Adams Morgan

De laatste vakantieweek is ingegaan. Saskia heeft, nu Katja weer vertrokken is, oppaswerk te over. Om negen uur moet ze vanochtend bij de overburen aanwezig zijn. Kai verdient geld (en heeft dit jaar een verhoging gehad voor zijn lopen met Diego) door met Diego en Ranger te wandelen.

Als Rick naar zijn werk is vertrokken (ook hij vertrekt nog wat later, dan gewoonlijk), doe ik een snelle Sports Active 30 Day Challenge routine. Tijd voor meer heb ik niet en na de lange fietstocht van gisteren is het ook wel goed om iets minder te doen.

Pat en ik hebben afgesproken vandaag naar Washington te gaan. Ik zou rijden, maar Kai heeft om kwart voor drie gitaarles. Nu hij zijn rijbewijs heeft, kan hij er zelf heenrijden, maar heeft dan wel mijn van nodig. Gelukkig vindt Pat het niet erg om te rijden.

Pats vijftienjarige dochter, Katie, die ik eerder deze zomer goed heb leren kennen, komt ook mee. Ik krijg de indruk, dat dat een nogal gedwongen iets is, al ontkent Pat dat. Katie vertelt haar zus aan de telefoon, dat ze of huishoudelijke taken moest doen of mee naar Washington. Herkenbaar, die taktieken heb ik ook in mijn arsenaal om onze kinderen mee te krijgen.

Eerst stoppen we even bij Penn Camera in Tysons Corner. Pat heeft CF kaarten nodig en ik maak van de gelegenheid gebruik een nieuwe cameratas uit te zoeken. De oude is in Aruba, tijdens het galopperen op het strand, gesneuveld. Ik vind een mooie, niet zo dure, Tamrac met veel vakjes.

Door het toeristische gedeelte van Washington rijden we naar Adams Morgan. Dit is een van de meer artistieke en ethnische buurten van de stad. Ik ben er een paar keer geweest en ik heb al lange tijd de wens er te gaan fotograferen. Voor Pat is het de eerste keer in deze kleurrijke buurt.


18th Street



We parkeren in de Park at Adams Morgan parkeergarage voor $12, zo lang als we willen blijven. Er is ook betaalde parkeergelegenheid langs de straten, maar daar mag je maar twee uur staan. $12 is voor Washington een heel goede prijs, de meeste garages vragen $20 voor een dag parkeren (haalt nog niet bij het astronomische bedrag, dat wij ooit in Amsterdam moesten betalen!).

We lopen naar 18th Street op zoek naar een restaurantje om te lunchen. Vrijwel ieder pand hier is een bar of restaurant. In deze buurt kun je goed en goedkoop eten in allerlei ethnische restaurants. Van Ethiopisch tot Nepalees, Libanees tot West-Afrikaans, je kunt het hier allemaal vinden. Alleen zijn we op stap met een vijftienjarige tiener, die niet zo'n avontuurlijke eetster is.

In deze buurt is het even zoeken, voor je een "saai" Amerikaans restaurant vindt. Tot Katie's opluchting komen we "The Diner" tegen. Vreemd genoeg doet dit restaurant wat Parisiaans aan met zijn helemaal open voorkant. Nog vreemder is, dat dit restaurant geen eigen website heeft, terwijl het zeer populair is.


Katie en Pat bestellen, zoals het in een goede diner betaamt, een milk shake. Die zijn aan mij niet besteed, veel te dik (niet drinkbaar) en zoet. Ik houd het bij een Diet Coke. Er staan allerlei verschillende "grilled cheese sandwiches" (tosti's) op het menu. Ik kies de "Popeye". Heel ongewoon: de kaas is feta en natuurlijk is er heel wat spinazie en tomaat op meergranen brood. Een heel erg lekkere combinatie is het.


De service is echter langzaam en ik zit te popelen om op weg te gaan. De kleuren, die ik buiten zie, wil ik vastleggen. Al gauw heeft Katie door, dat het toch wel erg saai zal zijn voor haar. Gelukkig zijn er ook allerlei winkeltjes met sieraden en andere prulletjes om haar aandacht vast te houden.


Zoals altijd blijft Pat voornamelijk op een plek fotograferen, terwijl ik rondloop. Ik heb het geduld er niet voor om van een onderwerp tien verschillende composities te maken, al heeft een restaurant hier zeker mijn aandacht: Madam's Organ. Alles aan dat restaurant van de buitenkant is leuk, ooit moeten we er ook eens eten. Wil ik echter als "beautiful person" wel "ugly" worden??? Ha ha ha!!


We lopen eerst naar Columbia Road, waar we ons echt in een ander land wanen! Alles is in het Spaans! Bij een standje langs de kant schenkt een vrouwtje kokosnoot water in een glas voor een klant. Later zien we haar mango en papaya verkopen. Ik voel me meer in een zuidelijk gebied, dan in Washington DC!

Terug op 18th Street is er een eindeloze schat aan kleuren, lijnen en interessante mensen. Terwijl we fotograferen spreken allerlei voorbijgangers ons aan. Ze wijzen mooie plekjes om te fotograferen aan en vragen, of we journalisten zijn. Duidelijk is men erg trots op deze buurt (en terecht).


Een man vraagt mij, of ik een professionele fotografe ben. Ik antwoord, dat ik slechts een "hobbyist" ben. Daarop wordt hij helemaal enthousiast en duwt me zijn visitekaartje en een folder in handen. Verbijsterd neem ik ze aan. De man loopt verder en als ik bekijk, wat hij mij heeft overhandigd, wordt het me duidelijk, dat hij dacht, dat ik een "lobbyist" was (iemand, die van alles gedaan probeert te krijgen bij de regering). Katie en ik moeten er hartelijk om lachen, want dat is wel het laatste, dat ik ben!!!

Weer iemand anders, een "eclectisch" geklede hoogblonde dame op de hoogste hakken, die ik ooit heb gezien, wil weten of ik bij de Historical Society hoor. Volgens haar komen veel historici hier fotograferen. Ik geloof het graag.


Abstracten zijn er ook genoeg te vinden

Op een gegeven moment staan we foto's te nemen van een muurschildering, als er een straatveger langskomt. Nathan heet hij en hij wil wel even poseren. Helaas belt net op dat moment Saskia op, want Nathan is hilarisch! Hij gaat in de gekste poses staan! Ik krijg er een foto van, maar Pat een heel stel. Hij geeft zijn adres en Pat zal hem de foto's opsturen.


Toevallig staan we naast het Amsterdam falafel restaurant. Er staat, dat ze hier falafels en frietjes verkopen. De vlag is het wapen van Amsterdam en als we dichterbij komen, zie ik tot mijn verbazing "Achttiende Straat" en "eigenaren" op de bordjes staan. De namen van de eigenaren klinken echter helemaal niet Nederlands, dus nu ben ik heel nieuwsgierig!


We hebben allemaal dorst, dus besluiten hier een drankje te gaan kopen. Binnen hangen nog meer Nederlandstalige bordjes. Ik vraag de jongen achter de kassa, of de eigenaren Nederlands zijn. Zoals al verwacht is dat niet het geval, maar ze gaan wel zeker twee keer per jaar naar Amsterdam en zijn helemaal verliefd op die stad.

Terwijl we onze drankjes bestellen, komt de eigenaresse binnen. Ik word aan haar (Arianne) voorgesteld en ze vindt het hartstikke leuk even te kletsen. Zij kent nog geen Nederlands, maar haar man heeft een Nederlandse cd in hun auto, waar ze altijd naar luisteren.

Op weg naar de uitgang valt me op, dat ze "Dutch Mayo" serveren met hun frietjes. Arianne loopt net weer langs en ik merk op, dat dat zo bijzonder is! Dan zie ik ernaast een pomp voor "Peanut Sauce"! Daarnaast is er pas de Amerikaanse ketchup.

Arianne vertelt, dat hun Peanut Sauce zelfgemaakt is en dat het eerst op de Nederlandse manier was gespeld. Er kwamen echter zoveel opmerkingen, dat "saus" "sauce" zou moeten zijn, dat ze het met spijt hebben veranderd. Hier moeten Rick en ik echt eens frietjes gaan eten!

De tijd begint inmiddels te dringen. Katie moet om vijf uur aanwezig zijn voor een cheerleading training en het spitsverkeer is al begonnen. Teruglopend worden we nog opgehouden door Ray. Die heeft een levensgrote poster van Obama opgezet en probeert daar wat extra geld mee te verdienen.


Hij probeert allerhardst ons te laten poseren met de "president". Daar hebben Pat en ik echter geen zin in. Wij willen, dat hijzelf poseert met het "beeld". We betalen hem een paar dollar en beloven de foto's niet te zullen verkopen. Dan gaat hij helemaal los en laat ook nog allerlei "gratis" foto's toe. Hij is een prima verkoper, alleen jammer voor hem, dat hij zich in een minder toeristisch deel van de stad bevindt. Zo te zien zijn wij vandaag zijn enige "prooien".


Toch moet ik toegeven, dat juist al deze interacties met de mensen uit de buurt, dit uitje zo bijzonder maakt. De vriendelijke man met tulband om, die, net als Nathan, de straten schoonhoudt en mij de mooie fotografieplekjes aanwees. De Afrikaanse winkelier, die Katie voor een habbekrats een ringetje en een paar armbandjes verkocht.

En zo ontmoeten we nog veel meer mensen, net zo kleurrijk als hun buurt. Ik fotografeer ze niet veel, want daar zijn ze vaak niet van gediend, maar ze geven een menselijk uiterlijk aan deze mooie architectuur.

Omdat we met zijn drieen zijn, mogen we op de terugweg van de HOV (High Occupency Vehicle) I-66 gebruik maken. Dit maakt een enorm verschil! Zonder oponthoud komen we weer in Vienna aan, ruim op tijd voor Katie's training.

Pat zet mij thuis af en binnen tref ik Saskia met vier vriendinnen en onze buurjongen Cameron aan. Op zich vind ik dat prima, maar het is wel opvallend, hoe vaak ons huis het verzamelpunt is. Ik vraag me af, of andere ouders gewoon niet zoveel kinderen in hun huis dulden.

Als ze gaan gillen en vervelend doen, bonjour ik ze naar buiten. Nog geen kwartier later zijn ze weer binnen! Met gillen en al, dus ik erger me, want ik ben moe. Ik stel voor, dat ze naar het huis van een van de anderen gaan, maar na overleg wordt besluiten dan maar zo stil mogelijk te zijn.

Van mijn buurvrouw Jeanne, die de moeder van een van de kinderen is, weet ik, dat ze zo'n groepje niet binnen duldt. Hetzelfde geldt voor Aoife's moeder. Aan de ene kant vind ik het fijn, dat ze ons huis als een veilige haven zien (de ouders ook). Aan de andere kant wil ik ook weleens gewoon zonder een of meerdere "vreemde" kinderen in mijn huis zijn.

Met zo'n sociaal kind als Saskia komt dat weinig voor. Ik weet echter ook, dat ze, voor we het weten, naar college zal gaan. Liever hier thuis, dus, dan altijd bij anderen, dat ook wel weer. Lekker besluiteloos ben ik dus over dit geval.

Voor het avondeten ga ik nog even buiten zitten. Het is echter best wel koel en ik ril al gauw. Nederlanders zullen lachen, want het is 23 graden, maar als je meer dan dertig graden gewend bent, is dat echt koel!

Rick en ik zijn allebei moe. We bestellen pizza van Pizza Hut, of liever "The Hut", zoals nu op hun dozen staat. Hun dunne korst met allerlei groentes vind ik erg lekker.

Pat en ik hebben besloten dit (school)jaar de diverse buurten van Washington (althans de veilige kant van de stad) te gaan verkennen. Dat betekent het hele westen van het District of Columbia. We hebben nog wat te gaan. Toeristen onderschatten deze stad en blijven voornamelijk in het gedeelte met de monumenten. Het echte Washington vind je echter in een van de buurten, waaronder Adams Morgan.

Mount Vernon Trail

Zaterdag

Op sommige dagen kan ik mezelf er maar niet toe zetten om te beginnen met sporten. Ik weet echter ook, dat als ik het niet doe, ik me daar de hele dag niet lekker over voel. Een soort vreemd schuldgevoel geeft het dan en vaak ook meer spierpijn naarmate de dag vordert.

Nu heb ik daar een tijdje geleden een oplossing voor gevonden. Ik laat mezelf toe er na tien minuten mee op te houden, als ik dan nog steeds echt geen zin heb. Negen van de tien keer blijf ik na die tien minuten gewoon doorgaan. Zo ook vandaag, ik doe een Sports Active "30 Day Challenge" routine en daarna nog een "benen en longen". Na afloop voel ik me mentaal en fysiek een stuk beter.

De dag begon grijs en grauw, maar tegen het einde van de ochtend klaart het, geheel tegen het weerbericht in, helemaal op. Rick, Saskia en ik halen bij Starbucks (voor mij, ik vind hun mozzarella met pesto sandwich heerlijk) en Chipotle (voor de andere twee) in Vienna lunch en nuttigen die op het terrasje daar.

Met zulk heerlijk weer moet ik gewoon naar het zwembad! Dat is nog maar iets meer, dan een week, geopend en voor volgende week worden koelere temperaturen voorspeld. Nu grijp ik mijn kans, dus. Als ik mijn twintig baantjes zwem, zie ik, dat Chris, een van mijn overbuurvrouwen, er ook is.

Haar oudste is net voor het eerst naar college vertrokken, dus als ik haar vraag, hoe het ermee gaat, verwacht ik een verhaal daarover. Chris antwoordt: "Helemaal niet goed!". Dat doet me schrikken! Het gaat niet over haar oudste, maar haar schoonouders.

Haar schoonouders van 81 en 85 zijn vorige week door een dronken bestuurder aangereden. Het was vier uur 's middags, dus klaarlichte dag. Hij dwaalde in hun baan en reed hen frontaal aan. Hij reed in een Suburban (grote SUV) en zij in een Honda Accord.

De dronkenlap kwam er met een bloedneus vanaf en haar schoonouders vechten voor hun leven in het ziekenhuis. De luchtzakken hebben hun leven gered, maar haar schoonmoeder vooral heeft vrijwel ieder bot in haar lichaam gebroken en al een aantal operaties moeten ondergaan. Beiden hebben ze alle ribben gebroken. Hun levens zullen, mochten ze al ooit weer lopen of op zichzelf kunnen wonen, nooit weer hetzelfde zijn.

Het ergste vindt Chris nog, dat dit de derde keer was, dat deze figuur een ongeluk door alcohol heeft veroorzaakt! Zij en haar man zijn razend, maar kunnen niets met die woede. Echt verschrikkelijk! Het is toch onvoorstelbaar, dat zo'n persoon nog een rijbewijs heeft? Ik weet echt niet, wat ik kan zeggen, om te troosten, het is te naar voor woorden.

De kinderen gaan vanavond allebei bij vrienden eten, dus hebben Rick en ik de kans er samen op uit te gaan. Al een tijdje wil ik graag de film "The Time Traveler's Wife" zien. Het boek vond ik fantastisch. Rick denkt mij gewoon een plezier te doen door mee te gaan, maar is blij verrast door het verhaal, wat geen zoetsappig "boy meets girl and they live happily ever after" geheel is.

Afgaand op Ricks reacties, die niet gebaseerd zijn op vergelijkingen met het boek, is men geslaagd er een goed verhaal van te maken. De film haalt de hoogtepunten uit het boek en laat belangrijke passages achterwege, maar het zou ook veel te lang worden om het hele boek te verfilmen. Ik was erg benieuwd, hoe ze er op het witte doek een geloofwaardig verhaal van zouden maken, en wat ons betreft is dat prima gelukt.

Na afloop gaan we een hapje eten bij Gordon Biersch beneden in Tysons Corner mall. Rick heeft net een speciale Stein Club kaart van ze gekregen, die hij in wil wijden. Hij krijgt zijn eigen speciale bierpul vol met hun bier ervoor.

Het eten is, zoals altijd bij dit zeer redelijk geprijsde restaurant, erg goed. Mijn filet mignon medaillons met in gorgonzola gebakken aardappeltjes en een boontjes, paprika en champignons melange komt perfect klaargemaakt. Ook Rick smult van zijn garnalen taco's. Beide gerechten kosten rond de $20, echt goedkoop voor deze kwaliteit.

We gaan aan de vroege kant naar bed, want we willen morgen redelijk vroeg op.

Zondag

Tot mijn verbazing staat Rick net na achten al naast zijn bed! Ik heb om negen uur met Jan afgesproken om te gaan fietsen, dus blijf nog even liggen. Als ik beneden kom is Rick weg. Dat kan alleen maar een lekker Starbucks ontbijtje betekenen straks!

Inderdaad komt Rick even later met een ijskoffie voor mij en een latte voor hem en ontbijtsandwiches thuis. Het is heerlijk weer, dus we genieten er buiten op het deck van.

Het oorspronkelijke plan voor vandaag was, dat Janet en ik een stuk zouden gaan fietsen en dan de mannen voor de lunch zouden ontmoeten. Dat kan helaas geen doorgang vinden, want Paul moet vanochtend onverwacht naar zijn werk. We stellen dat uitje dus even uit tot volgende zaterdag.

Na het ontbijt laden Jan en ik onze fietsen op haar auto. Dat de mannen niet kunnen komen, wil niet zeggen, dat wij niet kunnen gaan, natuurlijk. Dit keer parkeren we bij dichtbij het vliegveld op de grote parkeerplaats van Gravelly Point. Het is er druk, maar we vinden met gemak een plek.

Ons doel is om helemaal naar Mount Vernon te rijden, zo'n 23 kilometer verderop. Dit deel van het Mount Vernon Trail, na Alexandria, heb ik nog nooit gereden. Ik ben dus erg benieuwd!


Beschilderde panelen onttrekken de minder mooie delen van Alexandria aan het oog.

Het wordt werkelijk een prachtige rit! Dit pad is heel goed onderhouden. Afwisselend rijden we op een houten "boardwalk" en op asfalt. We komen door moerassen en het pad loopt dan weer vlak langs de Potomac rivier met prachtige uitzichten en daarna weer door het bos.

Dit gedeelte is minder druk, dan het gedeelte, dat we vorige week reden. Waarschijnlijk, omdat dat dichter bij de stad ligt. Slechts ongeveer een kilometer van het pad loopt door een buurt, de rest is alleen voor niet gemotoriseerd verkeer.

Wel valt het ons op, dat het heel veel heuvel op gaat! Mount Vernon, het landgoed van George Washington, ligt ook flink boven de rivier. George Washington gebruikte dit pad al om naar Alexandria te gaan. Hij wist het plekje wel te vinden, want de uitzichten zijn schitterend.


Voor Jan is het alweer vele jaren geleden, dat ze Mount Vernon heeft bezocht. Ze staat versteld, hoe het is uitgebreid. Vandaag hebben we geen tijd om naar binnen te gaan, dus ze neemt zich voor binnenkort met Paul hier terug te keren. Dit is pas het tweede (school)jaar, dat zij hun weekenden gevrijwaard hebben van allerlei sport- en muziekverplichtingen van hun kinderen. Nu hebben ze weer tijd het gebied te verkennen (alleen is Paul niet zo ondernemend, dus is Jan blij mij te hebben, ha ha!).

De terugweg gaat vele malen sneller, want die loopt voor het grootste gedeelte heuvel af. Wij hebben het pad dus in de juiste richting genomen, want je wilt aan het einde van een lange tocht niet al die heuvels op!

In Alexandria strijken we neer op het terrasje van de Fish Market. Dit restaurant is er al zolang ik hier kom en serveert zonder uitzondering lekkere gerechten voor weinig geld. Janet en ik bestellen een Annie May's Seafood Salad voor $9,99. We krijgen een enorm bord met heerlijke garnalensalade, groentes, meloen en aardbeien. Het is bijna te veel om op te kunnen!


Intussen vermaken we ons met mensen kijken. Kennelijk is er een conventie van vrouwen van de Red Hat Society hier, want we zien de meest uitzonderlijk geklede oudere dames met rode hoeden op (net zie ik op de website, dat er inderdaad meer dan 800 Red Hatters hier in DC zijn)! Een van hen, flink gezet, draagt een t-shirt, waarop staat: "This body is still hot, it just comes in flashes". Humor hebben ze zeker!

Na die heerlijke lunch zijn de overgebleven vijf mijl terug naar de auto gauw afgelegd. Alles bij elkaar hebben we vandaag 29,1 mijl gefietst (bijna 47 kilometer). Dat is wel het verst, dat ik ooit heb gefietst op een dag, volgens mij. Het voelde, ondanks de heuvels, niet zo ver, omdat er onderweg zoveel te zien was!

Thuis tref ik Rick hard werkend aan een project in de tuin aan. Hij repareert een apparaatje, dat het aanvoelt, als er iemand onze oprit oprijdt. Voorheen piepte dat ding constant, om gek van te worden. Echt blij met deze onderneming ben ik dus niet. Rick belooft het snel te veranderen, zodat het minder ergerlijk is. Het zal me benieuwen.

Mijn broer uit Nederland belt en ik heb alweer maanden niet met hem gesproken. Gelukkig gaat alles prima met hen. Zo heb ik dit weekend met beide broers gesproken, want de "Canadese" belde gisteren. Nu zuslief nog, die ik maar niet te pakken kan krijgen na haar vakantie, en ik ben weer bijgekletst over het reilen en zeilen van mijn brusjes.

Katja komt ook enthousiast op MSN: ze heeft een baantje gevonden. Ze gaat ongeveer achttien uur per week in een van de dining halls bij Virginia Tech werken. Ze verdient er nog lekker mee ook, helemaal goed.

Na het avondeten van zalmkabobs van de plaatselijke mediterraan (die heerlijk zijn!)blijven Rick en ik op het deck zitten. De temperatuur voelt bijna herfstachtig aan en voor morgen worden veel koelere temperaturen voorspeld. Wel goed voor de plannen, die Pat en ik hebben.

PS: Geen nieuwe luizen of neten zijn, na heel veel kammen, ontdekt. De hoop is dus, dat we daar vanaf zijn.

Kriebel de kriebel!

Het begon gisteravond vlak voor het naar bed gaan al. Saskia vond, na regelmatig klagen over kriebel op haar hoofd en veel kammen de afgelopen dagen, een stel luizen in haar haar. Vriendinnen van haar, waar ze logeerpartijen mee heeft gehad, zweren bij hoog en laag, dat zij nu luisvrij zijn, maar ik heb zo mijn bedenkingen.

Te moe om verder nog wat te doen, laat ik Saskia gewoon in haar bed slapen. Vandaag is dus luisopruimdag. Hoera, maar niet heus! Ik heb zelf ook heel wat kriebel, dus haal de kam ook uitgebreid door mijn eigen haar. Ik vind een haar met een neet eraan, of althans, dat denk ik, maar verder niets.

De kinderen slapen uit en ik bel Christine eens op voor een lang gesprek. Met de laptopperikelen en nu de luizen en het grijze weer van vandaag, mis ik opeens onze lange wandelingen, waarbij we gewoon lekker elkaars klankborden waren, enorm!

Grappig genoeg heeft Christine een soortgelijke dag en zou zo graag willen, dat ik dichterbij was. In haar nieuwbouw buurt zijn allerlei problemen en wandelen met de buurvrouw vindt ze nu even niets, want die is veel te negatief en ze heeft geen zin daar een uur naar te luisteren. Waren er maar geen twaalf uur rijden tussen ons in afstand!!!

We kletsen zeker een uur helemaal bij en plannen ook al een beetje voor ons reisje samen in november. Daarna gaan we allebei aan de Sports Active. Ik doe een van de 30 Day Challenge routines en vind dat voor vandaag genoeg.

Inmiddels is Saskia wakker en ik kam nog eens met de Licemeister door haar haar. Die kam komt van de National Pediculosis Association (pediculosis is de mooie naam voor hoofdluis), die een heel informatieve website onderhoudt. Twee luizen is de "oogst", maar geen neten, zo vreemd.

Met Saskia's (allerminst spontane) hulp haal ik haar bed af. Ik doe de vele pluche dieren daarop in een plastic zak, die zijn voor een week verbannen. De rest wordt gewassen of gaat een half uur in de droogtrommel op aanraden van NPA. Verder zet ik, alweer op aanraden van de Association, Saskia aan de stofzuiger en draag haar op haar kamer van top tot teen te stofzuigen.

Omdat ik ook een neet in mijn haar heb gevonden, haal ik ons bed ook af. Verder stofzuig ik onze matras en kamer en de family room beneden. Overal, waar het hoofd van degene met luizen is geweest, zegt de website. Gelukkig is dat niet op zoveel plaatsen.

Buiten onweert en giet het, dat het een lieve lust is, dus veel anders hadden we vandaag toch niet kunnen doen. De keer, dat Katja luizen had, was er een zware sneeuwstorm, met Saskia komt de hemel naar beneden. Hoe passend.

Voor vanavond had Saskia een logeerpartij met Kaylee en Alexandra hier geregeld. Die wil ze nog door laten gaan, maar Rick vooral is fel tegen. Ik weet, dat een hard "Nee" alleen maar protest en boosheid oproept, dus ik stel voor, dat we nog een keer kammen. Is er geen luis, dan kan de logeerpartij doorgaan, anders toch echt niet. De luis werkt mee, want hij laat zijn zes pootjes zien. Saskia weet, dat ze dit gevecht verloren heeft en levert geen verder protest.

Na de lunch bel ik Pat op. Ik heb behoefte aan contact met mijn vriendinnen. Ook zij wilde mij al bellen en we maken plannen voor de komende weken. Pats oudste dochter studeert nu in Colorado en het afscheid was ook voor haar moeilijk, natuurlijk.

Toch heeft zij dezelfde reactie, als ik: zodra we zien, dat onze dochters het fijn hebben, is het voor ons ook goed. Al zijn Rick en ik nu wel weer bezorgd, want twee Virginia Tech studenten zijn deze week vermoord aangetroffen bij de ingang van het bos, waar Katja en haar vrienden ook graag heen gaan.

De moordenaar is nog niet gevonden, dus we hebben Katja op het hart gedrukt niet naar afgelegen plekken te gaan. Het is toch te gek, daar! Denk je een onschuldig klein stadje te hebben, gebeuren er drie jaar achter elkaar zulke gruwelijke dingen!

Tussen al het wassen en schoonmaken vind ik nog even tijd om buiten op het deck wat te lezen. Saskia moet aan het einde van de middag naar de chiropractor, voor het eerst sinds onze vakantie in Aruba. Ze had gisteren wat hoofdpijn, maar verder heb ik haar er de afgelopen weken niet over gehoord. Het zal me benieuwen of het met de spanningen van school weer erger wordt.

De laatste kambeurt, voor Saskia naar de Mary Kay party van Aoife gaat, is schoon. Hopelijk hebben we nu het ergste gehad! Bij komende logeerpartijen wil ik in ieder geval, dat Saskia niet vlak naast een ander meisje ligt. Ik ben niet zo'n fan van al die overnachtingen met elkaar, juist door dit soort dingen, maar voor Saskia zijn die heel belangrijk. Dat snappen Rick en ik ook weer wel.

Rick komt mij uit de luizenhel redden (weet iemand het Nederlandse woord voor "purgatory"?). We proberen een nieuw restaurantje in het centrum van Vienna uit: Maple Ave Restaurant. De naam is heel simpel en voorheen werd dit pand bezet door een Tex-Mex en een Salvadoriaans restaurant (die laatste hebben wij nooit bezocht). We zijn dus niet zeker, of dit wat is.

Het is een heel klein restaurant en het is druk. Wij hebben geluk, dat er net een stel vertrekt en krijgen meteen een tafeltje. Online had ik het menu al bekeken en er zijn een paar "specials". Het klinkt allemaal erg lekker!

De service is heel attent en de serveersters luisteren echt naar commentaar, zodat er verbeteringen kunnen worden gemaakt. Qua eten is er niets aan te merken, behalve, dat de "small plates" zo groot zijn, dat ze gedeeld kunnen worden.

Mijn kip, komkommer en agar-agar salade is heerlijk! Rick heeft de Spaanse dumplings als vooraf, ik heb die als deel van mijn hoofdmaaltijd, want ik heb drie "small plates" besteld. Het restaurant zorgt er dus, beter dan anderen, voor, dat wij gelijktijdig eten.

We smullen, het moet gezegd! En de service is goed, de ambiance gezellig, een aanrader! Rick wil nog dessert en kiest een chocolade "cake" met room en ijs. Ik neem een paar happen en het is alweer heerlijk. Weer een goed restaurant vlakbij ons, ik hoop, dat ze het goed gaan doen!

Relaxen in West-Virginia

Na een paar dagen rust is het weer eens tijd iets leuks te ondernemen met Kai en Saskia. In overleg met hen is de keuze op "tubing" (de rivier afdrijven op een rubberband) in de Shenandoah rivier gevallen. Dat hebben we nog nooit gedaan, dus dat lijkt ons een leuk avontuur. Gisteren heb ik een reservering voor half twee gemaakt bij River Riders in Millville, West Virginia, dichtbij Harpers Ferry.

Behalve wat rek- en strekoefeningen om mijn spieren te "wekken", besluit ik vanochtend niet te sporten. In alle rust eet ik ontbijt en drink een paar koppen koffie. Daarna maak ik Kai en Saskia wakker, want we moeten voor half elf op pad.

River Riders heeft een handig lijstje van mee te brengen dingen op hun website staan. Natuurlijk badpakken en baddoeken en droge kleding voor naderhand, maar ook zijn waterschoenen of sandalen verplicht. Blote voeten of slippers mogen niet, goed om te weten! Verder raden ze een waterdicht doosje aan om je autosleutel in mee te nemen. Daarvan hebben we er genoeg uit Aruba.

In hun email gisteren hebben ze ook de formulieren, die hen vrijwaren mocht er iets gebeuren, meegezonden om te ondertekenen. Verder neem ik mijn kleine cameraatje mee in zijn onderwaterhoes. We zijn er klaar voor en keurig om half elf rijden we weg.

Harpers Ferry is hier maar 48 mijl vandaan, maar slechts ongeveer de helft daarvan is snelweg. Na via de tolweg gaan we bij het vliegveld Dulles de Dulles Greenway op. Ook dit is een tolweg, die maar weinig wordt gebruikt. Het is een prachtige weg en je mag er 65 mijl per uur, dus we schieten lekker op.

Na Leesburg wordt de route ronduit mooi langs Virginia byways. We rijden over glooiende heuvels door pittoreske plaatsjes, waaronder Hillsboro. Langs de weg staan kraampjes met fruit en groente en plaatselijke honing. Om de zoveel kilometer passeren we een bordje met een druiventros erop, aanduidend, dat hier een wijngaard ligt, waar je kunt proeven en een rondleiding kunt krijgen.


Hillsboro



De kinderen genieten ook en luisteren naar hun muziek op de satelietradio. Het is goed om er zo met zijn drieen op uit te gaan, daar ben ik van overtuigd. Voor we het weten zien het bord "West Virginia, Wild and Wonderful" langs de weg staan. Iedere keer, als we deze staat bezoeken, schiet het me door mijn hoofd, dat dit ook Virginia zou zijn, als de Burgeroorlog niet had plaatsgevonden. Wat een enorme staat zou Virginia dan geweest zijn!

We zoeken het gebouw van de River Riders op, zodat ik weet, waar we moeten zijn. Het ligt tegenover het Allstadt House and Ordinary, dat uit 1790 stamt. Lang leve internet, want thuis lees ik erover en leer, wat een "Ordinary" is.

Het is kwart voor twaalf en we moeten hier pas om half een zijn. Gisteren heb ik gevraagd naar lunchmogelijkheden en werd mij Charles Town, vijf mijl verderop, aangeraden.

In ons gebied wordt er heel veel reclame gemaakt voor Charles Town. Dit is namelijk de dichtstbijzijnde plaats, waar gegokt mag worden. "Charles Town Races and Slots" is een vaak gehoorde jingle op tv en de radio. Kennissen van ons gaan er regelmatig een dagje heen. Het is ook maar een uurtje weg, ik had geen idee, dat het zo dichtbij was! Wie weet gaan Rick en ik ook ooit een gokje wagen.

De kinderen willen lunch van Wendy's en ik kies een Subway hamsandwich. We nemen onze tijd, want zo te zien was er bij de River Riders weinig te beleven.

Keurig om half een parkeren we op hun grote parkeerplaats. Er staan veel auto's geparkeerd, maar we zien maar een paar andere mensen. Binnen overhandig ik de getekende formulieren. Alles is in orde, gelukkig.

We kunnen kiezen uit drie verschillende banden. Gisteren had ik de goedkoopste, de gewone zwarte band, gereserveerd. De banden hangen aan het plafond en een blik op de zwarte zegt ons, dat die er niet zo comfortabel uitziet. De leuke oranje met hendels kost $5 per persoon meer. Dat heb ik er wel voor over.

Waarom we een uur van tevoren aanwezig moesten zijn, is ons een raadsel. Voortaan weet ik, dat dat alleen voor drukke weekenden geldt. We moeten nog een half uur wachten op de veiligheidsvideo. We laten alles, wat droog moet blijven, in de van, wat betekent, dat Saskia en ik in onze bikini zitten.

Langzaam druppelen de andere "tubers" binnen. Een moeder met haar zoontje, beiden volledig gekleed in een t-shirt, korte broek en sportschoenen. Een vader met zijn kleine zoon, ook volledig gekleed. Een paar stelletjes, idem en een Aziatisch gezin (ik gok maar niet welke taal ze spreken), die helemaal van top tot teen bedekt zijn. Saskia en ik voelen ons dus zeer bloot en zijn blij met het zwemvest, dat we allemaal aan moeten doen!

De video gaat voornamelijk over witwater raften, dat geen van ons gaat doen. Er wordt gewaarschuwd voor van alles en nog wat, dat mis kan gaan. Saskia wordt wat wit om de neus, maar ik verzeker haar, dat wij zulk wild water niet tegen zullen komen!

Een schoolbus staat klaar om ons naar de rivier te brengen. Onderweg laat de chauffeuse zien, waar we het water weer uitmoeten om de bus terug te nemen. We mogen tot half zes zo vaak we willen de rivier afzakken. De chauffeur zal ons dan telkens weer naar het beginpunt brengen.

Bij het beginpunt krijgen we onze bestelde banden aangereikt. De Aziatische familie heeft de "luxe" banden, die net een stoel zijn, zonder opening in het midden. Toch zie ik sommigen van hen later in het water. Het is ook wel erg warm om droog te blijven! De rest heeft standaard banden, het valt me op, dat niemand de "discount" zwarte banden heeft.

Via een klein trapje en dan wat moeilijke rotsen (het moeilijkste gedeelte van de hele rit!) gaan we de rivier in. De luchttemperatuur is dertig graden (85 F) en het water is 27 graden (80 F), heel erg lekker, dus! Ik ga op mijn band liggen en geniet!

In het eerste gedeelte is de rivier wat nauwer en we komen door twee "Class 1" versnellingen. Leuk! Daarna komen we in het brede gedeelte terecht en is de stroming zeer langzaam. Vrijwel overal kun je staan, er zijn maar een paar plekken, waar dat niet het geval is.

Langs de kant zien we blauwe reigers vissen en ik zie een visarend neerstrijken in een boom vlakbij. Hij blijft ons een tijdje gadeslaan en vliegt dan weer op. De kinderen hebben lol samen en ik dobber en mijmer en dobber en mijmer. Al te gauw komt de River Riders band, die als teken van einde rit aan een boom hangt, in zicht.

Al halverwege de rivier hebben we besloten nog eens te gaan. De tweede keer zijn we maar met ons zevenen. Alleen de vader en zoon en moeder en zoon gaan ook nog een keer. De tweede keer is minstens zo leuk. Kai en Saskia lachen wat af samen. Ik ben zo ontspannen, dat ik een paar keer mijn ogen dichtdoe. Dit is het leven: mooie natuur, water, kinderen, die genieten, en complete ontspanning.

Hardnekkig proberen we te voorkomen, dat we bij het uitstappunt aankomen, maar natuurlijk is het op een gegeven moment tijd uit het water te gaan. Kai en ik willen nog wel een keer, maar Saskia heeft hoofdpijn (van de honger, want ze heeft nauwelijks lunch gegeten), dus we forceren het maar niet.


Hier straalt de lol toch vanaf?

Terug bij het hoofdgebouw kopen we drankjes en snacks. Saskia krijgt ook wat Tylenol van het meisje achter de kassa, heel lief. Kai en ik doen bovendien in de verkleedkamers droge kleding aan. Saskia blijft in haar bikini. Ik moet zeggen, dat het echt een professionele organisatie is, dit. De kinderen hebben al laten weten, dat ze nu whitewater willen doen, dus dat is voor de volgende keer.

Op de terugweg rijden we even door het plaatsje Harpers Ferry. Hier ben ik, toen we pas naar de VS verhuisd waren, een keer geweest, dus ik herinner me er niets van. Het is een erg leuk plaatsje en een National Historic Park, dat ik graag nog eens ga bezoeken.


Harpers Ferry



De GPS zendt ons een andere weg terug naar huis door de heuvels van West Virginia. Heel mooi is het! "Wild and wonderful" is een terechte slogan. Opeens zien we het grote "Welcome to Virginia" bord met het Cardinaal vogeltje en Dogwood bloempje opdoemen. Gelukkig ook een benzinestation, want het DRAAKJE heeft dorst. Vol gooi ik hem niet, want de benzine is tot mijn verbazing een stuk duurder hier, dan bij ons!

Op de heenweg heeft Saskia in Hillsboro een kraampje gezien met "pies" (vlaaien is de beste vertaling, die ik me kan bedenken, maar niet helemaal hetzelfde). Die blijken niet zo bijzonder, maar Kai ziet er pinda granola, waar we een zak van kopen. Ik vind dit soort kraampjes altijd erg leuk, lokale boeren, die hun waar verkopen. Als het aan mij lag, stopten we er veel vaker.

Voor we het weten rijden we weer op de Dulles Greenway. Naar Leesburg toe is die redelijk druk (niets vergeleken bij de files elders op de snelwegen), maar aan onze kant is hij helemaal leeg! Geen auto voor ons of achter ons, dat is bijzonder te noemen in dit gebied!

Als we bijna thuis zijn, belt Rick. Hij is langs Richards Computer geweest en heeft geen goed nieuws. Volgens Patrick, waarmee ik al die tijd heb gesproken, heeft die al sinds ons eerste telefoongesprek na de vakantie gezegd, dat HP hen niet meer toelaat persoonlijke computers onder garantie te maken. Bij het horen daarvan ontplof ik echt!!!

Het komt nu voor alsof ik een idioot ben, die maar door bleef zagen over de garantie. Terwijl Patrick er gisteren nog van overtuigd was, dat zij het werk konden doen, alleen was er iets mis aan de kant van HP. Ik heb echt zin om flink te gaan gillen!!! Wat een rotzak en leugenaar is dat!

Als hij dat, zogenaamd, al zolang wist, waarom heb ik dan twee weken geleden de laptop al niet naar HP gestuurd??? En Rick gelooft hem nog half ook, ik zou hem verkeerd begrepen hebben. Dacht het toch niet!!! Daar gaat een boze brief naar Richards binnenkort, want zo iemand lijkt me geen goede advertentie voor een dergelijk klein bedrijf.

Enfin, ik probeer er mijn heerlijke, ontspannen dag niet door te laten bederven. De laptop zal nu naar HP gestuurd moeten worden, dus ik kijk nog tegen zeker een maand zonder aan. Het ergste vind ik het voor mijn fotografie. Het betekent geen cursus, geen software om het te bewerken en meer. Als (en mijn oma zei terecht altijd "As is verbrande turf") ik hem meteen op 31 juli had opgestuurd, had ik hem nu al bijna terug. Argh!!!

In commentaren op mijn vorige blog schreven sommigen, dat ze zich niet zo hadden kunnen beheersen. Als ik die Patrick nu voor me had, kan ik een ieder verzekeren, dat die niet fijn naar huis zou gaan. Ik heb er geen goed woord voor over!

Rick heeft echter gelijk, ik heb de stress niet nodig, dus probeer het ontspannen gevoel van eerder vandaag terug te krijgen. Mijn plan is om bij Whole Foods avondeten halen, maar Rick heeft al mijn favoriete vegetarische eten van Sunflower opgehaald: moo shi rolls en General Tso's surprise (de tofu smaakt echt als kip, maar dan perfect).

Rick en de kinderen halen McDonald's en een "pie" (vlaai) bij Pie Gourmet. Voor Kai en Saskia is dat het perfecte einde van een heerlijke dag. Voor mij ook, ik heb genoten van hun gezelschap en het drijven op de rivier. Mijn (en Ricks ook) grootste wens is ooit een huis aan het water te hebben. Ook langs de Shenandoah zagen we dat, heerlijk om gewoon met je eigen band in de rivier te gaan drijven!

Nog steeds mijn eigen laptop niet

Opeens mis ik het hardlopen enorm en heb de laatste paar weken minder last van mijn rechtervoet. Ik besluit dus de stoute schoenen aan te trekken. Dat zijn niet mijn Brooks hardloopschoenen, waardoor ik, volgens mij, de pijnen kreeg, maar mijn oude trail hardloopschoenen, die als een handschoen om mijn voeten zitten.

Omdat ik precies weet, hoe ver dat is, loop ik het geijkte rondje van 3,5 mijl door de buurt. Cosmo gaat ook mee, al heeft hij daar in het begin geen zin in. Halverwege pas komen we in "hondengebied" en wordt hij enthousiast en loopt voor mij uit. Zodra de kinderen terug naar school gaan, ga ik hem weer op natuurwandelingen meenemen.

Zonder voetklachten volbreng ik de vijf kilometer. Weliswaar in 35 minuten, maar ik ben al blij, dat het lukte! Nu is mijn dilemma wel, welke schoenen het beste zijn. De trailschoenen zitten lekker, maar zijn uitgelopen en iets te klein aan mijn linkervoet. Voor vijf kilometer zijn ze prima, maar niet voor tien mijl. De Brooks schoenen wil ik niet meer aan en mijn Nike Pegasus zijn ook uitgelopen. Schoenen zijn zo duur, dat ik niet een paar paar wil kopen om te kijken, wat het beste werkt. De enige officiele hardloopwinkel in de buurt is waar ik, na veel proberen, de Brooks heb gekocht. Hm.

Sinds ik vorige week het hele gedoe met de garantie van HP heb gehad, heb ik niets meer van Richards Computer over mijn laptop gehoord. De laptop, waar ik nu op werk, is oud, langzaam en doet vreemd in Outlook, zodat email lezen en sturen moeilijk gaat. Ik bel Richards Computer maar weer eens om te vragen hoe het ermee staat.

Volgens mij heb ik daar een heel laks figuur getroffen! Ik vraag hem, hoe het ermee staat, en hij antwoordt doodleuk, dat hij nog steeds geen authorizatie van HP heeft om de computer te maken. Ik vraag me toch af, wanneer hij mij daarvan op de hoogte ging stellen??? Nu moet ik, volgens hem, weer HP opbellen om te vragen hoe en wat. Waarom zij zelf geen directe lijn naar de bedrijven, waarvoor ze officieel reparatiecentrum zijn, hebben, is me een raadsel!

Maar goed, ik bel weer, inwendig kokend, 1 800-HP INVENT op en wordt minstens een half uur op "hold" gezet. Dan krijg ik gelukkig iemand aan de lijn, die klinkt, alsof hij weet, waarover hij praat. De garantie is helemaal in orde en Richards zou dat ook moeten zien. Hij vraagt, waarom ik mijn laptop niet direct naar HP heb gestuurd. Tja, hindsight is 20/20, gewoonlijk duurt dat dan zes weken, terwijl het via dit reparatiecentrum binnen de week zou moeten (daar betaal je dan ook voor). Nu zijn vier van die zes weken al om, zonder, dat ik mijn laptop terugheb!

Onmiddellijk bel ik Patrick bij Richards terug, die belooft me "meteen" te zullen laten weten, of het nu werkt. Dat "meteen" ken ik zo langzamerhand en een van mijn belangrijke vitamines zijn op, dus ik ga (oh, wat een straf) gauw even naar Whole Foods. Daar zie ik, dat ze hun lekkere gazpacho weer hebben, dus neem die mee voor een gezonde snack.

Thuis zie ik inderdaad, dat Patrick nog niet heeft teruggebeld. Ik ga op het deck lunch eten en een tijdschrift lezen en dan gaat de telefoon eindelijk. Patrick heeft er kennelijk zo lang over moeten doen om uit te vinden, dat alles aan hun eind nog steeds niet werkt. Ik vind zijn service (andere keren heb ik wel prima service gekregen bij Richards) werkelijk erbarmelijk! Ook is er, volgens hem, niets, dat hij eraan kan doen, ik moet weer HP bellen en hen zover krijgen, dat ze hem opbellen!

Het is, dat ik uit ervaring weet, dat het geen nut heeft om boos te worden aan de telefoon, maar ik moet mezelf erg in bedwang houden! Hij wil straks zijn gewone "labor" tarief om mijn laptop te maken en doet geen fluit om me te helpen!!! Enfin, alweer toets ik 800-HP INVENT in, alweer moet ik een half uur wachten, tot er iemand aan de lijn komt.

Dit keer heb ik minder geluk. Ze heeft geen idee, waar ik het over heb, en zegt me door te vinden naar de afdeling, die mijn model laptop verkoopt. Ik probeer haar aan het verstand te peuteren, dat die me niet zullen kunnen helpen, maar ze staat erop.

Inderdaad weet degene, die op die afdeling de telefoon opneemt, al helemaal niet, waar ik het over heb. Zij verbindt me door naar een of andere vage afdeling, die niet eens echt bij HP hoort. Zucht!!! Inmiddels zijn we meer dan een uur verder en, je raadt het al, word ik terugverbonden met tech support, waar ik begon. Weer een half uur op hold met een vervelende, zich honderd keer herhalende, HP reclameboodschap.

Het huilen staat me nader, dan het lachen. Ik wil zo graag mijn laptop terug en als het zo doorgaat, zal ik hem toch op moeten sturen en hem nog meer dan een maand moeten missen. Al mijn foto's, fotosoftware en veel meer staan erop, ik baal als een stekker!

Als ik Sunjay met een sterk Indiaas accent aan de telefoon krijg, zinkt de moed me even in de schoenen. Vorige week kreeg ik iemand met een soortgelijk accent, die echt niet wist, wat hij deed en niets van mijn problemen begreep. Ik denk dus helemaal terug naar af te zijn, maar dan verrast Sunjay mij door als eerste serieus naar mij te luisteren en ook echt op zoek te gaan naar een oplossing.

Hij vraagt me allerlei dingen, die alleen die Patrick bij Richards zou kunnen beantwoorden. Uiteindelijk emailt hij mij de link naar mijn garantiepagina en stelt voor die aan Richards te laten zien. Verder zal luie Patrick toch echt zelf HP op moeten bellen. Die is net gaan lunchen, als ik Richards bel, en ik laat mijn mobiele nummer voor hem achter, want ik blijf niet thuis op een telefoontje wachten! Maar goed ook, want hij belt dus de rest van de middag mooi niet terug! Grrr!!!

Om stoom af te blazen ga ik naar het zwembad en zwem zo snel mogelijk dertig baantjes. Het is er lekker rustig en onder een parasol lees ik nog wat Nederlandse tijdschriften. Als ik ze allemaal uitheb, ga ik ze naar Karin brengen, want die is nog wel een tijdje minder mobiel. Bij het volgende kwartier kinderpauze zwem ik nog eens tien baantjes, zodat ik er vandaag een kilometer op heb zitten.

Mijn plan, om zo lang mogelijk lekker te ontspannen en ieder uur tien baantjes te zwemmen, barst als een zeepbel uit elkaar, als om kwart over vier de lange fluit, dat het zwembad wordt gesloten, afgaat. He? Er is geen zwemteam, donder of wat ook te bekennen.

De reden is, dat iemand een "accident" in het zwembad heeft gehad (lees gepoept heeft). Bah, bah, bah!! Blij, dat ik niet in het water was! Het zwembad wordt nu voor twee uur gesloten om schoongemaakt te worden. Ik neem aan, dat het een kind was, dan schaam je je als ouder toch rot!

Kai heeft inmiddels de vrijheid van het zelf kunnen rijden helemaal gevonden. Met mijn goedkeuring heeft hij Cosmo meegenomen naar Petco en een nieuw speeltje (van Kai's verdiende geld) voor hem gekocht. Ook is hij naar het Guitar Center geweest om een schouderband voor zijn gitaar te kopen. Hij biedt zelfs aan Saskia bij haar vriendinnetje op te halen, wauw! Daar ga ik dit schooljaar gebruik van maken.

De avondmaaltijd bestaat uit spiesjes op de barbecue, Indonesische komkommersalade, bruine rijst en de uit Aruba meegebrachte niet aangeraakte satesaus (trots merk ik, dat mijn eigengemaakte saus net zo goed smaakte!). We eten lekker buiten, al moeten we ons onderspuiten met Off!. Even voor mijn eigen referentie: de kipspiesjes van Giant zijn erg lekker, maar de volgende keer geen biefstuk spiesjes kopen. De stukken "biefstuk" zijn zo taai, dat Rick en ik net kinderen zijn en ze weer uitspugen op ons bord! Ik verwacht voor $4 per pond geen filet mignon, maar wel iets, dat nog een beetje mals is!

Een durfal cicade heeft zich op ons deck gewaagd en Meike heeft er een half uur op geloerd. Uiteindelijk heeft ze hem (of haar) gevangen en neemt hem luidkeels gillend mee de tuin in. Die beesten gillen echt! Het is weer het tijdperk van "cadeautjes" van de katten, want Rick heeft net ook weer twee dode muizen in de garage aangetroffen. Zolang die niet in huis zijn, is het prima!

PS: Dit zou geen Amerikaans weblog zijn zonder even stil te staan bij de dood van senator Edward Kennedy gisteravond laat. Ik ben geen Democraat of Republikein per se, maar de familie Kennedy komt dicht bij een "koninklijke" familie hier in Amerika. Ik moet toegeven, dat zijn dood me wat doet. Ik heb er veel over gedacht vandaag. Het einde van een dynastie, zo voelt het, al is een van zijn zussen nog in leven en zijn een heel aantal andere familieleden ook politiek actief.

Ziekenbezoekje

De drukte van de afgelopen week is mijn lichaam toch niet ontgaan. Ben ik meestal rond half negen klaarwakker, nu heb ik moeite voor half tien het bed uit te komen, terwijl ik toch heel bijtijds naar bed ben gegaan. Ik geef er maar aan toe, nu kan het nog. Kennelijk heb ik toch even bijtanken nodig.

Het is ook een goede dag voor een rustdag, want er staat weinig op het programma. Na het (bijna) dagelijkse uur Sports Active ga ik naar Giant. Na al het restaurant eten, hoe lekker en luxueus ook, heb ik weer eens zin in een gewone, simpele maaltijd.

Onderweg luister ik, zoals altijd, naar mijn dagelijkse portie nieuws op WTOP. Daar komt een bizarre aanbeveling door de CDC (Centers for Disease Control) naar voren m.b.t. de H1N1 griep: zieke college studenten wordt aangeraden een chirurgisch masker te dragen, als ze zoenen. Nu mag ik hopen, dat zieke college studenten elkaar ueberhaupt niet zoenen. Het lijkt me dus geen goed idee om aan te raden, dat ze dat wel doen met een masker voor!

Bij de Giant haal ik ingredienten voor het avondeten en ik zoek naar iets gezelligs om mee te brengen voor Karin, die in het ziekenhuis ligt. Ik vind een leuke mini-cactustuin. Ook handig, want die heeft geen water nodig.

Opeens voel ik me trillerig en misselijk van de honger. Ik bedenk, dat mijn ontbijtyoghurtje het enige is, wat ik nog heb gegeten en het is al een uur! Rick wordt altijd boos op me, als ik vergeet te eten en gelijk heeft hij. Gauw duik ik Starbucks in en bestel een van hun lekkere mozzarella met tomaat sandwiches en een ijskoffie.

Gewapend met uit Aruba meegebrachte Nederlandse tijdschriften, die ik uit heb, en de cactustuin ga ik op weg naar Arlington. Karin, een van mijn Nederlandse vriendinnen, heeft in mei haar eerste kunstheup gekregen. Daarna kreeg ze zo'n last van haar andere heup, dat ze gisteren de tweede heup ook heeft laten vervangen.

De GPS leidt me netjes naar het Virginia Hospital Center. Dit is het vroegere Arlington Hospital, dat in 2004 helemaal is verbouwd en nu een licht, modern en mooi ziekenhuis is. Hier ben ik in 2005 bij de EHBO geweest, toen Kirsten niet lekker werd na de Army Ten Miler. Toen heb ik echter niets van de rest van het ziekenhuis gezien, natuurlijk.

Als ik aan kom rijden zie ik net Martine ook oversteken. Leuk, die heb ik ook alweer een tijdje niet gezien. Ik parkeer de van in de parkeergarage en vraag dan in de mooie lobby van het ziekenhuis naar Karins kamernummer (dit wist zij zelf niet precies). Ze blijkt op de vijfde verdieping te liggen met mooi uitzicht over de omgeving.

Karin is verbazingwekkend monter na zo'n zware operatie! We kletsen gezellig een uurtje bij, maar laten haar dan weer rusten. Donderdag zal ze vrijwel zeker naar huis mogen, maar ze hoopt stiekem, dat ze morgen al mag. Onvoorstelbaar, hoe snel dat gaat!

Het is alweer een heerlijk warme, niet zo vochtige dag. Onze vlinderstruik voor het huis (die inmiddels meer formaat boom heeft aangenomen, die dingen groeien als kool in een zomer!) zit vol Eastern Tiger Swallowtail vlinders, dus ik probeer daar weer een paar mooie foto's van te maken. De meeste vlinders hebben echter flink beschadigde vleugels. Ik vind er maar eentje, waarvan alleen het linkerpuntje van de vleugel eraf is, de rest mist hele stukken.


Kai heeft vanavond zijn eerste bandrepetitie bij School of Rock. In oktober hebben ze een concert, waarbij ze muziek uit de vijftiger jaren gaan spelen. Rick en Kai zijn niet erg enthousiast over dat tijdperk voor basgitaar, maar het is natuurlijk wel superleuk voor Kai om zo gitaar te spelen.

Nu Kai zijn rijbewijs heeft, wil hij ook graag alleen rijden. Hij bood zelfs eerder vandaag aan Saskia naar Delaney te brengen. Ik heb de van vanavond niet nodig, dus hij mag hem meenemen.

Saskia blijft bij Delaney logeren, dus Rick en ik eten samen buiten. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat is er nu een gezang van cicades en krekels. Soms wil ik wel een volumeknop omlaag draaien, zo luid is het! Het heeft natuurlijk wel iets heel zomers, dat wel.

De pita's met kip en tzatziki saus gaan er goed in. We maken wat extra, want Kai wil straks ook eten. Ik blijf nog even buiten zitten, maar word dan, ondanks de Off! zo geprikt door de muggen, dat ik naar binnen vlucht. Ze vinden mij om de een of andere reden heerlijk, terwijl Rick vrijwel nooit gebeten wordt!

Verlate trouwdag viering

Om te beginnen nog even wat antwoorden op vragen over het rijden met een aanhanger hier in de VS. Een heel aantal mensen vroegen, of je daar geen speciaal rijbewijs of tenminste een aantekening voor nodig hebt. Het antwoord is "nee". Je mag hier met je gewone rijbewijs zo'n aanhanger hebben, een kleine verhuisvrachtwagen rijden of zelfs zo'n grote bus van een camper rondrijden.

Voor vanochtend had ik me voorgenomen om acht uur op te staan en dan Sharon's trainingklas te gaan volgen. Ik ben er speciaal vroeg voor naar bed gegaan gisteravond, maar om half zes begint Cosmo te piepen. Rick doet of hij slaapt, dus ga ik er maar uit. Cosmo moet inderdaad erg plassen, maar het betekent, dat ik me om acht uur nog eens omdraai. Ik ben nog te moe.

Natuurlijk weet ik ook, dat ik met een uur Wii Sports Active net zo hard werk. Als de kinderen eenmaal weer terug naar school gaan, ga ik zeker terug naar Sharon's trainingen. Dan wordt het sociale aspekt daaraan weer belangrijk. Op het moment heb ik daar niet zoveel behoefte aan.

Dat uur Sports Active doe ik dan ook. Ik gebruik er tien en vijftien pond gewichten bij en zoals altijd heb ik het gevoel hard te werken. Ik gebruik dit programma nu al een tijdje en kan er dus een eerlijke evaluatie over geven. Duidelijk zijn de programma's uitdagend genoeg voor mij, die heel wat gewend is op fitness gebied. Je kunt het ook "medium" of "easy" maken, als je minder intensief wilt werken.

Er zijn echter natuurlijk, zoals met elk programma, mindere punten. Voor mij duurt de overgang tussen de oefeningen te lang. Ik weet nu, na de eerste keer, wel, welke oefeningen de nunchuck in de beenriem moet of in mijn linkerhand. Daar heb ik geen minuut meer voor nodig. Verder reageert de "personal trainer" niet echt op wat ik doe. Als ik gewoon prima ren, maant "zij" mij aan bij de leest te blijven. Dat is bij andere oefeningen ook zo. Dit om te voorkomen, dat iedereen nu denkt, dat dit een perfect programma is. Het is zo perfect, als je het zelf maakt.

Kai heeft deze week twee honden om op te passen. Nu Leah weg is, heeft Diego weer een wandeling nodig halverwege de dag. Claudia wil bovendien graag, dat hij met Ranger gaat wandelen. Kai heeft echter vanmiddag een dubbele basgitaarles, dus het wordt moeilijk.

Daarom stel ik voor de drie honden mee naar het hondenpark te nemen. Dat lijkt Kai ook wel wat. Hij haalt Diego op en met Cosmo en Diego rijden we naar Claudia's huis. Ranger vindt het maar raar om in onze van te springen en weigert om te beginnen. Maar dan rijden we met drie honden naar het park.

Daar is nog een andere hond aanwezig met zijn vrouwtje. Die zijn er voornamelijk om een bal te gooien en terug te brengen. "Onze" honden vinden het maar matig. Kai doet er van alles aan om ze te laten bewegen, maar Cosmo komt telkens weer bij mij liggen, heel ongewoon voor hem. Ook Diego is gewoon lui en het is niet eens zo warm (27 graden en niet vochtig). Alleen Ranger rent om de ballen, die Kai gooit, op te halen. Wat een schat van een hond is dat ook!


Je kunt goed zien, dat Kai zijn geld echt verdient

Na een half uur heeft Ranger zijn beweging wel gehad en de andere twee zijn kennelijk moe. We brengen Ranger thuis en dan zet ik Kai af om Cosmo en Diego thuis te brengen. Ik rijd door naar Whole Foods. Daar haal ik Good Belly voor mij en de kinderen (Rick wil er niets van weten) en pizza voor Kai en Saskia vanavond.

Eigenlijk wil ik graag naar het zwembad, maar uitgerekend nu is het bewolkt en koel (ok, alles is relatief, het is 27 graden, maar wij zijn nu aan 30+ gewend). In plaats daarvan ga ik dus maar Nederlandse tijdschriften lezen op het deck.

Kai heeft om kwart voor drie gitaarles en dit is de eerste keer, dat hij de van alleen neemt. Ik druk hem wel op het hart een goede parkeerplek te vinden, want die bij de gitaarschool zijn heel moeilijk. Hij heeft vanmiddag twee lessen, omdat hij in Aruba twee lessen heeft gemist. Gelukkig maakt zijn leraar er een lange les van, anders had hij later weer terug gemoeten.

Rick komt vroeg thuis, want wij gaan vanavond verlaat onze trouwdag vieren. Ik doe een leuke jurk aan en Rick kleedt zich netjes en dan gaan we op weg naar de hoofdstad der Verenigde Staten. Bij de Oval Room hebben we om half zes een reservering.

Bij de valet laten we de auto achter, al zien we achteraf, dat we die gewoon bij een van de meters gratis hadden kunnen parkeren! We krijgen een tafeltje met gerieflijke stoelen op het gezellige terras. Ook krijgen we het prix fixe menu voor $35,09 aangereikt, want dit is Restaurant Week in Washington.

Gewoonlijk zouden wij dat prima vinden, maar bij het maken van de reservering heb ik expliciet gevraagd, of we ook het gewoonlijke "tasting menu" konden bestellen. Dit restaurant staat nummer tien op de lijst van Washingtonian magazine 100 Very Best Restaurants. Op vrijdag hebben we ons hierover ingelezen en daarom onze reservering gemaakt, dus een prix fixe van drie gerechten doet het niet voor ons.

Gelukkig herinner ik me de naam van de persoon, die mij er zaterdag van heeft verzekerd, dat we ook het tasting menu kunnen krijgen vanavond. Die gaat aan de chef vragen, of dat alsnog mogelijk is en dat blijkt gelukkig het geval. Anders waren Rick en ik ergens anders heengegaan. Er zijn zoveel goede restaurants in deze stad!

Het moet gezegd, de gerechten zijn erg lekker en niet te zwaar. We beginnen met een koude maissoep, die erg lekker smaakt. Daarop volgt een salade met bieten, vijgen en geitenkaas, ook prima (al ben ik geen bietenfan). De scallops zijn mijn favoriet: ze worden geserveerd met koffie, bananensaus en een bonensalade, een supercombinatie.

Halibut is een witte vis en wordt geserveerd met drie kleuren tomaat (geel, tomaat, groen). Die smaakt erg lekker, maar het volgende gerecht is wagyu skirt steak en daar vind ik echt niets aan!! Rick ook niet, maar hij eet het toch. Deze steak heeft allerlei zenen en vet en daar kan ik zonder!

Als dessert krijgen we een stukje pure chocolade mousse op chocolade cake met pistache ijs. Daarbij krijgen we een "cadeau" van de chef met aardbeien, bosbessen en bramen en Thais ijs. Die laatste vind ik veel lekkerder.

Al met al is het een heel gezellige maaltijd met zijn tweeen. Het eten was erg lekker, maar ik zie niet, hoe dit restaurant op nummer tien in deze stad staat! Misschien was het door restaurant week, maar wij hebben veel betere ervaringen bij andere restaurants. Behalve de steak, die ik echt niet lekker vond, is er niets op het eten aan te merken, maar erg bijzonder vonden we het ook niet. We vragen ons allebei af, wie er bepaalt, wat het beste restaurant is (de batterij van mijn fototoestel is op, dus Rick neemt de nodige foto's).

Zo lekker buiten eten in de stad is natuurlijk sowieso bijzonder. Ik schrijf een serieuze recensie, maar wij hebben genoten van onze maaltijd! Ik merk op, dat ik echt niet ver van de stad zou willen wonen en Rick is het daarmee eens.

De rest van de avond kijken we met zijn allen tv. Kai en Saskia hebben nog twee weken voor ze terug naar school moeten. Ik ben niet zo'n moeder, die de dagen telt, tot ze teruggaan, integendeel. We zoeken dus nog naar leuke uitstapjes met zijn drieen. Ideeen?

Fietsen langs de Potomac

Zaterdag

Na een wat onrustige nacht, want het dekbed gleed telkens of helemaal naar Rick of helemaal naar mij toe, open ik de gordijnen en zie, dat het buiten plenst van de regen! Zijn wij even blij, dat we gisteren alles verhuisd hebben! Dit zuidwestelijke gebied van Virginia krijgt (volgens Katja) meer regen, dan wij in het noorden.

Als ik Katja opbel om te vragen, of we ontbijt voor haar mee kunnen brengen, antwoordt ze zeer slaapdronken. Dat terwijl ze gisteravond heeft beloofd vanochtend op tijd op te staan.

Het blijkt, dat een aantal huisgenootjes haar ver na middernacht hebben gevraagd voor "designated driver" (BOB) te spelen, waardoor ze pas heel laat sliep. Hopelijk wordt dat geen trend! Ook heeft Sushi Katja wakker gehouden met veel miauwen en slaapt ze de eerste nacht ergens nieuw nooit goed. Ze is dus allerminst uitgerust.

Rick en ik halen ontbijt en koffie bij Starbucks en, als we rond tienen bij het appartement aankomen, zijn tot onze verbazing alle vier de meiden uit de veren. Ook hebben ze vannacht al een logee gehad. Shannon heeft na hun feestje op de bank geslapen. Dat wordt een gezellige boel, zo te zien!

Wij willen zo snel mogelijk door, want Rick en ik hebben (achteraf gezien heel, heel, heel optimistisch) om zeven uur een reservering bij een restaurant in Washington om onze trouwdag te vieren. Katja heeft nog van alles nodig, bovendien moet Rick nog helpen met dingen ophangen en de printer aansluiten.

Omdat Sushi gisteren al wegliep, heeft Katja besloten haar een halsbandje met haar naam en telefoonnummer erop om te doen. Bij Petsmart hebben ze zo'n machine, die die gegevens op een hangertje ingraveert.

Er zijn een aantal mensen, die hun heel kleine puppies mee hebben genomen. Katja en ik knuffelen die, terwijl we op het ingraveren wachten. Een paar zestien weken oude puppies (broer en zus) zijn "chugs". Dat is een kruising tussen een chihuahua en een pug. Ik had er nog nooit van gehoord! Ze zien er leuker uit, vind ik, dan die twee pure rassen (niet om chihuahua of pug liefhebbers op de tenen te trappen, maar ik vind dat nu eenmaal niet zulke aantrekkelijke rassen).

Rick maant tot spoed en ik trek Katja weg van de babyhondjes. Die zou er nog uren mee lopen knuffelen anders. Het valt me op, hoeveel hondenliefhebbers hier zijn. Bij Katja's appartementencomplex lijkt ook iedereen er wel een te hebben, zo druk was het in het mini-hondenparkje daar!

De tweede stop is Target. Daar ziet het compleet oranje met bordeauxrood van alle Virginia Tech kleding, die iedereen aan heeft! Het is beredruk en veel is uitverkocht.

Katja heeft toch nog heel wat nodig en wij moeten ook onze bijdragen aan het appartement nog leveren. Het meeste is al door de andere ouders meegegeven, dus we komen er makkelijk af. Ze hebben alleen nog een grote vuilnisbak voor in de keuken, handdoekjes voor in de badkamer en wc en vaatdoeken voor de keuken nodig. Natuurlijk hebben we eerder al de slow cooker en het koffiezetapparaat gekocht, die iedereen zal gebruiken.

Doordat het zo druk is, neemt het bezoek aan Target meer tijd in beslag, dan we hadden gerekend. Het is al na twaalven, als we eindelijk hebben afgerekend. De reservering van zeven uur in DC gaan we zeker niet meer halen. Rick wil er nog acht uur van maken, maar ik wil wel kunnen genieten, anders is het zonde van het geld. Het restaurant is helaas zondag gesloten, dus verzetten we alles naar maandagavond.

We nemen onze lunchpauze bij Macado's. Dit is een erg gezellig restaurant, waar het menu voornamelijk uit allerlei soorten sandwiches bestaat. Beide kanten ervan zijn met verschillende combinaties bedrukt en dan kun je nog eens je eigen combinatie samenstellen.


Rick en ik kiezen een "Bobagger", een stokbroodje met steak, kaas, allerlei groentes en mosterd, in plaats van mayonnaise (waarom men hier op alle broodjes mayonnaise wil doen is me nog steeds een raadsel). Katja gaat voor de "Carpetbagger", die lijkt wel op ons broodje, maar heeft een andere soort kaas en Thousand Island dressing. We laten het ons goed smaken!

Gesterkt beginnen we aan de tweede shopping trip: de levensmiddelen bij de Kroger, de enige supermarktketen in Blacksburg. We hebben alweer het geluk, dat de andere ouders ons voor zijn gegaan en al de meeste "algemene" benodigdheden voor het appartement hebben gekocht. De meisjes betalen natuurlijk hun dagelijks eten van hun maandgeld, maar het is wel lekker, als ze met een basis beginnen.

Dat we hier niet meer in ons internationale gebied zitten, wordt al gauw duidelijk.
De groente en fruit afdeling is beduidend kleiner en heeft heel wat minder "exotische" keuzes. Na wat zoeken vinden we het meeste op Katja's lijstje en gaan terug naar het appartement.

Terwijl Rick en Katja met behulp van Ricks gereedschap dingen ophangen, ruim ik op en ga naar de grote dump naast hun appartement om het afval weg te brengen. Langzaam maar zeker wordt de zitruimte netter, want daar hadden we al Katja's spullen zolang neergelegd. Haar kamer is zo klein, dat we alle ruimte nodig hadden om te maneuvreren.

De tijd vliegt voorbij en we moeten nog naar de boekenwinkel om Katja's leerboeken te kopen. Gelukkig heeft ze die al, voor zover mogelijk, tweedehands gereserveerd, zodat het uiteindelijk te betalen bedrag nog wel enorm hoog is, maar niet de grote schok van vorig jaar, toen ze alles nieuw kocht. Toch sta ik iedere keer weer verbaasd over de prijzen. Een heel dun, zichtbaar gebruikt nota bene, Biologie boek kost bijvoorbeeld nog $65!

Het is al na vieren, als we klaar zijn, en Rick en ik willen naar huis. Katja maakt zich echter nog druk over haar printer, waarvan ze niet weet, hoe ze die aan de praat moet krijgen. We gaan dus toch nog even mee terug naar Windsor Hills en Rick helpt haar het apparaat aansluiten.

Dan is het moment dus echt gekomen. Voor mij voelde het toch wel een beetje, alsof Katja dit keer ook het afscheid aan het rekken was. Vorig jaar kon ze niet wachten, tot we vertrokken. Ze is natuurlijk erg moe en ook zij heeft een fijne zomer thuis achter de rug en is toch wat nerveus voor het begin van het schooljaar.

Na een flinke knuffel laten Rick en ik haar met een gerust hart achter. Ze woont hier hartstikke leuk met haar beste vriendin en de twee andere meisjes en heeft haar geliefde poes zelfs bij zich. Natuurlijk moet ik even slikken, maar ik had meer moeite, toen ik vrijdag haar kevertje weg zag rijden.

Gelukkig is de regen van vanochtend helemaal verdwenen, dus we hebben mooi weer tijdens de terugrit. Aangezien we niet voor tienen thuis zullen zijn, bestellen we eten voor Kai en Saskia bij Mr. Fastman. Die vertellen, dat het thuis flink onweert.


Het is hier wel heel mooi!

Bij Staunton beginnen onze magen ook te rommelen en zien we een Chili's vlak langs de snelweg. Als we parkeren, realiseren we ons, dat we hier vorig jaar ook hebben gegeten met Kai en Saskia op de terugweg van Virginia Tech.

Rick en ik kunnen de verleiding van hun boneless buffalo wings (kippe"vleugeltjes" zonder bot met een pittige saus) niet weerstaan. Daarom neem ik een hoofdgerecht van de "Guiltless" sectie. De zalm komt prima bereid, niet te ver doorgebakken, en de broccoli en worteltjes smaken ook goed.

Het tweede stuk van de reis lijkt eindeloos te duren! Ik kan me opeens verplaatsen in de schoenen van kleine kinderen, die telkens vragen: "Zijn we er bijna?" Tergend langzaam gaat het, terwijl Rick er toch goed de vaart in zet. Dat komt voornamelijk, omdat ik letterlijk pijnlijk vermoeid ben en niet kan wachten, tot ik mijn bed kan opzoeken!

Pas om kwart over tien rijden we onze oprit weer op. Kai en Saskia zijn blij ons weer te zien en Cosmo natuurlijk ook. Al heel snel zoeken we allemaal ons bed op!

Zondag

Doodmoe van de afgelopen paar dagen heb ik moeite met wakker worden vandaag, ondanks de stralende zon, die door de lamellen schijnt. Rick staat om negen uur op, maar dat lukt mij niet. Met moeite dwing ik mezelf om half tien uit bed.

Zo doezelend vraag ik me af, wat voor avonturen we in de komende maanden weer zullen beleven. In de zomer is het zo makkelijk om leuke en interessante dingen te doen, daarom vliegt die ook voorbij. Ik heb allerlei plannen voor de herfst en winter, eens zien, wat ervan komt.

Net als ik me afvraag, of ik Janet zal bellen om te gaan fietsen, gaat de telefoon. Het is Janet, of we vandaag nog gaan fietsen? Ik grijp de gelegenheid met beide handen aan, alleen zijn we allebei een beetje uitgekeken op het W&OD pad naar Herndon. Ik vraag Janet dus, of ze zin heeft in een avontuur. Daar is zij zeker wel voor te vinden (heerlijk, toch, zo'n vriendin?).

Op mijn voorstel om de auto bij Theodore Roosevelt Island te parkeren en dan langs de Potomac richting Mount Vernon te fietsen, reageert zij heel enthousiast. Dat wordt dus het plan van vandaag. We spreken af om half elf te vertrekken.

Rick heeft inmiddels ontbijt gehaald bij Starbucks, zoals iedere zondag. Samen eten we het op het deck op. Het weer is werkelijk schitterend vandaag, na de hoge vochtigheidsgraad van gisteren.

Nadat we de fietsen achterop Janets auto hebben bevestigd, rijden we richting Washington. Om bij het eiland te komen moeten we eerst de Roosevelt brug over, de stad in, en dan de Memorial brug over de stad weer uit naar de parkeerplaats. Gewoonlijk is er ruim parkeergelegenheid, maar het is een prachtige dag vandaag en alles staat vol.

Wij hebben echter geluk, want als we de parkeerplaats oprijden, gaat er net een stel weg. Voor ons staat een rij wachtenden, maar wij hebben zo een plek, hoera!!! We pakken de fietsen, ons water en gaan op weg.


Het eerste gedeelte van het pad is een houten "boardwalk". Erg mooi is het, helemaal in de schaduw met hoge bomen aan weerszijden. Daarna wordt het pad van asfalt. Ook hier staan overal bomen, die ervoor zorgen, dat er veel schaduw is. Vooral de enorme treurwilgen vallen op, echt prachtig!

Eerst hebben we uitzicht op de monumenten van Washington, dan rijden we naar Reagan National Airport. Vlak daarvoor is Gravelly Point, waar allerlei mensen staan om de vliegtuigen te zien landen en vertrekken. Helaas vertrekken ze vandaag over onze hoofden. Het is indrukwekkender, als ze landen over Gravelly Point, dan heb je echt het gevoel het landingsgestel te kunnen pakken.


Het vliegveld

Wij fietsen verder en komen door een mooi stuk natuur met moerassen en wouden. Op sommige plaatsen zijn er toiletten en water aanwezig. Dan komen we aan in Old Town Alexandria. Het pad hier leidt langs de rivier. We zien de gezellige King Street en de Captain's Row, daterend uit 1783. We besluiten hier de volgende keer te gaan lunchen.

Onze tocht zet zich voort. We rijden onder de nieuwe Woodrow Wilson brug door, wat dat de vierde grote autobrug maakt van deze tocht. We reden net ook onder een spoorwegbrug door, precies op het moment, dat er een Amtrak trein overheen reed.

Bij Belle Haven vullen we onze waterflessen en maken gebruik van de toiletten. We hebben er net iets meer dan tien mijl opzitten. Vandaag is dit ons keerpunt, maar we nemen ons voor de volgende keer echt tot Mount Vernon te rijden (zo'n zeven mijl verderop (1 mijl = 1,6 km).

Op de terugweg maak ik een aantal foto's, want nu hebben we de zon in de rug. Een vriendelijke skater biedt aan ook een foto van Jan en mij samen te nemen. Die is niet mijn favoriet van mij, maar ik plaats hem toch, omdat het leuk is een foto van ons samen te hebben. We hebben echt van deze fietstocht genoten!


Terug bij de parkeerplaats staat er een National Park Service tent met koud water (heerlijk!!!) en allerlei informatie over de parken en paden in deze omgeving. We nemen een aantal brochures mee, want er is nog zoveel te verkennen! Ik heb deze route al vaker gedaan, maar Jan, in al haar 27 jaar (twee jaar langer, dan ik) in dit gebied, nog nooit.

Als we terugrijden, zien we over de rivier ook nog een prachtige bald eagle vliegen! Dat maakt de dag helemaal voor mij! Ik hoef niet naar het westen voor mooie natuur en interessante dieren. Wij hebben hier ook bald eagles, wasberen, herten en in de Shenandoah beren. Zoveel mensen denken hier in het oosten minder natuur te vinden, maar dat is allerminst waar.

Thuis heeft Rick inmiddels het kniehoge gras gemaaid. Ik heb een email van Katja, dat haar kamer klaar is en willen wij het zien? Natuurlijk willen we dat, dus we staan met zijn vieren klaar voor de webcam op "mijn" (mijn eigen laptop heb ik nog niet terug) laptop.

Heerlijk, die moderne technologie: we zien allemaal precies, hoe leuk haar kamer nu is en Katja kan met Rick ruzieen over haar printer, die nog niet goed werkt. Voor- en nadelen van dit virtuele contact, Rick is er niet blij mee, maar lost Katja's probleem wel via de webcam op.

Saskia heeft Alexandra te logeren en wij nemen haar mee uit eten. We gaan al vroeg naar Chevy's. We hebben al een tijdje geen Tex-Mex meer gegeten en dit is een van de betere restaurants.

We krijgen een tafeltje op hun terras en het eten is fantastich! Van de simpele quesadilla's voor de meisjes, tot de gegrilde vistaco's voor mij. Rick bestelt de mixed grill (biefstuk, kip en garnalen) voor $17, die hem veel te veel is! Probeer dat voor die prijs eens in Nederland. Dit doet me namelijk erg denken aan maaltijden bij bistro's daar. Die prijs is toch onvoorstelbaar, of begeeft mijn geheugen zich?

In ieder geval was het lekker, zijn we weer voldaan terug en wens ik alle krekels welterusten, want deze laptop gaat naar binnen en ik ga naar bed.

Terug naar Blacksburg

En dan is het opeens weer zover, na een heerlijke zomer van drie maanden is het tijd voor Katja om terug te verhuizen naar Blacksburg. Wat is die tijd weer omgevlogen! Katja is al vroeg op, want zij wil voor ons aankomen daar en alvast de sleutel halen. Nu het zover is, heeft ze er, volgens mij, toch wel weer erge zin in (maar goed ook, want het maakt het voor ons ook makkelijker om te weten, dat ze goed in haar vel zit).

Om half negen rijdt het gele kevertje met Katja, Sushi en de Betta vis weer de cul de sac uit. Ik dacht, dat het me dit jaar minder zou doen, dan vorig jaar, maar ik moet toch weer even flink slikken. We hebben ook zo'n heerlijke zomer samen achter de rug. Het voelt, alsof een heel goede vriendin vertrekt. Gauw verman ik me, want straks in Blacksburg zien we elkaar weer en ik weet van vorig jaar, dat we vrijwel dagelijks contact zullen hebben.

Terwijl Rick zich klaar maakt, doe ik een korte Sports Active routine. Het is niet veel, maar genoeg om mijn spieren wat los te krijgen. Er komt een weersfront aan en dat voel ik goed.

Na afscheid genomen te hebben van Kai en Saskia, rijden Rick en ik om kwart voor tien weg. Op de trekwagen staat een maximum snelheid van 45 mijl per uur, maar gelukkig kan Rick er gerust 65 mee rijden. Anders duren de 255 mijl naar Blacksburg helemaal lang!

Hoe vaak ik deze rit ook al heb gemaakt, het mooie Virginiaanse landschap bekoort me altijd weer. Er komt een gevoel van rust over me, als ik de groene bergen en de glooiende weilanden met koeien en boerderijen met de typische schuren en silo's weer zie.

Bij Front Royal stoppen we even voor een Starbucks koffie en een snack. Dan gaat de interstate 66 over op de interstate 81. Ook dit is een prachtige weg, maar hij is enorm druk met vrachtwagens. Die rijden ook nog eens ver boven de snelheidslimiet, dus Rick moet extra opletten met invoegen. Deze denderende gevaartes houden weinig rekening met hun medeweggebruikers. Er gebeuren dan ook zeer regelmatig nare ongelukken met vrachtverkeer op deze weg.

Het regent even, maar klaart dan gelukkig weer op. Verhuizen in de regen is helemaal geen pretje, dus we hopen, dat het verder droog blijft vandaag! We schieten, ondanks de trekwagen, lekker op, tot we bij Lexington in een lange file terechtkomen. Gelukkig staan we net bij de afrit naar route 11, die parallel aan de interstate naar het zuiden loopt.

Als je het mij vraagt, rijd ik deze secundaire wegen liever. Het duurt wel langer, maar het is ook veel mooier. We komen o.a. door het oude plaatsje Lexington, waar we de campuses van het Virginia Military Institute en Washington & Lee University zien. De omgeving is hier werkelijk prachtig!

Voor we de snelweg weer opgaan, halen we lunch bij McDonald's. Hun chipotle bbq kipwrap vinden we allebei erg lekker. Met nog 76 mijl te gaan rijden we de I-81 weer op. We zijn gelukkig de file voorbij gereden en het is hier in de “boondocks” een stuk rustiger op de weg.

Om kwart voor drie zien we de bekende "Hokie" standbeelden weer langs de weg staan, die onze aankomst in Blacksburg aankondigen. Katja belt, waar we blijven en is enthousiast over hun apartement. Wel is Sushi erg bang en was Katja haar al even kwijt. Gelukkig vond ze haar beneden (hun flat is op de derde verdieping) in het washok terug. Dat zou niet leuk geweest zijn, als Sushi nu weggelopen zou zijn!

Katja heeft de hulptroepen ingeroepen en alle drie haar flatgenotes helpen mee uitladen. Ook een vriend, Mike, helpt enorm mee. Met zoveel handen zijn de UHaul en de van binnen het halve uur leeg. Maar goed ook, want we willen de trekwagen vandaag nog wegbrengen en dat kan maar tot 17 uur.

Omdat Rick van alles voor Katja in elkaar moet zetten, bied ik aan naar UHaul te gaan. Eerder hebben we gebeld, waar we de wagen kunnen afleveren en kregen het adres van een Chevron dichtbij in Blacksburg. Met de GPS heb ik die gauw gevonden en parkeer het gevaarte, dat mijn van plus trekwagen is, zo goed en zo kwaad mogelijk. Ik vind het maar eng met dat ding te rijden!

Binnen blijkt, dat het niet hier is, maar aan de overkant bij de YMCA, waar allerlei UHauls geparkeerd staan. Dat vind ik al gauw, maar ik zie niemand, die er werkt. Tot ik helemaal aan de andere kant een UHaul wagen met iemand erbij zie staan. Inderdaad is dat de persoon, die ik moet hebben, maar hij vertelt me, dat hij geen plaats heeft voor mijn (toch echt wel kleine) trekwagen.

De moed zinkt me in de schoenen, vooral als hij zegt, dat ik het centrale nummer weer moet bellen. Behulpzaam waren ze daar bepaald niet te noemen! Ik zie mezelf al vele mijlen verder moeten rijden. De man ziet mijn verslagen blik en krijgt kennelijk medelijden. Hij belt een nummer en vraagt, of zij nog plaats hebben. Dat is gelukkig het geval en hij geeft me een adres in Christiansburg.

Dat is de dichtstbijzijnde plaats, maar als ik het adres in de GPS invoer, blijkt het 20 mijl (zo'n 32km) verderop te zijn. Het is niet anders, dus ik ga op weg. Het is loeidruk in Blacksburg met terugkerende studenten, waardoor ik even in een file terecht kom.

Gelukkig wordt het al gauw beter, want ook deze UHaul plek sluit om 17 uur en de tijd begint te dringen. Halverwege zie ik, dat ik nog maar voor 17 mijl benzine in mijn tank heb en ik heb nog tien mijl te gaan. Rick klaagde vanochtend over hoe moeilijk het was achteruit te rijden met de trekwagen, dus ik hoop niet benzine te hoeven gaan tanken ermee! Ik vertrouw er maar op, dat de computer het bij het rechte eind heeft.

Het wordt een enerverend ritje, want volgens de GPS moet ik voorbij Christiansburg zijn. Al gauw rijd ik in compleet niemandsland met enkel boerderijen en vee. Dat kan toch niet goed zijn? Ik probeer ieder benzinestation, dat ik passeer, in mijn geheugen op te slaan en hoeveel mijl het van de UHaul plek is verwijderd.

Opeens zegt de zoetgevooisde GPS stem "You have arrived at your destination". Alles, wat ik zie, is boerenland. Even borrelt er een paniekgevoel in me op, maar dan, na de bocht, doemt het zeer welkome aanzicht van een heel UHaul park voor me op! Hallelujah!!! Wat een opluchting is dat!

We zijn hier echt in het zuiden, wat aan het accent van de man, die mij helpt, duidelijk te horen is. Ik moet mijn oren er even aan aanpassen om hem te verstaan. Netjes vraagt hij mij, of mij mijn van mag besturen, zodat hij de trekwagen in zijn standplaats kan maneuvreren. Prima, want ik was al bang, dat ik dat zelf zou moeten doen.

Opgelucht en met een lichte van ga ik meteen op zoek naar een benzinestation. De Citgo is de dichtstbijzijnde en het DRAAKJE drinkt met genot bijna 19 gallon (volgens mij is de hele tank 20 gallon) op.

Op de terugweg kom ik praktisch langs ons hotel voor vannacht, dus ik besluit alvast in te gaan checken. Dit Hilton Garden Inn is een splinternieuw hotel, waarschijnlijk nog onbekend, want er waren recentelijk nog kamers open in dit stadje, dat verder helemaal vol zit. Ik ben wel blij, als we ook daadwerkelijk een reservering hebben, want het was bijna te mooi om waar te zijn. Het hotel ligt ongeveer een kilometer bij Virginia Tech vandaan! We krijgen een kamer met een king bed en ik breng de tassen vast naar boven.

In het apartement is Katja's futon inmiddels in elkaar gezet en is Rick bezig met haar bureau. Sushi loopt nog onwennig te miauwen. Ik heb met haar te doen, ze is nog nooit in een andere omgeving, dan thuis geweest. Hopelijk went ze snel!

Mike en Katja zetten een plankenkastje in elkaar en ik breng de lege kartonnen dozen naar het recycle center. Katja is tevreden over hoe groen dit complex is, want ze recyclen karton, glas, plastic, aluminium, papier en plantaardig organisch materiaal.

Daar zo lopend zie ik, dat hun apartement vlakbij het zwembad is. Ook lijkt iedereen wel een of meerdere honden te hebben en is er een klein hondenpark. We kunnen Cosmo dus ook meenemen, als we willen. Ze hebben ook een prachtig uitzicht op het heuvelachtige platteland hier. Het voelt eigenlijk helemaal niet als een studentenflat. De meeste bewoners zijn ook geen studenten.

De magen rommelen inmiddels en Katja wil heel graag Thais gaan eten. Volgens haar is Cafe de Bangkok erg goed, maar nu blijkt wel, hoe verwend Rick en ik zijn met de vele Thaise restaurants in onze buurt. De prijzen hier zijn vergelijkbaar, maar de kwaliteit van de gerechten beduidend minder.

De soep, die Katja en ik bestellen, smaakt erg lekker en pittig, maar er zwemt in de hele bak een champignon, een stuk tomaat en twee garnalen. Mijn hoofdgerecht, scallops met verse asperges, is echt ontzettend karig! Er liggen zes heel platte scallops op mijn bord (het lijkt wel of ze er twee in drieen hebben gesneden!) en zes flinterdunne asperges. Nu wil ik graag op de calorieen letten, maar dit is wel heel weinig eten!

Katja's curry is wel een prima combinatie, gelukkig laat ze mij ervan meeproeven. Misschien zijn curries wel hun specialiteit, want ook die van Rick smaakt goed. Beiden zijn echter een grote bak saus met wat vulling erin. Bij de restaurants, die wij kennen, overweldigt de saus het gerecht niet. Ach, het maakt ook niet uit, het is gewoon gezellig nog een laatste avond met onze oudste uit eten te zijn.

Die is nu wel weer in haar element, al geeft ze toe, dat het vreemd is niet op campus te zijn. Ze is zelfs nog niet op de campus geweest vandaag. Ze heeft wel echt een erg leuke kamer, veel leuker, dan haar campus kamers (met een veel mooier uitzicht!). Al is ze nog lang niet klaar met inrichten, hij heeft nu al karakter.


Terug in het apartement liggen de andere meisjes te slapen, want ze gaan vanavond uit. Om te beginnen waren zij niet zo happig op Sushi's aanwezigheid, iets waar ik me wel wat zorgen om maakte. Maar nu kunnen we Sushi niet vinden. Ze blijkt bij Kelly te slapen, dus dat zit wel goed. Het is ook werkelijk een schat van een poes.

Rick werkt nog aan het internet van de meisjes en krijgt dat gelukkig al heel snel aan de praat. Wij hebben ons deel voor vandaag gedaan. Katja kan nu verder uitpakken en morgen zullen we nog wat laatste benodigdheden kopen.

In het hotel aangekomen heb ik toch nog wel trek. Ze hebben mini Ben & Jerry ijsjes en Rick en ik smullen van een cookie dough ijsje. De hotelkamer ruikt nog helemaal nieuw en is zeer gerieflijk. De prijs is hetzelfde als bij de heel oude Holiday Inn vlakbij, dus ik hoop, dat we hier vaker een kamer kunnen scoren in de toekomst!

Eenentwintig jaar geleden...

...werd ik wakker van de klaterende regen buiten. Ik herinner me nog de teleurstelling, dat het uitgerekend op onze grote dag slecht weer was, ondanks de verzekering van familieleden, dat ons huwelijk dan vruchtbaar zou zijn. Zo lang geleden lijkt het en toch is het omgevlogen! Roze met grijs waren onze kleuren Die voorspelling is in ieder geval uitgekomen! Eenentwintig jaar later is het weer, zoals we destijds hadden gehoopt: zonnig en warm. Ik word gewekt met een Starbucks ontbijtje door Rick. Vandaag zal meer in het teken van Katja's laatste dag thuis staan, maar dit weekend gaan Rick en ik lekker uit eten. Rick vertrekt naar zijn werk, Katja naar haar laatste oppasbaantje van deze zomer en Saskia gaat met Samira en haar familie meee naar het National Aquarium in Baltimore. Ik doe een intensieve Sports Active routine van een uur en maak dan een lange wandeling met Cosmo. Leah is van plan om vroeg in de middag naar Blacksburg te vertrekken en we laten de honden nog even spelen. Afscheid nemen hoeft nog niet, want we zullen Leah morgen en overmorgen nog zien. Voor onze trouwdag wil ik graag een kleinigheid voor Rick kopen. Ik vraag Kai om ideeen en die zegt, dat Rick heeft gezegd de dvd van Push te willen hebben. Bij Blockbuster vind ik de Blue Ray versie. Bij CVS zoek ik een grappige kaart uit, daar hebben ze een ruime keuze van. Rick is dol op kaarten, maar ik ben na 25 jaar nog steeds niet helemaal gewend aan de gewoonte elkaar kaarten te geven. Met schrik bedenk ik me meestal op de dag zelf, dat ik er een nodig heb! Zo ook vandaag, maar ik ben op tijd! Kai wordt opgehaald voor zijn eennalaatste autorijles. Morgen moet hij officieel afrijden, maar de rijinstructeur zegt, dat hij zeker zal slagen. Omdat wij er morgen niet zullen zijn, teken ik nu vast de papieren. Na morgen zal Kai een papiertje als tijdelijk rijbewijs krijgen. We zullen binnenkort naar de rechter moeten voor het permanente. Als voorlopig laatste moeder-dochter uitje gaan Katja en ik onze nagels laten doen. Na de tijd aan het strand is dat hard nodig. Vooral mijn teennagels zien er niet uit. Met deze warmte draag ik alleen open schoenen, dus mijn tenen zijn goed zichtbaar. Ti maakt ze bekwaam weer keurig. Rick is inmiddels ook thuis en heeft een prachtig boeket met rozen en lelies mee voor mij! Natuurlijk heb ik ook de mooie saffierenoorbellen van hem gekregen in Aruba. Daarbij krijg ik natuurlijk ook een lieve kaart. Rick is een meester in het kaart schrijven, dat zal ik nooit evenaren! Met zijn drieen gaan we de Uhaul trekwagen ophalen, die ik via het internet heb gereserveerd. Daar blijkt alle informatie, die ik moest geven niet doorgekomen te zijn . Wij hebben aan de Sienna wel een opening voor een trehaak. maar de trekhaak zelf niet. Dit UHaul kantoor heeft ze wel voor de 2 inch openingen, maar niet voor onze anderhalve inch opening. Zonder komen we natuurlijk nergens, dus we gaan rondbellen, waar we er een kunnen kopen. De Advance Auto Parts bij ons in Vienna kan ons gelukkig helpen. Omdat Katja nog veel moet pakken en dit allemaal veel langer duurt, dan we hadden gedacht, zetten we haar eerst thuis af. Gelukkig past de trekhaak inderdaad en Rick en ik rijden terug naar UHaul. We krijgen een 4 bij 8 voet (ongeveer 1,25 bij 2,5 meter) trekwagen bevestigd achter de van. Al hobbelend, want je hoort iedere oneffenheid in de weg, vertrekken we. Op de trekwagen staat een snelheidslimiet van 45 mijl per uur. Misschien kunnen we morgen iets sneller gaan, maar de 75 mijl per uur, die we gewoonlijk rijden, gaan we niet halen. Bij Ellen's Futon staat Katja's futon al klaar. Met wat moeite maneuvreert Rick zich naar de achterkant van de winkel en laden we de dozen en matras in. Gelukkig past het allemaal goed, want op het eerste gezicht leek dit maar een kleine trekwagen. Thuis worden met vereende krachten (Kai helpt ook mee) de spullen uit de basement, de garage en Katja's kamer ingeladen. Katja vertelde me vanmiddag, dat ze niet zo blij is om terug te gaan, als ze had gedacht. Ze voelt zich wat down. Gedeeltelijk zal dat zijn, omdat ze niet zo zeker meer is van haar relatie met Justin. Daarvoor vond ze de Nederlander in Aruba net iets te leuk. Ook Rick en ik zien tegen het afscheid op zaterdag op. We hebben zo'n leuke zomer samen gehad en dan vooral de vakantie in Aruba met zijn allen. Maar we weten ook, dat het vorig jaar allemaal goed is gegaan, al zullen we Katja missen. De zomer lijkt wel voorbij gevlogen, maar aan de andere kant lijkt ons gezamenlijke reisje naar mijn zus in mei ook weer eeuwen geleden. Saskia komt thuis uit Baltimore en heeft een leuke dag gehad. Met zijn allen gaan we onze huwelijksverjaardag, Kai's rijbewijs en (nou ja, bitterzoet) Katja's laatste avond thuis vieren. Katja wil graag sushi eten, dus we gaan naar Sakana. Het eten is weer heerlijk en Rick en ik krijgen een gratis speciale sushi rol voor onze trouwdag. We eindigen de avond met samen tv kijken, ook ongewoon voor ons gezin. Morgen gaan we dus weer op weg. Ik ben toch wel benieuwd naar Katja's kamer in het apartement!

We zijn er weer!

Pas na tweeen ben ik in slaap gevallen, dus het kost me erge moeite op te staan. Rick is iets eerder op, want hij wil vandaag ook nog wat werk verrichten. Gelukkig heeft hij een enorme pot koffie gezet, die me weer wat bij mijn positieven brengt.

Onze eerste daad van de dag is onze kledingtassen uit te pakken. De eerste was gaat de wasmachine in, die verder de hele dag overtijd maakt. De kinderen doen allemaal hun eigen was, wat mij erg helpt. Katja zorgt er ook voor, dat al haar kleren, die ze mee terug naar school wil nemen, schoon zijn, dus zij heeft helemaal een berg!

Gisteravond heb ik naar de paar berichtjes op ons antwoordapparaat geluisterd. Een ervan was van Katja's gynaecologe, dat ze haar kantoor moet bellen over de uitslag van haar test. Hier krijgen tieners uitstrijkjes, zodra ze aan de pil gaan.

Katja schrok zich natuurlijk lam, want die dacht meteen het ergste. Mij leek het niet aannemelijk (hoewel niet onmogelijk), dat een negentienjarige al slechte cellen in haar pap kon hebben. Ik stelde haar gisteravond dus zoveel mogelijk gerust, maar natuurlijk speelden bij ons beiden toch allerlei mogelijkheden door het hoofd (vandaar mijn late in slaap vallen).

Katja's eerste daad is dus om de dokter te bellen. Het duurt even voor de verpleegster terugbelt, maar dan komt Katja opgelucht haar kamer uit. Het uitstrijkje is gewoon niet goed uitgevoerd en moet in december opnieuw worden gedaan.

Dat is een van de dingen, waar ik gemengde gevoelens over heb hier in de VS. Aan de ene kant vind ik preventieve zorg natuurlijk erg goed, maar naar mijn gevoel slaat het hier naar de andere kant door. Ik heb nu al een aantal keren een paar heel nerveuze dagen of zelfs weken doorgemaakt, omdat een (in mijn ogen overbodig) testresultaat niet helemaal goed was. De daaropvolgende test wees dan uit, dat er iets mis was gegaan bij het lezen van de resultaten. Het gulden medium moet nog uitgevonden worden, neem ik aan.

Ook voor mij stond er een berichtje op het antwoordapparaat, waar ik direct op wil reageren vanochtend. Richards Computer, waar ik mijn HP laptop bijna een week voor ons vertrek naar Aruba heen bracht voor reparatie, beweert, dat ik geen garantie meer heb op deze machine.

Om te beginnen erger ik me eraan, dat ze dat in de vijf dagen, voor we naar Aruba vertrokken, niet hadden kunnen uitvinden. Ten tweede hebben we destijds in 2007 een drie jaar garantie bij de laptop gekocht. Vorig jaar ging die ook stuk en was het hetzelfde verhaal. Toen belde ik HP met alle informatie en werd me verzekerd, dat alles nu in orde zou zijn. Niet dus, grrr!!!

Nadat ik de nummers van de computer van Richards heb gekregen, bel ik HP Klantenservice op. Daar krijg ik een Indiaas klinkend persoon, die van een briefje af lijkt te lezen. Hij snapt in ieder geval nul comma nul van mijn verhaal en blijft maar herhalen, dat er geen garantie op deze computer is. Gefrustreerd hang ik op en bel Rick om te vragen, waar de garantiepapieren zich bevinden.

Gelukkig zijn die gauw gevonden en heb ik daadwerkelijk bewijs in mijn handen, dat de computer voor drie jaar verzekerd is. Ik bel HP terug en krijg gelukkig een Amerikaanse vrouw aan de telefoon. Zij weet, wat ze doet en zet alles gauw op. Alleen moet ik nu 24 tot 48 uur wachten tot hun verkoopafdeling alles goedkeurt. Het is toch te gek, die garantie was niet gratis en ik moet wachten tot ze het goedkeuren???

Volgens de HP medewerkster heb ik de garantie nooit geregistreerd, zoals het zou moeten. Ik spring bijna uit mijn vel! Niet alleen hebben we dat gedaan, maar vorig jaar moest ik door hetzelfde proces en werd me verzekerd, dat alles toen in orde was! Ik bedank haar voor haar hulp, zij kan er tenslotte ook niets aan doen. Maar ik neem me stellig voor geen HP laptops meer te komen.

Patrick van Richards Computer doet heel laconiek. Ze checken wel zo af en toe, of de toestemming er is. Ik probeer toch wel even duidelijk te maken, dat ik mijn laptop zo gauw mogelijk terug wil! Dit alles is niet bevoordelijk voor mijn humeur, deze eerste dag na de vakantie!

Door al dit gedoe heb ik bovendien geen tijd om te sporten. Misschien ook maar goed, want ik ben echt moe van de reis. Morgen is er weer een dag.

Als ik begin met het uitpakken van de tas met Nederlandse lekkernijen, waarvan ik denk, dat het mijn humeur zal verbeteren, volgt er weer een onaangename verrassing. Duidelijk heeft iemand aan onze spullen gezeten en ervan gegeten!

Allerlei verpakkingen zijn open. Eerst denk ik nog, dat het komt, omdat er met de tas (die toch flink zwaar was) is gegooid. Maar dan zie ik, dat er met een vinger een lik uit de opengemaakte pot sate saus is genomen. Bah! Die gaat meteen de prullebak in, zonde!

Katja zit erbij, terwijl ik uitpak, en onze monden vallen open van verbazing! Uit de rol drop Mentos zijn zeker vier snoepjes verdwenen. Uit een pakje van de mini Kanjers (gelukkig zijn er meerdere) zijn twee van de kleine stroopwafels verdwenen. Dat gebeurt niet door met een tas te gooien! Gelukkig zijn er ook nog een heel stel ongedeerde levensmiddelen.

Vreemd is het wel en ik vraag me af, wie het heeft gedaan. De Amerikaanse TSA laat altijd netjes een briefje achter, als ze bagage doorzoeken, en die kennen die produkten toch helemaal niet. Ik verdenk dus de Arubanen, maar ja, waar klaag je dan?

Om nog even na te genieten, gaan de kinderen en ik met zijn vieren bij Noodles & Company lunchen. We eten buiten op het terrasje, al is het erg vochtig en drukkend warm. Het is hier nota bene warmer, dan in Aruba.

Terwijl we daar zitten, parkeert er een grijze Toyota Sienna met een Nederlands diplomatiek nummerbord (letters FS). Een vrouw van ongeveer mijn leeftijd stapt uit en loopt de Starbucks binnen. Eigenlijk zou ik haar wel willen aanspreken, maar durf dat dan toch weer niet. Volgens mij heb ik die auto al vaker gezien, dus ze woont in onze buurt. Als er hier iemand meeleest, die in Vienna woont met een grijze Toyota Sienna, maak je dan kenbaar (je weet maar nooit).

Na de gezellige lunch gaan we met zijn allen Cosmo ophalen. Die hebben we stuk voor stuk enorm gemist. Hij ons ook, zo te zien, want we krijgen ieder op ons buurt een zeer enthousiaste begroeting. Dit keer heeft hij een mooi oranje doekje om zijn hals gekregen na zijn (gratis) bad. Katja ziet het als een Virginia Tech kleur, ik als een typisch Nederlandse kleur.

Thuisgekomen leent Katja mijn SmarTrip kaart om naar de metro te gaan. Ze wil daar parkeren, maar komt even later weer binnen. Haar auto start niet. Ik ga luisteren en hij maakt dat typische klikgeluid van een lege accu. Ik zet Katja af bij het metrostation, want dit is haar enige kans om een vriend, die ze al twee jaar niet heeft gezien, te ontmoeten. Thuis bel ik gauw de AAA.

Net als ik gebeld heb, begint het te plenzen! Gewoonlijk duurt het zeker drie kwartier, voor er iemand verschijnt om te helpen, zeker als je gewoon thuis bent. Maar in deze plensregen staat er al binnen een kwartier een sleepwagen voor de deur.

Op blote voeten en gewapend met een paraplu begroet ik de monteur. Die doet een regenponcho aan en checkt Katja's accu. De tropische stortbui, die over ons heenkomt, lijkt hem niet te deren. Al gauw heeft hij een diagnose: de accu moet vervangen worden, hij kan hem niet meer opladen. Gelukkig kan hij dat hier en nu doen voor de speciale AAA prijs, die ook nog eens zes jaar garantie geeft. Dat neem ik met beide handen aan, want Katja moet overmorgen wel zonder problemen naar Blacksburg kunnen rijden!

Zo gauw als het begon met regenen, zo plotseling is het ook weer droog. Alsof er ergens iemand een kraan aan- en uitzet. Leah is buiten met Diego, die volgens haar al dagen op Cosmo wacht. Die laatste hoeft maar "Diego" te horen en hij komt naar buiten vliegen. Echt schattig, die hondenvriendschap!

Katja's auto start na een kwartiertje weer met de nieuwe accu en ik betaal de monteur. Tussen de bedrijven door dirigeer ik Kai en Saskia met het uitpakken en wassen van hun spullen. Saskia heeft intussen Laura, Aoife en Alexandra hier, dus ik moet haar zo af en toe echt even tot helpen aanmanen. Grappig is, dat de vriendinnen zonder morren meehelpen met uitzoeken en opvouwen.

Natuurlijk hebben we na twaalf dagen afwezigheid niets in huis. Daarvoor ga ik naar Whole Foods, waar ik het allerbelangrijkste haal, want Peapod komt morgen de rest bezorgen.

Ook bedenk ik me, dat Katja's eerste schooldag maandag al is en ik traditioneel daarvoor een vrolijke hoorn maak met allerlei schoolspullen en lekkers erin. In Vienna haal ik bij Michaels en CVS de benodigdheden daarvoor. Grappig toch, dat de kinderen deze traditie, die ik op de peuterschool met ze ben begonnen, nog zo in ere willen houden, zelfs op college.

Nu alle was gewassen is en de tassen, zover mogelijk (van Ricks spullen blijf ik af), uitgepakt, ga ik lekker op het deck zitten. Christine belt en we kletsen gezellig bij. Daarna eten we met zijn allen buiten van Katja's geliefde kabobs van Neighbors, die bezorgd worden door Mr. Fastman.

Het uitzicht is geen turquoise zee, maar toch erg mooi met de bomen, cardinaaltjes en eekhoorns. In plaats van de golfslag hoor ik een gezang van krekels en cicades, heel zomers. Het is goed om weer thuis te zijn (al kan ik zonder de muggen!) en na deze zeer drukke eerste dag terug ga ik gauw mijn bed weer opzoeken!

PS: Voor degenen, die mijn weblog over Aruba volgden: Rick heeft vandaag met American Car Rental gemaild en zij vroegen $100 voor de schade aan de bumper. Rick bracht onze kosten voor de Natural Pool van $60 naar voren en ze waren het ermee eens, die ook terug te betalen. Al met al dus $40 voor onze kosten en dat vinden we heel schappelijk. Ik vond het nodig dit nog te schrijven, omdat we minder tevreden waren over hun service dit jaar en ik dat in dat reisverslag duidelijk beschreef. Ze hebben alles echter prima opgelost, dus we zullen volgend jaar, indien we weer naar Aruba gaan, weer van hen huren. We zullen dan wel heel duidelijk maken, dat we een 4x4 voertuig willen.