What a difference a day makes...

Zondag

Allereerst dank voor alle lieve en bezorgde reacties op mijn blog van gisteren. Die deden me zeer goed.

De luchtmatras blijkt een stuk beter te liggen, dan het gewone bed. Ik word met een stuk minder pijn wakker, gelukkig, want wat voelde ik me gisteren naar! Katja heeft bij Rick geslapen en ook beter, want zij vond de luchtmatras te koud.

Met zijn allen ontbijten we op de kamer en gaan dan de sneeuw op. De kinderen zijn klaar voor meer uitdaging, dan mijn groene beginnerspistes en willen er met zijn drieen op uit. Rick zegt galant, dat hij bij mij zal blijven.

Gelukkig kan hij vanaf mijn routes ook blauwe en zwarte pistes nemen, anders zou ik me bezwaard voelen. Ik ben een complete slak vergeleken bij hem. Nu heeft hij natuurlijk als jong kind in Zwitserland gewoond en is het skien hem als het ware met de paplepel ingegoten. Dat is toch anders, dan het als volwassene leren.

Het is werkelijk schitterend skiweer. Het vriest flink, maar is mooi zonnig en natuurlijk is er gisteren verse sneeuw gevallen. We gaan een paar keer de berg af en dan is het alweer tijd om te lunchen. We hebben met de kinderen bij Cheat Mountain Pizza afgesproken.


Dat blijkt erg populair te zijn en er is een wachttijd van ongeveer drie kwartier. We doen het toch maar, want we hebben allemaal zin in pizza en het is overal erg druk. De pizza blijkt het helemaal waard! Rick, Kai en ik delen een "Hay's Revenge" met allerlei hete pepers erop en smullen ervan! De meisjes doen het wat minder heet, maar vinden hun pizza zo te zien ook erg lekker.

Na de lunch gaan de kinderen er weer gezamenlijk op uit. Eigenlijk hadden we halverwege de middag met ze af willen spreken, maar ze zijn verdwenen, voor we de kans hebben dat te doen. De berg is zo groot, dat de kans, dat we elkaar tegen zullen komen, gering is. Helaas dus geen foto's met de kinderen in de sneeuw en zonneschijn.


Die zon zorgt ervoor, dat het wachten bij de liften onderaan de berg me weer opwarmt. De rijen zijn ook een stuk korter, het lijkt wel of veel mensen al naar huis zijn. Zo houd ik het skien wel even vol! Als we om half vijf de laatste lift naar boven nemen, hebben Rick en ik acht keer naar beneden geskied. Rick heeft alle gevorderde pistes aan deze kant van de berg ook kunnen doen. In tegenstelling tot gisteren vond ik het heerlijk en nu weet ik weer, waarom ik toch skien heb geleerd.

De kinderen zijn al op de kamer en Katja en Saskia willen graag gaan tuben. Kai heeft geen zin en ik vind het te koud, want inmiddels is er een nare wind opgestoken. Rick offert zich op mee te gaan en brengt dan ook gelijk Saskia's en mijn ski's terug. Intussen ruimen Kai en ik op, want we willen morgen op tijd op weg.

Het Aziatische restaurant in het dorpje is ons zo goed bevallen, dat we er weer gaan eten. We krijgen dezelfde serveerder, die al grapt, dat we er kennelijk niet genoeg van kunnen krijgen. Mijn maaltijd van vrijdagavond vond ik zo lekker, dat ik hetzelfde bestel.

De anderen proberen nieuwe gerechten, Saskia zelfs General Tso's kip, waar ze zich nog niet eerder aan heeft gewaagd. Zoals ik had voorspeld, vindt ze het lekker. Kai is helemaal avontuurlijk geworden. Hij heeft van mij het sausje van wasabi met sojasaus afgekeken en doopt daar zijn al pittige kip in. Dat sausje vind ik lekker voor sushi, alleen moet ik er om de een of andere reden altijd van niezen. Niet handig, als je net een stuk sushi in je mond hebt!


Na een gezellige maaltijd pakken we in en brengt Rick alvast wat spullen naar de auto. Dan is het alweer de laatste nacht van deze korte skivakantie.

Maandag

Om kwart voor drie word ik wakker en zijn verdorie de pijnen in volle kracht terug! Met alle macht probeer ik een positie te vinden, die ietwat pijnloos is, maar dat lukt maar nauwelijks. Dat wordt lekker terugrijden straks, vooral omdat er geen tijd is om te sporten om de spieren los te krijgen.

Na zo'n nacht ben ik opgelucht, als ik op kan staan, dus ik ben blij Rick om half negen te horen. De kinderen zijn ook al gauw op en voor ons doen zijn we snel. Nog geen uur later is de kamer leeg en zijn de auto's ingepakt.

Voor het laatst lopen we naar The Junction om daar met zijn allen te ontbijten. Helaas hebben ze alleen een zeer middelmatig buffet, al smaken de roereieren met tomaat en kaas wel lekker. Dit is ook de laatste maaltijd met Katja weer voorlopig. Het was toch weer erg fijn om met het hele gezin compleet te zijn dit weekend! Ik vind het dan ook zo leuk om te zien, hoe de kinderen onderling van elkaars gezelschap genieten.


Vanwege de mogelijkheid op gladde wegen in de bergen, hebben Rick en ik besloten tot ongeveer halverwege met Katja mee te rijden. Dat is voor ons wel een omweg van zo'n honderd kilometer, maar ik voel me er geruster op.

Na uitgecheckt te hebben, gaan we op weg. We nemen de WV-219 naar het zuiden. Die wordt inderdaad al gauw flink bergachtig en bochtig en arme Saskia voelt zich, ondanks de Dramamine, bepaald niet lekker. De weg is goed schoon, al maakt Rick op een minder schoon stukje een kleine schuiver. Het is dus wel oppassen geblazen.

Katja vermeldde bij Snowshoe, dat ze benzine nodig had. Het benzinestation daar had echter geen benzine meer. Haar meter staat bijna op leeg. We kijken dus met argusogen uit naar een station, wat we pas dertig mijl verderop in Marlinton vinden.

Hoe mensen, die in de bergen wonen, hun boodschappen doen en benzine tanken, is me een raadsel. Ze wonen meer dan 45 kilometer van de dichtstbijzijnde voorzieningen! En waarmee verdienen ze hun geld, als ze al werk hebben? Geen wonder, dat West-Virginia een van de armste staten is. Er is gewoon echt helemaal niets in de bergen!

Voor ons als toeristen is het wel leuk om door dit prachtige, besneeuwde landschap te rijden. De ruige bergen worden afgewisseld met valleien met boerderijen met de typische rode schuren, die mooi tegen de sneeuw afsteken. Ik heb iets met schuren hier. Er staan zoveel "mooie" oude houten van in de velden, sommigen helemaal vervallen.

Opvallend zijn ook de vele kuddes herten, die langs de weg staan te grazen. Er zijn bijna nog meer herten, dan koeien en paarden bij de boerderijen. Zo af en toe komen we door een gehuchtje, waar op zijn hoogst een benzinestation met winkeltje staat, maar meestal is het slechts een groepje huizen.

Halverwege zie ik opeens een bord "Birthplace of Pearl S. Buck" staan in Hillsboro, West Virginia. Op de middelbare school heb ik haar boek "The Good Earth" gelezen (of liever, doorgeworsteld, want ik was niet zo dol op literatuurboeken). Ik had er geen idee van, dat zij uit West-Virginia kwam. Natuurlijk stond ik er toen ook niet echt bij stilstond, waar de auteurs vandaan kwamen, maar het is wel leuk dit nu te weten.

Hillsboro is trouwens een leuk oud plaatsje, maar je moet wel een enorme fan van de Nobelprijswinnares zijn, om er speciaal voor haar geboortehuis heen te komen. Nog zo'n twintig mijl slingerweg rest ons en dan komen we bij de kruising met de interstate 64 aan.

Bij een benzinestation nemen we afscheid van Katja, die nog ongeveer anderhalf uur te rijden heeft. Wij draaien de interstate op en rijden richting interstate 81. Als snel zien we het grote "Welcome to Virginia" bord met het rode cardinaaltje en de witte dogwoodbloem. We zijn weer "thuis", al hebben we nog zo'n 350 kilometer te gaan.


I-64

Bij een Wendy's halen we bij de drive thru lunch. Ik kies een kleine chili en die is waarempel erg lekker! In ieder geval een stuk beter, dan het spul, dat ik bij Snowshoe at en met $1,39 geen geld, natuurlijk.

En dan is het karren, karren en nog eens karren, tot we eindelijk om half vijf onze afslag van de I-66 weerzien. Hoera! Katja heeft inmiddels ook gebeld, dat ze weer veilig thuis is gekomen.

Rick en de kinderen dragen de tassen, ski's en snowboard naar binnen en dan ga ik gauw naar de kennel. Heerlijk, dat we vroeg genoeg thuis zijn om Cosmo op te halen. Die is dolblij mij weer te zien. Op zijn "rapport" staat, behalve, dat hij gezond is, "We love Cosmo (hartje)". De jongen en meisje, die hem komen brengen, hebben ook duidelijk moeite afscheid van hem te nemen. Zo leuk!

We bestellen kabobs van Friends als avondeten en pakken zoveel mogelijk uit. Morgen een flinke was doen en we zijn weer bij. Het was een erg gezellige reis met Katja er ook bij. Volgend jaar zal Kai ook niet vanzelfsprekend meegaan, dus misschien was dit wel het laatste lange ski weekend met zijn allen.

Alle foto's van Rick (tweede helft) en mij staan hier.

Op de berg

Om half zes word ik wakker en alles, werkelijk alles, doet pijn! Mijn nek, schouders en rug staan in brand!! Ook Rick heeft last van zijn rug. De matras op dit bed is vreselijk slecht! We betalen heel wat voor dit apartementje en in een hotel zou je dan steen en been klagen. Dat kan hier niet, want we weten niet, wie de eigenaren zijn van ons apartement.

Na nog een paar uur kwelling in bed houden we het niet meer uit en staan op. Ik weet al, dat dit een serieuze pijndag gaat worden. Al mijn spieren staan in vuur en vlam, niets helpt en ik ben de Mineral Ice vergeten.

Online zie ik, dat het weer thuis ook veel slechter is, dan voorspeld. Er zou slechts een centimeter of minder vallen, maar het "Winter Weather Advisory" wordt al gauw een "Winter Storm Warning", want opeens kan er wel twintig centimeter vallen! Hier in Snowshoe sneeuwt het ook flink en in Blacksburg, bij Virginia Tech, ligt zeker 25 centimeter.

Rick gaat naar Starbucks om koffie te halen en we eten ontbijt in de kamer. Alweer duurt het toch even voor we op de piste staan. Hoe lang ik het ga volhouden, weet ik niet, want ik heb erg veel pijn. Het sneeuwt en vriest zeker tien graden, dus aangenaam is het zeker niet buiten.

We skien naar beneden en nemen de Powderidge lift naar boven. Deze lift leidde ons de vorige keer terug naar het huisje uit de hel, waar Kai doodziek was. Maar hij leidt ook naar een paar mooie pistes. De eerste is me veel te stijl, dat die groen is, begrijp ik echt niet! Ik zie minder ervaren mensen er in de V vanaf glijden. Ik heb geleerd niet naar beneden te kijken, want dan lijkt het zo enorm stijl! Ik kijk in de richting waarin ik ski en dat gaat heel redelijk.

Mijn spieren werken echter niet mee. Ik heb moeite de kracht te vinden om de stijlere heuvels te doen. Alles doet pijn en ik vind uit, dat skien geen verlichting geeft, zoals andere beweging dat wel doet. Integendeel, ik ben gespannen, omdat ik gladheid doodeng vind, waardoor mijn spieren zich natuurlijk allerminst ontspannen.

Rick belooft deze piste niet weer te doen. We gaan nog eens naar boven en dan van een minder stijle helling naar beneden. Dat gaat wel erg lekker, want er ligt veel nieuwe sneeuw. Dan is het alweer tijd om te gaan lunchen. We nemen de lift naar het Shaver's Centre daarvoor.

Rick gaat even terug naar de kamer om wat vergeten dingen op te halen en de kinderen en ik wachten op een tafel. Dit is het grote cafetaria hier, maar er zijn maar weinig tafels en stoelen. Gelukkig vraagt iemand mij, of we op een tafeltje wachten. Op mijn beamende antwoord zegt zij, dat ze op het punt staan te vertrekken. Heel aardig!

De kinderen en ik gaan vast eten halen. Er is een ruime keuze: Amerikaans (burgers, veggie burgers), verschillende salades, Mexicaans (quesadilla's, taco's etc.) en Vietnamese Pho soep. Kai kiest pizza, Saskia (en Rick later) een burger en Katja en ik gaan voor de Vietnamese soep met garnalen. Die smaakt bijzonder lekker, moet ik zeggen en er zitten veel groentes in. Het is een van de gezondste lunches, die ik ooit tijdens het skien heb gegeten.

Het blijft buiten maar sneeuwen en het lokt niet echt er weer op uit te gaan. Wie heeft ooit bedacht, dat het "leuk" zou zijn om op twee houten latten de berg af te glijden bij temperaturen ver onder nul. Maar goed, we gaan natuurlijk wel weer verder, want skien hier is niet goedkoop (als het dat wel was, ging ik nu terug naar onze kamer!).

Iets meer dan vier jaar geleden leerde ik skien, zodat ik me niet de hele dag in een cafetaria hoefde te vervelen, terwijl de rest van de familie lol had. Ik moet toegeven, dat ik nog steeds een haat-liefde relatie heb met de sport.

Het lukt mij gewoon niet vrolijk en onbezonnen een helling af te glijden, zoals de rest van mijn gezelschap. Als het maar iets glooiender wordt, dan gewoon lekker glijden, voel ik de spanning. Ik wil controle behouden en niet te snel gaan. Vooral als het druk is, zoals vandaag, is dat geen ontspannen iets, want dan kan ik de ruimte niet nemen om lekker te draaien, zoals ik wil.

Na anderhalf uur en drie keer op en neer heb ik een nog knallender hoofdpijn, dan voorheen. Ik heb er genoeg van en wil terug naar de kamer. Saskia is ook klaar, maar de anderen gaan door op de meer gevorderde pistes.

Om de pijn te bedwingen neem ik vier Advils en ga lang onder de douche. Gelukkig heeft die een harde straal, dus ik hoop, dat dat en het warme water wat zullen helpen. Het is lang geleden, dat ik zoveel pijn had. Ik weet werkelijk niet, waar ik het zoeken moet. Eigenlijk wil ik stante pede naar huis, maar ja, dat kan niet. Het is gewoon erg balen om juist nu zo'n erge aanval te krijgen!

Als Rick en de kinderen terug zijn, maken we ons gauw klaar voor het avondeten. We (vooral Rick) willen graag bij de Foxfire Grille eten, maar die is erg populair. Door vroeg te gaan hopen we de menigte voor te zijn, maar stuiten toch op een wachttijd van drie kwartier.

Hun bar is erg druk, maar bij Taste of Asia aan de overkant zijn genoeg stoelen vrij. Daar bestellen we een drankje en delen Katja en ik een sushi roll als voorafje. Hier worden we weer geconfronteerd met de verschillende wetten tussen de staten, want, anders dan in Virginia, hier mogen de kinderen wel bij de bar zitten, maar niet eraan.

Skippy, met drie oorbellen in zijn oor en een paardestaart, maar hartstikke aardig, zorgt voor ons. Eigenlijk wil ik hier helemaal niet weg. Een leuke bar en sushi om te bestellen, wat wil ik nog meer? Maar Rick heeft zijn zinnen gezet op de Foxfire Grille.

Daar krijgen we een tafeltje naast de keuken. Gelukkig, want iedere keer als er nieuwe klanten binnenkomen, is het ijzig koud. Buiten sneeuwt het nog gestaag. Ik bestel de zalm, die erg lekker is. Rick vergist zich in de porties, want hij bestelt een vol "rack" van ribs. De helft was meer dan genoeg voor hem geweest!

Als toetje bestellen de meisjes s'mores. We krijgen een vlammend potje, marshmallows, chocolade, graham crackers en caramels. Wat voor materiaal ze gebruiken voor het vuur weten we niet, maar leuk is het zeker!

Buiten sneeuwt het nog steeds en de meisjes en ik willen binnenhandschoenen, want het zal morgen weer flink koud zijn. Gelukkig zijn die heel goedkoop en Rick rekent af. Daarbij bedenkt hij zich, dat hij zijn eigen handschoenen niet heeft.

Terwijl hij teruggaat om ze te zoeken, schuilen de kinderen en ik in de kinderwinkel. De medewerkster komt vragen, of ze ons kan helpen, maar wij zijn eerlijk, dat we slechts even schuilen. Dat is prima. We vermaken ons intussen wel met alle leuke dingen (waaronder spinnenhandschoenen), die er nu voor kinderen zijn.

Gelukkig vindt Rick zijn handschoenen weer en we lopen terug naar de kamer. Toch grappig, hoe de tijden veranderd zijn. Vroeger keken we dan gezamenlijk tv. Deze tv krijgen we niet aan de praat, dus iedereen is op zijn of haar eigen laptop. Ach, we zijn in dezelfde ruimte, dus veel verschil maakt het niet.

Vannacht ga ik op het opblaasbed, dat we mee hebben genomen, slapen. Hopelijk werken mijn spieren morgen meer mee. Stiekem tel ik de dagen af voor Katja's en mijn reisje naar Mexico. Wat kan ik nu naar de warmte snakken, zeg! Ik weet, dat de rest van het gezin zich hier prima vermaakt, maar voor mij is zo'n skireis een noodzakelijk kwaad.

Hier Ricks foto's van gisteren, de mijne volgen later.

Nummer 2000

En hier is ie dan, mijn tweeduizendste blogpost live uit Snowshoe, West Virginia!

Gisteravond kwam ik er met schrik achter, dat ik mijn medicijnen thuis heb laten liggen! Gelukkig kan ik voor beiden wel zonder voor een paar dagen, maar ik vrees voor mijn nachtrust, aangezien een ervan me met slapen helpt. Gelukkig valt het mee en slaap ik toch heel redelijk. Hopelijk blijft dat de komende nachten zo.

Om een uur of negen staan Rick en ik op. De kinderen willen nog blijven liggen, dus gaan we samen ontbijten. Dat doen we weer bij "The Junction", hetzelfde restaurant als gisteravond, waar dezelfde ergerlijke country-jammer-muziek aanstaat. Hun ontbijt is echter wel erg lekker. Mijn gepocheerde eieren met ham en "hash browns" (ontbijtfrietjes, die ik niet aanraak, want na al die jaren vind ik aardappels nog steeds niet bij het ontbijt horen) en bruine toast gaan er goed in. Rick neemt de French toast, die er ook lekker uitziet.

De koffie bij The Junction is een slap aftreksel, dus we lopen naar Starbucks voor een sterkere kop. Voor Kai en Saskia nemen we een paar muffins en warme chocolademelk mee.

Terwijl de anderen zich aankleden, instrueren Rick en ik Katja, die vanmiddag hier naartoe zal komen (we gaan maandag gezamenlijk terug), hoe ze dit complex binnen kan komen. Rick maant haar weer voorzichtig te zijn en nu heeft Katja haar buik vol van onze bezorgdheid, ha ha. Ach, beter bezorgde ouders, dan ouders, die het allemaal niets kan schelen, toch?

Een uurtje later zijn we eindelijk klaar. Het loopt al tegen het middaguur en Saskia en ik moeten nog ski's huren. Online heb ik gelezen, dat van door Snowshoe gerunde bedrijven huren duurder is, dan van Elk River, dat nu een winkel vlak naast de Snowshoe verhuurplaats heeft. Het scheelt $6 per persoon per dag, niet veel, maar met zo'n dure sport helpen alle beetjes!

Daarvoor moeten we terug naar de check in locatie van gisteravond. Onderweg komen we langs het enige supermarktje, dat de berg rijk is. Daar slaan we wat ontbijtspullen, drankjes en snacks in. We hebben een keukentje met alles erop en eraan en telkens buitenshuis ontbijten neemt teveel tijd en is zonde van het geld.

Terwijl Saskia en ik onze ski's huren, gaat Rick in orde maken, dat Katja een sleutel op kan halen bij de check in. In tegenstelling tot andere ski resorts is er hier helemaal geen rij om ski's te huren. Binnen de tien minuten staan we dus alweer buiten.

Nu we toch regelmatig gaan skien loont het misschien weleens voor mij om beginnersski's te vragen voor Kerst. Dat huren tikt ook aan. Saskia groeit nog, dus daar wachten we nog even mee. Rick, Katja en Kai hebben allemaal hun eigen uitrustingen al.

Tegen enen staan we dan eindelijk op de piste. We lopen er vanuit ons gebouw zo op. Omdat dit complex bovenop de berg ligt (die 4848 voet hoog is, bijna 1500 meter, hoog voor een skicomplex in het mid-Atlantische gebied), skien we eerst naar beneden. We nemen als eersten de "Upper Hootenanny" en de "Lower Hootenanny".

Beiden zijn groene pistes, maar ik vind ze erg nauw. Bovendien komen er veel ervaren skiers en snowboarders links en rechts langs zoeven. Saskia wordt zelfs door een snowboarder opzij geduwd! Nog net valt ze niet. Deze berg is gelukkig vrij groot, dus we hebben ruim de keuze aan pistes, als het even kan, doe ik deze niet weer.

Deze pistes leiden naar de Soaring Eagle lift, die weer naar onze lunchplek van vandaag leidt, Hoots. Daarom waren er ook zoveel snelle skiers op die piste, het is de enige manier om van ons complex bij dit restaurant te komen. Binnen is het een gezellige drukte en ik bestel, zoals bijna altijd als skilunch, een bak met chili, die erg lekker is.

Na de lunch nemen we de Upper Flume en Mid Flume naar de Ballhooter lift, die ons weer terug bij het hoofdcomplex brengt. Van hieruit kunnen we de groene pistes aan de westkant van de berg doen.


Ons "cool" tweetal

De eerste keer, dat we de Powder Monkey lift, waar drie personen ingaan, naar boven nemen, zit ik naast Rick en een nogal gezette dame. Daardoor zit ik helemaal in het nauw tegen de kant van de lift aan en dat gaat mis. Mijn heupen zitten klem en ik kan me niet afzetten. De lift slaat tegen mijn rug en ik val. Gelukkig kom ik er verder met de schrik vanaf, maar ik ga niet meer met drie volwassenen op deze lift!

De tijd vliegt en net als Saskia over haar vingers klaagt en mijn vingertoppen ook pijn doen van de kou, is het alweer tijd voor mijn laatste afdaling. Het is vier uur en de liften gaan om half vijf dicht. Rick en de kinderen willen nog een paar blauwe pistes gaan doen.

Terug op de kamer gaat net mijn mobieltje (we hebben heel beperkt mobiel bereik hier, maar gelukkig op de kamer wel). Katja meldt, dat ze ongeveer halverwege is. Hopelijk komt ze nog voor het donker aan.


Het uitzicht vanuit ons apartementje

Net na zessen (ik moet toegeven tot mijn grote opluchting) komt Katja binnenlopen. Het gezin is weer compleet! We maken ons meteen klaar om uit eten te gaan, want er is maar een gering aantal restaurants, dus het wordt gauw erg druk.

Helaas heeft ons favoriete restaurant alweer een flinke wachttijd. Dit keer is het drie kwartier. We besluiten hier morgen al vroeg heen te gaan. Er zijn maar twee tafels voor vijf personen, maar als we vroeg zijn en moeten wachten is het niet erg.

Bij Taste of Asia is wel een grote tafel vrij, gelukkig. Iedereen geniet van zijn of haar gerecht. Ik heb hot and sour soep en twee sushi rolls. Katja en Rick nemen sushi als voorafje en dan een kerriegerecht. Kai heeft kip kung pao, een pittig kipgerecht met pinda's, en Saskia de zoetzure kip.

Natuurlijk is het heerlijk om weer met zijn vijven te zijn. De rest van de avond besteden we in het kleine apartementje en kletsen bij. Er was nog wel even een stribbeling over de slaaparrangementen, aangezien twee kinderen op de sofa moeten. Kai bracht uitkomst, hij gaat op de stoel slapen, zodat iedereen zijn eigen plek heeft. Bijna onvoorstelbaar, als ik deze kleine ruimte zo eens overzie. Eigenlijk mogen hier ook maximaal vier mensen verblijven, maar ach, geen haan, die naar de vijfde kraait (hopelijk).

Naar Snowshoe, West Virginia

Vannacht heb ik slecht geslapen. Het gebeurde met Morgan speelde de hele tijd door mijn hoofd, vooral, omdat we met Katja hebben afgesproken, dat zij morgen naar Snowshoe, West Virginia, zal rijden om met ons te skien.

Bij gewone weersomstandigheden zou ik me daar niet druk om maken, maar laat er dit weekend nu net een sneeuwstorm aankomen. De bergen van het westen van Virginia en West-Virginia zijn uitgestorven en ik zie de hele nacht Katja alleen ergens langs de weg in het National Forest staan in haar gele kevertje. Bah!

Door het slechte slapen heb ik de puf niet om naar Sharons training te gaan. Ik blijf liever nog even liggen, vooral omdat we een fikse rit voor de boeg hebben, vanmiddag. Ik neem de tijd voor mijn koffie en eieren en tref Katja gelukkig online.

Haar auto heeft ook hard een olieverversing nodig en met het ijskoude vriesweer wil ik, dat ze dat voor ze gaat reizen laat doen. Natuurlijk werpt ze van alles tegen, maar ik maak een afspraak bij een Chevron vlakbij de school voor haar. We kunnen het risico niet lopen met deze extreme weersomstandigheden.

Terwijl ik met Katja aan de telefoon zit, belt Claudia erdoorheen. Ze wil weten, of ik zin heb met Cosmo naar het hondenpark te gaan. Eigenlijk wilde ik eerst gaan sporten, maar bedenk me, dat Cosmo zo zijn energie kwijt kan en ik hem daarna meteen naar de kennel kan brengen.

We treffen Ranger en Claudia al in het park, Cosmo is buiten zichzelf van vreugde. Ik heb hem een tijd van het hondenpark weggehouden en zie meteen weer, waarom. Het is een groot modderbad! De honden rennen er wel lekker op los en Claudia en ik kletsen eindelijk weer eens bij. Er zijn twee andere honden en de vier dieren kunnen het (gelukkig) goed met elkaar vinden.

Na zo'n drie kwartier zijn de honden uitgespeeld en heb ik het koud. We nemen afscheid en ik probeer zo goed en zo kwaad als het gaat Cosmo af te drogen. Toch nog erg modderig komen we bij de kennel aan. Ik betaal dit keer maar voor een bad, want Cosmo is wel erg vies en we hebben al ettelijke gratis baden gekregen.

Cosmo wordt met groot enthousiasme ontvangen en ik weerhoud hem met moeite ervan iedereen met zijn modderpoten te bespringen. Hij is een paar pond gewicht verloren de afgelopen maanden, duidelijk krijgt (en wil hij) in de wintermaanden meer beweging, 's zomers was het hem vaak te warm. Na allerlei instructies voor mijn "hondenbaby" te hebben achtergelaten, geef ik hem nog een laatste knuffel en vertrek dan, wetend, dat hij in goede handen is.

Thuis haal ik mijn boek op en, voor ik me kan bedenken, rijd ik naar Anytime Fitness. Daar doe ik een half uur op de stairmaster. Thuis zie ik, dat Rick heeft gebeld. Saskia had mij niet goed begrepen en gedacht, dat ik haar om tien voor half twaalf, in plaats van tien voor half een zou ophalen. Ik haast me naar haar school, waar ze al een half uur tevergeefs zat te wachten.

Hierdoor heeft Saskia ook haar lunch gemist en ik verga ook. Onderweg stop ik dus gauw bij een Starbucks, waar we lekkere warme panini's bestellen. Daarbij neem ik een grande groene thee om aan mijn streven om elke dag thee te drinken te voldoen. Van een paar dagen geleden heb ik wel geleerd het even te laten afkoelen. Het verbaast me, hoe snel een verhemelte heelt, de enorme blaren zijn alweer weg.

Thuis gaan we hard aan de gang met inpakken. Kai heeft zijn spullen gisteren al klaar gelegd, het doel is om zodra hij uit school komt te vertrekken. Dat lukt aardig en net voor drieen trekken we de deur achter ons dicht.

Het is heerlijk weer, zo'n tien graden en het is moeilijk voor te stellen, dat we de diepvrieskou tegemoet gaan. Snowshoe ligt nota bene ten zuiden van ons, maar is het koudste plekje, dat wij in de omgeving kennen! Maar al rijdend gaat de temperatuur gestaag naar beneden.

In Harrisonburg stoppen we bij een McDonald's voor een snack. Volgens de GPS zouden we hier de bergen in moeten gaan, maar dat negeren we. We rijden zuidelijker op de I-81 en pas in Staunton gaan we van de interstate af. Staunton blijkt een erg leuk oud plaatsje te zijn met mooie Victoriaanse huizen. Jammer, dat het zo ver weg is, ik zou hier graag fotograferen.

Na langs ettelijke koeien- en schapenboerderijen te hebben gereden en een aantal kuddes herten te hebben zien grazen, rijden we de bergen in. Nu bevinden we ons in de nationale bossen, eerst het George Washington National Forest en daarna het Monongahela National Forest. We wanen ons alleen op de wereld. Er woont hier vrijwel niemand en er is geen mobiel bereik. Mijlenlang rijden we door enkel dicht bos en de weg wringt zich in allerlei bochten om de bergen heen.

Met het oog op de voorspelde sneeuw van zaterdag, bepalen Rick en ik, dat we Katja zondag niet via zo'n weg terug zullen laten rijden. Ze zal of tot maandag bij ons moeten blijven, of niet komen. Ik zou geen rustig moment hebben, als ik wist, dat ze op zo'n weg met sneeuw zou rijden!

Op weg naar Snowshoe komen we door welgeteld twee dorpjes! Saskia moet naar de wc, maar daar is, behalve langs de weg, zo'n negentig kilometer lang geen gelegenheid toe. Eindelijk, ook omdat de van dorst heeft en ik de benzinemeter gestaag naar het rood zie gaan, doemt er een benzinestation op.

Saskia en ik lopen erbinnen om van het toilet gebruik te maken. Een man zit in een stoel naar een wazig tv beeld te kijken. Op tv is Archie Bunker in "All in the Family" te zien. Opeens waan ik me zo'n 30 jaar terug in de tijd. Ik schraap mijn keel, want de man lijkt ons niet te hebben horen binnenkomen.

Na een paar keer "hello" gezegd te hebben, schrikt hij op. Hij was in slaap gesukkeld, zegt hij verontschuldigend. Het lijkt me ook niet, dat het hier storm loopt met klanten. Duidelijk zit deze West Virginian verlegen om een praatje, want als Saskia en ik klaar zijn, heeft hij Ricks hele doopceel gelicht. Een heel vriendelijke man, deze ruwe "berg"man, hij is degene, die ons uit komt graven, als we vast komen te zitten bij Snowshoe, vertelt hij. Hopelijk zullen we hem niet nodig hebben!

Nu is Snowshoe nog maar twintig kilometer rijden, maar het worden een langzame twintig kilometer over een kronkelig, smal bergweggetje. Eindelijk doemt het check in centrum voor ons op. Inmiddels is het -9 buiten en waait het keihard. Rick gaat inchecken en krijgt twee sleutels. Te laat bedenkt hij zich, dat hij voor Katja ook een sleutel had moeten vragen. Morgen, dan maar, want we hebben enorme honger nu.

Gauw zetten we wat spullen in ons apartementje in de Mountain Lodge. Dit zijn allemaal timeshares, wij hebben er een met een slaapkamer en een uitklapbare sofa. Tot onze vreugde hebben we uitzicht op een skilift.

Vorige keer, dat we hier waren, hebben we een grote les geleerd en dat is, dat we altijd in de "Village" willen logeren hier. Toen moesten we overal met een busje heen en dat was letterlijk een ramp (ook omdat Kai doodziek was). Nu lopen we gewoon naar buiten en daar zijn de restaurants, ideaal!

Ons favoriete restaurant heeft een wachttijd van een half uur, maar bij The Junction vinden we een tafeltje. Ik probeer hun ravioli met mascarpone, zongedroogde tomaat en spinazie in een champignonsaus en die smaakt wonderbaarlijk lekker.

Terug in het apartement lezen we nog wat en dan gaat het licht uit. Morgen gaan Saskia en ik ski's huren en gaan we de vele pistes hier uitproberen.

Great Falls maar weer eens

De afloop van het muisjesverhaal is, dat hij in een kooitje bij ons heeft overnacht. Vanochtend heeft Rick hem naar het bos gebracht en daar losgelaten, hopelijk ver genoeg van muizende katten. Ik dacht een teleurgestelde blik bij onze katten te bespeuren, dit diertje was tenslotte erg leuk vertier voor ze gisteravond! Gelukkig overleefde het de nacht, anders hadden we een erg verdrietige Saskia gehad, vrees ik.

Vandaag moet ik van mezelf een half uur op de stairmaster. Ik beloof Cosmo, die al vol verwachting naar de deur loopt, dat ik daarna met hem zal gaan wandelen. Hoeveel hij verstaat, weet ik niet, maar hij gaat geduldig op zijn plaats liggen.

Doordat ik helemaal in mijn boek ben, gaat het halve uur zo voorbij! Ik wil eigenlijk niet ophouden met lezen en overweeg er nog een half uur bij te doen. Maar de zon schijnt zo mooi, dat ik mezelf dwing mijn boek te sluiten en naar buiten te gaan.

Cosmo laat zich gewillig in zijn autoharnas hijsen. Dat harnas is een beetje een gedoe, dus ik was lui geworden en gebruikte het alleen voor de echt lange ritten. Tijdens de rijbewijsceremonie vorige week realiseerde ik me, hoe gevaarlijk het voor ons beiden is om Cosmo los in de auto te hebben, dus ga het van nu af aan bij elke rit gebruiken.

De rit naar Great Falls is, zoals gewoonlijk, prachtig. Ik vergaap me aan de prachtige huizen, al zijn ze me veel te afgelegen. De Park Ranger bij de ingang herkent me en wuift me, zonder vertoon van mijn pas, door.

Het heeft de laatste tijd flink geregend en gesneeuwd, dus ik verwacht hoog water. Als ik de van parkeer, zie ik het water door de bomen heen al razen. Dat heb ik nog niet eerder gezien! Het is ook goed te horen.

Bij het eerste uitkijkpunt zie ik, dat het water tot op een paar meter van het platform komt. Natuurlijk heeft het water in het verleden (veel) hoger gestaan, getuige de paal met recordvloedstanden, maar zo hoog heb ik het zelf nog nooit gezien.


Filmpje vanaf het eerste uitkijkpunt

Er is dan ook geen sprake meer van watervallen, maar van een bruine kolkende watermassa. De kracht van de rivier is enorm indrukwekkend! Door de stand van de zon zijn er op bepaalde plekken ook regenbogen te zien in het water. Zoals altijd is het weer genieten hier en ik neem, tot Cosmo's ongenoegen, ruim de tijd het in me op te nemen.


Dan besluit ik richting het adelaarsnest en de dam te lopen. Na een stukje hangt er een rood lint met "danger do not cross". Dat doe ik ook maar niet, want het pad erachter ligt diep onder water. Gelukkig kunnen we verder lopen over de parkeerplaatsen, het bos langs de weg is helemaal overstroomd.


Aan het einde van de asfaltweg hangen weer twee "caution" linten, maar het pad is droog, dus ik buk en loop eronder door. Net voor de dam wordt ons de weg afgesneden door kolkend water, dus moeten we noodgedwongen terug. Wat een natuurgeweld, allemaal!

Een groepje bluebirds vliegt af en aan en eentje is er zo vriendelijk even te blijven poseren. Na een uurtje ben ik met een zeer modderige Cosmo (hij staat erop regelmatig in de bladeren te rollen) weer terug bij de van. Gelukkig heb ik een doek mee om hem wat schoon te wrijven.


Op de terugweg stop ik bij Whole Foods. Onze GoodBelly's zijn weer op. Ze hebben van alles te proeven en ik doe er mijn lunch mee, lekker goedkoop.

Als Saskia uit school komt is het tijd voor haar nu tweewekelijkse chiropractor bezoek. Ze is gelukkig vrijwel meteen aan de beurt, dus ik wacht even in de wachtkamer.

Linda, de receptioniste, biedt me thee aan. Nu schreef ik al eerder, dat de keuze aan soorten thee hier erg is verruimd de afgelopen jaren. Wat ze hier echter hebben liggen is wel erg alternatief! De vreemdste kruidentheekeuzes liggen er. Ik kies maar de geroosterde paardenbloembladthee, die komt me nog het bekendst voor. Het smaakt werkelijk verschrikkelijk! Voor de beleefdheid drink ik ervan, maar ik houd er een bittere nasmaak van over. Geef mij maar "gewoon" groene, witte of zwarte thee!

Op de terugweg naar huis hoor ik op de radio, dat het lichaam van Morgan Harrington is aangetroffen op het grondgebied van een boerderij.

Morgan was een twintigjarige studente bij Virginia Tech en al maanden vermist, nadat ze naar een concert van Metallica in Charlottesville was geweest. Een boer vond haar gisteren tijdens zijn werk. Afschuwelijk en eng vind ik het. Katja is er ook erg van ontdaan, ook omdat veel mensen vinden, dat Morgan en zij op elkaar lijken. Katja zal vrijdag alleen door West-Virginia naar ons toe komen rijden en ik heb haar op het hart gedrukt vooral heel voorzichtig te zijn.

Vanavond ga ik naar de wijnbar hier in Vienna met een stel andere Nederlandse vrouwen, die hier in de buurt wonen. Het is weer een ander groepje, dan het maandelijkse groepje, alleen Karin zal daarvan ook komen. Ik heb er zin in en het is lekker dichtbij!



Deze ondeugende foto's van Cosmo wilde ik jullie niet onthouden. Hij ligt op de bank in de woonkamer en weet heel goed, dat dat helemaal niet mag! Ik kon het niet laten eerst een paar foto's te nemen, voor ik hem eraf joeg.



De rest van de Great Falls foto's staat hier.

Het mocht niet duren

Wauw, net zie ik op Blogger, dat ik drie berichtjes verwijderd ben van 2000 "verhaaltjes", zoals Petra ze noemt. Dat is toch eigenlijk best heel veel!

Dit blog is zo'n deel van mijn leven geworden, dat Rick zelfs soms 's avonds vraagt, of ik al geschreven heb. Iedereen heel hartelijk bedankt voor het lezen en vooral de reacties, want stiekem moet ik toegeven, dat ik die nog het allerleukste van bloggen vind!

Helaas is zeventien graden eind januari niet iets wat blijvend is. De onweersbui van gisteravond heeft veel koudere lucht gebracht. Het is ook nog eens bewolkt en lokt niet om naar buiten te gaan.

Er staat niets op mijn programma vanochtend, dus op mijn gemak eet ik een paar gepocheerde eieren als ontbijt en drink een paar flinke mokken koffie. Dan kleed ik me toch maar warm aan, doe mijn twintig pond vest aan en ga met Cosmo op stap.

Hij vertoont weer heel veel territoriaal gedrag tijdens onze wandelingen, dus Rick heeft dit weekend nieuwe batterijen in zijn "piep"halsband gedaan. Ik ben vast van plan om die consequent om te doen tijdens wandelingen.

Cosmo reageert heel prompt op de luide piep, die uit de halsband komt, als ik op de afstandsbediening druk (je kunt hem ook instellen op een stroomstootje, maar voorlopig is de piep gelukkig voldoende).

Dat het een slimme hond is, bewijst hij al snel weer. Ik hoef hem de afstandsbediening maar te laten zien en hij houdt op! Nu is het natuurlijk ook wel nat en modderig in de tuinen, dus de meeste honden zijn niet buiten. De ware beproeving zal komen, als Cosmo weer eens helemaal uit zijn dak gaat tegen een blaffende hond achter een hek.

Tijdens de vier mijl durende wandeling belt mijn zus op. We kletsen bij en zo is het net of ik met een vriendin loop. Al is Cosmo een goede compagnon, ik mis een wandelvriendin. Gelukkig is er net een wandel"meetup" hier in de buurt en daarvan is volgende dinsdag de eerste wandeling.

Als ik thuiskom, zijn de schoonmaaksters er. Gisteren heeft Saskia haar laatste "kinder"kamermeubel leeggeruimd. Het is een in prima staat verkerend wit ladenkastje. De dames zijn er hard over in debat, als ik binnenkom, en hun gezichten lichten helemaal op, als ik het ze aanbied. Ik ben blij, dat het een goede bestemming heeft en dat ik (gemakzuchtig, als ik ben) er niet mee naar de Thrift Store hoef. Iedereen blij!

Buiten zie ik zowaar een paar sneeuwvlokken voorbij komen! Flurries, de dag, nadat ik buiten zat te lezen? Zo vreemd! Ik voel me altijd een beetje ongemakkelijk met schoonmakende dames om me heen, dus ik besluit bij Starbucks een warme lunch te gaan halen.

Zoals altijd is het heel gezellig in het restaurant. Zo gezellig, dat er helaas geen tafeltjes vrij zijn. Ik bestel een van hun nieuwe panini's, dit keer met tonijnsalade en cheddarkaas en een "grande" groene thee. Alweer valt me de keuze aan thee op, dat is duidelijk een nieuwe trend.

In de van peuzel ik mijn sandwich op en verbrand mijn gehemelte aan de thee. Doet me denken aan het befaamde verhaal van de rechtszaak tegen McDonald's, waarbij een dame die zaak voor miljoenen vervolgde. Dat leek altijd schromelijk overdreven, tot ik niet zolang geleden hoorde, dat er natuurlijk wel meer speelde. In ieder geval zal ik geen been om op te staan hebben tegen Starbucks (leuke Engelse uitdrukking, toch).

Nu ik toch in dit winkelcentrum ben, is het ook weer eens tijd om mijn nagels te laten doen. "T" heeft gelukkig tijd en kletst onafgebroken Vietnamees met haar collega "Tracy", getuige de flarden Engelse conversatie duidelijk over andere klanten. Het doet me weer aan dit filmpje denken en lig inwendig dubbel bij de herinnering.

Intussen lees ik mijn boek, Nefertiti, en kom daar helemaal in. Het gaat over Nefertiti en haar zus, vader en stiefmoeder. Heerlijk, eindelijk weer een boek, dat ik eigenlijk niet neer wil leggen. Thuis lees ik nog even verder, tot Saskia thuiskomt.

We gaan komend weekend in Snowshoe skien en, zoals altijd daar, gaan we, volgens de voorspelling, de diepvries in. Saskia is uit haar skijas en -broek gegroeid, dus ik neem haar mee naar REI. Duidelijk is het het einde van het seizoen.

Er is een zeer beperkte keuze, maar gelukkig vindt Saskia een bruine jas en broek, die zij leuk vindt, haar goed staan en passen en niet gigantisch (wat relatief is met skikleding) duur. Eigenlijk heeft Sas ook sneeuwlaarzen nodig, maar daar is niets meer van te vinden. Ze moet het dus maar met mijn oude paar doen. Gelukkig past ze die goed. Met een paar nieuwe handschoenen, skikousen en hoed is ze klaar voor de kou.

We komen buiten al gelijk in de stemming, want het sneeuwt! Zo zit je lekker buiten te lezen, zo vliegen de sneeuwvlokken weer in je gezicht. Wat een weersomslag! Thuis gaat dan ook meteen de open haard aan.

Als Rick thuiskomt heeft hij een babymuisje in zijn handen. Hij heeft het diertje uit de klauwen van kat Snickers gered. Saskia en Kai ontfermen zich er meteen over en de hamsterkooi komt tevoorschijn. Het is ook wel een schattig diertje, zoals het daar trillend zit. Ik ben bang, dat we ongewild een baby grijs muisje hebben geadopteerd. Toch werk ik er hard aan de kinderen ervan te overtuigen hem los te laten, ik heb geen zin in een klein huisdier!

Wilde maandag!

Middenin de nacht heb ik het raam dicht moeten doen, omdat de lamellen wild heen en weer waaiden. Bij het opstaan zien de luchten er heel dreigend uit, maar het is droog. Als ik in de van stap, valt me op, hoe warm het is! De thermometer wijst dan ook maar liefst 59 graden F. (15 graden) aan!

Ook in de gymzaal is het vochtig warm, helemaal niet lekker. We hadden gehoopt, dat met de verbouwing ook de luchttoevoer in deze kamer beter zou worden. Dat is duidelijk niet het geval. Na het uur gewichten heffen doe ik nog een kwartier op de stairmaster. Ik heb een tijdschrift mee, maar de wilde luchten buiten bieden eigenlijk net zoveel vertier!

Als ik met Cosmo ga wandelen is het nog steeds droog, maar de overdrijvende wolkenpartijen doen me aan Nederland denken. Die mooie luchten hebben we hier niet zoveel. Het valt me in Nederlandse schilderijen ook altijd op, wat een groot gedeelte daarvan lucht is, in tegenstelling tot Franse of Engelse schilderijen.

Al voor de Kerst wilden Scarlett en ik eens naar het outletcentrum in Leesburg gaan. Zij woont ongeveer een half uur rijden hiervandaan in de verkeerde richting voor Leesburg. We spreken daarom op de parkeerplaats van de grote Trader Joe's in Centreville af.

Als ik de interstate 66 opdraai begint het me toch te hozen! Het moet wel erg onstuimig weer zijn, want van deze bui was op de radar niets te zien! Gelukkig rijd ik richting blauwe lucht, de lijn, waar de regen ophoudt, is duidelijk te zien. Opeens is het droog en als ik in mijn spiegeltje kijk is het achter me stikdonker. Wauw!

Een paar minuten, nadat ik mijn van heb geparkeerd, arriveert Scarlett. We kiezen mijn van om verder naar Leesburg te rijden. Hoe dichter we bij Leesburg komen, hoe donkerder de lucht weer wordt. Tegen de tijd, dat ik bij het Tuscarora Mill restaurant parkeer, plenst het weer.

Omdat het thuis droog was en de radar schoon leek, heb ik me niet op regen gekleed. Gelukkig heb ik nog een kapotte paraplu in de auto liggen. Net als zonnebrillen gaan wij door paraplu's, alsof het warme broodjes zijn. Ik neem me dus voor straks bij de winkels naar een nieuw regenscherm te gaan zoeken.

Het is alweer een tijd geleden, dat ik bij dit gezellige restaurant heb gegeten. Het is een van Ricks favorieten, vanwege hun uitgebreide selectie Belgisch bier, maar het is gewoon te ver weg om "even" te gaan eten. Het is geen Belgisch restaurant per se, maar er staan wel vaak gerechten van onze (vroegere) zuiderburen op het menu.

Ook vandaag zijn er Belgische invloeden in het menu, de special is bijvoorbeeld Waterzooi. Natuurlijk spreekt de serveerder dit uit als "Wadderzoei", dus het duurt even voor het kwartje valt bij mij. Overigens heb ik dat gerecht nog nooit gegeten. Ik bestel de mosselen, die in een witte wijnsaus met tomaten en kappertjes worden geserveerd. Werkelijk heerlijk! Scarlett's veggie burger ziet er ook erg lekker uit, moet ik zeggen.

We eten extra langzaam om de regen over te laten trekken en, als we weer buiten staan, is het gelukkig weer droog. Voor we naar de outlets gaan, wil Scarlett nog graag naar de grote antiekwinkel in Lucketts.

Zodra je hier het stedelijk gebied uit bent, wemelt het van de "antiques" winkeltjes. Rick wil daar nog niet dood worden gevonden en ik heb het zelf ook niet op met andermans afdankingen. Onder anderen op weg naar Canada zijn we al tig keer langs deze winkel gereden en hij ziet er van buiten al intrigerend uit. Ik geef dus graag toe aan Scarlett's wens, benieuwd of ik er ook maar een ding, dat me aanspreekt, zal zien.

Van wat ik buiten zie staan, heb ik daar een hard hoofd in, maar fotogeniek is het allemaal wel. De zon komt net een beetje tevoorschijn, dus kan ik leuk foto's maken van de winkel en de "beekeeper's cottage" ernaast, een schattig geel huisje met rood met wit gestippelde luiken.

Scarlett en ik verbazen ons over het feit, dat dingen, die eigenlijk binnen zouden moeten staan, hier gewoon aan de elementen worden overgelaten! Na het roestige spul bekeken te hebben, gaan we naar binnen. Onvoorstelbaar, hoeveel kamertjes dit ogenschijnlijk niet zo grote huis, heeft! Allemaal staan ze propvol "antiek".


Opvallend is de enorme bisonkop boven een van de deuren. In een van de kamers staat alleen maar witte keramische keukengerei, dat ik me herinner uit de keuken van mijn grootmoeder. Sowieso herinneren heel veel dingen mij vooral aan het huis van mijn grootouders. Het brengt nostalgische gedachten terug, maar geen moment heb ik de neiging iets te kopen. Scarlett trouwens ook niet, al geeft zij wel toe, dat ze "antiques" vaak wel mooi vindt.

Na de hele winkel doorgesnuffeld te hebben, lopen we naar de buren, het Beekeeper's Cottage. Daar staat, dat men romantische meubelen verkoopt. Een zoete walm komt ons tegemoet, als we binnenstappen. Zou Rick hiernaast niet dood gevonden willen worden (wat is er erger dan dat, kan het even niet bedenken), dit is honderd keer erger. Zelfs voor Scarlett en mij, want de zoetigheid straalt ervanaf. We staan dus meteen weer buiten.

Daar staan nog een aantal mini-gebouwtjes vol kitsch. Iets anders is het echt niet. Wij vragen ons af, of de eigenaren dit alles aankopen, of dat mensen ze te koop zetten hier en dan een deel van de opbrengst krijgen. Ik zie helemaal niets, dat echt waardevol lijkt en toch zijn de prijzen flink.

Wij hebben genoeg van het oude en de nattigheid hierbuiten. Ik stel voor Scarlett "mijn" llama en emu boerderijen aan deze weg te laten zien. Het weer is nu weer prachtig en het Virginia landschap ook. De emu's stappen door de modder en laten hun vreemde kloppende geluid horen. De llama's kijken wel nieuwsgierig, maar staan, zoals altijd, ver weg.

De volgende stop is dan eindelijk het outletcentrum. Het enige, dat ik nodig heb, is een paraplu, dus daar ga ik naar op zoek. We kijken in een paar kleding- en schoenenzaken, maar we hebben geen van beiden zin om iets aan te passen. Eigenlijk vind ik winkelen alleen maar leuk, als ik echt iets nodig heb, anders heb ik geen zin om geld uit te geven.

De eerste winkel, waar ze misschien paraplu's verkopen, is Burberry. Scarlett lacht hartelijk, als ik wil gaan kijken, hoeveel die zal kosten. Terwijl we door het centrum lopen, wordt er in het Frans en Duits omgeroepen, hoe goedkoop het allemaal is. Duidelijk is men op de internationale toerist gericht.

In de Burberry winkel zien we inderdaad buitenlandse toeristen. Een Aziatische dame heeft een armvol met jassen, tassen en sjalen. Jemig, een sjaal is al $200, laat staan een jas! Achterin de winkel vinden we de paraplu's, de goedkoopste is $89. Ik dacht het niet. Toch vind ik dat typische ruitje wel erg leuk, gelukkig heeft Rick ooit een sjaal ermee voor mij uit Londen meegenomen, zodat ik ook "in" kan zijn.

Bij de Samsonite winkel naast Burberry vind ik eindelijk, wat ik zoek: een parapluutje, dat in mijn tas past, voor onder de $20. Ik kies een rode en hoop, dat deze een langer leven beschoren zal zijn.

We hebben het wel gezien hier, dus we rijden terug naar Centreville. Intussen krijgt Scarlett een typisch tienertelefoontje. Haar zoon heeft honger en er is "niets" in huis. Gelukkig staat zij bij de Trader Joe's geparkeerd, dus kan ze daar gelijk wat halen. We spreken af volgende maand weer iets leuks samen te ondernemen. Zo grappig, hoe we elkaar na 23 jaar teruggevonden hebben!

Thuis is Kai druk bezig met skateboarden. Saskia probeert samen met de andere meisjes in de cul de sac geld in te zamelen voor Haiti. Onze buurkinderen hebben van alles gebakken en verkopen dat op de hoek van de straat. Het ingezamelde geld zal door hun kerk worden verdubbeld. Erg mooi om te zien, hoe zulke jonge kinderen (Saskia en Mary Kate zijn de oudsten, de anderen zitten allemaal op de basisschool) zich inzetten voor een goed doel. Natuurlijk geef ik ook onze bijdrage.

Het is nog steeds zeventien graden, dus ik grijp een tijdschrift en ga voor zitten lezen. Nog steeds komen de meest spectaculaire wolken voorbij. Uit een daarvan komt opeens een enorme bui met hagel en onweer! Ik haast me naar binnen en zie dan achter een prachtige regenboog! De zon gaat ook net onder, dus het is een kleurig geheel. Gauw maak ik foto's.


Het was in het echt nog veel mooier!

Rick komt heel blij thuis, want zijn project van de afgelopen week is volbracht. Ik ben erg trots op hem, want hij heeft er grotendeels voor gezorgd, dat Microsoft de Haitiaanse Creoolse taal toevoegde aan hun Bing zoekmachine! Dat was een enorme vereiste voor de hulpverlening in dat land.

De taco soep, die ik vanochtend in de crockpot heb gemaakt, smaakt heerlijk. Vooral Saskia is er helemaal blij mee, want dit is eindelijk een gerecht, waar zij dol op is. Rick gaat boven Saskia's bureau in elkaar zetten en ik "veg" voor de tv, want ben erg moe van vandaag. Onvoorstelbaar, dat voor het einde van de week sneeuw wordt voorspeld!

IKEA

Zaterdag

Dit is het eerste weekend in lange tijd, dat niet helemaal met van alles en nog wat staat volgepland! We (en dan vooral Rick) willen daarom hard bezig gaan aan Saskia's kamer. Sinds half november ziet het er boven uit, alsof we gaan verhuizen, met dozen vol Saskia's spullen. De verf voor haar schoolbord/magnetische muur hebben we allang, maar nog geen tijd gehad de muur te verven.

Terwijl Rick en Saskia aan het schilderen zijn, gaan Mary Ellen en ik hardlopen. Althans, ik stel mijn Garmin in op twee minuten hardlopen, drie minuten snel wandelen. Mary Ellen heeft zich ingeschreven voor een tien mijl race begin april en daarvoor moet ze nog heel wat trainen! Helaas was de race per loterij, dus ik doe niet mee.

Het is heerlijk weer en we lopen wat langer, dan gewoonlijk. Cosmo is mee, dus ik stel een route, die hij niet zo goed kent, voor. Op die manier hoef ik hem niet constant te disciplineren, als we langs tuinen met andere honden komen.

Thuis ruim ik eindelijk de laatste overgebleven Kerstversiering, de sneeuwman naast de garage, op. Vorige week zag ik Cosmo en Diego daar tegenaan plassen, dus ik wilde wachten op een flinke regenbui om hem schoon te wassen. Die kwam gisteren, dus vandaag kan de sneeuwman veilig naar zolder.

De rest van de middag doe ik werkelijk helemaal niets! Het is ook weleens lekker om gewoon te computeren en te lezen. Rick brengt de magnetische verf aan op Saskia's muur. Er zijn drie lagen nodig, iedere laag moet een half uur drogen en ik maak me nuttig (kuch) door de tijd bij te houden.

Saskia is helemaal opgewonden, want het werkt echt! Je kunt zo magneten aan de muur hangen, cool! Morgen komt daar de schoolbordverf nog bovenop. Ik was bang, dat zo'n hele zwarte muur de kamer donker zou maken, maar dat valt alles mee (het is de muur tegenover haar raam).

Rick en ik hebben enorme zin in Vietnamees eten vanavond, vooral in hun loempiaatjes (die mij altijd aan mijn jaren in Senegal doen denken). Kai gaat ook mee naar "Four Sisters", maar we hebben geen reservering gemaakt. Dat is dom, want dit restaurant is enorm populair en er is een wachttijd van veertig minuten!

Dan rijden we maar naar Uno's. Ook hier is het druk, maar er is nog een tafeltje voor ons in de bar. Voor 1 januari zou ons dan gevraagd zijn, of we in het roken gedeelte wilden zitten, maar nu staat er een groot "No smoking" bordje op de bar.

De wet in Virginia is eindelijk veranderd. Alleen in bars, die een aparte ruimte hebben van het restaurant, mag nog gerookt worden. Ik vind het heerlijk, want ik rook toch zelfs in het "niet roken" gedeelte altijd nog wel wat sigarettenrook. Het is in ieder geval een hele stap voor deze tabakstaat.

Het eten smaakt goed, al is het niet, waar we echt zin in hadden. Ik bestel weer de kreeft "flatbread" pizza. Voor zo'n pizza en burger restaurant vind ik dat echt een bijzonder gerecht en heel smakelijk!

Net op tijd voor de komst van Niall en Serena en hun twee jongsten zijn we thuis. Niall wil graag met ons de film "Once" kijken. Die speelt in Dublin, waar hij opgroeide.

Het is een interessante film met heel goede muziek (al vindt Rick het te deprimerend). Het doel van het verhaal ontgaat ons echter. Het leek een romantische insteek te hebben, maar dat blijkt niet het geval.

Al met al een interessante film en gezellig om hem met Niall en Serena te bekijken. Niall is zo enthousiast over de bekende plekjes voor hem. Ik denk, dat ik zo zou reageren, als een film in Utrecht of Amsterdam zou spelen. Hopelijk kunnen we dit alles deze zomer allemaal zelf gaan bekijken.

Zondag

Het mooie weer van gisteren heeft plaatsgemaakt voor wolken en mist. We slapen lekker uit en dan gaat Rick ontbijt halen bij Starbucks. De kinderen vinden dat toch ook wel erg lekker, want ze komen zonder morren uit bed om met zijn vieren te ontbijten.

Rick gaat naar boven om de eerste laag schoolbordverf op Saskia's muur aan te brengen. Ik moet met dit slechte weer iets doen om mijn spieren los te krijgen, dus besluit een half uur op de elliptische machine te gaan doen. Daarbij kijk ik naar HGTV, mijn nieuwe favoriet. Het programma gaat over een huis verkoopklaar maken. Ik ben blij, dat wij voorlopig niet hoeven te verkopen, want we zouden heel wat moeten opruimen!

Nu de muren geverfd zijn, is het tijd om de rest van Saskia's meubilair uit te gaan zoeken. Haar bed staat er al een tijdje, maar verder heeft ze niets. Rick, Saskia en ik rijden naar IKEA, dit keer degene in College Park, Maryland, die makkelijker te bereiken lijkt, dan het filiaal in Woodbridge, Virginia, waar we meestal heengaan. Dit met de nadruk op "lijkt", want of het echt dichterbij is, betwijfel ik.

Natuurlijk zijn wij op deze regenachtige zondag zeker niet de enigen, die IKEA bezoeken, dus we moeten best ver weg parkeren. Toch voelt het in de (gigantische) winkel niet overdreven druk.

We beginnen met lunch eten. Ik neem natuurlijk de gravad lax, gerookte zalm, met salade en daarbij een kop groentesoep. Rick en Saskia nemen allebei de gehaktballen met jus en puree. Idioot goedkoop is het bijna, $7 voor de zalm en het is een flinke portie. Jammer, dat beide IKEA's net te ver weg zijn om "even" heen te gaan.

Al hebben we niet helemaal in gedachten, waar we precies naar zoeken, er moeten zeker een bureau en een paar ladenkasten komen. We hebben enorm geluk. Er is een mooi hoekbureau. Saskia kan tussen wit, zwart en licht hout kiezen. Ze kiest het laatste. Daarbij past ook een kastje met drie lades.

Verderop zien we de perfecte ladenkasten. Een ervan heeft een make up spiegel en plaats voor al Saskia's oorbellen. Deze zal de plaats innemen van het kleine kastje, dat nu naast haar deur staat. Daarbij vinden we een kast met vier lades. Nu zal ze genoeg bergruimte hebben en toch nog plaats om haar muur te gebruiken.

Verderop kopen we nog een aantal lampen voor verschillende delen van het huis. Al elf jaar lang is er geen licht in onze vijfde slaapkamer, waar de sportapparaten staan. We vinden eindelijk een leuke lamp om dat te verhelpen.

Na ongeveer drie uur zijn we klaar om de auto in te laden. Gek genoeg is het druk, maar niet zo, dat je in ellenlange rijen staat. Alles past mooi in de van en we rijden huiswaarts. Saskia zal, als alles in elkaar staat, een heel leuke kamer hebben! Dat moet ook wel, want hierna zijn we klaar voor haar kamer.

Thuis kijken we naar de football kampioenschappen, de Colts winnen de AFC met gemak. Tussen de wedstrijden door gaan Rick en ik naar Four Sisters om te eten. De spring rolls smaken precies zo goed!!

Met mijn laptop ga ik naar beneden om de wedstrijd tussen de Vikings en de Saints te kijken. Het is een heel spannende wedstrijd, die met overtijd wordt beslist. De Super Bowl zal tussen de Indianapolis Colts en New Orleans Saints zijn. Ik zal voor de Saints zijn, de Colts hebben ooit in de nacht Baltimore verlaten, dat vergeven "wij" ze nooit (knipoog).

Foto's van Saskia's kamer volgen. Het wordt zo een echte tienerkamer.

Vlindertuin

Om half zes gaat de telefoon. Slaapdronken neemt Rick op. Het is het Virginia Tech Emergency Message System. Ik zie Rick even schrikken, maar het blijkt slecht weer te zijn in Blacksburg, dus zal de school pas om tien uur opengaan. Opgelucht slapen we nog even verder.

Hier is het ook petweer, met harde "sleet" (Daar hebben we in het Nederlands toch geen apart woord voor? Ik heb dat, volgens mij, altijd hagel genoemd.) en ijskoud. Gelukkig blijft het niet liggen en zijn de scholen gewoon op tijd begonnen.

Met zulk weer ben ik blij met mijn sportschoolabonnement en Sharons trainingsklassen. Gezellig kletsend gaat het uur gewichtheffen lekker snel voorbij. Thuis lijn ik Cosmo aan en ga rillend met hem op pad. Gelukkig heeft hij ook geen zin lang het ijs tegen zich aan te voelen en wil hij na zijn behoeftes niet verder lopen. Prima, hij krijgt geen protest van mij!

Met Pat heb ik afgesproken naar Washington te gaan, maar als ze me op komt halen, vraagt ze, of we niet liever naar de film zullen gaan. Het is inderdaad heel onaangenaam buiten, maar ik heb op de radar gezien, dat de neerslag bijna voorbij is. We wagen het er dus op.

Van Claudia mogen we Pats auto op haar oprit parkeren, waardoor we alleen hoeven over te steken om bij het metrostation te komen. De trein staat al klaar en binnen is het behaaglijk warm.

De metro staat vol demonstranten. Het is vandaag de "verjaardag" van Roe vs. Wade, de zaak, die het Supreme Court zo besliste, dat abortus legaal werd in de VS. Op die datum wordt ieder jaar een enorme anti-abortus protestmars, de March for Life, gehouden in Washington. Mensen komen daarvoor van heinde en ver, ik zie truien en sjaals uit allerlei staten.

Dit is ook de reden, dat we de metro nemen, want het verkeer in de stad is met zo'n demonstratie een nachtmerrie. Bij het Federal Triangle station komen we weer boven de grond. Zowaar blijkt het in de stad droog te zijn! Op de binnenplaats van het Reagan gebouw staan hele groepen demonstranten verzameld. Later lees ik, dat er 300.000 mensen waren, wauw!

Zoals altijd gaan wij eerst lunchen. Bij het Aria restaurant hebben ze alleen nog tafels in het bargedeelte open, maar dat is prima. We bestellen allebei groene thee om warm te worden en krijgen een hele pot! Warme thee wordt hier steeds populairder. Vroeger kreeg je dan gewoon een zakje met English breakfast thee, nu kun je bij steeds meer restaurants kiezen tussen zwarte thee, groene thee en verschillende soorten kruidenthee.

Mijn caprese panini en Pats lasagna smaken prima en lekker opgewarmd gaan we de kou weer in. De protesters zijn zich aan het verzamelen op de Mall, dus we banen ons een weg door de massa. Overal staat politie, maar het gaat er allemaal vreedzaam aan toe. Het valt me op, hoeveel kinderen en tieners er meelopen.


Ook in het Natural History Museum is het druk met gezinnen, die mee hebben gedaan met de mars. We lopen gauw naar de vlindertuin, bang, dat het daar ook druk zal zijn. Dat is echter gelukkig niet het geval. We kopen onze kaartjes ($6 per persoon) en mogen dan zo naar binnen.

Heerlijk vind ik deze oase van kleur en warmte zo in de winter. Pat en ik storten ons meteen op het fotograferen van de vlinders en motten. Er zijn maar liefst drie Atlasmotten, de grootste mot ter wereld. De medewerkers vinden het maar wat interessant, dat wij er met zulke professioneel uitziende fototoestellen zijn.

Na iets meer dan een uur wordt de vochtige warmte Pat teveel. Om de zoveel minuten wordt er stoom de ruimte ingeblazen en wij zijn natuurlijke veel te dik gekleed. Zo'n uurtje het heel warm hebben vind ik lekker, want het helpt mijn spieren, merk ik meteen. Ik zou het ook nog wel langer uit kunnen houden, maar snap, dat Pat er benauwd van wordt.


Door het enorme museum, het is echt een labyrint, lopen we naar de Nature's Best Photography tentoonstelling. Hier hangen, op poster grootte, de winnaars en andere beste foto's van hun 2009 natuurfotografiewedstrijd.

We vergapen ons aan de prachtige foto's! Leuk om te zien is, dat twee ervan met mijn model fototoestel zijn gemaakt. Het is dus mogelijk, maar we hebben nog heel wat te leren, voor een van onze foto's hier zou hangen!

Met tegenzin verlaten we het museum weer. Er zijn nog een aantal andere tentoonstellingen, die ons interesseren, waaronder een IMAX, maar daar hebben we geen tijd voor. Dit is een van mijn favoriete musea hier in Washington. Er is zoveel te zien en doen!

De zon schijnt inmiddels, wat de temperatuur een stuk aangenamer maakt. Wonder boven wonder vinden we meteen een zitplaats in de trein, die weer volloopt met demonstranten. Pat brengt me naar huis en daar moeten we dan nu wel voor onbepaalde tijd afscheid nemen. Hopelijk lukt het mij volgende maand een paar dagen naar New Jersey te gaan.

Rick komt laat thuis. Als avondeten maken we de hapjes uit de vriezer, nog over van Kerst, op. Daarbij zitten canape's van Trader Joe's, die werkelijk heerlijk zijn! Een aanrader voor degenen, die weleens bij Trader Joe's winkelen.

Aoife komt bij Saskia logeren en Niall, die haar brengt, blijft plakken. Rick en hij plannen al helemaal onze Ierse vakantie onder het genot van een glaasje Baileys. Nu eerst nog betaalbare vliegtickets vinden!

De rest van de vlinderfoto's staan hier.

Eerlijke mensen bestaan nog

Ondanks het mooie en droge weer van de afgelopen dagen is onze achtertuin een modderbad. Gewoonlijk wil Cosmo 's ochtends graag naar buiten om de tuin te verdedigen, maar dat laten we nu even niet toe. Anders kunnen we hem de hele tijd afspoelen. Toch jammer, dat je niet met een hond kunt redeneren, want nu zit Cosmo, ondanks een lekkere wandeling, de hele tijd voor de deur te jammeren. Om gek van te worden!

Donderdag is nu interval training dag en daar ben ik een stuk enthousiaster over, dan de pilates voorheen. Vandaag gebruiken we de step, gewichten en de spinfiets. Mijn benen zijn nog moe van de wandeling van gisteren (dat vest met gewichten maakt kennelijk een heel verschil), wat ik vooral bij het fietsen voel. Al met al is het een uur zweten en afzien, maar dan heb ik ook echt het gevoel goed bezig te zijn geweest.

Nu Cosmo de tuin niet inkan, heeft hij echt een flinke wandeling nodig. De zon schijnt, maar het is maar net boven het vriespunt. Ik heb mijn les gisteren geleerd en kleed me dik aan. We lopen naar Nottoway Park.

In het bos is het stil en Cosmo heeft alle gelegenheid om iedere boom te besnuffelen. Ik heb mijn beweging al gehad, dus ben wat dat betreft wat geduldiger, anders trek ik hem onherroepelijk mee (slechte hondenmoeder, die ik ben!).

Thuis spring ik onder de douche en haal dan Saskia op van school. Het is tijd voor haar vervolgafspraak met Dr. Sadak over haar hoofdpijnen (die gelukkig vrijwel verdwenen zijn) en gewicht. Saskia is degene, die zich zorgen maakt om het laatste en ik vind het fijn, dat deze dokter de tijd neemt om haar een realistisch beeld te geven.

Saskia wil vooral "dun" zijn. Ze heeft een paar sprieten als vriendinnen (niet allemaal) en wil er ook zo uitzien. Helaas voor haar heeft ze Ricks lichaamsbouw geerfd en die is wat grover. De dokter heeft haar al verteld, dat ze geen overgewicht heeft, maar gaf Saskia een doel om niet aan te komen met de feestdagen.

Ze prijst Saskia dan ook de hoogte in, als blijkt, dat die een pond lichter is, dan een maand geleden. Saskia heeft dan ook het doel van de maand gevolgd: veel extra beweging (ook met dank aan de trampoline). Deze maand zet Saskia als doel meer groente en fruit te eten en volgende maand minder computer- en televisietijd (heeft ze al niet zoveel).

Duidelijk zijn we bezig Saskia een gezonde levensstijl aan te leren. Op dieet hoeft ze zeker niet, maar ze eet erg veel simpele koolhydraten, ondanks mijn vele pogingen dat te veranderen. Ik hoop, dat de begeleiding van deze dokter haar helpt een beter zelfbeeld te krijgen, maar ook ertoe zal zetten eens wat nieuwe dingen te proberen.

Saskia wil dat wel, maar het is ook een psychologische stap. Ik ben ervan overtuigd, dat je jezelf kunt dwingen iets lekker te vinden. Als je je mentaal al afzet tegen de kleur of geur van iets, ga je het natuurlijk niet proeven. Dat probeer ik Saskia af te leren, maar is zo eenvoudig nog niet.

Over twee maanden moeten we terugkomen en wil de dokter het liefst, dat Saskia op gewicht is gebleven. Het is de dokter (en mij) duidelijk voornamelijk te doen om Saskia een gezonde levensstijl aan te leren (die ze al grotendeels leidt). Saskia zelf is daar niet tevreden mee, ze wil gewicht verliezen. Ik vertel haar, dat dat dan helemaal aan haarzelf is.

Zo dun als sommigen van haar vriendinnetjes zal ze nooit worden, dat zou hoogst ongezond zijn. Ik zou willen, dat ze dat niet als voorbeeld had en zich kon realiseren, dat er verschillende lichaamsbouwen zijn. Ze zou dat aan haar zus al moeten zien, die is heel anders gebouwd, dan ik, en toch mooi slank. Wat is het toch moeilijk om veertien te zijn!

Het is inmiddels lunchtijd en Saskia heeft haar lunch op school gemist. We kiezen Subway en in plaats van haar broodje gehaktbal kiest Saskia een broodje ham vandaag met een zakje appelpartjes. Dat vindt ze, tot haar verrassing, lekker. Ook neemt ze een hap van mijn broodje (kipfilet, paprika, tomaat, komkommer, augurk, olijf, jalapenos en buffalo saus) en vindt dat lekker.

Nadat ik Saskia terug heb gebracht naar school ga ik huiswaarts. Daar doe ik de nodige huishoudelijke taken en wil dan kijken of Katja me terug heeft ge-sms-t. Ik heb (denk ik dan) mijn tas in de auto gelaten, dus ga hem pakken. Alleen...er is geen tas!!!

Paniek! Die moet ik bij Subway hebben laten staan met alles erin, mijn creditcards, telefoon, fototoestel, alles! Het is maar goed, dat ik gisteren net die nare films over wat er kan gebeuren, als je te hard rijdt, heb gezien, want ik heb moeite mijn snelheid laag te houden. Ik wil gewoon naar die Subway racen! De Vienna politie is overal, dus ik beheers me zo goed als het kan.

Voor de Subway staat een politieauto en een rare gedachte schiet door me heen, wat als ze hier zijn voor mijn tas? Neuh! Ik loop het restaurant binnen en zie de agent zitten.

Iedereen geniet van zijn of haar broodje, maar ik kijk in paniek bij ons tafeltje. Daar staat geen tas. Een van de medewerkers herkent mij echter en wenkt me. Iemand heeft mijn tas gevonden en die aan de manager gegeven. Wat een opluchting en ik ben zo dankbaar voor eerlijke mensen! Ik moet er niet aan denken, wat ik allemaal had moeten doen om alles in die tas terug te krijgen!

Als Rick ervan hoort, snapt hij er niets van, want ik heb mijn tas altijd op mijn schoot. Vandaag had ik echter een das om en een dikke jas aan, dus zette mijn tas bij hoge uitzondering naast mij neer. Door de das had ik het gevoel "iets" om te hebben en (is mijn verklaring) vergat mijn tas van de weeromstuit. Nooit weer!

Laura komt voor een broodnodige massage. Als ik op die tafel lig, wens ik me werkelijk ergens anders! Ik haat die pijn en Laura is geen zachte heelmeester (maar goed ook). Ze wil mijn hoofdpijn wegwerken en tot mijn verbazing lukt dat haar! Het is een uur afzien en ik ben, ondanks Laura's gezellige babbel, altijd weer blij als het over is, maar het helpt echt.

Kai gaat naar zijn basgitaarrepetitie (het concert is over twee weken) en Saskia en ik doen haar huiswerk samen. Rick komt laat thuis en is al langs Plaka Grill gegaan. We eten dus lekker Grieks. Na zo'n pijnlijke massage is mijn energie weg, dus ik ben hem zeer dankbaar.

Hieronder een filmpje over het search en rescue team van onze county, dat al 25 jaar bij alle grote rampen ter wereld wordt ingezet. Heel interessant om te horen, hoe het allemaal werkt (ze waren een van de eerste teams aanwezig in Haiti):

Rijbewijsceremonie

Na zo'n paar dagen reizen vind ik het heerlijk om een lekker rustige ochtend, zoals vanochtend, te hebben. Ik drink op mijn gemak een paar bakjes koffie en eet mijn ontbijt van twee gepocheerde eieren met kaas en tabascosaus. Klinkt misschien vreemd, maar ik vind het heerlijk!

Het heeft vannacht wat geregend, maar tegen tienen begint het wat op te klaren. Voor de komende paar dagen wordt slecht weer voorspeld, dus ik besluit Cosmo mee te nemen voor een lange wandeling. Om die wat "spannender" te maken, vind ik op geocaching.com twee caches langs mijn voorgenomen route, die ik in mijn GPS laad.

Het valt me wel tegen, hoe koud het weer is. Ik had eigenlijk op de temperatuur van gisteren gerekend en mijn handschoenen niet meegenomen. Er staat een ijzig windje en dus worden mijn handen ijskoud. Ik gebruik de meegebrachte plastic zakken voor Cosmo's behoeftes tijdelijk als bescherming. Dat werkt gelukkig wonderbaarlijk goed.

Mijn route naar het W&OD pad dit keer is enorm heuvelachtig. Vooral een helling is heel lang. Ik heb mijn vest met gewichtjes aan en loop wel even te huffen en puffen! Mijn "handschoenen" zijn in ieder geval niet meer nodig!

Bij het W&OD pad gekomen, loop ik eerst in oostelijke richting (richting Washington). Daar moet, als het goed is, de eerste cache te vinden zijn. In de beschrijving stond, dat het dichtbij het informatiebord over een legerkamp, dat hier tijdens de Spaans-Amerikaanse oorlog in 1898 was opgezet. Dat bord vind ik en volgens de GPS ben ik op mijn bestemming aangekomen.

Hoe ik ook zoek, ik zie geen cache! Er zitten geen bladeren aan de struiken, dus ik dacht, dat hij wel makkelijk te zien zou zijn, maar niets is minder waar. Online staat, dat het een makkelijke cache is en iedereen heeft hem gevonden. Dat belooft wat voor mijn speurtalenten, want na een kwartier krijg ik het koud en geef ik het op.

Wie weet heb ik beter succes met de tweede, al vonden andere zoekers die moeilijk. "Don't get bamboozled" staat erbij en precies bij een aantal bamboestruiken zegt mijn GPS "0 ft". Ik zoek en zoek en zoek, maar noppes, nada, niets. Toch een beetje teleurgesteld loop ik verder. Misschien moet ik een van de kinderen weer eens meenemen voor een paar extra ogen.

Inmiddels is de zon helemaal tevoorschijn gekomen en is het lekker lopen. De rode cardinaaltjes vliegen af en aan en de felblauwe blue jays gillen naar elkaar. Opeens begint Cosmo heen en weer te lopen en de bosjes in te kijken. Ik zie eerst helemaal niets, maar dan een paar meter verderop een hert. Ze staat ons rustig aan te kijken en Cosmo ruikt haar wel, maar ziet haar niet. Het blijft bijzonder, deze mini natuuroase middenin suburbia.


Na bijna zeven mijl gelopen te hebben, zijn we weer thuis. Ik rijd gauw naar Whole Foods om avondeten te kopen. Rick heeft nog sloppy Joe's over en wil dat ik daar broodjes voor meeneem. Ik heb het niet zo op dat gehaktmengseltje, dus koop voor mezelf een moot zalm.

Tegen tweeen komt Rick thuis en, als Kai uit school komt, rijden we met zijn drieen meteen naar het Fairfax County Courthouse. Daar moet Kai verschijnen voor zijn rijbewijsceremonie. Virginia is een van de weinige staten, die een ceremonie, voorgezeten door een rechter, vereist voor de officiele uitreiking van het rijbewijs.

Op de aankondiging staat, dat er maar een ouder mee kan komen, maar een paar jaar geleden met Katja's ceremonie was er plaats voor Rick en mij beiden om het bij te wonen. We gokken het er dus maar op. Ook staat er, dat er geen camera's of mobieltjes het gerechtshof binnen mogen.

Wij laten die dus keurig in de auto, maar anderen duidelijk niet. We moeten door veiligheidspoortjes en tassen worden doorzocht en daar komen nog allerlei fototoestellen en mobiele telefoons uit. Zelfs Rick, die dacht alle electronica in de auto gelaten te hebben, blijkt zijn kleine cameraatje te hebben. Gelukkig hoeft hij niet helemaal terug naar de auto, maar krijgt een nummertje, waarmee hij het later weer op kan halen.

Dit gebouw is heel nieuw en het is even zoeken naar de rechtszaal op de derde verdieping. Kai geeft zijn Learner's Permit en tijdelijke rijbewijs af en dan wordt ons gezegd, dat er maar een van ons mee naar binnen mag. We hadden al afgesproken, dat ik dat zou zijn, dus Rick wacht op een bankje of er eventueel nog plaats zal zijn voor hem (dit blijkt niet het geval, de zaal zit propvol).

Om klokslag kwart over drie klinkt het "All rise for honorable judge Glenn Clayton". We staan op, de rechter loopt binnen en we mogen weer gaan zitten. De rechter maakt wat algemene aankondigingen, zoals dat hij de ouders het rijbewijs zal overhandigen, ook als de ontvang(st)er al ouder dan achttien is.

Daarna krijgen we een film te zien over een jongen, die, onder de invloed van alcohol, een ongeluk heeft veroorzaakt, waarbij een meisje overleed. Verschrikkelijke beelden en ik hoop, dat die op het netvlies van de jonge chauffeurs in deze zaal zullen blijven staan.

Politieagent Harrington neemt dan het woord. Dit is dezelfde agent, als bij Katja's ceremonie. Hij vertelt, dat er vandaag al 49 ongelukken zijn gebeurd op de wegen van onze county. Op een grote kaart laat hij zien, hoeveel ongelukken met verwondingen er in 2008 met chauffeurs onder de 20 zijn gebeurd. Ook leest hij de omstandigheden van een aantal dodelijke ongelukken met tieners op. Het gros daarvan heeft met te hard rijden te maken.

Het is duidelijk aan de toon van deze agent te horen, dat hij er alles aan wil doen om die ongelukken te voorkomen. Hij vertelt, dat hij twee keer het vreselijkste ooit heeft moeten doen: ouders op de hoogte stellen van het overlijden van hun kind bij een autoongeluk. Slik!

Natuurlijk passeert het dragen van een riem ook de revue en hoe het kleinste losse object in een auto een zwaar projectiel kan worden bij hard remmen. Ik neem me meteen voor om daar zelf ook weer beter op te letten.

Er wordt gehamerd op het feit, dat er het eerste jaar maar een passagier onder de 18 mee mag rijden, tenzij het broers of zussen van de chauffeur zijn. Voeten op het dashboard leggen is, met luchtzakken, heel gevaarlijk, mensen hebben hun benen erdoor gebroken. Katja doet dit regelmatig en wordt boos, als ik zeg, dat ik het niet wil hebben. Nu heb ik weer eens wat ammunitie om het te verbieden.

Na de agent laat de rechter nog een aantal heel grafische filmpjes uit Ierland zien. Een van een ongeluk met te hard rijden, een over de verschrikkelijke gevolgen, die rijden zonder riem kan hebben en eentje over niet opletten en een kind aanrijden. Brrrr!!! Ik zit er met tranen in mijn ogen naar te kijken, want weet, dat zulke dingen echt gebeuren.

Na een uur hebben we genoeg verschrikkelijke beelden gezien en is het tijd voor de uitreiking. In trio's worden de namen afgeroepen. Tot onze verbazing spreekt de rechter Kai's naam correct uit. Kai krijgt een "congratulations" en "be safe" te horen en ik krijg het rijbewijs aangereikt.

Helaas is Kai's tweede naam verkeerd gespeld, Tristen i.p.v. Tristan, en zullen we dus naar het DMV moeten om dat te veranderen, zucht! Buiten overhandig ik Kai het kaartje, tenslotte rijdt hij al bijna een half jaar en heb ik geen reden hem het rijbewijs te onthouden.

Rick komt al voor rijden en door het spitsuur rijden we huiswaarts. Daar eten we gauw avondeten, want ik heb Mary en Denise beloofd vanavond mee te helpen enveloppen te adresseren voor een of andere inzamelingsactie voor Kai's high school.

Genieten van het landschap

Om tien over zes word ik, na alweer een rusteloze nacht, wakker. Pat ligt nog rustig te slapen, terwijl zij van plan was weer de zonsopgang mee te maken. Ik vraag haar, voor de zekerheid, of ze nog wil gaan. Dat blijkt het geval, om de een of andere reden is de wekker van haar telefoon niet afgegaan. Ik ben blij, dat ik haar gewekt heb, want ik dacht, dat ze expres doorsliep.

Pat vertrekt en ik probeer nog wat broodnodige slaap te krijgen. Dat lukt buitengewoon goed, ik droom van prachtige tulpenvelden in februari, waar witte puma's in ronddartelen. Ja, echt. Waarschijnlijk geinspireerd door de film Avatar, al heb ik nooit zelfmoordneigingen gehad na het zien daarvan.

Om kwart over acht sta ik op en open de gordijnen. Het weer ziet er nog net zo somber en mistig uit, als gisterochtend. Beneden eet ik gauw wat Raisin Bran, een van de twee cereals (de andere is Frosted Flakes, nog erger). Eigenlijk wilde ik een wafel maken, maar het ijzer is in gebruik en ik heb geen zin te wachten. Na een kop koffie achterover te hebben geslagen (er is niets aantrekkelijks aan dit ontbijt, inclusief de omgeving), loop ik het sportkamertje binnen.

Al kijkend naar Haiti reportages werk ik een half uur af op de elliptische machine. Onvoorstelbaar, dat er na zes dagen nog steeds mensen levend onder het puin worden gevonden. Hartverscheurend is het de wanhoop van de families van vier Amerikaanse studentes, die nog niet zijn gevonden, te horen. Een militair vliegtuig vol Haitiaanse weesjes landt op Pittsburgh Airport. Er wordt verteld, dat een groot aantal andere kinderen uit datzelfde weeshuis naar Nederland gaan. Met een grote brok in mijn keel kijk ik ernaar.

Terug in de kamer is Pat er al. Ze zou pas om tien uur terugzijn, maar het weer is gewoon niet goed voor fotografie. Dat blijkt ook wel uit mijn foto's. Ik heb er heel wat genomen, maar maar 25 vind ik de moeite van het bewaren waard. Daarvan zijn er nog een stel, die ik slechts behoud voor de herinnering, niet, omdat het zulke mooie foto's zijn.

We pakken in en checken uit. Ondanks het weer, wat gistermiddag gelukkig wel redelijk was, hebben we toch genoten van dit uitje samen. Hoe bijzonder, om er zo, op het laatste moment met een vriendin op uit te kunnen trekken! Het hebben van goede vriendinnen is relatief nieuw voor mij, dus ik geniet er met volle teugen van.

Omdat we de hele dag de tijd hebben om naar huis te rijden, wil Pat onderweg ook nog stoppen om te fotograferen. Om te beginnen heb ik gelezen over een opvangplaats van gewonde roofvogels in het Rocky Gap State Park.

Het regent en hagelt de hele weg, maar net als we bij het park aankomen, wordt het droog. Afgaand op alle advertenties, stellen we ons heel wat van deze voliere voor. Het blijkt echter om een klein houten gebouwtje te gaan, waar niemand aanwezig is en wij de vogels door dicht gaas kunnen gadeslaan.

Onze hoop om mooie foto's te nemen vervliegt meteen. Toch zijn de zeven vogels interessant om te zien. Er zijn vier verschillende uilensoorten, een gier en twee roodstaart haviken, na de bald eagles mijn favoriete roofvogels hier. Allemaal kijken ze ons doordringend aan.

Deze dieren zijn langs de snelweg gewond geraakt en we lezen, dat het bijvoorbeeld funest is om appelklokhuizen of bananenschillen uit de auto te gooien. De vogels willen die eten en worden dan aangereden. Ik moet toegeven dat weleens te doen, omdat het organisch materiaal is. Weer wat geleerd! De rest van de rit naar huis zien we een uil en ettelijke haviken in de bomen langs de weg. Die ontgingen ons voorheen altijd.

Aan de andere kant van de bergen zien we veelbelovend oranje licht. Zou het de zon kunnen zijn? Eerst hebben we zin in lunch en komen aan het einde van de I-68 in Hancock aan. Hier is de staat Maryland letterlijk op zijn smalst, slechts ongeveer 3 kilometer breed.

Er is een leuk oud centrumpje, maar zo te zien maar een restaurant (en bakkerij), Weaver's. We parkeren en lopen zonder verwachtingen naar binnen, want het ziet er niet zo gezellig uit. We worden aangenaam verrast!

Binnen is het warm en gezellig. Het menu is uitgebreider, dan de taarten en koekjes, die de bakkerij verkoopt (gelukkig!). We zijn in Maryland, dus er moet iets krabbigs gegeten worden. Er staat een crab met groentesoep op het menu, dus daar nemen we allebei een kop van.

Daarbij neem ik een tosti met provolone en Pat een met Amerikaanse kaas (de ergste kaas, die er bestaat, als je het mij vraagt). Het bruine brood is hier gebakken en daar ben ik heel verrast over, dat smaakt namelijk werkelijk heerlijk!

We zetten onze tocht voort en bij Frederick, Maryland, komt eindelijk de zon door! Gisteren vertelde Rick mij, dat het in ons gebied schitterend lenteweer was, niet voor te stellen, waar wij waren! De temperatuur loopt nu ook lekker op.

Omdat Pat natuur wil zien, stel ik voor route 15 te nemen, in plaats van de interstates. Ik ken die weg en weet een leuk landerig weggetje vlakbij Leesburg.

Daar zien we paarden in de wei bij de typische rode schuren. We stoppen bij de alpaca boerderij, maar de alpaca's staan te ver weg. Ze kijken wel naar ons, maar noch onze rode jassen of ons vriendelijk geroep geeft verder een reactie.

Wij rijden verder naar de boerderij met emu's. Die lopen klokkend langs het hek, een geluid, dat Pat nog nooit heeft gehoord. Behalve de emu's loopt er ook een kudde geiten. Er zijn een paar babygeitjes bij, die heen en weer buitelen. Ik weet nu, waar de term "bokkensprongen" vandaan komt, zo schattig!!

Even later zien we een stel koeien vlak langs de weg. Die zijn net zo nieuwsgierig naar ons, als wij naar hen. Hoe lief ik ook "kom" roep, ze komen niet dichterbij. Pat ligt dubbel, als een van de koeien naar mij begint te loeien. Koeien doen me nostalgisch voelen. Wij woonden midden tussen de boerderijen vroeger en als ik laat terugfietste lagen de koeien al te slapen.

We rijden wat verder en zien dan een afslag voor het Ball's Bluff Battlefield. In dit bos aan de rand van de Potomac rivier heeft een belangrijke Burgeroorlog veldslag plaatsgevonden. We lopen naar het kleine kerkhofje met 25 graven van onbekende Union (Noordelijke) soldaten. Onderweg staan allerlei borden, die over de veldslag, die de Noordelijken verloren, vertellen.

De "Bluff" is een stijle klif, aan de rand ervan kijken we over de Potomac naar Maryland. Het is hier zo stil en vredig, moeilijk voor te stellen, dat het hier 149 jaar geleden krioelde van de soldaten.

Met moeite nemen we (vooral ik) weer afscheid van het landelijke en rijden terug naar de voorsteden van Washington. Saskia en haar vrienden en vriendinnen basketballen in de cul de sac, als we aan komen rijden. Ze komt meteen op mij af om me een flinke knuffel te geven.

Het is werkelijk lenteachtig weer. Rick heeft Cosmo vandaag in de achtertuin gelaten en die zit onder de modder. Ik laat hem me even begroeten, maar hij moet afgespoeld worden, voor hij naar binnen kan. De dooi van de afgelopen dagen heeft de tuin in een modderbad veranderd. Met Cosmo's lange haar blijft dat allemaal aan hem hangen!

Gauw pak ik uit en dan is Rick ook alweer thuis. Hij heeft onderweg al eten besteld van Mr. Fastman. Hij weet, wat ik lekker vind, en ik smul inderdaad van de biefstukkabob. We eten met zijn viertjes, terwijl we onze ervaringen van de afgelopen dagen delen.

Zo heeft Saskia gisteren voor een project voor "home ec" het avondeten gekookt. Ze maakte spaghetti met helemaal zelfgemaakte saus, salade en knoflookbrood. Kai en Rick gaven het "two thumbs up". Hopelijk krijg ik ook nog eens de gelegenheid haar kookkunsten te proeven.

De foto's van de afgelopen paar dagen staan hier.

Swallow Falls State Park

Het lukt mij maar niet in slaap te komen en daarna lig ik de halve nacht wakker. Erg ongewoon voor mij, maar het is warm in de kamer en dan vind ik het moeilijk slapen. Ik hoor het dus ook, als Pats dochter Sam om half een opbelt en als haar wekker om kwart voor zes afgaat.

Om onverklaarbare redenen wordt het na Pats vertrek koeler in de kamer en kan ik eindelijk een paar uur slapen. Ik mag van mezelf tot half negen blijven liggen, dan moet ik opstaan. Het is enorm mistig buiten en ik kan me niet voorstellen, dat Pat goede zonsopgangsfoto's heeft kunnen nemen. Ik verwacht haar dan ook vroeg terug.

Beneden is er gratis ontbijt, wat niet bepaald indrukwekkend is. Ik behelp me met een banaan en koffie. Alle tafeltjes zijn ook bezet (nou ja, alle, er staan er vier, dus ik eet maar staande). Dit heb ik elders wel beter meegemaakt, al zie ik ook iemand een wafel eten, die ga ik morgen voor mezelf maken, neem ik me voor!

In het kamertje met sportapparaten ga ik op de elliptische machine en zet de televisie aan. Mijn doel is een half uur sporten. Er is ook een lopende band, fiets en roeimachine aanwezig. Die laatste wil ik ook wel weer eens proberen, maar hij blijkt niet te werken. Ik doe het dus maar met de elliptische machine.

Zulke episodes in sportkamertjes van hotels vind ik werkelijk kwellingen, maar het is noodzakelijk. Naderhand ben ik blij het gedaan te hebben, want dan voel ik me toch weer een stuk beter. Het is echter saai, saai en nog eens saai! Lang leve de tv!

Boven neem ik een douche en maak me klaar om erop uit te gaan. Stom genoeg hebben Pat en ik geen tijd afgesproken, dat ze terug zou zijn en na tienen begin ik me zorgen te maken. Ik kan haar niet bereiken op haar mobieltje en het is zo mistig buiten, dat ik bang begin te worden, dat ze verdwaald is. Dat bos was flink dicht.

Eindelijk, net na elven, krijg ik Pat te pakken op haar mobieltje. Ze was de tijd vergeten en had met schrik gezien hoe laat het al was. Ik ben alleen maar opgelucht, dat er niets met haar is gebeurd.

Nadat zij zich even heeft opgefrist, gaan we er samen op uit. Gisteren glibberde Pat gevaarlijk op het pad naar de watervallen. Vanochtend kon ze mijn Yaktrax gebruiken, maar vanmiddag heb ik die weer nodig.

We gaan dus even langs Bill's Outdoor Center om te kijken of ze iets dergelijks verkopen. Het gros van de winkel staat vol met jachtmaterialen en benodigdheden en iets zegt me, dat hier niet veel vrouwen komen. We worden dan ook zeer galant ontvangen en gelukkig hebben ze zolen met ijzeren spijkertjes om op het ijs te lopen. Het zijn wel geen Yaktrax, maar zullen voor vandaag prima voldoen.

Na nog een paar ijsvissers op Deep Creek Lake (een enorm meer, waar dit gebied naar is genoemd) te hebben gefotografeerd, gaan we op zoek naar een lunchplek.

Die vinden we bij Brenda's pizzeria. We bestellen allebei een punt pizza. Pat met pepperoni en ik met allerlei groentes. De mijne komt werkelijk bedolven met paprika, spinazie, champignons en tomaat! Zo lekker! Ik ben meestal niet zo'n pizza fan, maar deze is echt heerlijk.

Nu zijn we klaar voor de "hike" door het Swallow Falls State Park. Beiden met antislipzolen aan gaat het een stuk beter, dan gisteren.

Als eerste lopen we naar Muddy Creek Falls, met bijna twintig meter de hoogste waterval in Maryland. Die is prachtig, maar het is moeilijk foto's nemen, want de wind staat onze kant op en de spray maakt onze lens nat. Na ettelijke pogingen lopen we verder.

De hemlocks in dit bos zijn de oudsten in Maryland. Dit is een coniferensoort, die inheems is in het oostelijke deel van Noord-Amerika. Ze zijn werkelijk prachtig, lange dunne stammen en veel zachtgroen. Ze staan heel dicht op elkaar, dus laten weinig licht door. In de winter is zo'n groen bos vooral heel erg mooi.

Bij de andere watervallen, Swallow Falls en Tolliver Falls, nemen we nog meer foto's. Het geheel is een hele wandeling, vooral op de ijzige paden. Onderweg zien we mooie ijsformaties en rhododendrons en varens, die meer groen aanbrengen in het dorre geheel. Al met al is dit bos met zijn watervallen en ijsformaties veel kleuriger, dan de grijze, bladloze bomen in ons gebied. Ik geniet in ieder geval volop!

Na drieeneenhalf uur in dit park rond te hebben gelopen, zijn we terug bij de auto. We hebben het nu wel koud en hebben dorst. De zon gaat bijna onder en Pat wil een interessante locatie voor de zonsondergang vinden. We rijden langs boerderijen, die geen leuke schuren hebben. Dan komen we in het leuke plaatsje Oakland, maar ook daar niets interesaants om te fotograferen.

Intussen is het alweer bewolkt, dus we rijden terug naar het hotel. Daar trekken we iets netters aan en rijden naar ons restaurant van vanavond. Veel keuze is er hier in McHenry niet, maar wij hebben al eerder bij de Santa Fe Grille gegeten, dus ik weet, dat het daar lekker is.\

Er staat een rij, als we binnenkomen, maar gelukkig kunnen we meteen plaatsnemen. De open haard brandt en het is binnen heel gezellig. Pat en ik bestellen allebei een quesadilla. Die van is met nogal ongewoon met garnalen, spinazie, feta kaas en wasabi. Het smaakt weer heerlijk!

Terug op de hotelkamer laat Pat mij haar foto's van de afgelopen weken zien. Er zijn heel wat plekjes in New Jersey, waar zij mij mee naartoe wil nemen. Binnenkort zal ik haar dus gaan bezoeken.

Mijn foto's zijn nog niet klaar, want daarvan zijn er teveel, maar ik heb wel alvast wat filmpjes online gezet:

Muddy Creek Falls:


Upper Swallow Falls: