Happy Halloween!

Deze laatste dag van oktober begint erg koud. Het rijpt staat dik op de daken. Op planten zie je het hier niet veel, omdat de luchtvochtigheid, als het vriest, heel laag is.

Onderweg naar de sportschool zie ik allemaal verklede mensen in hun auto's. Kennelijk gaan er heel wat mensen in kostuum naar hun werk. Vroeger deed ik dat ook en waren er altijd prijsjes voor het beste kostuum. Helaas voor Rick kan hij het niet doen, want hij moet bij klanten op bezoek.

De core training gaat lekker. Ik merk, dat de klassen veel sneller voorbij gaan, omdat we met elkaar kletsen. Vroeger vond ik zo'n uur toch nog altijd heel lang duren. Ik kan er echt niet over uit, hoe leuk ik deze gym vind. Na afloop ga ik nog even een kwartiertje op de lopende trap voor de cardiotraining.

Thuis wacht Cosmo geduldig op zijn wandeling. Gewapend met zakje om zijn uitwerpselen op te rapen, gaan we op weg. Een les voor mezelf: check altijd eerst even of er geen gaten in het zakje zitten (ik gebruik de zakjes, waar onze krant in wordt bezorgd). Bah, bah, bah!

Gauw ga ik thuis mijn handen wassen, voor we doorlopen. We lopen langs de vijver vlakbij, die vol zit met Canadese ganzen. Dat vindt Cosmo natuurlijk prachtig, maar de ganzen hem niet. Er wordt voluit onze richting opgeblazen. De bomen rond de vijver en de weerspiegeling ervan in het water zijn een genot voor het oog: dieprood met felgeel.

Na mijn douche ga ik Vienna weer in. Saskia wil toch wel heel graag nog zo'n Jack O'Lantern brood. Het is druk langs Church Street en ik parkeer de van op een plaats, waar "reserved for Terra Christa customers" op staat. Dit is een klein winkeltje gehuisd in een oud pand, waarvan ik altijd dacht, dat het religieuze dingen verkocht.

Omdat ik niet zo'n parkeerplaats in wil nemen zonder een bezoek aan die winkel, loop ik er even binnen. Ik ben zeer aangenaam verrast! Het is meer een holistische winkel, waar Reiki wordt onderwezen.

Behalve lekker ruikende aromatherapie kaarsen en parfummetjes zijn er allerlei cd en video's voor yoga en pilates. Ook zie ik een hele verzameling prachtige feetjes, feetjeskalenders en feetjeskaarten. Ik ben dol op feetjes, maar de prijzen zijn wel zo, dat ik er niet zomaar eentje ga kopen.

Dit is een leuke winkel om Rick heen te sturen voor Kerstcadeautjes voor mij! Het is echt zo'n lekker rondneuswinkeltje en ik ben er zeker een half uur zoet. Om toch iets te kopen zoek ik een mooie kaart uit om naar Christine te sturen. Dit is zo leuk van het oude straatje in Vienna, daar zijn allerlei van dit soort winkeltjes en ik bezoek ze veel te weinig.

Bij Great Harvest zijn de verse Jack O'Lantern broden net gebracht. Ik krijg een heerlijk sneetje cheddar-knoflook brood om te proeven. Ik neem me meteen voor hier weer vaker heen te gaan, nu het tegenover de fitness is.

Bij Whole Foods haal ik een fles wijn om mee te nemen naar de Halloween party vanavond. Ik word bij de kassa geholpen door een waarzegster en Bob Marley pakt mijn spullen in. Leuk!

Het lijkt bijna wel of mensen dit jaar meer doen aan Halloween. Ik las ook, dat er, ondanks de slechte economische tijden meer kostuums zijn verkocht dit jaar. Ik kan me er iets bij voorstellen. Na alle nare berichten is het leuk om eens even helemaal raar te doen.

Het is superweer buiten en ik vind een plekje tussen de doodshoofden, spinnenwebben en pompoenen voor op de stoep in het zonnetje. Ik bel Pat terug, die ook dol is op fotografie, en we spreken voor woensdag af. Leuk!

Kai gaat eerst skateboarden met een vriend en daarna in diens buurt trick or treaten. Hij heeft alleen geen kostuum en ik zeg hem, dat ik niet wil, dat hij onverkleed langs de deuren gaat. Dan vind ik het bedelen om snoep, vooral door zo'n grote tiener. Hij besluit dan maar als skateboarder te gaan en dat is prima.

Saskia belt of ik haar op kan komen halen van de Halloween dans. Ze heeft aan ons gevraagd of er een "paar" vriendinnetjes mogen blijven logeren vannacht en dat is natuurlijk goed. Alleen krijg ik in de auto te horen, dat er nu opeens tien meisjes komen om te trick or treaten en dat zeven daarvan blijven slapen! Ben ik weer even heel blij met onze basement!


Voor we het weten ligt de foyer vol met slaapzakken en zitten er tien kakelende tieners in de family room. Ik vermaak me zeer om de gesprekken. Er is grote verontwaardiging, omdat Jack niet lief was tegen Judy (namen gefingeerd). Als een van de vriendinnetjes huilend opbelt, omdat ze ook met haar beste vriendinnetje wil lopen, wordt die er ook nog maar bij uitgenodigd. Wel ja!


Thuis in kostuum

Voor de goede orde neem ik Saskia wel even alleen en zeg haar, dat ze voortaan toch echt eerst met ons moet overleggen, voor ze zoveel mensen uitnodigt. Ze geeft zelf ook toe, dat het groepje ongemerkt flink groot is geworden en belooft beterschap. Aan de andere kant vind ik het ook heerlijk voor haar, dat wij dit kunnen doen. Zo'n groep vriendinnen, of zelfs een vriendin, had ik op haar leeftijd niet.

Rick bestelt Domino's pizza en daarna gaan de dames op stap. Wij blijven voor het eerst in jaren thuis om het snoep uit te delen. Al vind ik het jammer, dat onze "trick or treat" dagen voorbij zijn, ik vind het ook erg leuk om al die verklede bekende kleintjes te zien.


Een paar Trick or Treaters

Rick en ik zijn inmiddels ook verkleed. Rick is een wasmachine en ik een droger. Op onze hoeden staat "Clean Freak" and "Auntie Static" (anti static). De deuren openen en ik hang "wees"sokken in mijn droger. Tenslotte komen er na vrijwel iedere was wel een paar sokken zonder match uit. Ook Cosmo loop trots als dinosaurus rond en krijgt allerlei "ahs" en "ohs" van de Trick or Treaters.

Een paar filmpjes van de verlichting en enge geluiden in onze cul de sac:






Na het trick or treaten zijn we uitgenodigd bij Denise en Michael, waar het bij de vuurpit uitermate gezellig wordt. Onze kostuums worden zeer goed ontvangen. Twee van de aanwezigen zijn als Sarah Palin verkleed. Grappig is, dat beiden grote Obama fans zijn. Ze hebben haar beiden op een heel verschillende manier geprofileerd.




Bij een van hun buren zien we een supergoed uitgesneden Obama pompoen. Door Mary en David worden we uitgenodigd voor een open house op dinsdagavond, lijkt me erg leuk om de verkiezingsavond met andere Amerikanen door te maken.


Vote for Hope on November 4

Pompoenen uitsnijden

Heerlijk vind ik de tijden van de fitness klassen bij Anytime Fitness. Bij mijn vorige sportscholen begonnen die meestal midden op de ochtend en ben je dus de halve dag kwijt. Nu rol ik mijn bed uit en eet rustig ontbijt met mijn broodnodige kop koffie en ga dan op weg.

De Pilates klas begint vandaag om kwart voor negen en we rekken en strekken, onderwijl flink kletsend. Dit is precies, waar ik naar zocht, toen ik lid werd: een leuke groep vrouwen van ongeveer mijn leeftijd. We gaan zelfs waarschijnlijk over een paar weken samen lunchen.

Na de klas heb ik nog net tijd om Cosmo op te halen, alvorens naar Whole Foods te rijden. Daar staat Kirsten al te wachten en we lopen onze gewoonlijke tien kilomater langs het W&OD pad. Opvallend is, dat heel veel bomen hier, door de harde wind van de afgelopen dagen, al kaal zijn. Helaas!

Verder zijn de kleuren prachtig met de felblauwe lucht erbij. Iedere voorbijganger groet vriendelijk en de wereld is gewoon vrolijk zo. Alleen de skaters zijn niet zo blij met Cosmo, want hij blaft hard naar ze, ondanks, dat ik hem bij me houd.

Op een gegeven moment horen we geritsel in de bosje en staan er twee herten vlak naast ons! Het is een vrouwtje en een "bambi" met witte stipjes. Ze schrikken enorm van Cosmo, wiens herderinstinct meteen in overdrive gaat. Helaas voor hem zit hij aan de lijn en zijn de herten hem veel te snel af. Maar dit is wel een van de redenen, waarom ik hem altijd aangelijnd houd.

Thuis eet ik gauw lunch en ga dan naar Oak Marr. Ik meende me te herinneren, dat Sylvia en ik ook voor vanmiddag hadden afgesproken om wat golfballen te gaan slaan. Maar ongewoon voor haar is Sylvia er niet, als ik aan kom rijden.

En een kwartier later is ze er nog niet. Ik besluit dus maar eens te bellen en het blijkt, dat Sylvia zich niet herinnert afgesproken te hebben. Wellicht was het een hersenspinsel van mij? Maar het geeft niet, want ik kan het vrije uurtje goed gebruiken voor huishoudelijke taken.

Saskia moet meteen na school naar de orthodontist. Hier wordt door iedereen gepraat over de tragedie met een andere orthodontist in Vienna. Die heeft zichzelf het afgelopen weekend opgehangen, zijn vrouw en twee kinderen achterlatend. De andere orthodontisten (en dat zijn er best veel) in de omgeving helpen nu met die patienten tot de vrouw van de overleden arts zijn praktijk heeft verkocht. Erg, hoor!

Claudia emailt me, dat ze vandaag al heeft gestemd. Ze vond dat wel makkelijk, maar ik vind het leuker om op 4 november zelf te gaan. Er hangt altijd zo'n sfeertje bij de stembureaus. Dit is wel een van de meest actieve verkiezingsjaren, die ik me kan herinneren. Ik vind het erg spannend!

Over stemmen gesproken, ik kreeg een interessante email toegestuurd over de geschiedenis van het stemrecht voor vrouwen hier in de VS. Echt shokkerend, wat die eerste suffragettes moesten doormaken. Eens te meer reden om nooit mijn stem verloren te laten gaan. Het verhaal met foto's staat hier.

Natuurlijk moeten voor morgen de pompoenen nog uitgesneden worden. Saskia vraagt Mary Kate om haar daarmee te helpen en de twee hebben de grootste lol met de "guts", de draden en zaden in de pompoen. Saskia gaat voor een ouderwetse Jack O'Lantern, geen ingewikkeld patroon.


Men neme...



Tijdens het uitscheppen



Klaar!


Na het eten is Kai aan de beurt. Hij snijdt een knipogende "smiley" in zijn pompoen. Nu maar hopen, dat de eekhoorns eraf blijven, want er zijn nogal wat pompoenen door hen opgegeten, hoor ik zo hier en daar.


Aanvalluh!



Hij ziet er goed uit!

Op tv is nu vrijwel iedere reclame een politiek bericht. Ook worden we 's avonds vooral belaagd door "robocalls". Dit zijn geautomatiseerde berichten van de verschillende kandidaten. Wat dat betreft kan 5 november niet snel genoeg komen, gek worden we er van!

Halloween voorbereidingen

De dag begint goed: mooi zonnig weer en geen wolkje te bekennen. Het waait nog wel erg hard, wat als gevolg heeft, dat de mooi gekleurde blaadjes vervroegd van de bomen waaien en dat is natuurlijk erg jammer. Ook de temperatuur is bepaald niet, waar het eind oktober zou moeten zijn met maar een paar graden boven nul.

Cosmo heeft met dit weer juist weer lekker veel energie, dus dik aangekleed ga ik er met hem op uit. We lopen naar Nottoway Park, waar de kleuren tot mijn verbazing nog niet op hun hoogtepunt zijn. Bomen versperren ons pad, maar Cosmo springt er als een hinde overheen. Jammer, dat ik maar geen behendigheidsklas voor hem kan vinden, want dat zou hij heerlijk vinden, dat weet ik zeker.

Na een uurtje zijn we weer thuis en ik maak me klaar om naar Anytime Fitness te gaan. Ik heb deze week nog geen gewichtenroutine gedaan en daar gebruik ik de machines. Dat is weer eens wat anders, dan de losse gewichten en zo te voelen vinden mijn spieren dat ook. Het gewichtheffen helpt goed met de pijnen.


Bij de pijlen is Anytime Fitness

De fitness club ligt aan Church Street, het historische straatje in Vienna, en ik besluit na afloop even naar de warme bakker aan de overkant te lopen. Bij Great Harvest krijg ik een snee van een van hun lekkere broden aangeboden en ik kies de "pumpkin swirl". Dat is pas lekker!


De bakkerij en de winkel ernaast

Bij deze bakkerij worden iedere morgen warme verse broden bezorgd, die in hun andere bakkerij in Herndon worden gemaakt. Vandaag is er onder anderen een oranje "Jack O'Lantern" brood. Het is hun allervoortreffelijkste witte brood met oranje kleurstof en een gezicht erop met zwarte kleurstof. Ik neem er een mee, die nog lekker warm is, ik weet zeker, dat de kinderen daarvan zullen smullen!


Als ik daarna langs de hoofdweg, de Virginia 123, rijd, zie ik allemaal stoelen staan en dekens liggen. Oh ja, vanavond is de Halloween parade, waar Saskia en Kai vast naar toe willen. Gauw bel ik Rick om hem eraan te herinneren, want als het even kan begeef ik me liever niet naar buiten met deze temperaturen!

Bij Giant haal ik lasagna voor vanavond en ze hebben ook weer een nieuwe lading Griekse yoghurt, gelukkig. Volgens mij heeft Sharon, onze fitness trainer, iedereen in de klas ertoe aangezet die te gaan kopen, dus het hele schap was vorige week leeg. Ook koop ik een boek met pompoenenpatronen, want die moeten morgenavond ook uitgesneden worden.

Opeens voelt Halloween wel heel dichtbij en Rick en ik zijn uitgenodigd voor een feestje op Halloween avond. Ik ga de zolder op om te kijken, wat voor kostuums we nog hebben, maar eigenlijk is dat niet veel.

In overleg met Rick ga ik naar Party Mania. Die hebben een tijdelijke winkel geopend met enkel Halloween kostuums hier in Vienna. Ik heb er een hard hoofd in twee dagen voor Halloween nog iets leuks te vinden, maar word aangenaam verrast. Rick en ik zullen als bij elkaar passend paar verkleed gaan, maar hoe verklap ik nog niet.

Saskia komt met de heel fijne mededeling, dat ze met Laura en haar ouders naar de Halloween parade zal gaan. Ze zal ook met hen in Vienna eten. Omdat lasagna haar favoriete maaltje is, stel ik die maaltijd maar uit tot morgen dan.

Dan blijkt ook Kai met een vriend naar de parade te gaan en opeens hebben Rick en ik een "date night". We maken er meteen gebruik van door Indiaas te gaan eten bij Jaipur. Het is alweer even geleden, dat we er waren, maar we worden als oude bekenden begroet.

Zoals altijd is het een voortreffelijke symfonie van smaken, dit Indiase eten. Ik bestel een gerecht met hun speciale kaas en Rick met spinazie en kip. We hebben lekker veel te bepraten en de laatste tijd te weinig tijd om zo even samen te zijn.

Als de man aan het tafeltje naast ons, dat toch zeker een paar meter verderop staat, niet zo had gesmakt en geslurpt, was het etentje volmaakt geweest. Hij eet alleen, misschien met recht, want wie wil met zoveel lawaai meeeten? Als ik dat eenmaal hoor heb ik de grootste moeite het te negeren en zou er zo graag iets van zeggen! Maar dat kan helaas niet met goed fatsoen.

Na een smakelijke maaltijd rijden we naar huis, waar de garagedeur tot onze verbazing open staat. Saskia is al thuis, helemaal onder het scheerschuim. Een traditie tijdens de Halloween parade is om iedereen met scheerschuim onder te spuiten. Ik ben al oud, want ik zie daar de lol niet van in, maar Saskia wel.

Saskia heeft wel zin in een stukje Halloween brood, dat open en bloot op het aanrecht lag. Wij dachten ver genoeg weg voor de dieren, maar kennelijk niet. Er is zelfs geen kruimel over! Cosmo heeft duidelijk gesmuld, al is daarvan niets aan hem te merken. Hopelijk doet het hem niets, het is tenslotte slechts witbrood. Saskia vooral is heel boos op Cosmo!

Van Kai horen we pas een uur later, hij heeft met een stel vrienden de parade gekeken. Nu wil hij graag, dat Rick hem op komt halen. Het is een leuke traditie, die parade, maar het is altijd ijskoud en 's avonds. Vroeger moesten wij dan mee en nu kunnen we samen lekker uit eten. Er zijn zeker voordelen aan oudere kinderen!

En nu kijken we America's Next Top Model en ze zijn in Amsterdam! Zo leuk! Daar zien we Daphne Deckers, die best een goed accent heeft. Meer zal ik niet verklappen, want ik weet, dat Nederland met die serie een seizoen achterloopt.

Winterslaap lijkt me eigenlijk wel wat

Saskia heeft deze week "spirit week" op school. Iedere dag heeft een ander thema. Gisteren was het pijama dag en ging iedereen in pijama naar school. Heerlijk lijkt me dat! Ik zou zo meedoen.

Vandaag is het "wacky" dag en al om kwart over zes staat ze naast haar bed om zichzelf er zo gek mogelijk uit te laten zien. Als het nu iedere week spirit week was zouden we geen moeite hebben Saskia uit bed te krijgen!

Zelf hoor ik de harde wind buiten loeien en weet, dat het om het vriespunt is. Ik bedenk me, dat beren en andere winterslaapdieren het eigenlijk maar makkelijk hebben. Lijkt me heerlijk door die kou en saaie wintermaanden heen te slapen! Maar goed, ik ben helaas geen beer en dus moet ik eens dat lekker warme bed uit.

Mijn zus belt uit Massachusetts en het is daar, net als gisteren trouwens, nota bene warmer, dan hier. Mijn nichtje Natalya is vandaag jarig. Vier jaar is ze alweer!

Shelly heeft ge-emaild, dat ze een zware verkoudheid heeft en vandaag dus niet in de kou en wind wil gaan wandelen. Christine belt, dat zij een lange wandeling wil gaan maken, dus de mobieltjes werken weer overtijd. Ik zou wel willen, dat er een manier was om iets leuks met Christine te doen, vooral omdat die zich zonder Chuck vooral erg alleen voelt. We hebben eigenlijk geen van beiden meer een vriendin, waar we spontaan iets mee kunnen ondernemen. Wat dat betreft missen we elkaar echt.

Tijdens het luisteren naar Christine zoek ik herfstachtige dingen. De mooiste knalrode maple blaadjes, felgele tulpenbomen blaadjes, denneappels, kastanjes, ik wil ze gebruiken om natuurlijke stillevens te fotograferen.


Zonder zon zijn de kleuren minder spectaculair, maar de straten zijn gelijnd met gele en rode bomen


Thuis ga ik nog even naar boven voor een half uur op de elliptische machine. Met dit koudere weer heb ik meer beweging nodig, dan een wandeling. Intussen lees ik over allerlei lekkere restaurants in onze omgeving in het Northern Virginia tijdschrift.

Daar zit er een tussen, Rustico, waarvan ik zeker weet, dat Rick erheen wil: ze hebben meer dan 300 soorten bier! Hij wil daar wel graag voor zijn verjaardag heen, als Katja ook weer thuis is. Bijkomend voordeel is dat Katja dan kan rijden, want ik kan dat niet in het donker.

Tijdens de lunch kijk ik naar de niewste aflevering van America's Next Top Model. Ik heb begrepen, dat Nederland wat dat betreft een seizoen achterloopt, dus ik zal niets specifieks over de deelneemsters zeggen. Maar vanaf volgende week zal het in Amsterdam zijn en dat vind ik wel heel leuk!

De middag besteed ik vooral aan mijn fotografiecursus. Ik loop een paar weken achter, maar de leraar ook. Een beetje ergerlijk vind ik het wel, dat hij al een paar weken geen feedback heeft gegeven. Hij is drie weken naar Kenya geweest voor zijn werk en dat wisten we van tevoren. Maar nu heeft hij toch genoeg tijd gehad om bij te komen, lijkt me.

Hun cursussen zijn niet goedkoop, dus ik ga daar wel een opmerking over maken. Het motiveert mij veel meer, als ik ook relatief prompte opmerkingen over de foto's, die ik voor de opdrachten instuur, krijg. Hopelijk krijgen wij ook een beetje respijt, want ik loop ook achter met insturen. Ik moet nog een macro foto maken, wat met de harde wind van vandaag niet gaat lukken.

Dus concentreer ik me vandaag op de les van vorige week: stillevens. Nu is het doel van deze cursus om buiten je "comfort zone" te fotograferen. Mijn favoriete onderwerpen zijn landschappen, dieren, architectuur en macro's. Maar stillevens hebben mijn interesse helemaal niet.

Wellicht is dat de reden, dat ik uren aan het proberen en fotograferen ben, maar uiteindelijk maar twee foto's heb om in te sturen en zelfs daar ben ik niet wild enthousiast over. Daarom hoop ik ook echt opmerkingen van de fotograaf, die de cursus leidt, te krijgen.


De twee foto's, die ik vandaag heb ingestuurd



Als avondeten heb ik soep gemaakt in de crockpot, perfect voor dit gure weer. De ingredienten zijn rookworst, boontjes, ui, aardappel, Butter Buds en kippenbouillon. Daarbij maisbrood van Whole Foods en er wordt gesmuld.

Morgen is het Decade Day voor Saskia. Ze moet zich verkleden in de stijl van de jaren 50, 60, 70 of 80. Zij kiest de jaren tachtig en leent een paar leggings van mij. Daaroverheen draagt ze haar Human League t-shirt van het concert, waar we in augustus heengingen, met een knoop vast op haar heup. Een typische 80's outfit is het zo!

Brrr, koud opeens!

De dag begint veelbelovend met zon. Ik besluit mijn sportplannen om te gooien, zowel om het weer, als omdat ik nog erg moe ben. In plaats van de core training om kwart over acht laat ik mezelf toe nog een half uurtje extra te slapen en dan vijf kilometer te gaan joggen.

Cosmo kan ik pas na de lunch ophalen, dus ik ga er alleen vandoor. Onderweg klets ik met Christine aan de telefoon. Hoewel, ik luister meer, dan ik praat, opdat ik niet teveel in Christine's oor hijg!

De zon verdwijnt al snel achter een wolkendek en als ik naar Spaanse les ga is het helemaal bewolkt. De les vandaag gaat over lichaamsdelen. Eerlijk gezegd vind ik daarvan veel benamingen wel heel erg anders, dan in het Frans of Italiaans!

Wat mij opvalt aan mijn mede-cursisten is, dat ze weinig opletten dat een "a" in het Spaans anders wordt uitgesproken, dan de "a" in het Engels. Ook vinden ze het heel moeilijk om Senor Diaz te verstaan. Hij spreekt de hele les voornamelijk in het Spaans en ik zie vaak onbegrip op hun gezichten, terwijl ik het redelijk kan volgen. Interessant vind ik dat altijd, om te zien hoe mensen een andere taal leren.

Eens te meer prijs ik me gelukkig met de vele vreemde talen, die ik in Nederland op school heb geleerd. Dat maakt het toch duidelijk makkelijker voor mij om nog een andere taal erbij te leren op deze vergevorderde leeftijd (ha ha).

De twee uur gaan snel voorbij en buiten wordt het steeds donkerder. Senor Diaz zegt, naar buiten kijkend: "Il tiempo esta cambiando". No kidding! Als ik naar buiten loop is het ijzig koud en het regent. Dat was niet voorspeld!

De twintig graden van gisteren heeft plaatsgemaakt voor winterse temperaturen. Het kwik komt vandaag niet boven de zes graden uit! Gisteren zaten onze buren nog buiten, toen we thuiskwamen, en nu is het bijna koud genoeg om te sneeuwen. Brrrr!!! Dit is echt een koelere herfst, dan die van vorig jaar, helaas.

Vanavond hebben we weer een etentje met ons groepje Nederlandse vrouwen. Ik heb me opgegeven daarvoor het voorafje mee te brengen en ga dat bij Whole Foods kopen. Ik besluit een echte Amerikaanse combinatie mee te nemen: cream cheese met Virginiaanse hot pepper jelly (ja, je leest het goed, pittige jam) op toastjes.

Dit at ik zelf voor het eerst bij Amerikaanse vrienden op mijn eerste Oudejaarsavond hier in de VS en vind het heel lekker. De combinatie van zachte kazen (cream cheese, brie, camembert etc.) met verschillende soorten jam is hier erg populair. Hopelijk vinden de Nederlandse dames het ook lekker.

Terwijl in de auto zowel mijn stoelverwarming, als de gewone verwarming hard aanstaan, rijd ik naar de kennel. Zoals gewoonlijk is Cosmo buiten zichzelf, als hij me ziet. Hij heeft weer een (gratis) bad gehad en een Halloween sjaaltje om met Jack o' Lanterns erop.

Of het nu het drukke weekend of het plotselinge koude weer is, maar uit het niets lijken mijn spieren weer in brand te staan en ben ik doodmoe. Ik wil graag naar het etentje vanavond, dus doe de hele middag maar heel rustig aan. Hopelijk is deze kou van korte duur, want daarvoor is het nog veel te vroeg in het seizoen!

Een gezellig weekend Blacksburg

Zaterdag

We hebben allemaal heerlijk geslapen en worden pas om kwart voor tien wakker. Voor het ontbijt gaan we door de drive thru bij McDonald's. Daar is op het moment een Monopoly spel gaande en op allerlei produkten zitten Monopoly kaartjes. Je kunt meteen iets winnen of de kaartjes verzamelen. Als je een kleur bij elkaar hebt maak je kans op een prijs. Kai en Saskia gaan er helemaal in op.

Gelukkig is het weer een stuk beter, dan de harde regen, die werd voorspeld. Het is wel bewolkt, maar er zit zo af en toe blauwe lucht tussen, en het allerbelangrijkst: het is droog! Alle meegebrachte regenjassen en paraplu's kunnen dus in de auto blijven.

Om klokslag elf uur, de afgesproken tijd, parkeren we bij Katja's dorm. Zij neemt echter haar mobieltje niet op en zonder haar kunnen we niet naar binnen. We besluiten dus maar een koffie te gaan halen bij Deet's Place.

Eindelijk belt Katja Rick terug. Ze heeft zich verslapen en staat nu pas op! In de woonkamer van haar suite wachten we tot Katja gedoucht heeft. Intussen lopen Katja's suitegenoten in en uit (alleen Sonali, Katja's kamergenote, slaapt nog). Er wonen in deze suite nog vier andere meisjes, behalve Katja en Sonali. Katja kan met allemaal goed opschieten.

Als onze Hokie eindelijk presentabel is, gaan we naar de enige mall, die de omgeving rijk is. Voor ons, die Tysons Corner met zijn driehonderd winkels gewend zijn, is dit maar een kringetje met winkels. Maar Katja heeft nog steeds een Halloween kostuum nodig en dat hoopt ze hier toch te vinden.

Ze wil graag iets, wat een beetje sexy is en bij Spencer Gifts hangt daarvan meer dan genoeg! Van sexy politieagentes tot kamermeisjes, Alice in Wonderland tot een poes, maar geen van allen kunnen ze Katja bekoren. Bovendien is er geen kleedkamer en ze wil niet midden in de winkel dingen aan gaan passen (hoewel een ander meisje dat wel gewoon zonder gene doet).

Onverrichterzake verlaten we Spencer's dus weer. Nu is er hier in Blacksburg en Christiansburg absoluut geen grote keuze aan winkels, die Halloween kostuums verkopen. De enige andere mogelijkheid is Hot Topic. Ook hier weer een ruime selectie aan wat Rick en mij leuke kostuums lijken. Maar Katja vindt ze te Gothisch.

Bij de informatie balie vragen we dus maar, waar er nog meer kostuums te verkrijgen zijn in de omgeving. De enige zaken, die het meisje kent, zijn zaken, die verhuren, niet verkopen. We schrijven daar dus maar de adressen van op, want wie weet.

Intussen is het al na enen en Kai en Saskia klagen, dat ze trek hebben. We staan toevallig vlak naast het Mexicaanse restaurant Cinco de Mayo en gaan naar binnen. Zoals altijd krijgen we meteen een bakje met tortilla chips en salsa voorgezet en de kinderen vallen hongerig aan. De quesadilla's, die we als lunch bestellen (Katja en ik met garnalen), gaan er ook goed in.

Dan zetten we onze zoektocht naar een Halloween kostuum voort en gaan naar Aztec Rentals. Zo te zien kun je hier alles huren, wat je maar kunt bedenken. Er ligt een heel boek met kostuums, die te huur zijn, maar ook daar zit niets voor Katja tussen. Katja heeft nu (gelukkig!) genoeg van het zoeken naar kostuums en gaat zelf wel iets bedenken.

Een bezoek aan Virginia Tech kan niet voorbij gaan, zonder in de enorme Bookstore te neuzen. De reden daarvoor zijn niet de boeken, maar de kleding en andere spullen met de VT kleuren en de "Hokie" mascotte: de kalkoen. Dat ze goede zaken doen is te zien aan de vele "spirit" kleren, die niet alleen door de studenten, maar ook hun familieleden, worden gedragen. En wij doen er enthousiast aan mee.

Zelf vind ik het bordeaux-rood met oranje namelijk ook leuke kleuren om te dragen. Ik ben dan ook helemaal blij, als ik een "Hokie" pijama zie, die perfect is voor mij: een t-shirt met korte broek. Ik heb namelijk een hekel aan lange pijamabroeken. Leuke pijama's met korte broeken zijn er niet veel, dus ik draag al jaren dezelfde twee. Nu zal ik vaak 's avonds voor het slapengaan aan Katja denken in mijn VT pijama!

Om drie uur hebben we afgesproken Leah en Kelly, Leah's kamergenote, op te halen bij hun dorms. We gaan naar apartementen kijken. Ze willen er met zijn vieren eentje huren (Steffanie, het vierde meisje, kan niet mee, omdat haar ouders er dit weekend ook zijn). Katja heeft al onderzoek gedaan naar welke complexen huisdieren toelaten. Dan kan Sushi volgend jaar bij haar zijn.

We beginnen bij Terrace View. Dit is een van de weinige complexen met vier slaapkamer appartementen. Maar als we de prijs daarvan horen, schrikken Rick en ik wel. Dat zou beduidend duurder uitkomen, dan wat we nu voor Katja's dorm betalen. De verkoper probeert uit te leggen, dat ze daarvoor ook veel meer leefruimte krijgen, maar dat kan ons niet schelen. Het is zeker niet de bedoeling, dat ze duurder gaat wonen, straks!

Dan horen we, dat er ook appartementen zijn met drie slaapkamers en een "den" (soort kantoortje). Die den kan ook worden gebruikt als slaapkamer, alleen zit er geen kast bij. Dan zou de huur een stuk minder worden. Toch hebben we geen goed gevoel bij dit complex, waar we ook geen appartement van binnen kunnen zien, en gaan naar het volgende.

Dat is Windsor Hills en hierover zijn we allemaal meteen enthousiast. Het is een heel netjes uitziend complex met prachtig uitzicht op de heuvels (die nu het weer helemaal is opgeklaard schitterende herfstkleuren vertonen).

Het appartement, dat we te zien krijgen, is netjes onderhouden en lekker ruim. Toch zijn de prijzen wat lager, alles meegerekend, dan die van Terrace View. Bovendien ligt dit complex dichter bij de universiteit, ook een belangrijke overweging. Ze zijn er met de fiets of de bus zo.

De meisjes zijn zeer geinteresseerd en Joshua, die ons rondleidt, zegt, dat er dan wel haast bij een contract is geboden. Er zijn namelijk maar tien appartementen met drie slaapkamers en een "den" en daarvan zullen er voor volgend schooljaar op zijn hoogst zes vrijkomen.

De meisjes krijgen ieder een inschrijfformulier, dat ze alle vier moeten invullen en ondertekenen en dat zullen ze (als het goed is) maandag gaan afleveren. Spannend, hoor! Ik hoop voor ze, dat het lukt om zo'n appartement te krijgen.

We zetten Leah en Kelly weer bij de school af en gaan zelf even wat drinken bij Starbucks. Hier hebben ze allerlei nieuwe warme chocolade smaken, waarvan Kai en Saskia de hazelnootsmaak proberen. Ik neem stiekem een slokje van die van Kai en het smaakt inderdaad erg lekker.

Natuurlijk gebruikt Katja onze aanwezigheid (en vooral die van onze portemonnaie) om nog wat spullen in te slaan. Bij CVS koopt ze wat toiletspullen en een kastje met plastic lades. Ook hier hebben ze weer allerlei Virginia Tech spul en mijn cameratasje heeft het begeven. Nu hangt er dus een zwart VT telefoontasje aan mijn tas, waar mijn fototoestelletje prima in past.

Vandaag is het officieel "Family Day" en daarvoor heeft de universiteit allerlei evenementen georganiseerd. Maar toen ik de lijst van evenementen oplas, vonden Kai en Saskia niet veel naar hun gading. Alleen de sportwedstrijden leken hen wel leuk. Dus we gaan naar de damesvolleybalwedstrijd tussen de Virginia Tech Hokies en de University of Miami Hurricanes.

Leah komt ook en we ontmoeten elkaar in Cassell Coliseum. Dit is een enorm binnenstadion. Het zit bij lange niet vol en wij zitten op de twee rij, vlak achter het Miami team (voor de eerste set).

Net voor de wedstrijd begint zien we de familie van W. een heel aantal rijen boven ons zitten. Karin, Frank en de kinderen zijn zo te zien ook gaan shoppen bij de Bookstore, want ze hebben o.a. buttons op met "VT Hokie Mom" en "VT Hokie Dad".

Alleen Jeroen heeft geen Virginia Tech kleren aan en als ik naar ons kijk, heeft Katja dat ook niet. Ik wel, ik draag mijn sweater met het logo en Saskia heeft een oranje VT t-shirt aan.

We kletsen even over de dag. Zij logeren in Salem (zo'n vijfenveertig kilometer verderop) in het Holiday Inn (in Nederland zou je niet eens meer gaan, als je zover van een evenement zou moeten logeren, of wel?). In hun hotel logeren ook de meisjes van het Miami volleybalteam, waar Virginia Tech tegen speelt, vertelt Karin. Voor hen als gezin is dit de eerste keer, dat ze meer dan een dag in Blacksburg zijn.

Terwijl we kletsen gaat iedereen staan voor het volkslied. Dit vind ik altijd een indrukwekkend iets. Iedereen keert zich naar de vlag en de meesten (mijzelf incluis) houden hun rechterhand over hun hart. Ik blijf het Amerikaanse volkslied erg mooi vinden.

Terug in mijn stoel kijken we naar een heel spannende wedstrijd. Er zijn vier sets en het team, dat het eerst 25 punten haalt, wint de set. Dit zijn andere regels, dan ik van volleybal gewend ben, kennelijk is college volleybal anders.

Het wordt een heel spannende wedstrijd. Virginia Tech wint de eerste set, maar Miami maakt het gelijk in de tweede set. De teams zijn erg aan elkaar gewaagd, het is op geen enkel moment een uitgemaakte zaak.

De Hokie spirit zit er goed in. Er zijn vier (mannelijke) "cheerleaders", die het hele publiek aan de gang krijgen. Bij iedere punt wordt er een papier met "Hokie point" opgehouden door een heel aantal mensen in het publiek. Wij hebben ook zo'n papier, maar ik ben telkens net te laat, dus geef het maar op.


Wij kennen de regels niet, dus als Virginia Tech de derde set wint, denken wij, dat de wedstrijd gewonnen is. Er worden t-shirts het publiek in gegooid en Rick zou Rick niet zijn, als hij er niet een van ving. Hij kan dus voortaan met een "VT Volleyball" t-shirt lopen. Wel een leuke souvenir, natuurlijk.

Tot onze verbazing volgt er nog een vierde set (ik lees nu online, dat, afhankelijk van het niveau, er 3 of 5 sets worden gespeeld). Die wint Virginia Tech na eerst zes punten achter te hebben gestaan, heel spannend, dus. Heerlijk, de sfeer tijdens zo'n wedstrijd, ik vind het bijna jammer, dat het afgelopen is, al knort mijn maag inmiddels luid! De uiteindelijke uitslag is dus 3-1 Virginia Tech en wij zijn blij, dat we gegaan zijn.

We kletsen nog even met de van W.'s, maar zij hebben al gegeten en wij nog niet. Al gauw nemen we dus afscheid en Rick belt naar Poor Billy's om te zien, wat hun wachttijd vanavond is. Hij krijgt te horen, dat ze plaats hebben, dus we racen naar het restaurant.

Bij de ingang komen we nog bijna in een gevecht terecht. Ik moet Katja terugtrekken om te voorkomen, dat de vuist bestemd voor een man niet op haar terecht komt. Gelukkig trekt de vriendin van de agressieve man hem weg, de verbijsterde jongens, die hij aanviel, achterlatend. Waar dat nu om ging? Niemand weet het. Eng was het wel.

Binnen is het restaurant propvol. We krijgen te horen, dat er anderhalf uur wachttijd is. Rick is verontwaardigd, want wie heeft hem dan verteld, dat we zo plaats konden nemen? Maar dan blijkt, dat hij Big Al's heeft gebeld, de sportbar boven, die geen sushi serveert.

De restaurants horen bij elkaar, maar zijn drie aparte restaurants met het ernaast gelegen sushi restaurant erbij. Daar gaan we ook nog even kijken en is er wel plaats, maar er wordt enkel sushi geserveerd. Kai en Saskia vinden dat niet lekker. Het ziet er dus naar uit, dat Katja dit bezoek haar sushi "fix" niet zal krijgen.

Naast Big Al's ligt Boudreaux's. Dit is een Cajun restaurant, waar Rick en ik in de zomer ook hebben geluncht. Hier is nog een tafel vrij voor zes personen en het wordt een gezellige maaltijd.

Leah, ons "vierde kind", is ook mee en we praten over van alles en nog wat. Ik bedenk me, dat ik haar ook mis. Katja en Leah kwamen vorig jaar vaak even buurten en dat gebeurt nu niet meer. Ik zie uit naar de Thanksgiving week en de maand, die ze vrij krijgen voor Kerst. Het is ook wel erg leuk, dat ze nu waarschijnlijk samen in een appartement gaan wonen. Zoals Katja verzuchtte: "Eindelijk zal ik eens met Leah samen ergens wonen."

Na een heerlijke maaltijd zetten we Katja en Leah af bij hun dorms. Zij gaan samen nog wat huiswerk maken (ja, ja, op een zaterdagavond, Rick en ik weten niet, wat we horen!). Wij rijden terug naar het hotel, waar we (vooral Saskia) doodmoe op onze bedden neervallen.

Zondag

Gisteravond ben ik vergeten de overgordijnen dicht te doen en de zon straft me daar ongenadig voor! Kennelijk ligt onze kamer op het oosten, want als ik om half acht mijn ogen open word ik verblind. Te moe om op te staan bedenk ik me, dat dit een goede wekker zal zijn straks en val op mijn andere zij weer in slaap.

Maar iets heel anders wekt ons, namelijk de schoonmaakster! Om negen uur (gisteren waren ze er al om half negen en kwamen ieder kwartier terug, heel hinderlijk) wordt er hard geklopt. Ik negeer het, de anderen slapen nog. Dan weer heel hard geklopt en ik hoor een sleutel in het contact gaan. Ze kunnen er niet in, maar ik erger me wel en klaag er bij het uitchecken ook over. Nog nooit heb ik in het weekend meegemaakt, dat er zo vroeg begonnen werd met kamers schoonmaken en ik heb toch in heel wat hotels gelogeerd!

Voordeel is wel, dat de rest van het gezin ook wakker is. We hebben Katja op het hart gedruk de wekker te zetten en om tien uur afgesproken, zodat we met zijn allen kunnen gaan brunchen.

Onderweg stoppen we om foto's van de gebouwen op campus te maken voor Kai's fotografie vak. Hij moet foto's van architectuur maken. Ik ga gelijk mee, want ik vind dat ook een leuk onderwerp.


Katja is keurig op tijd klaar en we rijden op Saskia's verzoek naar de IHOP in Christiansburg. Net als in ons gebied staat daar echter een enorme rij te wachten op een tafeltje. Daar hebben we geen zin in!

Maar wat nu? Het is niet zoals in ons gebied, waar restaurants, die ontbijt of brunch serveren, voor het oprapen liggen. We rijden wat rond en zien dan een heel stel auto's op de parkeerplaats bij O'Charleys. Op de deur staat, dat ze brunch serveren tot 15 uur, dus dat is veelbelovend.

We krijgen een tafeltje in het gezellige restaurant en kiezen van het brunch menu. Bij mijn omelet krijg ik ook een van de lekkerste mimosa's, die ik ooit geproefd heb. Ook de kinderen smullen van hun chocolade chip wafels met verse aardbeien. Een leuke vondst is dit restaurant.

Met gevulde magen kunnen we ook het Halloween kostuum gedoe weer aan. Katja heeft inmiddels besloten om een zwarte jurk, die ze al heeft, aan te doen. Daarbij wil ze (op mijn aanraden, soms wordt er toch geluisterd) kattenaccessoires kopen. Bij Hot Topic hebben ze de gezochte combinatie van kattenoren, snor en staart. Eindelijk, Katja is klaar om Halloween te vieren! Hallelujah!

Saskia is haar bibliotheekboek vergeten, dus we gaan naar Barnes and Noble om het te kopen. Het is het derde deel van de "Twilight" serie van Stephenie Meyer. Saskia is dol op die serie en met haar duizenden anderen! Zelf wil ik de boeken ook gaan lezen, maar ben er nog niet toe gekomen.

Katja's knoop is van haar spijkerbroek af en bij Michaels kiest ze nieuwe knopen: smileys! Ha ha! Rick zoekt er naar Halloween lichtjes, maar die zijn uitverkocht. Alle Halloween spullen zijn al in de uitverkoop, alles is nu gericht op Kerstmis.

We rijden terug naar Virginia Tech en dan komt onherroepelijk weer het moment, waar ik zo tegenop zie: het afscheid van Katja. Ik denk niet, dat dit ooit makkelijk zal worden, al heb ik dat huilgevoel van de eerste keer niet meer. Zij is hier thuis en gelukkig, dus geen reden voor mij om te huilen. Maar ik zie alweer uit naar 21 november, wanneer ze voor Thanksgiving thuis zal komen.


De terugweg is schitterend, blauwe lucht en zon maken, dat de diepe herfstkleuren extra goed uitkomen. Wat is de interstate 81 dan mooi, zeg! Rick rijdt de hele weg dit keer, met een heel korte stop voor extra drinken en een snack. Na drieeneenhalf uur rijden we onze oprit weer op.

Rick haalt eten van McDonald's voor de kinderen (zie Monopoly verhaal hierboven) en voor ons Libanees van Al Nakheel hier in Vienna. We hebben allemaal van dit weekend genoten! Als Katja volgend jaar in een appartement woont, zal het ook makkelijker en goedkoper zijn om te komen logeren. Saskia vooral ziet dat al helemaal zitten.

Naar Blacksburg

Saskia wordt alweer met flinke keelpijn wakker, dus ik maak voor de zekerheid een doktersafspraak voor haar. Ze blijft dus nog een keer thuis, ook in de hoop, dat de rust haar goed zal doen.

Zelf heb ik wat moeite om op gang te komen vanochtend en arriveer ietsje te laat bij de Core training. Onder het gewichtheffen kletsen we weer gezellig en zo kom ik te weten, dat een van de dames er vandaag niet is, omdat ze aan het fotograferen is bij Great Falls. Als ik vertel, dat ik altijd op zoek ben naar fotografie compagnons, krijg ik te horen, dat Pat het daar ook telkens over heeft. Leuk! Zou ik nu zomaar in Vienna een hobby"genote" vinden?

Thuis wandel ik gauw met Cosmo en bel Christine op. Zij klinkt neerslachtig. Haar man is op reis naar Israel en daar maakt ze zich zorgen om. Bovendien stelt de staat van de wereldeconomie haar, zoals zovelen van ons, bepaalt niet gerust. Jammer, dat ik nu zover weg zit, anders zouden we samen dingen gaan ondernemen om de gedachten te verzetten.

Bij de dokter krijgen we de Physician's Assistant (PA), Sharon, te zien. Soms zie ik die liever, want er is een veel minder lange wachttijd voor, dan de doktoren, en ze is net zo goed. Inderdaad vindt ze Saskia's keel flink rood en er wordt een streptest gedaan. Gelukkig is die negatief, want ik had het heel vervelend gevonden, als Saskia nu weer antibiotica nodig zou hebben.

Met haar keelpijn heeft Saskia enorme zin in de macaroni met kaas van Noodles & Company, dus we halen daar een snelle lunch. Ik vind hun gerechten ook erg lekker en de meesten heel gezond. Dat voor $4,25 is een koopje. Het is dan ook een heel populair restaurant.

Rick is inmiddels ook thuis en we beginnen met inpakken. Katja heeft gevraagd een aantal dingen mee te brengen, waaronder haar skis en laarzen. Ook Leah belt, of we haar winterjas mee kunnen nemen, want het is daar in de bergen ijskoud.

Cosmo gaat naar de kennel, waar hij met enthousiasme wort ontvangen. De jongen, die hem meeneemt, vertelt, dat ze heel graag met hem spelen, omdat hij zo leuk en lief is. Ik gloei natuurlijk van trots!

Om kwart over drie rijden we van huis weg. Rick moet nog werken, dus ik rijd tot Staunton, zo'n 135 mijl. Daar tanken we benzine voor $2,55 per gallon, het wordt steeds goedkoper. Rick neemt hier het stuur van mij over.

Helaas begint het bij Roanoke te regenen en zien we maar bar weinig van de mooie herfstkleuren onderweg door de heel laag hangende bewolking. Hopelijk is dat zondag op de terugweg beter.

Al om half acht rijden we Blacksburg binnen. Gezien het feit, dat we niet ver van huis in een file van vijf mijl hebben gestaan, is vier uur en een kwartier een heel mooie tijd. Matt en Katja wachten ons al op bij hun dorm. Matt heeft al andere plannen, dus alleen Katja gaat mee eten.

Katja wil graag bij Poor Billy's eten, maar daar is een wachttijd van 2,5 uur (!) en daar hebben we natuurlijk geen zin in. Ik bel gauw naar Awful Arthur's en hoor, dat ze daar gelukkig wel plek hebben.

Dit is een nieuw restaurant voor ons, ook voor Katja. We krijgen een tafeltje bij het aquarium en de kinderen gaan even biljarten. Op de kaart van de "raw bar" staat "crawfish". Als ik ergens dol op ben! En je kunt ze niet op veel plaatsen krijgen, dus dat wordt mijn voorafje. Het hoofdgerecht, spinaziesalade met gegrilde tonijn erop, is lekker en licht.

Terwijl we daar zo zitten hebben Rick en ik het erover, wat een andere wereld dit opeens is. Wat het precies is kunnen we niet onder woorden krijgen, maar we zijn in dezelfde staat en toch is het "gevoel" hier heel anders.

Iedereen is moe, vooral Katja, die dankzij haar kamergenote pas om vijf uur sliep vannacht. Helaas blijkt deze kamergenote niet zo leuk, als Katja had gehoopt. Ze hebben geen ruzie, maar Sonali houdt weinig rekening met Katja. Morgen gaan we daarom ook naar apartementen kijken, want Katja wil volgend jaar als het even kan niet meer op campus wonen.

Rick loopt nog even mee naar Katja's kamer om de skis te brengen. Daarna rijden we door de miezerige regen de tien mijl naar ons hotel, de Holiday Inn Express in Christiansburg. Dichterbij was er, toen ik begin augustus de reservering maakte, al niets meer! Het is zeker zaak met speciale weekenden hier vroeg te reserveren.

We krijgen een grote kamer met een king size bed en een uitklapbank, waar Kai op slaapt. Voor Saskia hebben we een opblaasbare matras mee. Al snel gaan de lichten uit.

Burke Lake

De temperatuurschommelingen van de afgelopen week zorgen voor heel wat sniffels in mijn omgeving. Een paar mensen bij de fitness klaagden al over keelpijn en gisteren kwam Rick thuis uit Raleigh met keelpijn en hoest. Vanochtend wordt Saskia wakker met keelpijn en lichte koorts. Dat wordt voor haar dus een thuisblijfdagje. Hopelijk voelen Rick en zij zich morgen beter, want dan gaan we naar Virginia Tech.

Al weken wil ik graag naar de Pilates klas op donderdagochtend, maar er waren telkens andere plannen. Vanochtend lukt het me eindelijk om om half negen aanwezig te zijn. En van nu af aan ga ik daar een gewoonte van maken, want het is een heel goede training!

Moeilijk is het wel, bij tijd en wijlen, veel balanswerk en rek- en strekoefeningen. Het lijkt, alsof je nauwelijks iets doet, maar als ik naar buiten loop voelen mijn benen helemaal als was aan. Er zitten ook goede schouder- en nekoefeningen bij, die me hopelijk gaan helpen op de lange duur.

Als het uur voorbij is ga ik gauw naar huis om Cosmo op te halen. Vervolgens rijd ik naar Kirstens huis en samen gaan we naar Burke Lake. Dit meer is altijd mooi, maar vooral in de herfst zijn de kleuren spectaculair. Ik wil bijna wel beweren, dat ze hier het mooist zijn in onze directe omgeving.

Kirsten en ik beginne aan het 4,5 mijl lange pad rond het meer. Telkens stoppen we om van de prachtige uitzichten te genieten en ik neem heel wat foto's. Helemaal op zijn hoogtepunt is het nog niet, er is nog veel groen. Maar vooral de kleinere bomen laten ook al veel knalrood, geel en oranje zien. Soms lijken ze wel in brand te staan.


Uitzichten over het meer

Ook Cosmo heeft een heerlijke tijd. Er zijn veel mensen met honden op het pad en hij wil die vriendjes zo graag begroeten! Van sommigen mag het, maar de meesten houden hun hond weg. Cosmo trekt wel enorm, als we achter iemand met een hond lopen, dus volgende keer gaat in dit park zijn gentle leader weer aan! Verder zijn de eekhoorns en Canadese ganzen dankbare doelen om achteraan te gaan. Natuurlijk laten ze zich geen van allen pakken!


Kleurige reflecties in het water

Na zo'n anderhalf uur zijn we weer terug bij de auto. Ik zet Kirsten weer thuis af en ga dan gauw naar Subway. Ook voor Saskia neem ik als tractatie een broodje mee. Gelukkig lijkt ze zich wat beter te voelen.

Veel tijd om te eten heb ik niet, want ik heb om half twee met Sylvia bij Oak Marr afgesproken om wat golfballen te slaan. Aan beweging heb ik vandaag zeker geen gebrek!

In het zonnetje is het aangenaam, warm genoeg om in enkel een sweater gekleed te gaan. Hoe koel of koud de buitentemperatuur ook is, de zon heeft hier het hele jaar door kracht. We zitten dan ook op de hoogte van Rome, dus verwonderlijk is dat niet. Daarom wordt er ook aangereden het hele jaar door zonnebrandcreme te gebruiken, maar daar ben ik in de winter te lui voor!

Als we staan te putten staat er een oudere man ons de hele tijd aan te staren. We worden er melig van! Hij probeert waarschijnlijk uit te vinden, welke taal we spreken, maar het staren is op het onbeschofte af. Ik wil bijna een lange neus naar hem trekken, maar doe het toch maar niet! Na een uurtje zijn alle ballen weggeslagen en nemen Sylvia en ik weer afscheid.

Thuis begin ik vast aan de avondmaaltijd. We eten taco's, want die vindt iedereen lekker. We krijgen alweer een Nederlander te eten. Ditmaal Benno, die een vaste bezoeker van en schrijver over de verkiezingen voor AllesAmerika.com is. Hij woont in Minnesota en is voor zijn vertaalwerk in Washington DC. Hij lijkt me een interessant iemand en ik zie ernaar uit hem te ontmoeten.

Ook de hond moet verkleed, natuurlijk

Al om kwart voor zes zijn Rick en ik klaarwakker. Cosmo zeurt om naar buiten te gaan en Rick moet een vroege vlucht naar Raleigh halen. Hij moet daar voor de dag heen.

Saskia klaagt, dat ze nauwelijks geslapen heeft van de hoofdpijn. Na een ibuprofen tablet gaat het wel weer en ze vertrekt op tijd naar school. Ook mijn nek en schouders zitten weer helemaal vast. Morgen ga ik de Pilates klas eens proberen, dat rekken en strekken helpt hopelijk goed.

Christine belt en we maken een "lange afstands"wandeling, pratend aan onze mobieltjes. Een deel van de conversatie gaat natuurlijk over de komende verkiezingen. Christine woont in een staat, die vrijwel honderd procent zeker naar McCain zal gaan. Ik vind het eerlijk gezegd wel spannend om in een van de staten, waar het erom gaat spannen te wonen.

De hele dag hoor ik op het nieuws verkeerswaarschuwingen, want Barack Obama komt naar Leesburg, hier zo'n drie kwartier rijden vandaan. Ik ben heel benieuwd of onze staat voor het eerst in 44 jaar de democratische kant op zal gaan.

Een medewerker van McCain heeft laatst de rest van deze staat het "echte" Virginia genoemd, implicerend, dat wij in Noord-Virginia niet meetellen. Dat valt natuurlijk niet goed bij de miljoenen, die hier in het noorden wonen! De Obama-Biden bordjes in de tuinen winnen het hier dan ook ruimschoots van de McCain-Palin bordjes.

Na de wandeling doe ik een half uur routine met gewichten. Het helpt wel wat met mijn spieren. Het is buiten echter guur, slechts 13 graden met een harde wind, veel kouder, dan het gemiddelde voor deze tijd van het jaar. De uitbundige zon doet daar niets aan af en ik hoop van harte, dat het gauw weer iets opwarmt.

Er is wel een voordeel aan en dat is, dat Cosmo weer mee mag in de auto, als ik erop uit ga. Hij vindt dat prachtig, maar als het buiten meer dan twintig graden is, is het illegaal om een dier in je auto te hebben.

Bij Giant haal ik vast eten voor morgen, want we zullen alweer een Nederlandse gast te eten hebben. Het is lunchtijd en ik heb al weken enorme zin in een maaltijd van Noodles & Company. Hun volkoren linguini met wijnsaus en kip, spinazie en tomaat is zo lekker!

Als ik besteld heb hoor ik mijn naam roepen. Het zijn mijn buurvrouw Susan en haar dochter Anna. Anna is een aantal weken geleden geopereerd aan haar nek en schedel. Daar zat een vergroeiing, waardoor, als het niet weg was gehaald, Anna uiteindelijk verlamd zou zijn geraakt. Eng, hoor! Gelukkig is de operatie helemaal goed gegaan.

Anna's tweelingbroertje, Andrew, heeft dezelfde operatie ondergaan. Wat een spanning voor Susan en Charles, maar gelukkig is dat allemaal achter ze. Ze hebben wel kinderen met heel veel allergieen en andere gezondheidsproblemen. Ze zijn ook heel erg klein voor hun leeftijd. Het moet moeilijk voor ze zijn om te zien hoe de andere kinderen op ons pleintje blakend gezond zijn.

Na het eten ga ik met Cosmo door naar Petco. Ik wil een Halloweenkostuum voor hem vinden. De keuze is echter zeer beperkt, kennelijk willen de meeste hondenbaasjes hun dieren verkleden. Maar er is een schattig dinosaurus "kostuum" in Cosmo's maat.

Belangrijk vind ik, dat hij het niet erg vindt om het aan te hebben. Dit kostuum bevestig je met velcro om de nek en om de buik. Ik probeer het in de winkel en het kan Cosmo niets schelen. Deze wordt het dus, al vind ik het prijskaartje, $22, heel wat. Maar gelukkig heb ik een "Petco PALS" kaart en bij de kassa blijk ik 75% korting te krijgen. Het kostuumpje kost zo $6, dat scheelt nogal wat.

In de auto eet Cosmo met smaak het door hem uitgekozen varkensoor op. Hij krijgt die maar sporadisch, dus het is een grote traktatie. Hij is ook wel echt mijn vierde kind, zo!


Het is even wennen



Misschien gaat dat "Trick or Treat" wel werken



Ja, hoor, en kunnen we nu dan met mijn favoriete "bal" spelen?

Thuis neemt Kai over en gaat een stuk met Cosmo en Diego wandelen. Het is schattig, hoe die twee honden vriendjes zijn. Er bestaat echt zoiets als hondenvriendschap, weet ik nu. Zo lopen we ook regelmatig langs de tuin van een Malamute, Britches, waarmee Cosmo ook duidelijk bevriend is. Daarentegen zijn er ook grommende honden, die, als er geen hek tussen zou zitten, Cosmo zeker aan zouden vallen. Ik hoop, dat Cosmo nooit zo gemeen wordt.

Het is alweer een aantal weken geleden, dat ik mijn nagels liet doen. Ze zien er nu weer niet uit, want de dame, die ze deed, was niet erg goed. Ik maak dus een afspraak met "T" (wat haar ware naam is, weet ik niet), want ik weet, dat zij het goed doet. En na een uurtje sta ik weer buiten met nette, korte nagels.

Rick heeft inmiddels ook gebeld, dat hij weer veilig geland is. Ik wist niet zeker, of hij op tijd voor het avondeten thuis zou zijn, dus heb niet gekookt. We eten makkelijk van Joe's Place. Hun "spring" pizza heeft spinazie en verse tomaat, erg lekker. De aardige oudere Italiaan van het restaurant komt het zoals altijd netjes brengen.

Opvallend voor de herfst vind ik, dat we weer veel meer tv kijken. Vanavond gewoon een paar "sitcoms". Saskia gaat heel vroeg naar bed en ik zal gauw volgen. De pijn maakt moe en ik wil morgenvroeg naar de Pilates klas. Ik heb er goede hoop op, dat die zal helpen.

Voor ik ga slapen bel ik nog gauw mijn zusje, want ik maak me zorgen. Ik heb online van een paar mensen, die ook in Newburyport wonen, gelezen, dat de scholen in hun plaats op "lock down" zijn gegaan. Er schijnt een man met een geweer rond te lopen in het stadje. Mijn zesjarige neefje moest met zijn klas in de gang wachten.

Na een tijdje mochten de kinderen wel naar huis, maar die man is nog niet gevonden. Mijn neefje was bang, maar mijn zus heeft eerlijk verteld, wat er gaande was. Ze maakt zich nu wel zorgen om morgen, omdat die man dus nog niet gevonden is. Het is ook heel eng, zoiets, ik herinner me nog goed, hoe bang we waren, toen de sniper hier in het gebied rond Washington "bezig" was.

Droogte + wind = brandgevaar

Op mijn laptop heb ik Weatherbug geinstalleerd. Zo zie ik op alle momenten van de dag (als ik aan de computer zit althans) de temperatuur, hoe hard het waait, hoe vochtig het is en meer. Dit alles wordt gemeten op het dak van de vroegere basisschool van de kinderen, die hier zo'n vijfhonderd meter verderop staat.

Ook als er een weeralert is laat Weatherbug me dat weten door een blinkend lieveheersbeestje met een tsjirpend krekelgeluid (vanwaar de combinatie zal voor altijd een raadsel blijven, maar het klinkt liever, dan waar het weeralert meestal over gaat). Tot mijn verbazing hoor ik al bij het opstarten van de laptop het krekeltje vanochtend.

Een blik naar buiten laat me schitterend herfstweer zien. Felblauwe lucht, fris, maar minder koud dan gisteren en er staat een fikse wind. Niets bijzonders, denk ik zo. Maar de National Weather Service denkt daar kennelijk anders over.

Ik klik op het alert en er komt een Red Flag Warning te voorschijn. Ergens diep in mijn geheugen weggedrukt herinner ik me dit eerder gezien te hebben. Maar wat het nu ook weer betekent?

Even zoeken en ik vind uit, dat het betekent, dat het hard zal waaien en de lucht heel droog zal zijn. Gecombineerd met bijna drie weken geen druppel regen is er extreem brandgevaar. Deze waarschuwing wordt vooral afgegeven voor de plaatselijke brandweercorpsen, dus maar hopen, dat die allemaal extra opletten nu.

De heel lage luchtvochtigheid geeft de mooiste diepblauwe luchten van het jaar, dus buiten zijn is heerlijk. Om tien over negen heb ik met Shelly afgesproken te gaan lopen. We ontmoeten elkaar dan voor de school van haar dochtertjes. Maar de vierjarige tweeling was vanochtend obstinaat en net als ik maar besluit er alleen opuit te gaan, komt Shelly aanrijden.

Zij zet haar dochters af en ik loop intussen naar haar huis, zodat ze de auto daar kan achterlaten. Zo te horen heeft ze haar handen vol aan haar twee jongste telgen!

We besluiten weer naar Nottoway Park te lopen. Nu met de kleurende bomen is het daar helemaal mooi. Ik ken dat park op mijn duimpje en laat Shelly, die al haar hele leven in Vienna woont, gedeeltes zien, waar ze nog nooit geweest is!

Helaas is er geen goede website voor te vinden, want het is best een groot park. Er zijn sportvelden, (gratis) tennisbanen, volkstuintjes (Claudia heeft er een), een grote speeltuin. Maar waar wij voor komen zijn de mooie bospaden, waarlangs een fitness parcours is uitgezet.

Als we het bos inlopen begint Cosmo opeens heel nerveus te doen. Net alsof hij iets in de bosjes heeft gezien. Wij zien niets, maar ik heb hier al eerder herten gezien, dus vraag me af, of hij iets doorheeft, dat wij niet zien.

En jawel, hoor, een paar stappen verder zien we ze: een hele kudde herten! Er zijn er zeker zeven, vrouwtjes met kleintjes. Helaas heb ik mijn fototoestel niet mee, want een ervan staat ons werkelijk van vlakbij aan te staren. Cosmo is door het dolle heen en het hert lijkt te zeggen: "Waar maak je je druk om, jongen?" Heel kalmpjes lopen ze vervolgens weg, tot Cosmo's ongenoegen. Hij zou ze vast wel even ergens heen willen drijven met zijn herdersinstinct.

Na zo'n anderhalf uur lopen ben ik weer thuis. Tijdens wandelingen met mijn Amerikaanse vriendinnen komt er altijd wel even wat politiek naar boven. Dat is tenslotte, wat ons, behalve de kredietscrisis, op het moment het meest bezig houdt.

Van een paar buurtvriendinnen is de politieke overtuiging duidelijk. Dat zijn degenen, die bordjes in hun tuin hebben staan, of die er zeer vocaal over zijn. Maar van de meesten heb ik geen idee naar welke kant hun stem zal gaan.

En dan wordt het een soort voorzichtig aftasten. Wat kun je wel en wat kun je niet zeggen? Van Shelly krijg ik geen hoogte voor wie zij zal gaan stemmen. Zij wellicht van mij ook niet. Net als met religie worden politieke discussies door velen bewust uit de weg gegaan. En dat vind ik prima, want ik heb er een hekel aan, als iemand probeert mij van hun gelijk te overtuigen.

Als ik thuiskom zie ik tot mijn verrassing, dat de schoonmaaksters er al zijn. Fijn, want vorige week waren ze er pas laat in de middag en met de kinderen al thuis is het moeilijk maneuvreren voor ze.

Om ook niet in hun weg te lopen besluit ik de fiets te pakken en een rondje te gaan fietsen. Ik wil graag foto's nemen van wat ik het beste "Halloween" huis in Vienna vind en dat is dichtbij Saskia's school en maar een paar huizen van het W&OD pad af.

Heuvel op, heuvel af fiets ik erheen. In hun tuin hebben ze een hele begraafplaats met op ieder "graf" een grappig gedichtje aangelegd. Het huis zelf is ook versierd met gigantische bloeddoorlopen ogen en in de bomen hangen skeletten. Prachtig!


Al met al fiets ik een rondje van zo'n tien kilometer, gedeeltelijk over het W&OD pad. Een paar keer moet ik remmen om niet over een eekhoorn te rijden. Rick vertelde, dat hij er helaas gisteren een heeft aangereden. Ik bedenk me, dat ik met de fiets veel pijn zou doen, maar misschien niet zou doden. In mijn verbeelding zie ik allerlei vreselijke, hartverscheurende scenes met gewonde, huilende eekhoorns en doe mijn uiterste best ze te ontwijken!

Omdat de schoonmaaksters nog lang niet klaar zijn (met zijn drieen doen ze meer dan drie uur over het huis) ga ik bij Starbucks lunch eten. Ik heb hun "protein pack" met een ei, appel, druiven, kaas en een mini volkoren bagel met pindakaas ontdekt. Voor minder dan $5 is het een lekkere lunch met alle voedselgroepen.

Bij Giant haal ik meer Griekse yoghurt en de honey dijon dressing voor de kipmaaltijd van vanavond. Dit weekend heb ik Saskia een van mijn crockpot kookboeken gegeven en haar opgedragen er tenminste vijf recepten in te vinden, die zij ook zal eten. Het "waarom maak je nooit iets, wat ik lekker vind?" kwam me de neus uit! De honey dijon kip is een van de vijf, dus we zullen zien, hoe ze het vindt.

Bij het postkantoor sleep ik de enorme doos met Herbalife produkten, die Petra via mij heeft besteld naar binnen. Ik moet wel lachen om de blikken van de mensen om me heen.

De doos weegt bijna 24 lbs, ongeveer tien kilo, dus. Ik had al verwacht, dat het heel wat zou kosten hem op te sturen, maar moet toch even slikken als dat bijna honderd dollar blijkt te zijn. Idioot, gewoon!

Maar Petra verwachtte gelukkig al zo'n prijskaartje. We grappen vanmiddag aan de telefoon, dat wij nu even bonen moeten eten, voor ze ons heeft terugbetaald, ha ha ha. Hopelijk is het het allemaal waard en genieten ze straks van de shakes e.d., die erin zitten. Ik moet er niet aan denken, dat die doos kwijt zou raken!

Na een supergezellig telefoontje (nou ja, "-tje" het duurt ongeveer een uur, zoveel bij te kletsen iedere keer!) met Petra is het tijd voor Mona. Daar krijg ik gelijk een glas rode wijn in mijn hand gedrukt en een overheerlijk havermout en rozijnen koekje. Wauw, dat is nog eens decadent!

Na zo'n anderhalf uur is er geen grijs meer te bekennen en ben ik weer helemaal bruinharig. Lang leve haarverf, want ik vind mijn peper en zout kleur helemaal niet mooi! Mona wil graag, dat ik de foto's, die ik deze lente van haar salon heb genomen, nogmaals op dvd zet. Ze wil ze voor de website gebruiken en krijgt de oude dvd niet terug van het bedrijf, dat ze voor een advertentie gebruikte. Gelukkig heb ik ze nog op mijn harde schijf staan, want ik was van plan ze binnenkort te verwijderen.

Saskia heeft vanmiddag opgepast op een vijfjarig jongetje, terwijl zijn moeder en zusje bij Daisy's waren. Saskia was zelf ook ooit een Daisy, de jongste meisjes padvindertjes hier, wat lijkt dat alweer lang geleden. Blij komt Sas thuis met $15 meer voor haar Uggs laarzen, waar ze hard voor aan het sparen is.

De honey-dijon kip (gewoon kip met honey-dijon dressing in de crockpot), aardappel- en zoete aardappelpuree en worteltjes en erwtjes gaan er goed in. Saskia weet dus wel, wat ze lekker vindt, wel vist ze professioneel alle erwtjes ertussenuit (al moet ze er tien van eten, onder protest). Langzaam maar zeker merkt ze, dat ze toch meer lust, dan ze had gedacht.

Vanavond kijken we Dancing with the Stars, vooral Cloris Leachman, die 82 is, is echt bijzonder om te zien. Wat een leuk mens, zeg! En ik teken ervoor om op die leeftijd nog zo te dansen! Natuurlijk zijn sommige andere paren beter, maar die zijn zo'n vijftig jaar jonger.

De eerste vorst

Gisteravond werden we al gewaarschuwd om onze planten te beschermen. Veel zomerplanten, zoals onze geraniums en hibiscus, bloeien namelijk nog. En vanochtend worden we inderdaad wakker met rijp op het gras. De eerste vorst is een feit.

Zo is het warm, zomers weer, zo kunnen we ijs krabben. Zelfs na zoveel jaren ben ik nog niet gewend aan de enorme temperatuurschommelingen, die we in de herfst en lente vaak hebben. En mijn lichaam is er al helemaal niet aan gewend!

Rick blijft vanochtend thuis, want er komt een electricien om een licht aan te brengen, dat onze oprit verlicht. De kinderen willen straks, als het vroeger donker wordt, nog buiten spelen en zo kan dat goed. Vooral Kai gaat nog regelmatig in het donker skateboarden.

Het komt mij goed uit, want ik zal vanochtend niet thuis zijn en nu kan Rick ook mooi op de Vector man wachten. Het waarschuwingslichtje voor de batterij van ons alarm staat al meer dan een week aan. Bovendien werkt Kai's intercom niet meer, heel onhandig voor een jongen, die het leeuwendeel van zijn tijd thuis op zijn kamer doorbrengt.

Oorspronkelijk had ik de afspraak om dat te laten maken (dit zijn rare batterijen, die gratis vervangen worden) voor vanmiddag staan. Maar het was zo'n geval van tussen twaalf en vijf en ik heb daar een hekel aan! Al komen ze meestal zelfs voor twaalven (voor mij vandaag zeer ongunstig), het komt ook regelmatig voor, dat ze om kwart voor vijf pas voorrijden. Ik ben de Vector man dus helemaal dankbaar, als hij al vroeg belt om te vragen of de afspraak naar vanochtend verzet kan worden. Ik ben zo vrij vanmiddag (niet dat ik ergens heen hoefde, maar het gaat om het principe)!

Rillend stap ik om acht uur in de auto. Voor het eerst gebruik ik de zetelverwarming van DRAAKJE. Wat een heerlijke luxe is dat! Mijn achterwerk is in ieder geval aangenaam warm.

De training is weer intensief. We gebruiken de Bosu vandaag veel. Die gaat echt op mijn Kerstwenslijstje, want je kunt er zoveel mee doen! Het is super voor evenwichtstraining.

Het uur is snel voorbij en na een snelle douche thuis begeef ik me naar het Community Center. Het is eindelijk boven het vriespunt buiten, maar dat is in het klaslokaal niet te voelen! Mijn hemel, ik heb het binnen nog nooit zo koud gehad!

De andere cursisten hebben jassen aan en eentje zelfs handschoenen, zo koud is het. Ik heb slechts een sweater aan en heb het werkelijk stervenskoud. Het is, dat ik echt Spaans wil leren, anders was ik naar huis gegaan.

Na een uur, halverwege de les, smeekt een van de oudere dames om een pauze. Zij gaat naar beneden om te klagen. Zeer terecht, want ik heb het kouder, dan ik het zelfs ooit met skien heb gehad en dat zegt wat!

Iemand van het Community Center komt naar boven en verklaart, dat de verwarming toch echt aan staat. Hij wijdt de koude aan een raam, dat openstond voor onze les begon. Hij zegt ons de deuren open te laten, zodat de (behaaglijke!) warmte van beneden naar boven kan komen.

In de pauze heeft een van de dames een stel handverwarmers (van die dingen, die je bij het skien gebruikt, eenmaal blootgesteld aan de lucht worden ze warm) uit haar golftas gehaald. Ze deelt ze uit aan een dankbare klas.

Ook ik ben blij ergens wat warmte te vinden. Het tweede uur biedt geen verbetering en ik ben om twaalf uur werkelijk tot aan het bot verkleumd. Dat is niet goed voor mijn al zeer pijnlijke spieren! In de van zet ik de verwarming vol aan, maar echt helpen doet het niet.

Warme soep voor de lunch en een paar hete koppen cactusvruchtthee van Pickwick gaan er thuis goed in. De zon schijnt uitbundig en het is inmiddels wel weer 17 graden, maar ik voel me nog verkleumd. Als het volgende week weer zo koud is, blijf ik niet. Vandaag hoopte ik de hele tijd, dat het beter zou worden, maar hierdoor voel ik me de hele middag vreselijk met veel pijn.

Als Saskia thuiskomt neem ik haar en Kaylee naar Party City. Een Halloween seizoen is niet compleet zonder een bezoek aan deze zaak. Bij de ingang staan een aantal indrukwekkende enge poppen. Zo eng, dat Saskia hier vroeger niet binnen durfde (niet handig, want hun kostuums hangen aan het einde van de winkel en dus moesten we langs die figuren).


Het is binnen druk met mensen, die kostuums aan het uitzoeken zijn. Je kunt het zo gek niet bedenken, of ze hebben het. Ik koop een paar nieuwe lichtjes voor in de tuin, want de onze zijn voor een groot deel opgebrand. Saskia vindt speciale wimpers voor haar kostuum en we nemen lichtgevende stokjes mee voor haar en Kai. Omdat hier weinig straatverlichting is, is dat een veiligheidsbenodigdheid tijdens het "Trick or Treat"-en.

De temperatuur is weer zo, dat het in de zon prettig vertoeven is. Voor het huis hebben we volop zon en ik ga er tijdschriften lezen. Op het pleintje spelen Saskia en haar vrienden en vriendinnen touch football. Helemaal goed, zo krijgen ze alle benodigde beweging.

In een vorig leven werkte Rick voor een Italiaans restaurant (wat niet meer bestaat). Daar maakte hij omeletten en dat kan hij nu dus als geen ander. Ik heb serieus nog nooit zo'n lekkere omelet in welk restaurant dan ook gehad, als die Rick maakt!

En vanavond mogen we daarvan genieten. Een flinterdun omelet gevuld met champignons, ui, paprika en ham krijg ik voorgeschoteld. Ik vind het gewoon jammer, als het laatste hapje op is! Ook de kinderen smullen ervan. Er is dus altijd nog een carriere als omeletbakker voor Rick weggelegd.

Een van onze favoriete series deze herfst is "Big Bang Theory". Een stel super intelligente jongens en een meisje, dat er leuker uitziet, dan dat ze slim is. Het is een perfecte combinatie. Of het in Nederland al speelt, weet ik niet, maar als het komt is het een aanrader!

De natuur is nu zo prachtig!

Zaterdag

Oei, 49 graden zegt de temperatuur op Weatherbug bij het opstarten van mijn laptop. Dat is amper 10 graden en na de zomerse temperaturen van vorige week zijn we daar beslist niet aan gewend!

Precies als ik beneden kom en van plan ben Mary Ellen te bellen, gaat de telefoon. De caller ID zegt Mottola, dus twee zielen, een gedachte. We spreken af om over twintig minuten te gaan lopen.

Rillend staat Mary Ellen voor de deur, dus ik leen haar een van mijn jasjes. Al lopend (iets meer dan een mijl hard, want Mary Ellens conditie is niet meer, wat hij geweest is) kletsen we bij. De bomen beginnen steeds meer te kleuren, een maple bij de lagere school lijkt wel in brand te staan, zo oranje zijn de bladeren! Na 3,5 mijl nemen we weer afscheid. Ik ben blij, dat Mary Ellen het contact zo ook wil onderhouden, want ik mis onze loopjes van afgelopen lente wel!

Thuis eet ik gauw lunch en ga dan naar Claudia. Zij is mijn "oudste" vriendin hier in de VS, ik heb haar in 1994 ontmoet, toen we ons vorige huis betrokken. Onze dochters hebben dezelfde leeftijd, maar daar houden de overeenkomsten op. Haar oudste, Olivia, studeert in Californie bij USC en haar jongste, Abbey, zit in hetzelfde jaar als Saskia, maar is een heel ander kind.

Claudia en ik zijn dikke vriendinnen, al zien we elkaar niet zo vaak. Ik heb haar hele nare scheiding meegemaakt en de vervreemding van haar eigen familie in die tijd. Ik heb grote bewondering voor haar, want ze is vanuit een diep gat helemaal alleen weer omhoog geklommen. Ze is super intelligent (heeft bijna haar PhD in Natuurkunde) en aantrekkelijk (haar vriend is een goede tien jaar jonger) en een super moeder voor Abbey (Olivia woont inmiddels aan de andere kant van het land). En van mijn kant weet zij meer over mijn worstelingen met familie, dan wie dan ook. Ook dat heeft zij allemaal van dichtbij meegemaakt.

We hebben dus letterlijk genoeg aan een half woord in onze conversaties. Het is vreemd, hoe vriendschappen lopen. Met Christine spreek ik vrijwel dagelijks, maar ik denk, dat Claudia mij eigenlijk beter kent.

Enfin, genoeg gefilosofeer over verschillende vriendinnen, Claudia en ik gaan "hiken". We hebben beiden een liefde voor de natuur en dit keer was het Claudia's keuze, die op het Billy Goat Trail viel.

We parkeren aan de Maryland kant van Great Falls om bij het pad te komen. Dat kost gewoonlijk $5 en Claudia biedt aan dat te betalen, omdat ik rijd. Maar ik heb net begin deze maand een "America the Beautiful" pas gekocht, die gratis toegang biedt. Zo heb ik binnen de maand er al $20 van de $80!

Het is wel druk op zo'n mooie dag, maar we vinden nog met gemak een parkeerplaats. Onze wandeling begint langs het C&O Canal. Daarin weerspiegelen de beginnende herfstkleuren prachtig en we zien een paar schildpadden zonnen. Het is druk met fietsers, vooral, maar de uitzichten maken alles goed.

Om de een of andere reden missen we de ingang van het Billy Goat Trail, dus we nemen de "Emergency Exit", waarschijnlijk zo halverwege het 2,7 km lange pad. Al meteen begint het geklim. Het pad wordt als "strenuous" (zwaar) beschreven en daar ben ik het wel mee eens. We klimmen en dalen van puntige rotsen en regelmatig is het echt even uitvogelen, wat de veiligste weg is.

Het pad is uitgezet met blauwgeverfde markeringen en die zijn soms ook niet zo makkelijk te vinden. Maar de uitzichten maken alles goed! De prachtigste uitzichten over de Potomac rivier zien we. Het is zo mooi, zo stil, zo helemaal in de natuur, ik voel me helemaal in mijn element. En dat zo dicht bij een wereldstad!

Na een paar uur geklommen te hebben zijn we weer terug langs het C&O Canal. Ik vind het gewoon jammer, dat de hike voorbij is, zo heb ik genoten! Op de terugweg zien we nog een mooie reiger rustig langs de waterkant.

Bij de Great Falls Tavern maakt men zich klaar voor "Life and Death on the C&O Canal". Er is een Civil War ziekenhuis opgezet, compleet met bakken vol afgezette "armen" en "benen". Al is het allemaal niet echt, die bloederige ledematen zijn toch geen lekker gezicht!


Meer dan 2,5 uur nadat we hier kwamen, zijn we terug bij de auto. Er is van alles gaande in dit gebied in de herfst en het verkeer is naar gelang. Via sluipwegen vermijd ik de files en zet Claudia net na vieren weer thuis af. Wat een heerlijke middag was dat!

Thuis is Rick druk bezig met van alles en nog wat. Hij vindt het heerlijk een weekend zonder verplichtingen te hebben. Kai is aan het skateboarden geweest en komt lekker bezweet weer thuis.

Saskia heeft een logeerverjaarspartijtje bij Kaylee. Dat gaf vanmiddag nog wat wrijvel, want ze wilde Kaylee een t-shirt van Delia's geven, die $25 kosten. Daar protesteerde ik tegen, want ik vind dat een veel te groot cadeau! $15 vind ik eigenlijk al veel, maar dat is hier de norm.

Na een harde huilpartij had Saskia nog steeds niet veel keuze. Het was of een cadeautje van $15 of zelf $9 bijbetalen voor het t-shirt, wat ze niet wilde, omdat ze voor laarzen spaart. Opeens kreeg Saskia een openbaring: ze heeft een "frequent buyer" kaartje van Delia's, dat vol is. Dat is $20 waard, dus zal Kaylee's t-shirt maar $5 kosten. Aan Rick om met Saskia te gaan shoppen en als ik thuiskom is alles geslaagd en iedereen blij. Hoera!

Om half zes zetten we Saskia af bij Kaylee voor het partijtje. Met Kai rijden we vervolgens door naar Jackson's, een splinternieuw restaurant in Reston. Gelukkig hebben we onze naam vooraf op de lijst gezet, want de wachttijd om zes uus is al een uur en een kwartier. Hoezo financiele crisis?

Het wordt een lekker maaltje. Mijn zalm is perfect bereid en Rick en Kai genieten ook. Hun frietjes zijn eens anders, dan die van de andere restaurants van deze keten, maar het brood is hetzelfde. Duidelijk slaat het aan, getuige het volle restaurant!

Op ESPN kijken we de wedstrijd van Virginia Tech tegen Boston College. Helaas eindigt deze eerste wedstrijd, die wij echt kijken, in een verlies voor de Hokies. Grappige bijkomstigheid: Boston College is de school van Paul, Leah's vader.

Al gauw na de wedstrijd zoek ik mijn bed op. Rozig van het buiten zijn en de fikse hike slaap ik al heel gauw!

Zondag

Mijn plan is om lekker uit te slapen, maar ik heb teveel pijn. Mijn schouders vooral voelen alsof er echt een ontsteking zit, zo scherp is de pijn. Liggen is dan niet aan te raden, dus ik sta op. Dat is dan wel weer een nadeel van het koelere weer, hoe mooi de staalblauwe luchten en felgekleurde blaadjes ook zijn.

Als Rick ook wakker is, gaan we samen naar Starbucks voor een koffie en een sandwich. Claudia vroeg me gisteren, waar ik 's ochtends koffie drink. Antwoord is door de weeks thuis. Zij kan niet van haar Starbucks verslaving af, ze moet gewoon een caramel macchiato iedere dag. Daar kan ik me weinig bij voorstellen, al is Rick ook "verslaafd" aan hun skinny hazelnut latte. Ach, er zijn ergere "verslavingen"!

Het is alweer zo'n dag, dat er geen wolkje aan de lucht is, letterlijk. Het waait wat en is koel, maar ik wil zo graag de natuur in. Rick is dol op Roosevelt Island en mij maakt het niet uit, waar we heen gaan, als het maar natuur is.


De parkeerplaats staat, tot onze verbazing, bijna helemaal vol, maar gelukkig vinden we nog plek. Cosmo heeft er meteen zin in. Het wordt een mooie wandeling met uitzichten op Georgetown en door het moeras over het "boardwalk".

Het eiland heeft verschillende paden en wij lopen op een aantal. Als ik zelf met Cosmo ga, neem ik meer paden. Maar dit is al heerlijk. Dit koelere weer geeft me veel meer pijn en dit soort uitingen de natuur in helpt me om die te vergeten.

Rick maakt thuis een heerlijke lunch klaar van getoaste muffins met Goudse kaas en de appels, die Saskia vorige week geplukt heeft. Hoeveel ik ook van dit weekend geniet, ik kan er niet omheen, dat mijn pijnen veel erger zijn opeens.

Om zoveel mogelijk zon te krijgen ga ik op de stoep voor het huis tijdschriften lezen. Dankzij Annie en Rob heb ik ook lekker Nederlands materiaal. Rick is intussen bezig met het huis en brengt ook de "kattenogen" aan op de ramen van de foyer.




Saskia gaat bij Mary Kate haar huiswerk maken en wordt uitgenodigd daar te blijven eten. Rick, Kai en ik besluiten een nieuw restaurant hier vlakbij te gaan proberen. De Sea Pearl blijkt een groot succes: een heel moderne ambiance met supersnelle bediening, redelijke prijzen en, allerbelangrijkst, superlekker eten!!

En zo is het alweer zondagavond en tijd voor Desperate Housewives. Gelukkig nemen we het ook op, want ik ben eigenlijk te moe om me erop te concentreren. Het lijkt wel of er messen in mijn schouders steken, maar ik weiger aan die pijn toe te geven. Vroeg ga ik naar bed, hopelijk helpt dat!

Opeens is het herfst

Na de warmte van de afgelopen week voelt het vanochtend opeens koud aan met maar 13 graden. Rillend stap ik in de auto om naar Anytime Fitness te rijden.

Daar gaat het uur core training lekker snel voorbij. Het gesprek gaat over onze honden. Sharon, die de klas leidt, zag mij vorige week met Cosmo wandelen en zij heeft een mini Aussie puppy. Zo te zien op de foto's een schattig wolbaaltje, maar volgens haar met een enorme persoonlijkheid.


Joe Cool, a.k.a. Cosmo

Na de training rijd ik meteen door naar de Toyota dealer. DRAAKJE heeft zijn eerste beurt nodig. Deze dealer werkt op afspraak en dat vind ik heel fijn. Bij anderen is het "first come, first served", maar dan zit je soms uren te wachten. Al na een half uur wordt mijn naam omgeroepen en is de olie ververst en de banden geroteerd. We kunnen er weer 5000 mijlen tegenaan. Bij de aankoop hebben we voor de beurten tot 50.000 mijl betaald, wat ik heel fijn vind, want nu kan ik zo weer wegrijden.

Op de terugweg stop ik bij CVS voor wat anti-acne facewash voor Saskia. Zij begint in de puberteit te komen en pukkeltjes te krijgen. Helaas hadden Rick en ik daar beiden last van vroeger en de kinderen hebben dat geerfd.

Tijdens de training was iedereen dolenthousiast over Griekse yoghurt, die bij Giant te krijgen zou zijn. Nu ben ik helemaal geen fan van de Amerikaanse yoghurt, maar Griekse vind ik wel altijd lekker (het gaat om de consistentie).

Yoghurt is zo gezond, dat ik het wel graag wil eten. De Chobani yoghurt is er in naturel, vanille of met fruit op de bodem. Ik koop van allemaal een en probeer er thuis meteen een voor de lunch. Het is inderdaad heerlijk! Als je echte Griekse yoghurt zoekt is dit merk een aanrader.

De middag besteed ik aan het zoeken van onderwerpen voor mijn macrofotografieles deze week. Ik vind blaadjes, maak close ups van de pompoenen en neem Saskia's oog als model. Het valt absoluut niet mee om goede scherpe foto's te krijgen! Eigenlijk ben ik er maar over een paar redelijk tevreden. Dit weekend ga ik ermee verder.


Saskia's oog

Saskia gaat naar de Halloween Sock Hop bij haar oude basisschool met een stel vriendinnetjes. Ze heeft er een paar duivels"hoorntjes" voor op haar hoofd gespeld. Dat ze nu tieners zijn blijkt wel bij thuiskomst. Saskia vertelt, dat ze dubbel hebben gelegen om haar vroegere gymleraar, die haar onschuldig vroeg of ze een "horny devil" was. Die man zal zijn tong wel hebben willen afbijten, hi hi!

Kai gaat met Charlie naar de footballwedstrijd op school. En zo zijn Rick en ik samen thuis. Ik ben te moe om ergens heen te gaan en Rick heeft erge zin in sushi. Die gaat hij bij Sakana ophalen en we peuzelen het lui hangend voor de tv op.

Het was een drukke week, vooral voor Rick, die iedere dag van acht tot zes vergaderingen had in Leesburg, wat een uur rijden hiervandaan is. Het is dus heerlijk om met de benen omhoog op onze luie stoelen onzinprogramma's te kijken de rest van de avond.

Meer Nederlands bezoek

Het is toch, ondanks het weerbericht, weer heerlijk warm en zonnig bij het opstaan. Gauw jog ik een rondje met Cosmo en maak het avondeten klaar in de crockpot. Dan spring ik onder de douche, want om half elf heb ik afgesproken met Rob en Annie. Rob is mede-moderator op het AllesAmerika.com forum.

Rob en Annie reizen al een paar weken rond in het Noord-Oosten en de afgelopen week in dit gebied. Gisteren hebben ze Great Falls bezocht en hun camping is ongeveer vijftien kilometer hiervandaan. Net voor half elf hoor ik een deur slaan en gaat de bel.

Op de oprit staat een grote camper en op de stoep een paar mensen, die ik al van foto's ken. Gek is dat eigenlijk altijd, je hebt elkaar nooit ontmoet en toch is er herkenning. Voor we op pad gaan drinken we even een bakje koffie op het deck. Ik krijg een heerlijke banketstaaf en tijdschriften, waar je me altijd blij mee kunt maken.

Cosmo vindt het erg leuk weer wat vrienden te maken! Met een botje laat ik hem binnen achter als we op weg gaan. Er wordt regen voorspeld en dan laat ik Cosmo liever niet buiten, al is dat zijn favoriete verblijfplaats. Kai kan hem om half drie alweer uitnemen.

In mijn van, want de camper is te groot om daar te parkeren, rijden we naar Alexandria. We komen een paar keer in langzaamrijdend verkeer terecht, waardoor Rob en Annie kunnen zien, dat ze zich hier in het op twee na drukste verkeersgebied in het land bevinden. Maar via de mooie George Washington Memorial Parkway komen we toch binnen het halve uur in het oude stadje aan.

Zoals altijd parkeer ik onder de City Hall. We pakken een stadsgids, die gratis te verkrijgen is voor het gebouw. Ik leid Rob en Annie langs enkele van de historische gebouwen. Er is zoveel te vertellen over dit stadje! Ik weet er nog lang niet genoeg over, maar herinner me wel wat dingen, die ik van gidsen heb geleerd.

Bij de Virginia Company gaan we even naar binnen. Dit is een van de weinige winkels, die ik ken, die enkel produkten uit dit gebied verkoopt. Mijn ongezouten Virginia pinda's zijn op, dus ik koop een nieuwe pot en kan het niet laten om ook de Ying and Yang pinda's te kopen: half wasabi, half caramel. Ik ben benieuwd!

Rob en Annie vinden kaarten, magneten met hun naam en een heel klein geluksbiggetje voor Annie's biggenverzameling. Dit is een van mijn favoriete winkeltjes hier. Helaas hebben ze geen website, al heb ik de eigenaren daar regelmatig om gevraagd.

Wij lopen verder via het oude keienstraatje naar het Old Presbyterian Meeting House. Daar ging George Washington naar de kerk en ligt de dokter, die hem tijdens zijn dodelijk ziekbed behandelde, begraven. Verder is er het graf van de onbekende Revolutionaire soldaat. Zoveel historie op deze kleine plek!

Het is inmiddels lunchtijd en vertel Rob en Annie, dat ik meestal Gadsby's Tavern voorstel, omdat het zo typisch voor de geschiedenis van dit gebied is. Er zijn natuurlijk nog tientallen andere restaurants in dit stadje, als ze dat liever hebben. Maar de tavern lijkt hen ook erg leuk.

We krijgen een tafeltje bij de bar, voor mij pas de tweede keer, dat ik in deze kamer zit. Het lijkt wel of de tavern populairder aan het worden is, want dit is de tweede keer, dat de grote eetkamer vol zit voor lunch. Het kaarsje in de lamp wordt aangestoken en we bestellen iced tea (voor mij) en cola's voor Rob en Annie.

Rob en Annie proberen de pindasoep op mijn aanraden en vinden het zo te zien lekker. Annie vertelt, dat zij ook zelf pindasoep maakt en die hoop ik ooit te proeven, want het klinkt lekker. Mijn "Queen Isabella" sandwich met kaas en gegrilde groentes gaat er goed in.

Dit blijft een restaurant, dat ik kan aanbevelen. De bediening is er vriendelijk en snel, de prijzen voor een "thema" restaurant redelijk en het restaurant kent heel wat Amerikaanse geschiedenis.

Na de lunch lopen we een deel van King Street, de hoofdwinkelstraat, op en neer. We gaan zo af en toe een snuisterijenwinkeltje binnen. Bij Unique koop ik een leuk versierd bordje met "Park your brooms here" als Halloween versiering. Dit stadje is perfect voor dit soort unieke dingetjes. Ik zou hier vaker heen moeten om originele cadeautjes e.d. te vinden.


Om een uur of twee zijn we klaar om verder te gaan. Ik stel voor om Arlington National Cemetery te bezoeken op de terugweg, want daar komen we precies langs. Rob had dit voor morgen op het programma staan, maar de stad Washington zelf heeft zoveel te bieden, dat ze die paar extra uren vast goed zullen kunnen gebruiken.

Rick vindt het altijd vreemd, dat ik zo graag naar "de doden" ga, zoals hij het noemt. Maar ik vind deze begraafplaats een van de meest indrukwekkende bezienswaardigheden (als je het zo mag noemen) in dit gebied. De eindeloze rijen met graven, de plechtige stilte, de indrukwekkende wisseling van de wacht, het trekt me iedere keer weer. Misschien ben ik wel wat morbide.

Het is heel erg druk vandaag. Schoolgroepen en bussen vol toeristen lopen er rond. Als we naar de graven van de Kennedy's lopen horen we een 21 schoten saluut. Dat moet een hoge rank persoon zijn, die begraven wordt. Even later zien we de drie kanonnen, die die hebben afgeschoten. Indrukwekkend! Dat is voor het eerst, dat ik dit zie.


Bij het graf van de onbekende soldaat zien we eerst vlaggendragers van alle militaire branches vertrekken. Er moet iets bijzonders zijn geweest, want er staan ook overal Honor Guard militairen op wacht. Gewoonlijk is er alleen de wacht bij het graf.



Geweersinspectie



Uniforminspectie



De vorige wacht vertrekt

We vinden een goede plaats om de geweersinspectie van de wisseling van de wacht te zien. Daarna verplaatsen we ons om ook de twee kransleggingen, die volgen, gade te slaan. De ceremonies zijn zo plechtig, het blijft indrukwekkend. Rob en Annie zien zo een veel langere ceremonie, dan de gewoonlijke wisseling.


Een van de kransleggingen



Het spelen van "Taps"

Op weg terug naar de auto lopen we langs nog een begrafenis. Vandaag is wel duidelijk, dat dit nog een "werkende" begraafplaats is. Andere keren is dat lang niet zo aanwezig en heb je meer het gevoel door geschiedenis te lopen.

Helaas is het inmiddels wat aan het regenen. Op de terugweg laat ik Rob en Annie zien, waar ze morgen hun camper kunnen parkeren. De parkeerplaats voor de grote Safeway hier heeft meer dan genoeg plaats voor een camper. Hier staan regelmatig brandweerwagens geparkeerd, ongeveer dezelfde grootte. Het is wel een wandeling naar de metro, maar goed te doen. Bij de metro zelf kunnen ze helaas niet terecht, daar staat de parkeerplaats al heel vroeg vol.

Daarna laat ik hen Vienna zien. Het W&OD pad, Church Street, Town Hall en het Community Center zijn een paar van de plekken, die voor mij "Vienna" symboliseren. Of dat mensen, die hier niet wonen, ook een idee geeft van het leven hier, weet ik niet, natuurlijk.

Al eerder vandaag kreeg ik een email van Rick, wat "on earth" er op onze oprit staat. Ik had hem vergeten in te lichten, dat Rob en Annie met een camper zouden komen. Ook Saskia belde verbaasd op, vragend, wat dat grote ding op onze oprit is. Vreemd genoeg vond Kai het kennelijk allemaal heel gewoon, ik hoor althans niets van hem. We hebben ook iedere dag een enorme camper voor het huis staan, natuurlijk, ha ha. Maar dat is typisch Kai.

Thuis vraagt Saskia aan Rob of ze met Mary Kate de camper van binnen mag bekijken. Ik wacht tot Rick thuiskomt, want ik weet, dat hij ook nieuwsgierig zal zijn. Ik moet zeggen, dat we beiden onder de indruk zijn, wat er in zo'n kleine ruimte voor moderne gemakken aanwezig zijn!

Natuurlijk een waar toilet en een douche, een slaapkamer met een echt bed, een keuken met fornuis en magnetron. Als ik het zo zie, lijkt het me wel erg leuk om zo eens met zijn tweeen of met een kind op stap te gaan. Met meer kinderen denk ik, dat ik gek zou worden.

De taco soep heeft de hele dag in de crockpot staan pruttelen en ik heb genoeg voor iedereen gemaakt. Rob en Annie blijven dus eten. Het wordt erg gezellig. Gelukkig vinden ze het lekker, want je weet maar nooit!

Na een heel leuke dag nemen Rob en Annie om een uur of acht afscheid. Zij hebben morgen een drukke dag voor de boeg, want ze gaan Washington bezoeken. Het was weer erg leuk om een dag met mensen, waar ik bijna dagelijks mee correspondeer via het internet, door te brengen.