Charleston verkennen

Stralend weer lacht me tegemoet als ik de gordijnen van de hoge ramen in de hotelkamer opentrek.  Gauw maak ik me klaar en pak in, check uit het hotel en geef dan de bagage af aan de bellman.  Die houdt die tot later vanmiddag voor mij in bewaring.

Online heb ik een ontbijttentje vlakbij gevonden dat goede recensies kreeg op Yelp.  Another Broken Egg ligt maar een blok verderop bij de oude stadsmarkt.  Ik krijg een stoel aan de bar en meteen een lekker sterke kop koffie voorgezet.  Ik bestel hun omelet met diverse groentes en dat smaakt prima.

Nu ben ik klaar voor mijn wandeling door Charleston.  Ik begin met Meeting Street wat Charleston's Museum Mile wordt genoemd.  Hierlangs staan allerlei musea, kerken en andere historische gebouwen, die te bezoeken zijn.  Tijd om veel ervan te zien heb ik niet, maar ik loop wel een oud kerkhof op om het graf van Charles Pinkney, een van de ondertekenaars van de Amerikaanse Constitutie (grondwet), te bekijken. 

Al foto's nemend loop ik naar het Nathaniel Russell huis.  Er is mij verteld dat als ik een huis in Charleston wil bezoeken dit het meest interessante is.  Ik koop een kaartje en zie dat er een combinatie mogelijk is met een ander huis verderop in de stad.  Dat lijkt me leuk om vanmiddag te doen, dus ik koop de combi, die $4 goedkoper is dan twee aparte kaartjes.

Inderdaad is het een heel mooi en bijzonder vroeg 19e eeuws huis.  De bouw is weer heel anders dan de landhuizen uit die tijd in onze buurt.  Duidelijk had deze meneer flink wat geld!  Hij liet ook een houten spiraaltrap bouwen, die zeer ongewoon is en zelfs in deze tijd moeilijk na te maken. 

Zoals vrijwel altijd mag er hier binnen niet worden gefotografeerd.  Jammer, want ik zie allerlei prachtige potentiele foto's.  Ellen, de oudere dame, die ons rondleidt, let echter met argusogen op dat ik mijn camera niet gebruik.  Als ik hem even verhang, zodat ik mijn jas uit kan doen, komt er meteen "No photography!" van haar.   Ze vertelt wel interessant over het leven in dit huis in de 19e eeuw.

De rondleiding duurt zo'n drie kwartier en daarna zet ik mijn wandeltocht voort.  Ik loop naar de Battery waar nog steeds kanonnen uit de Burgeroorlog staan, gericht op Fort Sumter verderop in de haven.  Bij dat Fort begon in 1861 de Amerikaanse Burgeroorlog. 

Hier zijn ook weer prachtige huizen van voor de Burgeroorlog te zien, "antebellum houses" genoemd hier in het Amerikaanse zuiden ("antebellum" is Latijn voor "voor de oorlog").  Duidelijk maakten de rijst- en katoenplantages de eigenaren zeer welvarend.  Dit waren hun stadshuizen, terwijl ze op het platteland meestal een meer bescheiden boerenhuis hadden.

Via Rainbow Row loop ik naar het Waterfront Park.  Dit is een mooi aangelegd park met zicht op Fort Sumter.  Ook ligt er vandaag, zoals iedere dag tot nu toe, een cruiseschip.  Verder zijn er twee fonteinen waarvan een in de vorm van een ananas.  Daar moet natuurlijk ook een foto van nemen.

Intussen loopt het al bij enen en ik sms Melanie, die gisteravond liet weten misschien tijd te hebben samen te lunchen.  Dat is niet het geval, maar ze schrijft terug dat ze tegen tweeen klaar hoopt te zijn.  Prima, ik vind alleen lunchen ook niet erg.

Door het gezellige French Quarter loop ik Queen Street af.  Hier heb ik gelezen over een paar gezellige restaurants, Husk en Poogan's Porch.  De menu's bekijkend kies ik Poogan's Porch.  Zoals meestal als ik alleen ga eten neem ik plaats aan de bar. 

Daar zitten nog een paar "alleeneters" en genietend van mijn spinaziesalade met zalm raak ik in gesprek met de vrouw en man naast mij.  We blijken nota bene allemaal uit Noord-Virginia te komen, de man zelfs uit Reston, de plaats naast Vienna!  Kleine wereld is het weer.  Het wordt zo een gezellige lunch en ik blijf langer dan ik had gedacht.

Als ik afscheid heb genomen en net weer naar buiten stap sms-t Melanie dat ze klaar is.  Ik ben vlakbij haar kantoor dus loop erheen om haar op te halen.  Melanie heeft de rest van de middag vrij en we hebben nog een paar uur voor ik naar het vliegveld moet.

Aangezien ik vanochtend een kaartje heb gekocht voor een rondleiding in het Aiken-Rhett House stel ik voor daarheen te gaan.  Dat vindt Melanie ook een erg leuk idee, want ze speelt maar weinig toerist in eigen stad en heeft veel van dit soort rondleidingen nog niet gedaan in de twintig jaar dat ze in Charleston woont.

In het huis krijgen we een apparaatje met een koptelefoon.  Daarop staat een rondleiding van drie kwartier.  Dit huis stamt uit 1806 en hier zijn slavenverblijven uit die tijd nog te bekijken.  Niets aan dit huis is gerestaureerd wat het extra interessant maakt.  Je voelt gewoon de sfeer van de negentiende eeuw overal. 

We leveren de apparaatjes weer in en lopen dan terug naar mijn hotel.  Het is echter nog te vroeg om te vertrekken, want in uren op het vliegveld zitten heb ik geen zin.  We besluiten op het gezellige dakterras van Henry's een drankje te gaan drinken.  Het is vandaag wel een stuk koeler dan de afgelopen dagen, maar in het zonnetje is het goed vertoeven.

Omdat we rekening moeten houden met het spitsuur nemen we ruim de tijd om naar het vliegveld te gaan.  Ik haal mijn bagage op, terwijl Melanie de auto haalt.  Echt heel fijn dat ze me weg kan brengen, dat is natuurlijk veel leuker dan een taxi!

Het valt alles mee met het verkeer en ruim twee uur voor vertrek komen we op het vliegveld aan.  Dan is het toch echt tijd om weer afscheid te nemen van Melanie.  Het was echt of alle jaren dat we elkaar niet zagen wegvielen deze week.  Ik hoop dan ook dat we nu weer meer regelmatig contact zullen houden.  Het is in ieder geval wel zo'n vriendschap waarbij het duidelijk niet uitmaakt hoe vaak of juist niet we elkaar zien.

Bij het restaurant op het vliegveld bestel ik een kippanini.  Ik zit weer aan de bar en raak in gesprek met een Afrikaans-Amerikaanse man uit Charleston.  Het wordt een heel interessant gesprek over racisme. 

Mijn vlucht vertrekt gelukkig netjes op tijd en we landen zelfs vroeg in Washington.  Rick wacht me al op en mijn bagage komt vrijwel meteen op de band.  Het was een superverjaarscadeau van Rick en ik heb volop genoten, maar ik ben ook weer blij thuis te zijn.

Foto's van vandaag staan hier

Nog twee plantages

Na alweer een heerlijke nacht sta ik om een uur of half negen op.  Ik heb vandaag besloten beneden in het hotel te eten.  Hun buffet kost $15, dus dat moet wel iets te bieden hebben, denk ik onterecht.  Het is werkelijk het saaiste en kleinste buffet voor die prijs dat ik ooit heb gezien!

Met wat moeite vul ik mijn bord toch met vers fruit, een muffin (niet lekker!), grits, echt zuidelijk en meestal vind ik het lekker met Tabasco, maar deze grits zijn veel te waterig.  Alleen het roerei kan er nog mee door.  Morgen wordt het dit dus zeker niet!

Op de kamer doe ik een Max Capacity routine om de spieren wat los te krijgen en maak me dan klaar om op pad te gaan.  Melanie heeft het erg druk vandaag en heeft gevraagd of ik de auto bij haar werk kan komen ophalen.  Natuurlijk vind ik dat prima, ik vond het al bijzonder dat ze hem gisteren kwam voorrijden!

Melanie's kantoor ligt op een steenworp afstand van mijn hotel.  Ze heeft een heel drukke baan en vertelde dat ze nauwelijks tijd heeft om zelfs lunch te eten.  Zonde, want ze zit midden in het gezellige historische district van de stad.

Melanie brengt me de sleutel van de auto en ik stel mijn telefoon gps in op Middleton Place.  Hier bevinden zich de oudste aangelegde tuinen in de Verenigde Staten.  Het was ook tot na de Burgeroorlog een rijstplantages, zoals zoveel hier aan de South Carolina kust.

Rijst werd verbouwd met behulp van veel slaven en dus stortte de rijstteelt na de afschaffing van de slavernij compleet in.  De eens zo rijke blanke planters verloren in sommige gevallen hun gehele vermogen.  Wat moet het echter erg geweest zijn om hier slaaf te zijn!  Niet alleen werden die mensen vaak slecht behandeld, maar de hele dag in dat water vol slangen en ander ongedierte te moeten werk, brrr.

Na de toegangsprijs betaald te hebben besluit ik er ook het koetsritje bij te kopen.  Maria, met wie we gisteravond aten, vertelde dat het huis niet erg de moeite waard is.  Aangezien dat ook weer extra kost en ik al heel wat achttiende en negentiende eeuwse huizen in onze omgeving heb gezien besluit ik me dat geld te besparen.

Het koetsritje is leuk en Ashley, de gids, een enthousiaste klets.  Alleen vertelt ze eigenlijk meer over May en June, de paarden, die de koets trekken, dan de plantage zelf.  Er lopen hier ook een aantal schapen, koeien, geiten en andere dieren rond.  Het is dan ook populair voor schoolreisjes, zien we.

Het restaurant bij deze plantage staat heel goed bekend en het is lunchtijd, dus ik ga het uitproberen.  Ik krijg een tafeltje aan het raam en zie bij het water een paar Amerikaanse krokodillen (alligators) liggen.  Daar ga ik straks een foto van maken!

Als lunch bestel ik een kop she crab soep.  Die is werkelijk heerlijk!  Erbij heb ik een salade met peer, pecans en gorgonzola, ook zeer smakelijk.  Het is allemaal duizend keer lekkerder dan mijn lunch van gisteren!

Na het eten loop ik naar het water en fotografeer de krokodillen en schildpadden, die liggen te zonnen.  De krokodillen eten 's nachts en liggen nu warmte van de zon op te nemen.  Hun lichaamstemperatuur moet 21 graden zijn om goed te kunnen eten.  In de winter houden ze een soort winterslaap.

De tuinen bestaan verder uit verborgen tuintjes, rozentuintjes, een vroeger rijstveld dat nu een vijver is en meer.  Ik loop er doorheen en zie ook hun enige overgebleven rijstveld, maar dat is nu slechts water, want de rijst is net geoogst.  Wel zie ik boven de rivier een aantal bald eagles vliegen.

Na een uurtje heb ik hier wel gezien en rijd naar de volgende plantage, Magnolia on the Ashley.  Bij Boone Hall gisteren zat alles in de toegangsprijs inbegrepen, maar bij deze twee plantages dus niet.  Ik kies er weer voor het huis over te slaan.  Het is zulk lekker weer met zo'n 25 graden dat ik buiten wil blijven.  Wel koop ik een kaartje voor de tram door de natuur.

Daar krijg ik geen spijt van.  Als ik hem vertel dat ik oorspronkelijk uit Nederland kom, zegt Rick, de gids, vertelt dat hij in Soesterberg heeft gewoon als militair. Hij vond het daar heel leuk, want ze mochten van Koningin Juliana niet op zondag vliegen, dus hadden ze altijd vrij.  Grappig, natuurlijk was Paleis Soestdijk heel dicht bij die basis.

De tramtocht is ook erg leuk.  We zien een enorm aantal krokodillen, sommigen echt enorm!  Ook zien we een aantal prachtige vogels.  Ik had helemaal niet verwacht zoveel wilde dieren te zien vandaag.

 

 

Na drie kwartier zijn we terug en wandeling ik nog een tijdje door de mooie tuinen.  Het zijn Engelse tuinen, dus niet precies aangelegd.  Erg mooi!  Er zijn heel veel camellia's, die de hele winter door bloeien.    Ook lopen er een aantal pauwen rond waarvan ik de staart probeer te fotograferen, maar ze zijn zo beweeglijk dat ik niet weet of daar een foto scherp van is geworden.

 

Tegen vieren ben ik ook klaar met deze plantages en rijd terug naar Charleston.  Daar parkeer ik Melanie's auto weer en geef haar de sleutel terug.  Nog net voor hij sluit loop ik even door de oude City Market.  Daar zijn allemaal leuke kleine winkeltjes met kunst, sieraden en lokale produkten. 

Dan gaan mijn voeten even omhoog in het hotel en ik zoek uit waar we vanavond zouden kunnen gaan eten.  Melanie neemt even een pauze van haar werk en komt me ophalen om te gaan eten.  We gaan vanavond naar Amen Street.  Dat restaurant heb ik online gevonden en Melanie is er nog niet eerder geweest.

Het blijkt een goede keuze.  We krijgen een tafeltje en al gauw is het restaurant ook vol.  We nemen een oester "shooter", een oester in een klein glaasje met bloody mary, en hush puppies, want daar ben ik hier in het zuiden dol op, als voorafjes.

Als hoofdgerecht neem ik de scallops (St. Jacobsschelpen) met speklap, boerenkool en andere lekkere dingen.  Het smaakt prima, maar is, zoals bijna alles hier in het zuiden, veel zwaarder dan ik gewend ben te eten.  Melanie neem een salade met een plaatselijke gegrilde vis (black drum voor de kenners, ik heb er nog nooit van gehoord).

Wat "even" samen eten had moeten zijn worden maar liefst twee uren.  We hebben dan ook zoveel te kletsen en ik weet weer helemaal waarom Melanie bijna 30 jaar geleden mijn beste vriendin was.  We lachen wat af en er is zoveel herkenning.  Ik ben heel blij dat we elkaar "hervonden" hebben.  Hopelijk blijft het contact nu weer.

Bij het hotel nemen we afscheid.  Melanie gaat nog terug naar haar werk om een deadline af te maken.  We zullen elkaar morgen weer zien, want ik heb het merendeel van de dag nog hier in Charleston.

Foto's van vandaag staan hier
.

Boone Hall plantation en een ritje met een koets

Heerlijk heb ik vannacht geslapen!  Om kwart over acht sta ik dan ook uitgerust op.  Mijn eerste doel is om ergens ontbijt te gaan halen.  Het hotel ligt midden in het historische district van de stad, dus ik verwacht makkelijk iets te kunnen vinden.

Dat valt een beetje tegen.  Het enige tentje dat ik tegenkom ziet er niet zo heel schoon uit en het menu is erg zwaar.  Na nog even onverrichterzake (maar wel genietend van de mooie oude huizen) door het French Quarter gelopen te hebben, stel ik mijn GPS in op de dichtstbijzijnde Starbucks.

Die blijkt ongeveer een kilometer weg te zijn, maar het is een mooie wandeling.  Ik heb spijt dat ik mijn grote fototoestel niet meeheb en neem me voor er voortaan niet meer zonder op uit te gaan.  Ik bestel mijn favoriete ijs Americano en een tomaat met kaas pasteitje. 

Die laatste hebben ze niet bij onze Starbucks, dus ik eet toch nog iets nieuws.  Het smaakt me prima en het is precies genoeg ontbijt voor mij.  In het hotel begeef ik me naar de fitnessruimte.  Daar doe ik een half uur op de enige elliptical, die er is.

Dan maak ik me klaar om aan mijn Charleston en omgeving dag te beginnen.  Ik zend Melanie een sms-je en niet veel later komt zij haar auto voorrijden.  Wat een service!  Ik bedank haar dan ook zeer hartelijk.  Misschien toch een geluk bij een ongeluk dat ik gisteren pas zo laat hier was, anders had ik vast een of meerdere dure tours gekocht niet wetend dat ik Melanie's auto zou kunnen lenen.

De rit naar Boone Hall plantation is heel makkelijk en rechttoe rechtaan, al heb ik mijn telefoon gps wel aan gezet.  Zo'n vijfentwintig minuten later betaal ik de $20 toegang en rijd op de beroemde laan met de enorme oude eiken met Spaans mos.  Prachtig, hij lijkt ook wel eindeloos!  Die ken ik alleen uit foto's en films.

Na de auto geparkeerd te hebben lees ik wat er zoal te doen valt.  Ik besluit als eerste de tramrondleiding over de plantage te doen.  Erg mooi is die en goed om een idee te krijgen hoe groot die is.  Het was vroeger een katoen en pecannoten plantage, maar van dat katoen is nog maar een heel klein veldje over en de meeste pecanbomen zijn door orkanen verwoest.

Toch zien we van beiden nog voorbeelden.  Hier is het voor het eerst dat ik katoen nog aan de plant voel, want die groeit vlak langs de parkeerplaats.  Na een half uurtje zijn we terug bij het cafe.  Het is lunchtijd en ik koop een salade, die maar zeer matig is, maar het vult de maag weer even.

Na nog wat foto's in de vlindertuin te hebben genomen loop ik naar het huis.  Daar wordt ieder half uur een rondleiding gegeven en ik ben net op tijd.  Het huis stamt uit 1936 en zou zo in Gone With The Wind mee hebben kunnen doen (foto's van de beroemde eiken zijn wel in die film te zien). 

Bij Boone Hall zijn verscheidene films en tv series opgenomen, waaronder North and South.  Het is ook de oudste nog werkende plantage in de VS.  Voor het huidige huis stonden er nog een aantal, dus.  De gids vertelt interessant over de geschiedenis en de families, die hier gewoond hebben.

In een van de kamers wijst hij ons op een boodschappenlijst uit de 19e eeuw.  Hun beschamendste stuk geschiedenis noemt hij het en ik ben er erg van onder de indruk.  Bovenaan de lijst met boter, melk, eieren en groentes staat "one negro girl $995". 

Slaven werden als dingen verkocht, families uiteengerukt en meer.  Ik denk meteen weer aan Senegal waar we plaatsen bezochten vanwaar de slaven naar de "Nieuwe Wereld" werden verscheept, zelfs als acht- of negenjarige staan die beelde nog in mijn geheugen gegrift.

Na nog even door de mooie tuin gelopen te zijn bezoek ik als laatste de enige nog bestaande "slavenstraat" in Amerika.  Dit zijn negen kleine hutten, die slaven huisden.  Nu heeft iedere hut informatie over de geschiedenis van de slavernij en segregatie.  Het is en blijft een hartverscheurende en wrede bladzijde uit de geschiedenis.

Er is nog een presentatie om drie uur, maar ik heb geen zin om daarop te wachten.  Het was zo al een interessant genoeg bezoek.  Ik bel Melanie dat ik weer richting Charleston ga en zij wacht me voor mijn hotel op om haar auto weer mee te nemen.  Hopelijk kan ik hem morgen weer lenen voor de meer zuidelijke plantages.

In het hotel koop ik een kaartje voor een ritje in een koets van Carolina Carriages.  Zo'n ritje moet je in Charleston gedaan hebben.  Er zijn acht koetsenbedrijven en overal zie je ze rijden.  Ik kan over een half uur mee, dus ga me even op de kamer opfrissen.

Dan loop ik naar de overkant waar de koets net aan komt rijden.  Omdat ik alleen ben krijg ik een hele bank voor mezelf.  Fijn om aan beide kanten foto's te kunnen maken.  We rijden mee met Kayla en haar paard Carolina.  

Een mooie regenboog onderweg

Kayla vertelt heel enthousiast over de verschillende huizen en gebouwen waar we langskomen.  Ik hoop deze dagen ook nog een lange wandeling door de stad te kunnen maken en te fotograferen.  Dat had ik eigenlijk voor gistermiddag gepland, maar dat lukte dus niet.

Een uurtje later zijn we klaar.  Carolina, het paard, houdt van pepermuntjes vertelt Kayla.  Toevallig heb ik nog een rolletje King pepermunt in mijn tas.  Ik voer er een en geef er een aan de vrouw achter mij, die ook zo graag wil.

Mijn maag rammelt, want die salade eerder was wel heel erg weinig. Ik vraag aan Kayla of er ergens een supermarkt is om wat snacks te kopen.  Zij verwijst me naar de Harris Teeter een paar blokken verderop.  Daar koop ik wat gekookte pinda's, een zuidelijke specialiteit, die ik lekker vind (als enige van ons gezin).

Terug in het hotel wacht ik tot Melanie me belt dat ze klaar is met haar werk en mij op komt halen.  Samen rijden we een paar straten verderop waar vrienden van haar net vanuit Stuttgart hun nieuwe historische huis aan het inrichten zijn. 

Na kennis gemaakt te hebben met Maria en Steven, laat Maria ons hun 218 jaar oude huis zien.  Dit huis stamt uit 1795 en heeft nog de originele vloer, muren en meer.  Echt bijzonder om dat zo te zien.  Alles is van hout, dus het fabeltje dat houten huizen niet duurzaam zouden zijn wordt weer eens tegengesproken.

We bespreken waar we willen gaan eten en de keuze valt op Low Country Bistro.  Het is zelfs warm genoeg om buiten op de veranda te zitten.  Het gesprek is geanimeerd, want Maria is ook een leuke klets. 

Melanie en ik, eerste foto samen na achttien jaar

In het zuiden van de VS moet je gewoon eens "shrimp and grits" eten en dat bestel ik hier.  Het is een enorme portie met fried green tomatoes (gefrituurde groene tomaten, nog een specifiek zuidelijk gerecht) en een jam van tomaat en bacon.  Heel erg lekker, maar veel en veel te veel voor mij!  De porties hier zijn beduidend groter dan ik in onze omgeving gewend ben, gisteren ook al met de tonijn.

Het miezert wat als we klaar zijn met eten.  Hopelijk is dat morgen niet meer het geval, maar ik heb vandaag al veel geluk gehad met het weer.  Ik ben voorbereid op regen, want hier aan de kust weet je maar nooit, waarschuwde Melanie al.

De anderen lopen mee naar het hotel en dan nemen we afscheid.  Leuk om Maria ontmoet te hebben en Melanie zie ik morgen ook weer.  Ik weet weer helemaal waarom we beste vriendinnen waren, die klik is er meteen weer en we hebben zoveel bizarre dingen meegemaakt die eerste jaren dat ik in de VS woonde.  Nu gauw slapen, zodat ik morgen weer alles uit de dag kan halen.

Foto's van vandaag staan hier.