See saw up and down

Vandaag moet ik telkens aan dat liedje van Barney denken. Barney, de paarse dinosaurus, waar Saskia vooral dol op was als kleintje. Wat lijkt de tijd, dat we daar constant naar keken, lang geleden, maar zo af en toe komt er nog zo'n liedje bij mij bovendrijven.

Waarom vandaag het "See saw" liedje? Omdat de grootste aandelenmarkt hier in de VS, de Dow Jones, nu weer de op drie na grootste sprong omhoog maakte, terwijl hij gisteren de grootste duik ooit maakte. Net een wip en iedereen is er nerveus van. Stel je nu voor, dat je gisteren in paniek al je aandelen had verkocht en vandaag ziet, dat die nu weer een stuk meer waard zijn. Werken op Wall Street lijkt me met al dit nerveuze gedoe niet bevorderlijk voor de gezondheid!

Natuurlijk wordt er ook door de beide grote politieke partijen vinger gewezen naar de andere partij. Dit is ook nog eens een verkiezingsjaar, waardoor heel wat senatoren en vertegenwoordigers in het Huis van Afgevaardigden bang zijn net het verkeerde te doen, waardoor ze niet herverkozen zouden worden.

Het zal wel teveel gevraagd zijn om te hopen, dat men zijn eigen belang opzij zal zetten en zal stemmen voor wat volgens zoveel experts het beste is voor de economie van dit land. Al heeft lang niet iedereen aandelen in de markt, iedereen zal eventueel geraakt worden, als de banken geen leningen meer durven te verstrekken en de rentes scherp omhoog gaan. Maar goed, ik heb er verder ook geen verstand van. Ik hoop alleen, dat de juiste beslissingen worden genomen door de mensen, die daarvoor toch verkozen zijn.

Over politiek gesproken, tot mijn verbazing vind ik vanochtend een mailtje van de Wereldomroep in mijn inbox. Om de een of andere reden heb ik de indruk gewekt voor McCain/Palin te gaan stemmen. Er wordt me gevraagd of ik bereid ben een interview te geven, na het vice-presidentsdebat van donderdagavond, als zijnde een fan van Sarah Palin.

Nu schrijf ik bar weinig over mijn politieke gedachten. Ik sta wat mijn denkbeelden betreft altijd precies in het midden en heb een hekel aan politieke discussies. Hoe ik de indruk gewekt kan hebben, dat ik een fan van Palin ben, is me eerlijk gezegd een raadsel.

Sarah Palin zal vast een heel goede moeder en een aardige vrouw zijn, maar haar politieke denkbeelden druisen zozeer tegen de mijne in, dat ik nooit voor een "ticket" met haar erop zou kunnen stemmen. Aan de Wereldomroep schrijf ik dus terug, dat ik helaas geen bewonderend interview over Sarah Palin zal kunnen geven (ik zal waarschijnlijk ook het vice-presidentsdebat missen, aangezien ik in San Diego zal zijn). Het lijkt me wel leuk om eens aan zo'n interview mee te doen, dus hopelijk houden ze mijn naam erin.

Met Shelly heb ik om tien over negen afgesproken te gaan wandelen. Zij is wat verlaat, want haar tweelingdochtertjes waren tegendraads. Het zijn twee schattige vierjarige meisjes, maar Shelly vertelt, dat ze heel wat onderlinge competitie voelen. Haar oudere tweeling, een jongen en een meisje, hadden dat nooit. Het lijkt me heel wat, twee tweelingen en een eenling!

We lopen vandaag een andere route met veel heuvels, bij elkaar vier mijl. Cosmo loopt de hele weg zonder protest mee, tot mijn vreugde. Met Shelly kan ik het heel goed vinden, het gesprek valt geen moment stil. Het uur is dan ook snel voorbij!

Bij thuiskomst zie ik alweer een stel monarch vlinders en een painted lady op onze vlinderstruiken. Daar moet ik natuurlijk mijn fototoestel weer bijhalen! Het zijn zulke prachtige insekten!


Een painted lady



Monarch





De enorme hommels, die op het moment rondvliegen

Na mijn douche ga ik Vienna in. Ik moet een aantal dingen doen bij de bank en dan vind ik het zo makkelijk, dat er een drive thru is! Alles in het kokertje, druk op het "send" knopje en een vriendelijke bankmedewerkster verschijnt op het schermpje. Gelukkig heb ik over onze bank nog geen slechte pers gelezen, want je begint je in het huidige economische klimaat toch af te vragen, hoe het ermee gesteld is.

Bij Michaels ga ik eens kijken, wat ze voor herfst en Halloween spullen hebben. Er zijn allerlei dingen afgeprijsd, dus ik koop een paar nieuwe versieringen voor de voortuin. Maar waar ik vooral voor ben gekomen zijn nieuwe herfstvlaggen. Een voor het deck en twee kleintjes voor de voortuin, ook die zijn flink afgeprijsd.

Na de lunch haal ik de Halloween spullen van zolder. Het is heerlijk zonnig en warm weer, perfect om de eerste versieringen aan te brengen. Met de spinnenwebben wacht ik nog even, want ik ben bang, dat de hommels en vlinders erin verstrikt zullen raken.






Zolang het nog lekker warm weer is ben ik zoveel mogelijk buiten. Christine voelt zich eenzaam en we spreken lang aan de telefoon, terwijl ik op het deck sta. Alabama is wel een heel andere wereld, dan hier en we zien er allebei naar uit, dat zij en Mallory hier volgende week zullen zijn. Beneden me zie ik Meike loeren op een eekhoorn, die haar duidelijk aan het uitdagen is. Zeer vermakelijk!

Voor mijn fotografie cursus moet ik buiten portretten fotograferen. Saskia wil best even model staan, maar het valt niet mee. Het moet er natuurlijk uitzien, geen "Cheese" foto. Saskia doet haar best en krijg ik een paar goede foto's van haar, maar het kan beter. Volgende week toch wat meer oefenen maar. De leraar is op het moment ergens in Afrika en heeft geen internet en we krijgen drie weken extra tijd hierdoor, dus ik heb nog even tijd om de opdrachten te voldoen.




In de verte hoor ik vervaarlijk gerommel en al gauw plenst het. Links en rechts flitsen de bliksems. Het is een spectaculair gezicht! Maar het koelt ook meteen weer een stuk af. De heel warme temperaturen van vorige herfst lijken niet terug te komen, helaas. Grappig is, dat ik de hele middag erge hoofdpijn heb gehad en die is na het onweer vrijwel verdwenen!

Via Mr. Fastman laten we vanavond eten bezorgen van Neighbors. Kai kiest hun omelet met kaas, ham en ei, Saskia de lasagna en ik smul van de filet mignon kebab (spiesje) met rijst en gegrilde tomaat. Dit is gewoon maar een buurtrestaurantje, heel goedkoop, maar ze hebben een superkeuken!

Rick is inmiddels onderweg van Phoenix naar San Diego. Hij heeft een leuke tijd gehad met zijn vrienden en daar ben ik blij om.

En tijdens de storm kreeg ik een soortgelijke reactie van de kinderen, toen het internet er even uit lag. Ik zou absoluut niet weten, wat daaraan te doen, Rick wordt dan extra gemist! Gelukkig duurde het slechts minuten, voor het felbegeerde weer terug was.

Nederlands etentje

Saskia wordt met hoofdpijn wakker en voelt zich helemaal niet lekker. Ik masseer haar nek met mineral ice en laat haar slapen. Ze heeft er een tijdje geen last van gehad, dus ik hoop niet, dat ze net als ik is en erg gevoelig voor de seizoens- en weersveranderingen.

Al om kwart over acht geeft Sharon een Core Training klas en die wil ik voortaan gaan doen. Deze training is werkelijk fantastisch! Iedere keer geeft Sharon weer heel andere oefeningen en ze zijn allemaal even goed voor de spieren. Intussen kletsen we over de onze verschillende tieners en honden, de twee dingen, die de meesten in de klas met elkaar gemeen hebben.

Na het uur zijn alle spieren aan de beurt geweest en haast ik me naar huis. Daar heb ik precies genoeg tijd om te douchen en dan naar het Community Center te rijden. Daar is het iedere keer weer een drukte van jewelste met fitnessklassen, groepjes ouderen en cursussen, zoals mijn Spaanse cursus.

Helaas heb ik de les van vorige week gemist, maar ben wel bij met het boek. Ik moet zeggen, dat ik senor Diaz een goede leraar vindt. Hij is zich ervan bewust, dat je een taal vooral leert door veel te herhalen en zelf te doen.

De twee uur gaan snel voorbij en aan het einde houdt hij met ieder van ons een simpele conversatie. Dat gaat me al goed af, ik krijg echt het gevoel vorderingen te maken! Ik vind het dan ook erg leuk om er een nieuwe taal bij te leren.

Als ik langs Manhattan Bagel rijd, krijg ik opeens vreselijke zin in een bagel met cream cheese en zalm. Op deze tijd van de dag zijn hun bagels helemaal vers en nog warm, niet te versmaden! Voor Saskia neem ik er ook een mee met cream cheese en chives. Ik heb zo met haar te doen, zelf wetend hoe vervelend die constante hoofdpijnen zijn.

Inmiddels is het weer lekker opgeklaard en opgewarmd en buiten op het deck klets ik helemaal bij met Petra in Nederland. Ook Christine belt en we praten over de economie.

De financiele "bailout" is weggestemd en we weten niet, wat daarvan te denken. In het ene artikel van een Harvard economist lees ik, dat zo'n bailout absoluut geen goed idee is en in andere artikelen juist, dat zonder de economie ten onder zal gaan. Maar ja, wij kunnen er niets aan veranderen, dus proberen we maar vrolijk verder van dag op dag te leven.

Voor Kai en Saskia maak ik een makkelijk maaltje van tosti's en soep, want vanavond is er weer eens een etentje met het Nederlandse groepje. Het is dit keer bij Sylvia.

Omdat Rick er niet is en ik een soort nachtblindheid heb, ga ik er met een taxi heen en die zal mij ook weer op komen halen. Wat dat betreft zal het handig zijn, als Kai zijn rijbewijs heeft, dan heb ik een tweede "chauffeur" 's avonds.

Mijn bijdrage is dit keer een dessert en, aangezien ik absoluut geen bakster ben, heb ik daarvoor een lekkere (althans, dat hoop ik) Bundt cake mee. De eerste taxi chauffeur komt keurig op tijd en ik kom als eerste bij Sylvia aan.

Het etentje wordt, zoals altijd, erg gezellig. Sylvia heeft een heerlijke pasta ovenschotel gemaakt en daarbij hebben we een paar lekkere salades. Het grote nieuws is, dat Marie Jose naar Montreal gaat verhuizen voor tenminste twee jaar. We lijken zo wel een beetje de "Tien Kleine Negertjes", ieder jaar valt er wel iemand af!

Maar Marie Jose belooft vaak terug te komen en ook Katja wil weer bij een aantal avonden aanwezig proberen te zijn. De uren vliegen voorbij en voor ik het weet is het half tien, de tijd, dat ik mijn "ophaal"taxi heb besteld. Maar er verschijnt niemand en aangezien ik toch wel erge hoofdpijn heb wil ik wel graag naar huis.

Na een telefoontje naar Yellow Cab wordt me verteld, dat mijn taxi er binnen twee minuten zal zijn. En dat is ook zo. Gauw neem ik afscheid van iedereen en stap de taxi in. "Parlez vous Francais?", vraagt de chauffeur. Verrast antwoord ik "Oui", en hij wil, dat ik hem in het Frans naar ons huis leid! Tot mijn verbazing gaat dat echt nog goed ook!

De chauffeur komt uit de Centraal Afrikaanse Republiek en woont hier al vijftien jaar. Maar hij probeert altijd weer, of zijn klanten Frans spreken. "En doen ze dat vaak?", is mijn logische vraag (in het Frans). Nee, is het antwoord en hij geniet duidelijk van het feit, dat hij nu een vis heeft gevangen.

Nu, goed, ik weet mijn "gauche" en "droite"s nog wel en we arriveren zonder omwegen bij ons thuis. Onderweg hebben we het ook nog over Afrika en Amerika en de verschillen. Ik sta versteld van mezelf, want ik kan zomaar zo'n gesprek houden. Waar in mijn brein heb ik die ingewikkelde woorden verstopt, die nu opeens tevoorschijn komen? Ondanks het recentelijke Spaans komt het Frans meteen weer terug en toch leuk het weer eens te spreken. Never a dull moment!

Tijd met het hele gezin

Omdat Rick morgenochtend al heel vroeg weg moet wil hij vandaag zijn Starbucks ontbijtje graag hebben. Daaruit blijkt wel, dat hij daar net zo verknocht aan is, als ik!

We zijn net klaar met eten, als Mary Ellen aanbelt voor een loopje samen. Het is vandaag haar vijftigste verjaardag en ik zou haar die leeftijd absoluut niet geven! We besluiten een twee minuten wandelen, twee minuten hardlopen interval te doen. Het voelt warm en klam buiten en het zweet druipt van ons af tijdens het lopen.

Het is gezellig weer even bij te kletsen. Mary Ellens nieuwe baan is enorm druk en ze is vaak 's avonds pas na achten thuis. Haar jongste is pas zeven en moet dan al in bed liggen. Mary Ellen vindt het duidelijk moeilijk, dat haar tijd met man en kinderen zo verkort is, nu ze weer aan het werk is. Toch vindt ze de baan ook wel erg leuk en een uitdaging.

Als ik thuiskom vertrekt Katja net met Raffi naar GMU. Daar ziet ze een stel vrienden en vriendinnen, die daar nu studeren, weer. Later komt ze thuis met de mededeling, dat ze maar wat blij is niet naar GMU te gaan. Ze vindt de sfeer er veel minder vriendelijk, dan bij "Tech" en Raffi's kamergenoten zijn ronduit gemeen tegen hem (waar Raffi best tegenkan, maar leuk is het natuurlijk niet).

Saskia vertrekt met Aoife naar de mall. Dat begint voor haar ook al een favoriete activiteit in het weekend te worden: shoppen! En het geld, dat ze met babysitten verdient, brandt een gat in haar zak, zoals we dat hier zo mooi zeggen.

In het weekend proberen we in ieder geval Kai te laten rijden. Rick heeft nog wat spullen van Whole Foods nodig en Kai rijdt ons er bekwaam heen. Terwijl we in de winkel staan te delibereren, komt er een oudere dame op ons af. "Spreken jullie Nederlands?", vraagt ze met een Amerikaans accent.

Het blijkt, dat ze op twee-jarige leeftijd uit Nederland is vertrokken. Haar ouders hebben nooit Nederlands met haar gesproken, maar ze is regelmatig teruggegaan en gaat nog om de zoveel jaar. Het zou Christine's verhaal kunnen zijn, die op haar vierde Nederland verliet. Deze mevrouw vindt het leuk Nederlands te horen, want dat hoort ze niet vaak in deze omgeving.

Daarop antwoordt Rick, in het Nederlands, dat er toch heel wat Nederlanders wonen in deze omgeving. Er stond zelfs op dat moment een van met Nederlands diplomatiek nummerbord op de Whole Foods parkeerplaats. Wij dachten eerst, dat zij daarbij hoorde. Toch grappig, zo'n praatje in het Nederlands, waarbij ik de enige "echte" Nederlandse ben.

Hier leeft de traditie van een Sarah of Abraham als je vijftig wordt niet. En Mary Ellen wil het ook verder niet vieren. Ze gaan, in plaats van een feest, als haar man Phil volgend jaar ook vijftig wordt, een speciale reis maken. Maar het is wel gebruikelijk om een kaart te geven, dus ik zoek een leuke uit en breng die langs.

Tot mijn fotografeer genoegen zie ik eindelijk een paar mooie monarch vlinders en een painted lady op onze vlinderstruiken zitten. Het lijkt alsof er dit jaar minder vlinders zijn, dan andere jaren. Waaraan dat kan liggen, weet ik niet, maar het is wel jammer. Of misschien zijn ze gewoon verlaat en krijgen we er in oktober nog veel te zien. In ieder geval leef ik me weer even uit en krijg een paar mooie plaatjes.






Painted Lady



Monarchs zijn wat fladderiger en dus moeilijker te fotograferen

Het weer knapt genoeg op, dat we toch nog een paar uur buiten kunnen zitten. Als Katja om een uur of vijf thuiskomt beginnen we aan onze familieavond. We ontmoeten Saskia bij de bioscoop en gaan naar Ghost Town. Ik had al gelezen, dat dat een heel leuke film is, en dat blijkt waar te zijn. Regelmatig moet ik hardop lachen, maar het einde is dan ook wel weer zo, dat er veel mensen met tranen in hun ogen naar buiten lopen (ik niet, de laatste film, waar ik bij heb gehuild is "Eight Below").

Op Katja's verzoek gaan we na de film Thais eten bij Busara. Dit is een van de beste Thaise restaurants in de buurt met een moderne en gezellige inrichting. Ook de bediening is uitstekend. We delen een voorafje van biefstuksate en mijn "Naked Shrimp" smaken fantastisch!

Kai rijdt ons bekwaam door het donker en de regen van het restaurant naar huis. Hij moet tien uur in mindere weersomstandigheden rijden voor zijn rijbewijs. Raffi komt weer langs en we kletsen bij over de ervaringen op college.

Dan gaan we de Virginia Tech footballwedstrijd kijken. Het footballteam doet het heel goed en ook vandaag winnen ze weer. De SMS'jes vliegen Katja om de oren. Deze schoolspirit is precies, waarom Katja zo graag naar deze school wilde. Rick en ik gaan al vroeg naar bed, want Ricks wekker zal heel vroeg afgaan morgen.

Zondag

Al om vijf uur worden we gewekt en staat Rick op. Zijn vlucht vertrekt om acht uur en gaat via Chicago naar Phoenix. Eigenlijk hoeft hij daar pas op dinsdag voor zijn werk te zijn, maar twee goede collegevrienden, die Rick al jaren niet heeft gezien, wonen in de omgeving van Phoenix. Erg leuk voor hem dus om wat vroeger te gaan en lekker door te gaan zakken met zijn college buddies!

Nadat Rick afscheid van de kinderen en mij genomen heeft en met de taxi vertrokken is, kruipt Saskia naast mij in bed en slapen we nog een paar uur lekker verder. Wij staan rond een uur of negen op, hopend op een gezellig ontbijt samen. Gisteren waren Kai en Katja nog enthousiast over het idee om met zijn vieren bij IHOP te gaan ontbijten.

Van de tieners is echter nog geen teken van leven te bemerken. Om tien uur besluiten Saskia en ik, dat we echt trek hebben, en ik probeer Katja tot opstaan te porren. Het protest is groot en ook Kai heeft nog geen zin zijn ogen te openen. We veranderen het plan dus maar in samen lunchen straks. Saskia en ik eten lekker samen ontbijt, ook gezellig.

Het is alweer vreemd weer. Lekker warm, midden twintig, maar ook flink vochtig en de zon vecht met de wolken, die het, althans vanochtend, nog overwegend winnen. Cosmo heeft tijdens onze wandeling een hele extra taak: het najagen van eekhoorntjes! Ik weet niet of een eekhoornplaag iets aanduidt over de komende winter, maar getuige deze discussie ben ik niet de enige hier in het oosten van de VS, die opmerkt, dat de natuur zich eind september anders lijkt te gedragen, dan andere jaren.

Na een flinke wandeling met Cosmo vind ik thuis Kai gedoucht en Katja onder de douche. Katja wil per se, dat Cosmo mee gaat naar het restaurant, waar we gaan lunchen. Dat beperkt de keuze nogal, want het restaurant moet dan een terrasje hebben.

Iedereen heeft wel zin in de pasta van Noodles & Company en daar ben ik ook wel voor te vinden. Dit restaurant is goedkoop, heeft gezond eten en een terrasje. Kai rijdt ons erheen en parkeert de van als een expert op het nogal nauwe parkeerplaatsje bij het restaurant. Wat dat betreft heeft hij vrijwel geen instructie nodig.

Al onderweg keek ik bedenkelijk naar de lucht, want die ziet er wel heel dreigend uit. Maar iedereen zit gemoedelijk buiten onder de parasols en wij kunnen het tafeltje van een net vertrekkende familie krijgen. Katja heeft Cosmo vast en met zijn tweeen krijgen ze allerlei aandacht.

Iedereen kiest van het menu en Katja en ik gaan in de rij staan, terwijl Kai en Saskia bij Cosmo blijven. Opeens horen we Saskia paniekerig roepen, dat ze de autosleutels moeten hebben. We draaien ons om en zien, dat het stortregent! Het lijkt werkelijk wel of de hemels zich hebben geopend!

Gauw doet Kai Cosmo in de van en komt drijfnat weer binnen. Helaas voor Cosmo brengt hij onze lunch dus in de van door. Hij heeft echter zo'n hekel aan nat worden, dat ik denk, dat hij dat toch had verkozen boven buiten blijven!

Het is fijn om zo met de drie kinderen samen te zijn. Katja krijgt ook van Kai en Saskia te horen, hoe hun eerste maand op school is geweest. Ik smul van mijn eten: volkoren linguini met gegrilde kip, tomatensaus, tomaten, spinazie en Parmezaanse kaas.

Katja wil de rest van haar tijd thuis vooral met ons en Sushi doorbrengen. Ze merkt op, dat ze blij is thuis gekomen te zijn. Nou, wij ook, het voelde erg fijn om het gezin weer compleet te hebben gisteren!

Om een uur of drie komt Raffi Katja's reisgenootje Katie brengen. En gelukkig heeft Katja gisteren kunnen regelen, dat Kelly, het meisje uit Fredericksburg, door haar moeder hierheen gebracht wordt. Ik vind het toch niet mis, dat Katja daarvoor een extra twee uur heeft moeten rijden. Rick en ik hebben haar duidelijk gemaakt, dat we dat in het vervolg toch echt liever niet hebben.

Om een uur of half vier is het weer tijd om afscheid te nemen van de "Hokies". Raffi en Katie's beste vriendin, Dara, die beiden naar GMU gaan, hebben duidelijk moeite met het afscheid. Ook ik moet weer even slikken, als ik Katja omhels. Ik ben benieuwd of dat afscheid nemen ooit zal wennen. Gelukkig zien we elkaar over twee weken weer, als het goed is.

Rick heeft inmiddels gebeld, dat hij goed in Phoenix is aangekomen. Alleen is zijn bagage kwijt. Daar baal ik ook van, want ik heb hem alvast wat nette kleding voor mij in San Diego aan het einde van de week meegegeven. Gelukkig belt hij een paar uur later, dat alles weer gevonden is.

Het is inmiddels zonnig en warm en ik ga er buiten van genieten. Een uurtje later zie ik echter de lucht weer flink betrekken en kan maar net op tijd de stortregens ontlopen. Wat een raar weer is het vandaag!

Gisteravond kregen we een email van onze buurvrouw Susan. Daarin vertelde ze, dat ons achtjarige buurmeisje Anna een hersenafwijking heeft, waaraan ze morgen (maandag) geopereerd zal worden. Een paar jaar geleden is haar tweelingbroertje Andrew daar ook aan geopereerd en dat ging heel goed. Maar zo'n operatie blijft natuurlijk een spannend iets.

We zien Anna vanmiddag nog buiten spelen en wensen haar sterkte. Ook met Susan spreek ik even om haar en Charles te laten weten, dat we morgen aan ze zullen denken. Rick en ik weten, wat het is, als je kind aan het hoofd moet worden geopereerd. Al weet je, dat het honderdduizend keer goed is gegaan, het hoofd blijft een angstig lichaamsdeel voor een operatie.

Met Saskia en Laura ga ik naar Party Mania om alvast een Lil Kinz en een beterschapskaart voor Anna te kopen. De meisjes willen niet alleen mee om te helpen die uit te zoeken, maar nemen ook gelijk hun eigen zakcenten mee.

Webkinz is een rage hier, die al vrij lang duurt, waarschijnlijk omdat je er online zoveel mee kunt. Ze spreken zowel kinderen als tieners aan en zelfs sommige volwassenen. Ze zijn als het ware de "Beanie Babies" van de 21e eeuw.

Saskia en Laura kiezen een leeuwtje voor Anna. Na veel overleg en getwijfel koopt Laura dan een manatee voor zichzelf en Saskia neemt het dinosaurusje (dat meer op een draakje lijkt, hij zou ook passen bij mijn verzameling draakjes). Thuis gaan de dames meteen op de computer en hoor ik ze verder niet meer.

Het is inmiddels weer droog, dus ik waag het weer om buiten te gaan zitten. Alweer is het niet van lange duur, want uit het niets komen donkere wolken overdrijven, waar monsterdruppels uitvallen. Ik geef me gewonnen en verplaats me voor de rest van de dag naar binnen. Ook Cosmo wil naar binnen en voor de duizendste keer droog ik zijn modderpoten af. Als er toch regenlaarsjes voor honden bestonden, hm, gat in de markt misschien?

Kai en Saskia hebben wel zin in eten van Joe's Place en dat is makkelijk, goedkoop en snel. De heel aardige, oudere Italiaan, een van de bazen van het restaurant, komt het eten bezorgen. "Sank you, sank you", zegt hij dankbaar op alles, wat ik doe (aannemen van eten, fooi geven, credit card slipje tekenen). Ik kan met moeite een giechel onderdrukken.

Katja belt, dat ze weer veilig bij Virginia Tech is aangekomen. Haar eerste 500 mijl in een weekend zelf rijden zitten erop en ze heeft ze goed volbracht. In ieder geval krijgt ze heel wat rijervaring zo!

Vanavond spelen de Washington Redskins tegen de Dallas Cowboys en er is al vele jaren grote rivaliteit tussen die twee teams. Om mee te kunnen praten morgen ga ik voor de grap eens kijken. Vroeger was ik een grote Redskins fan, maar de afgelopen tien jaar heeft het team niet veel voorgesteld.

Maar nu is er een nieuwe coach en de afgelopen twee weken hebben de "Skins" gewonnen. En na een heel spannende wedstrijd, waarin de Cowboys op het laatste moment nog een touchdown scoren, winnen ze dit keer weer! In Dallas, tegen het team, waarvan wordt gedacht, dat het het beste team in de NFL is! Hail to the Redskins, hail to victory! Zou dit dan eindelijk weer een interessant footballseizoen voor Washington worden?

Vanavond begint ook het nieuwe seizoen van Desperate Housewives. Het is vijf jaar later in Wisteria Lane. Ze weten het in ieder geval nieuw en interessant te houden, meer zal ik niet verklappen.


Nog wat poes-hond liefde: Meike likt Cosmo's ogen schoon

De rit goed volbracht

Het is maar weer somber weer vanochtend, al regent het gelukkig niet. Op het schema van Anytime Fitness staat weer de Core Training. Die vond ik vorige week zo goed, dat ik er weer heen ga.

Sharon, de trainer, doet zelf niet mee, want ze heeft net een zwaar ontbijt op (ze heeft zo te zien ook echt geen extra training nodig!). Maar op ons zet ze de zweep! We wiebelen op de bosu en de grote bal en alle spieren komen ruimschoots aan bod.

Als afsluiting "mogen" we twee minuten planken. Ik ben er heel trots op, dat behalve Sharon zelf, alleen een andere vrouw en ik dat volhouden! Die laatste vijftien secondes lijken wel een uur dan!

Na de training ga ik nog een half uurtje op de elliptische machine en dan weer huiswaarts. Daar wacht Cosmo geduldig op zijn wandeling, die we door een druilerig Vienna maken. Deze herfst is tot nu toe een stuk koeler, dan die van vorig jaar (helaas) en ik verbeeld me, dat de bomen ook vroeger aan het verkleuren zijn.

Katja MSN't om een uur of twaalf, dat ze vroeger klaar is met school en dus "binnenkort" zal vertrekken hierheen, ze zal bellen, als ze op weg gaan. Ik vertel haar heel voorzichtig te zijn met de vrachtwagens en ben blij, dat ze zo vroeg vertrekt, want het weer zal vanmiddag weer verslechteren.

Na de lunch verwacht ik dus al snel dat telefoontje. Maar dat blijft uit. Pas om half drie (!) belt Katja, dat ze nu eindelijk gaan vertrekken. Ze heeft nog twee meisjes mee, waarvan later blijkt, dat er eentje in Fredericksburg woont. Dat is een uur omrijden voor Katja, niet bepaald "op de weg" naar huis voor haar! Bovendien moet ze nu ook op de heel drukke I-95 om naar huis te komen, waar ze dus ook prompt in de file komt te staan.

Al met al maak ik een nagelbijtende middag door. Gisteravond bij Bunco vertelde Mary over de dochter van een van onze buren, die ook naar Virginia Tech gaat. Zij kwam vorig weekend hierheen en werd door een vrachtwagen van de weg gedrukt en sloeg daardoor over de kop. Gelukkig is ze niet ernstig gewond, maar het laat wel zien, hoe gevaarlijk het vrachtverkeer op de I-81 is.

Met dit regenachtige weer vind ik het dus helemaal eng voor Katja in haar gele kevertje, die is zo klein en die vrachtwagens zo enorm! Maar Katja doet het goed en belt netjes, als ze halverwege zijn. Alleen vertelt ze er niet bij, dat ze dus eerst naar Fredericksburg moet. Daardoor komt ze pas om half tien hier thuis aan!

In ieder geval heb ik de middag verder nuttig besteed door mijn foto's van New York te bewerken en hier online te zetten. Ongeveer de helft is met mijn nieuwe groothoeklens genomen en de andere helft met mijn kleine toestelletje. Ik denk, dat ze vrij goed te onderscheiden zijn.

Katja wordt als de langverloren dochter binnengehaald en we eten een late maaltijd van beef kabobs, rijst en salade. Dat is een van de maaltjes, die Katja heeft gemist. Raffi komt ook langs, want die studeert nu bij George Mason University hier dichtbij.

Met zijn allen luisteren we met een half oor naar het presidentsdebat. Eerlijk gezegd vond ik het doodsaai. Hoezo debat? De kandidaten gaven beiden een vermoeide indruk, vond ik.

Wintervoorraad

Kennelijk was ik van alle pijn gisteren zo moe, dat ik voor het eerst in maanden pas door de wekker gewekt word! Een snelle check van nek, schouders en andere ledematen leert, dat in ieder geval de heel erge nek- en hoofdpijnen minder zijn. Hoera, Ricks Mineral Ice massages hebben dus hun werk gedaan!

Het is nog droog en heel af en toe komt de zon nog even tevoorschijn. Op de radar zie ik echter, dat de regen niet ver weg is. Maar de wandeling, die ik heb afgesproken met Shelly, een Bunco maatje, kan gelukkig droog verlopen.

Shelly ken ik niet zo goed, ze heeft jongere kinderen dan ik (twee tweelingen en een "eenling"!) en ik zie haar dus eigenlijk alleen op Bunco avonden (en vorig jaar hebben we samen de paren Bunco georganiseerd). Ze lijkt me altijd erg aardig.

We klikken inderdaad goed en het gesprek is geanimeerd. Shelly is vooral geinteresseerd in Katja's belevenissen bij Virginia Tech, want haar man en zij hebben daar ook gestudeerd. Voor we het weten hebben we vijf kilometer gelopen en we spreken weer af voor dinsdag. Gezellig zo'n nieuw loopmaatje!

Met Cosmo speel ik thuis nog wat in de voortuin en dan zie ik stukjes van een eekhoornstaart liggen. Waarschijnlijk heeft Snickers er een te pakken gekregen. De eekhoorn zelf is nergens te bekennen, dus die loopt nu waarschijnlijk staartloos rond.

Er zijn op het moment ook echt honderden eekhoorns in de weer om hun wintervoorraad aan te leggen. Ook onze achtertuin is een favoriete plek, waar ze allerlei lekkers vinden en begraven.

Verder is het hier "druk" met vogels, die de besjes uit de dogwoods eten. Prachtige bluejays en cardinalen paartjes, robins smullen ervan. En net zag ik zelfs een heel mooie "Woody Woodpecker" specht, zo een met een knalrode kop. Vooral met grauw weer, zoals vandaag, vallen die felle kleuren extra op.

Het oorspronkelijke plan voor vanmiddag was om met Karin en Sylvia weer wat golfballen te gaan slaan. Karin belt echter, dat ze er met dit sombere weer geen zin in heeft. Ik vind dat ook wel prima, want ik vind het maar kil buiten. Het waait hard en je staat daar toch buiten onbeschermd en echt warm word je van dat slaan niet.

Na mijn lunch, die uit een lekkere warme kop soep met een eigengemaakte "quesadilla" bestaat, besluit ik naar Target te gaan. Er is vanavond Bunco en Chris vroeg me of ik voor haar in wil vallen. Ik heb gezegd, dat ik vanwege mijn gezondheid maar tot 21:30 uur kan blijven en dat is prima. Ze is allang blij, dat ze zo op het laatste moment nog iemand bereid vindt om te gaan.

Dat is een van de redenen, waarom ik invalster ben geworden en niet bij het officiele groepje van twaalf speelsters ben gebleven. Je moet anders een maand de avond organiseren, wat ik teveel werk vond (ik heb het een jaar gedaan) en als je niet kunt voor vervanging zorgen. Zo als invalster speel ik nog vrijwel elke maand, want er valt altijd wel iemand uit, maar als ik een keer niet kan is er niets aan de hand.

Maar nu heb ik dus een kleinigheidje van rond de $3 nodig met het thema "Change". Omdat ik ook graag nog een fitness kuitbroek bij Target wil kopen, kijk ik daar gelijk naar iets geschikts voor vanavond. De kuitbroek is zo gevonden en nog in de uitverkoop ook (alle winterspullen zijn al binnen) en ik vind ook nog een zwart t-shirt erop.

Rick belt toevallig en blijkt witte t-shirts nodig te hebben, dus daar gaat ook een pak van in het wagentje. En dan loop ik gewoon rond om te kijken naar de leuke herfst- en Halloweenspulletjes, die ze altijd hebben. Vooral kleertjes voor kleintjes met spookjes en pompoenen erop, allerlei keuken- en badkamergerei en natuurlijk versieringen voor binnen en buiten. Zo vrolijk allemaal!

Maar ik houd me in, volgende week eerst eens kijken wat er nog goed is van de spullen, die op zolder liggen. Dan zal ik wel nieuwe "spinnenwebben" en wellicht nog wat andere leuke versieringen gaan kopen.

Voor vanavond koop ik een zakje met S'mores candy corn. Dat zijn speciale snoepjes, die voornamelijk rond Halloween te verkrijgen zijn. Ze hebben de vorm van een maiskorrel. De "change" is wel vergezocht, maar het is een andere smaak, dan de gewone candy corn, vandaar.

Inmiddels is mijn haar alweer flink opgelicht, ondanks het dragen van een petje buiten, dus ga ik naar Mona om het te laten bijkleuren. Ze doet er geen volledige kleur in, maar een spoeling. Terwijl ik zit te wachten leer ik ook gelijk mijn Spaans maar. Deze week heb ik de les gemist, maar het boek vind ik ook heel goed met een vocabulaire lijst en oefeningen. Hopelijk loop ik dus komende maandag niet achter.

Saskia heeft vanavond alweer het derde oppasbaantje deze week! Ze mag van mij tot acht uur 's avonds oppassen, zolang ze eerst haar huiswerk afmaakt. Deze regel hebben we ingesteld, nadat ze een keer tot kwart over negen oppaste en daarna nog huiswerk bleek te hebben. Met het vroege opstaan kan ze gewoon niet zo laat naar bed. Maar lucratief is het wel voor Saskia, dat Leah (die veel oppaste) en Katja verhuisd zijn!

Rick brengt me na het eten naar Mary McManus's huis. Daar zijn al een aantal dames aanwezig en iedereen valt meteen mijn nieuwe haarkleur op. Het is iedere keer weer een gezellige avond. Ook leuk om even bij te kletsen met de andere "Europeanen", een Belgische, een Zweedse en een Francaise.

Net als de laatste dobbelsteen geworpen is komt Rick me ophalen. Ik ben blij, dat ik hem om half tien "besteld" heb, want ik ben doodmoe. Ik vraag aan Tammy of zij kan kijken of ik iets gewonnen heb en neem afscheid van iedereen. Al moet ik me er altijd weer toe zetten iets in de avond te ondernemen, ik heb er nooit spijt van. Het wordt altijd weer erg gezellig!

Slecht weer op komst

Midden in de nacht word ik wakker met mijn lichaam in vuur. Al mijn spieren branden en ik heb een flinke spanningshoofdpijn. Geen enkele pijnstiller werkt daartegen, dus ik probeer zo goed en zo kwaad als het gaat door te slapen.

Het verbaast me wel enigszins, dat mijn spieren opeens zo "kwaad" zijn. Het weer is tenslotte nog lekker warm. Maar de weersvoorspelling brengt het antwoord: er is een enorm lagedrukgebied op weg hierheen, dat zich zelfs zou kunnen ontwikkelen tot tropische storm Kyle. De luchtdrukveranderingen hebben op de een of andere manier enorme invloed op mijn pijnniveaus.

Vandaag is er letterlijk nog geen vuiltje aan de lucht, want die is staalblauw. Maar ik voel me vaak de dag voor het slechte weer aankomt het ergst en begin meteen te werken aan het verminderen van de pijnen. Daarvoor neem ik Cosmo mee voor zijn wandeling. Die heeft op het moment weer echt plezier in het wandelen, gelukkig.

En dan heb ik om elf uur mijn eerste personal training sessie bij Anytime Fitness. Op mijn kaartje staat, dat ik met Roger zal trainen, maar ik krijg, na verontschuldigingen, Chris. Maakt mij niet uit, want ik ken geen van beiden.

Om te beginnen moet ik twee bladzijden "persoonlijke geschiedenis" invullen. Natuurlijk worden daarbij allerlei gezondheidsvragen gesteld en als Chris (die ik een jaar of 25 schat) ziet, dat ik fibromyalgie heb, vertelt hij, dat hij een nogal erge vorm van de ziekte van Lyme heeft. Hij weet dus alles van erge vermoeidheid en pijn, maar ook hij gebruikt fitness om zich beter te voelen.

Mijn ervaring met personal trainers is tweevoudig: degenen, die bang zijn om me pijn te doen en me daardoor niet de oefeningen geven, die ik eigenlijk nodig heb en degenen, die luisteren naar wat ik aankan en me goede oefeningen geven. Gelukkig hoort Chris bij die laatsten.

Hij begint met een paar heel interessante oefeningen met de grote bal. Hij is helemaal verbaasd hoe goed ik die oefeningen kan doen en zegt, dat er heel wat gezonde mensen zijn, die die absoluut niet kunnen. Hij blijft zo versteld staan van mijn kunnen en noemt mij een goede athleet. Ik bloos er gewoon van en mijn gymleraar van vroeger zou zich rot hebben gelachen bij die benaming!

Omdat ik vandaag nogal wat pijn heb in mijn nek en schouders vraag ik Chris om oefeningen daarvoor. Hij heeft weer heel nieuwe dingen in petto voor me en, als we na een uur en een kwartier klaar zijn, zijn al mijn spieren aan de beurt geweest. Ook voel ik me gelukkig ietsje beter.

Gek genoeg begon ik met flinke hoofdpijn en als ik naar buiten loop is die een stuk minder. Je zou denken, dat gewichtheffen dat juist erger zou maken. Zo vreemd is deze aandoening, dus.

Er is een Starbucks om de hoek en ik loop erheen voor een koffie en een sandwich. Helaas zijn de sandwiches, die ik lekker vind, op, dus ik kies een "power protein plate". Natuurlijk zou ik die thuis ook kunnen maken, maar ik tril van de honger, dus eet het ter plekke op. Het smaakt hemels, moet ik zeggen, precies wat ik nodig had na al die gewichten!

Helaas komen de pijnen thuis al gauw weer in grote getalen terug. Ik probeer buiten te zitten, maar mijn hoofd bonkt en mijn rug doet pijn. Zelfs mijn massage stoel en de handmassage in mijn nek doen niets. Het voelt weer net als vanochtend en al weet ik, dat weer gaan bewegen zal helpen, de energie daarvoor is opgebrand.

We hebben vanavond afgesproken met Mary en David om uit eten te gaan. Dat wil ik absoluut door laten gaan, want het heeft maanden geduurd om een avond te vinden, waarop we alle vier konden!

Om een beetje energie terug te krijgen, ga ik op bed liggen. Ik slaap wat en lees wat en Cosmo ligt naast me. Iedere keer, als hij een andere hond hoort buiten, begint hij ook te piepen. Maar hij blijft bij me, zo trouw!

Als Rick (vroeg) uit zijn werk komt, komt hij meteen naar boven om mij te masseren. Ook hij wil graag uit eten met Mary en David, maar weet ook van vele jaren ervaring, dat mijn pijnen niet mis zijn. Zijn massage met mineral ice lijkt goed te helpen en ik maak me klaar om uit te gaan.

Bij Bazin's hebben we een reservering om half acht. Mary belt, dat ze onderweg zijn en wij gaan alvast zitten.

Het wordt een gezellige maaltijd. Ik bestel alleen voorafjes en Mary ook. Een ceviche van garnalen en kokkels is heerlijk en de tuna tartaar en gegrilde asperges met champignons en gefrituurde geitenkaas smaakt ook super lekker!

De mannen nemen grotere gerechten. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht de maaltijd te kunnen volbrengen met alle pijn van vandaag, maar het lukt toch. En daar ben ik blij om, want Mary en Dave zijn heel goede vrienden, die we veel te weinig zien!

Het klinkt waarschijnlijk raar, maar ik ben bijna bang om naar bed te gaan. Ik ben zeker moe genoeg, maar in bed zijn de pijnen het ergst. Rick gaat nog een ronde mineral ice op me smeren en dat breekt hopelijk de pijncyclus. Bah, wat heb ik hier een hekel aan, ik voel me gelijk weer "ziek".

Warme kleuren

Met grote moeite krijg ik Saskia op tijd naar school vanochtend. Ze vindt het vroege opstaan heel moeilijk. Het lukt haar niet vroeg te gaan slapen, hoe vroeg ze ook naar bed gaat.

Op het moment is haar routine: wakker om kwart over zes, aankleden, terug naar bed tot kwart voor zeven, ontbijt eten, terug naar bed tot drie minuten voor zeven. Een heel gedoe, dus! Nu gaf Kirsten me vorige week een idee, wat Katja vroeger ook deed: aangekleed naar bed. 's Avonds douchen ze toch, dus ze gaan schoon naar bed en het scheelt weer wat tijd 's ochtends.

Grappig genoeg heeft Kai nooit moeite gehad met het vroege opstaan. Hij aardt meer naar mij, die liever vroeg naar bed gaat en vroeg opstaat, dan omgekeerd. Hij staat iedere ochtend om zes uur op en heeft zijn bus tot nu toe nog nooit gemist!

Als iedereen naar school en werk is, neem ik Cosmo mee naar het W&OD pad. Het is supermooi weer en vrij druk op het pad. Een goede gelegenheid voor Cosmo om te leren andere honden te negeren, als we hardlopen, en vooral niet te blaffen, als er iemand op skates langskomt!

De bloemen bloeien, de vogels zingen, de temperatuur is super. Ik voel me helemaal blij om zo buiten te zijn. Cosmo rent ieder eekhoorntje en chipmunkje achterna en ook hij lijkt zich goed te vermaken. Bij elkaar lopen we zo'n tien kilometer voor we terug bij de auto zijn.

Intussen bel ik Karin om haar over de afgelopen dagen te vertellen. Ik heb Jeroen dit weekend natuurlijk gezien en hem het door haar meegegeven pakketje gegeven. Het blijft leuk om de kinderen in hun nieuwe omgeving gezien te hebben. Ook vind ik het super, dat Katja, Leah en Jeroen (die zelfs wel wat meer dan vrienden zijn) zo met elkaar op blijven trekken! Katja's vriend Matt heb ik dit keer niet gezien, maar met zijn vieren hebben ze veel plezier.

Voor Karin en Frank is dit natuurlijk nog meer een avontuur, dan voor ons. Zij zijn hier pas een paar jaar geleden heen verhuisd en nu zit hun oudste op een Amerikaanse universiteit. Ze kunnen trots op Jeroen zijn, die helemaal op zijn plaats is daar!

Bij Whole Foods haal ik makkelijk tortellini met pittige saus voor het avondeten. De rit van gisteren heeft zijn tol weer geeist en mijn spieren zijn niet blij. Pasta is makkelijk en iedereen vindt het lekker.

Christine belt, terwijl ik aan het winkelen ben, en ik vertel haar, dat ik in de winter zeker niet de twaalf uur naar Alabama ga rijden! Dat ambitieuze plan had ik wel, met een stop onderweg om Katja te zien.

Maar nu ik, terwijl ik me redelijk goed voel, de rit naar Blacksburg heb gemaakt, moet ik realistisch zijn. Dat gaat me in de winter niet lukken. Dus wordt het zaak naar goedkope vliegtickets te gaan zoeken, want ik wil hun nieuwe huis en omgeving zeker zien!

Het is nu een dag herfst en ons huis is nog helemaal in de zomersferen. De temperaturen zijn een stuk koeler, dan vorig jaar, op het moment, dus het voelt ook echt herfstachtig. Natuurlijk is het in vergelijking met Nederland nog zomers met 25 graden, maar ik vind het al te fris om op het deck te zitten (wat 's middags in de schaduw ligt).

Tijd dus om de zomerspullen naar de zolder te verhuizen. Ieder seizoen verander ik de accenten in de family room, keuken en eetkamer. Al vind ik het moeilijk om weer afscheid van de zomer en zijn warmte te nemen, toch houd ik ook van de warme kleuren van de herfst. Het rood, oranje en geel van dit seizoen maakt alles zo gezellig!


De family room



De eethoek en keuken

De bomen zijn nog maar net begonnen met verkleuren, al zijn de dogwoods al vrij rood. Maar wij zijn er klaar voor. En over een weekje wordt de tuin versierd voor Halloween. Ik blijf het leuk vinden hier, dat er ieder seizoen wel wat te vieren is.

Eerste herfstdag

Een of andere vervelende voorgaande gast heeft zijn wekker gezet voor half zeven in mijn kamer! Een raar country liedje begint te spelen en het lukt me niet het uit te zetten. Argh! Uiteindelijk trek ik gewoon de stekker eruit en draai me nog eens om.

Kennelijk ben ik weer ingeslapen, want ik schrik om half negen van een klop op de deur. Ik heb roomservice besteld, want dat kost in dit hotel voor de verandering niet idioot veel. Een verlegen jongen zet het dienblad op mijn bed neer en weet niet hoe gauw hij weg moet wezen. Dat terwijl ik keurig een trainingsbroek en sweater heb aangetrokken.

Voor ik aan mijn omelet met champignons en paprika begin open ik de gordijnen. En daar zie ik helemaal niets! Zo dicht is de mist, ik zie niet eens de dichtstbijzijnde bomen! Mijn plan was om na het ontbijt een van de natuurpaden hier te gaan lopen, maar met zo'n dichte soep durf ik er niet alleen op uit.

Hopend, dat de mist gauw zal optrekken, neem ik de tijd voor mijn ontbijt en kijk naar de Today show, waar de Emmy's van gisteren compleet geanalyseerd worden.

Gelukkig zie ik de zon voorzichtig te voorschijn komen buiten en maak me klaar voor mijn loopje. Het is nog koel buiten en de mist hangt nog boven de vijver. Eekhoorntjes rennen af en aan en eenden slapen nog. Aan de overkant zie ik de Virginia Tech campus, waar het ook heel rustig is.

Zo lopend wordt het duidelijk, hoezeer deze school in de "country" ligt. Nog geen anderhalve kilometer verderop zie ik de eerste boerderij al. De paarden staan in de wei en met de mist is het een mooi plaatje. Het is hier sowieso erg mooi, hopelijk kunnen we bij volgende bezoeken wat meer van de natuur zien.


Na een snelle douche check ik uit en doe mijn bagage in de van. Dan begin ik aan mijn wandeling naar Katja's dorm. Ik probeer haar te bereiken, maar ze beantwoordt haar telefoon niet. Het blijkt, dat ze onder de douche staat, dus ik wacht even buiten.

Leah komt ook net langs lopen en even kletsen. Wat een sfeer hangt er hier op de campus! Iedereen heeft er duidelijk lol in. Katja laat me eindelijk binnen en net als gisteren stelt ze me aan een heel stel vrienden voor. Iedereen geeft keurig een hand en vooral de jongens aan de overkant van de hal van Katja zijn heel aardig.

Een ervan zit in een rolstoel, want hij heeft botkanker gehad. Hij was opgegeven, maar door experimentele behandelingen gaat hij nu naar Virginia Tech en is in remissie! Als je zo op de campus loopt, lijken er heel veel trappen te zijn, maar de "Americans with Disabilities Act" heeft ervoor gezorgd, dat mensen in rolstoelen hier ook overal heen kunnen.

Katja leidt mij rond op de campus. Ze laat me zien, waar al haar lessen zijn en ze moet er heel wat voor aflopen. Sommige klassen zijn enorm! Zo vertelt ze, dat er vijfhonderd studenten in haar scheikunde klas zitten. Als ik daar verbaasd op reageer, vertelt Katja, dat dat bij lange niet de grootste klas is. Dat is "World Regions" met 2600 studenten!


Het is prachtig weer en alweer kan ik er niet over uit, hoe mooi deze campus is! Het is enorm, maar het voelt niet zo. Al wandelend wordt Katja van alle kanten begroet. Ze vertelt, dat dat de eerste week niet zo was en ze zich toch best verloren voelde. Nu wil ze zelfs een VT Ambassador worden, die bezoekers rondleidt op campus.

Voor de lunch ontmoeten we Leah bij Au Bon Pain. Katja krijgt hier met haar Hokie paspoort 50% korting, dus betalen we zowel haar als mijn maaltijd daarmee. De meisjes zijn helemaal lyrisch over "ABP" (Ee Bie Pie). En terecht, zie ik, want het eten is er lekker en zeker gezond.

Wonder boven wonder (want het kleine restaurantje is super druk) vinden we een tafeltje en Leah vertelt ook over haar ervaringen. De meisjes vermaken zich duidelijk goed, maar ik ben ook blij om van Katja te horen, dat ze in de bibliotheek gaat studeren. Ze neemt haar studie duidelijk serieus en daar gaat het toch om.

Na de lunch lopen Katja en ik terug naar mijn van. Ik zet haar daarna af bij haar dorm. We nemen afscheid, maar weten ook, dat ze dit weekend naar huis gaat komen, dus het is maar voor kort.

De terugweg gaat helemaal zonder kleerscheuren. Er is heel weinig verkeer en ik geniet van mijn audioboek. Klinkt het nu heel vreemd, als ik zeg, dat ik zelfs langzamer heb gereden, omdat ik wist, dat mijn "boek" niet uit zou zijn bij thuiskomst? Ik heb nog twee cd's over en zit helemaal in het boek. Gelukkig kan ik de rest via mijn laptop horen!

Thuis word ik ontvangen, alsof ik weken weg ben geweest, vooral door Cosmo en Saskia. Saskia moet wel meteen gaan babysitten, die heeft echt een goudmijntje, nu Katja en Leah zijn vertrokken. Op donderdagavond moet ze ook weer babysitten voor een andere familie in de cul de sac.

We eten vanavond nog even buiten, terwijl de vleermuizen ons (letterlijk!) om de oren vliegen. Vorig jaar was het zo lang warm, maar dit jaar lijkt de herfst veel vroeger echt te beginnen. Vandaag is het de eerste herfstdag en vanaf morgen wordt het ook een stuk koeler, helaas.

Reunie met Katja

Zaterdag

Voor het eerst in een heel aantal weken ga ik vanochtend weer met Mary Ellen lopen. Het is koel buiten, dus ik trek een "hoodie" aan. Cosmo gaat ook mee en loopt lekker voor ons uit. Als er een voordeel aan het einde van de warme temperaturen is, is het, dat hij weer zin heeft om te lopen.

Mary Ellen is moe en dat zou ik ook zijn, als ik haar schema had! Ze staat supervroeg op met haar kinderen en moet dan meer dan volle dagen werken. Ik doe het haar niet na! Ze houdt de vijf kilometer niet vol, na weken geen training is het te ver.

Mary Ellen vindt het onmogelijk om door de week tijd vrij te maken voor sporten, wat toch zeer belangrijk voor haar is. Ze vindt dat echt vreselijk. Ik begrijp het goed, want toen ik werkte had ik ook nooit energie om daarbij nog te sporten. En zo zijn er honderden, zo niet duizenden Amerikanen.

"Werken" betekent hier vaak veel meer dan 40 uur per week en daarbij komt dan nog de tijd om van en naar het werk te komen. Rick heeft te kampen met hetzelfde euvel en ik hoop altijd maar, dat de beweging tijdens het weekend genoeg is voor zijn gezondheid.

Na een snel soepje voor de lunch te hebben verorberd gaan Saskia en ik naar Tysons Corner. Saskia heeft welgeteld twee broeken en draagt vrijwel iedere dag hetzelfde. Ze heeft de tienerleeftijd van meer kleding, dan ze kan dragen, duidelijk nog niet bereikt.
Grappig is zelfs, dat nu Katja uit huis is, we per week niet genoeg was hebben voor een machine vol!

Bij Delia's vindt Saskia een leuke broek met een paars en zwart ruitje en een zwarte broek. Ze heeft zo'n specifieke smaak, dat het moeilijk is iets te vinden, dat ze leuk vindt. Omdat ze weinig warms heeft, ben ik blij, dat ze ook een grijze trui met paarse strepen wel ziet zitten.

De volgende stop is Payless. Saskia moet iedere dag hardlopen tijdens PE (Physical Education) en ze loopt niet op goede schoenen. Met veel protest van haar vinden we een paar goede schoenen. Saskia heeft heel brede voeten, wat het moeilijk maakt om goed passend schoeisel te vinden. Het voelt al gauw te strak. Payless is een van de weinige winkels, waar ze brede schoenen voor weinig geld verkopen.

Er is ook een sale van 30% korting gaande en Saskia vindt nog een paar leuke "ballet" schoenen. Ook ik vind een paar "elegante" (nou ja, voor zover mogelijk) sportieve schoenen voor het golfen en een paar zwart wit geruite platte schoenen (die laatste kosten $10, daar kun je het toch niet voor laten?).

Daarna lopen we nog wat winkels af. Ik voor een lange broek, want daarvan heb ik er maar heel weinig, en Saskia voor een riem. Bij Express probeer ik van alles aan, maar het flatteert me absoluut niet! Vreemd, bij deze winkel slaag ik soms met van alles en andere keren, zoals nu, zit alles van geen kanten.

Toch wel gedesillusioneerd, want dat is een van de weinige zaken met "Tall" (lange) maten (de gewone broeken zijn te kort voor mij) ga ik verder. Saskia gaat inmiddels van de ene naar de andere zaak voor een leuke riem, maar heeft ook geen succes.

Uiteindelijk vind ik een erg leuke spijkerbroek bij Lucky. Daar was ik zelfs nog nooit binnen geweest, maar ze hebben leuke modellen. De prijzen zijn echter ook "leuk", met $130 per broek! Gelukkig is er vandaag 30% korting en ik ben heel blij met mijn broek. Hij zit werkelijk als gegoten! Helaas voor Saskia heeft zij niet hetzelfde succes met een riem.

Toch gaan we beiden voldaan naar huis. Rick werkt tegenwoordig in Reston (net uitgeroepen, tot een van de gezondste plekken om je oude dag door te brengen), zo'n twintig minuten rijden hiervandaan, en heeft gezien, dat er een paar nieuwe restaurants zijn geopend in het Town Center.

Een daarvan wil hij gaan uitproberen, het Franse "steakhouse" "Mon Ami Gabi". We hebben een reservering en kunnen zo aan tafel binnen. Maar het weer is zo lekker, we willen buiten op het terras zitten. Daarvoor moeten we even wachten.

Dan krijgen we een heel leuk tafeltje voor mensen kijken onder een gezellige rode parasol. Het is wat fris buiten, vooral Saskia klaagt, dat ze het koud heeft, maar er zullen nog maar zo weinig zulke zwoele avonden zijn, zonde om dan binnen te zitten!

We worden geserveerd door iemand uit Cameroun, die getrouwd is met een Spaanse. Hoe internationaal kan het worden? Het eten is prima, al kan de service wat sneller (maar de charme van de serveerder maakt dat ook weer helemaal goed). Al met al is dit zeker een restaurant om naar terug te keren. Als de kinderen het lekker vinden en de volwassenen ook is het automatisch een succes!

Zondag

Mijn doel is om tien uur te vertrekken richting Virginia Tech. Ik sta dus om half negen op. Terwijl ik een gewichtenroutine doe, werpt Rick zich lief op om ontbijt te halen bij Starbucks.

We eten samen en dan maak ik me klaar. Ik neem afscheid van Saskia (die mij liever niet ziet vertrekken) en Kai en drie minuten voor tienen rijd ik de oprit af. De GPS geeft 256 mijlen om mijn doel te bereiken, de Inn at Virginia Tech. Als aankomsttijd zie ik 14:41. Dat hoop ik toch vroeger te maken!

De rit verloopt zeer voorspoedig. Eerst luister ik naar de nieuwsradio uit ons gebied en als dat begint te kraken naar mijn audioboek. Dat is gelukkig een heel leuk boek, dat mijn aandacht zeker grijpt. De tijd vliegt, ik geniet van mijn omgeving, want het landschap is hier prachtig.

Langzaam zie ik de tijd tot mijn doel bereid is verminderen. Helaas werkt mijn lichaam niet mee om zonder stoppen aan te komen. Mijn maag knort zo luid, dat ik het hoor! Ik stop twintig mijl voor ik bij VT aankom bij een Subway. De kipfilet sandwich gaat er goed in.

Rond half twee rijd ik het gebied van de universiteit binnen en probeer Katja te bellen. Die neemt niet op, dus ik besluit eerst in te checken. Bij een tweede poging Katja te bellen krijg ik haar wel aan de telefoon. Het blijkt, dat ze letterlijk net haar bed uitkomt. Heerlijk toch, dat collegeleven?!?

Zonder moeite check ik in en krijg een kamer op de eerste verdieping, die een verdieping onder de receptie ligt. Ik haal mijn bagage (door mijn grote kussen altijd meer, dan wat anderen mee hebben voor een nacht) en breng het naar de kamer. Die is mooi groot met een king size bed.

Dan loop ik richting de Virginia Tech campus, die hier vlak naast ligt. Katja ontmoet mij bij Engel (waar zij een zwak voor heeft, gezien onze achternaam) Hall. Het is zo heerlijk om haar weer te zien! Ik geef haar een superknuffel.

Ze ziet er heel goed uit! Katja vraagt of ik denk, dat ze dikker is geworden, want het eten is hier heel goed, maar ik denk het tegenovergestelde. Zo te zien is die fameuze "Freshman fifteen" (15 pond, die eerstejaars studenten aankomen) bij haar nog niet van toepassing.

Niet veel later snap ik, waarom! We lopen van hot naar her over de campus. Eerst naar een van de cafetaria, waar Leah's familie heeft gegeten. Janet en Paul zijn hier dit weekend ook heen gekomen om Leah en Diego, de hond, weer eens samen te brengen. We kletsen vijf minuten en dan gaan zij weer terug naar Vienna.

Katja en ik lopen verder. Katja verkleedt zich en heeft nog niet gegeten. We lopen dus, nog verder, naar Moe's. Daar bestelt Katja een paar steak taco's en ik drink een iced tea.

Dan lopen we terug naar haar kamer, waar ze haar autosleutel ophaalt. Katja's kamergenote heeft een kater (daar ga ik hier maar even niet op in) en is net op. Het kevertje staat ook nog eens zeker een kilometer verderop geparkeerd. Aangekomen op de parkeerplaats kan Katja de auto niet vinden en belt Leah, waar ze hem heeft achtergelaten. Er staan dan ook echt honderden auto's!

Onze eerste stop is de Virginia Tech boekenwinkel. Behalve boeken zijn daar vooral allerlei onderwerpen met het VT embleem te vinden. Katja wil mij een verjaarscadeautje geven. Daarvoor kies ik een VT petje. We vinden ook een leuke broek voor Kai, een t-shirt voor Katja en een trainingsbroek voor mezelf. De schoolkleuren van bordeaux rood en oranje vind ik erg mooi.

Bij Rite Aid blijkt, dat het makkelijk is om een recept van de winkel in Vienna hierheen te verhuizen. Dat is wel heel fijn! Natuurlijk heeft Katja ook weer allerlei behoeftes, lensvloeistof, zeep etc. Duidelijk heeft ze op mijn bezoek gewacht om haar reserves aan te vullen.

Hier in de "bergen" (Appalachen) is het weer anders, dan bij ons. Het regent hier bijvoorbeeld veel vaker. Dus wil Katja graag een regenjas. We rijden daarvoor naar de mall in Christiansburg (waarvan Katja al van tevoren zegt, dat het niet Tysons Corner is, hi hi). Bij Sears vindt ze meteen een leuke blauwe regenjas.

We lopen nog wat verder door de mall. Katja probeert een aantal jurkjes aan, maar die staan haar niet echt. Ze is haar zonnebril kwijtgeraakt, dus bij een van de kioskjes koopt ze een nieuwe. Bij Claire's vindt ze een aantal haarbanden, die haar leuk staan. Het is duidelijk, dat mijn tiener in haar element is. Dit is iets, wat ze, naar eigen zeggen, mist: gewoon shoppen.

Helaas voor haar is mijn energie niet eindeloos en ik brei er een eind aan. Op de terugweg stoppen we bij de supermarkt Kroger. Daar halen we melk, yoghurt, ontbijt en waterflesjes. Daarna tanken we gauw benzine, want Katja wil volgend weekend naar huis komen. Rick en ik hebben beloofd daarvoor de benzine te betalen, zodoende.

Gelukkig kan Katja vrij dicht bij haar dorm parkeren om de boodschappen naar binnen te brengen. Eigenlijk mag het niet, maar met een pakket met 24 flesjes water om te dragen ben ik bereid even de regels te overschrijden! Ik denk ook niet, dat ze op zondag zo streng zijn, als door de week.

We zien Jeroen en Leah terugkomen van hun avondeten en kletsen even met hen. Jeroen heeft nu een baardje, een vreemd gezicht voor mij. In die ene maand van huis lijken de "kinderen" nu echt wel volwassen geworden. Ik merk het ook aan de interactie tussen mij en Katja. Het is anders, niet minder vertrouwd, maar meer op gelijke voet.

Na me even iets warmer gekleed te hebben bij het hotel gaan Katja en ik erop uit voor het avondeten. Zonder afspraak weten we, dat het sushi zal worden. En dat eet je hier in Blacksburg het best bij Poor Billy's.

In de parkeergarage nabij blijkt het op zondag gratis te zijn. We lopen naar het restaurant en krijgen een tafeltje, waar we geen van beiden het menu kunnen lezen. Ik heb (nog) geen leesbril nodig, maar dit menu heeft bruin papier met zwarte letters en ik kan het met de beste wil van de wereld niet lezen.

Dus vragen we of we ergens anders mogen zitten. "Whatever floats your boat", zegt de jongen als antwoord. Ok. We lopen naar boven, waar het beduidend lichter is. De serveerster komt en het is dezelfde, die we hier vorige keer hadden. Ze verontschuldigt zich over de donkere menus. Haar ouders hadden er ook over geklaagd. Ok, ik ben oud, maar ik heb nog geen bril nodig. Maar als je een menu op bruin papier drukt met zwarte letters...

Enfin, nu kunnen we het goed lezen en het eten is, zoals altijd, super. Katja kan het niet op en neemt een "doggy bag" mee. Toch grappig, vroeger wilde ze daar nooit van horen. Nu is het opeens een extra maaltijd, die ze niet bij het cafetaria hoeft te gaan eten (hoe lekker het eten daar ook is).

Tijdens het eten kletsen we helemaal bij. Ik ben blij, dat Katja zich veilig genoeg voelt om mij dingen te vertellen, die haar vriendinnen, volgens haar zeggen, nooit aan hun moeders zouden vertellen. Ik voel me bevoorrecht, dat ik zo'n zicht in het leven van mijn dochter krijg.

Na het eten zet Katja mij af bij het hotel. Ik geef haar de tas met spullen, die ik voor haar mee heb genomen. Ook heb ik kwartjes voor haar gespaard, de wasmachines en drogers werken hier op kwartjes en zijn niet goedkoop! Karin heeft ook een pakketje meegegeven voor Jeroen, wat ik ook aan Katja meegeef.

Met een grote knuffel nemen we vanavond afscheid. Morgen zien we elkaar weer even, voor ik weer terugrijd. Ik bel vanuit mijn kamer het thuisfront, waar alles goed gaat. Het is wel een vreemd gevoel hier, in mijn eentje in de hotelkamer. Het weerzien met Katja is het alles waard. Nu zie ik hoe zij echt woont hier en dat is wel heel speciaal!

Zilveren sieraden party

Vanochtend heb ik me voorgenomen om een klas te gaan doen bij de nieuwe sportschool. "Core Training" heet het en hij wordt gegeven voor door Sharon, die ik nog van Lifetime ken. Als ik binnen kom lopen herkent ze mij ook, leuk!

We zijn met zijn tienen en het lokaal is vrij klein. Ze werken eraan om een muur weg te mogen halen, zodat er meer plaats zal zijn. Maar voor nu is gezellig knus. We pakken bosus, grote ballen, gewichten en een mat. Het past allemaal net.

Het groepje bestaat uit een oudere dame met volwassen kinderen en een jongere met kleine kinderen, maar voor de rest zijn we allemaal rond dezelfde leeftijd met kinderen in college, high school en middle school. We hebben genoeg met elkaar gemeen voor een geanimeerd gesprek tussen het gewichtheffen.

Het wordt dan ook net een gezellige koffieochtend, maar dan terwijl we onze spieren flink hard aan het werk zetten. Deze klas gaat op mijn fitness schema! De oefeningen, die Sharon geeft, lijken veel op wat Mary Ellen en ik van Marceleus opgedragen kregen. Prima, dus!

Het is schitterend weer en thuis laat Cosmo duidelijk merken wel zin in een wandeling te hebben. Ik wil mijn nieuwe groothoeklens weleens op een landschap uitproberen en mijn "America the Beautiful" pas verloopt aan het einde van deze maand. Tijd dus om Great Falls weer eens een bezoekje te brengen.

Op de rit erheen moet ik een aantal keren remmen om geen eekhoorntje onder mijn wielen te krijgen. Dat dat heel veel mensen niet lukt op het moment is te zien aan de vele lijkjes, die er op de wegen liggen. De eekhoorns komen uit het niets de straat oprennen en het is soms te gevaarlijk om te proberen ze te ontwijken.

Dat de een zijn dood de ander zijn brood is, zie ik vlakbij Great Falls. Daar moet ik stoppen voor een enorme (lelijke!) gier, die zich tegoed doet aan een van de onfortuinlijke diertjes. Zelfs mijn toeter haalt hem niet uit zijn concentratie. Pas als ik hem bijna aanrijd vliegt de griezel op!

Het is vrij druk bij de watervallen. Kennelijk hebben meer mensen zin om van het mooie weer te genieten. De rivier staat vrij laag op het moment. Er zijn meer rotsen, dan water te zien. Dat is wat mij zo aantrekt hier, de aanblik van de watervallen is nooit hetzelfde.

Na wat foto's ga ik met Cosmo het riviertrail lopen. Hij vindt het duidelijk heerlijk! Zijn neus gaat te gast en ik vraag me dan af, wat hij allemaal ruikt, hi hi. Dit pad is heel oneven en rotsachtig en als een hinde springt Cosmo erover heen. De uitzichten vanaf dit pad zijn prachtig! Binnenkort wil ik een langer stuk gaan lopen, nu het wat minder warm is houdt Cosmo dat ook weer vol.


Op de terugweg moet ik alweer remmen, dit keer voor een vos, die me brutaal staat aan te kijken. Prachtig! Dit is wel de dag voor dieren op de weg, zeg.

Na de lunch ga ik nog even naar Tysons Corner. Nu het weer koeler word, heb ik wat nieuwe lange broeken en topjes nodig. De Gap heeft een "sale" en ik vind er een leuke khaki broek, die waarempel lang genoeg is (meestal heb ik "Tall" nodig) en een blauwe trui.

Natuurlijk kan ik het niet laten om ook even bij Barnes and Noble te gaan snuffelen. Langzaamaan wil ik gaan werken aan het officieel in elkaar zetten van Nederlandse wandelingen en rondleidingen in en rond Washington. Daarvoor wil ik dan meer feiten leren over de verschillende plekken.

Het boek "Washington on Foot" zal daarbij goed helpen, daaruit wil ik zelf een stel wandelingen gaan maken, in buurten, die ik nog niet goed ken. Ook "Virginia Curiosities" lijkt me handig, vooral ook om de buurt rond Virginia Tech wat beter te leren kennen.

Saskia bekokstooft natuurlijk weer een logeerpartij en gaat samen met Laura bij Kaylee logeren. Kai en Rick gaan naar "Bangkok Dangerous" en ik ben uitgenodigd bij mijn buurvrouw Jennifer voor een Silpada party.

Meestal vind ik die parties maar niets, want het is meestal een onderwerp, dat me niet interesseert en dan voel ik me toch verplicht iets te kopen. Maar sieraden vind ik heel leuk! Kirsten zou ook meekomen, maar die belt op het laatste moment af.

Onder het genot van allerlei lekkere hapjes en een drankje bekijken we de uitgestalde ringen, kettingen, oorbellen en armbanden. Ook krijgen we allemaal een catalogus aangereikt vol mooie dingen. Alles van dit bedrijf is van zilver en het is wel mijn smaak, maar ook niet bepaald goedkoop.

Janet, Leah's moeder, en ik kiezen uiteindelijk dezelfde ketting, een met zes strengen met verschillende zilveren kralen. Helaas staat de Silpada catalogus niet online, want ik vond nog meer mooi, maar wilde nu niet meer kopen. En zelf zo'n party hosten, daar heb ik ook weer geen zin in.

In ieder geval wordt het een gezellig avondje. Sommigen van de buurtjes heb ik al sinds voor de zomer niet meer gesproken, dus gespreksonderwerpen te over!

Sociaal dagje

De donderdag is op het moment een sociale dag voor mij. Dit is de enige dag (ach, wat klinkt dat zielig, maar het is het niet, hoor), waarop ik dingen met vriendinnen onderneem.

Het weer is momenteel werkelijk prachtig. 's Ochtends wat koel, maar de zon schijnt stralend. Het warmt echter al gauw op naar twintig graden en 's middags zelfs tot 27 graden met weinig luchtvochtigheid.

Als ik Cosmo uitlaat zie ik voor de tweede keer deze week Shelly, een van mijn Bunco "maatjes", lopen met een Ipod in haar oor en in sportkleding. Zij is duidelijk aan een routine begonnen en ik vraag haar of ze misschien ook eens samen wil lopen. Daar is ze meteen voor te vinden, dus we spreken voorlopig voor dinsdag af, leuk!

Met Kirsten heb ik om tien uur afgesproken bij Whole Foods. Als ik hier vrouwen zie lopen, hebben ze vaak een petje op. Eigenlijk heb ik daar een hekel aan, want het staat me niet! Maar de zon is funest voor mijn haarkleur, ik zie het nu al lichter worden. Dus neem ik mijn (enige petje, dat ik bezit) lichtblauwe Tinkerbell "Mood subject to change without notice" mee.

Kirsten herkent me eerst niet eens, ha ha! En al lopend vind ik het petje maar hinderlijk en warm. Maar ja, een verfbeurt bij de kapper is niet goedkoop, dus ik ben wel bereid wat te "lijden". Zo om me heen kijkend ben ik zeker niet de enige met pet op!

We lopen deze week iets korter, want Kirsten moet om twaalf uur thuis zijn. We lopen op tijd, niet afstand, bij elkaar anderhalf uur, en 5,5 mijl volgens mijn Garmin. De tijd gaat snel voorbij, want we hebben nooit gebrek aan gesprekstof. Luisterend naar Kirsten en zonder in details te treden ben ik erg blij, dat ik Rick heb als echtgenoot. Wat een narigheid kunnen sommige mannen hun vrouwen brengen, zeg! (en waarschijnlijk ook omgekeerd, maar daar hoor ik nu eenmaal minder over)

Nu ik toch bij een supermarkt ben koop ik ook gelijk in voor het avondeten. Kirsten gaf me een makkelijk en lekker recept voor crockpot fajitas en dat wil ik vanavond maken. Kipfilet met fajita kruiden (verkrijgbaar bij Whole Foods) en kippebouillon in de crockpot koken en daarbij natuurlijk verse tomaten, ui, salsa, geraspte kaas en voor de liefhebber (niet ik!) sour cream serveren. Het ruikt in ieder geval de hele middag hemels!

Thuis eet ik gauw lunch, gooi het spul in de crockpot en rijd dan naar Oak Marr. Daar staan Karin en Sylvia al op me te wachten. Ik gebruik mijn laatste muntje voor een mandje ballen en we gaan naar boven, want het is beneden te druk.

Het slaan gaat me vandaag maar matig af en het petje (dat ik alweer netjes draag) voelt warm op mijn hoofd! Ik ben duidelijk nog niet Amerikaans genoeg om dat met plezier te dragen! Er komt een man naast ons staan, die werkelijk perfect slaat. Terwijl Karin en ik wachten op Sylvia, die wat langzamer door haar ballen heen slaat, proberen we wat van hem te leren.

Als we allemaal klaar zijn begint Karin een praatje met hem. Natuurlijk denkt hij, dat we Duits zijn, niet verwonderlijk, Nederlands klinkt ook erg germanistisch. Maar oh, als we onze golf balletjes zo zouden kunnen slaan als hij! Iedere slag was zeker 250 voet en perfect. Dan hebben we toch nog wat lessen nodig, zoals deze meneer ook aanraadt.

We gaan nog wat "putten" en bedenken ons, dat we ook wel weer eens gewoon willen spelen. Ok, we hebben nog niet de goede slag, maar "practice makes perfect", toch? Alleen willen we dan een paar "Tee" tijden bespreken, zodat we de volgende groep niet in onze nek hebben hijgen.

Thuis kijk ik op de laptop naar "Ik Vertrek", dat blijf ik een erg leuke serie vinden! Ik ben zelf destijds ook min of meer in het diepe gesprongen (meer net als het stel in deze aflevering, die tenminste zijn moeder als haven hadden). Het stel, waar het deze week over gaat, verhuist naar Aruba om een salsaschool te beginnen. Natuurlijk vind ik dat helemaal leuk om te zien, alle bekende plaatjes komen voorbij!

De fajitas worden door Rick en Kai supergoed ontvangen! Saskia heeft al gauw een boterham gegeten, want ze wil naar de Ice Cream Social bij haar oude school gaan. Vroeger moesten wij dan altijd mee, maar nu is ze oud genoeg om met vriendinnen te gaan. Lekker makkelijk!

Al zingen de krekels hard buiten, het wordt te koel om buiten te zitten 's avonds. Vorig jaar was het tot laat in de herfst warm. Ik hoop dat dit jaar weer mee te maken, maar tot nu toe lijkt het een stuk sneller af te koelen, helaas. Maar ja, met temperaturen van 27 graden overdag mogen we natuurlijk absoluut niet klagen!

Soms wil je gewoon een perfecte ouder zijn

Allereerst indrukwekkend, jullie hebben vrijwel allemaal goed geraden, wat de foto's van gisteren waren. De ene foto is inderdaad de (Lincoln (Manon?)) tunnel en de reflectie van de lichten op het plafond en de andere het achterlicht van onze van. Nu nog een derde onderwerp vinden...

Brr, als ik erop uitga om Cosmo uit te laten is het vijftien graden! Onder de zestig graden Fahrenheit is het op deze tijd van de dag al maanden niet meer geweest. Ik doe een fleece jasje aan en probeer niet te denken, dat dit het begin van het einde van de heerlijke warmte is. Halverwege de wandeling kan het jasje weer uit, dus zo erg is het ook weer niet.

Cosmo loopt met deze temperaturen wel een stuk lekkerder merk ik aan hem. Hij hijgt lang niet zo erg en loopt voor mij uit, in plaats van naast me. Natuurlijk wil hij midden in het bos weer richting hondenpark, maar ik trek hem mee, belovend, dat we vanmiddag zullen gaan (alsof hij dat verstaat, hi hi).




Met zijn mooie bandenna om (is inmiddels alweer weg)

Na de wandeling maak ik me klaar om voor de eerste keer naar Anytime Fitness te gaan. Ik herinner me niet of ze daar handdoeken verstrekken, dus neem er maar een mee van thuis (zo te zien verstrekken ze ze niet).

Het is altijd een beetje ongemakkelijk om voor de eerste keer een fitness centrum binnen te lopen, vind ik. Je weet nog niet precies hoe het hier toegaat en waar alles is. Een vrouw van ongeveer mijn leeftijd loopt op een lopende band en werpt me slechts een snelle blik toe. Verder zijn er een paar mannen bezig aan de gewichten. Iets later komt er een oudere vrouw, die er zeker niet uitziet alsof ze zin heeft in een praatje en een groepje jongeren.

Ok, dus tot nu toe niet echt de sociale omgeving, waar ik op had gehoopt. Maar dat geeft niet, ik ben hier voornamelijk voor de apparaten. Ik begin met een warm up op de elliptische machine en kijk naar de Travel Channel, al ben ik in de haast mijn koptelefoon vergeten.

Dan begin ik aan de gewichten. Het is de nieuwste uitvoering, maar ik ken ze wel. Toch vraag ik voor volgende week een personal training sessie aan. Ze zijn gratis, dus waarom niet? Om elf uur op woensdag zal ik met Roger trainen. Voldaan vertrek ik na drie kwartier, als alle spieren getraind zijn. Het was een goede beslissing, zo op het eerste gezicht, om hier lid te worden.

Het is ook handig om al midden in Vienna te zijn. Bij Giant haal ik de benodigdheden voor het avondeten. Bovendien heeft Saskia voor Engels een schrift voor vijf vakken nodig (kost maar liefst $10!).

Ook is Kai al een dag te laat voor zijn eerst Duitse project: het versieren van een doos met Kleenex. Natuurlijk geen jongensachtige opdracht (als ik kritiek op zijn Duitse lerares zou hebben is het, dat ze te "meisjesachtig" is, niets voor die tienerjongens!), maar het moet wel gebeuren.

Kai's letter is de "J" (jot), dus ik heb hem al een paar woorden aangereikt (hoewel Jaegermeister werd afgekeurd, ha ha). Nu moet hij alleen het versieren nog doen. En dat stelt hij werkelijk tot het allerlaatste moment uit. Jongens!

Kai heeft sinds vorige week een mini "baantje": het wandelen met Diego, de hond van Leah en Jim drie deuren verderop. Nu Leah weg is naar college en Jim moet werken hebben ze niemand om de hond halverwege de dag uit te laten. Voor $5 per dag doet Kai dit maar al te graag.

Vandaag is het heerlijk weer en ik stel voor Cosmo en Diego naar het hondenpark mee te nemen. De honden zijn er meteen voor te vinden en Kai heeft de gelegenheid weer even te rijden. Tot mijn verbazing is er niemand bij het park, maar Diego en Cosmo hebben genoeg aan elkaar. Ze rennen en buitelen naar hartelust. Even komt er een stel met een grote en een mini poedel, maar die twee honden hebben geen interesse in de onze.


De heren vermaken zich prima samen

In de auto zet ik het nieuws af. Al laat Kai het niet zo merken, ik merk aan de kinderen, dat de onzekere tijden ze wel aangrijpen. Katja vroeg al, wat we voor de slachtoffers van Ike deden (we hebben rijkelijk gegeven aan een paar betrouwbare instanties), want zij heeft ook gedoneerd bij Virginia Tech.

Kai is wat stiller erover, maar maakt zich vooral zorgen over de financiele situatie van mensen om ons heen en onszelf. Voor hem zijn het feiten, die hij moet weten, en gelukkig krijgen we die genoeg van verschillende kanten.

Maar over Saskia maak ik me wel wat zorgen. Die was helemaal van streek een week geleden, toen het "Big Bang" project van start ging en er zwarte gaten werden voorspeld. De beelden van Ike kan ze niet zien en vanavond werd haar verteld, dat de wereld in 2012 zal vergaan.

Het vergde wat praten als Brugman om haar weer gerust te stellen. Mijn mantras "De mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest" en "Who of you, by worrying, added an hour to his life" komen erbij te pas. Helaas herken ik veel van mezelf als kind in haar. Ik dacht ook altijd door over het slechte nieuws en mijn verbeelding ging daar heel ver in.

Helaas kreeg ik toen weinig begrip in mijn omgeving. Ik hoop dus dat ik, door naar Saskia te luisteren en haar gevoelens te benoemen, haar ook help. Ik vertel haar, dat sommige dingen mij ook beangstigen, maar dat ik dan precies die gezegdes tegen mezelf herhaal. Gelukkig kan ik serieus tegen haar zeggen, dat ik echt niet denk, dat de wereld in 2012 zal vergaan.

Pff, soms is dat ouderschap best moeilijk, vind ik. Ik wil graag, dat ze dat angstige verliest, maar uit ervaring weet ik, dat ze enkel kan leren dat een plaatsje te geven. Hopelijk help ik daarmee, want dit is, moet ik toegeven, een van de moeilijkste dingen in mijn achttien jaren als ouder. Vooral omdat ik in haar gevoelens zoveel herken uit mijn kindertijd. De andere twee zijn gevoelig, maar op een andere manier en dat is, moeilijk uit te leggen, makkelijker om objectief mee om te gaan.

Enfin, de eerste crockpotmaaltijd van dit seizoen is weer op en iedereen heeft gesmuld. We kijken vanavond naar America's Got Talent, de top tien. Opvallend is een meisje uit onze "buurt" (tja, zo'n twintig kilometer verderop heet hier "in de buurt"). Kaitlyn Maher komt uit Ashburn, Virginia en is vier jaar oud.

Ze heeft veel talent en is schattig, maar kom op, ze is vier! Ik vraag me dan af voor wie zo'n competitie is: voor haar of haar ouders? Ze lijkt het echt leuk te vinden. Maar ik snap jurylid Piers ook, als hij zegt, dat wat hij ook tegen haar zou zeggen, ze zou het toch niet begrijpen. Deze competitie gaat om een show in Las Vegas. Wie laat zijn vierjarige kind een show in Las Vegas hebben??? Oordeel zelf:

Nieuwe sportschool

Om kwart voor drie word ik met schrik wakker en kan de slaap niet goed meer vatten. Ik heb gedroomd, dat een enorme vrachtwagen (degenen, die hier in de VS zijn geweest, weten welke ik bedoel) over Katja in haar gele kevertje heenwalste. Ik kan de beelden niet meer uit mijn hoofd krijgen. Net nu ze volgende week die hele afstand weer gaat afleggen!

Het is alsof Katja gevoeld heeft, dat ik me zorgen maakte om haar. Om zeven uur gaat de telefoon en Rick pakt hem op. Het is Katja, ze heeft niet kunnen slapen. Later bel ik haar nog even terug om zeker te zijn, dat ze niet ziek wordt (Katja en niet kunnen slapen zijn geen gewone combinatie). Gelukkig is dat niet het geval. We zien allebei erg naar zondag uit!

Christine belt en we lopen al kletsend meer dan een uur, ik bij elkaar 5,5 mijl. Het is beduidend koeler, dan gisteren en helaas ook bewolkt. Dat was anders voorspeld, maar het loopt wel lekkerder, dan in die hitte.

Onderwerp van gesprek is vooral het gebrek van ons beiden op het moment aan een lokale vriendin, waar we of mee kunnen gaan lopen of spontaan ergens heen kunnen gaan. Kortom, we missen elkaar!

Zelf heb ik er moeite mee, dat ik in zo'n kort tijdsbestek maar liefst twee loopmaatjes ben "verloren". Ik vind het moeilijk de motivatie te vinden op het moment. Tijd voor iets nieuws, dus, want bewegen moet ik iedere dag en dan wil ik het wel zo leuk mogelijk vinden!

Nu zijn er de afgelopen tijd twee nieuwe sportscholen in Vienna geopend. Ik ben al een jaar of wat geen lid meer van de Lifetime Fitness, omdat ik het te ver weg vond. Bij elkaar tegen het half uur om er te komen!

Online bekijk ik de twee nieuwe fitnesscenters en vooral Anytime Fitness bevalt me wel. Die zit hier nog geen drie kilometer vandaan, dat valt zelfs te bewandelen! Ik besluit er dus een kijkje te gaan nemen. Vorige week had ik al gebeld om de kosten en die vallen heel erg mee, zeker vergeleken bij Lifetime!

Met de auto ben ik er binnen vijf minuten en vind zo een parkeerplaats langs Vienna's gezellige historische Church Street. Anytime Fitness ligt op de tweede verdieping.

Als ik binnenloop word ik meteen hartelijk begroet en rondgeleid. Het is een vrij kleine ruimte met de nieuwste toestellen erin. Tot mijn vreugde hebben de cardiotoestellen net als in Aruba een eigen tv scherm. Dat is een van de dingen, waar ik op hoopte. Pluspunt, dus!

Verder ziet alles er kraakhelder uit. Er is een schema met verschillende klassen, waarvan ik er zeker een paar ga proberen. En de douches zijn nieuw en schoon, niet dat ik die vaak zal gebruiken, maar je weet nooit. Het vrij knusse ervan bevalt me ook, want ik hoop hier weer wat mensen tegen te komen, die in Vienna wonen en niet overdag werken (ik heb Christine destijds ook bij een sportschool ontmoet).

Al met al is wat ik zie precies wat ik zoek. Ik besluit meteen maar lid te worden en vul het papierwerk in. Om de club binnen te komen krijg ik een electronisch "sleuteltje", dat aan mijn sleutelhanger past. Geen gedoe met kaartjes, die verloren kunnen raken, dus. Ik ga het morgen allemaal meteen uitproberen!

Voldaan stap ik weer naar buiten en ga naar Giant om avondeten te halen. Omdat vanavond de Back to School Night van de high school is, kies ik voor een Stouffer's lasagna en asperges. Dit weekend zeiden Saskia en Kai nog daar dol op te zijn, dus dat is makkelijk.

De middag besteed ik aan het proberen te vinden van onderwerpen voor mijn fotografieles van deze week. Het onderwerp is "abstracten" en dat valt nog niet mee. Het moet een foto zijn, waarvan niet meteen duidelijk is, wat het is. Een foto heb ik al op weg naar New York gemaakt, maar ik moet nog twee goede onderwerpen vinden. Het is leuk om zo met een creatief oog rond te lopen, maar er komt maar een goede foto uit. Gelukkig heb ik tot zondag de tijd om de de laatste opdracht in te leveren.




Dit zijn mijn inzendingen tot nu toe, ben benieuwd wie er raadt, wat ze zijn

Rick komt wat laat thuis, dus ik ben blij, dat het eten klaar staat. We eten heel snel en gaan dan naar de Back to School Night voor Madison High School.

Kai heeft dit jaar echt een veel leuker jaar, dan vorig jaar. Niet alleen qua vakken, maar ook qua leerkrachten. Ze zijn allemaal even enthousiast. Favorieten (blijken later ook Kai's favorieten) zijn de Physics Honors (Natuurkunde, hoger niveau) en de Algebra 2 Honors leraren.

De eerste is een MIT electrisch ingenieur graduate, die eerst in de marine heeft gezeten en nu dus les geeft en zeer enthousiast is over natuurkunde. De tweede een al wat oudere man, waarvan de energie gewoon afspringt en die duidelijk hart heeft voor zijn studenten. Voor de rest van de vakken heeft Kai leraressen, ook van hen straalt de lol in hun vak uit.

Behalve de verplichte vakken Engels en (Amerikaanse, dit jaar) geschiedenis heeft Kai drie keuzevakken. Computer Graphics 2, waar hij Photoshop uitgebreid leert (ik ben jaloers!). Fotografie, waar hij nog de ouderwetse manier van ontwikkelen leert. En tot slot Duits, waarvan de lerares ons in het Duits allerlei lichamelijke oefeningen laat doen, die ze de kinderen ook iedere dag laat doen. Wel goed, want zo leren ze bijvoorbeeld links en rechts, hand en bein etc. Al met al een informatieve avond, zoals altijd lijkt het me heel leuk op deze high school!

Half september en toch zomers

Als ik naar boven kijk op het moment, zie ik een prachtige blauwe lucht met schapenwolkjes, die roze beginnen te kleuren door de zonsondergang. Het is pas kwart voor zeven, teken, dat de herfst er echt aan zit te komen, deze vijftiende september. Maar aan de temperatuur van dertig graden vandaag was het zeker niet te merken!

Goede kennissen van mij, waarvan de man aan een chronische pijn ziekte lijdt, vertelden me vorig jaar over een metaforische worst. Zolang je de worst in kleine plakjes eet, voel je je goed. Maar eet je bijvoorbeeld een halve worst, dan gaat het beduidend minder. Dit vind ik een mooie beeldspraak.

Ja, ik weet, dat ik vaak meer dan een paar plakjes worst "eet", maar ik ben niet echt bereid om altijd weer keurig bij die plakjes te blijven. Het leven is gewoon soms interessanter en dan wil ik weleens zelfs de hele worst, wetend, wat de consequenties zijn.

Eigenwijs? Misschien, maar ik ben ook een tijdlang bang geweest om zelfs maar een plakje te eten en daar voelde ik me nog slechter bij, fysiek, maar vooral mentaal. Iedere herhaling van tv series als "I Dream Of Jeannie" (zie JR van Dallas in een andere rol!), "The Brady Bunch", "Leave It To Beaver", "Bewitched", "The Facts Of Life" en ik kan nog even doorgaan, heb ik tijdens die jaren gezien. Voordeel: ik kan met mijn Amerikaanse leeftijdsgenoten meepraten over series, die in hun kindertijd speelden. Nadeel: mijn leven was mijn bed en de tv. Nog heb ik een hekel aan tv kijken overdag!

Pas in 1998 (na mijn diagnose in 1983) werd het bekend (na werkelijk alle alternatieve geneeswijzen geprobeerd te hebben), dat bewegen de belangrijkste manier was voor fibromyalgie patienten om hun pijn te verminderen. Toen was ik zestig pond te zwaar (mede door mijn schildklier) en begon ik onder doktersbegeleiding aan een fitnessroutine. Ik verloor het gewicht en heb de dagelijkse fitnessroutine nu tien jaar volgehouden. Voor mij een enorme overwinning over mijn lichaam, maar ook mijn geest, want ik ben ervan overtuigd, dat ik tenminste op de rand van een depressie zweefde. Nu probeer ik het leven voluit te omarmen.

Sommigen zullen zeggen "Klaag dan ook niet, als je weet, wat het met je doet en je doet het toch", maar dat recht vind ik dat ik hier op *mijn* blog toch wel heb. En ik ben me ervan bewust, hoe goed we het hebben en geniet daar met volle teugen van, maar ik heb er niet om gevraagd om nu al een kwart eeuw met chronische pijnen te moeten leven en soms wil ik daar gewoon over mogen klagen. Zoals we vroeger zeiden: "Lekker, puh!".

Dit weekend heb ik dus zeker een halve worst op. Ik sliep minder, dan gewoonlijk en deed natuurlijk heel veel. Bovendien (en dat is het ergste voor mij) heb ik bij elkaar negen uur in de auto gezeten. Die vijf uur van gistermiddag breken me meer op, dan alles, wat we in New York hebben gedaan. Het stilzitten is funest voor mijn spieren (en ja, ik ga dit weekend weer zolang in de auto zitten, het zien van mijn dochter is me dat waard).

Het komt dus niet als een verrassing (maar ik baal er wel van), als ik al bij het wakker worden voel, dat dit een pijn- en vermoeidheidsdagje gaat worden. Ik had het ook niet veranderd, want dat weekend in New York neemt niemand ons meer af! Zaak is dus om lekker alle spieren te gaan gebruiken. Er staat een gewichtenroutine op het programma en ik voel me erna een stuk beter.

Op weg naar mijn tweede Spaanse les heb ik de nieuwsradio aan en hoor hoe Merrill Lynch is gekocht door de Bank of America. De aandelenmarkten vallen als bakstenen. Eng vind ik het, deze "Great Depression"-achtige scenario's.

Nu werkt onze financieel adviseur, waar we erg tevreden mee zijn, bij Merrill Lynch, dus ik vraag me af, hoe het hem zal vergaan. Tijdens de les zie ik op mijn mobieltje, dat Rick dezelfde gedachte had en Geoff al heeft ge-emaild. Gelukkig lijkt Geoff vrij zeker van zijn baan en zelfs als hij ergens anders heen zou gaan, zouden wij hem kunnen behouden. Fijn, want hij is echt heel goed!

Niet alleen de markten hebben het moeilijk (en veel mensen daardoor ook), ook mensen in Texas en Louisiana proberen terug te krabbelen van de vernielingen van orkaan Ike. Het is goed, dat wij een maandelijkse bijdrage doen aan diverse hulpverlenende organisaties, maar dat lijkt maar een druppel op een gloeiende plaat. Ik hoop, dat het ergste van het orkaanseizoen nu voorbij is!

De Spaanse les verzet de gedachten een paar uur. Senor Diaz herhaalt veel van vorige week, wat natuurlijk goed is, want zo blijft het steken in de oude(re) breinen. Hijzelf is ook niet meer de jongste en vergeet zo af en toe, dat hij Spaans spreekt, i.p.v. Engels, tijdens het uitleggen.

Het is duidelijk, dat ik mijn eigen brein uit moet zetten wat betreft Frans en Italiaans, want deze taal is weer zo anders! In ieder geval ben ik blij, dat ik deze cursus ben begonnen. Het is leuk weer een andere taal te leren! Dat is toch wel een interesse van mij, merk ik. Alleen zit ik de hele twee uur te rillen in het klaslokaal, wat niet helpt met de spierpijnen, volgende keer een jasje mee dus.

Na de les ga ik langs het naast het Community Center gelegen Whole Foods. Met dit zomerse weer willen we gaan grillen, dus ik koop worstjes en kip daarvoor. Lorraine, mijn buurvrouw, is er ook. Ze wil een uitgebreid verhaal over ons weekend, want zij is dol op New York City. Natuurlijk heeft ze dan aan mij een goede, want ik ben er super-enthousiast over!

Thuis eet ik gauw lunch en ga dan Cosmo ophalen. Al betaal ik nooit voor een bad voor hem, hij komt altijd schoongewassen met een kleurig halsdoekje naar buiten. Ik ben benieuwd of hij zich zo vies maakt daar? Moet ik toch eens vragen. Natuurlijk is hij zijn enthousiaste hondenzelf. Heerlijk iedere keer weer om hem te zien, hoe kort we ook weg waren!

Behalve de was van New York doen en Saskia naar Madison's huis rijden en haar weer ophalen, houd ik het vanmiddag rustig. Op Uitzendinggemist.nl kijk ik naar Westerman's Nieuwe Wereld. Ik vind dit een zeer onderhoudende serie, vooral omdat Max zijn opinie over de VS nooit onder stoelen of banken stak, maar dat zo te zien ook niet doet op tv over Nederland.

Van wat ik uit deze laatste aflevering begrijp, moet je heel erg uitkijken, als je niet koningsgezind bent, terwijl ik heel wat vind zitten in de argumenten van de Republikeinen. Aan de andere kant vind ik dat koningshuis ook zo bijzonder aan Nederland, zoals kennelijk heel wat Nederlanders. Wat ik vreemd vind, is dat Max niet laat zien, dat een door het volk verkozen heerser ook heel duur is voor de belastingbetaler.

Zou vanavond de laatste keer zijn, dat we buiten eten? In ieder geval smullen we van de barbecue. Saskia heeft moeite met het ouder worden, ik merk het vanavond weer. Ze heeft een proefwerk morgen en moet daarvoor leren, maar alle kinderen van de straat spelen buiten. Stampend komt ze binnen, als ik haar roep, en het gaat me aan het hart, maar dit is de realiteit van middle school. Helaas!

Als laatste iets, wat eindelijk beantwoordt, wat ik me allang afvraag: hoe drinkt een hond zonder water in zijn neus te krijgen:
http://www.dumpert.nl/mediabase/222171/9d1d25f1/hoe_drinkt_een_hond_.html

Een fantastisch weekend in New York!

We hebben heerlijk geslapen! Soms heb ik in New York last van het straatrumoer, maar dat valt in dit hotel heel erg mee. Rick en ik staan om kwart voor negen op en de kinderen blijven nog liggen. Die zijn beiden doodmoe van school en willen wat uitslapen.

Prima, we spreken af, dat ze ons bellen, wanneer ze in het land der levenden zijn. Uit het raam heb ik al gezien tussen de wolkenkrabbers door, dat de zon schijnt. Hoera!!! Daar willen we meteen van gaan profiteren, dus de fototoestellen gaan mee.

Maar eerst moet er ontbeten worden en aan het hotel vast zit een heel leuk Frans bistrootje, Pigalle. We krijgen meteen een tafeltje in het drukke restaurant. Ze hebben een erg lekker menu en het is moeilijk kiezen. Uiteindelijk neem ik de eggs florentine (met spinazie) en Rick de eggs Copenhagen (met zalm, wat ik grappig vind, want daar is Oslo toch meer bekend om, lijkt me).

De bediening is snel, dus we kunnen gauw aan onze wandeltocht beginnen. Overal heb ik gelezen, dat Top of the Rock in het Rockefeller Center zo'n goed uitkijkpunt is en veel minder druk, dan het Empire State Building. Dat laatste zijn we al een aantal keren op geweest en nog nooit bij Top of the Rock.

We lopen via de Avenue of the Americas en zien, dat die is afgesloten. Er staan allemaal markttentjes langs de kanten en het is er gezellig druk. De heerlijkste geuren komen ons tegemoet en ik zie al iemand een geroosterde maiskolf eten. Daar moet ik echt niet aan denken om half elf 's ochtends! Maar kleurrijk is het allemaal wel.

Met enige moeite vinden we de ingang van de Top of the Rock. We vragen het aan een New Yorker, die het ons haarfijn uitlegt. Je leest zo vaak, dat New Yorkers onvriendelijk zijn, maar het omgekeerde valt mij juist op. Als ze zien, dat je de weg kwijt bent, komt er altijd wel iemand om te helpen.

We lopen het Rockefeller Center binnen en vragen, hoe lang de wachttijd is. Verbaasd horen we, dat er geen wachttijd is! We besluiten dan ook maar direct naar boven te gaan nu het nog wat zonnig is. We kopen kaartjes ($20 per persoon, die ik het helemaal waard vind) en lopen via een kamer met de geschiedenis van Rockefeller Center naar de lift.

We gaan daarmee naar de 67ste verdieping en als we naar boven kijken zien we filmpjes en blauwe lichtjes voor iedere verdieping. De lift gaat zo snel, dat mijn oren dichtgaan! Boven kunnen we of op de 67ste verdieping blijven rondkijken of op de twee volgende verdiepingen. Leuk aan Top of the Rock is, dat je ook het Empire State Building op de foto hebt.


Lower Manhattan

Helaas is het in die richting wel een beetje heiig. We hebben beter licht richting Central Park. Ik gebruik mijn nieuwe wijdhoeklens naar hartelust! Al met al zijn we bijna een uur bezig met alle verschillende punten bekijken.


Central Park en omgeving

Het is ook niet vervelend druk. Je hoeft je niet naar de kant te dringen om foto's te maken en niemand komt je opzij schuiven om ook een foto te kunnen maken. Een grote aanrader, dit Top of the Rock, vinden wij. Bij een volgend bezoek met mooi weer zou ik graag rond zonsondergang naar boven gaan.

Inmiddels heeft Rick een telefoontje gekregen van Kai, dat Saskia en hij op Times Square rondlopen. We ontmoeten de kinderen bij de M&Ms winkel, waar Saskia een doos met aardbeiensmaak malted milk ballen heeft gekocht. Ze hebben ontbijt gegeten bij McDonald's.

We lopen wat rond bij Times Square en maken foto's. Dan ziet Saskia de Naked Cowboy staan en natuurlijk moet die ook op de foto! Voor we het weten is het tijd om te gaan lunchen.


De gekte van Times Square is in deze foto goed te zien, vind ik

De kinderen willen per se bij Mars 2112 gaan eten. Daar hebben ze goede herinneringen aan van vorige bezoeken aan New York. Om het restaurant binnen te komen ga je eerst in een simulator. Na wat heen en weer geschud te zijn arriveer je dan op "Mars".

Het restaurant is helemaal gedecoreerd met een ruimtethema en er lopen mensen verkleed als Marsmannetjes rond. Het zou dus een heel leuk restaurant zijn, ware het niet, dat hun eten verschrikkelijk en duur is!


Rick is niet zo zeker van de alien (gelukkig, ha ha)

Meestal verwacht ik in een restaurant met een thema geen gourmet eten. Maar alle vier van onze gerechten zijn wel heel matig! Saskia's macaroni met kaas is nog het best, want die komt gewoon uit een doosje. Ricks kipwrap heeft welgeteld een stukje kip. Maar het ergste zijn de salades, die Kai (buffalo kip) en ik (mozzarella met tomaat) hebben besteld.

Ten eerste zijn de kip en mozzarella en tomaat zeer karig (vier dunne plakjes van ieder voor $15), maar de sla, die eronder ligt, is duidelijk niet goed meer. De blaadjes zien er bruin uit en als ik er per ongeluk een eet is die helemaal slijmerig. De eetlust vergaat ons eigenlijk, maar voor $15 sturen we ze toch terug. Dan mag je toch tenminste verse groente verwachten!

Desondanks hebben we een leuke maaltijd. De "aliens" zijn gek en de bediening erg aardig. De hele groep serveersters en aliens dansen tot ieders vermaak (behalve aan de gezichten te zien sommigen van hen) ook op "Dance to the Music". Of we een volgende keer weer hierheen zullen gaan? De kinderen voelen zich er wel een beetje oud voor, dus hopelijk niet!

Na het eten lopen we terug naar het hotel om ons te verkleden voor het theater. Terwijl we boven zijn, zien we de hook and ladder van firestation 54 naast ons hotel, met gillende sirenes vertrekken. Dit brandweerstation is zo'n typisch station, als je middenin de stad ziet, baksteen met rode garagedeuren. Je zou er zo een dalmatier bijdenken! Dit weekend liggen er allemaal bloemen en branden er kaarsjes ter nagedachtenis van de gevallen brandweerlieden van 9/11.


In het Gershwin Theater speelt de musical Wicked al een paar jaar voor uitverkochte zalen. Vooral Saskia en ik hebben die allang willen zien. Ik was dan ook als een kind zo blij, toen ik een paar weken geleden nog vier tickets voor de matinee van vandaag kon scoren.

Dat ze achterin het theater zouden zijn, wist ik wel, maar we worden via allerlei roltrappen helemaal naar boven gestuurd! Onze zitplaatsen blijken op de een na laatste rij te zijn. Dit theater is ontzettend steil, dus we hebben heel goed zicht op het podium en zitten wel mooi in het midden. Je moet alleen geen hoogtevrees hebben hier. Ik hoor iemand vertellen, dat haar man daarom niet mee wilde!

Eigenlijk wist ik niet, wat me van deze musical voor te stellen. Ik wist enkel, dat het over de heksen uit de "Wizard of Oz" zou gaan. Maar nu weet ik, waarom het zo'n succesvolle musical is! Ik heb de hele tweeeneenhalf uur ademloos kijkend in mijn stoel gezeten.

Waarom? Niet zozeer om de mooie set en kostuums, al zijn die echt prachtig. Ook niet om de mooie liedjes, al zijn ze dat zeker en hebben we de cd gekocht. Het verhaal grijpt me gewoon en als het einde nadert, voel ik mijn ogen zelfs een beetje prikken, als het niet goed lijkt af te lopen (gelukkig doet het dat wel). Om te zeggen, dat ik heb genoten is een totale understatement!

Ook Rick en Saskia hebben ademloos gekeken, maar voor een tienerjongen als Kai was dit niets. Hij vond de uren kruipen. We beloven hem dus morgen dingen te gaan doen, die hij leuk vindt in de stad.

Na ons wat opgefrist te hebben nemen we een taxi naar East 58th Street, vlakbij Central Park. Daar hebben we reserveringen bij Tao. We zijn drie kwartier vroeger, dan de reservering, maar hebben allemaal flinke trek. We besluiten dus te gaan kijken, of we vroeger terecht kunnen.

Gelukkig kan dat en we krijgen een leuk tafeltje naast de enorme Buddha. Het restaurant is zeer sfeervol en het menu precies waar ik gek op ben: veel kleine, lichte hapjes.

Allemaal smullen we van onze gerechten. Saskia weet nu, dat ze Kung Pao kip lekker vindt. Rick heeft filet mignon met een wasabi korstje en Kai red snapper filet. Ik kies twee voorgerechten: de Japanse zeewier sampler, waarop maar liefst acht soorten zeewier liggen en de tonijn tataki, die op superlekkere gebakken rijst kussentjes wordt geserveerd. De kinderen hebben nog ruimte voor een dessert. Saskia's chocolade wontons en Kai's apple "loempia" zijn om je vingers bij af te likken!

Voldaan verlaten we het restaurant en besluiten Fifth Avenue af te lopen. Voor de enorme winkels met dure merken zitten allemaal mannetjes met in lakens gewikkelde spullen. Als we langslopen openen ze het laken gauw om de namaak Gucchi tassen, Rolex horloges en Rayban zonnebrillen erin te laten zien. Dit heimelijke verkopen hadden Rick en ik nog nooit gezien, voorheen zaten ze gewoon open en bloot langs de straten.

Net voor sluitingstijd lopen we de enorme Disney winkel binnen. Daar vindt Rick een heel leuke poster met allemaal Donald Ducks door verschillende artiesten geschilderd. Saskia wil, "for old times sake", nog even de American Girl Place binnen. Ze vindt de poppen nog steeds leuk, maar speelt er niet meer mee. Ze heeft duidelijk even moeite met het afscheid nemen van haar kindertijd.

We lopen nog zover door, tot we foto's kunnen maken van het verlichte Empire State Building. Rick wil even terug naar het hotel om de poster weg te brengen en ik wacht met de kinderen op Times Square. Mijn hemel, wat een drukte is dat toch altijd! We kijken onze ogen uit!

Helaas willen Saskia en ik nog zo graag verder, maar onze lichamen werken niet mee. We zijn beiden doodmoe en kunnen opeens geen stap meer verzetten. Rick gaat met Kai nog naar de Virgin Megastore en andere winkels.

Saskia en ik stappen in een van de vele fietstaxi's. De jongen, die hem bestuurd, komt uit Rusland en vertelt, dat het goed verdient. In ieder geval krijg je zeker genoeg beweging, als je zo'n ding bestuurt!

Ook Rick en Kai zijn al vrij snel weer terug en het licht gaat al heel spoedig uit! Wat een superdag was het vandaag en geen spatje (nou, ok, drie spatjes) regen!

Zondag

We hebben met zijn allen afgesproken op tijd op te staan, zodat we nog het meeste kunnen halen uit de laatste uren New York. Op mijn Weatherbug, die ik voor New York heb ingesteld dit weekend, zie ik, dat het vandaag 92 graden zal worden!! Dat is 33 graden Celsius! Wat een verschil met vrijdagavond, zestien graden warmer!

Gauw ruimen we de kamer op en geven de bagage af bij de bellman om te bewaren. Omdat het gisteren snel ging en erg lekker was, gaan we net weer bij Pigalle eten. Dit keer neem ik de pancakes met vers fruit. Vooral dat laatste met verse ananas erin is heerlijk.

Geloof het of niet, maar in alle keren, dat ik in New York City ben geweest (en dat zijn er toch al gauw tien), heb ik nog nooit de Subway genomen en Rick ook niet! Ik heb wel mijlen gelopen, de Hop On Hop Off dubbeldekkerbussen gebruikt als vervoer en natuurlijk de gele taxi's. We vinden het nu dus hoog tijd om de Subway eens te proberen!

Nog geen blok van ons hotel willen we de blauwe lijn naar het World Trade Center station nemen. We kopen een kaartje, maar blijken aan de verkeerde kant van de straat te zijn. Deze lijn gaat de verkeerde kant op. Na gauw overgestoken te zijn hangt er een papiertje, dat er werkzaamheden zijn en veranderingen van routes.

We proberen uit te vogelen, welke trein we nu precies moeten hebben. Ik verzucht, dat ik niet dacht, dat het zo ingewikkeld zou zijn en daar haakt een New Yorker op in. Hoezo ingewikkeld, vraagt hij, en waar willen we heen? Hij wijst ons naar beneden naar de E lijn en dankbaar volgen we zijn aanwijzingen.

Komend uit Washington, waar alle metrostations keurig schoon zijn, valt de vieze staat van de stations ons hier wel op. De trein is echter keurig. Aan boord wordt omgeroepen, dat de E lijn dit weekend door werkzaamheden niet naar het gebied, waar wij willen zijn, zal gaan. Gelukkig wordt er wel duidelijk gemaakt, welke trein dat dan wel doet en waar we over moeten stappen. Op het kaartje zag het er allemaal zo duidelijk uit, maar in de praktijk zijn we blij als we uiteindelijk op de juiste plek weer boven de grond komen!

We lopen naar de bouwput van Ground Zero, waar langs de kanten allemaal foto's met bloemen van de slachtoffers van 11 september liggen. In de hele stad vallen me gedenktekens en dergelijke op. Duidelijk is het voor New Yorkers "pas" zeven jaar geleden en zeker niet "al"!


Wel weer even slikken, die foto's, persoonlijke berichten en bloemen bij het World Trade Center

Via allerlei voetgangerspaden lopen we daarna naar Battery Park. Hier hebben we goed uitzicht op het Vrijheidsbeeld en Ellis Island. Dit keer hebben we geen tijd erheen te gaan, maar Kai wilde het heel graag zien.


Een oase in de drukke stad



"Vrijheidsbeelden" te over!

Langs de als Vrijheidsbeeld verkleedde artiesten lopen we naar een heel veld met vlaggen. "Flag of Honor" staat er op iedere vlag en alle namen van de slachtoffers van de terreuraanslagen. Een man geeft uitleg, dat dit een Memorial Field is en dat onze giften ten bate komen van de nabestaanden van de gevallenen. Heel indrukwekkend ziet het eruit.


Een deel van "Memory Field"

Saskia, die in lange broek en met sokken en gympen loopt, smelt nu bijna van de hitte. We houden dus even pauze in de schaduw onder het genot van een ijsje. Dan lopen we verder, langs Wall Street, naar South Street Seaport. We willen namelijk de watervallen onder de Brooklyn Bridge zien.

We hebben een mooi zicht op de brug, maar helaas zijn de watervallen niet aan! We zien de constructie ervan, maar er loopt geen water langs. Jammer, maar ook zonder watervallen blijft het een prachtige brug.


We zetten onze wandeling voort en komen langs de grote electronica winkel J&R. Saskia voelt haar geld in haar zak prikken. Ze heeft voor een nieuw fototoestelletje gespaard en heeft een aantal leuke felgekleurde gezien.

Degene, die ze eerst op het oog heeft, een Sony, blijkt veel te duur te zijn. Maar even verder kijken en Saskia ziet een leuke felgroene Fuji. Dit cameraatje heeft maar liefst 10MP en kost slechts $140. Blij, dat haar babysitgeld dat wel kan trekken, koopt Saskia hem trots.

Inmiddels is het lunchtijd en de magen knorren. Via een superdruk stuk Canal Street met zijn Chinese winkeltjes lopen we naar Mulberry Street, Little Italy dus. Al voor we bij de kruising zijn zien we de Italiaanse kleuren boven de straat hangen. Het Festival di San Gennaro blijkt in volle gang te zijn!

De straat is afgezet en aan beide kanten staan allerlei kraampjes. Boven de straat hangen bogen met de Italiaanse kleuren en overal hangen Italiaanse en Amerikaanse vlaggen. Het is een heel kleurig geheel! De restaurants met hun terrasjes zijn gelukkig gewoon open. Het is vochtig heet buiten, dus wij verkiezen het binnen te eten bij het Da Gennaro restaurant. Vrijwel iedereen, die hier zit is van Italiaanse afkomst. Het is echt een groot buurt cultureel festijn, prachtig om te zien!

We eten met smaak de typisch Italiaanse gerechten, die ons worden voorgezet, en vermaken ons met mensen kijken. Zo stil als het in het Financial District was vanochtend, zo enorm druk is het hier!

De tijd begint te dringen en de kinderen willen nog heel graag even naar de enorme Toys R Us op Times Square. We nemen gauw een taxi daarheen. Kai vindt het alleen jammer, dat hij het Empire State gebouw en het Chrysler gebouw niet heeft gezien. Gelukkig neemt de taxi een route daar precies langs en zet ons bij de straat, waaraan het Chrysler gebouw ligt, af. Van verre nemen we er een paar foto's van.

Times Square is afgezet voor auto's en in rood geklede mannen zijn bezig de straat te vegen, die bezaaid ligt met kleurige confetti. Broadway on Broadway was hier eerder vandaag, een groot evenement, dat het begin van het 2008-2009 Broadway seizoen viert.

Bij de Toys R Us is het een drukte van jewelste en de rij voor het reuzenrad, waar Saskia graag op wil, is ellenlang. Dat gaat vandaag niet meer lukken! Aan de overkant wil Kai even kijken in de Element winkel. Daar vindt hij een mooie winterjas, die hij straks weer nodig zal hebben, helaas, hoe moeilijk dat vandaag ook voor te stellen is!

En dan is de koek toch echt weer op. Zeer tevreden over het superweekend lopen we terug naar het hotel. We halen de bagage en de auto op en wormen ons (of althans Rick wormt ons) een weg naar de Lincoln Tunnel. Dat gaat allemaal een stuk vlotter, dan op de heenweg en voor we het weten werpen we een laatste blik op de New York Skyline. Gelukkig is die vandaag wel helemaal helder.

De terugweg verloopt voorspoedig. We stoppen even kort ergens in Maryland voor een pitstop. En we merken meteen, dat we terug zijn in ons heel drukke gebied. Zodra we de Capital Beltway opdraaien zitten we in langzaam rijdend verkeer.

Gelukkig is het van korte duur en zien we al gauw de Mormoonse tempel opdoemen. Dit gebouw ziet er overdag al buitenwerelds uit met zijn gouden torens, maar met de zonsondergang op de achtergrond al helemaal! Het doet me meteen weer aan Oz denken en nagenieten van de musical, die we gisteren zagen.


We halen gauw even wat Thais voor het avondeten en rijden net voor achten onze oprit weer op. Het lijkt echt of we veel langer, dan een paar dagen weg zijn geweest! En wat hebben we allemaal genoten! Het enige kleine minpuntje was, dat Katja niet mee kon. Maar die heeft via smsjes contact gehouden en kreeg op het laatste moment tickets voor de footballwedstrijd. Ook zij heeft dus een fijn weekend achter de rug.

(Alle foto's hier zijn met een flinke wijdhoeklens genomen, want ik was mijn "gewone" lens vergeten. Vandaar de soms vreemde perspectieven, maar ik vind ze ook wel wat hebben. Natuurlijk is dit maar een fractie van de genomen foto's, die ik heb genomen, dit weekend.)