Zonnig en warm, de beste combinatie

Precies op tijd voor het weekend is al het natte weer vertrokken. Een stralend blauwe lucht en felle zonneschijn lachen me tegemoet als ik opsta. Helaas belt Mary Ellen ons wekelijkse loopje af. Zij heeft gisteren een colonoscopie ondergaan en voelt zich daar nog niet zo lekker van.

Met dit schitterende weer wil ik echt naar buiten en wel naar Great Falls. Ik krijg Saskia en Samira zover om mee te gaan en Cosmo springt natuurlijk ook enthousiast in de auto.

Tot mijn verbazing staat er geen file om het park binnen te komen, zoals meestal op een mooie zaterdag het geval is. Toch is het flink druk in het park, vooral met picknickende gezinnen. Ik kijk altijd mijn ogen uit wat iedereen allemaal mee heeft!

De meisjes en ik lopen eerst richting de dam om te kijken of we de adelaars kunnen zien. We hebben geluk, want aan de overkant van de rivier zit er eentje in de boom en niet veel later komt de tweede ernaast zitten. Helaas vliegen ze in tegengestelde richting van ons weg. Ooit hoop ik ze boven de rivier te treffen, zodat ik ze beter kan fotograferen.

Bij de uitkijkpunten over de watervallen is het een drukte van jewelste. Cosmo is heel populair, vooral bij de kinderen, en blijft geduldig zitten, terwijl ze hem aaien. Cosmo is echt een conversatiestarter, want iedereen wil weten welk ras hij is, waarom hij twee verschillend gekleurde ogen heeft en hoeveel kleuren er in zijn vacht zitten.


Aanvankelijk onder protest van Saskia gaan we het rivierpad ook lopen. Ik zeg haar, dat ik het hoe dan ook ga lopen en dat ze kan kiezen om het leuk te maken voor Samira en zichzelf, of de hele weg blijven zeuren. Ze kiest (gelukkig!) voor het eerste en voor ze het weten hebben de dames grote lol samen!

Op de terugweg stoppen we even bij Whole Foods om "reserve" Oude Goudse en crackers te kopen om mee te nemen naar het feestje vanavond. Het is al bij tweeen en de meisjes hebben honger. Bij Manhattan Bagel zijn de bagels helaas op, dus rijd ik snel door de McDonald's drive thru. Ik heb ontdekt, dat hun chipotle bbq gegrilde kip snack wrap erg lekker is.

Thuis ga ik even rustig op het deck zitten. Helaas moet er wel alweer met Off! gespoten worden, want de tijgermuggen (die echt zwart-wit gestreepte pootjes hebben) zijn er weer en die bijten ook overdag. Bovendien zie ik allemaal termieten vliegen. Nu is me vorig jaar door de exterminator verteld, dat die niet gevaarlijk zijn voor een huis, maar ik zie ze toch liever helemaal niet. Het vrolijke gezang van onze "tuin"cardinaal maakt veel goed.

Ricks collega Walt en zijn vrouw Jackie hebben hun keuken laten verbouwen en een aantal mensen uitgenodigd voor een wijn en kaasavondje om dat te vieren. Zij hebben een leuk townhouse in de Capitol Hill buurt van Washington.

Onderweg zien we, dat het een drukte van jewelste is langs de Mall. Er wordt volleybal gespeeld, gevliegerd, frisbee gegooid, gejogged en gefietst. De mogelijkheden tot recreatie in de stad zijn eindeloos.

Als we het Capitool gepasseerd zijn komen we langs Eastern Market. Daar wil ik al tijden een keer heen op zaterdag en het komt er maar niet van. Het ziet er gezellig en bedrijvig uit. Walt en Jackie wonen er heel dichtbij en Jackie biedt aan eens samen te gaan.

Het wordt een heel gezellig avondje met heerlijke wijn, kaas en worst. In de uitnodiging stond, dat het van vier tot zeven zou zijn, dus Rick en ik hadden ons voorgenomen na afloop bij Belga Cafe vlakbij te gaan eten. Maar voor we het weten is het negen uur en hebben we door alle lekkernijen niet meer genoeg trek om een heel maal te gaan eten.


De nieuwe keuken, de afzuigkap is een Miele (nee, ik ben niet jaloers, echt niet...)

Helaas weet ik ook, dat ik morgen vrij vroeg op moet, dus we nemen met moeite afscheid. Onderweg naar huis hebben Rick en ik toch nog wel zin in iets kleins, dat niet met kaas of worst te maken heeft. We bestellen een paar gezonde voorafjes van Tara Thai en halen die op. We weten nu, dat de restaurants op zaterdagavond tot elf uur open blijven.

Zondag

Om half negen heb ik met Janet afgesproken te gaan fietsen. Het hele huis ligt nog in diepe rust, als ik opsta. Gauw drink ik wat koude koffie van gisteren (best lekker, moet ik zeggen) en eet een Special K reep om iets in mijn maag te hebben.

Omdat de versnellingen van mijn fiets het telkens begeven, besluit ik vandaag Ricks fiets te nemen. Als ik naar buiten rijd, valt het me op, dat alles nat is. Janet vertelt, dat het, toen zij om zeven uur opstond, nog plensde van de regen. Daar heb ik niets van gemerkt, want ik stond pas om kwart over acht op.

Gelukkig is de regen nergens meer te bekennen en schijnt de zon nu uitbundig. Het is nog wel wat koel en ik rijd vandaag in mijn "patriotische" Nederlandse pak: mijn oranje voetbalshirt met daar overheen een blauw jasje met "Holland" erop.

Zo vroeg in de morgen op zondag is het W&OD pad nog erg stil en we zien allerlei dieren. Janet is vooral onder de indruk van de vos, die net voor onze fietsen het pad overschiet. Gezien het feit, dat een paar herten op vrijdag ook bijna een fietser omver liepen, letten we nu goed op het struikgewas langs het pad. De dieren kijken duidelijk niet eerst links en dan rechts voor ze oversteken!

Ricks fiets fietst heerlijk en voor we het weten hebben we meer dan tien mijl (16km) gereden. In Herndon is hun lentefestival gaande (zoiets als Viva Vienna hier vorig weekend) en wordt het pad omgeleid. Dat is ons teken om terug te gaan. Vooral ook, omdat Janet hierna met een andere vriendin nog eens een stuk zal gaan fietsen.

Thuis tref ik een heerlijk Starbucks ontbijtje aan, dat Rick speciaal getimed heeft voor mijn terugkomst. Saskia en vriendinnen zijn intussen druk bezig met voorbereidingen voor een limonade standje om geld in te zamelen voor de Relay for Life (Saskia's pagina, de Relay is zaterdag, alle donaties worden uitermate op prijs gesteld).

Rick brengt de meisjes naar het W&OD pad om hun drankjes te verkopen en ik breng Kai naar Claudia voor zijn bijles. Mary Ellen is vanochtend eerst naar de kerk geweest, dus we doen ons loopje laat. Saskia is een lepel vergeten om de lemonade mee te roeren, dus we lopen dit keer naar het Community Center. Daar koopt Mary Ellen een beker lemonade, want ze heeft enorme dorst.

Na 3,5 mijl lopen zijn we weer thuis. Ik heb mijn beweging voor vandaag wel gehad en denk lekker te gaan uitpuffen op het deck. Maar zodra ik zit gaat de telefoon. Saskia is in de modder gevallen en er is niet zoveel enthousiasme voor de limonade, dus willen de dames opgehaald worden.

Als ik naar buiten loop vertelt Jimmy, Leah's broer, me nogal bezorgd, dat Katja net een flinke smak heeft gemaakt. Diego en Cosmo renden van achteren tegen haar aan en zij vloog door de lucht, landend op haar arm en hoofd. Dat laatste vooral vind ik eng. Ik denk dan meteen aan Natasha Richardson, die dacht, dat er niets mis was en een paar uur later dood was. Gelukkig lijkt het met Katja wel mee te vallen.

Samen met Katja haal ik Saskia, Samira en Alexandra op. Al met al hebben ze toch 75 dollar verdiend voor de American Cancer Society. Dat is niet niets voor enkel wat limonade, natuurlijk.


Rick en ik vinden het fijn te zien, dat de meisjes ook echt eraan werken geld in te zamelen en het evenement niet slechts zien als een leuke "sleepover". Saskia is er erg serieus mee bezig, maar van sommige meisjes krijgen we het gevoel, dat ze het maar een grappige avond vinden. En dat is natuurlijk niet de bedoeling.
Dit weekend wordt het grootste wijnfestival in dit gebied gehouden bij Bull Run. Ik vind het altijd erg leuk de verschillende wijngaarden van Virginia bij elkaar te zien (deze staat staat op de vijfde plaats in de VS qua aantal wijngaarden). Rick offert zich (wetend, dat ik dat straks met het bierfestival zal doen) als BOB (designated driver).

Na alle drukte van vandaag zijn we er pas om half vijf, terwijl het festival om zes is afgelopen. De toegangsprijs liegt er niet om: $30 voor wijnproevers en $22 voor designated drivers. Maar wij hebben geluk, omdat we zo laat aankomen krijgen we $10 korting per persoon! Dat scheelt nogal (en langer hebben wij bij zo'n festival niet nodig om rond te kijken).

Onder de kleurige tenten staan allerlei wijngaarden, sommigen bekend, anderen niet. Ik proef vandaag voornamelijk witte wijnen, maar ben vooral op zoek naar lekkere rose's. Dat wijntype is nog nieuw voor de VS, pas de laatste jaren zijn er verschillende varianten van op de markt. tot mijn genoegen bieden een heel aantal wijngaarden een rose, varierend van heel droog tot super zoet.


De beste rose komt van Kluge Estate, dichtbij Charlottesville. Een Fransman vertelt ons heel enthousiast over hun wijnen. , niet zo duur met $10 per fles.
Wij kopen twee flessen van hun rose, want die is echt super en, voor een Virginia Winery niet duur.

Rick mag met zijn armband gratis water en soda drinken. Hij kiest daarvoor Root Beer, iets, wat ik maar niet lekker kan vinden. Het smaakt voor mij naar tandpasta! Bij diverse andere standjes kun je ook snacks proeven. Virginia pinda's in allerlei smaken, organische kazen en kaneelamandelen, bijvoorbeeld.

Verder staan er nog standjes met aan wijn gerelateerde dingen langs de kanten. Daar vind ik een wijnglashouder, die om je nek gaat, met de kleuren van Virginia Tech. Superhandig en leuk voor dit soort gelegenheden, maar ook voor feestjes. Als ik opmerk, dat VT eigenlijk de enige school is, die je ooit aantreft, vertelt de verkoopster, dat die school het goed geregeld heeft met het verkopen van hun merknaam. Andere scholen lopen wat dat betreft volgens haar nog erg achter. Natuurlijk verdient VT aan de verkoop van hun logo, dus hoe meer hoe beter.

Na heel wat kleine slokjes van allerlei wijnen, zoet en zuur, geproefd te hebben, vind ik het prima, als er om half zes wordt aangekondigd, dat de wijnproeverij voorbij is. Het zou me verbazen, als al die slokjes zelfs bij elkaar een glas wijn waren, dus ik voel me absoluut niet tipsy. Zo om me heen kijkend zijn anderen dat zeker, dus die designated driver is een heel goed iets! Voor we het festival binnenreden stonden er al borden, dat er vandaag extra gecontroleerd zal worden.

Wij merken van die controle niets en komen net thuis, als Katja en Saskia terugkomen uit het zwembad. We bestellen gemakkelijk pizza van Vocelli. Dat is absoluut mijn favoriet, hun knoflook spinazie pizza is een bonk groentes en champignons. Heerlijk!

Nu is het acht uur en ik zit nog buiten, al begint het koeler te worden. Wat een superweekend weer en de belofte, dat de komende paar dagen nog zo lekker blijven. Ah, zomer!

Tot slot een terugblik. Saskia moet voor geschiedenis foto's van haar babytijd insturen. Deze vinden we heel leuk: Katja (net 3 dagen zeven jaar oud) is "hear no evil" (horen), Kai (toen bijna vijf) is "speak no evil" (zwijgen) en Saskia (net vijftien maanden oud) is "see no evil" (zien). Zo grappig om te zien, hoe Katja en Kai Saskia's actie al bijzonder vinden. Lang vervlogen tijden!

Een rondje Amerikaanse regering

Donderdag

Ondanks de sombere weersvoorspellingen begint de dag met lekkere zonneschijn. Gauw ga ik er met Cosmo op uit. Ik wil eigenlijk een interval gaan doen, een minuut hardlopen, een minuut gewoon lopen. Na tien minuten geef ik dat echter op. Mijn spieren hebben even rust nodig na de training met Roger gisteren! Ik ga vandaag toch de hele dag in Washington lopen, dus ik wil mezelf niet onnodig vermoeien.

Na Katja wakker gemaakt te hebben, die nog een babysit interview heeft, loop ik naar de metro. Onze Nederlandse vrienden Ingrid en Ed, die in Wisconsin wonen, zijn een paar dagen in Washington. Ed heeft er een conferentie en Ingrid is mee. Zij en ik gaan vandaag op de toeristische toer.

Bij het Metro Center station stap ik uit en ga op zoek naar het Marriott Metro Center. Ik blijk de verkeerde uitgang genomen te hebben en moet een heel blok omlopen, voor ik het hotel zie. Het valt me op, hoe ook deze buurt zoveel is opgeknapt de laatste jaren. Tegenover de Marriott is een grote Macy's en verderop zie ik een H&M. Er zijn allerlei leuke eettentjes en andere kleine winkeltjes.

In het hotel bel ik Ingrid, die na een paar minuten beneden komt. Het is leuk elkaar weer te zien, het is alweer een paar jaar geleden, dat we elkaar bij hen in Wisconsin zagen.

Ingrid is al eerder in Washington geweest en heeft dus een aantal bezienswaardigheden al gezien. Vanwege de voorspelde regen besluiten we vooral dingen binnen te gaan bezichtigen. De Library of Congress is onze eerste keus en we beginnen aan de wandeling daarheen.

Die leidt ook langs het recentelijk gerenoveerde Ford's Theatre. We zien, dat je nu gratis kaartjes voor de rondleiding nodig hebt. Voorheen kon je gewoon binnenlopen. Het is er beredruk met scholieren en het museum is nog niet geopend. De volgende tijd om naar binnen te kunnen is half een, dus we laten deze attractie voor vandaag voorbij gaan.

Het blijft redelijk zonnig, warm en droog en de wandeling naar Capitol Hill is aangenaam. Overal zien we enorme schoolgroepen met dezelfde kleur t-shirts aan. Ik vrees dus voor enorme drukte binnen in de gebouwen. Maar bij de Library kunnen we, na de veiligheidsscanner, zo binnenlopen.

De eerstvolgende rondleiding is pas om half twee, dus gaan we er zelf op uit. Ik ben hier wel vaak genoeg geweest om Ingrid wat feitjes te vertellen. De opulentie van de binnenkant van dit gebouw overvalt vrijwel iedereen, die ik er mee naar binnen neem. Van de gecompliceerde mozieken tot de standbeelden overal en felgekleurde schilderingen, het is een gebouw als geen ander. Je kunt hier dagen rondlopen en nog niet alles gezien en gelezen hebben.

We bezoeken de tentoonstelling over het ontstaan van de VS met een heel interessante eeuwenoude bibliotheek van Thomas Jefferson. Aan de andere kant van het gebouw is een tentoonstelling met informatie over de vroege geschiedenis van de Amerika's. Boven mogen we een blik werpen in de grote leeszaal (gewoonlijk mag dat alleen met een gids), die ook al zo mooi is met beelden en spreuken.


Na een uurtje beginnen onze magen te rommelen. We verlaten de Bibliotheek en lopen naar het American Indian Museum. Mitsitam daar is het lekkerste restaurant in deze buurt, al is het wel wat prijzig. Ingrid tracteert mij op het lekkerste broodje zalmsalade, dat ik ooit heb gegeten. Het is bereid met radijs en rozijnen, twee ingredienten, waar ik bij een zalmsalade niet aan zou denken.

Gesterkt gaan we verder op weg naar het Supreme Court. Dit keer lopen we langs de andere kant van het Capitool en komen zo voor het nieuwe bezoekerscentrum aan. Ik besluit de stoute schoenen aan te trekken en te vragen, of er vandaag nog mogelijkheden zijn voor een rondleiding in het Capitool.

Tot mijn verbazing antwoordt de medewerker, dat we binnen in de rij kunnen gaan staan en dan waarschijnlijk binnen tien minuten mee zullen kunnen met een tour! Dat was voorheen onmogelijk geweest! Nu vergeven ze de kaartjes van mensen, die niet voor hun gereserveerde rondleiding komen opdagen aan mensen, die zo binnen komen lopen. Wat een goed systeem!

Inderdaad hoeven we maar op zijn hoogst een kwartier te wachten voor we een kaartje in onze hand krijgen gedrukt. We moeten de sticker opplakken en worden een bioscoopzaal ingeloodst. Daar krijgen we een interessante film over de geschiedenis en werking van het Congres te zien.

Na afloop worden we in rijen verdeeld en aan een gids toegewezen. Die brengt ons naar boven, naar de Rotunda (onder de koepel). Alles gaat zoveel efficienter, dan voor dit bezoekerscentrum opende!

De gids vertelt over de kunstwerken in de Rotunda. Iedere keer leer ik weer wat nieuws, als ik deze rondleiding doe. Vandaag laat de gids ons verborgen zelfportretten in de taferelen, die rond de koepel zijn geschilderd, zien. Vervolgens neemt hij ons de oude Senaatskamer in met de beelden van beroemde figuren uit de geschiedenis van de verschillende staten. Na een half uurtje staan we weer buiten, onszelf gelukkig prijzend, dat we zo meekonden.


Aan de overkant in het Supreme Court gebouw zien we, dat we net op tijd zijn voor de laatste lezing van de dag. We nemen plaats in de rechtszaal en een docent vertelt geanimeerd en doorspekt met grapjes over de werking van het Hooggerechtshof en de geschiedenis van het gebouw. Het halve uur vliegt om! Zoiets staat of valt met de docent, want ik heb ook doodsaaie sprekers meegemaakt hier.

Zo stelt een van de beelden aan de muur Napoleon voor. De spreker grapt, dat Napoleon, als hij van dit beeld had geweten, heel blij geweest zou zijn. Hij is namelijk nog nooit zo groot geweest. Het beeld is zeven voet hoog.

Tot slot zegt hij, dat hij ons wel verteld had, dat dit "the highest court in the land" is, maar dat was een leugen. Toen het gebouw werd gebouwd is er een kamer boven de rechtszaal gemaakt voor het geval de Library of Congress meer ruimte nodig zou hebben. Die is nooit voor boeken gebruikt, maar een aantal jaren geleden heeft een justice besloten er een basketbal "court" van te maken. Feitelijk is dat "court" dus het hoogste "court" in het land. Met dat grapje neemt hij afscheid en verlaten wij met een hoofd vol feiten over de justices en hun werk de zaal.


Het is inmiddels alweer vier uur en Ingrid en ik hebben dorst en zin in ijskoffie. Waar beter, dan bij Starbucks, waarvan ik de dichtstbijzijnde weet op 3rd Street. Terwijl we erheen lopen valt de eerste regen van de dag. Zelfs dat blijkt maar een kort buitje te zijn. De weergoden zijn ons vandaag heel gunstig gezind.

Het is heerlijk even te zitten bij Starbucks. Je loopt wat af in deze stad! Als de drankjes weer op zijn gaan we nog even snel naar het Smithsonian Kasteel. Onderweg spreekt een Vlaming ons aan. Hij is al twee weken in de VS vertelt hij en dit is de eerste keer, dat hij Nederlands of Vlaams hoort. Dat is vrij ongewoon, ik hoor bijna altijd wel Nederlands, als ik in DC ben.

Een paar minuten voor de sluiting van het "Kasteel" lopen we er binnen. Ingrid heeft dit museum net in de film "Night at the Museum" gezien, dus het is wel leuk het even in het echt te zien. We krijgen nog net tijd om een blik in de zaal te werpen voor een suppoost ons letterlijk naar buiten komt jagen! Ze wil wel heel graag naar huis, zo te zien!

Inmiddels is Ingrids man Ed klaar met zijn vergaderingen en terug in het hotel. Wij lopen terug en treffen hem in de bar. Wachtend op Rick drinken we een drankje en kletsen bij.

Als Rick belt, dat hij dicht in de buurt is, lopen we naar het restaurant, Ten Penh. Rick komt ook net aanlopen en we krijgen meteen een tafeltje. Het wordt een heel gezellige maaltijd en het eten is ook super!! Een van de gerechten is gebakken spinazie, waarbij de spinazie heel knapperig is en smelt op je tong. Ik ga online zoeken naar een recept, want het is onbeschrijflijk lekker!

Na het eten lopen we nog even terug naar het hotel met Ingrid en Ed en dan is het alweer tijd om afscheid te nemen. Ik kan wel zeggen, dat ik enorm genoten heb vandaag. Jammer, dat Ingrid zover weg woont, maar gelukkig zit het erin, dat Ed nu vaker naar deze omgeving zal komen. Hopelijk komt Ingrid dan ook regelmatig mee.

Vrijdag

Het is vochtig warm, als ik naar de sportschool vertrek. Er worden ons alweer zware onweersbuien beloofd vandaag, maar vooralsnog is het zonnig. Het lokaal is al vol, als ik aankom en er zijn twee meisjes van ongeveer Katja's leeftijd, die voor het eerst meedoen.

Sharon praat wat met ze en vind uit, dat een van hen naar Virginia Tech gaat. Oh, zegt Sharon, daar gaat Petra's dochter Katja ook heen. Laat dit meisje nu Stephanie zijn, een van de drie meisjes met wie Katja volgend schooljaar in een apartement gaat wonen! Wat een grappige manier om elkaar te ontmoeten!

Katja is intussen nog lang niet in het land der levenden, want die heeft vannacht een avontuur meegemaakt. Met een groepje van tien vrienden en vriendinnen ging ze gisteravond naar Dupont Circle in Washington om te gaan clubben. Ze vertrokken met de metro en zouden zo ook terugkomen.

Na mijn lange dag in Washington was ik doodmoe, dus ben na thuiskomst vrijwel meteen naar bed gegaan. Rick daarentegen was zoals gewoonlijk nog laat wakker en werd ongerust, omdat Katja maar niet thuiskwam. Hij sms-te haar en probeerde te bellen, maar er kwam geen reactie. Hij probeerde op haar te wachten, dus heeft vannacht vreselijk slecht geslapen.

Pas om half vier kwam Katja thuis. Ze hadden er niet aan gedacht, dat de metro weleens zou kunnen sluiten, dus kwamen ze om kwart over een voor dichte poorten te staan. Gauw werden allerlei vrienden gebeld om ze te redden, want midden in de nacht ouders uit bed bellen, dat durfden ze geen van allen.

Katja kreeg haar ex-vriendje Angelo zover om haar en nog een stel op te komen halen. Alleen raakte Angelo de weg kwijt en vond het groepje pas om drie uur! Ze lopen duidelijk niet in zeven sloten tegelijk, maar ik vind het zielig voor Rick, dat hij zich zo'n zorgen heeft lopen maken.

Om half elf ontmoeten Cosmo en ik Kirsten weer bij Whole Foods voor onze wekelijkse wandeling langs het W&OD pad. Het is drukkend warm en de zon schijnt fel. Ik beloof Cosmo, dat we herten zullen zien en dat gebeurt ook. Een fietser voor ons wordt bijna omver gelopen door een paar herten, die uit het dichte struikgewas komen. Dat is best gevaarlijk. Het groen is nu zo dicht, dat je ze niet kunt zien aankomen.

We zijn duidelijk nog niet aan de hitte gewend, want vooral de laatste paar mijlen is het echt afzien! Ook Cosmo heeft het duidelijk snikheet en drinkt al het water, dat ik hem aanbied. Huffend en puffend komen we eindelijk weer bij de auto's aan.

Pat had mij vanochtend gevraagd of ik wilde gaan lunchen met haar en Marcella. Ik heb beloofd haar te bellen na de wandeling. Wetend, dat zij altijd vroeg luncht, ben ik niet verbaasd, als ze al aan tafel zitten. Pat zegt, dat ik nu kan komen, maar ik ben bezweet en vies en zeker geen restaurantmateriaal, volgende keer beter.

In plaats daarvan tracteer ik mezelf op een zalmbagel bij Manhattan Bagel en neem voor Katja ook een bagel mee. Wie weet krijg ik haar daarmee haar bed uit. Tot mijn verbazing is ze echter al op en we lunchen samen buiten op het deck. Het is erg gezellig, om mijn oudste zo thuis te hebben.

Al gauw pakken donkere wolken zich boven ons samen en horen we vervaarlijk gerommel in de verte. Helaas, dat betekent geen zwembad, waar we samen wilden gaan lezen, voor ons vanmiddag. De ene zondvloed na de andere komt de hemel uitdonderen en bliksemen. Wat een water, geen wonder, dat er een "flash flood watch" is.

Saskia en haar vriendengroepje worden kleddernat geregend tijdens het buitenspelen en komen onze basement onveilig maken. Dat het hier altijd zo leuk wordt gevonden door de kinderen is toch altijd wel een compliment, vind ik. Ons huis is toch wel de plek, waar ze het meest zijn met zijn allen. Soms is dat druk, maar ik vind het heerlijk voor Saskia, dat het kan. Ik ben daar niet mee opgegroeid, want wij woonden te ver van mijn vriendengroep.

Rick en ik maken van vanavond een "date night". We hebben een aantal coupons voor een maaltijd en de tweede gratis. Een daarvan is voor een nieuw restaurant, Uptown, waar ze hun cuisine "fusion" food noemen.

Het blijkt om een sushi-sportbar te gaan. Een interessante combinatie, dat is zeker! In het bar gedeelte is een enorm tv scherm te zien, maar er zijn glazen deuren tussen de twee gedeeltes, dus waar wij zitten speelt een rustig muziekje.

Het menu is interessant. Aziatische gerechten met een Amerikaans tintje. Zo zijn er "lobster sliders", mini-lobster burgertjes. Rick en ik houden het bij de sushi. Vooral de "Maryland roll" is erg lekker: crab, avocado, komkommer en Old Bay seasoning, wat altijd op de Maryland crabben wordt gedaan.

Als we naar buiten komen, is de regen verdwenen en zien we een mooie zonsondergang. Het weerbericht voor de komende dagen is spectaculair mooi. Het weekend is weer begonnen!

Afsprakendag

Soms zijn er van die dagen, waarin ik niets gedaan lijk te krijgen, omdat ik van de ene naar de andere afspraak leef. Vandaag is zo'n dag, al is mijn eerste afspraak pas om twaalf uur, toch voelt het zo. Alweer begint de dag somber en miezerig, zo ongewoon voor dit gebied om dat dagen achtereen te hebben! Maar ja, er zit niets op, dan me er bij neer te leggen en nog een derde kop koffie te drinken, voor ik er met Cosmo op uitga. Die heeft er vandaag gelukkig wel zin in. Toegegeven varieer ik de route zo, dat we langs een heel aantal huizen komen, waarvan hij weet, dat er (bevriende) honden wonen. Ik weet natuurlijk, dat die met dit weer niet buiten in de tuin zullen zijn, maar het houdt Cosmo op zijn hondentenen. Na iedere teleurstelling loopt hij toch weer enthousiast naar het volgende huis. Zo lopen we zeker drie kilometer. Katja en Justin slapen een gat in de dag, dus ik meld ze, dat het half twaalf is, als ik naar de sportschool ga. Ik dacht, dat Justin al vroeg op weg wilde gaan, maar mijn definitie van "vroeg" is kennelijk anders, dan die van een negentienjarige. Roger is een heel goede trainer, maar in mijn ondervinding niet zo betrouwbaar qua afspraken. Oorspronkelijk hadden we vorige week een afspraak, maar toen was ik bij mijn zus. Mondeling en vaag via Facebook hadden we de afspraak veranderd naar vandaag om twaalf uur. Het had me dus niet verbaasd, als hij er niet was geweest, maar tot mijn verbazing staat hij al klaar! Hij vraagt, waar ik vandaag aan wil werken. Zoals altijd zeg ik "alles" en dat zal ik weten! We beginnen met explosieve squats, waarbij ik op moet springen na iedere squat. Dan beveelt hij mij dertig militaire push ups te doen en heel veel triceps dips (zoveel, dat ik de laatste bijna niet haal). Ik moet 45 lbs opdrukken en net zoveel "roeien". Tot slot hang ik aan mijn bovenarmen en moet mijn knieen optrekken voor de buikspieren. In een half uur heeft Roger het voor elkaar, dat al mijn spieren trillen!! Maar het is een goed gevoel en we maken meteen een afspraak voor volgende maand. In mijn sportklofje (waar ik doorgaans tenminste de halve dag in loop en dus vind, dat het er ietwat modieus uit moet zien) ga ik door naar de Giant. Daar koop ik de ingredienten voor de Mexicaanse kaassoep, die ik vanavond weer eens wil maken, en wat wijn. Omdat ik alcohol in mijn karretje heb en dan altijd moet wachten op goedkeuring, dat ik ouder dan 21 ben, sla ik de self checkout dit keer over. Daar heb ik al gauw spijt van, want de caissiere zit constant aan de telefoon Arabisch te praten. Daardoor scant zij mijn contactlensvloeistof maar liefst drie keer te veel! Dat is dus bijna veertig dollar extra op de rekening! Gelukkig let ik op en zie het. Maar dan is het wachten op een manager, die moet goedkeuren, dat zij de extra kosten van de rekening haalt. Volgende keer wordt het weer de self checkout! Gisteren had Kai Katja gevraagd kaas mee te nemen voor zijn sandwich club vandaag. Vanochtend komt hij daarom vragen, maar Katja is het vergeten. Ik heb dus bij Giant een pond Zwitserse kaas gekocht en ga die voor het einde van de schooldag naar Madison brengen. Daar staat een tafel, waar je vergeten spullen op neer kunt leggen. Het is tien minuten voor de schooldag voorbij is en het valt me op, hoeveel schoolbussen zo'n high school van bijna 2000 leerlingen nodig heeft! Twee rijen dik staan ze en ik tel er minstens twintig! Ook staan er natuurlijk de auto's van de oudere leerlingen. Toevallig hoor ik bij het wegrijden een stukje op de radio, dat de parkeerkosten voor leerlingen in onze county volgend jaar $200 per jaar zullen bedragen. Dit in vergelijking met $75 in het buurcounty in Maryland en nog goedkoper, $20, in een andere county. Natuurlijk is het niet nodig voor de kinderen om te parkeren, maar het schooldistrict hoopt hiermee extra geld te verdienen. Ik denk toch, dat $200 teveel is voor de meeste mensen. Voor ons zeker, Kai kan volgend jaar lekker nog met de schoolbus gaan! Thuis probeer ik Kai's mobieltje, maar hij antwoordt niet. Uiteindelijk krijg ik Charlie te pakken en vertel hem over de kaas in het kantoortje. Dan blijkt, dat de sandwich club vandaag toch niet doorgaat, want de leraar, die het sponsort, is er niet. Argh!! Al die moeite voor niets, maar morgen gaat het wel door en Kai is toch blij, dat ik de belangstelling heb getoond in zijn sandwich club. Laura komt om mij een broodnodige massage te "geven" (het voelt altijd meer als ondergaan). Ze vertelt over haar Memorial Day weekend bij haar broer in zuid-North Carolina. Daar doen ze altijd een "pig roast", waarbij een heel varken wordt geroosterd. Dan komen er meer dan honderd gasten met ieder een gerecht (pot luck) en smullen maar. Laura heeft zich geergerd aan het racisme en de vooroordelen daar in het zuiden. Het is een andere wereld, daar zijn we het over eens. Na de massage is het tijd om afscheid van Justin te nemen. Katja en hij zijn nog naar Great Falls geweest en nu is het bijna vijf uur. Justin zal zeker in het spitsuur terechtkomen, dus. Hij geeft ons allemaal een grote "hug" en belooft snel terug te komen. Ik denk, dat hij het hier ook wel gezellig vindt. Bij zijn moeder is hij enig kind en bij zijn vader heeft hij een vierjarig zusje. Ons drukke gezin is dus heel iets anders. De laatste afspraak van de dag, die ik maar ternauwernood haal, doordat Laura laat was, is Saskia's chiropractor. Die stond dit weekend ook op Viva Vienna!, dus we kletsen daar nog even over na. Katja neemt Saskia mee naar de mall, want die wil slippers en een nieuw boek kopen. Heerlijk weer zo'n rijdende dochter thuis te hebben, dat maakt, dat ik wil, dat Kai ook snel zijn rijbewijs haalt. Hoe dan ook kan hij dan helpen met Saskia heen en weer te rijden, want dat is een drukke dame. Rick komt thuis en loopt zijn tweede vijf kilometer. Helemaal enthousiast komt hij weer binnen, want hij heeft eindelijk zijn adempatroon gevonden. Inderdaad was ik er maandag niet zeker van, dat hij zou overleven na ons loopje, zo liep hij naar adem te snakken. Dat had ik nog nooit bij iemand gehoord. Nu blijkt, dat hij niet diep genoeg inademde (al heb ik hem dat wel geadviseerd). Hij is nu een happy camper, zoals we dat hier zo mooi zeggen. De crockpotmaaltijd van Mexicaanse kaassoep gaat er (zoals altijd) goed in. Wij beloven Katja een crockpot voor als ze naar haar apartement gaat. Dat is super voor studenten. Ze gooien de ingredienten er 's ochtends in en 's avonds kunnen ze eten, wanneer ze thuiskomen, ieder op zijn tijd. De rest van de avond wordt besteed aan allerlei computerproblemen, die ik opeens heb met mijn laptop. De cursor blijft maar heen en weer springen, heel irritant. Maar gelukkig ben ik getrouwd met een expert, dus er wordt hard aan gewerkt!

Fitste stad van de VS

Het heeft vannacht zo huisgehouden, dat ik er slecht van heb geslapen. Meestal horen we door onze fan in de slaapkamer de regen niet, maar dit keer wel. Allemachtig, het leek wel door het dak heen te komen en het donderde af en toe hard. Er blijkt tien centimeter regen gevallen te zijn in die paar uur, daarmee een regenvalrecord voor de datum zettend! Vreemd is het om vanochtend te lezen, dat er in Nederland vannacht ook noodweer is geweest!

Saskia voelt zich niet lekker en blijft thuis. Het slechte weer lokt mij ook niet echt tot actie. Na het drukke en lekkere weekend is dit wel even een letterlijke koude douche. Om de een of andere reden neemt zulk weer al mijn energie weg.

Maar ik neem me voor mijn humeur minder te laten beinvloeden door het weer en ga met Cosmo lopen. Buiten zijn doet altijd wonderen voor mijn gemoed, weer of geen weer. Cosmo heeft er echter niet zoveel zin in, dus na een half uur ben ik alweer terug. Ik vind het niet fijn lopen, als hij de hele tijd weigert verder te gaan.

Wii Fit to the rescue, ik ga mijn step score proberen te verbeteren. Helaas lukt het me na een half uur (zes keer de vijf minuten routine) nog niet om vier sterren te krijgen! Doen hier andere lezers die routine? Zo ja, wat is jullie score? Mijn hoogste score was 610 en dat is nog steeds maar drie sterren. Mijn competitiegerichte zelf wil daar per se vier van maken! Na nog twintig minuten krachtoefeningen op de Wii vind ik het genoeg voor vandaag.

Het is aan de westkust inmiddels na achten. Tijd om onze medische verzekering in Seattle op te bellen. Opeens betalen ze mijn claims niet meer, omdat ik een andere verzekering zou hebben. De aardige medewerker aan de telefoon vindt al gauw uit, dat ze nog steeds denken, dat mijn doktersbezoeken te maken hebben met het ongeluk van april vorig jaar! Hij belooft plechtig het recht te zetten. Ik hoop het maar, want alleen het bezoek aan de reumatologe kostte al $200!

Inmiddels zijn Justin en Katja ook eindelijk wakker. Hun plan om naar Great Falls te gaan is letterlijk in het water gevallen. Gelukkig zal Justin waarschijnlijk wel vaker komen deze zomer, dus wat in het vat zit verzuurt niet.

Na de lunch blijft Justin bij Saskia, die er wat pipsjes bijligt, terwijl ik Katja meeneem naar de dokter. Daar moet ze een paar testen laten doen, die gelukkig allemaal negatief zijn. Nu Katja volwassen is, ben ik eigenlijk alleen mee voor de morele steun. Het is nog steeds een beetje vreemd om haar alles te zien tekenen en zelf regelen.

Op de weg terug naar huis horen we op de radio, dat ons gebied, Washington DC en voorsteden, is uitgeroepen tot fitste stad in de VS. Er werd gekeken naar dingen als sporten, roken, dieet en meer. Ik heb al jaren geroepen, dat dit een "gezond" gebied is om te wonen en nu is dat officieel. Toch een leuke onderscheiding en hij zal voor velen als een verrassing komen, want mensen denken bij "fit" toch al sneller aan Colorado of Californie.

Katja en Justin willen vanavond graag voor ons koken en gaan boodschappen doen. Met angst en beven geef ik mijn credit card mee. Ik druk Katja op het hart alleen de benodigdheden voor hun wokmaaltijd te kopen, want ze heeft nogal de neiging opeens van alles "nodig" te hebben. Gelukkig luistert ze daar wel naar.

Voor ze naar college ging had Katja nooit interesse in (helpen met) koken. Maar nu ze volgend jaar in een apartement gaat wonen, wil ze het graag leren. Het is grappig om nu te zien, hoe haar vriendje haar de eerste klappen van die zweep leert. Vreemde ogen...


We krijgen een heerlijke biefstuk met groentes wokmaaltijd met rijst voorgeschoteld. Van mij mogen de tieners nog veel vaker koken. Ik sta graag aan de zijlijn om instructies te geven. Wat zij zelf maken, zullen ze, neem ik aan, ook opeten.

Na gesmuld te hebben rijden we met zijn allen naar Tysons Corner om bij AMC de film "Night at the Museum, Battle of the Smithsonian" te gaan kijken. Natuurlijk is deze film extra leuk voor ons, omdat hij bijna helemaal in Washington speelt. Het verhaal is minder, dan de eerste film, maar er zitten genoeg leuke grappen in, dat we ons prima vermaken.

Memorial Day weekend

Zaterdag

Dit is een lang weekend, dus we (Rick vooral) hopen lekker uit te slapen. Maar dat gaat vanochtend niet lukken, althans niet voor mij. Al om half acht gaat Saskia in onze badkamer onder de douche en doet daarbij allerminst stil.

Na een half uur lawaai van de meisjes, sta ik ook rond acht uur eens op. Rick negeert het allemaal en blijft op een oor liggen. Samira en Saskia willen heel graag naar Viva Vienna, dus ik zet ze daar om kwart voor tien af.

Het is al flink warm, dus ik ga gauw met Cosmo lopen. Met mijn zestien pond wegende vest aan loop ik vier mijl in iets minder dan een uur. Dat vest maakt het wel erg warm, want het is een vochtige 26 graden. Een goede stok achter de deur om geen zestien pond aan te komen, want dan zou ik dat gewicht altijd meedragen!

De dochters van Pat wassen vandaag bij de Shell auto's om geld in te zamelen voor de reis naar Honduras, die hun kerkgroep gaat maken. Daar gaan ze ontwikkelingswerk doen voor een paar weken. Ik help hen daar graag bij en laat de insekten van de reis naar Massachusetts van de van wassen. Ik gooi de van ook maar gelijk vol bij de Shell. Dat zie ik andere mensen ook doen, dus zo'n "car wash" is wel lucratief voor het benzinestation.

Bij Manhattan Bagel haal ik bagels voor de lunch. Het is er flink druk en er is nog maar een van mijn favoriete spinaziebagels over. De rest thuis wil gewone bagels en die zijn net warm uit de oven!

Dit is voor het eerst in jaren, dat we met Memorial Day thuis zijn. Meestal gebruiken we dit weekend om een bliksembezoek aan familie af te leggen. Maar dit jaar hebben de kinderen gesmeekt thuis te blijven en Rick en ik vinden dat ook veel rustiger, dan het kilometervreten op de snelwegen, natuurlijk.

Dat betekent ook, dat we de opening van het zwembad vandaag mee kunnen maken. Samen met Katja, die ongeduldig op Justin wacht, die toch weer later uit North Carolina is vertrokken, dan verwacht, loop ik naar de overkant. We kiezen een paar ligstoelen uit (ik onder een parasol) en gaan lezen.

Na een voet in het water heb ik al door, dat het voor mij nog veel te koud is om erin te gaan! Katja is wel zo dapper en houdt het een hele vijf minuten uit. Grappig is altijd, hoe kleine kinderen totaal geen last van die kou hebben, behalve, dat hun lippen blauw worden. Overal zie ik kleintjes met blauwe lipjes.

Rick komt ook nog even, maar ook hij waagt zich niet in het water. Na een paar uur lopen we weer naar huis en zien daar de ijscowagen de cul de sac indraaien. Dat ontgaat Saskia, die net terug is van Viva Vienna, en haar vriendinnetjes ook niet. Rick voelt zich gul en tracteert iedereen op een ijsje. Wat een heerlijk zomers gevoel is dit!


Saskia en Delaney gaan met Delaney's moeder terug naar Viva Vienna. Saskia haalt zo wel alles uit de $30, die de armband kost, waarmee je de hele dag alle kermisattracties in mag. Ze klaagde wel over haar maag, maar gaat nu toch weer met plezier ronddraaien en in de lucht geslingerd worden.

Als Justin eindelijk rond acht uur aankomt, gaan we met zijn vijven (Saskia eet bij Viva Vienna) naar Tequila Grande. Daar krijgen we een tafeltje op het terrasje en vermaken ons met het kijken naar de prachtige motoren, die bij het ernaast gelegen motel geparkeerd staan.

Morgen is Rolling Thunder en daarvoor zijn duizenden motorrijders naar dit gebied gekomen. De hele dag hebben we het geronk van de motoren gehoord en kennelijk logeert een groot aantal bij het Wolftrap Motel hier in Vienna.

Zondag

Alweer is het ons niet gegund uit te slapen. Al om kwart over zes tikt Saskia me op mijn arm. Of ik haar in wil smeren. Ze is helemaal opgewonden, want vandaag gaat ze eindelijk met Kaylee en haar vader naar Hershey Park. Dat is al twee keer niet doorgegaan, maar nu haalt Kaylees vader Saskia om zeven uur op en vertrekken ze naar Pennsylvania.

Ook wij hebben een leuke, drukke dag voor de boeg. Mary Ellen en ik willen vanwege de hitte vroeg gaan lopen, maar zelfs om negen uur is het al vochtig warm. We rijden naar het Community Center en lopen daar het W&OD pad op. Het doel is vandaag anderhalve mijl verder te lopen, dan de gewoonlijke 3,5 mijl.

Nadat we ons een weg gebaand hebben door het drukke Viva Vienna, beginnen we aan de vijf mijl. Het pad lijkt recht, maar naar het westen loopt het geleidelijk heuvel af en dat betekent dus, dat de terugweg vrijwel helemaal heuvel op is. Dat is wel even afzien, zeker voor Mary Ellen, die minder getraind is, dan ik.

We zijn tevreden met onze tijd: 51,5 minuten voor de vijf mijl (acht kilometer). De laatste mijl en een kwart terug naar de auto lopen we uit. Bij elkaar lopen we een volle tien kilometer in een uur en dertien minuten.

Net voor we terug zijn in Vienna worden we gewaarschuwd, dat er een ongeluk is gebeurd verderop op het pad. Dat is niet echt verwonderlijk, want het is er flink druk en racefietsers lijken zich daar niets van aan te trekken. Die komen nog in volle vaart, van verre "on your left" roepend, langs suizen. Wat er precies gebeurd is, zullen we nooit weten, maar een vrouw zit flink gehavend op het pad op een ambulance te wachten. Haar pols is duidelijk gebroken. Dat is een van de redenen, dat ik geen racefiets wil. Je valt er veel te makkelijk mee!

Thuis wacht er een lekker Starbucks ontbijtje op me en is iedereen al op en gedoucht. Nadat ik me ook heb opgefrist, rijden we naar Washington. Daar parkeren we zonder moeite in het Reagan gebouw en vinden een plaatsje aan Constitution Ave en 14th Street om Rolling Thunder mee te maken.

We zijn precies op tijd. In de verte zien we de lichten van de motoren, die om twaalf uur van het Pentagon vertrokken zijn, al aankomen. Ook horen we het vervaarlijke gerommel van de motoren, dat inderdaad iets wegheeft van het gedonder van een naderende onweersbui.

Pas als we op weg gaan naar Joe's Crab Shack voor een feestelijk einde van dit fantastische weekend begint het te plenzen.


De gezichten

Langs de kanten staan toeschouwers met vlaggetjes te zwaaien en er hangt een supersfeer. Een Vietnam veteraan loopt langs en vertelt zijn verhaal aan een ieder, die het horen wil. Hij heeft de naarste dingen meegemaakt in Vietnam en toen hij na zijn dienst op het vliegveld van Philadelphia terugkwam, werd er naar hem gespuugd! Erg, hoor!

Tijdens de parade van motoren zie ik allerlei emoties bij de berijders. Sommigen zwaaien vrolijk, anderen lijken emotioneel. Op veel motoren waaien de zwart-witte POW/MIA vlaggen (prisoner of war/missing in action). Sommigen zijn helemaal versierd. Eentje trekt een doodskist gehuld in de Amerikaanse vlag en een ander een kooitje met een "krijgsgevangene" erin. Het is enorm indrukwekkend, deze eindeloze stroom van duizenden motoren!


De motoren



Na zo'n anderhalf uur is er nog geen einde in zicht, maar wij hebben het warm en hebben dorst. Katja en Justin gaan DC verkennen en Rick, Kai en ik kopen gauw een flesje ijskoud water bij een van de standjes. Wat kan dat dan lekker smaken!

Thuis eten we snel een hapje en dan gaan Rick en ik Viva Vienna verkennen. Wij laten de kermisattracties voor wat ze zijn, want die draaien vrijwel allemaal rond en daar wordt Rick niet lekker van.

Wij lopen langs de standjes van de braderie. In het standje van Anytime Fitness zien we Sharon, die ik vanochtend ook al hardlopend tegenkwam. Ik stel Rick aan haar voor en we kletsen wat. Helaas is er morgen geen core training, dus ik zal zelf iets moeten bedenken om te doen.

Op het marktje staat van alles. Je kunt er allerlei zelfgemaakte dingen krijgen, van een emmertje met de naam van je kind erop tot een vrolijk beklede wc bril. Bij een standje met hondenhalsbanden vinden we eindelijk weer een Virginia Tech halsband voor Cosmo.

De man achter de kassa vertelt, dat hij, als hij in Virginia is, altijd alleen maar vragen over die school krijgt. Het is dan ook het enige Virginia college, dat vertegenwoordigd is in zijn collectie. Hebben wij even geluk en nog een stuk goedkoper, dan bij de campus boekenwinkel ook!


Als we bij Great Harvest een lekker brood voor morgen willen kopen, zijn ze net gesloten. De baas wuift ons toch naar binnen, waar Viva Vienna duidelijk ook voor goede zaken heeft gezorgd. Vrijwel alle planken, die anders vol liggen met verschillende broden, zijn leeg! Er is nog een patriotisch "red, white and blueberry" brood, dat we dan maar nemen. Als Rick wil betalen, zegt de baas, dat het brood voor mensen met een Hawaiiaans shirt aan (wat Rick draagt) gratis is! Dat is een leuke meevaller!

Rick wint nog allerlei informatie in over de Carefree Boat Club. Al heel lang wil hij een boot, maar ik zie dat niet zitten. Dat is heel veel onderhoud en we wonen te ver van de rivieren om er even na het werk mee te gaan varen.

Een lidmaatschap bij deze botenclub betekent, dat je ieder weekend een boot kunt gebruiken, maar er verder niet het onderhoud, de verzekering etc. voor hoeft te betalen. Het lijkt Rick wel wat, maar is ook niet bepaald goedkoop, dus het zal nog een paar jaar moeten wachten, tot de kinderen uit college zijn.

Vanavond zijn we bij Mary Ellen en Phil uitgenodigd voor een drankje. We willen dan ook iets lekkers meebrengen, dus duiken we Whole Foods even in. Daar kiezen we voor een Nederlandse tractatie: een stuk oude Goudse kaas.

Dat wordt met enthousiasme geaccepteerd. Phil blijkt zelfs "Gouda" goed uit te spreken, tot onze verbazing (de meeste Amerikanen zeggen "Goeda"). Hij is jaren geleden in Gouda geweest. Het wordt een gezellig uurtje borrelen. Twee andere buurparen van Mary Ellen en Phil, die wij nog niet kennen, zijn er ook. Het gesprek is meteen geanimeerd en met tegenzin nemen we een uurtje later afscheid.

Mary Ellen had ons ook voor de barbecue uitgenodigd, maar wij hadden Katja en Justin al beloofd om naar Clare and Don's Beach Shack te gaan. Daar hebben we geluk, want we kunnen vrijwel meteen een tafeltje buiten krijgen.


Het is alweer een heel leuke ervaring. De bediening is enorm vriendelijk en het eten heerlijk. Ik heb bij Mary Ellen al gesnackt, dus houd het bij een lichte ceviche. Katja en Justin bestellen garnalen en scallop spiesjes en Rick de crabcakes. Kai is de enige "landlubber" met een Buffalo kip sandwich.

Kai rijdt ons bekwaam naar huis. Het begint tijd te worden, dat wij zijn professionele rijlessen gaan regelen. Ik zou graag zien, dat hij deze zomer nog zijn rijbewijs haalt.

Rick en ik wachten thuis op Saskia, terwijl de tieners Viva Vienna nog even onveilig gaan maken. Het lukt Kai eindelijk een stel vrienden te ontmoeten, daar heeft hij het hele weekend aan gewerkt. Pas laat gaan we allemaal naar bed.

Maandag

Het weerbericht voor vandaag klonk vreselijk, maar bij het opstaan schijnt de zon lekker. Ik smeer een paar sneedjes red, white and blueberry brood voor Rick en mij, terwijl hij koffie maakt. Het is heerlijk alweer buiten ontbijt te kunnen eten!

Eigenlijk had ik vandaag een krachttraining op het sportprogramma staan, maar ik kan mezelf er niet toe zetten binnen te trainen. Morgen wordt er veel koeler weer en regen voorspeld, dus ik besluit het een dagje uit te stellen.

In plaats daarvan ga ik met Rick mee om zijn mijlpaal mee te maken. Na negen weken trainen staat er voor vandaag voor het eerst een volle 5 kilometer op zijn schema! Die wil hij op het W&OD pad lopen, dus we parkeren de auto daar dichtbij.

Het is vochtig warm en klam buiten, wat het lopen niet vergemakkelijkt. Maar Rick volbrengt het zonder stoppen in 35 minuten! Echt supergoed vind ik het van hem! Hij is absoluut geen sporter en al helemaal geen hardloper, maar heeft met veel doorzetten dit toch maar bereikt! We zijn klaar voor de Race for the Cure over twee weken!

Saskia gaat alweer naar Viva Vienna, dit keer met Madison. Niet veel later wil ze weer opgehaald worden om naar het zwembad te gaan. Wat een weekend heeft dat kind! Ze verzucht dan ook luid, dat ze geen zin heeft in school morgen. Nog drie weekjes en dan begint de zomervakantie ook voor Saskia en Kai.

Katja en Justin gaan de zoo onveilig maken. Rick gaat bij Home Depot spullen halen om de zijkanten van de hot tub te maken. Kai en ik blijven lekker thuis luieren. Maar niemand kan beter luieren, dan katten. Onder de stoel naast mij op het deck liggen Sushi en Snickers lang uitgestrekt naast elkaar te slapen.


Aan het einde van de middag begint het vervaarlijk te rommelen. Helaas voor Saskia en Madison betekent dat, dat het zwembad voor tenminste drie kwartier wordt gesloten. Daar zijn ze hier heel streng op, wel goed, als je bedenkt, dat een bliksemschicht maar liefst vijftig mijl kan reizen! Rondom ons laat de radar flinke onweersbuien zien, maar boven ons blijft het droog.

Pas, als we op weg gaan naar Joe's Crab Shack voor een feestelijke afsluiting van dit fantastische weekend, begint het te plenzen. We hadden op hun terrasje willen zitten, maar dat gaat dus niet door. Gelukkig is het binnen ook heel gezellig in dit restaurant.

De naam zegt het al, er worden vooral gerechten met crab geserveerd. Je kunt ook hele emmers met crabpoten bestellen. Kai wordt avontuurlijk en bestelt de crabcakes. Langzaamaan begint hij vis ook lekker te vinden. Nu Saskia nog en het hele gezin is visliefhebber.

Maar ik heb voor we gingen al gezien, wat ik graag wil eten hier. Dat is geen crab, maar een pan met gestoomde gamba's en crawfish! Die laatsten zijn mijn absolute favoriet en het is echt smullen geblazen. Ook de anderen geniet van hun "galgenmaal" voor het werk en de scholen weer beginnen.

Kai rijdt alweer heen en weer en doet het ook in de regen erg goed. Katja en Justin zijn niet van de partij. Die hebben een "date night" bij Captain Pell's, want Katja wilde, dat Justin de lekkernij van deze streek op de juiste manier leerde kennen. Daar krijg je een berg crabben voor je neus en kraken maar!

Zoals je in New England de lobster shacks hebt, heb je hier de crab shacks. De Chesapeake Bay is beroemd om zijn blauwe crabben. Bestel in Washington of Baltimore dus beslist een gerecht met crabcakes, dat wordt gemaakt met plaatselijke crabben en je kunt bijna niet mis gaan, dan.

Helaas zitten de drie vrije dagen er weer op. Het eerste "officiele" zomerweekend is een feit. Hopelijk volgen er nog vele, die zo leuk zijn!

Eerste pool party van het jaar

Na een paar dagen enkel gewandeld te hebben, maar niet echt gesport, is het wel weer lekker er vanochtend hard tegenaan te gaan. We hebben maandag vanwege Memorial Day geen core training, dus maakt Sharon deze training extra zwaar. Prima!

Met Cosmo rijd ik na afloop naar Whole Foods, waar Kirsten ons al opwacht. Zij kan vandaag niet de hele zes mijl lopen, dus maken we er vier van. Het is schitterend weer en een zeer aangename temperatuur. Het is puur genieten hier zo langs het W&OD pad te lopen.

We staan er versteld van hoe alles in ongeveer een maand tijd zo ontzettend groen is geworden! De natuur langs het pad is een ware jungle, geen stukje is onbegroeid. De bramen en een andere witte bloem staan in bloei en het ruikt heel zoet door de bloeiende kamperfoelie overal. Verder zijn er blauwe, gele en paarse bloemen en wilde druiven.

Dat het op het moment dus een luilekkerland is voor de herten blijkt wel weer, als er vlak voor ons een paar oversteken. Cosmo blaft dit keer niet, tot onze verbazing. Misschien begint hij al aan ze te wennen.


De middag besteed ik aan lekker buiten lezen en computeren. Na de afgelopen paar drukke dagen dwing ik mezelf het even rustig aan te doen. Mijn enige inspanning is het opruimen van de lentedingen in huis en de zomerspullen van zolder halen. Het ziet er weer vrolijk uit.

Saskia heeft het druk met vriendinnetjes, Kai gaat met Charlie naar Devon en Katja ontmoet een stel vrienden bij Nottoway Park. Ik heb dus heerlijk het rijk alleen.

Vanochtend heeft Pat ons uitgenodigd voor een kleine zwembadparty vanavond. Omdat haar man er niet zal zijn, denk ik niet, dat Rick zin zal hebben te gaan, dus ik heb beloofd even langs te komen. "Gewapend" met een fles rose denk ik op mijn fiets te stappen en naar haar huis een paar kilometer verderop te fietsen.

Maar als ik in de garage kom, is mijn fiets verdwenen! Even slaat de schrik me om het hart, maar dan zie ik Katja's fiets op de oprit staan. Er wordt hier ook vrijwel nooit iets gestolen, maar je weet het toch niet. Katja's fiets heeft zachte banden en dus heeft ze kennelijk mijn fiets gepakt. Ik bel Katja, maar het duurt nog zeker een kwartier voor ze thuis zal zijn. Gelukkig zijn de banden van Ricks fiets opgepompt, dus neem ik die maar.

Marcella en Mai Lan zijn er ook met hun kinderen. Pat heeft een mooi zwembad in de tuin en de kinderen vermaken zich prima. Wij zijgen neer in de heerlijke ligstoelen met een glaasje wijn en rauwkost met dip. Dit is het luie leven! We nemen ons voor dit vaker te doen.


Pats zwembad heeft zelfs een watervalletje!

Pat grilt hamburgers en hot dogs voor de anderen, maar ik heb Rick en Katja beloofd met ze mee uit eten te gaan. Om zeven uur is Rick klaar met zijn loopje, dat inmiddels drie mijl lang is, en fiets ik naar huis. De keuze valt vanavond op een van Katja's favoriete restaurants, de Lebanese Taverna.

Daar krijgen we een tafeltje op het gezellige terrasje buiten. Libanees eten vind ik heerlijk zomers. Katja en ik bestellen een aantal "mezze" (kleine porties) om te delen. Vooral de kibbeh nayeh (een soort lams filet Americain) vinden we heerlijk en hun knoflooksaus is om je vingers bij af te likken!

Op de terugweg halen Katja en Rick bij Blockbuster nog een dvd om te kijken. Saskia krijgt Samira te logeren en die spelen Scattergories. Kai gaat heel vroeg slapen en ik vermaak me met Nederlandse tv series kijken op mijn laptop. Een prima begin van dit lange weekend!

Tot slot hadden een paar mensen gevraagd, welke taal mijn zus en ik samen spreken. Mijn zus is wel heel jong (op haar elfde) hierheen geemigreerd, maar haar Nederlands heeft ze nooit verleerd. Wij praten dus Nederlands samen. Ook met haar kinderen praten we Nederlands, maar die antwoorden consequent in het Engels.

De terugrit

Het weer ging van de ene op de andere dag van lente-achtig koel naar zomers warm. Op de zolder was het gisteravond dus erg warm. Ik heb de ramen vannacht wijd open gezet om het een beetje door te laten tochten.

Daar krijg ik om drie uur spijt van, want ik word wakker van een afgrijselijk gegil! Het lijkt wel of er twintig vrouwen gegeseld worden, zo hard klinkt het. Net als ik naar buiten wil roepen op te houden, drinkt het tot mijn slaapdronken brein door, dat dit een dierengeluid is. Brr, het klinkt werkelijk nachtmerrieachtig en houdt langer, dan een minuut aan.

Vanochtend vertel ik het verhaal aan mijn zus en die denkt, dat het een fisher cat is geweest. Even googlen en dat laat een creatuur zien, dat je overdag al niet tegen wilt komen, laat staan 's nachts! Gelukkig ben ik daarna wel weer in slaap gevallen en was het volgende geluid, dat me wekte het gezang van de vogels.

Layla komt al "kletsend" op me af. Mijn zus neemt mijn aanbod haar nog een laatste wandeling te geven dankbaar aan. Zij brengt de oudste twee kinderen naar school (het lukt me niet van S een foto te maken, voor hij vertrekt) en moet dan werken. Mijn zus werkt twee dagen per week van huis uit. Voor S komt nanny Joanna, waar ik ook kennis mee maak.


Inmiddels zijn Katja en ik klaar om te gaan en we nemen afscheid van mijn zus en S. Het is fijn te weten, dat we elkaar deze zomer weer zullen zien. Dat maakt het gedag zeggen beduidend makkelijker!

Katja en ik stoppen nog even bij Rite Aid voor oogdruppels. Katja's contactlenzen worden tijdens het rijden heel droog en deze moeten daarbij helpen. Bij McDonald's halen we ieder een egg mcmuffin, zodat we even door kunnen rijden zonder trek te krijgen.

Bij de Mobil gooi ik de van nog even vol. Ik verbaas me erover hoe duur het is en bovendien 10 cent duurder, dan er op het grote bord staat. Ik ben al begonnen met tanken, dus laat het maar zo. Een verbouwereerde pompbediende komt op me aflopen. Dit is een full service pomp, roept hij uit, vandaar het dubbeltje meer, natuurlijk. In Virginia is vrijwel alles self service, dus ik ben daar niet aan gewend.

Vandaag gaan we een andere route rijden, dan maandag. Ik wil vooral de drukte bij New York vermijden en kies dus een westelijkere route. Dat blijkt een goede keuze!

Via de I-495, dan I-90, I-84 door Hartford en Waterbury in Connecticut, met de I-684 New York State in en dan de I-287 over de Tappan Zee brug ten westen van New York City rijden we na 3,5 uur New Jersey al binnen! Ik heb vrij consequent 70 mijl per uur kunnen rijden en soms harder (met de radar detector aan voel ik me wat "veiliger" van politie). Deze route wil ik voor de toekomst onthouden. Hij is misschien wat langer, maar veel minder druk!

Bij een service plaza aan de Garden State Parkway eten Katja en ik een honey mustard kip snackwrap en appels met carameldipsaus van McDonald's als lunch. Ook gooi ik de van voor de laatste keer vol. Katja neemt het stuur van mij over en rijdt, terwijl ik gauw mijn blog schrijf.

Na de imposante Delaware Memorial Brug komen we in een korte file door wegwerkzaamheden terecht. De eerste deze reis, dus we mogen niet klagen. Morgen, als het Memorial Day weekend begint, zal het hier wel helemaal chaos zijn!

Bij de eerstvolgende service plaza neem ik het stuur weer van Katja over. We hebben nog 110 mijl te gaan en het gaat allemaal zeer snel. Tot we op de ringweg rond Washington aankomen. Met twintig mijl te gaan staan we in stil en langzaamrijdend verkeer. Geen wonder, dat wij na Los Angeles het tweede ergste gebied zijn voor verkeer. Op de Beltway merk je dat zeker (op de secundaire wegen gelukkig niet zo, het is nog lang niet zo erg, als LA).

Nu wil ik ook graag naar het einde van mijn tweede audioboek luisteren, dus het verkeer geeft me daar ruim de tijd voor! Pas net voor zevenen, een uur later, dan als we goed verkeer hadden gehad, rijden we de oprit op. Zelfs Rick is sneller thuis, dan wij, hoewel hij pas om half zeven van zijn werk wegreed.

Saskia komt meteen een knuffel geven en ik krijg een tienerdramaatje te horen. Het doet me goed, dat ze duidelijk gewacht heeft tot mijn thuiskomst om het te vertellen. Alleen moeders begrijpen zulke dingen, natuurlijk. Al is Rick echt een fantastische vader, die vrouwelijke nuances ontgaan hem toch wel.

Kai heeft een nieuw kapsel en ziet er stukken ouder uit opeens! Dat niet alleen, maar zijn SAT scores, die hij net vandaag terugkreeg, zijn heel goed! Hij scoorde boven de 80% op zowel wiskundig, als taalkundig vlak. Ik had verwacht, dat zijn wiskundescore veel hoger zou zijn, dan zijn taalkundige, maar ze verschillen maar tien punten.


Echt supergoed staat hem dit korte haar, vind ik!

Dit toont eens te meer aan, dat hij tot heel wat in staat is, als hij er maar voor werkt! Hopelijk motiveren deze hoge scores hem om zijn GPA volgend jaar omhoog te halen voor een goed college. Het is nu prima, maar iets hoger zou hem zeker helpen.

We eten buiten op het deck. Ik bel mijn zus, dat we weer veilig thuis zijn, en zij vertelt, dat ze mijn "gil"verhaal aan haar buurman heeft voorgelegd. Die is er ook van wakker geworden en is gaan kijken. Het blijken toch een paar coyotes te zijn geweest (mijn eerste gedachte). Die verwacht je eigenlijk niet in een plaatsje in New England aan zee, eerder in het Zuidwesten, maar coyotes tref je nu vrijwel overal in de VS, ook in ons gebied.

En zo zijn we weer terug na een heel fijne paar dagen in New England! Op naar het Memorial Day weekend, de onofficiele start van de zomer.

Boston

De kinderen blijven vandaag thuis uit school, want er staat een excursie naar Boston op het programma. Vooral S is daar erg opgewonden over!

Al sinds ik vorig jaar mijnzus kwam helpen, toen S net was geboren, ben ik zwarte labrador Layla's beste vriendin. Ik was degene, die met haar wandelde toen, en dat is ze niet vergeten. Ik word enthousiast door haar begroet en neem haar mee voor een flinke wandeling. Heel leuk om door zo'n andere buurt, dan thuis, te lopen!

Rond half elf vertrekken we naar Boston. Dat is zo'n drie kwartier rijden van Newburyport, nu het spitsverkeer is opgelost. Mijn zus parkeert in de garage van het Hyatt hotel, centraal gelegen voor de dingen, die we willen bezoeken.

We beginnen met het zoeken naar een restaurant voor de lunch. Op het terrasje van de Rock Bottom Brewery kleuren de kinderen, terwijl ze op hun eten wachten. Wij kijken onze ogen uit naar de kleurrijke mensen, die voorbij lopen. Boston heeft toch weer een heel andere atmosfeer, dan Washington. Ik was vergeten, wat een gezellige stad het is.

De kinderen smullen van hun macaroni met kaas en Katja van haar kipwrap. Mijn zus en ik hebben allebei de Aziatische gegrilde tonijnsalade besteld. Lekker fris, want het is inmiddels al zeker 25 graden buiten.

Na het eten lopen we via het Freedom Trail richting Faneuil Hall. Met kleintjes erbij gaat dat toch even anders, dan gewoonlijk. Zo moeten S en N eerst uitgebreid de duiven in Boston Common achterna zitten. Lekker rennen is het voor hen in dat park!

Terwijl we daar lopen, zegt Katja opeens: "Ik geloof, dat ik die jongen ken!". En jawel, hoor, het is Tucker, de jongen, die haar portemonnaie een paar maanden geleden uit een waterval heeft gered. We grappen over Katja's neiging die te verliezen en het grote toeval, dat ze elkaar hier honderden mijlen van Virginia Tech verwijderd ontmoeten.

Langzaam zetten we onze tocht verder. Op de Granary begraafplaats uit 1660 zien we onder anderen de graven van Paul Revere en John Hancock. De kinderen zijn helemaal onder de indruk van alle kindergraven en zagen een gids kleine steentjes op de graven leggen. Zij doen dat ook met liefde bij de eeuwenoude graven, waar ze langs komen. De betekenis ontgaat ons, want we konden de gids niet verstaan.

We moeten de kinderen echt overhalen verder te gaan. Grappig, hoe een begraafplaats zo aantrekkelijk is voor ze. Overal zien we in Coloniale costuums geklede gidsen. Als we geen kinderen bij ons hadden gehad, zou het interessant zijn geweest daar wat naar te luisteren.

Maar met kinderen krijg je weer een heel ander zicht op een stad. Dan zijn de trappen opeens heel leuk om op en af te rennen. Duiven en eekhoorntjes vluchten voor hun snelle voetjes. En twee relingen naast elkaar zijn er om naar beneden te glijden. N en S vermaken zich op hun manier.

Eindelijk zien we Faneuil Hall voor ons. Dat oude gebouw en Quincy Market erachter zijn nu een food court en soort marktje, met binnen en buiten standjes en gezellige terrasjes. Het is er flink druk, want ieder geniet zoveel mogelijk van dit prachtige weer.

Bij de souvenirstandjes krijgt Katja een grappig t-shirt met gezegdes in het Bostonian accent van mijn zus. N krijgt een leuk tie dye jasje en S een stoere camouflage zonneklep. Ik koop een zakje Boston Baked Beans (pinda's in een rood snoepjasje). Daar ben ik dol op!

Na door het gezellige winkelgedeelte te hebben gelopen, gaan we op weg naar onze volgende bestemming: Boston Common. Dit grote park bestaat al vanaf 1634! Onderweg moeten we wel eerst nog even een andere begraafplaats op. Dit keer het al even oude King's Chapel kerkhof. Ik deel de fascinering hiervoor wel met de kinderen. Die eeuwenoude graven, waarop je nauwelijks meer de namen en data kunt lezen, spreken tot de verbeelding.

Voor het Massachusetts State House (het staatsgebouw, dat "capitool" wordt genoemd in andere staten) gaan we Boston Common in. Er begint net een demonstratie voor het State House tegen de begrotingskortingen op het onderwijs, die door het Massachusetts congres zijn voorgesteld. Het gaat er vredig aan toe.

We komen net op tijd bij de historische zwanenboten aan. We kunnen met de laatste mee. Mijn zus blijft bij de slapende meisjes, terwijl Katja en ik S meenemen in de boot. De "schipper" vaart deze enorme fietsboot de grote vijver rond.

Het is er idyllisch mooi met hangende treurwilgen en allerlei watervogels. S merkt terecht op, dat er bijna alleen maar mannetjeseenden rondzwemmen. Zijn zevenjarige theorie is, dat de vrouwtjes aan het broeden zijn. Daar zou hij weleens gelijk in kunnen hebben. Langs de kant zien we ook een zwanenpaar bezig aan hun nest.

De meisjes zijn inmiddels weer wakker en we laten de kinderen even lekker in het park ravotten. Het is al te laat om het spitsuur te vermijden, dus we besluiten in de stad te blijven eten. We zitten dichtbij een heel stel restaurants en de keuze valt op P.F. Changs.

Daar krijgen we weer een tafeltje buiten, heerlijk! Mjn zus en de kinderen hebben hier nog nooit gegeten en zijn zeer lovend over het voedsel. We delen de zout en peper calamari.

Saskia's favoriete honey chicken gaat er ook bij S en N goed in. Katja neemt een gezond gerecht met scallops en peultjes. Mijn zus en ik kiezen een voorafje als hoofdgerecht: de kip sla wraps (waarbij je een kip mengsel in een blaadje ijsbergsla schept en het dan als een wrap opeet). Dat is meer dan genoeg voor een persoon als hoofdgerecht!

Zoals altijd bij Chinese restaurants krijgen we fortune cookies bij de rekening. Meestal is het een onzingezegde, maar die van mij dit keer vind ik wel mooi: "Doing what you like is freedom. Liking what you do is happiness." Zo waar!

De anderen (ik ben niet zo'n ijsliefhebster) halen als dessert nog een ijsje bij Coldstone Creamery. Dan nemen we een drietal vermoeide kinderen mee naar de auto. Onderweg stoppen we nog bij Barnes and Noble voor een audioboek voor mij op de terugweg en rijden daarna zonder oponthoud terug naar huis.

Daar legt mijn zua de kinderen in bed, terwijl Katja en ik de American Idol finale gaan kijken. Daar neem ik een glaasje rode wijn bij, dat prompt over het beige kleed gaat! Oei, wat vind ik dat vervelend! Ik durf het mijn zus bijna niet te vertellen. Met de staart tussen de benen loop ik naar boven.

Tot mijn verbazing reageert mijn zus vrij laconiek. Haal de tapijttegels met wijn er maar uit, zegt ze. Tegels? Bij nader bestuderen bestaat het kleed inderdaad uit allemaal vierkante stukken. Dit is het Flor systeem en iedere tegel kan individueel verwijderd en vervangen worden. Superhandig, vooral met kinderen en dieren, zoals wij hebben (en in het geval van mijn zus een onhandige zus!)!

American Idol eindigt verrassend, zoals altijd. Moe van de lange dag gaan we naar bed, want Katja en ik hebben morgen de lange terugrit alweer voor de boeg!

Een echte New England dag

Al vroeg word ik wakker van de zon in mijn gezicht. De zolderkamer, waar ik slaap, heeft skylights, dus ik zie al liggend in bed de knalblauwe lucht. Heerlijk, dat belooft een lekkere dag te worden!

Beneden hoor ik mijn zus en de kinderen bezig. Katja slaapt in de kamer naast mij en ik laat haar nog liggen. Zij heeft echt een collegestudentenschema geadopteerd: laat naar bed, laat opstaan. Om acht uur is er nog geen land met haar te bezeilen, weet ik uit ervaring.

Na een snel ontbijt brengen we eerst S naar de schoolbus en dan N naar haar preschool. De hond, Layla, gaat ook mee. Zij herinnert zich mij, volgens mij, nog van een jaar geleden. Ze snuffelt meteen aan mijn jasje, want daar zaten vorig jaar snoepjes in. Helaas voor Layla dit keer niet.

Met een slapende S maken mijn zus en ik een wandeling door het pittoreske Newburyport. In het gezellige oude centrum haalt mijn zus een pasteitje bij een Oostenrijkse bakkerij en daarna nemen we een Starbucks koffie mee. Die gaan we bij de jachtclub aan het water opdrinken.

Als we thuiskomen, is Katja ook op. Na de lunch maken we ons klaar om naar het strand te gaan. Door het prachtige Parker River National Wildlife Refuge, waar onder anderen de bedreigde Piping Plovers nesten, rijden we naar Sandy Point State Reservation.

Daar lopen we het strand op. We hebben een emmertje en schepje mee en N draagt daarbij twee scheppen, die groter zijn dan zijzelf. Natuurlijk gaat dat niet goed en dragen Katja en ik de spullen maar. Het is prachtig zonnig weer, maar op het strand toch koeler, dan we hadden gedacht.

Maar al gauw is de koele wind vergeten, want het is laag tij en tussen de keien liggen kleine plassen water met allerlei leven erin. Vooral veel slakjes en mooie schelpjes, maar ook crabbetjes, heremietkrabben, zanddollars en vooral mooie roze en gele zeesterretjes. Terwijl de kinderen graven en in het zand spelen, maak ik foto's van al dat moois en de meisjes, die zo lekker bezig zijn.

Na een uurtje heeft N er genoeg van. De kleintjes zijn duidelijk moe. In de auto vallen ze allebei in slaap. Mijn zus  rijdt wat rond Newburyport om Katja het plaatsje te laten zien.

Vervolgens gaan we Ss schoolbus opwachten. Omdat de meisjes in de auto slapen en mijn zus dat zo wil laten, loop ik met een enthousiast eerste klassertje naar huis. Iedere keer, als ik hier ben, voel ik me zo'n twaalf jaar teruggaan in de tijd. Toen had ik ook een zevenjarige, een vijfjarige (N is vier) en een eenjarige. Het is een soort deja vu, vreemd.


Als de meisjes uitgeslapen zijn, gaat Katja met haar neefje en nichtje tekenen. Dat wordt grote hilariteit! Ook S waagt zich aan de stiften, die natuurlijk veel mooier zijn op haar beentje, dan op papier.


Voor het avondeten gaan we naar een typische New England "lobster shack", Bob Lobster. De kreeften en andere schaaldieren worden hier zelf gevangen. Je bestelt en gaat dan aan een picknicktafeltje zitten tot je eten wordt bezorgd. Wij doen ons tegoed aan gefrituurde clams als voorafje, werkelijk heerlijk!

Mijn zus heeft, omdat ze de baby heeft, een kreeftebroodje besteld. Maar Katja en ik gaan voor de "real thing": een hele kreeft. Die smaakt zo ontzettend lekker en vers, dat we onze vingers erbij aflikken. Dit hoort zo bij de "New England" ervaring, ik ben blij, dat Katja die ook mee kan maken nu.

Vanavond kijken we naar de finale van American Idol. Ik ben heel benieuwd, wie er morgen zal winnen. Het lijkt een uitgemaakte zaak, maar ik ben al vaker verrast door de uitslag van een show.

In Virginia heeft Kai zijn haar laten knippen en volgens Rick is het een stuk korter. Ik ben heel benieuwd!

Naar Newburyport

Na afscheid van Kai en Saskia te hebben genomen, pak ik de rest van mijn spullen in. Ik heb besloten de core training van kwart over acht te gaan doen vanochtend en dan een kwartiertje eerder weg te gaan. Rick zorgt er intussen voor, dat Katja opstaat en zich klaarmaakt. Vroeg weggaan heeft toch geen zin, want dan zitten we vast in het spitsuur rond Washington. Sharon gaat er lekker hard tegenaan, dus ik ben blij, dat ik zo mijn spieren weer even "wakkermaak". Dat is wel goed voor ik een dag in de auto ga zitten. Om negen uur wenst iedereen me een fijne reis toe. Thuis is Katja ook bijna klaar en ik duik de douche in. Mijn doel is om kwart voor tien te vertrekken. Dat halen we net niet, maar om tien voor tien rijden we, al zwaaiend naar Rick, de cul de sac uit. De rit verloopt voorspoedig. Ik heb besloten, omdat het maandag is, op de heenweg de meest rechttoe rechtane weg te nemen. Die loopt wel langs alle grote steden en is gewoonlijk erg druk, maar ik hoop op een gewone maandag minder last van verkeer te hebben. Na een uurtje rijden we langs Baltimore en voor ik het weet zitten we in New Jersey op de turnpike. Daar stoppen we bij een van de grote service plaza's voor de lunch. De enige keuze is Burger King, absoluut niet onze favoriet, maar we moeten het er maar mee doen. De gegrilde kipsandwich vult de leegte in onze magen best. Deze weg, de New Jersey Turnpike en interstate 95 is doodsaai. De hele weg zie je niets anders, dan bomen aan weerszijden van de weg. Gelukkig blijft het verkeer goed en tegen tweeen zien we de skyline van Manhattan voor ons opdoemen. De GPS stuurt ons over de George Washington brug en het verkeer is gelukkig wel redelijk voor deze drukke stad. Maar de andere kant op staat er een file van jewelste, dus ik neem me meteen voor deze brug op de terugweg niet te nemen. Nadat ik 300 mijl heb gereden is het tijd om benzine te tanken. We zitten inmiddels in Connecticut, waar de benzine stukken duurder is, dan de andere staten, waar we doorheen kwamen! $2,37 in vergelijking met $2,13 in New Jersey, bijvoorbeeld. Maar ja, niets aan te doen, natuurlijk. We hebben nog ongeveer 180 mijl te gaan en Katja neemt het stuur van me over. Het is wel fijn om zo'n rijdende dochter te hebben. Helaas voor haar zitten we wel net in een heel druk gedeelte bij New Haven en rijden we een paar keer file. Na Hartford op de I-84 (voor degenen, die op de kaart meekijken, van de I-95 namen we de I-91 naar de I-84 Oost) wordt het echter veel rustiger en is het landschap ook prachtig heuvelachtig. Rond vijf uur rijden we (naar ons gevoel eindelijk, want Connecticut duurde heel lang) Massachusetts binnen en de I-90, Massachusetts Turnpike op. We hebben nog zo'n honderd mijl te gaan, maar Katja's ogen worden droog. Ik neem het stuur weer van haar over en rijd het laatste stuk. We nemen de snelweg I-495 ten noorden van Boston, al is die iets langer. Op de GPS van mijn telefoon zie ik, dat er rond Boston heel wat files staan en op deze weg niet. Na anderhalf uur door Massachusetts rijden we de snelweg af Newburyport in. Katja is hier al een paar jaar niet geweest, dus het is weer helemaal nieuw voor haar. Dit is ook een schattig, typisch New England, plaatsje met zijn kleurige oude houten huizen. Mijn zus en de kinderen hebben onderweg al herhaalde malen gebeld, hoe lang het nog zou duren, en staan dus popelend aan de deur. De meegebrachte cadeautjes worden uitgedeeld en meteen gaan de kinderen ermee spelen. Mijn zus heeft Chinees besteld en we vallen aan op de garnalen met cashew noten en scallops met groentes. Dan is het bedtijd voor de kinderen en schrijf ik even dit blog. Van zo'n lange autorit word ik altijd heel moe, maar het is het waard om al die lieve gezichten weer te zien!

Angels and Demons

Zaterdag

Ver voor de rest van het gezin wakker is, sta ik op. Ik doe zo stil mogelijk, zodat zij kunnen blijven slapen. Alleen vergeet ik, dat Rick het alarm heeft aangezet en open de garagedeur om mijn schoenen te pakken. Loeiende sirenes gaan meteen aan! Daar zullen ze lekker op doorslapen, ha ha! Ik sta echt versteld, als Katja later vertelt het niet gehoord te hebben!

Mary Ellen komt en we gaan lopen, ondanks de regen. Het is ook nog eens heel warm, dus de regenjassen voelen al gauw net zo nat van binnen, als van buiten aan. Eigenlijk heb ik spijt er een aan te hebben getrokken. Het was waarschijnlijk comfortabeler geweest, als ik mezelf gewoon had laten natregenen.

Na drieeneenhalve mijl afwisselend drie minuten hardlopen en drie minuten wandelen zijn we terug. Ik duik meteen de douche in, zo vies plakkerig voel ik me!!

Na Katja's knipbeurt bij Mona is zij weer helemaal "bijgewerkt" voor de zomer. Ik schrik wel van de prijs van alleen knippen: $50! Maar ja, Mona is wel erg bekwaam, daarom loopt haar salon ook zo goed.

Inmiddels is het zonnig en warm en we eten buiten lunch. Halverwege de middag komt Ricks neef Lucas, die op de mariniersbasis Quantico de officiersopleiding volgt. We blijven buiten zitten kletsen tot harde donderklappen ons naar binnen jagen aan het einde van de middag.


Katja en Saskia vinden het maar wat leuk met hun grote neef

Het is interessant om te horen over het mariniersleven, dat Lucas zal gaan leiden. Hij heeft nog een aantal maanden in deze opleiding en dan een half jaar een meer gerichte opleiding, naar hij hoopt in communicatie. Daarna zal hij ongeveer 50 mariniers onder zijn leiding krijgen en zeker twee keer uitgezonden worden naar hoogstwaarschijnlijk Afghanistan.


Lucas' "dog tags", Ricks maakt de lugubere opmerking, dat we die niet zonder bijbehorend hoofd terug willen zien

Hij vertelt er zo laconiek over. Hij zal dan deelnemen aan de dagelijkse operaties, wat, zo zegt hij grappend, zal betekenen, dat er wel naar hem geschoten zal worden. Ik bewonder de toewijding aan zijn land van mensen als Lucas erg, maar stiekem hoop ik, dat onze kinderen zich aan andere dingen zullen toewijden.

Tussen de onweersbuien door grilt Rick kipspiesjes op de barbecue. Daar serveren we komkommersalade, maiskolven en broodjes bij. Lucas smult ervan, want de meeste avonden eet hij enkel een snelle boterham als avondeten.


Gewoon een lieve foto van Saskia en Snickers

Na nog een Ben & Jerry's ijsje toe neemt Lucas weer afscheid. Hij gaat nog door naar Annapolis, waar hij mee feest gaat vieren met de graduates van de Naval Academy. Alleen zie ik een uur later op Facebook een SOS van hem, dat hij verdwaald is. Als dat maar niet in een nare buurt in Washington is! Lucas stond erop door de stad te gaan, terwijl wij de snelwegen aanraadden. Eigenwijs is hij zeker, hopelijk vindt hij het nog (midden in de nacht krijgt Rick een sms-je, dat Lucas toch maar naar Quantico is teruggereden).

Zondag

Het hele gezin is wonder boven wonder om half tien al op. Rick haalt ontbijt bij Starbucks tot grote vreugde van Katja, die ook dat gemist heeft. Met zijn allen ontbijten is ongewoon in ons gezin, dus het is heel gezellig zo op de zondagochtend!

Katja heeft op Craigslist geadverteerd, dat ze een babysitbaantje zoekt voor de zomer, en kreeg daar meteen een reactie op. Ze gaat daar om elf uur kennis maken en komt dolenthousiast terug. Het is een gezin hier in Vienna met drie kinderen van zeven, dertien en vijftien. Van Katja wordt verwacht, dat ze de kinderen bezighoudt, door met ze naar het zwembad, de dierentuin, Great Falls en dergelijke te gaan. Zij ziet dat helemaal zitten. Het is veel leuker, dan bij de mall werken en het verdient veel beter!

Terwijl Rick Kai naar zijn wiskundebijles brengt, gaan Janet en ik een fietstocht maken. Het is koel en bewolkt, maar droog. Het W&OD pad is rustig en het gaat lekker. Onderweg zien we weer een stel herten, die ons, zonder het geblaf van Cosmo, rustig blijven aankijken. Ik blijf het mooi dieren vinden.


Janet vertelt, dat ze gisterochtendvroeg ook weer een vos in onze cul de sac heeft gezien. Er zit dus vast ergens dichtbij een vossennest, want Kai zag er vorige week ook al een. Nu zou ik wel willen weten waar dat dan is, want kleine vosjes zijn zo schattig!

Na de lunch ga ik met de meisjes en Laura naar Tysons Corner. We gaan op zoek naar cadeautjes om mee te brengen naar Massachusetts en Katja en Saskia willen ook allebei een bikini van Old Navy. Die hebben erg leuke en ze zijn afgeprijsd naar $25! Dat is geen geld, natuurlijk.

Terwijl de meisjes passen zoek ik iets leuks voor mijn nichtjes. Ze hebben de schattigste kinderkleding voor prijzen, waarvan je niet eens snapt, dat ze het ervan kunnen doen. Saskia kiest een schattig badpakje met een aardbei voor ons vijftien maanden oude nichtje, Sasha, en een gestreepte tankini voor de vierjarige Natalya.

Voor mijn neefje zoeken we iets uit bij de Legowinkel, waar het een drukte van jewelste is. Wat een populair speelgoed is dat toch! Jongens en meisjes van allerlei leeftijden kiezen bouwpakketten uit. Voor Stefan kiezen we een racebaantje en sluiten aan in de lange rij om te betalen. Lego doet het duidelijk zelfs in slechtere tijden goed.

Onze laatste stop is Barnes and Noble. Katja en ik willen graag naar een audioboek luisteren op onze lange rit naar Massachusetts morgen. We kiezen "Everyone Worth Knowing" van Lauren Weisberger (de schrijfster van "The Devil wears Prada"). Ik ben benieuwd.

Thuis ga ik even plat, want met dit weer heb ik meer pijn en ben dus gauw moe. Na drie kwartier voel ik me weer helemaal verfrist. Rick heeft inmiddels kaartjes voor Angels and Demons gekocht en wil daarvoor nog even gauw een hapje gaan eten. Alleen Saskia gaat niet mee, want die vindt de film te eng.

Bij Gordon Biersch eten we heerlijk. Katja en ik bestellen tonijn steak en die is zo ontzettend mals, zo lekker heb ik het lang niet gegeten. Het duurt allemaal wel wat lang, dus we sprinten naar de bioscoop.

Precies als de film begint zitten we in onze stoelen. En vrijwel de hele film zit ik op het puntje daarvan. Ik vond het boek geweldig en de film is net zo spannend. Ik houd enorm van dit soort thrillers. Al herinnerde ik me van het boek, dat het einde zeer verrassend is, het komt in de film ook weer onverwacht. We zijn het er alle vier over eens, dat dit een goede spannende film is!

Waar is de dag gebleven?

Soms vliegen dagen voorbij, zonder dat je het gevoel hebt veel gedaan te hebben. Vandaag wordt zo'n dag.

Tijdens de core training bedenk ik me, dat het vrijdag is. Om de een of andere reden heeft het ophalen van Katja in het midden van de week mijn gevoel voor welke dag het is verward. Met schrik realiseer ik me dus, dat ik om half twaalf met Karin heb afgesproken, maar ook om half elf met Kirsten om onze wekelijkse lange wandeling te maken.

Dat gaat natuurlijk niet lukken en het is al tien uur! Ik heb mijn mobieltje niet mee, maar mag Sharons gebruiken om Kirsten te bellen. Een beetje schuldig, dat ik zo op het laatste moment moet afzeggen, voel ik me wel, al heeft Kirsten daar zelf ook een handje van. Kirsten snapt het gelukkig en we spreken voor volgende week af.

Om toch nog wat meer van de gisteren geconsumeerde calorieen kwijt te raken, doe ik twintig minuten op de stairmaster. Ik vind die machine echt afzien, maar het is heel goede cardiotraining. Ik heb me ook laten wijsmaken, dat twintig minuten daarop in een rap tempo lopen net zoveel calorieen verbrandt, als twee keer zo lang op de elliptische machine.

Thuis neem ik meteen Cosmo mee voor zijn wandeling en maak me dan gauw klaar. Karin zit buiten in de tuin en ziet er bijzonder goed uit voor iemand, die net maandag een zware operatie heeft ondergaan. Ze mag haar been al helemaal belasten en het gaat beter, dan ze had verwacht. Echt fijn voor haar, want voor de operatie had ze enorm veel pijn met lopen.

Nu het weer weer warmer wordt en we meer slippers gaan dragen (al draagt Katja die praktisch het hele jaar door), is het tijd voor Katja en mij om onze voeten onder handen te laten nemen. Bij de nagelsalon kiezen we allebei voor een knalrode nagellak. Na zo'n anderhalf uur hebben we weer poezelige pootjes, zoals mijn opa het altijd noemde, als mijn oma terugkwam van de pedicure.

Nog steeds op zoek naar dat gezonde eten, dat ze zo gemist heeft op school, wil Katja graag naar Trader Joe's. Daar ben ik ook wel voor, want we hebben geen stroopwafels meer en er zijn nog allerlei andere lekkernijen daar, die nergens anders te krijgen zijn of in ieder geval niet zo goedkoop.

Altijd moet ik me inhouden niet meer van hun snackprodukten te kopen. Dingen, die ik gewoon niet kan laten liggen, zijn o.a. hun Trader Joe San knapperige boontjes, Snapeas, een trailmix met amandelen, gedroogde bosbessen en rozijnen en hun gesuikerde gember. Christine mist Trader Joe's zo, dat ze er regelmatig twee uur voor naar Nashville rijdt! Dat zegt toch wel wat over de supermarkt!

Thuis installeer ik me op het deck. In tegenstelling tot de voorspellingen van onweersbuien schijnt de zon uitbundig en is het lekker warm. Het voelt helemaal zomers, als er een cardinaal in de boom naast ons huis gaat zingen en ik verdorie de eerste muggenbeet van het seizoen incasseer!

Omdat ze moederdag heeft gemist komt Katja me nu een kaart brengen met een verschrikkelijk lieve brief erbij. Ze verontschuldigt zich, dat ze geen geld had voor een cadeautje, maar zo'n brief is mij veel meer waard, dan welk cadeautje ook! Ik ben heel dankbaar, dat wij zo'n fijne moeder-dochter relatie hebben. Al botst het natuurlijk soms ook, over het algemeen voelt het meer als een vriendinnenrelatie tegenwoordig en daar geniet ik van.

Saskia gaat logeren bij Susan en de twee oudsten, Rick en ik gaan Thais eten bij Born. Bij dit restaurant heeft Rick nog nooit gegeten, Katja en ik wel een keer. We hebben een aantal goede Thaise restaurants in de buurt, maar Born onderscheidt zich door gerechten, die niet op de andere menus voorkomen, en zeer redelijke prijzen (een entree kost tussen de $8 en $16).

De service is wat langzaam, maar dat geeft niet, want het gesprek is geanimeerd. Aan Kai merk ik ook, dat hij blij is, dat Katja weer thuis is. Mijn gerecht met scallops is werkelijk het lekkerste Thaise gerecht, dat ik ooit heb gegeten! Ricks curry smaakt eveneens verrukkelijk. Ook Kai en Katja smullen. Kai heeft "drunken noodles" en daarmee eindelijk een Thais gerecht gevonden, dat hij lekker vindt.

Het enige nadeel is een nogal vieze Aziatische man, die achter ons zit te eten. Hij rochelt regelmatig luid en zit, met volle mond, de hele tijd keihard aan zijn mobieltje te kletsen. Hij behandelt de serveerster ook zeer onbeleefd, terwijl zij echt een ontzettend lief meisje is. Andere mensen in het restaurant ergeren zich duidelijk ook aan hem, maar niemand zegt wat. Wat een hark!

Rick en Katja gaan naar Wolverine, maar ik heb geen zin in een film, hoe leuk ik Hugh Jackman ook vind. Ook Kai blijft thuis, want die is, zoals iedere vrijdag, doodmoe van de week vroeg opstaan. Ik ga nog lekker op het deck zitten, want het blijft tot laat aangenaam en regent voor de verandering niet.

Zoofari

Katja is tot diep in de nacht doorgegaan met opruimen en ik merk om half vier, dat ze vergeten is de garagedeur dicht te doen daarna. Gelukkig wonen we in een veilige buurt, maar met het huis zo openlijk toegankelijk slaap ik niet lekker. Ik heb mazzel, want Rick wordt ook toevallig wakker en snelt naar beneden om de deur te sluiten. Dat hij verbolgen was hoor ik later van Katja. Hij had haar een boze email gestuurd!

Donderdagochtend betekent, dat Sharon ons een mengsel van oefeningen met gewichten en Pilates voorschotelt. Misschien is het om de afwisseling halverwege, maar ik vind dit uur altijd het snelst gaan. Na afloop doen Mai Lan, Pat (die besloten heeft, dat ze meer cardiotraining nodig heeft) en ik nog een interval op de elliptische machines. Ook dat gaat al kletsend zo voorbij.

Oplettende bloglezeressen hebben al opgemerkt, dat de combinatie vis met katten wellicht niet zo'n geslaagde is. Wat ik voor ik wegging niet had gezien, is, dat Katja de betta niet mee naar haar kamer heeft genomen gisteravond. Hij staat open en bloot op het aanrecht! En ernaast zit Meike geconcentreerd met haar voorpoot te vissen!!!

Daar schrik ik zo van, dat ik haar gauw wegjaag. Eigenlijk had ik eerst een foto moeten maken, want het was een zeer komisch gezicht! Gelukkig is alleen het decoratieve kasteeltje omgevallen in de kom, de vis lijkt ongedeerd. Meike springt vrijwel meteen weer op het aanrecht, dus het is duidelijk, dat die niet meer wordt afgeleid. Gauw plaats ik de vis op een hoge plek, waar Meike en de anderen er niet bij kunnen. Tragedie voorkomen!

De telefoontjes van Edible Arrangements en het Virginia Hospital Center zitten me niet lekker. Ik bel Edible Arrangements op, want ik wil toch wel graag weten, of Karin haar lekkernijen heeft ontvangen.

De man, die antwoordt, vertelt, dat ze het in het ziekenhuis hebben achtergelaten en het aan hen hebben overgelaten Karin te vinden. Hij tikt me op de vingers, dat ik er niet specifiek "patient" bij heb geschreven en uit het kaartje maakten ze ook niets op. Tja, dat was in het Nederlands, maar het woord "operatie" stond er wel op, denk je dan niet aan "operation" als Amerikaan? Kennelijk niet. Maar, zo zegt hij toe, als ik uitvind, dat Karin het niet heeft ontvangen, mag ik terugbellen en dan bezorgen ze opnieuw. Dat vind ik toch wel heel netjes.

Gauw bel ik Karin op. Die is alweer thuis, terwijl ze maandag geopereerd werd!! Het gaat erg goed met haar, vertelt ze. Dan bedankt ze me voor de lekkernijen, die dinsdag bezorgd werden (een grote doos met in chocolade gedoopte aardbeien, appelpartjes en ananas). Opgelucht haal ik adem en vertel Karin toch maar het hele verhaal. Ik ben echt blij, dat die verrassing toch heeft plaatsgevonden, zoals gepland.

Voor ik met Cosmo ga wandelen, maak ik Katja wakker. Die wil boodschappen gaan doen, want ze wil het gezonde eten gaan kopen, dat ze heeft gemist, en ik heb maar weinig tijd. Gisteren deelde ze me mee, dat ze nu geleerd heeft zonder douchen erop uit te gaan. Dat scheelt zeker, want als ik terugkom van onze wandeling staat Katja al klaar met boodschappenlijstje en al.

In de Giant huppelt Katja rond, alsof ze jaren geen supermarkt heeft gezien. Als ik dat opmerk, zegt ze dat gevoel ook te hebben. Ik moet er wel om lachen, maar trap af en toe wel op de rem voor het aantal snacks en drankjes, dat ze in wil slaan. Daarmee zijn de eerste woordenwisselinkjes ook een feit en voelt het meteen weer heel natuurlijk haar thuis te hebben, ha ha!

Precies op tijd voor Laura's massage zijn we thuis met een aantal flink gevulde boodschappentassen. Laura heeft haar knie en enkel bezeerd en kan geen trappen lopen. We doen de massage dus maar hier beneden in de family room. Dat is ook wel weer eens wat anders. Na afloop voel ik echt, dat de knopen tussen mijn schouderbladen wat minder vast zitten.

Katja, Leah en Raffi nemen Saskia mee naar de mall. Die is in de zevende hemel, dat haar zus en vrienden weer thuis zijn. Het eerste, wat ze na school vroeg, is: "Waar is Katja?"
Het is natuurlijk ook iemand om naar op te kijken, zo'n grote, volwassen collegezus, als je dertien bent!

Om niet te moe te zijn vanavond ga ik, nadat de kinderen vertrokken zijn (want wat maken die toch een (gezellig, dat wel) lawaai!), even liggen. Meteen komt de hele beestenboel er ook bij liggen, zo lief altijd!

Zodra Rick uit zijn werk komt, vertrekken we naar de National Zoo. Daar wordt vanavond weer de Zoofari gehouden, dit jaar met de olifant als thema.

Dit is een liefdadigheidsgelegenheid, waarbij langs de hele hoofdweg door de dierentuin allerlei restaurants liflafjes aanbieden en tussendoor verschillende wijngaarden wijn schenken en er ook bier (Grolsch, tot Ricks genoegen) en non-alcoholische dranken worden geschonken.

We komen precies als het hek opengaat om zes uur aan. Iedereen krijgt een drankje aangeboden en een handig bordje, waarop of in (er zijn allerlei handige openingen) je zowel een drankje als een bordje kunt hebben. Daarna is het wachten tot we naar binnen mogen om half zeven. Intussen zien we een aantal restaurants al bezig met koken. De geuren maken, dat ik enorme trek krijg. Ik bedenk me, dat ik vandaag nog maar weinig heb gegeten, de dag ging zo raar snel voorbij.

Als we eenmaal naar binnen mogen is het genieten. Dunne crackers met rauwe tonijn in een lekker sausje, een frisse salade met een crabcakeje en meer superlekkere dingen worden ons aangereikt. Een chef is zo enthousiast, hij dringt mij een bordje met pasta op, waar ik eigenlijk helemaal geen zin in heb.

Heel grappig en origineel is Cafe Dupont. We moeten onze hand ophouden en witte chocolade of pindakaas kiezen. Daarvan krijgen we een beetje in onze hand en dan popcorn met droogijs. Als je dat eet komt er "rook" uit je mond en neus. De chefs hebben er grote lol om en wij ook!

We lopen de heuvel op en genieten van al het lekkers. We hebben geluk, want er worden onweersbuien voorspeld, maar het blijft droog. Grappig is, hoe je hier in de dierentuin loopt, maar de enige dieren, die potentieel zichtbaar zouden kunnen zijn, zijn de prairiehondjes. Die zijn echter niet aan het lawaai van de band naast ze gewend, dus laten hun leuke kopjes niet zien.


Na anderhalf uur zijn we echt helemaal verzadigd. Dat merk je wel, als de lekkerste gamba's je teveel zijn. Gek is dat, hoe een maag werkt. We zoeken nog een paar kleine zoete hapjes. In het dessertgedeelte nemen we een mini Ben & Jerry's ijsje, mijn smaak Jerry Garcia (zelfs die mini krijg ik bij lange niet op). Ook zijn er nog lekkere Franse koekjes, waarvan het me lukt er van een te genieten.

Terwijl we die lekkernijen eten begint het te druppelen. Er staan veel bomen, dus echt nat worden we niet. Tot we bij de auto zijn valt het wel mee, maar dan breekt het los! Net op tijd voor de harde regen zitten we droog. Het bliksemt en dondert, maar nu mag het. Zoofari blijft een heel leuke ervaring, elke keer weer!