San Antonio verkennen

Alweer heb ik heerlijk geslapen en wordt gewekt door een telefoontje van Rick, die vergeten was dat het hier een uur vroeger is.  Geen probleem, want het is acht uur en een prima tijd om op te staan.  Ik neem de tijd om mijn oefeningen te doen en te douchen en loop dan het hotel uit naar Starbucks.

Voor het ontbijt vind ik het makkelijk om hier wat te halen.  Vandaag is het wat warmer dus mijn Americano wordt een ijskoffie.  Daarbij bestel ik een spinazie wrap en eet die aan de lange tafel op.  In de rij hoor ik een stel Nederlands spreken en grappig genoeg blijf ik ze de hele ochtend tegenkomen. 

De man naast mij zit naar mij toegekeerd en wat ik vrees gebeurt ook.  Hij spreekt me aan en vraagt of ik de legende van Lucifer en Lucinda ken.  Ik voel een ellenlang religieus verhaal aankomen en dat is inderdaad het geval.  Gelukkig heb ik intussen mijn eten op en drink gauw de laatste slokken van mijn koffie. Midden in zijn stroom van woorden krijg ik een sms van Annette en gebruik dat als excuus dat ik er vandoor moet.

Kate sms-t helaas dat haar zoon ziek is en ze daardoor vandaag niet kan komen.  Gelukkig hebben we gisteren die leuke dag samen gehad en ik vermaak me ook prima in mijn eentje.  Later vandaag zal ik hopelijk ook Annette en Fred nog eens zien, dus helemaal goed.

Na op de hotelkamer mijn grote fototoestel opgehaald te hebben, loop ik weer naar de Riverwalk.  Dit keer loop ik een stuk de andere kant uit en daarna weer het paardenhoefvormige stuk dat ik gisteren liep.  Daar vraag ik ook informatie voor kaartjes voor een bootritje op de rivier.  Lijkt me leuk om te doen, hopelijk is daar vanavond tijd voor.

Riverwalk filmpje

 



Vanaf de Riverwalk ga ik richting de Alamo.  Deze vroegere missie is vooral beroemd vanwege het beleg ervan door de Texaanse vrijheidsstrijders tegen de Mexicanen in 1836.  Hierbij vocht ook de legendarische Davy Crockett mee.

Eerst lees ik uitgebreid over de gebeurtenissen in die tijd in het museumpje.  Daarna loop ik de kerk zelf binnen, die nu een schrijn is voor de gevallen strijders in 1836.  Het is er heel donker en druk binnen, dus lang blijf ik er niet.  Wel fotografeer ik nog een aantal mooie bloemen in de tuin achter het gebouw.

Het loopt inmiddels al tegen lunchtijd en is ook wat warmer geworden.  Ik ga even terug naar de hotelkamer om mijn regenjas weg te brengen en wat luchtigers aan te trekken.  Dan ga ik de Riverwalk weer op om naar een restaurant voor de lunch te zoeken.

De meeste restaurants zijn "Tex-Mex" en ik weet dat we dat vanavond ook gaan eten, dus zoek wat anders.  Bij Boudro's zie ik een salade met gegrilde zalm op het menu staan en dat lijkt me perfect.  Ik bestel er een glaasje wijn bij en geniet van de live mariachi muziek die in het restaurant aan de overkant wordt gespeeld.  Het is de perfecte temperatuur om op een terrasje te eten, ik schat een graad of 22.

Na de lunch ga ik verder met ontdekken.  Eerst koop ik een kaartje voor het rivierboottochtje dat ik vanavond wil gaan doen.  Volgend op mijn programma is de San Fernando kathedraal.  Deze week is het Fiesta in San Antonio en op het plein voor de kerk staan allerlei kleurige standjes, spelen live bandjes en vieren mensen vrolijk feest. 

 

Standje met Fiesta hoeden

Iedereen is vrolijk en kleurrijk gekleed.  Ik kijk mijn ogen uit en maak natuurlijk ook de nodige foto's.  Het enige jammere is dat de kathedraal nu gesloten is.  Ik had er graag binnen gekeken.

Als ik uitgekeken ben loop ik door naar het Paleis van de Spaanse gouverneur.  Dat is nu een interessant museumpje wat goed laat zien hoe de Spanjaarden hier in de 18e en 19e eeuw woonden.   Ook is er een mooie tuin bij.  Vooral de prachtig uit hout gesneden meubelen vind ik bijzonder en de houten voordeuren, die het verhaal over de Spaanse vestiging hier symbolisch vertellen.

Intussen sms-t Annette dat zij op weg zijn naar Market Square waar ik ze zal ontmoeten.  Ik kom er eerder aan dan zij en bekijk verschillende winkeltjes.  Ook hier is het een drukte van jewelste met feestende San Antonians en toeristen. 

Hier kan ik vast ook iets leuks voor Rick en Saskia vinden om mee te nemen.  Voor Saskia slaag ik al gauw met een onyx olifantje.  Daar is ze tegenwoordig dol op.  Ricks cadeautje vind ik moeilijker en ik vind dat dan ook niet voor Annette een berichtje stuurt dat ze in de Mariachi Bar van Mi Tierra zitten.

Dit is een heel gezellige bakkerij, restaurant en bar.  Ik vind Annette en Fred vrijwel meteen en we drinken een drankje.  Voor Annette en mij een "Arnold Palmer", half ijsthee, half lemonade, lekker fris.  Het is heel gezellig en er is geen moment dat we zoeken naar een onderwerp om over te praten.

Als de drankjes op zijn gaan we nog wat winkelen, ik op zoek naar iets leuks voor Rick.  Eerst denk ik een t-shirt, maar dan zie ik een zaakje met hete sausjes.  Precies waar Rick dol op is en ik koop een fles met Soda Pop saus, die hier in San Antonio gemaakt is. 

Na nog wat rondgekeken te hebben vragen we een tafeltje in het restaurant van Mi Tierra voor het avondeten.  Het menu is erg uitgebreid, maar uiteindelijk kies ik de gegrilde geit, aangezien ik nog nooit geit heb gegeten.  Het is erg lekker, al had ik liever wat meer vlees gehad.   Ook de anderen vinden hun eten smakelijk en de service is prima.

Voor we weggaan neemt de serveerder nog een foto van ons voor de grote wandschildering met allemaal mensen erop.  Het lijkt zo of wij deel van de wand uitmaken. 

Annette en Fred brengen mij terug naar het hotel en daar nemen we weer afscheid.  Erg leuk dat ik ze twee keer heb kunnen zien deze reis!

In het hotel kijk ik even naar Wife Swap en loop dan weer naar buiten voor het bootritje.  Ik ben derde in de rij en kan daardoor fijn voorin zitten.  Alex, onze gids, vertelt interessant over wat we zien.  Ik probeer de verlichte Riverwalk te fotograferen, maar of dat in een bewegende boot is gelukt valt nog te bezien. 

Regelmatig komen we een boot met een mariachi koor tegen, zo vrolijk!  Ik ben echt blij dat ik dit reisje per ongeluk tijdens de Fiesta heb geboekt.  San Antonio is altijd al een gezellige en vrolijke stad, maar nu helemaal.

Na vijfendertig minuten zijn we terug bij het beginpunt.  Ik bedenk me dat ik eigenlijk de Alamo ook graag in het donker wil fotograferen en loop daar snel heen.  Er is veel volk op de been, dus ik voel me niet onveilig als vrouw alleen in de donkere straten.  Dit keer krijg ik de Alamo zonder mensen ervoor op de foto en geniet nog even van de laatste blikken erop.  De geschiedenis van dit gebouwtje is zo indrukwekkend!

Terug in het hotel gaan de voeten omhoog en de televisie aan.  Wat een indrukken heb ik ook vandaag weer opgedaan!  Helaas is mijn bezoekje aan deze leuke Texaanse stad weer voorbij.  Morgen vlieg ik terug naar Washington waar ons een leuk en druk weekend te wachten staat.

RIverwalk en de missies

Vannacht heb ik heerlijk geslapen en omdat het hier een uur vroeger is dan thuis sta ik om half negen uitgerust op.  Ik besluit eerst even een 100-10 routine te doen en me dan klaar te maken voor de dag.  Mijn oorspronkelijke plan om naar de fitnessruimte hier te gaan laat ik varen, want ik wil San Antonio verkennen en zo proberen mijn 10000 stappen voor vandaag bij elkaar te krijgen.

Gedoucht en met een rommelende maag loop ik een half uurtje later het hotel uit.  Ik heb al gezien dat er een Starbucks en een ander tentje, Sip, op de hoek van de straat zijn.  Sip ziet er niet bijzonder uit, dus ik kies de Starbucks.

Met mijn grande Americano en voor de verandering eens een kalkoenbacon met kaas en ei sandwich ga ik bij het raam zitten.  Om me heen is het gesprek van de dag het koude weer.  Laat het aan mij over om de koudste lentedagen hier uit te kiezen om te komen!  Gelukkig heb ik mijn regenjas mee tegen de felle wind, die er staat.

Het weer weerhoudt me er dan ook niet van om de stad een beetje te gaan verkennen.  Dit is de derde keer dat ik in San Antonio ben, maar de vorige keer is ongeveer precies negen jaar geleden, dus alles lijkt weer nieuw.

Als eerste loop ik naar de Alamo.  Daar neem ik wat foto's maar ga er vandaag nog niet binnen.  Ik hoop morgen ietsje mooier weer te krijgen en de missie en tuinen dan te gaan bekijken.  Daarna loop ik naar de Riverwalk.

Mijn hotel ligt daar pal aan, dus heel gunstig.  Ik kijk op de kaart en besluit naar La Villita te lopen.  Kate sms-t dat ze wat later zullen zijn dan gedacht, dus ik heb tot ongeveer half twaalf.  Ruimschoots tijd om dit gedeelte van de heel lange Riverwalk te verkennen. 

Hier wordt het voornamelijk 's avonds druk en nu is het heel rustig.  Al fotograferend loop ik naar het oude gedeelte van de stad.  Daar is het ook nog uitgestorven, maar wel kleurrijk met de versieringen.  Ook hier neem ik de nodige foto's.

Dan loop ik terug naar het hotel en verander mijn schoenen.  Kate sms-t dat ze dichtbij zijn en als ik de lobby inloop herken ik haar meteen.  Haar man, Tony, rijdt even een blokje om en we wachten op hem.  Het is meteen ook weer alsof we elkaar al jaren kennen, wat ook eigenlijk zo is, maar dan virtueel.

Tony blijkt ook een heel gezellige man te zijn, ik voel me meteen helemaal op mijn gemak bij hen.  Als eerste gaan we lunchen bij Demo's.  Daar hebben ze werkelijk heerlijke kip souvlaki, zo blijkt.  Kate en ik nemen de "micro" wat nog een flinke portie blijkt te zijn.  Tony heeft een gerecht met lamsvlees.  We hebben er een lekkere Griekse wijn bij en nemen rustig de tijd om te eten.

Omdat ik graag de missies hier wil bezoeken heeft Kate uitgezocht wanneer er rondleidingen zijn.  Bij de grootste van de missies, San Jose, kijken we eerst een interessante film over de Spaanse Franciscaanse broeders, die deze missies begonnen met de Indiaanse inheemse bevolking. 

Helaas waren het zware tijden voor die Indianen en voor de Spanjaarden.  Ik vind het allemaal heel interessant en een deel van de Amerikaanse geschiedenis waar ik niet zo veel van weet.

Onze volgende stop is Mission Espada, een veel kleinere missie dan San Jose.  Kate had gezien dat ze om half vier een rondleiding gaven, maar daar is geen teken van.  We kijken zelf wat rond en bewonderen de prachtige bloembakken vol met kleur, die in het prive gedeelte van de Franciscanen staan. 

Hier wonen nog altijd Franciscanen en iedere missie, behalve de Alamo, heeft nog een werkend katholiek kerkje.  De families, die naar die kerken gaan, zijn veelal afstammelingen van die oorspronkelijke Indianen. 

In het kleine museum en bezoekerscentrumpje treffen we een heel enthousiaste National Parks ranger.  Als we laten blijken graag wat meer over de geschiedenis te leren, heeft hij allerlei interessante verhalen te vertellen.  Het valt me op dat iedereen hier echt hart voor de missies en de geschiedenis van Texas heeft.  Ik snap dat helemaal want zo voel ik me over ons gebied.

Het is vier uur als we klaar zijn met rondkijken bij deze missie.  Om vijf uur sluiten de missies en Mission San Juan Capistrano is ook dichtbij, dus daar gaan we nog gauw heen.  Deze missie is recentelijk gerenoveerd en is als enige wit gestuccoed (of dat een Nederlands woord is betwijfel ik, maar goed).  Ook dit kerkje is weer klein, maar net als de anderen nog steeds in werking.

In het museumpje hier zien we een aantal inheemse planten, die door de Indianen als medicijnen werden gebruikt.  Zo te lezen zijn die planten voor van alles goed en wij vragen ons af waarom we die niet overal in winkels zien in plaats van allerlei chemisch spul.

De enige missie waar we niet aan toekomen is Mission Concepcion.  Misschien dat we daar morgen nog aan toekomen, maar ik denk het niet en het zij dan maar zo.  Ik ben erin geinteresseerd, maar er is veel meer in de stad dat ik nog wil zien.

We rijden terug naar San Antonio en proberen bij de Tower of the Americas te parkeren.  Dat lijkt niet te lukken en alles is afgezet vanwege de Fiesta hier.  Tony besluit met een gastenpas in de garage van mijn hotel te parkeren en we nemen een taxi naar het restaurant.

Onze reservering is voor zeven uur en het is pas half zes.  We krijgen een "beeper" mee voor als er een tafeltje openkomt voor ons.  Eerst nemen we de lift naar het observatiedek waar het flink waait, maar het uitzicht is prachtig.  Deze toren is een overblijfsel van de World Fair van 1968, zo jammer dat er al zo lang geen World Fairs (Expos) meer in de VS zijn geweest (New Orleans in 1984 was de laatste).

Na rondgelopen te hebben en vrijwel weggewaaid te zijn nemen we de lift naar een verdieping lager.  Daar is de lounge en happy hour is gaande.  We krijgen een tafeltje en bestellen lekkere drankjes.  Ik ben geen liefhebster van zoete drankjes en op hun menu staat een fiery komkommer martini.  Precies wat ik lekker vind, denk ik, en ik krijg gelijk.  Zo lekker!

We kletsen er lekker op los en de tijd vordert rap.  De "beeper" gaat echter telkens maar niet af.  Om kwart voor zeven gaat Tony eens vragen hoe het zit.  En kijk eens aan, we kunnen opeens meteen aan tafel.  We hebben ook prachtig uitzicht over de stad in dit langzaam ronddraaiende restaurant.  Ik heb nu in New York, Seattle, Washington, Ottawa en San Antonio in zo'n restaurant gegeten en het is altijd weer een bijzondere ervaring.

 

Alweer een bijzondere internet ontmoeting

 

Het Chart House restaurant heeft een heerlijk menu.  Het is moeilijk kiezen.  Kate houdt niet zo van vis, maar Tony wel en wij delen spiesjes met tempura garnalen en avocado en een lekker sausje als voorafje.  Ik neem weer eens twee voorafjes als hoofdgerecht: de tonijn rauw en met avocado en gazpacho voor de groentes.  Alles even lekker!

Tony volgt mijn voorbeeld en neemt de crabcake, die er heel goed uitziet, en clam chowder.  Kate neemt de kleinste prime rib, die nog zo groot is dat ze de helft mee naar huis neemt.  Alles is even lekker en ik vind het na deze dag jammer dat we zo ver van elkaar wonen.  Ik weet zeker dat Rick het ook goed met Tony (net als gisteren met Fred) had kunnen vinden.  Opeens mis ik hem echt, hoe leuk het ook is om alleen op reis te zijn.  Een romantisch reisje hier met Rick lijkt me super!

Weer beneden vragen we de hostess een taxi te bellen.  Buiten wachten we daarop en een minuut of vijf later verschijnt hij, maar een paar vrouwen stappen erin.  Tony, die moeilijk loopt en staat en moe is van de dag, gaat gauw checken of dit onze taxi is.  Dat blijkt het geval, dus exit dames.  Zij zijn natuurlijk niet blij, maar hebben geen taxi gebeld, dus we raden ze aan bij die hostess er een aan te vragen.

Vijf minuten later worden we bij het hotel afgezet.  Daar blijkt de lift naar de garage buiten werking te zijn.  Een medewerkster van het hotel vertelt Tony en Kate dat zij een makkelijkere manier weet dan vier verdiepingen trappen lopen. 

We nemen samen de lift naar boven en ik neem op de vijfde verdieping afscheid.  Zij moeten volgens de medewerkster naar de zevende verdieping om in de garage te komen. Tony zie ik waarschijnlijk niet weer, maar hopelijk Kate morgen wel.  In ieder geval was dit een heel erg leuke dag waar ik hen zeer dankbaar voor ben. 

Natuurlijk heb ik vandaag veel meer foto's genomen en die volgen later.

Naar San Antonio

Net na zevenen komt Saskia toch weer onze kamer in om te zeggen dat ze zich niet lekker voelt.  Ze zal later wel naar school gaan om een proefwerk te maken, maar wil verder liever in bed blijven.  Rick meldt haar dus ziek op school.  Kennelijk heerst het want twee van Saskia’s vriendinnen hadden gisteren in ieder geval al hetzelfde.

Rick staat ook gelijk maar op, maar ik blijf nog een tijdje liggen.  Ik voel me niet helemaal lekker met veel trekkingen in mijn spieren en ik ga vandaag op reis, dus wil goed uitgerust zijn.

Als ik eindelijk beneden kom heeft Rick de koffie al klaar staan.  Ik rooster een paar volkoren wafels met bosbessen en eet die met wat maple siroop erop op.  Dan spring ik gauw onder de douche en pak mijn laatste spullen in.

Na afscheid genomen te hebben van Saskia gaan Rick en ik op weg naar Reagan National Airport.  Het is nog spitsuur dus zaak de beste route te nemen.  We horen van de verkeersinformatie dat er op de I-66 nog een file staat vanwege een eerder ongeluk.

Dan maar de alternatieve route via de I-495 en I-395.  Rick merkt op dat we de express lanes wel kunnen nemen.  Dat hebben we nog nooit eerder gedaan en zo kan het komen dat we na decennia in dit gebied gewoond te hebben toch een verkeerde afslag nemen en de I-95 i.p.v. I-395 oprijden!

Gelukkig kan Rick bij de volgende afslag omkeren en nemen we de juiste banen.  Alleen blijkt daar vanaf de express banen geen directe afrit naar het vliegveld te zijn en voor we het weten steken we de rivier over de stad in!

Wat ben ik blij extra tijd genomen te hebben, want hier staan we in heel langzaam rijdend verkeer.  Eindelijk komen we bij het eerste stoplicht aan en zien dat je daar eigenlijk geen U-turn (omkeren) mag maken.  Rick zegt geen politie te zien en waagt het er toch op.  Gelukkig komen er geen zwaaiende lichten achter ons aan!

Zonder verdere kleerscheuren komen we een kwartier later dan ik gewild had bij het vliegveld aan.  Ik druk Rick op het hart de volgende keer dat hij een nieuwe route gaat proberen dat niet te doen als we op tijd ergens moeten zijn!

We nemen afscheid en ik loop naar de United balie.  Ik heb gisteren al ingecheckt en nu ik geen Premier status meer heb voor mijn tas betaald (als je Premier status hebt is de eerste tas gratis).  Er staat vrijwel niemand in de rij en ik ben meteen aan de beurt.  Na de tas gelabeld te hebben gekregen geef ik hem af aan TSA en loop naar de veiligheidscontrole.

Schoenen uit, laptop en zakje met vloeistoffen in een doos en ik kan door het hokje lopen.  Alleen is het dit keer zo’n ouderwets hokje en ik “piep”.  Na mijn horloge en armbanden afgedaan te hebben is dat ook verholpen en kan ik door.

Ongeveer een half uur voor we aan boord gaan kom ik bij de gate aan.  Daar is wel een restaurant met sandwiches, maar ik heb nog helemaal geen trek.  Ik koop water en een banaan voor het geval er geen eten te koop is aan boord. 

Intussen zie ik dat de vliegtuigen opstijgen richting de Mall.  Mijn Economy Plus zitplaats is echter aan de andere kant van het vliegtuig daarvan, zodat ik het uitzicht zou missen.  Gisteren was de F kant van het vliegtuig nog open en de gate agent bevestigt dat dat nog het geval is.  Gauw wissel ik mijn zitplaats van 12A naar 12F.

Omdat ik Economy Plus heb mag ik al met de tweede groep aan boord.  Ik sms Rick dat alles goed op tijd lijkt te zijn.  Er komt zelfs niemand in de middenstoel naast mij zitten. “Wat willen we nog meer!”, zeggen de man in de stoel aan het gangpad en ik tegen elkaar.

Inderdaad heb ik bij het opstijgen een prachtig uitzicht op de National Mall en neem er enkele foto’s van.  Ik heb vanaf zondag weer een aantal rondleidingen te boek staan en het is grappig de plaatsen waar we dan zullen lopen uit de lucht te zien.

 

Er staan een aantal lekkere opties op het vliegtuig menu.  Ik kies de kaas met gedroogd fruit (abrikozen, zo blijkt) en crackers.  Het voldoet als lunch, vooral het stukje brie is erg lekker. 

Verder breng ik de tijd door met het luisteren naar de piloten en verkeerstorens, altijd heel interessant vind ik.  Ook lees ik in alweer het derde boek (en helaas voorlopig laatste) van de Lexi Graves mysteries.   Ze zijn zo leuk geschreven, ik ga de andere serie van die schrijfster, die als “urban fantasy” wordt beschreven ook proberen.

We landen twintig minuten voor op schema en eenmaal buiten het vliegtuig blijkt mijn vlucht naar San Antonio hetzelfde vliegtuig, maar een ander vluchtnummer te zijn.  Geen kans dat mijn bagage deze vlucht niet gaat halen dus.

Na een half uurtje kunnen we aan boord en zit ik nota bene in precies dezelfde stoel als de vorige vlucht en ook deze keer zit er niemand naast me in het midden.  De vliegtijd naar San Antonio is zo kort dat er niet eens drankjes worden geserveerd.  Een half uurtje later landen we in een bewolkt maar warm San Antonio.

Mijn tas ligt al gauw op de lopende band en ik neem de shuttlebus van Dollar naar het autoverhuurbedrijf.  Daar krijg ik helemaal gratis en voor niets een gloednieuwe Ford Fusion!  Een heerlijke auto om te rijden kan ik wel zeggen.

Van thuis heb ik Kai’s GPS systeem meegenomen.  Dat krijg ik letterlijk niet aan de praat.  Ik kan de wegaanwijzingen wel zien, maar had liever ook audio aanwijzingen.  Gelukkig is het een heel eenvoudig te volgen apparaat, ook zonder zoetgevooisde stemmen, dus ik vind de Holiday Inn Riverwalk zonder problemen.

Daar geef ik mijn auto af aan de valet en check in.  Het gaat allemaal van een leien dakje vandaag en ik krijg een kamer op de vijfde verdieping met uitzicht op de Riverwalk.  Ik heb nog ongeveer drie kwartier voor ik met Annette, Fred en Tosca heb afgesproken, dus ga even de directe omgeving verkennen.  Zo zie ik al meteen een paar leuke tentjes om morgen ontbijt te halen, bijvoorbeeld. 

Om een uur of half zeven krijg ik een sms van Annette dat ze er zijn.  We hebben elkaar al negen jaar niet gezien, dus het wordt een hartelijk weerzien.  We hebben een reservering bij Acenar wat vlak naast mijn hotel aan de Riverwalk ligt en lopen daar vast naartoe.

We zijn bijna een half uur te vroeg voor onze reservering en dat is hoe lang de wachttijd voor een tafeltje buiten ook blijkt te zijn.  We gaan dan maar alvast even in de bar zitten, maar nog geen vijf minuten later krijgt Annette al een sms-je dat onze tafel klaar is buiten.  We zitten leuk precies aan de rivier.

Niet veel later komt Tosca ook aanlopen.  Ook haar heb ik al negen jaar niet gezien, al houden we allemaal contact via het internet.  Het gesprek verloopt meteen vlot en het wordt een heel gezellig avond.

 

 

Mariachi boot

Het eten is ook heerlijk.  We beginnen met verse guacemole, wat mij betreft de lekkerste die ik ooit op heb, want hij is ook wat pittig.  Daarna bestel ik de crab taco's, niet te versmaden.  De anderen lijken ook van hun maal te genieten.

Enig minpuntje is dat het heerlijk warm was toen we aankwamen, maar halverwege de maaltijd opeens hard gaat waaien en een heel stuk koeler wordt.  Laat ik nu weer de koudste paar dagen van de lente hier hebben uitgekozen om te komen!  Maar ach, ik laat het mijn pret niet vergallen, al is het gemeen dat het vandaag bijna 30 graden was en het dat vrijdag als ik vertrek weer zal worden met twee koele dagen tussendoor!

Het is heel gezellig, maar we krijgen het ook echt koud dus tegen negenen nemen we afscheid.  Ik geef Annette haar jack terug wat ze me vriendelijk tegen de kou had geleend.  Buiten neem ik afscheid van Annette en Fred en loop met Tosca terug naar mijn hotel.  Zij heeft in de parkeergarage daar geparkeerd.  We kletsen nog even na en nemen dan onze respectievelijke liften.

Morgen ontmoet ik de derde vriendin hier en gaan we van alles bekijken.  Ik heb er zin in!  Dit is zo'n leuke en unieke stad!