar alle drie de uitkijkpunten, waar ik ook maar meteen de opdracht voor mijn fotografie les volbreng. De les deze week gaat over lens lengte en we moeten een foto met wijdhoek, een foto met normale (50mm) en een foto met telelens van dezelfde locatie maken. Wat beter, dan een groep watervallen om dat te doen?


Filmpje:


Foto's:


Inmiddels laat Kai Cosmo springbok zijn. Ze beklimmen de rotsen en ik houd mijn hart vast! Dat vind ik wel het leuke aan de Virginia kant van de watervallen: het is er ruw en ruig en enkel de aangebrachte platforms zijn door de mens gemaakt. In Maryland is er een heel houten pad aangelegd en lekker klimmen is er daar niet bij.


Het "pad" is meer een klimpartij over rotsen op sommige plaatsen

Nadat we genoten hebben van de watervallen lopen we in de richting van de dam. Kai is nog nooit deze kant op geweest en hij geniet zichtbaar. Het is altijd leuk om mijn heel rustige zoon wat los te zien komen.


Het ijs is hier wel dik genoeg en breekt niet door stenen



A boy and his dog







Uitzichten op de dam

Samen met Cosmo glijdt hij op de bevroren stukken en gooit stenen op het ijs om te zien of het zal breken. Samen bestuderen we het werk van de bevers en hun burcht, waar ze vast en zeker overwinteren, hoewel we geen teken van leven zien.


De beverburcht

Vlak boven onze hoofden zien we een paar turkey vultures (kalkoengieren?) vliegen. Dit zijn lelijke beesten, maar hun typisch rode koppen vind ik toch wat hebben.


Ondanks de mensen bij de uitzichtspunten is het verder in het park uitgestorven. Er ligt nog wat achtergebleven sneeuw en overal ijs. Het vriest ook nog flink, dus een frisse neus halen we zeker!

Onze magen beginnen te rommelen, dus we lopen terug naar de auto. In Vienna stoppen we bij Subway en halen sandwiches, ook voor de meisjes thuis. Ik blijf hun kippenborst sandwich het lekkerst vinden.

Katja werkt zich al het hele weekend te pletter voor alle testen, die haar volgende week wachten. Als we thuis komen vertelt Saskia, dat ze naar een klasgenoot is om een projekt af te maken.

Ook vertelt Saskia, dat Laura, mijn massagetherapiste, heeft gebeld. Zij heeft longontsteking (en klonk volgens Saskia vreselijk). Het zal dus wel even duren, voor ze weer een massage kan geven. Natuurlijk vind ik dat heel naar voor haar, maar stiekem heb ik ook medelijden met mezelf, want ik verbijt nu toch echt heel wat pijn en heb eigenlijk hard een massage nodig.

Na de lunch ga ik meteen op weg naar Chantilly om Katja's skis en laarzen op te halen. Ik voel mijn energie verminderen en als ik nu niet ga, gebeurt het vandaag niet meer. In de auto belt Christine me. Zij hebben de kans om hun huis professioneel in verkoopbare staat gebracht te krijgen.

Dat is natuurlijk fantastisch, want dat kost gewoonlijk honderden dollars. Het is een loting tussen hen en een ander huis. Ik hoop dus, dat ze winnen! Maar Christine geeft toe even flink gehuild te hebben, want het komt nu allemaal zo dichtbij! Ik vind het ook helemaal niet leuk, maar probeer zoveel mogelijk tot steun te zijn en mijn eigen gevoelens opzij te schuiven.

De skis zijn gelukkig klaar, want de Ski Chalet man verzekert me, dat ze gewoonlijk niet binnen twee dagen hun werk doen. Hij heeft er duidelijk de pest in, dat wij dat wel voor elkaar kregen. Als ik zeg, dat we vrijdag al op reis gaan, antwoordt hij, dat "iedereen" vrijdag op reis gaat. Ok, iedereen in Fairfax County dan, want verder heeft niemand een lang weekend! Ik erger me aan hem, maar loop met de skis en laarzen weg en dat is waar ik voor kwam.

Katja komt beroerd thuis. Ze heeft een migraine, maar eet toch haar lunch van Subway nog. Ze is helemaal wanhopig, want ze heeft morgen die vier testen en ze is daar nog helemaal niet klaar voor, ondanks alle al gewerkte uren dit weekend.

Maar een half uurtje later hoor ik een klein stemmetje mijn naam noemen. Katja heeft (helaas op het tapijt) overgegeven. Zo zielig, want ze moet nog zoveel doen. Niet veel later geeft ze nog eens over en ziet eruit als een geest.

Ze kan echt niet meer en ligt huilend op de bank. Ze heeft haar leraren al een email gestuurd, maar ik doe dat ook nog eens. Ze heeft zo hard gewerkt dit kwartaal en het zou toch eeuwig zonde zijn, als door deze malaise haar goede cijfers omlaag gebracht zouden worden.

Haar psychologie leraar heeft al ge-emaild, dat ze de test op donderdag kan doen. Hopelijk volgt de rest ook.

Met de andere twee kinderen bestel ik Thais. Hun sate is wel niet hetzelfde als de Indonesische, maar smaakt toch erg lekker. Daarbij een lekkere groene papaya salade en ik smul! Saskia is ook dol op sate en Kai bestelt de rijst met kip en groentes.

Met het haardvuur aan hangen we verder op de bank. Eigenlijk hebben we geen zin om morgen in alle koude en vroegte op te moeten, maar gelukkig duurt deze schoolweek maar drie dagen!

Brrrrr!!!! Koud!

Gisteren was een nogal sombere dag, al bleef de voorspelde sneeuw ten zuiden en oosten van ons. Mary Ellen kwam om te gaan lopen, maar na een minuut al moest ik stoppen met joggen, mijn benen deden te veel pijn.

Om toch de spieren goed te gebruiken, besloten we dit keer onze route om te draaien. Als we joggen willen we zoveel mogelijk vlak of heuvel afwaarts lopen, nu liepen we meer heuvel opwaarts.

Na drie en een kwart mijl was ik weer thuis. Om mijn spieren los te krijgen besloot ik een warm bad te nemen. Helaas is de hot tub niet klaar om te gebruiken, want dat zou met dit weer helemaal super zijn. Rick heeft echter geen tijd gehad om hem winter klaar te maken.

Halverwege de middag reden we met Katja naar Ski Chalet. Daar wilden we skilaarzen voor haar vinden en haar skis daarna gebruiksklaar laten maken.

Het was enorm druk, want er was een grote "sale" gaande. Toch werden we vlot geholpen en Katja wormde haar voeten in de strakke laarzen. En dat voelde niet goed! Haar linkervoet, die ze met Oud en Nieuw verzwikte, deed in die laars zoveel pijn, dat ze hem uit moest doen. Dat belooft niet veel goeds voor volgend weekend!

Toch hebben we de laarzen gekocht, want aan haar goede voet voelde het goed. We kunnen ze over een paar dagen weer ophalen.

's Avonds zijn we naar Christine's verjaarsfeestje geweest. Dit was tevens hun afscheidsfeest, want volgende maand moet het huis worden ingepakt en dan gaat het op de markt. Helaas voor hen is de markt een stuk slechter, dan een jaar geleden, dus ze verwachten, dat het even zal duren, voor ze verkopen.

Het was leuk al hun vrienden en kennissen nog eens te zien. Het was, heel Amerikaans, een pot luck, dus iedereen nam wat te eten en drinken mee. Wij brachten rauwkost met een dip mee. Toen ik echter wat wilde gaan eten vielen me de hapjes met crab erin op.

Christine is zeer ernstig allergisch voor schaaldieren en als zij, zonder het te weten, zo'n hapje maar aan zou raken, zou dat genoeg zijn om een ernstige reactie te veroorzaken. Gauw vertel ik haar, dat ik denk, dat er crab in een van de hors d'oeuvres zit. Degene, die het meebracht, wist niet van Christine's allergie.

Wat dit weer laat zien is hoe moeilijk het is om met zo'n allergie te leven. Heel veel restaurants, vooral Aziatische, waar wij vaak gaan eten zijn voor Christine taboe. Er zijn maar weinig chefs, die de visgerechten en andere gerechten in afzonderlijke pannen bereiden. Hierdoor is het voor Christine erg moeilijk om buitenshuis te eten.

Omdat Rick er vanochtend weer vroeg uit zou moeten zijn we maar tot tien uur gebleven. Het was erg gezellig en moeilijk om ons aan het feestgewoel te onttrekken! Het vertrek van Chuck en Christine komt wel steeds dichterbij, geen fijne gedachte!

Vanochtend om kwart over zes gaat Ricks wekker al af, dus ik ben blij, dat we tenminste redelijk vroeg in bed lagen. Zijn vlucht naar Londen vertrekt om tien over half tien en hij heeft van zijn baas een upgrade naar business class gekregen. Ik merk, dat hij erge zin in deze reis heeft.

Londen is Ricks favoriete stad. Ik benijd hem wel, maar Rick heeft dit helemaal verdiend. Er zal gewerkt worden, maar hopelijk krijgt hij ook de kans nog een paar leuke dingen te doen.

Mijn bed voelt nog erg lekker, dus ik draai me nog een aantal keren om. Het is prachtig weer, maar ijs- en ijskoud! Het is -11 als ik opsta en het waait hard. Geen weer voor mij om erop uit te gaan, dus ik besluit een FitDeck routine te doen. Ongemerkt (althans, bijna) gaat daarmee zo een half uur voorbij en alle spieren worden gebruikt.


IJspegels aan het dak van het speelrek in onze tuin

Intussen belt Karin, want Jeroen wil ook graag mee naar Cancun. Katja, Leah en JB hebben nog een plaats in hun kamer en wat mij betreft maakt het niet uit, dat Jeroen die opvult, jongen of niet. Wat Katja betreft ook niet, maar zo goed ken ik Leah's ouders niet, dus ik raad Karin aan hen wel eerst op te bellen.

Maar goed ook, want Leah vertelt me even later, dat haar ouders niet willen, dat Jeroen op hun kamer slaapt. Zo denken wij toch weer heel anders, want ik ben van mening, dat als ze iets willen doen, ze dat heus wel voor elkaar krijgen. Het is waarschijnlijk zelfs makkelijker, als een van hen zijn of haar eigen kamer heeft. Maar goed, dat zijn van die culturele of zelfs persoonlijke verschillen, waar je rekening mee moet houden. Hopelijk lukt het Jeroen nog een paar vrienden mee te krijgen, want het zou heel jammer zijn, als hij nu niet naar Cancun zou kunnen gaan.


Cosmo heeft zeker extra energie met deze kou!

Ook Leah vindt het te koud om buiten te gaan hardlopen en vraagt of ze onze lopende band boven kan gebruiken. Toch fijn, dat onze apparatuur zo wordt gebruikt. De kinderen gebruiken het meer, dan ik, op het moment. Ik ga liever naar buiten.


De kou deert Saskia en Parker niet, zij spelen tussen en met het ijs!



Gisteren heb ik met Katja en Saskia afgesproken naar Tysons Corner te gaan. Katja heeft eigenlijk heel hard nieuwe schoenen nodig, maar moet dit weekend ook drie boeken lezen voor Engels. Zij besluit, dat een "A" voor haar test daarvoor belangrijker is, dan nieuwe schoenen.

Saskia is teleurgesteld, want ze denkt, dat ik de mall nu wel zal laten varen. Maar ik heb wel zin om naar de film te gaan. De keuze is tussen "Juno" en "27 Dresses". Ik laat Saskia kiezen en die kiest voor de laatste.

Het is superdruk bij de mall (hoewel ik me bedenk, dat het nog niet haalt bij Hoog Catharijne in Utrecht, waar je letterlijk elleboog aan elleboog in een meute liep op het weekend vroeger). We komen net op tijd voor de film aan en halen wat popcorn en drinken. In de rij horen we mensen praten over vrouwen in hun bridesmaids jurken, Saskia en ik snappen er niets van, tot na afloop van de film.

De bioscoopzaal zit flink vol en we moeten op de derde rij plaatsnemen. Gelukkig zijn de rijen tegenwoordig ver genoeg verwijderd van het scherm, zodat dit mijn nek geen pijn doet. De film vind ik geweldig!

Het is het verhaal van Jane, die al 27 keer "bridesmaid" is geweest en alle vreselijke jurken daarvan nog bewaard heeft ook. Haar meer flamboyante zus komt terug naar New York en gaat er meteen vandoor met Jane's baas, waarop Jane ook stiekem verliefd is. Intussen werkt Kevin (James Marsden, zeker een "up and coming" acteur!) aan een artikel over Jane.

Verder geef ik niets weg van het verhaal. Ik was in ieder geval teleurgesteld, toen de film was afgelopen, al zijn er zeker erg voorspelbare elementen. Het is een typische "chick flick" en precies wat Saskia en ik op deze koude middag nodig hadden.

Als we de zaal uitlopen zien we, waar men het voor de film over had. Een hele groep vrouwen heeft zich in "bridesmaid" jurken gekleed, de een nog afzichtelijker, dan de ander. Het is waar, de bruiden dwingen hun bridesmaids (ik schrijf expres geen bruidsmeisjes, want in Nederland zijn dat meestal kinderen en hier volwassen vriendinnen van de bruid) de jurk te dragen, die zij uitkiezen. Ik denk nog steeds, dat die voor onze trouwerij niet zo erg was, maar ja, dat was wel mijn smaak, natuurlijk. Ik heb werkelijk vreselijke jurken voorbij zien komen met de jaren!

Nu we in de mall zijn gaan we natuurlijk ook wat shoppen. Saskia heeft nog $40 in cadeaubonnen voor Claire's en koopt daar een aantal leuke Valentijns oorbellen. Ik heb een sport bh nodig van Gap Body, want die zitten super lekker! En bij Victoria's Secret wordt Saskia opgemeten en kopen we haar eerste, echt volwassen, bh. Het is een heel leuke, donkerblauw met een wit randje.

Door de ijskou rennen we terug naar de auto. Het is de hele dag niet warmer, dan -6 geworden! Precies als we het huis weer inlopen gaat de telefoon. Rick is veilig in Londen aangekomen. Dat is toch altijd weer een opluchting voor me, vreemd genoeg vind ik het vliegen altijd het engst, al weet ik met mijn verstand, dat dat relatief gezien veilig is.

Katja gaat bij een vriend eten, dus ga ik met Kai en Saskia naar Glory Days. Daar is het een drukte van jewelste, ik was vergeten, dat vandaag de football kampioenschappen worden gespeeld. De winnende teams zullen doorgaan naar de Superbowl.

Wij komen net na de winst van de Patriots (New England) over de Chargers (San Diego) binnen. Het is niet echt een verrassing, dat de Patriots het AFC Kampioenschap binnensleepten, want ze hebben het hele seizoen geen wedstrijd verloren. Zij zijn dan ook absoluut favoriet voor de Superbowl.

Met een "bieper" in de hand wachten we met een aantal anderen op een tafeltje. Overal om ons heen hangen televisies op allerlei verschillende kanalen. Vervelen hoef je je dus zeker niet, ook niet als je gezelschap niet zo spraakzaam is. Maar het maakt het allemaal ook erg luid. Toch blijft dit een van onze favoriete restaurants, want ze hebben ook nog eens erg lekker en zeer betaalbaar eten.

Vijfentwintig minuten tot een half uur zou onze wachttijd zijn, maar al na tien minuten gaat de bieper af. We krijgen gelukkig een tafeltje in het niet roken gedeelte, want ik had "first available" gezegd, dus het had ook roken kunnen zijn. Veel verschilt het niet, want de bar is in het midden van het restaurant en de rook daarvan is overal te ruiken.

De kinderen bestellen hun favorieten: cheese fries met bacon en de buffalo chicken dip. Natuurlijk kan ik het ook niet helpen een paar happen te nemen, niet goed voor het dieet!

Als we ons hoofdgerecht bestellen wordt ons verteld, dat er geen zoete aardappelfrietjes meer zijn! Wat??? De vorige keer was dat ook al zo en zei de manager, Lonnie, dat hij ons een gratis groot bord vol zou geven de volgende keer. En nu hebben ze ze weer niet! Lonnie is er weer en ik kan het niet nalaten hem ermee te plagen. Hij geeft mij zijn business card met achterop een berichtje, dat wij bij een volgend bezoek zoveel zoete aardappel frietjes als we willen mogen bestellen.

Het wordt desondanks een heerlijke maaltijd. Met deze kou heb ik eigenlijk toch meer zin in een warme chili, die dit restaurant heerlijk maakt. De atmosfeer is fantastisch, inmiddels is de NFC wedstrijd bezig en er wordt gegild en gejoeld. Diverse mensen hebben jerseys van hun teams aan, de helft zijn voor de Giants zo te zien, de andere helft voor de Packers. Ik zou eigenlijk best de hele wedstrijd aan de bar willen kijken (vroeger deed ik dat ook regelmatig), maar de kinderen worden ongeduldig.

Thuis kijken we (Kai en ik, want Saskia gaat bij Tabatha logeren en Katja is naar de bioscoop) de rest van de heel spannende wedstrijd, die de Giants in overtijd met een verschil van slechts 3 punten winnen! De Superbowl is dus tussen New York en New England, ook wel een leuke rivaliteit!

Two hour delay

"Mammie, Daddy, er is een two hour delay!" roept Katja om zes uur onze kamer in. Heerlijk, we kunnen dus een beetje uitslapen, al is Saskia ernstig teleurgesteld, dat de scholen niet dicht zijn.

Zo'n verlate opening van de scholen betekent, dat Saskia pas om vijf over half elf op school hoeft te zijn. Dit gooit mijn hele dag schema door de war, want ik zou met Mary Ellen gaan lopen, maar zij moet ook wachten tot haar jongste van zeven naar school gaat. We stellen ons gezamenlijke loopje dus maar uit tot morgen.

Het vergt al mijn zelf discipline om er, nadat Saskia vertrokken is, toch nog op uit te gaan. Mijn spieren zijn op het moment helemaal niet happy en ik weet, dat het slechtste ervoor is om niets te doen. Bovendien heeft Cosmo ook recht op zijn dagelijkse lange wandeling.

Dus, hup, me vermannen (wat een rare uitdrukking eigenlijk, alsof mannen zoveel sterker zijn in dezen!)! De sneeuwlaarzen gaan aan en met Cosmo rijd ik naar Whole Foods. Hier kan ik goed parkeren voor het W&OD pad.

Het pad is helemaal besneeuwd en er heeft duidelijk een fietser opgereden. Verder zijn er ook heel wat wandelaars geweest, zowel twee- als viervoeters, aan de sporen te zien. Cosmo loopt de hele weg met zijn neus in de sneeuw. Er zijn kennelijk heel wat lekkere luchtjes om op te snuiven!


Die neus komt niet omhoog, de hele wandeling

We lopen in westelijke richting en het is heel stil. De enige mensen, die we passeren zijn een paar oudere mannen met wandelstokken. Heerlijk vind ik het, het enige geluid zijn de zingende Cardinalen en roepende Blue Jays en het kabbelen van de beekjes langs de weg.


Besneeuwd landschap (het witte huis op de heuvel valt nauwelijks op)

Bij mijlmarker 14,5 maken we, na 3 mijl gelopen te hebben, rechtsomkeerts. Ik besluit het natuurpad onder het geasfalteerde pad te nemen, waar nog niemand geweest is, behalve een stel herten.

Al lopend voel ik me steeds beter en ben blij, dat ik mezelf toch zover gekregen heb. Alleen de vrolijk in de sneeuw rollende, dartelende en springende hond krijgt me al zo aan het lachen, dat de wereld er weer heel mooi uitziet.






Vienna in de sneeuw

Na zo'n tien kilometer ben ik met een heel vieze Cosmo weer terug bij de auto. Ik besluit mezelf te trakteren op de lekkere linzensoep van Whole Foods. Geen van de rest van het gezin houdt van linzen, dus op deze manier krijg ik een van mijn lievelingskostjes toch binnen.

Thuis zie ik, dat de postbode een pakje van Petra heeft bezorgd! Heerlijke kaasstengels, Shanghai noten en een stel Vriendinnen om te lezen! Ik haal het massagekussen, dat ik van Rick voor Kerst heb gekregen, naar beneden en ga daarop de nieuwe tijdschriften zitten lezen. De massage "vingers" van de stoel gaan lekker diep, precies, wat ik op het moment nodig heb.

Als Rick thuiskomt verkondigt hij, dat hij een reservering voor ons tweetjes heeft gemaakt bij Bonaroti. Hij gaat zondag op reis en wil nog even een gezellige "date" met mij. Bij dit restaurant zijn we oude bekenden en worden door de baas zelf naar ons tafeltje geleid.

Hun eten is altijd perfekt bereid en er is een lange lijst van "specials", zodat je nooit het gevoel weer naar hetzelfde gewoonlijke menu te kijken. Ook vanavond is het weer top!

Mijn carpaccio van zalm en zwaardvis is lekker licht en niet zwemmend in de olijfolie, zoals soms het geval is. Als hoofdgerecht bestellen Rick en ik allebei de hertenbiefstuk. Die komt zo mals, dat je het bijna met een vork kunt snijden! Rick heeft nog ruimte voor een dessert en bestelt een hazelnoottaartje, waar ik natuurlijk een paar hapjes van neem. Echt een maaltijd om van te genieten, dit blijft een van mijn favoriete "feel good" restaurants hier.

Op de terugweg proberen we nog even of Hans en Sylvia thuis zijn. We hebben een fles wijn en een bedankkaart voor Hans mee voor alles, wat hij vorig weekend voor ons had geregeld.

Alleen ben ik hun telefoonnummer vergeten. Rick gaat zondag op reis en morgen kunnen we ook niet en om nu te wachten met bedanken voor een paar weken vinden we ook te lang. Op hoop van zegen gaan we dus maar langs en het geluk is met ons: net als we hun oprit oprijden komen zij er ook aan. We drinken gezellig een glaasje wijn en blijven een uurtje kletsen. Ik bedenk me, dat we zulke spontane bezoekjes (wel met een telefoontje vooraf, zodat we niet zo rauw op het dak komen vallen) veel vaker zouden moeten doen!