Over een leuke rondleiding

De wind is eindelijk een beetje gaan liggen. Gelukkig, want ik was al bang dat ik vanmiddag in dat stormachtige weer een rondleiding zou moeten geven. Het belooft een schitterende dag voor een wandeling door de stad te worden. 

Na mijn ontbijt doe ik wat cardio en dan gaan we naar Starbucks. Ik heb haast, want mijn personal training is vanochtend om negen uur. Anders had ik mijn koffie opnieuw laten maken, want de helft is schuim. Waarom dat bij dit cafe zo vaak zo is en bij geen van de anderen blijft een raadsel.

Ook vandaag doen we het nog voorzichtig met de personal training. De wond in mijn nek trekt erg. Eigenlijk is dat een vervelendere plek dan mijn rug. Maar Sharon weet er wel raad mee en laat me een aantal heel andere oefeningen dan gewoonlijk doen.

Op weg naar huis stop ik een aantal keren om de bloeiende bomen en struiken te fotograferen. Dit weekend wordt het heel warm en dan zal het wel gedaan zijn met de vroegbloeiende planten. Jammer, maar ik zie wel heel erg naar dat warme weer uit. 

Hij is zo mooi rood!

Nadat ik me klaar heb gemaakt brengt Rick me naar de metro. Mijn rondleiding is pas om een uur, maar ik weet dat de tuinen in de stad op het moment prachtig zijn. Om elf uur precies stap ik bij het Smithsonian station uit. 

Als eerste loop ik naar de Enid A Haupt tuin achter het kasteel. Daar bloeiden een maand geleden de magnolia's nog volop, nu zijn het tulpen en viooltjes. Het is echt een oase hier, je hebt geen idee midden in de stad te zijn. 

Aan de overkant van de Mall ligt de Sculpture Garden van de National Gallery of Art. Daar is een enorme fontein met op de achtergrond de Nationale Archieven. Dit gebouw staat voor een groot deel in de steigers, waarschijnlijk om het op te knappen voor het 250-jarige bestaan van de VS volgend jaar. 

Bij de National Gallery of Art staan mooie blauwe regen struiken. Even verderop staan paarse tulpen en daar wordt een meisje in een paarse quinceanara jurk gefotografeerd. De kleur van de jurk is precies hetzelfde als die van de tulpen. Dat is duidelijk van tevoren geregeld. 

Het is inmiddels twaalf uur en ik loop naar het American Indian museum om bij het cafe Mitsitam daar te eten. Als ik er aankom staat er een enorme rij. Ik vraag aan iemand of de dienbladen op zijn of zo. Dat is niet het geval, men wacht om het cafe in te gaan.

Nu is dat helemaal niet nodig, want er zijn verschillende plekken waar je kunt bestellen, gebaseerd op de regio waar de cuisine vandaan komt. De man blijft toch wachten. Ik dus niet, ik steven recht op het Noordwesten gedeelte af.

Daar staat niemand, want deze cuisine is meestal de meest ongewone. Ook vandaag is dat het geval. Het hoofdgerecht is steelhead forel met manoomin cake. Die laatste is gemaakt van manoomin, een graan dat alleen in Noord-Amerika voorkomt. Er zit ook groente door en het is ontzettend lekker. Hier wil ik nog wel een keer heen om dit te eten. 

Vanaf het museum loop ik Capitol Hill op naar de Library of Congress. Daar kom ik om tien voor een aan en vind meteen het gezin uit Bunnik dat ik rond ga leiden. 

Mijn kaartjes voor de Library of Congress zijn voor half twee, maar meestal doen ze niet moeilijk over de tijd. We hebben geluk, want er staat geen rij om naar binnen te gaan (later staat er een ellenlange). Inderdaad mogen we ook vroeger naar binnen. 

De 9-jarige N. en 11-jarige J. zijn leuk geinteresseerd in alles. Het is dan ook zo'n mooi gebouw van binnen. Ik heb zelfs volgens mij ondanks de talloze bezoeken nog steeds niet alles gelezen of gezien. 

Na de bibliotheek bewonderd te hebben gaan we Capitol Hill weer af. We lopen langs Pennsylvania Avenue naar 7th Street en daar zien de meisjes schommelbankjes. Dat is natuurlijk leuk om even op te gaan zitten. 

Overal zijn er bloeiende parkjes

Zij zijn gisteravond vanuit Nederland aangekomen en de jet lag begint vooral de meisjes parten te spelen. We lopen door Chinatown en dan via City Center DC met zijn dure winkels naar Ford's Theater. De meisjes zijn ervan onder de indruk dat hier iemand vermoord werd, want Lincoln zegt ze nog niets. 

Tegenover Ford's Theater ligt een grote souvenirwinkel en daar gaan we even kijken. J. vindt er oorbellen met de Amerikaanse vlag. Ze hebben ook veel leuke dingen met kersenbloesems, maar die tijd hebben ze helaas net gemist. 

Ze hadden vanochtend een rondleiding in het Witte Huis en gezien de vermoeidheid besluiten we daar dan niet heen te lopen. Ik leid hen naar het Federal Triangle metrostation en daar nemen we afscheid. Zij moeten naar Maryland en ik naar Virginia dus ieder een andere kant op. Het was weer een heel leuk gezin om de stad aan te laten zien.

De trein komt al snel en in Vienna haalt Rick me van het station. Het was ideaal weer om door de stad te wandelen en ik ben blij dat ik wat vroeger gegaan ben. Lente in Washington is zo mooi.

Vanavond is het ons wekelijkse happy hour met Christine en Chuck. We vieren dat we dat al vijf jaar doen deze maand. Het blijft heel erg leuk om zo "bij elkaar" te komen. We toasten virtueel met wat prosecco. Het uur vliegt voorbij en wordt zoals altijd langer, maar dan nemen we voor twee weken afscheid.

Mijn avondmaal bestaat weer uit de heerlijke yakitori van Genki. Rick bestelt taco's van Taco Bamba. Ik moet zeggen dat ik mijn benen flink voel na 18000 stappen en Sharon deed vanochtend ook beenoefeningen. Dat wordt lekker op tijd naar bed gaan.