Even de inauguratiesfeer in Washington opsnuiven

Zaterdag

Alweer een schitterende zonnige dag daagt.  Tegen negenen staan Rick en ik op.  We eten samen ontbijt en gaan dan allebei onze sportroutines doen. 

Rick doet mee aan een "The Biggest Loser" competitie op zijn werk.  Hij wil voor april 20 pond gewicht kwijtraken.  Daarvoor heeft hij het voornemen meer te gaan sporten, beginnend vandaag.  Hij gaat buiten hardlopen, ik naar de sportschool.

Daar doe ik Julie's "resist-a-ball" klas.  Er zijn nieuwe officiele glijdende schijven, dus de papieren bordjes zijn niet meer nodig.  Het is echt afzien tijdens dit uur!  Julie gaat hard door, zonder pauseren  en doet iedere oefening tot de spieren ook echt roepen om verlossing!

Af en toe kan ik gewoon niet doorgaan, vooral omdat mijn heupen pijn doen.  Gelukkig hebben de andere dames net zoveel moeite, alleen Julie lijkt zonder problemen door te gaan.  Hoe ze dat doet?   In ieder geval is iedere spier aan bod gekomen en zal ik dat morgen vast weer goed voelen.

Rick opperde gisteren het idee om vanmiddag naar Washington te gaan om de voorbereidingen voor de inauguratie van de president te bekijken.  Die inauguratie vindt prive morgen plaats, want officieel is 20 januari inauguratiedag.  Omdat dat een zondag is, worden de officiele vieringen en het openbaar inzweren pas op maandag gedaan. 

Maandag is ook nog eens Martin Luther King Jr.'s verjaardagsviering.  Daarom is vandaag ook door president Obama als de "National Day of Service" afgeroepen.  Heel veel mensen doen vandaag vrijwilligerswerk of geven aan goede doelen.  Wij doen het laatste, maar dat doen we sowieso al heel regelmatig.

De rit naar Washington verloopt voorspoedig, maar eenmaal in de stad, dichtbij het Witte Huis, komen we compleet vast te staan.  De politie en Secret Service hebben de weg compleet afgezet.  Naast ons op de tegenhelft van de weg rijdt iemand weg uit een parkeerplaats.

Rick betwijfelt of zijn auto ertussen zal passen, maar we gaan het toch proberen.  Het is heel nauw, maar met mijn dirigeren lukt het helemaal.  Als Rick de auto geparkeerd heeft volgt er een spontaan applaus van omstanders.  Inderdaad paste de auto maar net.  Heel fijn, want we kunnen hier gratis zo lang we willen parkeren vandaag!  Wat een geluk!

De reden dat we vast kwamen te staan wordt duidelijk zodra we de auto hebben verlaten.  Politie en Secret Service auto's blokkeren de kruising en niemand mag oversteken of verder lopen.  Een paar mensen weten ons enthousiast te vertellen dat er gewacht wordt op de stoet van president Obama, die terugkomt van een activiteit voor de National Day of Service.

Inderdaad komen er een paar minuten later allerlei motoren langs en daarna wel vijf zwarte Suburbans.  In een daarvan zou dus de president zitten, maar de ramen zijn zo verdonkerd dat niemand binnen te herkennen is.  De auto's racen naar het Witte Huis en dan mogen wij weer doorlopen.

 

Wachtend op de auto met de president

We bespreken even ons wandelplan, want we willen ook graag de voorkant van het Witte Huis zien.  Het is alleen al half twee en we hebben enorme trek.  We besluiten eerst langs Pennsylvania Avenue richting Capitool te lopen en te gaan lunchen bij bakkerij Paul.

Dit is ook de route, die de president maandag naar het Capitool en terug zal nemen, dus de hele weg is versierd met vlaggen en rood wit blauwe versieringen op de gebouwen.  Het is flink druk en veel mensen dragen kleding of hoeden met de Amerikaanse vlag.  Er hangt een heel vrolijke sfeer, echt leuk om mee te maken.

In de bakkerij staat ook een flinke rij om te bestellen en zijn alle tafeltjes bezet.  Voor de tweede keer vandaag hebben we geluk, want de meisjes aan het tafeltje naast waar Rick staat staan op en Rick doet meteen zijn jas over een van de stoelen en ik die van mij op de andere. 

We zitten hier naast de ovens en zien de bakkers deeg rollen.  Ik bestel een broodje gerookte zalm en Rick een warm kipbroodje.  Ze zijn werkelijk overheerlijk!  Het is echt Frans brood hier.  We hebben nu ook zo'n bakkerij Paul in Tysons Corner, dus hoeven er voortaan niet voor naar de stad.

Na deze lekkere lunch lopen we verder.  Bij het Newseum zien we een hele menigte staan wachten en ook weer Secret Service, die iedereen, die voorbij het gebouw wil lopen, tegenhoudt.  Ik vraag aan een vrouw op wie ze wachten en dat blijkt Bill Clinton te zijn, die hier een speech houdt.

Rick is niet zo geinteresseerd, maar ik wil Bill Clinton weleens in persoon zien en blijf dus wachten, terwijl Rick de voorpagina's van kranten uit alle vijftig staten gaat lezen.  Alweer hangt er een gezellige sfeer onder de wachtenden.  Iedereen is duidelijk in een opperbeste bui. 

Een kwartiertje later wordt er opeens gejuicht en "Bill, Bill, Bill" geroepen en ja, hoor, daar is Bill.   Hij vindt het duidelijk prachtig dat er zo'n menigte op hem wacht.  De Secret Service laat hem echter niet stoppen en werkt hem zijn auto in.  Ik wilde Bill eerst met eigen ogen zien en niet alleen door een lens, maar helaas heb ik daardoor geen foto.  Ook als hij nog even de auto uitstapt om alsnog naar zijn fans te zwaaien ben ik net te laat.  Ach, nou ja, ik kan in ieder geval zeggen dat dit de tweede president is, die ik in het echt heb gezien.

Wij lopen verder naar het Capitool en zien hoe overal dranghekken worden neergezet om de menigte, die maandag wordt verwacht, te bedwingen.  Het Capitool is ook versierd met vlaggen en rood wit blauw.  De deur waar de president (denken wij althans) maandag naar buiten zal komen is rood versierd.

Na de nodige foto's lopen we via de Mall en de schaatsbaan bij de National Gallery of Art terug naar Pennsylvania Avenue.  Overal staan verkopers van t-shirts, buttons en andere inauguratie souvenirs.  Rick en ik kopen beiden een button met de 57ste inauguratie en de namen van Barack Obama en Joseph Biden erop.  Toch een leuke souvenir van de sfeer, die we vandaag hebben geproefd.

Onze laatste bezienswaardigheid wordt de voorkant van het Witte Huis.  Hier is de pers al hard bezig op hun tribune.  Die is direct tegenover de tribune waar de president en zijn familie zullen zitten.  Deze laatste heeft het presidentszegel en is omgeven door kogelvrij glas.  Het is een bedrijvigheid van jewelste hier en laat wel zien hoeveel voorbereiding zo'n inauguratie vergt.

Het is inmiddels al na vieren en we lopen terug naar de auto.  Wat een heerlijke middag en het weer had niet mooier kunnen zijn met staalblauwe lucht en genoeg wind waardoor de vlaggen mooi wapperden.  Ik ben dan ook zeer tevreden met de foto's, die ik heb kunnen maken.

We hebben een paar uur om te ontspannen thuis en gaan dan eten bij Legal Seafoods.  Mijn gegrilde tonijn is zo mals dat ik hem met een fork kan snijden!  Rick heeft een lekker garnalengerecht en Kai de fish en chips.

Na het eten rijden we door naar Oakton waar Saskia bij Zinga werkt.   We hebben haar beloofd vanavond daar dessert te komen eten.  Nu ben ik niet zo'n enorme ijsliefhebster, dus neem niet veel.  Ik kies een beetje pistache, een beetje witte chocolade en wat granaatappel en moet zeggen dat die wel erg lekker zijn. 

 

Als bodem onder je ijs kun je verschillende dingen kiezen

De mannen nemen een flinke bak met allerlei smaken en toppings.  We eten het in de vrolijk gekleurde zaak op.  Ik begrijp waarom Saskia het leuk vindt daar te werken.  Iedereen is tenslotte in zijn nopjes met een lekkere bak ijs en andere zoetigheden.

Zondag

Weer een mooie zonnige dag daagt.  We slapen lekker uit en gaan dan ons zondagse ontbijt halen bij Starbucks.  Het valt me op hoe warm het is en ik ben van plan daar alles uit te halen, want de komende week worden er temperaturen onder het vriespunt voorspeld (al ga ik die morgen en overmorgen hopelijk ontlopen, maar daarover later meer).

Na het ontbijt bel ik Mary Ellen om te zien of zij zin heeft een stuk met de honden te gaan lopen.  Daar is zij wel voor te vinden en we nemen Marty en Cosmo mee voor een wandeling door de buurt.  Ik had gehoopt tenminste vijf kilometer te lopen, maar Mary Ellen heeft nog geen ontbijt op, dus wil niet zo lang. 

Even overweeg ik om dan toch maar naar de sportschool te gaan voor wat cardio, maar kan mezelf daar met dit mooie weer niet toe zetten.  In plaats daarvan besluit ik na de lunch Cosmo nog eens uit te gaan laten.

Maar eerst komt Saskia terug van haar werk met de mededeling dat de van benzine nodig heeft.  Daarmee zegt ze niets teveel, want er zit nog maar 2 mijl in volgens de meter!  Ik maan Saskia om toch eerder aan de bel te trekken voortaan, anders staat ze straks op weg naar Lawrence of haar werk zonder benzine!

Bij het Safeway benzinestation is het erg druk, dus ik moet even op een pomp wachten.  De prijzen liggen hier dan ook zo'n 20 cent per gallon lager dan bij andere stations.  Op de radio hoor ik hoe het verkeer in het gedeelte van Washington waar we gisteren waren muurvast zit.  Blij dat wij gistermiddag zijn gegaan!  Met een volle van keer ik huiswaarts, alwaar Saskia hem al meteen weer meeneemt om naar Lawrence te vertrekken.

Zoals eerder gepland lijn ik Cosmo weer aan om een stuk door de buurt te lopen.  Het is inmiddels maar liefst 16 graden!  De natuur is dan ook best van slag.  Ik zie de maples al uitlopen en koppen van de narcissen al centimeters boven de grond, ook in onze voortuin.  In een tuin bloeien de sneeuwklokjes zelfs al! 

Er gaat echter snel verandering komen in deze lenteachtige temperaturen.  Na morgen zal volgens de voorspellingen het kwik de hele week niet meer boven het vriespunt uitkomen.  Tussen vandaag en dinsdag wordt een temperatuurverschil van maar liefst twintig graden voorspeld!

Aan het begin van ons pleintje kom ik buurvrouw Lorraine tegen.  Zij missen een van hun poezen, die gewoonlijk een binnenkat is, maar gisteravond ontsnapte toen Chuck Apollo, hun Deense dog, ging uitlaten.  Nu kunnen ze haar nergens vinden en vrezen ze dat een vos haar te pakken heeft gekregen.  Er is nog een kleine hoop dat ze in iemands garage zit, dus dat hopen we dan maar.

Even later ga ik op de stoep voor in de zon zitten om van de laatste warmte te genieten.  Kai komt naar buiten om met Cosmo te spelen.  Op een gegeven moment gaat Cosmo opeens in de struiken naast het huis blaffen en Kai ziet hem iets snuffelen en dan terugdeinzen alsof iets naar hem heeft geslagen.

Kai gaat eens polshoogte nemen en er blijkt een flink hol onder onze stoep gegraven te zijn door een of ander dier (wij denken een wasbeertje).  We vragen ons af of de poes van hiernaast zich misschien in dit hol schuilhoudt.  Ze is erg verlegen, dus nu Cosmo zo geblaft heeft is er niets meer te zien, maar we halen toch Lorraine er maar bij.

Die komt met een blikje eten en een zaklantaarn.  Maar er komt niets uit het hol en het gaat dieper de grond in, dus ze ziet ook niets met de lantaarn.  Ze zegt vanavond als het donker is wel terug te komen om het nog eens te proberen.  Duidelijk moeten wij, zodra we er zeker van zijn dat er geen kat of ander dier in zit, dit hol dichtgooien. 

Als de zon achter de huizen is verdwenen koelt het snel af.  Ik ga naar binnen om in te pakken voor morgen.  Gisteren heb ik namelijk onverwachts besloten met Rick mee naar Orlando te gaan de komende twee dagen.  Het vliegticket was spotgoedkoop en het hotel en huurauto heeft hij natuurlijk al.  Heerlijk even een paar warme dagen voor we in de vrieskou terugkeren.

Vanavond eten we Vietnamees eten van Four Sisters.  Het is er enorm druk, dus maar goed dat we een reservering hebben.  Geen restaurant serveert het eten zo snel als hier!  We hebben de bestelling nog geen tien minuten eerder gedaan en het staat al op tafel.  Het is weer heel erg lekker, mijn gehakt in druivenbladeren, die ik in rijstpapieren pannenkoekjes wikkel.

Als we thuiskomen gebruiken Kai en ik onze Skymap apps om de constellaties boven ons hoofd te bekijken.  Het is zo'n heldere hemel!  We vinden Orion en Jupiter onder anderen.  In de verte roept een vos, zo'n eng geluid is dat.  Ik ben maar blij dat alle katten binnen zijn.

Vanavond kijken we de achterstallige afleveringen van Once Upon A Time.  Het was weer een heerlijk weekend!  Laat maken we het niet, want morgen gaat de wekker al om zes uur.

PS: Het poezenverhaal heeft een goede afloop. Net belde Lorraine aan met Coco, de poes, in haar armen, die zich inderdaad onder onze stoep schuilhield.  Goed van Cosmo dat hij haar ontdekte!  Ik ben blij dat ze haar terughebben, want ze waren er zichtbaar van ontdaan dat ze weg was.

Ziekenboegje

Na een rustige nacht wordt Saskia hoopvol wakker, omdat ze zich beter lijkt te voelen, dan gisteren. Maar als ik haar hoofd voel is het flink warm. De thermometer laat 104 graden zien, 40 Celsius dus. Erg hoog voor de ochtend vind ik!

Zelf heb ik geen koorts, maar voel me wel ziekig. Kai en Rick vertrekken naar school en werk en Saskia en ik blijven nog even rusten. Net na achten sta ik op en maak een doktersafspraak voor Saskia, die daar hard tegen protesteert. Ze wil niet opstaan en naar buiten. Ik vertel haar, hoe vroeger de dokter bij mensen thuis kwam en hoe fijn dat nu voor haar zou zijn. Maar helaas zijn dat vervlogen tijden (als die er hier in de VS al waren) en we kunnen om 14:40 terecht.

Met grote moeite motiveer ik mezelf om tenminste een halfhartige gewichtenroutine te doen boven. Ik heb hoegenaamd geen energie vandaag. Met mijn hele wezen wil ik niet ziek worden! We gaan vrijdag voor een lang weekend skien en dan wil ik me goed voelen (en Saskia natuurlijk ook).

Om elf uur heb ik met een vroegere buurvrouw afgesproken bij Starbucks om bij te kletsen. Saskia voelt zich wel redelijk, maar ik neem mijn telefoon mee en ben niet van plan lang te blijven.

Keurig op tijd loop ik binnen en de zaak zit vol, maar ik zie Viola nergens. Ik bestel mijn "misto" (koffie met wat gestoomde melk) met caramel siroop en ga aan het enige open tafeltje zitten. Naast mij zitten twee vrouwen met laptops te werken en aan de andere kant een paar mannen, die de (nu uitverkochte) Washington Post zitten te lezen.

Het is druk, mensenkomen en gaan, maar geen Viola. Na een kwartier houd ik het voor gezien. Ik koop een sandwich met champignons en ricotta voor mijn lunch en ga boodschappen doen bij de Safeway naast Starbucks.

Bij Safeway haal ik ingredienten voor een van mijn favoriete crockpot maaltijden: kip en kleine aardappeltjes met het sap van augurken. Nu is het "probleem", dat er hier verschillende smaken augurken worden verkocht en ik pak per ongeluk niet de "dill pickles", maar de "bread and butter pickles". Bij het afrekenen zie ik dat, maar bedenk me, dat augurken toch altijd wel zoutig smaken, dus het zal wel niet uitmaken.

Voor Saskia haal ik crackers, Goldfish en kippensoep. En ze heeft gevraagd om "Grapples", appels, die als druiven schijnen te smaken. Die kan ik nergens vinden en ik ben er ook niet zeker van, dat die bestaan. Maar als ik het aan een medewerker vraag, leidt die me naar de voorkant van de (enorme) zaak en waarempel: Grapples!

Net als ik thuiskom, gaat de telefoon. Het is Viola, die zich uitvoerig verontschuldigt. Ze herinnert zich nu pas onze afspraak. Ook zij is ziek, dus ik vergeef haar natuurlijk meteen. We spreken af het volgende week of de week daarna nog eens te proberen.

Martine komt om te wandelen en het voelt toch wel lekker om een frisse neus te halen. Het blijft vandaag alweer onder vriespunt en is daarmee de zestiende dag achtereen, dat het kouder is, dan gemiddeld. Het loopje moet vandaag wat korter, want ik moet op tijd terug zijn om naar de dokter te gaan met Saskia.

Martine en haar kinderen zijn gisteren met vrienden bij de inauguratie geweest. Ze stonden bij het Washington Monument (zo'n anderhalve kilometer van het Capitool) en hadden het geluk een van de grote tv schermen te kunnen zien (velen waren niet zo gelukkig). Ze vertelt wel verkleumd te zijn geweest en de kinderen ook.

Om half drie zijn we terug en is Saskia aangekleed. We hebben enorm geluk en kunnen vlak voor de ingang van het doktersgebouw parkeren. Saskia heeft, ondanks de ibuprofen, nog bijna 39 graden koorts. Als ik hoor, dat Dr. Weinstein onze dokter is, vrees ik een lange wachttijd.

Gelukkig is hij vandaag wat sneller. Deze dokter kent ons al sinds Katja's geboorte. Hoe weinig we hem tegenwoordig ook zien (er zijn tien dokters in deze praktijk), hij herinnert zich ons wel en vraagt, hoe het met Katja en Kai gaat. Hij vindt Saskia's keel erg rood, dus stuurt ons door voor een "strep" test.

Wachtend op de stoeltjes bij het laboratorium vraag ik me af, hoe vaak ik hier in de afgelopen 18 jaar heb gezeten. Opeens komen allerlei herinneringen uit de kindertijd van Katja en Kai naar boven. Het is heel wat tijd, achttien jaar, en toch lijkt het gisteren, dat ik hier met borstvoedingsproblemen met Katja kwam (iets waar ze nu zeker niet aan herinnerd wil worden, ha ha!).

Saskia blijkt uiteindelijk geen strep (bacterie) te hebben, dus het wordt gewoon uitzieken thuis. Ik heb email gestuurd naar haar wiskundelerares en zodra ze zich wat beter voelt gaat Saskia daaraan werken. Ze was vanochtend helemaal in paniek daarover.

Thuis gooi ik gauw de ingredienten voor de crockpotmaaltijd in de crockpot. Het recept zegt, dat het 4,5 uur moet koken, maar ik hoop, dat 3,5 genoeg is, anders eten we pas om half negen! Pas als ik alles in de pot heb gedaan, proef ik het sap van de "bread and butter pickles". Dat smaakt zoetig! Ik vrees dus, dat het hele gerecht niet zal smaken. Maar ik laat het toch maar koken, wie weet.

Intussen ben ik ook weer met een fotografiecursus begonnen en deze week moeten we drie foto's met "rythme" erin insturen. Aangezien ik geen tijd heb om er zelf op uit te gaan, zoek ik vanmiddag foto's uit mijn archief uit. Daarbij denk ik dan aan foto's, die ik nog eens zou willen maken en dan beter. Maar twee van de foto's worden "Photo of the Week"! Wauw, dat is echt een hele eer!


Deze herfstreflectie vindt hij mooi, maar ik had er een steentje of zo in moeten gooien om het dynamisch te maken



Op deze foto (photo of the week) krijg ik heel veel positieve reacties, niet alleen van de instructeur



Ook deze foto wordt een "photo of the week", hopelijk kan ik dit weekend een soortgelijke maken (de sneeuwglijbanen bij Wisp)

Rick komt thuis en met grote vrezen serveer ik de crockpotmaaltijd met spinazie als groente. Tot mijn verbazing vinden Rick en Kai het heerlijk! En inderdaad, het smaakt goed. Gelukkig, want het zou toch zonde zijn zo'n maaltijd weg te gooien.

Terwijl Rick met Katja op MSN kletst over Scuba, vertelt zij opeens, dat er een alert is. Er is iemand vermoord in het Graduate Life Center. De dader is onder arrest en minuten later krijgen we het volgende bericht in onze email:
The following is a message from Virginia Tech:

V T police have confirmed a murder in the graduate life center. A suspect is in custody. Stay where you are and stay vigilant. Stay away from the G L C.

Gats, wat is het met die school? Ik weet wel, dat er tienduizenden mensen wonen, maar ik vind het gewoon eng, dat er nu weer een moord is gepleegd. Gelukkig woont Katja ver van dat Center, maar natuurlijk maakt het haar bang. Rick en ik vinden het natuurlijk ook bepaald geen prettig idee.

Ook vanavond biedt American Idol weer vertier. Wordt dat ook op de Nederlandse tv uitgezonden? Ik weet niet, of ik het vierde jurylid nu zo leuk vindt. Ze lijkt gewoon een tweede Paula Abdul en draagt niet echt bij, vind ik.

Tot slot verwijs ik jullie naar Sylvia's weblog, waar haar man Hans een ooggetuige verslag doet van de gebeurtenissen van gisteren.

Een nieuwe president!

Nieuwsgierig word ik wakker op deze historische dag. Van vrienden hoorde ik, dat ze al om drie uur vanochtend naar de metro zouden gaan. Zouden er echt zoveel mensen in Washington zijn? Of zijn er toch veel mensen afgeschrikt door de extreme veiligheidsmaatregelen?

Al gauw zien we op tv, dat er ongekende menigtes in de stad wachten op de inauguratie. Ik besluit met Cosmo naar het metrostation te wandelen, kijken hoe druk het daar is. Het is berekoud, de wind gaat door merg en been, en al gauw ben ik ervan overtuigd, dat we de juiste beslissing hebben genomen om zelf niet naar de stad te gaan.

Langs de hoofdstraat hier in de buurt staan "niet parkeren" bordjes, maar al de zijstraten staan vol met auto's. Op de metro parkeerplaats zie ik allemaal kentekens uit andere staten. Van Florida tot Californie, van Maine tot Texas, vrijwel alle staten zijn vertegenwoordigd.

In het station zelf is het druk, maar er staan geen rijen mensen (meer). Wel is er FBI en politie met honden (die naar Cosmo blaffen en hij kan natuurlijk niet achter blijven). Op de parkeerplaats staan wagens van de "special weapons unit" en een heel aantal Sheriff auto's. Gelukkig zijn die allemaal niet nodig geweest.


Saskia heeft het de hele tijd koud en blijkt koorts te hebben. Zij wilde gisteren zo graag toch proberen naar de Mall te gaan. Maar goed, dat ik er niet aan toe heb gegeven. Dat is het moeilijke met die enorme menigtes, je verplaatst je niet makkelijk.

Met zijn vieren kijken we, hoe de vroegere presidenten binnenkomen. Wat ziet het echtpaar Carter er goed uit! Zo wil ik ook zijn in onze tachtiger jaren! De oude Bush (zelfde leeftijd als Jimmy Carter) schuifelt daarentegen voort.

Intussen hebben Rick en ik ook de Facebook/CNN livestream aanstaan. Je kunt commentaar geven op wat je ziet via Facebook status updates en het voelt alsof we met een hele groep kijken, zo.

Aretha Franklin (met zeer opvallende hoed, waar veel Facebookers nogal wat over te zeggen hebben) zingt. Net voor twaalven wordt de vice president ingezworen. Er volgt prachtige muziek door een zeer beroemd kwartet: Itzhak Perlman (Violin), Yo-Yo Ma (Cello), Gabriela Montero (Piano), Anthony McGill (Klarinet).

Tijdens de muziek wordt het twaalf uur en volgens de Constitutie is Barack Obama nu president. Een paar minuten later legt hij zijn hand op de bijbel, die Lincoln ook gebruikte bij zijn inauguratie.

Chief Justice Roberts zegt de eed voor, maar maakt daarbij een paar fouten. Hij zegt "President to the United States of America" en plaatst het woordje "faithfully" verkeerd in de zin. Hierdoor lijkt het, alsof Obama even vergeet, wat te zeggen, maar hij merkt de fout van Roberts juist op en pauseert even.

Een gepassioneerde speech volgt, die ik erg goed vind, ook vanwege het globale thema. Ook roept Obama vooral op tot eenheid, belangrijk in deze moeilijke tijden. Telkens gaat de camera over de menigte en staan Rick en ik versteld, hoeveel mensen er zijn. Wij zijn met 4 juli een paar keer in de stad geweest met een half miljoen mensen en dit zijn zeker meer mensen dan toen!


Cosmo en Snickers vandaag, zij weten wat eenheid is ;)

Na de speech vertrekt Rick naar zijn werk. Ik ga naar Vienna om lunch te halen. Saskia heeft zin in macaroni met kaas van Noodles & Company, haar favoriete "ziek" eten. Kai heeft er ook wel oren naar en besteld buttered noodles met kip en tomatensoep. Met dit koude weer vind ik hun Bangkok curry met garnalen ook niet te versmaden.

En koud is het! Ik kan maar niet warm worden en voel me helemaal niet lekker. Op de radio terug naar huis hoor ik, dat de metro stations overbevolkt zijn. Enkele stations zijn door "overcrowding" gesloten. Een vrouw is zelfs op de rails gevallen, maar gelukkig niet ernstig gewond.

Veel mensen zijn boos, want ze hebben tickets, maar zijn toch niet toegelaten om de parade te kijken. Later wordt uitgelegd, dat het te druk werd om nog veilig te zijn. Saskia's vriendinnetje Kaylee had tickets, maar mocht de Mall niet meer op en het duurde vier uur om weer thuis te komen.

Het duurt ook lang om de Mall af te komen. De menigte roept "Let us out!" en volgens de verslaggever klimmen sommigen op de draagbare wc's om zo over de hekken te springen. Er wordt omgeroepen vooral geduld te hebben. Al met al is het bijna een wonder, dat er geen grote ongelukken zijn gebeurd.

Na de lunch ga ik met Kai naar Claudia. Kai heeft morgen een wiskunde proefwerk en Claudia wil nog even zeker zijn, dat hij het allemaal begrijpt. Zij is, net als een aantal van mijn vriendinnen, een enorme Obama fan.

Soms maak ik me wel een beetje zorgen over hoe deze man als een held wordt gezien. Begrijp me goed, ik heb voor hem gestemd en hij heeft zeker charisma. Maar om te bereiken, wat hij allemaal wil, zal hij heel wat steun nodig hebben. Niet alleen van het Amerikaanse Congres, wat dan wel overwegend Democratisch is, maar dat wil niet zeggen, dat ze hem altijd zijn zin zullen geven, maar ook van wereldleiders. Met zoveel verwachtingen van hem vrees ik voor teleurstellingen. We leven tenslotte in een zeer onzekere wereld.

Maar aan de positieve kant is hij van onze generatie en heeft het "gewone" leven meegemaakt, geen oude man, die boven het volk staat. Hij is realistisch, maar motiveert en geeft hoop. Bovendien is hij modern en gebruikt het internet. Zie de nieuwe website van het Witte Huis. Het volk krijgt daar de kans hun gedachten te schrijven. Hoe dan ook was het een historisch moment om de eerste Afrikaans-Amerikaanse president ingezworen te zien worden!

Arme Saskia heeft flinke koorts en voelt zich miserabel. We kijken samen naar de parade in Washington. Daarna doe ik nog wat Wii Fit. Fijn van dit programma vind ik de yoga oefeningen. Ik voel me vandaag ook niet lekker en dat rekken en strekken helpt.

Na alle beelden van de nieuwe "First Family" kijken we naar American Idol in San Francisco. Zoals gewoonlijk is het heel vermakelijk. De voorrondes vind ik leuker, dan de competitie. Onvoorstelbaar welke mensen denken, dat ze kunnen zingen!

Saskia heeft inmiddels een flinke koorts van meer dan veertig graden. Ik bel dus toch maar even de kinderarts. Voor haar leeftijd is dat een erg hoge koorts, en we geven haar acetaminophen (Tylenol) boven op de ibuprofen (Advil) van eerder. Ondanks de hoge koorts lijkt ze heel "bij". Hopelijk gaat het morgen een stuk beter!

Koud weekend

Zaterdag

We beginnen dit lange weekend (maandag is Martin Luther King's birthday, dinsdag Inauguration Day) met lekker uitslapen. Eigenlijk wil ik niet opstaan, want ik vind het helemaal niet leuk, dat Katja weer weg gaat vandaag.

Maar de hele ochtend zijn we bezig haar in te pakken. We zijn daar zo druk mee bezig, dat we helemaal vergeten, dat Saskia een chiropractor afspraak heeft. Die belt op, of er een probleem is. Nee, het is enkel een zeer ongeorganiseerde familie hier! Binnen vijf minuten ben ik er met Saskia en krijgt zij haar manipulatie.

Shannon en Leah gaan met Katja mee in haar Kevertje en er is absoluut niet genoeg plaats voor al hun spullen! Katja's skis en laarzen moeten er ook nog bij. Gelukkig hebben ze Jeroen bereid gevonden wat van de spullen maandag in zijn auto mee te nemen, want anders zouden ze vier uur lang opgevouwen moeten zitten.

Nadat we afscheid hebben genomen (tot mijn verbazing houd ik het helemaal droog), begin ik aan mijn Wii Fit routine. Het is buiten flink koud, dus dit is perfect voor mijn beweging vandaag. Veel van de oefeningen zijn echt moeilijk!

Om een uur of vijf belt Katja op. Het klinkt alsof ze huilt, dus ik krijg meteen een paniekerig gevoel. Ik kan niet goed horen, wat ze zegt, zo hysterisch klinkt ze, maar ik hoor het woord "hit". Ik schrik me lam en Rick hoort aan mijn stem, dat ik bang ben en staat meteen naast me.

Rustig probeer ik Katja te kalmeren, nog steeds denkend, dat ze huilt. Op de achtergrond hoor ik ook hysterie en ik heb geen idee, wat er gaande is. Rick en ik voelen ons echt vreselijk, in paniek wil Rick er al heen gaan. Maar dan hoor ik eindelijk, dat Katja lacht in plaats van huilt. De "grap" is, dat ze zogenaamd een koe had aangereden. Niet grappig, gezien de voorgaande problemen, die zij op die weg hebben ondervonden.

De dag verloopt verder heel rustig. Saskia krijgt Samira te logeren en wij eten maaltijdsoep en kijken tv. De afgelopen week was zo druk, dat dit wel even lekker is.

Om een uur of acht belt Katja, dat ze bij Virginia Tech zijn aangekomen. De "grap" van eerder zit ons toch niet lekker, dus we vertellen haar, hoe dat ons deed voelen. Ze weet zo goed, hoe bezorgd wij zijn, dat ze zo'n end moet rijden. Wij vonden het ook niet leuk om tegenover de meisjes, die met haar mee reden, voor gek gezet te worden.

Gelukkig ziet Katja ook in, dat het niet de "leuke" grap was, die zij voorzien hadden en ze betuigt haar oprechte spijt. Ik kan me zo die meiden in de auto voorstellen, maar vind ook (en Rick ook), dat ze zich wel wat meer bewust kunnen zijn van de gevoelens van anderen!

Zondag

Bij wijze van grote uitzondering is Rick eerder op, dan ik. Mijn bed voelt zo lekker warm! Als ik eenmaal beneden kom, is Rick al op weg naar Starbucks. Met een lekker ontbijtje komt hij thuis.

Om elf uur komt Janet. De afgelopen weken zijn we samen gaan fietsen, maar het weer vandaag is niet lekker. We verplaatsen onze workout dus naar onze fitnessruimte boven. Janet begint met een half uur op de lopende band en ik op de elliptische machine, daarna wisselen we van machine. Het uur is zo voorbij, want het is veel gezelliger met zijn tweeen, dan alleen!

Rick komt net terug van zijn wandeling met Cosmo en vertelt hoe druk het Metro station is met allerlei auto's van buiten de staat. Hij is ook helemaal blij, dat Microsoft's Silverlight wordt gebruikt door het Obama team om de evenementen rond de inauguratie live over het internet uit te zenden.

Via HBO hd (high definition) kijken we naar het concert op de Mall. Het lijkt echt of alles zich hier in de kamer afspeelt met HD! Ik krijg kippenvel bij de speech van Obama. En, zoals altijd, bij het zingen van "America the Beautiful", vooral als mensen als Tom Hanks meedoen! Ik moet toegeven, dat ik mijn tranen terug moet dringen. Dit is zo'n ongekend iets om mee te maken!


Wat een menigte! Een aantal bekenden zitten hiertussen



Hoe vaak heb ik al op deze trappen gelopen? Vreemd gevoel



Een indrukwekkende speech

Rick heeft zin om eruit te gaan en ik ben "game". We kijken welke films spelen en vinden Bride Wars. Kai en Saskia hebben daar geen zin in (de eerste omdat het een "chick flick" is, de laatste, omdat ze de film met vriendinnen wil zien). Dus gaan we met zijn tweeen op een date.

De film is erg leuk. Natuurlijk vinden we allebie Kate Hudson en Anne Hathaway ook goede actrices, dus dat helpt. Maar er is veel grappigs, veel ontroerends en al met al is het gewoon een goede film. Het is geen Oscar materiaal, maar we vervelen ons geen moment, dus anderhalf uur vermaak.

Na afloop gaan we samen eten bij Busara. Onderweg bellen we de kinderen en alles gaat daar goed. Dit Thaise restaurant is onze favoriet. Nu ook weer is het eten en de bediening fantastisch.

Thuis kijken we de rest van het concert op de Mall met HBO en daarna Desperate Housewives. Ik mis Katja, maar het is goed, dat ze weer op haar plaats is. Ze heeft ambitieuze plannen en wij kunnen niet anders, dan haar daarin steunen.

Holiday Party

Zaterdag

Christine en Mallory zijn al vroeg op pad, want ze hebben een afspraak met de orthodontist om acht uur. Mallory's beugel gaat eraf en ze komt met een keurig gebit met rechte tanden terug.

Voor ze weer vertrekken om de doorzichtige beugel, die Mallory nu een paar maanden zal moeten dragen, op te halen, maken Christine en ik een ouderwets lange wandeling. Het is net alsof ze helemaal niet verhuisd is, zo vertrouwd!

Saskia, die dacht, dat Mallory de middag met vriendinnen zou doorbrengen, gaat naar de mall met Kaylee en Laura. Mallory en Christine vertrekken weer naar de orthodontist. We spreken af naderhand bij Noodles & Company te gaan lunchen.

Dit restaurant is door Health Magazine uitgeroepen tot beste "fast food" restaurant. Dat is heel terecht, vind ik. Hun pastas zitten vol verse groentes, de kip en garnalen zijn goede proteines en pasta gerechten zijn gewoon heerlijk.

Het is er druk, als we aankomen en ik ga gauw naar het enige lege tafeltje. Ik hoor de man aan het tafeltje naast ons Nederlands met zijn zoontje praten en de vrouw spreekt Engels. Hee, een Neder-Amerikaans stel, dat kom ik maar weinig tegen. Ik begin dus een praatje en de man vraagt, of ik ook een Nederlands schooltje weet, zodat zijn zoontje de taal goed kan leren.

Laat daar nu net vorig jaar een van geopend zijn en mijn vriendinnen Martine en Karin geven er les. Het is te laat voor onze kinderen, helaas, die zijn er te oud voor. Martine vertelt me, dat er heel veel animo voor is. Niet verwonderlijk, want er wonen een aantal duizend Nederlandse gezinnen in dit gebied. Ook deze Nederlander is zeer geinteresseerd en neemt dankbaar het telefoonnummer van me aan.

Een van Mallory's vriendinnen blijkt toch niet te kunnen, dus zij vermaakt zich met de Sims op Saskia's computer. Christine en ik kletsen gezellig bij.

De kou maakt, dat ik weer meer pijn heb en daar voel ik me moe van. Ik wil vanavond wel kunnen genieten. Als Christine Mallory naar haar logeeradres brengt en Rick met Kai wat nette kleding gaat kopen voor vanavond (zijn oude nette "pak" blijkt te klein), ga ik even liggen rusten.

Voor we het weten is het tijd om ons te verkleden voor het ene feest per jaar, waar we echt helemaal voor in "het net" gaan: de Microsoft Holiday Party. Dit jaar wordt het in het Newseum gehouden en mogen de kinderen mee.

Rick gaat in smoking en ik in het lang. Kai draagt een net bruin overhemd en khaki broek en Saskia haar rode jurkje. Ze vertikt het echter een panty te dragen en doet haar felblauwe broek eronder. Ook wil ze geen nette schoenen eronder. Ik besluit er maar geen gevecht van te maken. Het staat leuk, dus moet er maar meer door kunnen.

Onderweg zien we dat de voorbereidingen voor de inauguratie nu helemaal in volle gang zijn. Overal worden porta potties (draagbare toiletten) neergezet. We hebben er zelfs met 4 juli niet zoveel gezien! Ook zijn vrachtwagens bezig betonnen barrieres neer te zetten. Eigenlijk wil ik volgend weekend wel naar de stad om foto's te maken van dit alles.

Bij het Newseum sluiten we aan in de rij voor de valet parking. De parkeerders rennen heen en weer en al snel kunnen we uitstappen. Het miezert en is overal nat, dus ik houd mijn jurk, die een kleine sleep heeft, omhoog.

Binnen krijgen we meteen een drankje aangeboden. Het hele museum, op een paar dingen na, is open voor ons. Geprojecteerde sneeuwvlokken geven een gezellige sfeer aan de heel hoge eerste verdieping. Op een gigantisch scherm worden foto's getoond van de aanwezige families. Ook wij hebben er een ingestuurd, een familiefoto in een restaurant in Aruba. Het is vreemd ons zo levensgroot te zien. Ik ben er nog superblond.

Overweldigend vind ik het eerst. Hier staan we dan, ons gezin (min Katja, helaas), in een van de grootste musea in de hoofdstad van Amerika, vlakbij het Capitool. Ik vind het super om hier deel aan te nemen! Soms wil ik mezelf even knijpen om zeker te zijn, dat ik deze dingen echt mag meemaken.

Op de tweede verdieping is een buffet voor de kinderen. Daar zit macaroni met kaas bij, kleine broodjes met ham en kaas en natuurlijk gefrituurde kipfilets. Voor de gezondheid is er salade, waar ik geen enkel kind iets van zie nemen. Kai en Saskia vinden het allemaal erg lekker, in ieder geval.

Rick en ik gaan naar beneden, waar we een tafel open vinden. Het "volwassenen" buffet wordt verzorgd door The Source, het restaurant van de zeer gerenommeerde chef Wolfgang Puck, in het Newseum.

Het is werkelijk heerlijk. Mini crabcakejes met heel dunne zoete aardappelfrietjes, gambas met koude soba noedels, heerlijke salade met cashew noten en veel meer. We genieten er met volle teugen van.

Intussen komen ook de collega's van Rick en hun vrouwen langzaam binnendruppelen. Na de "team"reis naar San Diego hebben de meesten van ons contact gehouden via Facebook, dus het is of we oude vrienden zien. Alban, een Fransman, en zijn vrouw Ursula komen bij ons zitten eten. We kunnen het enorm goed met elkaar vinden en kletsen erop los.

Maar de kinderen beginnen zich te vervelen. Er zijn vooral veel jongere kinderen aanwezig, dus aansluiting met anderen vinden ze niet. Tijd dus, om het museum te gaan verkennen. Alban en Ursula gaan mee en we beginnen op de zesde verdieping.

Hier kunnen we door een professionele fotograaf foto's laten maken op het balkon. Het Capitool is daarbij op de achtergrond te zien. Er staat een lange rij, maar we sluiten aan, want dit is wel een bijzondere kans.

Het gaat vrij snel en we laten eerst foto's maken met zijn vieren en dan met Rick en mij alleen. Naderhand gaan de kinderen naar binnen, terwijl Alban en Ursula en Rick en ik nog foto's met onze eigen cameras. Die lukken tot onze verbazing goed.

Het is koud buiten en Saskia vooral is ongeduldig. Tijd om de tentoonstellingen te gaan bezoeken. We beginnen met de 9/11 tentoonstelling en dat is, wat Saskia betreft, geen goed idee. Zij besluit, dat dit een negatief museum is (ik kan het haar niet kwalijk nemen, het volgende gedeelte gaat over journalisten, die tijdens het verslaggeven zijn overleden).

Kai en Saskia gaan naar beneden om dessert te eten, maar Rick en ik willen meer van het museum zien. Het is allemaal heel interessant, maar ik moet het wel met Saskia eens zijn: het is niet vrolijk makend allemaal.

"Nieuws" is toch meestal het negatieve in het leven, kennelijk. Misschien dat de interactieve gedeeltes het geheel wat vrolijker maken, maar daar komen we niet aan toe. Begrijp me goed, dit is een prachtig museum, zeker een bezoek waard in Washington! De toegangsprijs bedraagt $20 en dat is het meer dan waard, wij hebben maar een heel klein gedeelte gezien, uiteindelijk.

Eenmaal weer beneden is iedereen aan het dansen en kletsen. Rick doet gek met de verlichte rode bril, die ik eerder op de avond voor Saskia heb gewonnen. Een volwassene moest de film noemen, waar "Under the Sea" bij hoort. Dat was natuurlijk allergemakkelijkst voor mij, die die Disney "Kleine Zeemeermin" film ad nauseam moest kijken van Saskia vroeger.


We hadden niet verwacht tot het einde te blijven, maar voor we het weten is het elf uur. De kinderen hebben zich helaas wel wat verveeld, maar toch ook leuke momenten meegemaakt. Rick en ik vonden het allemaal super! Het gebeurt niet vaak, dat je helemaal uitgedost door een museum loopt met veel mensen, die je kent.

Thuis vinden we Christine nog op. Zij heeft genoten van haar rust. Het gebeurt niet vaak, dat ze helemaal alleen is en ze heeft zich prima vermaakt. We kletsen nog wat na en rollen dan net na middernacht allemaal doodmoe ons bed in.

Zondag

Christine heeft gisteravond uitgevonden, dat haar vlucht vandaag twee uur later zou vertrekken, dan ze dacht. Dat maakt alles een stuk rustiger vanochtend en we slapen lekker uit. Rick en ik staan om half tien op en Christine nog later.

Rick gaat ons gewoonlijke ontbijtje halen bij Starbucks. Christine "bestelt" dezelfde sandwich met ei en kalkoenbacon, die wij lekker vinden, en net als Rick een "skinny hazelnut latte". Ook Kai (sausage sandwich en chocolademelk) en Saskia (croissant en chocolademelk) genieten ervan.

Na het ontbijt gaat Saskia weer eens naar de mall met vriendinnetjes. Ze is echt op de leeftijd, dat dat de favoriete plek is om te zijn. Dit is Ricks kans om eens wat op te ruimen in ons kantoortje (meer zijn kantoortje, want het is zo'n troep, ik voel me er niet lekker in).

Intussen probeer ik zoveel mogelijk uit de paar extra uren met Christine te halen. We kletsen en lachen, maar om half twee is het echt tijd voor haar om te vertrekken. Gelukkig ga ik eind februari daarheen, dus het afscheid is niet zo moeilijk.

Janet wacht me al op om te gaan fietsen. Dik aangekleed, want er staat een koude wind, gaan we op weg. We rijden via het W&OD pad tot de Old Reston Parkway in Reston. Ik ben te moe om de hele twintig mijl te rijden, maar bij elkaar is het toch meer dan 16 mijl, oftewel bijna 27 km in anderhalf uur. Dit was onze route.

Koud, maar voldaan, kom ik thuis. De open (gas)haard gaat aan en na mijn douche mijn meest comfortabele kleding. Ik zie er veel minder glamoureus uit, dan gisteravond, maar met een hond aan mijn voeten en een spinnende kat naast me kan het niet gezelliger!

Katja komt ook weer veilig terug. De basketbalwedstrijd was heel spannend, Virginia Tech won van University of Virginia (de grote rivalen) met 78-75. Ze heeft een leuk weekend gehad en nu nog een leuke laatste vrije week voor de boeg. De meeste colleges in Virginia beginnen morgen weer, dus ik vind die extra week erg fijn.

Bezoek uit Huntsville!

De zon schijnt fel en dat betekent ook meteen vrieskou, hoewel (nog) lang niet zo koud als in Nederland. Met een dikke fleece trui en de stoelverwarming aan rijd ik naar Anytime Fitness.

De verwachte drukte in de fitnessklassen, als gevolg van de goede nieuwjaarsvoornemens, blijft (gelukkig) vooralsnog uit. Sterker nog, er zijn vanochtend minder mensen aanwezig, waardoor we wat meer ruimte hebben.

Sharon heeft er zin in en het wordt een pittig uurtje gewichten heffen! Na afloop "trakteer" ik mezelf nog op een half uurtje elliptische machine, want zo kan ik de Daily Show kijken. Ik ben echt verzot op dat programma geworden, dat ik er nog extra voor ga sporten, ha ha!

Op de terugweg hoor ik meer nieuws over 20 januari, als Obama zal worden ingezworen als president. De Secret Service zal alle bruggen, die vanuit Virginia Washington binnengaan, die dag sluiten. Ook zal de interstate, die van hieruit de stad ingaat, enkel toegankelijk zijn voor bussen en taxi's.

Een storm van protest komt daarover van deze kant, want het maakt het voor ons Virginians vrijwel onmogelijk om, anders dan met een overvolle metro (en dan bedoel ik ook ver over capaciteit gevuld!) de stad in te komen. Vanuit Maryland daarentegen is er geen centje pijn. In ieder geval zul je mij niet in die massa en kou aantreffen, hoe historisch de dag ook zal zijn.

Na een snelle lunch samen vertrekt Katja naar Luray, van waaruit ze met een vriend mee naar Blacksburg zal rijden. Ze heeft tickets voor de Virginia Tech basketbalwedstrijd morgen en zal zondag weer thuiskomen. Rick en ik waren niet erg enthousiast over zo'n lange rit op en neer in een weekend. Maar ze wilde dolgraag haar vriendje weer zien en nu zij niet alleen dat hele end moet rijden hebben we het toegestaan.

Martine komt om een stuk te gaan wandelen, maar ze voelt zich niet lekker. Ze wil wel even van de zon genieten, dus lopen we een kortere route, dan anders, door de buurt. Het is inderdaad heerlijk fris winterweer.

Met Saskia ga ik naar Dr. Brandon, de chiropractor. Hij laat de resultaten van de testen van gisteren zien en die zijn precies, wat ik had verwacht, want ik keek gisteren al mee naar de grafieken. Haar nek- en schouderspieren zijn vooral aan de rechterkant erg gespannen. Ook heeft hij dus opgemerkt, dat haar kaakspieren aan de linkerkant heel stijf zijn.

Hij stelt om te beginnen voor drie keer per week te komen voor een behandeling. Dan krijgt Saskia na een maand dezelfde testen van gisteren om te zien in hoeverre de behandelingen hebben geholpen. Daarna zullen de bezoeken langzaam minder frequent worden, tot Saskia uiteindelijk alleen zal komen, als ze weer last krijgt. Ieder bezoek zal ongeveer vijf minuten duren.

Op mijn opgeluchte gezicht merkt hij op, dat hij niet wil, dat we ons leven hier doorbrengen. Rick en ik bezochten jaren geleden ook een chiropractor en ieder bezoek daar duurde wel anderhalf uur! Bovendien leken die bezoeken nooit afgebouwd te worden, dus zijn we na een paar jaar opgehouden, omdat het teveel tijd kostte.

Onze verzekering betaalt 24 chiropractor bezoeken per jaar 100% en daarna moeten we ze zelf betalen. Voor Saskia zou dat $25 per keer zijn, zeer redelijk! Als zij goed baat blijkt te hebben bij zijn behandeling, denk ik erover er zelf ook weer aan te beginnen (mijn massages worden helemaal niet door de verzekering betaald).

Dan leidt Dr. Brandon Saskia naar de behandelingstafel voor haar eerste manipulatie. Ze vindt het wel een beetje eng, zo te zien. Maar hij verzekert Saskia ervan, dat het geen pijn zal doen. En na de eerste "pop" weet ze dat ook en ontspant.

Voor haar kaak masseert de dokter de spier in haar mond. Dat is geen fijn gevoel, maar zo klaar. Als hij de kinesiologische test met haar been en de vingers op de kaak erna herhaalt, heeft ze opeens veel meer kracht in haar been, dan voor de massage. Vreemd!

Thuis wachten Christine en Mallory ons al op. Zij blijven dit weekend logeren, omdat Mallory morgen een afspraak bij de orthodontist heeft. Haar beugel mag eraf, waar ze heel blij om zijn. Alleen jammer voor ons hier, want dan komen ze niet meer zo eventjes "langs".

Christine en ik gaan samen eten bij de Lebanese Taverna. Zij heeft het restaurant uitgekozen, omdat er geen Libanese restaurants zijn in Huntsville. Het wordt een gezellig maaltijd. We delen een Fattoush salade, dolma (rijst in druivenbladeren), kip shawarma met hun superlekkere knoflooksaus en gehaktballetjes in pittige tomatensaus. Alles smaakt even goed en de bediening is zeer attent.

De baas komt vragen, hoe het was, en Christine neemt de gelegenheid waar om naar het recept van de knoflooksaus te vragen. Daar zit volgens hem knoflook (veel!), citroensap, zout en water in. Christine, die graag kookt, gaat het thuis proberen te maken. Ik ben benieuwd.

Thuis kijken we met de meisjes eerst Wife Swap en daarna Supernanny. Onvoorstelbaar, wat voor gezinnen ze iedere keer weer vinden voor Wife Swap! Dit keer een gezin, waarvan de kinderen aan allerlei beauty pageants en andere competities mee moeten doen. Als de baby van een de schoonheidsprijs misloopt door de surrogaat vrouw, huilen haar vader en broertje! We lachen ons regelmatig slap om hun gewoontes. Het is supergezellig Christine en Mallory hier te hebben, hoe kort ook!