Over fossielen en een voor ons nieuw strand in Virginia

Met moeite kom ik om acht uur mijn bed uit. Rick is al beneden maar van de kinderen nog geen teken. We gaan dan maar eerst koffies halen van Starbucks en eten ontbijt.

Intussen is Kai ook beneden en we maken het plan zijn laatste dag hier fossielen te gaan zoeken. Dat is Kai's absoluut favoriete bezigheid in deze omgeving en Saskia vindt het ook leuk. Het weer is bewolkt, maar niet heel koud en tenminste droog.

Kai en Rick gaan naar Whole Foods om een picknick voor Kai en Saskia samen te stellen. Rick en ik hebben nog genoeg overblijfselen van het buffet om van te lunchen. Rond half elf doen we Orion in zijn bench en gaan op weg.

Rick en ik zijn nog nooit in de omgeving waar we heengaan geweest. Kai en Saskia wel afgelopen zomer. We rijden via Maryland naar de Northern Neck, het schiereiland van Virginia. Onderweg komen we langs veel boerderijen. Welke soort is niet te zien in de winter.

Opeens realiseert Rick zich dat hij zijn rugzak met onze lunch erin is vergeten. We zijn al te ver op pad om terug te keren. Zonde, maar we besluiten dan maar ergens dichtbij het park een supermarkt op te zoeken voor proviand.

Dan komen we bij de Harry W Nice brug aan, betalen de $6 tol (op de terugweg is er geen tol) en rijden dan voor het eerst ooit deze brug over, die ik alleen van de verkeersinformatie ken. Opeens zijn we dan weer in Virginia.

Dichtbij Colonial Beach vinden we een Food Lion en lekkere kaas en worst, worteltjes en augurken. Als we niet veel later bij het Westmoreland State Park aankomen betalen we de $6 entree. Er zit niemand in het hokje dus je moet dat geld in een enveloppe doen. Dan legt Rick een bewijs van betaling bij de voorruit.

Bij het bezoekerscentrum maken we gebruik van de faciliteiten en eten dan onze picknicklunch. Vervolgens nemen we het pad naar "Fossil Beach". Dat is ongeveer een kilometer lang en mooi door bos en langs een moeras.

Het strand is leeg op twee mannen na. We zijn dik gekleed want al is het zeven graden we gaan toch meestal stilstaan. Saskia gaat in het zand zoeken, maar Rick en Kai nemen de zeven mee naar het water. De twee mannen wijzen hun succesvolle plekken voor ze vertrekken.

Een tijdje lang assisteer ik Kai en Rick. Kai vindt meteen al een paar mooie haaientanden. Rick gaat zelfs met blote voeten het koude water in. Jammer genoeg heb ik ook veel pijn (er komt slecht weer aan) en na een uurtje zoek ik het bankje aan het water op.

Het is hier ook idyllisch mooi met hoge kliffen en kabbelend water. Ik geniet met volle teugen, maar een half uurtje later ben ik verkleumd. Ik voelde me toch al niet lekker en dit is funest voor mijn spieren. Ik vraag de autosleutels van Rick en loop terug.

Dit uitzicht achterlatend

Opeens merk ik dat ik niet op het juiste pad loop. Er zijn geen rode bordjes meer op de bomen en ik herken ook niet waar ik ben. In de winter is het moeilijk want alles is bedekt met gevallen bladeren. Gelukkig loopt dit pad ook naar het bezoekerscentrum.

In de auto speel ik spelletjes. Opeens is het na vieren en ik bedenk me dat Orion al meer dan vijf uur in zijn bench zit. Gauw bel ik Lorraine, die gelukkig net thuiskomt. De anderen staan er geen moment bij stil dat dat al heel lang is voor de hond. We hadden gedacht dat alles veel sneller zou gaan.

Gelukkig laat Lorraine Orion uit want pas tegen vijven komen de fossielen zoekers terug. Voor we weggingen waren de anderen zo bang dat ik zou klagen dat het te lang duurde. Ik vermaakte me echter prima in de auto. Ze hebben dan ook meer dan twintig fossielen, voornamelijk haaientanden, gevonden!

De buit van vandaag! Meer dan twintig en van verschillende soorten haaien.

Op de terugweg rijden we nog even door Colonial Beach. Hier is het tweede langste strand van Virginia. Grappig genoeg is het aan de Potomac Rivier. Het ziet er leuk uit en misschien een bestemming om deze zomer eens te bezoeken.

Niet veel later komen we vast te zitten achter een erg ongeluk wat de weg verspert. Gelukkig is daar Waze dat ons er omheen leidt. Het regent wat onderweg en we komen nog een paar keer in langzaamrijdend verkeer terecht.

Onderweg bestel ik Griekse salades van Plaka Grill voor Rick en mij. Hij zet mij en de kinderen eerst thuis af en Kai en Saskia beginnen meteen met het koken van hun eten. Rick gaat de salades ophalen.

Kai's recept is in het Duits en tijdens het koken belt Raquel Kai. Saskia moet dus alleen verder. Gelukkig kan ik haar helpen met vertalen. We genieten allemaal van onze maaltijden.

Na het eten kijken we even Gordon Ramsey's 24 uur ommekeer van een restaurant. Dan begint een nieuwe show, Masked Singer. Kai en Saskia vinden dit ook leuk.

Als eerste zingt een "pauw" en ik weet gewoon dat dat Donnie Osmond is. Hij zei dat moeders poster van hem hadden hangen. Ik niet, maar wel tijdsgenoten van mij. Twitter is het met mij eens, maar de rest van ons gezin weet niet eens wie dat is! Zo brengen we Kai's laatste avond hier voor de tv door. We proberen uit te vinden wie achter de maskers zit, maar dat is heel moeilijk!

Het was weer een heel leuke dag, Morgen vertrekt Kai dus weer en vrijdag waarschijnlijk Saskia, de feestdagen zijn echt voorbij. Ik kan ook niet wachten alle kerstspullen op te ruimen! Schone lei voor het nieuwe jaar.

Dag 4 en 5 Bruiloft reis: Naar het strand

Zaterdag

Waarschijnlijk toch te opgewonden van het hele bruiloft gebeuren heb ik nauwelijks geslapen. Wel gedoezeld en ik voel me dan ook niet moe als ik om acht uur opsta. Ik maak me klaar en dan wordt Rick ook wakker.

Sue en Ralph, Kevins ouders, hebben ontbijt geregeld vanaf half negen en als wij keurig op tijd aan komen lopen staat alles al klaar. Gelukkig zijn we er precies om half negen want onze buren Chuck en Lorraine zijn er al en anderen volgen snel.

Er is van alles lekkers, verschillende soorten quiches, gerookte zalm, fruit, mimosa's of bloody Mary's en we smullen ervan. Het is ook erg gezellig en voor we het weten loopt het tegen half elf en moeten we ons haasten om voor elf uur te vertrekken.

Er is vandaag ook een bruiloft hier dus er wordt om ons heen al driftig schoongemaakt door het personeel. Alle versieringen, bloemen etc. moeten ook in de auto's van Kevin en Ralph geladen worden. Wij nemen een vaas met zonnebloemen mee, hopelijk overleven die tot we thuiskomen. De krans met bloemen, die we probeerden mee te nemen, sneuvelt al op de parkeerplaats.

Om elf uur is het allemaal klaar en nemen we afscheid van het kersverse echtpaar. Hopelijk zien we ze morgen weer. Ook bedanken we Sue en Ralph voor alles wat zij gedaan hebben en zij ons. Dan rijden we naar Long Beach Island waar we nog twee nachten door gaan brengen met mijn familie.

Onderweg stoppen we bij de grote Ron Jon's want Saskia is haar badpak vergeten. Gelukkig vindt ze een leuke, want we zijn van plan naar het strand te gaan. Mijn broers en zus logeren bij de Drifting Sands en daar hebben wij ook twee kamers geboekt. Alleen is het pas twaalf uur en de kamers niet klaar tot drie uur.

We lopen het strand op waar we onze groep al snel vinden. De neefjes en nichtjes en mijn zus, zwager en schoonzus hebben surfboards gehuurd en proberen de golven te "vangen". Het ziet er alleen nogal dreigend uit en mijn zus, Kai, jongste nichtje en ik gaan naar de kamer van mijn zus.

Zij hebben direct zicht op zee en op hun balkon praten we een tijdje gezellig tot Rick zich afvraagt waar ik blijf. Het is intussen ook lunchtijd. Saskia en Kaylee blijven op het inmiddels zonnige strand (waar zij deelnemen aan een pyramide van tien mensen waarvan ik de foto's nog moet krijgen) en vragen of we veganistische repen voor ze mee kunnen brengen.

Kai, Rick en ik gaan op zoek naar een restaurant. We zien The Crab House en krijgen daar meteen een tafeltje. We bestellen ons eten, maar het duurt wel heel lang voor we onze salades en sandwich krijgen.

Het is dan ook al bijna drie uur als we klaar zijn en Saskia en Kaylee hebben flinke honger. We haasten ons terug met hun repen, die ze dankbaar verorberen. Onze kamers zijn inmiddels klaar en we slepen onze spullen naar boven. Rick en ik hebben zicht op zee, maar de kamer van de kinderen is in een ander gebouw.

Intussen proberen mijn broer BJ en ik een tafel voor 22 personen te vinden. Onmogelijk natuurlijk op een zaterdagavond midden in de zomer. Maar gelukkig vinden we het restaurant in de Holiday Inn bereid om drie picknick tafels voor ons vrij te houden. Ook wel net zo makkelijk want dan hoeven mijn ouders nergens heen te rijden.

Eindelijk verkleden we ons in onze badpakken en nemen onze stoeltjes en parasol mee het strand op. Rick vermaakt zich in het water, maar ik moet niets van de hoge golven hebben. Bovendien is het me te koud. Ik houd het bij pootje baden.

Onder de parasol op mijn stoeltje is het goed toeven. Er staat een verkoelend briesje van zee. De tijd gaat weer heel snel en rond vijven gaan we ons klaarmaken voor het avondeten. We rijden er in verschillende auto's heen en BJ en mijn ouders zitten al aan een van de tafels als onze hele groep aankomt.

De neefjes en nichtjes, Kai, Saskia en Kaylee zorgen ervoor dat ze allemaal aan een van de picknicktafels passen. Rick en ik zitten aan een tafel met mijn broer, zwager en mijn twee schoonzussen.  

Eigenlijk had ik weer netjes een salade moeten nemen, maar de foot long hot dog ziet er zo lekker uit. Ik bestel er een zonder broodje en met een kleine salade erbij en ik krijg er geen spijt van. De serveerster zei al dat ze heerlijk waren en dit is inderdaad een van de beste hot dogs, die ik ooit gegeten heb.

Na het eten nemen we afscheid van mijn ouders en mijn broer en schoonzus en de kinderen. Die laatsten gaan nog niet naar huis, maar hebben nog bijna een week in ons gebied te besteden. Mijn ouders gaan bij mijn zus logeren.

Nu voel ik het toch wel heel goed dat ik vannacht bijna niet heb geslapen. De anderen willen nog champagne gaan drinken op het strand, maar ik ben er te uitgeput voor. Rick gaat wel even, maar rond elf uur gaan we slapen.

Zondag

We hebben met de familie afgesproken om een laatste ontbijt samen te hebben voor mijn zus en gezin en mijn nichtje en achternichtje ook terug naar huis gaan. We ontmoeten elkaar voor het hotel en lopen naar Jayson's Pancake House.

Wonder boven wonder kunnen we met zijn vijftienen zo aan tafel! De kinderen nemen weer een tafel in beslag en wij volwassenen de andere. Het is zo leuk om de neefjes en nichtjes zo close te zien! Ze hebben zelfs een WhatsApp groep gemaakt met zijn allen.

Natuurlijk nemen we weer foto's al hebben de kinderen daar duidelijk genoeg van getuige de vele tongen, die worden uitgestoken. Het eten is erg goed en wordt al snel geserveerd. Ik heb een omelet met allerlei groentes en plakjes tomaat erbij in plaats van de gebakken aardappel.

Dan nemen we ook weer afscheid van mijn zus, zwager en de kinderen en mijn nicht en achternichtje, die nog een nachtje in New York gaan doorbrengen. Ook Saskia gaat terug want zij moet morgen weer in Richmond zijn voor haar school.

Nu zijn alleen mijn Canadese broer en schoonzus en hun kinderen en Rick, Kai en ik over. We maken ons gauw klaar voor het strand waar sommigen nog een tijdje gaan surfen. Tegen twaalven moeten zij naar Newark om mijn neefje naar het vliegveld te brengen. Hij vliegt vanavond terug naar Toronto waar hij woont.

Mijn Canadese familie zullen voor het avondeten terug zijn en Kevin en Katja zijn in aantocht en zullen ook meeeten. Ik zoek dus een restaurant dat een tafel van acht personen heeft en vind Daddy O waar ik voor half acht reserveer.

Wij blijven op het strand en Rick en Kai gaan lunch halen van de Wawa, die op de hoek ligt. Veel is het niet, een salade met sla, kerstomaatjes, ham en kaas, maar genoeg voor mij. De mannen vermaken zich in het water en met een balletje naar elkaar gooien, maar ik kom mijn stoel onder de parasol niet af.

Mijn boek is weer veel te spannend! Het is ook zo ontspannend aan de rand van de oceaan met de blauwe lucht en het blauwe water en rustgevende geluid van de branding.

Tegen drieen sms-t Katja dat ze er bijna zijn. Ik moet toch terug naar het hotel voor een pit stop dus wacht even op ze. Ze verkleden zich in onze kamer en komen dan met hun spullen ook het drukke strand op.

We hebben gelukkig ons plekje redelijk vroeg gevonden te hebben al vond een oudere dame het nodig BJ uit te schelden omdat hij vijf meter van haar vandaan op het openbare strand zijn parasol wilde neerzetten! Nu zitten mensen veel dichter op elkaar dan vijf meter. Sommige New Jerseyans en New Yorkers zijn een apart volkje.

Aangezien onze reservering voor wat later is gaan we pas tegen zessen terug naar de kamer. Ik heb inmiddels mijn zoveelste Nora Roberts boek uit en tot het einde wist ik niet wie de moordenaar was. Ik blijf het heerlijke lectuur vinden.

In de kamer krijgen we een telefoontje van Daddy O dat ze onze reservering moeten annuleren omdat hun stroom is uitgevallen. Oh jee, waar kunnen we zo laat nog een tafel van acht vinden?? Gelukkig weet Kevin Tuckers Tavern en daar is nog plaats.

Met zijn allen achter elkaar rijden we erheen. Het is wel redelijk ver aan de zuidkant van het eiland, maar het is ook een leuk ritje om te zien wat hier allemaal te doen is. Er zijn een paar permanente kermissen, midget golf banen en allerlei winkeltjes.

We krijgen een ronde tafel bij Tuckers Tavern en zetten Kai en mijn nichtje naast elkaar, Katja en Kevin daarnaast, mijn broer en schoonzus aan beide kanten van mij en Rick naast BJ. Omdat het een ronde tafel is gaat het gesprek met de hele groep makkelijk.

Katja en ik en BJ en AM delen ieder een dozijn oesters. Er komen ook gefrituurde augurken op tafel maar daar houd ik me ver van. Als hoofdgerecht bestellen de meesten de crabcakes of de crabcake sandwich, maar ik ben eigenwijs en neem de tonijn. Voor $32 verwacht ik een lekkere sushi kwaliteit tonijnbiefstuk.

Als ik het voorgezet krijg vind ik het er al niet lekker uitzien. En als ik in de tonijn snijd blijkt die bevroren te zijn geweest. Dat merk je meteen aan de waterige smaak die eraan zit. Ook de groentes erbij smaken naar niks. Ik kan het niet door mijn keel krijgen en wil hier geen $32 voor betalen.

De serveerster komt langs om te vragen hoe alles is en ik verontschuldig me dat ik mijn gerecht echt helemaal niet lekker vind! Gelukkig neemt ze dat goed op en vraagt of ik iets anders wil. Die crabcakes van Rick en Katja zien er wel erg lekker uit dus die bestel ik met asperges. Dat is inderdaad een goede keus!

Het loopt al tegen tienen als we afscheid nemen. Dit keer weer voor onbepaalde tijd van Katja en Kevin, al wil Katja een keer hier komen terwijl Kai er nog is. Zij kon vandaag komen omdat ze morgen opgeroepen kon worden om in een jury bij een rechtszaak te zitten. Morgen hoeft ze niet te komen weet ze al en of ze dinsdag moet komen hoort ze morgenmiddag om half zes (uiteindelijk hoeft ze niet te komen, maar heeft daardoor wel vrij van haar werk).

Vanavond is het voor iedereen te laat om nog naar het strand te gaan en we spreken af elkaar morgenochtend weer voor het ontbijt te treffen. Ondanks dat ik bijna de hele dag op het strand heb geluierd ben ik toch flink moe en val als de lichten uitgaan meteen in slaap.

Dag 5 Outer Banks: Lekker veel strand en midgetgolf

Al vroeg word ik door de zon gewekt, maar alweer met al mijn spieren in knopen. Ik probeer nog verder te slapen, maar draai en draai. Toch is het al na achten asl Rick en ik eindelijk opstaan. Ook Rick heeft pijn van dit bed (de matras is gewoon keihard). Na onze dagelijkse cocktail van ibuprofen beginnen we aan de dag.

Rick zet koffie en thee en we drinken het op het deck. Het is prima weer, lekker warm en de zon laat zich regelmatig zien. Ons ontbijt vandaag wordt Duck Donuts. Ik zondig dan wel enorm, want in donuts zitten natuurlijk veel suikers en koolhydraten. Maar een maal moet het toch kunnen.

Zoals altijd bestel ik twee donuts met maple icing en bacon, Rick heeft chocola met frambozen en vanille met hagelslag. Elk hapje smaakt alsof er een engeltje op mijn tong piest. Ik eet anderhalve donut en Rick eet de rest.

Om het er een beetje af te werken lopen we een stuk langs de boardwalk. Daar zien we zonnende schildpadden. We kijken er een tijdje naar en lopen dan door het bos naar Nags Head Hammocks. Hier heb ik mijn hangmatstoel vandaan en ze hebben weer leuke dingen.
We verlaten de winkel weer met een "tafeltje" voor onze parasol waar we onze drankjes ook in kunnen zetten. Ook kopen we een extra houder voor een drankje voor mijn hangmatstoel. Die moet nog gemaakt worden dus wordt naar ons huis gestuurd.

Via een klein paadje lopen we terug naar de boardwalk. Volgend doel is Life Is Good. Daar koop ik nog een paar haarbanden. Eigenlijk zou ik nog meer van de Life Is Good banden willen, maar die zijn rare kleuren en passen niet bij mijn garderobe. De twee die ik kies zijn turquoise en lichtblauw.

Terug bij ons appartement rapen we alle strandbenodigdheden bijeen en gaan ons dan op het strand installeren. Dit is onze laatste dag hier en eindelijk hebben we alles perfect voor een dagje strand.

We hebben een schroef om de parasol goed vast te zetten en deze parasol is heel duurzaam. Verder hebben we dan dat nieuwe, vandaag gekochte, tafeltje en onze stoeltjes. We gaan dan ook een paar uur genieten van het geluid van de golven.

Een ideaal plekje

The High Tide Club van Mary Kay Andrews is mijn boek en ik ben er helemaal in. Lekkere strandlectuur en zij heeft meer boeken geschreven. Rick loopt ook nog naar de pier, maar ik heb mijn stappen al bijeen dus blijf lekker lezen.

Tegen half een begint mijn maag te rommelen. We laten de parasol en stoelen op het strand en gaan op weg naar onze lunch. Die willen we vandaag bij Goombays nuttigen. Daar is het vooral gezellig aan de bar, want net als vorig jaar zijn er weer allerlei mensen, die hier duidelijk vaak komen.

Lisa is dan ook een heel enthousiaste en goede bartender en serveerster. Ik probeer weer de koolhydraten te mijden en vraag of ik een salade kan krijgen met de gefrituurde soft shell crab erop. Dat kan en kost zelfs een dollar minder dan de oorspronkelijke prijs met zalm.

Rick neemt een wrap en die ziet er ook erg lekker uit. Mijn soft shell crab is wel gefrituurd in een laagje deeg. Dat deeg schraap ik er zoveel mogelijk af en dan heb ik een zeer smakelijk maal. Mijn dressing is blue cheese en daar zitten weer hele stukken blauwe kaas in. Al met al een prima en leuk maal.

Het grappige is dat wij deze vakantie mijlen afleggen (ja, mijlen!) om naar de verschillende restaurants te gaan. Vandaag hebben we bijvoorbeeld aan het einde van de dag 53 mijl gereden. Van A naar B, terug naar A, verder naar C, terug naar B en uiteindelijk weer in A. Al met al zijn deze Outer Banks flink uitgestrekt!

Rick zet mij af bij het strand en gaat dan nog even terug naar het appartement. Tot mijn vreugde zie ik dat alles nog staat zoals we het achterlieten. Dat verbaast me niet, maar je weet nooit. Ik ga verder lezen in mijn boek en een half uur later komt Rick ook.

Opeens zegt hij weer een dolfijn te hebben gezien. Ik ga ook kijken en er zijn er weer zeker tien! Ik probeer weer een filmpje te krijgen maar daarvoor komen ze nu niet vaak genoeg naar boven. Terwijl ik sta te kijken zie ik in de verte een heel aantal dolfijnen uit het water springen! Wat gaaf is dat!!!

We lezen wat en ik zie zoveel dolfijnen langskomen. Ik denk wel dat we er bijna vijftig hebben gezien vanmiddag. Wat kan ik daarvan genieten! Het zijn zulke leuke dieren en ze komen zo dichtbij. Ik kan er uren naar kijken.

Ik heb een goede sticker voor mijn beker gevonden

Om half vijf wordt het echter wat koel (het is de hele dag zo'n 28 graden geweest met een lichte bries, perfect strandweer). We gaan terug naar het appartement en douchen en kleden ons in gewoon kleding.

Iedere keer dat we hier zijn moeten we ook een rondje midgetgolf spelen (wat trouwens mini golf in het Engels is, want midget betekent dwerg en dat is beledigend voor die mensen). We gaan eens een nieuwe proberen en rijden naar Corolla, ten noorden van ons. Dit is de eerste keer deze vakantie dat we hier komen.

We vinden Pirate's Island na langs twee andere mini golfbanen te zijn gereden. Deze is leuk met een piratenschip en groot doodshoofd. Rick en ik zijn de enige spelers, maar later komen er meer bij. Het gaat dus lekker snel.

De eerste negen holes zijn Rick en ik aan elkaar gewaagd. We krijgen beiden 26 punten. De tweede helft heb ik meer geluk (want dat is het). Ik eindig met 20 punten, slechts een meer dan par, en Rick met 26 punten. Zo'n spelletje blijft leuk.

Tijd voor het avondeten en daar rijden we "even" dertig kilometer voor. Gelukkig vinden we bij Tortugas Lie meteen twee stoelen aan de bar.  Rick en ik delen een voorafje met rivierkreeftjes en groentes, heel lekker!

Dan kan ik het niet laten en bestel een pond krabpoten uit Alaska. Heerlijk! Ik smul ervan en het brengt herinneringen terug. Toen ik pas in de VS was ontdekte ik deze enorme krabpoten en bestelde ze altijd bij het visrestaurant wat toen onze favoriet was. Helaas bestaat die keten niet meer en kun je in ons gebied deze krabpoten niet zo makkelijk meer vinden.

Onze laatste avond hier en we kijken de ijshockey wedstrijd tussen de Washington Capitals en de Las Vegas Golden Knights. Het is spannend en wij hopen natuurlijk dat de Capitals gaan winnen. Het is super spannend! Bij deze kampioenschappen worden er zeven wedstrijden gespeeld en dit is de tweede. Bijna teveel spanning voor mij! Maar de Caps winnen dus er is hoop!

Dag 3 Outer Banks:

Alweer werd ik midden in de nacht wakker met nek- en schouderpijnen en vatte daarna de slaap niet meer echt. Ik sta dit keer als eerste op, want de pijnen maken het bed een martelwerktuig. Rick volgt niet veel later en we drinken weer koffie en thee op het deck.

Het is nog droog en we gaan bij de Duck Deli ontbijten. Daar hebben ze een gezellig terras, al zijn wij tot onze verbazing de enigen, die buiten gaan eten. Zolang het nog kan zie je ons daar! Mijn omelet smaakt vandaag stukken beter dan gisteren en er zitten lekker veel groentes in.

Na het eten parkeren we de van bij het einde van de houten boardwalk, die langs de Sound loopt. Rick en ik gaan hem aflopen en onderweg komen we als eerste langs een plek waar mensen krabben aan het vangen zijn. Tot nu toe is het nog niet gelukt.

Dan komen we langs een kerkje waar ook het vogelhuis een kerkje is, zo grappig! We lopen snel langs de winkeltjes, maar ik bedenk me dat ik, als het echt zo regenachtig wordt als voorspeld, daar best wel wat wil rondneuzen.

Op de terugweg gaan we wel even Kitty Hawk Surf binnen. Daar vinden we een aantal leuke stickers, die we op onze Yeti mokken willen doen. Ook koop ik een telefoonhouder, die ik aan mijn ventilatiekleppen kan bevestigen in de van.

 

Het is nog steeds droog al zie ik op de radar de regen met rasse schreden naderen. We besluiten weer van het strand te gaan genieten en onze nieuwe parasol uit te proberen. Die is werkelijk honderd keer beter dan degenen, die we hadden! Hij staat meteen en blijft staan.

Wij lopen eerst een stuk over het strand naar de pier. Daar maak ik een mooie foto van de symmetrie en dan gaan we op onze stoelen zitten lezen. De zon komt zelfs af en toe nog tevoorschijn. Ook nu weer zien we een groep dolfijnen voorbij zwemmen. Het maakt het hier idyllisch.

Tegen half een kijk ik weer eens op mijn radar app en waarschuw Rick dat we maar beter op kunnen ruimen. Dat heb ik nog niet gezegd of het begint te druppen. Het strand loopt meteen leeg want die druppels zullen in flinke regen overgaan.

In het appartement frissen we ons op en rijden dan naar Mama Kwan's voor onze lunch. Deze tiki bar is al jaren een must voor ons tijdens onze reisjes naar de Outer Banks. Er staat een rij wachtenden voor tafels, maar wij kunnen meteen aan de bar plaatsnemen.

Rick kiest voor een gegrilde kip sandwich en ik voor de tonijn steak, zonder rijst of wontons, maar met zeewiersalade en hun heerlijke komkommersalade. Het is weer leuk en vooral lekker hier. We blijven wat nagenieten want het regent toch dus haast hebben we niet,

We bespreken wat we vanmiddag willen doen en dat wordt shoppen. Er zijn hier zoveel leuke winkel met ongewone dingen. We beginnen met de Life is Good winkel. Daar kies ik een haarband, donkerblauwe met sterren. Die zijn weer helemaal in en het lijkt me handig tijdens de hete rondleidingen, maar ook nu.

Ernaast ligt de enorme Kitty Hawk Kites winkel. Hier zijn we wel een uur zoet want ze hebben van alles! Ik vind een paar leuke versieringen voor de family room en een kolibrie met vleugels, die op de wind draaien, voor het deck. Als laatste nog een leuke vlag voor het deck.

Intussen is de temperatuur flink gedaald en het plenst. Ik loop te rillen in mijn flinterdunne topje en we zijn zo'n twintig kilometer van ons appartement vandaan. Dom dat ik mijn regenjas niet meeheb in de auto! Gelukkig hebben ze bij een Wings een lekker warme hoodie met een rits.

We kijken nog rond bij Parrot Bay, maar zien daar niets leuks. Ik heb in een tijdschrift gelezen over de plaatselijke zee glas verzamelaar, Pembroke Bryant IV. Die man maakt nu ook sierraden van zijn gevonden zee glas (hij heef meer dan een miljoen stukjes glas gevonden).

Aangezien Katja's thema voor haar bruiloft Zee Glas is wil ik eens gaan kijken naar die sierraden. Die hebben ze bij de KDH kunstwinkel. Ik had eigenlijk gedacht Katja er een te geven, maar het is ten eerste niet haar smaak en ten tweede veel te duur.

We kijken nog want naar de kunst hier en er zit veel leuks tussen. Probleem is dat handgemaakt betekent vele dollars kwijt. Ik vind een paar oorbellen van de Manteo Blacksmith leuk, gemaakt van flesdopjes en andere afval. Alleen zie ik me die niet dragen.

Met lege handen gaan we dus terug naar de van. We hebben genoeg van het shoppen en besluiten Captain Andy's bar te gaan bezoeken. Dat blijkt een goede keuze want ondanks de regen hebben we hier zicht op zee en zitten toch lekker warm.

Hun happy hour (in North Carolina mag dat alleen eten zijn) is gestoomde garnalen, per twintig. Ik bestel een portie en een bloody Mary. De garnalen zijn erg lekker, hoewel ik ze moet pellen. De bloody Mary smaakt net als bij Fish Heads en ik vraag welke mix ze gebruiken. Dat is Zing Zang en dat dacht ik al, want die gebruikt Fish Heads ook. Ik ga er zeker naar op zoek, heel lekker!

De OBX Redneck is zeker interessant, ik vind het wel lekker, maar zal het niet nog eens bestellen

We zitten hier wel droog maar bijna in de open lucht. Het tocht en ik krijg het steeds kouder tot Rick zelfs het kippenvel op mijn benen opmerkt. We rekenen af en in de van doen we dichte schoenen aan. Dan rijden we naar de Blue Moon Grill voor ons avondeten.

Daar is een wachttijd van een uur voor een tafel, maar met ons geluk komen er net een paar stoelen vrij aan de bar. Ik heb mijn keuze al meteen gemaakt, de bouillabaise. Daar heb ik geen spijt van, een heerlijke groentesoep met heel veel vis is het.

Er zijn mosselen, clams, inktvis, garnalen, scallops en vis in een lekkere tomaten-groentesoep. Rixk probeert eens grits en vindt die ook lekker. We zijn het erover eens dat we ten eerste dit restaurant nooit gekozen zouden hebben zonder Yelp en dat het ten tweede op ons lijstje tot "weer te bezoeken" gaat.

Door de stromende regen rijden we terug naar Duck. Daar kijken we naar de wedstrijd tussen de Washington Capitols en Las Vegas Golden Knights voor de Stanley Cup, het kampioenschap. Het is de eerste van zeven wedstrijden en heel spannend! Se Caps verliezen dit keer.  Alweer hoop ik dat we vannacht beter zullen slapen!

PS: Wie leest hier nog mee? Ik ben daar altijd benieuwd naar. Kom je hier vaak, stel je dan even voor, ik heb hier al heel wat erg leuke mensen "ontmoet" en soms zelfs in het echt! Ik schreef dit blog met zweet en tranen, echt waar, maar geen bloed (blood, sweat and tears, dat eerste dus niet). Welterusten, Lectori!

Dag 2 Outer Banks: Zoveel mogelijk strand genieten

Jammer genoeg laat het bed in deze timeshare veel te wensen over en door de dunne lamellen wekt de zon ons ook al heel vroeg. Rick staat al om zeven uur op en om half acht heb ik het ook wel gezien. Rick heeft koffie gezet voor mij  en thee gemaakt voor zichzelf. We drinken het buiten op het deck met zicht op de Currituck Sound.

Terwijl Rick zijn spullen bijeenraapt voor vandaag "ren" ik alvast op de plaats op het deck. Dat geeft me maar liefst al 6000 stappen, flink al op weg naar de 10000. Ik krijg er nog meer als we naar ons ontbijt restaurant lopen.

Met dit mooie weer willen we aan het water ontbijten en doen dat bij de Sunset Grill aan de overkant. We hebben hier uitzicht op de Sound waar de kopjes op de golven staan want het waait hard. Daardoor is het ook niet te warm, ondanks de 25 graden om negen uur.

Rick bestelt de taco's met ei en ham en ik een omelet met tomaat, paprika, champignons, spinazie en krab. De ober is heel vriendelijk en vindt het zo erg voor ons dat we de gebakken aardappeltjes en toast niet bij ons ontbijt willen. Willen we dan grits (een soort griesmeel)? Nee, ook dat niet.

Later blijkt dat hij mijn koffie en een van de V8's, die we dronken, van de rekening haalde omdat we die koolhydraten en extra calorieen niet wilden. Wel heel lief! Rick betaalt (althans dat denkt hij) en dan lopen we terug naar het appartement.

Daar maken we ons klaar om naar het strand te gaan. Rick doet zijn zwembroek aan, maar ik ga toch niet in het water en blijf in mijn sportkleding. We gaan wel eerst op zoek naar een betere koelbox en parasol.

Bij Farmer's Daughter hebben ze de Yeti koelbox, die Rick gisteren bij andere mensen zag. We zijn er wild enthousiast over tot we de prijs zien, $279! Dan maar niet, maar we kiezen wel geisoleerde bekers van Yeti, want die houden drankjes uren koud of warm. Ik kies lichtblauw en Rick lichtgroen.

Als we af gaan rekenen ziet een andere klant onze keuzes en zegt dat zij de hare constant gebruikt. Ik zie dat ook wel, want dit is veel handiger voor de sportschool dan mijn gewoonlijke fles. Bij de kassa zie ik ook een leuke OBX met de Hatteras vuurtoren bedel voor mijn Pandora armband. Altijd zo'n leuke herinnering!

Een parasol vinden we niet en willen daar ook niet de tijd aan besteden, die we op het strand kunnen doorbrengen. De voorspellingen voor de komende dagen zijn geen strandweer dus we willen er alles uithalen.

Bij het afrekenen ziet Rick zijn debit card niet in zijn portemonnee, die heeft hij vergeten bij het ontbijt restaurant. Ik dacht ook al niet dat we betaald hadden. Gelukkig hebben ze hem bij de Sunset Grill al klaar liggen en Rick geeft extra fooi voor deze vriendelijkheid.

Vervolgens parkeren we dichtbij ons strand en nemen de stoeltjes en parasols weer mee. Mijn parasol heeft er geen zin in en bij de eerste windvlaag breekt een van de spaken. Toch ga ik eronder zitten en Rick onder die van hem.

We lezen wat en dan breekt mijn parasol helemaal door de wind. Rick gaat een stuk wandelen en ik mag onder zijn parasol verder lezen. Een half uur later maakt mijn Fitbit mij duidelijk dat ik dit uur nog niet gelopen heb. Ik sta dus op en ga wat langs de rand van het water lopen, zo koud nog (16 graden), ik snap niet dat mensen hier al in kunnen zwemmen!

Opeens zie ik in de verte een dolfijn en dan nog een. Het is een hele groep, die vlakbij langs komt zwemmen. Aan de ene kant heb ik spijt mijn DSLR niet bij me te hebben, maar aan de andere kant is het ook fijn om zonder stress om de beste foto te nemen naar deze dieren te kijken.

Rick heeft de dolfijnen ook gezien en samen kijken we tot ze te ver weg zijn. Dan vraagt Rick of ik klaar ben om terug te gaan en zonder parasol en met die harde wind vind ik het wel welletjes geweest.

We gooien de parasol weg en maken onszelf zo goed mogelijk zandvrij bij het voetenkraantje. Terug "thuis" kleden we ons in gewone kleding en maakt Rick zijn drone klaar voor gebruik. Dan gaan we eerst lunch eten.

Dat doen we vandaag bij Fishbones, een leuke bar met een jaren vijftig ambiance. We nemen plaats aan de bar en daar kijken we naar honkbal en cornhole, een spel wat tijdens familie reunies of aan het strand wordt gespeeld. Er blijken ook kampioenschappen in te zijn en eigenlijk best leuk om te kijken.

Rick bestelt een burger en ik de mahi mahi BLT zonder brood. Rick vindt zijn burger duidelijk lekker en de mahi mahi is dat ook, maar de "bacon" is een dik stuk speklap en als ik ergens een hekel aan heb! De cole slaw oftewel koolsla is me te zoet. Niet mijn favoriete maaltijd, maar de vis was smakelijk.

We rijden na de lunch naar het zuiden en de brug over naar de "echte" eilanden. Als eerste belanden we op Pea Island wat een National Wildlife Preserve is. Daar parkeert Rick de van en lopen we een duin over om op het eindeloze strand te komen.

Daar zitten wat andere mensen en Rick wil niet dat zijn drone hen ergert. We lopen dus een stuk verder en dan mag de drone vliegen. Rick vindt het alleen vervelend dat hij zijn app niet aan het werk kan krijgen.

Wat blijkt? Hij heeft geen micro SD kaart in de drone, die zit in Ricks laptop.
We besluiten dan maar naar Rodanthe te rijden, het dichtstbijzijnde plaatsje. Ik moet inmiddels ook een pit stop maken en Rick gaat eens vragen waar hij zo'n mini SD kan vinden. Dat kan bij de Dollar General, denkt men.

Een paar mijl verderop vinden we die. Ik ga mee naar binnen en vind meteen ook de parasol waar we naar zoeken. Duurder, maar ook duurzaam, dus die kopen we. Gelukkig voor Rick hebben ze ook een micro SD kaart te koop.

Nu gaan we dan op zoek naar een pad naar het strand. Dat vinden we weer op Pea Island, maar dit keer is er niemand op het strand. Rick vliegt zijn drone en maakt foto's van ons en video's van de omgeving.

Hij wil ook nog een speciale video maken, maar de drone protesteert daartegen. Er is teveel wind. Ik vind het al bijzonder dat die kleine drone tegen de wind in kan vliegen en mooie foto's kan maken!  Na een half uurtje klimmen we de duin weer over en ben ik eindelijk uit de wind. Over de staat van mijn haar kan ik me maar beter geen zorgen maken!

We besluiten het happy hour bij Fish Heads mee te gaan maken. Daar is het een drukte van jewelste, maar ik vind al meteen een stoel aan de bar en Rick niet veel later naast mij. Ik bestel weer de heerlijke sake bloody Mary en Rick een van hun vele bieren. Het is gezellig, we zitten aan zee, kortom super!

Voor ons avondeten besluiten we een nieuw voor ons restaurant te proberen, ook vlakbij het strand en dus met uitzicht. Het Rundown Cafe zegt een fusie tussen Caribisch en Aziatisch eten te zijn. Het is duidelijk heel populair, maar voor ons tweeen hoeven we maar een kwartiertje te wachten.

We beginnen met gestoomde gamba's in een jerk saus. We moeten de garnalen zelf pellen, voor Rick een ramp en ik doe het als een pro. Vroeger pelde ik letterlijk ponden Hollandse garnalen en die waren heel wat moeilijker dan deze! Het smaakt in ieder geval zeer goed.

Als hoofdgerecht neem ik de salade met een tempura soft shell krab erop. Super lekker is het! Rick heeft de tonijntaco's. Al met al een aanrader, dit restaurant. We hadden liever buiten op hun dakterras gegeten, maar dat wil iedereen en dit weekend is er veel concurrentie.

Onderweg terug zien we nog een prachtige zonsondergang lucht en dan zet Rick mij af en gaat zelf verder naar Harris Teeter, zestien kilometer verderop (!) om ijsjes in te kopen. Ik kijk lekker ontspannend Food Network. Brein op nul en hopelijk slapen we vannacht beter.

Dagt 1 Outer Banks: Een prachtige stranddag

Om half zes word ik gewekt door country muziek ergens vandaan. Ik kan alleen de bron niet vinden. Het komt niet van de telefoons en niet van de wekker in het hotel. De deur naar het balkon staat open zodat we de branding konden horen en het blijkt dat een of andere idioot de zonsopgang wil vieren door keihard muziek aan te zetten.

Nu ik toch wakker ben kijk ik ook maar naar de prachtige zonsopgang. De man met zijn muziek gaat niet weg dus om toch nog wat door te kunnen slapen doen we de balkondeur maar dicht. Dat helpt nog niet afdoend dus ik zet ook mijn fan app nog aan.

Opeens is het dan half negen en staan we op. Ik maak me eerst klaar en wacht dan op het balkon tot Rick gedoucht heeft. We pakken alles weer in, checken uit en gaan dan op pad voor ons ontbijt. We willen bij het Pier House restaurant ontbijten want ligt op een pier en heeft dus uitzicht over zee.

Rick dacht dat het restaurant op de pier vlakbij ons hotel lag en wilde erheen lopen. Als ik die pier zie weet ik dat dat geen restaurant, maar een museum is. De pier met het restaurant is nog zo'n twaalf kilometer verderop.

Daar nemen we de van dus maar voor. We hebben geluk want we kunnen nog net het laatste tafeltje inpikken. Het Pier House restaurant heeft een lekker ontbijtmenu en we bestellen beiden een gevulde omelet. Die van mij vraag ik met champignons, paprika, tomaat en krab. We zijn het erover eens dat het een van de beste omeletten zijn, die we in een restaurant hebben gegeten.

Na het ontbijt rijden we terug naar het hotel waar we nog de rest van de dag van de faciliteiten gebruik mogen maken. Onderweg stoppen we nog voor een geinsuleerde tas, drankjes en ijs voor op het strand.

We kleden ons in badpak en nemen baddoeken (volgens Rick zijn ze zo groot als een postzegel} mee van het zwembad. Op het strand vinden we een plekje aan het water en zetten onze stoeltjes en parasols neer.

Rick gaat een strandwandeling maken, maar ik wil liever lekker mijn boek lezen. Alleen gaat het ontspannen niet zo makkelijk want er staat nogal wat wind en de parasols dreigen telkens weggeblazen te worden. Alleen als ik ze heel laag zet blijven ze wel staan.

We genieten een paar uur van het strand en dan beginnen onze magen weer te rommelen. Rick wil heel graag bij Fish Heads waar we gisteren iets dronken gaan lunchen. Ik vind het prima en we vinden nog een tafeltje op de pier. Het waait wel keihard dus het is zaak alles vast te leggen met zwaardere dingen.

Rick neemt de gegrilde vis sandwich en ik de gemengde salade met gegrilde tonijnblokjes. Daarbij neem ik ook een van hun overheerlijke sake bloody Mary's, ik kan het niet laten. Het smaakt allemaal prima, maar in een moment van onoplettendheid laat ik mijn kartonnen bakje met sla los en die waait meteen in zee! De meeuwen zijn er blij mee, maar ik was nog niet klaar. Gelukkig heb ik wel genoeg gegeten.

Een beter uitzicht kan bijna niet

In het winkeltje koopt Rick nog een Fish Heads t-shirt en dan rijden we naar het Bodie Island Lighthouse. Deze vuurtoren bezoeken we iedere keer als we hier zijn. Ik heb iets met vuurtorens, ze fascineren me. Bodie Island is ook nog zo mooi zwart-wit geschilderd.

Dit keer gaan we niet naar boven maar maken de wandeling over het houten pad door het moeras. Hier werd een paar weken geleden een ratelslang gezien dus er wordt nog strenger dan voorheen gewaarschuwd op het pad te blijven. Natuurlijk zijn er dan toch weer mensen, die dat niet doen. Alleen al de mogelijkheid van teken doet mij op dat pad blijven!

In het water zien we een aantal grote blauwe krabben zwemmen en witte reigers lopen statig door het moeras. Het is hier zo vredig en we blijven een tijdje kijken. Terug bij de vuurtoren maken we nog een selfie en Rick fotografeert de reflectie van de vuurtoren in mijn zonnebril.

Nu is het tijd om naar onze timeshare te gaan. Onderweg gooien we de van vol, want Rick lette niet op en er waren nog maar een paar mijlen in de tank. Dan rijden we Islander Flags waar we een Dare County vlag hopen te vinden.

Helaas hebben ze die niet, maar wel een leuk vlaggetje voor onze voortuin en een klein houdertje voor kolibrie nectar om de vogeltjes uit de hand te voeren. Ik hoop maar dat de onze er niet te bang voor zijn!

Nu is het nog een stukje rijden naar Duck. Het inchecken bij Barrier Island Station gaat heel snel en dan parkeren we weer voor "ons" gebouw. Er is weinig veranderd sinds vorig jaar, al valt me de nieuwe foehn op.

We slepen de bagage, snacks en drankjes naar boven en zijn dan blij even een uurtje te kunnen zitten. Het is wel fijn zo'n appartementje met ruimte om lekker te chillen. Maar we hebben een reservering voor zeven bij een populair restaurant dus lang duurt de rust niet.

We rijden naar Mulligan's in Nags Head, een half uurtje weg. Daar heb ik gelukkig vanmiddag gereserveerd, want er is een wachttijd van een uur. Niet voor niets want hun bediening en eten is heel erg goed!

Ook hier staan er soft shell krabben op het menu, maar met friet en hushpuppies (gefrituurde maisballetjes) of als sandwich. Daar moet ik niets van hebben en vraag of de krabben ook op een salade geserveerd kunnen worden. Dat is gelukkig het geval.

Rick en ik delen eerst de overheerlijke krabballetjes met mosterdsaus. Dan heeft Rick een Caribisch visbord met verschillende gegrilde vissoorten. Ik smul van mijn Griekse salade met soft shell crabs. Er zit een hele plak feta bij, die ik teveel van het goede vind. Ik vind feta best lekker, maar niet zo'n plakkaat!

Al met al weer een heerlijk maal en goede bediening. We hadden liever buiten gezeten, maar dit weekend is het hier in de Outer Banks zo druk dat je al blij mag zijn als je niet uren hoeft te wachten. We proberen deze reis ook eens wat andere restaurants uit, want het is te makkelijk om telkens op dezelfde terug te vallen, terwijl er zoveel keuze is.

In het appartement computeren we wat, maar na mister Country Music vanochtend  zijn we beiden moe en laat zal het niet worden.