Over het weekend

Zaterdag

Het was een wat onrustige nacht voor mij, want mijn arm doet flink pijn van de injectie. Gelukkig lig ik meestal op mijn rechterzij en liet ik daarom de prik in mijn linkerarm zetten. Tegen half negen houd ik het bed voor gezien.

Zo stil mogelijk slik ik wat ibuprofen, doe mijn lenzen in en ga naar beneden. Nog geen vijf minuten later volgt Rick. Zijn arm doet ook wat pijn, maar alleen als hij hem op een bepaalde manier beweegt. Als het hierbij blijft zijn we blij.

Het is stralend weer, al is het koel voor de tijd van het jaar. We halen boerenkool en portabello egg bites en een nitro brew en skim latte met cold foam op van Starbucks. Nick overhandigt ze vrolijk. Ik vraag me altijd af of ze mij zullen herkennen, als ik aan het loket kom. Ze zien tenslotte voornamelijk Rick en horen enkel mijn stem. Maar ik kom meestal 's middags en dan is hun dienst al voorbij. 

We brengen het glas van de week naar de glasbak en spelen wat Pokemon Go. Zo komen we in het centrum van Vienna terecht. Daar is een sportklas gaande op het veldje bij de locomotief. Lijkt mij ook weleens leuk om te doen, dus ik ga in de Vienna Facebook groep eens vragen hoe of wat. 

Terwijl Rick allerlei Pokemon dingen doet, ga ik even wat foto's maken. De kleuren zijn vanochtend zo mooi en ik zorg ervoor dat de beschilderde putdeksels prominent op de foto komen. Ze zijn geschilderd door plaatselijke high school studenten en brengen mooie extra kleur. 

Mijn Rooster sap is alweer bijna op en ik haal een nieuwe fles. Rick geeft intussen de uitgewassen oude flessen terug. Ik vind het erg goed dat zij hun flessen opnieuw gebruiken. Scheelt in hun kosten, maar ook goed voor het milieu. 

Rick en ik hebben besloten het vandaag zo rustig mogelijk aan te doen. Dat betekent ook geen sporten voor mij. Ik vind het helemaal goed en ga op het deck van de bloeiende achtertuin genieten. Rick maait het gras op de rijdende maaier, dus dat kost hem ook niet veel energie. 

We halen onze gewoonlijke salades voor de lunch en als die op zijn rijden we naar Roslyn. Daar zijn het Iwo Jima Memorial en Netherlands Carillon. We parkeren bij het monument en lopen dan naar het Carillon waar mooie tulpenveldjes liggen. 

Het Carillon zelf is aan het einde van zijn restoratie. De klokken komen binnenkort terug uit Nederland en hopelijk kan het volgende maand Nederland weer trots vertegenwoordigen. Jammer genoeg lukte het ons niet kaartjes te bemachtigen om de klokken bij de ambassade te gaan bekijken voor ze teruggehangen worden. 

We zijn net op tijd, want de tulpen zijn bijna aan hun einde. Dit jaar zijn er voornamelijk rode tulpen, terwijl er in vorige jaren allerlei verschillende kleuren waren. Ik vind dat laatste leuker, maar dit is ook erg mooi. 

Het is ook een geliefd park om te picknicken of gewoon te luieren

Dan is het Iwo Jima Memorial, officieel het Marine Corps War Memorial genoemd, aan de beurt. Het is zo indrukwekkend! Ook hier nemen we weer de nodige foto's. Ik hoop binnenkort de stad weer eens in te gaan. Over twee weken voel ik me veilig genoeg om de metro te nemen.

 

Op de terugweg rijden we door Roslyn op zoek naar het nieuwe kantoorgebouw van Microsoft, waar Rick zijn kantoor zal hebben als er weer naar kantoor gegaan zal worden. Dat wordt op zijn vroegst september. Het blijkt een saai, grijs gebouw te zijn. 

Roslyn is niet onze favoriete voorstad en Rick is helemaal niet in zijn sas met het feit dat hij nu weer richting de stad moet forenzen. Dan krijgt hij weer met files te maken, terwijl hij dat met zijn kantoor in Reston niet heeft. Gelukkig ziet hij wel een paar restaurants, die hij lekker vindt om van te lunchen. Maar hij heeft nog een aantal maanden thuis.

Thuis klets ik even bij met Lorraine. Zij zijn ook volledig gevaccineerd en we hopen over een aantal weken een gezellige borrel met hen te houden. Het zal voor het eerst sinds eind 2019 zijn dat we gasten aan de bar zullen hebben.

Katja, Kevin en Saskia hebben de middag ook tussen de tulpen doorgebracht bij de Holland Ridge boerderij in New Jersey. De meisjes voelden hun Nederlandse wortels goed. De foto's zijn super leuk geworden. Wie weet gaat het dit jaar wel lukken een familie fotokalender samen te stellen. 

Katja is sinds gisteren in haar derde trimester. De tijd gaat zo snel! Ze ziet er super uit en nu ook echt zwanger. Ik kan niet wachten haar over vier weken weer te zien!

Naarmate de dag vordert voelen Rick en ik ons toch niet helemaal ons gewone zelf. Ik heb een vreemde hoofdpijn en ben erg moe en Rick is ook flink moe. Misschien zijn het toch nog wat bijwerkingen van het vaccin. 

We waren van plan ergens buiten te gaan eten, maar het is niet zulk mooi weer als voorspeld en we hebben geen energie. We halen dus Indiaas en ik heb een lekkere kip consomme en saag kaas in gekruide spinazie en mosterdzaad saus. 

We gaan het vanavond duidelijk niet laat maken, maar gelukkig hebben we geen erge reactie op het vaccin gehad. Ik had dat ook niet echt verwacht, maar er waren kennissen van onze leeftijd met een heftige reactie dus je weet nooit.

Zondag

Rick staat al voor achten op en ik volg een half uurtje later. Het is weer schitterend weer en belooft een mooie lentedag te worden. We gaan er meteen op uit.

Na ons ontbijt en de koffies bij Starbucks te hebben gehaald, gaan we naar de Giant aan de overkant. Gisteravond hebben we de drie thuis kook maaltijden voor de week besproken en halen hier meer dan de helft van de ingredienten. 

Tegen de tijd dat we klaar zijn is de markt in het Mosaic District open. Mijn paddestoelen liggen klaar en we kijken wat rond bij de andere standjes. Er is veel interessants, maar het blijft ook deze week bij de paddestoelen. 

Als de muggen weer komen, ga ik van dit standje lavendel spray kopen.

Sinds gisteren mag ik mijn voet weer helemaal gebruiken. Ik ga dus voor het eerst in meer dan twee maanden op de plaats hardlopen op het deck. Ik kan merken dat ik het lang niet gedaan heb, oef! Ik dwing mezelf tot niet meer dan een half uur, want ik moet het weer opbouwen, vooral omdat mijn voeten niets meer gewend zijn. 

Het is zulk lekker weer en Rick en ik willen ergens gaan picknicken. We besluiten lunch te halen in The Boro. Rick kiest een wrap van Fish Taco en ik haal mijn geliefde poke bowl bij Poki DC. Ooit moet ik de andere restaurants hier eens proberen, maar die poke bowl roept de hele tijd mijn naam.

Rick oppert om naar Great Falls te gaan. Ik vind dat prima, maar verwacht dat het daar met dit weer flink druk zal zijn. Als het te druk wordt, sluiten ze de toegang naar het park af. We rijden er via de mooie Georgetown Pike heen. 

Tot onze verbazing staat er maar een rij van een stuk of tien auto's bij de ingang. Mijn parkenpas is verlopen en Rick koopt een nieuwe jaarpas voor alle nationale parken in het land. We zien dat Rick volgend jaar een "senior" is en dan een pas voor het leven kan kopen. 

We besluiten om de eerste parkeerplaats te proberen. Die is het dichtst bij de watervallen. We vinden met gemak een plek en bedenken dan waar we zullen eten. Ik zie even verderop nieuw uitziende picknicktafels op een weitje in het bos. Helemaal perfect, die zijn duidelijk nog niet ontdekt, want het grote picknickveld verderop is zo door de bomen te zien erg druk.

De lunch smaakt hier opperbest en ik ga dit in gedachten houden. Ik heb nu weer een pas, dus ik kan er wanneer ik wil heen. Het is zo sereen met de zingende vogels en al het groen. 

Na het eten lopen we naar de uitkijkpunten over de watervallen. Er zit aardig wat water in en zo zijn ze wat mij betreft het mooist. We beginnen met het derde uitkijkpunt wat het verst van de watervallen ligt. Nummer twee en nummer een komen steeds dichterbij. Bij nummer een sta je boven een van de grootste watervallen. 

Uitkijkpunt 3

Uitkijkpunt 2

Uitkijkpunt 1

Het blijft mijn favoriete natuurpark hier. Niet alleen vanwege de watervallen, maar ook vanwege de vele wilde bloemen en, als het niet zo druk is als vandaag, de wilde dieren. 

Als we terug naar de auto lopen zien we een paar brandweerwagens en ambulances met zwaailichten op onze parkeerplaats staan. Wat er aan de hand was zullen we nooit weten, niemand is druk in de weer. Het kan een oefening geweest zijn, maar zondag is daarvoor een vreemde dag. 

Terwijl we de weg terug naar de hoofdweg afrijden, komen we geen tegenliggend verkeer tegen. Dat is hoogst ongewoon en jawel, bij het stoplicht hebben twee Park politie auto's de toegang tot de watervallen versperd. We zijn op het goede tijdstip gekomen. 

Wij rijden terug naar Vienna. Ik heb mijn sportkleding la eens uitgemest en we gooien een zak met oude, maar nog bruikbare, kleding in een van de vele bakken daarvoor. Dan gaan we naar Whole Foods voor de rest van ons boodschappenlijstje. 

We vinden alles, behalve verse basilicum. Ik neem dan maar gedroogde, maar dat gaat niet hetzelfde zijn. Verder kies ik een paar boeketten tulpen, want de rozen zien er vandaag niet uit, concluderen een andere dame en ik. 

 Sinds mijn douche vanochtend doet mijn linkerschouder om onverklaarbare redenen scherp pijn. Rick stelt de hot tub voor en dat lijkt me een goed idee. Terwijl Rick zorgt dat het water goed is, kleed ik me in bikini. Onder het genot van een diet gemberbier bubbel ik een half uur. Het helpt wel, maar de scherpe pijn blijft helaas. 

Voor ons avondeten gaan we naar het Mosaic District om bij Four Sisters op het terras te eten. Daar zit helemaal niemand, dus Rick zet me af om te vragen of dat kan. Het kan zeker en Rick parkeert de auto. 

Het is wat fris, maar goed te doen. We bestellen ons eten en delen een van die heerlijke Vietnamese loempiaatjes, cha gio. 

Hun menu was vroeger een heel boek en nu maar drie pagina's. Mijn gewoonlijke keuze staat er dan ook niet meer op.

Niet getreurd, dat dwingt me om eens iets anders te proberen. Dat wordt de peper biefstuk op een bed van waterkers en tomaat met een limoen dip. Nou! Het is goed dat ik van mijn geijkte pad af moest, want dit is heerlijk! 

Rick heeft ook een biefstuk gerecht en wat ligt daar op zijn bord; een takje verse basilicum! Rick gaat het niet eten, dus ik neem het mee voor ons gerecht morgen. Het wordt zo een heel kleine "doggy bag", maar ik ben er erg blij mee.

En dat is het dan weer voor het weekend. We gingen het rustig aan doen, zeiden we. Eigenlijk was dat ook zo, maar voor ons betekent ontspannen kennelijk toch nog heel veel doen! Allemaal een heel fijne week gewenst!

Over onze tweede Pfizer prik en een bliksembezoek van Saskia

Soms heb ik van die rare dromen, die de hele tijd maar door blijven gaan. Als ik wakker word herinner ik me geen details en vanochtend moet ik mezelf uit zo'n droom rukken. Ik zie tot mijn verbazing dat het al acht uur is en sta meteen maar op. 

Rick komt net naar boven en ik ga mijn ontbijt maken. Op vrijdag heb ik altijd veel paddestoelen over, want ik ben de andere dagen juist bang niet genoeg te hebben. Zo heb ik vanochtend een goed gevuld bord. 

We halen onze koffies van Starbucks en dan heb ik tijd om een half uur cardio te doen. Daarna maak ik me snel klaar, want Marielle komt koffie drinken. 

Mijn tweede amaryllis bloeit eindelijk! Zulke mooie bloemen!

Om klokslag tien uur belt zij aan en ik doe Orion gauw in zijn bench. Dan gaan Marielle en ik naar de basement, anders blaft Orion constant en dan kan Rick niet werken. Met ons in de basement wordt het inderdaad al snel stil. 

Marielle gaat volgende week naar Florida verhuizen en ik heb een afscheidscadeautje met spullen van Virginia en Vienna. Er is een Starbucks Virginia mok en koffie van het plaatselijke Caffe Amouri, die Blue Ridge heet, genoemd naar de bergen in het westen. 

Verder geef ik haar een blik met Virginiaanse pinda's, een zakje met chocola van Cocoa Vienna en een theedoek met van alles over Virginia erop. Marielle is er zo te zien heel blij mee. Ze gaan Virginia best missen, al is het Floridiaanse klimaat natuurlijk ook heel aantrekkelijk. 

We praten gezellig en Rick komt er ook nog even bij. Gelukkig komen Marielle en gezin eind mei nog een paar weken hierheen, dus het is nog geen definitief (ik ben wel van plan in Florida op bezoek te komen!) afscheid. Tegen die tijd zullen we allemaal gevaccineerd zijn en kunnen een gezellig avondje samen plannen. 

Marielle vertrekt en niet veel later merkt Rick op dat er nog een auto onze oprit oprijdt. Dat blijkt Saskia te zijn, die in een huurauto rijdt, omdat de hare (eindelijk) gemaakt wordt. Saskia is op weg naar Katja en Kevin en gaat lunch eten met haar vriendin Kaylee. 

Rick en ik bestellen lunch van Subway. Hun salades geven ons genoeg groentes voor de hele dag, want vanavond zijn we van plan om het gezonde eten even aan de kant te schuiven. 

Saskia komt nog even buurten en vertrekt dan tegelijkertijd met ons. Zij gaat naar New Jersey en wij naar het Fairfax County Government Center voor onze tweede Pfizer inenting. Ook vandaag worden 1401 mensen gevaccineerd met de tweede prik. Wij vinden het zo grappig dat het 1401 is en niet gewoon 1400. 

Dit keer gaat het sneller dan bij de eerste vaccinatie. Niemand zit in de wachtkamer en we worden na een paar minuten de vaccinatieruimte al binnen gestuurd. Dit keer maken Rick en ik duidelijk dat we samen zijn en mogen dus aan tafels naast elkaar plaatsnemen. 

Mijn vaccinator is Doug, die dit duidelijk als extra tijdens zijn pensioen doet. Hij legt me weer alles uit en dan zet hij de prik. Au!!! Iedereen zegt dat ze niets voelen en de eerste keer ik ook niet, maar deze doet pijn en brandt nog na. Ik weet niet wat de oorzaak is, maar ik benijd Rick, die weer nauwelijks iets voelde. 

We moeten nu nog een kwartier op een stoel plaatsnemen en krijgen daarna een sms dat we kunnen vertrekken. De tweede prik is een feit en over twee weken zullen wij dus zo beschermd zijn als we maar kunnen. Wat een vreemde gedachte is dat!

Om het te vieren gaan we naar Bear Branch Tavern. Daar vraag ik alvast een tafel op het terras, terwijl Rick zijn auto parkeert. Niet veel later komt Rick ontdaan terug. Hij had niet door dat een boom wat schuin hing en raakte die met de achterkant van zijn auto.

Gewoonlijk zou dat enkel een tikje met nauwelijks schade zijn, maar wat blijkt, de achterkant van de BMW i3 is van glas! Wie bedenkt dat nou??? Hij ligt helemaal aan diggelen. Gelukkig hebben we verzekering, maar balen is het wel. 

Rick besluit dat het ons plezier niet gaat bederven en we bestellen een cocktail en een quesadilla met biefstuk. Voor mij een dirty martini, die erg lekker is. Die quesadilla trouwens ook! Er zit heel veel kaas tussen, die zo lekker draden trekt. 

Ondanks de harde wind is het in de zon goed toeven en we genieten met volle teugen. Dan rijden we in Ricks gebroken (letterlijk) auto terug, onderweg steeds glas verliezend. 

Thuis belt Rick meteen onze verzekeringsmaatschappij en binnen de kortste keren heeft hij alles geregeld. Maandag gaat de auto naar de garage en krijgt Rick een huurauto mee. Zo rijden straks zowel Rick als Saskia in een door onze verzekering bekostigde huurauto. Wij hebben USAA, naar onze bescheiden mening het beste verzekeringsbedrijf in de VS.

Intussen heb ik gekeken naar restaurants, waar we al lang niet of nog nooit geweest zijn, voor een lekkere maaltijd. Die moeten ook een goed terras hebben, wat zeker niet meevalt om te vinden. De keuze valt uiteindelijk op Trio. 

Daar krijgen we geen spijt van! Hun terras is perfect met een fijne atmosfeer en de bediening is heel attent. De cuisine is Italiaans-Amerikaans. Ik bestel een charcuterie plankje, werkelijk heerlijk. Rick heeft de bison biefstuk met asperges, waar hij ook zeer over te spreken is. Hier gaan we vaker heen, een onontdekt restaurant vlakbij ons!

Nu wordt het afwachten of we bijwerkingen van het vaccin zullen ondervinden. Tussen onze bekenden varieert het van alleen een pijnlijke arm tot koorts met veel spierpijn. Hopelijk wordt het voor ons het eerste, maar we hebben niets gepland, zodat we op alles voorbereid zijn. 

Allemaal een heel fijn weekend gewenst!