Relay for Life en de West Wing

Zaterdag

We hebben een drukke dag voor de boeg, dus staan bijtijds op. Na het ontbijt vertrekken Saskia en ik naar de sportschool. Zij "steelt" mijn stairmaster en doet daar een half uur op. Ik neem dus maar een crosstrainer en stel die zwaarder in, dan gewoonlijk. Ik ga maar weer eens een aanvraag doen voor een tweede stairmaster.

Thuis is Rick bezig met de monteur van Vector om ons huisalarm te repareren. Na de stroomuitval van een paar weken geleden heeft het niet meer goed gewerkt. Volgens de monteur hebben wij een archaisch alarmsysteem en dat moet je niet tegen Rick zeggen. Ik zie dus een nieuw systeem in onze toekomst, al zal het niet meteen zijn.

Rick en Kai gaan bij Oakton High School de tent voor de "Ace Gang", Saskia's Relay for Life team, opzetten. De Relay is al een paar jaar niet meer bij deze school geweest. Het is wel fijn, want hij ligt maar anderhalve kilometer bij ons vandaan.

Saskia en ik gaan intussen naar Target om wat drinken en proviand voor vanavond in te slaan. We houden angstvallig de radar in de gaten, want er wordt zwaar onweer voorspeld vanmiddag. De Relay begint een stuk later, dan voorgaande jaren, pas om zes uur, in plaats van drie uur. We hopen, dat het voor zessen gaat stormen, want dit zijn van die warmteonweersbuien, die na een uurtje weer vertrokken zijn.

Volgens mij moet de eerste keer, dat ik voor onder de honderd dollar aan boodschappen Target verlaat, nog gebeuren. Er is ook zoveel leuks in deze winkel! Saskia vindt bijvoorbeeld twee paar sandalen, die haar passen, ze heeft erg brede voeten. Ieder paar is $15. Mijn zonnebril bladdert en ziet er niet uit, dus ik ook daar ook een nieuwe van. Het is allemaal goedkoop, maar telt wel op!

Na de lunch help ik Saskia met de administratie. Alle deelnemers aan de Relay moeten een door een ouder ontekend formulier inleveren. De twee meisjes, die Saskia gisteren zo onder druk zetten, hebben dat nog niet gedaan. Saskia sms-t ze om te vragen die formulieren dan naar de Relay mee te nemen.

Tot onze verbazing gaat om een uur of twee de deurbel en staan S. en A. daar. Ze komen hun excuses maken aan Saskia. Hun ouders wisten niets van hun plannen om Saskia's hele schema om te gooien af, tot ze de e-mail van hun dochters daaromtrent ontvingen. Ik vind het heel netjes, dat ze zich komen verontschuldigen (wat met veel "hugs" gepaard gaat) en ben blij, dat hun ouders toch niet zo oppervlakkig (dank je, Petra) waren, als Rick en ik dachten.

Tegen vieren betrekt de lucht en dondert het in de verte vervaarlijk. Het regent even flink, maar het stelt hier eigenlijk weinig voor. Dit is natuurlijk perfect voor de Relay, want het klaart al vrijwel meteen weer op en er is niet meer slecht weer in aankomst volgens de radar.

Om half zes gaan Rick, Saskia en ik naar de Relay. Saskia krijgt haar t-shirt en ik koop nog wat luminaria, want ik dacht, dat Rick die voor zijn moeder en tante al had, maar dat was hij in alle reisdrukte van vorige week vergeten. Ik vind ook de luminaria, die ik al eerder had gekocht, langs de hardloopbaan.

De ouders, die voor zes uur op Saskia's schema stonden, komen keurig op tijd. Hun team bestaat uit zeventien deelnemers, dus sommige uren hebben meer dan een chaperone, zodat de ouders van alle tieners meedoen. Zo te zien kunnen ze allemaal prima met elkaar opschieten en zo hoort het ook.

Saskia krijgt ook veel complimenten van hen over hoe ze alles heeft georganiseerd. Sas vertrouwde mij op weg naar Target toe, dat ze deze avond eigenlijk helemaal niet zo leuk vindt, vanwege alle stress van tevoren. Ze doet het helemaal voor de nagedachtenis van haar Grandma en ik weet, dat Rick en zijn vader vooral dat enorm waarderen.

Rick en ik halen Kai thuis op en gaan naar Sweetwater Tavern om te eten. Gelukkig hebben we onze naam op tijd op de lijst laten zetten, want het is er enorm druk. Great American Restaurants is een lokale keten, die superpopulair is. Al hun restaurants hebben idiote wachttijden op het weekend. Je kunt niet reserveren, maar wel van tevoren opbellen om je naam op de lijst te zetten. Ze geven dan een schatting van de wachttijd.

Het is zo druk, dat wij, ondanks, dat we op de afgesproken tijd aankomen, nog twintig minuten moeten wachten op een tafel. Niet getreurd, aan de bar kiest Rick een van hun daar gebrouwen biersoorten en ik een glas wijn. Helaas voor Kai is hij hier in de VS niet oud genoeg voor bier, want daar heeft hij in Europa wel een smaak voor ontwikkeld!

Na het eten is het bijna tijd voor onze chaperonebeurt voor de Relay. Als maakster van het originele schema (Saskia vond dat toch moeilijk) heb ik ons precies tijdens de luminaria ceremonie ingedeeld. Ik was blij te zien, dat de twee recalcitrante dames die tijd niet hadden veranderd, anders was ik wel in opstand gekomen.

We maken kennis met een paar andere ouderparen, want de acht tot negen uur mensen blijven ook voor de ceremonie. Dat is toch wel het emotionele hoogtepunt van deze avond ieder jaar. Dit jaar begint het wat later, omdat een meisje haar knie verdraait en met de ambulance moet worden afgevoerd.

Om een uur of half tien begint de sobere ceremonie. Op de tribunes staan luminaria's, die "HOPE" en "CURE" spellen. Rond de hele hardloopbaan staan de luminaria met namen van geliefden en bekenden van de deelnemers, die kanker hebben (gehad) (op de foto's "In honor of") of erdoor zijn overleden (In memory of).

We luisteren naar een heel emotionele toespraak van de moeder van Henry. Henry, nu zes jaar, heeft al twee keer met tumors te maken gehad, maar lijkt het nu goed te doen. De angst zit er bij zijn ouders natuurlijk wel in. Mijn gedachten gaan naar de families van de drie kleintjes, waarvoor ik luminaria heb staan.

Kleine Nathan is een dapper jochie, dan al minstens twee jaar tegen leukemie vecht. Via zijn moeder leef ik mee met hun moeilijke tijden. Hoe zwaar het is om iedere keer weer in het ziekenhuis te belanden is moeilijk te bevatten. Zo'n kaarsje vanavond lijkt maar zo'n minieme bijdrage. De andere twee kleintjes kende ik niet, maar hun namen zullen me altijd bijblijven, hun families in mijn gedachten.

Na de toespraken worden alle namen op de luminaria een voor een afgeroepen. Dat is nieuw dit jaar en geeft me helemaal kippenvel. Dit jaar worden er echter geen individuele kaarsjes uitgereikt, maar lopen we, met de lichten om het veld uit, in stilte langs de luminaria.

Zoals ieder jaar is dit een heel emotioneel iets. Bij de luminaria voor Ricks moeder moet Saskia erg huilen. Ook Rick en ik houden het niet droog. Het is alweer tien jaar geleden, dat we afscheid moesten nemen van deze lieve vrouw. Ze was zo'n liefhebbende grootmoeder en ik kon het heel goed met haar vinden. Ze werd veel te vroeg van ons weggenomen door longkanker.

Saskia wilde eerst niet de hele nacht blijven, want ze is uitgeput, maar nu ze hier is, besluit ze toch wel te overnachten. Rick brengt haar kussen en deken en daarna gaan wij naar bed. Ik val meteen als een blok in slaap, dus merk er niets van, dat Saskia net na enen Rick toch belt, dat ze thuis wil slapen.

Foto's van vanavond staan hier.

Zondag

Om vijf over zes schrik ik wakker van Saskia, die Rick vertelt, dat K.'s vader de tent heeft gebracht. Oh, denk ik, dat is fijn voor Rick, Saskia is thuisgebracht, dus hoeft hij er niet zo vroeg uit. Pas als we opstaan hoor ik, dat Saskia ook thuis heeft geslapen.

Voor we ons gebruikelijke Starbucks ontbijt gaan halen, rijden we naar Oakton High School. Onze koelbox kwam namelijk niet met de tent mee en Rick wil kijken, of hij achter is gelaten. Dat blijkt niet het geval, dus hopelijk heeft een van de andere ouders hem mee.

Na het ontbijt maken we ons allemaal klaar om naar Washington te gaan. Bloglezeres Evelyn heeft een rondleiding door de West Wing van het Witte Huis voor ons geregeld.

We moeten netjes gekleed en ik vind het moeilijk, wat te kiezen. Voor Rick is het makkelijk, die gaat in pak. Maar het is snikheet buiten en de meesten van mijn zomerjurken zijn of te feestelijk of te bloot. Ik kies dus maar een ensemble, waar ik niet zo weg van ben, maar wat wel een lang genoege rok heeft.

Ruim voor onze afspraak komen we in Washington aan. We parkeren langs Pennsylvania Avenue, dichtbij het Witte Huis, op zondag is dit gratis. Het is lunchtijd, dus we lopen de Cosi binnen. Zelfs Saskia vindt hier iets lekkers, net als ik de light tandoori sandwich.

Het is alleen snikheet in het restaurant. Ik meen me te herinneren dat hier al eerder in de zomer te hebben meegemaakt. Hierdoor heb ik weinig eetlust, jammer, want de sandwich is erg lekker. Ik ben ook best zenuwachtig voor de rondleiding, want er zal natuurlijk scherpe controle zijn en wat als we om de een of andere reden toch niet binnen mogen.

Ruim op tijd staan we voor het FDIC gebouw, waar we met J. hebben afgesproken. Precies om kwart over een komt J. aanlopen. Hij is een superaardig iemand, een van de advocaten van het Witte Huis. We maken kennis en lopen naar de eerste veiligheidscheck.

Daar gaat het helaas mis. Kai blijkt zijn identiteitsbewijs niet mee te hebben en, omdat hij boven de achttien is, mag hij zonder niet naar binnen. Dat is balen! Natuurlijk is de Secret Service officier onvermurwbaar, hoe aardig en onschuldig Kai er ook uitziet. Ik kan mezelf wel slaan, dat ik Kai er niet aan heb herinnerd zijn rijbewijs mee te nemen en Rick worstelt met dezelfde schuldgevoelens.

Eerst wil Rick zich opwerpen om bij Kai te blijven, maar hij is juist degene, die moeilijk nog een keer zal kunnen gaan. J. biedt al aan om later deze zomer nog eens te gaan. Saskia vindt het niet zo erg om bij Kai te blijven, want zij is erg moe. De kinderen gaan dus op ons wachten.

Na nog twee veiligheidscontroles lopen we de West Wing binnen. Wat een vreemd gevoel om nu in het werkgedeelte van het Presidentiele huis te lopen! Eerst zien we een aantal door de Witte Huis fotograaf gemaakte foto's, waaronder de inmiddels beroemde foto van het moment, waarop Bin Laden werd gedood.

De "mess" (restaurant) van het Witte Huis is helemaal in marinestijl gedecoreerd. Het eten hier is het beste van het beste en niet zomaar iedereen mag hier lunchen of dineren. Het menu, vertelt J., is aangepast aan de smaak van de president. Onder Bush, die J. goed heeft leren kennen als een heel warme en intelligente man, in tegenstelling tot wat de meeste mensen denken, was het vooral Tex Mex. Nu onder Obama worden er hot dogs in allerlei combinaties geserveerd.

Rechts van het restaurant is de ingang van de "Situation Room", waar de wereld dag en nacht in de gaten wordt gehouden. Hier keken Obama en zijn cabinet ook naar het hele gebeuren omtrent Bin Laden. Net als J. ons erover vertelt, komt John Brennan, de deputy national security advisor, die ook op de bewuste foto staat, naar buiten. Een heel bijzonder gevoel om zo dicht bij iemand met zo'n belangrijke functie in dit immense land te staan!

Wij zetten onze tour naar het kantoor van de secretaresse (nu, kan ook een secretaris zijn) van de president. Deze persoon, waarvan we de naam niet te horen krijgen en die ik ook niet online kan vinden, is de Chief Operating Officer van het Witte Huis. Zij regelt alles omtrent het dagelijkse reilen en zeilen.

Als we verder lopen, zien we een medewerker in t-shirt, korte broek en slippers. J. merkt op, dat dat tijdens de Bush jaren niet voor zou zijn gekomen. Bush was, ondanks zijn gemakkelijke Texaanse natuur, formeler, dan Obama. Het is heel interessant om zo te praten met iemand, die beide presidenten heeft meegemaakt en persoonlijk kent.

Opeens komen allerlei mensen met koffers en tassen naar boven. Wij stappen opzij om ze door te laten. J. zegt, dat de president waarschijnlijk net thuis is gekomen en dit is zijn bagage. Dat maakt ons nog meer bewust van het feit, dat we hier lopen, waar de president en zijn gezin wonen. Sasha en Malia spelen waarschijnlijk maar een paar kamers hiervandaan.

We zien de kamer van de speechschrijvers, waar allerlei computers staan. Aan de muren hangen allerlei schilderijen van bekende kunstenaars. De president hoeft maar aan het Smithsonian te vragen, welk schilderij hij op wil hangen, en hij krijgt het te leen.

We zien de officiele cabinetkamer, waar het hele cabinet soms samenkomt, maar alleen, als de president ook aanwezig is. Anders komen ze bijeen in de minder formele Rooseveltkamer. Daarachter liggen de kantoren van onder anderen de vice president en de chief of staff, die door een stugge Secret Service agent worden bewaakt.

J. beschrijft VP Biden als een aardige en grappige man. Hij heeft regelmatig contact met hem. Vreemd genoeg (vindt hij), heeft hij nog maar een keer of twee met de president gesproken, terwijl Busch heel vaak met hem sprak.

Dan staan we opeens voor de Oval Office. Door het raam zien we de Colonnade, een rij kolommen, die een soort buitengang vormen. Via deze Colonnade loopt de president iedere ochtend naar zijn kantoor, de Oval Office.

De Oval Office heeft uitzicht op de befaamde Rose Garden. Ietsje verderop staat de speeltuin, die speciaal voor Sasha en Malia is gebouwd, zodat de president uitzicht op zijn spelende kinderen heeft, terwijl hij werkt.

De inrichting van de Oval Office is een beetje saai. Alles is beige en bruinrood. Er is weinig vrolijks aan. J. vertelt, dat het ten tijde van Bush veel kleurrijker was. Obama zelf was, volgens het verhaal, er ook niet zo over te spreken en vond, dat het zo uit IKEA kwam. Iets wat zijn vrouw hem niet in dank afnam, want zij was degene, die de kamer had ingericht.

We zien het befaamde bureau, waar JFK Jr. zich onder verschuilde. Het is een prachtig uitgesneden houten bureau, een cadeau van de Engelse koningin.

Na de Oval Office uitgebreid bewonderd te hebben, het is tenslotte niet iedere dag, dat je het kantoor van de president van de VS met eigen ogen mag aanschouwen, lopen we de Rose Garden in. Helaas mag er nergens gefotografeerd worden, want deze tuin is prachtig.

Hier heeft J. zijn verloofde ten huwelijk gevraagd. Zij werkt ook voor de president. Het lijkt me toch wel heel speciaal, als je kunt zeggen, dat je in de Rose Garden van het Witte Huis verloofd bent! Van hieruit hebben we ook uitzicht op het prive verblijf van het presidentiele gezin. Obama hoeft maar een paar stappen te lopen van hun achterdeur naar de Oval Office!

Als laatste kamer zien de officiele bezoekerswachtkamer. Hier hangt een Simon Willard klok met een "verkeerde" Romeinse vier: IIII in plaats van IV. Er zijn maar twee van deze klokken, de andere hangt in Boston.

Ook staat hier het oudste meubelstuk van het Witte Huis, een boekenkast uit de laat achttiende eeuw. Hierin staan een paar onopvallende fazanten. J. vertelt een leuke anecdote daarbij.

De fazanten waren van Nixon. Hij kreeg de Chinese premier op bezoek, die erg gecharmeerd was van de vogels. Nixon, in een vlaag van goede wil, bood de vogels als cadeau aan. Als tegenprestatie gaf de premier Nixon twee Ming vazen. De grap is, dat de vazen vele malen meer waard waren, dan de fazanten (hoewel dat nu misschien niet meer zo is).

Buiten mogen we de enige foto's van de rondleiding maken met het presidentiele wapen boven ons hoofd. Een mooi vogeltje komt ons nog toezingen ook. We mogen nu niet meer terug naar binnen, dus bellen de kinderen, dat we klaar zijn.

Zij hebben in de hitte op een bankje zitten wachten. Het is eigenlijk hoog tijd, dat ik mijn eigen gezin een rondleiding geef in Washington. Ik neem me stante pede voor dat binnenkort te doen.

We nemen afscheid van J., na hem uitbundig bedankt te hebben, en rijden terug naar huis. Gauw verkleden we ons, want de volgende stop is een rock 'n roll studio.

Kai's vroegere muziekleraar Pat opent vandaag zijn eigen studio. Kai mag daar les gaan geven deze zomer en Pat laat hem al zijn inkomsten houden! We gaan even naar de Open House, waar Kai blijft "jammen".

Op de terugweg zie ik op de radar een enorm onweer onze kant opkomen. Het is nog droog, als we bij Whole Foods inkopen doen voor het avondeten. Kai en Rick nemen Duitse worsten en zuurkool. Ik heb liever gegrilde zalm met een salade en Saskia een bisonburger.

Als we thuis uit de auto stappen klinkt Moeder Natuur wel heel boos! Ik ga op het deck luisteren naar het geweld tot de bliksemschichten erg dichtbij inslaan. Het wordt een indrukwekkend onweer, gelukkig flikkert de stroom maar een keer aan en uit.

Terwijl we zitten te eten, belt Pat. Hoe laat ik morgen van plan ben om in New Jersey te zijn, vraagt ze. Oeps, toen ik vorige week met haar sms-te bedoelde ik 13 juli, niet 13 juni. Maar als ik er zo over nadenk komt het komende week eigenlijk beter uit. Alleen heb ik woensdag een tandartsafspraak, maar die kan nog verzet worden. En zo ga ik morgen onverwachts op een kort reisje naar New Jersey.

Foto's van mij van vandaag staan hier en van Rick hier.

Hoe zielig kunnen mensen zijn?

Rick heeft alweer pech met zijn reis van vandaag. Nam hij eerder deze week een te vroege trein naar Philadelphia, gisteravond vond hij uit, dat zijn op een redelijke tijd vertrekkende vlucht naar Atlanta was gecanceled.

Het enige alternatief is een vlucht van kwart over zes vanochtend. Rick gaat dus maar weer in de basement slapen, zodat hij mij niet midden in de nacht hoeft te wekken. Ik heb echt met hem te doen, want hij is bepaald geen ochtendmens. Het is maar goed, dat we duidelijk hebben gemaakt, dat hij geen nachtchaperone gaat zijn morgenavond!

Cosmo heeft vannacht bij mij geslapen en ik heb geen piep uit hem gehoord. Ik sta op tijd op om hem zijn medicijnen toe te dienen. Ik sta eigenlijk wel versteld, want aan niets is aan hem te merken, dat hij een kies kwijt is. Hij eet goed, likt de medicijnen, in pindakaas verstopt, enthousiast op en is verder helemaal zijn gewone zelf. Gelukkig maar!

Sharon en een paar anderen hebben op Facebook mijn berenfoto's van eerder deze week gezien. De berenverhalen komen meteen naar boven tijdens het gewichtheffen. Sharons familie heeft een boerderij dichtbij de Shenandoah en zij hebben regelmatig beren in hun appelbomen. Het uur vliegt voorbij.

Inmiddels ben ik helemaal in het Bernini Mysterie. Na het halve uur op de crosstrainer blijf ik nog langer om door te lezen. Ik zag online, dat er ook in Rome rondleidingen zijn, gebaseerd op dit boek. Rick is het ook weer aan het lezen, maar of we geinteresseerd zijn in zo'n rondleiding weet ik nog niet.

Thuis haal ik Kai op om te gaan winkelen. Eerst eten we gauw een broodje bij Whole Foods. Daarna gaan we naar Tysons Corner.

Voor het Witte Huis op zondag moeten we netjes gekleed gaan en Kai heeft alleen maar jeans en korte broeken. De meeste jongens van zijn leeftijd hier hebben allerlei nette kleding, omdat ze naar de kerk gaan. Kai niet, dus tijd om zijn garderobe uit te breiden.

Het is zo anders winkelen met jongens, dan met meisjes. Kai probeert een paar broeken aan bij Macy's en twee daarvan passen goed, een wat sportievere Tommy Hilfiger en een wat formelere Dockers. Klaar is Kai. We kopen ook nog een shirt met korte mouwen, zodat hij er zondag keurig uit zal zien.

Kai is er niet een, die vaak kleren wil gaan kopen, dus als hij om een paar korte broeken vraagt, vind ik dat prima. Binnen de kortste keren heeft hij er een paar gevonden bij PacSun. We zijn nog geen uur in de mall geweest, dat noem ik nog eens efficient shoppen!

Het is vandaag minder warm, dan gisteren en voor mij voelt het ook minder vochtig. Ik ben vastbesloten zoveel mogelijk Italiaans te leren voor we vertrekken, dus ik ga op het deck zitten met mijn laptop en doe onafgebroken Rosetta Stone. Kai houdt me af en toe gezelschap en werkt ook aan zijn Italiaans.

Gisteren kreeg ik de kaartjes voor het Vaticaan, die ik had besteld, en daar staat een heel verhaal op in het Italiaans. Het meeste daarvan begrijp ik nu in ieder geval wel. Ik hoop tenminste de basiskennis als reiziger te hebben, straks. Frustrerend aan Rosetta Stone vind ik wel, dat je door allerlei gedeeltes moet met informatie, die niet relevant is, als je reist.

Saskia komt thuis uit school en meteen zitten we weer in het chaperone drama. Mijn hemel, zeg, wat kunnen sommige mensen kinderachtig zijn! Het gaat nota bene om een heel uur voor een goed doel, dat is alles! Een paar ouders kan helemaal niet, want ze hebben al andere plannen. Ok, kan gebeuren.

Maar het volgende "probleem" maakt me echt razend. We hebben het hier wel over een evenement, waar mensen, die of kanker hebben (gehad) of geliefden en bekenden met die ziekte hebben, aan meedoen. Hoe kun je dan zo, ik kan niet eens op het Nederlandse woord komen, "shallow" zijn?

De ouders van twee meisjes zijn namelijk boos, dat ze niet zijn ingedeeld bij mensen, die ze kennen. We hebben het hier over een heel uur, gewoon zo zielig! Saskia komt me boos vermelden, dat die meisjes het schema hebben aangepast en een nieuwe email hebben gestuurd aan alle ouders.

Nu kunnen hun ouders tegelijk chaperone zijn, maar anderen hebben nu dus zomaar een nieuwe tijd gekregen. Ik vind het hondsbrutaal en zou graag reageren, maar dat mag niet van Saskia. Dus ik schrijf hier mijn ergernis dan maar. Ik hoop die mensen morgen niet te zien, want ik weet niet of ik mijn mond zal kunnen houden. Aan de andere kant wierp een van de andere vaders zich op om te overnachten met de groep. Dus dat is wel weer heel fantastisch (al had ik liever, dat Saskia een goede nachtrust zou hebben, maar de Relay gaat de hele nacht door).

Rick is vanavond niet thuis voor het avondeten, dus Kai en ik bestellen een Pizza Hut pizza. Hun "thin and crispy" pizza vind ik heel lekker. Kai wil spicy Sicilian en ik Veggie Lover's, je kunt ze half half bestellen, dus dat komt mooi uit.

Na al dit gedoe ben ik heel benieuwd, hoe de Relay morgen gaat verlopen. Saskia en een aantal anderen van haar team zijn er heel serieus mee bezig geweest, maar, zoals ook altijd met Katja het geval was, sommigen zien het gewoon als een kans om rond te hangen.

Jammer vind ik, dat hun ouders zich er niet meer mee bezig houden en hun kinderen aansporen, want er is tegenwoordig toch niemand meer, die niet met kanker in aanraking is gekomen. Enfin, ik ben in ieder geval blij, dat onze meisjes wel heel erg begaan zijn met dit goede doel.

En toen waren we weer met zijn drieen

Rick gaat vandaag van huis uit werken, maar staat toch bijtijds op. Als ik hem met zijn vader hoor praten, ga ik er ook uit. Met zijn drieen eten we ontbijt. Het is al lekker warm, dus dat kan in het zonnetje op het deck.

Na de nodige koppen koffie maak ik me klaar om naar personal training te gaan. Sharon wacht me al op en heeft allerlei nieuwe oefeningen in petto voor mij. Volgens mij ga ik morgen een aantal spieren voelen! Zoals iedere week doe ik naderhand nog een half uur op de crosstrainer.

Thuis merkt Rick op, dat ik lang wegbleef. Ik antwoord, dat dit mijn gewoonlijke maandagroutine is, wat me bewonderende opmerkingen van Rick en Dad bezorgt. Dad doet ook veel aan sporten en fietst als 75-jarige zo nog zo'n vijftig mijl op een dag! Een van de redenen, waarom hij zo'n toch fysiek vermoeiende reis met Kai kan gaan maken. Ze reizen per trein en er zal heel wat gelopen worden in de bergen.

Als Kai is ingepakt is het inmiddels lunchtijd. Dad en Kai hebben nog wat laatste dingen nodig bij Rite Aid, dus daar stoppen we eerst. Ik heb iemand in Nederland beloofd een cd op te sturen, dus koop daar een envelop voor. Ook hebben ze hier mijn favoriete Neutrogena conditioner, dus dit bezoekje aan de drugstore komt goed uit.

Voor de voorlopig laatste Amerikaanse lunch stelt Rick Panera voor. Dad heeft daar nog nooit gegeten en Kai vindt het er ook erg lekker. Ik neem dit keer een soep en salade. De kip met orzo soep en de kip met vruchtensalade met maanzaad dressing, het smaakt super. Zo fijn om deze zaak nu zo dichtbij te hebben!

Dad is net als ik met reizen, beter te vroeg naar het vliegveld, dan vervelend haasten. Bijna drie uur voor hun vertrek rijden we dus naar Dulles. Rick parkeert en we lopen mee naar binnen.

Er staat een flinke rij om in te checken, maar het gaat vrij snel. Binnen het kwartier zijn Dad en Kai aan de beurt. Zelden heb ik twee mensen zo licht zien pakken voor een reis van bijna twee weken. Dad heeft twee minieme tassen en Kai zijn backpack, die bij lange niet vol is en de heel dunne bijbehorende mini-backpack voor aan boord. Ik ben heel benieuwd, hoe de reis zal gaan, want geen van beiden zijn het praters. Bij de veiligheidscontrole nemen we afscheid en ik vraag me serieus af, wanneer we iets van hen te horen of lezen zullen krijgen.

Op de terugweg horen we op de radio, dat er net ten westen van Dulles een zwaar onweer is. Hopelijk zullen ze daar geen last van krijgen. Hun vlucht naar Zurich is rechtstreeks, dus als ze iets later moeten vertrekken is het ook geen probleem.

Bij het Vienna postkantoor stuur ik de cd naar Nederland. Ik moet vrij lang wachten in de rij en dat geeft me de kans om de kunstwerken van Saskia's school, die aan de muur hangen, te bestuderen. Er hangt een mooie bloemen ets van Aoife en veel talent aan computer graphics en fotografie.

Thuis gaat Rick verder met zijn werk en werk ik, al buiten zittend, een aantal Italiaanse lessen af. Opeens begint het hard te regenen, dus ik ren naar binnen. Van onweer is niets te merken echter en op de radar bij Dulles is het ook zo te zien alleen maar regen. De mannen zullen dus hoogstwaarschijnlijk op tijd vertrekken. Toch een vreemd gevoel om ons gezin in drie werelddelen te weten.

Na de regen wordt het meteen weer zonnig en ik ga weer naar buiten. Wat mij betreft mag zo'n late namiddag buitje wel, dan hoeven we de planten geen water te geven. Die staan er dan ook allemaal zeer welvarend bij.

Rick brengt Saskia naar haar Relay for Life vergadering en haalt op de terugweg avondeten voor ons. Hij heeft zin in Plaka Grill en ik vind hun souvlaki sandwich ook altijd erg lekker. Onder het genot van een serenade door onze "tuin"cardinaal eten we het buiten op.

Intussen "klets" ik met Katja via MSN. Ze is doodmoe, maar weet niet, wat er met het avondeten gebeurt. Haar gastmoeder heeft haar dochter eten gegeven, maar niet Katja. Ze durft het niet te vragen. Dat herken ik dan weer heel goed van toen ik vroeger bij mijn Engelse vriendin logeerde. Je bent dan toch bij onbekenden en wilt niet tot last zijn.

Het is nog steeds lekker warm buiten en "mijn" cardinaal zingt om kwart over acht nog naar hartelust. Deze hele week worden zomerse temperaturen voorspeld, heerlijk! Wel heb ik net de eerste tijgermug gedood, maar dat zijn de kleine ongemakken van de zomer, die ik graag op de koop toe neem.

De New York Times heeft een mooie online reisgids voor Virginia. Klik hier om te zien, wat er allemaal te doen is in mijn staat.

Rustig familieweekend

Zaterdag

Het is donker en miezerig weer, maar gelukkig gaan de sportwedstrijden wel door en daardoor ook de bake sale. Met een auto vol cupcakes, een groot aantal daarvan in een superhandige cupcake"tas" van Aoife's moeder, rijden we naar Flint Hill Elementary School.

Daar zetten de tieners twee tafels op en maken posters met "Relay for Life", "Cure Cancer" en meer. Anderen hebben lemonade mee om bij de cupcakes en andere lekkernijen te drinken. Er zijn Little League baseball en lacrosse wedstrijden bezig. Alles vindt meteen gretig aftrek.

Thuis maken Rick en ik een wandeling met Cosmo. Al is het somber weer, de temperatuur is heel aangenaam, dus er zijn veel mensen buiten bezig. Daaronder onze vrienden Mary en David, die we alweer een tijdje niet hebben gesproken. We kletsen even bij, blij, dat de sociale zomer weer om de hoek ligt.

Na de lunch beginnen we met het uitmesten van de garage. Dat is heel hard nodig. We maken plaats voor Kai's dormkamerspullen, die de hele week nog in mijn van hebben gelegen. Nu de stapels schoenen nog doorzoeken en uitdunnen. We doen altijd onze schoenen aan en uit in de garage, dus er liggen heel wat paren. Daar hebben we vanmiddag echter geen tijd (lees zin) meer voor.

Als ik Saskia ophaal vind ik een heel tevreden groepje Relayers. Ze hebben nog heel wat gebak over, maar toch maar liefst $127 opgehaald! Saskia is sterk geweest en heeft geen cupcake geproefd. Daardoor heeft ze wel flinke honger en maakt gauw een late lunch voor ze bij de buren gaat babysitten.

Helaas ging het voor vandaag geplande "QBP" feest (Queen's Birthday Party, a.k.a. Koninginnedagfeest) in McLean door het weer niet door. Ik kon mijn Jip shirtje dus (nog) niet dragen. Hopelijk gaat het volgend weekend wel lukken.

Katja gaat naar de mall met een stel vrienden en Rick wil naar Big Planet Comics. Daar hebben ze vaak ook stripboeken, die ik leuk vind, waaronder Asterix en Obelix, dus ik ga mee.

Helaas zit er dit keer niets voor mij tussen, maar ik zie tot mijn verbazing wel een paar Nederlandse boeken van Bert van der Meij. Ik heb nog nooit van hem gehoord, maar bijna koop ik er een, gewoon, omdat hij in het Nederlands is.

Voor het avondeten ontmoet Katja ons bij de Daily Grill. Saskia past nog op, dus we zijn met zijn vieren. We eten hier niet vaak, maar nemen ons voor dat meer te gaan doen. Het eten en de bediening zijn beiden voortreffelijk. Mijn zalm met champignons en gestoomde spinazie is helemaal mijn ding.

Na deze gezellige maaltijd kijken we thuis nog even naar oude Donald Duck tekenfilmpjes, die Rick op de kop heeft getikt. Niets zo tijdloos als de capriolen van die makkelijk ontvlambare eend!

Zondag

Zie ik daar een zonnestraal door de lamellen? Dat kan toch helemaal niet? Gisteravond, toen we nog even het nieuws keken tussen de zware onweersbuien door, werd er toch echt een "carbon copy" van gisteren voorspeld. Mij hoor je niet klagen!

Rick haalt Starbucks en buiten in het zonnetje eten we ontbijt. De kinderen liggen alle drie nog in diepe rust. Eigenlijk is er niets fijner, dan een mooie dag, als er rotweer voorspeld wordt. Een cadeautje van de natuur!

Iedere zondag wordt er een heerlijk dikke Washington Post bezorgd. Meestal gun ik mezelf de tijd niet om die helemaal uit te pluizen en kijk ik gauw tussen de coupons of er nog iets voor ons tussenzit. Vandaag staat er echter niets op de agenda, of althans, wat erop stond heb ik meteen uitgesteld om van dit weer te kunnen genieten.

Nu heb ik dus ruim de tijd om mijn kijk op de wereld en onze omgeving te verruimen. Ik begin met de "Spring Dining Guide" van Tom Sietsema, Ricks ex-collega. Daar lees ik, dat er hier in de buurt een paar restaurants zijn, waar wij altijd gewoon langsrijden, maar die de moeite van een bezoek zeer waard zijn. Altijd leuk voor mijn foodie zelf, ik maak er een mentale notitie van.

Ook staat er een interessant artikel over Manassas in. Er wordt hard gewerkt aan de "viering" van het begin van de Burgeroorlog daar 150 jaar geleden. Er is een grote push om Manassas net zo belangrijk en bekend als Gettysburg te maken. Ik lees nog veel meer interessants en voor ik het weet is de ochtend voorbij.

Katja is inmiddels ook op na nogal een late nacht. Om kwart voor drie werd ik wakker en was zijn nog op! Gelukkig is zij het met mij eens, dat het zonde is om met dit weer naar de mall te gaan. Bovendien is het daar op het weekend vreselijk druk.

Saskia gaat wel met een vriendin naar Fair Oaks Mall en Rick gaat met Kai nog wat laatste dingen voor zijn reis kopen. Katja en ik halen pho bij Pho Thang Long, iets waar ze al een tijdje naar uitkeek.

Na de lunch maken we een schema voor de rest van de week, want Katja gaat heel vroeg zaterdagochtend alweer op weg naar Ecuador. Ook werk ik de nodige administratie bij, wat zoveel leuker is in de zon met het gezang van vogels om me heen.

Katja computert intussen ook buiten en merkt op, dat iedereen om haar heen aan hun volwassen leven gaat beginnen. Inderdaad gaan drie van de "kinderen" uit de cul de sac dit jaar trouwen!

Een ervan, de middelste dochter van onze Mormoonse overburen, is maar een paar maanden ouder, dan Katja, de anderen een paar jaar ouder. Voor Mormonen is het vrij normaal om zo vroeg te trouwen.

Katja heeft het er duidelijk een beetje moeilijk mee, dat ze straks alweer aan haar laatste collegejaar gaat beginnen. Die volwassen wereld is ook voor haar niet meer zo ver van haar bed.

Het is altijd zo lekker, als het deck een verlengde van onze keuken wordt in de zomer. Helaas horen we tegen vijven vervaarlijk gerommel in de verte en vallen de eerste druppels niet veel later. Ons plan om op een terrasje te gaan eten laten we dus maar varen.

Saskia heeft huiswerk en heeft te lang in de mall doorgebracht. De rest van ons bedenkt, waar we zullen gaan eten. Katja en Kai hebben nog nooit Koreaans geprobeerd, dus we gaan naar Cho's Garden. Daar zitten verder alleen Koreanen, altijd een teken van een goed ethnisch restaurant.

Kai neemt een pittig kipgerecht en Rick, Katja en ik de barbecue met vlees en vis. We krijgen eerst een salade en een miso soep en dan allerlei bakjes met "kimchi" en andere mini gerechtjes. Het lijkt zo wel een beetje op een rijsttafel, maar dan Koreaans.

We bestellen bruine rijst en die blijkt rood te zijn, met rode bonen er doorheen. Het vlees is werkelijk heerlijk, maar de vis gaan we een volgende keer overslaan. Katja verklaart, dat dit een van de meest exotische maaltijden was, die ze ooit heeft gegeten. Ik grap, dat ze volgende week misschien wel een cavia voorgeschoteld zal krijgen, die schijnen daar in Zuid-Amerika een populaire lekkernij te zijn.

Het is inmiddels weer opgeklaard en we krijgen een schitterende zonsondergang te zien. Die zijn hier vaak prachtig, alleen jammer, dat er zoveel gebouwen op de voorgrond staan.

Het gezin weer even compleet

Miezerig is het vandaag, er is geen ander woord voor. Wel nog een aangename temperatuur, maar het lokt niet om buiten te gaan sporten, zoals mijn oorspronkelijke plan was.

Dan maar op tijd naar Sharons klas, wat weer een gezellig uurtje wordt. Toch zijn we, al kletsend, echt serieus aan het gewichten heffen. Volgens mij ga ik morgen een aantal spieren voelen (op de goede manier). Na afloop lees ik nog een half uur op de crosstrainer.

Het is vandaag echt soeperig weer, dus dat eet ik ook als lunch. Campbell's Italian wedding soep is een van mijn favorieten. Ik vind dat altijd zo'n grappige naam, want bij mijn weten wordt hij niet bij Italiaanse bruiloften geserveerd. De combinatie van gehaktballetjes, spinazie en pasta is een goede "bruiloft", vandaar de naam.

Van Saskia heb ik een hele boodschappenlijst met bakspullen gekregen. Ze willen dit weekend een "bake sale" gaan houden om geld op te halen voor de Relay for Life. Bij Giant vind ik alle benodigdheden. Het kind in mij vindt het altijd leuk hier boodschappen te doen met de scanners.

Tegenover de Giant wordt een nieuwe supermarkt gebouwd, The Fresh Market. We hebben hier in Vienna nogal wat kleine bedrijfjes en een daarvan, Norm's Beer and Wine, wordt door die Fresh Market bedreigd. Norm's zou competitie zijn en mag daarom niet in dat pand blijven. Dat is natuurlijk onzin, de Giant tegenover is veel grotere competitie.

Er is nu een petitie gaande om Norm's open te houden. Aangezien we regelmatig onze dranken daar kopen, ga ik die even ondertekenen. Ik vind het heel belangrijk, dat de kleine "mom and pop" winkels blijven bestaan.

Als ik dan toch in dit winkelcentrum ben, ga ik bij Cenan's, de Turkse bakkerij, kijken of ze mijn favoriete broodsoort hebben. Danish kernel zit vol zaden en ik vind dat zo lekker! Kennelijk ben ik daar niet alleen in, want het is voor vandaag al uitverkocht.

Net als Saskia met een groep vrienden en vriendinnen uit school komt, kom ik thuis. Ze beginnen meteen met bakken. Ik heb chocolade-, vanille- en red velvet cakemix gekocht met allerlei frostings. Het ruikt al gauw hemels in huis en ik vermaak me met het luisteren naar de conversaties. Het is een leuke groep Relayers dit jaar en voor het eerst zitten er een paar jongens bij. Tientallen cupcakes later nemen ze een voor een weer afscheid, tot mijn genoegen een keurige keuken achterlatend.


Drukte van jewelste in de keuken

Intussen lees ik op het Alles Amerika forum, dat er computerprobleem was bij de Diversity Lottery van het State Department. Op 1 mei werden 22000 mensen per abuis ervan verwittigd, dat ze een groene kaart zouden hebben gewonnen. Die werden echter door de computer niet willekeurig uitgekozen, waardoor de loterij opnieuw moet worden gedaan.

De mensen, die dus dachten gewonnen te hebben, hebben dat niet en moeten opnieuw meedoen. Echt heel erg vind ik het voor die mensen, die hun hoop opeens helemaal in het niet zien verdwijnen, want de kans, dat ze bij de hertrekking in juli weer winnen is enorm klein.

Nu is het wachten op Katja's thuiskomst. Om zeven uur komt ze met Zorro aanrijden. Het is kostelijk te zien hoe de dieren met elkaar omgaan. Erg blij zijn ze niet met elkaar. Hopelijk verbetert dat met de tijd.


Als er snacks zijn komen ze wel dicht bij elkaar

Katja heeft zin in Thais eten. Met zijn vijven gaan we naar Natta Thai. Dit is een van de betere Thaise restaurants hier (er zijn hier bijna net zoveel Thaise als Chinese restaurants). Ik bestel zalm met een pittige mangosaus, ontzettend lekker! Het is gezellig weer even als gezin bijeen te zijn.

Thuis haalt Rick de post uit de brievenbus en daarbij zit een pakket uit Nederland. Het blijken de superleuke Delfts blauwe regenlaarzen te zijn, die Petra me heeft opgestuurd. Ze passen perfect! Er wordt dit weekend regen voorspeld, dus ik kan ze meteen dragen. Nogmaals heel hartelijk bedankt, Petra!

Zonovergoten maandag

Rick moet vanochtend al vroeg op weg voor een presentatie voor het Huis van Afgevaardigden bij het Capitool. Enthousiast belt hij me niet veel later op. Met een nog slaperig hoofd luister ik naar zijn lofzang. Het is zulk schitterend weer, de stad ziet er zo mooi uit en of ik plannen heb hiervan te gaan genieten. Dat niet specifiek, maar ik sta wel op, want ben nu klaarwakker.

Minder vrolijk word ik, als het waterreservoir van ons koffiezetapparaat lek blijkt. Even overweeg ik naar Starbucks te gaan voor een misto, want zonder koffie de dag beginnen vind ik niets (en nee, ik krijg er bij gebrek geen hoofdpijn van of zo, ik vind het gewoon erg lekker). Met wat proberen lukt het me echter om zonder al te veel morsen het reservoir toch vol in het apparaat te duwen. Wonder boven wonder gaat het verder goed.

Met een sterke kop koffie en mijn ontbijt ga ik op het deck zitten. Ik word weer toegezongen door een knalrood cardinaaltje. Ik vraag me af, of het telkens dezelfde is. Er nesten volgens mij een paar cardinalenparen in onze tuin. Een eekhoorntje haalt capriolen uit in een van de dogwoods. Het verbaast me altijd weer hoe ze niet van de dunste takjes vallen.

Sharon wacht me bij de sportschool al op. Ook zij heeft een goede moederdag gehad. Haar middelste zoon kwam onverwachts als verrassing thuis. De training is intensief vandaag. Soms denk ik, dat ik dat gewicht echt niet nog eens op kan tillen, maar het lukt wel. Ik heb net gelezen hoe belangrijk gewichtheffen is voor vrouwen. Getrainde spieren helpen tegen allerlei problemen met gewrichten.

Na mijn gewoonlijke halve uur op de crosstrainer ga ik huiswaarts. Daar staat Kai net op. Hij heeft om vier uur vanmiddag een examen, dus vertrekt na zijn "brunch". Morgen heeft hij er nog twee en dan begint de zomer voor hem officieel. Hij heeft een hoge GPA nu, dus hopelijk gaan de examens goed.

Bij Whole Foods haal ik avondeten. Met dit weer kan ik alleen aan buiten grillen denken. Wat is het toch met zomers weer, dat zelfs het avondeten er eenvoudiger door wordt. Ik koop zalmburgers (er zijn vier soorten, ik neem de gewone, want Rick houdt niet van feta kaas e.d.) met een paprikasalade, simpel, maar oh zo lekker.

Volgende week, als Katja thuis is, hebben we van alles te doen voor haar reis naar Ecuador. Op die lijst het vernieuwen van onze Nederlandse paspoorten, die in juli verlopen. Omdat we in persoon moeten verschijnen hebben we dus zeer beperkt tijd. We hebben geluk, dat we zo dicht bij de ambassade wonen.

Op mijn agenda van vandaag staat het invullen en afdrukken van de verschillende formulieren, die de ambassade online heeft staan. Alleen hebben we opeens geen internet! Wat zijn we toch afhankelijk van die virtuele hoofdweg!

Tijdens het bouwen van dit huis was Rick iedere avond bezig allerlei electronica aan te sluiten. In de basement hebben we een klein kamertje, waar alle draden bij elkaar komen. Het kloppende hart van ons moderne huis en hier, tussen alle snoeren (echt, je weet niet, wat je ziet), probeer ik het modem weer aan de praat te krijgen. Dat lukt niet, dus ik bel Megapath op.

Na voor mijn gevoel twintig keer een 1, 5 of 9 te hebben ingetoest, kom ik eindelijk in de wachtrij terecht. Die duurt nogal lang en ik baal ervan hier in de basement te moeten zijn met dit mooie weer.

Eindelijk komt er een heel vriendelijke dame aan de lijn, die om te beginnen vermeldt, dat er niets mis is. Het probleem ligt volgens haar aan onze lijnen in ons huis. Alleen heb ik op de hoofdcomputer ook geen aansluiting. Oeps, roept ze uit, jullie licht gaat net voor mijn neus uit (huh?).

Allerlei procedures volgen, die geen internetaansluiting tot gevolg hebben. Na meer dan een uur op "hold" krijg ik een ticketnummer en zal een van hun techniciens me binnen twee uur bellen. Dat klinkt als een niet zo een twee drie op te lossen probleem, dus naar boven lopend geef ik mijn voornemen om die formulieren voor het paspoort klaar te maken, maar op voor vandaag. Tot...ik aan mijn laptop ga zitten en het internet gewoon weer werkt! Pffff!!!

Wat er nu aan de hand was, geen idee. De middag is bijna voorbij, maar ik kan tenminste de formulieren klaarmaken. Daarna ga ik in het zonnetje lezen tot Rick thuiskomt. Samen eten we de superlekkere zalmburgers buiten op.

Saskia eet bij Alexandra en gaat daarna naar haar Relay For Life vergadering. Ook dit jaar zetten zij en haar vriendinnen zich weer in voor de American Cancer Society. Tijdens haar nog vrij korte leven heeft Saskia helaas al heel wat bekenden zien lijden onder verschillende vormen van kanker. Haar grootmoeder overleed eraan en helaas ook de eenjarige dochter van een van haar leraren en een meisje van school. Saskia is blij met iedere donatie, die ze krijgt, hoe klein ook. Wil je haar helpen, dan kan dat hier.

Relay for Life en Vaderdag

Zaterdag

Kai heeft het duidelijk erg leuk gehad bij de All Night Grad Party, want hij is tot het einde gebleven. Pas om kwart over vijf tikt hij mij op mijn schouder, dat hij weer thuis is. Hij duikt meteen zijn bed in en slaapt een groot gat in de dag.

Eenmaal wakker laat hij zien, wat hij heeft gewonnen. Daar zit een heel mooie bagageset van American Tourister bij. Laten we nu net wat nieuwe tassen nodig hebben!

Het is al heel vroeg heel warm, 28 graden, en vochtig buiten. In de sportschool heb ik geen zin en besluit een dagje "vrij" te nemen. Cosmo en ik lopen een half uur, vooral door het park, want daar is schaduw. Cosmo vindt dat meer dan genoeg in deze hitte en dat vind ik ook wel prima.

Om de een of andere reden is dit weekend uitverkozen om alle belangrijke evenementen te houden. Vandaag is dat de Relay for Life voor Saskia en Kai's "Beste van het Seizoen" en laatste School of Rock concert.

Saskia heeft nog geen tijd gehad om haar estafette stokje te maken, dus we gaan daar materialen voor zoeken. We beginnen bij Target, waar we ook een regenjas voor haar voor in Ierland kopen. Het regent hier zo weinig en we gaan eigenlijk meteen van winter naar zomer. Katja (want het regent in Blacksburg veel meer) en ik zijn de enigen met regenjassen. Kai en Rick hebben nog een paar oude jassen gevonden, maar Saskia moet nieuw.

Behalve die regenjas vinden we van alles en nog wat en voor we het weten is het karretje vol en geef ik veel meer uit, dan ik van plan was. Target is zo'n winkel, die wat dat betreft gevaarlijk is!

Intussen hebben we nog niets voor het estafettestokje gekocht, dus rijden naar Michaels. Daar hebben we de stok al gauw gevonden. Het thema dit jaar is "vier meer verjaardagen", dus Saskia kiest lint met kinderwagentjes en roze bloemen. Bovenop de stok lijmt ze een kaars van Elmo met een verjaardagstaart met het plan die tijdens de luminaria ceremonie aan te steken.

De tijd vliegt weer eens, dus we halen gauw lunch bij Starbucks. Op de snelweg rijden we toevallig achter Serena en Aoife. Zij rijden meteen mee naar ons pleintje, want Aoife en Saskia moeten gauw het stokje in elkaar knutselen en dan naar Madison High School voor de openingsceremonie van de Relay.

Rick, die al eerder een van de twee tenten opzette, brengt hen. Intussen beantwoordt ik de emails van de andere ouders. Ik heb gevraagd om parasols. Het is zo warm en vochtig en er is geen schaduw op het veld. Wij hebben enkel een kleine parasol, die niet voldoet. Gelukkig heeft een familie een open tent, die goed dienst zal doen.

Mijn chaperone schema wordt keurig gevolgd en om vijf uur zijn Rick en ik aan de beurt voor ons uur. Dit komt eigenlijk heel slecht uit, want Kai zal rond zes uur zijn ene liedje in zijn "Best of Season" concert spelen. We hopen, dat het allemaal wat uit zal lopen en we hem nog zullen zien spelen.

Bij de tent treffen we ook Delaney's ouders aan, die de schaduwtent leveren. Hun "uur" was het uur voor ons, maar Peggy, de moeder, blijft nog nakletsen. Terwijl Rick op zoek gaat naar de luminaria, die wij hebben besteld, kletsen Peggy en ik gezellig. Zij zijn een heel artistieke familie, vooral op het gebied van de filmindustrie, dus allerinteressantst om mee te praten.


Opeens horen we in de verte sirenes. Ik merk op, dat ik hoop, dat ze niet hierheen komen. Dan zie ik een brandweerwagen en twee ziekenauto's het terrein op rijden. Peggy zegt, dat ze hoopt, dat het niet een meisje van "ons" team is. Voor de zekerheid lopen we toch naar de ingang.

Tot onze verbazing zien we Saskia en Delaney daar met de rest van hun team. Een meisje wordt de ambulance binnen geleid. Nog steeds dringt het nniet tot me door, dat een meisje van Saskia's team onwel is geworden. Ik vraag Saskia, of ze het meisje kent. Zij kijkt me vreemd aan en zegt: "Ja, het is Laura!". Dat is Saskia's beste vriendin!

Dat is schrikken! Laura werd opeens niet lekker tijdens het lopen op de "track" (hardloopbaan). Saskia vertelt, dat ze zo wit zag, dat haar lippen dezelfde kleur hadden, als haar huid. De meisjes zijn duidelijk ook geschrokken. Het is ook wel heel erg warm, zo'n 34 graden met een hoge vochtigheidsgraad.

Peggy en ik praten met de politieagent, die de ambulance heeft gebeld, en we wachten op Laura's vader. Intussen verzeker ik me er in de ambulance van, dat Laura weer bij haar positieven is. De airconditioning daarbinnen helpt goed zo te zien.

Na een paar minuten komt Jim, Laura's vader, en na het tekenen van allerlei papieren neemt hij het meisje mee naar huis. Ik beloof haar spullen mee terug te nemen en Peggy zal hun chaperone uur overnemen. De rest van het groepje meisjes gaat terug naar de Relay, toch wel wat aangedaan, want Laura zag er echt eng wit uit volgens Saskia.

Zodra Niall komt om ons af te lossen, racen Rick en ik naar Springfield. Dat is zo'n zestien kilometer verderop. Bij de Jaxx Club betalen we de $10 entree per persoon in de hoop Kai nog te kunnen zien. Die staat echter al toe te kijken, hij speelde vijf minuten geleden. Argh!!!!

Voor dat ene liedje $20 betalen vond ik al heel wat (niet om te besparen, maar we betalen al $250 per maand voor Kai om ueberhaupt lid te zijn), maar Rick stond erop, dat we zouden gaan. Nu hebben we het eigenlijk voor niets betaald, twee keer argh!

Intussen is het ook etenstijd en gelukkig is er vlak naast de club een Afghaans restaurant. Kai gaat ook mee, al heeft hij geen honger. Afghan Kabob blijkt een "diamond in the rough" te zijn. De hele familie werkt in dit restaurant en de cuisine is authentiek Afghaans.

Kai gaat na even met ons kletsen terug naar het concert. Rick en ik nemen even de tijd om het menu te lezen. Er staan een aantal gerechten op, die lekker klinken. Ik kies Vege Aushak, "ravioli" gevuld met prei in een yoghurtsaus met een gehakt- en een groentesaus. Het is heerlijk, lekker licht en toch gekruid. Rick neemt een lamskabob, die met een heel gekruide saus wordt geserveerd.

De bediening hier is werkelijk heel attent. Wij zijn wel wat gewend, wat dat betreft, maar hier is het knipmes werk (hoewel niet onderdanig, gelukkig). Onze heel knappe serveerder (ja, sorry, het oog wil ook weleens wat en deze jonge man is van modelkwaliteit) brengt Rick een heel bakje van de saus, die hij zo lekker vond. Dat niet alleen, als hij hoort, dat we niet meteen naar huis gaan en de saus in deze hitte in de auto moet liggen, brengt hij een plastic zak gevuld met ijs. Zo ontzettend aardig!

Na het eten gaan we nog even terug naar Jaxx Club, want we willen onze $20 wel even gebruiken. Het is wel leuk, dat Kai zo'n duidelijk sociaal clubje heeft opgebouwd hier. Pat, de eigenaar, kletst nog even met ons en vertelt, hoe Kai echt van helemaal onderaan zich naar de top heeft gewerkt. Volgens hem heeft Kai enorm veel talent. Ik hoop, dat dat straks in Richmond gaat helpen met het vinden van een bandje om in te spelen.

Na een paar nummers is het voor ons tijd om terug te keren naar de Relay for Life. Omdat het op onze route is, brengen we Laura's spullen snel even thuis. Zij voelt zich nog steeds niet lekker. Laura heeft de ziekte van Lyme gehad en blijft daar narigheden van ondervinden. Dit is een grote reden, waarom ik zo voorzichtig ben met teken, iets dat Rick maar overdreven vindt.

Terug bij de Relay valt de duister al snel in, maar geen van de luminaria zijn nog aangestoken. Terwijl ik met de ouders van Samira, voor wie dit de eerste aanraking met dit evenement is (voorheen werden de kinderen gebracht en ging men weer weg, ik ga dit een uur per ouder schema volhouden!) klets, helpt Rick mee de kaarsjes aan te steken. Daar werd veel te laat mee begonnen. De Relay is sowieso veel later, dan gewoonlijk als het in mei wordt gehouden, dus wordt het later donker.

Tegen tienen worden we opgeroepen onze kaarsjes voor de stille wandeling op te komen halen. Een meisje van een jaar of dertien vertelt over haar moeder, die nu met kanker vecht, en de brok in mijn keel wordt alweer flink groter. Daarna wordt er een snel gebed (men kan het bedoelde gebed niet vinden) opgezegd en gaan de kaarsjes aan.

Zo lopend rond de hardloopbaan, op zoek naar de namen van onze geliefden en met het snikken van kinderen en volwassenen, die geliefden aan deze rotziekte hebben verloren, het is een heel emotionele ervaring. Ik vind de vijf namen, die wij hebben "besteld".


Natuurlijk mijn schoonmoeder, die we nog altijd erg missen, ook de kinderen, want ze was een heel lieve grootmoeder. Rick heeft vorig jaar ook zijn tante Kathy verloren aan borstkanker. Een heel lieve oudere Nederlandse dame volgt al jarenlang mijn blog, maar gaat nu haar gevecht tegen slokdarmkanker verliezen. Voor haar brandt er een kaarsje.

En dit jaar vind ik het helemaal erg emotioneel, want twee van onze kaarjes branden voor kinderen. Kleine N. van vier vecht tegen leukemie en gelukkig ziet het er voor hem goed uit. N. van twee overleefde haar gevecht helaas niet. Ik slik en slik en slik, maar bij het horen van de snikken bij de kaarsjes houd ik het ook niet droog.



Het is allemaal zo erg! Ook Saskia is helemaal ondersteboven en Rick probeert een goede foto van de luminaria van zijn moeder te krijgen met een kaarsje ervoor. Helaas waait het hard en gaat de vlam telkens uit. Gelukkig blijkt mijn kaarsje duurzamer en krijgen we een paar mooie foto's. Het is zo aangrijpend, hoe deze witte zakjes met een naam en een kaars betekenis hebben. Ze vertegenwoordigen degenen, die gemist wordt, bijna net als een grafsteen.

Deze ceremonie is zo indrukwekkend, ik neem de tijd om foto's te nemen voor degenen, die luminaria hebben besteld. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor om de namen van de kinderen te zien. Saskia's social studies leraar verloor vorig jaar zijn tweejarige dochtertje aan neuroblastoma (?) en voor haar staan er een aantal kaarsjes. Zelfs dit typen geeft me tranen in de ogen. Wat te zeggen?

Zo'n Relay for Life lijkt maar een avond kamperen, maar is zoveel meer! Eerlijk gezegd ben ik heel erg trots op onze dochters, dat zij hieraan meedoen (Katja doet het nog steeds bij Virginia Tech). Ik kan eerlijk zijn, op hun leeftijd dacht ik er zelfs niet aan om zoiets te doen. Nu ik ouder ben of misschien onder invloed van deze maatschappij doe ik (of eigenlijk wij) veel meer aan wereldwijde liefdadigheid.

Na de luminaria ceremonie brengt Rick mij thuis en gaat dan nog even terug. Gelukkig hoeft hij dit jaar niet de hele nacht te blijven, de moeder van Susan heeft zich daarvoor opgeworpen. Tegen middernacht gaan wij naar bed.

Zondag

Om tien voor half zes gaat de telefoon. Saskia is klaar met haar Relay for Life. Ik bied Rick aan haar op te halen, want het is tenslotte Vaderdag. Daar wil hij echter niets van horen, dit is zijn ding. Ok, ik draai me nog eens om.

Een uurtje later zijn Rick en Saskia terug. Ze hebben geholpen ook de luminaria op te ruimen, wat volgens Rick met zijn allen nog geen vijf minuten duurde. Hij is wel verbaasd, dat veel van de kaarsjes de hele nacht hebben gebrand. Hoe je het ook wendt of keert, het blijft iets om bij stil te staan, deze Relay. In ons kleine plaatsje werd er meer dan $191.000 ingezameld. Dat is niet niks!

Rick gaat terug naar bed en ik blijf ook nog even liggen. Voor ik het weet is het tegen tienen. Gauw rijd ik naar Starbucks om ontbijt te halen. Rick heeft dit als Vaderdag ontbijt "besteld". Hij is duidelijk niet de eerste!

Met de venti iced coffee, skinny hazelnut latte (voor Rick), skinny cinnamon dulce latte (voor Katja) en verschillende ontbijtbroodjes, ga ik huiswaarts. Daar ligt iedereen nog in diepe rust. Saskia laten we natuurlijk slapen (wie bedacht de Relay op het vaderdag weekend (of het graduation weekend), maar de andere staan op om met Rick samen te ontbijten. Kai heeft niets met Starbucks, dus eet zijn eigen toaster dingen.

Precies op tijd vertrek ik naar Vienna Woods. Dit is het andere zwembad hier in Vienna, waarvan ook een heel aantal van onze kennissen lid zijn. Ik heb er nog nooit gezwommen, maar Sharon geeft een aqua aerobics klas, die voor iedereen toegankelijk is. Ik betaal mijn vijf dollar en spring met mijn "noodle" (hoe noem je die dingen in het Nederlands?) in het water.

Dat water is van zeer aangename temperatuur, moet ik zeggen. Ik heb nog nooit aqua aerobics gedaan en met mij nog een paar dames. We leren vooral op onze hielen te lopen, anders zullen onze voeten pijn doen.

Er zijn nogal wat ouderen aanwezig, dus ik denk er makkelijk vanaf te komen. Dat valt erg tegen!!! Iedereen doet, wat hij of zij kan, maar ik doe zoveel mogelijk en moet dan toch toegeven, dat dit echt moeilijk is bij tijden! Sommige oefeningen kan ik tot mijn schande zelfs (nog) niet. Ik ben vast van plan dit nog eens te doen. Ook al omdat het me een vakantiegevoel gaf. Bij dure Caribische hotels worden ook aqua aerobics aangeboden.

Na de lunch gaan Rick en ik op schoenenjacht. Gelukkig vindt hij een leuk paar bij Rockport in Fair Oaks Mall. Daar vind ik ook een leuk paar sandalen (voor de halve prijs). Bij Easy Spirit vind ik ook precies wat ik zoek als wandelschoenen straks in Ierland.

Thuis kijken Katja en Kai naar Kai's jaarboek en dan blijkt, dat Kai maar een vierde van een pagina heeft gekregen, terwijl wij een halve pagina besteld en betaald hebben. Zo'n advertentie is niet goedkoop, een halve pagina kost $200 en wij hebben er hard aan gewerkt alles, wat we over Kai wilden zeggen op zo'n klein oppervlak te krijgen. Het verbaast ons dus zeer, dat alles op een kwart pagina paste!!!

Vervelend is het echt. Vooral omdat Kai's diploma ook al verkeerd is gedaan. Daarin is zijn naam op zijn kop afgedrukt. Daarover hebben wij zijn counselor al aangeschreven. Toch jammer, allemaal, dit is toch zijn afscheid van een fase van zijn leven.

Rick is anders, dan de rest van ons gezin, en wil zijn cadeautjes altijd later. Halverwege de middag is een goede tijd. Zoals gewoonlijk weet hij al, wat hij van mij krijgt. Rick is iemand, die alleen duurdere dingen wil voor zichzelf, als het een speciale dag is. Ik "geef" hem dus een Tissot horloge (ik weet niet eens welk model). Het is prachtig, maar ik had stiekem ook graag zelf iets heel speciaals voor hem willen bedenken. Zo gaat dat echter in zijn familie niet en nu nog niet.

Kai geeft Rick een X-Box spel, Alan Wake. Saskia geeft een boek over digitale fotografie en belichting. Katja is naar Crate and Barrel gegaan en heeft daar een heel leuk paar margarita glazen en een boek met cocktailrecepten gekocht.

Rick is er allemaal erg blij mee. Na het uitpakken maken we ons klaar om uit eten te gaan. Rick heeft Chef Geoff uitgekozen. We smullen allemaal van hun ongewone gerechten. Daar horen eetbare bloemen, truffelolie op de popcorn en meer exotische combinaties bij. In ieder geval geniet Rick en rijd Katja ons bekwaam terug naar huis. Dit was wel een heel druk weekend!

PS: vergeef mij typefouten of andere fouten, ik heb dit verslag heel snel, terwijl ik erg moe was geschreven.

Zo moe!

Of het het drukke weekend was of het nogal sombere weer van de afgelopen paar dagen, maar ik ben doodmoe! Ondanks een rustige nacht word ik heel vermoeid wakker. Ik laat mijn plan om vroeg naar de sportschool te gaan varen en blijf tot tegen negenen liggen.

Katja zit al daas ontbijt te eten en klaagt ook over vermoeidheid. Zij is eraan gewend zo af en toe echt bij te kunnen tanken door lang uit te slapen. De afgelopen paar weken heeft ze zoveel opgepast en een bijna doorwaakte nacht in Blacksburg doorgebracht, dat begint haar nu te nijpen.

Kai en ik wilden aanvankelijk naar het Shenandoah National Park gaan, maar op de radar zie ik onweersbuien in dat gedeelte van Virginia. Kai zegt toch ook heel moe te zijn (ik tref hem om half een nog in bed aan!). In plaats daarvan laat ik mijn wandelafspraak met Kirsten doorgaan.

De lucht is dreigend en het spettert een beetje, als ik bij Whole Foods uitstap. Voor de zekerheid neem ik mijn paraplu maar mee. Het is heel vochtig warm, mijn huid voelt meteen klam aan. Kirsten is er, zoals gewoonlijk, nog niet. Zij is iemand, die nooit precies op tijd is, terwijl ik altijd juist iets te vroeg ben.

Bijna een kwartier te laat komt Kirsten aanrijden en we lopen in westelijke richting het W&OD pad op. Ondanks het dreigende weer is het vrij druk met fietsers en wandelaars met hun honden. Cosmo gedraagt zich goed, alleen wil hij op de man met blote borst, die we iedere keer tegenkomen, afspringen. Dat heb ik al voorzien, dus ik houd Cosmo heel kort.

Pas had ik het er met iemand over, dat sommige mensen op welk tijdstip ook op het pad te vinden zijn. Die man, zodra het even kan met ontbloot bovenlijf en gewichtjes in zijn handen, loopt iedere dag mijlenver, want ik heb hem op andere gedeeltes ook gezien. Verder is er een vrouw met een lange vlecht en in wat viezige kledij, die heel langzaam fietst.

De man is, ondanks al zijn mijlen, aardig gezet. De vrouw glimlacht altijd wat mysterieus en knikt met haar hoofd, als ik haar groet. Wat zou het verhaal achter die mensen zijn? Natuurlijk zouden ze ook van mij kunnen zeggen, dat ze me op allerlei tijdstippen tegenkomen.

Kirsten en ik zijn druk in gesprek en de eerste mijl gaat zo voorbij. Net bij het mijlpaaltje (ja, die staan keurig langs dit pad) horen we luide donder. We lopen hier onder electriciteitskabels en willen dan niet in een onweer terechtkomen.

We maken dus rechtsomkeerts en horen nog twee donderslagen, maar dan is het stil. Terug bij Whole Foods besluiten we dan maar een stukje in oostelijke richting te lopen, weg van het onweer.

We lopen twee mijl en dan terug, dus bij elkaar toch zo'n tien kilometer en dat op mijn "rustdag". Het onweer kwam hier niet, maar ik hoor later, dat het in Reston, waar we heenliepen, maar liefst vijf centimeter regen heeft gedumpt!

Als Katja klaar is met haar ochtendoppasbaantje gaan we op weg om haar lijst van benodigdheden voor de opkomende reizen af te werken. Bij Wegmans eten we snel lunch. De tonijnsalade sandwich op bruin stokbrood is mijn favoriet hier. Katja neemt van het Indiase buffet.

Daarna werken we het lijstje van medicijnen en toiletspullen, dat ze voor St. Eustatius nodig heeft, af. Omdat Katja daar gaat kamperen moet ze heel wat meeslepen. Het is dus belangrijk, dat ze zo compact mogelijk inpakt.

We zijn onder de indruk van de keuze aan minishampoos, -conditioners, -tandpastas etc. Alles is aangepast aan de maximale 3 oz. die TSA toestaat in handbagage. We kopen ook wat lege plastic flesjes, waar we onze shampoo en conditioner voor Ierland in gaan doen. Ook voor die reis moeten we zo min mogelijk bagage mee.

Bij Barnes and Noble kies ik een paar boeken uit de ruime keuze over Ierland. Dit moet een populair vakantieland zijn, want er zijn meer boeken over, dan bijvoorbeeld over Italie.

Onze laatste stop is Dick's. Bij deze enorme zaak vindt Katja bijna alles, wat er verder nog op haar lijst staat. Dat zijn onder anderen een hoofdband met een zaklamp, hiking schoenen (gelukkig flink afgeprijsd), een zakmes en een camping douchezak.

Dit alles nam toch aardig wat tijd in beslag, dus we haasten ons terug naar huis. Katja moet Cammie ophalen uit school en brengt haar weer hierheen. Ik bedenk me, dat mijn moeder mij niet toestond de kinderen, waar ik op paste, mee naar ons huis te nemen.

Het maakt het ook wel makkelijker voor Katja, dat is zeker. Terwijl Cammie haar huiswerk maakt en met Saskia naar Spongebob kijkt, zit Katja aan haar computer. "Werk" is dit oppassen pas, als Cammie haar huiswerk verder weigert te maken en niet van de trampoline wil komen.

Katja leert heel wat zo, want Cammie is een schattig meisje, maar eentje met een sterke eigen wil! Ik geef Katja de tip om tot drie te tellen en ook met dit meisje werkt dat weer perfect.

Rick komt thuis met eten van Plaka Grill. Intussen is de regen verdreven en de zon warmt alles lekker op. We kunnen dus toch nog buiten eten.

Saskia moet naar een Relay For Life vergadering, de laatste voor de grote avond zaterdag. Ze heeft er dit jaar hard aan gewerkt, onder anderen door meer dan $400 met een "bake sale" binnen te halen. Saskia zou heel erg blij zijn met zelfs de kleinste donaties op haar Relay for Life site.

Ieder jaar bestellen wij ook "luminaria" voor de mensen, die we kennen, die met deze rotziekte vechten of gevochten hebben. Luminaria zijn papieren zakjes met een kaarsje erin ter ere van of ter herinnering aan mensen met kanker. Ricks moeder en tante krijgen er in elk geval ieder jaar een.

Het is altijd weer een indrukwekkende ceremonie met een kaarslichttocht langs alle luminaria. Als er hier mensen zijn, die de naam van een geliefde, die met kanker te kampen heeft, op zo'n luminaria willen zien, laat het me dan weten. Dan koop ik er een en neem een foto op zaterdagavond en stuur die naar je op.

Rolling Thunder,Viva! Vienna! en Kai in concert

Zaterdag

Terwijl Rick beneden afscheid gaat nemen van Bruce, maak ik me klaar en pak weer in. Bruce heeft om half elf weer een Sesame Street show, dus vertrekt al vroeg. Het zijn volle dagen werk voor die mensen. Vandaag hebben ze drie shows, dus de "acteurs" moeten bij elkaar meer dan drie en een half uur in die costuums doorbrengen. Je moet wat over hebben voor een carriere! Morgen zijn ze klaar met Richmond en reizen weer verder.

Rick en ik gaan op zoek naar een restaurant om te ontbijten. Aunt Sarah's Pancake House ziet er gezellig uit en dat blijkt het ook te zijn. Mijn gepocheerde eieren met een paar pancakes gaan er prima in! Alleen hun koffie is zo slap, dat het wel thee lijkt. Dat komen we niet zo vaak meer tegen, sinds Starbucks zo populair is.

Om onze caffeine toch binnen te krijgen, halen we een paar koffies voor onderweg bij Starbucks. Dan is het tijd voor de terugrit. We checken uit het Holiday Inn, dat ik maar een deprimerend geheel vond. Het was overal zo donker en oud.

Dit keer werkt het verkeer helemaal mee (in zuidelijke richting zien we wel kilometers file staan) en binnen een paar uur zijn we terug in Vienna. Saskia heeft vanochtend met haar Relay for Life team een "bake sale" gehad voor de Giant supermarkt.

Wij zijn net op tijd om haar op te halen. Ze hadden verschillende soorten koekjes, cupcakes en brownies gebakken en daar was nog aardig wat van over. Veel mensen gaven geld zonder een lekkernij te kopen. Thuis telt Saskia het geld en ze hebben maar liefst $429 binnengehaald! Echt fantastisch hoe vrijgevig mensen zijn.

Saskia heeft honger en Rick en ik lusten ook wel wat. Het is enorm druk in het centrum, want het is Memorial Day weekend en heerlijk weer. Op het terrasje voor Starbucks eten Saskia en ik een van hun sandwiches en Rick haalt een burrito bij Chipotle.

De andere twee kinderen zijn ook druk vandaag. Kai heeft een concert in Wheaton met zijn School of Rock band en Katja is met een vriend gaan "hiken" op Old Rag Mountain. Dat is een heel moeilijke "wandeling", eigenlijk meer bergbeklimmen, in de Shenandoah, die ik al heel lang ook wil doen.

Rick en ik maken er een rustig middagje op het deck van. Zo af en toe probeer ik Katja te bellen, want zij sms-te, dat ze een bon voor te hard rijden heeft gekregen. Dat sms-je kwam om twee uur en die "hike" duurt zes uur. Rick en ik zijn bezorgd, dat ze niet voor het donker van de berg zullen zijn, want het wordt hier erg snel donker en daarna is het natuurlijk levensgevaarlijk.

Gelukkig blijkt Katja het sms-je vanaf de berg, toen ze een seconde bereik had, te hebben gestuurd en belt ze om zes uur, dat ze op weg naar huis is. Zo af en toe zou ik wel een iets minder avontuurlijke oudste willen hebben! Haar andere plan voor dit weekend, om "even" naar Savannah, Georgia, te rijden (zo'n negen uur hiervandaan met goed verkeer), ging gelukkig niet door.

Dat Old Rag een uitdaging is, is te zien aan Katja's benen, die onder de krassen en modder zitten. Ze neemt een snelle douche en dan gaan we naar UNO's om te eten. Saskia is met vriendinnen naar het zwembad, waar ze ook pizza bestellen. Kai is inmiddels wel thuis uit Maryland en dus gaan we met onze twee oudsten.

Voor de restaurants zien we allemaal groepjes motoren geparkeerd. De nummerborden komen uit verre staten. Zij zijn een klein gedeelte van de honderdduizenden (!) motorrijders hier voor Rolling Thunder morgen in Washington. Op het gezellige terras van Uno's is gelukkig nog een tafeltje open. Tot mijn genoegen zie ik, dat ze hun zomermenu weer hebben, maar allerlei lekkere kreeftgerechten erop.

Katja en ik delen een spinaziesalade met watermeloen, bosbessen en geitenkaas als voorafje. Rick en Katja nemen een burger, maar Kai en ik bestellen kreeftgerechten. Hij de macaroni met kaas en kreeft en ik de flatbread "BLT" pizza met kreeft en zonder de "B" (bacon). Als het eten wordt bezorgd, blijk ik de verkeerde pizza te hebben. De manager loopt net voorbij en maakt zijn excuses en belooft zo snel mogelijk de juist pizza. Als die klaar is, komt hij nogmaals zijn spijt betuigen en vertelt, dat hij de pizza van onze rekening heeft gehaald. Echt prima service! Met de bon voor een gratis gerecht, die Rick meeheeft, wordt dit een heel goedkope maaltijd!

Tot laat in de avond zitten we buiten. Lang niet altijd is het Memorial Day weekend, het onofficiele begin van de zomer, ook daadwerkelijk warm. Dit hele weekend blijft het wel zomers weer, heerlijk!

Zondag

Zoals bijna iedere zondag gaat Rick ook vanochtend op weg naar Starbucks om ontbijt te halen. Ik lig nog wat na te doezelen in bed, als hij vanuit zijn auto opbelt. Hij raadt me aan me snel aan te kleden en naar de afrit van de I-66 te fietsen met mijn fototoestel. Het verkeer is stopgezet om honderden motoren de interstate op te laten om naar het Pentagon te rijden en mee te doen aan Rolling Thunder . Volgens Rick klinkt het hier ook letterlijk als donder.

Gauw rol ik uit bed, schiet wat kleren aan, vergeet nog net niet mijn contactlenzen in te doen en binnen vijf minuten fiets ik de cul de sac uit. De I-66 loopt langs onze buurt, dus het is maar een halve kilometer naar de afrit. Al gauw zie ik Rick staan en blijkt dit een hele buurtaangelegenheid te zijn!

Mijn overbuurvrouw schreef er gisteren al over op Facebook, maar ik had er geen idee van, hoe indrukwekkend het zou zijn! Vorig jaar zijn we naar Washington gegaan voor de demonstratie (geen parade, er wordt gereden om de rechten van oorlogsveteranen te verbeteren), wat heel indrukwekkend was. Maar de honderden motorrijders, die nu vlak voor onze neus de snelweg oprijden, zwaaiend en het vredesteken makend, zijn ook erg imposant.


Alles bij elkaar duurt het meer dan een half uur voor de hele groep langs is gereden. Mijn plan om later vandaag naar Washington te gaan, laat ik varen. Het belooft een erg warme dag te worden en ik heb nu wel genoeg motoren gezien.


Na ons ontbijt gaan Rick en ik naar Petco. Nu we weer vaker buiten zitten worden we soms gek van Cosmo's geblaf, als er een andere hond langskomt. We gaan op zoek naar iets, dat het blaffen zal doen ophouden. Dat vinden we in de vorm van een ultrasonisch apparaatje in de vorm van een vogelhuisje. Volgens het verhaal moet de hond binnen een paar weken doorhebben, dat dat vervelende geluid begint, als hij blaft en stil blijven. We zullen zien.

Saskia is inmiddels al met vriendinnen naar Viva! Vienna! gegaan. Zij zal daar een armband kopen, waarmee ze ongelimiteerd in de attracties kan en de hele dag blijven. Deze kermis en braderie wordt ieder Memorial Day weekend gehouden.

Rick en ik besluiten erheen te fietsen en daar lunch te eten. Het is heel erg warm, maar niet zo vochtig, dus heerlijk fietsweer. Bij een van de vele fietsenrekken (wij zijn lang niet de enigen, die dat vervoermiddel gebruikten, zo te zien) zetten we de fietsen op slot en lopen het festival binnen.

Na een gigantische beker, zogenaamd "small", maar maatje zwembad, met lemonade te hebben gekocht, storten we ons in de menigte op zoek naar Saskia. Die vinden we in het reuzenrad. Ze vermaakt zich prima, heeft het niet te warm en is nog lang niet uit"gekermist".

In het gedeelte met alle etenstentjes proberen Rick en ik iets niet gefrituurds te vinden. Er is een ruime keuze aan etenswaren, van gegrilde kipspiezen (enorm!) tot gefrituurde Oreo koekjes (jakkes!). Onze keuze valt op een broodje met gegrilde crabcake. In de schaduw eten we onze lunch, die erg lekker smaakt.


Daarna lopen we transpirerend langs de braderiestandjes. Onderweg komen we een aantal bekenden tegen en praten even bij. Dat vind ik het leuke aan dit soort festivals, iedereen gaat erheen, dus er zijn veel kennissen. De standjes kunnen ons niet erg bekoren en het is werkelijk snikheet, dus we zijn er al gauw klaar mee.

Op de terugweg rijden we even langs Spokes Etc. om een batterij te kopen voor onze afstandsmeters op onze fietsen. Ik wil ook graag (weer) een bagagedrager op mijn fiets, maar die blijken $45 te kosten! Als het goed is, ligt mijn oude nog ergens in de garage, dus daar ga ik eerst maar eens naar op zoek.

Gisteren zagen we, dat ons favoriete Japanse restaurant, Sakana, opeens een nieuwe naam heeft. Katja en ik hebben daar op 14 mei nog gegeten en toen liet MJ, de eigenares, niets blijken van een verandering. Sushi chef Ken, haar man, was er niet, maar ons werd verteld, dat hij ziek was, wat natuurlijk goed kon. Het zou heel jammer zijn, als zij weg zijn, want hun persoonlijke service was hun kracht. We fietsen even langs het restaurant, maar het is gesloten en behalve een andere naam zien we niets bijzonders.

Thuis zien we, dat Leah en familie net terug zijn van hun Europese vakantie. Ze hebben het erg fijn gehad, alleen zat het weer de eerste week in Duitsland heel erg tegen. Katja en Leah vertrekken meteen naar het zwembad. Katja heeft haar beste vriendin toch wel erg gemist.

Tegen etenstijd tijgen we weer naar Vienna. Katja gaat mee en we willen kijken of Ken en MJ echt vertrokken zijn bij Sakana. Dit blijkt helaas het geval te zijn. Het restaurant is overgenomen door Yirasai, wat ook een restaurant in Maryland heeft. Wat er met Ken en MJ is gebeurd kan men ons niet vertellen. We besluiten het nieuwe restaurant een kans te geven en de sushi is best goed. Het voelt alleen niet hetzelfde, vooral Rick vindt het heel jammer. Hij kende Ken en MJ al van voordat ze hun restaurant openden.

Na het eten lopen we naar de Town Green, waar Kai met zijn School of Rock band een concert geeft. Saskia vinden we daar ook met haar groepje vriendinnen en Leah en wat andere vrienden van Katja komen ook. Er is een flinke opkomst en de muziek is goed. Het is voortreffelijk weer en zittend op het gras met mijn oordopjes in is het goed uit te houden.


Kai speelt in heel wat liedjes mee en ik voel een moederlijk trots gevoel, dat mijn zoon daar voor allerlei bekenden optreedt! Bij de "gewone" concerten zijn het voornamelijk de ouders van de spelers, die komen luisteren. Hier is het een "echt" publiek.


Na afloop nemen wij Saskia, Alexandra en Laura mee naar huis. Alexandra blijft logeren en Laura zetten we thuis af. Kai heeft zijn eigen auto en gaat nog naar Jammin Java met een stel andere muzikanten. Ook Katja en haar vriendinnen gaan Vienna nog even onveilig maken. Rick en ik gaan buiten zitten met een wijntje en proberen de vuurvliegjes te tellen. Als Kerstlichtjes dansen die door de bomen. Helaas heeft het warme weer de muggen ook doen uitkomen en die weten mij weer feilloos te vinden!

De natuur in

De "kou" (na over het Nederlandse weer te hebben gelezen mag ik dat woord eigenlijk niet gebruiken) van gisteren heeft plaatsgemaakt voor een lekker zonnetje en warme temperaturen. Ik maak er meteen gebruik van door buiten ontbijt te eten. Intussen vermaak ik me met de dieren in de bomen naast ons huis. De cardinaal zingt uit volle borst, er zit ergens een specht en een eekhoorn doet zich tegoed aan de tulpenboom.

Saskia ontdekte gisteravond, dat ze vergeten was voor een belangrijk science proefwerk te studeren. Ze smeekte, of ze wat later naar school zou mogen vanochtend, zodat ze geen onvoldoende zou halen. Dat vind ik altijd een moeilijke beslissing.

Een goede moeder zou haar waarschijnlijk naar school sturen, zodat ze leert van haar fouten. Ik kan dat echter niet over mijn hart verkrijgen, ook, omdat Saskia nu een A heeft voor dat vak en een slecht cijfer dat ongetwijfeld omlaag zou halen. Natuurlijk komt mijn toestemming wel met de nodige preek en eens maar nooit weer e.d. Dat ze echt graag een goed cijfer wil, blijkt wel uit het feit, dat ze al om zes uur op is om te leren.

Als ik Saskia op school heb afgezet, rijd ik door naar Anytime. Daar doe ik het gewichtencircuit. Dat neemt bij elkaar toch drie kwartier in beslag, iets, wat me altijd weer verbaast, want in het begin lijkt de tijd te kruipen. Misschien is dan een luisterboek wel een idee, bedenk ik me, want ik vind gewichten eindeloos saai!

Thuis haal ik Cosmo op en ga weer eens naar Great Falls. Daar loop ik richting de dam in de hoop adelaars te zien. Vergeleken met de vorige keer, dat ik hier liep, is het alweer een jungle van groen. Het is altijd onvoorstelbaar hoe snel de bosgrond volgegroeid is met allerlei planten. Daaronder natuurlijk ook weer veel "leaves of three", poison ivy. Het is echt uitkijken geblazen, vooral als het pad vernauwt.

Er is geen adelaar te bekennen, maar vandaag zie ik opeens allerlei hagedissen en salemanders. Sommigen zijn heel mooi gekleurd met felblauwe staarten. Ze schieten bijna allemaal weg, zodra ze Cosmo zien, behalve eentje. Die blijft met zijn mooie oranje kopje keurig poseren.

De ganzen hebben babies en ik zie natuurlijk de gewoonlijke eekhoorns en chipmunks. Dat maakt de natuurwandelingen toch wel voor mij, het nooit precies weten, wat voor dieren ik tegen zal komen. Het is enorm genieten en we lopen dit keer via het Potomac Heritage Trail door naar Riverbend Park.


Na een uur zijn we terug bij Great Falls en ik kan dit park niet bezoeken zonder tenminste een blik op de watervallen te werpen. Die zijn nu op zijn mooist, vind ik. Er zit precies genoeg water in de rivier om mooie watervallen te creeren.

Een paar kayakers trotseren het kolkende water, altijd een fascinerend gezicht. Overal zitten reigers op de rotsen te wachten tot er een vis langs komt zwemmen. Zo af en toe duikt er een het water in. Ik zou hier wel uren kunnen staan kijken, ware het niet, dat mijn maag bijna boven het geraas van de rivier te horen is! Zonder, dat ik het doorhad, is het opeens half twee.


Een kayak filmpje

Het is te warm om Cosmo bij een winkel in de auto te laten, dus ik breng hem eerst thuis. Dan rijd ik naar Whole Foods voor boodschappen en een bakje multigrain sushi voor de lunch. Ik neem ook gelijk een paar grote bakken geraniums mee voor voor het huis, want die kosten hier de helft van wat ze bij het tuincentrum kosten. Gewoonlijk kies ik rode bloemen, dit keer vind ik de donkerroze er mooier uitzien.

Op de radar zie ik de onweersbuien snel naderen, dus ik nestel me op het deck met mijn boek tot ik gerommel in de verte hoor. Om ons heen gaat het flink tekeer, maar om de een of andere reden krijgen wij maar zelden het heel zware weer over ons heen.

Christine belt, haar schoonvader is overleden. Gelukkig heeft Chuck nog op tijd naar Texas kunnen gaan om afscheid te nemen. Helaas heeft Chuck zo'n familie, waarbij de aasgieren meteen klaar staan om van alles op te eisen. Christine is terecht ondersteboven van het feit, dat haar schoonvader nog geen 24 uur dood is, voor het geharrewar begint. Waarom komt dat toch zo vaak voor?

Na het telefoongesprek begin ik aan een brief aan de ouders van Saskia's Relay for Life team. Ieder jaar, sinds Katja er in haar eerste jaar high school mee begon, zijn wij de chaperones van Katja's en later Saskia's team geweest.

Opvallend was het ieder jaar, dat geen van de andere ouders zich ooit aanmeldde om mee te helpen. Het gevolg was, natuurlijk, dat alles omtrent de organisatie, het eten en drinken en chaperone zijn op onze schouders terecht kwam.

Rick, die, behalve vorig jaar, toen Katja hielp, de nacht altijd voor zijn rekening nam, klaagde daar wel over, maar aan de andere kant was het ook zijn eer te na om om hulp te vragen. Vorig jaar zond ik, tegen Ricks zin, een verzoek om drankjes en snacks rond en toen waren er toch meteen een aantal mensen, die flink wat meebrachten. Een aantal deed ook niets, maar dat zul je altijd wel houden.

Dit jaar hebben we echter echt een probleem. De Relay for Life valt in het weekend van Kai's high school graduation en Ricks vader zal hier logeren. Als we dat van tevoren hadden geweten, hadden we Saskia opgedragen dit jaar over te slaan. Zij heeft dit jaar wel Aoife als co-captain, dus misschien, dat Niall of Serena ook kan helpen, maar die hebben nog twee jongere kinderen thuis.

Rick wilde alweer de martelaar uithangen, maar daar heb ik een stokje voor gestoken. Ik heb vanmiddag een brief samengesteld om naar alle ouders te sturen en een schema van chaperones op te zetten. Het is allemaal voor een goed doel, dat vrijwel iedereen raakt, dus je zou denken, dat mensen meer willen helpen. Zelfs echt bijdragen doen sommigen helemaal niet, behalve de minimum $10, die het inschrijfgeld is. De meesten zitten goed bij kas, dus daar kan het niet aan liggen.

Als niemand zich beschikbaar stelt voor de nachtdienst, zullen we iedereen vragen hun dochters om middernacht op te halen. Alle activiteiten zijn dan voorbij en iedereen kan nog een goede nachtrust krijgen. Natuurlijk is juist die nacht kamperen, wat de Relay zo speciaal maakt voor de meisjes, dus hopelijk komt er een opofferende ouder naar voren. Ik ben benieuwd naar de reacties op mijn brief, ik hoop, dat die komen.

Tot slot hartelijk dank voor het duimen voor Katja, namens haar. Of het geholpen heeft, weet ze nog niet. Het was "interessant" was alles, wat ze over het examen kwijt wilde. Hopelijk valt het mee.

Race for the Cure en Relay for Life

Zaterdag

Om kwart over zes gaat de wekker van Ricks horloge af. Ik ben, zoals altijd, als ik weet, dat ik op een bepaalde tijd moet opstaan, al een tijdje wakker. Katja en Kai hebben kennelijk zin in de race, want ze staan zonder morren op.

We eten een licht ontbijt en voor mij een minimum aan koffie, zodat ik straks in Washington niet naar de wc hoef. Jan klopt om kwart voor zeven aan de deur en na nog even op Katja gewacht te hebben, die per se een ei moest koken en pellen, rijden we naar de metro.

Daar staat de parkeerplaats flink vol voor een zaterdagochtend en in het station staan de rijen om kaartjes te kopen. Zijn wij even blij, dat we dat al van tevoren hebben gedaan! We lopen zo door de poortjes en de trein staat al klaar. Die zit al zo vol, dat we geen zitplaatsen kunnen krijgen. Ook heel ongewoon, aangezien Vienna het beginstation is.

De eerste paar stations gaat het nog wel, maar al gauw staan we als sardientjes op elkaar. En bij iedere stop proberen zich nog meer mensen erbij te proppen. Zo druk kan ik het me van de andere twee Race for the Cures, die ik jaren geleden heb gelopen, niet herinneren.

Eindelijk komen we bij het Smithsonian station aan. Iedereen neemt de werkende roltrap, maar wij lopen stoer de stilstaande op. Stoer, want wie ooit de roltrappen van de metrostations in Washington heeft gezien, weet, dat dat een hele klim is.

Buiten aangekomen zien we, dat de zon zo af en toe doorkomt. Gelukkig is de regen van gisteren vertrokken. De Mall is wel heel erg nat en modderig. De start van de race is op 7th Street en dat bereiken we al gauw. Het is tien voor acht, dus we denken netjes op tijd te zijn, want gewoonlijk begint de race om klokslag acht uur.

Op een enorm beeldscherm horen we een bekende plaatselijke nieuwsleester praten, die Dr. Jill Biden als spreekster voorstelt. Die naam komt ons allemaal wel heel bekend voor. En jawel, hoor, daar is vice-president Joe Biden, die over zijn vrouw en haar vriendinnen, die borstkanker hebben gehad, spreekt. Dit is het begin van een aantal speeches door o.a. de kroonprinses van Serbie. Deze 20ste Race for the Cure in Washington is de eerste globale race om aandacht te vestigen op het wereldwijde borstkankerprobleem.

Acht uur, de officiele starttijd, komt en gaat. Er is een parade en er wordt een roze globe naar een middelpunt gedragen. Het publiek wordt gevraagd de handen in de lucht te steken om deze symbolische wereldbol te dragen.

Het is een onbeschrijflijk gevoel hier te staan. Heel veel t-shirts om ons heen, inclusief dat van Jan, zijn roze: overlevenden van borstkanker. Mensen hebben briefjes met de namen van geliefden, die aan de ziekte zijn overleden, op hun rug gespeld. Ik moet regelmatig even slikken, wat een rotziekte is dit toch!

Eindelijk om half negen wordt door de Pink Panther (grappig genoeg Katja's team naam bij de Relay for Life de afgelopen jaren) het startsein gegeven. De mensenmassa deint naar de start en het duurt een goede vijf minuten, voor ik de startlijn passeer en mijn Garmin aan kan doen. We hebben van tevoren afgesproken allemaal ons eigen tempo aan te houden.

Rick blijft al gauw achter en Jan lijkt meteen weg te sprinten. Een tijdje loop ik mee met Kai en Katja. Kai zigzagt tussen iedereen door, maar het is zo druk, dat ik dat wat eng vind. Hij laat mij en Katja dan ook al gauw achter. In de mensenmassa ben ik Katja ook weer snel kwijt, dus ga mijn eigen race dan maar lopen.

Het gaat lekker en ik vind telkens mensen (vooral mannen), die op een tempo lopen, dat ik goed vol kan houden, tussen de 6 en 7 mijl per uur. De eerste kilometer loop ik in vijfenhalve minuut, de tweede ook ongeveer en bij de derde denk ik mijn doel om onder het halve uur te lopen ruimschoots te gaan halen.

Maar dan komt de vierde kilometer en worden we met zijn allen in een (te) nauwe straat geleid, waardoor het tempo beduidend verlaagt. Het is uitkijken om niet te struikelen over wandelwagens (officieel verboden tijdens de race) of wandelaars, die gewoon midden op de straat lopen (er was een officiele wandelaarsstart, waar deze mensen zich duidelijk niet aan hielden, maar loop dan tenminste aan de rechterkant!). Helaas verlies ik hier dus wel redelijk wat tijd.

De laatste kilometer is een eitje en met 29:10 op mijn GPS loop ik over de finishlijn. Toch nog mijn doel bereikt, al liep ik die vierde kilometer echt te balen! Het is een enorme drukte hier bij de finish en ik kom nauwelijks vooruit.

Hoe nu de rest weer te vinden in deze mensenmassa? Ik besluit midden op de weg te gaan staan, zodat ik hopelijk opval. Opeens hoor ik mijn naam roepen en zie Jan. Tot mijn verbazing heeft zij slechts ongeveer twee minuten sneller gelopen, dan ik. Ook Kai vindt ons en zijn tijd was een minuut sneller dan de mijne.

Na een paar minuten zien we Rick uit de finishmenigte komen. Hij is wat gebelgd, dat ik er niet stond om foto's te maken van zijn eerste racefinish ooit. Maar ik was zo bang, dat we elkaar niet meer zouden vinden, dat ik me daarop concentreerde. Rick klokte zijn tijd op 37 minuten, zeker niet gek voor iemand, die pas negen weken hardloopt!

Als laatste vindt Katja ons terug. Zij heeft ongeveer net zo snel gelopen als Jan! Dat kind wordt echt opgezweept door races, volgens mij, want alweer heeft ze niet zoveel getraind. Ik vind het wel grappig, dat wij vieren zo dicht bij elkaar geeindigd zijn uiteindelijk zonder samen te lopen.

Een serieuze tijd kun je dit door de menigte ook niet noemen. Het is dan ook geen officiele race, iedereen wint. Maar het is voor mij wel de eerste keer in lange tijd, dat ik onder het halve uur finishte. Het kan dus nog wel.

Overal staan tentjes met gratis spullen van de sponsors. Ik heb weinig gegeten voor de race, dus de Babybel kaasjes gaan er goed in. Ook de Fuze drankjes zijn heerlijk. Verderop zijn er nog yoghurtjes, maar ik ben niet zo'n Yoplait fan. Verder zijn er nog bananen en granola bars en vruchtensappen. We drinken wat en we eten wat, maar hebben al gauw meer dan genoeg van de drommen mensen. Zo'n menigte maak je hier niet vaak mee!


We gaan ervan uit, dat het dichtstbijzijnde metrostation afgeladen zal zijn en we willen wel graag zitten. Voorbij het Capitool weten Rick en ik het eerdere station te liggen. Daar gaat niemand naar binnen en inderdaad vinden we in de trein allemaal allemaal een zitplaats. Dat voelt wel heel fijn! Al gauw staat de trein bijna net zo vol als op de heenweg.

Thuis is Saskia hard bezig met de voorbereidingen voor de Relay for Life van vanavond. Ik heb haar opgedragen een aantal meisjes te vragen drinken en snacks mee te nemen. De ouders vinden het maar al te makkelijk, dat wij iedere keer alles van dit evenement op onze schouders nemen en dat vind ik toch niet eerlijk. Wij kopen al pizza voor middernacht voor de meiden, dus de rest van de versnaperingen kan verdeeld worden.

Ook het chaperone zijn komt altijd op onze schouders. Nu is Saskia wel de team captain, maar, zoals Jan vandaag opmerkte, dat hoeft toch niet automatisch te betekenen, dat wij de enige verantwoordelijke volwassenen zijn ieder jaar? Volgend jaar gaan we dat toch anders doen, want Katja doet het vanavond en vannacht, maar zeker niet van harte en het is slopend voor Rick, terwijl ik het met mijn gezondheid al helemaal niet aankan. Desnoods heeft Saskia een mede-captain en wisselen de ouders de nachtdienst af.

Rick heeft de tent al opgezet en om een uur of drie rijden we naar Oakton High School. Het valt ons op, hoe rustig het is, in vergelijking met andere jaren. Er staat nog maar een handjevol tenten en de gewoonlijke paarse en witte ballonnenboog hangt er ook niet. Misschien komen de meeste mensen later, anders is er beduidend minder deelname, dan vorig jaar.

Terwijl Rick en Katja nog verder dingen halen, blijf ik bij de tent om te zorgen, dat het inchecken van de meisjes goed verloopt. Door de regen van de afgelopen dagen is het veld erg drassig, maar "onze" plek is redelijk droog. Saskia's team bestaat uit dertien meisjes. Gelukkig zijn ze wel bijna veertien inmiddels, dus hopelijk zal Katja er weinig moeite mee hebben.


De dames vermaken zich op verschillende manieren



Rick en ik laten de meisjes achter en gaan terug naar huis voor een paar uurtjes rust. Het is inmiddels heerlijk weer geworden, dus ik ga met een ijsthee op het deck zitten computeren. Al het op pad zijn van de afgelopen dagen begin ik nu toch wel te voelen.

Voor de meisjes gaat Rick sandwiches van Tropical Smoothie Cafe halen en hij neemt er voor ons ook gelijk een mee als avondeten. Dit is een nieuw restaurant hier in de buurt en het wordt zeker goedgekeurd!

Rick gaat weer terug naar de Relay om Katja gezelschap te houden en Kai en ik volgen net na negenen om de Luminaria Ceremonie mee te maken. Doordat ik niet in het donker kan rijden en Rick en Katja de afgelopen jaren hun teams niet konden verlaten, is dit de eerste keer, dat ik die mee zal maken. Kai, voor wie het ook de eerste keer is, rijdt naar Oakton High School.

Daar heeft iedereen al een kaarsje in de hand en er wordt een aangrijpend lied door een van de deelneemsters gezongen. Daarna gaat de microfoon naar Shayne Ward, een jongen van Katja's leeftijd. Hij heeft zijn moeder in 2007 na een verschrikkelijk gevecht met kanker verloren. Vooral als hij moeite heeft zijn stem te vinden, houd ik, en met mij vele anderen, het niet droog. Wat een onvoorstelbare, verschrikkelijke, oneerlijke rotziekte is het toch!!!

De kaarsjes worden aangestoken en iedereen ziet er erg aangedaan uit, als we aan de stille tocht bij kaarslicht rond de hardloopbaan van de school beginnen. Op een van de tribunes staat het woord HOPE in luminaria gespeld. Rond de baan staan om de zoveel centimeter luminaria met de namen van familie, vrienden en bekenden van de deelnemers, die door kanker getroffen zijn.

Het is buitengewoon indrukwekkend en aangrijpend, al die namen. Mensen houden stil bij hun luminaria en sommigen worden door hun teamgenoten getroost, als ze het te moeilijk krijgen. Natuurlijk staat er een kaarsje voor Ricks moeder, die in 2001 aan longkanker overleed, en een kaarsje voor Ricks tante, die het gevecht tegen borstkanker het afgelopen jaar moest opgeven.

Bovendien had ik voor een aantal Nederlandse internetbekenden luminaria aangevraagd. Al wonen ze ver weg en heb ik een paar van hen nooit persoonlijk ontmoet, je leeft toch mee en het voelt goed vanavond extra stil te staan bij hun verlies of het harde gevecht, dat ze nog moeten leveren. Een heel goede vriendin heeft pas te horen gekregen, dat haar beste vriendin ernstig ziek is en ook voor hen gaan mijn gedachten de oceaan over.

Eigenlijk valt het niet in woorden te beschrijven, wat er tijdens dit lopen door me heen gaat. Iedereen is stil. Er zijn zoveel mensen met kaarsjes, ieder met zijn eigen stille verdriet en gemis. Nu ik dit typ voel ik de emoties weer bovendrijven.


Het begin van de tocht


Let op alle bewegende kaarsjes aan de overkant van de baan

Na de stille tocht heeft vooral Saskia het erg te kwaad bij de luminaria voor haar Grandma. Een groepje vriendinnen troost haar. Met alle drie de kinderen halen Rick en ik bij het kaarsje herinneringen op aan deze lieve grootmoeder, van wie zij maar zo kort mochten genieten. Om haar te herdenken ging Katja vijf jaar geleden voor het eerst aan de Relay meedoen.

Rick gaat even met Kai en mij mee naar huis en dan terug (de school is nog geen twee kilometer van ons huis verwijderd) om Katja nog even gezelschap te houden. Ik weet, dat ik moet gaan slapen, maar ben nog veel te veel onder de indruk van vanochtend en vanavond. Pas als Rick om middernacht thuiskomt en we samen nog even kunnen napraten, lukt het me een einde aan deze emotionele dag te maken.

Rest mij nog degenen, die een Relay for Life bijdrage aan Saskia (en Katja) hebben overgemaakt heel hartelijk te bedanken. Mede namens jullie heeft zij maar liefst 90% van haar doel gehaald aan inzamelingen en het grootste bedrag van haar hele team (Aoife volgde met $5 minder). Haar team heeft bij elkaar bijna $1500 ingezameld voor het gevecht tegen kanker en dat vind ik voor een groepje dertienjarigen toch heel wat.

Zondag

Om zes uur gaat de telefoon. Het is Katja, de Relay is voorbij en ze kunnen naar huis. Rick springt uit bed, voor zover hem dat op dit vroege uur lukt, om te helpen de boel op te ruimen en de tent op te halen.

Om zeven uur is iedereen weer thuis en de meisjes duiken doodmoe hun bed in. Katja vertelt, dat ze wel vanaf ongeveer drie uur geslapen hebben, maar dat is natuurlijk lang niet genoeg. Ook Rick en ik slapen nog even verder.

De zon zorgt er echter voor, dat mij dat niet zo lang meer lukt. Mary Ellen vraagt, of ik wil gaan lopen, maar het lijkt me beter het vandaag rustig aan te doen. Ik heb Jan ook al beloofd te gaan fietsen, dus mijn beweging zal ik wel krijgen.

Voor de verandering besluit ik nu eens degene te zijn, die voor iedereen ontbijt bij Starbucks gaat halen. Dat wordt zeker in dank afgenomen door Kai en Rick, die op zijn, als ik terugkom. Op het deck eten we met zijn drieen in het heerlijke weer. Dan brengt Rick Kai naar bijles.

Jan wacht me al op, als ik de garage uitfiets. Het is schitterend weer en enorm druk op het pad. Van tevoren wist ik niet, of ik vandaag de twintig mijl wel zou halen, want ik ben flink moe. Maar we houden een rustig tempo en het is zo lekker buiten, dat we voor we het weten toch in Herndon uitkomen.

We komen even bij met een koude lemonade van een van de kleine winkeltjes daar, want het is goed warm, voor we aan de terugrit beginnen. In de verte zie ik een hert door het water lopen en ik rijd bijna over een chipmunk, maar dat is al het wild, dat we vandaag zien. Het is te druk met mensen.

De laatste paar kilometers voel ik de vermoeidheid opeens toeslaan, dus ik ben blij als na iets meer dan 32 kilometer de cul de sac weer in zicht komt. Saskia is inmiddels ook op en heeft een groot project voor geschiedenis. Ze moet voor ieder jaar van haar leven een foto vinden, een belangrijk evenement in de wereld en een belangrijke gebeurtenis in haar eigen leven.

Natuurlijk moet ik daarbij helpen. Dat valt nog niet mee, want vooral in het begin van haar leven moet ik echt even goed nadenken, wat nu in welk jaar gebeurde. Gelukkig zijn wij altijd vrij consistent geweest met fotoalbums maken voor het digitale tijdperk en zo vinden we dertien belangrijke gebeurtenissen. Ik verwachtte dit project al, want vorige week klaagde een andere moeder van een zevende klasser er steen en been over. Ik vind het eigenlijk wel een leuk idee.

De rest van de middag rusten we allemaal uit. Iedereen is moe van gisteren. Het weer kan niet beter. Er wordt buiten gezeten (gezond door Katja), wat gelezen, wat gecomputerd en met familie en vrienden getelefoneerd. We zijn zelfs te lui om naar het zwembad te gaan!

Na deze relaxte middag is er dan eindelijk tijd om Ricks nostalgische pizza's te maken. Katja en ik delen een pizza en de anderen maken hun eigen. Er zijn allerlei mogelijkheden om erop te doen: paprika, champignons, ham, ananas, jalapeno's, banaanpepers en meer.


Gezellig met zijn allen eten we het op het deck op. Een muziekje en een drankje erbij en leuke gesprekken met elkaar. Dit weekend heeft ons als gezin nog dichter bij elkaar gebracht, merk ik. Samen emoties beleven is bij tijd en wijlen heel goed.

Voor ik dit bewogen weekend afsluit, zit ik nog buiten van de natuur te genieten (al heb ik Off! op, want van de tijgermuggen en hun beten geniet ik liever niet). De vuurvliegjes zijn er weer en lichten de bomen op als Kerstbomen. Een paar vleermuizen vliegt heen en weer. Het zijn de dingen, die ieder seizoen terugkeren en een soort eeuwigheidsgevoel met zich meebrengen.

Tot slot wil ik degenen hier, die moeilijke tijden meemaken, veel sterkte wensen. Eens te meer realiseer ik me, hoeveel kleiner de wereld is geworden door het internet. Maar ook hoeveel onbekenden hier langs komen, van wie ik het lief en leed niet ken. Mijn kaarsje gisteravond brandde voor een ieder, die met de vreselijke ziekte "kanker" te maken heeft gehad, hetzij persoonlijk, hetzij via een familielid, vriend(in) of kennis. Ik denk helaas, dat er weinig lezers zullen zijn, die daar niet bijhoren.