Over een denderende donderdag

Tijdens het onweer van gisteravond is in minder dan een uur tijd maar liefst tien centimeter regen gevallen. Dat veroorzaakte flinke overstromingen in Washington en ook in onze omgeving. Wij prezen ons weer eens gelukkig dat we op een heuvel wonen. 

Dat onweer was het einde van de hittegolf en het is "maar" 23 graden als we na mijn ontbijt naar Starbucks rijden. Dit blijft een dagelijkse routine, die we beiden fijn vinden. Het geeft even tijd om de dag door te spreken en samen wat Pokemon Go te spelen.

Daarna heb ik zo'n veertig minuten voor ik me klaar moet maken voor personal training. Die vul ik met trappen op de mini elliptische machine. Dat vind ik wel genoeg cardio voor vandaag en rijd naar Sharons huis.

Zoals altijd doe ik de ene oefening na de andere. Sharon en ik zijn vriendinnen en praten over van alles en nog wat, maar het halve uur is altijd weer een uitdaging voor mijn spieren. Sharon is een ontzettend goede personal trainer. 

Op de terugweg kom ik langs een tuin waar de eekhoorns gevoed worden. Er zijn er drie bezig, die elkaar telkens wegjagen. Onderstaande is het brutaalst. Hij is zo met zijn eten bezig dat hij blijft hangen ondanks dat ik vlakbij hem kom. 

Een straat verder zie ik een flinke boom, die door de bliksem is getroffen en door midden is geknakt. Wat hebben die mensen een geluk dat hij niet op hun huis is gevallen. Enkel het hek heeft schade.

Ook onze crape myrtle heeft te lijden gehad. Een aantal van de takken zijn gevallen. Gelukkig is de schade niet enorm, want ik vind het zo'n mooie plant. 

Nu heb ik voor de lunch nog wat tijd om mijn breinspelletjes te doen. Het is weer lekker op het deck nu de vochtigheid verdwenen is. Ik zie dat er nog een mooie kruisspin een web heeft gewoven. Deze is op onze decktafel. Ik laat ze altijd zitten hopend dat ze een mug of zo vangen. 

Rick en ik maken onze lunch en eten die samen buiten op. De mijne is hetzelfde als gisteren, tomaat, bloemkool"boterhammen" en gerookte zalm. Ik smul daar hapje voor hapje van. 

Dan is het tijd voor het zwembad. Het is na telkens 34+ graden opeens best koel met maar 28 graden en geen vochtigheid. Toch besluit ik te gaan zwemmen en het water is heerlijk! Na twee keer twintig baantjes heb ik weer een kilometer gezwommen. 

Hoewel de muziek niet belachelijk hard staat dit keer heb ik erom half vijf genoeg van. Ik ben niet iemand, die veel naar muziek luistert, en ik heb al gauw last van teveel geluidsprikkels. Het was een lekker middagje zwembad. 

De scholen beginnen 22 augustus weer. Na volgende week zal het bad daardoor pas na vieren geopend zijn, dus ik hoop nog een aantal luie middagen aan het water te kunnen hebben. Hoe dan ook heb ik dit seizoen goed gebruik van ons lidmaatschap kunnen maken. 

Donderdag is happy hour met Chuck en Christine dag. Chuck maakt het naar omstandigheden heel goed. Het is duidelijk dat beiden flink moe zijn na alles stress en slapeloosheid. De operatie is pas drie dagen geleden, dus het is al bijzonder dat Chuck een uur in een stoel kan zitten en met ons kan praten.

Als we afscheid hebben genomen bestellen we ons avondeten. Rick gaat voor hamburgers zonder broodjes en ik mu shu kip, mijn favoriete Chinese gerecht. Ik ben moe na deze actieve dag!

Over onweer en One Neighborhood Foundation

Rick moet vandaag in Maryland zijn voor zijn werk. Hij staat daarvoor vroeg op en ik ben mijn ontbijt aan het eten als hij afscheid neemt. Het is nog steeds een vreemd gevoel om alleen met de dieren te zijn.

Na mijn ontbijt ga ik meteen aan mijn sportroutine. Dan ben ik lekker vroeg klaar en dat is om tien voor half tien inderdaad het geval. Nu heb ik mijn nitro brew verdiend. 

Die haal ik van de Starbucks in het Pan Am Center. Met mijn koffie ga ik op het deck zitten en ervan genieten. Dan ververs ik de nektar in de kolibrie voeders. Een ervan is door de mieren ontdekt en een heel aantal hebben dat avontuur met hun leven moeten bekopen. Onze kolibries komen regelmatig langs "zoemen". 

Voor mijn natuurfoto hoef ik vandaag niet ver te zoeken. Een mooie kruisspin heeft haar web gewoven tussen de kolibrievoeder en de muur. Ze poseerde niet zo goed, misschien heb ik morgen meer geluk. 

Omdat er na twee uur vanmiddag onweersbuien worden voorspeld loop ik klokslag elf uur naar het zwembad. Daar trek ik alvast twintig baantjes. Het is druk met zwemmers en de banen zijn bezet, maar de rest van het zwembad is leeg, dus ik zwem in een "onofficiele" baan. 

Dat gaat prima en als ik die halve kilometer erop heb zitten loop ik terug naar huis om te lunchen. Ik laat al mijn spullen, behalve mijn telefoon. in het zwembad. Zo hoef ik alles niet heen en weer te slepen. 

Mijn lunch ziet er rood uit vandaag. Ik rooster een paar van de bloemkool "boterhammen" en beleg die met gerookte wilde zalm. Daarbij snijd ik een tomaat in plakjes en met wat peper en zout is dat zo lekker!

Daarna ga ik meteen terug naar het zwembad. Daar maak ik met nog een twintig baantjes mijn kilometer voor vandaag af. Nu heb ik deze zomer vijftien kilometer gezwommen. Toch niet slecht met alle Covid en rondleidingen, die me van zwemmen weerhielden. 

Het is warm en ik breng zoveel mogelijk tijd in het water door. Dat is bepaald niet koud, maar brengt wel wat verkoeling. Intussen houd ik de radar in de gaten en tegen half vier zie ik een flink onweer naderen. Niet veel later hoor ik gedonder en het duurt niet lang voor de lifeguards dat ook horen. 

Rick is intussen thuis en ik maak me snel klaar om erop uit te gaan. Door de stromende regen rijden we naar Bear Branch Tavern. Daar wordt vanavond het BFF (Beer for Foodies) bier geintroduceerd. Een dollar van elk biertje gaat naar de liefdadigheidsorganisatie van de Vienna VA Foodies, One Neighborhood Foundation. De opbrengst is voor de plaatselijke vrijwillige brandweer. 

Lydia, de admin van de Foodies groep, ziet ons meteen bij binnenkomst en komt even praten. Het is onvoorstelbaar wat zij allemaal doet, terwijl ze een zes maanden oude baby heeft. Zelfs op Lydia's leeftijd had ik die energie niet. Ik doe mijn deel en modereer vrijwel als enige de Facebook groep.

Rick bestelt een BFF biertje, maar ik heb genoeg aan een slokje. Bier doet me nu eenmaal niets. Ik bestel een "virgin" (alcoholvrije) mojito en dat ga ik vaker doen. Het is erg lekker en verfrissend. We praten met deze en gene, sommigen kennen we, met anderen maken we kennis. Het is heel gezellig.

Onze burgemeester Linda komt biertjes tappen

Nu we hier toch zijn bestellen we ook maar ons avondeten. Eerlijk gezegd ben ik niet weg van hun eten, maar het is ook niet vreselijk. De quesadilla, die Rick en ik delen, smaakt goed. De barbacoa taco's "special" vind ik zeer matig, maar ik eet het vlees en de groente ervan en dan is het okay. Volgende keer houd ik het bij de gerechten waarvan ik weet dat ze lekker zijn. 

Tegen zevenen wordt het druk en komt er luide live muziek. Rick en ik zijn beiden moe en vinden dat we lang genoeg onze neuzen hebben laten zien. Het regent en dondert nog steeds als we naar huis rijden. 

Als het goed is is de hittegolf nu voorbij en daar is ook iets voor te zeggen. Het zal de komende dagen heerlijk weer worden volgens het verhaal. 

Over een zomerse dag

Alexa speelt haar deuntje naar mijn gevoel te vroeg vanochtend, maar het is toch echt half acht. Ik blijf nog even liggen en ga dan Rick en Orion beneden begroeten. 

Het heeft vannacht weer geonweerd en alles op het deck is nat. Dat wordt dus helaas binnen ontbijten. Mijn ei in eiwit wrap, de paddenstoelen en spinazie, het blijft een heerlijk maal. 

Rick is vandaag vroeg en al klaar om te gaan na mijn ontbijt. We halen de koffies van Starbucks en gaan langs Greenheart. Volgens mij is dat Rooster sap heel populair, want ze zijn het minst voorradig. Gelukkig kan ik nog een van de laatste flessen bemachtigen. 

Als Rick aan het werk is doe ik een uur cardio. Dan ga ik op zoek naar een natuurfoto voor vandaag. De vlinders heb ik al een paar keer gedaan, hoe mooi ze ook zijn. Verder zie ik niets wat een mooie foto voor het thema zou zijn. 

Dan maar naar de Safeway voor spinazie en gerookte zalm, die ik als lunch wil. Bij binnenkomst in de winkel is er al weken een heel hoog piepgeluid. Heel ergerlijk, als ik er zou werken zou ik er gillend gek van worden. Ik snap niet dat ze er niet iets aan doen. 

Net voor de lunch gaat Rick zijn benen even strekken en ik loop mee. Ik ben nog steeds op zoek naar die natuurfoto en Rick grapt: "Misschien zie je wel een hert". Hij heeft het nog niet gezegd of er komt een bambi uit de struiken. 

We lopen er stilletjes heen en zien hem dan drinken bij zijn moeder. Dat is altijd zo schattig! En daar is mijn natuurfoto ook meteen. 

Mijn lunch bestaat vandaag uit bloemkool"brood" belegd met gerookte zalm en een tomaat met zout en peper. Gezellig met Judith pratend eet ik het op. Dat bloemkoolbrood is erg lekker. 

Na het eten loop ik al kletsend met Judith naar het zwembad. Daar vind ik een ligstoel onder een parasol waar ik van plan ben de rest van de middag door te brengen. Het water is koel en zeer welkom. Het is 35 graden, maar niet zo vochtig als gisteren. 

Lois komt hallo zeggen en we zwemmen wat baantjes samen tot zij naar huis moet. Om half vijf loopt Rick het zwembad binnen en na samen wat gezwommen te hebben lopen we huiswaarts. 

We willen vanavond barbecuen en gaan kijken wat ze daarvoor hebben bij Whole Foods. We kiezen spiesjes met zwaardvis en groentes, spiesjes met garnalen en Rick ook nog een Marokkaanse kefta kebab. Daarbij maak ik komkommersalade en we hebben groente chips voor iets knapperigs. 

Het is een goede afsluiting van een heerlijke zomerse dag. 

Over een pijnlijk tandartsbezoek

Rick staat zoals gewoonlijk om zeven uur op en ik volg een kwartiertje later. Rick heeft gisteren paddenstoelen van de markt gehaald, dus ik maak mijn gewoonlijke ontbijt. De cantharellen zijn zo heerlijk! Buiten op het deck geniet ik ervan. 

Dan doe ik wat cardio, terwijl Rick zich klaarmaakt. Ik heb al meer dan 4000 stappen bijeen als we op pad gaan naar Starbucks. Na onze koffies gehaald te hebben rijden we door naar de glasbak en als laatste brengt Rick zijn kleding naar de stomerij. 

Inmiddels is het al negen uur en dat betekent maar een half uur voor ik naar personal training moet. Ik haal de tienduizend stappen niet in die tijd, maar kom er dichtbij. De rest komt later op de dag wel.

Sharon wacht me al op en we verzuchten hoe warm en vochtig het is. Gelukkig heeft haar garage airconditioning. Het halve uur is weer een goede mix van krachttraining en veel buikspieroefeningen. 

Na afloop besluit ik naar de Truist bank met drive thru te gaan om mijn verdiensten van dit weekend op mijn rekening te zetten. Ik heb die drive thru nog nooit gebruikt en zoek naar de koker waar je gewoonlijk je geld in moet doen. 

Die zie ik niet, maar wel opeens een man achter een loket. Ik was hem bijna voorbij gereden tot grote hilariteit van hem en zijn collega. Ik rijd wat achteruit en geef hem het geld. Mijn spaarrekening is deze zomer fijn gegroeid.

Op de terugweg kom ik langs Nottoway Park en besluit een wandeling in het bos te gaan maken. Daar is het iets koeler en ik kom meteen tot rust. Ik maak me namelijk weer idioot druk om de tandarts vanmiddag. Die fobie zal wel nooit weggaan. 

Na een half uur ga ik terug naar huis. Geloof het of niet, maar het is me te vochtig warm om op het deck te gaan zitten. De hitte doet me niet zoveel, maar die klamme vochtigheid wel.

Tegen twaalven komt Rick uit zijn kantoor en maken we ieder onze lunches. Ik heb drie mini frittata's met spinazie en champignons, die even in de magnetron gaan. Verder snijd ik een rijpe tomaat in plakjes en doe wat cottage cheese in een bakje. Het smaakt me prima, die frittata's zijn voor herhaling vatbaar. 

Helaas is dan al snel de tijd gekomen dat ik naar de tandarts moet. Ik heb met het vervangen van de kroon gewacht tot mijn gewoonlijke tandarts terug was van vakantie. Dokter Bharakat is op de hoogte van mijn tandartsenfobie en fibromyalgie.

Hij kijkt dan ook niet op van mijn verhoogde bloeddruk. Die heb ik donderdag ook laten meten en toen was het prima. Ik word flink verdoofd achterin mijn mond, want het is de laatste kies rechts bovenaan. 

Terwijl de oude kroon eraf wordt gehaald wordt er een tijdelijke kroon gemaakt. Het is allemaal een gerek en getrek aan mijn wang (die ziet er nu ook wat opgezwollen uit). Eindelijk zit de tijdelijke kroon erop en kan ik na allerlei waarschuwingen er voorzichtig mee te zijn vertrekken. Over twee weken gaat de permanente erop. 

Thuis kleed ik me meteen in bikini, neem mijn zwembad "hangmat" mee en loop naar de overkant. Daar installeer ik me op een ligstoel en ga af en toe in het water dobberen. Het is helemaal niet druk, waarschijnlijk omdat het af en toe wat regent. Niet genoeg om mij weg te jagen en gelukkig wordt er (nog) geen donder gehoord. 

Mijn verdoving begint langzaam uit te werken en maakt plaats voor flinke pijn aan de rechterkant van mijn mond. Ik weet weer waarom ik altijd zo lang mogelijk wil wachten met het vervangen van kronen, nog afgezien van de kosten. 

Rond half vijf staat Rick ineens voor mijn neus. Hij was vroeg klaar met werken en wil ook een duik nemen. Daarna drogen we gezellig samen op en vertellen elkaar de nieuwtjes van de dag. Chucks operatie voor een nieuwe heup is goed gegaan en Olivia Newton John is overleden. 

Op de radar zie ik een onweersbui naderen en we lopen terug naar huis voor de lifeguards het zwembad sluiten. Dat gebeurt inderdaad niet veel later. Wij krijgen geen druppel van de onweersbui, maar donder wordt van verre gehoord. 

Aangezien ik mezelf heel zielig vind stelt Rick voor mijn favoriete eten van Sushi Koji te bestellen. Hij gaat dan voor eten van het Turkse restaurant ernaast. Dat laat ik me geen tweede keer zeggen!

Sushi Koji is een van de beste Japanse restaurants in onze omgeving en dat zegt wat, want er is heel wat keuze.

Mijn zeeduivel lever, zwarte kabeljauw en een sushi rol smaken dan ook voortreffelijk. Als tegenhanger heeft Rick ook een portie bottenloze kippen"vleugeltjes" met peper citroensaus meegenomen. Ook die smaken goed. 

Hopelijk is de pijn morgen wat weggetrokken en ibuprofen helpt ook wat. Ik zie ernaar uit morgen een hele dag niets te hoeven doen.  

Over een paar superleuke rondleidingen

Zaterdag

Alexa wekt ons om half acht en niet veel later staan we op. Ik moet om half tien in de stad zijn, dus maak me klaar voor een aantal warme uren. Dan gaan we naar Starbucks voor ons ontbijt en koffies. 

Het is nog vroeg en ik stel voor naar de markt in Vienna te gaan. Die van morgen ga ik missen en ik vind het altijd zo leuk foto's te maken. We kopen er niets, maar als we weer in de auto zitten bedenk ik me dat ik best wat van die heirloom tomatos voor mijn lunches zou willen. 

Rick gaat morgen mijn paddenstoelen ophalen bij de markt in het Mosaic District. Hopelijk heeft een van de boerderijen daar ook van die lekker uitziende tomaten. Dan kan hij er een paar voor mij meenemen. 

Mijn hoofd zat er vandaag niet goed op, want ik ben vergeten een fles water mee te nemen. Rick zet me af bij het Smithsonian kasteel en ik hoop daar bij het cafe een fles te kunnen kopen. Helaas is dat tot half tien gesloten. Natuurlijk heb ik nu opeens extra veel dorst.

Gelukkig zie ik verderop aan een van de straten een ijskarretje Die hebben ook koude drankjes en ik loop er snel heen. Met het flesje water ben ik om tien voor half tien terug bij de ingang van het metrostation. Mijn groepje komt op me aflopen en we beginnen lekker vroeg aan de rondleiding. 

Vandaag laat ik de familie van W. de monumenten zien. Het is nog niet zo warm, maar wel heel vochtig, dus ik ben blij dat ik water heb. Het is een mooie dag voor een rondleiding. We lopen eerst naar het Washington Monument en dan naar de achterkant van het Witte Huis.

Daar vertel ik over de geschiedenis daarvan, want ze hebben de voorkant al gezien. Daarna wandelen we de heuvel af naar het Tweede Wereldoorlog monument. Onderweg komen we ook langs het huisje van de sluiswachter waar die met zijn vrouw en dertien kinderen woonde. 

Het Tweede Wereldoorlog monument is altijd indrukwekkend. Nadat we dat gezien hebben lopen we langs de Reflecting Pool naar het Vietnam Veteranen monument. 

Onderweg komen we langs toiletten waar iedereen graag gebruik van maakt. Het is hun eerste keer in de VS en ik krijg de vraag waarom er zoveel water in de toiletpot zit. De reden is dat Amerikaanse toiletten op een andere manier doortrekken. 

Na de indrukwekkende muur met alle namen uit de Vietnam oorlog lopen we door naar het honderdjarige Lincoln Memorial. Vrijwel iedereen kent dit gebouw wel uit films en dergelijk, zo ook mijn groepje van vandaag. We bekijken het enorme standbeeld en ik maak wat foto's van hen met het mooie uitzicht over de Mall. 

Tot mijn vreugde is het Koreaanse Oorlogsmonument helemaal geopend. Er is rond de fontein een flinke cirkel met namen van gesneuvelde en vermiste Amerikaanse en Koreaanse soldaten aan toegevoegd. Er is nu ook een tweede uitgang. Het heeft het monument een stuk groter gemaakt. 

We steken over naar het Tidal Basin en bezoeken als eerste het Martin Luther King Jr. Memorial. Dan lopen we langs het meertje naar het Franklin Delano Roosevelt Memorial. Dit spreekt altijd wel tot de verbeelding van iedereen met zijn vier kamers, een voor iedere presidentstermijn an Roosevelt.

Als laatste gaan we naar boven in het Jefferson Memorial en daar is het altijd zo lekker koel op warme zomerdagen. D. vraagt zelfs of ze airconditioning hebben. Na de majestueuze Jefferson bewonderd te hebben lopen we terug naar de Mall.

Op 14th Street, vlakbij het Washington Monument, is de rondleiding afgelopen. A. vraagt waar ze lekker op een terras wat kunnen drinken en eten. Ik raad Elephant & Castle aan en wijs hen waar dat is. Dan nemen we afscheid na een leuke rondleiding. 

Rick wacht al op me op Independence Avenue en een paar minuten later haalt hij me op. We rijden naar Fairfax waar we een nieuw Aziatisch restaurant willen proberen. Okonomi heeft het populaire "bowl" concept en we bestellen Koreaanse biefstuk. Daarbij kunnen we allerlei groentes e.d. kiezen. 

Terwijl we wachten krijgen we een lekkere Koreaanse ijsthee aangeboden. Die gaat er bij mij goed in na de warme rondleiding. We nemen de bowls mee naar huis en eten daar. We vinden het beiden zeer smakelijk. Leuk om nog een lunchkeuze te hebben!

Rick moet de achtertuin nog een stukje maaien en daarna maken we ons klaar voor het zwembad. Oh, wat voelt dat water heerlijk koel na het transpireren in de stad! Ik zwem tien baantjes en vind het dan genoeg voor vandaag.

We gaan af en toe wat verkoeling in het water zoeken en lezen verder lui op onze ligstoelen. Rick gaat om vier uur naar huis en ik volg een half uur later. We hebben besloten Blackfinn Ameripub weer eens te proberen voor het avondeten.

Daar vinden we met gemak een paar stoelen aan de bar. Rick is in zijn nopjes, want ze hebben een enorme bierlijst. Ik houd het bij een Aperol spritz. We delen bloemkoolhapjes met lekkere sausjes en een krab- en garnalendip. Het gaat er goed in. 

Dat is allemaal best vullend, dus voor mij is een poke bowl voorafje verder genoeg. Rick heeft zin in een hoofdgerecht en bestelt de in spek gewikkelde meatloaf (een soort gekruid gehakt) met spruitjes, maar zonder aardappelen. 

Mijn poke bowl komt al heel snel, maar we wachten en wachten op Ricks gerecht. De manager komt zijn excuses aanbieden, want er is een grote groep in het restaurant. Hij zal zorgen dat Ricks meatloaf prioriteit wordt. Een half uur later heeft Rick zijn eten nog steeds niet en we willen weg, want de muziek wordt ook nog eens verschrikkelijk. 

We hebben de rekening al betaald als de meatloaf eindelijk komt. Rick had intussen gevraagd om het mee naar huis te nemen, maar het wordt op een gewoon bord bezorgd. Dat niet alleen, van de spruitjes is niets te bekennen. 

We zijn intussen flink melig en willen verder niet op de manager of de doos om het mee naar huis te nemen wachten. Rick is niet zo'n fan van spruitjes en kan dus goed zonder. We pakken een paar servetten en wikkelen de meatloaf erin. 

Giechelend lopen we naar buiten. Rick heeft zijn meatloaf in ieder geval en op weg naar huis houd ik hem vast alsof het een kind is. Thuis houden we Orion flink in de gaten en geniet Rick eindelijk van zijn zo begeerde stuk gehakt!

Zondag

De wekker gaat weer om half acht af en ik maak me klaar voor rondleiding nummer twee dit weekend. Dit keer heb ik bij het Capitol South metrostation afgesproken en na onze Starbucks stop rijden we door naar de stad. 

Bij het Smithsonian kasteel ga ik even van de toiletten gebruik maken en dan rijden we door naar het Capitol South station. Daar zien we dat het station gesloten is en de vriendelijke constructiewerkers komen dat ook vertellen. 

Rick vertrekt en ik bel R. voor de zekerheid om er zeker van te zijn dat zij niet met de metro willen komen. Zij komen met de auto, dus geen probleem, zondag is ook gratis parkeren langs de straten. Niet veel later zie ik ze aan komen lopen en ik maak kennis met de familie B.

Meteen is het gezellig. Zij wonen in Orlando en gaandeweg vinden we uit dat we gezamenlijke kennissen hebben. Dat is toevallig! 

Na mijn introductie lopen we naar de Libary of Congress. Natuurlijk is dit gebouw schitterend van binnen, maar de buitenkant is ook niet mis. Het is jammer dat het nu maar vier dagen per week open is. 

Na het hooggerechtshofgebouw bekeken te hebben steken we over naar het Capitool. Daar zien we dat de Senaat in sessie is, want de vlag boven die vleugel hangt uit. Er wordt vandaag voor een belangrijke wet over o.a. klimaatsverandering gestemd. De stemmen zijn fifty fifty, dus de vice president zal de beslissende stem komen uitbrengen. 

Vanaf de achterkant van het Capitool is het uitzicht op de National Mall mooi. Daar hebben we ook goed zicht op het Washington Monument. De geschiedenis daarvan is zo leuk, die vertel ik er altijd even bij. 

We zetten onze tocht voort en via Pennsylvania Avenue komen we langs de National Archives en het Marine monument. Dan gaan we de woonbuurt Penn Quarter in. Ik vind deze rondleiding ook erg leuk om te doen, want hij geeft een goed beeld van de stad.

Na Penn Quarter bewonderen we de Chinese boog en gaan dan langzaam terug naar Pennsylvania Avenue. Daarbij komen we o.a. langs het oudste kerkje in de stad, Ford's Theater, waar Lincoln werd vermoord, en het FBI gebouw. 

Tussen Ford's Theater en het FBI gebouw ligt het Hard Rock Cafe van Washington. Daar willen ze (vooral P., die elektrische gitaar speelt) graag t-shirts kopen. Het is net na elven en het restaurant zou open moeten zijn, maar er staat een rij wachtenden en er is geen actie binnen. Het Cafe ligt op hun weg terug naar de auto, dus ze zullen er later nog eens langs gaan. 

Via Freedom Plaza met zicht op het stadhuis van Washington en langs het nieuwe Eerste Wereldoorlog Monument gaan we naar de achterkant van het Witte Huis. Daar horen we een stel op de fiets Nederlands spreken.

We praten daar even gezellig mee en ik geef ze wat tips qua interessante dingen in de musea. Na afscheid genomen te hebben zetten we onze tocht voort naar de voorkant van het Witte Huis. Daar vertel ik over de geschiedenis daarvan.

Dan is de rondleiding afgelopen, maar ons contact hopelijk niet. We worden vrienden op Facebook en hopelijk zien we elkaar weer als wij eens in Orlando zijn. Ze wonen vlakbij Disney World, dus dat gaat vast lukken. 

Rick staat me intussen al op te wachten aan het einde van Lafayette Square voor het Witte Huis. Hij heeft koud water mee en dat is heel welkom. Het was minder vochtig en warm dan de vorige rondleidingen, maar nog steeds niet koel. 

Op de terugweg stoppen we in The Boro waar ik een poke bowl van Poki DC ophaal. Rick bestelt een salade van de Potbelly in Vienna en we laten het ons op ons deck goed smaken. 

Dan lonkt het zwembad. Binnen de kortste keren liggen we op een ligstoel en wat is die eerste duik in het koele water weer lekker! Vandaag heb ik geen zin om baantjes te trekken. Ik zoek af en toe verkoeling in het water en lig verder in de schaduw op de stoel. 

Rick gaat intussen even naar Giant om een boodschappenlijstje af te werken en komt zo'n drie kwartier later weer terug. We zwemmen nog even en gaan dan huiswaarts om ons klaar te maken om uit eten te gaan. 

Eigenlijk wilden we gisteravond al naar BarTaco gaan, maar dat is zo'n populair restaurant dat je het na half zes wel kunt vergeten een stoel aan de bar te krijgen en al helemaal geen tafel. Zondag is minder druk en inderdaad zijn er nog een paar barkrukken open. 

BarTaco heeft een "geheime" taco, die niet op het menu staat. Dit keer is dat er een met kreeft in botersaus met hominy (een soort mais). Die is zo lekker! Ik bestel er drie van in slabladeren. Die zijn niet pittig, maar de andere taco's wel. 

Om de een of andere reden kan mijn maag daar helemaal niet meer tegen. De taco met gegrilde eend bijvoorbeeld was voorheen nooit zo gekruid, maar nu brandt mijn mond. Ik vind het jammer, want er zijn dan steeds minder keuzes voor mij. 

Thuis zoek ik dankbaar mijn luie stoel op en Rick ook. Het was een druk, maar erg leuk weekend en ging weer veel te snel. En nu ga ik Christine even bellen, Chuck krijgt morgen zijn nieuwe heup.

Allemaal een heel fijne week gewenst!