Over een "influencers" lunch

Mijn eigen bed slaapt toch het lekkerst en ik word om tien voor half acht uitgerust wakker. Rick is natuurlijk al beneden en de koffie staat klaar. Ik maak zoals iedere vrijdag mijn ontbijtspullen op en sleep dan mijn elliptische machine het deck op.

Daar trap ik op tot Rick klaar is om naar Starbucks te gaan. Daar krijgen we twee bekers met Ricks koffie aangereikt. Hij heeft die per ongeluk dubbel besteld in plaats van mijn nitro brew. Gelukkig is dat snel opgelost. Ik kan aan Rick merken dat hij erg moe is van de enerverende werkweek. 

Thuis maak ik mijn drie kwartier op de elliptische machine af en doe dan een heel aantal Griekse Duolingo lessen. Als ik een zin voor me krijg probeer ik hem te vertalen voor ik de woorden zie en dat lukt heel goed. 

Dan vermaak ik me met het fotograferen van een bijtje in onze geraniums. Het heeft hier volgens Rick de afgelopen dagen flink geregend en de geraniums staan er opeens heel mooi bloeiend bij. 

Rond half een rijd ik naar Randy's. Hier ben ik als moderator van de Vienna VA Foodies groep uitgenodigd voor een "influencers" lunch. Ik kom keurig om vijf voor een (zoals in de email stond) binnen en dan blijk ik de eerste te zijn. 

Het is niet de eerste keer dat ik merk dat mijn Nederlandse stiptheid er nog steeds is. Ik ben liever te vroeg dan te laat. Ik wacht in de bar op de anderen waarvan de eersten net na enen binnen wandelen. 

Randy's is een restaurant in de Great American Restaurants groep. Het is genoemd naar de vader van de familie en oprichter van deze plaatselijke keten. Rick en ik gaan regelmatig naar andere restaurants van hen, maar deze is ons te chique en duur voor een gewone maaltijd. Ik ben dus heel benieuwd naar hun eten. 

Als iedereen aan de ronde tafel plaats heeft genomen komt de manager zich voorstellen (ik ben zijn naam alweer vergeten). Hij vertelt dat hij eerst een aantal voorafjes zal laten brengen en dan kunnen we ons hoofdgerecht bestellen. 

Terwijl we op het eten wachten stelt iedereen zich voor. Ik ken vijf van de tien. De andere vier zijn een jong stel, Christine en Kennan, Judy helpt Lydia met allerlei dingen voor de One Neighborhood Foundation en Jocelyn doet dat ook. 

Jocelyns man blijkt heel toevallig Ricks collega te zijn, die ik ook weleens ontmoet heb, kleine wereld. Ondanks dat ik best gewend ben (was) om tegen grote groepen te spreken voel ik me toch wat ongemakkelijk als ik aan de beurt ben me voor te stellen. Ik weet dan nooit wat ik moet vertellen, maar het lukt me. 

Dan komen de eerste voorafjes. Ik heb me voorgenomen me aan mijn dieet te houden en te kijken hoe dat gaat bij dit restaurant. Ik neem een gamba, wat van de tonijn tartaar en de bietensalade. De calamari, gehaktballen en sushi laat ik aan de anderen over. 

Het gesprek vloeit goed tussen ons allemaal. Het is echt een leuke groep. We krijgen onze hoofdgerechten en ik heb de salade met een krab-kreeft cake. Wow, dit is de lekkerste krab cake, die ik ooit gegeten heb. Het is ook een perfecte lichte lunch. De zeebaars van Jocelyn ziet er ook heerlijk uit. 

Al pratend en etend gaat de tijd super snel! Het is al na drieen als het dessert wordt geserveerd. Er zijn enorme stukken taart die mij helemaal niets doen. Maar onderstaande pavlova wil ik wel graag proberen en neem er een klein stukje van. 

Er zitten om kwart over vier nog zeven mensen rond de tafel dus ik ben niet de eerste die afscheid neemt. Ik had zeker niet verwacht meer dan drie uur te tafelen! Als ik Rick laat weten dat ik op weg naar huis ben schrijft hij terug dat hij zich al begon af te vragen of ik er ook voor het avondeten zou blijven.

Dat niet, maar ik heb wel nog trek. Al met al heb ik niet veel gegeten al was het allemaal heel erg lekker. We vertrekken dan ook niet veel later naar Harth voor het avondeten.

Daar hopen we een flammkuche te gaan eten, maar de chef is ziek en ze staan vandaag niet op het menu. Rick en ik delen dan maar het charcuterie plankje en een flatbread met pepperoni en pittige honing, heel speciaal. 

En nu kijken we naar de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Parijs. Ik wil veel live zien, maar vijf uur 's ochtends hier is me wat te gortig. Hopelijk kan ik die sporten later ergens bekijken. 

Over de terugrit

Keurig om tien voor zeven word ik wakker. Ik wil vroeg naar Katja zodat ik Fiona nog even zie voor ze naar haar schooltje gaat. Net als gisteren haal ik een bak koffie beneden en als ik klaar ben breng ik de bagage beneden. 

LaToya werkt vandaag en zij is zo ontzettend aardig. Ze kent ons zo langzamerhand en vraagt naar de kleinkinderen. Dat vind ik leuk aan telkens naar hetzelfde hotel gaan, zo voelt het bijna een beetje als thuiskomen.

Fiona staat me al bij de deur op te wachten. Nico slaapt nog dus ik kan me helemaal op haar concentreren terwijl haar ouders zich klaarmaken voor de dag. Eerst zet Fiona een hele Duplo trein in elkaar en daarna eentje met alle letters van het alfabet. Die rijden we door de kamer. 

Dan is het tijd voor Kevin om naar zijn werk te vertrekken. Fiona begint erg te huilen als ze doorkrijgt dat ik weer naar huis ga. Gelukkig kijken we daarna naar foto's van haar dag op school en daar is ze weer helemaal happy.

Katja en ik nemen kleine Nico mee naar Ocean Grove. Dat is mijn favoriete plaatsje in deze omgeving met alle Victoriaanse huisjes. Het is zo kleurrijk.

We gaan eten bij The Starving Artist waar ze een groot terras hebben dat uitkijkt op een leuke tuin. Nico is in een goed humeur en ik krijg weer heel wat lachjes, zo schattig!

Katja neemt een eiergerecht met een krabcakeje en ik een eiwit omelet met spinazie en feta. Ik vind dat heel erg lekker! Ik moet eens wat meer dingen met feta maken voor mezelf, want Rick houdt er niet van. 

Na het eten lopen we nog wat rond in het leuke stadje. Ik had wel langer gewild, maar Nico is niet tevreden en heeft waarschijnlijk weer honger. We gaan dus snel naar huis waar ik Nico zijn flesje geeft terwijl Katja kolft. 

Het is al na elven en hoogste tijd dat ik aan de terugrit begin. Het is altijd weer moeilijk afscheid te nemen, maar we proberen elkaar nog een keer te zien voor Katja in september weer aan het werk gaat. 

Onderweg luister ik naar podcasts van Gastropod. Vandaag leer ik onder anderen over Omega 3 vetten, hoe belangrijk oesters zijn voor het milieu en alles over de Creoolse en Cajun keuken. Deze podcasts vind ik enorm interessant. 

Gelukkig maar, want het verkeer schiet niet op. Tot Maryland gaat het wel, maar dan kom ik in de ene na de andere file terecht. Bij de Maryland House Plaza besluit ik een pauze te nemen en mijn meegebrachte lunch te eten. 

Deze plaza heeft namelijk niet het soort eten waar ik van houd. Ik heb een flesje gazpacho, een Kind keto reep en een perzik mee. Het is een ongewone, maar smakelijke lunch en genoeg om me naar huis te krijgen. 

Kennelijk is het verkeer bij Baltimore ook slecht, want Waze leidt me om via de Harbor Tunnel in plaats van de Fort McHenry Tunnel. Inderdaad staat er een file als ik weer op de I-95 kom. Gelukkig duurt die niet lang en de ringweg rond Washington valt wel mee vandaag.

Zodra ik kan ga ik van de snelweg af, want ik ben doodmoe van alles om me heen in de gaten te houden. Auto's zigzaggen heel gevaarlijk met een rotvaart overal tussendoor en met vier banen gebeurt er van alles. 

Bij Tysons Corner neem ik de 123 door Vienna en om tien over half vier ben ik eindelijk thuis na bijna 4,5 uur. Rick heeft net een moeilijke presentatie gegeven en komt me enthousiast begroeten. Ik krijg mijn "groene" drankje en ga even met de voeten omhoog op mijn luie stoel zitten.

Al gauw is het tijd om ons klaar te maken voor het virtuele happy hour met Christine en Chuck. We hebben lekkere gerookte zalm als snack. Zoals altijd hebben we elkaar veel te vertellen en voor we het weten is er meer dan een uur voorbij.

Intussen heb ik mijn yakitori van Genki besteld. Dat wordt al snel gebracht. Rick gaat eten halen bij de food truck bij het zwembad. Daar kon ik niets koolhydraatarms vinden en ik moet daar na de sushi van de afgelopen paar avonden weer op gaan letten. 

En zo ben ik weer in Virginia met mijn mannen (Rick, Orion en Zorro).

Over een dag genieten van de kleintjes

Om kwart voor zes ben ik uitgeslapen en sta op. Ik maak me presentabel en ga dan een kopje koffie uit de ontbijtzaal halen. Het ontbijt hier is eigenlijk best goed met veel keuze, maar ik ontbijt altijd met Katja en gezin. 

Als ik weer boven op de kamer ben en mijn tanden aan het poetsen gaat het brandalarm opeens af. Dat gaat al snel uit in mijn kamer dus ik blijf gewoon mijn ding doen. Als ik klaar ben om op pad te gaan staan er twee brandweerwagens. Het was geen echt alarm, maar er is iets mis met het programma. Hopelijk gaat dat niet nog eens verkeerd en dan midden in de nacht. 

Kevin staat net op het punt te vertrekken als ik bij hun huis aankom. Ik krijg een wakkere Nico overhandigd, die met veel plezier zijn flesje leeg drinkt. Fiona komt tegen me aan televisie kijken. 

Als Katja klaar is gaan we naar het Honey Berry Cafe in Spring Lake om te ontbijten. Dat stadje is heel leuk en gezellig en het cafe ook. Katja en ik doen ons tegoed aan een omelet en Fiona heeft roerei. De mensen naast ons zijn ook opa en oma en zijn heel leuk met Fiona, die van alles te vertellen heeft. 

Na het eten gaan we terug naar huis voor nog een Nico voeding en kolven voor Katja. Nico is helemaal wakker en ik krijg heel wat lachjes. Op een gegeven moment lacht hij zelfs hardop. Hij doet dat, gezien zijn vijf en halve week te vroege geboorte, keurig op tijd. 

Het weer is bewolkt, warm en vochtig. Niet zo geschikt voor het strand vinden we. Er wordt mogelijk onweer voorspeld en dan wil Katja niet met twee kleintjes en alles wat daarbij hoort op het strand zitten. Bovendien is Fiona als de dood voor donder. 

Gelukkig blijft het onweer uit en we besluiten Fiona mee te nemen naar een kinderwaterparkje langs de boardwalk van Asbury Park. Dat is een succes en Fiona rent lekker rond. Ik heb me opgeworpen om de slapende Nico vast te houden. Zo kan Katja even een op een met Fiona zijn. 

Na een uurtje heeft Fiona genoeg van het water en krijgt van Katja een ijsje. Volgens mij maakt niets Fiona blijer dan vanille ijs! Het verdwijnt als sneeuw voor de zon. 

Katja en ik hebben intussen ook wat trek gekregen en kopen een paar Koreaanse taco's van een kraampje op de boardwalk. Die smaken onverwachts bijzonder goed. 

Zo'n heerlijk ventje, je zou niet zeggen dat hij zo heel klein was bij zijn geboorte

Op de terugweg naar huis valt Fiona in slaap en Nico slaapt al. Heerlijke rust opeens, Katja en ik genieten ervan. Helaas wordt Fiona wel wakker bij thuiskomst, maar gaat stilletjes in haar stoel liggen kijken naar een Paw Patrol film. Zij heeft het nodig even helemaal te ontspannen. 

Katja moet naar de dokter voor een controle en ik blijf op de kindjes passen. Dat is super makkelijk, want de een slaapt heerlijk tegen me aan en de ander komt af en toe vertellen wat er in de film gebeurt, maar blijft rustig op haar stoel zitten kijken. 

Na een uurtje is Katja weer terug en niet veel later komt Kevin uit zijn werk. Terwijl haar ouders alles in orde brengen om uit eten te kunnen gaan neem ik Fiona naar buiten. De trampoline is een favoriet om op te springen. Helaas zijn er veel muggen en worden we beiden opgegeten. We gaan dan maar weer gauw naar binnen. 

Voor het avondeten gaan we terug naar Klein's aan het water. We krijgen weer een tafel aan de waterkant en Fiona geniet opnieuw met volle teugen. Ze eet zelfs heel wat van haar kip nuggets. De rest van ons is zeer tevreden over het eten. Dit is echt een heel leuk en goed restaurant. 

Bij Katja en Kevin thuis help ik nog even wat mee, want Kevin moet medicijnen ophalen bij de apotheek. Dan laat ik de ouders weer alleen met hun slaperige kroost. Katja schrijft net dat Fiona binnen tien minuten in slaap was. 

 

Over de rit naar New Jersey en kwaliteitstijd met de kleintjes en Katja

Mijn Fitbit wekker heb ik voor zeven uur gezet, maar ik sta tegelijkertijd met Rick om kwart voor zeven op. Ik kan de extra tijd goed gebruiken.

Na mijn ontbijt begin ik meteen op de elliptische machine en trap daar een half uur op tot Rick klaar is om naar Starbucks te gaan. 

We nemen mijn auto, want dan kunnen we ook benzine tanken. We gaan daarvoor naar de Pan Am Center Starbucks en het Safeway benzinestation daar. De benzine is hier veel goedkoper met maar $3,33 per gallon. In Vienna kost die $3, 55. 

Rick helpt me mijn spullen in de auto te laden en ik neem een koelbox mee voor Katja's sappen en mijn drankjes. Dan vertrekt Rick naar zijn werk en ik naar personal training. 

Sharon kon vandaag om negen uur en dat komt me erg goed uit. Het halve uur gaat snel voorbij en dan hoef ik me enkel op te frissen. Daarna kan ik beginnen aan mijn rit naar New Jersey. Volgens Waze ga ik daar drie uur en drie kwartier over doen. 

Dat betekent files en de eerste daarvan is al in Virginia vanwege wegwerkzaamheden aan de brug over de Potomac. Daarna is het tot Baltimore goed verkeer, maar verderop in Maryland zijn er ook af en toe files door werken aan de weg. 

Na twee uur en een kwartier, precies om twaalf uur, rijd ik Delaware binnen en vrijwel meteen is daar het Biden Center. Ik stop voor de wc en lunch. Ik koop daarvoor een boterham met tonijnsalade en komkommer van Pret A Manger. 

Aan een picknick tafel eet ik het op. Het is wel lekker om even te rusten en de benen te strekken. De tonijnsalade smaakt ook erg lekker. 

Weer terug in de auto voorspelt Waze dat ik om vijf voor twee bij Katja aan zal komen. Daarin krijgt het gelijk. Als ik Katja's huis binnenloop krijg ik meteen een schattig slapende Nico in mijn armen gedrukt. Katja kan zich nu klaarmaken om erop uit te gaan. 

Als dat het geval is gaan we naar Fiona's schooltje om haar op te halen. Wanneer Fiona mij ziet rent ze langs Katja en ik krijg de grootste knuffel ooit. Zo schattig!

Met de kinderen gaan we naar de boardwalk van Asbury Park. Het weer is veel beter dan voorspeld al is het erg vochtig. Fiona heeft trek en ik koop een grote pretzel voor haar. Ook haal ik kwartjes zodat Fiona in de ouderwetse kinderattracties kan. De schoolbus is haar favoriet en Spider Man vindt ze niets. 

Nico krijgt intussen ook eten en als de maagjes gevuld zijn nemen we Fiona mee naar de speeltuin op het strand. Mijn hemel, wat kan dat kind toch klimmen! Ik houd af en toe mijn hart vast. 

Opeens heeft Fiona er genoeg van en wil naar huis. Daar neem ik haar mee naar buiten om nog wat meer energie kwijt te raken. Katja en Kevins achtertuin heeft ook heel wat weg van een speeltuin op het moment!

Terwijl Katja bezig is met haar broertje krijgt Fiona nog een bakje met crackers (waar stiekem groentes in zijn verwerkt, geniaal!). Kevin komt later uit zijn werk dan gewoonlijk en Katja besluiten dan zonder hem naar een restaurant te gaan. Anders wordt het te laat voor de kinderen. 

De keuze valt op Klein's langs het water en Fiona vindt het prachtig! We hebben geen kind aan haar. Er komen allerlei boten en treinen langs en haar pasta met boter gaat er heel goed in. Fiona verzucht dat dit haar favoriete restaurant is. 

Katja en ik genieten ook. Katja neemt een margarita en ik een Aperol Spritz. Verder doen we ons tegoed aan een paar sushi rollen. 

Fiona roept heel goed "Cheese!"

Kevin is intussen thuis en Fiona is helemaal blij hem te zien. Ik neem afscheid van het gezinnetje en rijd naar de Residence Inn. Ik laad mijn bagage op een karretje en krijg de sleutel voor mijn kamer op de derde verdieping. Tot mijn verbazing heeft die twee slaapkamers, dus ik heb een mini appartementje (we hebben voor een slaapkamer betaald). 

Na even bijgepraat te hebben met Rick schrijf ik nu dit blog en ga dan nog even een aflevering van We Zijn Er Bijna! kijken voor ik ga slapen.