Kerstversieringen en Sint

Zaterdag

Het is schitterend weer, dus wil ik zoveel mogelijk buiten zijn. Als Mary Ellen belt, of ik een stuk wil gaan lopen, zeg ik dan ook volmondig "ja". Overal in de buurt zijn mensen bezig met het aanbrengen van Kerstversiering.

Om elf uur heb ik met Janet afgesproken een stuk te gaan fietsen. Morgen wordt slecht weer voorspeld en zij weet niet hoe laat Leah zal vertrekken, die morgen terug naar Virginia Tech gaat. Dus gaan we deze week op zaterdag.

Stilstaand in de zon is het heerlijk weer, maar zo fietsend ben ik toch blij, dat ik mijn skijack en handschoenen aanheb. Nu heb ik alleen maar koude tenen! We rijden weer tot Herndon, bij elkaar zo'n twintig mijl. Vorige week zagen we onderweg kuddes herten, vandaag zien we er niet een! Zo vreemd, het is dezelfde tijd van de dag en praktisch hetzelfde weer.

Na ongeveer twee uur zijn we terug en zie ik Rick al hard bezig in de tuin. Ik had gehoopt, dat de kinderen ook zouden helpen, maar die hebben andere plannen. Kai is naar een skateboardpark met vrienden en Saskia is met een groepje naar de speeltuin hier dichtbij.

Katja kijkt naar de football wedstrijd tussen Virginia Tech en University of Virginia, twee grote rivalen. Het wordt een spannende wedstrijd en ik ga zo af en toe naar binnen om mee te kijken. VT wint en gaat nu door naar de kampioenschappen. Go Hokies!

Buiten is het een gezellige boel, want ook onze naaste buren Chuck en Lorraine en twee huizen verderop Ross zijn aan het versieren. Rick zet de Kerstmuziek keihard aan, zodat zij het ook kunnen horen. De mannen staan op ladders op de "ijspegel" lichtjes aan te brengen, terwijl de vrouwen het "grond"werk doen.


Hard aan het werk onder het toeziend oog van Cosmo



Buurman Chuck hangt "ijspegels"

Dit jaar hebben we weer een sneeuwmannen thema. Helaas is een sneeuwmanversiering kapot, maar de rest staat erg leuk. Ook Santa's "landingsbaan" met blauwe lichtjes langs onze oprit ligt er weer. Tegen vieren voelen we onze ruggen en verklaren de voortuin versierd. Alleen moet Rick nog ijspegellichtjes boven de garage aanbrengen, maar dat zal volgende week wel gebeuren.

Katja moet werken en Saskia heeft een logeerpartij bij een nieuw vriendinnetje, dus Rick, Kai en ik zijn met zijn drieen voor het avondeten. Rick heeft enorme zin in steak, dus we gaan eens naar het Outback Steakhouse.

Kai rijdt ons bekwaam naar het centrum van Vienna. We zijn vroeg en hebben onze naam op de lijst gezet, maar moeten toch even wachten op een tafeltje. Onvoorstelbaar hoe populair dit restaurant altijd is!

Dat is ook wel terecht, want voor zo'n $18 krijg ik een perfect bereide filet mignon met blue cheese erop. Daarbij een gepofte zoete aardappel en gestoomde broccoli en ik heb een zeer gezonde maaltijd. Kai neemt baby back ribs en Rick ook een filet mignon, maar dan met horseradish erop. Ook de bediening is goed en snel, dus geen wonder, dat het restaurant vol zit.

Op de terugweg zien we, dat er inderdaad al heel wat huizen versierd zijn. In onze cul de sac hebben acht van de tien huizen al lichtjes op, de andere twee zullen ongetwijfeld volgen. Ik krijg regelmatig te horen, dat mensen speciaal naar ons pleintje rijden om de verlichting te bekijken. We hebben dus een reputatie hoog te houden!


Het resultaat van ons "werk"

Zondag

Het is maar goed, dat we het binnen versieren voor vandaag bewaard hebben, want de beloofde regen is inderdaad gearriveerd.

Eigenlijk had ik afgesproken met Mary Ellen om nog eens te gaan lopen. Maar zij belt, dat ze vergeten is, dat ze naar de kerk moeten vanochtend. Prima, want echt zin om er in dit vieze weer opuit te gaan, heb ik niet.

In plaats daarvan gaan Rick en ik naar Starbucks, waar het een drukte van jewelste is. Samen met Kai eten we thuis de meegebrachte broodjes op.

Omdat Cosmo in dit hondeweer wel uit moet, doen Rick en ik dat maar gauw samen. Door de bergen met bladeren langs de weg is de straat achter ons huis overstroomd. Een automobilist, die langsrijdt, ziet ons kennelijk niet lopen. Hij rijdt, vlak naast ons, door een diepe plas, waardoor we zeiknat worden! Bah!

Na maar gauw een warme douche te hebben genomen gaan we de zolder op. Het lijkt werkelijk gisteren, dat we de Kerstspullen opruimden. Wat is dit jaar omgevlogen!

Saskia en Katja moeten aan schoolprojecten werken. Katja voor haar "Leadership" vak en Saskia voor "Science". Zij moet verschillende soorten lippenstift met elkaar vergelijken en documenteren welke het langst zichtbaar blijft op de lippen. Natuurlijk heeft zij daarbij de hulp van een vriendinnetje nodig, dus komt Alexandra om proefkonijn te spelen.

Kai helpt mij mee door de Kerstboom voor in elkaar te zetten. Daarna tuigt hij hem ook voor mij op. Intussen breng ik de verlichte groene slingers en rode strikken aan op de trap en de ballustrade boven.


De trap



De boom

Als ik aan het versieren van de family room wil beginnen, zie ik, dat er van mijn candy cane versiering is gegeten! Even later zie ik ook op de "throw", die altijd op de bank ligt met Kerst, muizenkeuteltjes liggen! Misschien moeten we toch Snickers wat vaker op zolder laten jagen!


Ik blijf de vriendschap tussen Cosmo en de katten schattig vinden. Hier houden Sushi en Cosmo elkaar warm op Cosmo's "bed"

Al gauw ziet alles er weer warm en vrolijk verlicht uit. Alleen het deck achter is nog niet versierd, maar dat doe ik wel op de eerstvolgende droge dag.

Nu moet ik mijn dichtader gaan openen, want we gaan vanavond vervroegd Sinterklaas vieren. Zo kan Katja ook meedoen. We hebben lootjes getrokken en ik heb Saskia. Dus aan de rijm met mij, ik ben er nog niet uit of ik het in het Engels of Nederlands ga doen, waarschijnlijk een combinatie.

Black Friday

Geen uitslapen voor ons vanochtend, want de kinderen hebben een afspraak bij de kinderarts en mijn "core training" klas begint om negen uur. Katja moet ook nog eens om tien uur werken, dus die staat voor haar doen supervroeg onder de douche!

Meestal krijgen Rick en ik ook een griepprik tegelijk met de kinderen, maar die hebben we een paar weken geleden al op Ricks werk gehaald. Ik hoef dus niet mee, want Rick heeft galant aangeboden ze erheen te brengen.

Vroeger was dit een evenement, waar de meisjes met angst en beven naar uitzagen. Beiden hebben ze een naaldenfobie. Maar sinds vorig jaar krijgen ze "Flu Mist", een spray in hun neus en daarmee klaar. Dus ze huppelen als het ware met Rick mee (nou ja, ook weer overdreven, maar er is in ieder geval geen protest).

Terwijl iedereen zich naar de malls begeeft, rijd ik naar de fitness. Ik verwacht, dat er maar een paar mensen zullen opdagen en dat is ook zo. We zijn maar met zijn vieren en Sharon. Sharon vindt, dat ze gisteren teveel heeft gegeten en het wordt een flinke workout! Vooral mijn buikspieren protesteren, want die voel ik nog van mijn sessie met Roger op maandag!

Na het uur gewichtheffen ga ik nog een half uur op de elliptische machine. Het is veel drukker, dan gewoonlijk om deze tijd. Duidelijk zijn veel mensen op deze dag na Thanksgiving vrij en willen zij hun gisteren gegeten calorieen kwijt.

Bij thuiskomst zie ik Leah en Diego naar ons huis lopen. Cosmo komt ook al gelijk enthousiast naar beneden zetten. Terwijl de honden voor het huis spelen, vertelt Leah van haar nachtelijke avontuur van vandaag.

Leah had gelezen, dat de eerste persoon, die vanochtend Forever 21 bij Fair Oaks Mall binnenliep, een cadeaubon van $500 zou krijgen. En dan voor de volgende tien $100 etc. Daarvoor wilde ze wel vroeg op en al om 3 uur was ze bij de mall, die om 5 uur open zou gaan. J.C. Penney zou echter al om 4 uur opengaan en dus was daar een heel stel mensen heen gegaan om dichter bij Forever 21 te zijn, zo ook Leah.

Leah vertelt, dat het een gedrang van jewelste werd en dat ze tegen de glazen deuren van J.C. Penney werd geduwd. Om kwart voor vijf zagen ze al mensen in de mall lopen en toen was de menigte niet meer te houden. Ze (niet Leah) braken de deuren van J.C. Penney open en renden naar Forever 21.

Leah (die hardloopster is) was de vierde, die daar binnenliep, maar werd toen ernstig teleurgesteld. Het bleek meer een loterij te zijn: iedereen kreeg een coupon en met een munt moest je de "gewonnen" prijs openkrassen. Leah, die dacht $100 te krijgen, omdat ze de vierde klant was, kreeg een coupon van $20. Al met al toch een heel avontuur en ik denk, dat J.C.Penney niet bepaald blij was met hun gebroken deuren!

In het nieuws hoor ik, dat er nog veel ergere dingen zijn gebeurd vandaag met betrekking tot Black Friday. Zo werd een medewerker van een Walmart in New York omver gelopen door een winkelende menigte en overleed. En er was een schietpartij, waarschijnlijk tussen leden van een gang, in een Toys R Us in Californie. Je zult er toch met je kind aan het winkelen zijn! Zo doet de dag zijn naam wel eer aan!

Saskia gaat met Laura naar de mall, ook Fair Oaks, want om bij Tysons Corner te komen staan er files tot op de Beltway (de grote ringweg rond Washington)! Ook Rick en Kai trotseren de menigtes in die mall. Mij niet gezien, ik heb alles, wat ik daar nodig had, woensdag al gevonden.

Vorig jaar ben ik heel georganiseerd geweest en heb een lijstje met benodigdheden voor de Kerstversieringen op mijn kalender gezet. Daarmee gewapend ga ik naar Michael's. Daar zal het toch niet zo druk zijn?

Maar het zegt al wat, dat ik aan de andere kant van de parkeerplaats moet parkeren. En in de winkel is het een soort bijenkorf, heel ongewoon! Tot mijn verbazing zijn de schappen met Kerstlichtjes ook vrijwel leeg. Gelukkig heeft Rick vorige week al wat blauwe "Santa landingsbaan" lichtjes gekocht, want die zijn er niet meer bij deze winkel. Ook de witte lichtjes zijn uitverkocht.

Gauw werk ik mijn lijstje af. Er zijn wel goede koopjes. Zo zijn de Kerstkaarten halve prijs en de zijden Kerststerren voor voor het huis ook. Dit weekend kunnen we gaan versieren, een aantal buren heeft dat vandaag al gedaan. Onvoorstelbaar, dat het die tijd van het jaar alweer is!

Katja komt doodmoe terug uit haar werk. Het is heel druk geweest, ze hebben veel verkocht en ze is boos op haar managers. Die hadden geen complimentje over voor de mederwerksters, enkel kritiek. Maar het brengt geld binnen en niet iedereen heeft dit Kerstseizoen een baantje kunnen krijgen, dus Katja ondergaat het allemaal leidzaam.

Nu doe ik het "rondje" blogs en veel daarvan zijn blogs van Neder-Amerikanen. Grappig is, dat iedereen, ongeacht hoe lang men hier woont, of over Thanksgiving, of over Black Friday schrijft! En dan vaak met een foto van een kalkoen. Nederlanders integreren goed, dat is wel duidelijk!

Happy Thankgiving!

Wat is het toch, dat, als ik kan uitslapen, ik om half zeven klaarwakker ben? Terwijl ik gedurende de week juist wel uren in bed zou kunnen blijven? Dat gebeurt vanochtend dus weer. Rick, die gezegd had vroeg op te willen staan, ligt nog heerlijk te ronken. Ik doezel dus maar verder, maar om half acht staan we toch samen op.

Na samen een lekker Starbucks ontbijt te hebben genuttigd, begint Rick aan het feestmaal. We besluiten onze etenstijd rond vier uur te zetten. Saskia helpt mee uien snijden en stuffing maken.

Het is schitterend weer buiten en een zeer aangename temperatuur. Ik ga er dus met Cosmo op uit. Het is rustig in Vienna, het lijkt wel zondag. Alleen op de sportvelden vinden een paar footballwedstrijden plaats. En ik zie iemand op zijn dak bladeren harken!

De afgelopen tijd ben ik Cosmo weer hard aan het afleren zo wild te worden, als er honden in een tuin tegen hem beginnen te blaffen. Hij luistert goed met snoepjes en "Heel, leave it", ik wil hem dit echt afleren!

Thuis kijken we al snijdend en schillend naar de Macy's Thanksgiving Day Parade. Dat is ook zo'n Thanksgiving traditie met al zijn mooie grote ballonnen en praalwagens. Saskia verzucht, dat ze er ooit heen wil, voor ze dood gaat. Hopelijk heeft ze daar dan nog even de tijd voor!

Zelfs Katja is wakker en helpt mee met aardappelen schillen. Het is supergezellig zo met zijn vijven bezig te zijn. Dit is wat ik zo heerlijk vind aan Thanksgiving. Het is zo'n behaaglijke feestdag. Lekker samen bezig zijn en ontspannen, wat wil je nog meer?

Rond twaalf uur verschijnt Santa Claus op ons scherm in zijn mooie "koets" en dat is het einde van de parade, maar ook het officiele begin van het Kerstseizoen hier in de VS.

Rick haalt Kai en Saskia over de achtertuin te gaan harken en Cosmo "helpt" daarbij mee. Wij kijken, ook alweer traditioneel, naar de footballwedstrijd tussen de Detroit Lions en de Tennessee Titans. Het is een beetje een saaie wedstrijd, want Tennessee walst over Detroit heen en wint met 47-10. Ik kijk liever naar een spannender wedstrijd.


Als Rick de kalkoen heeft gevuld, doen we hem samen in een speciale plastic zak. Die zak helpt met sneller gaar worden en houdt de kalkoen ook lekker mals. Al gauw ruikt het hemels in huis!

Met onze Washington Post arriveerde vanochten een extra bijlage vol reclameblaadjes van allerlei winkels. Morgen is de grote koopdag, althans, dat hopen de winkelieren. Hun jaarlijkse omzet wordt voor een groot deel bepaald door het koopgedrag na Thanksgiving.

Om ideeen op te doen blader ik door de bladzijden met aantrekkelijk uitziende produkten voor idioot lage prijzen. Online doe ik wat bestellingen en merk, dat ook daar Thanksgiving kortingen te behalen zijn.

Met zijn allen maken we het feestmaal klaar om te serveren. Saskia maakt de puree, Katja de zoete aardappelen met marshmallows en het afbakbrood, Kai de boontjes en mais en ik de stuffings en dek de tafel. Rick ontfermt zich natuurlijk over de kalkoen.

Aan tafel toasten we op weer een gezellige Thanksgiving samen. Iedereen zegt, waar hij of zij dankbaar voor is. Kai zegt het eigenlijk het best: alles! We hebben heel veel om dankbaar voor te zijn en eigenlijk zouden we daar iedere dag bij stil moeten staan. Ik wil weer beginnen met iedere dag vijf dingen op te schrijven, waar ik dankbaar voor ben, dat helpt erg met het positieve in het leven te zien.


We smullen van de heerlijke maaltijd (al hoeft kalkoen van mij maar een keer per jaar), waarvoor Rick alle complimenten glunderend accepteert. Met zijn allen wassen we af en ik klop alvast de slagroom voor de pumpkin pie. Met het dessert wachten we altijd tot later op de avond.

Dan is het tijd voor een rondje "familie" opbellen, van Ricks kant althans. Mijn broer in Canada heeft in oktober al Thanksgiving gevierd en mijn zus en gezin vieren het bij vrienden. Ricks vader en zijn vriendin hebben ook bij buren gegeten, maar zijn nu thuis. Katja probeert hen uit te nodigen om hier tijdens de Kerstdagen of met Oud en Nieuw te komen, maar ze claimen al plannen te hebben (mijn schoonvader is zo iemand, die om 9 uur naar bed gaat op Oudejaarsavond).

Terwijl ik aan de telefoon zit, zie ik Cosmo met wat ik denk is zijn nieuwe botje. Bij nadere inspectie blijkt hij een kalkoenpoot gestolen te hebben! Nu zijn die botten niet goed voor honden, dus ik neem hem gauw weg. Als honden teleurgesteld kunnen kijken, doet Cosmo dat nu! Ik pluis dus het vlees eraf voor hem, hij heeft ook wel een Thanksgiving maaltje verdiend.

Straks gaan we lekker aan de pumpkin pie en als we daarna nog energie hebben met zijn allen een spel spelen. Anders wordt het bank hangen, de meisjes zijn bezig hun Kerstlijst samen te stellen. Al met al hebben we een heerlijk ontspannen feestdag achter de rug!

Het lange weekend is begonnen!

Jemig, wat een lawaai kan er buiten gemaakt worden, zeg! Nu we met de ramen open slapen 's nachts hebben we geen wekker meer nodig! Al om kwart over zes laten de achterburen hun beagle naar buiten, die prompt begint te blaffen. Cosmo hoort dat en wil er ook heen. Niet veel later beginnen de eerste tuinmannen al met bladeren blazen, wat een herrie! We zijn dus allemaal supervroeg op (behalve Katja).

Saskia protesteert wat over het naar school gaan, want de meeste van haar vriendinnen mogen thuisblijven. De school gaat vandaag twee uur vroeger uit voor Thanksgiving, maar ze accepteert mijn uitleg, dat ze al teveel verzuimd heeft en nu echt naar school moet.

Nadat Rick nog even naar zijn werk is vertrokken (zijn bedrijf sluit vandaag ook vroeg) ga ik er met Cosmo op uit. Ik heb een interval training op het programma staan: twee minuten lopen, twee minuten joggen. Die beweging heb ik hard nodig, maar ik heb er geen zin in!

Cosmo wel en dat helpt! Zijn hele lichaamstaal zegt: "Heerlijk, dit koele buiten zijn!". Ik neem het geijkte rondje, dat Mary Ellen en ik altijd lopen. Cosmo weet daar feilloos welke huizen honden hebben. Bij sommigen raakt hij helemaal buiten zichzelf: blaffen, trekken etc.

Vandaag besluit ik daar echt aan te gaan werken. Ik heb snoepjes mee voor hem en hij volgt netjes en blaft een stuk minder. Er is hoop, maar ik moet echt weer flink met hem gaan trainen, want hij loopt de kantjes eraf op het moment.

Thuis heb ik nog tijd om een half uur een gewichtenroutine te doen. Ik weet, dat ik me vanavond weer erg moe zal voelen, maar al deze beweging helpt enorm tegen de pijnen. Het is dus een afweging tussen pijn of vermoeidheid en dan kies ik liever het laatste.

In het kader van afsprakenweek moet Katja vandaag om kwart voor twaalf bij de gynecologe zijn. Het zal de afgelopen dagen duidelijk geworden zijn, dat er van ons beider kanten wat aanpassing nodig is om haar thuis te hebben. Herhaalde malen probeer ik haar te wekken, met slechts wat gegrom als resultaat. Ze bijt me toe niet van tevoren te hoeven douchen.

Om zelf op tijd klaar te zijn spring ik maar wel onder het warme water. Als er ooit iemand uitvindt, hoe je schoon kunt worden zonder al die poespas, zal ik ze eeuwig dankbaar zijn. Het ergste vind ik mijn haar drogen. Zo saai en het duurt zo lang! Maar met dagelijks sporten is dat ook een vrijwel dagelijks terugkerend kwaad.

Het is nu tien minuten voor we naar de dokter moeten en Katja's deur is nog gesloten. Ik moet toegeven, dat mijn anders zo engelachtige geduld (ahum) op is. Omdat ik haar nu zo weinig zie, wil ik helemaal niet boos worden op haar, maar ik vind het ook heel vervelend te laat te komen voor een afspraak!

Met vrijwel onmenselijke snelheid kleedt Katja zich aan en acht minuten voor de afspraak zitten we in de auto. Wonder boven wonder (vooral dankzij de afwezigheid van snelheidscontroles, ik houd me tot mijn schaamte niet geheel aan de limieten) komen we slechts twee minuten te laat bij de dokter aan.

Niemand, die dat hier vreemd vindt, want het verkeer zit nogal eens tegen. Katja vult de nodige formulieren weer in. Gisteren viel het ons al op bij de oogdokter, dat er andere collegestudenten waren, en ook hier zit de wachtkamer vol met moeders met tienerdochters. Kennelijk zijn wij niet de enige, die in deze week gauw allerlei afspraken hebben geboekt.

Gelukkig voor Katja is dit enkel een consult. Dr. Hersh vraagt hoe het allemaal gaat. Katja antwoordt "goed" en heeft verder geen vragen. We vertrekken met een nieuw recept, dat naar onze verzekeringsmaatschappij gestuurd moet worden. Ook krijgt Katja een paar "samples" mee, twee gratis maanden van de pil, omdat de vertegenwoordigster langs is geweest. Ik weet niet, of dat in Nederland gewoonlijk is nu, maar ik sta er altijd versteld van. dat medicijn is toch best duur.

Katja en ik delen een liefde voor Whole Foods sushi en zij vindt het bezoek aan de gynecologe aanleiding ons daarop te trakteren. Het neemt niet veel (lees niets) om mij daarvan te overtuigen.

Het is, net als gisteren, een gekkenhuis bij Whole Foods! Er zijn zelfs verkeersleiders op de parkeerplaats (die vrij nauw is voor een supermarkt).

Als we er nu toch zijn, kiezen we ook een paar extra gerechten uit voor morgen. We proeven de Southwestern cornbread stuffing en vinden die allebei erg lekker. Ik ben ook dol op spruitjes, die deel uitmaken van de geroosterde herfstgroentes. Wellicht zal ik de enige zijn, die dat morgen eet, maar ik wil ook wat kleur bij de maaltijd hebben.

Na de lunch en een douche vertrekt Katja met Leah en Raffi met de metro naar Washington. Daar gaan ze een video maken. Waarvan is me nog steeds een raadsel.

De andere drie zijn vanmiddag vroeg thuis voor Thanksgiving. Rick begint meteen aan zijn befaamde pumpkin pies. Ook spreken we met zijn zus, die weer in Breckenridge is, zoals wij ook vorig jaar met Thanksgiving. Helaas heeft ze een ski ongeluk gehad.

Een man is keihard op haar ingeskied en nu heeft ze haar sleutelbeen gebroken en waarschijnlijk een operatie nodig! Dit is de tweede keer, dat iemand anders haar ernstig heeft verwond tijdens het skien. De man, die op haar inskide (is dat een woord), ging gewoon verder! Onvoorstelbaar, toch? Ik moet zeggen, dat mij dat toch weer wat angstiger maakt om te gaan skien! Ik heb op mijn zesde mijn sleutelbeen gebroken en weet nu nog hoeveel pijn dat deed!

Als avondeten hebben we kipspiesjes van de grill. Rick trotseert de koude temperaturen (5 graden) en grilt buiten! Maar het smaakt allemaal heerlijk en het blijft gezellig om met zijn vijven te zijn. Morgen natuurlijk helemaal, Thanksgiving is een van mijn favoriete feestdagen! Het ruikt al heerlijk naar pumpkin pie (een aangeleerde smaak, moet ik toegeven).

We eindigen de dag met het kijken naar het interview van Barbara Walters met de Obama's. In het Amerikaans is er een uitdrukking: "It grows on me". Ik moet zeggen, dat die voor mij voor de Obama's geldt. Ik zie een tweede Kennedy familie het Witte Huis betreden. Laten we alsjeblieft allemaal hopen, dat datzelfde lot hen niet is beschoren! Barbara vroeg wel over de veiligheid, maar wat kan Barack daar nu op zeggen. Hij kan niet beter beschermd worden, dan nu...

Afsprakenweek

Nu Katja zover weg woont in college is het zaak om de belangrijke afspraken in de weken, dat ze thuis is, te maken. Zo heeft ze deze week een aantal doktersafspraken en natuurlijk een kappersafspraak.

Als eerste is de oogarts aan de beurt. Katja zou Katja niet zijn, als ze het niet op het allerlaatste paar contactlenzen had laten aankomen! De hoop is dus, dat ze haar sterkte op voorraad hebben! Gelukkig blijkt dat uiteindelijk wel het geval te zijn.

Met moeite krijg ik haar op tijd op om naar Fair Oaks Hospital, hier zo'n twintig minuten vandaan, te rijden. Geen wonder, als je gewend bent uit te slapen tot bij drieen is het om kwart over negen diep in de nacht, voor je gevoel!

Maar het lukt allemaal en we vinden zelfs nog meteen een parkeerplaats in de grote chaos bij dat ziekenhuis. Kennelijk groeit het hard, want er wordt van alles bijgebouwd!

Bij Northern Virginia Ophthalmologists is het niet druk. Katja is vrijwel meteen aan de beurt. Haar zicht is niet verslechterd, maar ze klaagt wel over rode ogen. De dokter stelt voor haar contactlensvloeistof te veranderen, omdat haar ogen daar waarschijnlijk gevoelig voor zijn geworden.

Katja krijgt een op hydrogeen peroxide gebaseerde vloeistof mee. Die moet in een speciaal doosje voor zes uur, zodat de peroxide geneutraliseerd kan worden. Ik ben benieuwd hoe dat gaat, want zo precies is Katja niet met haar lenzen!

Al met al duurt de afspraak veel langer, dan ik had gedacht. Ik bel Kirsten, met wie ik om elf uur zou gaan lopen, maar af. Om twaalf uur heb ik namelijk een afspraak met Mona en daartussenin heb ik maar net tijd om te douchen!

Tijd om met Cosmo te wandelen ontbreekt dus ook. Gelukkig vraagt Leah, of ze met hem en Diego eropuit mag. Dat komt prima uit!

Mona verft mijn haar, op mijn verzoek, iets donkerder en roodbruiner, dan de laatste keer. Ik vind het een heel mooie kleur nu! Het heeft een heel warme gloed. Ook Katja komt om haar haar te laten knippen, want in Blacksburg weet ze niet, wie goed knipt. Ze heeft een foto uit een tijdschrift mee van het kapsel, dat ze wil. Voor de verandering vertrekt ze dan ook zeer tevreden (meestal moet Katja erg aan een nieuw kapsel wennen).

Katja vertrekt met een groepje vrienden en vriendinnen naar haar oude school om een paar leraren op te zoeken. Ik heb nog niet geluncht en het is bijna twee uur, mijn maag knort luid! Gauw loop ik naar Whole Foods om wat sushi te eten. Het is maar goed, dat ik loop, want de parkeerplaats is een gekkenhuis daar! Iedereen is kennelijk al met Thanksgiving inkopen begonnen.

Thuis haalt Katja me over om te gaan shoppen. Ik heb best veel pijn en ben daardoor erg moe, maar stem toch uiteindelijk toe, want ik wil zoveel mogelijk tijd met haar doorbrengen. Eerst zouden we morgen gaan, wat mij beter uitkomt, maar dat is de enige dag, dat Leah, Raffi en Katja naar Washington kunnen. En nu ze zover weg wonen is de stad opeens heel interessant voor ze.

Tysons Corner is vrij rustig, dus dat is wel gunstig, want vanaf morgen zal het een stuk drukker worden. We vinden al gauw uit, dat de winkels de kortingen voor "Black Friday" (de naam voor de vrijdag na Thanksgiving) nu al geven!

Katja vindt een paar leuke truien bij American Eagle, de ene volle prijs, de tweede halve prijs. Het is bij Virginia Tech scherp kouder, dan hier, dus ze heeft meer warme kleding nodig.

Bij Madewell is ook een flinke "sale" gaande. Dit is een nieuwe winkel en tot mijn grote vreugde hebben ze broeken voor langere mensen. Katja slaagt met een leuke spijkerbroek, waarvoor ze ook nog eens 15% studentenkorting krijgt, en ik ga helemaal blij weg met een donkergrijze ribbroek. Eindelijk is er nog een keuze voor lang genoege broeken!

We lopen door de andere dameszaken, Ann Taylor Loft en Express, maar vinden er niets van onze gading.

Bij Macy's zijn de prijzen ook flink omlaag. Ik heb een riem nodig, maar zie nergens, dat ze afgeprijsd zijn. Ik vind een heel leuke Fossil riem, maar die is $44. Toch vind ik hem leuk genoeg en nog leuker, als hij bij het afrekenen halve prijs blijkt te zijn!

Als laatste kijken we nog bij The Limited, een winkel, waar ik vaak slaag. Ik ben al tijden op zoek naar een paar leuke rokken, maar kan telkens niets vinden. Hier zie ik meteen twee rokken (een ervan, de ander is hetzelfde model, andere stof), die precies "mijn" model zijn. Alles in de winkel is met 25% afgeprijsd, dat maakt de rokken minder dan $40!

Ook vind ik een zwart en een turquoise topje erbij, die erg leuk staan. Bovendien krijg je, als je meer dan $75 besteedt, een gratis pashima shawl, die gewoonlijk $39,50 kost! Ik kies natuurlijk turquoise, want dat is mijn lievelingskleur.

Helemaal tevreden keren we huiswaarts. Eigenlijk houd ik helemaal niet van "shoppen", het gaan winkelen om te winkelen. Maar als ik gericht naar iets op zoek ben en daar dan voor slaag is het wel een heerlijk gevoel!

Katja waardeert het zo, dat ik toch met haar meeging, dat ze Rick zegt, dat ik de beste moeder ooit ben. Waarop hij adrem vraagt: "Omdat ze een portemonnaie heeft?" Ha ha, gelukkig kan ze eerlijk zeggen, dat ze overal, behalve een trui, zelf voor heeft betaald.

Rick heeft een lekkere geroosterde kipmaaltijd mee van Chicken Out. We eten gezellig met zijn allen.

Dan stroomt het huis vol met college studenten. Wat dat betreft lijken Katja en Saskia erg op elkaar: beiden hebben een enorme vriendenkring. Na een uurtje vertrekt iedereen naar de bowling baan, inclusief Kai. Helaas voor Saskia moet ze van ons naar bed, want ze is de afgelopen tijd te snel moe.

Een ongewone maandag

Allereerst begin ik even met een paar antwoorden op commentaar op mijn blog van gisteren en eergisteren. Martin, ik heb inderdaad een "heated fleece vest" besteld. Ik ben heel benieuwd, nog bedankt voor de suggestie. En Margo, wat een ontzettend leuk compliment! Ik zag vroeger ook altijd tegen de tienertijd op, maar ik moet zeggen, ik vind tieners heel leuk. Ik geniet echt van deze tijd in hun leven (en het onze). Vandaag zou de core training voor het laatst om kwart over acht beginnen op maandag (volgende week wordt het kwart voor negen). Maar ik mag deze les van mezelf overslaan, omdat ik later vandaag een personal training afspraak heb met Roger. Die zal zo intensief zijn, dat ik mijn spieren maar beter niet van tevoren al kan vermoeien. Dat geeft me tijd om lekker te blijven liggen. Pas als de telefoon net na achten gaat en ik de stem van mijn zus hoor, kom ik in beweging. Mijn zus en ik kletsen lekker bij tot vierjarige N er genoeg van heeft. Het is alweer te lang geleden, dat ik hen gezien heb en voorlopig zit dat er niet in. S, de baby, is alweer 9 maanden en moet zo veranderd zijn! Hopelijk gaat het begin volgend jaar lukken een reisje naar het noorden te maken. Ook Christine belt. Zij is druk bezig met schrijven, want ze doet mee aan een wedstrijd. We hebben het over mijn reis daarheen eind februari. Ik zie daar naar uit, niet alleen om hen weer te zien, maar ook, omdat we dan een gedeelte van de VS gaan bekijken, waar ik nog nooit geweest ben. Terwijl ik met Christine aan de telefoon zit belt Roger, de personal trainer, er doorheen. Onze afspraak was voor elf uur, maar hij haalt dat niet, en vraagt, of ik ook om half een kan. Echt goed komt me dat niet uit, maar ik wil de afspraak zeker niet afzeggen, dus stem toe. Tevergeefs probeer ik Katja wakker te krijgen. Die maakt van haar vrije dagen gebruik door flink bij te slapen! Het is nog zonnig buiten, dus ik neem Cosmo mee voor een lekkere wandeling. Vreemd, hoe 9 graden opeens bijna warm kan aanvoelen! Het vervelende van de personal training tijd is, dat ik ervoor geen echte lunch kan eten. Dan krijg ik last van mijn maag tijdens de inspanning. Ik neem dus maar een lichte kop soep om toch iets in mijn maag te hebben. Na tien minuten opgewarmd te hebben op de elliptische machine zie ik Roger al op me wachten. Ik heb echt het gevoel met een beroemdheid te trainen. Niet alleen traint hij een stel van de tv show "The Biggest Loser" en komt hij daarmee in december op tv, maar hij is ook een vertegenwoordiger en model voor Under Armour. Met zijn gespierde lichaam kan ik me dat helemaal voorstellen! "You look good!", zegt hij, als hij me ziet. Volgens hem zie ik er gespierder uit, dan de laatste keer, zo'n maand geleden. Dat zou leuk zijn, dan werpen de extra trainingen hun vruchten af. Roger is ontzettend goed, hij haalt echt alles uit mij tijdens het halve uur, dat we trainen. Zulke personal trainers zijn er niet veel, de meesten zijn bang, dat ze teveel van me vragen. Maar dat geef ik zelf wel aan en Roger lijkt dat te weten. Het halve uur is zo voorbij en ik ben trots op mezelf om wat ik allemaal kan! Ik heb mijn eigen grenzen verlegd en hard gewerkt. Het heeft de pijnen in mijn nek en schouders ook goed geholpen, dus ik voel me super na afloop! Op mijn verlanglijst voor Kerst gaan een paar workouts met Roger! Een van de redenen, dat half een geen goede tijd was voor mij, is, dat ik om kwart over een heb afgesproken met Martine om te gaan lopen. Net op tijd daarvoor ben ik thuis. En Katja ligt nog te slapen... Martine en ik nemen Cosmo mee het Nottoway Park door. Martine werkt bij de preschool in de kerk tegenover ons en dus is het perfect om na haar werk hierheen te komen en te lopen. Zij is een van ons Nederlandse groepje, dat iedere maand samenkomt voor een etentje. Het wordt een gezellige wandeling. Martine is ook getrouwd met een Amerikaan en heeft in Senegal gewoond, waar ik als kind ook heb gewoond. Het gesprek verloopt gemakkelijk en voor we het weten hebben we er zeker vijf kilometer op zitten. Ik zie uit naar de komende maandagmiddagen! Om half drie ben ik weer thuis en Katja slaapt nog! Nu wordt het me toch te gortig en eindelijk komt er leven in de brouwerij. Leah komt ook even langs en vertrekt dan weer, want Katja heeft haar verteld, dat ze met mij gaat lunchen. "Om drie uur???", roept Leah terecht verbaasd. "Jaha!", roept Katja uit de badkamer. Dat is ook nieuws voor mij en ik vraag Katja om uitleg, als ze eindelijk de douche uitkomt. Ik heb zelf ook nog niet gedoucht en ik ga zeker niet zo naar een restaurant! Na wat overleg besluiten we naar Panera te gaan in Tysons Corner. Gauw douche ik en dan gaan we op weg. Ik neem mijn tweede kop soep vandaag, hun heel lekkere kip tortilla soep, en Katja als "ontbijt" een kop kippensoep met een halve sandwich. Het is gewoon gezellig zo even met mijn oudste, maar ik had het liever eerder vandaag gedaan! Katja vindt Leah en Raffi bij de mall en ik rijd terug naar huis. Daar tref ik Rick al vroeg thuis uit zijn werk. Het is al een tijdje Ricks "project" om BVN terug te krijgen op onze televisie. Hiervoor heeft hij nu een technicien hier, want BVN staat er telkens op de coordinaten van hun satelieten te veranderen. Het is grappig, hoe dit voor Rick belangrijker is, dan voor mij. Ik kijk mijn programma's wel via Uitzendinggemist.nl, maar Rick wil graag onvervalst Nederlands horen op tv. Ook voor de kinderen vindt hij dat belangrijk en daar kan ik wel inkomen. We kunnen dus vanaf vanavond weer journaals, Nova en andere praatprogramma's kijken, want veel meer is de programmering daar niet, helaas. Ik zou er veel blijer mee zijn, als ze ook schaatswedstrijden uit zouden zenden, om maar iets te noemen.

Twilight

Zaterdag

Er staat ons een koud, maar zonnig en droog, weekend te wachten. Mary Ellen belt, of ik zin heb om te gaan lopen. "Zin" is wat teveel gezegd, maar ik vind het wel leuk om weer met haar bij te kunnen kletsen.

Het is tegen het vriespunt en er waait een straffe wind. Mary Ellen heeft drie lagen aan, maar geen ervan zijn windbestendig. Ik bied haar een van mijn jasjes aan, maar daar wil ze niets van weten. Daar heeft ze niet veel later spijt van!

De wind waait door merg en been en Mary Ellen is veel te licht gekleed. De felle zon en donkerblauwe lucht zijn misleidend. Daardoor lijkt het veel warmer, dan het is. Toch maken we de klappertandend de vijf kilometer vol. Cosmo lijkt dit weer juist heerlijk te vinden, hij loopt moeiteloos voor ons uit en rolt met veel plezier in de bladerbergen langs de kant.

Thuis staat Saskia te popelen om naar de film Twilight te gaan. Eigenlijk wil ze alleen met Katja en twee vriendinnetjes gaan. Maar ik wil de film ook graag zien en Katja wil liever, dat ik mee ga. Zij heeft het boek ook niet gelezen en ziet het niet zo zitten alleen met drie grote fans van Stephenie Meyers.

Ruim op tijd arriveren we bij de bioscoop, denkend, dat het moeilijk zal zijn plaatsen te vinden. Maar er zijn meer dan tien voorstellingen vandaag, dus genoeg plek. Saskia, Laura en Samira gaan vooraan zitten, maar Katja wil liever niet zo dicht bij het scherm zitten. Wij gaan dus hogerop.

Het is me nog steeds niet gelukt het boek te lezen, maar al mijn vriendinnen zijn er lyrisch over. Katja en ik hebben dus geen idee, wat te verwachten. Voor de film begint zijn er altijd allerlei previews van toekomstige films. Daarbij zitten een heel stel heel enge films.

Een daarvan is "The Unborn". Daar zul je mij niet treffen! Waarom ze zoiets laten zien voor een film voor (jonge) tieners begint, is me een raadsel. De kinderen om ons heen waren duidelijk bang en dit was nog maar de preview!

Dan begint Twilight en ik moet zeggen, dat ik het, tot mijn verbazing, een superfilm vind! Ik zou er zo nog een keer heen willen. Het is een interessant, spannend verhaal met veel onverwachte wendingen, de hoofdpersonen hebben veel "chemistry" met elkaar en ik zit twee uur lang op het puntje van mijn stoel. Nu wil ik het boek helemaal lezen, want Saskia zegt, dat er (natuurlijk) heel veel uit weggelaten is.

Katja heeft al die tijd bij Virginia Tech haar geliefde eten sushi moeten ontberen. Dus gaan Rick, Katja en ik naar Sakana om daar aan de sushi bar verwend te worden door Ken met zijn speciale lekkernijen. Katja bestelt zoveel, dat ze het niet op kan, maar Rick en ik helpen graag mee. Na afloop maakt Ken nog een speciale zalm hapje voor ons. Wat dit restaurant zo leuk maakt is de persoonlijke connectie en het bij naam genoemd worden.

Alle drie de kinderen mogen vanavond hun schoen weer zetten. Katja is echt de smaakmaakster en de goede Sint heeft hun Sinterklaas Kapoentje vast gehoord, zo enthousiast werd het gezongen!

Zondag

Om de een of andere reden zijn Rick en ik vanochtend heel vroeg wakker. Hij staat op, maar mijn bed voelt gewoon nog zo heerlijk warm aan, ik blijf liggen. Het is vreselijk moeilijk om me aan die kokon van welbehagen te onttrekken!

Inmiddels heeft Rick al ontbijt gehaald bij Starbucks. Dat gaat er erg goed in, moet ik zeggen. En de koffie is lekker sterk.

Om elf uur heb ik afgesproken met Janet om te gaan fietsen. Katja hebben we niet zover kunnen krijgen, maar Leah gaat wel mee. Het wordt een koude bedoening, maar we zijn erop gekleed. We hebben alleen maar koude tenen, het kon erger.

Het weer is werkelijk prachtig en het is, ondanks de kou, vrij druk op het pad. Tot onze verbazing zien we hele groepen herten langs de kant. Op een gegeven moment steekt een stel vlak voor ons het pad over. Dit is heel ongewoon op het weekend, dan zie ik eigenlijk vrijwel nooit wilde dieren. Voor Leah en Janet is dit heel speciaal, want zij zijn niet zo vaak in de natuur.


Na twintig mijl zijn we weer thuis en ik maak gauw kippensoep om op te warmen. Saskia, Alexandra en Aoife zijn intussen druk bezig geweest met een zelfgemaakt Ouija bord. Grappig, hoe dat ze zo bezig houdt! Rick en Katja zijn naar de nieuwe Bond film en Kai oefent gitaar.

Na een snelle douche neem ik de meisjes mee naar Mary's huis. Daar zijn we uitgenodigd voor een spelletjesfeestje. Mary's schoonzus verkoopt Simply Fun spelletjes en Mary helpt haar daarbij door zo'n feestje te houden.

De spellen zijn echt erg leuk, maar kosten ook heel wat en wij hebben thuis al een kast vol spelletjes. Ik vind altijd, dat ik wel wat moet kopen (al wordt er altijd verzekerd, dat dat niet hoeft). Het is ook Kersttijd, dus ik vind een leuk spelletje voor mijn neefje en nichtje en laat dat naar hen sturen. Het is ook fijn bij te kletsen en de kinderen vermaken zich prima. Over twee weken ben ik bij een heel ander soort party uitgenodigd, maar daarover dan meer.

De zondagavond is rustig. De Redskins winnen, dus hebben nog steeds kans om verder te gaan. Katja hoeft niet zo lang te werken, als ze gevreesd had. Met zijn allen kijken we naar Amazing Race in Rusland.

Gezellig samenzijn

Kennelijk verwerkt Saskia wel een of ander virusje, want ze heeft vanochtend nog steeds wat last van haar ingewanden. Ik houd haar nog maar een dagje thuis van school.

Tijdens de core training werken we enorm aan onze buikspieren. De mijne trillen helemaal na afloop en dat wil wat zeggen! Het is buiten weer ijskoud, dus ik doe er nog een half uurtje elliptische machine achteraan. Ik realiseer me, dat het alweer bijna het einde van de maand is, dus boek voor volgende week de gratis personal training, die bij het lidmaatschap hoort. Dat is te waardevol om er geen gebruik van te maken (ik denk, dat het gros van de mensen dat dus niet doet!).

Bij Giant haal ik melk en mijn favoriete yoghurtjes en zoek ook weer wat om in de schoenen van de kinderen te doen. Die mogen ze iedere zaterdagavond zetten, maar ik vind het best moeilijk iets kleins te vinden om erin te doen. Uiteindelijk koopt deze "Sint" wat felgekleurde nagellak voor de meisjes en een doosje met "moppen" voor Kai.

Bij Amphora haal ik vervolgens Ricks cake op. Die ziet er werkelijk uit om zo aan te vallen. Later blijkt hij ook inderdaad zeer naar meer te smaken, maar goed, dat we niet zo vaak cake kopen, daar!

Saskia voelt zich inmiddels wat beter en heeft een non-fictie boek nodig voor Engels. Ik heb geen idee, wat een goede keuze is voor een zevende klasser, dus ik plaats die vraag op Facebook. Een heel aantal van mijn "friends" heeft kinderen in diezelfde leeftijdsgroep en er komen, terwijl ik Cosmo uitlaat, heel wat reacties! Toch handig, dat Facebook!

Bij Barnes and Noble gaan we op zoek naar een paar van de aangeraden titels, maar die kunnen Saskia toch niet echt bekoren. Of het onderwerp trekt haar niet, of het boek is te dik.

Het is belangrijk, dat ze zelf iets uitkiest, want ze is niet dol op lezen. Een boek moet haar dus wel een beetje aanspreken. Uiteindelijk valt haar keuze op "Yes Man", een boek, dat verfilmd wordt met Jim Carrey in de hoofdrol, zo blijkt. Het heeft bijna 300 bladzijden en moet voor 8 december uit. Dat gaat hopelijk lukken.

Katja slaapt letterlijk een gat in de dag en staat pas om kwart voor drie op! Die moet duidelijk even bijtanken van het harde studeren van de afgelopen week.

Met zijn allen gaan we Ricks officiele verjaarsdiner eten bij Rustico in Alexandria. We moeten even wachten op een tafeltje en Rick doet zich tegoed aan enkele van de meer dan 300 biersoorten, die ze hier hebben!!! Katja heeft beloofd terug te rijden, zodat Rick kan genieten. Hij is een enorme bierliefhebber.

Het wordt een gezellige maaltijd als volledig gezin. Het eten is lekker, de bediening goed en de prijzen redelijk. Ik geniet volop van het gesprek. Iedereen stelt Katja op de hoogte van zijn of haar reilen en zeilen de afgelopen weken en we krijgen natuurlijk ook heel wat verhalen van haar te horen.

Bekwaam rijdt Katja na afloop naar huis. Daar wacht een heel groepje vrienden haar al op. We krijgen grote hugs van Leah en Raffi en dan gaan ze de basement in voor een film. Heerlijk om ze weer (even) hier te hebben!

Richard Avedon tentoonstelling

Saskia wordt wakker met buikpijn en wil eigenlijk thuisblijven. Slechte moeder, die ik ben, overtuig ik haar er toch van naar school te gaan, want dit zou de derde donderdag achter elkaar zijn, dat ze niet zou gaan.

Ze is werkelijk uitgeput halverwege de week! Gisteravond ging ze om half zeven al naar bed en vanochtend voelt ze zich nog moe en niet lekker. Maar ze gaat gedwee met de schoolbus mee.

Net als ik op het punt sta naar Pilates te gaan, gaat de telefoon echter. Het is Saskia. Of ik haar op kan halen, want ze heeft buikpijn en hoofdpijn. Gauw rijd ik naar school en schrijf haar uit voor de dag.

Nog steeds heb ik het gevoel, dat het meer oververmoeidheid is, dan een virus. Ik bereid Saskia erop voor, dat we, als dit zo blijft, haar bloed gaan laten onderzoeken. Het feit, dat zij, die naalden niets vindt, daar niet tegen protesteert, zegt wel wat.

Na Saskia thuis te hebben afgezet, haast ik me naar Pilates les. Die is al begonnen, maar ik heb maar een paar minuten gemist. Wat me aan Pilates opvalt, is, dat het zoveel schouderwerk is. Of dat goed voor mij is, valt nog te bezien, maar voorlopig denk ik, dat sterkere schouderspieren weleens zouden kunnen helpen met de fibromyalgie.

Met Pat en een andere dame van de fitness, Emily, heb ik afgesproken naar Washington te gaan. Deze week is DC Fotoweek en daarvoor zijn er een aantal interessante tentoonstellingen van fotografen. Een daarvan is in het Corcoran museum: foto's van Richard Avedon.

We nemen de metro naar Farragut West, een "nostalgisch" station voor mij, want ik werkte vroeger in het gebouw boven de metro. Het is ijzig koud boven de grond, een straffe wind gaat door merg en been. Iedereen is ook heel winters gekleed, zo anders, dan vorig jaar rond deze tijd!

Het gebouw, waar het Corcoran in gehuisd is, stamt uit 1869 en wordt nu gerenoveerd. Maar daar merken we binnen niets van. We betalen de toegang en moeten een sticker op.


Het mooie Corcoran museum

Voor we de tentoonstelling gaan bekijken eten we lunch in het cafeetje in het museum. Dit blijkt een heerlijk menu te hebben! Ik had geen idee, dat je hier kon eten. Weer een leuk plekje erbij om lunch te eten in de stad.

We bestellen alle drie hetzelfde: "half and half". Vaak kun je soep en een halve sandwich bestellen en zo ook hier. De tomatensoep en het stokbroodje met gerookte kalkoen, brie en appel chutney smaakt voortreffelijk.

Boven beginnen we met het kijken naar de film van een lezing, die Richard Avedon hield in Geneve. Daarin legt hij uit, hoe hij met zijn "modellen" omging. Hij is bekend om zijn politiek getinte foto's en portretten van allerlei prominente figuren.

Zo langs de foto's lopend grappen Pat en ik, dat we maar blij zijn, dat hij geen foto's van ons heeft genomen. De portretten zijn vaak niet echt flatteus te noemen. Maar ik vind het een fascinerende tentoonstelling. Alle foto's hebben echt karakter, heel knap.

Als we alle foto's hebben bekeken lopen we nog een andere tentoonstelling in dit grote museum binnen: Europese landschappen. Hier hangen, behalve een Renoir en een Monet, ook een aantal Nederlandse landschappen van bekende meesters (Ruijsdael o.a.). Opvallend in die schilderijen, in vergelijking met de Engelse en Franse, vinden wij de enorme luchtpartijen. Grappig, hoe de Hollandse schilders daar zoveel aandacht aan besteedden, terwijl het bij de Engelsen en Fransen slechts een onbelangrijk detail was.

Net op tijd voor Laura's massage ben ik thuis. Ze masseert eerst Saskia en dan mij. Het lijkt Saskia wel te helpen, want ze heeft tot vandaag geen hoofdpijn gehad de afgelopen week.

Jarige Job Rick is intussen ook thuis. We vieren morgenavond zijn verjaardag "echt" met cake en dergelijke, zodat Katja er ook bij kan zijn. Maar vanavond gaan we wel lekker eten bij Clyde's.

Daar zie ik een kreeft van 1,25 pond op het menu voor slechts $18! Dat kan ik niet voorbij laten gaan! Met slab om smikkel ik ervan. Ook de anderen genieten van hun maal, dit blijft een erg goed restaurant.

We vertellen de serveerster, dat het Ricks verjaardag is en hij mag een dessert uitkiezen als cadeau. Dat gebeurt niet vaak meer in restaurants, dus Rick laat het zich geen tweede keer zeggen! Hij bestelt een "blondie", die met een kaarsje wordt gebracht. Wij zingen Happy Birthday voor hem en maken dan met zijn vieren gauw korte metten met het dessert!

Thuis pakt Rick zijn cadeautjes uit en dan is wachten op Katja's thuiskomst. We zijn allebei opgelucht als we om half tien de garagedeur open horen gaan. Rick en ik zijn er geen van beiden gerust op, als Katja in het donker dat eind rijdt. Maar ze is er weer en weet niet wat haar overkomt, als Rick en ik haar allebei flink knuffelen!

Er is er een jarig, hoera, hoera

En dat is hij, mijn allerliefste man:

Hump Day

Katja's poes Sushi heeft nu een tijdje bij haar "broer en zus" Meike en Snickers in de basement geslapen en dat lijkt goed te gaan. Maar gisteravond ging ze heel demonstratief tegen mij aanliggen in bed.

En dat blijft ze de hele nacht doen. Heerlijk, zo'n warm kattenlichaampje tegen me aan! Ze sliep ook de hele nacht, terwijl Meike en Snickers vroeg in de ochtend gaan miauwen. Ik vind het vanochtend zelfs moeilijk uit bed te komen, zo behaaglijk is het met mijn poezenkacheltje!

De Mineral Ice van gisteravond heeft gelukkig zijn werk goed gedaan. Pijnloos is teveel om te hopen in dit jaargetij, maar de overweldigende pijn van gisteren is een zeurende pijn geworden vandaag.

Dat het weer koud is, is zeker! Het vriest bij het opstaan flink. Maar na mijn Griekse yoghurt en een kop hete Starbucks koffie kleed ik me dik aan en ga er met Cosmo op uit. Ik besluit een interval te gaan doen. Met alle pijnen kan ik niet hardlopen of zelfs joggen, maar wel zo snel mogelijk wandelen en dat is ook goed voor de conditie.

De zon schijnt uitbundig en dan voel je goed, dat we hier op zo'n zuidelijke breedtegraad zitten (de hoogte van Rome). Ondanks de vrieskou voel ik de zons warmte. De lucht is ook van dat prachtige staalblauw.


Cosmo is helemaal gek op de bergen met bladeren

Dit keer neem ik wel mijn kleine fototoestelletje mee en besluit dezelfde route te nemen, als met Shelly. Ik neem foto's van de leuke huizen, maar de herten zijn dit keer niet aanwezig, helaas. Cosmo weet nog wel precies, waar ze waren, want hij begint helemaal te trekken daar.


Bijna vijf mijl lopen we en ik ben blij, dat mijn skijack ritsen in de oksels heeft, want halverwege krijg ik het, ondanks de vrieskou en wind, warm!

Omdat een heel stel van ons groepje vorige week niet kon, heeft Pat nog een lunch samen geregeld. Dit keer is het bij het Aziatische restaurant Sweet Ginger hier in Vienna. Alleen Pat en ik (die voor zoiets altijd te vinden is) zijn er voor de tweede keer.

Het wordt alweer erg gezellig, wat een leuke groep is dit toch! Een van de dames kent Katja goed, want haar dochter deed vorig jaar de Relay for Life met haar. En een ander kent Saskia. Dat vind ik zo leuk van Vienna, iedereen kent wel iemand, die ik ook ken.

Dit zal (bijna zou ik schrijven "helaas") geen wekelijkse gewoonte worden, maar we hopen toch eens per maand zo samen te gaan lunchen. Voor de zoveelste keer prijs ik mezelf zeer gelukkig met mijn keuze lid te worden van Anytime Fitness!

Na een paar uur gezellig kletsen breekt ons groepje op en ik rijd naar de overkant naar de Giant. Terwijl ik inkopen doe voor het avondeten (crockpot met kip en aardappelen), klets ik met mijn zus in Massachusetts. Altijd als ik met haar praat gaan mijn gedachten twaalf jaar terug in tijd. Toen waren mijn kinderen ongeveer zo oud, als de hare nu. Het is een vooral lichamelijk heel vermoeiende fase van het ouderschap.

De rest van de middag gaat op aan huishoudelijke taken. Morgenavond komt Katja thuis en dan wil ik die allemaal gedaan hebben, zodat ik leuke dingen met haar kan doen vrijdag. Ik zal dolblij zijn, als ze weer veilig de deur binnenloopt, want ik vind het maar niets, dat ze in het donker gaat rijden. Ik kan maar niet uit mijn hoofd krijgen, dat ze ongeveer de afstand van Amsterdam naar Parijs gaat rijden en dat was voor ons vroeger een flinke reis!

Saskia is zo moe als ze thuiskomt, dat ze, na het eten van een bak cereal met melk, om half zeven al gaat slapen. Kai, Rick en ik doen ons tegoed aan de crockpotmaaltijd. Dit keer heb ik de kip met augurkensap gecombineerd met "red skin potatoes". Dit zijn ook kleine aardappels, die niet geschild hoeven te worden. Ze zijn zoeter, dan krieltjes, maar niet minder lekker in dit recept.

Vanavond is de finale van America's Next Top Model in Amsterdam. Ik zal de uitslag niet vrijgeven, voor het geval er mensen meelezen, die achterlopen met die serie. Maar degene, die ik wilde, dat zou winnen, heeft ook gewonnen. Heel verdiend!

De eerste flurries

Het is maar goed, dat ik met Shelly heb afgesproken om te gaan wandelen. Met een temperatuur van -2 en een forse wind was ik, denk ik, anders niet buiten gekomen. Dat zou zonde geweest zijn, want het wordt, ondanks de kou, een mooie wandeling.

We nemen eens een andere route naar een buurt met veel bijzondere huizen. Ze zien er een beetje sprookjesachtig uit met torenkamers en verschillende felle kleuren. Helaas heb ik geen fototoestel mee, iets waar ik even later nog meer spijt van zal hebben.

De straat, waar we lopen, komt uit op het W&OD pad en we besluiten over het pad terug naar onze buurt te lopen. Weinig mensen trotseren de kou, dus het is er erg rustig. En zo komt het waarschijnlijk, dat er, midden in Vienna, een groot mannetjeshert vlak voor ons uit de struiken het pad op loopt.

Hij blijft even voor ons uit lopen, maar als Cosmo blaft, springt hij het struikgewas weer in. Dat is hier heel dicht, dus hij lijkt te blijven steken. We zien intussen, dat er nog een ander mannetje en vrouwtje lopen, niet ver van ons vandaan. Ze lijken bezorgd naar hun compagnon te kijken, die zich los probeert te maken.

Gelukkig lukt dat even later wel, want ik zag ons al proberen een hert te bevrijden. Dat gewei ziet er niet zo zacht uit! Cosmo wil er dolgraag achteraan en blijft maar omkijken, als wij verder lopen.

Na alle wind van de afgelopen dagen zijn vrijwel alle bladeren van de bomen. Enkel de maple voor ons huis en eentje achter zijn nog niet kaal. Onze tuin ligt dus vol met bladeren, het gras is er niet meer door te zien in de achtertuin. Ik pak de hark om er een begin in te maken, maar voel dan al zulke steken tussen mijn schouderbladeren, dat ik het maar niet waag. Dit zal dit weekend een taak voor Rick en de kinderen worden, vrees ik.

Helaas zet die schouderpijn zich door naar mijn nek en daarna hoofd. Als mijn hoofd eenmaal erge pijn doet, kan ik de pijn niet meer negeren. Eigenlijk wil ik dan niets liever dan mijn bed in kruipen, maar ik weet uit ervaring, dat dat niet helpt.

Buiten is het inmiddels gaan "flurrien". Een prachtuitdrukking vind ik dat altijd, het drukt zo precies uit, wat het is! De eerste sneeuwvlokjes van het seizoen dwarrelen langs mijn raam. Het blijft toch altijd een leuk gezicht! En het blijft niet liggen, hier althans, Katja schrijft, dat er in Blacksburg een laagje ligt.

DRAAKJE is de laatste tijd een beetje verwaarloosd. Hij heeft sinds onze reis naar Virginia Tech nog geen wasbeurt gehad en dat is nu hard nodig. Bij Mr. Wash kies ik voor de "Special" en die kost $24,50. Daarmee zou alles gedaan worden, wassen van binnen en buiten, in de was zetten, etc.

Een van de redenen, dat ik voor de dure was ga, is dat de van van voren vol zit met insektenlijkjes. Voor die prijs zou je dus denken een vlekkeloze auto terug te krijgen. Maar als de heren klaar zijn met wassen en droog maken zitten er nog net zoveel lijkjes op, als voorheen! Ik roep ze dus terug en dan wordt ieder lijkje er keurig stuk voor stuk door een van hen afgepoetst. Daar heb ik wel een tip voor over en die wordt met een grote glimlach ontvangen.

Met een lekker ruikende en glimmende van rijd ik huiswaarts. Zo heb ik tenminste iets voor elkaar gekregen vandaag! Veel ben ik niet meer waard en ik geef me er maar aan over.

Voor mijn verjaardag heb ik van mijn zus Merle's Door: Lessons of a Freethinking Dog gekregen. Nu heb ik eindelijk de tijd het te lezen en ik moet het aanbevelen aan eenieder, die van honden houdt! Het is een waargebeurd "verhaal" en zo goed beschreven, je blijft lezen.

Lui als ik ben wordt het vanavond een pizza avond. Vocelli heeft mijn favoriete pizza met spinazie en knoflook. Rick mag me vanavond met Mineral Ice insmeren (dit spulletje helpt fantastisch bij welke spierpijn dan ook!) en dan hoop ik, dat morgen de pijn een stuk minder zal zijn.

Koud!

Op het moment zegen ik mijn stoelverwarming in de van, want het vriest 4 graden als ik van huis vertrek. Ik wil die stoel eigenlijk mee naar binnen nemen, maar dat gaat natuurlijk niet. En de hele dag in de auto zitten schiet ook niet op.

Dit is de een na laatste week, dat onze core training op maandag om kwart over acht begint. Sharon heeft een wandelgroepje met moeders en babies en dat is na Thanksgiving afgelopen. Na Thanksgiving beginnen we om kwart voor negen en daar ben ik maar wat blij om!

Vooral onze schouders worden vandaag door Sharon onder handen genomen. Hier moet ik mee uitkijken, want teveel daarvan heeft averechtse resultaten. Als ik Sharon dat vertel geeft ze me heel goede alternatieve oefeningen. Ze weet echt wel, wat ze doet en heeft ook ervaring met anderen met fibromyalgie, vertelt ze. Goed om te weten!

Cosmo wacht ongeduldig op zijn wandeling, als ik thuis kom. Rillend loop ik met hem door de buurt. Ik heb me warm genoeg gekleed, maar toch lijk ik niet warm te kunnen blijven. Maar het is prachtig zonnig en de heel vette eekhoorns zijn druk bezig voorraden te verzamelen. Volgens velen wijst alles in de natuur op een strenge winter. We zullen zien.

November is in onze omgeving een maand vol verjaardagen. Ik ken zeker vijftien mensen, die jarig zijn deze maand, heel wat schorpioenen en boogschutters in onze kennissenkring, dus. De belangrijkste Schorpioen-jarige voor mij deze maand is echter Rick. Eind deze week viert hij zijn laatste verjaardag in zijn veertiger jaren en daar is natuurlijk cake voor nodig.

Nu hebben wij in Vienna het geluk een aantal goede banketbakkerijen te hebben. Rick is dol op chocola en de Amphora bakkerij heeft daar heel wat keuze in. Ik bestel een "four chocolate terrine" met pure, melk en witte chocolade mousse tussen de lagen cake. Meer chocolade kan bijna niet.

Bij Giant kies ik leuke kaarten uit voor donderdag. Of het aan mij ligt, of mijn Nederlandse achtergrond, maar ik ben niet opgegroeid met verjaarskaarten van het eigen gezin. Ik vind ze leuk, maar zonder kaart vind ik het cadeautje net zo leuk.

Hier krijg je bij elk cadeautje een verjaarskaart, wie het ook geeft. Dus ik geef er een aan Rick en de kinderen ook. Ik heb gemerkt (mag ook weleens na een kwart eeuw), dat die kaarten voor Amerikanen heel belangrijk zijn. Rick hecht er ook veel waarde aan, dus ik zoek zorgvuldig een paar leuke uit.

Als avondeten neem ik de ingredienten voor taco's mee. Dat is een lekker makkelijk maaltje, "comfort food" en iedereen vindt het lekker. Wat wil je nog meer?

Onderweg luister ik zoals altijd naar WTOP News en hoor, dat Obama de eerste president zal zijn, die een laptop meeneemt naar het Oval Office. Echt? Ook zal hij de eerste president zijn, die waarschijnlijk een Chief Technology Officer zal aanwijzen. Eindelijk een president, die met de tijden meegaat.

De tijd voor de kinderen thuiskomen uit school gaat op aan huishoudelijk werk. Op het moment haart Cosmo enorm uit en allerlei bladeren blijven in zijn vacht steken. Ik veeg me te pletter en aan het tapijt waag ik me niet eens, dat mogen de schoonmaaksters morgen doen. Daarna werk ik aan mijn foto's en leer meer over de belangrijke gebouwen in Washington. Hopelijk zal ik daar ooit toeristen over vertellen.

Saskia komt thuis en met haar een invasie van zevende klassers. Het Ouija bord is verslavend, alleen kan het meisje, dat het heeft niet komen. Dus wordt er via de telefoon ge-Ouija'd. Mijn hemel, wat kunnen een stel 12/13 jarigen een lawaai maken! Ik bonjour ze naar de basement met de opdracht hun huiswerk te gaan maken. Ook dat gebeurt met veel gegiechel, maar het is tenminste iets productiefs.

Grappig is te zien hoe Kai reageert. Hij neemt Cosmo en Diego voor een heel lange wandeling mee en vermijdt de meisjes met alle macht. Hij loopt compleet de andere kant uit, als hij ze aan ziet komen, met een zeer geergerd gezicht. Iets zegt me, dat dat over een paar jaar wel anders zal zijn.

Het avondeten gaat er bij iedereen goed in, gelukkig. We zijn allemaal moe en kijken naar comedies: Big Bang Theory, How I Met Your Mother, Two and a Half Men, Worst Week. De CBS "line up", allemaal zeer vermakelijk. En dan is het bedtijd, dit koude weer maakt moe!

Van zomer naar winter in een paar uur

Zaterdag

Om drie uur vannacht word ik gewekt door bliksem en donder! Als Cosmo om half acht naar buiten wil, voelt het gewoon als zomer aan, zo warm. Er is een hele dag regen voorspeld, maar de bewolking wisselt af met zon, waardoor het nog warmer wordt.

Katja heeft gisteren gebeld, dat ze haar autosleutel kwijt is. Onze hoop is, dat die ergens in haar kamer is verdwenen, want die sleutels zijn enorm duur om te reproduceren! Gelukkig heeft Rick deze zomer al zoiets voorzien en extra sleutels laten maken.

Rick en ik lopen samen met jarige Cosmo naar het postkantoor. Ik heb een lange broek en lange mouwen aan en heb daar spijt van! Het is zeker twintig graden en heel vochtig. Het waait heel hard en de wolken vliegen voorbij. Het is vreemd weer!
Bij thuiskomst ben ik dus niet verbaasd, dat de National Weather Service een tornado watch heeft afgeroepen.

Voor Cosmo's verjaardag nemen Kai en ik hem naar Petco. Kai rijdt erheen over een aantal 4-baanswegen. Hij doet het goed, ik hoef maar een keer mijn adem in te houden.

De auto voor ons gaat een parkeerplaats op en sommige Amerikanen zijn daar ergerlijk langzaam in. Kai voorziet dat niet en mist de auto maar net. Pff! Verder rijdt hij erg goed en vooral zijn gevoel voor ruimte, met parkeren en dergelijke, is erg goed.

Net als we bij de winkel aankomen, begint het te plenzen en ik heb geen paraplu mee. Gewoonlijk niet zo erg, maar we gaan vanavond uit, dus ik wil mijn haar droog houden. Gauw grijp ik de enorme "Delfts blauwe" Kruidvat tas, die Ineke me gestuurd heeft, en die houdt me droog. Die tas is sowieso heerlijk, laatst pasten al mijn boodschappen erin en dat was zoveel, dat ik het nauwelijks kon dragen!

Cosmo gedraagt zich in de winkel als een echte jarige, die niet weet, wat hij wil uit alle mooie dingen. Maar met Kai's hulp lukt het hem een keuze te maken (zie de foto's in het vorige blog). Met blije hond en blije zoon, die ook terug door de plenzende regen en keiharde wind rijdt, gaan we weer huiswaarts.

Gelukkig blijft het bij die regen en wind en is er van tornado's geen sprake. Het blijft ongewoon warm en wordt zelfs 25 graden!

Rick en ik hebben vanavond voor het eerst in lange tijd weer eens met Karin en Frank afgesproken. We gaan naar hun huis en rijden van daaruit met hen mee naar Reston. Frank reist veel en is gisteravond (!) thuisgekomen uit Kazachstan. De jetlag is absoluut niet merkbaar bij hem!

We hebben een reservering bij de nieuwe Franse bistro, Mon Ami Gabi. Hier krijgen we een leuk tafeltje met uitzicht over het hele restaurant. Het is echt opgezet als een bistro en het voornaamste gerecht is "Steak frites" op allerlei manieren klaargemaakt.

Na een voorafje van gerookte zalm gedeeld te hebben, bestellen de drie anderen inderdaad Steak Frites. Ikzelf ben meer een visliefhebster en de scallops met bloemkoolpuree en spinazie zijn voortreffelijk.

Als dessert neemt Rick een peer en appel "crumble", waar ik ook een paar hapjes van meeproef. Karin en Frank nemen ieder een van de heerlijke creme brulees.

Het wordt een gezellig diner, waarbij onze Virginia Tech kinderen regelmatig ter sprake komen. Hoe anders jongens zijn, dan meisjes, blijkt wel, als Karin en Frank nog niets weten van de gebeurtenissen van donderdagmiddag. Terwijl de dorm, die op slot ging, Jeroens dorm is.

Na het eten gaan we nog even bij Paul en Janet, hier drie deuren vandaan, langs. Janets zus Nancy is uit Massachusetts op bezoek en haar vriend is Nederlands. Janet had ons gisteravond uitgenodigd om langs te komen voor dessert.

Het wordt een leuk gesprek. Gert, de Nederlander, komt uit Amsterdam en we hebben het over de Sinterklaasviering, omdat de Sint natuurlijk vandaag in Nederland aankwam. Janet en Paul kennen onze traditie ook, omdat Leah daar regelmatig aan mee heeft gedaan door haar schoen bij ons thuis te zetten. Voor Janets moeder en Nancy is het echter nieuw.

Rick doet zich nog tegoed aan een stuk van de heerlijk uitziende vruchtencake van Whole Foods, maar ik kan daar echt geen ruimte voor vinden. Ik houd het bij de decaf koffie. Na een uurtje nemen we afscheid.

De kinderen mogen vanavond hun schoen zetten en zingen keurig "Sinterklaas Kapoentje" voor de open haard. Dat vereist "Sinterklaas", namelijk. Het is tevens het enige Sinterklaasliedje, waar ze alle woorden van kennen. Ik voel me vreemd ontroerd, als ik Kai's diepe stem het nogal verlegen hoor zingen. Hier staat een zestienjarige jongen, die vrij goed Nederlands spreekt, zonder er ooit gewoond te hebben. Sinterklaas hoort er voor hen net zo bij, als voor Nederlandse kinderen.

Zodra de kinderen naar bed zijn vul ik de schoenen. Van KaasnCo heb ik chocolade Sinterklaasjes besteld en ik heb voor ieder een tijdschrift gekocht. Saskia krijgt J-14 en Kai Gameworld.

Intussen waait de wind goed door de bomen, zoals het op de eerste avond van Sints aanwezigheid betaamt. Alleen betekent dat hier, dat de electriciteit uitgaat. Tot twee keer toe zitten we in het donker. Drie keer is scheepsrecht, vrezen we, maar dat blijft gelukkig uit!

Zondag

Om kwart voor zeven schrikken we wakker door een luide bonk buiten. Het waait enorm hard, dus we denken, dat er vlakbij een boom om is gevallen. Ook onze overburen kijken naar buiten, dus we weten, dat we het ons niet hebben verbeeld. Maar er is geen teken van omgevallen bomen in onze tuin, dus we slapen nog even verder.

Het is scherp kouder, dan gisterochtend, en met zijn vieren genieten we van een warm ontbijt. Kai en Saskia zijn blij met de inhoud van hun schoenen. Saskia helemaal, want er zit ook een Twilight poster in het tijdschrift. Zij vraagt, of ze vanavond haar schoen nog eens mag zetten. Ik antwoord, dat dat altijd mag, maar dat Sint alleen op zaterdag langs komt. Heerlijk, hoe zo'n bijna dertienjarige nog zo echt kind kan zijn.

Mary Ellen belt of ik zin heb om te gaan lopen. Nou, "zin" is teveel van het goede, het is maar een paar graden boven nul en waait keihard. Maar natuurlijk zeg ik "ja". We nemen eens een andere route en lopen zo meer dan vier mijl. Onderweg zien we Lauren en haar ouders langsrijden.

Saskia was een paar jaar geleden bruidsmeisje bij de bruiloft van Lauren en nu is Lauren 33 weken zwanger! Ze ziet er heel goed uit en we bespreken een "shower" voor haar. Ik vind het fantastisch voor haar, dat alles zo goed gaat, want ze heeft heel wat obstakels moeten overwinnen om zwanger te raken.

Thuis eet ik gauw lunch en maak me dan klaar voor mijn fietstocht met Janet. Zondagen worden zo wel heel actieve dagen, maar dat is juist goed voor mij, nu het kouder wordt.

Het waait nog flink, maar Janet en ik hebben ons warm aangekleed. We hebben van tevoren geen idee, hoe ver we zullen fietsen. Ondanks de wind gaat het lekker. We fietsen ook niet erg hard en dan kan ik het lang volhouden. En Janet ook, want we gaan verder dan vorige week dit keer. Na 2,5 uur lekker in de buitenlucht zijn we weer thuis, bijna veertig kilometer staat er op mijn GPS!

Rick is de hele dag al bezig om de sateliet voor de ontvangst van BVN goed te draaien. Ik houd mijn hart daarbij vast, want hij klimt met deze harde wind op het dak. Gelukkig hoort hij mijn bezorgdheid en zet zichzelf vast met een touw. Toch zal ik blij zijn, als hij klaar is.

In de basement hoor ik allerlei gegiechel, duidelijk is, dat Saskia een aantal vriend(inn)en op bezoek heeft. De bedoeling was, dat ze samen de brochure voor geschiedenis, die morgen ingeleverd moet worden, zouden maken. Dat is kennelijk gebeurd.

Nu heeft Alexandra haar Ouija bord meegenomen en wordt aan mij getoond, hoe het toch heus werkt. Saskia, Kaylee, Laura, Alexandra en Cameron (onze buurjongen, die een jaar hoger zit, dan de meisjes) zijn er helemaal van in de ban.

Verschillende "geesten" geven antwoorden op hun vragen. Het zijn tieners en bijna tieners, maar hier komt hun kinderlijkheid nog zo heerlijk naar voren. Ze zijn ervan overtuigd, dat ze ware antwoorden krijgen.

Na het avondeten kijken we naar 60 Minutes. Het is het eerste interview met Barack en Michelle Obama, nadat hij tot president is verkozen. Ik moet zeggen, dat ik hem erg zeker en rustig over vind komen.

Nu moet ik toegeven, dat ik ook Bush en zijn vrouw, Laura, altijd sympathiek vond tijdens zulke individuele interviews, maar de Obama's zijn zo "gewoon" en zeer begaan met hoe hun kinderen dit alles zullen ervaren. En Barack vindt het niet leuk, dat hij niet mee zo maar kan gaan wandelen. Dat wist hij van tevoren, geeft hij toe, maar het zal even duren voor hij eraan gewend is. Menselijk, dus. Ik hoop, dat hij een president wordt, die dicht bij het volk staat en daar lijkt het wel op.

Vanavond spelen de Washington Redskins tegen de Dallas Cowboys. Ik ben een Redskins fan, maar omringd met Cowboys fans (Rick (!), Christine, Chuck, Niall, Serena). Gelukkig gaat het er altijd vriendelijk aan toe met die rivaliteit. De "Skins" doen het tot nu toe goed, maar Dallas geeft zich niet makkelijk gegeven. Op het moment staat het 10-7 Washington, maar er is nog veel wedstrijd te gaan.

Al met al was het vandaag bijna twintig graden kouder, dan gisteren. In het weerbericht voor morgen en overmorgen wordt het "S" (sneeuw) woord zelfs genoemd. Niet ver ten westen van ons heeft het vandaag gesneeuwd.

Er is er een jarig!

En dat is hij (twee alweer!):


Verwend met de langste bully stick, die er is!



Helemaal blij met zijn cadeautjes



Deze tennisbal piept en is natuurlijk heel leuk om op te kauwen!



Probeer mijn nieuwe octopus eens van me af te pakken, als je durft!

Modern ongemak

Mijn rug, schouders en nek voelen een stuk losser vanochtend. Het is de pijn van de massages wel waard, want het werkt tenminste een paar dagen. Ik heb werkelijk alle soorten massages geprobeerd (of althans een groot gedeelte), maar Shiatsu (daarvan kreeg ik zelfs blauwe plekken naderhand!) en deep tissue zijn de enigen, die echt verschil maken. Helaas zijn beiden ook echt afzien, maar dat heb ik er wel voor over.

Het is alweer saai weer, mistig en regenachtig. Zoals Sharon, die onze core training klas leidt, opmerkt: "Ik ben klaar voor juni". Hoe "gezellig" je het ook kunt maken tijdens deze miezerige, donkere dagen, het kan mij niet echt charmeren. Ik maak er het beste van, maar ik voel me in dit seizoen altijd een beetje depressief. Het is harder werk om iedere dag weer het goede in het leven te zien. Van anderen hoor ik hetzelfde, gelukkig, anders zou ik acuut hulp gaan zoeken.

Bloglezeres Annebep opperde Cesar of Mensendieck therapie voor Saskia, maar daar heb ik hier nog nooit van gehoord. Ik bedenk me, dat een groep vrouwen, die lichamelijke beweging hoog in het vaandel hebben, hier vast wat van weten. Iedereen luistert geinteresseerd, maar niemand heeft van een van beide therapieen gehoord. Mensendieck verwachtte ik ook niet, maar Cesar misschien? Wellicht is het hier in de VS bekend onder een andere naam, als iemand die weet, hoor ik het graag.

Na de core training ga ik de elliptische machine op. Ik zie, dat Sharon ook nog een stuk gaat lopen op de lopende band. De rest van de dames vertrekt. Voor mij is deze cardio training vooral op dagen als deze belangrijk, want het helpt mijn gemoed beter, dan een gewichtentraining. Als het weer zo is als vandaag ben ik helaas meer bezig met hoe ik hem zo goed mogelijk lichamelijk en geestelijk doorkom, dan wat dan ook.

De sportschool ligt in het centrum van Vienna. Dat maakt het makkelijk om na het sporten het stadje in te gaan voor boodschappen (niet echt presentabel, maar goed). Aoife's verjaarspartijtje, natuurlijk overnacht, is vanavond. Saskia heeft me geinstrueerd, dat zij graag een Sneeuwman Webkinz zou krijgen.

Bij Party Mania vind ik de sneeuwman en een leuke kaart. Wetend, dat Saskia die ook leuk vindt, koop ik ook gelijk een tweede sneeuwman. Tenslotte hebben we in de nabije toekomst Sinterklaas, haar verjaardag en Kerstmis! Zij is eigenlijk nog ons laatste "kind" en ziet ook helemaal uit naar al die cadeaugelegenheden.

De volgende stop is Giant. Bij het naar binnen gaan geef ik mijn kleingeld aan de rinkelende Salvation Army man met zijn rode keteltje. Dit is iets, wat je bij veel supermarkten terugvindt. Dat belletje hoort eigenlijk wel bij Kerst hier. Ik heb ook wel te doen met degenen, die daar de hele dag staan te rinkelen.

Binnen koop ik onder anderen baking soda om mijn tanden mee te poetsen. Volgens mijn mondhygieniste helpt dat de aanslag van koffie e.d. eraf te halen. Ik moet in december terug, dus tijd om het eens te proberen. Ik ben helemaal onder de indruk, mijn gebit ziet er meteen weer helemaal goed uit!

Terug naar de Giant, op mijn lijstje staan ook kleinigheidjes voor in de Sint schoen morgen. Dat valt niet mee, want we hebben met oudere kinderen te maken, maar het lukt wel. Ook neem ik weer een stel van de Griekse yoghurtjes mee. Dat merk blijft populair, er is nauwelijks iets van over. De inkoper van Giant vraagt zich vast af waarom, ik ben ervan overtuigd, dat ons gymgroepje er debet aan is, hi hi.

Omdat het weer zo slecht is en ik me niet lekker voel heb ik me voorgenomen rustig te gaan internetten. Maar als ik thuis kom blijkt het internet niet te werken. Nadat Rick me via de telefoon allerlei stappen doet ondernemen met onze server, blijkt, dat het aan onze provider ligt.

Na een telefoontje daarheen hoor ik, dat er problemen zijn in het gebied rond Washington. Ik wacht dus maar geduldig af. Maar een paar uur later ben ik nog niet online en het geautomatiseerde berichtje zegt nu niets meer over Washington. Dus nu wacht ik op een live persoon.

Na bijna drie kwartier op "hold" te hebben gezeten krijg ik "John" aan de lijn. Ik leg ons probleem uit. Hij kijkt niet eens naar onze gegevens en beweert, dat ze dachten, dat de lijn gemaakt was, maar die ging meteen weer down. Hoe lang het nog gaat duren, weet hij niet. Dus ik wacht maar weer, balend, want ik had zoveel kunnen doen vanmiddag.

Om vijf uur wordt het me te gortig. Weer bel ik om te kijken, of er al enige vordering is, want dit duurt wel erg lang. Onze provider, Speakeasy, heeft vrijwel nooit problemen en als die er wel zijn worden ze snel en netjes opgelost.

Dit keer krijg ik Trey te spreken. Die kijkt (gelukkig) wel naar onze gegevens en merkt op, dat wij niet eens deel maakten van het probleem, dat eerder in dit gebied speelde! Vakkundig leidt hij me door de stappen, die genomen moeten worden om weer online te komen. Dat werkt meteen!

Grrr, heb ik daar voor niets de hele middag aan verpest! Natuurlijk is het een enorm luxe"probleem", een middagje geen internet en gewoonlijk zou het me niet zoveel kunnen schelen. Maar ik had me nu voorgenomen een middagje te computeren en dan is het niet leuk.

Saskia gaat naar haar zoveelste verjaarslogeerpartijtje. Dit keer is het bij Aoife. Dit is kennelijk de leeftijd voor de grote logeerpartijen, want ook hier komen elf meisjes slapen.

En zo zijn Rick, Kai en ik weer samen voor het avondeten. Rick is nog steeds op een speurtocht naar nieuwe restaurants en hij heeft Eciti Cafe gevonden. Het blijkt een goede vondst: het menu is origineel en de prijzen zeer redelijk. Ik bestel de lekkerste wilde paddestoelen salade met geitenkaas en knoflook, die ik ooit heb gegeten! Er zitten vier verschillende paddestoelen in, waaronder cantharellen, waar ik dol op ben.

Thuis kijken we naar Super *M*anny. Eerst dacht ik, dat het verkeerd geschreven stond, maar het is een mannelijke nanny. Ik moet zeggen, dat ik hem zeer goed vind omgaan met het gezin. Ik ben benieuwd of hier meer afleveringen van komen. Weer eens heel wat anders, dan Nanny Jo!

Schrik bij Virginia Tech

Donderdag is Pilates dag en Sharon gaat er hard tegenaan! Sommige van de oefeningen vind ik een uitdaging om goed te doen. Een voorbeeld daarvan is op je zij liggen, leunend op je elleboog, andere arm omhoog, heupen van de grond en dan het bovenste been oplichten. Ik heb een vrij goede balans, maar dat is echt gewoon moeilijk!

Als het uur voorbij is plenst het van de regen, dus ik besluit een half uur op de elliptische machine erbij te doen. Rick heeft, toen het nog droog was, Cosmo al uitgelaten, dus dat hoef ik in dit rotweer gelukkig niet te doen. Ik blijf het heerlijk vinden, dat iedere machine bij Anytime Fitness zijn eigen tv schermpje heeft. Zo gaan de dertig minuten zo voorbij.

Thuis neem ik Cosmo toch nog maar even mee voor een wandeling. Op zo'n regenachtige dag kan hij niet de tuin in, waar hij meestal veel van zijn energie kwijtraakt. Het is een koude regen en harde wind en een paraplu heeft geen nut. We zijn dus beiden doorweekt als we terugkomen.

Gauw spring ik onder een warme douche en maak me klaar voor lunch. Drie van dames uit ons sportgroepje zijn deze maand jarig en dat gaan we vieren met een lunch. Marcella is zelfs vandaag jarig, dus ik vis een grappige verjaarskaart uit mijn collectie. Voor zo'n onverwachte gelegenheid is het handig wat kaarten bij de hand te hebben.

Als restaurant is Artie's uitgekozen en ik weet uit ervaring, dat daar maar weinig tafels voor meer dan vier personen zijn. Ik heb dus aangeboden, zodra het restaurant opent om 11:30 uur, te bellen om onze naam op hun lijst te zetten. Om drie minuten over half twaalf bel ik op en dan al is hun wachttijd voor een tafel voor zes 70 tot 80 minuten! Onvoorstelbaar!

Marcella en Pat komen me ophalen en de andere drie wachten al bij het restaurant. Opvallend is, dat iedereen zijn paraplu buiten bij de ingang laat liggen om die nattigheid niet mee naar binnen te nemen. Daar zitten hele mooie bij! Daar moet ik natuurlijk even een foto van nemen, de mijne is de Iejoor paraplu helemaal links (aan de andere kant van de ingang liggen nog zo'n twintig paraplu's).


Als ik zeg, dat je in Nederland niet gauw persoonlijke eigendommen buiten laat liggen, vertelt Pat, dat ze heeft gehoord, dat je in Nederland elkaars fietsen mag pakken. Nu ben ik al best lang weg uit Nederland, maar ik dacht toch echt, dat iemand anders' fiets pakken nog steeds stelen is daar.

Gauw vertel ik ze, dat dat zeker niet de bedoeling is! Stel je voor, dat ze naar Nederland zouden gaan en denken, dat het prima is om willekeurig welke fiets mee te nemen. Maar dat een buitenlander, die in Nederland is geweest, die indruk zou krijgen, vind ik, na zelf enkele malen het slachtoffer van fietsendiefstal te zijn geweest, niet zo verwonderlijk.

De lunch wordt dolgezellig. We lachen wat af! Vooral met Rosie, een wat oudere Colombiaanse, die ook nog eens de schoonzus van mijn Spaanse leraar blijkt te zijn. Kleine wereld! Ik kan er gewoon niet over uit, dat ik dit groepje gevonden heb! Het is precies, waar ik naar zocht, toen ik lid werd van het fitness centrum!

Ook het eten is, zoals altijd bij dit restaurant, super. Iedereen, behalve Pat, die de forel bestelt, neemt de gegrilde kipsalade. Vooraf bestellen enkelen een heerlijke crabdip. Omdat we hier zijn om verjaardagen te vieren komt er ook een stuk pompoencheesecake op tafel, met drie brandende kaarsjes erin. De jarigen blazen die uit en we proeven het alle zes. Meestal ben ik niet dol op pompoengerechten, maar dit is erg lekker.

Marcella zet me thuis af en dan zie ik een MSN berichtje van Katja: "Did dad tell you about the insanity here?" Gauw schrijf ik terug van niet. Het blijkt, dat rond kwart voor een een aantal studenten schoten dachten te horen. Natuurlijk reageert men daar juist bij Virginia Tech zeer serieus op.

Matts (Katja's vriendje) dorm werd onder "lock down" geplaatst, niemand mocht er meer in of uit. En de rest van de campus werd op de hoogte gesteld. Katja was bang, vooral omdat ze zag hoe nerveus haar scheikunde professor was (die natuurlijk 16 april 2007 van dichtbij mee heeft gemaakt).

De professor scheidde de meisjes van de jongens en de meisjes moesten in het midden van het lokaal staan, de jongens aan de buitenkant. Rick en ik vinden dat achteraf wat vreemd, tenslotte zijn jongens niet meer bestend tegen kogels, dan meisjes.

Net als Katja en ik MSN'en mogen ze van de politie terug naar hun dorm. Ook de dorm, die op lockdown zat, gaat weer open. Er is gelukkig geen teken van vuurwapens of schoten gevonden. Wel hebben ze een "nailgun" (spijkerpistool?) gevonden, dat waarschijnlijk op de een of andere manier door een paar jongens tot ontploffing is gebracht. Die jongens worden nu gezocht, want hoe komen ze aan die apparatuur?

We slaken dus een zucht van verlichting. Ik moet toegeven, dat een koude hand mijn hart greep, toen Katja schreef, dat er geschoten was. Alle herinneringen aan 16 april 2007 kwamen terug en nu zat mijn eigen kind daar. In ieder geval heeft dit hele geval de universiteit de kans gegeven hun nieuwe communicatiesysteem uit te proberen en dat bleek maar goed ook, want een deel daarvan functioneerde niet goed.

Als ik me er eenmaal van heb overtuigd, dat Katja helemaal veilig is, ga ik naar de nagelsalon. "T" maakt mijn nagels weer helemaal netjes. Ik vind het heel fijn als mijn handen er verzorgd uitzien. Ik heb verdikte knokkels door arthrose en verzorgde nagels maken, dat mijn handen er minder lelijk uitzien.

Rick komt thuis en we eten alweer een nieuw recept uit de crockpot. Dit keer is het kip met worteltjes, selderij, uitjes en aardappels. Daaroverheen gaat een blikje met champignonsoep en twee eetlepels boter. Het is niet mijn favoriet, ik heb liever iets kruidigers. Maar Rick, Saskia en Kai vinden het wel lekker en sambal maakt veel goed voor mij.

Voor het eerst ooit komt Laura 's avonds om een massage te geven. Eigenlijk bevalt me dat prima, want meestal heb ik na zo'n massage geen energie over. Ze begint met Saskia, die ook vanavond weer hoofdpijn heeft. We zijn het erover eens, dat Saskia geen goede houding heeft. Hopelijk kan een fysiotherapeut (waar ik vandaag een berichtje heb achtergelaten) daarmee helpen.

Zelf lig ik zo af en toe te creperen tijdens de massage! Mijn heupen zitten vast, maar mijn rug is het allerergst. Soms kan ik niet eens ademhalen, zoveel pijn doet het, als Laura haar ellebogen erin zet. Maar hopelijk zal ik er morgen de vruchten van plukken. Dit weer helpt ook absoluut niet mee! Maar ik weiger me eraan over te geven, mind over body!

Ansel Adams en Georgia O'Keeffe

Saskia heeft vannacht weer erg hoofdpijn gehad. Hoezeer zij er ook tegen protesteert, ik ga op zoek naar een fysiotherapeut. Ze kan niet eens per week een aantal uren school missen hierdoor.

Want dat gebeurt weer vanochtend. Ze heeft welgeteld twee uur geslapen en voelt zich dus misselijk van moeheid. Ik heb vreselijk met haar te doen en de dokter wuifde vorige week mijn zorgen hierom weg. Een fysiotherapeut lijkt me dus de volgende stap.

Met Cosmo ga ik een intervalloopje doen. Het is bewolkt, maar droog, en niet zo koud als gisterochtend, gelukkig. Het gaat lekker, in 35 minuten leg ik vijf kilometer af. Geen wereldtijd, maar er komt ook slecht weer aan en het lopen doet me pijn, zeker in het begin. Ik ben altijd jaloers op mensen, die pijnloos kunnen lopen. Mij helpt het de pijn verminderen, maar helemaal weg gaat die op het moment niet.

Saskia is inmiddels klaar om naar school te gaan en ik zet haar daar af. Eigenlijk wilde ik thuis ook nog een gewichtenroutine gaan doen, maar ik kan mezelf er niet toe zetten. Teveel spieren protesteren vandaag en bewegen is belangrijk, maar soms maakt gewichtheffen alles net iets erger.

In plaats daarvan maak ik me klaar voor een fotografiemiddag met Pat in Washington. Zij komt mij om half een halen en met de metro gaan we naar Metro Center. We gaan dit keer een ander deel van de stad verkennen, maar eerst willen we gaan lunchen.

Pat woont nog niet zo lang in dit gebied, dus dit keer ben ik de gids voor een Amerikaanse. Een van mijn favoriete restaurants in deze buurt is Zaytinya en daar is zij ook wel voor te vinden. Dit is een Midden-Oosters restaurant met een vooral Libanese keuken, waar je kleine gerechten bestelt, "mezze" genoemd.

We krijgen een tafeltje dichtbij het gezellige haardvuur. Helaas zie ik op het menu, dat mijn favoriete salade er niet meer op staat. Maar ach, dan moet ik maar wat nieuws proberen. Pat bestelt kippensoep en zalm en ik een salade en zalm. Zoals altijd is het superlekker! Dit restaurant is zeker een aanrader, want het is ook niet duur.

Na het eten beginnen we aan het verkennen van deze buurt. Als Pat de National Portrait Gallery ziet, herinnert ze zich, dat daar een Ansel Adams en Georgia O'Keeffe tentoonstelling is. Daar ben ik ook zeer in geinteresseerd, dus we gaan naar binnen.


De National Portrait Gallery

Zelfs na al die jaren hier vind ik het nog steeds bijzonder om zomaar een museum in te lopen. Dit is een Smithsonian museum en dus gratis. Tot onze verbazing worden zelfs onze tassen niet gecontroleerd, iets dat bij de Smithsonian musea op de Mall wel gebeurt.

De tentoonstelling is prachtig! Duidelijk hebben de twee artiesten tijd met elkaar doorgebracht. Soms heeft O'Keeffe precies hetzelfde als geschilderd, als Adams gefotografeerd heeft. Het is echt genieten deze kunst en geeft ons allebei weer inspiratie om zelf foto's te nemen.

We lopen na afloop nog even door een ander gedeelte van het museum. We kijken naar wat heel fel geschilderde schilderijen met Bijbelse voorstellingen, die mij niet kunnen bekoren. Dan zien we een heel aantal onderwerpen, gemaakt uit enkel zilver- en goudkleurige aluminiumfolie. Wat een werk en hoe kom je erop? Maar het staat in een nationaal museum, niet mis voor een artiest!


Allemaal folie!


Wij hebben genoeg gezien en gaan de waterkoude buiten weer in. In deze buurt staan een aantal mooie kerken. Wij fotograferen de buitenkant van een ervan en willen eigenlijk ook naar binnen. Maar geen van de deuren heeft hendels! We lopen dus maar door.




Detail op een gebouw



Lijnen in architectuur



Subway in het Chinees

Nu lopen we Chinatown binnen, de namen van alle bedrijven, zoals Subway en Starbucks, zijn ook in het Chinees geschreven. Een blok hiervandaan zien we de Chinese boog, de "Friendship Archway".


De boog over de straat

Dit is de grootste boog in de wereld buiten China en hij is in 1986 opgericht. Van dichtbij wordt duidelijk, dat hij wel een likje verf kan gebruiken. Dit is weer een voordeel van het samen zijn met een andere "fotografe". Dit is de eerste keer in vele keren, dat ik de boog heb gezien, dat ik hem echt kan inspecteren en proberen te fotograferen.

Meer boogfoto's:


De tijd begint inmiddels te dringen en we lopen terug naar het Federal Triangle metro station. Onderweg duikt Pat opeens een winkel in om haar fototoestel in haar tas te stoppen. Ze voelt zich niet veilig, als ze openlijk ermee rondloopt. Misschien is het omdat ik al 25 jaar bij dag en nacht in deze stad ronddwaal, maar onveilig voel ik me hier absoluut niet.

De metrorit gaat snel voorbij, aan gesprekstof geen gebrek. Pat zet me thuis af, waar Saskia nog niet is, die komt met de late bus uit school. Kai en Michael kijken een zeer grappige show op tv, zo te horen. En het huis ruikt heerlijk, want de crockpot staat te pruttelen.

We eten vanavond "Cowboy Grub" uit een van mijn crockpotkookboeken. Inderdaad een echt Amerikaans recept: draadjesvlees (stew beef in de supermarkt hier), hashbrowns (geraspte aardappels), gesnipperde ui en barbecue saus. Daarbij asperges en worteltjes en het gaat er bij iedereen goed in. Ik vind het elke keer weer leuk iets nieuws in de crockpot te proberen en vooral als de rest het ook lekker vindt!

Veteran's Day

11/11 Is hier in de VS "Veterans Day", een dag, waarop de veteranen van alle oorlogen geeerd worden. Dat wordt hier in Washington DC "gevierd" met kransleggingen, o.a. bij Arlington National Cemetery en het Vietnam Veteranen Monument.

Bij dat laatste komen ieder jaar ook een heel aantal veteranen uit die oorlog om te herdenken. Ik ben er een keer (toevallig) geweest en dat was zeer indrukwekkend. Die mensen moeten nog dagelijks met de angsten van toen leven.

Ook is het vandaag toevallig negentig jaar geleden, dat de Eerste Wereldoorlog eindigde. Ook daar hebben we in DC een aantal monumenten voor, maar niet zo groot, als voor de andere oorlogen.

Nieuwsgierig zoek ik het eens op en er zijn nog 10 veteranen uit de Eerste (!) Wereldoorlog in leven. De oudste is 112 jaar oud! Vooral als je bedenkt, dat mijn opa dit jaar 107 zou zijn en die is al 22 jaar geleden overleden, op 86-jarige leeftijd.

Terug naar het heden is het om het vriespunt, als ik naar buiten ga met Cosmo. Voor het eerst dit seizoen heb ik mijn skijack en handschoenen aan. Shelly komt me ook dik ingepakt tegemoet. We besluiten weer naar Nottoway Park te gaan.

Natuurlijk ruikt Cosmo het hondenpark en tot onze verbazing zijn er dit keer een paar honden aanwezig. Cosmo heeft deze uitlaat van energie vandaag kennelijk erg nodig, want ik heb hem nog nooit zo zien rennen hier. Er is een tien maanden oud Golden Retriever puppy, die maar al te graag meerent.

Als Cosmo uitgeraasd lijkt, roep ik hem bij me en tot mijn grote verbazing komt hij meteen en zit netjes recht voor me, zodat ik zijn riem aan kan doen. De afgelopen week was hij zeer ongehoorzaam en rende telkens het huis uit en luisterde niet, als ik "Come!" riep. Dus ben ik weer meer gaan trainen met hem en laten zien, dat ik toch echt de baas ben, en kennelijk werpt dat zijn vruchten af.

In mijn crockpot kookboek zoek ik een paar lekkere makkelijke, maar vooral nieuwe, recepten uit voor morgen en overmorgen. Alle recepten in dit boek hebben 7 ingredienten of minder en alles, wat ik er tot nu toe uit heb gemaakt, was zeer smakelijk.

Met mijn boodschappenlijstje en Cosmo, die al bij het opengaan van de zijdeuren de van inspringt, rijd ik naar Giant. Deze supermarkt is erg bezig met lagere prijzen en overal staan op de prijskaartjes vergelijkingen met competerende supermarkten. Het lijkt te werken, want het is drukker, dan ik het gezien heb op dinsdagochtend.

Behalve de avondmaaltijd benodigdheden staan er ook kniekousen (ja, bij de supermarkt!) en Griekse yoghurt op mijn lijstje. Daarom ben ik speciaal naar Giant gegaan, want alleen daar is het merk yoghurt te koop, dat ik lekker vind.

Cosmo kijkt zijn ogen uit in de auto en zit voorin, ooit nemen we hem op een langere reis mee, want hij vindt het heerlijk om mee te rijden. Ik heb opeens een enorme trek in pasta om op te warmen en Noodles & Company is vlakbij. Geen goede combinatie, want ik word er als een magneet heengetrokken.

In hetzelfde complex zit ook een Starbucks en daar bestel ik koffie met suikervrije caramel siroop en wat gestoomde melk, mijn tegenwoordige drankje daar. De "barrista" vraagt, of ik een paar minuten kan wachten, want de koffie wordt net gemaakt. Natuurlijk kan dat!

Als ik wil betalen, zegt hij, dat het niets kost. Dat snap ik niet, maar een gratis kop koffie gaat er nog beter in, natuurlijk. Ik wacht en zie, dat er nog iemand wachtte op een "gewone" kop koffie. Die man komt ook naar de kassa om te betalen, maar krijgt te horen, dat het gratis is. Dan legt de barrista uit, dat dat het beleid van Starbucks is: nooit op een kop koffie hoeven wachten. Is dat wel het geval, dan is die kop gratis. Mooi meegenomen!

Net op het nieuws heb ik gehoord, dat ook Starbucks de slechte economische omstandigheden voelt (logisch natuurlijk, het is veel goedkoper thuis een kop koffie te brouwen, behalve als je het gratis krijgt, zoals vandaag). In dit filiaal zou je dat niet zeggen, want het zit bomvol en er staat een rij om te bestellen.

Bij Noodles is het "krek hetzelfde": een lange rij voor ik aan de beurt ben. Ik bestel dit keer een Bangkok curry met kip. Er zitten lekker veel groentes bij, wat ik bij andere gerechten daar nogal eens mis.

Terug bij de van zie ik Cosmo achterin, terwijl hij meestal voorin alles zit te bekijken. Hij likkebaardt ook lekker en ik vrees, dat hij het vlees voor morgen en overmorgen in de boodschappentas heeft gevonden! Ik open de deur met vrees en zie dan een helemaal uitgelikt yoghurtbakje liggen. Hij heeft zich tegoed gedaan een van mijn yoghurtjes, met perzik onderin. Er is niets van over, maar ik ben opgelucht, want vreesde voor het vlees. Ik had er ook helemaal niet bij nagedacht, dat zijn neus natuurlijk te gast zou gaan. Weer wat geleerd!

Onderweg naar huis hoor ik op de radio, dat de American Humanist Association een reclame campagne gaat houden. Die zal op de metrobussen te zien zijn vanaf volgende week. Het is een controversiele campagne in het religieuze Amerika: een Santa Claus met de woorden: "Why believe in a god? Just be good for goodness' sakes." Dat laatste komt ook uit een bekend Kerstliedje hier (Santa Claus is coming to town). Ik vind de gedachte erachter heel goed, maar ben benieuwd, hoe het ontvangen zal worden. Dit is geen super christelijk gebied, er zijn veel verschillende religies, maar atheisme of agnostisch (ik) is nog steeds controversieel.

Met rasse schreden naderen de feestdagen en ik realiseer me, dat Sinterklaas over maar iets meer dan drie weken komt! Onvoorstelbaar, hoe dit jaar ook voorbij vliegt, maar dat zeg ik tegenwoordig ieder jaar.

We hebben een brochure van KaasnCo.com gekregen en die verkopen pure chocoladeletters. Rick vooral is daar dol op. Om de juiste letters te krijgen, moet je je bestelling inbellen. Vorig jaar was het een ramp met AllThingsDutch.com, hoe aardig die mensen ook zijn. Het blijft toch wel leuk om je eigen initiaal in chocolade te krijgen en geen "W", omdat dat de laatst overgebleven letter bleek.

Met KaasnCo heb ik heel goede ervaringen, dus ik stel een bestellingslijstje samen en bel op. Eigenlijk had ik verder moeten vragen, wie deze mensen zijn, want ik word in onvervalst Nederlands begroet. Efficienter heb ik nog nooit een bestelling gedaan. Mijn gegevens hebben ze al, dus ik hoef alleen mijn lijstje op te lezen. Chocolade letters, marsepein, chocolade Sint en Piet, suikerbeestjes, non-pareil Kerstkransjes en natuurlijk oliebollenmix staan erop. Zeker aan te raden, dit internet bedrijf met Nederlandse produkten, het hele telefoongesprek duurt vijf minuten!

Vanmiddag besteed ik vooral aan het lezen over de verschillende monumenten hier in Washington. Als ik rondleidingen wil geven, moet ik toch meer weten, dan op het moment. Nou, ik kan trots vertellen, dat ik heel wat meer over het Washington Monument weet, dan de gemiddelde persoon, nu. Er is zoveel te leren over deze stad, ik heb hernieuwd respect voor de gidsen op de verschillende rondleidingen.

Als avondeten eten we eindelijk de pasta maaltijd van vorige week. Rick en ik smullen van de met kip en prosciutto gevulde pasta "zakjes" en pittige saus. De kinderen hebben kaas tortellini met gewone tomatensaus. Daarbij eten we spinazie, want dat is een groente, die tenminste iedereen lekker vindt.

Op tv kijken we "The Biggest Loser" en ik zie weer het stel, dat ik iedere keer met Roger zie werken bij Anytime Fitness. Helaas wint de vrouw daarvan net niet de uitdaging om terug te komen op tv. Maar zo te zien hebben ze heel wat gewicht verloren met zijn tweeen!