Tien mijl, nee, wacht 11,3!

Om tien voor half zeven gaat de wekker en word ik uit een diepe slaap gerukt. De grote racedag is hier! Ik sluimer nog een paar minuten, maar sta dan op en speld mijn race kaart op mijn t-shirt en kleed me aan.

Klaar voor de race!

Mijn fantastische man (hij bouwt deze reputatie later vandaag nog een paar keer verder uit) is inmiddels ook speciaal voor mij opgestaan en heeft koffie voor me gemaakt. Keurig om kwart over zeven zet hij me vervolgens af bij de Metro. Daar staat Kirsten al te wachten en we halen nog net de trein, die staat te wachten.

In de trein zitten een heel stel andere racers en we praten over allerlei race onderwerpen. Sommigen zijn echt die-hard renners, voor wie deze tien mijl niets is en anderen hebben een veel hoger start nummer dan wij, dus die verwachten langer dan 1 uur en 42 minuten (de tijd, die Kirsten en ik oorspronkelijk hadden opgegeven) nodig te hebben om de race uit te rennen. Natuurlijk zullen wij vandaag niet in de buurt komen van die tijd, omdat we de hele weg gaan lopen.

Het is werkelijk stralend weer en als we bij het Pentagon weer de Metro uitkomen heb ik eigenlijk spijt, dat ik mijn officiele Army Ten Miler t-shirt aan heb, want het heeft lange mouwen!

Een man roept ons toe, dat de race net begonnen is, dus we lopen zo snel we kunnen naar de start. Om acht over acht lopen we over de startlijn en starten we onze stopwatches, zodat we onze persoonlijke tijd een beetje bij kunnen houden.

Terwijl ik een foto probeer te maken van de duizenden mensen om ons heen en de vrolijke ballonbogen merk ik tot mijn ontsteltenis, dat ik vergeten ben mijn SD kaart in mijn toestel te doen!

Zou Rick zo lief zijn om hem te komen brengen? Ik bel hem toch maar, want de foto's, die ik met mijn telefoon maak zijn meestal van heel slechte kwaliteit. Hij is intussen weer naar bed gegaan, dus ik krijg een heel slaperige man aan de telefoon. Maar hij belooft de route van de race te bekijken en te proberen ons halverwege te ontmoeten.

Intussen genieten Kirsten en ik van de ervaring. De stad is zo rustig, alle monumenten glinsteren in de zon. Voor ons loopt een ouder echtpaar te joggen, ik schat de man minstens van mijn vaders leeftijd. Zijn vrouw haalt de hele tien mijl niet, maar hij jogt de hele weg voor ons. Ik hoop, dat ik op die leeftijd ook nog 10 mijl jog!

We zijn bepaald niet de enigen, die lopen in plaats van rennen en we halen zelfs mensen, die joggend begonnen, in. We doen het helemaal zo slecht nog niet!

Net nadat we de zes mijl gepasseerd zijn zien we Rick enthousiast zwaaien en foto's van ons nemen. Er zijn niet zoveel supporters, dus hij had geen moeite een parkeerplaats te vinden.

Zes mijl! (onze tijd is acht minuten sneller)

In het midden van de race

Een van de mooie uitzichten


En dan overhandigt hij mij een CF kaart, in plaats van een SD kaart! In mijn zenuwen heb ik de verkeerde twee letters door de telefoon gemeld! Gelukkig heeft Rick zijn eigen (grote en zware!) fototoestel mee, dus neem ik dat maar mee.

Kirsten en ik voelen ons na 7 mijl nog prima en we zien, dat onze mijltijden al de hele tijd net iets meer dan 13 minuten zijn, niet gek!

Na de aankondiging van 7 mijl zijn er opeens geen aankondigingen meer en even later zien we, dat we terug ook over de Memorial Bridge moeten lopen, terwijl het officiele parcours over de 14th Street Bridge leidt. Iedereen om ons heen vraagt zich af of we dat allemaal misschien verkeerd gezien hebben.

Hee! Vreemd, we moeten de Memorial Bridge weer over.

Een straf is het niet, de Memorial Bridge is de mooiste in Washington, dit is een van de beelden
En die laatste mijlen lijken wel erg lang te duren! Halverwege de brug staat een soldaat in uniform, die schreeuwt, dat dit de 10 mijl is, maar dat we nog een mijl verder moeten naar de finish. We snappen er niets van, maar ik kijk toch op mijn stopwatch, die 2 uur en 17 minuten aangeeft. Achteraf gezien was dat onze tien mijl tijd, op dat moment hadden we dat niet door.

Arlington Cemetery, bijna "thuis"!

Een laatste aanmoediging

Om tien over half elf, na twee uur en 34 minuten lopen we onder de ballonnen boog van de finish door. Er is geen finishlijn en er is geen lijn, die de tijd registreert.

Eindelijk: de eindstreep!


Allebei de kanten van onze medaille, cool!

We geven onze tijdchip terug en gaan op zoek naar water en eten. Op het parkeerterrein voor het Pentagon is het een drukte van jewelste en staan er grote tenten van sponsors en met gratis bagels, bananen en muffins. We moeten eerst door een veiligheidspoortje en mogen daarna aanvallen. Ik eet een banaan, maar Kirsten had geen ontbijt gegeten en eet een van alle drie.

We lopen nog wat rond bij de tenten en horen dan van verschillende bronnen, dat de finish van de race inderdaad verlegd was, wat de lengte maar liefst 11,3 (18,19 km) mijl maakte. Er was een verdacht pakketje gevonden bij de andere brug en om veiligheidsredenen werd besloten om de route na de zevende mijl om te leggen. Opeens klopte het allemaal: geen mijl tijden meer, die man op de brug en het gevoel, dat die laatste drie mijl wel heel ver waren!

Daarna lopen we naar de Metro, waar het perron propvol staat. We laten de eerste trein voorbij gaan, omdat hij te vol is. Dan trekt Kirsten opeens heel wit weg en zegt, dat ze moet gaan zitten. Ik vraag haar of ze misschien de volgende trein wil nemen, die eigenlijk de verkeerde kant op gaat, maar we kunnen dan een paar stations later overstappen. Maar ze voelt zich niet goed genoeg.

Ze hyperventileert, ziet lijkbleek en heeft ernstige krampen in haar benen. Ik maak me er echt bezorgd over, zou ze nu toch te veel hebben gedaan? Ondanks haar protest schiet ik toch een Metro agent aan, die gezellig met een andere man staat te kletsen. Tot twee keer toe poedert hij mijn "Excuse me" geirriteerd af met "I'm talking" en dan wordt het me te gortig en ik zeg luid "This is a medical emergency!". Ik heb nog nooit iemand zo snel van houding zien veranderen, hij biedt mij zijn verontschuldigingen aan en gaat naar Kirsten om haar te vragen, wat ze nodig heeft.

Een Metro politie agent roept via zijn walkie talkie een ambulance op, die er bijna een kwartier over doet. Kirsten ziet er inmiddels wel iets beter uit, maar ik vertrouw het niet en zeg haar, dat ze tenminste haar bloeddruk moet laten nakijken.

Met een stretcher komt het ambulance personeel eindelijk aan en meet Kirstens bloeddruk. Die is flink laag en ze vragen haar op te staan om te zien, of hij zo omhoog zal gaan. Dit gebeurt niet en als ze staat wordt ze weer erg duizelig.

Ze wordt op de stretcher gelegd en we gaan naar de ambulance. Ik moet allerlei informatie over haar geven aan de Metro agent, de politie agent en de ambulance chauffeur. Deze laatste gebaart me, dat ik voorin de ambulance moet wachten.

Na nog eens een kwartier wordt toch besloten Kirsten naar Arlington Hospital te brengen. Dat is absoluut niet het dichtstbijzijnde ziekenhuis, maar de heel vriendelijke chauffeur legt uit, dat het allemaal om geld gaat. De ambulance hoort bij Arlington en omdat Kirsten geen noodgeval is, wordt ze naar het ziekenhuis daar gebracht.

En daar zit ik dan, zomaar voorin een ambulance. Het gaat wel een stuk beter met Kirsten, dus zorgen hoef ik me niet om haar te maken. Dus neem ik me voor dit alles als een groot avontuur te zien! Zo vaak zit je niet als niet-patient in een ziekenauto.

De chauffeur is een gezellige klets, volgens mij vindt hij het weleens gezellig een passagier te hebben. Hij vertelt, dat hij al 48 uur in dienst is. Op mijn vraag of hij al die tijd niet heeft geslapen antwoordt hij, dat hij dat tussen oproepen doet. Maar vannacht had hij zes oproepen, dus van slapen was niet veel gekomen!

Bij de Emergency Room van het ziekenhuis stappen we uit. Kirsten ziet er een stuk beter uit. In de ambulance had ik Rick al gebeld, die op zijn beurt Kirstens man, Doug, had geprobeerd te bereiken. Uitgerekend als ik het ziekenhuis binnenstap belt Doug op mijn mobieltje. Het gebruik van mobiele telefoons is verboden in het ziekenhuis, dus ik zeg hem, dat ik hem zo snel mogelijk terug zal bellen.

Gelukkig ziet de dienstdoende dokter geen enkele reden om Kirsten verder te houden. Het infuus gaat eruit en ik bel Rick om ons op te halen (de derde keer, dat hij reddende engel speelt vandaag!). Doug kan niet, want hij is met zijn zoon helemaal in Manassas bij een verjaarspartijtje.

Vijf uur nadat we vanochtend bij het Pentagon van start gingen ben ik weer thuis, een Ten Miler medaille en heel wat indrukken rijker!

Poeh, het is allemaal een heel avontuur geweest en hoewel ik bij de finish nog het gevoel had nog mijlen door te kunnen lopen, voel ik me nu zo moe, dat het me niet eens meer lukt Libelles te lezen buiten. Het weer is fenomenaal, 29 graden, geen vochtigheid en een lekker verkoelend windje.

Rick haalt me uit mijn sluimer en stelt voor mijn lievelingseten te gaan eten: crab. Vroeger kookte hij een hele bushel met krabben voor mijn verjaardag. Er is niet ver hier vandaan een nieuw restaurant van dezelfde keten als Rainforest Cafe, dat Joe's Crab Shack heet.

Hij wil mijn grote prestatie daar vieren. Rick is zo'n positief iemand! Hij maakt, dat ik morgen weer een 10 mijler wil lopen! Het restaurant ziet er van buiten heel leuk uit en binnen is het ook gezellig (maar ijskoud!). We zijn blij als we een tafeltje buiten toegewezen krijgen. Het is er druk, de serveerster zegt, dat het anders op zondag nooit zo druk is. Ik denk, dat het komt omdat iedereen heeft gezien, dat Rainforest in Tysons dicht is en nu dit restaurant wil proberen.

Het eten is redelijk, maar we wachten lang tussen gangen. De bediening doet er alles aan om het wachten goed te maken, maar uiteindelijk is heel lang wachten voor een eenvoudige maaltijd niet weg te werken. Toch hebben we een gezellige tijd, we hebben tenslotte geen haast. Joe's Crab Shack is geen Rainforest Cafe, jammer, dat die laatste in Tysons Corner gesloten is.

Na deze enerverende dag weet ik niet of ik wakker zal kunnen blijven voor Desperate Housewives, maar gelukkig hebben we TiVo en kunnen we het opnemen! Tijdens de race spraken Kirsten en ik over de marathon. Ik wil dat wel als doel stellen voor volgend jaar!