Over rondleidingen en de Kentucky Derby

Zaterdag

Om kwart over zes ben ik al wakker, maar probeer nog wat verder te slapen. Ik kijk zo ongeveer iedere tien minuten op mijn horloge. 

Gelukkig is Rick ook vroeg wakker en we staan om tien over zeven op.

Rick gaat Orion uitlaten terwijl ik me klaarmaak voor de dag. Het belooft een warme dag te worden dus ik kleed me luchtig. 

We gaan op pad en halen mijn broodje van Panera, altijd weer lekker. Bij Starbucks worden Ricks ontbijt en de koffies bij de drive thru aangegeven. En dan gaan we voor het eerst dit jaar naar het marktje in Vienna dat vanochtend geopend is.

Er is nog weinig vers behalve aardbeien, die ik na even denken toch maar niet koop, asperges en dahlia's e.d. We kopen een dozijn eieren, want die zijn hier 50 cent goedkoper dan op de Mosaic markt. Ook neemt Rick een paar jalapeno planten mee om in zijn plantenbakken te doen. 

We brengen die spullen thuis en gaan dan op weg naar de stad. Ik heb met mijn gezin van dit weekend afgesproken bij de Neptunus fontein voor de Library of Congress. Daar maak ik kennis met M., waarvan ik het gevoel heb haar al te kennen na veel contact op Facebook, haar man T. en hun zoon B. 

We sluiten aan in de rij om de bibliotheek binnen te komen. Er zijn vandaag universiteit graduations en schoolgroepen dus de rij is vrij lang. Toch zijn we keurig om kwart over tien, de tijd op mijn kaartjes, binnen. 

Dit Jefferson gebouw heeft echt een "wauw" factor. Je loopt een saaie trap op en dan zie je opeens de prachtige hal. Het is grappig om die reactie bij iedereen van jong tot oud te zien. Wij lopen eerst helemaal naar boven.

Daar bewonderen we de grote leeszaal en banen ons dan een weg naar beneden. Ik vertel het een en ander over wat er langs de trappen en op de muren staat. We bekijken Thomas Jeffersons ronde bibliotheek, zien de originele Gutenberg bijbel en als laatste het kantoor van de bibliothecaris.

Het is zomers warm en vochtig, maar gelukkig is iedereen daarop gekleed. Het Hooggerechtshof staat in de steigers, maar het Capitool is al schoon. Zij gaan hier maandag een rondleiding doen, dus ik vertel over het regeringsstelsel en de buitenkant van het gebouw. 

Dan lopen we Capitol Hill af langs diverse musea en de Canadese ambassade. Helaas staat het mooie gebouw van de National Archives ook in de steigers. Het moet allemaal perfect zijn voor het 250e jubileum van het land volgend jaar. 

We steken hier over naar 7th Street en gaan even de Starbucks op de hoek binnen om wat te eten en drinken voor M. en B. te kopen. Ik kan aan T. al merken dat het lopen hem niet makkelijk afgaat. 

Seventh Street naar Chinatown is helemaal de heuvel op en de blokken hier in Washington zijn groot. Bij F. Street stel ik voor dat we richting het Witte Huis gaan lopen, want het is hun eerste dag hier en T. trekt het duidelijk niet.

Dat doen we en zoeken intussen een plek waar zij hun tas kwijt kunnen. Ze hebben om half twee een rondleiding in het Witte Huis en daar mogen alleen telefoons of papieren mee naar binnen. Via de Bounce app boekt M. een reservering voor de tas bij een kapper op L en 14th Street. 

Washington is gebouwd op heuvels en ook op 14th Street vanaf F naar L Street is het klimmen geblazen. We besluiten T. te laten rusten en M., B. en ik gaan op zoek naar de kapper. Dat is ook even zoeken, maar we vinden hem. 

Het is duidelijk een extra zakcentje voor deze mensen. De kapper doet me aan Sanford & Sons denken, ik weet niet of dat programma ooit in Nederland op tv was. Hij is er met zijn vrienden en neemt de tas aan. Gelukkig zit er niets belangrijks meer in, want hij zet de tas gewoon op een tafel ergens. 

We lopen de heuvel weer af en T. sluit zich weer bij ons aan. Ik breng ze naar de plek waar mensen met een Witte Huis rondleiding naar binnen kunnen. Daar neem ik afscheid van hen tot morgenochtend. Het was jammer dat we de hele wandeling niet konden doen, maar met dit warme weer moet je niets forceren. 

Rick is al op weg om me op te halen en kan precies waar ik wacht stoppen. Ik heb honger en we rijden meteen naar Poki DC. De poke bowl smaakt me zeer goed en ik lees een paar uur op het deck.

Dan is het tijd om ons te verkleden voor ons Kentucky Derby feestje vanavond. Ik trek mijn nieuwe paarse jurk aan en heb ook een paars "Fascinator" hoedje dat veel wordt gedragen voor de derby en bijpassende handschoenen. Rick draagt een nette broek en overhemd en heeft een zwart hoedje op.

Onze vrienden Jules en Glenn wonen vlakbij en we zijn heel benieuwd wat Jules, die bekend staat om haar mooie feestjes, er dit jaar van gemaakt heeft. Het wordt heel gezellig, ook al kennen we er maar een paar mensen. 

Het leuke van in dit gebied wonen is dat het internationaal is en mensen bepaald niet wereldvreemd zijn. Zo praten we met twee stellen, die beiden een aantal jaren in Nederland hebben gewoond. Van weer een andere vrouw zat de vader net als die van Rick bij de CIA en zij heeft als kind ook in verschillende landen in Europa gewoond.

Al kletsend en met een bordje vol van de lekkernijen op onderstaande tafel is het al gauw tijd voor de Kentucky Derby race.  Dit is de enige paardenrace, die wij ieder jaar kijken, verder hebben we niets met paardenraces. 

Voor de race begint kunnen we voor $5 een lootje trekken met een van de paarden erop. Rick en ik besluiten ieder twee lootjes te trekken. Helaas hebben onze paarden 30-1 en 40-1 kansen dus dat gaan we niet winnen. 

Het is wel erg leuk om met zoveel mensen te kijken. Natuurlijk zijn er wel winnaars en de hoofdprijs is $50. Na de race bedanken wij Jules en Glenn en gaan naar huis. Ik ben moe van de dag. 

Zondag

Het was een onrustige nacht met onweer waar Orion telkens tegen ging blaffen. Ook had ik nogal veel pijn dus ik sta opgelucht om kwart over zeven op. Soms is het bed een martelwerktuig en we hebben nog steeds hard een nieuwe matras nodig.

We maken ons klaar en gaan koffies en ontbijt halen. Daarna gaan we snel even langs de markt in het Mosaic District om paddenstoelen te kopen. Dit keer neem ik wel een bakje aardbeien mee, ze zien er te lekker uit. Het regent, maar gelukkig niet hard. 

We gaan vanaf de markt naar de stad en dan doet Rick iets wat vrijwel nooit voorkomt. Hij neemt de verkeerde afslag en in plaats van de I-66 East neemt hij de I-66 West. Het vervelende is dat hij daardoor acht kilometer moet rijden voor de volgende afslag en dan ook acht kilometer terug.

Op zich hebben we genoeg tijd, ware het niet dat mijn blaas begint te klagen. Teveel koffie waarschijnlijk, maar nu het Smithsonian Kasteel gesloten is kan ik daar niet even snel naar de wc. Dan maar dichtbij het Washington Monument. 

Er is zoals zo vaak een hardlooprace gaande in de stad, dit keer de National Women's Half Marathon. Daar zijn de straten voor afgesloten dus Rick kan me niet tot aan het monument brengen. Ik zend een berichtje aan M. dat ze me tegemoet kunnen lopen en we elkaar voor het monument zullen treffen. 

Gelukkig lukt dat allemaal goed en we beginnen de rondleiding. Gistermiddag zijn ze al naar boven geweest in het Washington Monument, maar hebben niet de geschiedenis van het ontstaan daarvan meegekregen. Ik vertel die dus als eerste. 

Daarna lopen we door naar het Tweede Wereldoorlog Monument waar de fonteinen helaas niet aanstaan. Desondanks blijft het een indrukwekkend monument. Er liggen allemaal anjers en andere bloemen bij de bronzen taferelen, de reden daarvan is ons niet duidelijk. 

We bekijken de Reflecting Pool waar Forrest Gump doorheen rende en lopen erlangs naar het Vietnam Veteranen Monument. Ondanks de race is het vrij rustig, waarschijnlijk door het weer. Maar het is droog en op zich prettig wandelweer. 

Het standbeeld van Hope, Faith en Charity (hieronder) bij de Vietnam muur

Bij de Vietnam muur liggen heel veel brieven, foto's, geverfde stenen en meer. Het is high school groepen tijd in de stad en veel daarvan doen een project waarbij ze een soldaat op de muur kiezen en daarover leren.

Het Lincoln Memorial wordt nog steeds gerenoveerd en er is geen lift naar boven. De trappen zijn teveel voor T. en hij blijft beneden wachten. B. rent de trappen op en af en M. en ik lopen via de hellingbaan naar boven. 

De monumenten rondleiding is echt mijn favoriet, want hoe vaak ik de monumenten ook zie ze vervelen nooit. Ook het imposante beeld van Lincoln is altijd weer een prachtig gezicht. 

Eenmaal weer beneden vindt T. het jammer dat er boven niet gefilmd is. Ik stel voor de videocamera naar boven te nemen en te filmen. Als een kievit (zou ik willen) loop ik de trappen op, film Lincoln en de Gettysburg speech en ga weer naar beneden. 

Alleen ben ik er niet helemaal zeker van dat ik het goed deed. Er stond namelijk telkens "OPN" en ik kon dat niet thuisbrengen. Pas als ik bijna onderaan de trap ben valt het kwartje, OPNEMEN natuurlijk! Ik ben gewend daar REC te zien staan. 

Het Koreaanse Oorlogsmonument naast het Lincoln Memorial is altijd weer mijn favoriet. Als laatste steken we over naar het Martin Luther King Jr. Memorial met in de verte het Jefferson Memorial. Dan breng ik ze naar het cafe naast het Lincoln Memorial. 

Daar nemen we afscheid. Zij gaan er lunchen en daarna naar Arlington National Cemetery. Morgen zie ik ze weer. Rick staat me aan de andere kant van de Mall bij het Vietnam Monument op te wachten. 

Net als gisteren haal ik een poke bowl van Poki DC als lunch. Rick houdt het bij een salade van Cava. Het smaakt goed na de wandeling op de Mall. 

De doos waar ik de chips e.d. voor de bezorgers in bewaar heeft opeens een groot gat in de deksel. Ook vonden we weer lege chips zakjes op de oprit en in de tuin. 

Gisteravond toen we terugkwamen van ons feestje vertelde Lorraine dat ze twee kraaien weg had zien vliegen met een zakje chips. Die vogels zijn zo slim! 

Ze hebben gewoon een gat in het deksel gepikt en zijn gaan stelen. Ik heb vanochtend een doos met een la erin besteld en zet die in elkaar. Daar past ook meer in. Hopelijk is het moeilijker voor de vogels om de zakjes daaruit te krijgen. 

Voor ons avondeten gaan we voor het eerst in heel lange tijd naar Sushi Yama. Dit restaurant is hier vlakbij, maar heel populair. We hopen dat dat op zondagavond wat minder is. 

Dat is althans zo vroeg het geval. We krijgen twee stoelen aan de sushi bar. We bestellen beiden van het sushi menu en krijgen mooi opgemaakte schalen gepresenteerd. Het is vers en lekker, misschien moeten we hier maar weer vaker heen. 

Vroeg gaan is belangrijk, want er staat als we weggaan een enorme rij te wachten. Het restaurant is dus nog steeds zo populair. De prijzen zijn dan ook beduidend lager dan bij andere Japanse restaurants in de buurt. 

En zo is dit weekend weer voorbij gevlogen. Allemaal een heel fijne week gewenst!