Op de hoek van de straat een man met...

...net zoveel neuzen en monden als het jaar nog lang is. Het "raadseltje" van mijn opa was dus nooit zo mysterieus, als wij dachten. Wij verwachtten een monster op de hoek van de straat te zien staan, maar hij gaf die persoon (die er sowieso nooit stond) in de week tussen Kerst en Oud en Nieuw net zoveel ogen, neuzen, monden etc. als gewoon zou zijn in een gezicht. Nog twee dagen in het jaar? Dan net zoveel ogen, nog een dag net zoveel neuzen etc. Het duurde vele jaren, voor we dat als kleinkinderen doorhaddden.

Vanochtend slapen we op de een na laatste dag van het jaar lekker uit. Rick, Katja en Kai waren laat thuis na hun film. Het is alweer schitterend en redelijk warm weer. Ik ga een wandeling maken met Cosmo en bel intussen mijn zus. Cosmo heeft er vandaag weinig zin in en trekt me al gauw terug naar huis. Vreemd!

Morgenavond hebben we onze gebruikelijke Oud en Nieuw party, dus daarvoor moet ingekocht worden. Gelukkig heb ik na al die jaren wel een nette boodschappenlijst. Eigenlijk wil ik naar de enorme Whole Foods in Fairfax hiervoor, net als vorig jaar, maar Rick rijdt "per ongeluk" (volgens mij dus niet) naar Wegmans.

Omdat ik weet, dat ik vrijwel alles op mijn lijstje hier zal kunnen vinden, parkeren we maar. We beginnen met lunch en ik moet toegeven, dat hun halve sandwich met soep wel erg lekker is. Dit keer kies ik een baguette met prosciutto, verse mozzarella en tomaat. Daarbij een kop squash en perensoep, die ook heel erg lekker is. Rick houdt het bij de rosbief sandwich, net als vorige keer.

Op een paar dingen na vinden we inderdaad alles op onze lijst, maar het duurt wel een paar uur. Dit is zo'n gigantische supermarkt met zo'n enorm assortiment. De kaasafdeling alleen is een luilekkerland voor mij! Kazen geimporteerd van over de hele wereld vind je hier. Ik houd het bij belegen Goudse en brie, maar er is zoveel meer!

Voor we afrekenen neem ik een foto van Rick met ons "wagentje" (zeg maar gerust wagen) en hoe diep de winkel is. Meteen komt er een medewerkster op me aflopen, dat fotografie niet is toegestaan.

Dit is de tweede keer, dat ik er bij Wegmans op gewezen ben, dat dat niet mag. Ik heb al foto's gemaakt in Walmart, Target, Giant, CVS, Party City en meer en altijd hebben medewerkers dat gezien en er niets van gezegd. Ik vind het ook nogal overdreven van Wegmans, want op mijn foto zie je niets speciaals, behalve hoe groot het is.


Rick halverwege de winkel

Er worden geen winkelgeheimen mee vrijgegeven (ik kan me er nog iets bij voorstellen, als je specifiek produkten gaat fotograferen). Maar goed, ik zeg haar, dat ik hem uit zal wissen en doe dat dan lekker niet.

Thuis helpen de kinderen alles weg te zetten. Ze zijn alle drie thuis, Saskia heeft Shannon en Alexandra hier en Kai Charlie. Saskia en haar vriendinnen gaan voor Laura's parkiet zorgen. Katja gaat hardlopen, haar schema geeft vandaag 3 mijl aan.

Gewoonlijk besteed ik de hele oudejaarsdag aan het voorbereiden voor de party. Vandaag besluit ik al een paar dingen van tevoren te doen. Dat zal morgen al zeker een uur schelen.

De peppermint bark is zo populair, dat ik daar nog twee platen van maak. Ik moet mezelf ervan weerhouden de lepels niet af te likken. Het is ook zo'n lekkere combinatie, die witte chocolade met tot stof geslagen candy canes!

Daarna haal ik de overgebleven ham van Kerst, die ontdooid is, uit de ijskast. In de mixer maak ik het fijn en mix het met geraspte cheddar, celery, ui en mayonnaise. Ik laat Katja proeven of het lekker is en zij doet haar duim omhoog ter goedkeuring.

Dan begin ik aan de zalmsalade. De zalm moet helemaal zacht geklopt worden, dan wat uien, Worcestershire saus en mayonnaise erdoorheen. Gelukkig wordt deze ook goedgekeurd door proefster Katja.

Als laatste mix ik een zelf gemaakte whiskey cocktailsaus: mayonnaise, ketchup en wat whiskey. De kinderen zijn hier dol op, maar de cocktailsaus hier is altijd tomaat met horseradish. De saus gebruik om crabsalade te maken. Ik hol wat kerstomaatjes uit en daar gaat die salade morgen in.

Katja vraagt of we vanavond Ethiopisch kunnen gaan eten. Meaza in Falls Church, niet ver hier vandaan, krijgt goede recensies. Het is een gezellig restaurant met aan de muur geschilderde portretten van historische Ethiopische keizers. Ik ken wat dat betreft alleen Haile Selassie, maar die hangt er niet bij, of ik kijk verkeerd.

We bestellen een aantal verschillende gerechten, die op een enorm bord met onderaan een gigantische pannenkoek, worden geserveerd. Saskia bestelt een "speciaal" (lees: Westers) gerecht en krijgt dat op een apart bord.

De rest van ons krijgt een bordje met een opgevouwen reuzepannenkoek voorgeschoteld. Met stukjes daarvan moeten we de lekkernijen op het grote bord oppakken. Eten met je handen, dus.


Het enorme bord met verschillende gerechten (al van gegeten, dus alles is al wat door elkaar), Kai's pannenkoek op de achtergrond

Rick en ik hebben het al eerder gedaan, maar het is nieuw voor Katja en Kai. Leuk is om hen ook te zien smikkelen. Het eten is flink gekruid en de kinderen eten dat met smaak. Vooral Kai is enorm gegroeid qua etenssmaak. Het geeft me hoop voor Saskia.

Het restaurant zit, als we er aankomen, al vol met Ethiopiers, maar naarmate de avond vordert wordt het nog drukker. Duidelijk is dit een authentiek restaurant. Er zijn misschien drie tafels met Amerikanen, de rest is Ethiopisch. Leuk om te zien!

De kinderen hebben nog zin in dessert en dat is hier ook erg lekker. De meisjes kiezen Tiramisu en Kai een Neapolitan, want een soort Tom Poes blijkt te zijn. Het ziet er lekker uit, maar ik heb me al teveel tegoed gedaan aan de smakelijke hoofdgerechten.

De prijs van de gerechten is ook zeer aantrekkelijk: $10 tot $12! Het enige negatieve is de langzame bediening. Maar de serveersters en de eigenaressen zijn zo aardig, dat je daar niet over valt! Al met al zeker een aanrader, dit Ethiopische restaurant. Niet voor heel vaak, maar het eten is speciaal genoeg om er van tijd tot tijd terug te keren.

Thuis gaan de heren aan Gears of War 2 en Saskia, Katja en ik kijken Storm Chasers. Die mensen nemen flinke risicos! Alle drie hebben we intussen een laptop op onze schoot. Ik vind het een grappig gezicht.

Op de hoek van de straat staat een man met evenveel neuzen, als er dagen in het jaar zijn. Ik hoop, dat iedereen, die hier leest ook lekker oliebollen en appelflappen gaat bakken morgen. Gedeelde smart is halve smart tenslotte, ha ha! Verder voor iedereen een heel fijne jaarwisseling gewenst! Ik hoop jullie in 2009 allemaal terug te zien (al weet ik van 100+ van jullie niet, wie "jullie" zijn).

We zijn weer netjes

Maandag... wat is het toch een heerlijke dag in de vakantie! Geen supervroeg wakker worden na een druk weekend. Geen gesteun van Saskia, dat ze zo moe is. Geen 8:45 fitness klas voor mij, hoewel dat niets met de vakantie te maken heeft.

Katja is al om kwart voor acht op, want ze moet om negen uur werken. Heel moeilijk is dat voor onze nachtuil! Maar ze is een van haar paychecks (cheque, waarmee ze betaald wordt, ze gaat nu voortaan op "direct deposit" over, waar geen cheque aan te pas komt) kwijt en wil natuurlijk wel voor die periode uitbetaald worden.

Tegen negenen belt ze op, dat ze er niet in persoon had hoeven zijn, maar had kunnen opbellen. Nu moet ze een uur wachten, tot de winkel om tien uur open gaat, om te werken. Maar een uur later zien we Katja's nummer weer op de caller id verschijnen. Ze hebben teveel werknemers en Katja hoeft vandaag niet te werken. Zij baalt, om een ouderwetse uitdrukking te gebruiken, als een stekker!

Het is stralend weer en ik neem Cosmo mee voor een lekker lange wandeling. Het is wel een stuk koeler, dan de afgelopen paar dagen, maar nog steeds boven de tien graden, dus goed uit te houden. Tijdens het lopen bel ik Christine en we kletsen bij over hoe we Kerst hebben gevierd. Voor het eerst in veel jaren was onze Kerstavond niet met hen.

Om elf uur heb ik een personal training afspraak met Roger. Ik ga wat vroeger om me op te warmen en zie daar Niall ook fietsen. Zo grappig is het, om te ontdekken, dat allerlei buren ook lid zijn van dit fitness centrum. We zouden een keer een buurtworkout moeten houden.

Roger laat op zich wachten, dus ik begin maar alleen aan de gewichten. Als hij eenmaal verschijnt trainen we intensief. Roger vertelt over grote veranderingen voor hem volgend jaar, nu hij op tv is geweest. Leuk voor hem, maar ik hoop wel, dat hij bij deze "gym" blijft. Ik kan het niet genoeg zeggen, ik heb met heel wat personal trainers gewerkt en hij is verreweg de beste.

Gauw douche en lunch ik en dan gaan Katja en ik onze nagels laten doen. Saskia wil niet mee, want Laura komt. Die gaat morgen voor een week naar familie in Massachusetts en Saskia gaat voor hun vogel zorgen.

Thuis gaat Katja hardlopen. Zij traint voor de Virginia Beach half marathon eind maart. Ook Leah en Janet gaan die lopen. Ik zou graag meedoen, maar denk, dat dat teveel is voor mijn lichaam. Tijdens het hardlopen heb ik teveel pijn en dan hebben we het nog over een paar mijl, niet dertien! Misschien, dat ik me wel inschrijf voor het lopen ervan, maar daar moet ik nog even over nadenken vanwege blessures, die ik nu heb.

Kai en ik hebben een afspraak met Mona vanmiddag. Kai zegt nooit veel, maar zijn haar vond hij kennelijk te lang. Mona knipt zijn haar en het mijne wordt intussen geverfd. Maar Kai wil natuurlijk niet wachten tot ik klaar ben, dus Rick komt hem na de knipbeurt ophalen.

Met een glas witte wijn en het boek over mijn fototoestel, dat Rick me met Kerst heeft gegeven, kom ik de tijd prima door. Eigenlijk heb ik een hekel aan al dit gedoe aan mijn lichaam, maar het uiteindelijke resultaat maakt, dat ik me er toch telkens weer aan onderwerp.

Inmiddels heeft Rick een cd/MP3 speler in Katja's kevertje geinstalleerd. Dit was Katja's favoriete Kerstcadeau. Ze brengt ook zoveel uren door in die auto, het zeker te begrijpen.

Na het eten gaan Katja, Kai en Rick naar de bioscoop en Saskia en ik blijven thuis. Saskia maakt zich zorgen om haar vriendin Kaylee, die iets op haar hoofd heeft gehad en al uren wacht in de wachtkamer van de EHBO in het ziekenhuis. Daarom vermijden wij de EHBO, beter naar een urgent care clinic gaan, dan ben je sneller aan de beurt. Erg is het in ieder geval niet met Kaylee, stel ik Saskia gerust, anders was ze wel meteen aan de beurt geweest.

Op de hoek van de straat staat een man met net zoveel ogen, als er nog dagen in het jaar zijn. Ik kan het niet laten dit "raadseltje", dat mijn opa altijd zei, te herhalen. Onze reactie was kijken, wat voor vreemd figuur er dan stond. Ik heb enorm goede herinneringen aan Kerst en Oud en Nieuw bij mijn grootouders. Ik hoop, dat onze kinderen, ondanks het gebrek aan uitgebreide familie, zich onze feestdagen ook met plezier herinneren.

Warm weekend met een beetje Kerst

Zaterdag

Hoe het me lukt, weet ik niet, maar ik kan opeens zomaar tot tien uur echt uitslapen! Dat is me jarenlang nooit gelukt. Misschien hebben we wel een heel speciaal super lekker bed nu, dat zal het zijn!

Het is wat somber weer, maar heel warm voor de tijd van het jaar. Rick en ik gaan wandelen met Cosmo. Rick heeft altijd heel andere ideeen over een leuke wandeling dan ik. Ik loop liever in de natuur en hij zo stedelijk mogelijk. Ik schik me vandaag maar naar hem.

Zo lopen we langs de metro en over de brug in het metro station over de snelweg heen. Ik verwacht ieder moment een boze metro medewerker, omdat we met een hond door het station lopen. Maar die hebben het waarschijnlijk te druk, want het is enorm vol in de metro. Dit is niet eens een speciale dag, ik huiver te denken hoe overvol het op 20 januari zal zijn!

Aan de andere kant lopen we wel het bos in en inmiddels is het zonnig. Het wordt meteen zo warm, dat we onze jassen uitdoen. Het is werkelijk lenteweer zo, bijna 20 graden! We raken nog verdwaald in een buurt, omdat Rick per se bij huizen wil lopen, maar na zo'n zeven kilometer zijn we zonder kleerscheuren weer thuis.

Daar treffen we Katja en Leah bij de voordeur aan. Beiden maken zich klaar om te gaan hardlopen. Katja vraagt, of ik met haar mee ga en daar heb ik wel oren naar. Gauw eet ik wat en doe luchtiger kleding aan.

Katja wil drie mijl lopen. Ik doe mijn GPS om, zodat we de afstand bij kunnen houden. Katja klaagt, dat er teveel heuvels zijn, maar ik weet, dat dit parcours meer heuvel af, dan heuvel op gaat. We volbrengen de vijf kilometer in iets meer dan een half uur.

Het is zulk heerlijk weer, iedereen is buiten. Ik hoor Rick de hele tijd klagen, dat we geen sneeuw hebben, maar eerlijk gezegd is dit weer voor mij veel beter. Mijn pijn is beduidend minder, dan aan het begin van de week, toen het vroor.

Jennifer en Ray ruimen hun Kerstverlichting al op, maar dat vind ik nog te vroeg. Voor mij duurt het Kerstseizoen tot na Oud en Nieuw. Kennelijk vindt het merendeel van de buren dat ook, want zij zijn de enige "vroege vogels".

Het weer voelt natuurlijk helemaal niet Kerstachtig of einde-van-het-jaar-achtig! Ik zit lekker in het zonnetje met een Diet Coke en mijn boek "Merle's Door". Ik vind het een prachtig boek, maar het gaat over het leven van een hond en dat is op een gegeven moment afgelopen, helaas. Ik haal het vanmiddag nog net niet tot het einde en vraag me zelfs af, of ik het wel uit wil lezen, wetend, dat de tranen zullen komen.

Katja moet werken, Saskia is met vriendinnetjes naar de mall en Kai wil gewoon thuisblijven. Dus gaan Rick en ik samen Thais eten bij Busara. Er zijn hier in de buurt net zoveel Thaise als Chinese restaurants, maar Busara vinden wij de beste. Ook nu weer heb ik een heerlijk gerecht: scallops, snowpeas (NL?), wortels en mini mais met de lekkerste saus ooit.

Vanavond speel ik eerst Wii tennis met Saskia. Gelukkig word ik al iets beter, want makkelijk is het zeker niet! Belangrijk voor mijn spelletjes ego is, dat ik wel win met Scene It!, als Rick en ik dat later met Saskia en Shannon (die blijft logeren) spelen.

Voor het naar bed gaan zijn de dieren nog schattig:


Zondag

Alweer slapen we lekker uit, alleen lukt het me niet zo lang te blijven liggen als gisteren. Als ik Cosmo de tuin in laat merk ik, dat het een sauna lijkt buiten! Kwam het kwik begin deze week niet boven het vriespunt uit, bij het opstaan is het vandaag al 15 graden!

Rick en ik gaan, zoals 's zondags gebruikelijk, naar Starbucks voor koffie en ontbijt. We nemen ook gelijk een sandwich voor Kai en croissants voor Saskia en Shannon mee. Maar bij thuiskomst zien we een verschijning om half elf 's ochtends: Katja!

Voor het middaguur zien we haar meestal niet verschijnen, dus we hebben niet op haar gerekend met het ontbijt. Het blijkt, dat ze om elf uur moet werken, tot drie uur, want vanavond gaan we naar het theater. Blij is ze daar allerminst mee, maar ze heeft het geld hard nodig.

Janet belt of we nog gaan fietsen. Ik kijk naar buiten en zie de bomen heen en weer zwiepen. Even wil ik "nee" zeggen, maar verman me dan. Het is idioot warm buiten voor de tijd van het jaar en tegen dat beetje wind kunnen we wel.

Om kwart over elf gaan we op weg. Op de heenweg hebben we flinke wind tegen en bij tijden heb ik moeite vooruit te komen. Het is onwerkelijk om op 28 december zonder jas te fietsen en het dan nog te warm te hebben! We rijden tot het centrum van Herndon, zo'n zeventien kilometer heen. Daar is het leuk versierd voor de Kerst, maar het is te warm om dat gevoel te krijgen.

Op de terugweg vind ik het echt afzien! Ik ben toch heel wat gewend, maar de wind is zo hard, dat ik het heel zwaar vind op mijn mountain bike. Vooral het allerlaatste stukje, dat heel geleidelijk alleen maar omhoog gaat. Mijn water is op en ik heb dorst. Gelukkig is er een werkende waterfontein bij het "station" in Vienna!

Na meer dan twee uur en 34 kilometer zijn we weer thuis en ik voel mijn benen! Het is heel bewolkt, maar ik wil toch zoveel mogelijk van de warmte genieten. Na de lunch ga ik buiten op het deck (!) zitten lezen. Nu moet ik eraan geloven: het zielige deel van Merle's Door.

Terwijl ik daar zit, begint het te regenen. Binnen zijn Saskia, Samira en Alexandra druk met de Wii en Rick is aan het lezen. Ik weet, dat ik om het einde van dit boek zal moeten huilen, dus ga naar boven en laat mijn tranen de vrije loop. De liefde voor de hond spreekt zo uit het schrijven van de man, ik kan dit boek helemaal aanraden.

Gelukkig is er afleiding: we moeten ons klaar maken om naar Washington te gaan. We hebben kaartjes voor de laatste uitvoering van dit jaar van het Notenkraker ballet door het Washington Ballet. Kai heeft hier geen interesse in, dus gaan Rick, de meisjes en ik naar DC.

We zijn vroeg en parkeren vlak tegenover het theater. Katja heeft honger en wij wel zin in iets lekkers. De tijd van de show is een beetje vreemd, 17:30. We vinden Chef Geoff en bestellen er calamari en crab dip, die binnen de kortste keren komen. Het smaakt allemaal prima en de serveersters doen er alles aan om ons op tijd naar het Warner theatre te krijgen.

Daar blijken we heel goede plaatsen te hebben. De laatste rij weliswaar, maar wel met heel goed zicht op het toneel. Toen de meisjes klein waren gingen we bijna jaarlijks naar dit ballet. Maar in mijn herinnering was het ongeveer tien jaar geleden voor het laatst.

Toen danste Chelsea Clinton mee en dat maakte het bijzonder. Daarna had ik het gevoel het wel genoeg gezien te hebben. Maar dit jaar vroeg Saskia om erheen te gaan en wilde ik het eigenlijk ook wel weer eens zien. Kai had er geen interesse in, maar Rick en de meisjes wel.

Rick zegt dit ballet nog nooit gezien te hebben. Dat lijkt me sterk, maar het is ook al zo lang geleden, het kan best. Als Saskia al een keer mee was, herinnert ze zich er niets van. Dus alleen Katja en ik zien het voor de zoveelste keer.

Dit is een prachtig historisch theater met allerlei versieringen. Er zijn Tiffany lampen en zelfs de "EXIT" bordjes zijn Tiffany. Het is een mooie oud theater. Gelukkig zijn de stoelen wel vernieuwd en comfortabel.


Ook dit ballet is gegroeid. Was het voorheen een provinciale uitvoering, wat we vandaag zien zou zo in New York thuishoren. Het ballet is ook in de 21ste eeuw beland. Er zijn electronische effecten en prachtige achtergronden. Maar uiteindelijk zijn het de dansers, die de show maken. Wat een talent is hier te zien! De tijd vliegt voorbij en het is allemaal even mooi en elegant.

Vooral Saskia is helemaal onder de indruk en wil nu ook ballerina worden. Ook Katja vond het erg mooi en Rick moet toegeven niet in slaap gevallen te zijn, zoals hij had verwacht.

Na afloop hebben we trek en gaan op zoek naar een restaurant. Katja vindt naast het theater de Bluepoint Grill en besluit, dat dat het is. Ik ben er niet zo voor, maar goed. Vooral als blijkt, dat de helft van hun gerechten (vooral degenen, waar ik in geinteresseerd ben) niet voorradig is.

De serveerder vind ik ergerlijk. Hij probeert ons van alles aan te smeren, terwijl ze de helft van hun menu niet hebben. Maar uiteindelijk is de zalm erg lekker en ook de anderen smullen van hun maaltijd.

Al met al toch een heel gezellig einde van het Kerstseizoen. Volgend jaar hopen we weer "A Christmas Carol" bij het Ford's Theatre te zien, maar dat was dit jaar gesloten voor renovaties.

Boxing Day

Met moeite sleep ik mezelf uit bed. De rest van het gezin ligt nog op een oor, maar ik wil naar de laatste core training (voor mij althans) van het jaar. Gisteren heb ik nog geprobeerd Katja of Rick mee te krijgen, maar geen van beiden wilden al zo vroeg aan de fitness.

De 21-jarige dochter van een van de regelmatige deelneemsters komt vanochtend wel mee. En zij kreunt en steunt! Ik weet zeker, dat ze met hernieuwd respect voor haar moeder vertrekt. Ik wens iedereen in de klas alvast Gelukkig Nieuwjaar, want ik heb maandag, als de volgende training is, personal training met Roger.

Daarna gaan Sharon, de leidster, en ik nog op de lopende band. Het valt me op, dat ik een van de weinigen ben, die na de klas nog cardio gaat doen. Ik jog eerst een kwartier met een snelheid van ongeveer 9 km per uur. Daarna doe ik een kwartier interval, 7 km per uur lopen en 11 km per uur hardlopen, twee minuten van ieder.

Rick is op als ik thuiskom en tot mijn verbazing Katja ook. Leah heeft haar "vroeg" uit bed gebeld, want ze gaan zwemmen bij Oak Marr. Kai gaat in de basement met een paar vrienden Guitar Hero spelen en Saskia met een vriendinnetje naar Tysons Corner.

Rick en ik hebben een hele lijst met films, die we deze vakantie willen zien. Voor vanmiddag koopt Rick online kaartjes voor Bedtime Stories om half drie. De mall is hier tien minuten rijden vandaan, dus we denken ruim op tijd te zijn door om twee uur te vertrekken.

Maar we hebben buiten "Boxing Day" gerekend, wat volgens ons "boksend je een weg banen door een superdrukke mall" betekent! Zo'n drukte hebben we nog nooit gezien hier. Er is geen parkeerplaats te bekennen en zelfs de valet parking zit vol! Als we nog geen kaartjes hadden gekocht, waren we terug naar huis gegaan.

Rick zet mij bij de bioscoop af en ik leg gauw onze jassen op twee stoelen. Maar goed ook, want ook de bioscoop is afgeladen en het theater zit helemaal vol. Na een lange wacht in de rij om soda's en popcorn te kopen, heb ik nog niets van Rick gehoord.

Op mijn sms'je waar hij blijft, schrijft hij terug, dat hij zich nog steeds in parkeerhel bevindt. Ik ga dus maar naar de film kijken en hij zal sms'en, als hij bij de ingang van de bioscoop is. Eindelijk, na een uur zoeken en nadat hij drie kwartier van de film heeft gemist, vibreert mijn telefoon. Gelukkig maakt Rick het leukste deel van de film mee.

Bedtime Stories is een echte "feel good" Disney film. Het is een leuk verhaal, waarin Adam Sandler zijn neefje en nichtje een verhaal voor het slapen vertelt en bepaalde dingen in het verhaal worden bewaarheid. Het is heel leuk gedaan, dus een aanrader voor jong en oud (er zitten grapjes tussen, die alleen volwassenen waarschijnlijk begrijpen), vind ik.

Na afloop ontsnappen we het gekkenhuis van de mall zo snel mogelijk! Wat een mensen, zeg! Thuis vinden we Saskia en drie vriendinnetjes. Saskia heeft van een cadeaubon een kookspelletje voor de Wii gekocht. Ik vind de Wii erg leuk en wil er zo snel mogelijk de Wii Fit voor vinden (die is nu overal uitverkocht).

Katja hoeft vanavond tot haar vreugde niet te werken, dus is thuis voor het avondeten. Saskia heeft Laura te logeren en die maken tosti's met tomatensoep. Kai gaat met een vriend naar de film (Spirit).

Katja kijkt Rick eens lief aan en vraagt, of we bij Sakana kunnen gaan eten. Ze weet, dat ik daar al zo voor ben. We worden daar, zoals gewoonlijk, zeer enthousiast begroet en nemen met zijn drieen aan de sushi bar plaats. Het is goed om te zien, dat het restaurant vol zit, vooral met Koreanen.

We delen met zijn drieen onder anderen een paar van hun "rolls": de Monkey roll (met tonijnen en banaan, klinkt raar, maar smaakt heerlijk) en de Red Carpet roll (met tonijn en avocado).

Een van mijn cadeaus voor Kerst was de nieuwe Scene It! voor Xbox 360. Dat gaan Rick, Saskia, Laura en ik spelen. Het blijkt wel weer, dat ik niets weet van films, want ik verlies ernstig. Maar het is zo'n leuk spel, dat dat niet geeft.

Kerstmis

Saskia was gisteravond zo opgewonden, dat het haar nogal wat tijd kostte om in slaap te vallen. Misschien is dat vanochtend ons voordeel, want pas om half negen staan Saskia en Kai vol verwachting aan ons voeteneind. Ze hebben de traditionele Kerstboomversiering al naast hun bed gevonden. Ook dit jaar staat hun naam er weer op. Saskia krijgt een schattig sneeuwmannetje, Kai de kleren van de Kerstman (hoed, jas, broek en laarzen aan elkaar gehangen) en Katja, die nog niet op is, een engeltje met in haar hand drie hartjes met drie woorden: KATJA IS LIEF. Kai en Saskia vinden haar echter niet zo lief, want ze weigert op te staan. Ze proberen haar lief uit bed te krijgen en dan door op haar deur te bonken. Het heeft hetzelfde resultaat: geen. Uiteindelijk gaan ze met zijn tweeen maar bovenaan de trap zitten wachten tot Rick beneden klaar is. Die maakt koffie en warmt de Kerststol op, onderwijl luisterend naar Kerstliedjes op de satelietradio. Ik lig ook even te doezelen, maar om negen uur moeten Katja en ik eraan geloven, de twee jongsten houden het niet meer. Uit bed met ons! Rick en ik genieten van de Kerststol met spijs (van World Market, al kun je die op veel plaatsen krijgen hier) en, alweer een traditie eens per jaar, koffie met "iets" erin (Amaretto). De kinderen wachten ongeduldig (nu inclusief Katja) tot wij klaar zijn. Dan openen we een voor een onze "Santa" cadeaus. Dit zijn de grote wensen. Zo krijgt Katja een Zune met meer geheugen, omdat zij heel veel muziek heeft. Kai is dolblij met zijn mini-synthesizer en Saskia krijgt haar felbegeerde Wii (eigenlijk meer een familie cadeau, want alleen spelen is niet leuk). Van Santa Rick krijg ik een teleconverter lens voor mijn camera en Santa Petra geeft hem iets om satelietradio in huis te kunnen afspelen. De "stockings" gaan ook een voor een, wat ik wel zo leuk vind. Vroeger, bij Rick thuis, kreeg iedereen een stapel cadeautjes voor zijn neus en binnen vijf minuten was alles uitgepakt. Je zag dan helemaal niet, wat iemand van je zorgvuldig uitgezochte pakje vond. Vreselijk! Wij nemen er alle tijd voor. Na de stockings met vooral lekkernijen zijn de pakjes onder de boom aan de beurt. Saskia werpt zich op als uitdeel "Santa". Intussen lachen we om de katten, die de Kerst van hun leven hebben met allerlei catnip speeltjes. Cosmo daarentegen wil niets van zijn cadeautjes weten, helaas, en is overal bang voor. Het geluid van scheurend papier, de lichtjes in de boom, hij wil alleen maar bovenop mij zijn. Vorig jaar was dit helemaal niet zo. We laten hem dus maar in de tuin, waar hij zich beter thuis voelt. Het is lachen en blij zijn met de dingen, die de anderen voor ons hebben uitgekozen. Zoals we in het Engels zeggen, ik "make out like a bandit", zoveel leuke en bruikbare dingen krijg ik! Hieronder het lijstje, ik ben er superblij mee: - een teleconverter lens voor mijn fototoestel (maakt de zoemlens groter) - een afstandsbediening voor datzelfde fototoestel - een "tas" om mijn statief over de schouder te dragen - een paar 8 gb cf kaarten (van mijn schoonzus en Rick) - een mat voor Pilates (hoera, nu hoef ik niet meer de vieze gymmatten te gebruiken) - een bosu - speciale push up handvaten en een blogging boek (van schoonpapa) - oorbellen en dingen om niet uit te glijden op het ijs voor onder schoenen van mijn zus - lekkernijen voor het hele gezin van mijn broer - kookboek voor fibromyalgie patienten (van Rick) -- zeer aan te raden, ik zag al een heel aantal recepten, die makkelijk en gezond zijn - Mooie groen/blauw/zwart gebreide sjaal van Katja - dvd Horton Hears A Who van Kai - Zits boek van Saskia Na het uitpakken belt Ricks zus Lisa op. We kletsen even gezellig bij. Helaas heeft ze nog veel pijn aan haar sleutelbeen na haar ski ongeluk voor Thanksgiving. De neefjes en nichtjes spreken ook met elkaar. Lucas, onze oudste neef van 23, komt 7 januari deze kant op. Hij gaat het Marine Corps in en naar Quantico, Virginia. Moeilijk voor Lisa om zeker zeven weken niet met hem te kunnen communiceren, terwijl ze nu dagelijks praten. Maar ze vindt het fijn, dat wij tenminste in de buurt zijn. Daarna belt Rick zijn vader, die blij is met onze cadeaus, waaronder een enorm hakmes. Hij had niet gedacht, dat het zo groot zou zijn en ik grap met hem, dat hij in ieder geval veilig is, nu. Als hij met zo'n "bijl" achter iemand aan zou rennen, zou die doodsbang zijn, ha ha. Maar hij wil het mes gaan gebruiken om groentes te snijden. Ook dat gaat lukken. Aan mijn kant van de familie is niemand thuis, dus ik laat een berichtje achter voor mijn broer in Canada (die waarschijnlijk bij zijn schoonmoeder is, maar daar heb ik het telefoonnummer niet van) en zus in Massachusetts. Mijn zus belt een paar uur later terug. Ook zij hebben een heerlijke Kerst gehad. Onze pakjes zijn goed ontvangen. Mijn zus heeft het boek, dat ik haar heb gegeven, al voor een kwart uit! Dat was duidelijk in de roos! Leah en Raffi komen om cadeaus uit te wisselen met Katja. Die heeft echt nagedacht over haar cadeaus voor hen, want beiden barsten in tranen uit! Raffi krijgt een kalender met foto's, net als ik Rick ieder jaar geef. En Leah krijgt Uggs oorwarmers en is daar buiten zichzelf blij mee, omdat ze zo duur zijn (moet even toegeven, dat ik ook zou huilen, als ik die van een vriendin zou krijgen, nadat ik de prijs daarvan online opzoek). Het is maar goed, dat Katja een bijbaantje heeft. Leah en Raffi hebben ook cadeautjes mee voor Cosmo van Diego en Shawnee, hun honden. Tot mijn schande heeft Cosmo geen cadeautjes voor hen, daar heb ik geen moment aan gedacht! Cosmo is ook geen goede gastheer, want hij apprecieert de cadeaus niet. Hij is echt van slag met al het vreemde deze dagen! Samen met Rick maak ik ons Kerstmaaltje klaar. We dekken de tafel feestelijk met porcelein, kristal en kaarsen. Als voorafje hebben we crab cocktail met Nederlandse cocktailsaus (zelf gemaakt met mayonnaise, ketchup en wat whisky). Iedereen (behalve Saskia, die alleen de cocktailsaus lekker vindt) smult ervan! We toasten de Kerst met heuse Dom Perignon champagne, die Rick van zijn collega heeft gekregen. De kinderen proeven genoeg om te toasten, maar Kai en Saskia vinden het niet lekker. Katja mag van ons wel een glas, want ze gaat vanavond nergens meer heen. Rick en ik genieten van deze heerlijke drank, die we slechts voor de tweede keer in ons leven proeven. Wat een cadeau! De Kerstcrackers liggen op de borden en worden getrokken. Er zitten praktische dingen in, zo krijg ik een pen en Rick een flesopener. Alleen Katja krijgt iets onbestemds, waarvan het niet duidelijk is, waar het voor dient. Saskia en Rick dragen even de "kroontjes" en we lezen de flauwe grapjes voor. Ach, het hoort erbij. Het eten is ook heerlijk. Na de crabcocktail, die Kai zelfs lekker vindt, volgt het hoofdgerecht van ham, asperges, "scalloped" aardappels en puree (die laatste voor Saskia), en appelmoes. Als toetje heeft Rick verschillende soorten mousse van Dr. Oetker gemaakt: witte chocolade en melk chocolade. En dat in een bakje, gemaakt van chocolade. Het smaakt allemaal even lekker! Vanavond kijken we Kerstfilms op tv en speelt iedereen verder met zijn of haar cadeautjes. We hebben een super Kerstdag achter de rug! Hier is er morgen geen tweede Kerstdag, maar voor mij duurt dit seizoen tot na Oud en Nieuw, want zolang is iedereen in dit gezin vrij. Dit jaar hoeven de kinderen ook eindelijk eens niet op 2 januari terug naar school. Dat alleen al voelt meer ontspannen. Hoe was jullie eerste Kerstdag, waar ook ter wereld?

Kerstavond

We slapen allemaal lekker uit. Aoife logeert hier en als ik om kwart over negen beneden kom zitten de dames al op de computer. Ze volgen, waar Santa is op de Norad site. Saskia wil nog zo graag geloven en Aoife ook. Wij mogen niets zeggen over cadeautjes voor in de de sokken, bijvoorbeeld. Zelf vind ik het ook leuk om de schijn op te houden, dus ik speel lekker mee.

Kai werpt zich op om met Cosmo te gaan wandelen, dus ik ga naar boven op de elliptische machine. Na een episode van Supernanny heb ik er drie kwartier opzitten. Daarbij doe ik nog een kwartier oefeningen met gewichten en dan heb ik mijn beweging er voor vandaag weer opzitten.

Saskia bedenkt zich nu pas, dat ze nog geen cadeautjes heeft voor Aoife, Laura en Kaylee, die haar op hun beurt al wel cadeautjes hebben gegeven. Rick is druk met koken voor het buffet van vanavond, dus ik werp me op om me in de Kerstgekte te begeven.

Bij Barnes and Noble koopt Saskia een tas met Stephen Colbert erop voor Laura. Die is een enorme fan van hem. Aoife is ook een boekenwurm, dus daarvoor koopt ze een cadeaubon.

Rick wil graag vers brood voor vanavond, dus onze volgende stop is de Turkse bakkerij, Cenan's, in Vienna. Daar staat een rij tot buiten de deur! De eigenaar loopt te snauwen tegen zijn klanten, dat ze hun bonnen mee hadden moeten nemen en er hangt geen prettige sfeer! Daar bovenop zijn al hun lekker broden uitverkocht. Ik koop een baguette en een baguette van sourdough met verschillende zaden.

Dat is niet, wat Rick lekker vindt, dus ik ga toch nog maar naar Whole Foods. Dat had ik meteen moeten doen, want hier worden de broden aan een stuk aangedragen (toch vreemd, dat een bakkerij dat niet doet!). Saskia en ik delen een lekker warm broodje en ook het door Rick begeerde olijvenbrood is nog warm. Het is wel een gekkenhuis in de winkel, maar we staan redelijk snel weer buiten.

Als laatste gaan we naar Party Mania, waar Saskia een Webkinz voor Kaylee koopt. Ik ben blij, dat ik de zijwegen ken, want de hoofdweg door Vienna staat helemaal vast. Gelukkig kunnen we nu uit de drukte ontsnappen! Overal zien we UPS en FedEx wagens pakjes bezorgen. Arme Katja moet vanavond werken, ik benijd haar niet!

Thuis hebben Rick en Kai met vereende krachten de candy canes tot stof geslagen, zodat ik mijn peppermint bark kan maken. Ik maak vier bakplaten ervan, drie om naar de verschillende buren te brengen, en een voor hier, omdat Rick en de kinderen er ook dol op zijn.

Intussen maakt Katja zich klaar om te gaan werken. Op Kerstavond maken we ook altijd de cadeautjes, die de diverse familieleden ons gestuurd hebben, open. Katja doet dat gauw voor ze vertrekt en krijgt leuke dingen.

Als Katja weg is, pakken we de rest van de cadeautjes uit. Van mijn zus en schoonzus krijg ik o.a. leuke zilveren oorbellen. Mijn broer stuurde ons een pakket met lekkernijen om als gezin van de te genieten. En mijn schoonvader gaat er voor zorgen, dat mijn bovenlichaam nog sterker wordt, want van hem krijg ik Push Up Pro! Ook de anderen krijgen erg leuke dingen.

Saskia en Rick brengen de lekkernijen naar de buren. Het is een bordje met lebkuchen, peppermint bark en truffels geworden. Ook ons eiland in de keuken staat weer vol met ontvangen zelfgemaakte lekkernijen, vooral koekjes en fudge. Volgens Saskia is onze peppermint bark erg gewild in de straat. Ze had al een paar vragen gekregen, of het nog kwam.


Het is dit jaar voor het eerst in vele jaren, dat we niemand op bezoek hebben op Kerstavond. Christine belt, dat ze ons wel erg missen vandaag. Nou, wij hen ook, het was altijd heel gezellig de avond voor Kerst.

Rick en de kinderen hebben een heerlijk buffet klaargemaakt. Ik mocht niet helpen, omdat ik de peppermint bark al de hele middag had staan maken. Het smaakt er des te lekkerder door, hi hi! Er zijn versgemaakte gehaktballetjes, mini quiches, lekkere kazen, zalm, haring en meer. We zullen er nog diverse dagen lunch van eten!


Het geeft me een warm gevoel mijn gezin zo bezig te zien. Hopelijk komt Katja ook gauw thuis uit haar werk. Er zijn zoveel dingen om dankbaar voor te zijn in ons leven. Ik denk daar dagelijks aan, maar vooral zo met de feestdagen vervult het me. Deze week tussen Kerst en Oud en Nieuw is de enige, waarin we met zijn allen thuis vrij zijn en ik kan daar intens van genieten.


Om half acht ga ik met Janet, Paul, Leah, Leah's broer Jim en Leah's grootmoeder naar de kerk. Dit heb ik al jaren niet meer gedaan, omdat we gezelschap hadden. Maar ik vind het ook wel bij Kerstavond horen. Zij gaan naar de Emmanuel Lutheran kerk en vroeger ging ik ook naar de Lutherse kerk.

Bij binnenkomst krijgen we allemaal een kaarsje aangereikt. Het wordt een mooie dienst met mooie Kerstliedjes (Oh, Come All Ye Faithful and Joy to the World). De woorden van de liedjes worden op de muur geprojecteerd. De pastoor spreekt mooi over de problemen in de wereld, die geen vrede brengen, maar de innerlijke vrede, die God belooft.

Alle aanwezigen worden uitgenodigd om communie te nemen. Dit is de eerste keer voor mij, want met Ricks ouders gingen we altijd naar de Katholieke kerk en daar mogen niet-Katholieken geen communie nemen. Het gaat heel snel, ik krijg een wafeltje in mijn hand gedrukt en moet dat in wijn dopen. Al na twee liedjes zit iedereen weer en gaat de dienst verder. De snelste communie, die ik ooit heb meegemaakt.

Dan worden de kaarsjes aangestoken en zingt iedereen "Silent Night, Holy Night". Om kippenvel van te krijgen, zo mooi. Tot slot wordt er uitbundig "Go Tell It on the Mountain" gezongen. Wat een prachtig lied is dat ook.

Na de dienst rijden we nog even rond om naar Kerstlichtjes te kijken. Maar we zijn het erover eens, dat onze cul de sac een van de mooist verlichte straten is. Daar rijden dan ook al de hele avond "lichtjeskijkers" doorheen.

Katja is inmiddels ook thuis en we maken onze traditionele Kerstavond pijamas open. Ik krijg een leuke lichtblauwe van Rick. Saskia wil zich meteen gaan verkleden, maar eerst komt Leah nog een foto voor de Kerstboom van ons gezin maken.




Straks is het tijd voor "Santa", terwijl de kinderen in bed liggen met "visions of sugarplums dancing in their head". Wij zijn er klaar voor en Saskia vooral is enorm opgewonden. Voor ze gaat slapen gaat ze nog op mijn schoot zitten en vraagt mij, zoals ieder jaar, haar "The Night Before Christmas" voor te lezen.

Dan zet ze een bordje met koekjes en een glas melk neer voor Santa en strooit wat "reindeer food" (havermout met glitter) op de oprit. Dit kind vindt al die tradities prachtig en dat maakt het voor Rick en mij nog leuker!

Vrolijk Kerstfeest voor iedereen, die hier meeleest!!

"River Road" doet zijn naam eer aan

Saskia wordt op deze laatste schooldag van het jaar huilend wakker. Haar hoofd doet zo'n pijn en ze is zo moe, want ze had de halve nacht al hoofdpijn. Gisteren heb ik gesproken met fysiotherapie kliniek en die proberen een gaatje voor haar te vinden. Ik hoop, dat een fysiotherapeut kan zien, wat er mis is met Saskia's houding en haar daarmee zal kunnen helpen. Vandaag zal er op school toch niets worden gedaan, want de helft van de leerlingen is al op weg naar familie, dus ik bel haar af.

Als ik beneden kom vind ik Rick gebiologeerd voor de tv, want er is een spectaculaire reddingsactie onderweg. Met het vriesweer gebeurt het hier regelmatig, dat hoofdwaterleidingen springen. Vanochtend is een enorme leiding gesprongen tijdens het spitsuur en heeft een hoofdweg bij Washington, River Road (Ricks weg naar zijn werk in DC, maar hij is deze week vrij), in een razende rivier veranderd.

Er zijn een heel stel auto’s gestrand. Zo'n tien mensen zitten of zaten daarin vast. Het water zien we langs de auto's razen, volgens de verhalen is het meer dan een meter diep. Het is een spectaculair gezicht, maar je zult toch in een van die auto's zitten. Het is -10 buiten, dus er is gevaar voor hypothermia.

Met helicopters en een boot worden mensen gered, maar het is een precaire situatie. Er zijn electriciteitsdraden en bomen, die het vermoeilijken voor de helicopter. En de boot loopt vol, nadat de laatste twee slachtoffers bevrijd zijn. De brandweerman, die dat deed, moet met de helicopter gered worden.

De pijp, die gebarsten is, is 1,67 meter wijd, dus er komt een gigantische hoeveelheid water uit! 125 miljoen gallons (bijna 500 miljoen liter) water per minuut, wordt er gezegd! Onvoorstelbaar toch! Dat verklaart ook de kracht van het water, er worden zelfs enorme rotsen door vervoerd. (later hoor ik, dat dit ook op het Nederlandse nieuws is geweest)

Het is een wonder, dat er niemand ernstig verwond is geraakt. Nu moet ik zeggen, dat ik dit reddingsteam een aantal keren heb zien trainen bij Great Falls en dat water is nog wilder (in oktober verdronk een van de officieren tijdens zo'n training). Het is een heel gevaarlijk beroep, dat is zeker! Die mensen in training te zien is al indrukwekkend, laat staan in een echte situatie, zoals vandaag.

Door de kou wil Shelly niet gaan wandelen vandaag en ik eigenlijk ook niet. Rick belooft met Cosmo te gaan wandelen. Ik ga boven een half uur op de elliptische machine om mijn nodige beweging te krijgen. Heel fijn is het om met deze dagen toestellen hier thuis te hebben!

Rick stelt voor om naar Georgetown te gaan om daar de versieringen te bekijken en te gaan lunchen. Daar ben ik natuurlijk meteen voor! We vinden (met moeite) een parkeerplaats in de garage onder het Georgetown Park, de mall daar.

Het is bitterkoud en iedereen loopt diep weggedoken in sjaals en doeken. Wij kijken bij J.Pauls en Nathan's, maar geen van beiden lijkt ons wat. Ik heb wel zin om nostalgisch bij Mr. Smith's te gaan eten. Hier at ik een kwart eeuw geleden voor eerst!

Maar het is beduidend minder sjiek, dan een kwart eeuw geleden. De tafels en tafelkleden zijn van plastic en de stoelen ook. Ik ben blij, dat de vork, die we krijgen, tenminste wel roestvrij staal is! Maar het menu is nog hetzelfde: in de vorm van een krant.

Nu moet ik even uitleggen, waarom dit restaurant zo nostalgisch is voor mij (want Rick voelt "het" niet hier, hij doet mij een plezier). In de winter van 1983-1984 kwamen een nicht van mijn moeder en haar man uit Boston bij ons logeren (ik woonde destijds bij mijn ouders). Het was een barre dag met harde wind en vrieskou en zij wilden wel iets van Washington gaan zien.

Mijn ouders hadden daar helemaal geen oren naar, maar mijn broer en ik wilden wel met ze mee. Ik heb het in alle jaren sindsdien niet meer zo koud gehad op de Mall! Maar we hielden het redelijk uit en na een paar uur blauwbekken stelde de man van mijn moeders nicht voor om in Georgetown iets te gaan eten en drinken om warm te worden.


Georgetown

De keuze viel op Mr. Smith's, vooral omdat ze hier appeltaart met kaas serveerden, precies zoals in Boston, volgens onze gasten. Die appeltaart met kaas smaakte superlekker! En sindsdien kijk ik op menu's altijd of ze met kaas worden geserveerd, maar dat is nooit het geval.

Tot vandaag! What to my wondering eyes should appear... een stuk appeltaart met kaas en slagroom. En hoe vreselijk het ook klinkt, ik bestel het en het smaakt nog net zo lekker op deze ijskoude dag als een kwart eeuw geleden!

Op de terugweg naar de auto wil Rick nog even in de mall langs het Belgische chocoladezaakje, dat vroeger in zijn kantoorgebouw zat. Dat is al zeker twee jaar geleden, maar hij wordt nog steeds als een oude bekende begroet! We mogen ieder een van de overheerlijke bonbons proeven en stellen dan met veel moeite (want alles ziet er even lekker uit) een doosje met zestien bonbons samen. Mmmmmmmmm!!!!


Santa verveelt zich in deze mall!

Het verkeer terug is verschrikkelijk! Ik heb met Claudia om half drie afgesproken, maar bel haar om te zeggen, dat het drie uur zal worden. Ik neem een Kerstcadeautje mee voor Claudia. Zij is, naar eigen zeggen, verslaafd aan Starbucks en dus heb ik een giftcard daarvoor gekocht en daarbij een pakje met stroopwafels. Ze is er ontzettend blij mee.

Met Cosmo en Ranger gaan we naar het hondenpark, dat vlakbij Claudia's huis is. Het is waterkoud en ik ben er niet op gekleed. Ik dacht, dat we zouden gaan wandelen en in beweging blijven is goed voor mij. Maar nu gaan we in de ijskou op een bankje zitten en, al vind ik het heel gezellig, al gauw gaat alles pijn doen en voel ik mijn tenen en vingertoppen niet meer. Gelukkig hebben de honden inmiddels al lekker geravot, want ik houd het niet meer uit. Claudia begrijpt dat en gauw lopen we terug.

Het duurt serieus meer dan een uur, voor ik weer een beetje ben opgewarmd! Alles doet pijn en ik voel me miserabel. Dom, ook, ik wist natuurlijk dat stil zitten in de kou funest zou zijn! Ik doe mijn verwarmde vest aan en dat helpt wel. Dit is de eerste dag, dat ik het vest echt gebruik en ik vind het heerlijk!

Rick heeft al met zijn ouders de traditie om rond de Kersttijd bij de Serbian Crown te gaan eten. We hebben een paar keer een mindere ervaring daar gehad, maar dat weerhoudt hem niet. Dit keer gaat Kai met ons mee. Katja had ook gewild, maar moet werken en Saskia geeft er niet om en heeft Aoife te logeren.

Opvallend is, hoe stil het is in het restaurant! Wij zijn gewend aan een volle bak en ver van tevoren reserveren. Maar vanavond zitten er twee andere families en niet veel later blijven wij alleen over! In de bar wordt wel (irritant als gast om het restaurant, want dat is toch wat sjieker) karaoke gezongen en lijken meer mensen aanwezig. Maar zo populair als het ooit was is dit restaurant duidelijk niet meer.

Hoe dan ook, wij hebben er een lekkere maaltijd. Vooraf nemen Kai en Rick piroshki (of zoiets), pasteitjes met gehakt erin. Ik kies voor de Oesters Moskou: zes rauwe oesters met sour cream en zalm caviaar. Ontzettend lekker!

Als hoofdgerecht waagt Kai zich aan de leeuw cevapcici (worstjes van leeuwengehakt). Rick kiest voor de reerug en ik voor de antiloop met wilde champignons en rode wijnsaus. Ik moet zeggen, het is heel erg lekker voorbereid! Kai en ik (want ik proef van hem en hij van mij) kunnen na vanavond zeggen leeuw en antiloop te hebben gegeten.

Rick staat erop een toetje te nemen, al hoeft dat van mij niet. Ik laat hem dus kiezen en het wordt perzik (dat woord is bijna hetzelfde in het Russisch, blijkt!) flambe. Kai kiest de chocolade mousse. De perziken zijn, toegegeven, heel erg lekker, maar ik kan niet veel meer op. Al met al was dit wel een bijzondere maaltijd! Rick is ook helemaal blij, want hij heeft weer een speciaal vodka glas.


Onze geflambeerde perziken

Thuis treffen we Aoife en Saskia klaar om naar bed te gaan. Ook Kai wenst ons al gauw goedenacht. Rick heeft Katja naar haar werk gebracht, omdat er ijzel wordt voorspeld. Hij gaat naar de mall om naar een film, die ik niet wil zien, te gaan kijken.

Dus zit ik hier nu met Cosmo aan mijn voeten en mijn net opgeladen album van Trans-Siberian Orchestra om naar te luisteren. Morgen is het Kerstavond. Voor het eerst in vele jaren zullen we het met zijn vijven vieren, zonder verdere gasten, als Katja tenminste niet hoeft te werken! Ze is vergeten vrij te vragen! Maar ach, we passen ons wel aan.

Fijne feestdagen en een gelukkig, gezond 2009!

Van ons vijven:


Maandag

Helaas moeten Kai en Saskia vandaag en morgen naar school. Idioot vind ik het! Laat de ellenlange zomervakantie dan twee dagen minder lang zijn, zodat we tenminste een volle twee weken met Kerst kunnen hebben. Vooral Saskia is uitgeput en hoest nog steeds flink.

Gisteren heeft Rick Saskia's wiskundelerares ge-emaild over haar opmerkingen over Saskia's afwezigheid. Saskia had haar vrijdag gevraagd, hoe ze haar cijfer kon verbeteren en toen kreeg ze als antwoord: "Door vaker op school te zijn". Dat zat ons natuurlijk niet lekker, want wij weten ook wel, dat aanwezigheid belangrijk is, maar Saskia's gezondheid laat echt te wensen over.

Vanochtend krijgt Rick een email terug. Het spijt haar, als haar opmerkingen kort door de bocht overkwamen. Ze wist niet, dat Saskia zoveel gezondheidsproblemen heeft. Ze belooft met Saskia's powermath (een soort wiskundebijles op school, die had moeten voorkomen, dat Saskia een onvoldoende zou staan) lerares te overleggen en ook met Saskia te praten. Dat klinkt al een heel stuk sympathieker!

Rick blijft lekker in pijama rondhangen, maar ik heb om kwart voor negen mijn core training. Het vriest zwaar en waait hard, dus is werkelijk letterlijk ijzig koud. Rick belooft, dat hij met Cosmo zal wandelen, dus ik besluit na mijn training een half uur cardio binnen te doen.

Een van de dames is Joods (had ik niet verwacht, want noch haar naam, noch haar uiterlijk doet Joods aan) en vertelt, dat Hanukkah (ook wel Chanukah) vandaag is begonnen. Bij Hanukkah horen ook allerlei speciale dingen. Zo vertelt Marcella, dat ze gisteren de hele dag "latkes" heeft gebakken. Dit zijn aardappelpannekoekjes, die speciaal bij dit feest horen.

Na afloop wensen we elkaar allemaal fijne feestdagen. De meesten gaan op Kerstavond op reis naar familie. Al vind ik het altijd dolgezellig Kerst met anderen te vieren, ik zie ernaar uit om dit jaar rustig thuis met zijn vijven te zijn.

Al kijkend naar de laatste Daily Show van het jaar loop ik eerst een kwartier op de lopende band, want de elliptische machines zijn bezet. Na het kwartier is er een open en ga ik daar het tweede kwartier op. Ik heb het nog niet zo druk gezien hier!

Rick en ik hopen de grote menigte voor te zijn door vandaag onze inkopen voor Kerstavond en Kerstdag te doen. We gaan naar Wegmans daarvoor, want die hebben werkelijk alles. De parkeerplaats staat propvol, maar er gaat net iemand weg vlakbij de ingang. Dat is lekker, want het vriest nog steeds en is bitterkoud met de harde wind.

Om ons heen hoor ik veel mensen klagen, dat wij nu nooit lekker veel sneeuw krijgen met dit weer. Als er neerslag komt is het telkens te warm daarvoor en als het zo koud is, is het met een knalblauwe lucht (waar ik zeker niet over klaag!).

We beginnen met een vroege lunch. Rick en ik delen een baguette met rosbief, provolone en groente. Daarbij nemen we ieder een kop champignonsoep. Die laatste vind ik superlekker! Ik ben dol op champignons en deze soep is als fluweel, maar ook een beetje pittig. We vinden een tafeltje met een paar gemakkelijke stoelen en ik zou daar wel uren in kunnen zitten.

Maar de plicht roept. Gelukkig hebben we met de jaren een gestroomlijnde boodschappenlijst samengesteld, die niet eens zo lang lijkt. Op Kerstavond hebben we een buffet met hapjes en op Kerstdag een viergangen maal, maar allemaal makkelijk. Probleem is, dat Wegmans ronduit gigantisch is en iedere winkelbeurt hier minstens een uur duurt.

Ondanks, dat ik toch echt wat gewend ben, overweldigt deze winkel mij altijd weer. Vooral omdat de layout niet logisch is. Je kunt bijvoorbeeld op drie verschillende plaatsen kazen vinden en de crackers zijn door de hele winkel verspreid. Daar zal vast een strategie achter zitten, want het maakt het onmogelijk om even naar binnen te schieten voor een boodschap.

Maar ja, ze hebben dus wel alles en na anderhalf uur is onze lijst afgewerkt. Inmiddels is het ook een stuk rustiger in de winkel en hoeven we niet op een caissiere te wachten. Grappig genoeg is het buiten nog wel een gevecht om parkeerplaatsen en de onze is dan ook zo weer ingenomen.

Dit koude weer is funest voor mij en pijn maakt moe. Dus als alles weggezet is, ga ik plat. Alleen hebben we een huis vol kinderen. Heel gezellig, maar niet goed als je wilt rusten. Saskia en haar vriendinnetjes spelen piano en Katja en Raffi zingen beneden.

Mijn schuld, dat ik ze niet heb gezegd, dat ik ging liggen en nu ben ik te lui om op te staan. Ach, de rust helpt ook al en het geeft me ook wel een warm gevoel, dat ons huis altijd zo'n trekpleister is.

Als de deurbel voor de zoveelste maal gaat, sta ik op om open te doen. Een paar buurmeisjes komen de eerste Kerstlekkernijen van de buren langs brengen. Niet veel later arriveert het tweede bordje. Het onze zullen we op Kerstavond bereiden, als alle kinderen eindelijk vakantie hebben.

Rick heeft vandaag allerlei Duitse worsten gekocht bij Wegmans en maakt dat maaltje voor hem en de kinderen (aan mij is dat niet besteed). Ik word opgehaald door naaste buurvrouw Wendy. We gaan sushi eten bij Sushi Yoshi hier in Vienna.

In Wendy's pickup truck rijden we erheen en zij parkeert bekwaam op de kleine parkeerplaats. Het is maar goed, dat we een reservering hebben, want op maandagavond zit dit restaurant dus vol!

Dit restaurant onderscheidt zich door sushi of sashimi per stuk aan te bieden. Ook kun je een halve rol bestellen (drie stuks i.p.v. zes stuks). Zo is het mogelijk meer verschillende dingen te proeven.

Wendy en ik beginnen met edamame en bestellen sushi en sashimi a la carte. Daarbij krijgen we een gratis salade en miso soep.

Een van de dingen, die ik lekker vind in dit restaurant zijn de rauwe garnalen, waarbij de kopjes gefrituurd geserveerd worden. Ik denk dat te bestellen, maar ze komen zonder kopjes. Vorige keer heb ik ze toch echt wel gegeten, dus ik vraag de serveerster ernaar, maar die weet van niets. Jammer, want dit wilde ik heel graag eten vanavond.

Wendy heeft wel trek in meer, als we alles op hebben, en ik kijk ook nog eens naar de lijst. Opeens valt me op, dat ze nog een derde soort garnalen hebben. Ik vraag de serveerster of daar de kopjes gefrituurd bij worden gegeven en zij knikt ja. Ik waag het erop (want de taalbarriere is nogal groot, dus wie weet).

En jawel, hoor, de garnalen worden geserveerd met twee gefrituurde kopjes. En ze smaken voortreffelijk! Waarom ze om te beginnen niet even vertelde, dat ik dan dit soort garnalen zou moeten bestellen, is me een raadsel. Maar ik heb mijn garnalenkopjes op, tot grote hilariteit van Wendy. Dit zal waarschijnlijk een eeuwige grap tussen ons blijven: de avond, dat Petra eindelijk haar garnalenkopjes kreeg.

Intussen kletsen we bij, want vaak zien we elkaar niet, ondanks dat we buren zijn. Wendy's zoon Tom zit (net) bij de Coast Guard en ze is wat bezorgd, dat hij wel op de boot terecht is gekomen. Kennelijk is het allemaal heel geheim en kan ze alleen via via te weten komen, hoe het met hem gaat. Moeilijk, vooral omdat hij haar enige kind is.

Bij het afscheid thuis bedankt Wendy mij om de tijd te nemen met haar te gaan eten. Dat terwijl zij voor haar zieke ouders zorgt en een volle baan heeft. Met haar vergeleken heb ik tijd zat! Het is gewoon leuk om zo samen uit eten te gaan, ik hoop, dat dat ons in de toekomst vaker gaat lukken.

Levend Kerststalletje

Zaterdag

Vanochtend ben ik uitgenodigd bij de jaarlijkse Kerstbrunch bij Chris. Zij nodigt altijd zo'n 25 vrouwen uit de buurt uit. Ik loop erheen en breng een pakje stroopwafels mee als "hostess" cadeautje. Chris is er blij mee en vertelt, dat ze zichzelf er niet toe kan zetten de fotokaarten, die ik haar vorig jaar cadeau deed, te versturen. Een leuk compliment om te horen!

We doen ons tegoed aan de heerlijke quiches. Ik vind de florentine quiche en de champignon quiche erg lekker. Verder zijn er mini bagels met zalm en cream cheese en verschillende "broden" (ze smaken voor mij meer als cake, dan brood): banaan, zucchini en pompoen. Natuurlijk ontbreken de nodige koekjes ook niet, dus we verhongeren allerminst.

De conversatie is geanimeerd en het valt me op, hoeveel moeders van dochters, die een jaar jonger dan Katja zijn, aanwezig zijn. Het is grappig hen te horen over de dingen, die ons vorig schooljaar zo bezig hielden. Het was ook wel een heel enerverend jaar, erop terugkijkend.

Rond het middaguur neemt iedereen weer afscheid. Thuis bel ik Petra weer eens op. Het is alweer lang geleden, dat we bijgekletst hebben en we zitten dan ook zo meer dan een uur aan de telefoon!

Vanochtend vertelde Rick me in paniek, dat we nog geen reservering voor onze traditionele Nieuwjaarsbrunch hebben. Ik antwoordde, dat we toch naar het Sea Pearl restaurant zouden gaan, want die lieten ons een heel lekker brunchmenu zien, toen we ernaar vroegen. Ik bel het restaurant om een reservering te maken, maar ze hebben besloten toch geen Nieuwjaarsbrunch te doen.

Dat is flink balen, want het enige restaurant, waarvan ik weet, dat ze een Nieuwjaarsbrunch doen, is het Ritz Carlton. En die brunch kost $120 per persoon, dus dat is geen optie.

Na online gezocht te hebben naar brunches in Washington DC bel ik zeker 25 restaurants. Maar de meesten hebben geen Nieuwjaarsbrunch (meer). Eindelijk vind ik de Four Seasons in Georgetown, maar ook die kost $98, nog steeds te duur, dus.

Op een website wordt echter de Normandie Farm in Potomac, Maryland aangeraden. De website ziet er goed uit, het menu ook en het is zeer betaalbaar (althans in vergelijking met de andere brunches!). Ik bel ze dus gauw en maak een reservering. Ik ben helemaal blij, want ik had Katja al gezegd, dat we dan misschien dit jaar geen brunch zouden hebben. Meer dan $500 is echt idioot voor gewoon een gezellige maaltijd!

Rick is er intussen op uit met Kai en Saskia, die hun Kerstcadeautjes aan het kopen zijn. Hij belt tussendoor om te zeggen, dat hij het nog nooit zo druk heeft gezien. Saskia heeft zelfs een paar cadeautjes niet gekocht, omdat de rijen zo lang waren.

Katja vertrekt dus vroeg voor haar werk om zeker te zijn, dat ze een parkeerplaats kan vinden. Ik druk haar op het hart voor middernacht terug te zijn. Er is een "winter weather advisory" voor sleet en ijzel na middernacht en ik wil niet, dat ze daar doorheen moet rijden.

Na het avondeten zijn we uitgenodigd voor nog een Kerstfeestje in de buurt. Saskia moet babysitten bij de buren twee deuren verderop, die er ook zijn. Verder komen grappig genoeg ook een aantal van de buurvrouwen, die ik vanochtend al zag, maar nu met hun wederhelften.

Rick wilde eigenlijk niet gaan, want hij is moe van het shoppen, maar ik haal hem over voor een uurtje. We blijven echter veel langer, dan het uur, dat we hadden afgesproken. Dat komt niet in het minst door de heerlijk mousserende wijn met een framboos erin, die wordt geschonken. Dat is het fijne van naar huis kunnen lopen, we hoeven het geen van beiden bij maar een glaasje te houden.

Ook praten we gezellig met een Indiase buurman, die ook onze buurman was in onze oude buurt. Het is altijd interessant om te horen over zo'n verschillende cultuur, dan de onze. En natuurlijk horen wij hem uit over de beste Indiase restaurants in de omgeving. Om een uur of half elf gaan we huiswaarts, maar Jennifer en Ray, onze buren, waar Saskia babysit, blijven nog.


Hertjes met op de achtergrond ons huis en dat van de buren



Verlichting in onze cul de sac



De achterverlichting van ons huis

Katja vertelde ons gisteren, dat ze, voor ze naar huis kwam, brownies had gemaakt voor Justin, haar nieuwe vriendje. Een dormgenoot van Justin, Greg, grapte, dat hij ook wel brownies wilde hebben en Katja beloofde hem die na de Kerstvakantie te maken.

Maar op maandag, een regenachtige dag, ging Greg skateboarden (met een longboard, ik ben niet bekend met de specifieke termen, behalve dat Kai ook heel erg "into" skateboarding is). Hij viel heel ongelukkig en zijn schedel brak. Hij lag dagenlang in coma en Katja was er erg ontdaan van.

Bij thuiskomst vanavond lees ik op Facebook, dat Greg is overleden aan zijn verwondingen. Verschrikkelijk! Wat een tragisch iets is dit, zo'n actief joch gewoon uit het leven gegrepen! Als Katja thuiskomt uit haar werk vertel ik het haar voorzichtig en ze moet hard huilen. Vooral het feit, dat ze hem brownies beloofd had en die belofte nu nooit zal kunnen inwisselen, zit haar dwars. Het is ook zo onwerkelijk. Zo praat je met iemand en zo is hij er niet meer.

Intussen is het al flink laat geworden en is Saskia nog steeds niet thuis. We wachten en wachten en Saskia zegt erg moe te zijn (logisch, het is bij enen!). Om half twee belt Rick het mobieltje van onze buurman eens, waar ze blijven. Ze blijken de tijd vergeten te zijn en beloven meteen naar huis te komen.

Doodmoe ga ik naar bed, maar Rick vertelt later, dat Saskia pas om kwart over twee thuis was! Dat doe je toch niet met een dertienjarige babysitter? Hun excuus was, dat ze al zo lang niet uit waren geweest. Ik herinner me van vroeger, dat wij ons er zeer bewust van waren, dat we niet later dan middernacht weg konden blijven, als we een tienerbabysitter hadden. Enfin, we weten nu, dat we duidelijk moeten maken wat Saskia's limiet is.

Zondag

Na de rare nacht van gisteren slapen we allemaal lang uit. Ik heb weer zo'n periode, dat ik meer pijn heb in bed, dan er buiten, dus ik sta als eerste op. Net op tijd om de deur open te doen voor het bezorgen van onze Peapod boodschappen.

Als ik die heb opgeruimd, met Ricks hulp, die inmiddels ook weer (half) in het land der levenden is, ga ik op weg naar Starbucks. Daar is het enorm druk, maar de barrista's zijn efficient en ik ben al gauw aan de beurt. Met koffie en sandwiches rijd ik huiswaarts en met Kai en Saskia eten we gezellig ontbijt.

Katja komt pas een uur later kijken. Ze heeft al met allerlei vrienden en vriendinnen bij Virginia Tech gecorrespondeerd en is daardoor een stuk rustiger. Wel drukt ze Kai meteen op het hart om van nu af aan altijd een helm te dragen. Kai belooft dat plechtig (en ik hoop, dat hij die belofte houdt!).

Toen we wakker werden lag er wat ijs, dus Janet en ik besloten onze fietstocht niet door te laten gaan. Maar om een uur of half twaalf ziet het er veel beter uit en besluiten we er om een uur toch op uit te gaan. Dik aangekleed, want de temperatuur is niet ver boven het vriespunt, springen we op de fiets.

Het lijkt heerlijk weer, tot we op het pad komen. De voorspelde wind is wel degelijk aanwezig en met windstoten van meer dan 60 km/u rijden we naar het westen. Dat is aanpoten! We besluiten niet de hele tien mijl naar Herndon te rijden, maar in Reston na zo'n acht mijl terug te keren. Ik ben allang blij met de beweging, want mijn spieren zitten goed vast.

Na een uur en veertig minuten en 16,25 mijl, volgens mijn Garmin, zijn we weer thuis. Janet vroeg me onderweg, of we ons jaarlijkse Oudejaarsavondfeestje zullen hebben. Dat herinnert me eraan, dat ik de Evite daarvoor nog moet versturen! Een beetje laat, tien dagen voor het evenement, dus ik doe het meteen bij thuiskomst.

Leah komt met papier, want ze wil een Kerstbrief aan Jeroen schrijven in het Nederlands. Ik sta echt versteld, hoeveel van de taal ze al heeft opgepikt! Natuurlijk laat de spelling en ook de grammatica te wensen over, maar ik begrijp uit haar Nederlands, wat ze wil zeggen. Ik help haar de brief begrijpelijk te maken en ze vertrekt tevreden. Grappig, hoe zij echt kind aan huis is hier en Katja bij haar thuis. Ik merk ook aan Janet, dat zij echt om Katja geeft, net als ik om Leah geef als "derde dochter".

Na mijn douche kleed ik me lekker makkelijk in een ruime trui en mijn rode fleece pijamabroek met sneeuwmannetjes erop. Als Rick dat ziet vraag hij, of ik zo naar het levende Kerststalletje bij de kerk tegenover zal gaan. En het antwoord is: "Ja!" Sommigen hier (vooral tieners) lopen de hele dag in pijama, dus ik kan zeker naar een Kerstviering buiten in mijn Kerstpijamabroek.

Rick haalt Mexicaans voor het avondeten en dan gaan Saskia, Rick en ik naar buiten om het jaarlijkse Kerstverhaal bij de Vienna Baptist Church te gaan horen. We komen net op tijd aan om Josef en Maria en baby Jesus naar het stalletje te zien lopen. Dit jaar is er ook een echt ezeltje bij, dat herinner ik me niet van andere jaren.


Maria, Jozef en Jesus



De "partners in crime", Niall en Rick

Kerstliedjes worden door een onzichtbaar koor gezongen en een man vertelt het Kerstverhaal. Ik ben vergeten mijn kleine fototoestelletje mee te nemen om filmpjes te maken. De engelen lopen naar het stalletje en daarna de herders, groot en klein. Het is ijzig koud en ik voel het (letterlijk) in merg en been.


De engelen bij het stalletje

Na nog een liedje komen de drie wijzen (waaronder onze kennis Chris Thomas) en dan de finale met eerst "Angels we have heard on high" (een van mijn favoriete Kerstliedjes, maar de vrouw naast mij zingt heel vals mee, als nagels op een schoolbord) en tot slot "Oh Come All Ye Faithful", waarbij iedereen wordt uitgenodigd mee te zingen.


De wijzen (Chris in het paars, met spijkerbroek en gymschoenen, ha ha)



Het stalletje compleet



Aoife en Saskia met de schapen na afloop

Saskia en Rick gaan nog iets drinken en verder kletsen met Niall en Aoife. Ik heb het zo koud, dat ik me naar huis haast. Toch vind ik dit ook altijd weer een deel van onze Kersttradities. Katja en Kai zijn er te oud voor, want die bleven thuis, maar iets zegt me, dat Saskia hier nooit te oud voor wordt.

Stocking stuffers

Vandaag is Ricks laatste werkdag van het jaar, dus hij gaat er, ondanks het vroege uur, vrolijk op uit. Het is vreemd, want het voelt helemaal niet, alsof we zo dicht bij het einde van 2008 zijn.

Tijdens de core training vertellen een paar dames, dat ze gisteren naar Tysons Corner zijn geweest en daar was het helemaal niet druk. Ik hoop dus op soortgelijk geluk, want ik wil naar de mall om wat stocking stuffers te kopen.

Maar natuurlijk besluit iedereen, dat het vies weer is en dat dit de dag bij uitstek is om te gaan winkelen. Het begint er al mee, dat ik nergens een parkeerplaats kan vinden! Drie garages probeer ik en dan geef ik het op. Tysons heeft ook valet parking. Voor $5 wordt je auto dan voor je geparkeerd. Ik besluit mezelf op die luxe te trakteren.

Eigenlijk vind ik de stocking stuffers het leukste om voor te shoppen. Ik probeer altijd zo origineel mogelijk te zijn voor zo min mogelijk geld. Nu word ik daar dit jaar zeker bij geholpen, want overal is alles flink afgeprijsd.

Met een lekker warme koffie van Starbucks werk ik mijn lijstje af. Bij Claire's vind ik grappige dingen voor de meisjes.

De Kerstmuziek klinkt door de hele mall, er staat een lange rij ouders met kinderen te wachten om op Santa's schoot te zitten en ook in de meeste winkels staat er een rij voor de kassa. Iedereen is in een goed humeur, lijkt het.

Bij Bath and Body Works is alles halve prijs, als je er vijf van koopt. Ik besluit hun heerlijke body wash dit jaar als cadeautjes aan mijn vriendinnen te geven. Helaas is Katja's favoriete geur, Sensual Amber, uitverkocht in de spray, dus ik neem in plaats daarvan de lotion mee. Ik moet toegeven, dat ik me in moet houden niet meer te kopen. Hun produkten ruiken zo lekker, maar meestal vind ik ze te duur.

Als laatste op mijn lijstje staat Barnes and Noble. Hier hoop ik wat voor de "mannen" op mijn lijst te vinden en dat lukt goed. Voor Kai koop ik een ingewikkelde puzzel, die door een Nederlander is ontworpen. En voor Rick vind ik een Gumby en Pokey, figuurtjes uit een serie uit zijn kindertijd, waar Rick dol op was. Terwijl ik in de rij sta om af te rekenen, vraagt een mevrouw, of ik een Barnes and Noble lidmaatschap heb. Als ik beamend antwoord, drukt ze me een coupon voor 15% extra korting in de hand. Zij kon hem niet gebruiken. Heel aardig!

Buiten plenst het nog harder, dan toen ik aankwam. Mijn maag rommelt, want het is allang lunchtijd geweest. Even overweeg ik naar huis te gaan om te lunchen en dan verder te gaan. Maar de winkels op de rest van mijn lijstje liggen allemaal op de weg naar huis en ik ben bang, dat de lust me zal vergaan, als ik eerst huiswaarts ga.

Gelukkig liggen er bij World Market allerlei lekkernijen om te proeven. Het is niet genoeg als lunch, maar net genoeg om dat lege maag gevoel kwijt te raken. Dit vind ik een heerlijke winkel om in rond te kijken. Ze hebben waarempel stroopwafels, dus ook daarvan neem ik een aantal doosjes mee als cadeautjes. Verder koop ik hier een paar chocoladerepen voor in de stockings. Vooral op de Aero repen (net als Bros) zijn de kinderen dol.

Bij Big Planet Comics hebben ze Ricks favoriete stripbladen, zoals ieder jaar, al klaar liggen. Ook vind ik er een leuk MAD boek voor Kai. Hij vindt die humor helemaal te gek.

Mijn laatste stop is de ABC winkel. Hier in Virginia kun je wijn en bier in de supermarkt kopen, maar andere alcoholische dranken alleen in de ABC winkels. Daar koop ik een lekker flesje Baileys voor onze buren.

Vanochtend zag ik Jeanne, mijn buurvrouw, bij de sportschool. Zij vertelde, dat haar man, Ross, aan zijn achillespees is geopereerd en nu zes weken in het gips moet. Zijn achillespees was bijna helemaal doorgescheurd! Nog even en het was een spoedoperatie geweest, dus hij heeft geluk gehad. Maar het is natuurlijk helemaal niet leuk voor hen beiden, zo met de feestdagen.

Thuis tref ik een heel blije Rick aan, want hij heeft nu dus tot 6 januari vakantie! Helaas moeten Kai en Saskia maandag en dinsdag nog wel naar school. Ons schooldistrict is een van de weinigen in deze omgeving, dat niet de volle twee weken vrij geeft. Van mij mogen ze twee dagen van de zomervakantie afhalen, zodat de Kerstvakantie twee volle weken kan worden!

Met zijn tweeen gaan we langs bij Jeanne en Ross, die heel blij zijn met deze aandacht. Ross heeft net vandaag zijn gips gekregen en het is toepasselijk rood met groen. We drinken een wijntje met elkaar en bespreken de plannen voor de feestdagen. Zij gaan op Kerstavond naar haar ouders in Upstate New York (bij Ithaca) rijden. Jeanne heeft zes zussen en iedereen komt daar bijeen. Dat zal een huis vol zijn!

Hoog op Katja's verlanglijstje staat een etentje bij de Lebanese Taverna. Het wordt gezellig weer met zijn vijven uit eten. Katja en ik delen allerlei "mezza", heerlijk om mijn kind met dezelfde smaak weer thuis te hebben!

Onze Kerstverlichting buiten bestaat onder anderen uit blauwe lichtjes aan weerszijden van de oprit. Dat is ooit begonnen met het idee een "landingsbaan" voor de slee van Santa te creeren, toen de kinderen nog geloofden. Nu is het traditie geworden en krijgen we vanuit de buurt er ook allemaal complimenten over.

Alleen slaat aan de linkerkant de stop telkens door. Er moet ergens een kortsluiting zitten, waardoor de lichtjes iedere keer uitgaan. Dat kan natuurlijk niet, maar een paar dagen voor Kerst! Gelukkig heeft Rick wat extra dozen met blauwe lichtjes gekocht, want vrijwel ieder jaar sneuvelt er wel een snoer. Gelukkig blijkt het inderdaad aan een van de snoeren te liggen en branden de lichtjes weer fel.

Santa Claus is coming to town

Al ben ik wel gewend aan het feit, dat Katja niet meer thuis woont, ik vind het toch een heerlijk gevoel wakker te worden met het hele gezin onder ons dak. Zij blijft natuurlijk flink uitslapen, maar ik heb de laatste Pilates les van het jaar. Kerstmis en Nieuwjaarsdag vallen op donderdag, vandaar.

Het wordt een intensief uur en ik betwijfel, of het wel goed was voor mijn spieren. Na de training heb ik beduidend meer pijn, maar dat kan ook komen, omdat het zoveelste regengebied eraan komt. We hebben deze maand ongewoon veel grijze en regenachtige dagen. Het is net niet koud genoeg om te sneeuwen, telkens. Misschien maar goed ook, want rijden in sneeuw vind ik doodeng.

In de volledige veronderstelling, dat ik om kwart over tien met Kirsten heb afgesproken te gaan lopen, rijd ik met Cosmo naar Whole Foods. Daar verschijnt echter geen Kirsten. Ze is altijd wat laat, maar na een kwartier wachten ga ik maar zelf met Cosmo wandelen.

Voor de verandering loop ik eens naar het oosten. Zo krijgt Cosmo ook weer eens andere luchtjes te ruiken. Een paar weken geleden zagen we hier ook een groep herten en het lijkt echt of Cosmo zich dat herinnert.

Dit keer is het enige "wild", dat we zien de felrode cardinaaltjes. In de lente zingen die het mooiste lied, in dit seizoen maken ze alleen een klikkend geluid. Maar hun felrode kleur valt meteen op in al het grijze.


Dit cardinaaltje bleef netjes zitten

Bij elkaar lopen we zo'n vier mijl (ongeveer 6km). Het is waterkoud en de beloofde zon laat zich niet zien. Zo af en toe is er een straaltje, maar daar blijft het ook bij.

Bij Whole Foods haal ik een bak mandarijnen ($5 voor zo'n dertig vruchten) en een pond met drie verschillende pitloze druivensoorten. Dit is fruit, waar de kinderen van snoepen zonder erbij na te denken.

Katja slaapt nog, als ik thuis kom, maar ik maak haar met veel moeite wakker. We zouden samen gaan lunchen en dat wil ik niet weer om drie uur doen. Achteraf bedankt ze me, dat ik haar uit bed heb gebonjourd, maar ik hoop dat toch niet iedere dag te hoeven doen!

Katja heeft zin in Grieks eten, dus we gaan naar Amphora. Voor degenen, die "My Big Fat Greek Wedding" hebben gezien zou dit restaurant zo uit die film kunnen komen.

Het decor is sinds de opening in 1977 niet veranderd, maar het restaurant loopt goed. Natuurlijk is een van de redenen daarvan, dat de keuken goed is. Maar wat wel verandert, is het menu. Zo bestel ik dit keer een tonijnburger met mango salsa, die eerder niet op het menu stond. Toch is de clientele voornamelijk 65+, zo te zien.

Na een lekkere lunch gaan we Vienna in. Katja heeft op Ricks aanraden haar enorme toilettas op school gelaten en moet nu dus shampoo, conditioner, enz. enz. kopen. We stoppen dus bij Rite Aid . Daar loopt de manager rond en vraagt iedereen, of ze het naar hun zin hebben. Ik merk dat opeens weer meer, kennelijk is het een poging klanten te behouden.

Service maakt tenslotte nog steeds veel verschil. Met drie verschillende "drugstore" ketens binnen de mijl ga ik liever naar degene, waar ik meteen kan vragen, waar iets ligt. Ik ga graag naar Rite Aid, omdat het snel is, in tegenstelling tot CVS, waar altijd rijen staan voor de kassa. Anderen gaan liever naar CVS, omdat die kortingsbonnen geven.

De volgende stop is Pro Feed. Hier kiezen we de Kerstcadeautjes voor Cosmo, Sushi, Snickers en Meike. Ze hebben originele dingen en gezonde dingen (veel organisch), maar zijn ook duur! In ieder geval zullen onze viervoeters een prima Kerst hebben!

In de post vandaag komt Saskia's interim rapport. Kai heeft de zijne al binnen en die is heel goed. Die van Saskia heeft ook alleen maar A's en B+'s, behalve wiskunde, dat is een D+.

Daarbij staat commentaar: "Afwezigheden beinvloeden cijfers" en daar erger ik me aan! Alsof wij dat niet weten! Saskia worstelt de afgelopen maanden met haar gezondheid en wij houden haar niet voor de lol thuis.

Sterker nog, ik heb haar een aantal keren naar school gestuurd, terwijl ik haar liever thuis hield, omdat ze eigenlijk gewoon ziek was. Ik vind het heel vervelend voor Saskia. Ze wil zo graag, maar haar lichaam werkt niet mee. De suggestie, dat we haar maar om ieder wissewasje thuishouden, maakt mij dus best boos. Maar de meesten van deze leerkrachten zijn jong en hebben zelf geen kinderen. De overgang van basis naar middle school en dan vooral het veel vroegere opstaan is heel groot.

Zelf heb ik vanmiddag enorm veel pijn. Het is op dat "niet meer te negeren" punt. Als de hoofdpijn zo erg wordt, dat ik scheel zie, is het zover. Gelukkig komt Laura voor een massage! Hoe pijnlijk ook, ik weet, dat mijn nek het probleem is en dat voelt Laura ook. Ze werkt er goed aan na afloop voelt het een stuk beter!

Met mijn nieuwe verwarmde vest aan en Saskia's zachte met "bont" gevoerde deken over mijn benen vestig ik me op de bank. Dan gaat (natuurlijk) de bel. Onze buurmeisjes, wiens vader brandweerman is hier in Vienna, vragen of Saskia komt helpen om borden te schrijven, want Santa komt vanavond door onze cul de sac. Daar heeft Saskia wel oren naar.

Met een groepje volwassenen kletsen we tot we de sirenes steeds dichter bij horen komen. De kinderen zijn helemaal opgewonden en hebben posters met Merry Christmas geschreven. Eindelijk, zeker een uur na het aanbellen, zwellen de sirenes genoeg aan en komt de eerste fel verlichte wagen de straat inrijden. Achterin staat een opblaasbare Santa.

Dan gaan de kinderen uit hun dak, want de "echte" Santa komt in de historische brandweerwagen van Vienna binnenrijden. Er worden door de brandweermannen kleine candy canes uitgedeeld en Santa komt zelfs, bij wijze van uitzondering (want andere jaren niet), van zijn wagen af om de kinderen te begroeten. Na afloop zeg ik tegen onze buurman: "Alweer een Kersttraditie voorbij..." "Leuk, he?", antwoordt hij. En daar heeft hij helemaal gelijk in!


Saskia en ik spelen vanavond "Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet" in de Kerstboom. Mijn opa speelde dit altijd met ons en Saskia vindt het nog leuk om te doen. Grappig is, dat er in het Engels nu hele boeken mee zijn, de "I Spy" series. Mijn opa zal het wel niet uitgevonden hebben, maar het doet mij heel erg aan mijn kindertijd denken.

Holiday Market

Brr, het is weer flink koud bij het opstaan en vooral bewolkt. Dat maakt het extra moeilijk het warme nest te verlaten. Saskia heeft daar dan ook erge moeite mee vanochtend. Ze vertrekt maar net op tijd naar school.

Gelukkig regent het niet en wordt het ook niet meer voorspeld. Heel wat beter, dan in het begin van de week, toen leek het erop, dat het iedere dag zou plenzen. Ik neem Cosmo mee voor zijn wandeling en hoor de hele tijd harde sirenes. Het is werkelijk niet te beschrijven, hoe luid de sirenes zijn hier. Vooral van de brandweerwagens gaan ze door merg en been.

Ze blijven maar doorgaan en het lijken er meer en meer. Op een gegeven moment heb ik vanaf een heuvel uitzicht op interstate 66 en zie ze daar voorbij razen. Kennelijk is er een flink ongeluk gebeurt. Ik ben al (egoistisch) blij, dat het niet in onze buurt is!

Thuis zie ik het lichtje van het antwoordapparaat branden. Saskia is in paniek, want ze heeft voor twaalf uur een cheque van $10 nodig, anders krijgt ze "detention" (nablijven).

Gauw laat ik mijn plannen om mijn gewichtenroutine te doen (helemaal niet met tegenzin) vallen en rijd naar Thoreau. Ik sta er iedere keer weer versteld van, dat de administratie daar mij bij naam begroet! Het is een school met 900+ kinderen!

Een paar weken geleden zag ik een advertentie van de Holiday Market in Washington. Het leek me wel leuk daarheen te gaan en ik vond Pat meteen enthousiast ervoor.

Zij komt me ophalen en we parkeren haar van bij een vriendin van haar op de oprit tegenover het metro station. We nemen de trein naar Metro Center en via een hoge roltrap (de metro station hier staan daar bekend om) bevinden we ons opeens middenin een voor de Kerst versierd DC.

Onze magen rommelen en we lopen meteen door naar Clyde's. Dit is een gigantisch restaurant, maar het voelt, doordat het in veel kleinere kamers is verdeeld, erg knus. Tot onze verbazing wordt ons beneden verteld, dat er een kwartier tot twintig minuten wachttijd is voor een tafeltje. Maar we mogen wel aan een van de bars plaatsnemen en daar lunch bestellen.

We lopen naar boven en daar ziet het er helemaal niet druk uit. Bij de "host stand" (hier kun je vrijwel nooit zomaar plaatsnemen, maar word je een tafel gewezen) worden we allervriendelijkst ontvangen. Op onze vraag, of er een tafeltje vrij is, antwoordt de man met een brede glimlach: "Actually, there is a wait, but for you two ladies we can find something." En we worden meteen naar een leuk tafeltje gebracht.

Het is toch wel een waar spreekwoord: "De brutalen hebben de halve wereld"! Wat dat betreft is Pat net als ik, geen lijdzaam wachtend mens. Ze vertelt, dat ze meestal toch wel krijgt, wat ze wil, door vriendelijk door te zetten.

Telkens als ik met vriendinnen uit eten ga, merk ik, hoe overeenkomstig onze smaken zijn. Christine en ik bestellen vrijwel altijd hetzelfde, alleen kan ik met haar nooit iets met schaaldieren nemen, vanwege haar allergie. Gelukkig heeft Pat daar geen last van en we bestellen allebei de crabcake. De serveerster adverteerde die als zijnde 90% crab en daarmee heeft ze niet gelogen.

Pat haalt me nog over een dessert te delen. Het moet gezegd worden, dat zelfs ik, die niet dol is op desserts, moeite heeft te kiezen van hun lijst! Het wordt uiteindelijk een sinaasappelcake met geroosterde ananas. Werkelijk te lekker om te beschrijven!

Meer dan voldaan zijn we klaar om de Holiday Market te gaan verkennen. Tot ons genoegen komt de zon voorzichtig te voorschijn. De "Market" bestaat uit een paar straatblokken met tentjes. Er speelt een live ensemble Kerstliedjes en lokale artiesten verkopen hun kunst in de tentjes. Ook zijn er lekkernijen te verkrijgen, maar daar hebben wij geen interesse in na onze decadente lunch.

Het haalt natuurlijk absoluut niet bij een Kerstmarkt in Duitsland, maar dat is ook niet de bedoeling. We lopen van tent naar tent en zien veel leuke en originele sieraden. Ik koop een paar oorbellen voor Katja en Pat een paar oorbellen voor Katie, haar jongste.

Er zijn voornamelijk sieraden verkopers, maar ook een aantal fotografen. Pat en ik bedenken, dat wij ook wel samen zo'n tentje zouden kunnen huren en dan proberen onze foto's te verkopen. Vooral een fotografe heeft foto's, die ik vrijwel precies hetzelfde heb genomen. Het vergt een soort zelfverzekerdheid, die ik (nog) niet heb, om zo'n tentje te huren en je werk te verkopen.


Pat koopt nog een leuke modern geschilderde drieluik van het Washington Monument en Capitool en ik vind een Russisch doosje met een sneeuwman erop, voor mijn winter decor straks na Kerst. Na een uurtje hebben we alles gezien en besluiten naar het Witte Huis te lopen om de nationale Kerstboom van dichtbij te zien.


Onderweg komen we langs Ford's Theatre, dat nog gerenoveerd wordt, en het FBI gebouw. Verderop zijn het Warner Theatre (waar we na Kerst het Notenkraker Ballet gaan bekijken) en het National Theatre, waar Westside Story speelt op het moment.

Via het mooi versierde Willard Intercontinental hotel, waar alle belangrijke gasten van de president logeren, lopen we door. Zelfs het mooie klassieke gebouw van het Treasury Department is versierd met groen en strikken!


Bij het Witte Huis zien we allemaal keurig geklede mensen naar binnen gaan. Maar als we foto's van de voorkant willen nemen, mogen we niet verder. Een secret service agent stuurt ons terug.

Dan lopen we maar naar de Kerstboom, die omringd is door meer dan vijftig kleinere boompjes. Maar ook hier mogen we alleen gauw een foto maken en dan moeten we weg. De helicopter van de president wordt verwacht en het park wordt ontruimd. Wanneer het weer opengaat weet de Ranger niet.


Pat en ik bedenken, dat het werkelijk super foto's zou opleveren om de helicopter van zo dichtbij te zien landen. Maar we wachten en wachten en horen de Ranger dan zeggen, dat het soms een paar uur duurt. Het is al bij vieren, dus zoveel tijd hebben we niet.

We besluiten in ieder geval naar een plek te lopen, waar we foto's kunnen maken van de Kerstboom, Menorah en het Witte Huis. Daarvoor begeven we ons op het drassige gras. Ideaal is het niet, maar we hebben wel een goed uitzicht zo.

Als de helicopters (want het zijn er altijd drie, als de president wordt thuisgebracht) maar op zich laten wachten hebben we geen keus. Pat moet voor half zes thuis zijn en het is nog even lopen naar het Smithsonian metrostation.

We lopen naar het Washington Monument en zien langzaam de zon ondergaan. Dat creert mooie plaatjes met het Lincoln Memorial. En dan opeens horen we ze in de verte en daar verschijnen de drie legerhelicopters. Het is een machtig gezicht, ze vliegen over het Lincoln Memorial en wij nemen foto's.


Dan buigt een ervan af en twee vliegen richting Witte Huis. Op het laatste moment gaat een daarvan ook terug en landt de laatste op het gazon voor het Witte Huis. Daar staan allemaal mensen te wachten, waarschijnlijk degenen, die wij eerder naar binnen zagen gaan. Op het dak staan de Secret Service agenten en is die persoon, die we over het gazon zien lopen de president? Daarvoor is mijn zoemlens niet sterk genoeg, dus dat zullen we nooit weten.

Al met al toch wel bijzonder om de president zo te zien landen. Maar nu begint de tijd erg te dringen, dus we lopen gauw naar de metro. We stappen voor de stop van Metro Center in en dat betekent een zitplaats. Na Metro Center kun je het wel vergeten!

Pat zet mij thuis af, waar Kai aan het skateboarden is. Saskia babysit een paar kinderen, die ze niet kent. Katja belt, dat ze halverwege is, en Rick komt ook al vroeg thuis. We bestellen Chinees als avondeten.

Om half acht belt Katja, dat ze vlakbij is. Gauw bel ik het restaurant om er een General Tso's bij te bestellen. Gelukkig kan dat nog.

Niet veel later kunnen we Katja weer in persoon omhelzen. En dat gebeurt ook goed, heerlijk om mijn oudste weer aan te kunnen raken! Rick is naar Hallmark gegaan en heeft een paar nieuwe Kerstboomversieringen gekocht. Zo kan Katja ook haar eigen bijdrage aan onze boom doen. Nu kan de Kersttijd echt beginnen, met zijn vijven bij elkaar!

Terug naar de winter

Zo warm en mooi als het gisteren was, zo koud en somber is het vandaag. Ik ben blij, dat ik gisteren zoveel mogelijk buiten ben geweest! De temperatuurverschillen zijn soms zo enorm, van twintig graden gisteren naar amper 5 graden vandaag!

Er wordt de hele dag regen voorspeld, maar ik ga er toch met Cosmo op uit. Het miezert wat en is koud. Ik besluit een twee minuten lopen, twee minuten joggen en stel mijn Garmin daarop in. Zo vind ik het wel vol te houden, want het joggen houdt me warm. Na een tijdje wordt het zelfs waarempel droog en natuurlijk ben ik achteraf blij gegaan te zijn.

Karin komt me ophalen om samen te gaan lunchen. We gaan naar Jaipur, waar ze een werkelijk verrukkelijk lunch buffet serveren. Het restaurant zit gezellig vol en het gezin naast ons blijkt Noors-Amerikaans te zijn. We praten even over de overeenkomsten tussen Nederlands en Noors.

Gisteren heb ik dus een leuk wijnglas ingegraveerd voor Karin en zij komt ook met een kaart en cadeautje. Na het eten openen we het en ik krijg een prachtige ketting van haar. Hij is zilverkleurig en turquoise, precies mijn favoriete kleuren. Karin kent mijn smaak wat dat betreft heel goed. Ik zie ernaar uit hem te dragen.

We blijven tot ongeveer half drie nakletsen. Veel Nederlanders denken, dat je hier in Amerika niet kunt natafelen. Dit omdat de lege borden direct weg worden gehaald, als je klaar bent (een prima gewoonte, vind ik), en je na afloop meteen de rekening op tafel krijgt. Dat betekent echter allemaal niet, dat men je weg wil hebben. Je kunt daarna nog zo lang blijven zitten, als je wilt. Gewoon andere gewoontes, waar je aan moet wennen.

Saskia moet vanmiddag babysitten en belt netjes op om me daaraan te herinneren. Het is nog kouder, dan vanochtend, en ik ben blij, dat Kai Cosmo mee uit neemt. Kai neemt zijn baantje van de verzorging van Diego 's middags serieus en Cosmo profiteert daarvan, want hij mag altijd mee met zijn vriendje.

Inmiddels zijn er een stel Kerstcadeautjes gearriveerd. Ik ga naar boven om in te pakken. Ricks vader en mijn zus hebben er een aantal gestuurd, die onder de Kerstboom voor gaan. Bij de dollarwinkel heb ik leuke verschillende stukken pakpapier en Kerstkledingdozen gekocht. "It's beginning to look a lot like Christmas" met pakjes onder de bomen.

Rick heeft een Kerstborrel met zijn team bij Elephant and Castle in Washington. Hij vraagt, of ik ook wil komen, maar ik besluit toch van niet. Om te beginnen zouden de partners ook komen, maar toen werd het meer een teammeeting en geen van de andere partners zouden komen. Hoewel Rick liever had, dat ik wel kwam, zou ik me vreemd voelen, als enige partner daar.

De kinderen en ik eten een makkelijk pasta maaltje. En dan is het tijd om naar de finale van de Biggest Loser te kijken. Het is heel leuk om Stacey op tv te zien, ik zag haar vorige week nog hard aan het werk met Roger (die ook een paar secondes in beeld is). Helaas wint ze niet, al staat ze even bovenaan.

Het is onvoorstelbaar, hoeveel gewicht iedereen heeft verloren in zo'n korte tijd! Sommigen hebben bijna 50% aan gewicht verloren. Ik ben benieuwd, of ze nu inderdaad hun levenswijze zo veranderd hebben, dat ze het volhouden. Michelle wint, helemaal verdiend.