Kai op reis en ernstig noodweer

Vrijdag

Al heb ik veel minder pijn dan gisteren bij het wakker worden, ik vind het toch moeilijk opstaan. Rick is er veel eerder dan ik uit, maar hij moet ook naar zijn werk. Pas als ik Saskia ook hoor sta ik op.

Rick heeft voor hij vertrok voor mij koffie gezet. Dat is zo'n luxe, al duurt het maar minuten om het zelf te doen. Om gewoon bij het opstaan een kop koffie, die al klaar staat, te kunnen schenken vind ik echt zo lief van Rick, die zelf geen koffie drinkt.

We hebben nu officieel een hittegolf en het is al dertig graden, als ik de deur om negen uur opendoe. De verwachting is meer dan veertig graden vandaag en voor juni is dat een record. Ik ben heel blij dat ik pas zondag mijn rondleiding heb, tegen die tijd zal ik hier meer aan gewend zijn. Ik heb bij voorbaat al met mijn klanten te doen.

Kai pakt in en ik ga naar de sportschool. Tussen de collegestudenten doe ik mijn uur cardio. Ze hebben voor de verandering de airconditioning hard aanstaan, dus het is aangenaam sporten. Ik vind mijn boek ook erg leuk en de tijd vliegt.

Tegen lunchtijd ben ik weer thuis. Kai wil graag een laatste lunch van Manhattan Bagel en Saskia rijdt mij erheen. Ik neem een dunne bagel met tonijnsalade, perfect voor dit warme weer.  Saskia haalt op de terugweg haar vriendinnen Kaylee en Alexandra op. Die drie zijn deze zomer een drie-eenheid!  De dames logeren vannacht ook bij ons.  Ik vind het prima, want mijn vriendinnen waren altijd een stuk verder weg en logeerpartijen nauwelijks toegestaan.

Het is inmiddels bijna 40 graden buiten, maar ik ga toch buiten lezen.  Ik moet aan deze hitte wennen, want ik heb een heel aantal rondleidingen geboekt en als gids moet ik er van mezelf "koel" uitzien.  Ik heb wel besloten zondag een paraplu mee te nemen en die ook tegen de zon te gebruiken.  De Aziaten doen dat ook en die hebben ook zo'n klimaat.


Het record is bereikt volgens Ricks auto's thermometer (104 Fahrenheit is 40 Celsius)

Rick komt thuis, verkleedt zich, en we vertrekken ruim op tijd naar het vliegveld.  Althans dat denken we.  We hebben bijna drie uur voor Kai's vlucht vertrekt, maar schrikken enorm als we de gigantische rij voor het inchecken van internationale vluchten zien.  Die staat helemaal naar de andere kant van de terminal en is bijna een halve kilometer lang! Zo lang hebben Rick en ik die in alle jaren dat we reizen nog niet gezien.

We vrezen nu dat zelfs 3 uur niet genoeg gaat zijn, maar gelukkig gaat de rij sneller dan verwacht en worden we een uur en een kwartier voor vertrek uit de rij geplukt en naar een speciale snellere check-in balie gestuurd.  Eindelijk heeft Kai dan zijn boarding passen en is het tijd afscheid te nemen.  Hij gaat een supermaand tegemoet daar in Oostenrijk!

Het loopt inmiddels tegen etenstijd en Rick en ik besluiten op de terugweg in Reston te gaan eten.  We vinden een plekje aan de bar bij Jackson's, net niet helemaal buiten, zodat we de koelte van de fans nog voelen.  Door de warmte hebben we geen enorme honger, dus delen een heel erg lekkere sushi rol en de gevulde eieren, die hier ontzettend lekker zijn.  Natuurlijk gaat het gesprek aan de bar over het weer en de bosbranden, die niet ver ten westen van ons natuur verwoesten.  We hebben nog geen idee wat ons later vanavond te wachten staat!


Heerlijke sushi en gevulde eieren!


Na een verder rustige avond met tv kijken in de koele airconditioning gaan we om een uur of half elf naar bed.  Daarvoor kijk ik nog even op de radar en zie een heel zwaar onweer naderen.  Voor we het weten komt dat in alle furie over ons heen en weg is de stroom!  Die komt ook niet meer en we gaan dus in de hitte slapen. 

Zaterdag

Na een verschrikkelijk slechte nacht, want het was zo heet dat we geen van beiden konden slapen, ontvluchten Rick en ik het plakkerig warme huis op zoek naar een Starbucks met stroom.  Saskia heeft vannacht bij Kaylee gelogeerd, ook daar viel de stroom uit.  Om half negen belt Kai op dat hij veilig is aangekomen.  Dat is ook meteen urenlang het laatste mogelijke telefoontje, want het telefoonnet ligt eruit.

Hoe erg het allemaal is horen we op de radio.  Meer dan een miljoen huishoudens zonder stroom in deze omgeving.  Ook een groot deel van de winkels in Vienna heeft geen electriciteit, waaronder de sportschool, dus Sharon en ik cancellen onze personal training sessie.  Ik had daar toch geen energie voor gehad, eerlijk gezegd.

Er is maar een Starbucks van de vier in de omgeving met stroom en we sluiten aan in de rij, die tot ver naar buiten staat.  Tot onze verrassing hebben ze nog wel ontbijtsandwiches, dus we bestellen beiden een turkey bacon sandwich.

Omdat ik morgen een rondleiding te boek heb staan, wil ik vannacht verzekerd zijn van goede nachtrust.  We gaan op zoek naar een hotelkamer, maar het telefoonverkeer is nog steeds helemaal ontregeld.  We rijden dus naar een aantal hotels toe, maar sommigen zitten ook zonder stroom en anderen zijn volgeboekt.  Tot ik succes heb bij de Comfort Inn, waar nog wel een kamer met een bed voorradig is.  Hoera, dat is alles wat ik nodig heb!  Ik boek het natuurlijk meteen.

Rick heeft nog maar heel weinig benzine en veel benzinepompen zijn ook gesloten vanwege de stroomuitval.  We vinden nog een Shell station met een paar open pompen, de rest is al leeg.  Gelukkig is de rij niet heel erg lang, later als ik er langsrijd is dat heel wat anders.

We hebben natuurlijk geen idee hoe lang onze electriciteit uit zal blijven en op de radio horen we dat dat zeker een paar dagen kan duren.  We gaan dus op zoek naar zakken ijs, maar die zijn nergens meer te vinden.  Gelukkig komt Peapod onze online bestelling brengen en daar zit droog ijs bij dat 72 uur blijft werken.  We waren bezorgd dat al onze boodschappen zouden moeten bederven, maar dat is gelukkig niet zo.


Overal uitverkocht!



Onze buren zijn weg en er is een enorme tak van hun boom gewaaid. Dit is nog niets vergeleken bij de ravage, die we elders in de buurt zien.

Wat we al in de vriezer en koelkast hebben zal zo snel mogelijk op moeten.  Gelukkig hebben we voor de vakantie net heel veel opgemaakt, dus vol zitten ze niet.  Bijkomend voordeel van de stroomuitval is dat er weer water uit de ijskast komt.  Die leiding was al maanden bevroren en is nu ontdooid.  Elk nadeel heeft zijn voordeel, toch echt wel een goede uitspraak!

Na een snelle douche ga ik door het drukke verkeer, mede door veel stoplichten, die uit staan, waardoor het voorzichtig oversteken is, terug naar de Comfort Inn om daadwerkelijk in te checken.  Ik wil er zeker van zijn dat ik een kamer heb.  Het is minder dan tien kilometer verderop, maar ik doe er drie kwartier over!

Eerst doet de baliemedewerkster me nog even schrikken, want ze kan mijn naam niet vinden (die ernstig verkeerd gespeld blijkt te zijn).  Ze vraagt om het bevestigingsnummer en laat ik dat nu net in Ricks auto hebben laten liggen.  De telefoons werken nog steeds niet, dus ik kan er Rick niet naar vragen.  Gelukkig luistert degene, die mijn reservering heeft gemaakt mee en herkent mijn naam.  Ik had echt geen zin om me weer heen en weer door dat verkeer te loodsen voor het bevestigingsnummer!

De kamer is niet groot, maar prima voor mij alleen, want Rick en Saskia willen thuis blijven.  Hij is ook heerlijk koel en er is een ijskastje.  Op weg naar huis krijg ik een email van Rick dat de electriciteit weer terug aan is.  Hoera!  Toch ga ik wel in het hotel slapen, die kamer kan niet meer geannuleerd worden en er worden voor vanavond weer onweersbuien voorspeld met de mogelijkheid van harde wind, waardoor de stroom weer uit kan vallen.

Bij een heel drukke Whole Foods, want het is een van de weinige supermarkten in Vienna met stroom, haal ik nog wat boodschappen, die niet met Peapod meekwamen.  Intussen belt Katja met een update van haar werk.  Ze heeft een superdrukke week gehad met een uitbraak van het noro buikvirus bij veel van de kampeerders en beren, die het kamp telkens onveilig maken.  Hopelijk blijft Katja van het virus gevrijwaard, maar ze heeft het verder duidelijk enorm naar haar zin en werkt met een leuk team dat vanavond bij haar komt barbecuen.

Geloof het of niet, maar daarna ga ik buiten op het deck zitten lezen.  Rick heeft de airconditioning zo laag mogelijk gezet, zodat, mocht er nog een stroomuitval zijn, het huis goed koel is.  Het is mij nu te koud en eigenlijk is het in de schaduw hier best uit te houden met af en toe een afkoeling binnen.  Ik heb wel enorm te doen met de mensen zonder airconditioning.  Gelukkig zijn er overal cooling centers open.

Tegen etenstijd brengen Rick en ik mijn spullen naar de hotelkamer.  Die is heerlijk koel, veel koeler nog dan op de bovenverdieping van ons huis.  Hopelijk krijg ik vannacht eindelijk een goede nacht, zodat ik morgen energie genoeg heb voor de rondleiding. 

Rick en ik willen eigenlijk bij Cafe de Luxe gaan eten, maar wij hebben duidelijk echt geluk met onze electriciteit.  Heel veel delen van ons gebied zitten nog in het donker, zo ook Cafe de Luxe.  Dat is hoogst ongewoon, meestal hebben de bedrijven het eerst weer stroom.  Ik heb het nog maar een keer meegemaakt dat ook bedrijven geen stroom hadden en dat was na tropische storm Isabel in 2003!  Dit laat wel zien hoe zwaar de onweersbuien van gisteravond waren.

Net om de hoek ligt het Thaise restaurant Busara.  Dat is wel open en gelijk ook erg populair, maar we krijgen nog net een tafeltje.  We delen een voorafje, waarvan we dachten dat het koud geserveerd zou worden, maar dat is niet zo.  Het smaakt desalniettemin erg lekker.  Ook mijn "wild pork" is heerlijk, vooral met de verse groene peperkorrels erin.  Dit is altijd een erg goed restaurant.

Voor vanavond in mijn hotelkamer heb ik wat wijn meegenomen, maar bedenk me dat ik een glas ben vergeten.  Ik vind wijn uit die plastic bekertjes in het hotel echt niet lekker, dus trek de stoute schoenen aan en vraag of ik een wijnglas van het restaurant kan kopen.  Geen probleem zegt de manager en geeft zomaar gratis een glas mee!  Zo aardig!!

Op weg naar de kamer zien we toch weer in de verte een onweerswolk.  Hopelijk gaat het vanavond niet weer spoken!  Rick en ik nemen afscheid en ik wens hem een fijne filmavond.  Nu lig ik hier dus op mijn hotelbed te typen, kijkend naar de Amerikaanse Olympische qualificatierondes voor zwemmen en hardlopen.  Over vier weken beginnen de Spelen alweer!


Mooi is het wel



Morgen zal ik dus weer een heel hete rondleiding doen met mensen, die vers uit Europa zijn gearriveerd, geloof ik.  We zullen het maar rustig aan doen en veel water drinken!

Pijndag

Heel vervelend vind ik het dat zo'n lange autorit me altijd weer opbreekt qua pijn.  Ik had er gisteren al wat last van, maar vanochtend staat mijn hele lichaam in vuur en vlam.  Eigenlijk denk ik een beetje weemoedig terug aan de dagen dat ik dan in bed "mocht" blijven liggen, want het vergt al mijn doorzettingsvermogen om op te staan.  Ik ben ook al meteen moe, niet handig op deze dag met veel uitpakken en andere dingen op de agenda.

Rick gaat een Starbucks ontbijt voor ons halen, want we hebben niets in huis.  Intussen neem ik wat Excedrin Migraine in de hoop dat dat genoeg zal helpen om energie voor de sportschool te krijgen.  Dit is eigenlijk het enige pijnbestrijdende medicijn dat af en toe wel wat wil helpen.  Gelukkig haalt het ook vanochtend de scherpe pijn een beetje weg.

Kai begint aan de voorbereidingen voor zijn reis naar Oostenrijk morgen en tot mijn grote verbazing heeft Saskia haar bed keurig opgemaakt!  Dat is volgens mij in 16,5 jaar nog niet voorgekomen.  Ik vraag verbaasd waar ze vannacht geslapen heeft, maar dat was echt in dat bed.  Zou ze opeens netjes worden?

Rick heeft vandaag een vergadering bij zijn nieuwe manager thuis hier in Vienna.  Ver hoeft hij dus niet te gaan.  Ik praat even met buurvrouw Lorraine over onze katten, die haar dochter Patricia heeft verzorgd.  Ze hebben zich erg vermaakt om Zorro en Flapjack, de twee jonge katers, maar ze hadden erg te doen met onze enige poes Meike, die het van die twee flink te verduren kreeg.

Met veel moeite hijs ik me daar in de van.  Ik ben gewoon misselijk van de pijn, maar weet ook dat sporten me echt goed gaat doen.  Ik ben veel later dan gewoonlijk dus moet verder weg parkeren, maar niet getreurd.  Hier is het heel zomers weer en zal de komende dagen zelfs heel heet worden.  Wat een verschil met het regenachtige Florida, hoewel het daar vandaag natuurlijk ook mooi weer was, zul je altijd zien.

Eigenlijk moet ik van mezelf een vol uur cardio doen, maar dat houd ik niet vol.  Na vijftig minuten kan ik echt niet meer, dus geef mezelf die tien minuten vrij.  Het heeft mijn spieren wel iets geholpen, maar niet zoveel als ik had gehoopt.

Saskia vraagt thuis om haar zakgeld en dat komt mooi uit, want ik moet toch Kai's euro's ophalen bij de SunTrust bank in de Safeway.   Saskia rijdt erheen en bij het benzinestation van de Safeway gooien we de van vol.  Intussen was ik ook wat van de vele insektenlijfjes ervan af, maar de van moet hard nodig de wasstraat in!

Intussen is het ver na lunchtijd, ik ben vandaag helemaal van slag.  Gauw haal ik een sandwich bij Starbucks en Saskia en ik nemen een passion ijsthee mee.  Buiten op het deck eet ik lunch en ga met mijn benen omhoog zitten lezen, af en toe mijn ogen sluitend.  Ik heb nul komma nul energie vandaag en stel de rest van mijn taken even uit.

Kai kijkt intussen de voetbalwedstrijd tussen Duitsland en Italie.  Ik zou eigenlijk ook willen kijken, maar zit en lig veel te lekker, dus ik vraag Kai mijn updates te geven.  Ik vind het wel erg leuk dat "gli Azzurri" winnen.  Ik ben heel benieuwd naar de wedstrijd zondag, maar dan heb ik een rondleiding, dus ik hoor de uitslag wel later.

Rick weet hoe naar ik mij voel en belt om te zeggen dat hij Cosmo op gaat halen.  Kai en ik gaan dan gauw even naar Rite Aid om Kai's medicijnen op te halen.  De verzekering weigert daarvoor te betalen, ondanks dat Kai een maand het land uitgaat.  Wij kunnen dus fijn $166 uit eigen zak ophoesten, grrr!!!  Goed is dat vandaag het Hooggerechtshof van de VS heeft besloten dat de Obama wet dat iedereen gezondheidsverzekering moet hebben rechtsgeldig is.  Maar ja, zulke praktijken als van onze verzekering kunnen nog altijd en erger.

Dit is dus Kai's laatste avond hier voor zijn Oostenrijkse avontuur.  Hij mag dus kiezen waar we gaan eten.  Dat wordt Seasons 52, tot mijn grote genoegen, want dat is een van mijn favoriete restaurants.  Het is ook vanavond allemaal weer erg lekker.  Ik heb garnalen gevuld met crab en artisjokken en die smaken super.  Ik proef ook meer van Ricks en Kai's gerecht, allemaal even lekker.  Dit restaurant is werkelijk heel erg goed!

Thuis gaan Rick en Kai verder met inpakken.  Ik ga languit op de bank en straks vroeg naar bed, hopend op een betere dag morgen.  Helaas geen foto's vandaag, behalve onze mooie margrieten voor het huis:

De laatste (maar wel mooie) loodjes naar huis

Het lange in de auto zitten heeft mijn spieren alweer geen goed gedaan.  Gisteravond voelde ik het al en vanochtend word ik in een grote knoop wakker.  Helaas is er geen tijd of gelegenheid tot sporten, dus ik doe een paar oefeningen in de hoop dat dat ietsje werkt.

Dit hotel heeft gratis ontbijt en aardig wat keuze.  De anderen ontbijten altijd meer dan ik, dus ik werp me op als bagage naar de van brengster.  Ik laat een van de karretjes op en navigeer die de lift in en uit.  Een mede hotelgast vraagt me meewarig of ik met de moeilijkste taak opgezadeld werd.  Om mijn antwoord dat ik een geemancipeerde vrouw ben moet hij hartelijk lachen.  Nou, het is toch gewoon ook zo?

Alles ligt weer keurig passend achterin als de rest van het gezin eindelijk ook klaar is.  Voor we aan de ongeveer 700 mijl lange rit beginnen, halen we nog wat drankjes bij Starbucks.   Dan rijden we de I-75 naar Atlanta.

Daar komen we vrijwel door de binnenstad en ik merk al op tegen Rick dat ik me dat van de heenweg niet kan herinneren.  We negeren de GPS, want we willen de I-95 vermijden en dat is wel met zo’n 50 kilometer verschil de snelste route.  We hadden alleen onze herinneringen nog even moeten verversen over de volgorde van de interstates, die we op de heenweg namen.

We schieten lekker op, want het is prachtig zonnig weer.  Alweer zien we allerlei files aan de overkant, maar wij kunnen via de HOV (auto's met meerdere personen) baan de stad Atlanta door en daarna is het verkeer heel rustig.  Na een paar uur is een pit stop nodig en neem ik het stuur over van Rick.

Alleen zie ik nergens borden voor Charlotte waar we op de heenweg doorheen kwamen.  In plaats daarvan zie ik dat we 34 mijl verwijderd zijn van Chattanooga, Tennessee!  Wacht eens, op de heenweg zijn wij niet door Tennessee gekomen en hebben we inderdaad ook niet de binnenstad van Atlanta doorkruist.  We hebben duidelijk per ongeluk een andere route dan de heenweg genomen.

Nu nemen we de I-75 door Tennessee naar de I-81.  Gelukkig wijst kort onderzoek van Rick uit dat het qua afstand niet een verschrikkelijke omweg is.  We komen nu langs Chattanooga en Knoxville en door het mooie Great Smoky Mountains gebied.  Het is ook erg rustig op de weg, iets wat rond Charlotte missschien wel niet zo zou zijn geweest.

Bij een Subway in de buurt van Knoxville halen we lunch.  Ik neem hun Buffalo kipsandwich met heel veel verschillende groentes weer.  Rick rijdt na het eten en stuk en niet ver van de Virginia staatsgrens neemt Saskia over.  Kai is helemaal niet happig op rijden, maar voor Saskia is het allemaal nog nieuw, dus die popelt.

Rick gaat achterin zitten en aan mij de taak Saskia te insrueren.   Ik vind dat als ze dan snelweg gaat rijden ze ook moet kunnen oefenen met het inhalen van langzame vrachtwagens en van baan verwisselen.  Rick zegt dat ik meer aandurf, dan hij zou laten doen.  Maar al doende leert men en om de hele tijd in de rechterbaan te blijven schiet niet op. 

Hoe vaker Saskia inhaalt,  hoe beter het gaat.  Ze verwisselt rustig van baan in plaats van in het begin, toen ze met een ruk aan haar stuur de andere baan invloog.  Een andere beginnersgewoonte is af te remmen voor het inhalen.  Ook dat doet Saskia steeds beter. 

Over twee weken begint ze met haar rijinstructeur lessen en die gaat haar praktijkexamen afleggen (theorie heeft ze bij het behalen van haar learner’s permit al gehaald).  Ik denk wel dsat ze gaat slagen, maar heb er erg gemengde gevoelens bij, want straks rijdt mijn baby gewoon alleen ergens heen. 

Intussen geniet ik ook van de omgeving.  We rijden door de Appalachen en het is afwisselend boerderijland en heuvels.  In de bermen bloeien allerlei wilde bloemen, waaronder heel veel lavendelachtige planten.  Als we de grens met Virginia overgaan hebben we nog 363 mijl voor ons (584 km) in onze eigen staat! 

Nadat Saskia een uur gereden heeft is het tijd om benzine te tanken en neemt Rick weer over.   Dit mag dan een langere route zijn, het drukke verkeer op de I-95 verder oostelijk vermijden we helemaal.  Ik denk dat we er minder lang over doen alles bij elkaar en er is zeker minder stress.  Natuurlijk helpt het zonnige weer ook bij hoe goed we opschieten.

Bij onze “gewoonlijke” Chili’s in Staunton stoppen we voor het avondeten.  We vragen een tafeltje buiten, want het is lekker warm weer.  Ik bestel de gegrilde garnalentaco’s zonder alles erop en eraan.  Een lekker licht en zomers maal is het zo. 

Dan is eindelijk tijd voor de laatste loodjes.  Gelukkig is het wel een heel mooie weg met veel boerderijen en paarse bermen van de bloemen.   Iedere keer als we dit stuk rijden bedenk ik me weer hoe dol ik op onze thuisstaat ben.  De natuur hier is zo overweldigend!  Ok, er zijn geen langszwemmende dolfijnen, maar langs de weg zien we wel een kudde herten grazen.

De zon is net onder wat prachtige luchten veroorzaakt, als we de cul de sac weer binnenrijden.  Het was zeker een week, die we niet snel zullen vergeten.  We hebben genoten, al had ik wel zonder sommige van de spannende momenten gekund, vooral het rijden in die enorme stortregens met vrachtwagens links en rechts.  En we kunnen ook zeggen dat we in een paar dagen nog nooit zoveel regen hebben gezien.  Op sommige plekken in Florida zijn 26 inches gevallen, meer dan een halve meter, dus!

De katten zijn weer blij ons te zien en we gooien alle spullen uit de auto in de gang neer.  Dan is het tijd om even te ontspannen na een toch wel spannende en vooral weer heel lange rit.  Alleen heeft een van de katten op mijn stoel overgegeven, lekker dan!  Ze hebben elkaar ook flink achterna gezeten, want van alles ligt over de grond, maar ze zijn gezond en ook weer zo lief! 

Morgen kan ik Cosmo ook weer ophalen, Ik mis de dieren toch altijd wel erg op vakantie.  Katja ook en helaas lukte het niet haar vandaag te zien, maar volgend weekend gaan we haar kant op.  Het is goed weer thuis te zijn!  Gek genoeg had ik dat gevoel nooit vroeger in Nederland, maar dat was ook niet "mijn" eigen huis natuurlijk.  Het prachtige weer hier helpt natuurlijk ook.

Niet veel foto's vandaag, maar een paar hier.

Epcot en Debby

Maandag

Na het wilde weer van gisteren zijn we verbaasd wakker te worden door de zon, die de kamer binnenschijnt. Buiten raast de wind zo mogelijk nog meer dan gisteren en de zee is een woeste kolkende massa. We hebben nog steeds een tropische storm waarschuwing en er wordt voor vandaag weer erg veel regen voorspeld.

Wij hebben vandaag Disney op het programma staan en besluiten dat door te laten gaan. We hebben al restaurantreserveringen voor Epcot en de attracties in dat park zijn allemaal binnen. We halen ontbijt en koffie bij de Starbucks drive thru en gaan dan op weg.

Tot net na Tampa blijft het droog en laat de zon zich af en toe zien, maar dan komen we in een van de regenbanden van Debby terecht, die met ons meereist naar Orlando. Doodeng vind ik het soms, want de vrachtwagens rijden nog net zo hard en veroorzaken enorme spray, waardoor Rick regelmatig nauwelijks iets kan zien. Ook voelen we de wind aan de auto trekken.

In de stromende regen rijden we Walt Disney World binnen. Kennelijk weerhoudt het weer weinig mensen ervan de parken te bezoeken, want er komen drommen auto’s naar Epcot. Gelukkig kunnen we nog wel op de dichtstbijzijnde parkeerplaats staan, dus kunnen naar de ingang lopen.

Optimistisch nemen we paraplu’s mee, die feitelijk onbruikbaar zijn. Binnen een paar minuten ben ik doorweekt en is mijn paraplu kapotgewaaid! Ben ik even blij dat ik alleen mijn waterdichte fototoestelletje meeheb en niet mijn SLR! De anderen zijn er niet veel beter aan toe en eenmaal in het park sprinten we naar de dichtstbijzijnde winkel om poncho’s te kopen. Gelukkig zijn die heel ruim voorradig!

Ietsje droger, maar niet veel, bekijken we de wachttijden voor de attracties. Zoals altijd staat er bij Soarin nu al verreweg de langste rij met een wachttijd van 50 minuten. Daar gaan we dus een Fast Pass voor halen, die we net voor de lunch zullen kunnen gebruiken.

Nu we hier toch in het Land Paviljoen zijn gaan we meteen ook de film Circle of Life kijken. Dat lied vind ik altijd zo mooi en de film ook. Rick en ik willen eigenlijk ook het ritje langs de gewassen, die hier verbouwd worden, maken, maar dat vinden Kai en Saskia saai, dus dan maar niet.

Tot onze verbazing (en genoegen) is het inmiddels buiten vrijwel droog. Alleen heeft Kai canvas schoenen aan en daarin soppen zijn voeten. Gelukkig is er een standje dat Crocs verkoopt en daar kiest Kai een paar zwarte slippers uit. Die zijn van plastic, dus veel comfortabeler.

Dan is het tijd voor mijn favoriete attractie in dit park: Journey to Imagination met het paarse draakje Figment. Figment staat ook op mijn dashboard in de van (DRAAKJE), zodat hij ook iedere dag met mij meerijdt. Gelukkig beginnen we alweer goed op te drogen, want binnen staat overal de airco hard aan, brr! Na het Figment ritje spelen we nog wat met de grappige spelletjes daar en Kai gaat op zoek naar een korte broek, want zijn lange spijkebroek is ook doorweekt.

Die vindt hij niet bij deze winkel, dus zijn broek moet nog even nat blijven. Onze volgende keuze is Nemo and friends, waar een vrij lange rij voor staat, maar die gaat snel. Het is een schattig ritje in een schelp wat eindigt met Nemo en zijn vriendjes in het echte aquarium van het Zee Paviljoen.

We hebben nog wat tijd voor onze Fast Pass voor Soarin en besluiten naar Turtle Talk with Crush te gaan. Dit vind ik altijd hilarisch, want “Crush” ziet het publiek duidelijk en speelt daar heel leuk op in. De man, die het doet, heeft er ook de perfecte stem voor. We noemen elkaar nu de rest van de dag “dude”, ha ha!

Een filmpje met Crush

Een Fast Pass is toch wel de manier om Soarin te doen. De wachttijd bedraagt inmiddels 130 minuten!   Wie gaat er nu meer dan twee uur in de rij staan? Wij kunnen zo door, ons “vliegtuig” in en boven Californie gaan “soaren”. Het is wel duidelijk waarom dit ritje zo populair is. Ik krijg spontaan weer zin om in Californie op vakantie te gaan!

Door Innoventions, waar niet veel te beleven is, lopen we naar het World Showcase waar we om half twee gereserveerd hebben bij het Noorse restaurant. Dat is een van onze favorieten, al zijn Kai en Saskia te oud om de Disney prinsessen, die er ook rondlopen, te waarderen. Toch gaan ze braaf op de foto met Belle en poseert Saskia gedwee met de andere vier prinsessen. Ariel, de zeemeermin, krijgt Kai zelfs ook zo ver met haar op de foto te gaan, omdat ze dan drie roodharigen zijn.

Het eten is erg lekker, maar enorm veel! Er is een uitgebreid buffet als voorafje met allerlei soorten vis en salades. Dan komt het hoofdgerecht. Kai en Rick hebben een flinke portie gehaktballen met puree en groente. Gelukkig zijn mijn zalmcakejes maar klein en de erbij geserveerde tomatensoep erg licht. Want...er volgt ook nog een flink dessert, waar alleen Kai nog plaats voor heeft, al proef ik wat van de overheerlijke chocolade mousse. Rick en ik zijn het erover eens dat we ruim voldoende hadden gehad aan het buffet alleen. Het smaakte allemaal wel superlekker.

Eigenlijk wilden we direct na de lunch het Maelstrom bootritje hier in Noorwegen doen, maar daar staat een lange rij voor, dus halen we maar een Fast Pass voor een half uurtje later. We kijken wat rond in de Noorse winkel waar we jaren geleden de grote trol, die in onze foyer staat, hebben gekocht. Nu verkopen ze alleen nog de kleinere trollen.

We hebben nog tijd voor het bootritje in het Mexicaanse paviljoen waar vrijwel nooit een wachttijd voor is. Ook dit keer niet en Donald en de andere twee Caballeros vermaken ons terwijl we naar het moois wat Mexico te bieden heeft kijken. 

Op weg naar de uitgang zien we de Mexicaanse Donald Duck in kostuum. Er staat een lange rij om met hem op de foto te gaan, maar het lukt ons hem van bovenaan de trap te zien en fotograferen.  Hij is, behalve de Disney prinsessen, de enige Disneyfiguur, die we vandaag zien.

Intussen regent het weer, dus de poncho’s worden weer tevoorschijn gehaald. Kai, die net een beetje opgedroogd was, wil nu echt op zoek naar een korte broek. Hij heeft zijn pijpen wel opgerold, maar dan zit zijn broek te strak.

Na met een bootje langs de Noorse trollen en vikings gevaren te hebben lopen we dan maar naar de grote Mouse Gear winkel. Als deze enorme zaak geen korte broeken heeft, hebben ze ze nergens. Terwijl Rick met Kai naar kleding zoekt, kan ik het niet laten de sieradenafdeling te bezoeken. Ik wil weleens kijken welke bedels, die aan mijn Pandora armband passen, ze hebben.

Vorige keren heb ik al een Eeyore en een Donald Duck gescored (die ze overigens nu niet meer lijken te hebben). Nu zijn er o.a. de koets van Assepoester en Tinkerbell, maar die vind ik beiden te groot. Mijn keuze wordt tussen een bedel met een Mickey hoofdje van groene steentjes of eentje in de vorm van een Mickey hoofdje. Die laatste wordt het, want die past mooi bij mijn Donald hoofdje.

Kai heeft intussen een makkelijke en sportieve grijze korte broek gevonden en heeft zich al verkleed. Nu hebben we alleen wel een aantal tassen met natte spullen en andere dingen om mee te sjouwen. Bij Guest Relations hoort Rick dat er bij het Camera Center kluisjes te huur zijn. Handig, daar hebben we nooit eerder gebruik van gemaakt. Ik check ook maar gelijk de reservering voor het avondeten, die gelukkig ook helemaal in orde is.

Na de spullen in het kluisje te hebben gelegd sluiten we aan in de rij van Spaceship Earth. Deze attractie in de bal van Epcot is de laatste jaren steeds meer gemoderniseerd. Na afloop krijgen we een korte enquete op onze computer en naar aanleiding daarvan wordt onze eerder genomen foto op ons “toekomstbeeld” geprojecteerd. Alleen heeft Rick om de een of andere reden gaten in zijn hoofd, tot onze grote hilariteit.

We lopen verder naar de Universe of Energy en volgen daar Ellen’s (de Generes) droom langs onder anderen dinosaurussen en leren zo veel over energie. Dit is een al wat oudere attractie, maar hij blijft leuk. Helaas is Test Track tot de herfst gesloten en in Mission Space heeft niemand zin, dus we houden het hierbij qua attracties.

Het is al na vijven en we hebben zin om de “landen” te gaan bezoeken. In Duitsland neemt Rick een biertje en ik proef drie verschillende wijnen, waaronder appelwijn, die ik nog niet eerder heb gedronken. De jongen, die het schenkt, hoort mij Nederlands praten en begint een gesprek in het Duits. Dit lijkt mij een uitstekende kans voor Kai om zijn Duits een beetje te oefenen, dus ik vertel de jongen dat Kai zijn taal studeert. Hij vraagt Kai een aantal dingen, waarop Kai zelfverzekerd antwoordt. Dat gaat wel goedkomen straks in Oostenrijk!

Kai en Saskia vinden nog een leuk t-shirt en een boek in de Duitse winkel. Rick kijkt bij de biersteins, maar concludeert dan dat hij daar al genoeg van heeft. Ook in de winkel van Japan besteden we langere tijd. Daar kiest Saskia een Pokemon pluche dier voor Laura.

Inmiddels is het alweer tijd voor onze reservering bij Chefs de France in Frankrijk. Mathieu uit Parijs wordt onze serveerder en ik heb Kai beloofd Frans te praten, dus doe dat ook. Mathieu vindt dat duidelijk leuk, dus het is weer even een goede oefening voor mij.

Het eten en de bediening zijn beiden voortreffelijk. We bestellen kaas en pate als voorafje en Saskia en ik de St. Jacobsschelpen met gnocchi in een Provencaalse saus, heerlijk! Ook Rick en Kai vinden hun gerechten lekker, maar hun eend (Rick) en kip (Kai) komen met botten. Ik ben blij die niet besteld te hebben, want kluiven is niets voor mij.

Al eerder vandaag hebben we besloten te blijven voor Illuminations, Reflections of Earth. Deze vuurwerk en lasershow vinden we allemaal zo mooi dat we er wel een heel late avond voor over hebben. Het lijkt minder druk dan andere keren en we vinden een plek met heel goed uitzicht dichtbij Engeland. Ik krijg er altijd een brok van in mijn keel, vooral van de prachtige muziek. Veel te snel naar mijn smaak is het weer voorbij.

We hebben eerder vanmiddag wel even de grote Mouse Gear winkel bezocht, maar er nog niet uitgebreid rondgekeken. Vooral Saskia wil dat nog graag doen. Het helpt ook de vertrekkende menigte wat uit te dunnen. Saskia en ik slagen inderdaad goed. Ik heb een nieuwe pijama nodig en ze hebben een leuke met een zoenende Mickey en Minnie. Ook kan ik het niet laten een paars Tinkerbell t-shirt te kopen.

Dan is het toch echt tijd om weer afscheid van Epcot te nemen. Ik ben zo blij dat we gegaan zijn! De dag is voorbij gevlogen en we hebben allemaal genoten. De regen viel mij ook erg mee, want ik vreesde voor de hele dag plenzen. Op de terugweg blijft het zelfs voornamelijk droog en tegen middernacht rollen we onze bedden in na een heerlijke Disney dag.

Dinsdag

Na de late avond van gisteren blijf ik wat langer liggen.  Rick is er nota bene eerder uit dan ik.  Dat is deze week nog niet voorgekomen.  Al schijnt de zon, de tropische storm waarschuwing is nog steeds van kracht en aan de zee of windkracht is dan ook helemaal niets veranderd.

Gisteravond hebben we eigenlijk de beslissing al genomen om een dag vroeger dan gepland naar huis te gaan.  We hebben leuke dingen gedaan en genoten van deze week, maar het is gewoon geen strandweer en om de hele dag in het huisje te hangen zien we ook niet zitten.  

Debby zal morgen ook over Noord-Florida heenkomen in al haar furie.   Wij zullen vandaag daar al door zwaar weer moeten rijden en morgen schijnt dat nog erger te worden. Daar komt bij dat Kai vrijdagavond naar Oostenrijk vertrekt en hij kan die extra dag om zich voor te bereiden ook goed gebruiken.  Kortom, alle reden om deze vakantie helaas wat in te korten.

Nu het droog en zonnig is gaan Rick, Kai en ik een strandwandeling maken.  Rick loopt eerst een stuk met de wind mee hard en komt ons dan weer tegemoet.  Kai wil terug naar huis, maar ik loop nog een end verder om mijn 10000 stappen voor vandaag te krijgen.  Het gros van de dag zullen we tenslotte in de auto zitten.

De terugweg is mijn echte sporten, want ik loop tegen Debby’s sterke wind in.  Er zijn windvlagen van meer dan 80 kilometer per uur en wij zitten hier nog redelijk ver van het centrum van de storm af nota bene.  De stranderosie is dan ook enorm en we vrezen voor de schildpaddennesten.  Hopelijk hebben vrijwilligers een aantal kunnen redden, want anders zijn ze allemaal in zee gespoeld.  

Ook horen we op het nieuws het verdrietige verhaal van een moeder manatee (zeekoe), die door de storm is gedood en haar twee kleintjes hielden zich angstvallig aan haar vast.  Gelukkig zijn de twee kleintjes wel gered en oud genoeg om zonder moeder te overleven.

De zon is inmiddels weer verdwenen en wat zijn we blij met onze overdekte parkeerplaats, want af en toe komt het met bakken uit de hemel.  Dat gepaard met zware windvlagen maakt zelfs dat we onder dit afdak niet helemaal droog blijven.  Had ik met de zon vanochtend nog even twijfels over ons besluit te vertrekken, die zijn nu wel helemaal weg.  Ik vind het maar eng weer!

Met zijn vieren hebben we binnen het uur de van ingepakt en het huisje zo achtergelaten als afgesproken.  Dat wil zeggen alle bedden afgehaald, een was in de wasmachine en de vaat in de afwasmachine en die aan.  Ik moet zeggen dit was een heel gerieflijk onderkomen.  Wie weet huren we dit nog wel een keer in de toekomst.

We gaan nog even voor een laatste strandlunch naar Clearwater Beach.  We kiezen dit keer de Crabby’s aan de Beachwalk uit.  Natuurlijk “moeten” we nog een keer de gerookte visdip eten en ik maak mijn lunch een dozijn oesters en een bakje fruit.  Die lage prijzen voor oesters ga ik weer missen!

Rond half twee beginnen we aan onze rit.  We hopen vanavond tot Atlanta te komen, maar dat zal van het weer afhangen, want zoals al geschreven dat ziet er erg uit ten noorden van ons.  Rick koopt eerst nog wat extra zekeringen bij Advance Auto Parts en dan gaan we serieus op weg.

Het eerste gedeelte is het droog, maar ik zie op mijn radar app het zware regengebied rap naderen.  Net voor de regen begint zien we een storm chaser voertuig voor ons rijden.  Heel bijzonder en ik maak een aantal foto’s uit het raam.  We hopen alleen dat ze hier niet rijden, omdat er tornado’s worden verwacht waar wij doorheen rijden!

En plotseling bevinden we ons dan inderdaad in de tropische stortbuien van Debby.  Mijn hemel, wat een regen!  Alles om ons heen is overstroomd, de interstate 10 is gesloten, maar onze interstate 75 gelukkig niet.  Wel komt Rick heel plotseling in diep water te rijden, heel gevaarlijk met de snelheden die mensen hier nog rijden!  

Ze hebben dan wel hun knipperlichten aan, maar dat maakt 120 km/u rijden in omstandigheden waar je bijna geen hand voor ogen kunt zien niet ok.   En niet alleen auto’s doen dat, maar achttienwieler vrachtwagens ook!  We zien op de tegenliggende weghelft daar dan ook eentje van op zijn kant liggen, vele kilometers file veroorzakend.   Dan baal je in dit weer!

Gelukkig is het aan onze kant rustig.  Het plenst en plenst, hoeveelheden regen, die we van ons leven nog niet gezien heb en wij zijn hier in de VS wel wat gewend!  Helaas moeten Kai en ik toch echt een pitstop maken en Rick rijdt naar een Shell station.  

Meestal zijn de pompen wel overdekt, maar moet je door de regen naar de winkel of toiletten.   Laat dit station nu net een overdekt pad naar de ingang hebben!  Wat een geluk!  Rick denkt van de stop gebruik te maken om dan ook maar gelijk benzine bij te tanken.   Alleen valt net als hij wil betalen de electriciteit uit.  Daarna blijft de pomp zichzelf maar rebooten, dus we rijden maar door.  De tank is toch nog half vol.

Eindelijk, eindelijk wordt de regen minder en als we de grens met Georgia overgaan is het zelfs bijna droog.  Bij Valdosta stoppen we bij een LonghornSteakhouse om te eten.  Nu is het helemaal droog, al waait het nog hard.  Mijn filet mignon met zoete aardappel en verse groentes gaat er bijzonder goed in.  Kai en Saskia hebben hetzelfde besteld, Rick heeft een grotere biefstuk.

We hadden de hoop vandaag Atlanta te bereiken, maar door het slechte weer zijn we minder opgeschoten, dan we wilden   Het zal nu ergens tussen Macon en Atlanta worden.  Uiteindelijk halen we toch bijna Atlanta.  FIjn, dan hoeven we morgen weer ietsje minder ver.
Bij een Fairfield Inn and Suites krijgen we een kamer met twee queen bedden en een extra bed.  Het zal morgen nog een flinke rit zijn, dus we gaan gauw slapen.

Foto's van gisteren bij EPCOT staan hier.
Foto's van vandaag staan hier.

Die zon laat zich niet veel zien hier in de Sunshine State!

Het is vast, omdat Kai en Saskia de telescoop helemaal hierheen mee hebben genomen.  Voor de derde ochtend achtereen is het bewolkt bij het opstaan en het weerbericht belooft weinig tot geen zonneschijn.  In ieder geval is het (nog) droog. 

Met mijn Via kop koffie en twee in de magnetron gepocheerde eieren met kaas ga ik op het balkon zitten.  Alweer was ik vroeg wakker en sta vroeger op dan meestal thuis.  Rick en de kinderen liggen nog in diepe rust en op een paar vissers na is het strand ook verlaten. 

De zee is iets ruwer dan de afgelopen dagen en ik geniet van het rustgevende geluid van de branding.  Zon of geen zon, dit uitzicht is iets wat ik iedere dag wel zou willen hebben!  Ook vanochtend komen de dolfijnen weer langs om te vissen (neem ik aan).  Grappig is dat ze alleen 's ochtends vroeg langs komen, de rest van de dag zien we ze niet.

Langzaamaan worden de anderen ook wakker.  Eigenlijk zou ik weer een Max Capacity moeten doen, maar ik heb daar helemaal geen zin in.  Veel liever ga ik op het strand lopen en zo mijn tienduizend stappen bij elkaar krijgen.  Rick wijst me erop dat ik toch ook op vakantie ben en het al bijzonder is dat ik ueberhaupt sport deze week.  Dat is ook wel weer zo, dus ik zet er flink de pas in op het strand.

Ongeveer twee kilometer later haalt Rick mij hardlopend in en dan sprint Saskia ook om zich bij ons aan te sluiten.  Gedrieen lopen we verder langs de prachtige huizen, de grootte van paleizen, aan Belleair Beach net ten noorden van ons.  De ene is nog mooier dan de ander, we vergapen ons aan de luxe!  Geen wonder dat de huurprijzen op VRBO.com in Belleair Beach zo veel hoger waren.

Rick en Saskia keren na drie kilometer terug, maar ik heb nog geen 5000 stappen, dus loop nog een stuk door.  Intussen fotografeer ik onder anderen de vele verschillende vogels, die ik tegenkom.  Geen wonder dat dit een vogelreservaat is, ik heb nog nooit zoveel verschillende soorten bij elkaar gezien aan een strand.  Ook de mooie schelpen zijn een dankbaar onderwerp voor mijn camera.

Tegen twaalven ben ik weer terug bij ons huisje.  Inmiddels voel ik de eerste regenspetters helaas.  Als we niet veel later vertrekken op zoek naar een restaurant voor lunch drupt het gestaag.  Toch kunnen we onder een parasol nog lekker droog aan het water zitten bij Jimmy's Fish House and Iguana Bar in het Holiday Inn hotel.

We bestellen weer de lokale specialiteit van gerookte vis dip, die hier zo mogelijk nog lekkerder is dan bij Guppy's gisteravond.  Daarna neem ik het "zalm cups" voorafje als lunch.  Een heel goede keuze!  Het zijn slabladeren gevuld met een mengsel van gestoomde zalm, paprika snippers, advocado en meer.  Daarbij wordt een ontzettend lekker pittig Aziatisch aandoend sausje geserveerd.  Het zijn twee "cups" en ik zou er, hoewel het genoeg is voor mijn lunch, zo nog twee op kunnen alleen voor de smaak! 

Gisteren zagen Rick en ik het Clearwater Marine Aquarium en het lijkt ons wel leuk om dat op deze regenachtige middag te gaan bezoeken.  Daarin zijn we niet de enigen en de parkeerplaatsen staan vol, maar we hebben geluk en vinden een plekje langs de weg. 

We verbaasden ons gisteren al over de populariteit van dit aquarium, maar eenmaal binnen begrijpen we waarom.  Hier zwemt de "ster" van de film "Dolphin Tale" rond.  De dolfijn Winter, die geen staart heeft.  Dit is een hoogst ongewoon aquarium, voornamelijk denk ik omdat het een eigenlijk een zeedierenziekenhuis is.  Winter heeft het zo populair gemaakt, dus alles is eigenlijk buiten, inclusief de wc's.

Binnen zien we de dolfijnen Winter en Panama, twee rivierottertjes, die gered zijn, een grote zeeschildpad en een aantal roggen, die je kunt aaien.  Ook zijn er allerlei zeedieren, die je aan mag raken.  Er zijn kaartjes te koop om met een dolfijn op de foto te gaan of er zelfs mee te zwemmen, maar dat doen we dit keer niet.  We zijn zeer onder de indruk van het goede werk dat dit aquarium doet met zeedieren!

Als we alles bekeken hebben en Winter ruimschoots bewonderd hebben, lopen we door de grote winkel bij de uitgang.  We hebben de film Dolphin Tales nog nooit gezien, dus kopen de dvd.  Ook vindt Saskia een leuk paar oorbellen met schildpadjes eraan.  Dan lopen we door de regen terug naar de van.

Bij de Publix vlakbij het aquarium halen we meer waterflesjes, want daar vliegen we doorheen.  Dan gaan we op zoek naar een postbus om een formulier wat Katja nodig heeft op te sturen.  Dat valt nog niet mee, maar na veel gezwerf vinden we een leeg oud postkantoor waar gelukkig nog wel een postbus staat.  De meeste mensen hier leggen hun te versturen post in hun prive brievenbus waar de postbode het uit ophaalt.

De rest van de middag gaan we buiten op het balkon lezen en computeren.  Er is een voordeel aan dit grijze weer en dat is de temperatuur.  Als de zon had geschenen hadden we in de middag op dit balkon zitten bakken.  Zo heeft ieder nadeel zijn voordeel zullen we maar zeggen.

We hebben een beetje genoeg van de visrestaurants (lees: de anderen hebben er genoeg van, want mij kun je vis voor alle drie de maaltijden voeren) en maken een reservering bij Tapas Garden.  Ik bestel de tonijn ceviche en een salade en dat is ruim voldoende, want hun tapas zijn flinke porties.  Saskia heeft de vegetarische paella, die heerlijk is, maar ook een enorme portie.  We nemen de rest maar mee voor een snack morgen.

Als we thuiskomen zien we een eend in ons zwembadje beneden zwemmen.  Kai gooit haar wat brood toe, waar ze keihard op afracet tot hilariteit van Kai en Saskia.  We hebben hier geen tv nodig, genoeg vertier vlak buiten ons huisje!

Natuurlijk kijken we vanavond de film Dolphin Tales.  Het is wel bijzonder om Winter net vanmiddag ook in persoon te hebben gezien.  Een bijzonder verhaal is het.

Zondag

De wind en regen van tropische storm Debby, die de reden is van het slechte weer dat we deze week hebben, wekken mij al vroeg.  De kalme zee is veranderd in een woeste branding met flinke golven.  Ik vrees dat ik vandaag mijn geliefde dolfijnen niet langs zal zien zwemmen.  Toch is dit ook weer een schitterend uitzicht.

Kai wilde graag een keer buitenshuis ontbijten en vanochtend is daar de perfecte gelegenheid voor.  We kiezen Crabby Bill's hier in Indian Rocks Beach en worden bediend door een ex-Virginiaanse.  Dat levert natuurlijk meteen wat gesprekstof op, vooral dat het bij ons in Virginia al de hele week warmer is dan hier. 

We zitten hier wel overdekt, maar aan twee kanten heeft het restaurant geen muren.  Af en toe komt er dan ook een flinke windvlaag met regen naar binnen.  Daardoor krijg ik het koud en ik heb niets met lange mouwen mee.  Ik ga dus gauw een hoodie met rits kopen in de winkel van het restaurant.

Als ik terugkom staat ons eten op tafel.  Ik heb een "crabby benedict" besteld: English muffin met crab cakes en gepocheerde eieren, alleen de Hollandaise saus laat ik eraf.  Het is erg lekker!  Rick en Kai hebben omeletten, Rick met wat corned beef hash.  Op dat laatste ben ik ook dol en Rick is zo lief een paar happen te delen.

Na het eten haal ik Saskia op en gaan we samen naar de Anytime Fitness hier dichtbij.  Het is heel handig met ons lidmaatschap, want onze "sleutels" werken op de deuren van alle Anytime Fitness sportscholen in het land.  Deze sportschool heeft een stuk oudere apparaten, dan de onze.  Ik doe een half uur op de crosstrainer en Saskia een combinatie van cardio en gewichten.  Zo hebben we onze beweging toch gehad vandaag.

Intussen hebben Rick en Kai zich op het strand gewaagd.  Ze hebben een paar prachtige schelpen gevonden.  Ook zagen ze dat een van de schildpaddennesten in zee dreigde te verdwijnen.  Ze hebben met behulp van wat andere wandelaars de eieren gered en hogerop op het strand herbegraven.  Hun goede daad van vandaag is weer gedaan.

De surfers zijn duidelijk dol op dit weer en het is leuk om ze gade te slaan.  Enorm wat een golven zijn het nu!  Het lijkt Waikiki wel.  Ik heb de Golf van Mexico alleen nog maar heel kalm meegemaakt.  Wat een verschil kan zo'n tropische storm maken!

We hebben geen zin om de hele middag in het huisje te hangen, dus kijken welke films spelen.  We zijn het erover eens dat we Brave 3D graag willen zien en die speelt in Pinellas Park, zo'n zestien kilometer verderop.  Onderweg rijden we door de drive thru van Checkers voor wat van hun lekkere frietjes als lunch.  Na het late ontbijt is dat net genoeg.

Onderweg komt de regen met bakken naar beneden en regelmatig zijn wegen flink ondergelopen.  Het is dus voorzichtig rijden geblazen.  Debby mag dan maar een tropische storm zijn, het is een natte (later horen we op tv dat het een van de natste dagen ooit in dit gebied is, hebben wij weer).

De aanwijzingen op mijn telefoon volgend rijden we naar Pinellas Park.  Het is een beetje een vreemde route vinden we, maar de gps zal het wel weten.  Nou, niet dus, want opeens zegt de zoetgevooisde stem "you have arrived at your destination" midden in een buurt.

Gelukkig krijgt Rick het goede idee om op de link van de bioscoop te klikken, waar een kaartje te zien is.  Wat zouden we toch zonder internet moeten?  We blijken gewoon nog een mijl rechtdoor te moeten rijden en zijn gelukkig nog ruim op tijd voor de film.  Die is net zo leuk als de voorfilmpjes deden voorkomen.  Echt weer een winnaar voor Disney/Pixar!

Na afloop gaan we nog even de Target in.  Daar kopen we een paar kleine paraplu's voor morgen.  Op het moment helpt een paraplu niets, want het waait veel te hard, maar hopelijk is dat morgen minder.  Saskia koopt ook een paar computerspelletjes.  Met deze storm hopen we van harte wel electriciteit te behouden!

Op de terugweg zien we allerlei schade.  Dokken zijn afgebroken en weggewaaid, parkeerplaatsen overstroomd en een buurt lijkt bijna onder water te staan.  Het is vervelend dat deze storm nu net hier moest komen, maar er zit ook iets spannends aan. 

Terug in ons huisje trekken Rick en ik gauw onze zwempakken aan en gaan een strandwandeling maken.  Het is net even vrijwel droog, maar de zee is nog ruiger dan vanochtend.  Het hele strand ligt onder water en de golven zijn meters hoog.  Toch zijn er nog mensen aan het zwemmen.  Dat zou ik nu niet durven en wordt ook hard afgeraden.

We zien nu echt de kracht van Moeder Natuur.  We hopen maar dat de vrijwilligers de schildpaddennesten op tijd in veiligheid hebben kunnen stellen, want die zijn anders nu ook allemaal weggespoeld.  Op tv zien we allerlei foto's van omgevallen bomen en life guard stations.  Ook is er een tornado geweest, die helaas mensenlevens heeft gekost.  Wat een natuurgeweld!

Vanavond gaan we eten bij de Salt Rock Grill in Indian Shores, hier maar een paar kilometer vandaan.  Heel voorzichtig rijden we erheen, want op heel veel plaatsen staat de weg onder water en er liggen allerlei palmtakken over de weg.  De parkeerplaats van het restaurant staat helemaal blank met zeker drie centimeter water.

Het is niet heel druk in het restaurant en wij krijgen een tafeltje aan het water.  Soms regent het zo hard buiten dat we de overkant van de sound niet zien.  Het eten is werkelijk heerlijk en de bediening erg attent.  Ik neem zes oesters, kan het niet laten, en als hoofdgerecht de tonijnsteak.  Die is zo ontzettend mals en lekker en het teriyaki sausje erbij ook.  Ik kreeg dit restaurant aangeraden via FourSquare door Daniel en het was zeker een goede tip!

Rick en Saskia halen de van en ik zie ze zo over de barrieres voor de parkeerplaatsen rijden.  Die liggen namelijk helemaal onder water.  Kai en ik sprinten naar beneden, maar zijn desondanks drijfnat.  Wat een storm!  Saskia rijdt terug en dat is wel tien uur in moeilijke weersomstandigheden waard.  Alles is overstroomd en er liggen allerlei takken over de weg.  Gelukkig is de regen even wat minder.

Het is een avontuur om zo'n tropische storm (we hebben nu officieel tropische storm waarschuwingen hier) mee te maken, maar ook wel een beetje eng.  Heel dichtbij komen tornado's langs en dat vind ik vooral minder.  Tot nu toe hebben we nog stroom, terwijl we dat thuis al niet meer zouden hebben.  De electriciteit is hier vooral ondergronds gelukkig.  Ik hoop dat we stroom houden!

Buiten razen de golven en op tv waarschuwen de weermannen voor een tornado net ten zuiden van ons.  Niet bepaald de strandvakantie, die we voor ogen hadden, maar saai is het zeker niet!  We hebben het nu over meer dan tien centimeter regen in een dag en men vreest voor nog veel meer overstromingen. 

Foto's van vandaag staan hier.

Busch Gardens Tampa

Net als gisteren ben ik al vroeg wakker en heb dus geen moeite om Rick om acht uur te wekken. Ook de kinderen moeten op, want we gaan vandaag naar Busch Gardens Tampa, openingstijd half tien. Het is iets meer dan drie kwartier rijden hiervandaan en we willen er zijn als het open gaat, dus...

Alleen is die "dus" enkel voor mij. Iedereen neemt zijn of haar tijd en later dan ik van plan was (ik ben altijd de drijfveer om op tijd te zijn) gaan we op weg. Rick geloofde mij niet zo dat de 34 mijl meer dan drie kwartier zou duren, tot we op weg zijn en stoplicht na stoplicht rood is of we hebben in beide banen mensen, die niet zo'n haast hebben. Tja, ik zeg maar zo, ik zeg maar niks.

Niet getreurd, we komen weliswaar meer dan een kwartier na de opening aan, maar kiezen voor "preferred parking" wat ons heel dicht bij de ingang plaatst. Het is wat duurder, maar die kosten gaan het ons later vandaag helemaal waard maken. Dat weten we alleen nu nog niet. Terwijl Rick met mijn AAA kaart $3 korting krijgt op ieder kaartje, smeren Kai en Saskia in met zonnebrand.  De zon schijnt uitbundig en het is al flink warm en vochtig.

Niet voor niets wordt Busch Gardens keer op keer uitgeroepen tot mooiste pretpark ter wereld.  Niet alleen zijn hier natuurlijk allerlei attracties en achtbanen, maar je waant je ook in een botanische tuin en in dit park ook in een dierentuin. 

De nieuwste achtbaan is de Cheetah Hunt, dus daar lopen we eerst heen.  Onderweg zien we het cheetah onderkomen en vertelt een van de dierenverzorgster over deze prachtige dieren.  Bij de ingang van de achtbaan zien we dat er een half uur wachttijd is.  Dat valt ons alles mee en we sluiten aan in de rij.  Intussen kun je je vermaken met allerlei weetjes over cheetahs en de achtbaan te lezen, of de video, die speelt te kijken.

Het halve uur is dan ook zo voorbij en voor we het weten worden we letterlijk de lucht in geschoten.  Deze achtbaan gaat binnen een paar seconden van 0 tot 60 mijl per uur!  Het is een superleuke en ook lange rit, waarbij je nog twee keer heel hard wordt weg"geschoten".  Deze gaat zeker in mijn rijtje van favoriete achtbanen!  Ook de anderen zijn er zeer enthousiast over.

 Onderweg naar de volgende attractie komen we onder anderen langs de leeuwen, die net een snack krijgen.  Prachtige dieren zijn het en het is leuk om ze in actie te zien.  De leeuw Simon wringt zich in allerlei bochten om zijn stukje vlees op te vangen.  Veel dieren zijn vandaag lekker actief, zelfs de reuzenschildpadden.

De volgende achtbaan, die we gaan doen, is weer heel anders, maar ook erg leuk.  Voor Montu staat helemaal geen rij, dus we kunnen er direct in.  In deze baan ga je maar liefst zeven keer over de kop en hij is lekker lang. 

Voor Rick is twee achtbanen achtereen het maximum en het loopt al tegen lunchtijd, dus we besluiten naar het Crown Colony restaurant te lopen.  Onderweg stoppen we regelmatig om naar dieren te kijken en ik vind de beplanting hier ook prachtig.  Overal bloeien hibiscus en orchideeen en er staan van groen en bloemen gemaakte standbeelden van dieren. 

In het restaurant krijgen we een tafeltje aan het raam met uitzicht op de "Serengeti" safari.  In de verte zien we de giraffes en zebra's, dichterbij de gazelles.  We bestellen allemaal de salade, ik met zalm, de anderen met garnalen of kip.  Hij is erg lekker met allerlei verschillende groentes en de zalm is ook precies goed bereid.

Als we weer buiten komen, zien we dat de wachttijd voor de Cheetah Hunt nu slechts een kwartier is.  Natuurlijk gaan we daar dan nog een keer in!  De tweede keer is net zo leuk als de eerste.  Ik zou wel nog een keer willen, maar de anderen willen door.

De chimpanzees wachten op hun eten en een gorilla peutert in zijn neus, terwijl de ander vlak bij het glas mensen kijkt.  Het valt me op dat de dieren allemaal erg mooie en ruime verblijven hebben.  Bij de gorilla's klateren watervallen van een muur, net als in hun thuisland.


De Sheikrah achtbaan is bijna hetzelfde als de Griffon bij Busch Gardens Williamsburg.  Bovenaan hangen we even en hebben mooi uitzicht over de Tampa Bay.  Dan "vallen" we zo'n 70 meter recht naar beneden.  Ook hier staat geen rij, we hebben echt een goede dag uitgekozen, want het is helemaal niet druk.

Nu is er nog een achtbaan, die we willen doen, de Kumba.  Dat is duidelijk de oudste baan hier, want het is een echte "oorbokser", zoals Rick en ik die noemen.  Dat vind ik helemaal niet prettig, dus ik ben blij als het ritje voorbij is.  Er is nog een achtbaan, de Scorpion, maar die vinden de kinderen er saai uitzien en ze vinden dat we genoeg achtbanen hebben gedaan vandaag.

Fotogeniek is de Scorpion wel

We willen wel graag meer zien van het safari gedeelte, maar hebben geen zin om de extra $33,95 per persoon voor een safari ritje te betalen.  De trein gaat ook door de "Serengeti", dus daar stappen we bij het Congo station in. We komen vlak langs de neushoorns en zebra's en zien de giraffes verderop.

Na het volle rondje met de trein gedaan te hebben, stappen we bij hetzelfde station uit.  We hebben ongeveer alles, wat we wilden doen, gedaan en besluiten langzaam naar de uitgang te lopen, onderweg nog verschillende dierenverblijven bekijkend.

Bij de tijgers kunnen we op een laddertje staan en door een soort glazen torentje het verblijf in kijken. Vlak naast dat torentje ligt een van de tijgers. Zijn of haar kop is letterlijk centimeters van mij af, als ik eenmaal in het torentje sta. Eerst slaapt hij, maar dan gaan zijn ogen open en kan ik een paar prachtige foto's maken. Echt bijzonder om zo dicht bij een tijger te zijn!

Als we naar de lorikietenvoliere lopen wordt er via de luidsprekers omgeroepen dat alle achtbanen tijdelijk gesloten zijn vanwege naderend onweer.  Zijn wij even blij dat we het allemaal al gedaan hebben!

Bij de lorikieten kun je nectar kopen om aan deze heel kleurige vogeltjes te voeren.  Dat doen Kai en ik en Rick neemt foto's.  Saskia heeft geen zin om de nectar te voeren, maar krijgt wel een vogel op haar schouder.   Buiten de voliere wijs ik Rick op de naderende pikdonkere lucht en terwijl ik dat doe horen we de eerste donder.

Kai wilde eigenlijk ook graag nog de kangaroes voeren, maar die attractie gaat net dicht vanwege het weer.   Dat is maar goed ook, want de donder klinkt al een stuk dichterbij en de eerste spetters regen beginnen te vallen.  Gauw haasten we ons naar de uitgang en rennen naar de van, de "preferred parking" zegenend!  Nog geen minuut nadat we allemaal nog vrij droog binnen zitten begint het te stortregenen!

Horen en zien vergaat ons.  Het wordt zelfs zo erg dat Rick langs de kant moet stoppen, omdat hij de auto voor zich niet kan zien.   We kunnen er niet over uit wat een geluk wij hadden, we hadden ook helemaal 100% doorweekt kunnen zijn.

De weg terug naar Indian Rocks Beach gaat tergend langzaam.  Duidelijk is het vrijdagmiddag en gaat iedereen naar het strand.  Pas na bijna twee uur zijn we weer terug.  We hebben nog een uurtje voor onze restaurantreservering en ik benut dat door een lange douche te nemen.  Het was zo vochtig, ik ben helemaal plakkerig.

We hebben voor het avondeten bij Guppy's on the Beach gereserveerd.   Helaas heeft Saskia erge hoofdpijn en blijft thuis.  Dit restaurant werd ons van alle kanten aangeraden en stelt zeker niet teleur.  Ik had verwacht dat het heel duur zou zijn, vooral omdat er valet parking is, maar dat valt alles mee.

Als voorafje delen we de gerookte vis dip, die hier overal op het menu staat.  Die is werkelijk heerlijk!  Als hoofdgerecht neem ik een half dozijn oesters, die zijn hier zo lekker goedkoop, en de kreeft- en garnalensalade, die erg leuk gepresenteerd wordt en ook prima smaakt. 

We zijn allemaal moe van de lange dag, dus maken het niet laat.  Strand afgewisseld met pretparken is wat zo'n vakantie in Florida helemaal fantastisch maakt!

Foto's van vandaag staan hier.

Dolfijnen en andere stranddieren

Na vannacht heerlijk te hebben geslapen in het king bed met de fan draaiende boven ons hoofd, ben ik al voor zevenen klaar wakker.  Ik blijf nog liggen, want weet dat zo vroeg opstaan tot gevolg heeft dat ik ook erg vroeg moe word.  Ik doezel nog wat tot half negen en sta dan zachtjes, om Rick niet wakker te maken, op.  Ook de kinderen liggen nog in diepe rust.

Van thuis heb ik Starbucks Via oploskoffie meegenomen, zowel de ijskoffie met caramelsmaak, als de gewone.  Ik besluit die ijskoffie eens te proberen en die smaakt erg lekker, alleen doe ik er voortaan minder water in dan de instructies zeggen om wat sterkere koffie te hebben.  Met mijn ijskoffie en laptop ga ik op het balkon zitten.

Het is bewolkt met af en toe wat zon en het strand is nog heel rustig.  Er staat een man te vissen met drie hengels en dezelfde blauwe reiger, die we gistermiddag zagen, wacht geduldig tot hij een visje toegeworpen krijgt.  Dat gebeurt zo af en toe, geen wonder dat het dier precies weet, waar hij moet zijn.

Zo af en toe komt er een wandelaar langs en twee kayaken glijden door het rustige water.  En dan opeens zie ik de reden dat ik de Golf van Mexico zo mooi vind om vakantie aan te houden.  Twee vissende dolfijnen zwemmen vlak langs de branding.  De vogels zijn hier al zo mooi, maar de dolfijnen maken het helemaal af.  Ik maak er een paar foto's van en ook een vrij goed gelukt filmpje.


Na ongeveer 16 secondes zie je de dolfijnen (voor beter resultaat op vol scherm bekijken)

Na een uurtje staan ook Saskia en Kai op en Rick volgt niet veel later.  We eten ontbijt buiten en er komen zowaar nog een paar dolfijnen vlak voor ons huisje langs.  Duidelijk eten die ook hun ontbijt, want de rest van de dag zien we ze niet meer.

Saskia en Rick gaan, apart van elkaar, een stuk hardlopen op het strand.  Ik doe eerst een half uur acht oefeningen met Tabata stijl intervals.  Dat zal vast een grappig gezicht zijn vanaf het strand, maar met dit uitzicht gaat het lekker snel.  We hebben 8 pond gewichten meegenomen, die de oefeningen net wat zwaarder maken.

Na afloop maak ik me klaar voor een strandwandeling.  De blauwe reiger staat er nog steeds en gaat alleen een eindje opzij als ik dichterbij kom.  Ook de ibis is helemaal niet schuw.  Het zand is hier ontzettend fijn en ik zak er helemaal in weg.  Het loopt lekker en ik geniet.  Wat is strand toch heerlijk!

Als een visser mijn fototoestel ziet, zegt hij dat in aanslag te houden, want ze zagen een seconde geleden een manatee (zeekoe).  Verdorie, denk ik, weer gemist!  Vorige keer dat we hier waren schijnt er eentje vlak achter Katja en mij gezwommen te hebben.  Wij waren de enigen, die hem niet zagen.  De manatee laat zich ook dit keer helaas niet weer zien.  Ik hoop er zo eens een in het wild te zien!  Je kunt er niet ver hiervandaan ook mee snorkelen, maar daar heeft Rick geen interesse in.

Rick is bezig met het schrijven van een app voor Windows Phone en heeft daar een boek van Barnes and Noble voor nodig.  Daar is er een van in Clearwater, hier zo'n 16 kilometer vandaan.  Kai en ik besluiten mee te gaan, want daarna gaan we lunchen.  Saskia kiest ervoor thuis te blijven en op het strand te gaan liggen.

Terwijl de mannen Barnes and Noble onveilig maken loop ik naar de Publix.  Rick heeft de verkeerde thee gekocht, Saskia en ik hebben pleisters nodig voor onze tenen en vingers en mijn contactlensvloeistof  is bijna op.  Ik vind alles vlot.  Het valt me op dat ik hier piepjong ben in vergelijking met de rest van de clientele.   Dit is duidelijk gepensioneerden gebied wat je ook merkt aan het autorijden.  Mijn hemel wat een verschil met onze omgeving!

Rick en Kai staan nog in de rij om te betalen bij Barnes and Noble.  Ik ga eens naar de nieuw uitgekomen titels kijken, want ik heb zin in een lekker boek om op het strand te lezen.  Ik schrijf er drie op mijn hand tot hilariteit van Rick, die vindt dat ik mijn smartphone had moeten gebruiken.  Nou ja, soms is ouderwets handiger.

We rijden terug naar Clearwater Beach en besluiten daar bij Frenchy's te gaan lunchen.  We parkeren in de Surf Style parkeergarage voor slechts $2,50 per uur en lopen door die leuke winkel naar buiten.  We krijgen een tafeltje aan het terras bij Frenchy's en bestellen alle drie een grouper sandwich.  Ik heb de Caribische en die smaakt super!  Rick en Kai zijn dol op grouper, maar ik heb het nog niet vaak gegeten.  Misschien gaat daar nu verandering in komen, want dit smaakte naar meer.

Het is inmiddels helemaal zonnig en we kunnen niet wachten naar het strand te gaan. Jammer genoeg is Saskia daar net als wij terugkomen klaar mee.  Of misschien ook maar goed ook, want zelfs met SPF 85 is ze al rood!

De mannen en ik nemen de strandstoelen, koelbox en parasol mee naar beneden.  Ik moet zeggen dat het koele (maar net goed voor mij, ik hoef nauwelijks "door" te komen) water van de zee super aanvoelt.  Kai en Rick gaan met een bal gooien, maar ik ben benieuwd naar mijn nieuwe boek wat ik nog gauw op mijn Kindle gezet heb.

Net als ik mijn stoel opzet komen de vissers van gisteravond terug.  Zij gaan vissen voor aas voor de grotere vissen, die ze met hun kayaken verder op zee hopen te vangen.  We maken een praatje en ik grap dat hun vriend, de blauwe reiger, er niet is.  Wacht maar, zegt een van hen, zodra we iets vangen is hij terug.

Meteen met de eerste worp wordt ook de eerste vis gevangen.  Uit mijn ooghoeken zie ik iets aan komen vliegen.  Het is een witte reiger dit keer, die heel stiekem en bekwaam de net gevangen vis uit de emmer steelt.  Het lukt me een foto te maken net voor zijn gelukte missie en daarna vliegt hij met vis meteen weg.  De visser baalt, maar ik vond het wel heel gewiekst van die vogel!

Nu is de blauwe reiger ook terug en letterlijk niet meer weg te slaan. De visser doet herhaaldelijk een beroep op mij om in de gaten te houden dat zijn vangst niet weer gestolen wordt.  Het is vermakelijk hoe de reiger letterlijk naar de emmer probeert te sluipen, langzaam poot voor poot.  Een keer komt hij zo dichtbij dat ik er maar naartoe loop en hem wegjaag.  Althans een paar meter verderop jaag.

Eindelijk heeft de visser genoeg aas en laadt zijn kayak op om verder op zee te gaan.  Ik lees verder in mijn boek tot de wolken zich beginnen samen te pakken.  Rick en Kai zijn intussen ook uit het water en als het begint te spatten vinden we het tijd om naar binnen te gaan.  Zo hebben we toch een paar lekkere uurtjes strand en zee gehad.  Het weerbericht was zo slecht, maar viel alles mee.

We maken ons klaar voor het avondeten en dan rijdt Saskia ons naar Clearwater Beach.  Daar hebben we een reservering voor het terras van Britt's, maar het regent nu, dus we kiezen dan maar een tafeltje binnen.  Het decor van dit restaurant is heel modern en hun menu uitgebreid.  Er is ook een sushi menu en daar bestel ik natuurlijk van. 

Mijn voorgerecht wordt een trio tartar, zalm, tonijn en biefstuk tartaar, erg lekker.  De sushi rol, die ik bestel, is een van de lekkerste, die ik ooit heb gegeten.  Volgens mij is hun sushi chef Koreaans, want wat het zo bijzonder maakt zijn Koreaanse gepikkelde groentes. 

De anderen vinden hun eten ook lekker, behalve Saskia, die een interessant klinkende salade bestelde, die uit voornamelijk Chinese kool blijkt te bestaan.  Als de serveerder ziet dat zij nauwelijks gegeten heeft, haalt hij de salade van de rekening.  Saskia wil er niets anders voor in de plaats, eenmaal terug in de condo neemt ze een snack.

Nu is het lekker relaxen.  Morgen hebben we avontuurlijke plannen, zolang het weer meewerkt.

Foto's van vandaag staan hier.

In de Sunshine State

Deze Quality Inn en Suites was echt wat we hier een ruwe diamant noemen.  Heel goedkoop en dan verwacht je eigenlijk minder goede bedden, maar niets was minder waar.  We hebben allemaal heerlijk geslapen, zelfs Saskia op het extra bed. 

Rick wekt mij om tien voor acht om te zeggen dat hij aan de zekeringen in de van gaat werken.  Daarvan zijn er gisteren twee doorgebrand en dat kunnen we natuurlijk niet hebben met alle laptops en mobieltjes, die opgeladen moeten worden.  Ik draai me nog even om, maar om kwart over acht wek ik Kai en Ssakia ook.

De 29 seconden, die het volgens Rick zou duren om die zekeringen te vervangen, werden 29 minuten, want hij moest toch naar K-Mart en Kroger voor gereedschappen.  Het is hem gelukt een zekering te vervangen, van de andere heeft de van geen reserve.  Daar zal Rick later bij een autoonderdelenzaak naar zoeken.  In ieder geval hebben we aan dat ene contact genoeg, want ik heb een "beker", die in een aanstekergat gaat, waar twee stekkers en een USB koord in kunnen.

Terwijl Rick doucht, halen de kinderen en ik ontbijt.  Eerst bij de Starbucks drive thru drankjes en voor mij een chicken sausage wrap.  Daarna bij de McDonald's drive thru sandwiches voor Rick en Kai en een yoghurt parfait voor Saskia.  Iedereen hier in Georgia is zo vriendelijk, maar ik moet wel even aan het accent wennen om ze te verstaan.

Om kwart over negen zit de bagage weer in de van en zijn we klaar om verder te rijden.  We hebben nog ongeveer 650 kilometer te gaan.  Het is een mooie rit door zuid-Georgia.  Overal perzik- en pecannotenboomgaarden, pindavelen (drie p's waar Georgia bekend om is) en uitgestrekte katoenvelden.  Dat moet mooi zijn als die helemaal wit zijn!

Verder vermaken we ons met de honderden reclameborden langs de weg te lezen.  Mooi zijn ze zeker niet en ik ben blij dat we ze in ons gebied nauwelijks hebben, maar het is wel vertier op zo'n lange rit.  En om kwart voor twaalf is het zover: het "Welcome to Florida" bord!  We zijn nog meer dan drie uur van onze bestemming verwijderd, maar gewoon al over de grens gaan in deze staat geeft ons een vakantiegevoel.

We stoppen even bij het Welcome Center voor een foto van het staatsbord en een pit stop en rijden dan snel door.  Bij Lake City gaan we op zoek naar een plek om te lunchen.  Daar ziet Rick ook een Autozone waar hij wat extra zekeringen koopt en de kapotte aansluiting maakt.

Intussen zoek ik op mijn mobiel naar leuke restaurants en vind Hanna's Seafood and Grill.  Dat ziet er erg leuk strandachtig uit en het menu heeft ook veel te bieden.  Ik heb wel zin in een glaasje wijn, maar daarvoor moet je je eigen fles meebrengen.  Niet getreurd, want we hebben wijn mee, dus ik haal een fles uit de auto. 

De bediening is super vriendelijk!  Rick en ik bestellen allebei de blackened pangasius vissandwich.  Dat is een zoutwatervis, die volgens de serveerster op catfish lijkt.  Het smaakt in ieder geval heerlijk en heel vers. 

Dan is het eindelijk tijd om aan de laatste 300 kilometer van deze rit te beginnen.  Rick ruikt kennelijk het strand, want hij zet er flink de vaart in.  Dat we hier ver in het zuiden zijn is natuurlijk ook te merken aan de vegetatie.  Van de bomen hangt allerlei Spaans mos, palmetto's groeien tussen de bomen door en natuurlijk zijn er regelmatig citrusvruchtboomgaarden.

Helaas ziet het weer er naarmate we Tampa naderen steeds slechter uit en we komen in een fikse onweersbui terecht.  Het is hier nota bene koeler dan in Vienna, waar het vandaag 36 graden is.  Voor de warmte hoefden we niet naar Florida.  Gelukkig is het zodra we de skyline van Tampa zien weer droog.  Nog zo'n vijftig kilometer, het is echt wel twee dagen rijden, we verkijken ons er altijd weer op  (vooral Rick, die altijd opmerkt dat het ook best in een dag kan, mooi niet!).

Eindelijk zien we het "Welcome, Indian Rocks Beach" bord.  Hier hebben we een aantal jaren geleden ook al een week een appartement gehuurd, maar dit keer is het een andere.  We parkeren de van op de overdekte parkeerplaats en lopen een trap naar boven.  Daar is het even worstelen met de "lock box", maar die opent toch vrij makkelijk met de gegeven code en de sleutel daar opent de deur.

Dan zijn we echt even onder de indruk!  Ik had natuurlijk online wel foto's en beschrijving van dit appartement gezien, maar in werkelijkheid is het nog mooier!  We kijken vanuit onze woonkamer recht op de Golf van Mexico uit.  Het strand ligt stappen van onze deur en het zwembad(je) recht onder ons balkon.  Ook hebben we een volle keuken, twee slaapkamers en nog eens twee badkamers!  Dat laatste herinnerde ik me niet, dus is een fijne verrassing.

Na alle bagage naar boven gezeuld te hebben, gelukkig gaat dat met zijn vieren snel, kleden we ons gauw in badkleding en nemen een duik in zee.  Die is wat koeler, dan ik had gedacht, maar wel verfrissend.  We blijven er maar kort in, want we willen nog boodschappen gaan doen.

Onderweg naar de Publix plenst het weer even, maar bij aankomst is het weer droog.  We hebben een paar dingen van huis meegenomen, maar winkelen hier voor ontbijtspullen, drankjes, snacks en de enkele lunch.  Het weerbericht is helaas niet erg goed voor de komende dagen, dus we denken dat hele dagen strand er niet in gaan zitten.  Maar wie weet hebben ze het mis, ik hoop het van harte.

Thuis leggen we alles gauw weg, want de magen rammelen.  De keuze voor het avondeten valt op Crabby Bill's in Clearwater Beach.  Dit blijkt een populaire plek te zijn en we krijgen een pager met de mededeling dat er zo'n twintig minuten wachttijd is voor een tafeltje.  Niet getreurd, Rick en ik bestellen een drankje aan de bar en kijken de baseball wedstrijd (toevallig) tussen de Washington  Nationals en Tampa Bay Rays.

Opeens ben ik toch wel heel erg hongerig en kijk op mijn horloge.  We zitten hier al bijna een uur!  Rick gaat eens vragen wanneer we aan de beurt zijn en maar goed ook, want onze pager was niet ingevoerd!  We hadden dus eindeloos kunnen zitten wachten, oeps!  Met heel veel verontschuldigingen krijgen we het eerstvolgende tafeltje buiten.

Daar speelt een heel goede gitarist en we hebben in de verte zicht op het strand en de zonsondergang.  Als ik de prijs van een dozijn oesters hoor, moet ik vragen om herhaling, want ik denk het met de harde gitaarmuziek niet goed gehoord te hebben: $7,50!  Zo goedkoop krijgen wij ze bij ons nooit!  Natuurlijk bestel ik ze en ze zijn lekker en groot.

Als hoofdgerecht neem ik de crabcakes, die heel anders bereid zijn dan "bij ons", maar ook heel erg lekker.  Daarbij cole slaw (een uit het Nederlands komend woord) en hush puppies, gefrituurde maisballetjes, het smaakt me heel erg goed.  Ook de anderen zijn blij met hun gerechten.

Intussen zie ik de lucht in de verte steeds oranjer worden.  Het is erg bewolkt, maar aan de horizon komt de zon onder de wolken vandaag.  Rick ziet mijn onrust en moedigt me aan naar het strand te lopen om foto's te nemen.  Dat doe ik dus ook graag! 

Het zand hier is heel erg fijn en wit en het strand heel breed.  Niet voor niets is dit zo'n populaire badplaats.  Ik fotografeer erop los, want de lucht wordt steeds mooier.  Ook Rick neemt wat foto's, terwijl de kinderen verveeld in de auto wachten.  Ooit gaan zij zo'n mooie zonsondergang ook waarderen.  Hopelijk gaat het in ieder geval helderder worden, zodat ze de meegesleepte telescoop hier kunnen gaan gebruiken.

Foto's van het huisje en de zonsondergang staan hier.