Happy Hour met Sara

Dit keer laat Orion me wel wat langer slapen, maar om kwart voor acht ben ik klaarwakker. Het is alweer warm genoeg om zo naar buiten te lopen. Ik laat Orion dan ook zonder jas uit.

Mijn ontbijt bestaat vandaag uit tomaat en gerookte zalm en tot mijn verbazing is Snickers nergens te bekennen. Ik kan hem ook nergens vinden dus hij moet naar buiten geglipt zijn toen ik Orion meenam.

Alweer vroeger dan gewoonlijk sta ik op de elliptische machine. Het uur gaat snel en ik vind het heerlijk zo vroeg klaar te zijn! Ik lijn Orion aan en neem hem mee voor een goede wandeling door de buurt. Ondanks het warme weer beginnen de herfstkleuren toch te komen. Ik weet dat het een voorbode is van kale bomen, die ik zo vreselijk vind, maar probeer toch van de kleuren te genieten.

Voor mijn lunch ga ik weer naar Noodles & Company. Hun Med salade met kip blijft een van mijn favorieten en ik geniet er weer op hun terras van. Buiten eten op 3 oktober is een grote bonus.

Intussen zijn de schoonmaaksters bezig in ons huis en ik blijf dan altijd het liefst weg. Ik ga eerst naar DePauls Urban Farm, ons plaatselijke boerenstandje. Zij hebben alles in de herfst altijd zo mooi uitgestald. Ik maak dan ook de nodige foto's.

 

Waar ik voor kwam vind ik echter niet. Ik wil een van de kleine witte pompoentjes om te versieren. Hun "witte" pompoenen zijn echter meer bruin. De verkoopster zegt dat het komt door het natte weer van de afgelopen maand. Ze verwacht echter over een paar dagen betere pompoentjes binnen te krijgen. Daarvoor moet ik dus terugkomen.

Om de een of andere reden heb ik enorme dorst en besluit bij Starbucks een nitro brew en een glas water te bestellen. Keri, die mij inmiddels kent, zorgt voor een heerlijke koffie. Op hun terrasje drink ik het op.

Terwijl ik daar zit krijg ik om 14:18 een test presidentieel "noodgeval" sms. Dat werd al van tevoren aangekondigd dat iedereen met een mobiel die zou krijgen. Om me heen piepen inderdaad de andere telefoons ook. Dit alert was er al voor weersomstandigheden en Amber alerts en er is dan ook nogal wat kritiek op deze "presidentiele" alerts.

Nu ik toch vlak bij Safeway ben haal ik daar een paar boodschappen. Ik ga ook bij de soepen kijken en labels lezen. Ik wil soepen vinden, die weinig koolhydraten en suiker hebben en ik zie al gauw dat dat moeilijk gaat worden. De Aziatische soepen zonder noedels zijn mijn beste keuze deze winter.

Op weg naar huis belt Rick en ik vertel hem dat ik Orion weer eens op het deck heb gelaten. Rick vraagt zich af wanneer Orion over het hek daarvan zal springen, maar ik denk dat hem dat niet lukt want dan moet hij op de trap springen.

Nou, Rick had gelijk. Als ik binnenloop zie ik niet zoals gewoonlijk Orion bij de achterdeur staan en hij is dus helemaal niet op het deck. Enthousiast dat ik thuis ben komt er een vieze modderige hond de trap op rennen. Die heeft zijn kans om op het deck te mogen blijven dus grandioos verspeeld!

Buiten wachten we tot Orion enigszins is opgedroogd. Dan geef ik hem eten in zijn bench en roep een Uber om naar het Mosaic District te gaan. Daar heb ik bij B Side voor Happy Hour afgesproken met Sara.

Als ik er binnenloop zie ik Sara nog niet dus neem plaats aan de bar. Er zitten al twee dames en een ervan zegt dat mijn happy hour drankje voor haar rekening zal zijn. Ook voor dat van Sara, die een minuut later binnenloopt, zal ze betalen.

Wij bedanken haar natuurlijk hartelijk, maar vragen hoe het komt dat ze zo vrijgevig is. Zij blijkt een bartender bij een ander restaurant hier in het Mosaic District te zijn en ze had zin in een "girls party". Ze heeft dus iedere vrouw, die binnenkwam, op een drankje getrakteerd. We klinken onze glazen en zeggen "Girl power!". De Spaanse wijn smaakt heel goed.

Sara en ik delen de gevulde olijven en pimento kaas balletjes van het Happy Hour menu. Dan delen we een komkommersalade en een plankje met charcuterie en kaas. Het is precies genoeg en Sara en ik praten bij. Dan spreken we af voor midden december alweer voor het volgende happy hour, want we reizen beiden tussendoor.

Een Uber brengt me naar huis en dan ga ik op zoek naar Snickers, die ik al de hele dag niet heb gezien. Ik vind hem slapend voor de voordeur. Hij ziet er verdroogd uit en inderdaad drinkt hij heel veel water als ik hem dat aanbied.

Snickers weegt ook bijna niets meer en ik ben bang dat hij niet lang meer bij ons zal zijn. Hij heeft nierziekte en die lijkt nu over te nemen. Na het water drinken lijkt hij weer wat beter, maar ik moet hem heel ongewoon naar beneden dragen en hij is niet geinteresseerd in zijn eten. Ik maak me nu wel zorgen, maar er is niets wat een dierenarts kan doen dus ik hoop maar dat hij vannacht toch wat eet.

De dag nadat Voldemort verkozen werd (om het licht te houden)

Rick moet al om kwart over zes op voor een conference call met Amsterdam.  We hebben enorm slecht geslapen na de schok dat Donald Trump verkozen werd.  En begrijp me goed, ik ben gewoonlijk een onafhankelijke stemmer en heb ook voor Republikeinen gestemd.  Het is puur de persoon van Donald Trump die ons zo tegenstaat. 

Slapen lukt me niet meer nadat Rick naar beneden gaat. Vooral ook omdat Orion bij de deur blijft piepen.  Kennelijk moet ik voorzichtig zijn met bully sticks want Rick vertelt later dat Orion diarree heeft. 

Eigenlijk wil ik helemaal niet opstaan en de realiteit onder ogen zien, maar om half negen doe ik dat toch maar.  Rick en ik ontbijten samen en dan vertrekt hij naar zijn werk.  Ik verzorg de honden en doe dan een halfhartig half uur op de elliptical.

Door de slechte nacht en de schok van een Trump winst is mijn maag van streek.  Ik heb ook heel hard wat nuancering nodig dat het niet het einde van de wereld is.  Die vind ik in een aantal artikelen online en bij Facebook vrienden.  Ik ben nu wel blij met social media, want het helpt erg om me gerust te stellen.

Het heeft vanochtend geregend, maar is intussen droog.  Tijd om de honden de achtertuin in te nemen. Zin of energie om met ze te wandelen heb ik niet.  Ik ben echt even mijn equilibrium kwijt, al heb ik goede hoop dat het vast allemaal wel los gaat lopen.

Voor mijn lunch besluit ik een avocado BLT te halen bij Manhattan Bagel.  De dames, die hier werken, zijn van Zuid-Amerikaanse afkomst.  Ik kan me niet voorstellen hoe zij zich moeten voelen vandaag.

Op de terugweg zie ik Lorraine en we praten bij over de verkiezingen.  Lorraine's ouders waren immigranten uit Mexico en daar heeft Donald Trump natuurlijk een aantal nare dingen over gezegd.  De ouders van de vriend van haar oudste dochter zijn grote Trump fans en het meisje vindt het moeilijk hen onder ogen te komen. Mensen, die in dit land geboren en getogen zijn, voelen zich niet welkom, echt vreselijk!

De zon is inmiddels tevoorschijn gekomen en ik eet mijn lunch buiten op de stoep voor.  Lang duurt de warmte niet,  zodra de zon achter de wolken verdwijnt is het te koel buiten. Niet veel later begint het ook te regenen.

Dat jaagt me dus weer naar binnen en daar lees ik artikel na artikel, want ik wil begrijpen waarom bijna de helft van de stemmers (Clinton won in aantal stemmen, maar Trump in aantal kiesmannen, een systeem waar men sinds 2000 toen Gore op die manier van Bush verloor vraagtekens bij stelt). voor Trump hebben gestemd.

Het is eigenlijk heel simpel.  Een groot gedeelte van het volk voelt zich niet gehoord door de gevestigde orde in Washington.  Trump beloofde verandering en om banen terug te brengen.  Dat weerklonk op het platteland van de VS. 

Of hij die beloftes ook na gaat komen is een tweede maar zo wilden mensen weleens zien of hij die zo begeerde verbeteringen in hun leven kan bewerkstelligen. Clinton bracht niet genoeg verandering voor die enorme groep.

Rick komt vroeg thuis want ook hij is moe van de korte nacht en emoties.  Hij is, zoals altijd, meer positief over de toekomst dan ik, maar het is voor het eerst na een verkiezing dat ik heb meegemaakt dat ook hij redenen moet vinden om zijn gewoonlijke happy go lucky status te hervinden.

Er is een nieuw Koreaans met sushi restaurant in Vienna.  Dat willen we gaan uitproberen, maar ze mogen nog geen alcohol serveren en ik wil een glas wijn bij mijn eten.  Dan gaan we maar naar Natta Thai. 

Dat is het beste Thaise restaurant in de omgeving naar verluid en dat is te merken want het zit vol.  We moeten dus even op een tafeltje wachten.  Dan bestel ik de wonton soep, lekker licht, en de pad thai, ook niet pittig of zo, want mijn maag is nog steeds niet blij.

Thuis valt Rick zelfs op de grond in slaap.  Ik schrijf dit blog en denk aan het programma "De Wereld Draait Door", want die titel is zo toepasselijk vandaag.  Ik heb veel met de meisjes gepraat vandaag, die beiden ook ondersteboven zijn dat Trump president wordt. 

Zij waren geen van beiden Hillary Clinton fans, maar stemden wel op haar om hem uit het Witte Huis te houden.  Het is gebeurd en het land is door moeilijkere tijden gegaan en heeft het overleefd.  Met die gedachte hebben we hopelijk allemaal vannacht een betere nacht.

Cosmo's uitdrukking hier vind ik hilarisch

Verkiezingsdag in de Verenigde Staten

Eindelijk is de dag dan aangebroken, we gaan stemmen voor de 45ste president van de Verenigde Staten.  Rick en ik zijn van het begin af aan Hillary Clinton fans geweest.  Ik volg haar al jaren en snap de negativiteit rond haar persoon niet, vooral niet die van bloglezers uit Nederland.  Ze zet zich al dertig jaar in voor vrouwen en kinderen en heeft als first lady, senator en minister van buitenlandse zaken veel bewondering genoten.

Mijn zus belt op weg naar haar werk, net zo bezorgd om de eventuele uitkomst van de verkiezingen als ik.  We kletsen even bij, maar alles wat wij kunnen doen is stemmen.  Gelukkig stemmen Rick en de kinderen (Kai vanuit Duitsland) ook voor Hillary Clinton en mijn zwager ook.  Ik lees allerlei verhalen over serieuze problemen in families die half voor de een en half voor de ander zijn.

Op Facebook is er een grote (bijna drie miljoen leden) "geheime" groep, die vorige week begonnen is.  De leden zijn voor Hillary Clinton en het is een van de meest positieve groepen waar ik ooit lid van geweest ben.  De naam is Pantsuit Nation, omdat Hillary altijd broekpakken draagt. 

Veel mensen doen vandaag een broekpak aan tijdens het stemmen om hun steun voor Hillary Clinton te laten zien.  Ik heb geen echt broekpak, maar wel een nette broek met een zwart vest wat wel wat op een blazer lijkt.  Dat doe ik dus aan om mijn historische stem op de eerste vrouwelijke presidentskandidaat van de Verenigde Staten te gaan uitbrengen.

We kunnen nog net een parkeerplaats veroveren bij ons stembureau in een school.  De scholen hebben vandaag vrij in onze county, want veel ervan zijn stembureaus.  We krijgen een voorbeeld stembiljet aangereikt, maar hebben er al een.

We stemmen namelijk niet alleen voor president, maar ook voor onze afgevaardigde in het Congres en een aantal voorstellen, waaronder een 4% belasting op restaurantmaaltijden (waar wij tegen stemmen).  Hier kun je ons stembiljet bekijken.  Er is heel wat te lezen op de achterkant en daarom nemen mensen best wat tijd om het in te vullen.

Rick en ik laten onze rijbewijzen zien en moeten onze namen en adressen hardop zeggen.  Dan krijgen we een paars kaartje (expres die kleur, die een mengsel van rood (Republikeins) en blauw (Democratisch) is?).  Daarmee krijgen we een stembiljet aangereikt.  Ik heb mijn keuzes snel gemaakt, maar Rick neemt wat langer.

Buiten neemt Rick een foto van mij in mijn "pantsuit".  Wat er ook gebeurt, ik ben best emotioneel over het feit dat ik, Nederlandse van geboorte, zomaar misschien mee heb geholpen de eerste vrouwelijke president van het derde grootste land ter wereld te verkiezen.

Rick vertrekt naar zijn werk en ik maak mijn ontbijt van roerei, tomaat en kaas.  Als is het wat aan de koele kant buiten, ik eet het toch op het deck op zodat de honden in de tuin kunnen raggen.  Dan doe ik mijn sportkleding aan.

Onze acrobaat is terug

Om mijn knie maar weer eens te ontzien besluit ik, al tv kijkend, op de plaats te rennen.  De honden liggen intussen rustig te slapen. Ik voel me soms als een nieuwe moeder, die haar kinderen bezig moet houden en helemaal blij is als ze eindelijk slapen.

Als ik mijn tienduizend stappen bijeen heb is het tijd de honden een voor een uit te laten.  Ik begin met Orion. Hij doet het goed luisterend naar mijn commentaar.  Het is wel de hele wandeling training, vermoeiend voor ons beiden. 

Misschien is het daarom dat ik weinig puf heb om ook met Cosmo veel training te doen.  Zolang hij niet hard trekt vind ik het wel prima.  Ik geniet zoveel mogelijk van de prachtige herfstkleuren die nu op hun hoogtepunt zijn.

Mijn maandthema foto (kleuren), rood

Als ik eenmaal terug ben maak ik me klaar en doe mijn "pantsuit" weer aan.  Ik ga lunch halen bij Cava en daar zie ik ook een aantal vrouwen in broekpak.  Het is echt een ding voor Hillary Clinton en maakt dat ik me verbonden voel met de Amerikaanse vrouwen, die voor haar stemmen.

De Cava salade met zwarte linzen en andere heerlijkheden, die allemaal gezond voor mij zijn, eet ik voor het huis in de zon op.  Ik blijf nog even genieten van die warme zon, die de temperatuur alweer op achttien graden heeft. 

Ook de honden genieten van de achtertuin.  Ik vul echter een aantal plastic zakjes met water, want onze achterburen hebben een nieuwe hond en mijn beider schatjes willen daar graag tegen blaffen.  Die zakjes fungeren als een soort waterballon en Cosmo vindt ze niet fijn.  Orion speelt er echter mee. Ik heb van alles te vragen aan Mark de trainer als hij donderdag weer komt.

Langzaamaan bewolkt het en gaan we naar binnen.  Ik geef de honden eten wat ook weer een heel iets is, want Orion inhaleert zijn eten en Cosmo is een langzame eter.  Ik moet Orion er dus fysiek van weerhouden Cosmo's eten er ook bij te nemen.

Dan worden beide honden vervelend.  Ik noem het het gekke uurtje (witching hour in het Engels) en zoek naar afleiding, want ik ben moe. Bully sticks to the rescue!  Het lijkt het enige "bot" waar de honden niet om vechten en inderdaad, ik heb een uurtje rust.

Rick komt thuis en we bestellen makkelijk van Friends Kabob, zalm voor mij.  Dan gaat de tv aan en kan het nagelbijten beginnen.  Ik heb de hele tijd een huilgevoel, ik kan er gewoon niet bij dat zoveel mensen op die vreselijke man hebben gestemd.  Ik heb me nog nooit zo gevoeld bij een verkiezing.

Met hoofdpijn en buikpijn bekijk ik het allemaal.  "Het gaat goed komen", zegt iedereen, maar dat heb ik vaker gehoord.

State of the Union

Rick neemt afscheid om naar zijn werk te gaan en ik sta ook gelijk maar op.  Als ik de lamellen opendoe zie ik een verdwaalde witte vlok vallen.  Het "flurriet", zoals we dat hier zo mooi noemen.   Gelukkig worden er voor vandaag lekkere temperaturen van tegen de tien graden voorspeld.

Beneden ben ik helemaal blij als ik zie dat de tulpen zich vannacht nog rechter hebben getrokken.  Ik had eigenlijk een foto moeten maken gisterochtend. Ze hingen allemaal compleet slap.  Nu zijn vooral de roze tulpen kaarsrecht, maar ook de paarse zien er weer normaal uit.

Als ontbijt heb ik enorme zin in hagelslag.  De clotted cream "moet" ook nog op en ik besluit mezelf te trakteren.  Ik rooster een paar wafels, heel gezond, want veel vezels.  Met kleine hapjes geniet ik ervan.  Het brengt me terug naar logeerpartijen bij mijn oma en opa, ik zie hun pot hagelslag en de versuikerde honing ernaast zo weer voor me.

Dan pak ik mijn tas in om naar Lifetime Athletic te gaan.  Ik ben al later dan ik wilde en halverwege bedenk ik me dat ik mijn Kindle ben vergeten.  Even overweeg ik die dan maar niet te hebben, maar dat maakt juist dat de cardio snel gaat en helpt lekker ontspannen in de hot tub en sauna.  Ik maak dus rechtsomkeerts.

Met Kindle loop ik een kwartiertje later de sportschool binnen.  Eerst doe ik een uur op dezelfde laterale machine als vorige week.  Naast mij is een machine waar je alleen je armen mee gebruikt.  Een veteraan zonder benen komt daarop trainen.  Hij vraagt hoe het gaat, prima antwoord ik.  Met mij ook, lacht hij terug, lekker sporten, he?

Vanochtend werd ik met een flinke hoofdpijn wakker en moet toegeven dat ik mezelf even erg zielig vond.  Maar jeetje, alles werkt en ik heb al mijn ledematen.  Als ik dan zo iemand vrolijk bezig zie met de twee ledematen, die hij nog heeft, is dat wel even een lesje in nederigheid. 

Na afloop van mijn uur heb ik bijna de tienduizend stappen gehaald en is het tijd voor de warmte van het zwemgedeelte.  Ik ga van de hot tub naar de sauna en terug.  Langzaam voel ik de hoofdpijn wegebben, het werkt echt! 

Als mijn maag eens even flink knort is het tijd om de douches op te zoeken.  Als ik weer schoon en aangekleed ben rijd ik naar Pho Thang Long voor een lekkere bak kip pho.  Dat voelt als een gezonde lunch na de spa.

Thuis lijn ik de honden aan voor een wandeling door de buurt.  Het is lekker weer met een graad of elf.  Ze lopen weer als een stel sledehonden naast elkaar.  Cosmo lijkt gelukkig weer helemaal beter.

De rest van de middag werk ik aan de puzzel.  Heel langzaam begint die echt vorm aan te nemen, maar duizend stukjes is wel heel veel!  Ik hoop ook van harte dat er niet stukjes verloren zijn gegaan dankzij Flapjack, want sommige kan ik helemaal niet vinden.

Spookachtige lucht vanmiddag

Als Rick thuiskomt nemen we met zijn drieen een Uber auto naar Paddy Barry, een nieuw Iers restaurant waar Niall ons uitnodigde voor de opening.  Niall is er nog niet en Rick en ik delen een voorafje van aardappelkoekje met kip en whiskey saus.  Als hoofdgerecht bestel ik de gerookte zalm sandwich op Iers bruin brood, werkelijk heerlijk!

Niall komt als we net ons eten hebben.  Ook hij bestelt een shepherd's pie net als Rick en stelt ons voor aan al zijn vrienden hier.  Rick en Niall hebben duidelijk zin om nog te blijven, maar Kai en ik willen naar huis. 

Wij nemen samen een Uber auto terug.  Dit keer krijgen we een vrouwelijke chauffeur.  Alle Uber auto's zijn tot nu toe ook netjes en nieuw.  Ik geef haar aanwijzingen naar ons huis en twintig minuten later stappen we daar uit.  We bedanken onze chauffeuse en wensen haar goedenavond, geen fooi of wat ook nodig.  Ik ben helemaal Uber fan geworden! 

Vanavond is het tijd voor het jaarlijkse bezoek van de president aan het congres.  Hij geeft daar de State of the Union speech, een soort Prinsjesdag zullen we maar zeggen.  Het is altijd zeer vermakelijk om de reacties van de tegenpartij te zien.  Ik vind Obama's speech trouwens erg goed.  Hopelijk wordt veel van wat hij zegt bewaarheid, ondanks het zure gezicht van John Boehner, de Republikeinse "speaker" achter hem.

Intussen sms ik met Saskia, die samen met haar huisgenootjes kijkt naar de State of the Union.  Die meisjes hebben heel andere denkbeelden dan zij.  Dat is moeilijk op die leeftijd, maar ik zeg haar dan in ieder geval altijd haar stemrecht te gebruiken.  En zo leren al onze kinderen langzaamaan dat het volwassen leven niet altijd over rozen gaat.

Al met al is het een ontzettend goede speech van onze president vind ik.  Hij heeft nu niets meer te verliezen, want hij kan niet meer herkozen worden, maar hij is nog net zo gepassioneerd als zes jaar geleden.

En toen sloot de Amerikaanse regering zijn deuren...

"Ze zijn dicht", kondigt Rick aan als hij na zijn thee gezet te hebben weer boven komt.  Even heb ik moeite mijn slaperige brein te laten begrijpen wat hij daarmee bedoelt en dan klikt het. 

Voor het eerst in zeventien jaar en na de afgelopen jaren telkens op het laatste momentje toch nog tot een akkoord te zijn gekomen, heeft de Amerikaanse regering het niet eens kunnen worden over het budget en is er geen geld voor het nieuwe fiscale jaar, waardoor de regering is "gesloten".

De reden voor de onenigheid is grotendeels het vandaag in werking gaan van de Affordable Care Act, de nieuwe gezondheidsverzekeringswet waarbij alle Amerikanen recht hebben op betaalbare ziekteverzekering.  De Republikeinen willen die wet niet financieren, waardoor er geen overeenkomst over het bekostigen van de regering kwam.

Vanochtend kregen meer dan 800.000 Amerikanen dan ook te horen dat ze tot het dispuut is opgelost en de regering weer opengaat onbetaald naar huis konden gaan.  Na een spoedwet wordt het leger wel doorbetaald en moeten de mensen, waaronder vliegverkeersleiders en veiligheidscontrolemedewerkers, met onmisbare banen ook werken. 

Wij zijn er niet meteen door getroffen, maar als het lang gaat duren kan het Ricks werk ook gaan beinvloeden en dan vooral de quota's, die hij moet halen.  Al zijn klanten werken tenslotte voor de Federale Regering.

Ook toeristen voelen de gevolgen van deze sluiting.  Alle Nationale Parken zijn namelijk dicht.  Vooral in dit drukke herfstseizoen zijn daar heel wat mensen door gedupeerd, maar vooral natuurlijk de meer dan 20.000 medewerkers van de National Park Service.

Hier in Washington zijn nogal wat regeringsattracties, die nu dus allemaal dicht zijn.  Alle gratis musea, alle monumenten en ook de Library of Congress zijn tot nader bericht gesloten.  Wat ik niet had verwacht gebeurde vanochtend wel, de monumenten, die doorgaans dag en nacht begaanbaar zijn, zijn met hekken afgesloten.

Gelukkig heb ik deze week geen rondleidingen, maar de negende en zestiende wel.  Ik hoop dus dat alles dan weer open is, want natuurlijk kan ik nog wel over ieder monument vertellen, maar van verre is het niet hetzelfde.

Intussen gaat Rick naar zijn werk en Saskia verlaat naar school.  Zij heeft een zware verkoudheid en gisteravond was ze helemaal in tranen.  Vier AP's is veel werk, maar haar cijfers zijn tot nu toe goed, alleen calculus vindt ze erg moeilijk, vandaar de tranen.  Ik ga vandaag dus op zoek naar een bijlesleraar daarvoor.

Na mijn ontbijt doe ik een uur interval op de elliptical boven.  Daarna douche ik me, kleed me in nettere kleding, anders val ik zo op tussen alle pakken en jurken bij Rick op kantoor, en rijd naar Ricks kantoor in Reston.

Daar wacht Rick mij al op bij de ingang.  Zijn bedrijf biedt vandaag gratis griepprikken aan alle medewerkers en partners.  Er zijn een paar mensen voor ons in de rij en dan mogen wij plaatsnemen voor de prik. 

De verpleegster prikt vervelend hoog in mijn schouderspier en al meteen voel ik het ook in mijn schouderblad.  Dat heb ik nog niet eerder gehad, maar ach, zal wel snel weer overgaan (hoop ik). Rick heeft dezelfde klacht, het hangt met prikken toch altijd weer erg af van wie hem geeft, soms voel ik bijna niets.

Voordeel van zo samen een prik halen is dat we ook meteen kunnen gaan lunchen bij een van de restaurants in het Reston Town Center.  Het is er druk, duidelijk hebben veel mensen vandaag vrij.  Het terras van Clyde's zit dan ook bij wijze van uitzondering vol en we moeten even wachten op een tafeltje.  Het is ook zulk lekker weer dat iedereen buiten wil eten natuurlijk.

Michael, een van onze buurtvrienden, blijkt een tafeltje verderop te zitten.  Hij heeft al stiekem een foto van ons op Facebook gezet voor we hem doorhebben, ha ha!  We kletsen even bij en vertellen hem dat we hopen dat zij weer een Halloween feestje zullen geven.  Hij denkt van wel.  Onvoorstelbaar dat Halloween deze maand alweer is!!

Als eten bestel ik de "crab stack", krab met groentes en rijst, erg lekker.  Rick heeft de kip gyro, die er ook goed uitziet.  Dit restaurant is van dezelfde keten als de Old Ebbitt Grill en hun eten is ook altijd erg goed.

 

 

Na het eten neem ik weer afscheid van Rick en rijd naar de Michaels dichtbij.  Gewoonlijk is het overal op dinsdag vrij rustig, maar vandaag is hier de parkeerplaats helemaal vol.  Het duurt even voor ik een plekje gevonden heb.

 

Bij Michaels koop ik herfstdeurversieringen voor op de voordeuren, vlaggetjes en nog wat kleinigheden voor binnen.  Thuis haal ik mijn strand/zomerversieringen weg en hang de ook erg vrolijke herfstversieringen op. 

 

De temperaturen zijn nog zeer zomers met bijna dertig graden, maar de bomen beginnen heel langzaam ook te kleuren en ik heb langzamerhand echt dat herfstgevoel van lekkere geuren en alles oranje en pompoen.

 

En binnen:

Dat geschreven hebbend is het ook weer zo'n luxe om op 1 oktober in korte mouwen en rok achter op het deck in de schaduw te kunnen zitten.  Saskia komt thuis en haar proefwerk is goed gegaan, maar ze voelt zich duidelijk nog steeds helemaal niet lekker, het arme kind!

 

Rick brengt mijn favoriete Thaise eten mee van Natta Thai.  We delen de groente dumplings. De "wild pork" met verse groene peperkorrels is het lekkerste Thaise gerecht dat ik ken, al zitten daar zoveel peperkorrels in dat het te pittig wordt!  We eten nota bene nog buiten ook, deze hele week zal het nog zo warm blijven en ik ben van plan daar ruimschoots van te genieten!

Spannende dag voor Bostonians

Opgewonden komt Rick de kamer binnen.  Er is van alles gaande omtrent de twee mannen, die verdacht worden van het plaatsen van de bommen tijdens de Boston Marathon.  Een ervan is dood en de ander op de vlucht.

Al HLN kijkend maak ik mijn ontbijt.  Het treft ons ook meer omdat mijn zus en haar gezin in de buurt van Boston wonen.  Net als ik met mijn wafels met maple siroop zit belt mijn zus dan ook.  Ze vinden het maar een griezelig iets, want niemand weet waar de 19-jarige Dzokhar zich bevindt en of hij nog explosieven bij zich heeft. 

Heel Boston gaat op "lock down", m.a.w. iedereen moet thuisblijven.  Dat levert plaatjes op van een doordeweekse spookstad, terwijl die natuurlijk gewoonlijk heel druk is.  Gelukkig woont onze familie een stukje buiten de stad, al is niet bekend of de verdachte een auto tot zijn beschikking heeft.

Het doet mij allemaal aan de DC snipers van tien jaar geleden in dit gebied denken.  Al zijn het maar een of twee personen, het feit dat je niet weet waar ze weer zullen toeslaan maakt het zo eng.  We houden de hele dag het nieuws in de gaten.

Bij de sportschool doen Sharon, Tom en ik weer eens een nieuwe gewichtenroutine.  Daarna nog een uur cardio en het sporten zit er weer op voor de werkweek.  Ik heb mijn van in de parkeergarage gezet en die blijkt kleddernat te zijn.  Er heeft iets stinkends op gelekt, bah!

Een tijdje geleden heb ik bij een benzinestation na een ellenlang verkooppraatje louter om ervan af te zijn een paar bussen FW1 autowas gekocht.  Ik besluit dat vandaag eens te gaan gebruiken.  Behalve de viezigheid van de garage is de voorkant van mijn van ook een waar insektenkerkhof.

Tot mijn verbazing komen de insekten er zo vanaf met dit spul!  Gewoonlijk is dat echt hard poetsen en zelfs de wasstraat krijgt ze er niet af.  Met dit goedje is het even spuiten en het met een doek eraf vegen en weg zijn de insekten!  Binnen het kwartier is de voorkant van de van dan ook vrijwel insektloos.

Het is inmiddels lunchtijd en bij Manhattan Bagel haal ik een dunne bagel met tonijnsalade.  Die eet ik daar maar gelijk op, zodat ik ook de rest van mijn lijstje in Vienna kan afwerken.

Gisteren liet ik op Facebook een foto van de kersenbloesemspostzegels zien en kreeg daarna een paar aanvragen om die op te sturen.  Ik koop een paar velletjes bij het postkantoor, ook voor ons om te houden, want ik vind de zegels leuk en ze zijn waarschijnlijk maar tijdelijk beschikbaar, omdat ze voor het Centennial van de boompjes zijn uitgegeven.

Bij Lofty Salon behandelt Carmen mijn uitgroei weer.  Ik vraag haar ook om mijn pony te knippen, want die is me veel te lang.  Meestal ben ik heel tevreden met Mona's knipbeurten, maar die pony is nogal eens of te lang of te kort.  Gelukkig kan te lang makkelijk verholpen worden.

Op weg naar huis hoor ik dat er een tornado watch is afgegeven.  Later vanmiddag verwachten we zwaar weer.  Nu is het echter wel bewolkt, maar lekker warm.  Zolang het nog kan ga ik dus buiten zitten.  Cosmo komt er ook bij liggen.  Hij hoest nog steeds, maar het lijkt minder en in ieder geval wordt het niet erger, dus ik zie het nog maar even aan.

 

Roze dogwood

Als Rick thuiskomt begint het ook net te regenen.  Hij stelt voor bij Coastal Flats in de mall te gaan eten.  Tot onze verbazing is daar een tafeltje vrij.  We delen eerst hun overheerlijke gevulde eieren als voorafje.  Dan kan ik het niet laten mijn favoriet te nemen, de Yucatan garnalencocktail.  Die is groot genoeg om voor mij als hoofdgerecht te dienen.

Na afloop lopen we nog even naar de AT&T winkel voor opladers voor mijn mobieltje.  Eentje is een draagbaar apparaatje om de batterij mee op te laden als je onderweg bent.  De ander is een soort bordje waar je de telefoon oplegt om op te laden.  Heel handig, beiden.

Net als we thuiskomen horen we op de televisie dat de tweede verdachte in Boston is gevonden.  Levend, hoewel zwaar gewond.  Overal wordt opgelucht gereageerd en natuurlijk nog het meest in Boston en omgeving.  Ik vind het heel wat dat zo'n 19-jarige op zijn geweten lijkt te hebben.  Kan me ook helemaal voorstellen dat zijn familie zo geschokt is dat ze het niet willen geloven. 

Intussen komen er ook berichten binnen dat er bij een grote explosie in Texas woensdagnacht minstens veertien mensen om het leven zijn gekomen, het merendeel brandweerlieden en EMT's. 

Dat had dus ook Katja kunnen zijn, bedenken Rick en ik ons.  Haar vrijwilligerswerk met de ambulance kan zeker gevaarlijk zijn, dat heeft ze al een paar keer meegemaakt.  Ik probeer er maar niet teveel aan te denken wat er zou kunnen gebeuren.  

En zo eindigt een emotionele week in de geschiedenis van Amerika.

Verkiezingsdag

Eindelijk is het zover!  Na al het moddergooien naar elkaar (en niet alleen door de presidentskandidaten, want we hebben vandaag ook senatoren en afgevaardigden op ons stembiljet), de eindeloze telefoontjes over voor wie wij gaan stemmen, is het eindelijk de eerste dinsdag in november.  Of eigenlijk volgens de wet van 1845 de eerste dinsdag na de eerste maandag in november, dus het kan in sommige jaren op de tweede dinsdag vallen.

Hoe dan ook staat alles zodra ik opsta in het teken van de verkiezingen.  Mijn Facebook staat vol met opgeluchte mensen, die eindelijk hun stem hebben kunnen laten horen.  Het nieuws gonst van problemen met stemmachines en lange rijen bij stembureaus.  De beste tijd om te gaan stemmen, lees ik, is tussen tien en vier.

Op mijn gemak drink ik een paar koppen koffie en eet mijn Griekse yoghurtje.  Net na tienen rijd ik naar Cedar Lane school, waar ons stembureau is gevestigd.  Daar heb ik even moeite een parkeerplaats te vinden, maar de lange rij, die ik verwachtte, staat er gelukkig niet.

Eenmaal binnen staat er toch een redelijke rij, terwijl ik hier nog nooit heb moeten wachten.  Ik laat mijn rijbewijs zien, geef mijn naam en adres en krijg dan een kaartje aangereikt.  Dit is mijn vierde presidentsverkiezing en ik heb hier een paar keer gestaan met grote twijfel op wie ik zou stemmen.  Die heb ik vandaag gelukkig niet.

 

Obama/Biden bordjes

 

En andere kandidaten erachter

 

We hebben de keuze om op papier of electronisch te stemmen.  Er is helemaal geen wachttijd voor papier, maar ik besluit toch electronisch te kiezen.  Ik heb inmiddels, ook voor het eerst ooit, een heel aantal bekenden ontdekt.  Ik groet hen en sluit in de electronische rij aan.

Nog geen minuut later komt mijn Mormoonse buurvrouw en dus groot Mitt Romney fan, Linda, achter me staan.  "We're going to cancel out each other's vote!", zegt ze vrolijk.  Inderdaad, dit keer wel.  Maar we zijn meer dan politieke tegenstandsters, dus we kletsen gezellig over onze kinderen.  Zij heeft er zeven, waarvan drie van dezelfde leeftijd als de onzen, dus genoeg materiaal.

Zo gaat het halve uur wachten op de stemcomputer lekker snel.  Het gaat zo langzaam, omdat er lang niet alleen mensen op het stembiljet staan om op te stemmen.  Zo wil Virginia twee veranderingen in de constitutie van de staat aanbrengen en Fairfax County extra bonden verkopen voor drie verschillende dingen. 

Lappen tekst staan er om te lezen in een moeilijke taal, dus het neemt iedereen langer dan gewoonlijk om die rode "VOTE" knop in te drukken.  Voor wie wil weten, wat ik voor mijn neus krijg, klik hier.  Ik heb al van tevoren al die lappen tekst doorgelezen en besloten dat ik ze allemaal wel goed vind.  Ik stem op Obama/Biden, Tim Kaine voor de Senaat, Gerry Connolly voor het Huis van Afgevaardigden, helemaal Democraat, dus, dit keer.  Binnen twee minuten ben ik klaar.

Meteen rijd ik door naar de sportschool.  Onderweg kom ik langs twee andere stembureaus en zie daar files in de parkeerplaatsen en lange rijen buiten de deur.  Ik ben maar blij dat wij zo'n "rustige" locatie hebben.

Sharon is er ook en heeft ook gestemd.  Heel veel mensen hebben een "I voted" sticker op hun kleding.  Die van mij ligt nog in de van, want die gaat niet op mijn shirt blijven zitten tijdens het sporten.  Bovendien loop ik toch al niet zo graag met zo'n stickertje op.

Na bijna een uur op de crosstrainer is het inmiddels al ruimschoots lunchtijd.  Ik rijd naar Whole Foods om hun nieuwe lekkere rijstpapier rol gevuld met wortel, komkommer, advocade en tonijn en zalm als lunch te halen.  Ik besluit ook meteen maar avondeten voor mezelf mee te nemen, want Rick zal pas later vanavond weer thuis zijn.

Cosmo heeft wel weer eens een wandeling verdiend, dus ik neem hem mee de buurt in.  Onderweg kom ik Niall tegen.  Hij is van oorsprong Iers en we hebben het erover hoe fijn het is om mee te kunnen stemmen in dit land.  Voor mij heeft het vijftien jaar geduurd voor ik dat mocht, want met een groene kaart mag je niet stemmen.  Maar sinds 1999 heb ik een Amerikaans paspoort en sindsdien heb ik geen verkiezing overgeslagen.

Saskia wil de van meenemen naar Caffe Amouri met Kaylee, maar dat gaat niet door.  Ik heb een afspraak bij de Toyota garage voor een beurt voor de van, dus zet de dames af.  Ik begin echt uit te zien naar het moment dat Saskia haar eigen auto heeft!

Bij de garage krijg ik te horen dat er nogal wat gedaan moet worden.  Het zal zeker drie uur duren.  Ik heb geen zin om daarop te wachten en bovendien zal het dan donker zijn en ik wil niet in het donker hoeven rijden.  Gelukkig mag ik dan een leenauto meenemen tot morgen.

In een zwarte 2012 Corolla rijd ik niet veel later naar huis.  Net als ik de oprit oprijd, belt Saskia dat ze opgehaald willen worden.  De zon gaat net onder en doet de lucht vrijwel in brand staan!  Nog een paar uur en de stembureaus gaan dicht. 

Virginia is een van de belangrijkste staten in deze verkiezingen.  Ik vind het heel bijzonder om daar deel van te maken.  Het is een ding om een stem uit te brengen in een staat, waarvan al van tevoren bekend staat wie er gaat winnen.  Het feit dat dat in Virginia niet zo is, maakt dat ik het gevoel krijg dat mijn stem ook echt meetelt. 

Katja heeft vandaag ook in Blacksburg gestemd en Rick en Kai dus al twee weken geleden.  Al kijkend naar de nieuwsberichten smul ik van een stuk zalm van Whole Foods en hun spruitjes met ui.  Toen ik hoorde dat Rick niet thuis zou zijn voor het avondeten, heb ik die meteen ook aangeschaft voor vanavond en ze zijn weer heerlijk!

Het wordt vast een heel lange avond en nacht, maar ik hoop toch van harte niet op een herhaling van 2000, toen we wekenlang niet wisten wie er president zou worden.  Wat er ook gebeurt, ik hoop op een duidelijke uitslag.  Als Obama niet wint, zal dat voor mij de eerste keer zijn dat ik op een verliezende kandidaat heb gestemd.

Landing space shuttle Discovery

Al vroeg vertrekt Rick richting Washington Dulles. Hij wil een plek bemachtigen op de parkeerplaats van het Udvar-Hazy Air and Space Museum. Vandaag maakt de space shuttle Discovery, het meest gebruikte ruimtevaartuig ter wereld, namelijk haar laatste vlucht en zal op Dulles landen.  Vanaf die parkeerplaats schijn je het beste zicht op de landing te hebben.

Als Rick er eenmaal is, bemerkt hij dat hij zijn SLR fototoestel is vergeten!  Het is te laat om terug te keren, want het is enorm druk.  Gelukkig heeft hij wel zijn videocamera en telefoon mee.  Hij vraagt mij zijn fototoestel in de auto mee te nemen, voor het geval ik ook nog ga kijken.  Ik doe het wel, maar betwijfel ten zeerste dat ik dicht genoeg bij Rick kan komen straks om hem af te geven, als ik al op tijd ben om de shuttle te zien.

Voor ik wist van de landing van de space shuttle vandaag had ik al een doktersafspraak staan met mijn endocrinoloog.  Ik heb in tweestrijd gestaan om die uit te stellen, want de landing is iets heel unieks wat ik ook graag zou zien.  Maar ik heb een hekel aan naar de dokter gaan en wil er gewoon vanaf zijn.  De afspraak is om kwart over negen en de shuttle komt, volgens het schema, pas rond tien uur aan in Washington.  Hopelijk haal ik het dus nog.

Expres kom ik een kwartier vroeger bij de dokter aan en die blijkt ook eerder tijd voor me te hebben.  Hij vraagt naar mijn rondleidingen en is heel tevreden over mijn gezondheid.  Ik ook, want ondanks de pijnen van de afgelopen week voel ik me verder heel erg goed.  Ik moet nog even bloed laten afnemen en dan sta ik om tien voor half tien alweer buiten. 

Gauw bel ik Rick op om de stand van zaken te horen.  Hij heeft "slecht" nieuws, want de shuttle loopt een half uur voor op schema en is dus al bijna in ons gebied.  Toch besluit ik richting het vliegveld te rijden op goed geluk.  Op de radio hoor ik hoe druk het in dat gebied is, maar ik schiet vrij goed op.

Net als ik in druk verkeer op de 28, die naar het Air and Space Museum leidt, kom te staan, hoor ik op de radio dat de Shuttle nu net overvliegt.  Rick sms-t dat hij heel laag overkwam en hij heeft goede video.  Net als ik dat allemaal hoor, hoor ik vliegtuiggeronk en opeens vliegt de 747 met de Shuttle op zijn rug zo voor me de weg over!  Wat een prachtig gezicht, ik tril er helemaal van.

Dit was pas de eerste passage over het Air and Space Museum.  Hierna vliegt de Shuttle een laatste afscheidsronde boven de binnenstad van Washington en zal dan weer terug naar Dulles komen.  Ik probeer naar de parkeerplaats van het museum te komen, maar al ver daarvoor staat een bord met "LOT FULL".

Enige kans om Rick zijn fototoestel te brengen is er dus niet.    Ik stel hem daarvan op de hoogte en parkeer de van dan maar, zoals zovelen om mij heen, in de berm van de weg.  Dat er zovele honderden mensen op af zouden komen, had ik niet verwacht.  Ook in Washington zelf schijnt het een drukte van jewelste te zijn. 

Voor mij staat een ouder echtpaar geparkeerd en we raken aan de praat.  Hij is een gepensioneerde piloot en heeft deze plek uitgekozen vanwege de windrichting en de ligging van de landingsbaan, waar de Shuttle volgens hem moet landen.  Dat heb ik dan goed uitgekozen! 

Zij vragen naar de betekenis van mijn nummerbord DRAAKJE.  Ik leg uit wat dat betekent en vraag naar dat van hen BRITEX.  Zij blijkt Texaans en hij Brits te zijn, maar, zeggen ze, we zijn eigenlijk Virginiaans, want hier wonen we al heel veel jaren.  Dat kan ik me helemaal voorstellen, want zo voel ik het ook.

Dan vertelt zij dat ze ook een Nederlandse vriendin hebben, die in Vancouver woont, en deze herfst op bezoek zal komen.  Ik zie mijn kans schoon en geef ze mijn visitekaartje, voor het geval die vriendin een Nederlandstalige rondleiding wil.  Volgens hen zou zij daar zeker in geinteresseerd zijn, dus wie weet.

Op de radio hoor ik dat de Shuttle onze kant weer opkomt en om de beste foto's te krijgen open ik het zonnedak van de van en wurm me erdoorheen naar buiten.  Niet veel later zie ik in de verte boven de bomen de 747 met de Shuttle erop weer aankomen.   De kinderen om ons heen gaan helemaal uit hun dak: "It's coming, it's coming!"

Mijn fototoestel werkt overtijd, want ik heb er prachtig zicht op terwijl hij langzaam langsglijdt.   Het landingsgestel is niet uit en de Britse piloot gebaart dat hij nog een keer over zal komen.  Inderdaad, niet veel later komt het gevaarte weer in beeld.  Dit keer zijn de wielen naar beneden en gaat de Shuttle landen. 

Met een brok in mijn keel kijk ik ernaar en ik zie een aantal mensen een traan wegpinken.  Niet alleen is dit zo'n geweldig uniek iets om mee te maken, maar het betekent ook het einde van een tijdperk.  Er zullen geen shuttlevluchten meer plaatsvinden en voorlopig is niet bekend, wanneer de Amerikanen weer bemande ruimtevluchten zullen gaan maken. 

Na afscheid van mijn nieuwe vrienden te hebben genomen, stort ik mij in het verkeer.  Nu pas zie ik hoeveel mensen er waren!  Stapvoets rijd ik terug naar de interstate.  Rick bezoekt het museum eerst nog voor hij zelfs maar probeert te vertrekken.  Wat me gewoonlijk twintig minuten neemt, duurt nu een uur.  Maar wat ben ik blij dat ik gegaan ben en dit mee heb gemaakt!  Het is toch een stukje Amerikaanse geschiedenis.

Mijn maag rammelt en ik ga mezelf trakteren op een lunch van Panera.  Hun tonijnsalade op tomaat-basilicum brood en een kop kippensoep zijn mijn favorieten.  Zoals veel zaken hebben ook zij een kaart, waarmee trouwe klanten kortingen e.d. krijgen.  Vandaag heb ik daarmee een gratis drankje verdiend.  Ik neem een Acai ijsthee, die erg lekker smaakt.

Natuurlijk heb ik vanochtend nog niet gesport en ik kan me er niet toe zetten alsnog op een machine te gaan staan.  Het is echter schitterend weer en nog lekker warm, al is het koeler dan gisteren.  Ik lijn Cosmo dus aan, die graag meegaat.  Terwijl we lopen kletsen Rick en ik nog even na over het avontuur van vanmorgen en daarna belt mijn zus, dus de wandeling gaat lekker snel.

Het wordt een telefoonmiddag, want lekker buiten zittend bel ik Christine ook weer eens op.  Haar dochter weet nu zeker dat ze naar Auburn wil.  Voor hen is dit het laatste jaar met haar thuis en ik weet hoe moeilijk dat is.  Gelukkig hebben we nog twee jaar met Saskia thuis.

Wat een speciale dag was dit weer!  Ik had niet verwacht de Shuttle te kunnen zien en nu heb ik zoveel mooie foto's kunnen maken.  Echt genieten weer.  Die foto's vind je hier.

Opeens weer lenteachtig

Al om half zes hoor ik Saskia onder de douche. Wat dat betreft is zij heel anders dan haar zus, die zo lang mogelijk bleef liggen en daardoor ook regelmatig haar schoolbus miste. Saskia heeft die nog nooit gemist en geeft zichzelf ook kennelijk geen extra tijd in bed nu Jimmy haar wat later op komt halen. Gevolg is wel dat ze iedere middag doodmoe is.

Zodra Saskia is vertrokken, draai ik me weer om en probeer de slaap weer te vatten. Ik heb het afgelopen jaar gemerkt dat genoeg slaap ook erg helpt met mijn pijnniveaus. Ik hoop dus nog altijd dat ze het belschema van de high schools later gaan maken. Daar gaan nog steeds stemmen over op. Het is ook gezonder voor de tieners, die "nachtuilen" zijn.

Na mijn ontbijt van gepocheerde eieren ga ik naar Anytime Fitness met het plan een half uur op de stairmaster te doen. Pas als ik erop stap zie ik het papier: "Out of Order". Nee, toch! Ik vraag al jaren om een tweede stairmaster en van anderen weet ik dat zij dat ook hebben gedaan. Maar die vraag werd nooit beantwoord, dus nu is er geen stairmaster. Grrrr!!

Nu ik hier toch ben ga ik dan maar op de crosstrainer, waarvan er nog een open is, en stel die op zo zwaar mogelijk in. Alleen staat een van de fans recht op me hier. Ik word bijna weggeblazen en ik kan er niet bij om het te veranderen. Ik moet toegeven dat ik zin heb om eens hard te gaan gillen! Ik moet al al mijn zelfdiscipline oproepen om te gaan sporten en dan wil ik het ook gewoon gedaan krijgen!

Goddank gaat er van de crosstrainer achter mij net iemand weg. Dankbaar ontsnap ik de "wind" en kan dan eindelijk mijn halve uur volmaken. Een half uur, want de rest van mijn beweging wil ik buiten krijgen.

Cosmo wacht me al op met zijn favoriete (en heel vieze) eendenspeeltje. Dat moet ik de hele tijd gooien, zo schattig. Zo krijgt hij op slechte weerdagen ook wat beweging binnenshuis. Vandaag is dat niet nodig, want ik lijn hem aan voor een lange wandeling.

Het is heerlijk weer! Een graad of 13 en volop zon, die in deze tijd van het jaar toch nog heel warm voelt. We lopen meer dan vijf kilometer, heuvel op en heuvel af, zodat ik alle goals van mijn Fitbit haal.

Onderweg poseert een mannelijk cardinaaltje heel netjes voor me. Ze zingen hun typische liedje nog niet. Het is nu een soort "tsk, tsk" geluid dat ze maken. Ik vind deze vogeltjes zo prachtig, vooral in de grijze winterse natuur.


Ook kom ik onderweg twee geparkeerde schoolbussen tegen. Ik probeer daar mijn dagelijkse zwart-wit foto te maken. Op sommige dagen is dat makkelijker dan andere. Toch vind ik dit een leuk thema. Het is jammer dat ik nu weinig in Washington kom, want de architectuur daar leent zich perfect voor zwartwit.


Een blik op Saskia's kamer doet me bijna weer gillen! De grond is niet te zien en het is niet duidelijk welke was schoon en welke vies is. Flapjacks kattenbak laat ook ernstig te wensen over. Ik zend haar een boze sms op school, waar tot mijn verbazing meteen antwoord op komt. Gelukkig een heel berouwvol antwoord, want het is natuurlijk gewoon een lieve tiener, die het met de hygiene niet zo nauw neemt.

Na mijn lunch ga ik dan toch maar even naar Giant om extra wasmiddel en kattengrit te halen. Het is toch wel heel vreemd om op 24 januari opeens weer zonder jas te kunnen lopen!

Thuis ga ik dan ook voor het huis in de zon zitten lezen. Zo is januari en "de winter" goed te doen, vind ik. Die paar koude dagen lukken nog wel, als er dan zo'n warme tussendoor komt. De hele oostkust heeft tot nu toe een milde winter, ook bij mijn zus in Massachusetts was het na een sneeuwerig weekend weer lekker vandaag.

Jimmy brengt Saskia thuis en zij gaat meteen aan haar was, gelukkig, want dat zal uren nemen met alle baddoeken. Het einde van het kwartaal nadert en er zijn nog een aantal opdrachten, die Laura en Saskia voor fotografie moeten voldoen. Vandaag is daar de perfecte dag voor. Ze moeten "panning" en scherptediepte oefenen. Ik geen wat aanwijzingen en daar luisteren ze wel naar. Hopelijk krijgen ze een goed cijfer.

Rick belt uit San Diego, waar het nota bene niet veel warmer is dan hier. Hij stelt voor dat ik sushi voor mezelf ga halen op deze "zomerse" dag. Prima idee! Ik bestel mijn gewoonlijke viseieren met kwarteleitjes erop, hand rol en groente rol bij Yama. Heerlijk!

American Idol is weer begonnen en de voorrondes zijn altijd mijn favoriet. Ze zijn vanavond in San Diego en de dochter van Jim Carrey zingt mee. Ze is goed, dat wordt interessant.

Daarna volgt de State of the Union speech van President Obama. Zou dit zijn laatste zijn? Als het aan mij ligt niet. Geen van de Republikeinse kandidaten heeft ook maar iets dat mij aanspreekt. Dit gaat een van de weinige verkiezingen zijn dat ik geen moment hoef na te denken wie mijn stem zal krijgen.

Het is ontroerend en bijzonder om Gabrielle Giffords daar te zien. Zij werd vorig jaar neergeschoten en het is een wonder dat ze nu zover is. Het is altijd grappig om te kijken naar de gezichtsuitdrukkingen. De president heeft toch wel een aantal belangrijke dingen voor elkaar gekregen, waar hij veel applaus voor krijgt (Osama Bin Laden, troepen weg uit Irak). Ik vind het in ieder geval een heel goede speech.

(en ik vind reacties stiekem nog altijd heel erg leuk, dus schroom niet!)

Osama Bin Laden is dood

Gisteravond zaten we de Celebrity Apprentice aflevering met Donald Trump te kijken. Ik doe altijd twee dingen, dus las intussen ook mijn Facebook. CNN kwam daar met "Breaking News", Osama bin Laden zou dood zijn. Vol ongeloof vertel ik Rick dat nieuws.

Terwijl we verder zoeken op het internet komt er een mededeling van NBC, dat president Obama zich klaarmaakt voor een onverwachte televisie speech. Echt, vragen we elkaar, zou hij echt dood zijn?

Voor we weten, wie de woorden "You are fired!" deze week te horen krijgt van Donald Trump, switcht NBC naar het nieuws. We zullen een week moeten wachten voor we het Apprentice slachtoffer weten. De mastermind van "9/11" is een belangrijker slachtoffer.

De president laat op zich wachten en Rick en ik gaan in bed liggen kijken naar zijn toespraak. Een triomfantelijke president Obama vertelt ons, dat Osama bin Laden, de baas achter de 9/11 terreuraanslagen en de aanslagen in Bali, Madrid en andere delen van de wereld inderdaad dood is.

In de stad komen menigtes van vooral college studenten naar het Witte Huis met vlaggen en toeters. Ook in New York wordt er feest gevierd. Voor ik in slaap val herleef ik die dag bijna tien jaar geleden weer in mijn gedachten. Ik weet, dat het niet goed is om blij te zijn, dat iemand dood is, maar met dat gevoel ga ik toch slapen.

Vanochtend hoor ik Rick meteen aan Saskia vertellen, dat bin Laden dood is. Zij was een kleuter ten tijde van de terreuraanslagen, dus het zegt haar niet zoveel. Katja daarentegen des te meer, zij beleefde die dag heel bewust en schreef als twaaljarige een heel treffend gedicht.

Voor ik naar de sportschool ga lees ik Facebook en kijk het nieuws. Het gonst allemaal over de dood van de man, die nummer een op de FBI Most Wanted lijst stond. Een persoon citeert Mark Twain en ik kan me in dat citaat helemaal vinden: "I've never wished a man dead, but I have read some obituaries with great pleasure."

Ook bij Anytime Fitness is het het gesprek van de dag. Iedereen kent wel iemand, die een geliefde persoon is kwijtgeraakt 9 jaar geleden.

Niemand denkt, dat we hiermee veiliger zijn, maar iedereen is het erover eens, dat het een grote overwinning voor president Obama is en wat "closure" geeft aan de nabestaanden van de terreuraanslagen. Hij leek zo onverwoestbaar, maar de aanhouder won.

Hier in Vienna is er geen uitbundig gefeest en in Washington is de rust ook teruggekeerd. Wel zie ik overal vlaggen hangen en het saamhorigheidsgevoel, dat er na de aanslagen was, is er weer.

Het maakt niet uit of je atheist, christen of muslim bent vandaag. We hebben allemaal de angst gevoeld en de triomfantelijke beelden van Osama gezien vlak na het doden van 3000 onschuldige mensen en later bij de Europese en Indonesische aanslagen.

Een van mijn Facebook kennissen, wiens broer met het vliegtuig in Pennsylvania neerstortte, schrijft:
"Mixed emotions right now. Relief and nervousness. But why did it take 9 years?" Het is een emotionele dag voor Amerika. Dat is aan alles te merken.

Het is ook een warme zomerse dag, dus ik haal kipspiesjes met paprika en ui bij Whole Foods. Saskia vindt die ook lekker en ik vind het belangrijk, dat zij niet iedere avond diepvriesmaaltijden eet.

Na een lekkere wandeling met Cosmo ga ik op het deck zitten lezen. Na Something Borrowed lees ik nu Something Blue, ook een heerlijk boek. Het is genieten hier zo buiten.

Zo af en toe dwalen mijn gedachten toch af. Wat gaat deze dood van Osama bin Laden betekenen? Bij de opluchting, dat hij er niet meer is, komen ook de angsten voor nieuwe aanslagen, die ons na 11 september 2001 ook achtervolgden, weer terug. De mogelijkheid daarvan is nu misschien wel weer reeler, al was die natuurlijk nooit weg. Misschien juist wel goed, dat men nu weer meer op zijn hoede is.

Christine belt. Ze gaan morgen naar huis. Zij hebben weer stroom, maar geen telefoon of internet. De scholen zullen woensdag weer beginnen en men wil zelfs doorgaan met de AP examens op woensdag. Dat vindt zij terecht echt belachelijk. Heel veel mensen zijn hun huis kwijt en dan hebben de kinderen geen oren naar een examen! De tornado, die zo vlak langs hen kwam, bleek een EF5, de zwaarste op de schaal, te zijn. Zij zijn werkelijk door het oog van de naald gekropen!

Rick grilt de spiesjes en ik kook de "corn on the cob" (maiskolven), daarbij hebben we brood en een paprikasalade. We eten buiten en het smaakt heerlijk. We leven nu in een wereld zonder Osama bin Laden. Ik kan het niet beter beschrijven, dan dat dat een gevoel van bevrijding geeft.