Avontuurlijk weekend met het hele gezin en Kevin

Zaterdag

Bijtijds staan we allemaal op.  Rick nog vroeger dan de rest van ons, want hij gaat ontbijt halen bij Starbucks.  We eten gezellig met zijn allen op het deck en kleden ons dan in makkelijke kleren en schoenen met dichte tenen, vereist voor de activiteiten, die we vandaag gaan ondernemen.

Django is er om Cosmo te onderhouden

We gaan op weg naar Harpers Ferry in West Virginia.  Via een prachtige weg langs allerlei wijngaarden en door leuke oude plaatsjes bereiken we na even zoeken Harper's Ferry.  Daar heeft Rick bij River Riders de canopy/zipline tour geboekt.

We gaan inchecken en het is beredruk!  De meeste mensen zijn hier om te gaan tuben in de Potomac rivier en lopen in zwemkleding rond.  Dat is ook erg leuk, de kinderen en ik hebben dat een paar jaar geleden gedaan.

Wij krijgen een witte band om onze arm en na nog even wat water gekocht te hebben lopen we naar het Adventure Park. Daar krijgen we harnassen. helmen en handschoenen aangemeten en krijgen we uitleg hoe het allemaal werkt.  Ik moet zeggen dat ik best een beetje nerveus ben, want zo'n durfal ben ik nu ook weer niet.

Gelukkig is het net als bij skipistes een systeem van kleuren naar moeilijkheidsgraad.  Oranje is het makkelijkst (neem het van mij aan dat "makkelijk" niet meteen het eerste woord is dat in me opkomt als ik eraan terugdenk).  Dan groen, blauw en zwart is het allermoeilijkst, zeker niet mogelijk voor ons gewone stervelingen om te volbrengen!

Wij beginnen gelukkig met een oranje parcours, Finch's Flight, om een idee te krijgen wat het allemaal is.  Over smalle balken en wiebelige touwen en via een ziplijn komen we na ongeveer tien oefeningen bij de laatste ziplijn, die ons weer naar de begane grond brengt.  Iemand met hoogtevrees kan dit absoluut niet doen.

De anderen bepalen dat dit parcours wel makkelijk was.  Wij zijn klaar voor het volgende niveau.  Rick wil zelfs blauw gaan doen en groen overslaan, maar de monitors, zoals de medewerkers hier heten, raden heel sterk aan dat je minstens twee groene moet hebben gedaan voor je daaraan begint.

Dat maakt mij allerminst enthousiast daarvoor en ik stem voor een groen parcours.  Gelukkig volgen de anderen me daar ook in.  We kiezen het Crow's Nest parcours, duidelijk een van de oudere, dit park is deze winter verdubbeld in grootte. 

Dit is beduidend moeilijker en ik zie dat ik al blauwe plekken op mijn bovenarmen krijg, maar Rick en ik houden de jongeren goed bij.  Katja heeft ook blauwe plekken, wij aarden naar elkaar en krijgen die gauw.  Bij dit parcours sta ik regelmatig te kijken naar de anderen (ik ben laatst in ons groepje) en denk "dat gaat mij niet lukken!". 

Vooral de klimmuur lijkt enorm hoog en de grepen gemaakt voor kleine kinderen.  Maar het lukt me allemaal, al kom ik bij dezee zip lijn naar de grond op mijn billen in de houtsnippers terecht in plaats van elegant op mijn voeten.  Geen probleem, alleen ben ik nu nog wat viezer.

We hebben voor twee uur geboekt en nog een half uur over.  De anderen willen graag een blauw parcours doen, maar ik weet gewoon dat dat me niet gaat lukken met mijn fibromyalgie zwakten.  Ik wil nog een groene doen en eerst zegt Rick wel met mij mee te gaan.

Saskia weet echter dat Rick heel graag zulke uitdagingen aangaat en biedt aan met mij mee te gaan, want zij ziet dat heel moeilijke ook niet zo zitten.  Ik vind het wel leuk het met mijn jongste te doen.  We beklimmen de ladder naar het begin van het parcours en vinden dan al meteen uit dat deze "groen" heel wat moeilijker is dan de vorige!

We kijken naar de zijdelings hangende planken met gaten erin en maar een kabel om aan vast te houden.  Saskia gaat eerst en heeft duidelijk moeite, maar bereikt het volgende platform zonder kleerscheuren.  Wonder boven wonder lukt mij dat ook.

Het zal er vast ook aan liggen dat onze spieren moe worden, want we zijn al anderhalf uur bezig.  Na nog een paar moeilijke oversteken staan we voor een balans koord.  Er is een grote "driehoek" met onderaan een houten balk om ons aan vast te houden.  Ik vraag me nu nog af of we die houten balk vast hadden moeten houden, in plaats van de touwen aan de zijkanten.

Dat koord vond ik werkelijk het engst van alle oversteken!  Herhaaldelijk val ik er bijna vanaf en dan wat?  Dan hang je aan je twee ijzeren clips, maar hoe kom je dan naar het volgende platform??  Gelukkig val ik er dankzij allerlei beschermengelen niet af en bereik de andere kant.  Katja hoor ik later heeft geen beschermengelen en viel maar liefst drie keer op dat blauwe parcours.

Saskia en ik zijn halverwege en er is een ziplijn om naar beneden te gaan en halverwege op te houden.  We staan serieus in tweestrijd, maar dat is uiteindelijk toch onze eer te na.  Gelukkig zijn de volgende obstakels heel moeilijk, maar niet ondoenbaar.

Eindelijk is daar de verlossende laatste ziplijn.  Al mijn spieren trillen en Saskia voelt zich hetzelfde.  We leveren onze spullen in en gaan op de anderen wachten.  Die eindigen in een soort rond net tegenover ons.  Aan de verhalen te horen zijn Sas en ik heel blij niet dat parcours gedaan te hebben!

Dit was werkelijk een heel leuke halve dag van samen actief zijn!  Al onze spieren protesteren en mijn rechterpols voelt alsof die verstuikt is, maar het was leuk!  De magen rommelen nu wel, want het is al bij tweeen.

Terwijl we wachtten hebben Saskia en ik op Happy Cow gekeken en een restaurant in Harper's Ferry gevonden met veganistische opties.  Dat wordt het Canal House Cafe, gehuisd in een van de historische huizen hier.

We krijgen een tafeltje in de gezellige eetzaal en bestellen meteen veel dorstlessende drankjes.  De anderen bestellen sandwiches of wraps (Rick en Saskia nota bene dezelfde wraps, Saskia's zonder kaas).  Ik neem de Summer's salad, twee soorten meloen met geitenkaas, ontzettend lekker.

Na deze heerlijke lunch rijden we huiswaarts.  Onderweg stoppen we bij de Hillsborough wijngaard waarvan ik weet dat die aandoet alsof je in Frankrijk bent.  De anderen zijn er ook zeer van gecharmeerd. 

Iedereen behalve Rick en Saskia bestelt een glas wijn.  Ze hebben hier heerlijke rose!  Buiten op het terrasje genieten we ervan.  Na nog wat foto's zetten we de tocht huiswaarts voort.  We hebben onderweg nog mooi zicht op de Potomac rivier hier en veel van de mensen, die lekker dobberen met hun tubes.

 

Thuis is het vechten om de douches (we hebben er drie).  Ik mag eerst en wat voelt dat lekker na al het gezweet en alles!  De honden krijgen eten en we ontspannen even voor ons avondeten.  Helaas heeft Saskia hoofdpijn en gaat niet mee naar het restaurant.

Bij DGS Delicatessen hebben we een tafeltje gereserveerd en het wordt een heel lekkere maaltijd!  Rick en ik delen de gerookte zalm nachos, die eigenlijk geen nachos zijn, maar heel erg lekker.  Als "hoofdgerecht" bestel ik de huissalade, die prima smaakt, en de lever, gefrituurde kiphuid en zure ui, die als voorafje op het menu staat (in de VS zijn voorafjes meestal om met meerdere mensen te delen, deze ook duidelijk).

Iedereen geniet van het eten wat werkelijk heel erg goed is.  Dan lopen we naar Target.  Katja is haar bikini vergeten en morgen willen we naar het zwembad.  Het is duidelijk het einde van het badpak seizoen, maar gelukkig vindt ze nog een leuke. Ik koop ook gelijk een nieuwe zonnebril, want mijn witte valt zowat uit elkaar.

Naast de Target zit een gelato ijssalon.  Daar kiezen we allemaal een ijslolly.  De mijne is dit keer pure chocolade, heerlijk!  Thuis wordt het duidelijk dat de energie verspeeld is.  Het wordt tv kijken en dan naar bed.

We zagen ook nog een heel Nederlands nummerbord, ben benieuwd van wie het is

Zondag

Na een fijne nachtrust staan we om een uur of negen op.  Rick en ik voelen spieren waarvan we niet wisten dat ze bestonden, hoewel we beiden niet zoveel spierpijn hebben als we hadden gedacht.  Rick gaat naar Starbucks en ik naar Panera om ontbijt te halen voor de goegemeente.

Zo lijkt het wel of er luizen (lice) in mijn koffie moeten, maar het was "light ice"

De anderen zijn op als we terugkomen.  Gisteren, in de geest van het avontuurlijke, bedachten we vanochtend op de Potomac in Washington te gaan kayakken, maar als ik dat nog opper volgt er gekreun van alle kanten.  Onze armen hebben het in het bos zwaar te verduren gekregen.

In plaats daarvan gaan Rick en Saskia meer IKEA spullen in elkaar zetten,  Katja en Kevin gaan Django en Katja's auto wassen.  Ik begeef me naar boven voor een half uur interval op de elliptical.  De komende week heb ik weer vier rondleidingen achtereen dus ik bespaar mijn benen een beetje.

Katja vraagt of we Noodles & Company als lunch kunnen hebben.  Iedereen vindt daar iets van hun gading op het menu en ik bestel het online en ga het ophalen.  Met zijn allen eten we buiten op het deck.

Dan kleden Katja, Kevin en ik ons in onze badkleding en lopen naar het zwembad. We zijn vroeg dus vinden makkelijk een viertal ligstoelen.  Alleen valt de parasol vrijwel meteen op ons!  Dat gebeurde Chris vorige week ook al.  Er blijkt geen water in de houder te zitten.  Kevin en ik "stelen" de houder van een andere ongebruikte parasol, maar ik ga er toch over klagen bij de manager, die er vandaag natuurlijk niet is.

Rick komt een uurtje later ook.  We dobberen wat, spelen met een bal en lezen (in mijn geval).  Het is de ultieme ontspannen zomermiddag.  We eten zelfs een lekker waterijsje.

Katja en Kevin moeten echter wel ook weer terug naar New Jersey rijden vanavond.  We hebben dus een vroege reservering bij Sushi Yoshi, want als Katja thuis is moet er sushi gegeten worden.  Mij hoor je natuurlijk nooit klagen.

Het wordt een gezellige maaltijd met zijn zessen.  Saskia heeft besloten dat sushi toch veganistisch is en eet gezellig mee.  Wat ga ik dit straks weer missen!  Ik probeer er nog niet aan te denken dat Rick en ik deze herfst echt empty nesters gaan zijn.

Thuis pakken Katja en Kevin gauw in en met Django vertrekken ze weer naar New Jersey.  Zorro blijft hier logeren tot Labor Day begin september.  Katja kon niemand vinden om tijdens onze vakantie voor hem te zorgen.

Saskia gaat verder aan haar inpakken, want haar verhuizing naar Richmond is over minder dan een week.  Bella is deze zomer een heel goede vriendin geworden dus hopelijk gaat het met het samen een appartement delen ook goed.

Zo eindigt een heel leuk weekend, net alsof we een korte vakantie hebben gehad.  Nu bereid ik me mentaal weer voor op vier dagen gedurende de komende hittegolf door de stad te wandelen.  Wij zouden zogenaamd een koelere zomer krijgen dit jaar.  Ik merk er niets van.

What a difference a day makes...

Zondag

Allereerst dank voor alle lieve en bezorgde reacties op mijn blog van gisteren. Die deden me zeer goed.

De luchtmatras blijkt een stuk beter te liggen, dan het gewone bed. Ik word met een stuk minder pijn wakker, gelukkig, want wat voelde ik me gisteren naar! Katja heeft bij Rick geslapen en ook beter, want zij vond de luchtmatras te koud.

Met zijn allen ontbijten we op de kamer en gaan dan de sneeuw op. De kinderen zijn klaar voor meer uitdaging, dan mijn groene beginnerspistes en willen er met zijn drieen op uit. Rick zegt galant, dat hij bij mij zal blijven.

Gelukkig kan hij vanaf mijn routes ook blauwe en zwarte pistes nemen, anders zou ik me bezwaard voelen. Ik ben een complete slak vergeleken bij hem. Nu heeft hij natuurlijk als jong kind in Zwitserland gewoond en is het skien hem als het ware met de paplepel ingegoten. Dat is toch anders, dan het als volwassene leren.

Het is werkelijk schitterend skiweer. Het vriest flink, maar is mooi zonnig en natuurlijk is er gisteren verse sneeuw gevallen. We gaan een paar keer de berg af en dan is het alweer tijd om te lunchen. We hebben met de kinderen bij Cheat Mountain Pizza afgesproken.


Dat blijkt erg populair te zijn en er is een wachttijd van ongeveer drie kwartier. We doen het toch maar, want we hebben allemaal zin in pizza en het is overal erg druk. De pizza blijkt het helemaal waard! Rick, Kai en ik delen een "Hay's Revenge" met allerlei hete pepers erop en smullen ervan! De meisjes doen het wat minder heet, maar vinden hun pizza zo te zien ook erg lekker.

Na de lunch gaan de kinderen er weer gezamenlijk op uit. Eigenlijk hadden we halverwege de middag met ze af willen spreken, maar ze zijn verdwenen, voor we de kans hebben dat te doen. De berg is zo groot, dat de kans, dat we elkaar tegen zullen komen, gering is. Helaas dus geen foto's met de kinderen in de sneeuw en zonneschijn.


Die zon zorgt ervoor, dat het wachten bij de liften onderaan de berg me weer opwarmt. De rijen zijn ook een stuk korter, het lijkt wel of veel mensen al naar huis zijn. Zo houd ik het skien wel even vol! Als we om half vijf de laatste lift naar boven nemen, hebben Rick en ik acht keer naar beneden geskied. Rick heeft alle gevorderde pistes aan deze kant van de berg ook kunnen doen. In tegenstelling tot gisteren vond ik het heerlijk en nu weet ik weer, waarom ik toch skien heb geleerd.

De kinderen zijn al op de kamer en Katja en Saskia willen graag gaan tuben. Kai heeft geen zin en ik vind het te koud, want inmiddels is er een nare wind opgestoken. Rick offert zich op mee te gaan en brengt dan ook gelijk Saskia's en mijn ski's terug. Intussen ruimen Kai en ik op, want we willen morgen op tijd op weg.

Het Aziatische restaurant in het dorpje is ons zo goed bevallen, dat we er weer gaan eten. We krijgen dezelfde serveerder, die al grapt, dat we er kennelijk niet genoeg van kunnen krijgen. Mijn maaltijd van vrijdagavond vond ik zo lekker, dat ik hetzelfde bestel.

De anderen proberen nieuwe gerechten, Saskia zelfs General Tso's kip, waar ze zich nog niet eerder aan heeft gewaagd. Zoals ik had voorspeld, vindt ze het lekker. Kai is helemaal avontuurlijk geworden. Hij heeft van mij het sausje van wasabi met sojasaus afgekeken en doopt daar zijn al pittige kip in. Dat sausje vind ik lekker voor sushi, alleen moet ik er om de een of andere reden altijd van niezen. Niet handig, als je net een stuk sushi in je mond hebt!


Na een gezellige maaltijd pakken we in en brengt Rick alvast wat spullen naar de auto. Dan is het alweer de laatste nacht van deze korte skivakantie.

Maandag

Om kwart voor drie word ik wakker en zijn verdorie de pijnen in volle kracht terug! Met alle macht probeer ik een positie te vinden, die ietwat pijnloos is, maar dat lukt maar nauwelijks. Dat wordt lekker terugrijden straks, vooral omdat er geen tijd is om te sporten om de spieren los te krijgen.

Na zo'n nacht ben ik opgelucht, als ik op kan staan, dus ik ben blij Rick om half negen te horen. De kinderen zijn ook al gauw op en voor ons doen zijn we snel. Nog geen uur later is de kamer leeg en zijn de auto's ingepakt.

Voor het laatst lopen we naar The Junction om daar met zijn allen te ontbijten. Helaas hebben ze alleen een zeer middelmatig buffet, al smaken de roereieren met tomaat en kaas wel lekker. Dit is ook de laatste maaltijd met Katja weer voorlopig. Het was toch weer erg fijn om met het hele gezin compleet te zijn dit weekend! Ik vind het dan ook zo leuk om te zien, hoe de kinderen onderling van elkaars gezelschap genieten.


Vanwege de mogelijkheid op gladde wegen in de bergen, hebben Rick en ik besloten tot ongeveer halverwege met Katja mee te rijden. Dat is voor ons wel een omweg van zo'n honderd kilometer, maar ik voel me er geruster op.

Na uitgecheckt te hebben, gaan we op weg. We nemen de WV-219 naar het zuiden. Die wordt inderdaad al gauw flink bergachtig en bochtig en arme Saskia voelt zich, ondanks de Dramamine, bepaald niet lekker. De weg is goed schoon, al maakt Rick op een minder schoon stukje een kleine schuiver. Het is dus wel oppassen geblazen.

Katja vermeldde bij Snowshoe, dat ze benzine nodig had. Het benzinestation daar had echter geen benzine meer. Haar meter staat bijna op leeg. We kijken dus met argusogen uit naar een station, wat we pas dertig mijl verderop in Marlinton vinden.

Hoe mensen, die in de bergen wonen, hun boodschappen doen en benzine tanken, is me een raadsel. Ze wonen meer dan 45 kilometer van de dichtstbijzijnde voorzieningen! En waarmee verdienen ze hun geld, als ze al werk hebben? Geen wonder, dat West-Virginia een van de armste staten is. Er is gewoon echt helemaal niets in de bergen!

Voor ons als toeristen is het wel leuk om door dit prachtige, besneeuwde landschap te rijden. De ruige bergen worden afgewisseld met valleien met boerderijen met de typische rode schuren, die mooi tegen de sneeuw afsteken. Ik heb iets met schuren hier. Er staan zoveel "mooie" oude houten van in de velden, sommigen helemaal vervallen.

Opvallend zijn ook de vele kuddes herten, die langs de weg staan te grazen. Er zijn bijna nog meer herten, dan koeien en paarden bij de boerderijen. Zo af en toe komen we door een gehuchtje, waar op zijn hoogst een benzinestation met winkeltje staat, maar meestal is het slechts een groepje huizen.

Halverwege zie ik opeens een bord "Birthplace of Pearl S. Buck" staan in Hillsboro, West Virginia. Op de middelbare school heb ik haar boek "The Good Earth" gelezen (of liever, doorgeworsteld, want ik was niet zo dol op literatuurboeken). Ik had er geen idee van, dat zij uit West-Virginia kwam. Natuurlijk stond ik er toen ook niet echt bij stilstond, waar de auteurs vandaan kwamen, maar het is wel leuk dit nu te weten.

Hillsboro is trouwens een leuk oud plaatsje, maar je moet wel een enorme fan van de Nobelprijswinnares zijn, om er speciaal voor haar geboortehuis heen te komen. Nog zo'n twintig mijl slingerweg rest ons en dan komen we bij de kruising met de interstate 64 aan.

Bij een benzinestation nemen we afscheid van Katja, die nog ongeveer anderhalf uur te rijden heeft. Wij draaien de interstate op en rijden richting interstate 81. Als snel zien we het grote "Welcome to Virginia" bord met het rode cardinaaltje en de witte dogwoodbloem. We zijn weer "thuis", al hebben we nog zo'n 350 kilometer te gaan.


I-64

Bij een Wendy's halen we bij de drive thru lunch. Ik kies een kleine chili en die is waarempel erg lekker! In ieder geval een stuk beter, dan het spul, dat ik bij Snowshoe at en met $1,39 geen geld, natuurlijk.

En dan is het karren, karren en nog eens karren, tot we eindelijk om half vijf onze afslag van de I-66 weerzien. Hoera! Katja heeft inmiddels ook gebeld, dat ze weer veilig thuis is gekomen.

Rick en de kinderen dragen de tassen, ski's en snowboard naar binnen en dan ga ik gauw naar de kennel. Heerlijk, dat we vroeg genoeg thuis zijn om Cosmo op te halen. Die is dolblij mij weer te zien. Op zijn "rapport" staat, behalve, dat hij gezond is, "We love Cosmo (hartje)". De jongen en meisje, die hem komen brengen, hebben ook duidelijk moeite afscheid van hem te nemen. Zo leuk!

We bestellen kabobs van Friends als avondeten en pakken zoveel mogelijk uit. Morgen een flinke was doen en we zijn weer bij. Het was een erg gezellige reis met Katja er ook bij. Volgend jaar zal Kai ook niet vanzelfsprekend meegaan, dus misschien was dit wel het laatste lange ski weekend met zijn allen.

Alle foto's van Rick (tweede helft) en mij staan hier.

Op de berg

Om half zes word ik wakker en alles, werkelijk alles, doet pijn! Mijn nek, schouders en rug staan in brand!! Ook Rick heeft last van zijn rug. De matras op dit bed is vreselijk slecht! We betalen heel wat voor dit apartementje en in een hotel zou je dan steen en been klagen. Dat kan hier niet, want we weten niet, wie de eigenaren zijn van ons apartement.

Na nog een paar uur kwelling in bed houden we het niet meer uit en staan op. Ik weet al, dat dit een serieuze pijndag gaat worden. Al mijn spieren staan in vuur en vlam, niets helpt en ik ben de Mineral Ice vergeten.

Online zie ik, dat het weer thuis ook veel slechter is, dan voorspeld. Er zou slechts een centimeter of minder vallen, maar het "Winter Weather Advisory" wordt al gauw een "Winter Storm Warning", want opeens kan er wel twintig centimeter vallen! Hier in Snowshoe sneeuwt het ook flink en in Blacksburg, bij Virginia Tech, ligt zeker 25 centimeter.

Rick gaat naar Starbucks om koffie te halen en we eten ontbijt in de kamer. Alweer duurt het toch even voor we op de piste staan. Hoe lang ik het ga volhouden, weet ik niet, want ik heb erg veel pijn. Het sneeuwt en vriest zeker tien graden, dus aangenaam is het zeker niet buiten.

We skien naar beneden en nemen de Powderidge lift naar boven. Deze lift leidde ons de vorige keer terug naar het huisje uit de hel, waar Kai doodziek was. Maar hij leidt ook naar een paar mooie pistes. De eerste is me veel te stijl, dat die groen is, begrijp ik echt niet! Ik zie minder ervaren mensen er in de V vanaf glijden. Ik heb geleerd niet naar beneden te kijken, want dan lijkt het zo enorm stijl! Ik kijk in de richting waarin ik ski en dat gaat heel redelijk.

Mijn spieren werken echter niet mee. Ik heb moeite de kracht te vinden om de stijlere heuvels te doen. Alles doet pijn en ik vind uit, dat skien geen verlichting geeft, zoals andere beweging dat wel doet. Integendeel, ik ben gespannen, omdat ik gladheid doodeng vind, waardoor mijn spieren zich natuurlijk allerminst ontspannen.

Rick belooft deze piste niet weer te doen. We gaan nog eens naar boven en dan van een minder stijle helling naar beneden. Dat gaat wel erg lekker, want er ligt veel nieuwe sneeuw. Dan is het alweer tijd om te gaan lunchen. We nemen de lift naar het Shaver's Centre daarvoor.

Rick gaat even terug naar de kamer om wat vergeten dingen op te halen en de kinderen en ik wachten op een tafel. Dit is het grote cafetaria hier, maar er zijn maar weinig tafels en stoelen. Gelukkig vraagt iemand mij, of we op een tafeltje wachten. Op mijn beamende antwoord zegt zij, dat ze op het punt staan te vertrekken. Heel aardig!

De kinderen en ik gaan vast eten halen. Er is een ruime keuze: Amerikaans (burgers, veggie burgers), verschillende salades, Mexicaans (quesadilla's, taco's etc.) en Vietnamese Pho soep. Kai kiest pizza, Saskia (en Rick later) een burger en Katja en ik gaan voor de Vietnamese soep met garnalen. Die smaakt bijzonder lekker, moet ik zeggen en er zitten veel groentes in. Het is een van de gezondste lunches, die ik ooit tijdens het skien heb gegeten.

Het blijft buiten maar sneeuwen en het lokt niet echt er weer op uit te gaan. Wie heeft ooit bedacht, dat het "leuk" zou zijn om op twee houten latten de berg af te glijden bij temperaturen ver onder nul. Maar goed, we gaan natuurlijk wel weer verder, want skien hier is niet goedkoop (als het dat wel was, ging ik nu terug naar onze kamer!).

Iets meer dan vier jaar geleden leerde ik skien, zodat ik me niet de hele dag in een cafetaria hoefde te vervelen, terwijl de rest van de familie lol had. Ik moet toegeven, dat ik nog steeds een haat-liefde relatie heb met de sport.

Het lukt mij gewoon niet vrolijk en onbezonnen een helling af te glijden, zoals de rest van mijn gezelschap. Als het maar iets glooiender wordt, dan gewoon lekker glijden, voel ik de spanning. Ik wil controle behouden en niet te snel gaan. Vooral als het druk is, zoals vandaag, is dat geen ontspannen iets, want dan kan ik de ruimte niet nemen om lekker te draaien, zoals ik wil.

Na anderhalf uur en drie keer op en neer heb ik een nog knallender hoofdpijn, dan voorheen. Ik heb er genoeg van en wil terug naar de kamer. Saskia is ook klaar, maar de anderen gaan door op de meer gevorderde pistes.

Om de pijn te bedwingen neem ik vier Advils en ga lang onder de douche. Gelukkig heeft die een harde straal, dus ik hoop, dat dat en het warme water wat zullen helpen. Het is lang geleden, dat ik zoveel pijn had. Ik weet werkelijk niet, waar ik het zoeken moet. Eigenlijk wil ik stante pede naar huis, maar ja, dat kan niet. Het is gewoon erg balen om juist nu zo'n erge aanval te krijgen!

Als Rick en de kinderen terug zijn, maken we ons gauw klaar voor het avondeten. We (vooral Rick) willen graag bij de Foxfire Grille eten, maar die is erg populair. Door vroeg te gaan hopen we de menigte voor te zijn, maar stuiten toch op een wachttijd van drie kwartier.

Hun bar is erg druk, maar bij Taste of Asia aan de overkant zijn genoeg stoelen vrij. Daar bestellen we een drankje en delen Katja en ik een sushi roll als voorafje. Hier worden we weer geconfronteerd met de verschillende wetten tussen de staten, want, anders dan in Virginia, hier mogen de kinderen wel bij de bar zitten, maar niet eraan.

Skippy, met drie oorbellen in zijn oor en een paardestaart, maar hartstikke aardig, zorgt voor ons. Eigenlijk wil ik hier helemaal niet weg. Een leuke bar en sushi om te bestellen, wat wil ik nog meer? Maar Rick heeft zijn zinnen gezet op de Foxfire Grille.

Daar krijgen we een tafeltje naast de keuken. Gelukkig, want iedere keer als er nieuwe klanten binnenkomen, is het ijzig koud. Buiten sneeuwt het nog gestaag. Ik bestel de zalm, die erg lekker is. Rick vergist zich in de porties, want hij bestelt een vol "rack" van ribs. De helft was meer dan genoeg voor hem geweest!

Als toetje bestellen de meisjes s'mores. We krijgen een vlammend potje, marshmallows, chocolade, graham crackers en caramels. Wat voor materiaal ze gebruiken voor het vuur weten we niet, maar leuk is het zeker!

Buiten sneeuwt het nog steeds en de meisjes en ik willen binnenhandschoenen, want het zal morgen weer flink koud zijn. Gelukkig zijn die heel goedkoop en Rick rekent af. Daarbij bedenkt hij zich, dat hij zijn eigen handschoenen niet heeft.

Terwijl hij teruggaat om ze te zoeken, schuilen de kinderen en ik in de kinderwinkel. De medewerkster komt vragen, of ze ons kan helpen, maar wij zijn eerlijk, dat we slechts even schuilen. Dat is prima. We vermaken ons intussen wel met alle leuke dingen (waaronder spinnenhandschoenen), die er nu voor kinderen zijn.

Gelukkig vindt Rick zijn handschoenen weer en we lopen terug naar de kamer. Toch grappig, hoe de tijden veranderd zijn. Vroeger keken we dan gezamenlijk tv. Deze tv krijgen we niet aan de praat, dus iedereen is op zijn of haar eigen laptop. Ach, we zijn in dezelfde ruimte, dus veel verschil maakt het niet.

Vannacht ga ik op het opblaasbed, dat we mee hebben genomen, slapen. Hopelijk werken mijn spieren morgen meer mee. Stiekem tel ik de dagen af voor Katja's en mijn reisje naar Mexico. Wat kan ik nu naar de warmte snakken, zeg! Ik weet, dat de rest van het gezin zich hier prima vermaakt, maar voor mij is zo'n skireis een noodzakelijk kwaad.

Hier Ricks foto's van gisteren, de mijne volgen later.

Nummer 2000

En hier is ie dan, mijn tweeduizendste blogpost live uit Snowshoe, West Virginia!

Gisteravond kwam ik er met schrik achter, dat ik mijn medicijnen thuis heb laten liggen! Gelukkig kan ik voor beiden wel zonder voor een paar dagen, maar ik vrees voor mijn nachtrust, aangezien een ervan me met slapen helpt. Gelukkig valt het mee en slaap ik toch heel redelijk. Hopelijk blijft dat de komende nachten zo.

Om een uur of negen staan Rick en ik op. De kinderen willen nog blijven liggen, dus gaan we samen ontbijten. Dat doen we weer bij "The Junction", hetzelfde restaurant als gisteravond, waar dezelfde ergerlijke country-jammer-muziek aanstaat. Hun ontbijt is echter wel erg lekker. Mijn gepocheerde eieren met ham en "hash browns" (ontbijtfrietjes, die ik niet aanraak, want na al die jaren vind ik aardappels nog steeds niet bij het ontbijt horen) en bruine toast gaan er goed in. Rick neemt de French toast, die er ook lekker uitziet.

De koffie bij The Junction is een slap aftreksel, dus we lopen naar Starbucks voor een sterkere kop. Voor Kai en Saskia nemen we een paar muffins en warme chocolademelk mee.

Terwijl de anderen zich aankleden, instrueren Rick en ik Katja, die vanmiddag hier naartoe zal komen (we gaan maandag gezamenlijk terug), hoe ze dit complex binnen kan komen. Rick maant haar weer voorzichtig te zijn en nu heeft Katja haar buik vol van onze bezorgdheid, ha ha. Ach, beter bezorgde ouders, dan ouders, die het allemaal niets kan schelen, toch?

Een uurtje later zijn we eindelijk klaar. Het loopt al tegen het middaguur en Saskia en ik moeten nog ski's huren. Online heb ik gelezen, dat van door Snowshoe gerunde bedrijven huren duurder is, dan van Elk River, dat nu een winkel vlak naast de Snowshoe verhuurplaats heeft. Het scheelt $6 per persoon per dag, niet veel, maar met zo'n dure sport helpen alle beetjes!

Daarvoor moeten we terug naar de check in locatie van gisteravond. Onderweg komen we langs het enige supermarktje, dat de berg rijk is. Daar slaan we wat ontbijtspullen, drankjes en snacks in. We hebben een keukentje met alles erop en eraan en telkens buitenshuis ontbijten neemt teveel tijd en is zonde van het geld.

Terwijl Saskia en ik onze ski's huren, gaat Rick in orde maken, dat Katja een sleutel op kan halen bij de check in. In tegenstelling tot andere ski resorts is er hier helemaal geen rij om ski's te huren. Binnen de tien minuten staan we dus alweer buiten.

Nu we toch regelmatig gaan skien loont het misschien weleens voor mij om beginnersski's te vragen voor Kerst. Dat huren tikt ook aan. Saskia groeit nog, dus daar wachten we nog even mee. Rick, Katja en Kai hebben allemaal hun eigen uitrustingen al.

Tegen enen staan we dan eindelijk op de piste. We lopen er vanuit ons gebouw zo op. Omdat dit complex bovenop de berg ligt (die 4848 voet hoog is, bijna 1500 meter, hoog voor een skicomplex in het mid-Atlantische gebied), skien we eerst naar beneden. We nemen als eersten de "Upper Hootenanny" en de "Lower Hootenanny".

Beiden zijn groene pistes, maar ik vind ze erg nauw. Bovendien komen er veel ervaren skiers en snowboarders links en rechts langs zoeven. Saskia wordt zelfs door een snowboarder opzij geduwd! Nog net valt ze niet. Deze berg is gelukkig vrij groot, dus we hebben ruim de keuze aan pistes, als het even kan, doe ik deze niet weer.

Deze pistes leiden naar de Soaring Eagle lift, die weer naar onze lunchplek van vandaag leidt, Hoots. Daarom waren er ook zoveel snelle skiers op die piste, het is de enige manier om van ons complex bij dit restaurant te komen. Binnen is het een gezellige drukte en ik bestel, zoals bijna altijd als skilunch, een bak met chili, die erg lekker is.

Na de lunch nemen we de Upper Flume en Mid Flume naar de Ballhooter lift, die ons weer terug bij het hoofdcomplex brengt. Van hieruit kunnen we de groene pistes aan de westkant van de berg doen.


Ons "cool" tweetal

De eerste keer, dat we de Powder Monkey lift, waar drie personen ingaan, naar boven nemen, zit ik naast Rick en een nogal gezette dame. Daardoor zit ik helemaal in het nauw tegen de kant van de lift aan en dat gaat mis. Mijn heupen zitten klem en ik kan me niet afzetten. De lift slaat tegen mijn rug en ik val. Gelukkig kom ik er verder met de schrik vanaf, maar ik ga niet meer met drie volwassenen op deze lift!

De tijd vliegt en net als Saskia over haar vingers klaagt en mijn vingertoppen ook pijn doen van de kou, is het alweer tijd voor mijn laatste afdaling. Het is vier uur en de liften gaan om half vijf dicht. Rick en de kinderen willen nog een paar blauwe pistes gaan doen.

Terug op de kamer gaat net mijn mobieltje (we hebben heel beperkt mobiel bereik hier, maar gelukkig op de kamer wel). Katja meldt, dat ze ongeveer halverwege is. Hopelijk komt ze nog voor het donker aan.


Het uitzicht vanuit ons apartementje

Net na zessen (ik moet toegeven tot mijn grote opluchting) komt Katja binnenlopen. Het gezin is weer compleet! We maken ons meteen klaar om uit eten te gaan, want er is maar een gering aantal restaurants, dus het wordt gauw erg druk.

Helaas heeft ons favoriete restaurant alweer een flinke wachttijd. Dit keer is het drie kwartier. We besluiten hier morgen al vroeg heen te gaan. Er zijn maar twee tafels voor vijf personen, maar als we vroeg zijn en moeten wachten is het niet erg.

Bij Taste of Asia is wel een grote tafel vrij, gelukkig. Iedereen geniet van zijn of haar gerecht. Ik heb hot and sour soep en twee sushi rolls. Katja en Rick nemen sushi als voorafje en dan een kerriegerecht. Kai heeft kip kung pao, een pittig kipgerecht met pinda's, en Saskia de zoetzure kip.

Natuurlijk is het heerlijk om weer met zijn vijven te zijn. De rest van de avond besteden we in het kleine apartementje en kletsen bij. Er was nog wel even een stribbeling over de slaaparrangementen, aangezien twee kinderen op de sofa moeten. Kai bracht uitkomst, hij gaat op de stoel slapen, zodat iedereen zijn eigen plek heeft. Bijna onvoorstelbaar, als ik deze kleine ruimte zo eens overzie. Eigenlijk mogen hier ook maximaal vier mensen verblijven, maar ach, geen haan, die naar de vijfde kraait (hopelijk).

Naar Snowshoe, West Virginia

Vannacht heb ik slecht geslapen. Het gebeurde met Morgan speelde de hele tijd door mijn hoofd, vooral, omdat we met Katja hebben afgesproken, dat zij morgen naar Snowshoe, West Virginia, zal rijden om met ons te skien.

Bij gewone weersomstandigheden zou ik me daar niet druk om maken, maar laat er dit weekend nu net een sneeuwstorm aankomen. De bergen van het westen van Virginia en West-Virginia zijn uitgestorven en ik zie de hele nacht Katja alleen ergens langs de weg in het National Forest staan in haar gele kevertje. Bah!

Door het slechte slapen heb ik de puf niet om naar Sharons training te gaan. Ik blijf liever nog even liggen, vooral omdat we een fikse rit voor de boeg hebben, vanmiddag. Ik neem de tijd voor mijn koffie en eieren en tref Katja gelukkig online.

Haar auto heeft ook hard een olieverversing nodig en met het ijskoude vriesweer wil ik, dat ze dat voor ze gaat reizen laat doen. Natuurlijk werpt ze van alles tegen, maar ik maak een afspraak bij een Chevron vlakbij de school voor haar. We kunnen het risico niet lopen met deze extreme weersomstandigheden.

Terwijl ik met Katja aan de telefoon zit, belt Claudia erdoorheen. Ze wil weten, of ik zin heb met Cosmo naar het hondenpark te gaan. Eigenlijk wilde ik eerst gaan sporten, maar bedenk me, dat Cosmo zo zijn energie kwijt kan en ik hem daarna meteen naar de kennel kan brengen.

We treffen Ranger en Claudia al in het park, Cosmo is buiten zichzelf van vreugde. Ik heb hem een tijd van het hondenpark weggehouden en zie meteen weer, waarom. Het is een groot modderbad! De honden rennen er wel lekker op los en Claudia en ik kletsen eindelijk weer eens bij. Er zijn twee andere honden en de vier dieren kunnen het (gelukkig) goed met elkaar vinden.

Na zo'n drie kwartier zijn de honden uitgespeeld en heb ik het koud. We nemen afscheid en ik probeer zo goed en zo kwaad als het gaat Cosmo af te drogen. Toch nog erg modderig komen we bij de kennel aan. Ik betaal dit keer maar voor een bad, want Cosmo is wel erg vies en we hebben al ettelijke gratis baden gekregen.

Cosmo wordt met groot enthousiasme ontvangen en ik weerhoud hem met moeite ervan iedereen met zijn modderpoten te bespringen. Hij is een paar pond gewicht verloren de afgelopen maanden, duidelijk krijgt (en wil hij) in de wintermaanden meer beweging, 's zomers was het hem vaak te warm. Na allerlei instructies voor mijn "hondenbaby" te hebben achtergelaten, geef ik hem nog een laatste knuffel en vertrek dan, wetend, dat hij in goede handen is.

Thuis haal ik mijn boek op en, voor ik me kan bedenken, rijd ik naar Anytime Fitness. Daar doe ik een half uur op de stairmaster. Thuis zie ik, dat Rick heeft gebeld. Saskia had mij niet goed begrepen en gedacht, dat ik haar om tien voor half twaalf, in plaats van tien voor half een zou ophalen. Ik haast me naar haar school, waar ze al een half uur tevergeefs zat te wachten.

Hierdoor heeft Saskia ook haar lunch gemist en ik verga ook. Onderweg stop ik dus gauw bij een Starbucks, waar we lekkere warme panini's bestellen. Daarbij neem ik een grande groene thee om aan mijn streven om elke dag thee te drinken te voldoen. Van een paar dagen geleden heb ik wel geleerd het even te laten afkoelen. Het verbaast me, hoe snel een verhemelte heelt, de enorme blaren zijn alweer weg.

Thuis gaan we hard aan de gang met inpakken. Kai heeft zijn spullen gisteren al klaar gelegd, het doel is om zodra hij uit school komt te vertrekken. Dat lukt aardig en net voor drieen trekken we de deur achter ons dicht.

Het is heerlijk weer, zo'n tien graden en het is moeilijk voor te stellen, dat we de diepvrieskou tegemoet gaan. Snowshoe ligt nota bene ten zuiden van ons, maar is het koudste plekje, dat wij in de omgeving kennen! Maar al rijdend gaat de temperatuur gestaag naar beneden.

In Harrisonburg stoppen we bij een McDonald's voor een snack. Volgens de GPS zouden we hier de bergen in moeten gaan, maar dat negeren we. We rijden zuidelijker op de I-81 en pas in Staunton gaan we van de interstate af. Staunton blijkt een erg leuk oud plaatsje te zijn met mooie Victoriaanse huizen. Jammer, dat het zo ver weg is, ik zou hier graag fotograferen.

Na langs ettelijke koeien- en schapenboerderijen te hebben gereden en een aantal kuddes herten te hebben zien grazen, rijden we de bergen in. Nu bevinden we ons in de nationale bossen, eerst het George Washington National Forest en daarna het Monongahela National Forest. We wanen ons alleen op de wereld. Er woont hier vrijwel niemand en er is geen mobiel bereik. Mijlenlang rijden we door enkel dicht bos en de weg wringt zich in allerlei bochten om de bergen heen.

Met het oog op de voorspelde sneeuw van zaterdag, bepalen Rick en ik, dat we Katja zondag niet via zo'n weg terug zullen laten rijden. Ze zal of tot maandag bij ons moeten blijven, of niet komen. Ik zou geen rustig moment hebben, als ik wist, dat ze op zo'n weg met sneeuw zou rijden!

Op weg naar Snowshoe komen we door welgeteld twee dorpjes! Saskia moet naar de wc, maar daar is, behalve langs de weg, zo'n negentig kilometer lang geen gelegenheid toe. Eindelijk, ook omdat de van dorst heeft en ik de benzinemeter gestaag naar het rood zie gaan, doemt er een benzinestation op.

Saskia en ik lopen erbinnen om van het toilet gebruik te maken. Een man zit in een stoel naar een wazig tv beeld te kijken. Op tv is Archie Bunker in "All in the Family" te zien. Opeens waan ik me zo'n 30 jaar terug in de tijd. Ik schraap mijn keel, want de man lijkt ons niet te hebben horen binnenkomen.

Na een paar keer "hello" gezegd te hebben, schrikt hij op. Hij was in slaap gesukkeld, zegt hij verontschuldigend. Het lijkt me ook niet, dat het hier storm loopt met klanten. Duidelijk zit deze West Virginian verlegen om een praatje, want als Saskia en ik klaar zijn, heeft hij Ricks hele doopceel gelicht. Een heel vriendelijke man, deze ruwe "berg"man, hij is degene, die ons uit komt graven, als we vast komen te zitten bij Snowshoe, vertelt hij. Hopelijk zullen we hem niet nodig hebben!

Nu is Snowshoe nog maar twintig kilometer rijden, maar het worden een langzame twintig kilometer over een kronkelig, smal bergweggetje. Eindelijk doemt het check in centrum voor ons op. Inmiddels is het -9 buiten en waait het keihard. Rick gaat inchecken en krijgt twee sleutels. Te laat bedenkt hij zich, dat hij voor Katja ook een sleutel had moeten vragen. Morgen, dan maar, want we hebben enorme honger nu.

Gauw zetten we wat spullen in ons apartementje in de Mountain Lodge. Dit zijn allemaal timeshares, wij hebben er een met een slaapkamer en een uitklapbare sofa. Tot onze vreugde hebben we uitzicht op een skilift.

Vorige keer, dat we hier waren, hebben we een grote les geleerd en dat is, dat we altijd in de "Village" willen logeren hier. Toen moesten we overal met een busje heen en dat was letterlijk een ramp (ook omdat Kai doodziek was). Nu lopen we gewoon naar buiten en daar zijn de restaurants, ideaal!

Ons favoriete restaurant heeft een wachttijd van een half uur, maar bij The Junction vinden we een tafeltje. Ik probeer hun ravioli met mascarpone, zongedroogde tomaat en spinazie in een champignonsaus en die smaakt wonderbaarlijk lekker.

Terug in het apartement lezen we nog wat en dan gaat het licht uit. Morgen gaan Saskia en ik ski's huren en gaan we de vele pistes hier uitproberen.

Relaxen in West-Virginia

Na een paar dagen rust is het weer eens tijd iets leuks te ondernemen met Kai en Saskia. In overleg met hen is de keuze op "tubing" (de rivier afdrijven op een rubberband) in de Shenandoah rivier gevallen. Dat hebben we nog nooit gedaan, dus dat lijkt ons een leuk avontuur. Gisteren heb ik een reservering voor half twee gemaakt bij River Riders in Millville, West Virginia, dichtbij Harpers Ferry.

Behalve wat rek- en strekoefeningen om mijn spieren te "wekken", besluit ik vanochtend niet te sporten. In alle rust eet ik ontbijt en drink een paar koppen koffie. Daarna maak ik Kai en Saskia wakker, want we moeten voor half elf op pad.

River Riders heeft een handig lijstje van mee te brengen dingen op hun website staan. Natuurlijk badpakken en baddoeken en droge kleding voor naderhand, maar ook zijn waterschoenen of sandalen verplicht. Blote voeten of slippers mogen niet, goed om te weten! Verder raden ze een waterdicht doosje aan om je autosleutel in mee te nemen. Daarvan hebben we er genoeg uit Aruba.

In hun email gisteren hebben ze ook de formulieren, die hen vrijwaren mocht er iets gebeuren, meegezonden om te ondertekenen. Verder neem ik mijn kleine cameraatje mee in zijn onderwaterhoes. We zijn er klaar voor en keurig om half elf rijden we weg.

Harpers Ferry is hier maar 48 mijl vandaan, maar slechts ongeveer de helft daarvan is snelweg. Na via de tolweg gaan we bij het vliegveld Dulles de Dulles Greenway op. Ook dit is een tolweg, die maar weinig wordt gebruikt. Het is een prachtige weg en je mag er 65 mijl per uur, dus we schieten lekker op.

Na Leesburg wordt de route ronduit mooi langs Virginia byways. We rijden over glooiende heuvels door pittoreske plaatsjes, waaronder Hillsboro. Langs de weg staan kraampjes met fruit en groente en plaatselijke honing. Om de zoveel kilometer passeren we een bordje met een druiventros erop, aanduidend, dat hier een wijngaard ligt, waar je kunt proeven en een rondleiding kunt krijgen.


Hillsboro



De kinderen genieten ook en luisteren naar hun muziek op de satelietradio. Het is goed om er zo met zijn drieen op uit te gaan, daar ben ik van overtuigd. Voor we het weten zien het bord "West Virginia, Wild and Wonderful" langs de weg staan. Iedere keer, als we deze staat bezoeken, schiet het me door mijn hoofd, dat dit ook Virginia zou zijn, als de Burgeroorlog niet had plaatsgevonden. Wat een enorme staat zou Virginia dan geweest zijn!

We zoeken het gebouw van de River Riders op, zodat ik weet, waar we moeten zijn. Het ligt tegenover het Allstadt House and Ordinary, dat uit 1790 stamt. Lang leve internet, want thuis lees ik erover en leer, wat een "Ordinary" is.

Het is kwart voor twaalf en we moeten hier pas om half een zijn. Gisteren heb ik gevraagd naar lunchmogelijkheden en werd mij Charles Town, vijf mijl verderop, aangeraden.

In ons gebied wordt er heel veel reclame gemaakt voor Charles Town. Dit is namelijk de dichtstbijzijnde plaats, waar gegokt mag worden. "Charles Town Races and Slots" is een vaak gehoorde jingle op tv en de radio. Kennissen van ons gaan er regelmatig een dagje heen. Het is ook maar een uurtje weg, ik had geen idee, dat het zo dichtbij was! Wie weet gaan Rick en ik ook ooit een gokje wagen.

De kinderen willen lunch van Wendy's en ik kies een Subway hamsandwich. We nemen onze tijd, want zo te zien was er bij de River Riders weinig te beleven.

Keurig om half een parkeren we op hun grote parkeerplaats. Er staan veel auto's geparkeerd, maar we zien maar een paar andere mensen. Binnen overhandig ik de getekende formulieren. Alles is in orde, gelukkig.

We kunnen kiezen uit drie verschillende banden. Gisteren had ik de goedkoopste, de gewone zwarte band, gereserveerd. De banden hangen aan het plafond en een blik op de zwarte zegt ons, dat die er niet zo comfortabel uitziet. De leuke oranje met hendels kost $5 per persoon meer. Dat heb ik er wel voor over.

Waarom we een uur van tevoren aanwezig moesten zijn, is ons een raadsel. Voortaan weet ik, dat dat alleen voor drukke weekenden geldt. We moeten nog een half uur wachten op de veiligheidsvideo. We laten alles, wat droog moet blijven, in de van, wat betekent, dat Saskia en ik in onze bikini zitten.

Langzaam druppelen de andere "tubers" binnen. Een moeder met haar zoontje, beiden volledig gekleed in een t-shirt, korte broek en sportschoenen. Een vader met zijn kleine zoon, ook volledig gekleed. Een paar stelletjes, idem en een Aziatisch gezin (ik gok maar niet welke taal ze spreken), die helemaal van top tot teen bedekt zijn. Saskia en ik voelen ons dus zeer bloot en zijn blij met het zwemvest, dat we allemaal aan moeten doen!

De video gaat voornamelijk over witwater raften, dat geen van ons gaat doen. Er wordt gewaarschuwd voor van alles en nog wat, dat mis kan gaan. Saskia wordt wat wit om de neus, maar ik verzeker haar, dat wij zulk wild water niet tegen zullen komen!

Een schoolbus staat klaar om ons naar de rivier te brengen. Onderweg laat de chauffeuse zien, waar we het water weer uitmoeten om de bus terug te nemen. We mogen tot half zes zo vaak we willen de rivier afzakken. De chauffeur zal ons dan telkens weer naar het beginpunt brengen.

Bij het beginpunt krijgen we onze bestelde banden aangereikt. De Aziatische familie heeft de "luxe" banden, die net een stoel zijn, zonder opening in het midden. Toch zie ik sommigen van hen later in het water. Het is ook wel erg warm om droog te blijven! De rest heeft standaard banden, het valt me op, dat niemand de "discount" zwarte banden heeft.

Via een klein trapje en dan wat moeilijke rotsen (het moeilijkste gedeelte van de hele rit!) gaan we de rivier in. De luchttemperatuur is dertig graden (85 F) en het water is 27 graden (80 F), heel erg lekker, dus! Ik ga op mijn band liggen en geniet!

In het eerste gedeelte is de rivier wat nauwer en we komen door twee "Class 1" versnellingen. Leuk! Daarna komen we in het brede gedeelte terecht en is de stroming zeer langzaam. Vrijwel overal kun je staan, er zijn maar een paar plekken, waar dat niet het geval is.

Langs de kant zien we blauwe reigers vissen en ik zie een visarend neerstrijken in een boom vlakbij. Hij blijft ons een tijdje gadeslaan en vliegt dan weer op. De kinderen hebben lol samen en ik dobber en mijmer en dobber en mijmer. Al te gauw komt de River Riders band, die als teken van einde rit aan een boom hangt, in zicht.

Al halverwege de rivier hebben we besloten nog eens te gaan. De tweede keer zijn we maar met ons zevenen. Alleen de vader en zoon en moeder en zoon gaan ook nog een keer. De tweede keer is minstens zo leuk. Kai en Saskia lachen wat af samen. Ik ben zo ontspannen, dat ik een paar keer mijn ogen dichtdoe. Dit is het leven: mooie natuur, water, kinderen, die genieten, en complete ontspanning.

Hardnekkig proberen we te voorkomen, dat we bij het uitstappunt aankomen, maar natuurlijk is het op een gegeven moment tijd uit het water te gaan. Kai en ik willen nog wel een keer, maar Saskia heeft hoofdpijn (van de honger, want ze heeft nauwelijks lunch gegeten), dus we forceren het maar niet.


Hier straalt de lol toch vanaf?

Terug bij het hoofdgebouw kopen we drankjes en snacks. Saskia krijgt ook wat Tylenol van het meisje achter de kassa, heel lief. Kai en ik doen bovendien in de verkleedkamers droge kleding aan. Saskia blijft in haar bikini. Ik moet zeggen, dat het echt een professionele organisatie is, dit. De kinderen hebben al laten weten, dat ze nu whitewater willen doen, dus dat is voor de volgende keer.

Op de terugweg rijden we even door het plaatsje Harpers Ferry. Hier ben ik, toen we pas naar de VS verhuisd waren, een keer geweest, dus ik herinner me er niets van. Het is een erg leuk plaatsje en een National Historic Park, dat ik graag nog eens ga bezoeken.


Harpers Ferry



De GPS zendt ons een andere weg terug naar huis door de heuvels van West Virginia. Heel mooi is het! "Wild and wonderful" is een terechte slogan. Opeens zien we het grote "Welcome to Virginia" bord met het Cardinaal vogeltje en Dogwood bloempje opdoemen. Gelukkig ook een benzinestation, want het DRAAKJE heeft dorst. Vol gooi ik hem niet, want de benzine is tot mijn verbazing een stuk duurder hier, dan bij ons!

Op de heenweg heeft Saskia in Hillsboro een kraampje gezien met "pies" (vlaaien is de beste vertaling, die ik me kan bedenken, maar niet helemaal hetzelfde). Die blijken niet zo bijzonder, maar Kai ziet er pinda granola, waar we een zak van kopen. Ik vind dit soort kraampjes altijd erg leuk, lokale boeren, die hun waar verkopen. Als het aan mij lag, stopten we er veel vaker.

Voor we het weten rijden we weer op de Dulles Greenway. Naar Leesburg toe is die redelijk druk (niets vergeleken bij de files elders op de snelwegen), maar aan onze kant is hij helemaal leeg! Geen auto voor ons of achter ons, dat is bijzonder te noemen in dit gebied!

Als we bijna thuis zijn, belt Rick. Hij is langs Richards Computer geweest en heeft geen goed nieuws. Volgens Patrick, waarmee ik al die tijd heb gesproken, heeft die al sinds ons eerste telefoongesprek na de vakantie gezegd, dat HP hen niet meer toelaat persoonlijke computers onder garantie te maken. Bij het horen daarvan ontplof ik echt!!!

Het komt nu voor alsof ik een idioot ben, die maar door bleef zagen over de garantie. Terwijl Patrick er gisteren nog van overtuigd was, dat zij het werk konden doen, alleen was er iets mis aan de kant van HP. Ik heb echt zin om flink te gaan gillen!!! Wat een rotzak en leugenaar is dat!

Als hij dat, zogenaamd, al zolang wist, waarom heb ik dan twee weken geleden de laptop al niet naar HP gestuurd??? En Rick gelooft hem nog half ook, ik zou hem verkeerd begrepen hebben. Dacht het toch niet!!! Daar gaat een boze brief naar Richards binnenkort, want zo iemand lijkt me geen goede advertentie voor een dergelijk klein bedrijf.

Enfin, ik probeer er mijn heerlijke, ontspannen dag niet door te laten bederven. De laptop zal nu naar HP gestuurd moeten worden, dus ik kijk nog tegen zeker een maand zonder aan. Het ergste vind ik het voor mijn fotografie. Het betekent geen cursus, geen software om het te bewerken en meer. Als (en mijn oma zei terecht altijd "As is verbrande turf") ik hem meteen op 31 juli had opgestuurd, had ik hem nu al bijna terug. Argh!!!

In commentaren op mijn vorige blog schreven sommigen, dat ze zich niet zo hadden kunnen beheersen. Als ik die Patrick nu voor me had, kan ik een ieder verzekeren, dat die niet fijn naar huis zou gaan. Ik heb er geen goed woord voor over!

Rick heeft echter gelijk, ik heb de stress niet nodig, dus probeer het ontspannen gevoel van eerder vandaag terug te krijgen. Mijn plan is om bij Whole Foods avondeten halen, maar Rick heeft al mijn favoriete vegetarische eten van Sunflower opgehaald: moo shi rolls en General Tso's surprise (de tofu smaakt echt als kip, maar dan perfect).

Rick en de kinderen halen McDonald's en een "pie" (vlaai) bij Pie Gourmet. Voor Kai en Saskia is dat het perfecte einde van een heerlijke dag. Voor mij ook, ik heb genoten van hun gezelschap en het drijven op de rivier. Mijn (en Ricks ook) grootste wens is ooit een huis aan het water te hebben. Ook langs de Shenandoah zagen we dat, heerlijk om gewoon met je eigen band in de rivier te gaan drijven!