Over een heel gezellige rondleiding

We staan weer vroeg op en de zon maakt dat makkelijk. Ik kook mijn ontbijt en geniet er op mijn gemak van. Vandaag zal ik mijn stappen wel in de stad krijgen, niet nodig om er ook nog cardio bij te doen. 

Als Rick klaar is gaan we eerst koffies halen bij de Starbucks in Providence Place. Dit is de chique nieuwe naam van het Pan Am Center, maar dat heb ik misschien al eerder geschreven. 

Met onze koffies rijden we naar Cedar Lane elementary school waar ons stemlokaal gevestigd is. We stemmen vandaag voor de vervanger van onze afgevaardigde in het Huis van Afgevaardigden. De vorige overleed helaas aan het begin van de zomer. 

Aangezien dit een tussentijdse verkiezing is staan er maar twee namen op het stembiljet, die van de Democratische en Republikeinse kandidaten. Verder is er nog een mogelijkheid op iemand anders te stemmen als je beide kandidaten niet wil. Er schijnt veel op Mickey Mouse gestemd te worden.

Wij hebben onze keuzes allang gemaakt. Dat is natuurlijk de Democratische kandidaat. In ons district heeft hij alle kans, maar als we niet gaan stemmen kan het misgaan. 

Rick zet me hierna af bij de metro en ik neem de trein naar de stad. Het duurt iets langer dan gewoonlijk, maar om klokslag tien uur ben ik bij de Old Ebbitt Grill. Ik ga eerst naar beneden om van de wc gebruik te maken en laat J. en D. dan weten dat ik er ben.

Het blijkt dat zij al in het restaurant waren om even thee te drinken. We ontmoeten elkaar voor de tweede keer, want vorige keer deden we de rondleiding met het Capitool en de Library of Congress. Voor mijn gevoel was dat vorig jaar, maar het blijkt al 2,5 jaar geleden te zijn!

Het is zeker leuk ze weer te zien. We beginnen met het Eerste Wereldoorlog Monument. Dat is vlakbij het Witte Huis en eindelijk klaar. Het is groots opgezet en vooral de muur met beelden is indrukwekkend. 

We lopen verder en komen langs het Scouting monument. Een vriend van ons heeft kinderen in scouting en ik had hem beloofd hier een foto van te maken. Helaas staan er hekken waardoor ik het enkel van de zijkant kan fotograferen. 

Eenmaal op de Mall beginnen we met het Washington Monument. Er is hier trouwens niets te merken van militairen of extra politie. We komen een paar groepjes tegen, maar dat zou ook gewoon kunnen zijn.

Het Washington Monument staat fier tegen de blauwe lucht. Het is mooi in zijn eenvoud en het verhaal van het ontstaan ervan leuk. Op de foto kun je het niet goed zien, maar het is in twee fases gebouwd en was ooit (1884) het hoogste gebouw ter wereld.

We steken over naar het Tweede Wereldoorlog Monument en zien daar een Honor Flight groep. Deze komt uit Illinois en bestaat voornamelijk uit veteranen van de Golf oorlog, Iraq en Afghanistan. Er zal vast ook nog wel een Vietnam of Korea veteraan bij kunnen zitten, maar van de Tweede Wereldoorlog waarschijnlijk niet. Dacht ik althans. 

We komen bij de uitgang aan en ik geef uitleg over het plakkaat op de grond dat de medaille, die iedere oorlogsveteraan kreeg, voorstelt. Een man vraagt of we de symboliek ervan kennen. Het antwoord is wel zo'n beetje, maar niet in detail. Deze man blijkt een Tweede Wereldoorlog veteraan te zijn! 

Hij moet dan minstens 98 zijn, maar dat zie je absoluut niet aan hem. Hij staat los en als J. zegt dat hij er nog zeer goed uitziet maakt hij een vuist gebaar als een jonge man! Hij vertelt ook interessant en we leren wat meer over de medaille. De dingen, die hij verder over het monument vertelt heb ik al eerder laten zien, maar het is altijd goed om te weten dat ik geen onzin verkoop. 

Hij praat ook over Kilroy was Here, het plaatje dat luchthartig aan het monument is toegevoegd. Dan bedanken we de man en lopen verder naar het Kilroy tekeningetje. Onderweg neem ik wat Honor Flight mensen mee, die ernaar op zoek zijn. 

Langs de Reflecting Pool, die helaas niet reflecteert vanwege de wind, lopen we naar het Vietnam Veteranen Monument ofwel de muur. Ik vertel erover en maak hier mijn maandthema Close Up foto van een van de drie verpleegsters, die dichtbij de muur een standbeeld hebben. Dit is Faith (Geloof), zij zit te bidden. 

Het is werkelijk schitterend weer en rustig qua toeristen. Eigenlijk is dit de beste tijd van het jaar om Washington te bezoeken. Boven in het Lincoln Memorial horen we Nederlands en groeten elkaar even. We hadden het er net nog over dat je overal Nederlanders tegenkomt. 

Waar Martin Luther King Jr stond tijdens zijn I Have A Dream speech

Het blijft een indrukwekkend standbeeld

We zetten onze tocht voort naar het Koreaanse Oorlogsmonument. Het monument met de meeste symboliek. Het is mijn favoriet met de levensechte standbeelden. 

We steken over naar het Tidal Basin en treffen daar Martin Luther King Jr. vrijwel alleen in zijn monument. Er staat een vrijwilliger waar we een praatje mee maken. Het grappige is dat niemand weet wat de rol papier in de handen van Dr. King is. De beeldhouwer heeft zich daar niet over uitgelaten.

Het Jefferson Memorial ligt helemaal aan de andere kant van het Tidal Basin dat best groot is en ik vertel er wat over terwijl we het van verre zien. J. en D. hebben het bij hun vorige bezoek al van dichtbij bezocht. Wij gaan dus door naar het laatste monument van deze rondleiding.

Het Franklin D. Roosevelt Memorial is uniek met zijn vier "kamers". Iedere termijn van zijn presidentsschap heeft er een. De foto van de mannen in de rij voor brood is in de kamer van de Grote Depressie gemaakt. 

Degene met de fonteinen is in het Tweede Wereldoorlog gedeelte en de vier vrijheden als je bijna het monument uitloopt. Ook over dit monument is enorm nagedacht en het treft me iedere keer weer hoe actueel de uitspraken op de muren zijn. Alleen gaat het nu om een gevaar op eigen bodem.

De rondleiding eindigt hier en we nemen afscheid tot wie weet een volgende keer. Ik bestel een Uber, die me naar het American Indian museum brengt. Daar smul ik van een lekker stuk forel met een wilde paddenstoelen salade. Ik heb weer een tafeltje met uitzicht op de fonteinen. 

 Na het eten loop ik naar het Federal Center SW metrostation en een half uurtje later word ik door Rick in Vienna opgehaald. Ik vraag hem de deksel van de hot tub te halen en ga heerlijk een half uurtje bubbelen. 

Rick gaat het gras maaien en als hij weer binnenkomt heeft hij een prachtig boeket voor mijn verjaardag bij zich. Ik moet zeggen dat ik de nieuwe bloemist, die Rick heeft gevonden, mooiere boeketten vind maken dan de dure, die hij eerst gebruikte.

Het avondeten is simpel, maar een van onze favorieten. Het is bot met dit keer zongedroogde tomaten pesto op een bed van spinazie, kerstomaatjes en zwarte olijven. Tien minuten in de oven en het avondeten is klaar. 

Het was een heerlijke dag en ik blijf het rondleiden zo leuk vinden!