Nog een dag...

...En dan zit het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw er alweer op. Ik herinner me nog zo goed de "Y2K" jaarwisseling. Heel veel speculatie, dat computers op tilt zouden slaan en er velerlei rampspoed zou komen, waarvan (gelukkig) niets bewaarheid werd. Ik ken mensen, die allerlei voorzorgsmaatregelen namen, zoals hun bad vol laten lopen, waterflessen, extra eten.

Op die eerste dag van de nieuwe eeuw hadden we geen idee, wat ons deze tien jaar te wachten stond. Zoals altijd luidden we het nieuwe jaar blij in met champagne en vuurwerk.

Dat we op 11 september 2001 een van de ergste dagen van ons leven mee zouden maken, een dag, waarvan we de nasleep nog voelen, daar hadden we geen idee van. Of dat we het daaropvolgende jaar onze post met handschoenen aan uit de brievenbus gingen halen, omdat een of andere gek anthrax aan het versturen was.

Niet veel later zigzagden we naar winkels en wilden we eigenlijk geen benzine tanken, omdat een scherpschutter mensen op willekeurige plaatsen neerknalde. Om niet te spreken van de oorlogen, die in Afghanistan en Irak werden begonnen, waar vaders en moeders van vriendjes en vriendinnetjes van onze kinderen heenmoesten.

Ook op het persoonlijke vlak maakten we mindere dingen mee. Sommigen zijn te persoonlijk om hier te bespreken. Mijn lieve schoonmoeder, Ricks moeder natuurlijk, verloor haar gevecht met longkanker begin 2001.

Voor mij was de verhuizing van Christine in 2008 een heel moeilijk iets om te verwerken. Het heeft me wel geleerd, dat ik het kan, vriendinnen maken en houden. Hoe vreemd het ook klinkt, dat wist ik voorheen niet.

We moesten ook afscheid nemen van onze poes Miep, die al van voor ons trouwen bij ons was, en onze trouwe Brynna, Rick en mijn eerste hond samen. Daar kwamen Meike en Snickers, zwart-witte broer en zus katten en natuurlijk mijn vierde "kind" Cosmo voor in de plaats.

We zagen onze kinderen opgroeien tot tieners, die erg met hun medemens begaan zijn en sterk in het leven staan. Katja werd aangenomen bij de universiteit van haar keuze en doet het bijzonder goed. ook over de andere twee mogen we echt niet klagen, het zijn leuke mensen geworden.

Onze sociale cirkel is veel en veel groter geworden de afgelopen jaren. Rick heeft, na twee keer veranderen van functie, nu precies, waar hij naartoe heeft gewerkt, als baan. Ik heb fotografie ontdekt en mijn kennis van dit gebied zodanig verrijkt, dat ik mensen kan rondleiden.

Onze grote hobby, reizen, hebben we ruimschoots kunnen beoefenen. We hebben ontdekt, dat Aruba veel leuker is, dan we ooit hadden gedacht. In de afgelopen tien jaar zijn we vier keer naar Europa geweest, in 2000 naar Nederland, in 2002 naar Parijs, in 2004 naar Londen en in 2005 naar Nederland. We hopen komende zomer een bezoek aan Ierland te brengen.

Terugkijkend op de afgelopen tien jaar krijg ik er, ondanks de spannende tijden, toch een heel goed gevoel bij. Ik ben dit blog in 2003 begonnen en het en mijn lezers en lezeressen zijn me zeer dierbaar. Het heeft mij enorm geholpen met het bijhouden van mijn Nederlands, wat ik daarvoor al twintig jaar niet vaak meer schreef. Ik heb er veel leuke mensen door ontmoet en onze omgeving laten zien. Ik hoop op veel meer de komende tien jaar!

Er is natuurlijk nog zo ontzettend veel meer, want hoe vat je nu tien jaar samen? Ik ben heel dankbaar voor alle vriendschappen en contacten, die ik in die tijd via het internet heb gemaakt. Ik ben het dan ook absoluut niet met de koningin in haar Kersttoespraak eens! Het internet heeft mijn sociale leven verruimd, niet verstompt.

Vandaag begint weer ijzig koud. Het vriest flink en het bed voelt zo heerlijk aan! Misschien moet het minder "moeten" van mezelf mijn nieuwjaarsvoornemen worden. Ik dwing mezelf op te staan, want ik moet (alweer van mezelf) sporten. Na een snel ontbijt rijd ik naar de sportschool en doe een intensief half uur op de stairmaster. Gek, hoe je echt aan sporten verslaafd kunt raken. Als ik dit niet had gedaan, was ik de hele dag in mineurstemming geweest.

Rick wacht me thuis al op met de boodschappenlijst. Door Ricks vaders bezoek en hun reis zijn we laat met inkopen voor ons Oud en Nieuw feest. We beginnen met Party City, waar we bordjes, versieringen en vorkjes kopen. Ieder jaar koop ik teveel, dus we hebben nog bergen Oud en Nieuw servetjes, die nergens bij passen. De gasten moeten dan maar accepteren, dat niet alles keurig gecoordineerd is.

Bij Wegmans is het zo mogelijk nog drukker, dan toen wij onze Kerstinkopen gingen doen. Dit wekt voor mij toch de indruk, dat veel Amerikanen Oud en Nieuw op een of andere culinaire manier vieren. Ik heb alleen Ricks ouders als voorbeeld, die al voor middernacht naar bed gingen.

Veel van onze gasten morgenavond zullen later (na tienen) komen, omdat ze eerst elders zijn uitgenodigd. In ieder geval slaan we (na een van Wegmans' heerlijke lunches) weer allerlei lekkers in, zodat we morgen om middernacht een smakelijk buffet kunnen presenteren.

Wetend, dat fotografie in Wegmans eigenlijk niet mag, neem ik stiekem een paar foto's van boven. De grootte van deze supermarkt is zelfs voor ons iedere keer weer een openbaring:


Het gedeelte met salades, lunches en andere bereidde gerechten



De bakker



Een van de bars, deze met verse groente en fruit

Terwijl we boodschappen aan het doen zijn, krijg ik een email van Katja. Ze zijn goed aangekomen. Ze heeft een enorme cultuurschok, maar dat wilde ze ook, dus ze is heel opgewonden over het avontuur. Volgens mij lag mijn schoonvader al te slapen, toen ze schreef. Katja heeft het al over Hookah's, ik ben heel benieuwd, wat haar tienerervaringen zullen zijn in Afrika. Ik betwijfel, dat mijn schoonvader haar gaat toestaan zo'n hookah te gebruiken daar!

Thuis helpen Kai en Saskia ons uitladen en wegleggen. Dan neemt Rick Saskia mee naar de chiropractor voor de laatste keer dit jaar. We zullen zien, wat het komende jaar brengt, wat dat betreft.

We eten makkelijk pizza vanavond en Saskia en ik kijken naar Disney Channel, waar een leuke film speelt, terwijl de heren zich met X-Box bezighouden. Ik kan het niet helpen mijn gedachten over de afgelopen tien jaar te laten gaan. Wat kan een leven veranderen, maar toch hetzelfde blijven!

Hierbij wens ik iedereen, die hier meeleest, een heel fijne jaarwisseling. Mogen de komende tien jaar beter zijn, dan de afgelopen. Ik hoop in de komende jaren nog meer van jullie in persoon te mogen ontmoeten.

Comments and Graphics - New Year Layouts - Photobucket

Ze zijn op weg!

Voor Kerst heb ik Saskia een kookboek voor tieners gegeven en zij popelt daar iets uit te maken. De keuze is gevallen op crepes gevuld met slagroom en aardbeien en die vanochtend als ontbijt serveren, omdat Grandpa er is. Saskia en Kai staan bijtijds op om ze te maken.

Intussen proberen Rick en zijn vader online in te checken. De vlucht naar Frankfurt is een United vlucht en de vlucht van Frankfurt naar Cairo Lufthansa. Ik bied mijn hulp aan, maar daar willen de heren niets van weten. Zo moeilijk kan het toch niet zijn? Ze zijn zeker een half uur bezig en worden helemaal gefrustreerd, want het lukt maar niet. Dan mag ik het toch proberen en voer het ticketnummer in en voila! De heren gebruikten daarvoor het verkeerde nummer. Soms toch handig, die reisagenten achtergrond.

Het is werkelijk berekoud buiten en waait keihard. Al mijn spieren zitten er weer door vast en buiten sporten ga ik nu echt niet doen. Leah belt om te vragen, of ze onze lopende band mag gebruiken. Ik besluit dan drie kwartier op de elliptische machine boven te doen. Al kletsend met Leah gaat de tijd lekker snel.

De rest van de dag besteden we aan nog een laatste was voor Katja en Ricks vader te doen. Ondanks haar protesten vindt Katja het toch wel fijn om geholpen te worden met alles klaarleggen. Het lukt haar waarempel alles in een tas te krijgen en nog ruimte over te houden.

Verder wordt het een afwachten tot we naar het vliegveld kunnen. Ik heb altijd een hekel aan dit soort late vertrektijden, want je zit eigenlijk de hele dag te wachten tot het tijd is om afscheid te nemen. Daarom heb ik ook liever, dat Rick 's ochtends vertrekt voor zijn zakenreizen. Natuurlijk heb je die optie niet voor de meeste internationale vluchten hiervandaan in oostelijke richting.

Ricks vader neemt nog gauw onze traditionele familiefoto voor de Kerstboom en dan is het de van inpakken en wegwezen. Door de verscherpte veiligheidscontroles na de mislukte aanslag op Kerstdag wil Ricks vader ruim van tevoren op het vliegveld zijn. We hebben op de televisie ellenlange rijen gezien.



Hun vlucht vertrekt tegen tienen en we rijden om zes uur van huis weg, na afscheid van Kai en Saskia te hebben genomen. Er is absoluut geen verkeer, dus met minder dan een half uur komen we op Dulles aan. Daar vinden we gelukkig ook een parkeerplaats dichtbij de ingang, want het is bitterkoud buiten met een harde wind. Wat benijd ik Katja en schoonpa, die lekker naar 20+ graden gaan!

Rillend lopen we naar binnen, grote menigtes verwachtend. Tot onze verbazing lijkt de terminal uitgestorven. Bij de internationale incheckbalie van United staan wel wat mensen, maar Katja en Ricks vader zijn meteen aan de beurt. Binnen het kwartier zijn ze klaar om door de veiligheidscontroles te gaan.

Katja is bang, dat ze niet zal kunnen slapen in het vliegtuig en om dat te vergemakkelijken koop ik nog gauw een nekkussen voor haar. De bovenkant is zacht en het is gevuld met schuimkraaltjes. Lekker voelt het zeker aan, dus hopelijk helpt het.

Dan is het tijd om afscheid te nemen. Ze vliegen via Frankfurt en zullen morgen om 19 uur Egyptische tijd aankomen, dat is ongeveer op het middaguur hier. Ze gaan een fantastische week tegemoet!

Toen Rick en ik pas samenwoonden, reden we, na het omkappen van onze eerste Kerstboom samen, langs de Serbian Crown. Rick vertelde mij, dat hij daar ieder Kerstseizoen met zijn ouders ging eten.

We hadden eigenlijk helemaal geen geld voor zo'n sjiek restaurant, maar ik vond het ook zo zielig, als hij een traditie zou moeten laten varen. Dus maakten we een reservering bij dat restaurant voor die avond. De rekening daarvan was de hoogste, die wij ooit voor een etentje hadden betaald, maar we genoten en een traditie was geboren.

Of we er sindsdien ieder jaar rond Kerst hebben gegeten, kan ik me niet herinneren, maar we zo vaak, als we konden. Nu is het al na Kerst en het traditionele maal heeft nog niet plaatsgevonden. De Serbian Crown in Great Falls ligt op weg naar huis van het vliegveld en we zien onze kans schoon.

Rick is vooral dol op de vruchtensmaak vodka's, die ze hebben, en begint daar ook mee. Het wordt een heerlijke maaltijd. Rick begint met gerookte zalm en ik met oesters op de Russische manier bereid (met sour cream en zalm caviaar).

Daarna nemen we allebei een salade, want de hoofdgerechten komen niet met groente. Helaas hebben ze mijn favoriete biefstuk tartaar (rauwe biefstuk) niet vanavond, dus bestel ik de antiloop met wilde paddestoelen in rode wijnsaus. Het is werkelijk super bereid!

Dit restaurant heeft ongewone gerechten, zo eet Rick wild zwijn en emu. Daardoor blijft het ook bestaan, volgens mij, want de bediening is maar zo zo. Terwijl we op de rekening wachten, bewonderen we de nogal woest uitziende helden op de schilderijen aan de wand. Als ik dat aan de eigenaar vertel krijgen we een map met uitleg over wie die helden zijn. Het blijken Serbische historische figuren van de 14e tot de 20ste eeuw te zijn. Ze zien er allemaal even vervaarlijk uit.

Op de terugweg krijgen we een sms van Katja, dat ze aan boord gaan. Hun reis is nu echt begonnen. Ik denk, dat ze het wel met elkaar zullen kunnen vinden, al is mijn schoonvader de makkelijkste niet. Katja kan wel heel wat hebben, dus het zal wel loslopen. Ik ben heel benieuwd naar hun verhalen volgende week!

Grandpa is hier

Met al het uitslapen van de afgelopen dagen heb ik nota bene moeite met om acht uur opstaan! Ik wil per se de core training van kwart voor negen doen. Rick staat ook op en samen ontbijten we.

Gisteren was het zulk heerlijk weer en het is net zo zonnig vandaag, maar zoveel kouder! Het is maar net boven het vriespunt en waait hard. Zo zal het ook de hele dag blijven, de voorspelde 7 graden halen we absoluut niet. Deze decembermaand is een van de koudste in mijn herinnering hier!

Ondanks de stoelverwarming in mijn van kom ik rillend bij Anytime aan. Daar zijn tot mijn verbazing toch best veel mensen aanwezig. Natuurlijk gaat het gesprek over de sneeuw- en Kerstervaringen.

Sharon heeft een verhaal over een hangbuikzwijn, dat een nacht bij hen doorbracht. De baas van een van haar zonen had dat beestje als "grap" Kerstcadeau voor zijn dochter gekocht, wetend, dat zijn vrouw er vierkant tegen zou zijn. Hij had Sharon gezegd het diertje (van drie maanden) niets te eten te geven, terwijl die varkentjes constant moeten eten. Dat vind ik toch zo zielig! Het is een dier en geen grap. Ik hoop van harte, dat het ergens goed terechtkomt!

Na het uur gewichten heffen doe ik nog een half uur op de elliptische machine. De stairmaster is (tot mijn opluchting, anders had ik dat van mezelf moeten doen) al bezet. Het is druk vandaag met de meeste machines bezet. Er zijn een paar bekenden, waaronder Niall. Dat vind ik het leuke van deze locatie, vrijwel iedereen woont in Vienna.

Intussen zijn Rick en Katja naar de dokter voor hun H1N1 prik. Katja krijgt de flumist en Rick de gewone prik. Nu is de hele familie ingeent voor H1N1. Dat geeft me wel een gerust gevoel, vooral voor de kinderen.

Als zij thuiskomen, gaan Katja en ik erop uit naar Pan Am Center. We beginnen bij Pro Nails 3, waar Katja haar tenen en vingers laat lakken en ik mijn zijden nagels laat bijwerken. Onderwijl lees ik mijn "Zits" boek, dat ik voor Kerst kreeg, waardoor de tijd lekker snel gaat. Eigenlijk heb ik helemaal geen geduld voor dit nagelgedoe, maar het eindresultaat mag er zijn.

Netjes gelakt gaan we naar Safeway, waar Katja nog wat laatste benodigdheden voor haar reis naar Egypte haalt. Dat blijkt nog heel wat te zijn! Ik waarschuw haar, dat er wel een gewichtsrestrictie is op haar bagage, want op deze manier zal haar toilettas al teveel wegen!!

Inmiddels hebben we enorme trek gekregen en halen lunch bij Pho Thang Long. Ik bestel mijn gewoonlijke vissoep en Katja een vermicelligerecht met kip. Terwijl we op ons eten wachten, ziet Katja een vriend van school. Dat kind komt werkelijk overal, waar we zijn, bekenden tegen!

De rest van de middag helpen we Katja met inpakken. Ze ergert zich aan ons, want vindt, dat ze het allemaal zelf wel kan, maar er zijn toch al dingen, zoals transformers voor electriciteit, waar zij niet aan denkt. Egypte is niet bepaald om de hoek, dus als ze iets belangrijks vergeet zal het duur zijn het daarheen te sturen.

Om half vijf horen we Ricks "alarm" van iemand, die de oprit oprijdt, afgaan. Eindelijk is "Grandpa" gearriveerd. We verwachtten hem een paar uur eerder, maar er was veel verkeer door het "feestdagen verkeer".

We bestellen op Ricks vader verzoek Chinees en het wordt een gezellige avond. We hebben natuurlijk veel bij te kletsen, want we zagen hem voor het laatst aan het begin van de zomer. Morgenavond gaan ze op hun grote avontuur. Ik vind het heel bijzonder, dat mijn 75-jarige schoonvader onze 19-jarige dochter op zo'n monumentale reis meeneemt!

Nieuwe hobbies

Zaterdag

Het heeft vannacht geplensd en dat doet het nog. We slapen lekker uit, want we hoeven toch nergens heen vandaag. De regen heeft heel wat van de sneeuw weggesmolten, maar ook een mini-overstroming in de achtertuin veroorzaakt. Gelukkig wonen wij bovenop de heuvel, want onze buren aan de overkant moeten hun "sump pump" keihard laten werken, zodat hun basement niet onderloopt.

Als beweging besluit ik vandaag de Wii Fit Plus, die ik van mijn schoonzus kreeg, te proberen. Naar verluid heeft Nintendo, om met EA's Sports Active te concurreren, daar heel wat nieuwe dingen in aangebracht. Onder anderen, dat je je eigen routine kunt creeren.

Natuurlijk wil ik de nieuwe dingen uitproberen. Ik begin met fietsen, wat nog helemaal niet makkelijk is, want je moet sturen met de controller en daar ben ik niet zo handig in. Dan het hardlopen, wat wel grappig is, vooral de miniquiz aan het eind.

Het leukst vind ik echter de Kung Fu routine. Als Katja me bezig ziet, komt ze niet meer bij van het lachen! Ik daag haar uit het ook eens te proberen, want het vergt nogal wat coordinatie, maar daar waagt ze zich toch maar niet aan. Naderhand voel ik mijn armspieren, kennelijk zijn het bewegingen, die ik gewoonlijk niet maak.

Wii Fit Plus blijft voor mij meer een (actief) spelletje, dan echt sporten. Het haalt niet bij de Sports Active qua intensiteit. Ik hoop, dat het cadeautje, dat voor Nieuwjaarsdag nog voor mij onder de boom ligt, de nieuwe Sports Active is. Aan de vorm te zien niet, maar Rick is een meester in misleidende verpakkingen.

Intussen heeft Rick Saskia, Delaney en Laura naar de mall gebracht. Hij komt met een "deer caught in the headlights (hert, dat door de lichten werd gevangen)" uitdrukking op zijn gezicht terug. Hij had de mall druk verwacht, maar het was zo druk, dat hij een half uur in de file stond ernaartoe!

De combinatie van slecht weer en "Boxing Day", waarop veel mensen cadeautjes, die niet goed pasten en/of niet in de smaak vielen, gaan ruilen, maakt Tysons Corner het mekka (of is het nachtmerrie) van Noord-Virginia kennelijk. Tot Ricks opluchting halen andere ouders de meisjes straks weer op.

Katja voelt zich weer vrijwel beter, gelukkig. Met zijn drieen werken we haar enorme berg was, die zich ongemerkt voor ons, had opgestapeld in haar kamer, weg. Tenslotte zal ze veel van die kleding nodig hebben in Egypte straks.

Rick wil vanmiddag dolgraag naar de film en ik heb ook wel zin aan dit grijze, grauwe weer te "ontsnappen". We willen Tysons mijden en besluiten dus naar Fairfax Corner te gaan. Daar speelt echter onze eerste keus "Sherlock Holmes" niet en tweede keus "Princess and the Frog" is te laat.

We kiezen uiteindelijk "It's Complicated" met o.a. Meryl Streep, Alec Baldwin en Steve Martin. Katja gaat ook mee, maar Kai blijft liever thuis.

De film speelt in de Director's Hall, dus we hebben van tevoren op Movietickets.com onze zitplaatsen kunnen vastleggen. Dat is maar goed ook, want het is ook hier drukker, dan we gewend zijn en de zaal zit vol. De film blijkt een goede keuze, er wordt goed geacteerd, het verhaal is grappig en er zijn zeer humoristische momenten. Meryl Streep was vroeger altijd zo'n serieuze actrice, maar in Mamma Mia was ze al erg leuk en in deze film weer.

Thuis maakt Rick chili volgens het recept van zijn moeder, die in 2001 overleed. Ze was een bijzonder iemand en zo'n grootmoeder, die de baddoeken voor de kinderen in de droogtrommel opwarmde, voor zij uit het koude water van het meer kwamen. Dit recept vandaag heeft Rick van zijn computer geprint, maar het origineel heeft hij ook, door zijn moeder geschreven. Zij had een heel ongewoon handschrift, omdat ze op een lineaal schreef. Ik heb dat verder nog nooit iemand zien doen.

Bij de chili serveert Rick spaghetti, kaas en uitjes. Die spaghetti erbij is volgens mij iets Amerikaans. Het plaatselijke chili restaurant serveert het ook zo. Van mij hoeft de pasta niet, ik vind het een vreemde Mexicaans-Italiaanse combinatie, al zal het vast goed smaken.

Saskia's vriendinnetje Delaney eet ook mee en iedereen smult. Dit is precies de goede kost voor een koude miezerige dag als deze tweede Kerstdag (die hier niet als zodanig wordt gevierd, alles is dus ook weer gewoon open).

Zondag

De zon is weer terug! Wat scheelt dat toch, vooral in de winter, voor mijn gemoed. Ook het weer zien van het groene gras, nu de sneeuw grotendeels gesmolten is, doet me goed. Ik zou echt niet noordelijker willen wonen. Even sneeuw is leuk, maar dan moet het gauw weer wegsmelten.

Ook Rick is in een opperbest humeur. Hij gaat ontbijt halen bij Starbucks en begint dan aan Saskia's trampoline. Het is nog wel heel erg drassig in de achtertuin, maar dat mag niet deren.

Intussen probeer ik mezelf wat wegwijs te maken op mijn verkregen GPS. Het is zulk mooi, bijna lenteachtig weer, dat het me leuk lijkt mijn eerste geocaching ervaring op te gaan doen. Het valt me niet mee en ik ben er nog niet helemaal uit, maar het lukt me wel de coordinaten van een cache hier in Vienna in de GPS te laden.

Als ik Rick vertel, wat mijn plan is, wil hij ook wel mee. Dan kan hij zijn Garmin Forerunner uitproberen. De trampoline staat inmiddels, maar de netten moeten er nog omheen. Met vereende krachten (letterlijk, want het vastzetten van de palen moet met twee personen gebeuren) staat alles rond half twee en kan een opgewonden Saskia lekker gaan springen.


Even gauw proberen voor de netten eromheen gaan

Na een verlate lunch gaan Rick en ik op weg met ons beider GPS's. Verschil is, dat die van mij aftelt en die van hem optelt. Met zijn hoofd in de gebruiksaanwijzing sukkelt Rick achter mij aan, volgens mijn GPS met een snelheid van 2 mijl per uur. Gelukkig heeft hij het allemaal snel ingesteld, want ik had een energiekere wandeling in gedachten!

Online had ik al zo'n beetje de kaart in mijn hoofd van waar de cache zou zijn. Zo te zien is het vlakbij het Community Center. Inderdaad wordt de afstand steeds korter, tot we bij een stel hoge coniferen komen. Op een gegeven moment bliept de GPS, dat we bij onze bestemming zijn aangekomen.

We kijken rond bij de bomen, maar zien niets. Dan roept Rick opeens, dat hij het heeft gevonden. Er hangt een heel goed gecamoufleerde doos met plastic dennetakjes aan een van de takken. Ik maak hem open en hij bevat een logboekje, instructies en een aantal kleinigheden, zoals een groene kralenketting en een speelgoedautootje. Ik zet de datum en mijn naam in het boekje (wij zijn vandaag niet de enigen, die deze cache vonden) en zet de doos dan terug.


Heel moeilijk te zien!



Logboek

Mijn eerste geocaching "avontuur" zit erop. Deze was vrij makkelijk, maar precies goed voor een eerste ervaring. Rick vond het ook leuk en we zijn ervan overtuigd, dat de kinderen het ook zouden apprecieren. Ik moet de GPS nog wat beter gaan begrijpen, maar het begin is er.

Het is werkelijk schitterend weer en de zon is zo warm, dat ik met open jas kan lopen. Ook ben ik wat verbrand. Dan merk je toch wel, dat we hier op de hoogte van Rome zitten en dat de zon zelfs in de winter flinke kracht heeft.

Voor ik huiswaarts ga, loop ik nog even langs Serena's huis. Zij en haar kinderen hebben prachtige gingerbreadcreaties gemaakt. Het grappige is, dat ze twee dochters en een zoontje heeft. Die laatste wilde een tank van gingerbread, maar dat vonden zijn zussen te gortig. Nu is er dus een lieflijk tafereeltje met een heuse vijver en een gewelddadige gingerbread tank met schietende gingerbreadmannetjes. De tank ziet Serena maar als een tribuut aan de vele soldaten, die Kerst thuis moeten missen.


Een vredig dorpje



Jongens gingerbread

Katja gaat babysitten tot maar liefst twee uur vannacht voor onze buren, die in Philadelphia naar een diner gaan. Gelukkig treinen ze het, want anders zou ik ze vannacht helemaal niet terugverwachten. Saskia heeft een (natuurlijk) logeerpartijfeestje bij Alexandra.

Rick, Kai en ik zijn dus samen voor het avondeten en de mannen willen graag Indiaas eten. Dat vind ik ook prima en Katja wil graag, dat we een gerecht voor haar meebrengen. Bij Jaipur moeten we even wachten op een tafeltje, maar dan is het ook weer echt smullen. Ik bestel de Indiase kaas tandoori stijl met groentes en linzensoep, heerlijk!

Op de terugweg brengen we Katja haar eten en een dvd om te kijken. Ik herinner me nog goed, hoe lang en saai het was om tot na middernacht te moeten oppassen. Destijds kreeg je na het late journaal zo'n testbeeld te zien op tv. Nu zijn er tenminste dvd's en internet, maar toch... Hopelijk komen ze niet later, dan beloofd thuis, want dat is niet goed voor Katja's gezondheid.

Kerst

Kerstavond

Als ik beneden kom, heeft Rick al een afspraak gemaakt voor Katja om naar de kinderarts te gaan. Ook heeft hij gelukkig FedEx zover gekregen, dat hij Katja's cadeau op kan halen, zodat het er toch op tijd voor Kerst is. Dat allemaal voor ik mijn eerste kop koffie op heb.

Rick gaat op weg naar Chantilly, wat hier zo'n dertig kilometer vandaan is, en Katja en ik naar de kinderarts. Eenmaal in de wachtkamer, waar Katja en ik met de ouders van drie kleintjes zitten, merkt Katja terecht op, dat het tijd wordt voor haar om een dokter voor volwassenen te vinden.

Probleem is, dat je, om nieuwe patient te worden, een compleet onderzoek moet ondergaan. Daarvoor moet Katja dus langere tijd thuis zijn. Een afspraak maken bij ziekte gaat nu nog het makkelijkst bij de praktijk, waar ze al vanaf haar babytijd heengaat.

Dr. Weinstein kennen wij al Katja's hele leven. Hij kwam langs in het ziekenhuis, toen ik pas van Katja was bevallen. Deze dokter heeft onze tweetaligheid altijd enorm aangemoedigd. Helaas wordt hij al flink oud en loopt nu met een stok, omdat hij zijn heup heeft gebroken. Ik vind het wel bijzonder, dat hij tot ze volwassen werd Katja's dokter was.

De diagnose luidt sinusitis en Katja krijgt antibiotica voorgeschreven. Ook geeft hij haar een neusspray, zodat ze straks, als ze gaat vliegen, niet meer zo vol zit. Omdat Katja zich zo naar voelt, gebruik ik voor het eerst ooit de drive thru apotheek van Rite Aid om het recept af te leveren. Rick zal het op zijn terugweg ophalen. Heel handig, zo'n drive thru, als je een zieke bij je hebt.

Zodra ik Katja thuis heb afgezet, rijd ik door naar Anytime Fitness. Hier doe ik gauw een half uur op de stairmaster. Op de terugweg maak ik snel uit de auto een foto van de enorme sneeuwpoppen, die iemand in de buurt heeft gemaakt. Hij is nog bezig met de derde en grootste en staat boven op de ladder (die kreeg ik niet op de foto in de haast, helaas). Jammer, dat het morgen gaat regenen, want dan zal veel van zijn werk teniet worden gedaan.


Thuis wagen Samira en Saskia een poging een gingerbread huis in elkaar te zetten. Dat resulteert in allerlei gegiechel en een vreselijke knoeiboel, maar helaas geen huis. Het lukt ze niet de gingerbreadstukken aan elkaar te "lijmen". Ik probeer het ook nog even, maar ze hebben er zo'n puinhoop van gemaakt, dat het onbegonnen werk is. Jammer, want het zag er op de doos zo leuk uit.


In ieder geval hebben ze grote lol, vooral als het zakje met icing barst

FedEx belt, dat de Kerstcadeautjes van Lisa, Ricks zus, bij hen liggen en dat we, als we ze voor Kerst willen, zelf moeten komen ophalen. Rick gaat dus voor de tweede keer vandaag naar Chantilly. Daar vraagt hij, wat er aan de hand is, dat niets wordt bezorgd. Blijkbaar loopt FedEx zwaar achter door het weer, dus zijn ze klanten maar gaan bellen om hun spullen op te komen halen. Vreemd, hoor!

Intussen heb ik de giechels naar buiten gestuurd met instructies een sneeuwpop te maken. Nu kan het nog en op zolder heb ik zelfs een hele sneeuwman uitrusting gevonden van jaren geleden: plastic hoed, ogen, wortel, pijp en knopen. De sneeuw pakt minder goed, dan verwacht, maar ze maken een schattig minisneeuwmannetje.




Katja heeft de hele middag geslapen en wordt met flinke koorts en erge hoofdpijn wakker. Ik ben blij, dat we naar de dokter zijn gegaan, want vanochtend vond ze het toch niet zo nodig.

Onder de Kerstboom voor liggen de cadeautjes van Ricks vader en zus en mijn zus. Traditioneel openen we die op Kerstavond voor we gaan eten. Katja komt op de bank liggen met Mineral Ice op haar hoofd, wat gelukkig wat helpt. Soms werkt dat zelfs beter, dan een pijnstiller.

We worden erg verwend door onze familie. Ik krijg Wii Fit Plus, een paar boeken, een kalender en twee cadeaubonnen, een voor Macy's en een voor Barnes and Noble.

Dan is het tijd om Ricks traditionele Kerstavondbuffet voor te bereiden. We maken lekkere hapjes in de oven en er zijn verschillende soorten vlees, vis en kaas. Rick verrast mij door een potje echte Amerikaanse caviaar tevoorschijn te toveren. Ik ben gek op caviaar, maar het echte spul vind ik te duur. Dit is alvast een Kerstcadeautje voor mij van Rick. Heerlijk!!!

Na het eten is het tijd voor de volgende traditie: een nieuwe pijama voor iedereen. Voor de meisjes heb ik leuke Kerstpijama's bij Target gevonden. Kai krijgt een Family Guy broek en Rick een nette geruite. Van Rick krijg ik een pijama met zowel een lange, als een korte broek. Ik slaap altijd in korte broek, dus ben er erg blij mee.

De pijama's gaan meteen aan en we kijken "How the Grinch stole Christmas" met Jim Carrey op Starz. Intussen houden we via Norad in de gaten, waar Santa precies is. Als hij op dit continent arriveert, gaan de kinderen naar bed.

Rick doet zijn Kerstmuts op en samen spelen we Santa. De koekjes, die Saskia trouw neerlegde, gaan op en we laten expres wat kruimels achter. We vullen de sokken en zetten de "Santa" cadeaus neer. Dat van Saskia is flink zwaar!


Voor ik ga slapen, leg ik ook, zoals ieder jaar, een Kerstboomversiering naast het kussen van de kinderen. Katja krijgt, zoals altijd, een engeltje, Kai een Kerstman en Saskia een sneeuwman. We zijn er klaar voor!

Kerstdag

Gisteravond vroeg Saskia hoe vroeg ze ons wakker mocht maken. We kwamen acht uur overeen en ik hoor haar net voor achten haar broer wekken. Tot mijn verbazing komt Kai, die gewoonlijk een gat in de dag slaapt, meteen zijn bed uit! Samen wachten ze keurig tot de grootvaderklok beneden acht uur slaat en komen dan onze kamer binnen.

Zoals ieder jaar moeten we boven wachten tot Rick koffie zet, de ontbijtspullen klaarzet en de verschillende camera's pakt. Katja heeft gelukkig geen koorts meer, maar wel erge hoofdpijn. Ik smeer haar dus weer in met Mineral Ice.

Een ongeduldige schare kinderen loopt een kwartiertje later naar beneden. Aangezien er nog zeker dertig centimeter sneeuw ligt, hebben we voor het eerst in vele jaren een witte Kerst. De voorspelde ijzel en regen vallen elders in dit gebied, wij houden het tot het midden van de middag droog.

Rick en ik zijn nog het meest benieuwd naar Saskia's reactie, als zij haar Santa cadeau ziet. Op haar lijst stond onder anderen een enorm dure haartang, die haar recht maakt. Gisteren zag ze in onze kamer per ongeluk de gel, die bij zo'n tang gebruikt wordt, en daaruit de conclusie getrokken, dat ze dus die tang wel als Santa cadeau zou krijgen.

Dat zou natuurlijk prachtig zijn, ware het niet, dat ze al jaren een trampoline met stip op een op haar verlanglijst heeft staan. Iedere verjaardag en Kerst weer, ze was dus wat teleurgesteld, dat het er dit jaar weer niet van ging komen.

Rick en ik gniffelden samen om deze wending en verzekerden Saskia ervan, dat het echt een pracht van een tang is. Natuurlijk is de verrassing vanochtend dan ook enorm, als er een grote doos met het woord "Trampoline" in de keuken ligt.


Het dringt aanvankelijk niet eens tot Saskia door, wat het is, zo heeft ze zich al op die tang voorbereid (overigens krijgt ze wel een tang, maar een veel goedkopere, die betere recensies kreeg, dan de dure). Als ze doorheeft, dat het een trampoline is, uit ze een vreugdekreet van jewelste! Dat vind ik toch wel het allerleukste aan Kerst, die enorme verrassing als er iets ligt, dat echt dat "Wauw!" effect geeft. Alleen jammer, dat ze nog even moet wachten, tot hij opgezet kan worden, met alle sneeuw in de tuin.

Ook Katja en Kai zijn "Santa" dankbaar. Katja krijgt een nieuwe Zune met veel geheugen, zodat ze er films en series op kan zetten voor haar internationale reis. Kai heeft natuurlijk de aanbetaling voor zijn auto al gekregen en krijgt daarvoor een GPS.


De katten worden helemaal "dronken" van de catnip speeltjes



Cosmo met een van zijn speeltjes

Voor Rick heeft Santa Petra een Garmin Forerunner 405 gebracht. Rick wil zijn hardlopen weer oppakken en zo weet hij precies, hoever hij heeft gelopen. Ook ik krijg een GPS, maar een om te gebruiken voor geocaching. Dat lijkt me een heel leuke hobby om te beginnen, vooral omdat ik er zo vaak opuit ga met Cosmo.

Na de stockings te hebben uitgepakt, waarin o.a. mijn favoriete truffels van Lake Champlain en een Pandora sneeuwmanbedel zit, eten we ontbijt. Rick en ik houden aan de traditie van Kerststol vast. Rick heeft er een paar dagen geleden een van de Duitse winkel in Arlington gehaald. De kinderen vinden dat niet lekker, dus houden het bij een bagel met cream cheese.

Nu zijn de cadeautjes onder de boom aan de beurt. We nemen er, zoals ieder jaar, ruim de tijd voor. Ieder cadeautje wordt apart geopend en bewonderd. Ik heb een enorme hekel aan hoe Ricks familie het altijd deed: een berg cadeautjes bij je stoel en scheuren maar. Binnen een kwartier was Kerst voorbij en had je geen idee, hoe jouw zorgvuldig uitgezochte pakje werd ontvangen.

Gelukkig is Rick dat met me eens en hebben wij de kinderen ook geleerd een voor een te openen. Ik word schromelijk verwend! Van Katja krijg ik een digitale fotolijst, waar ik meteen de sneeuwfoto's in zet. Kai heeft een digitaal scrapbookalbum voor me uitgezocht, ik zie ernaar uit het te maken. Saskia geeft me de dvd "Four Christmases", geen wonder, dat ze niet wilde, dat we die film gisteravond keken!


De gebruiksaanwijzing van een van Kai's cadeautjes, het is maar goed, dat we die eigenlijk niet nodig hebben
Van Rick krijg ik een prachtige Pandora ketting met nog een bedeltje, Expression Web3 (om mijn nieuwe website te maken), een paar boeken, een ND filter, houders voor mijn filters en fotokaarten, The Idiot's Guide to Geocaching en een kalender. Echt super, allemaal, lekker veel "doe" dingen ook.

Pas rond half elf zijn we klaar met uitpakken. Dan belt Ricks zus, ook zij hebben hun dingen uitgepakt en zijn erg blij met hun cadeaus. Daarna bellen wij Ricks vader, die Kerst bij zijn vriendin viert. Hij vertelt er letterlijk heen gegleden te zijn, want West-Michigan heeft een erge ijsstorm. Hopelijk wordt dat in de komende dagen beter, want mijn schoonvader moet hier zondag en maandag heenrijden voor zijn reis naar Egypte met Katja.

Terwijl we aan de telefoon zitten met mijn zus en zwager in Massachusetts, komen mijn broer en schoonzus, neefje en nichtje uit Canada langs. Ze brengen een grote mand met allerlei lekkers, waaronder een grote trommel Quality Street, mee.

Zaterdag, toen het zo sneeuwde, belde mijn broer, dat ik sneeuw in onze vriezer moest doen, zodat we maple siroop toffee zouden kunnen maken tijdens hun bezoek. Natuurlijk had ik geen idee, hoeveel sneeuw, dus ik had een plastic bakje met sneeuw ingevroren.

Dat bleek niet genoeg, maar gelukkig ligt er nog meer dan genoeg ongerepte sneeuw voor het project. Terwijl we gezellig bijkletsen met elkaar (mijn neefje is 13 en opeens een echte tiener, die leuk meepraat), kookt mijn broer maple siroop tot het dik genoeg is om met een lepel een draad te trekken. Op de dicht gepakte sneeuw in een bakblik legt hij een lint maple siroop. De sneeuw koelt de siroop af, zodat het op een lepel gerold kan worden. Het resultaat is ontzettend lekkere maple siroop toffee. Iedereen smult ervan!


Mijn broer laat Kai zien, hoe hij de toffeelinten maakt

Al te gauw zijn de paar uur van hun bezoek weer voorbij. We nemen ons voor in 2010 weer eens naar hen in Canada te gaan. Vroeger gingen we ieder jaar, maar met tieners en hun andere schema's is het moeilijker geworden er tijd voor te vinden.

Deze Kerstdag zit er alweer bijna op en we beginnen aan het diner. Op het menu staat garnalencocktail vooraf, dan ham, asperges, appelmoes en aardappelpuree en als dessert mint chocolate chip ijs met chocoladesaus en slagroom. Saskia helpt mij de slagroom te kloppen, terwijl Kai en Rick aardappelen schillen.

Na deze lekkere en gezellige maaltijd gaan we vanavond dan wel naar Four Christmases kijken op het grote scherm beneden. We kunnen weer terugkijken op een heel gezellig en geslaagd Kerstfeest!

Vrolijk Kerstfeest!

Hierbij wens ik al mijn lezers en lezeressen heel fijne Kerstdagen! Bedankt voor jullie bezoekjes aan dit blog en de leuke reacties, die ik altijd krijg!

Christmas Eve eve

Saskia's Facebook status is bovenstaande. De dag voor de dag voor Kerstmis, want dat is het vandaag. Helaas zitten wij nog in spanning, want FedEx heeft Katja's "Santa" (grote) cadeau hier in Chantilly (15 km hiervandaan), maar kan het om de een of andere reden niet bezorgen.

We hebben sinds de sneeuwstorm geen FedEx wagen gezien, alleen USPS (post) en UPS voertuigen. Heel vervelend, als het hier niet op tijd is! Dat zal dan de tweede keer zijn, dat FedEx niet op tijd is voor Kerst hier. Ik duim nog, dat het morgen zal komen. Rick en ik zijn het erover eens, dat UPS veel betrouwbaarder is, dan FedEx. Dat was vroeger wel anders.

Omdat ik nog steeds niet durf te rijden, brengt Rick me naar Anytime Fitness. Nu zie ik wel, dat alleen de weg achter ons nog heel slecht begaanbaar is, de rest is open. Onderweg zien we, hoe er bij een huis de grootste sneeuwpop, die we ooit hebben gezien, wordt gebouwd. Op de terugweg neem ik er een foto van, maar later zien we, dat er een hele familie komt. Hopelijk lukt het morgen er nog een keer langs te gaan voor een foto.

Mijn routine is een half uur op de Stairmaster en daarna tien minuten elliptische machine, tien minuten fiets en tien minuten lopende band . Als de Stairmaster een eigen tv had, zou ik er langer op gaan. Zonder is het zoooooooooooo (kan ik het nog duidelijker maken?) saai!!! Ik probeer de tv voor me te lezen of de grote tv, maar die staat meestal op ESPN, niet mijn kanaal.

Voor ik mijn buikoefeningen doe, bel ik Rick om me op te halen. Hij belooft meteen te komen, maar dat valt tegen. Gelukkig heb ik mijn "Alpine hoodie" van Old Navy aan, de muts is gevoerd met "bont", en, al is de temperatuur om het vriespunt, de zon voelt warm aan.

Na mijn douche gaan Rick en ik gauw naar Wegmans. We verwachten enorme drukte en die is er ook. De parkeergoden zijn ons gunstig gezind, want net voor ons vertrekt er iemand. Later hoor ik allerlei omroepen voor auto's, die verkeer geparkeerd staan.

We beginnen met lunch. Ze hebben een heerlijke Marrokaanse linzen met kikkererwtensoep. Daarbij neem ik een halve tonijnsaladesandwich. Rick neemt een hele rosbiefsandwich. Het smaakt als altijd superlekker! Intussen maakt Rick een afspraak voor hem en Katja voor hun H1N1 prik. Hopelijk is Katja dan beter, want ze kwakkelt nogal.

Als we eenmaal de supermarkt ingaan zijn daar Nederlandse toestanden. Sorry voor de woordspeling, maar ik lees zo vaak "Amerikaanse toestanden", en dit doet me erg aan Nederland denken. Het is zo druk, dat ik karretjes tegen mijn hielen krijg. Verschil is wel, dat men oprecht "I'm so sorry!" roept.

De kunst is je karretje te laten staan (let wel op waar, want ik was het mijne een paar keer kwijt) en er dingen naartoe te brengen. We hebben een ellenlange lijst, niet alleen voor ons Kerstavond buffet en Kerstdiner, maar ook van de kinderen voor lunch en dergelijke. We vinden alles en dan nog wat: Beemster kaas! Dat is voor het eerst ooit, dat ik die in de VS vind.

Na een paar uur hebben wij alles en tot onze verbazing staan er geen rijen bij de kassa's. We zijn vrijwel meteen aan de beurt en alles wordt bekwaam ingepakt. Over inpakken gesproken, dat is, wat ik de rest van de middag doe. Op een paar kleinigheden na heb ik nu alles ingepakt. Rick heeft nog wat te gaan.

Rick heeft inmiddels de twee jongsten meegenomen naar Target. Daar hebben zij geshopt voor de rest van ons. Getuige de goede humeuren bij thuiskomst is dat gelukt.

Met zijn allen gaan we uit eten bij Maple Ave restaurant. Daar worden we als oude vrienden verwelkomd. Ik heb Joey, een van de eigenaressen, op mijn Facebook en zij herinnert zich mij ook.

Iedereen, behalve ondergetekende, bestelt een uiensoep en hamburger met kaas. Ik neem ook de uiensoep, die erg lekker is, maar niet zoveel lekkere gesmolten kaas heeft, als we hoopten. Mijn andere gerechten smaken super. Zoete aardappel gnocchi met champignons en ham en salade met prosciutto en geitenkaas, het gaat er allemaal goed in.

Katja voelt zich steeds zieker. Zo erg, dat ze huilt. Dat is heel ongewoon, dus Rick en ik doen alles om het voor haar beter te maken. Ik maak me wel wat zorgen, want Katja gaat dinsdag naar Egypte vliegen. Ik denk, dat een doktersbezoek morgen onvermijdelijk is.

Hieronder een paar grappige filmpjes:
Versiering hier dichtbij:


Als je ooit in een nagelsalon hier in de VS bent geweest is dit heel herkenbaar:


Eens een ander Kerstlied:

Lekkernijen maken

Omdat de wegen nog zo slecht zijn, wil Rick Katja en Kai nog niet laten rijden. Ik ben als de dood voor gladheid, dus is Rick de aangewezen chauffeur. Helaas voor hem zijn zijn diensten vandaag veel nodig.

Om te beginnen heeft Katja een afspraak bij de dokter. Het vergt iedere keer allerlei organisatie om al haar dokters-, tand- en oogartsafspraken in haar vakanties te maken. Eigenlijk was Katja de afspraak vergeten en moest ze oppassen. Verzetten kan bij die drukke praktijken niet, dan hebben ze pas weken later een opening. Gelukkig kon ze later beginnen met oppassen.

Op dagen als deze, waarop ik niet buiten kan sporten en niet naar de fitness wil rijden, zegen ik de Wii! Na een uur Sports Active heb ik echt het gevoel me flink te hebben ingespannen.

Net als ik klaar ben, belt Rick. Katja is flauwgevallen bij de dokter en hij neemt haar nu mee om iets te eten voor ze gaat oppassen. Katja valt heel gemakkelijk flauw, hopelijk zal ze daaruit groeien, want het is vervelend en soms gevaarlijk.

Christine is op het moment in Texas bij haar schoonfamilie. Haar schoonvader heeft kanker en is opgegeven. Dat is natuurlijk geen vrolijk bezoek zo vlak voor de feestdagen. Bovendien hebben ze een slechte relatie met haar zwager en schoonzus, dus Christine belt op om even haar hart te luchten.

Met haar aan de telefoon begin ik vast de candy canes van hun plastic te ontdoen. Vandaag ga ik de lekkernijen maken, die we ieder jaar aan de buren in de cul de sac geven. De candy canes zijn voor "peppermint bark". Dat is kant en klaar te koop, maar het is ook heel makkelijk zelf te maken. Het recept zal ik onder dit blog plaatsen.

Met een rubberen hamer maak ik de candy canes zo fijn mogelijk. In de magnetron smelt ik de witte chocolade chips en meng die met de candy canes. Een beetje pepermuntessence erbij en het is klaar om op een bakplaat dun gespreid te worden. Gelukkig is het buiten koud genoeg om het daar te laten afkoelen.

Het verkeer in dit gebied is op het moment een ramp door het slechte sneeuwruimen. De meeste wegen hebben maar een baan open en in het tweede drukste gebied in Amerika creeert dat grote files. Helaas voor Rick kruipt hij van de ene naar de andere bestemming.

Bijna iedere dag eet Rick tijdens zijn lunchpauze een Cosi sandwich. Hij wil er voor ons vandaag ook een meebrengen (er zijn hier dichtbij geen restaurants van). Gelukkig hebben ze een "light" menu en de kip tandoori "light" sandwich is zeer smakelijk, moet ik zeggen. Ik kan me Ricks "verslaving" voorstellen, ook omdat de "sandwich" heel erg dun is. Ik ben geen fan van brood, dus dit is lekker.

Na de lunch ga ik verder met het maken van de jaarlijkse "goodies" voor de buren. Ik wil het vandaag klaar hebben, want ik weet, dat drie gezinnen morgen op reis zullen gaan. Na de peppermint bark maak ik marshmallow Cocoa Puff treats.

Op zich is dit allemaal heel makkelijk te maken. Je smelt boter en marshmallows, roert er de cereal doorheen en voila. Alleen...ben ik vergeten de aluminiumfolie met vet in te smeren. Ik had alles netjes in vierkanten gesneden, maar dat zijn het niet meer. Het is een heel gedoe ze stuk voor stuk van het folie af te plukken. Het zijn nu meer marshmallowballen, maar de smaak is hetzelfde zullen we maar denken.

Om het bordje op te vullen maak ik het mezelf ook even heel makkelijk. Ik heb een paar Pillsbury kant en klare pakken met sneeuwman en Kerstboom koekjes. Die zijn binnen de tien minuten in de oven klaar en smaken best lekker.

Als laatste maak ik Kerstkransjes, die ook met marshmallows worden gemaakt. Alweer: boter smelten, marshmallows smelten, groene kleurstof erbij doen, Cornflakes erbij en roeren maar. Daarna is het zaak vet op je vingers te doen, anders lukt het kneden niet. Als ik de 18 leuke kransjes heb gekneed, ben ik klaar om de bordjes op te maken.


Met de volle borden gaan Saskia en ik de deuren langs. Acht van de negen buren zijn thuis. Alleen de "nieuwe" buren zijn niet thuis. Zij wonen in het enige ooit herverkochte huis in deze cul de sac. Ze zijn zeker niet "nieuw", want ze wonen er al zeker vier jaar, . Maar ze zijn de enige niet originele bewoners, dus zijn ze nieuw. Volg je het nog?

Met een bordje komen Saskia en ik dus weer thuis. Ik ben zo blij hiermee klaar te zijn! Op zich is het allemaal best leuk, maar al het in de keuken staan is pijnlijk, letterlijk. Lopen kan ik eindeloos, maar staan absoluut niet.

De vrolijke gezichten bij het aanvaarden van al het lekkers maakt dat wel allemaal weer goed. Het blijft een leuke traditie, maar ik wil er volgend jaar niet de halve dag voor in de weer zijn. Misschien, dat ik het voortaan bij peppermint bark alleen houdt, daar vragen veel mensen ieder jaar weer om.

Intussen speelt Rick nog steeds chauffeur. Hij neemt Saskia mee naar de orthodontist en op zijn terugtocht belt Katja. De mensen, waar ze babysit, zouden haar terugbrengen, maar hun auto start niet. Zodra Rick Saskia afzet, gaat hij op weg om Katja op te halen. Ik heb echt met hem te doen. In ieder geval heeft het vandaag flink gedooid, dus kan Katja morgen zelf naar haar oppasadres rijden.

Vanavond hebben we ons laatste Kerst"feestje". Onze vrienden, Denise en Michael, hebben alle buren uitgenodigd wat te komen drinken bij de bar van Sea Pearl. Katja gaat met ons mee en krijgt heel wat aanspraak bij deze groep ouders van college studenten of aanstaande studenten.

Het is "happy hour" en een aantal voorafjes kost $5. We bestellen met zijn drieen een paar sushi rollen, oesters en een quesadilla. Zoals altijd wordt het erg gezellig. Ieder jaar regelen Denise en Michael zo'n avondje. Het is een goed idee, want iedereen betaalt voor zich en zij hebben er geen rotzooi van.

Peppermint bark:
1 zak witte chocolade chips
6 candy canes of andere rood-witte pepermunt snoepjes
tien druppels pepermuntessence (zonder kan ook)

Sla de candy canes met een rubberen hamer zo fijn mogelijk. Smelt de chips in de magnetron, ongeveer twee minuten op halve kracht, halverwege roeren. Roer er de fijngemalen candy canes en pepermuntessence doorheen. Spreid het mengsel uit op een met aluminiumfolie gelijnde bakplaat, zo dun mogelijk. Maak met een mes lijnen, zodat het later makkelijker in stukjes te breken is. Laat afkoelen. Breek in hapklare stukjes.

Sneeuwdag nummer 3 (en ik heb er al genoeg van)

Rick is al vroeg op en heeft enorme zin in Starbucks. Voor een man, die niet van koffie houdt, kan hij niet zonder zijn skinny hazelnut latte. Starbucks heeft door de sneeuw geen nieuwe aanvoer gehad dit weekend. Ik krijg heel galant de laatste sandwich, voor de anderen heeft Rick McDonald's gehaald.

Katja moet vanochtend babysitten in Falls Church en de wegen zijn nog lang niet goed genoeg om de tieners erop te laten rijden. Rick brengt haar er dus heen en gaat gelijk door om nog wat Kerstinkopen te doen. Ik ben meer van online, Rick meer van in winkels naar dingen zoeken.

Mijn eerste doel voor vandaag is foto's van Cosmo in de sneeuw maken. De achtertuin is nog vrijwel ongerept, behalve, waar hij gerend heeft. Het is net een hinde, zoals hij door de sneeuw huppelt!


Met dit prachtige winterse weer moet ik er gewoon met Cosmo op uit. Dit keer niet op sneeuwschoenen, maar met Yaktrax onder mijn laarzen. Mijn doel is een stuk op het W&OD pad te gaan lopen (in de hoop cardinaaltjes met sneeuw te fotograferen).

Helaas zijn er maar heel weinig mensen, die hun stoepen hebben schoongemaakt. Ik moet dus of door de diepe sneeuw lopen (wat ik ook regelmatig doe, maar dan komt er zoveel sneeuw in mijn laarzen) of op straat (wat me een onveilig gevoel geeft, want die zijn nog spekglad). Sharon rijdt langs, zij is op weg naar de fitness om te gaan sporten.

Met (letterlijk) vallen en opstaan bereik ik het Community Center en daarbij het W&OD pad. Tot mijn genoegen hebben wandelaars een pad precies breed genoeg voor een persoon gebaand. Als ik de hoofdweg, de 123, bereik, blijkt, dat ik er absoluut niet kan oversteken. Ik zou, met druk vierbaanswegverkeer, een berg (vieze) sneeuw van zeker anderhalve meter over moeten klimmen. Als ik dat al zou kunnen, zou het Cosmo niet lukken.


Naief denk ik dan maar naar het dichtstbijzijnde kruispunt te lopen. Voorbij Whole Foods is de stoep echter helemaal niet schoongemaakt! Noodgedwongen loop ik dan maar langs Whole Foods terug. Ik heb erg te doen met de vele ouden van dagen, die in Vienna wonen. Die komen in deze dagen nergens. Hopelijk hebben ze buren, die hen van benodigdheden kunnen voorzien.

Net als ik de parkeerplaats bij Whole Foods verlaat, zie ik een wel heel bekende auto erop draaien. Rick is heel verbaasd ons te zien! Terwijl hij Kerstman speelt binnen, wachten Cosmo en ik. Ik verwelkom een lift terug naar huis, want ik vrees voor mijn en Cosmo's leven, als we over de wegen terug moeten lopen.

Nu heb ik alleen minder beweging gekregen, dan ik had gehoopt. Na de lunch begin ik dus aan het deck. Zoveel sneeuw erop is niet goed voor het hout. Na een uur druk geschept te hebben, is het weer helemaal sneeuwvrij. Nu heb ik zeker genoeg bewogen, mijn hemel, wat een geschep en geschuif! Bij de hot tub ligt nu een ware sneeuwberg, allemaal van het deck gegooid!

Omdat Laura om half twee zou komen voor een massage heb ik extra hard geschept. Half twee komt en gaat en geen Laura. Rick wil graag naar de mall, maar ja, we wachten op Laura. Ik kan de massage goed gebruiken, maar zie er, zoals altijd ook tegenop.

Om half drie (!) belt Laura, door het sneeuwruimen is het in haar rug geschoten. Ze heeft geprobeerd het naar ons huis te halen, maar de pijn was te erg. Geen massage voor mij, dus, waar ik gemengde (maar voornamelijk opgeluchte) gevoelens over heb. Wat ik nu niet begrijp en Rick ook niet, toen hij het verhaal hoorde, is, dat dit Laura's levensonderhoud is. Ze heeft al veel minder klanten door de recessie, dus dan ga je toch voorzichtig om met je lichaam, zodat je niet af hoeft te zeggen?

Saskia en Kai zijn er met vriend(inn)en opuit, maar Katja gaat met ons mee naar Tysons Corner. Leah heeft vanmiddag een MRI en zal Katja bij de mall ontmoeten, tot die tijd houdt zij ons gezelschap.

Als we de mall naderen heb ik meteen spijt. Het is een complete chaos! We hadden er even niet bij stilgestaan, dat niemand dit weekend heeft kunnen shoppen, de scholen dicht zijn en de Federale regering (hoogst ongewoon!) ook! Het is drukker, dan ik het ooit heb gezien!

Wonder boven wonder gaat er vlak voor ons net iemand weg, dus parkeren gaat makkelijk. Binnen ga ik er even apart op uit, want ik heb nog lekkernijen voor in Rick's stocking nodig. Bij Candy Haven hebben ze allerlei Europese chocola, dus daar koop ik, wat hij lekker vindt. Bij hem mag bijvoorbeeld een Toblerone reep niet ontbreken (ik geef daar niets om). Duur is het wel, een Mars kost $2,50!

Bij The North Face vind ik Rick en Katja terug. Katja is op zoek naar ski handschoenen en vindt daar wel een paar, maar er staat een gigantische rij voor de kassa. Daar heb ik vandaag geen zin in. Katja gaat toch eerst naar Egypte, voor ze gaat skien, dus we kunnen die handschoenen in januari ook nog kopen.

Leah is nog steeds niet klaar, dus Rick stelt een drankje voor bij Gordon Biersch. Rick krijgt zijn bier daar in een speciale mok, want hij is lid van een of andere club bij dit restaurant. We delen een tapas, met hummus, bruschetta, olijftapenade en knoflook, erg lekker.

We kwamen rond vieren bij de mall aan en dat leek mij veel te vroeg voor het avondeten. Inmiddels is het half zes en Katja wacht nog steeds op Leah. Rick haalt me over te gaan eten bij Neisha Thai hier.

Eindelijk heeft Leah zich ook door het verkeer heen gewerkt. Katja nodigt haar uit mee te eten. Het wordt een gezellig maaltijd. Leah is werkelijk een derde dochter voor ons, dus het is leuk te horen, hoe haar semester is gegaan.

Katja is blij, dat dit semester voorbij is en heeft alles gehaald, twee vakken met de hakken over de sloot (na hard werken). Het komt Leah allemaal wat meer aanwaaien. Haar GPA is een stuk hoger, dan dat van Katja. Het siert Katja, dat ze absoluut geen jaloezie laat blijken.

Moeilijk is wel, dat ze allebei Environmental Science doen en op zoek zijn naar een stage deze zomer. Leah staat er dan veel beter op. Katja wil graag een maand op St. Eustatius vrijwilligerswerk gaan doen. Dat lijkt mij perfect voor haar.

Na een heel lekkere maaltijd (ik koos "Ocean Madness" met gestoomde mosselen, garnalen, tilapia en inktvis in een pittige saus) nemen we afscheid van de meisjes. Het duurt zeker een half uur voor we zelfs de parkeergarage uit zijn! Politie moest geroepen worden om het verkeer te regelen. Zo heb ik het nog nooit gezien!

Saskia blijft bij Maddie logeren vannacht met nog een paar meisjes. Rick brengt hun slaapzakken (die nog van vrijdagnacht hier zijn) naar hen toe. Kai is bij een vriend in Vienna. Daar ben ik minder van gecharmeerd, want de wegen zijn nog erg glad. Hij heeft dan wel niet zijn auto mee, maar wie zegt ons, dat Michael of Charlie rustig rijdt. Het komt weer op dat loslaten neer, zucht!

Het is vandaag officieel winter. Zo voelt het ook, voor het eerst in lange tijd. Er zijn Kerstdagen geweest, dat we met 24 graden buiten zaten. Zo niet dit jaar! Vanaf nu worden de dagen langer, maar de twee ergste maanden liggen nog voor ons: januari en februari. Ik probeer er niet aan te denken, carpe diem, geniet van de dag, mijn motto.

De grootste december sneeuwstorm ooit

Zaterdag

Om half negen hoor ik de eerste meisjes uit de basement naar boven komen. Al gauw zitten alle elf in hun nachtgoed aan tafel en deel ik bagels met cream cheese uit. Saskia kan niet wachten te meten, hoeveel sneeuw er vannacht al is gevallen en loopt op blote voeten het deck op met een lineaal. Die wijst twintig centimeter aan en het komt nog hard naar beneden!

Nu wilde ik toch wel, dat ik de twee andere meisjes, waarvan ik niet zo zeker was, dat de ouders door zo'n pak hierheen zouden kunnen komen, gisteravond naar huis had gestuurd. Een van de meisjes verkondigt inderdaad, dat haar moeder haar heeft gezegd, dat ze haar niet kan komen ophalen. Daar word ik dus echt even heel pissig over, want J. zei wel, dat ze naar huis zou kunnen lopen, maar dat is wel 3 kilometer verderop! Doe dat maar eens door een dik pak sneeuw in een sneeuwstorm.

Even later wordt er een "blizzard warning" afgeroepen voor vanmiddag. De laatste keer, dat dat hier gebeurde, was toen Saskia een baby was! Ik raad ook de meisjes, die naar huis kunnen lopen aan, om zo snel mogelijk te gaan. Ik voel me toch verantwoordelijk voor hun veiligheid, dus heb liever, dat ze voor het werkelijk erg wordt vertrekken.

Even ziet het er dus naar uit, dat we dit weekend twee meisjes te logeren zullen hebben. Daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in, maar ja, weinig keus. Gelukkig heeft L.'s vader gisteravond al beloofd haar met zijn 4WD truck op te komen halen. Hij biedt aan ook de andere twee gestrande dames thuis te brengen. Ik heb hem bijna gezoend, want vooral D. is een schat, maar heel druk en Saskia ergert zich al gauw aan haar. Zou geen leuk weekend zijn geworden.

Op tv gaat het nieuws alleen maar over de storm, die de grootste ooit in december blijkt te worden. Ziekenhuizen vragen om 4WD voertuigen. Door doktoren wordt er gewaarschuwd niet teveel sneeuw in een keer te willen ruimen. Het aantal hartaanvallen schijnt tijdens zo'n storm veel te zijn.

Allerlei creatieve namen voor de storm worden bedacht. Ik vind "Shopper Stopper" wel goed, want dit is het laatste winkelweekend voor Kerst natuurlijk. Er wordt constant omgeroepen om vooral nergens heen te rijden, zodat de sneeuwruimdiensten hun werk kunnen doen. Natuurlijk luistert lang niet iedereen daarnaar en zijn er om twaalf uur al 1100 ongelukken gemeld!!

Gelukkig hoeven wij vandaag de buurt niet uit. Ik loop naar de brunch van buurvrouw Chris een paar straten verderop. Dat is nog een hele workout door de diepe sneeuw. Chris is helemaal blij met mijn komst, want alleen haar naaste buurvrouw is er nog. Ze vreest, dat er geen hoge opkomst zal zijn dit jaar.

Dat blijkt nog alles mee te vallen. De meeste dames uit de buurt komen toch langzaam binnendruppelen. Chris heeft heerlijke quiches en muffins gebakken. Ik doe me tegoed aan de spinazie en de champignons en ui quiches. Heel gezellig en warm is het zo, met de zware sneeuwval buiten.

In de tussentijd zijn Rick en Kai al twee uur bezig geweest met sneeuwruimen. Nog geen derde van de oprit is schoon! Iedere keer, dat ze een stuk schoon hebben, is het binnen de kortste keren weer wit. Ik neem het van Rick over en Kai blijft stug meehelpen.


Per stukje sneeuw moet ik drie keer scheppen om de grond te bereiken. De wind en sneeuw maken het ook nog eens heel onaangenaam om buiten te zijn. Als we de hele oprit tenminste redelijk schoon hebben, gaan we gauw naar binnen om op te warmen.

Inmiddels heeft de goeverneur van Virginia de noodtoestand afgeroepen, zodat alle nodige maatregelen genomen kunnen worden om vooral de interstates open te houden. Helaas lukt dat ook niet. We zijn zo blij, dat Katja donderdagavond thuiskwam! Vrijdag was het graduation bij Virginia Tech en honderden mensen zijn ingesneeuwd in Blacksburg en Christiansburg. De I-81 is lange tijd gesloten. Ook de I-395 bij Washington gaat dicht vanwege gevaarlijke op- en afritten.

Intussen hebben wij in de cul de sac ons eigen avontuurtje. Een vriendin van ons buurmeisje (Kai's leeftijd) komt met haar station wagon helemaal vast te zitten. Rick is haar held, want hij krijgt de auto op de een of andere manier los en op hun oprit geparkeerd (zie filmpje voor het laatste stukje). Intussen zit de Jeep achter haar ook vast en die heeft nota bene vier-wiel aandrijving! Maar ja, er ligt intussen ook ongeveer een halve meter!


Het blijft maar sneeuwen en waait keihard! De stroom blijft wel, wonder boven wonder, aan, dat was nog een zorg van ons, want die is wel met minder weer uitgegaan.

Gelukkig hebben we gisteren onze inkopen gedaan en we maken ons traditionele "sneeuwdag" maal: lekkere hapjes uit de oven met rauwkost en dip (voor het gezonde element). De mini taco's, mini crabcakes, mini Chinese hors d'oeuvres gaan er allemaal goed in.

Vanavond zijn we uitgenodigd voor een feestje bij Beth en Tim, ook een paar straten verderop. Ik probeer me nog een beetje feestelijk te kleden, maar Rick gaat gewoon in spijkerbroek en Noorse trui. Onderweg probeer ik foto's te maken van de sneeuw en verlichting, maar met een flits is het wel erg sneeuwerig!


Beth blijkt ook feestelijk gekleed, maar de rest van de gasten ziet er meer als Rick uit. Ook prima, ik vind het nog steeds leuk om me voor een feestje toch wat op te doffen, sneeuwstorm of niet. Het is erg gezellig en ik zou best langer willen blijven, maar merk aan Rick, dat hij doodmoe is.

Rick blijft door de week laat op en staat dan ook weer met de kinderen vroeg op 's ochtends. In het weekend haalt hij de gemiste slaap in, waardoor hij op zaterdagavond juist niet lang op kan blijven. Soms vind ik dat wel lastig, want dan zijn meestal de sociale aangelegenheden. Maar ach, ook voor mij is het wel goed het niet te laat te maken (later lees ik op Facebook, dat ze na middernacht zijn gaan sleeen op straat, dat we dat nu moesten missen!).

Als we terug naar huis lopen sneeuwt het nog wel, maar veel minder. Onze overbuurman heeft alles officieel opgemeten met zijn weerstation. Zijn sneeuwtotaal is 22 inches, ruwweg 55 centimeter dus. Op ons deck mat ik 24 inches (60 cm), maar dat kan ook door de wind opgeblazen zijn, we houden het dus maar op zijn berekening.

Zondag

Al die sneeuw maakt onze slaapkamer ook een stuk lichter. Denkelijk is dat, waarom Rick waarempel vroeger opstaat, dan ik! Al om kwart over acht gaat hij eruit, hoogst ongewoon op een zondagochtend. Ik draai me nog een paar keer om, tot ik allerlei gepiep van een achteruitrijdend voertuig hoor.

Het houdt maar niet op en ik zie uit het raam, dat een sneeuwploeg vastzit in de straat achter ons! Helaas, want ik had er graag een foto van genomen, lukt het hem na een paar minuten los te komen. Wel heeft hij het straatbord omver gegooid. Ik ben benieuwd hoe lang het gaat duren, voor dat weer staat.

Beneden is chef Rick bezig met pancakes en bacon. Zo'n ouderwets Amerikaans ontbijt hebben we al heel lang niet meer gehad! Kai en Saskia worden door de lekkere geuren gewekt en komen naar beneden. Katja is nog steeds ziekig en Rick houdt haar pannenkoeken warm in de oven.


Na van de pancakes met maple siroop en kalkoenbacon (gezonder en net zo lekker) te hebben gesmuld, bind ik mijn sneeuwschoenen onder. Het is alweer heel lang geleden, dat ik die gebruikt heb! De omstandigheden zijn er nu perfect voor.

Er is nog maar weinig schoongemaakt in de buurt, dus ik heb bergen sneeuw om doorheen te lopen. Omdat Rick dacht, dat je met sneeuwschoenen bovenop de sneeuw blijft lopen, even een uitleg. Sneeuwschoenen zakken wel degelijk diep weg in de sneeuw, maar door hun grotere oppervlak zijn ze makkelijker er weer uit te krijgen. Het is echter wel degelijk een inspanning om ermee door diepe sneeuw te lopen!

Het leuke van zo'n sneeuwstorm is, dat iedereen buiten is. Ik klets met Tami (die denkt, dat mijn sneeuwschoenen logisch zijn, omdat ik uit Scandinavie kom, close but no cigar), Serena (wiens auto echt ondergesneeuwd is), David, Bets (die, met haar zonen, ook de oprit van hun 94-jarige buurman nog gaat schoonmaken) en Jim. Op mijn sneeuwschoenen heb ik veel bekijks, vrijwel iedereen wil wel weten, hoe en wat.


Nadeel van de kou en sneeuw is, dat waterleidingen springen. Volgens een van de mensen, waar ik mee praat, is de reden, dat er nog zo weinig straten zijn schoongemaakt, dat al het personeel bezig is met een grote waterleiding breuk. Die heeft de parkeerplaats bij de basisschool vlakbij ons in een ijsbaan veranderd.

Terug in de cul de sac is er nog steeds geen ploeg langsgeweest. Rick en Don (onze naaste buurman) hebben besloten een pad te scheppen, zodat wij tenminste wegkunnen, want op het moment zijn we letterlijk ingesneeuwd. Chuck en Ross aan de andere kant beginnen er niet aan.

De kinderen hebben een iglo gebouwd en de tieners spelen met de honden. Cosmo en Diego zijn dol op de sneeuw. Sandy (een cockapoo) heeft een jasje aan en vindt het allemaal maar niets. Saskia en Parker eten de sneeuw met siroop, hoe gezond dat is valt te bezien, maar dit is voor hen de absoluut grootste sneeuwstorm ooit.


Triomfantelijk komt Rick binnen, het is ze gelukt, we kunnen eruit. Rick wil per se naar Vienna en ik ga mee. Het wordt een interessant ritje. Ten eerste kunnen we via de makkelijkste weg de buurt niet uit. Een sneeuwploeg zit vast, dus moet Rick omdraaien.

De hoofdwegen zijn veel minder schoon, dat we hadden verwacht, en bij iedere stop of licht is het een geslip en geglij. Ik weet, dat Rick dat aankan, maar heb toch even angstzweet, als er iemand vlak naast ons staat. Een bestuurster in een Mercedes kletst aan haar mobieltje, terwijl ze gevaarlijk heen en weer zwabbert.

Heelhuids bereiken we het winkelcentrum met Michaels en Giant. Eigenlijk hadden we gewoon naar Giant moeten gaan, want die heeft, waar Rick naar zocht. Nu moet Rick door de vrieskou en snijdende wind in zijn sweater. Aan de andere kant is dat het enige, zelfs nu, dat de meeste tieners dragen, brrr!!!

Bij Giant vinden we alles op onze lijst (die erg kort is). Het duurt even voor we een parkeerplaats vinden bij Noodles, Chipotle en Starbucks (teveel restaurants met een klein parkeerplaatsje). Ik ga alvast onze lunchbestelling doen bij Noodles, terwijl Rick wacht.

Met dit weer is Noodles lekker gezellig en warm eten. Kai, Katja en ik zijn er dol op. Rick en Saskia nemen een burrito van Chipotle en bij Starbucks halen we allemaal warme drankjes (behalve voor mij, ik heb hun shaken iced green tea ontdekt, heerlijk!). Glibberend en glijdend, ons verbazend over hoe slecht de wegen er nog aantoe zijn, rijden we weer huiswaarts.

Rick heeft in ieder geval zijn excursie gehad. Ik ben blij, als we heelhuids de oprit oprijden. Sinds ik in 1983 mijn enkel gecompliceerd brak na met mijn fiets op een stuk ijs te zijn uitgegleden, heb ik een fobie voor alles wat glad is. Dat gevoel van de controle verliezen vind ik vreselijk! Sindsdien heb ik ook nooit meer geschaatst, ik zou zo graag willen, maar ik ben doodsbang te vallen.

Katja gaat sneeuwfootball spelen en Saskia en ik beginnen aan het koekjes bakken. We maken Hershey Kiss koekjes. Saskia lijkt koken en bakken erg leuk te vinden, terwijl ze een nogal moeilijke eetster is. Wie weet gaat ze meer lekker vinden, als ze het zelf klaarmaakt.

De rest van de dag blijven we binnen. Vanavond zou het levende stalletje bij de kerk tegenover ons zijn, maar natuurlijk is dat naar binnen verplaatst. Dat geeft voor ons niet hetzelfde gevoel, aangezien we niet bij die kerk behoren, dus we slaan het dit jaar over. Saskia wil nog wel gaan, als vriendinnetjes gaan, maar hun ouders blijken van dezelfde mening als wij.

Rick gaat met Katja eten van Outback halen. Ze hebben lekkere gegrilde filet mignon en scallops, die Katja en ik allebei bestellen. Rick probeert ervoor benzine te tanken, maar elk station is leeg! Hopelijk wordt dat gauw aangevuld. Ik heb vrijdag de van volgegooid, dus voorlopig zitten we goed.

Vanavond gaan de kaarsjes gezellig aan en maakt Rick een kop eggnog voor ons beiden. Eggnog doet me aan een dunne Advokaat denken. Het is heel romig en zoet, maar erg lekker. Ik kan er maar weinig van op, het is me al gauw te machtig.


Na lang wachten komt ook nog eens het verlossende woord: Fairfax County Public Schools sluit tot en met woensdag, wat betekent, dat Kai en Saskia vanaf nu Kerstvakantie hebben. We vonden het altijd al idioot, dat ze tot de 23e naar school moesten, dus we zijn Moeder Natuur zeer dankbaar!

Meteen voel ik me een stuk meer ontspannen. We hebben alle tijd om de lekkernijen voor de buren te maken, dat hoeft niet op Kerstavond. We hoeven niet om kwart over zes wakker te worden. Het scheelt zoveel stress! De Kerstvakantie is nu echt begonnen, het moet nog even tot me doordringen.

Oh, en over sneeuwruimen gesproken, meer dan duizend mensen, vrijwilligers en fans, hebben hard gewerkt om FedEx Field schoon te krijgen voor de wedstrijd van de Redskins morgen. Meer dan 25 miljoen pond sneeuw werd verwijderd!!! Het team doet het heel slecht dit jaar, dus moet maar een laten zien aan al die mensen, dat ze ook goed kunnen spelen.

Stilte voor de (sneeuw)storm

Rick is dus vandaag al vrij en gaat er al vroeg op uit om zijn Kerstinkopen bij de mall te gaan doen. Ik heb een hele lijst van dingen, die ik vandaag wil doen en Rick verraste me gisteren met de aankondiging, dat hij vandaag al vrij is en dus een deel van mijn lijst kan afwerken.

Bij de core training, waar we het over de naderende sneeuwstorm hebben, wensen we elkaar alvast een fijne Kerst, voor het geval de scholen maandag laat opengaan of sluiten. Maandag is de laatste klas voor Kerst.

Na nog een half uur op de stairmaster te hebben gedaan, ga ik meteen door. Op de radio veranderen de weersberichten constant. Eerst zal er tien tot vijftien centimeter sneeuw komen, daarna wordt dat verhoogd naar zeventien tot zeventwintig centemeter en uiteindelijk wordt het meer dan een voet (30 cm), op sommige plekken zelfs een halve meter. We zullen zien.

In ieder geval is iedereen, die dit weekend boodschappen wilde gaan doen, er vandaag vast opuit gegaan. Ik merk het al bij Trader Joe's, waar ik lekkere hapjes voor morgenavond ga halen. Verschillende hapjes uit de oven is een sneeuwdag favoriet voor ons.

De hele parkeerplaats staat propvol, maar ik heb geluk. Vlak voor mijn neus recht tegenover de winkel gaat er iemand weg. Binnen is het een gekkenhuis van karretjes, maar iedereen is een prima humeur. Medewerkers met Santa hoeden op helpen met het vinden van produkten. Ik vind al snel, wat ik nodig heb, en tot mijn verbazing hoef ik nauwelijks te wachten bij de kassa.

De volgende stop is Safeway en daar moet ik helemaal aan de overkant parkeren! Dat belooft niet veel goeds! Ik heb maar weinig nodig, want het meeste hebben we al van Peapod besteld.

Peapod had alleen geen candy canes en die hebben Saskia en ik zondag nodig om de peppermint bark voor de buren te maken. Ook haal ik wat groentes voor morgenavond om het nog een beetje gezond te houden. Extra melk is het laatste op mijn lijstje, met een stuk of tien logees vannacht zal dat wel nodig zijn.

De rijen bij de kassa's zijn hier langer, dan ik ooit heb gezien (Leah staat later op de dag anderhalf uur in de rij en de self checkouts werken dan niet meer)! Gelukkig zijn er ook de self checkouts, waarvoor de rij ongeveer net zo lang is, maar er zijn zes checkouts. Binnen de tien minuten sta ik dus weer buiten.

Intussen heb ik Manhattan Bagel gebeld en vijftien bagels besteld voor morgenochtend. Na de boodschappen thuis te hebben weggelegd en Katja's bestelling voor een (bagel)lunch te hebben opgenomen, rijd ik Vienna weer in.

Het verkeer vandaag is ook enorm druk! Wat gewoonlijk vijf minuten duurt, duurt nu twintig! Ik ben dankbaar voor de beleefde automobilisten, die me ertussen laten, anders had het nog veel langer geduurd. De bagels zijn net gebakken en nog warm, jammer, dat we ze niet meteen eten!

Thuis neem ik even pauze om met Katja onze bagels met zalm en cream cheese op te peuzelen. Dat blijft mijn favoriete broodje, ooit! Rick is nog steeds bij de mall en ik heb zijn hulp nodig met het afleveren van de cadeautjes voor Aisha.

Bij Tysons Corner is het ook een gekkenhuis, dus ik geef mijn auto af aan de valet parking. Dat kost $5 en is het me waard. Rick draagt heel stoer de fiets op zijn schouders en ik de rest. Ik zie de ogen van de Salvation Army vrijwilligster groot worden, als ze ons ziet. "Is dat allemaal voor een kind?", vraagt ze. Op ons beamende antwoord krijgen we een grote glimlach en een heel hartelijk "fantastic!". Daarom "nemen" wij altijd maar een engeltje, zodat die echt een super Kerst kan hebben.

Rick en ik gaan, nu we hier toch zijn, nog wat kleinigheden kopen. De snoepwinkel in de mall heeft allerlei Europese chocolade. Rick vindt er zelfs een echte Mars reep. We zoeken lekkere dingen uit voor in de stockings van de kinderen.

Terwijl Rick nog verder winkelt, ga ik de laatste dingen van mijn lijst afwerken. Bij Big Planet Comics zoek ik leuke strips uit voor Rick, Kai en Saskia. Dat zijn altijd de perfecte "stocking stuffers".

Bij de ABC winkel zie ik, dat ze echte eggnog hebben. Daar neem ik een fles van mee naar het feestje, waar we morgenavond voor zijn uitgenodigd. Gelukkig zijn al onze sociale aangelegenheden nog geen straat verderop morgen.

Saskia's ijstaart is klaar bij Baskin Robbins en ziet er goed uit. Eindelijk komt ik, langzaam voortkruipend in het dichte verkeer, bij mijn laatste stop, Party Mania. Hier hangen de ballonnen, die ik eerder vandaag heb besteld, al klaar. Met een zucht van verlichting verlaat ik de idiote drukte en bereik net op tijd voor de ijstaart ons huis weer.

Dit jaar heeft Saskia van mij een limiet van 20 gasten gekregen voor haar feestje. Dat had nog allerlei protesten tot gevolg, maar de 25 van vorig jaar was veel te veel. Uiteindelijk komen er vijftien meisjes en drie jongens.

We bestellen pizza van Domino's (met een coupon $5,55 per pizza!) en proberen de chocolade fontein aan de praat te krijgen. Helaas heb ik gisteren te weinig chocolade gekocht, dus van een echte fontein is geen sprake. De kinderen kunnen wel lekker in de gesmolten chocolade dopen. We hebben er marshmallows, Rice Krispies treats, aardbeien en banaan voor.

De ijstaart gaat er goed in. Voor de kaarsjes moeten we de buren bellen, want die ben ik straal vergeten! Gelukkig merkt niemand op, dat ze bij Baskin Robbins een "S" in Saskia's naam zijn vergeten. Sowieso vond ik de service daar veel slechter, dan vorig jaar. De mini ijsjes hebben veel te grote bolletjes erop, waardoor er minder, dan ik heb gevraagd, zijn. Dat maakt voor de enthousiaste kinderen gelukkig niet uit. Ik neem ook een mini-ijsje en het smaakt inderdaad erg lekker.


Vanavond horen we ook de sirenes van de Vienna Fire Departments brandweerwagens. Zoals ieder jaar rijdt Santa daarop door de straten en delen de brandweermannen candy canes uit. Zo'n leuke traditie vind ik dat! En anderen ook, want een moeder, die haar dochter voor Saskia's feest komt brengen, verzucht, hoe ze nooit ergens anders, dan in Vienna zal willen wonen.


Het feest is in volle gang, het sneeuwt al en er wordt voor vannacht meer dan tien centimeter sneeuw voorspeld, dus hopelijk kunnen alle meisjes morgen weer naar huis. Sommigen wonen meer dan tien kilometer verderop en het is hier enorm heuvelachtig. Met een gewone aandrijving kom je daar met sneeuw niet op. Ik hoop van harte niet het hele weekend met andermans kinderen te komen zitten!

Edit: inmiddels is het weerbericht aangepast en wordt er tien tot twintig centimeter voorspeld vannacht. Ik heb de ouders van de kinderen, die verder weg wonen, gebeld. Een ervan wordt in ieder geval opgehaald, de andere twee kunnen, als het absoluut nodig is, tenminste naar huis lopen.

Het laatste weerbericht, als we inderdaad meer dan 16 inches krijgen zal het de grootste december sneeuwstorm ooit hier zijn:
Overnight
Snow. Snow may be heavy at times. Snow accumulation of 4 to 8 inches. Lows in the mid 20s. Northeast winds 10 to 15 mph. Chance of snow near 100 percent.
Saturday
Snow. Snow may be heavy at times. Additional snow accumulation of 8 to 12 inches. Highs around 30. North winds 15 to 20 mph. Chance of snow near 100 percent.
Saturday Night
Snow...mainly in the evening. Additional snow accumulation of 2 to 4 inches. Total snow accumulation 21 to 22 inches. Lows in the upper 20s. Northwest winds around 15 mph with gusts up to 25 mph. Chance of snow near 100 percent.

Het gezin is weer compleet!

Alweer een ijzig koude, maar stralend zonnige ochtend daagt. Deze decembermaand is tot nu toe veel kouder, dan normaal. Rillend rijd ik naar de sportschool, dankbaar voor mijn verwarmde stoelen, wat een luxe!

Sharons klas gaat snel voorbij. We zijn zo in gesprek gewikkeld over van alles en nog wat, ook de dame, die eerder het kletsen niet leuk leek te vinden, doet nu enthousiast mee. Behalve het sporten zijn we ook een soort therapie voor elkaar, want in ieders leven zijn wel spanningen en met de feestdagen komen die nog eens wat duidelijker naar boven.

Na het uur gewichtheffen doe ik nog een half uur op de stairmaster. Niets voelt beter na afloop, maar ik tel letterlijk de secondes af, terwijl ik erop sta! Thuis neem ik Cosmo voor een ijskoude wandeling mee. Ik ben te lui me daarvoor te verkleden, maar zal dat toch moeten gaan doen. In bezwete kleding is het veel te koud, de wind gaat door merg en been!!!

Met Karin heb ik voor de lunch afgesproken bij Pastry Xpo. Dit is een nieuw cafe hier in de buurt, gerund door (zoals zoveel) Libanese mensen, maar het heeft een Europese sfeer.

Behalve heerlijke bonbons en taarten is er ook een lunchmenu. De eigenaresse begroet ons enthousiast en we mogen de soep proeven. Karin probeert de kippesoep en ik (natuurlijk) de snijbiet met linzen (mijn favoriet) soep. Heerlijk! Van die laatste bestel ik een kop.

Verder doen we ons allebei tegoed aan een kleine quiche. Die van mij is met champignons en ui, die van Karin met asperges. Intussen geef ik Karin haar verlate verjaars- c.q. vroeg Kerstcadeautje. Het is een mok met een cardinaaltje erop van Marjolein Bastin. Ik wil er nog niet aan denken, maar op een gegeven moment gaan Karin en Frank terug naar Nederland, en dan is zoiets een leuk aandenken.

Van Karin krijg ik een heel leuk boek, The Godmother. Ik zie ernaar uit er lekker in te gaan lezen, maar dat zal waarschijnlijk tot na Kerst moeten wachten. Na een heel gezellig lunch nemen we afscheid tot het nieuwe jaar, want Karin en gezin gaan dinsdag naar Nederland.

Snel rijd ik naar Sears om de gisteren online bestelde fiets op te halen. Dat is natuurlijk een hele doos, dus hij wordt naar mijn van gebracht en ingeladen. Daar zal ik morgen hulp bij nodig hebben om hem naar de Angel Tree te brengen!

Onderweg bedacht ik me, dat ook bij Fair Oaks Mall een Build A Bear zit. Daar kies ik een puppy voor Aisha. De medewerkster is helemaal geinteresseerd, als ik vertel, dat dit voor een meisje van de Angel Tree is.

Daarbij kies ik een lief jurkje, een pijama en een borstel met fohn, die echt blaast. Zo kan ze er echt mee spelen. Van de Build A Bear medewerkster krijgt ze oorstrikjes in allerlei kleuren en een paar schoentjes, hartstikke aardig! Het enige jammere van de Angel Tree is, dat je de gezichtjes bij het openen niet te zien krijgt. Die probeer ik me dan maar voor te stellen.

Eigenlijk heb ik ons budget voor Aisha al overschreden, maar ik loop bij Sears toch nog even door de kinderkledingafdeling. Daar zie ik gevoerde "hoodies" afgeprijsd van $40 naar $15! Dat kan ik toch niet laten gaan? Ik kies een leuke uit en zo heeft Aisha ook nog een nieuw kledingstuk. Hopelijk zal ze dit een fijne Kerst vinden.

Net op tijd om Saskia van school te halen ben ik terug. Zij heeft een afspraak bij de orthodontist. Er moeten "spacers" tussen haar achterste kiezen onderaan geplaatst worden. Volgende week moeten we terugkomen om daar een nieuw deel van haar beugel te laten aanbrengen. Saskia kan niet wachten, tot ze klaar is met dit hele beugelgedoe (ik ook niet).

Tussen de orthodontist en chiropractor afspraak in gaan we nog even naar Party City. Saskia's feestje is morgenavond, dus we halen er bordjes, vorken en servetten voor. Ook nemen we Kerst "crackers" mee en bordjes om de lekkernijen voor de buren op te leggen, dit weekend.

Na de chiropractor ben ik eigenlijk uitgeteld. Dit koude weer vraagt zijn tol van mijn lichaam. Om toch produktief te zijn, bestel ik de laatste online cadeautjes, want vandaag is voor veel websites de laatste dag. Alleen voor Kai en Saskia willen we nog een paar kleinigheden vinden, maar verder zijn we klaar voor het inpakken (waar ik een hekel aan heb!).

De post brengt voor mij al een paar vervroegde Kerstcadeautjes. In ruil voor Mineral Ice stuurde Mirjam mij een hele stapel banketbakkersborstplaat en Tijgernootjes. Super lekker en mijn eerste borstplaat dit jaar! Nogmaals hartelijk dank!

Van Ingrid, die hier eerder dit jaar op bezoek was, kreeg ik, zomaar out of the blue (no pun intended ;)), een "Delfts blauwe getegelde" kussensloop. Hartstikke leuk en lief, met Nederlandse gezegdes erop. Na de Kerst gaat dat erg goed staan op onze bank! Dank je wel, Ingrid!

Rick had vanmiddag de Kerstlunch van zijn werk, die om drie uur begon en hij is er pas om half acht van thuis. Ricks Kerstvakantie is nu begonnen, heerlijk, tot en met 4 januari heeft hij vrij!

Rick staat erop mij mee naar Sushi Yoshi te nemen om het te vieren. Hij heeft zelf geen trek, maar wil mij trakteren. Nou, daar zeg ik geen nee tegen! De sushi chef herkent ons en we krijgen meteen een lekker tonijnhapje voorgeschoteld. Dit is mijn favoriet van de vier hier in Vienna, want ze hebben exotische vissoorten op het menu. Ook kun je per stuk bestellen en zo meer verschillende dingen proberen.


Sashimi blijft een kunstwerk

Op de terugweg komen we langs Pats huis en ik bedenk me, dat ze vanavond thuis moet zijn. Ze wilde vanochtend iets samen ondernemen, maar ik had al met Karin afgesproken. We bellen aan en inderdaad is Pat er en een paar buren, die haar helpen met allerlei electronica.

Pat is bezig met haar foto's en toevallig kan Rick haar helpen met Photoshop Elements. We drinken gezellig een glas wijn en dan moeten Rick en ik er weer vandoor, want we verwachten Katja ieder moment thuis. Ik ben echt blij Pat toch nog even gezien te hebben.

Niet lang, nadat wij thuiskomen, komt Katja opgelucht binnenlopen. Ze is doodmoe en voelt zich vreselijk. Ze vertelt, dat ze ons halverwege wilde bellen om haar op te halen, zo moe was ze. Ik herken het, het is een ellenlange rit, zeker als je slecht hebt geslapen en half ziek bent. Gelukkig heeft ze het heelhuids gehaald!


Om een slechte foto te laten zien: Cosmo heeft rode ogen en Meike ziet er als een buitenaards wezen uit met die vuurogen!

Katja gaat lekker languit op de bank en eet de door ons meegebrachte sushi met smaak op. Zo ziek is ze dus gelukkig niet. Rick draagt haar spullen naar binnen en vraagt zich af, of ze haar hele kamer mee heeft genomen. Onvoorstelbaar, wat er allemaal in zo'n Kevertje gaat! In ieder geval is het hele gezin weer compleet. Heerlijk!

Angel Tree

Al hoest ze nog flink, het lukt Saskia vandaag gelukkig wel om naar school te gaan. Hopelijk gaat de neusspray helpen, zodat ze minder school zal hoeven verzuimen. Iemand vroeg, of er nog zal worden uitgezocht, waar ze allergisch voor is. Volgens de dokter is dat niet nodig, omdat het duidelijk seizoensgebonden is.

Midden in de nacht heb ik het raam dichtgedaan, omdat het zo hard waaide en ijzig (-8) koud! Erg aanlokkelijk vind ik naar buiten gaan dus niet. Aan de andere kant schijnt de zon uitbundig en is de lucht dat mooie staalblauw, dat met vriesweer komt. Na enig intern beraad besluit ik de sportschool te laten voor wat het is en Cosmo mee te nemen naar Scott's Run.

Daar zijn een paar flinke heuvels en ik doe mijn gewichtenvest aan voor extra cardio. Er staat verder niemand op de parkeerplaats en dik ingepakt begin ik aan de wandeling. Cosmo vindt het duidelijk heerlijk en ik ook. De afgelopen week heb ik me om verschillende redenen nogal gespannen gevoeld en hier in de natuur vallen die spanningen even helemaal weg.

Bij de rivier aangekomen, zie ik, dat die (hoe kan het ook anders) hier ook heel hoog staat en hard stroomt. Er zitten zelfs miniwatervalletjes in, dat heb ik op deze plek nog nooit gezien. Ook de grote waterval zit voller, dan gewoonlijk.

Na een paar foto's te hebben genomen, loop ik het bos in. Het is zo stil, alleen de vogels hoor je. Die brengen ook de enige kleur in het bos, de rode Cardinaaltjes en blauwe Blue Jays vallen meteen op. We komen helemaal niemand tegen!


Net als ik het toch wel erg koud krijg, zijn we bij de auto terug. Thuis warm ik soep op, wat is dat dan lekker na zo'n koude wandeling! Ik ben blij, dat ik ben gegaan, want zo buiten zijn is ook goed voor het gemoed.

Het is alweer tijd om een bezoek aan Mona te brengen. Dit donkere haar laat grijze wortels een stuk beter zien, dan toen het lichter was. Mona zorgt ervoor, dat mijn kapsel er voor de feestjes dit weekend en de feestdagen weer tip top uitziet.

Intussen bedenk ik me, dat ik Saskia taart voor haar feest vrijdagavond nog moet bestellen. Ik ga langs Baskin Robbins en bestel de ijstaart, die Saskia de afgelopen paar jaar ook heeft verkozen. Het is chocolate mint chip ijs met allemaal kleine mini ijsjes erbovenop.

Al heb ik al een aantal erg leuke cadeautjes online besteld, ik wil ook even naar Tysons Corner voor een paar dingen. Bovendien "adopteren" wij ieder jaar een "engeltje" van de Salvation Army boom en zijn daar nu al rijkelijk laat mee, want alles moet voor zaterdag binnen zijn. Natuurlijk zouden we ook dat online kunnen doen, maar dat geeft toch niet hetzelfde gevoel.

Als ik de mall binnenloop overvalt me al een Kerstgevoel. Een groep handbellers speelt allerlei Kerstliedjes voor Macy's. Verderop zit natuurlijk Santa, die het op het moment niet zo druk heeft, maar zijn ontslag vorig jaar zorgde voor zoveel ophef, dat het mall management hem gauw weer aanstelde!

Mensen raken gehecht aan "de" Santa, waar ze hun kinderen al jaren heen nemen, iedere mall heeft daarmee te maken. Ongegrond ontslag van deze kindervriend is natuurlijk ook erger, dan de Grinch, die Kerstmis stal! Die traditie van de kinderen op de schoot van Santa zetten ben ik overigens nooit begonnen. De enige keer, dat Kai en Saskia op zijn schoot zaten, was toen er een Nederlandse vriend bij ons logeerde.

Bij L.L.Bean vind ik de paspoorthouder, die ik voor Katja zoek. Die kan ze mooi tijdens haar reis naar Egypte gebruiken. Helaas sms-t ze me net, dat ze ziek is! Heel vervelend met nog twee examens tegoed en morgen de hele rit naar huis. Hopelijk valt het wat mee. Ik kan nu helemaal niet wachten haar in de watten te leggen straks!

De Salvation Army boom staat naast L.L.Bean. Dit jaar hangen er alleen engeltjes van twaalf en jonger aan. Jammer, want onze traditie is altijd een kind van de leeftijd van een van onze kinderen te kiezen. Saskia zag ernaar uit te helpen de Kerst van een 14-jarige mooi te maken.

Nu kies ik de negenjarige Aisha, omdat haar naam op die van mijn zus lijkt. Op haar lijstje staan een fiets, speelgoed, een jas en natuurlijk haar maten voor kleding. Met Saskia vind ik een mooie fiets online bij Sears. Hij komt met een helm en ik kan hem morgen bij Fair Oaks ophalen.

Zoals ieder jaar sta ik in tweestrijd, of we er verder praktisch kleding bij zullen geven, waarvan ik weet, dat dat voor een negenjarige niet zo spannend is. Of zullen we de "toy" wens vervullen, door een Build A Bear beer te maken en daarvoor kleertjes bij te geven. Wat denken jullie?

Kai, Saskia en ik eten samen, want Rick vertegenwoordigt Microsoft bij een liefdadigheidsevenement in Washington vanavond. Daarvoor heeft hij ook een hele zak
met blikken en ander voedsel mee, want een van de liefdadigheidsinstellingen is Bread for the City.

Daarna wacht ik op Laura voor mijn massage, want ik heb in mijn gedachten vanavond (of was het nu morgenavond?) om zeven uur. Ik heb de afspraak niet op de kalender geschreven en bel Laura, als ze er om half acht nog niet is. Eindelijk krijg ik haar te pakken en blijk ik het dit keer verkeerd te hebben onthouden.

Morgenavond kan ik niet, dus we verzetten de afspraak naar maandag. Laura is niet altijd even betrouwbaar, maar zelf ook erg flexibel en na zoveel jaren is ze me ook dierbaar. Een andere massage therapist moet wel heel goed zijn om haar plaats in te nemen.