11 september en Annapolis

Zaterdag

The Things They Did To Me

1 Thing they did to me,
Was make me see,
That the USA is stronger
Than they'll ever be
Another thing they did to me
Was make me see
How horrible and sad
And dangerous and mad
This world can be
I wish I didn't have to know
That people can go
As far as the events of September 11
To send innocent people to heaven

Katja, september 2001

Bovenstaand gedichtje schreef Katja eind september 2001 op elfjarige leeftijd. Ik was het bijna kwijt, dus plaats het hier, want ik vind het nog steeds bijzonder, dat een elfjarige haar gedachtes zo op papier kon zetten.

Elf jaar geleden vierden we de bruiloft van mijn zus en zwager en twee jaar later kreeg deze datum een wel heel sombere betekenis. Zeven jaar geleden heb ik beschreven, hoe wij 11 september 2001 beleefden. Inmiddels is er zoveel gebeurd en toch hangt er altijd een beetje een sombere sfeer overal rond deze datum.

Mary Ellen komt om een stuk te gaan lopen en natuurlijk gaat het gesprek ongewild toch weer naar de herinneringen aan die vreselijke beelden uit New York en de onzekerheid hier in Washington na de aanslag op het Pentagon. Ik heb toen een paar weken als een zombie rondgelopen en Mary Ellen vertelt zich net zo gevoeld te hebben.

Expres blijf ik ver van alle documentaires en nieuwsherhalingen. Ik hoef die narigheid niet opnieuw te beleven. Het is voor ons juist zaak om te genieten van het leven, zolang het nog kan. Daarvoor hebben we vandaag grote plannen.

Jarenlang was het "traditie" om met mijn verjaardag crabben te gaan eten. Om de een of andere reden zijn we daar vanaf gestapt, maar dit jaar heb ik er toch wel weer erge zin in. Dit gebied is bekend om zijn "blauwe" crabben, die je bij speciale crabrestaurants per dozijn op een met bruin papier bedekte tafel geserveerd krijgt.

Rick stelt voor om naar Annapolis te gaan en dan vanavond bij een crabrestaurant daar, aangeraden door een van zijn collega's, te gaan eten. Daar heb ik meteen oren naar, want het is al zeker twintig jaar geleden, dat ik voor het laatst in de hoofdstad van Maryland was, en het staat al een hele tijd bovenaan mijn lijstje van te bezoeken dingen in dit gebied.

Saskia krijgen we helaas niet mee, dus rond half twaalf rijden Rick en ik samen weg. Annapolis ligt zo'n 78 kilometer bij ons vandaan, een klein uurtje rijden dus. De weg erheen gaat voorspoedig, tot we bij de afslag naar het stadje aankomen.

Er blijkt net vanmiddag een college football wedstrijd tussen Navy en Georgia Southern te zijn, zodat we even in een flinke file van supporters komen te staan. Op een gegeven moment komen ook de bussen met de teams onder politiebegeleiding langsracen. Gelukkig vindt Rick een manier om om de drukte heen te navigeren.

Bij het haventje vinden we meteen een heel gunstige parkeerplaats. We doen twee dollar in de meter, wat ons twee uur hier geeft. Een plaatselijke dame waarschuwt ons om, als we de meter telkens opnieuw willen vullen (wat ons plan is), te letten op krijtstrepen. Als die er zijn, heeft men door, dat we er langer dan twee uur staan en kunnen we worden weggesleept, zegt zij.

Dan gaan we op zoek naar een restaurant om te lunchen. Het is schitterend weer, dus willen we graag buiten eten. Dat is absoluut niet moeilijk te vinden, want er is een ruime selectie aan gezellige terrasjes.

Onze keuze valt op de Middleton Tavern, die uit 1750 stamt. We hebben geluk, want er komt net een tafeltje vrij, precies aan de straatkant, zodat we leuk mensen kunnen kijken. Omdat de Naval Academy dus in dit plaatsje ligt, zien we allerlei matrozen in hun witte zomerpakken. Ook toeristen, zoals wij, zijn ruim vertegenwoordigd.

De R is in de maand, dus ik kan het niet laten een half dozijn oesters te bestellen. Die zijn heel lekker. Rick neemt de crabcake sliders en ik de gegrilde scallops sliders, precies genoeg voor een lichte lunch. "Sliders" zijn het op het moment helemaal. Het zijn minibroodjes met miniburgertjes of crabcakes of, origineel wel, scallops, zoals hier.

Na het eten lopen we door het mooie oude plaatsje, dat uit 1649 stamt. De geschiedenis is erg interessant, het was zelfs een tijdje de hoofdstad van de VS. Het Verdrag van Parijs, dat Revolutionaire Oorlog beeindigde, werd hier getekend.

Hierdoor heeft het plaatsje ook het oudste nog in gebruik zijnde capitool (staatsgebouw) van Amerika. Het Maryland State House stamt uit 1772 en we mogen er na een snelle veiligheidscontrole rondkijken.

De Senaats- en Huis van Afgevaardigdenkamers zijn mooi en formeel. De koepel kan helaas al heel lang niet meer bezocht worden en is een stuk kleiner, dan in andere staten. Het is wel een bijzonder gevoel om te lopen, waar George Washington en Thomas Jefferson ook liepen.

Dit is het vijfde "capitool", dat ik in de VS bezichtig. De anderen zijn natuurlijk het United States Capitol, maar ik ben ook in de capitolen van Virginia, North Carolina en Minnesota geweest. Allemaal zijn ze uniek, maar hebben toch ook overeenkomsten, vooral qua inrichting van de Senaats- en Huis van Afgevaardigdenkamers. Lijkt me een leuk doel: alle 50 staatscapitolen bezoeken!

Na de nodige foto's te hebben genomen en informatie te hebben gelezen, lopen we verder. Vlakbij het State House liggen nog andere historische regeringsgebouwen. Veel mensen denken, dat Baltimore de hoofdstad van Maryland is, maar dat is het nooit geweest.

Rick en ik lopen terug naar de kade en vergapen ons aan de enorme jachten, die daar liggen! Mijn hemel, wat een luxe, sommigen zijn zo groot als een huis. Wat zijn er een mooie boten op de wereld!

We hebben tot nu toe telkens de parkeermeter weer bijgevuld en nog geen krijtstrepen te zien. Het lijkt ons ook vreemd, dat je weggesleept kunt worden, als je telkens netjes betaalt. De laatste ronde kwartjes geeft ons tot half zes de tijd.

Dat is mooi, want wij willen graag een cruise door de haven gaan doen. We kopen voor $12 per persoon kaartjes en kunnen meteen mee op de Harbor Queen. Dat is een stoomboot, dus voor we vertrekken moet er flink getoeterd worden.

Het wordt een heerlijk ritje met interessante informatie. We zitten op het bovendek in het zonnetje en varen langs de United States Naval Academy, die sinds 1845 veel van de sfeer van dit stadje bepaalt. We zien prachtige huizen langs de Severn rivier en in de verte de enorme Chesapeake Bay Bridge. De veertig minuten vliegen voorbij en voor we het weten zijn we terug aan land.

We hebben nog wat tijd en besluiten naar de Naval Academy te lopen, want de kerk daar moet erg mooi zijn. Katja belt onderweg om te kletsen en aan de telefoon loop ik door het hek. Dat mag niet, vindt de politieagent, die onze rijbewijzen checkt. Dit is een militair instituut, zegt hij streng, en dan mag je niet telefonerend door het hek lopen. Nu ik er eenmaal doorheen ben, mag het weer wel. Ok...

Helaas is de kapel al dicht, dus we nemen wat foto's van de buitenkant en lopen dan terug naar de auto. We rijden naar Jimmy Cantler's Riverside Inn, die Ricks collega aanraadde. Het is nog vroeg, maar dat blijkt maar goed ook, want we moeten een uur op een tafeltje wachten.

De tijd gaat snel, want het restaurant ligt aan het water en er meren allerlei dure boten met sjiek geklede mensen aan. Ook kijken we een tijdje naar hoe de crabben een voor een worden gemeten en onderverdeeld worden in medium, large en extra large. Ze leven dan allemaal nog, de dode crabben worden weggegooid. Ze heten "blue crabs" en ik sta er versteld van hoe blauw ze inderdaad zijn!

Tegen zonsondergang mogen we plaatsnemen aan een picknicktafel, waar al drie andere mensen zitten. Een van de vrouwen heeft ook een Pandora armband aan, dus dat is altijd meteen reden voor een snel gesprekje.

Rockfish is de staatsvis van Maryland, dus Rick en ik delen een voorafje van blackened rockfish. Geen idee, of daar een equivalent voor bestaat in het Nederlands, maar het smaakt goed.

Natuurlijk bestellen we als hoofdgerecht een dozijn crabben. Volgens de serveerster zullen we met zijn tweeen genoeg hebben aan een dozijn extra large en daar krijgt ze gelijk in. We krijgen houten hamertjes, aardappelmesjes en heel veel papieren doekjes en dan beginnen we. We moeten hard hameren om de klauwen open te breken, maar het is allemaal heerlijk!

Veel mensen (inclusief Rick) vinden het niet leuk om zo hard te moeten werken voor hun eten, maar ik vind het juist een heel unieke ervaring. In Maryland moet je gewoon crab eten! De Old Bay Spice (die in Maryland wordt gemaakt) erop maakt, dat alles lekker pittig smaakt. We krijgen er een maiskolf bij, die lekker zoet is bij al het pittige.

Al te gauw ben ik al aan mijn laatste crab toe, maar het was inderdaad genoeg voor ons tweeen. We rekenen af en gaan dan huiswaarts. Saskia belt om te vragen, of zij bij Shannon mag logeren, dus zullen Rick en ik vannacht ook samen zijn. Vandaag voelde als een mini vakantie en ik heb genoten met een hoofdletter G! "Pluk de dag" werd ons motto na 11-9-2001 en dat hebben we vandaag zeker gedaan.

Foto's van onze excursie staan hier.

Zondag

Als ik rond zeven uur voorzichtig een oog open, zie ik, dat het bewolkt is. Ik draai me nog eens lekker om en we slapen uit tot tien uur! Als er geen zon is, blijft het donker in onze kamer, dus het is zo makkelijk om nog even om te draaien en te doezelen.

Voor het eerst in zeker een maand heeft het vannacht ook geregend, zien we bij het opstaan. Die regen is hard nodig, maar ik ben blij, dat hij 's nachts viel.

We halen ons gewoonlijke zondagse ontbijt bij Starbucks en eten dat voor het eerst in lange tijd binnen op. Veel mensen vinden de herfst hier heerlijk en dat is het over het algemeen ook, maar ik mis, dat we gewoon zonder nadenken in pijama naar buiten kunnen lopen.

Ricks kennis van computers is welbekend in de buurt en onze buurvrouw Freya zond mij een SOS, want de nieuwe laptop van haar dochter kan hun printer niet vinden. Rick to the rescue! Terwijl Freya en ik kletsen, krijgt Rick voor elkaar, wat vier andere computertechnische mannen niet lukte, de printer werkt! Dan ben ik toch wel even heel trots op mijn mannetje, hoor!

Een heel dankbare Freya en dochter achterlatend, gaan we terug naar huis. Rick wordt gecharterd om Saskia en Shannon naar de mall te brengen en ik neem Cosmo mee voor een lange wandeling. Eigenlijk had ik naar de sportschool gewild, maar het loopt al tegen twaalven en ik heb gewoon geen zin. Het zonnetje komt alweer voorzichtig door en het is lekker buiten vertoeven.

Saskia voelt zich wat schuldig, dat ze gisteren niet mee is gegaan, en stelt, als ze terugkomt van de mall, voor om naar een film en dan uit eten te gaan. Rick en ik kijken naar de films en eigenlijk vinden wij Going the Distance de enige leuke, maar de recensies daarvoor zijn heel slecht. Saskia en Rick hebben Nanny McPhee nog niet gezien en die wil ik best nog eens zien. Dat wordt het dus. Shannon gaat ook mee, die wordt zo langzamerhand ook een derde dochter voor ons.

De film is de tweede keer net zo leuk. Het is gewoon een grappig en ontroerend verhaal met leuke spelers. Emma Thompson heeft dit verhaal zelf geschreven, erg knap. Zij is een van mijn favoriete actrices, ze komt zo sympathiek over altijd.

Rick en de meisjes vonden de film net zo leuk en dan is het tijd voor het avondeten. Na wat overleg met de meisjes wordt dat Cafe Deluxe. Saskia vindt hun macaroni met kaas zo lekker en dat is het ook! Ik "moet" hun tonijn mignon bestellen, die altijd goed is en vandaag ook weer. Gerenomeerde restaurant kunnen een voorbeeld nemen aan dit restaurant, ik heb er nog nooit een slecht stuk tonijn gekregen!

Tijdens het eten bespreken de meisjes, dat Shannon misschien Saskia wel gezelschap zou kunnen houden, als wij eind van deze week in Seattle zitten. Dat wil ik nog wel even aan Shannons moeder, Liz, vragen en dan ook duidelijk maken, dat wij het begrijpen, als zij daar bezwaar tegen hebben.

Liz gaat er echter meteen accoord mee. Ze vond het al niet leuk voor Saskia om helemaal alleen thuis te zijn en ze vertrouwt, net als wij, deze twee meisjes, die dit natuurlijk een enorm avontuur vinden. Ik vind het ook een fijn gevoel, dat Saskia niet alleen zal zijn en Shannons ouders zo vlakbij zal hebben.

Vandaag begint het American football seizoen en "onze" Redskins spelen tegen het populairste team van de NFL, de Dallas Cowboys. Ik ben een mooi weer fan, als de Redskins winnen (ze hebben nu, tijdens de pauze 10 punten voorsprong), vind ik ze fantastisch, anders verveelt het me gauw. Maar de uniformen vind ik altijd prachtig! Ik liep al voor we naar de VS verhuisden in Redskins t-shirts. Go Skins!