De een na laatste dag van 2011 en een terugblik

Als we nog met carbonpapier zouden schrijven, zou ik op die manier bijna vorige vrijdag kunnen copieren voor vandaag!

Om kwart over acht verlaat ik met tegenzin mijn warme nest en maak koffie. De rest ligt nog op een oor, inclusief Rick. In gezelschap van mijn email en Facebook eet ik dus maar gauw een Nutrigrain yoghurt reep als ontbijt.

Sharons klas is niet druk vandaag en we kletsen er gezellig op los. Op mijn aanraden hebben ook een paar anderen de Fitbit cadeau gedaan aan hun mannen en moeders. Ik moet er commissie voor gaan vragen! Iedereen is er erg enthousiast over.

Op een vorig blog reageerde een bedrijf dat de Fitbit in Nederland verkoopt vandaag. Ik heb er even over nagedacht of ik dat hier zou plaatsen, maar doe het toch maar met de vermelding dat Fitbit er wel een stuk duurder is, dan hier. Wie geinteresseerd is de Fitbit in Nederland te kopen kan bij Trendhoek terecht.

Na nog een half uur op de crosstrainer zit mijn laatste lange sportsessie van 2011 erop. Of ik morgen naar de sportschool zal gaan, weet ik nog niet. Op zijn hoogst voor een half uur op de stairmaster, maar ik denk eigenlijk dat ik gewoon de crosstrainer boven ga doen.

Rick en ik moeten vandaag inkopen gaan doen voor ons Oud en Nieuw buffet. Gelukkig heb ik met de jaren een duidelijke lijst kunnen opstellen, die slechts een beetje aangepast hoeft te worden ieder jaar.

Net als vorige vrijdag begeven we ons met lijst naar Wegmans. Het is er weer heel erg druk, maar niet zo'n gekkenhuis als vorige week. We vinden dan ook meteen een parkeerplaats in hun garage.

We halen eerst lunch, want mijn ontbijt is allang verteerd. Er is hier zo'n ruime keuze dat ik van mezelf eens iets anders moet kiezen. Rick neemt een pizzapunt met groentes. Ik bestel een halve kip Caesar sandwich en een kop tomatensoep, erg lekker.

Dan verdelen we de lijst en beginnen aan de boodschappen. Geleerd van vorige week heb ik om mijn wagentje ergens te parkeren en de waren erheen te brengen. Dat gaat een stuk sneller. Ook Rick komt al heel snel verkondigen alles gevonden te hebben. Wauw, binnen het uur zijn we klaar, dat is een record hier!

Thuis helpt Kai mee de boodschappen uitladen en inruimen. Ook dat gaat dus een stuk sneller. Morgen zullen we wel de hele dag bezig zijn, maar voor vandaag is het rusttijd. Ik klets lekker bij met Christine, dat is ook weer eens nodig.

Saskia heeft haar vriendje hier, Kai moet naar zijn werk en Rick neemt Katja mee naar Bed, Bath and Beyond. Katja slaapt telkens zo slecht en wijt dat aan haar kussen. Hopelijk gaat een nieuw kussen dus helpen.

We houden het vanavond lekker rustig, want morgenavond is het grote feest. Lekker tv en films kijken en hopelijk op tijd naar bed.

Met nog een volle dag in 2011 blik ik ook even terug op het afgelopen jaar. Het is ronduit omgevlogen! Ik weet nog dat ik vorige nieuwjaarsdag een beetje verdrietig was dat 2010 voorbij was, want dat was voor ons een erg leuk jaar. Ik verwachtte niet dat 2011 dat zou kunnen evenaren.

Niets was minder waar. Het jaar begon wel verdrietig, want we moesten op een dramatische manier afscheid nemen van Katja's geliefde poes Sushi. Nog steeds missen wij en vooral Katja die echt bijzonder schattige poes.

Na de eerste paar moeilijke maanden met veel fibromyalgie pijnen kwam het jaar in maart opeens in een draaikolk terecht. Vooral qua reizen evenaarde dit jaar minstens vorig jaar! Ik ging met Katja naar Mexico, waarvan vooral de walvistocht me altijd zal blijven bijstaan.

De week daarop verkenden Kai en ik delen van Kansas, Oklahoma, Arkansas en Missouri. Niet alleen had ik daarna 49 staten bezocht op weg naar mijn doel van 50, maar die reis heeft ook de relatie tussen mij en Kai nog hechter gemaakt.

Tijdens Saskia's spring break reden Rick, Saskia en ik naar Florida. We logeerden in een Disney hotel en bezochten voornamelijk Disney parken. De grote uitzondering was het Harry Potter gedeelte van Islands of Adventure, heel druk, maar zeer de moeite waard.

Voortgaand met een reis per maand reden Rick en ik voor het Memorial Day weekend naar het noorden. Voor het eerst in een paar jaar bezochten wij mijn oudste broer en zijn gezin in Ottawa. Saskia bleef thuis en dat ging gelukkig goed.

Katja ging voor haar "study abroad" in mei voor twee maanden naar Ecuador en de rest van ons bereidden ons voor op de grote reis van dit jaar naar Italie. Rick, Kai en ik leerden hard Italiaans via Rosetta Stone en tot mijn genoegen kwam die taal, die ik lang geleden studeerde, bij mij weer helemaal terug.

Intussen was ik ook begonnen met het geven van rondleidingen in en rond Washington. Het werd dit jaar een leerschool. Ten eerste had ik er geen idee van hoe lang de rondleidingen zouden duren en zette mijn prijzen om te beginnen veel te laag.

Al gauw had ik door dat ik toch wel heel veel wist te vertellen over de diverse monumenten en gebouwen en dat het heel ver en heel warm wandelen is in de stad. De prijzen, die ik nu op de site heb staan, passen veel beter.

De afgelopen maanden heb ik ontzettend veel leuke mensen ontmoet en weet dat Belgen en Nederlanders doorzetters zijn. Een groep kwam de avond tevoren aan uit Nederland, waar het 15 graden was, en de volgende dag liepen ze met mij met 40 graden hitte over de Mall! De wandeling, die vrijwel iedereen boekte, is meer dan 15 kilometer lang en dat in 35-40 graden hitte, petje af voor iedereen!

De twee weken in Italie gingen als in een droom voorbij! Ik had er graag langer doorgebracht en de anderen ook. Kai en ik proberen ons Italiaans zoveel mogelijk samen te oefenen, zodat we het niet weer kwijtraken.

In augustus gingen we op onze familievakantie naar Aruba. Het is zo speciaal tegenwoordig, als we met zijn vijven zijn, en het was weer volop genieten.

Niet lang daarna was het alweer tijd voor de oudsten om terug naar college te gaan. We verhuisden Katja van haar appartement naar een rijtjeshuis met drie andere huisgenootjes. Dat is haar zeer goed bevallen en die meisjes zijn nu haar beste vriendinnen.

Op 23 augustus ging ik met Kai naar Richmond om hem terug te verhuizen. We stopten voor een late lunch in Ashland. Opeens begon het Subway restaurant heftig te schudden. Angstig renden we naar buiten, waar ook de stoplichten heen en weer zwaaiden. Al gauw drong het tot ons door dat er een aardbeving was geweest.

Dat we maar 50 kilometer van het epicentrum zaten hoorden we later pas. Door de beving is het Washington Monument nog steeds gesloten en is er erge schade aan de National Cathedral hier. Ook buren hebben structurele schade aan hun huizen gevonden. Wij (nog) niet, hopelijk blijft dat zo. Een bizarre ervaring was het zeker!

Op 10 september werd ik vijftig. Rick verraste me door een cruise door Alaska te boeken. Op mijn verjaardag kwamen we in Anchorage aan, dus ik bereikte mijn doel van 50 staten bezocht te hebben precies op mijn vijftigste verjaardag! Nog word ik 's ochtends wakker en geniet na van die cruise, die zo bijzonder en mooi was!

De herfst hier was dit jaar schitterend. Mijn fototoestel werkte overtijd! Halloween was leuk en Thanksgiving gezellig. Het lukte ons een Sinterklaasviering met zijn vijven tussen alle drukte te passen. Saskia vierde haar "Sweet Sixteen" en de Kersttijd was ouderwets speciaal.

Katja en Kai sloten hun eerste semester af met zulke goede cijfers dat ze beiden de "Dean's List" haalden.

Ook met Saskia gaat het op school goed. Vanavond is het bovendien "officieel" geworden met Jimmy voor Saskia (het staat op Facebook, ha ha). Saskia heeft sinds februari een metamorphose ondergaan. Ze heeft heel wat gewicht verloren, sport en haar dieet drastisch omgegooid. Ze eet nu allerlei dingen, waar ze een jaar geleden van gewalgd zou hebben! Binnen het jaar is ze van klein meisje tot jonge vrouw gegroeid. Zij onderging dit afgelopen jaar de meest opvallende veranderingen.

Alle drie de kinderen zitten goed in hun vel, wat voor Rick en mij natuurlijk ook een rustgevend gevoel is. Rick hoopt op een beter jaar voor zijn afdeling bij Microsoft. Hij doet zijn werk met graagte en het ziet er gelukkig gunstiger uit, dan vorig jaar. Ik ben heel benieuwd van mijn tweede jaar als gids mij gaat brengen.

We genieten deze week enorm van het "gewoon" thuis zijn met zijn vijven. Even zijn we weer een volledig gezin en dat weten we nu extra te waarderen. Zo, daar is het jaar in een notendop. Ik hoop dat 2012 net zo speciaal zal worden.

Rest mij iedereen hier een heel fijne jaarwisseling en een gezond en gelukkig 2012 te wensen! Ik hoop dat jullie nog gezellig blijven reageren en een aantal van jullie in persoon te ontmoeten!

Over griepprikken en Tintin (aka Kuifje)

Om kwart over zes hoor ik een slaapkamerdeur. Saskia logeert bij Alexandra en Katja was om middernacht nog niet thuis, dus dit kan alleen Kai zijn. Een paar dagen geleden vertelde hij mij dat hij Cosmo een keer voor zonsopgang mee naar Scott's Run wilde nemen. Daar wilde hij dan een McDonald's ontbijt gaan eten, terwijl hij de zon zou zien opkomen.

Al lijkt me dit erg leuk, ik ben meer een zonsondergang persoon, dus draai me nog een keer om. Ook kreeg ik sterk het gevoel dat Kai dit alleen wilde doen. Als ik om negen uur beneden kom, is hij terug en laat me prachtige zonsopgang foto's zien op zijn telefoon. Cosmo is ook helemaal blij natuurlijk. Kai is toch wel echt een kind naar mijn hart, ik kan ook zo van de rust van de natuur genieten. De anderen van het gezin hebben dat niet zo.

Rick haalt Saskia op, terwijl ik eraan werk om Katja op te krijgen. Die slaapt hier om de een of andere reden slecht, maar moet toch aan opstaan geloven. We hebben een afspraak voor griepprikken bij de kinderarts om tien uur. Katja is nota bene degene, die per se hierheen wilde, omdat ze de Flu Mist wil en geen conventionele prik, die je bij iedere apotheek kunt halen.

Katja is eigenlijk met 21 te oud voor deze praktijk, maar daar zeggen ze niets over. Ik moet voor mijn prik betalen, de anderen gaan op de verzekering. Over te oud gesproken, met vijftig mag ik de Flu Mist niet meer krijgen, dus ik ben de enige, die een prik krijgt.

We moeten (grrr!) een half uur wachten voor een verpleegster ons eindelijk naar achteren roept. Even gauw temperatuur opnemen om zeker te zijn dat we geen koorts hebben en dan de "prikken". Zij prikt pijnlijk, als ik een kind was geweest, was ik gaan huilen. Gelukkig dus voor Katja, die prikken, ondanks haar werk als EMT, nog steeds verschrikkelijk vindt dat zij slechts hoeft te snuiven. Binnen de vijf minuten zijn we klaar. Waarom we daarop een half uur moesten wachten???

Thuis gaat iedereen lekker relaxen, maar ik vind dat ik moet sporten. De gedachte aan de stairmaster of crosstrainer bij de sportschool staat me echter enorm tegen. Ik besluit mijn Kindle mee naar boven te nemen en de crosstrainer daar te doen. Dat is ook een goede afwisseling, want die is anders, dan die bij de gym. Bijna een uur later heb ik ook daar genoeg van. Volgende week maar weer serieus aan de sportroutine, deze week doe ik wat ik kan.

Katja was zo moe dat ze weer naar bed is gegaan. Zij moet van vier tot middernacht werken en heeft me gesmeekt om pho. Kai heeft dat nog nooit gegeten, dus wil het ook weleens proberen. Natuurlijk zeg ik zelf geen nee tegen die gezonde soep.

Met Kai samen ga ik het bij Pho Thang Long halen. Kai is ook geintigreerd door de bubblethee en bestelt de bosbessensmaak. Ik kan de ijskoffie niet laten staan, die is zo lekker!! Katja slaapt nog, dus ik bewaar haar soep voor haar (die eet ze voor ze naar haar werk gaat).

Er draaien op het moment een heel aantal films, die wij graag willen zien. Kai kiest vandaag voor Kuifje (heet hier Tintin en het hondje Snowy). Deze film kwam hier bij wijze van uitzondering later uit, dan in Europa. Wat een superleuke film is het en duidelijk de eerste in een serie.

Terwijl wij film keken shopten Saskia en Alexandra. We treffen hen weer net buiten de bioscoop. Saskia heeft (natuurlijk!) een tas van Bath and Body Works in haar handen.

Wie weet krijgt Saskia daar ooit een succesvoller baantje, dan Katja, die vandaag heeft besloten ontslag te nemen. Ze krijgt er nauwelijks uren, vandaag valt ze in voor iemand, maar voor volgende week staat Katja niet eens op het rooster. Ze gaat nu proberen om met oppassen meer te verdienen. De Disney Store geeft Kai tenminste wel werk.

De rest van de dag luieren we lekker. Ik kijk eindelijk eens de finale van America's Next Top Model, deze All Star serie eindigde nogal controversieel. Meer zal ik niet zeggen voor degenen, die hem nog moeten zien.

Vanavond is het filmavond. Net hebben we Cheaper by the Dozen gekeken en nu staat Sweet Home Alabama op, een van mijn favoriete films. Vooral nu Christine in Alabama woont en ik weet wat een andere wereld het daar is, dan hier in het stedelijke noordoosten.

Deze week denk ik altijd terug aan de tijd dat wij vroeger deze Kerst en Oud en Nieuw week bij mijn Opa en Oma logeerden. Daar heb ik mijn beste herinneringen aan en is ons Oud en Nieuw feest op gebaseerd met het buffet en vuurwerk. Dat is wat mijn Opa ook altijd bereidde voor middernacht.

En een van zijn grapjes herhaal ik ook ieder jaar voor de kinderen: er staat een man op de hoek van de straat met evenveel ogen als er dagen in het jaar zijn. Hebben jullie Oud en Nieuw tradities? Reacties blijven leuk, wie zijn de 344 mensen, die mijn blog vandaag bezochten?

Hier nog even Cosmo met zijn favoriete Kerstspeeltje (die van mij is trouwens Bucky Balls, kleine heel sterke magnetische balletjes, ik speel er constant mee):

Speel met mij?!

Over nostalgie en een nieuw achternichtje

Rick en ik slapen lekker uit en eten dan op ons gemak ontbijt. Wij gingen gisteravond eerder naar bed, dan de kinderen, en dat was al niet vroeg, dus onze drie bloedjes liggen nog op een oor.

Het komt vast, omdat ik niet in mijn gewone ritme zit of zo, maar ik heb deze week helemaal geen motivatie om te gaan sporten! Ik moet mezelf er enorm toe dwingen om te gaan. Andere mensen lijken daar geen last van te hebben, want het is telkens erg druk bij de sportschool.

Eigenlijk "moet" ik vandaag een gewichtenroutine doen, maar daar heb ik al helemaal geen zin in. Ik houd het dus bij een half uur interval op de stairmaster en een half uur op de crosstrainer. Ik zag onderstaand plaatje op de Facebook pagina van Mary-Ann en die is op het moment wel heel toepasselijk, dus.

Omdat ik alweer een zilverkleurig streepje langs mijn scheiding zie lopen, ga ik langs Mona om de uitgroei te laten kleuren. Het blijkt dat zij dat gratis doet, als ik mijn haar niet laat foehnen. Dat doe ik dan voortaan, want de salon is maar vijf minuten van ons huis, dus ik kan mijn haar makkelijk thuis drogen en in model brengen.

Kai en Rick staan op het punt te gaan lunchen bij Panera en ik mag ook mee. Ja, dat is hoe ze het brachten, zo groothartig! Ze moeten alleen wel even op mijn haar wachten, want ik zie er als een verzopen kat uit. Rick vindt dat ik zo wel meekan, mannen!

Het is druk in het restaurant, maar er komt net een tafeltje vrij. Dit is een van die plekken, waar ik een vaste selectie heb. Hun overheerlijke kippensoep met de tonijnsaladesandwich op tomaat-basilicumbrood, het is een super combinatie.

De middag besteden we met spelletjes. Words with Friends op Facebook (zijn hier nog andere spelers?) en Pictionary op de XBox, het is een leuk spel, maar het tablet niet makkelijk om op te tekenen. Wel zo gezellig om lekker met zijn allen te zijn en niets te hoeven!

Saskia heeft een "date" met haar nieuwe vriendje. Ze gaan naar de bioscoop. Jimmy rijdt haar daarheen, dus dat is een heel nieuwe ervaring voor ons. Onze "baby" wordt groot!

Ieder jaar rond Kerst gaan Rick en ik bij de Serbian Crown eten. Dit is al een traditie voor ons sinds we onze eerste Kerstboom samen gehaald hadden. Destijds hadden we nauwelijks geld, maar reden langs dit sjieke restaurant en besloten spontaan te reserveren en er die avond te gaan eten.

Dat is 25 jaar geleden, dus dit is een jubileum voor ons. Het is er met Kerst niet van gekomen, maar Katja en Kai gaan vanavond ook graag mee en het is altijd weer een ervaring. We beginnen met een van hun fruitvodka's. Die zijn inderdaad heel erg lekker! Kai is de "BOB" en voor Katja is dit de eerste keer dat ze ook vodka mag drinken.

Frambozen vodka

Katja en ik bestellen de oesters met zure room en zalmcaviaar als voorafje, erg lekker! Ook Kai en Rick smullen van hun keuzes. Op het menu staan allerlei exotische dieren als hoofdgerecht, waaronder emoe en antiloop. Dit keer kies ik de steak tartaar, die ontzettend lekker is(maar veel te veel!). Ook de anderen genieten van hun eten.

De tartaar wordt bereid

Als iets nogal oud en vervallen is, gebruiken we hier wel de in dit geval zeer toepasselijke uitdrukking "long in the tooth". Dit restaurant is dat echt wel. Het is "de goede oude tijd" en traditie, die ons hier ieder jaar doen terugkomen en hun menu is wel uniek, want waar kun je nog emoe, antiloop of wild zwijn eten.

Het eten is lekker, maar de bediening is oud en helaas is dat te merken. Rick krijgt een salade, in plaats van zijn bestelde soep. Als ik een glas wijn bestel en het niet krijg, verwijt de heel oude serveerder mij dat ik er nooit om heb gevraagd. Voor de prijzen, die zij rekenen, zouden dit soort dingen niet mogen gebeuren.

De andere aanwezigen in de eetzaal zijn de zeventig gepasseerd en het enige jongere stel dat er zit heeft van alles te klagen. Ach ja, nostalgie, het is toch weer een avond met herinneringen voor ons viertjes. Volgend jaar gaan we vast weer terug voor een zesentwintigste keer!

Net als we terug naar de auto lopen, krijgt Rick een telefoontje. Hij en ik zijn voor het eerst oud-oom en -tante! Ons ringdragertje, destijds 3, Lucas is nu vader van een mooie dochter, Eliana Maia! Zo leuk!

Over Human Origins, een spectaculaire zonsondergang en brandende uien

Om kwart voor zeven draai ik mij om en Rick denkt kennelijk dat ik al wakker ben. Hij vraagt of Katja al thuis is, maar dat weet ik ook niet. Ik ben nog te moe om te gaan kijken. Een paar uur later staat Rick op en ik neem aan dat alles goed is, want anders had hij vast wat gezegd. Ik vind het lekkere plekje op mijn kussen en pas om half tien verlaat ik dat met moeite.

Rick heeft overal camera's hier in huis. Zelfs eentje, waarmee hij Meike heeft betrapt tegen de muur en op het nieuwe tapijt in de basement te piesen. Wat we met die zeer grafische foto, die nu op de ijskast hangt, moeten, is nog een raadsel, maar goed, ik dwaal af. Op een van die vele camera's heeft hij Katja's thuiskomst om tien voor half zeven vastgelegd.

Na het ontbijt raap ik al mijn zelfdiscipline bij elkaar en ga naar de sportschool. Ik heb helemaal geen zin vandaag! Het is koud en regenachtig en ik weet dat ik de beweging nodig heb. Maar wat ben ik blij, als de crosstrainer bliept dat ik het uur erop heb zitten!

Kai's major is anthropologie en, toen ik de laatste keer in het Natural History Museum was, zag ik een interessante tentoonstelling over rassen, waarvan ik dacht dat hij die wel interessant zou vinden. Rick heeft ook zin om mee te gaan, dus met zijn drieen rijden we in de plenzende regen naar DC.

We parkeren in het Ronald Reagan gebouw, na onze rijbewijzen te hebben laten zien en onze auto op explosieven te hebben nagekeken. We vinden een plekje in "Rusland" en lopen dan, ons onder onze paraplu's verschuilend, naar het museum.

Duidelijk heeft iedere toerist in Washington hetzelfde idee gehad. Er staat een rij voor de veiligheidscontrole, zo lang heb ik hem nog nooit gezien. Niet heel verwonderlijk, want er is slechts een veiligheidsbeambte, die tassen controleert. Wonder boven wonder gaat het nog best snel.

Rick en Kai zijn al eeuwen niet in dit museum geweest en dat vergeet ik weleens. Ik ben natuurlijk veel vaker in Washington, dan zij. Met de rondleidingen, maar ook "gewoon" tussendoor.

Als eerste komen we in de "Oceaan" tentoonstelling terecht. Die is voor beiden nieuw, dus we kijken er een tijdje rond. Waar we hier eigenlijk voor zijn gekomen zijn is de Human Origins en die ligt naast de oceanen. Deze tentoonstelling is vrij nieuw en ik heb hem ook nog niet uitgebreid bekeken.

Het is enorm interessant om te leren hoe "wij" zijn geevolueerd. Ik had er geen idee van hoe lang geleden de eerste "mens" rechtop liep! Ik dacht in duizenden, niet miljoenen jaren.

Alles is heel interactief en duidelijk opgezet. Kinderen zowel als volwassenen zijn gebiologeerd. Rick, mijn "kind", laat een foto van zichzelf maken als Neanderthal. Ok, ik geef toe, ik laat ook een foto van mezelf als Homo Floresiensis maken. Het verschil is dat hij het zijn Facebook foto maakt, maar die van hem is dan ook grappig, die van mij heeft om de een of andere reden geen mond. Het duurt meer dan een uur voor we hier uitgekeken zijn. Een grote aanrader is dit!

De volgende tentoonstelling heet "Race" van de American Anthropology Association. Hiermee proberen ze mensen te laten inzien dat rassen niets wetenschappelijks zijn, maar door de mensheid uitgevonden, vooral om superieur te zijn.

Ook hier is weer veel informatie te lezen. Huidskleur heeft te maken met omgeving en klimaat. We komen allemaal uit Afrika. Voor 1492 kende men geen rassen, alleen verschillen in godsdienst en nog veel meer.

Katja belt om half vijf om te vragen waar we zijn. Zij heeft tot drie uur geslapen en toen kwamen de schoonmaaksters. Nu wil ze graag tepanyaki gaan eten bij Sakura. Ik draag haar op daar dan een reservering voor te maken.

Door de nog steeds stromende regen lopen we terug naar de auto. In het Reagan gebouw moeten we eerst door een rigoureuze veiligheidscontrole. Zoals bij alle gebouwen moeten ook hier de paraplu's in een plastic zak, die er speciaal voor is gemaakt. Wel een goed idee, want zo lekt er geen water op de tegelvloeren en worden ze niet gevaarlijk glad.

We komen de garage uit en ik zie tot mijn verbazing zon! Dat niet alleen, maar we worden getrakteerd op een spectaculaire zonsondergang met het Washington Monument op de voorgrond. Aan de ander kant zien we een heel erg mooie regenboog boven het Witte Huis (die foto lukte helaas niet). Ik heb alleen mijn telefoon en maak foto na foto, zo mooi is het!


Saskia heeft de hele middag bij haar bijna vriendje (nou ja, het is haar vriendje, maar nog niet "officieel", want daarvoor moet het op Facebook worden aangekondigd) doorgebracht. We halen haar onderweg naar het restaurant op.

Het wordt een gezellige maaltijd, al vinden we deze chef niet zo goed. Al voor het voorafje (kippenlevertjes voor mij, mmmm!!) krijgen Saskia en ik de garnalen en St. Jacobsschelpen van ons hoofdgerecht. Dat is wel anders, dan we andere keren hebben gehad. Wij zijn zo voor de anderen al klaar met eten, niet leuk.




De manager komt na afloop vragen hoe het was. Inmiddels hebben we gezien dat andere chefs wel alle ingredienten voor de hoofdgerechten tegelijk koken. Ik geef dus mijn kritiek en die wordt serieus genomen. Zijn kunstjes deed deze chef prima, maar ik heb liever een voorgerecht en dan een hoofdgerecht. De andere mensen aan onze tafel knikken regelmatig bij mijn verhaal. Ook zij vonden het een vreemde volgorde. Maar ach, verder hebben we heerlijk gegeten.

De rest van de avond hangen we voor de tv, behalve Kai, die zich uitleeft op zijn drumstel. Het is maar goed dat we een basement hebben, anders zou ik er volgens mij gek van worden. Deze staycation is tot nu toe erg leuk en gezellig!

Alle foto's van vandaag staan hier.

Boxing Day

Bij gebrek aan betere benaming, want wij vieren geen tweede Kerstdag hier en "de dag dat iedereen zijn ongewenste cadeaus gaat omwisselen" is zo'n lange titel. Onze Noorderburen, de Canadezen, vieren wel, net als de Britten, Boxing Day, dus close enough.

Het is gisteravond flink laat geworden met het spelen van "You Don't Know Jack". Wat een leuk spel is dat! De kinderen waren pas overtuigd daarvan, toen ze een paar rondes hadden gespeeld. Toen wilden ze er niet meer mee ophouden.

Gaaaaaaap, dus, wanneer ik dankzij mijn nieuwe klokradio op het plafond zie dat het al half negen is! Ik sta op en ga dan gelijk nog even voor een kwartiertje liggen, want ik ben te slaperig. De rest van het huis ligt natuurlijk nog in diepe rust, maar ik heb personal training om half tien.

Als ik me om kwart voor negen dan eindelijk uit bed hijs, staat Rick tegelijkertijd op. Hij maakt lekker sterke koffie en tegen de tijd dat ik op weg naar de sportschool ga ben weer helemaal "mens".

Het is precies half tien, als ik binnenloop, maar ik zie Sharon nergens. Ze zal het toch niet vergeten zijn? Ik vind haar in het klaslokaal, nog napratend met het basisgroepje dat er iedere week is. Het blijkt dat Sharons mini-Aussie (ze had late stage lymphoma), nadat ik haar zaterdag nog heel levendig zag, toch zaterdagavond zo ziek werd, dat ze haar hebben moeten laten inslapen. Zo verdrietig, op Kerstavond en ze was pas 3 jaar oud.

Al gewichten heffend praten we over de pijn van het verliezen van een huisdier. Sharon is nu blij dat haar oudste zoon als collegestudent de stommiteit heeft begaan om met zijn huisgenoten een min pin puppy te kopen. Die jongens kunnen daar absoluut niet voor zorgen, dus zal "Hank" bij hen blijven wonen. Het is geen Aussie, maar wel een lief diertje dat afleiding brengt en liefde geeft.

Hoe het is om als collegestudent of beginnend werkende de verantwoordelijkheid voor een hond te hebben, hebben Rick en zijn zus ook uitgevonden met alle moeilijkheden vandien. Nog steeds voelen we ons schuldig over het leven van Apollo, de schattige husky, die bij Rick woonde, toen ik hem ontmoette. Weliswaar is een min pin een klein ras, maar elke hond heeft veel aandacht nodig.

Na het uur met Sharon doe ik mijn gewoonlijke half uur op de crosstrainer. Het is erg druk vanochtend, dus ik moet op een van de oudere apparaten. Die kraakt en steunt en de hartslagmeter werkt niet. Het is dat er zoveel bekenden komen en het zo gunstig ligt, want het management van deze sportschool houdt hun apparaten niet bij of schoon. Als er ooit een inspectie komt ben ik bang dat ze die niet gaan overleven.

Intussen zijn Rick en de kinderen hard bezig geweest op te ruimen van gisteren en ziet de family room er weer begaanbaar uit. Als lunch hebben we de laatste overblijfselen van het Kerstavondbuffet. Dit jaar hebben we niet overmatig ingekocht, want vrijwel alles is nu op.

Kai wil op zijn nieuwe drumstel blijven oefenen, maar Rick, Katja, Saskia en ik willen naar de film. Er is een hele lijst van films, die we deze vakantie hopen te zien. Vandaag valt de keuze op New Year's Eve.

Die speelt bij AMC in Tysons Corner en we denken daar "even" heen te rijden. Niet, dus, want het verkeer rond en bij de mall is nog slechter, dan voor Kerst! Mijn hemel, wat een gekkenhuis!!! Rick laat de meisjes en mij eruit om kaartjes te kopen en gaat de auto parkeren.

Tot onze verbazing is de bioscoop heel rustig. Als we in (de heel korte) rij staan voor een drankje sms-t Rick dat hij eraan komt. Hij had geluk dat er net iemand wegging. Dat moet je in deze tijd van het jaar gewoon hebben.

De film is echt ontzettend leuk. Er spelen heel veel bekenden in mee, waaronder Jon Bon Jovi, die vorige week nog zijn dood moest tegenspreken. Zelfs aan het einde blijft het leuk, want we krijgen "bloopers" te zien. Een aanrader, deze film, vinden wij alle vier.

Katja baalt al de hele dag, want ze moet vannacht van 21 uur tot morgenochtend 6 uur werken. Ze vraagt of we ergens "lekker" kunnen eten. Wij hebben zo met haar te doen en geven haar de keuze van restaurants. Het wordt Wildfire.

Saskia is erg moe en wil echt niet mee, maar Kai daarentegen weer wel. Het wordt een gezellige maaltijd met onze collegestudenten. Ik bestel een kop champignonsoep vooraf en die is superlekker! De crabcakes als hoofdgerecht met gegrilde asperges ook en de anderen smullen van hun gerechten. De bediening is erg attent en we hoeven uiteindelijk niet voor onze voorafjes te betalen, omdat die er meer dan acht minuten over deden. Ok, dat is een leuke verrassing!

Op de terugweg stoppen we bij de Giant om Katja van proviand voor vannacht te voorzien. Ik "moet" nog 1500 stappen om de 10000 te halen, volgens Fitbit. Terwijl de anderen dingen uitzoeken, loop ik de gangen door.

Weer eens een ander soort wandeling, maar als ze klaar zijn en we bij de auto terugzijn ben ik wel meer dan duizend stappen verder. De rest van de 150 krijg ik door een paar keer de trap op en af te lopen. Wat die Fitbit al niet voor elkaar krijgt! Ik beweeg een stuk meer, nadat ik hem heb gekregen.

Katja gaat al gauw op weg na een flinke knuffel van ons, want we vinden het allemaal erg voor haar. Wie had gedacht dat ze een hele nacht zou moeten werken? Wat ze precies gaan doen, weet ze niet, maar een jongen had haar verteld dat het zelfs tot na zevenen zou kunnen duren. Iets zegt me dat winkelmedewerkers in Nederland nooit de hele nacht door hoeven te werken, of heb ik dat mis?

De rest van de avond luisteren we naar liedjes, die we ons allemaal herinneren, op YouTube. Als Saskia "All you need is love" van de Beatles speelt, herinner ik me opeens een van mijn favoriete liedjes van vroeger. "Love is all" van Roger Glover. Rick herkent het niet, maar het was zeker een hit in Nederland. Wie herkent het ook?

Kerstviering 2011

Kerstavond

Om half acht word ik gewekt door de telefoon en ik zie dat het Kai is. Ik denk dat hij belt om te zeggen dat hij op weg naar huis gaat. Hij blijkt echter al voor de deur te staan en wil zich ervan verzekeren dat het alarm uitstaat. Hij is om half zes uit Richmond vertrokken na pas om een uur te zijn gaan slapen!

Wij staan dan ook maar gelijk op en maken ontbijt. Intussen vermaken we ons enorm met de capriolen van Zorro en Flapjack. Die twee hebben elkaar na een aftastend weekje helemaal gevonden. Ze buitelen over elkaar heen en rennen achter elkaar aan.


Met al het lekkere eten van deze dagen is het zaak om goed te sporten. Ik doe een half uur interval op de Stairmaster en dan een half uur afwisselend vooruit en achteruit op de crosstrainer. Kennelijk ben ik niet de enige, die het nodig vind goed te bewegen, want het is druk!

Katja is inmiddels naar haar werk vertrokken. Gelukkig zal ze voor zessen klaar zijn, zodat we onze traditionele Kerstavond kunnen vieren. Saskia heeft Alexandra en twee jongens over.

Die laatste twee hebben hun rijbewijs al en rijden de meisjes naar Noodles. Dat moet met twee auto's, want het eerste jaar mogen tieners niet meer dan een leeftijdgenoot bij zich in de auto hebben. We gaan dus weer een nieuw tijdperk in met Sas, dat van rijdende vrienden en vriendinnen.

Met Cosmo loop ik een lekker stuk door de buurt, deze en gene een "Merry Christmas" wensend. Het voelt nu ook wel koud genoeg voor Kerst, al is een witte Kerst alleen aan de mensen ver ten noorden van ons in Maine en zuid-Canada gegeven dit jaar. Ik vind het wel best, zon en blauwe lucht stemmen heb ik net zo lief.

Iedere Kerst slaat Rick een speciaal pakpapier in voor de cadeautjes in de stockings en het grote "Santa" cadeau. Die cadeautjes pakken we dus daarmee in en dan zijn we klaar voor het grote feest morgen.

Met Sharon heb ik om drie uur afgesproken mijn cadeautje even langs te brengen. Haar moeder is er ook en ik maak kennis met hun nieuwste aanwinst, Hank, een twaalf weken oude min pin. Het is een schattig beestje! Sharon is blij met haar sjaal en wijnbedeltjes en na een half uurtje kletsen wens ik ze een heel fijne Kerst en ga huiswaarts.

Daar tref ik Rick al hard bezig met het buffet voor vanavond. Dit is een traditie, die hij vroeger thuis had, en wij voortzetten. Het is feestelijk, maar niet heel veel werk. Er zijn mini pasties van de Pure Pasty Company en een paar andere warme hapjes. Verder een schotel met vleeswaren, een met kaas en een met vis.

Terwijl ik de tafel aan het dekken ben, ontdek ik dat ik vergeten ben Kerstservetten te kopen. Walgreens to the rescue, want daar hebben ze werkelijk van alles en ik hoef niet door Kerstdrukte om er te komen. Ik vind er zelfs leuke feestelijke Kerstborden. Daarvan neem ik er ook vijf mee.

Zodra Katja uit haar werk komt, gaan we aan tafel. Het smaakt allemaal zo lekker! De pasties zijn heerlijk en Katja en ik genieten vooral van de zalmcaviaar, die we met een beetje creme fraiche op blini's eten. Het is weer zo gezellig met zijn vijven!

Vroeger was het onze traditie om op Kerstavond naar de kerk te gaan. Hier zijn Katja en ik een aantal keren met Leahs familie meegeweest. De afgelopen jaren is het er echter niet van gekomen en ik miste dat toch wel. Bij het Kerststalletje vorige week bedacht ik me dat ik wel graag naar de Kerstavond dienst bij de Vienna Baptist Church zou gaan.

Nu ben ik de enige van het gezin dat ook maar iets met de kerk heeft, dus geen van de anderen stond te trappelen om mee te gaan. Ik besloot om desnoods dan maar alleen te gaan. Dat vond Rick kennelijk toch ook weer te gortig, dus hij heeft zich galant opgeofferd om mij te vergezellen. Hij is wel de met de Katholieke kerk opgegroeid, maar dat was om zijn moeder te plezieren.

De andere diensten, die ik op Kerstavond heb bezocht, waren allemaal heel druk en je moest er minstens een half uur van tevoren zijn om verzekerd te zijn van een zitplaats. Daarom wil ik, tot Ricks ergernis, ook vroeg naar deze kerk. Ik geef hem nog een kans om dan maar niet mee te gaan, maar zuchtend berust hij in zijn lot, de schat!

Nog geen vijf minuten lopen later gaan we voor het eerst ooit deze kerk binnen. Voor de dienst begint, zingt het koor een half uur lang Kerstliedjes. We mogen naar binnen om te luisteren en tot mijn verbazing zit de kerk nog niet half vol. Ik zie Rick denken, maar hij zegt niets. Ik verwacht dan wel een grote invasie dichter bij de aanvang van de werkelijke dienst, maar er druppelen enkel nog een paar handenvol mensen binnen.


Het is een mooie kerk van binnen. De banken staan in een halve cirkel rond het altaar en achter het altaar zijn mooie glas in lood ramen. De dienst begint met de begroeting van de pastoor en dan de begroeting en de Kerstwensen van de andere kerkgangers. Ik weet niet waarom, maar ik had een heel andere dienst verwacht, dan de meer klassieke Lutheraanse. Tot mijn verbazing zijn er eigenlijk maar weinig verschillen.

Na het gebed speelt een meisje heel mooi "Il est ne le divine enfant" op de dwarsfluit. Ik heb vroeger ook dwarsfluit gespeeld en heb hem nog, maar voor ik zo zou kunnen spelen zijn er honderden lessen nodig!

Door verschillende mensen uit de kerkgemeente wordt het Kerstverhaal in stukjes voorgelezen. Een echtpaar kennen wij goed. Ik wist dat ze naar deze kerk gaan, maar niet dat ze er zo actief waren. Tussen ieder stukje wordt een Kerstlied gezongen, waarvan de tekst op muur wordt geprojecteerd. Maar goed ook, want de liedjes zijn wel bekend (Oh, Come let us Adore Him, Away in a Manger, Hark, the Herald Angels Sing en meer), maar haast niemand kent meer dan het eerste couplet.

De preek heet "Where there is darkness...light" en de pastoor vertelt een bijzonder verhaal over toen hij in Ohio werkte. Toen de lichten uitwaren in de kerk las een blinde vrouw nog voor uit de braille bijbel. Voor haar kwam het licht van elders, vertelt hij. Ik vind het wel een mooie preek.

Dan is het tijd voor de communie, die, zoals bij de meeste Protestantse kerken hier, door iedereen, al dan niet gelovig, mag worden gedeeld. Terwijl de fluitiste prachtig "O Holy Night" fluit, krijgen we iedereen een stukje cracker aangereikt met de Kerstwens.

Rick en ik eten het meteen op, want dat zijn wij zo gewend. Dat gaat hier alleen anders. Als iedereen voorzien is, zegt de pastoor de woorden van Jezus aan het laatste avondmaal en dan pas steekt iedereen het crackertje in zijn mond. Oeps! Bij het uitdelen van het druivensap weten we dus beter en wachten tot de pastoor zijn zegje heeft gedaan.

Nu mogen we de kaarsjes, die ons aan het begin van de dienst zijn aangereikt, oppakken en aansteken. In een alleen met kaarslicht verlichte kerk zingt iedereen een prachtig "Silent Night". Ik krijg er altijd weer een brok van in mijn keel.

Tot slot zet het koor "Joy to the World" in en al zingend lopen we met het kaarsje de kerk uit. Zo mooi! We kletsen nog even met Chris en Bets en lopen dan door de koude Kerstnacht weer naar huis.

Intussen hebben de kinderen opgeruimd en afgewassen en zijn we klaar om de cadeautjes van onze zussen (Ricks en mijn) en Ricks vader uit te pakken. We worden weer flink verwend! Mijn zus heeft vooral een hit, we krijgen allemaal HotSnapz van haar. Verder krijg ik o.a. Your Shape voor Kinect, een cadeaubon voor Amazon.com en lekkere wijn.

Ieder jaar liggen er voor iedereen ook nieuwe pijama's onder de boom, zodat we in een nieuwe pijama aan Kerstmis kunnen beginnen. Voor de meisjes heb ik footie pijama's gekocht, die ze heel lief staan, maar ze weigeren helaas een foto. Van Rick krijg ik een heel leuke broek met Kerststockings erop. We verkleden ons meteen en spelen met zijn alleen Words with Friends op Facebook.

Tegen elven bonjouren Rick en ik de kinderen naar boven, zodat wij onze Santahoeden op kunnen zetten. We vullen de stockings, ook die van de dieren. Kai heeft dit jaar een heel zwaar en groot cadeau dat we met vereende krachten naar boven slepen.


Santa was er ook voor de viervoeters

Voor we naar bed gaan leg ik nog de Kerstboomversieringen voor de deuren van de kinderen. Katja krijgt ieder jaar een engeltje, Kai een Kerstman en Saskia een sneeuwman. Dit jaar hebben ze allemaal hun naam erop. Katja's versiering kwam gebroken aan, dus dat heb ik meteen bij de Ornamentshop.com gemeld. Twee dagen later had ik een nieuw engeltje met haar naam erop, super goede service!

We zijn klaar voor de grote dag!

Kerstdag

Als een klein kind opgewonden voor Kerst ben ik al om kwart over zeven klaarwakker. Ik blijf nog liggen doezelen, maar ben blij als Rick een uurtje later opstaat. Kai en Saskia zijn ook meteen uit de veren, maar we mogen pas naar beneden als Rick daar klaar is. Zij openen hun Kerstversieringen op ons bed en dan wachten we rustig af.

Katja heeft altijd moeite met dit "vroege" opstaan, dus die laten we nog even liggen. Als de koffie en thee klaar zijn en de Kerststol opgewarmd mogen de kinderen hun eerste blik op wat "Santa" heeft gebracht werpen.

Een voor een maken we ons grote Santa cadeau open. Kai's enorme cadeau is een drumstel, waar hij dolblij mee is. Katja krijgt een regulator voor haar duiken, Saskia een DSLR fototoestel (wat ze ook voor haar fotografieklas nodig gaat hebben, dus een grote glimlach op haar gezicht!). Voor Rick heb ik een apparaatje, waarmee hij tv shows e.d. kan opnemen van de satelliet en die dan op zijn laptop of tablet af kan spelen. Ik krijg mijn grote wens: de Canon onderwater camera.

De stockings bevatten allerlei lekkernijen. Ik vind er mijn favoriete truffels van Lake Champlain Chocolates en vier kleine flesjes met verschillende smaken De Kuyper schnapps.

Na een korte pauze voor nog een stukje stol en meer koffie beginnen we aan de cadeautjes onder de boom. Van oudste naar jongste pakken we er om de beurt een uit, zodat de gever of geefster ziet hoe het in de smaak valt. Dit is meer mijn traditie.

Vroeger bij Rick thuis kreeg iedereen een stapel cadeaus voor zich en ging die uitpakken. Binnen vijftien minuten was iedereen "klaar", vreselijk vond ik dat (en Rick ook). Je hebt tenslotte je best gedaan iets uit te zoeken en dan is het wel zo leuk de reacties bij het openmaken te zien.

Van Katja krijg ik een supermooi paar zilveren oorbellen, precies mijn smaak. Saskia heeft lekkere warme sokken en wanten voor me en Kai de zachtste sjaal, die ik ooit heb gehad. Rick legt me helemaal in de watten. Van hem krijg ik o.a. een nieuwe wekkerradio (mijn oude is zeker 20 jaar oud), mijn eigen chopsticks en twee XBox spelletjes, Pictionary en You Don't Know Jack. Dat wordt nog vechten om de XBox, want vrijwel iedereen heeft daar iets nieuws voor gekregen!

Als alles geopend is, bellen we de familie om ze een fijne Kerst te wensen en te bedanken voor hun verwennerijen. Gelukkig zijn onze cadeautjes ook bij hun in de smaak gevallen. Terwijl ik zit te bellen kijk ik naar de Kerstboom en zie bovenin een enorme spinnenweb. Het lijkt wel een snelweg voor babyspinnetjes, want er kruipen er een paar honderd! Brrrr!! Rick pakt snel de stofzuiger en zuigt ze op. Doet me opeens aan "De Spin Sebastiaan" van Annie M.G. Schmidt denken.

De lunch zijn overblijfselen van het buffet van gisteravond en dan volgt een lekker rustige "speel"middag. We spelen Words with Friends, luisteren naar Kerstmuziek en Rick en Kai claimen eerst de XBox. Cosmo geniet aan mijn voeten van een van zijn cadeautjes, een bully stick_. De katten gaan af en toe helemaal uit hun dak met de catnip speeltjes uit hun stockings.

Aan het eind van de middag beginnen Rick en ik aan ons Kerstdiner. Ik maak vooraf een krabsalade. Als hoofdgerecht hebben we ham met ananasglazuur, gegratineerde aardappelschijfjes, asperges en appelmoes. Toe een lekkere vlaai met drie verschillende bessen en verse slagroom. Binnenkort kom ik alleen nog rollend vooruit!

De rest van de avond gaan we You Don't Know Jack spelen, mijn favoriete triviaspel. Dan zit helaas dit Kerstweekend er alweer op, veel te snel naar mijn smaak!

Alle foto's van dit weekend staan hier.

Vrolijke Kerstdagen van ons vijven!

Kerstverlichting op muziek

Met al het lekkere eten deze dagen is het zaak vooral flink te blijven sporten. Met die gedachte leidt Sharon ons door een uur met moeilijke gewichtenoefeningen. Ik was laat en had daardoor weinig keuze aan gewichten. De vijftienponders zijn zwaar!

Het gesprek gaat natuurlijk over Kerst. Een van de deelneemsters krijgt maar liefst 28 familieleden voor haar Kerstmaaltijd! Zij zijn een Mormoons gezin en alle kinderen en kleinkinderen zullen er zijn. Wauw!

Na nog een half uur op de crosstrainer haast ik me naar huis. Rick heeft nu ook Kerstvakantie en wacht me al op. We brengen Saskia met een paar vriendinnen naar de mall, waar ze o.a. mijn cadeautje gaat uitzoeken. Dan rijden wij door naar Wegmans om in te slaan voor het feestweekend.

Althans "doorrijden" is teveel gezegd. Het is beredruk overal en we komen regelmatig in langzaam rijdend verkeer terecht. Ik vrees dan ook een lange wachttijd voor een parkeerplaats bij de supermarkt, want daar staan ook files, maar we hebben weer eens geluk. Vlak voor ons gaat er net iemand weg, dus binnen tien minuten staan we geparkeerd.

Rick en ik beginnen met lunch. Beiden kiezen we een halve sandwich met een kop soep. Ik vind hun stokbroodje met tonijnsalade heerlijk en natuurlijk de linzensoep, want ik ben de enige thuis die daarvan houdt.

Gesterkt beginnen we aan onze boodschappenlijst. Rick gaat helemaal naar het verste gedeelte en ik begin halverwege met de groentes, want die zijn heel erg uitverkocht. Het idee is dat we zo af en toe lijsten vergelijken om zeker te zijn dat we niet dubbel kopen. Dat is makkelijker gedacht, dan gedaan, want onze telefoons hebben geen bereik in de winkel. Die is zo gigantisch dat het een heel gezoek is om elkaar te vinden!

Toch gaat het allemaal goed en blijken we uiteindelijk maar een paar dingen dubbel in ons karretje te hebben. De winkel is drukker, dan ik hem ooit heb gezien. Het is een slakkengang om met je wagen (de -tje laat ik weg, want het zijn me een karren!) vooruit te komen. Die van mij parkeer ik dus ergens, waar ik hem makkelijk weer vind en breng de boodschappen erheen. Zo krijg ik ook mijn stappen voor vandaag wel binnen.

Wegmans heeft ontzettend veel, allerlei internationale soorten kazen, vis, vlees, noem maar op. Het duurt bijna twee uur voor we alles bij elkaar hebben geraapt. Voornamelijk omdat deze enorme supermarkt toch vrij onlogisch is gerangschikt. Je zoekt je een ongeluk naar de simpelste dingen. Maar het is best gezellig, die drukte, want iedereen is in een goed humeur. Ik kom zelfs nog een buurvrouw tegen, "crazy" roepen we tegen elkaar en lopen dan verder.

Ook de caissiere is in een prima humeur. Ik heb een van mijn Kersttruien aan en zij ook. We grappen over hoe fout die zijn, maar toch ook zo leuk en ach, we lopen er maar een paar dagen per jaar zo bij. Nu alleen nog wat wijn aanschaffen beneden. Daar helpt de Franse manager me aan een paar lekkere Franse en Italiaanse rose's. Hij merkt op dat een paar jaar geleden niemand om rose vroeg en het nu steeds populairder wordt. Gelukkig, want het is mijn favoriete wijn.


Dit Shell station onderweg heeft tientallen opblaasbare figuren staan!



Rick en ik leggen thuis de boodschappen weg, want de kinderen zijn er niet. Kai is naar Richmond vertrokken. Daar heeft hij vanavond een Kerstshow met zijn band. Hij zal vannacht (hopelijk) bij een van zijn medebandleden blijven logeren. Saskia is nog aan het winkelen en Katja vertrekt net voor haar laatste minuut inkopen.

Terwijl we uitpakken gaat de deurbel constant. De buren brengen hun lekkernijen langs. Er zijn doosjes met koekjes, bordjes met fudge, cupcakes en meer. De "Merry Christmas" wensen zijn niet van de lucht. Onze keuken lijkt wel op een bakkerij! Nu proberen er zoveel mogelijk vanaf te blijven!


Saskia vraagt of Susan en Alexandra mee mogen helpen met het maken van Cornflakes en marshmallow kransjes. Dat mag natuurlijk. Het wordt een kleine ramp. De andere meisjes helpen Sas helemaal niet, waardoor zij gefrustreerd raakt, en de keuken is een rotzooi naderhand. Bovendien lukken de kransjes niet, dus krijgt iedere buur er eentje. Volgend jaar ben ik strenger en houd het bij peppermint bark, zoals ik nu al wilde.

Intussen ben ik bezig aan mijn cadeautje voor Sharon. Ik heb voor haar een mooie sjaal gekocht, maar wil daar ook een persoonlijk tintje aan geven. Voor het eerst in lange tijd maak ik dus weer eens een setje Kerst wijnbedels. Ze zien er leuk uit, al zeg ik het zelf, en het is ook leuk zo even creatief bezig te zijn.


Katja komt terug van haar gevecht met de Kerstdrukte. Hoe ze het voor elkaar krijgt, weten we niet, maar er waren weer allerlei onbekende mannen die haar vroegen of ze haar nog eens mochten zien. Gelukkig is ze inmiddels "street smart" genoeg om haar telefoonnummer niet te geven. Twee van de "geinteresseerden" waren zwart. Katja sms-te dat aan haar bijna vriend in Blacksburg, die het volgende terugzond: "Maybe they're wishing for a white Christmas". Ha ha, heel adrem!


De jongste katten raken steeds meer aan elkaar gewend

We eten vanavond makkelijk pizza en dan gaan Rick, Saskia en ik Kerstlichtjes kijken. We rijden naar Oakton, waar de huizen het formaat landgoed hebben. De meesten zijn professioneel versierd. Ik las online over een huis hier dat de lichtjes op muziek heeft dansen. Dat moeten wij natuurlijk ook zien!


Dit huis staat bij Saskia's school en dit is nog maar een derde van de verlichting daar!

Door de regen gisteren doen sommige lichtjes het niet, maar het is nog steeds heel knap gedaan. We zetten onze radio op 87.9, waar de muziek speelt, en genieten van het spektakel. We zijn niet de enigen, maar het is ook weer niet heel druk, gelukkig.




Niet te geloven dat het morgen al Kerstavond is! Eigenlijk gaat de Kersttijd, net als de zomer, altijd veel te snel. Ik ben nog niet klaar met genieten van de lichtjes e.d. Gelukkig gaan de "Twelve Days of Christmas" door tot 6 januari.

Hierbij wens ik iedereen heel fijne Kerstdagen toe! Ik hoop dat het gezellig wordt met veel kaarsjes, lekker eten en samenzijn met geliefden. Merry Christmas!

De eerste dag van de winter voelt meer als het begin van de lente (was het maar waar)

Het is de eerste officiele dag van de winter en deze temperatuur liet de van vanmiddag zien!

Op mijn schema voor vandaag staat een uur crosstrainer bij de sportschool. Ik moet flinke zelfdiscipline bij elkaar rapen om te gaan, maar tegen tienen ben ik dan toch op weg. De zon schijnt en het is al 14 graden.

Na een blok rijden zeg ik tegen mezelf dat ik gek ben! Met dit weer in de winter binnen gaan sporten, wie doet dat nu? Ik dus niet! Ik keer om, lijn Cosmo aan en begin aan een lange wandeling met hem.

Al snel heb ik het te warm in mijn jack! Ik loop zo snel mogelijk en ren de heuvels af. Zo wordt het ook echt sporten. Vienna ziet er vrolijk uit met alle Kerstversieringen. Als ik een uur en een kwartier later weer thuis ben heb ik er meer dan acht kilometer opzitten.


Vandaag wil ik de laatste stocking stuffers kopen. Met dit warme weer is het Kerstgevoel wel een beetje moeilijk op te roepen, dus ik trek de Kersttrui, die Saskia eergisteren droeg aan. Dat blijkt een goede beslissing, want ik krijg er bij iedere winkel, die ik bezoek (ok, niet van de jongen vol piercings bij de stripboekenwinkel, maar dat zou ook raar geweest zijn) een compliment over.

Om te beginnen bezoek ik Mona en Carmen bij Lofty Salon. Zij zijn beiden heel blij met hun cadeaus. Vooral Carmen is een echte Zuid-Amerikaanse en krijgt zelfs tranen in haar ogen. Ik ben blij dat ik haar ook iets heb gegeven, zij besteeds tenslotte meestal de meeste tijd aan mijn kapsel.

Route 123, de hoofdweg door Vienna, staat helemaal vast. Gelukkig ken ik natuurlijk de sluiproutes, dus binnendoor rijd ik naar Petco. Daar zoek ik een paar leuke speeltjes voor Cosmo en een nieuwe bullystick uit. De vorige heeft hij vorige week al "gestolen" en opgegeten.

Bij Walgreens, naast Petco, zoek ik nog een paar kleinigheidjes voor de "stockings" van Katja en Saskia. Die vind ik ook, gave nagellak (althans ik hoop dat zij dat ook vinden).

De volgende stop is Michaels. Hier zoek ik doosjes of iets dergelijks om de lekkernijen, die we aan de buren gaan geven, in te doen. Alles Kerst is enorm afgeprijsd en veel schappen zijn leeg. Mijn keuze valt op Chinese take out doosjes met een Kerstplaatje erop.

De laatste winkel voor ik lunch ga halen is Big Planet Comics. Het is al jaren een traditie dat ik Rick een stapeltje striptijdschriften in zijn stocking geef. Ik zie ook meteen als ik binnenloop een boek met Donald Duck strips dat ik gewoon voor hem moet kopen!

Nu ben ik helemaal klaar, Santa mag komen! Alles heeft wel langer geduurd, dan ik had gedacht, dus mijn maag laat zich duidelijk horen. Gauw haal ik wat bagels bij Manhattan Bagel, ook voor Katja. Zij ligt echter nog in bed, dus ik doe haar lunch in de ijskast. Ze voelt zich wel een stuk beter, maar heeft heel slecht geslapen.

Saskia vraagt of ik haar mee naar Target kan nemen voor haar Kerstinkopen. Dat vind ik prima en we trotseren het enorm drukke verkeer. Ook bij Target is het een drukte van jewelste. Althans, wat wij een grote drukte vinden, want je kunt nog gewoon lopen en er staan hooguit vier mensen in de rij bij de kassa. Ik bedenk me dat jullie in Nederland dat waarschijnlijk helemaal niet druk vinden.

Met mijn hulp heeft Saskia haar cadeautjes snel gevonden. Morgen wil ze er met Rick op uit voor mij. Ze is er absoluut tegen dat ik weet wat ik ga krijgen. Ook Kai is na zijn werk aan het winkelen gegaan. Hij belt of ik nog ideeen heb voor iedereen. Ik geef hem wat ideeen, ben benieuwd wat het gaat worden. Katja gaat morgen, nu ze zich eindelijk goed genoeg voelt. Het is leuk dat de kinderen zich zo inzetten om iets leuks voor elkaar te vinden.

Thuis gaat Saskia op een lange wandeling met Laura. Ook zij werkt hard aan haar 10000 stappen per dag op haar Fitbit. De meisjes blijven best lang weg, maar dat is goed, want met dit lekkere weer heb ik Saskia liever veel buiten.

Voor mij is het tijd om peppermint bark te maken. Het vervelendste werkje daarvan is het plastic van de candy canes halen! Daarna sla ik ze met een rubber hamer tot bijna stof. De witte chocolade chips smelt ik in de magnetron tot een saus en voeg een paar druppels pepermuntolie toe. Daarbij doe ik een paar grote scheppen van de candy cane en roer het geheel.

Op een bakblad met aluminiumfolie spreid ik de chocolade uit en laat het buiten afkoelen. Eenmaal weer hard breek ik het in kleine stukjes. Dit keer maak ik vier zakken met witte chocolade chips, een flinke kom vol. Genoeg voor de buren en ook voor ons, want Rick en de kinderen (en ik soms ook) zijn er dol op.


Rick komt vroeg thuis en heeft nu ook voor de rest van het jaar vrij. Katja gaat eten met een stel vrienden en Saskia is moe en heeft al gegeten. Rick, Kai en ik gaan dus het officiele begin van de Kerstvakantie vieren bij Sea Pearl.

Daar is het drukker, dan ik het heb gezien, maar we krijgen meteen een tafeltje. Hun menu is zo lekker! Het is moeilijk kiezen, maar ik neem een "fire and ice" ceviche, die lekker fris, maar ook erg pittig is. Als hoofdgerecht de zalm met spinazie en linzen. Die laatsten vindt de rest van het gezin niet lekker en ik ben er dol op. Het is dus hap voor hap genieten.

De anderen zijn dol op Family Guy en ik vind dat vreselijk! Zij vertrekken dus de basement in om te kijken, mij alleen boven achterlatend. Gelukkig heb ik een spinnende Meike tegen me aanliggen en een trouwe Cosmo aan mijn voeten. Met huisdieren ben je nooit alleen.


Hij blijft om op te eten!

Over vreemde december warmte en gezellig samen zijn

Allereerst hartstikke leuk om over iedereens tradities te lezen vandaag, bedankt daarvoor! Ik heb bij de reacties van gisteren op iedereen geantwoord. Als je nog niet hebt geschreven over je Kerstherinneringen van vroeger of de tradities van vandaag, nodig ik je uit dat alsnog te doen hieronder. Ik vind het erg leuk om te lezen en zo leer ik mijn lezers ook een beetje kennen.

Oei, oei, oei, het is moeilijk opstaan vanochtend! Rick kwam pas laat thuis van zijn Kerstdiner in Washington en Kai en ik bleven op hem wachten. We kletsten nog tot na middernacht na. Gaap! Zelfs Rick blijft to na achten liggen.

Toch heb ik, als ik dan eenmaal op ben en een paar koppen koffie en yoghurt naar binnen heb, best veel energie. Het is weer een ongewoon warme dag met vijftien graden, al spettert het wel. Toch voel ik me door deze temperaturen (denk ik althans) stukken beter dan andere jaren in december.

Als ik in de van stap, valt mijn blik op de "female hero training" gewichtenroutine, die Sharon me gaf. Die houd ik expres in de auto, zodat ik hem kan doen, als ik wil. En vandaag lijkt me dat de perfecte workout.

Een jong stel doet een routine naast mij en er is eigenlijk maar een stel van ieder gewicht hier. Zij hebben de tien ponders, dus ik neem de vijftien ponders. De routine bestaat uit vier keer drie oefeningen, die allemaal drie keer achter elkaar zonder stoppen gedaan moeten worden. Mijn hemel, ik kreun en steun en ben erg trots op mezelf, als het klaar is. Ik heb mezelf zeker uitgedaagd vandaag.


Een van de twaalf oefeningen, de Bulgarian split squat

Zo'n gewichtenroutine geeft me maar weinig stappen, dus ik doe nog een half uur op de crosstrainer. Zo heb ik in ieder geval meer dan 5000, eens kijken of ik de rest vandaag vol ga krijgen. In ver lopen met Cosmo heb ik geen zin met de regen.

Thuis ligt Katja nog in bed, maar ze voelt zich wel iets beter. Met de nadruk op "iets", want beter is ze zeker nog niet. Ze heeft last van haar keel en een kuchje en voelt zich heel zwak. Ze heeft weer zo'n zin in pho, dus dat haal ik voor ons beiden bij Pho Thang Long voor de lunch. De jongen, die daar veel werkt en goed Engels spreekt, helpt me. Komt goed uit, want ik wilde hem ook een Kerstfooi geven. Die neemt hij heel dankbaar aan.

Na de lunch ga ik mijn nagels laten doen. Als ik naar de salon loop heb ik alleen een paraplu mee, geen jas aan, want het is maar liefst 16 graden! Thu is ook blij met haar gift, ik voel me net de Kerstman (ok, vrouw) vandaag! Mijn nagels zien er weer netjes uit, dit keer dieprood met gouden glittertjes erop.

Met een waslijst aan wensen van Katja, Saskia en mijzelf ga ik naar Safeway. Dit is een enorme winkel en ik "moet" nog bijna 3000 stappen. Ik besluit iedere gang af te lopen. Als mijn lijstje is afgewerkt heb ik mijn doel nog niet bereikt, maar wel bijna. Die Fitbit is echt goed om me in beweging te houden. Ik heb er al een heel aantal anderen ook voor warm gemaakt, misschien moet ik commissie gaan vragen, ha ha!

Het is naar dat Katja ziek is, maar aan de andere kant ook erg gezellig. Anders zou ze waarschijnlijk op pad zijn met vrienden en vriendinnen. Nu zitten we met zijn allen in de family room en kijken Kerstfilms, terwijl Kai de gitaar oefent.


Zorro is ook lekker ontspannen nu. Het geblaas en gegrom is sterk verminderd, nadat hij een nacht samen met Snickers en Meike doorbracht in de basement, toen Katja zo ziek was.

Vanmiddag hebben we ook weer allerlei Kerstliedjes geluisterd. Een van mijn favorieten is een vrij onbekend liedje, maar ik vind het mooi en het speelt hier in Washington. Maura Sullivan zingt Christmas Eve in Washington zo mooi en het filmpje erbij laat typisch Washingtonian taferelen zien:

Over Kerstfooien en buiten zitten op 20 december

Bij het opstaan bedenk ik me dat het 20 december is. Dat betekent de laatste schoonmaakbeurt van ons huis voor Kerst. Ik ben vergeten voor de Kerstbonus van de dames te zorgen, dus na het ontbijt haast ik me naar Safeway.

Daar zit een vestiging van onze bank, erg handig. Na het geld gehaald te hebben, wil ik dat ook nog wel in een leuke Kerstkaart doen. Ik vind een erg leuke Spaanstalige. Daar kijkend realiseer ik me dat ik Mona en Carmen bij de kapsalon ook een Kerstfooi verschuldigd ben en Thu bij de nagelsalon ook. Voor hen allen zoek ik ook maar gelijk kaarten uit. Mona krijgt een cadeaubon van Master Card van me, de anderen contant geld.

Laatst zag ik een Today Show stukje over de Kerstfooi, die je geacht wordt aan iedereen, die je ook maar een dienst heeft bezorgd het afgelopen jaar. Ik ben blij dat we niet in New York wonen, want dan ben je honderden dollars daaraan kwijt met deurmannen etc.!

Na de van nog even volgegooid te hebben, ga ik gelijk door naar de sportschool. Het is vandaag cardiodag en de stairmaster roept mijn naam. In mijn boek gaan ze dit keer bij de Red Fox Inn lunchen. Daar ben ik ook meerdere malen geweest. Ze eten zelfs de pindasoep, die ik er altijd aanraad. Zo leuk om over plekjes, waar ik ook geweest ben, te lezen in een mysterie boek. Ook het halve uur op de crosstrainer vliegt voorbij.


Rudolph the Red Nosed auto

Thuis tref ik de schoonmaaksters al hard aan het werk. Katja is dan ook al op, maar voelt zich nog steeds belabberd. Ze heeft zelfs de lunch met Leah en haar andere vriend(inn)en hier afgezegd. Ik zie Leah Diego uitlaten, als ik de cul de sac inrijd, en zij zegt dat Katja zich wel heel naar moet voelen om een sushi lunch af te slaan.

Waar Katja vooral zin in heeft, is soep en smoothies. Ze vraagt of ik beiden voor haar bij Panera wil halen. Dat is goed, ik heb ook wel weer zin in hun tonijnsalade op tomaat basilicum brood.

Na de lunch neem ik Cosmo mee voor zijn lange wandeling. Het is heerlijk weer opeens, 14 graden en met de zon voelt het nog warmer. Het is zelfs lekker genoeg om voor op het stoepje te gaan lezen.

Met een paar leuke Kersttijdschriften (dat kunnen ze hier wel heel goed, allerlei leuke ideeen en recepten voor de "holidays" staan erin) en een Diet Coke ga ik buiten zitten. Het is 20 december en ik ga, weliswaar in mijn gebreide Kersttrui, maar toch, buiten zitten!

Lorraine, mijn buurvrouw, is ook buiten en we kletsen bij op de oprit. Eigenlijk hoort koud en winters weer bij Kerst, maar eerlijk gezegd mag het van mij zo mild blijven. Ik heb er een stuk minder pijn door en veel meer energie!

Saskia gaat voor haar Octagon Club helpen met Kerstbomen verkopen. Samira's ouders rijden de meisjes erheen en ik zal ophalen. Intussen ga ik boven cadeautjes inpakken. Tot mijn verbazing gaat een kwartier later de telefoon alweer. Het is Saskia, er zijn geen Kerstbomen te bekennen, dus kan ik ze weer op komen halen. Heel vreemd, vanochtend waren er nog wel bomen. Misschien zijn ze uitverkocht?

Na de meisjes opgehaald en Samira thuis gebracht te hebben, ga ik verder met inpakken. Niet veel later heb ik mijn laatste cadeautje ingepakt! Ik ben, in mijn herinnering, nog nooit zo vroeg klaar geweest. Het ziet er gezellig uit onder de boom met alle gekleurde pakjes!


Dat rode katje daar is geen kerstversiering!



Een greep van versieringen uit de boom

Rick heeft vanavond zijn Kerstdiner met zijn collega's. Daar wordt altijd lekker bier bij gedronken, dus hij laat zijn auto in Washington staan en neemt de metro terug naar huis.

Kai heeft vandaag gewerkt, maar komt op tijd voor het avondeten thuis. Katja had vanmiddag weer koorts, maar met ibuprofen gaat het beter. Gelukkig hoeft zij nu tot Kerstavond niet meer te werken.

We bestellen op verzoek van Katja Thais eten. Ik vergeet nota bene voor mezelf te bestellen, maar de gerechten van de kinderen zijn zo groot, dat ik er met gemak ook een maaltijd uitsleep. Grappig om dingen te eten, die ik zelf niet besteld zou hebben. Het smaakt prima!

Het is wel erg gezellig om alle kinderen thuis te hebben, als Rick er 's avonds niet is. We kijken weer lekker sentimentele kerstfilms op Hallmark Channel. Dat ga ik straks na Kerst weer missen.

Dit huis staat hier zo'n tien kilometer vandaan en wil ik dolgraag gaan bekijken!

In de reacties van gisteren las ik al erg leuke Kersttradities. Graag lees ik er meer! Ik heb een record aantal lezers op het moment, dus wie leest er mee? Ik ben (duidelijk) dol op dit seizoen en geniet van de verhalen van anderen. Ook herinneringen van vroeger zijn welkom.

Mijn overheersende herinnering aan de Kerstvieringen van vroeger in Nederland is de echte kaarsjes in de Kerstboom met een emmer met water ernaast. De staart van onze eerste kat vatte er vlam door, maar we konden het gelukkig op tijd blussen.

Over een grappig compliment en Scotts Run

Brrr, het vriest dat het kraakt, als ik op weg ga naar Anytime Fitness! Wat ben ik weer blij met de stoelverwarming in de van. Er zitten veel leuke snufjes aan die auto, maar die warme stoelen is waarom ik hem vooral wilde hebben.

Sharon wacht me al op. Dit weekend sms-te ze me het nare nieuws dat haar 3-jarige toy Australian shepherd stage 5 lymphoma heeft. Dat kwam voor hen compleet als een donderslag bij heldere hemel. Het werd tijdens een routine onderzoek gevonden.

Kennelijk gaat de kanker heel snel, want het hondje is van de een op de andere dag echt ziek. Ze proberen nu haar leven te rekken tot na de Kerst. Begrijpelijk is Sharon er erg verdrietig van en weet dat ik weet hoe het is om afscheid te nemen van een geliefd dier.

Al praten we veel, er wordt ook flink gewichten geheven. Ik vind het verbazend hoeveel sterker die personal training mij al heeft gemaakt. Vroeger vond ik een twaalf pond gewicht al heel wat, nu voelt het voor de meeste oefeningen licht aan.

Na afloop kletsen we nog even voor ik op de crosstrainer ga. Een jongere vrouw, die ik ook heel vaak zie hier, maar verder niet ken, komt op me af. Ze zegt: "May I say something inordinate? Your butt looks great!" Ha ha ha!

Echt, ik weet even niet waar te kijken, maar ik vind het wel een erg leuk compliment en zeg haar dat ze mijn dag gemaakt heeft. Laten we tenslotte eerlijk zijn, dingen zien er met 50 niet meer hetzelfde uit als een paar decennia geleden!

Het half uur op de crosstrainer gaat snel en thuis tref ik zowel Katja als Kai nog in bed. Katja is vastbesloten toch naar haar werk te gaan, ondanks dat ze nog absoluut niet beter is. Ik druk haar op het hart dan naar huis te gaan als het echt niet meer gaat. Dan ziet haar manager ook dat ze echt wel ziek is. En als ze zo gemeen zijn haar daarom te ontslaan, so be it. Haar gezondheid gaat voor.

Voor Katja vertrekt wil ze graag de Griekse avgolemono soep van Plaka Grill. Daar ben ik ook dol op, dus bestel twee porties. Soep is zo lekker met koud weer!

Onderweg stop ik nog even bij Just $1, waar ik zie dat lang niet alles $1 is. Sommige dingen zijn goedkoper, anderen ietsje duurder. Duidelijk is deze winkel ontdekt voor hun goede Kerstverpakkingen, want er staat een flinke rij voor de kassa.

Nadat Katja en ik samen geluncht hebben, vertrekt zij naar haar werk. Kai en ik nemen Cosmo mee naar Scotts Run. Eerst lopen we zoals gewoonlijk naar de waterval, waar Kai met Cosmo de rotswand opklimt, terwijl ik fotografeer. Ik moet even zoeken, zo ver zijn ze geklommen.

Kai wil nog verder lopen en we nemen het Potomac Heritage Trail langs de rivier. Dit is een oud Indiaans pad dat mijlenver loopt. Na een tijdje gaat het de heuvels in en moeten we flink klimmen. Het leuke van dit park is dat je, vooral in de winter, overal kleine paadjes ziet.

We besluiten een daarvan terug naar het hoofdpad te nemen, want het Potomac Heritage Trail gaat helemaal door naar Washington. Dit paadje gaat stijl omhoog en het is soms moeilijk te vinden tussen de bladeren. Zo af en toe moeten we over een boomstam heenklouteren of juist eronder door kruipen. Een keer zelfs beiden, het is weer een heel avontuur. Onderweg komen we geen sterveling tegen, we zijn helemaal een met de natuur.

Als we weer terug bij de van zijn, heb ik volgens de Fitbit 36 trappen gelopen! Toen we aan de hike begonnen waren dat er 2. De heuvels hier zijn dan ook flink. Ook heb ik de 10000 stappen alweer ruimschoots gehaald. Het is een leuke wedijver met mijzelf om die doelen te bereiken iedere dag.

Saskia heeft hoofdpijn en Katja komt twee uur eerder terug uit haar werk, omdat haar koorts terug is. Ze vertelt dat haar manager haar een compliment gaf over hoe goed ze het deed vandaag, ondanks haar ziekte. Ze hebben inmiddels ook door, waar Katja goed in is, want ze mag nu klanten adviseren over luchtjes. Dat vindt ze duidelijk leuk werk.

We laten de ziekenboeg kiezen, wat we gaan eten, en de keuze valt op Chinees. East Chateau heeft lekker en gezond eten. We eten maar weinig Chinees en ik ben er dol op. Vooral de hot and sour soup, die heel erg lekker is. Katja en Saskia nemen ook soep. Ik denk dat ik morgen maar eens een lading soep ga inslaan bij de supermarkt.

Saskia heeft morgen "Tacky Christmas sweater" dag. Zelf heeft ze een paar Kerstachtige truien, maar die zijn niet "tacky" voor een tiener. Ik vertel haar dat ze in mijn verzameling vast iets zal vinden. Jaren geleden waren zulke truien erg in, nu zie ik ze nergens meer. Ik draag ze zelf ook niet meer. Degene, die Saskia koos, staat haar nog leuk ook.


Foto's van onze wandeling bij Scotts Run staan hier.

Gisteravond maakte ik ook een video van de Kerstverlichting in onze cul de sac, dat geeft een beter idee, dan foto's:


Wat is jullie favoriete Kersttraditie?

Over brunches, Sweet Sixteen parties en een Kerststal

Zaterdag

Na een beetje te hebben uitgeslapen, kleed ik me netjes aan. Vandaag geen sportplunje, waarmee ik eigenlijk vrijwel iedere dag begin, want ik ben uitgenodigd voor de jaarlijkse Kerstbrunch.

Chris geeft die al jaren en het is altijd een leuke manier om bij te kletsen met oude bekenden. Er zijn quiches, mini bagels met zalm, fruit, muffins, allerlei lekkere koekjes en heerlijk sterke koffie. Een heel aantal vrouwen, die ik alweer een tijd niet heb gesproken, zijn er en ook een paar, die ik vandaag voor het eerst ontmoet. Het wordt zo gezellig, dat het plotseling een uur is!

We hebben allemaal nog van alles te doen, dus bedanken we Chris voor deze leuke traditie en nemen dan afscheid. Met Bets loop ik terug naar huis. Zij woont wat verder weg, dan wij, en ik wandel mee tot haar voordeur. Zo krijg ik toch wat extra beweging en frisse lucht vandaag.

Thuis tref ik Katja half in paniek, want ze moet over een half uur werken en Rick en Saskia zijn nog maar net terug met de make up, die ze nodig had. De hare heeft ze in Blacksburg laten liggen en zonder make up wil ze zich niet vertonen.

Om te voorkomen dat Katja te laat komt, omdat ze geen parkeerplaats kan vinden, breng ik haar naar de mall. Ze gaat aan Kai, die al op zijn werk is, vragen of hij haar om tien uur weer op kan halen, iets wat hij vast wel wil doen.

Rick belt dat hij vergeten is kaarsjes voor Saskia's taart vanavond te kopen, dus ik stop op de terugweg bij Party Mania. Opeens rammelt mijn maag toch ook, want met al dat geklets heb ik niet veel van de brunch gegeten. Gauw haal ik een kop avgolemono soep bij Plaka Grill.

Thuis heb ik net tijd om dat op te eten, want we willen ruim op tijd voor Saskia's partijtje in de mall zijn. Natuurlijk zijn we eigenlijk gek om op de zaterdag voor Kerst een feestje in de mall te houden. Maar ja, het is tenslotte Saskia's Sweet Sixteen (mooie alliteratie).

In de parkeergarage staat een file, maar ik heb geluk, want vlak voor mij vertrekken mensen al op de tweede verdieping. Dat betekent minder tijd in de file straks om de garage uit te komen. We zijn met twee auto's, want zullen de acht meisjes mee naar huis nemen. Rick moet langer zoeken, dus ik loop vast naar Build A Bear.

Saskia is al eerder met Brittany gaan winkelen, want de meisjes doen vanavond ook "Secret Santa" met elkaar. Ze hebben namen getrokken voor een klein cadeautje. Saskia had Alexandra en natuurlijk iets van Bath and Body Works voor haar gekocht.

Na mijn sms-je dat ik er ben, komen zij het eerst naar Build A Bear. Al gauw volgen de andere zes meisjes. Rick heeft gisteren cadeaubonnen voor ieder van hen gekocht. Elk meisje heeft daarmee genoeg voor een pluche dier en een kledingstuk. Ze mogen dan zestien zijn, maar ze gaan er als kinderen zo enthousiast mee aan de gang.

Saskia kiest de penguin, die ik ook het leukst vind. Een paar andere meisjes nemen die ook. De rest kiest verschillende soorten teddyberen. Het meisje, dat de beesten met kapok (of wat het dan ook is) vult, blijkt een vriendin van de "andere" Saskia hier in Vienna te zijn. Die kent onze Saskia ook, dus dat is grappig.

Na een uurtje heeft iedereen zijn speelgoeddier laten vullen, aangekleed en een naam gegeven. Rick en ik hebben nog even bij de Disney Store gekeken intussen, maar geen Kai gezien. Hij bleek later net zijn lunchpauze (om kwart over vier!) te hebben.

Drie van de meisjes gaan met Rick mee in de auto, de rest met mij. Ik vind het altijd leuk om naar het gekakel te luisteren. Zo leer ik altijd het een en ander over school en jongens e.d.. Volgens mij vergeten ze dan dat ik ook mee zit te luisteren.

Als avondeten wil Saskia pizza van Church Street Pizzeria. Die is "New York Style" en daar is ze dol op. Rick gaat het ophalen, zowel als sushi voor hem en mij. Pizza is ons te zwaar met alle hapjes, die we vavavond waarschijnlijk ook nog zullen krijgen.

Na de pizza, die zeer luidruchtig verorberd wordt (ik zie Kai gauw zijn geluidswerende koptelefoon opzetten, hi hi), gaan er zestien kaarsjes op de mooie taart. Saskia heeft een Caribisch gedecoreerde taart uitgekozen, die haar aan Aruba doet denken.

Uit volle borst wordt er "Happy Birthday" gezongen en Saskia blaast in een keer de kaarsjes uit. Zij mag dus een wens doen, vindt iedereen. De taart smaakt net zo goed, als hij eruit ziet. Na er een flink stuk van te hebben gegeten, vertrekt de groep de basement in om Dance Central te spelen op de X-Box.


Rick en ik steken ons in het net en lopen dan naar het feestje van Tim en Beth, een straat verderop. Ik kan vavavond weer mijn rode jurkje dragen, want niemand bij dit feest heeft die nog gezien. Ik krijg er weer veel complimenten over.

Het is een druk bezocht feest en we kennen er heel veel mensen. Doordat het zo gezellig is, blijven we langer, dan we hadden verwacht. Tegen elven nemen we toch maar afscheid, want we willen Saskia en haar vriendinnen niet te lang "alleen" laten.

Intussen heeft Kai Katja opgehaald, die helaas rillend van de koorts in haar bed ligt. Na alle stress van vorige week is haar weerstand kennelijk erg verlaagd. Ik geef haar medicijn en hoop maar dat ze een beetje kan slapen. Ze heeft heel hard rust nodig.

Zondag

Om een uur of negen hoor ik de dames beneden. Er zijn er vier blijven slapen. Rick staat op en ik moeizaam even later ook. De keuze voor hun ontbijt valt op bagels. Die haalt Rick bij Manhattan Bagel en voor Kai, hem en mij ons gewoonlijke zondagse Starbucks ontbijt.

Het is een koude, maar zonnige, dag, dus ik besluit een heel stuk met Cosmo te gaan lopen. Ik kies speciaal veel heuvels uit, zodat het een goede cardiosessie wordt. Ik heb alleen niet op de ijskoude wind gerekend en een jas zonder capuchon aangedaan. Dat dwingt me nog sneller te lopen, anders koel ik meteen af.

Onderweg klets ik bij met mijn zus en Christine. Gelukkig voor haar komt Chuck dinsdag weer thuis, want ze vindt het niet makkelijk deze weken voor Kerst zo zonder hem. Ze heeft hernieuwd respect voor militaire families, die het ook tijdens de feestdagen zonder hun geliefden moeten doen.

Net voor ik weer thuis ben, vallen er "flurries". Dat vind ik het schattigste woord van de Engelse taal. Het betekent dat er zo af en toe een sneeuwvlok valt, te weinig om het een sneeuwbui te noemen.

Op Facebook lees ik dat onze hostess van gisteravond na ons vertrek haar voet heeft gebroken! Het moet later op de avond nog gezelliger geworden zijn, want ze zijn trampoline gaan springen. Geen leuk Kerstcadeau voor haar, dus!

Door de ibuprofen voelt Katja zich ietsjes beter. Ik stel voor pho voor haar te halen, die hete soep zal haar vast goed doen. Daar reageert ze enthousiast op. Natuurlijk haal ik dan voor mezelf ook gelijk een portie.

Katja moet om 18 uur werken en durft niet af te bellen. Ze neemt een douche en probeert zich goed genoeg te voelen om te gaan. Halverwege de middag staat ze op en wordt duizelig. Duidelijk kan ze geen acht uur in een winkel gaan staan! Ze staat te tollen op haar benen.

Gelukkig ziet Katja dat zelf ook wel in en meldt zich met tegenzin ziek. De manager heeft alle begrip en zegt haar te laten weten hoe het morgen is. Katja hoopt natuurlijk morgen alweer een stuk beter te zijn, maar duikt nu terug haar bed in.

In onze fleece pijamabroeken kijken Saskia en ik Kerstfilms. Onder anderen de Polar Express voor de tiende keer, maar het blijft zo'n leuke film. Rick gaat de Kerstdrukte trotseren. Kai werkt van kwart over twaalf tot zeven uur. Hij vond het gisteren, geloof ik, wel leuk.

Kai's eerste salarisstrookje (speciaal voor Naomi :))

De volgende Kersttraditie in de buurt vindt vanavond plaats bij de Vienna Baptist Church tegenover ons: een levend stalletje. Net voor zessen lopen we naar de overkant en zien al meteen een aantal bekenden staan.

Na wat technische moeilijkheden kan het toneelstukje beginnen. Het Kerstverhaal wordt, met Kerstliedjes erbij, verteld. Maria, Josef en het kindje Jezus komen met een echte ezel aan bij het stalletje. Daar krijgen ze bezoek van de engelen, herders (met onze vriend Chris als "hoofdherder) en de drie Wijzen. Mijn favoriete liedje, Joy to the World, wordt ook gezongen (alleen was ik helaas te laat om het op te nemen).

Na afloop mogen we foto's nemen en zijn er binnen koekjes en hete chocolade, maar aangezien we nog geen avondeten hebben gegeten laten we dat zitten. Samen met de buren lopen we terug naar huis. Altijd ook weer zo'n leuke traditie, dit! Foto's van het stalletje staan hier.

En hier nog een paar filmpjes:


Maria en Josef en het ezeltje



De engelen komen op bezoek



Oh, Come let us adore him

Over nog een lekkere lunch, een gemaakte van en het gezin weer compleet

Oh, wat heb ik heerlijk geslapen vannacht! Eigenlijk wil ik helemaal niet opstaan, maar Sharons klas is een goede stok achter de deur. Het rare (maar wel erg lekkere!) warme weer van gisteren is alweer verdwenen. Onze warmste temperatuur vandaag was 15 graden, maar dat was om zes uur vanochtend. Daarna viel de thermometer met grote spoed naar een graad of zes en daar blijft hij hangen.

Vorige week heb ik mijn buurvrouw Susan uitgenodigd voor Sharons klas. Zij komt het eens uitproberen. Het is verder niet druk, dus er wordt lekker gekletst, terwijl we alle spieren een "beurt" geven. Na afloop doe ik nog een half uur op de crosstrainer. Ik geniet echt van mijn boek dat in de omgeving van Middleburg speelt. Ik krijg er helemaal zin van om weer eens die richting op te gaan.

Als ik weer in mijn huurauto stap, zie ik dat Saskia me heeft ge-smst. Net als ik ze lees, smst ze weer. Of ik haar over een kwartier op kan halen, want ze is moe en heeft buikpijn. De school is maar een paar minuten rijden, dus dat geeft me nog even tijd om naar Party Mania te gaan.

Daar koop ik een drietal ballonnen voor Saskia's feestje morgen. Eentje, die een liedje speelt, een met "Happy birthday Saskia" en natuurlijk moet er een met "Sweet Sixteen" erop zijn. Verder neem ik Sweet Sixteen bordjes, servetten en bekers mee.

Volgens mij is Saskia gewoon erg moe en na haar lunch gaat ze inderdaad slapen. Het valt ook niet mee iedere ochtend om kwart over vijf op te staan. Ze gaat wel vroeg naar bed, maar kan dan nog niet slapen.

Voor de derde keer deze week heb ik voor de lunch afgesproken. Dit keer met T., die ik al vele jaren ken, maar veel te weinig zie. We zullen elkaar ontmoeten bij de Four Sisters, een restaurant dat nog geen tien minuten bij ons vandaan is.

Alleen zijn er allerlei wegwerkzaamheden bezig. Wat gewoonlijk tien minuten duurt, neemt me nu een half uur en ik ben bang dat T. er allang is. Stom genoeg heb ik haar telefoonnummer niet. Eindelijk loop ik het restaurant binnen, waar van T. nog niets te bekennen is. Ik heb een reservering gemaakt, dus neem vast plaats.

De ene na de andere vrouw komt binnen, maar niet T. Na een half uur begin ik me af te vragen, of ze het misschien is vergeten. Het verkeer was wel slecht, maar zo slecht? Ja, dus, want een paar minuten later komt een van de hostesses me vertellen dat T. gebeld heeft en er bijna is. Ze heeft meer dan half uur over minder dan een kilometer gedaan! Ze had wel via Facebook een berichtje gestuurd, maar ik had geen bereik op mijn telefoon.

Het is koud in het restaurant, dus we beginnen beiden met een wonton soep. De wontons zijn gevuld met garnalen en zwemmen in een heldere bouillon. Heel licht, dus, en ontzettend lekker. Als hoofdgerecht neem ik mijn geliefde gehakt in druivenbladeren met rijstpannekoekjes. Zo lekker! T. papaya salade ziet er ook goed uit, onthouden voor een andere keer.

We blijven nog een tijdje nakletsen en lopen dan terug naar de parkeergarage. Het is maar goed dat T. er is, want zij weerhoudt me ervan macarons te gaan kopen bij Pastry Xpo. Die zijn zo lekker, maar we zullen de komende weken genoeg zoets voorgeschoteld krijgen.

Na afscheid van T. te hebben genomen, rijd ik zonder verkeer naar huis. Daar bel ik de garage, want ik heb nog niets gehoord. De receptioniste meldt me dat mijn van klaar is. Huh? Dat durf ik bijna niet te geloven, dus ze verbindt met door met John, de service advisor.

Ten eerste vermeldt hij dat het niet benzine, maar olie was, dat lekte. Achteraf wist ik dat natuurlijk ook, benzine laat geen mooie kleuren op de oprit achter, maar verliegt, duh!

In ieder geval is het lek gemaakt en valt het onder de garantie, dus kost ons niets. Het was deel van een recall, waar ik wel op had gereageerd, maar die nieuwe buis is ook weer losgeraakt. Nu zal het niet weer gebeuren, verzekert John mij.

Maar wacht eens, bedenk ik me, ik heb nu mooi wel een huurauto moeten lenen en daar wil ik dan eigenlijk ook niet voor betalen. Ik vraag vriendelijk of zij daar dan ook voor op willen draaien. Dat gaat John aan zijn manager vragen, maar hij denkt van wel. Ik kan de van gewoon op komen halen, wanneer ik wil.

Dat is meteen, want het verkeer is zo slecht, ik wil niet weer in het donker moeten rijden. Ik ben erg blij dat ik mijn mond open heb gedaan over de huurauto, want die hoef ik inderdaad niet te betalen. Tevreden met de gang van zaken rijd ik niet veel later met een gemaakte van weer weg. Dat is allemaal een stuk makkelijker gegaan, dan ik gisteren vreesde!

Intussen is onze kast vrijwel onbegaanbaar door de dozen. Hoog tijd om wat cadeaus in te gaan pakken. Wat gaat dat lekker snel met de tasjes en dozen van de $1 winkel! Rick is dol op inpakken met pakpapier, maar ik vind dat het minst leuke werkje. Bovendien kun je in zo'n tasje of doos niet de vorm van het cadeautje zien, een bijkomend voordeel.

Tijdens mijn lunch is Kai thuisgekomen en meteen door naar zijn werk bij de Disney Store gegaan. Het waren maar een paar uren werk, ruim op tijd voor het eten is hij weer thuis.

Saskia moet babysitten, dus met zijn drieen gaan we naar Glory Days. Ik hoef het menu niet eens in te kijken. Voor mij is het hier de Vermonter sandwich, rozijnenbrood met appelboter, ham, partjes zure appel en gesmolten kaas. Hun zoete aardappelfrietjes zijn ook heerlijk.

Kai heeft het dit semester goed gedaan, denkt hij. Hij heeft zijn cijfers nog niet terug. Katja wel en we zijn enorm trots op haar, ze staat alweer op de Dean's list, met een GPA hoger dan 3.5. Dat is op een universiteit als Virginia Tech een hele prestatie!

Ten tijde van dit schrijven zit Kai hier gezellig Kerstliedjes te oefenen op zijn nieuwe gitaar. Dat instrument is hij nu aan het leren. Kai vertelt trots over alle instrumenten, die hij en zijn huisgenoot Liam bij elkaar hebben. Wel zeven (Kai heeft behalve de basgitaar en gitaar ook nog een ukelele en mandoline)!

Nu net komt Katja de oprit oprijden. Het gezin is weer compleet! De Kerstfilms spelen op tv en alle verlichting maakt het zo gezellig. Ik ben helemaal klaar voor gezellige feestdagen met zijn allen!

Over Kerst gesproken, via Spotify luister ik naar allerlei Kerstliedjes en heb zeker favorieten, maar ook liedjes, die ik vreselijk vind. Mijn favoriete liedjes zijn van Trans-Siberian Orchestra, vooral Christmas Canon.

Maar nu ben ik eens benieuwd (heb ik ook op Facebook gevraagd) welke Kerstliedjes jullie verschrikkelijk vinden. Voor mij zijn dat "Grandma got run over by a reindeer" en "All I want for Christmas are my two front teeth". Al moet ik zeggen dat Whams "Last Christmas" ook hoog op dat lijstje staat. Dus, wat is jullie favoriet en waarvoor veranderen jullie de zender om het niet te hoeven horen?

Over lekkende vans, Kerstlunches, Santa en meer

Het was me het dagje wel weer vandaag! Never a dull moment!

Gelukkig is de pijn in mijn schouders en nek een stuk minder, dus ik heb heerlijk geslapen. Misschien heeft het ook met het weer te maken, want als ik Cosmo uitlaat voelt het gewoon warm aan.

Vandaag heb ik een cardiosessie op mijn programma staan. Ik parkeer mezelf op de crosstrainer bij de sporschool en stel die in op een interval van een uur. De Fitbit en de crosstrainer gaan precies gelijk op in afstand "gelopen", wat ik wel grappig vind.

Op de terugweg wil ik een foto nemen van een dit jaar (voor mij althans) nieuwe opblaasbare Kerstversiering. Het is de "Hollycopter" en Santa zit erin. Ik stop bij het huis en doe mijn raam open om de foto te nemen.


Zie hier de "Hollycopter" met veel benzinestank.

Meteen valt me een heel sterke benzinelucht op. Ik word er bijna misselijk van. Ik denk nog even dat het misschien bij dat huis zo ruikt, maar de lucht blijft hangen. Ik parkeer de van in de garage en loop naar binnen.

Terwijl ik mijn email en Facebook check zit het me toch niet lekker. Ik loop de garage weer in en een walm van benzinegeur vliegt me tegemoet. Ik kijk onder de van en zie eerst niets. Tot ik naar het voorwiel aan de passagierskant kijk. Daar ligt een plas benzine!

Niet wetend wat te doen bel ik Rick. Die zegt de van niet weer te starten met benzine op de grond. Hij wil wel dat ik de auto de garage uit duw, maar dat kan ik natuurlijk niet alleen. Ik besluit ook nog even de Shell garage hier om raad te vragen. Ook de monteur daar raadt aan niet in de garage te starten.

De buurman, die gewoonlijk overdag thuis werkt, is niet thuis, of hij reageert niet op de telefoon of deurbel. De andere buren lijken niet thuis te zijn. Onze overburen laten in hun achtertuin een terras leggen en de mannen, die daaraan werken, zitten op de stoep lunch te eten. Zij zijn mijn enige hoop.

Een van hen spreekt wat Engels, dus met handen en voeten en het enkele woordje Spaans dat ik spreek, leg ik de situatie uit. Hij knikt dat ze me wel willen helpen. De drie mannen klakken hun tongen, als ze de benzine zien liggen.

Binnen een paar minuten hebben ze de van op de oprit staan. Dankbaar druk ik de hoofdman een biljet van $20 in zijn handen. Hun gezichten lichten op. Dat hadden ze niet verwacht, maar wat mij betreft wel verdiend!

Om zeker te zijn dat de van er terecht kan, maak ik een afspraak met de garage, waar we hem hebben gekocht. De van is pas drie jaar oud, dus hopelijk is dit iets wat onder de garantie valt. Ik kan om half vier terecht, maar ik weet natuurlijk niet wanneer de sleepwagen kan komen. Ik maak de afspraak maar voor de zekerheid.

Met Karin had ik afgesproken haar op te halen voor onze jaarlijkse Kerstlunch. Dat gaat nu natuurlijk niet, dus zij komt mij ophalen. Wel vervelend, want zij is altijd mijn chauffeuse voor onze Nederlandse avondjes, en ik wilde deze ene keer die taak eens overnemen. Maar ja, het is niet anders.

We rijden naar het Reston Town Center. Daar is het een drukte van jewelste, een van de parkeergarages is zelfs helemaal vol. Dat heb ik nog niet meegemaakt. We hebben enorm geluk, want terwijl we staan te wachten vertrekt er iemand vlak naast ons!

Zoals altijd is het erg gezellig bij Mon Ami Gabi. Dit is wel een van mijn favoriete restaurants in dit gebied. We krijgen een lekker vers stokbroodje en water.
Ik bestel een sandwich met kip, appel en brie en Karin een champignonsoep met een salade. Het is allemaal zeer smakelijk.

We hebben heel wat bij te kletsen, dus de tijd vliegt. Van Karin krijg ik een lekkere fles witte wijn van de Fresh Market. Zij was iemand voor wie ik al heel snel het cadeautje vond. Zij houdt van koken en we hebben dus maandelijks ons eetclubje. Voor haar heb ik een houder voor warme gerechten, die je mee kunt dragen, met haar naam erop geborduurd.

We zouden nog veel meer kunnen kletsen, maar ik moet echt ook terug om de werkelijkheid van een lekkende van onder ogen te zien. Op weg naar huis bel ik AAA op om de van weg te laten slepen. Er wordt me beloofd dat de sleepwagen er binnen de drie kwartier zal zijn.

Saskia had vanmiddag Octagon Club . Ze wil graag van school opgehaald worden, maar dat gaat nu even niet. Gelukkig is het maar liefst 18 graden, dus ze kan prima terug lopen (alleen spettert het wat, maar daar smelt ze niet van).

Drie kwartier na het telefoontje aan AAA is er nog geen takelwagen te bekennen. Ik bel AAA en dan belt de chauffeur van de takelwagen dat hij vaststaat in het verkeer. Ik verzet dan maar mijn afspraak met de garage, want half vier gaan we niet halen.


Benzine met regenwater is eigenlijk best mooi

Eindelijk om kwart voor vier is hij er. De chauffeur maakt zijn excuses, maar een file kan niemand helpen, natuurlijk. Hij start de van gewoon en rijdt hem op zijn wagen. Pas binnen vraagt hij, wat er mis mee is. Hm, ik dacht dat hij dat al wist. Kennelijk doet het hem niks, die lekkende benzine.


Mijn arme DRAAKJE!

Het is toch altijd vreemd zo mee te rijden met een wildvreemde en je auto achterop. Deze chauffeur heeft een moeilijk te verstaan accent. Hij is volgens mij wel Amerikaans, maar spreekt een soort "ebonics". Hij is super aardig, dus ik probeer het allemaal een beetje te begrijpen, maar zeg meer "ja en amen", hopend dat het niet af en toe een "nee" moet zijn.

Op de truck staat dat ze 23 1/2 uur service bieden. Daar grap ik over en krijg een onverstaanbaar verhaal terug. Het wordt me alleen wel duidelijker, waarom ik zo lang moest wachten. Deze takelwagens gaan zelfs naar Baltimore! Dat is een uur hiervandaan. Ik begin me af te vragen hoe goed AAA dan wel is. Maar ja, gratis is gratis, behalve het lidmaatschap, dus niets aan te doen.

Precies om kwart over vier komen we bij Koons aan. De sleepwagenchauffeur weet dat ik die afspraak heb en stelt voor dat hij de van parkeert, terwijl ik incheck. Ik dacht nog te begrijpen dat hij mij de sleutel dan zou komen brengen, zodat ik hem een fooi kan geven.

Tot mijn verbazing zie ik hem na het afleveren meteen wegrijden. De sleutel van de van zit er nog in. Die chauffeur heeft ook zijn hart op de goede plaats zitten, want zijn enige doel was om mij op tijd voor mijn afspraak af te zetten.

John, mijn "service advisor", vraagt me van alles over de van. Nee, ik heb niet over iets scherps gereden of iets anders ongewoons ermee gedaan. Ik zou echt niet weten, waar die lek vandaan komt. Hij belooft er vanavond naar te kijken, maar waarschuwt ook dat het soms erg moeilijk is om zo'n lek te vinden. Net wat ik wilde horen, niet!

In deze tijd van het jaar heb ik echt wel een auto nodig, dus de volgende stap is er een huren. Gelukkig verhuurt deze garage ook auto's. Het is al laat in de middag en ik mag eigenlijk niet in het donker rijden, maar denk het nog te halen.

Tja, vandaag is duidelijk niet mijn dag, want ik tref een meisje in training. Het duurt allemaal eeuwig. Ons verzekeringsbedrijf moet worden opgebeld en alles moet haar worden voorgekauwd door haar medewerker. Bijna letterlijk zie ik de zon ondergaan, grrr!! Eindelijk, eindelijk, want ook de inspectie van de schade aan de auto duurt en duurt (hoewel ik daar wel blij om ben, want er is nogal wat), rijd ik weg met een donkergrijze Toyota Corolla.

Het is inmiddels vrijwel donker en compleet spitsuur. Dat laatste maakt het eigenlijk makkelijker om in het donker te rijden. Het enige dat ik moet zien is de auto voor me. Wat gewoonlijk nog geen kwartier duurt, neem nu meer dan een uur in beslag. Ik ben blij, als ik onze gezellig verlichte cul de sac weer heelhuids inrijd!

Rick heeft enorm met me te doen en wil me mee uit eten nemen. Hij heeft al een reservering gemaakt bij Sushi Yoshi. Dat is mijn favoriete Japanse restaurant, want ze hebben zulke exotische gerechten. Ik ben vooral dol op de gefrituurde garnalenkopjes en visgraten. Dat klinkt raar, ik weet het, maar ik houd ervan.


Een kunstwerk is het!



Die gefrituurde kopjes en skeletten zijn dus echt mijn favoriet

Vanavond komt ook Santa langs op de oude brandweerwagen van het Vienna Volunteer Fire Department. We hebben geluk, want ze zijn net bij onze cul de sac, als we thuiskomen. Alle buren staan buiten en we maken een praatje. Dankzij Facebook weten de meesten al wat er met de van aan de hand was. Het is nog steeds 18 graden, dus we staan gewoon zonder jas te kletsen, bizar!

Dit is ook weer zo'n leuke traditie hier, die brandweerwagen met Santa. Een van de mannen in onze straat is lid van de vrijwillige brandweer. Vorig jaar reed hij mee, maar hij is ook een advocaat en vandaag moest hij werken. Gewoonlijk is het natuurlijk allemaal heel serieus, maar vanavond is het duidelijk dat de medewerkers lol hebben hierin.


Filmpje:


Nu wordt het afwachten, wat er met de van aan de hand is. Ik moet toegeven dat ik er flink van baal en Rick ook. Maar er zijn ergere dingen, dit is maar een ding, tenslotte. Morgen hoop ik tenminste de tijd te krijgen voor wat ik vandaag wilde doen: cadeautjes inpakken.