Color Run en Rick op reis

Zaterdag

Al voor Ricks wekker om 7 uur afgaat ben ik klaarwakker.  Ik moet zeggen, ik heb heerlijk geslapen en maak Saskia en Rick wakker.  Gauw pakken we in en eten beneden een haastig ontbijt.  Veel soeps is het niet, maar de roereieren met kaas en een paar happen banaan zijn genoeg voor mij.  De koffie gaat mee de auto in, want we lopen achter op ons schema.

Omdat ik niet weet of Kai ontbijt heeft gehad, neem ik voor hem een banaan en een bakje yoghurt mee.  Via sms weten we dat hij ook onderweg is naar de Richmond International Raceway, waar de Color Run zal starten.  Kai heeft gelukkig gisteren al het pakket met t-shirt, hoofdband, startnummer en meer gehaald voor hem en Saskia. 

Voor ongeveer een mijl staan we in de file, maar dat haalt natuurlijk niet bij de tien mijl van vorige week.  Het verkeer wordt hier ook een stuk beter geregeld door de politie, die we vorige week niet eens zagen.  Toevallig parkeren wij dichtbij Kai, dus we hebben elkaar al snel gevonden.

Kai en Saskia hebben hun Color Run witte t-shirts aan.  Iedereen, die aan de race meedoet, moet een wit t-shirt aan.  We zien ook allerlei groepen met hun eigen t-shirts.  Kai heeft alleen zijn veiligheidsspelden, om het startnummer mee aan zijn shirt te doen, vergeten.  Gelukkig vinden we na even zoeken een enorme bak vol daarvan.

Het is ongeveer twintig minuten voor het begin van de race.  We nemen nog een schone foto van Kai en Saskia voor de hagelwitte boog ballonnen van de start.  Dan wensen wij ze succes en kijken Rick en ik op de kaart waar wij het best heen kunnen.  Terwijl we dat doen zie ik een prachtige adelaar boven ons vliegen.  Daar moeten we natuurlijk ook foto's van nemen!

Deze race heet de Color Run, omdat de deelnemers iedere kilometer met een felle kleur poeder worden bekogeld.  Die poeder blijft overal aan zitten.  De eerste kilometer is geel en daar blijf ik op de kinderen wachten.  Rick loopt door naar de tweede kleur, roze.

De mensen, die geel poeder strooien, zijn er wel heel royaal mee.  Volgens mij zullen die voor de latere lopers geen poeder meer overhebben.  Door wolken geel lopen de deelnemers.  Opeens, na een minuut of twintig, zie ik Kai en Saskia aankomen.  Saskia had gezegd dat ze wilde lopen in plaats van rennen, maar ze rennen toch. 

Helaas zien ze mij niet en lopen een beetje uit mijn beeld.  Toch lukt het me een aantal foto's te nemen.  Nu gauw naar kleur nummer vier, oranje.  Rick en ik hebben besloten nummer drie, blauw, over te slaan, want daar halen we het niet voor de kinderen erlangs lopen. 

Terwijl ik bij oranje wacht, loopt Rick naar de finish.  Als eerste zie ik Kai naderen en dan een heel kleurrijke Saskia.  De oranje poeder gooiers doen ook erg hun best en iedereen heeft enorme lol.  Ze noemen dit niet voor niets de "happiest 5k in the world".  De kinderen genieten duidelijk ook volop.

 

Door de finish!

Door mijn rechterenkel, die nog flinke pijn doet, loop ik wat minder snel, dus ik mis de finish.  Deze race wordt niet getimed, dus heel belangrijk is dat niet.  Kai en Saskia hebben er ongeveer veertig minuten over gedaan.

Het Finish Festival, waar een dj iedereen oproept hun kleurpakketten in de lucht uit te strooien, is in volle gang en hier vind ik de anderen weer.  Ik probeer er een beetje van weg te blijven met mijn fototoestel, maar Rick wordt geraakt door een gele "bom", waarvan ook een deel op zijn SLR terechtkomt. 

Kai en Saskia dansen mee in de menigte en gooien hun eigen pakketjes kleurig poeder de lucht in.  Als ze ons weer komen opzoeken, zijn ze bijna onherkenbaar!  Kai's tanden zijn zelfs groen en Saskia's gezicht heeft vooral veel paars.  Natuurlijk moet dat ruimschoots op de gevoelige plaat vast worden gelegd.

Als de kinderen uitgedanst en gekleurd zijn, zien we een paar mensen met blazers, die de poeder van mensen afblazen.  Saskia wil haar kleur op zich houden, maar Kai laat zich afblazen.  Er komt heel wat poeder van hem af, maar hij is nog net zo vies als ervoor.

We kijken nog even bij de winkel, maar daar vindt Saskia niets van haar gading.  Dan verlaten we de vrolijkheid en lopen terug naar de auto's.  Kai wil graag een douche nemen in zijn dorm, dus de rest van ons gaat Richmond een beetje verkennen. 

Voor mijn dagelijkse foto maak ik wat foto's van het Virginia Capitool en we rijden door leuke buurtjes, zoals Shockoe Slip, het oude gedeelte van de stad. Hoe meer ik van deze stad zie, hoe leuker ik hem vind.  Ik neem me iedere keer voor hier eens wat langer dan een uurtje door te brengen, maar dat komt er telkens niet van.

Intussen is Kai weer helemaal schoon, dus we halen hem op. We willen graag een restaurant met een terras vinden, want het is schitterend weer.  Dat komen we al heel gauw tegen.  Mulligan's heeft een gezellige bar op hun terras en een lekker menu. 

Voor mij worden het de oesters, want die zijn veel goedkoper dan bij ons en heel erg lekker, en de zwarte bonen burger, ook zeer smakelijk. Terwijl we op het eten wachten, kijken we de wedstrijd van Virginia Tech tegen Pittsburgh.  Helaas verliezen de Hokies vandaag.

Na de lunch is het alweer tijd om afscheid van Kai te nemen.  Hij heeft vanavond een bandoptreden, waar hij zelfs voor betaald wordt.  Jammer, dat we er niet voor kunnen blijven, maar Saskia voelt zich nog niet lekker en Rick is erg moe. 

Op de terugweg komen we af en toe in langzaam rijdend verkeer te staan.  Het kan gewoon niet missen op de I-95!  Gelukkig valt het oponthoud wel mee en na een paar uur rijden we ons gebied weer binnen.  We halen Cosmo op van de kennel en dan zijn we weer thuis. 

Het was een leuk uitje. Ik denk dat dit niet de laatste keer was dat Kai en Saskia de Color Run hebben gelopen, zoveel lol hadden ze!  Hopelijk de volgende keer hier in Washington, maar die races zijn al maanden uitverkocht, dus dat moeten ze er op tijd bij zijn.  Katja zou ook wel mee willen doen.

Rick is zo moe dat hij even gaat slapen.  Saskia vertrekt naar vrienden en ik ga met Cosmo op het deck zitten lezen.  Langzaamaan wordt het weer hier ook koeler, dus ik wil iedere keer als het warm genoeg is om in de schaduw op het deck te zitten uitbuiten. 

Voor ons avondeten haalt Rick van Four Sisters.  Ik leer nu ook hoe je rijst"papier" zachter maakt, want dat komt helemaal ongekookt mee.  Een telefoontje naar het restaurant wijst uit dat het enkel een minuut in warm water moet liggen.  Zou handig zijn om als aanwijzing mee te geven bij het ophalen.  Dit blijft een van mijn favoriete cuisines.  Rick vindt het gelukkig ook lekker, want er is niet zoveel rijst (als bij andere Aziatische cuisines).

Saskia gaat vannacht bij een vriendin logeren.  Ik ben daar niet heel blij mee, want ze is verkouden, maar volgens haar is het slechts allergie.  Tieners!  Rick en ik kijken de Michigan State versus Notre Dame football wedstrijd, maar dit lijkt niet de dag voor "onze" teams te worden, want Notre Dame staat ver voor als we naar bed gaan.

Zondag

Moe van de lange dag gisteren slapen we vanochtend tot tien uur uit.  Althans, Rick is vergeten het alarm van zijn horloge uit te zetten, dus dat gaat vrolijk om zeven uur af.  Daarna lukt het me niet weer in slaap te vallen, maar ik heb wel vreemde slaap-waakdromen.  Zo vreemd zijn die, je bent wakker, maar toch niet.  Herkent iemand dit?  Rick zegt dat het hem nooit overkomt.

Het is heerlijk weer en we eten ons bij Starbucks gehaalde ontbijt lekker buiten op.  Eigenlijk had ik daarna naar de sportschool gewild, maar Rick heeft een plan voor ons om net voor de lunch samen te gaan.  Ergens weet ik wel dat dat niet gaat lukken met de hele lijst dingen, die Rick nog wil doen voor hij vanmiddag op reis gaat, maar ik stem toch in.  Ik heb stiekem wel zin in een heel luie zondag.

Die krijg ik dus ook, want Saskia haalt Rick over met haar naar de mall te gaan voor nieuwe jeans.  Haar enige oude paar heeft een stukke rits en het wordt nu weer koel genoeg om lange broeken te dragen naar school.  Ik vind het wel grappig dat ze haar vader vraagt, want ik zou natuurlijk ook makkelijk morgen of overmorgen met haar kunnen gaan. Kennelijk heeft ze even behoefte aan wat vader-dochtertijd en Rick vindt dat natuurlijk ook leuk.

Het neemt allemaal alleen wel veel meer tijd in beslag dan ze hadden gedacht.  Pas na enen zijn ze terug.  Tja, en nu is de keuze sportschool of gezellig nog even samen gaan lunchen.  Raad eens wat de voorkeur heeft?  Morgen ga ik er wel weer extra hard tegenaan, dan.

Begin deze maand is er een ware creperie geopend hier in Vienna.  Rick en ik gaan eens kijken of dat wat is.  Crepe Amour is een heel klein restaurantje met acht zitplaatsen, maar een lang menu met verschillende gevulde crepes.  Er gaat net een gezin weg, dus wij kunnen zitten. 

Het duurt even voor ik mijn keuze heb gemaakt, want veel ziet er superlekker uit.  Uiteindelijk wordt het de crepe met gerookte zalm, cream cheese, spinazie en kappertjes.  Rick neemt er een met gerookte kalkoenborst, gruyere en dijon mosterd.  De crepes zelf zijn flinterdun en van boekweitmeel gemaakt, ze doen me denken aan de crepes, die Kai en ik in Quebec aten.  We zullen hier zeker terugkomen!

Thuis pakt Rick gauw in en neemt dan afscheid.  Hij gaat tot donderdag naar Redmond, Washington, voor training.  Het is alweer even geleden dat hij voor zijn werk moest reizen.  Saskia en ik zijn de komende dagen dus met zijn tweetjes.  Wat vind ik het dan helemaal fijn dat zij nog thuis woont!

De rest van de middag geniet ik van het lekkere warme weer en lees alweer een boek uit.  Ik heb nog nooit zoveel gelezen als sinds ik de Kindle heb.  Zelfs niet als tiener, toen lezen mijn grote hobby was.

Voor het avondeten bestel ik makkelijk Chinees.  Al Boer Zoekt Vrouw kijkend eet ik het op.  Ik zie uit naar volgende week, als ze op de boerderijen zijn.  Ssakia maakt boven huiswerk en komt vertellen dat er telkens niets in Flapjacks kattenbak ligt, ondanks dat ze hem erin ziet gaan.  Ik heb zo'n donkerbruin (no pun intended) vermoeden dat dat iets met viervoeter, waarvan de naam met een C begint, te maken heeft.  Iemand ideeen hoe je een hond kunt tegenhouden "snacks" uit de kattenbak te eten?

 

Mijn vriendje, ligt altijd naast mij 's avonds

En met die smakelijke noot eindigt weer een druk, maar leuk weekend.

Foto's van de adelaar staan hier.

Foto's van de Color Run staan hier

Auto kopen en een 5K

Zaterdag


Katja heeft de afgelopen weken al allerlei dingen geregeld omtrent het kopen van haar nieuwe auto. De keuze is op een Mazda 3 gevallen en daarvoor heeft ze een heel gunstige internetprijs gevonden bij Sheehy in Maryland. Maryland is goedkoper qua extra kosten, die bij de koop komen, dan Virginia. Ook dat heeft Katja uitgevogeld, ze heeft haar huiswerk goed gedaan.

Na het ontbijt vertrekken we dus naar onze noorderburen. Onderweg genieten wij van de prachtige herfstkleuren langs de Beltway (ringweg rond Washington) en het uitzicht op de stad, dat we vanaf de brug hebben.

De garage ligt niet zover over de staatsgrens, dus binnen het halve uur zijn we er. Chris, een ex-Hokie (Virginia Tech student), wat ook al een band schepte en Katja wat extra's opleverde, wacht ons al op.

Het enige, waar Katja nog niet helemaal uit was, is de kleur, die ze wil. Ze twijfelde tussen zwart en hun mooie grijsblauwe "gunmetal" kleur. Zodra ze die laatste ziet staan, is ze verkocht. Ik vind het ook veel mooier, dan zwart, voor een jonge vrouw.

We maken een proefritje en regelen dan het papierwerk en de financien. Binnen de drie uur zijn we klaar! Dat is wel heel fijn van het internet, want daarvoor nam het vele uren langer van onderhandelen en gedoe, voor we eindelijk met een auto wegreden. Ik heb een enorme hekel aan onderhandelen over prijzen. Dit is zoveel relaxter zo.


Heel blij, dat ze weer wielen heeft



Deze auto glimlacht!

Inmiddels hebben we wel flinke trek gekregen, dus rijden naar National Harbor zo'n tien kilometer verderop. Ik rijd met Katja mee in haar nieuwe auto en dat is maar goed ook, want we nemen (mijn schuld) prompt de afslag in de verkeerde richting.

Alles wordt hier met windrichtingen aangegeven, North, South, East, West. Als je ergens een tijdje woont, kies je automatisch de goede richting. Ik ben gewend Noord te kiezen terug naar huis van deze kant van de stad, maar hier moet ik juist Zuid hebben, want we zijn net iets verder naar het noorden, dan gewoonlijk, oeps! Gelukkig blijkt die goede oprit vlakbij te zijn. Rick belt nota bene, dat hij de oprit naar het zuiden niet kan vinden, dus Katja en ik hebben een geluk bij een ongeluk.

Uiteindelijk vinden we het verder allemaal gauw en parkeren in de parkeergarage. Terwijl de anderen aan de auto werkten, heb ik online de restaurants bij National Harbor bekeken en de keuze viel op Elevation Burger.

Al hun eten is 100% organisch en hun frietjes gemaakt van verse aardappelen gebakken in olijfolie. Ik kies de veggieburger gewikkeld in slabladeren, in plaats van een broodje, en Rick en Katja een broodje met hamburger en veggieburger. We nemen er ook een portie frietjes bij. Terwijl we eten hebben we uitzicht op de Potomac rivier. Ik ben niet zo'n hamburgerfan, maar dit smaakt werkelijk voortreffelijk.

Het lijkt wel een gebroken plaat deze week, maar het rustige, warm voor de tijd van het jaar, herfstweer duurt voort. Terwijl Rick en Katja haar auto een Virginia inspectie laten geven, ga ik voor in het zonnetje zitten lezen.

Saskia is vanavond druk, want het is Laura's verjaardag vandaag. Ze gaat met Laura en haar vader uit eten en daarna een film kijken bij Laura thuis. Katja verzucht, dat ze haar zusje dit weekend bijna niet ziet. Tja, die heeft het net zo druk met haar vriendenkring, als Katja vroeger op high school.

Katja is al maanden niet naar de bioscoop geweest en wij lopen ook "achter" qua films. We besluiten naar Morning Glory te gaan en dat is een goede keuze.

Het is een hilarische film met Harrison Ford als een norse, arrogante ex-nieuwslezer en Diane Keaton als zijn vrouwelijke collega bij een falende ochtend tv-show. Rachel McAdams leidt het uiteindelijk allemaal in goede banen. Als een film me af en toe hardop doet lachen, is hij wat mij betreft de moeite waard.

Na afloop gaan we naar een van Katja's (en onze) favoriete restaurants, de Lebanese Taverna. Gelukkig hebben we gereserveerd, want het restaurant zit propvol.

Rick is een avontuurlijke eter, maar Katja is mijn voedsel "soulmate". We bestellen een aantal "mezza" om te delen, waaronder de Kibbeh Nayeh, waar ik Rick echt niet aan krijg. Het is weer smullen geblazen en dolgezellig samen.

Zondag

Kreun! Waarom moeten alle hardloopraces hier altijd zo vroeg beginnen? Om kwart voor zeven gaat onze wekker, want we gaan de Turkey Trot lopen. Gisteravond hebben we ons startnummer al op onze t-shirts gespeld en de tijdstrippen op onze schoenen geplakt.

Na een snelle kop koffie en voor mij een mini Kanjer stroopwafel om maar wat in mijn maag te hebben, rijden we naar het brandweerstation, waar de start is. Voor Rick is dit zijn tweede 5K race ooit en Katja heeft al maanden niet gesport. Ik natuurlijk wel, maar ik ben een beetje nerveus om zo'n afstand te lopen, omdat ik mijn linkerknie sinds de hike naar McAfee Knob weer meer voel.

Het is maar 1 graad buiten, als we aankomen en ik heb spijt geen handschoenen te hebben meegenomen. Gelukkig valt de kou in de zon erg mee en heb ik geen last van mijn "dooie" vingers.

Het leuke van een race hier in Vienna is, dat we heel veel mensen kennen. Van onze buren uit de straat lopen vier gezinnen mee. Natuurlijk mijn vriendin Janet, die ook triathlons doet, en haar man, Leah's vader, Paul, die pas een paar maanden geleden is begonnen met trainen. Voor hem is het de eerste 5K ooit.

Overbuurmeisje Anna van 10 loopt ook en eindigt uiteindelijk zelfs sneller, dan Janet, die het hoogst van ons volwassenen plaatst. Daarmee is Anna ook een stuk sneller, dan haar vader, terwijl ze heel klein voor haar leeftijd en zwaar asthmatisch is. Ze had ook onderweg een "puf" nodig.

Net na achten gaat het startschot en zijn we op weg. Om te beginnen lopen Katja en ik samen, want we denken ongeveer even snel te zullen gaan. De route is enorm heuvelachtig en we ploeteren meteen een steile heuvel op. Voordeel is wel, dat we dezelfde route teruglopen, dus deze heuvel lopen we aan het einde van de race naar beneden.

Als we de heuvel weer afgaan, merk ik, dat Katja een stuk langzamer loopt, dan ik lekker vind. Ik vraag haar, of ze wil, dat ik bij haar blijf, maar ze wuift me vooruit. Eigenlijk vind ik het ook veel fijner om in mijn eigen ritme te lopen. In gedachten herhaal ik "I'm going at my own pace" en stel mijn loopje daarop af.

De eerste mijl loop ik in 9:57 en de tweede in ongeveer dezelfde tijd. Daarna moeten we echter de zwaarste heuvel, die ongeveer een kilometer lang omhoog gaat, op. Ik voel gewoon hoe ik hier tijd verlies en bijna boven begint mijn linkerbeen echt pijn te doen. Ik besluit even te gaan snelwandelen om mijn spieren anders te gebruiken.

Heuvel af voel ik het been niet zo en ik probeer die verloren tijd in te halen. Vol opluchting zie ik de finishlijn en loop daar met een tijd van 30:53 over. Ik ben er dik tevreden mee, vooral als ik zie, dat ik 28ste van de 78 in mijn leeftijdsgroep ben geworden (40-49).

Janet verbeterde haar beste tijd van 27 minuten met een aantal secondes en Paul finishte net voor mij. Katja heeft niet lekker gelopen vindt zij. Haar tijd is 32:32 en dat had ze beter gewild. Volgens mij is ze gewoon oververmoeid. Vannacht moet ze ook weer van 21:30 tot 3:30 werken en dan morgenochtend om negen uur weer in de schoolbanken zitten. Geen wonder, dat ze moe is tijdens zo'n race.


We halen wat proteinedrankjes (die ik niet lekker vind, maar gewoon water is er niet) en een banaan en wachten dan op Rick. Hij verbetert zijn persoonlijke beste tijd met maar liefst zes minuten en finisht met 36:55. Daar is hij heel blij mee en ik ben erg trots op hem. Rick vindt hardlopen vreselijk en toch zet hij zichzelf ertoe aan.

We blijven nog wat nakletsen met bekenden en er worden dingen verloot, die wij helaas niet winnen. Na een half uurtje nemen we afscheid en gaan naar Starbucks.

Daar halen we ontbijt en koffie. Ook hier zijn mensen, die aan de race meededen, en we kletsen nog even na over hoe leuk het was (hoewel ik die heuvels tijdens het lopen echt niet leuk vond!). Het schept een band met totaal onbekenden, zoveel afzien. Voor we eraan begonnen, vroegen we ons al af, waarom we onszelf op deze manier kwellen?

Bij de Giant haalt Katja een aantal boodschappen om mee terug naar Blacksburg te nemen. Rick en ik bedenken, dat we met dit mooie weer nog wel een keer kunnen grillen vanavond en kopen daar ingredienten voor.

Thuis installeer ik me weer met mijn tijdschriften voor het huis om te lezen. De maples om ons heen worden steeds roder. Ik ben wel benieuwd, of we op 1 december nog bladeren aan de bomen zullen hebben in de cul de sac. In mijn herinnering is dat maar een keer voorgekomen en dit jaar zou weleens de tweede keer kunnen zijn.

Na een snelle lunch met een van haar vrienden hier en een ritje met Saskia in haar nieuwe auto, neemt Katja weer afscheid. Ze is ietwat nerveus voor deze eerste lange rit in haar auto, die helemaal perfect is, maar alles gaat goed. Ze komt ongedeerd weer in Hokieland aan. Het afscheid is dit keer gelukkig niet voor zo lang, want volgend weekend zal ze al thuiskomen voor Thanksgiving.

Intussen zijn Saskia en Laura hard bezig in de keuken. Ze maken een mud cake voor Laura's verjaardag (ik heb er een hapje van op en vind het niet te eten zo zoet). Terwijl ze bezig zijn, komen Mary Kate en Parker ook helpen. Ik blijf het leuk vinden, dat we hier zo'n zoete inval zijn. Dat kende ik vroeger niet.

De zomerse biefstukspiesjes met asperge en in de oven gebakken broodjes gaan er goed in. Het was weer een heerlijk weekend met veel grote sterren!

De race

Na een onrustige nacht zijn Rick en ik allebei al ruimschoots wakker, als om zes uur de wekker gaat. Als ik weet, dat ik vroeger op moet, dan gewoonlijk, word ik om de een of andere reden ieder uur wakker om te zien, hoeveel tijd om te slapen ik nog heb. Idioot, he?

Kai en Katja zijn ook al gauw op en we maken ons klaar voor de race. Janet komt keurig om half zeven en we halen Mary Ellen op bij haar thuis. Rick brengt ons naar het Pentagon. We hebben ruim de tijd genomen om er te komen, verwachtend, dat er veel verkeer zal zijn. Dat is niet het geval en net voor zevenen lopen we het terrein al op.

Het is nog kil, maar zodra de zon opkomt wordt de temperatuur aangenamer. Het is perfect hardloopweer, niet te koud en niet te warm. Katja is te dik gekleed en we gaan haar trui en broek afleveren bij de bus terminal. Daar liggen speciale plastic tassen, waar ze haar nummer op moet schrijven en aan moet hangen. Dit is de eerste keer, dat we hier gebruik van maken en het is heel goed geregeld allemaal.

Dan is het tijd om naar de kleur ballonnenboog te lopen, die overeenkomt met de kleur van ons racenummer. Dit gaat, zoals bij alle races, volgens de tijd, die je opgeeft als vermoedelijke finish tijd. Zo staan wij onder de laatste paarse boog en gaat Janet naar de blauwe boog, want zij loopt beduidend sneller, dan wij. Mary Ellen heeft oranje, maar komt bij ons staan, want wij gaan samen lopen.

Doordat Kai nog even naar de wc moet, staan we vrijwel helemaal achteraan! Van de tienduizenden lopers staan er maar zo'n tiental achter ons. Het duurt dan ook bijna twintig minuten voor we over de startlijn lopen.


Mary Ellen en ik hebben afgesproken te zien hoe het gaat qua hardlopen. Ik heb mijn Garmin ingesteld op 3 minuten hardlopen 2 minuten snelwandelen, maar de eerste mijl willen we in ieder geval hardlopen, zodat we niet meer zo achteraan lopen. Al gauw halen we allerlei mensen in, ook de 11 minuten per mijl "pacer". De eerste mijl lopen we in 9:57 minuten.

Katja zou ook met ons meelopen, maar heeft van het begin af aan moeite. Haar hoofd staat er gewoon niet naar om hard te lopen, dus na iets meer dan twee mijl houdt ze ermee op. Gelukkig is Rick inmiddels ook in de stad beland, dus gaat Katja naar hem toe om de lopers aan te moedigen.

Kai is ons inmiddels al voorbij gelopen, dus Mary Ellen en ik ploegen samen voort. Of eigenlijk is het helemaal niet zo ploegen, want het gaat super! Heel af en toe doen we de 3 minuten/2 minuten, maar over het algemeen lopen we gewoon hard. De mijlen vliegen voorbij en voor we het weten zijn we halverwege. Na vijf mijl zitten we nog steeds rond de tien minuten per mijl! Veel beter, dan we hadden verwacht.

Het is zo'n speciaal gevoel om hier met al die mensen door de straten van Washington te lopen! De eerste brug is de mooie Memorial Bridge, daarna lopen we langs het Kennedy Center, langs de rivier naar de Mall. Voor het Capitool langs en dan terug richting de rivier. Uiteindelijk nemen we de 14th Street Bridge terug naar het Pentagon.

Om de twee mijl staan er tientallen militairen, die water en Gatorade uitreiken. Daar maken we iedere keer gebruik van, want al is het niet te warm, de zon schijnt schel en maakt, dat onze kelen gauw droog zijn.

De tien kilometer lopen we in een uur en drie minuten, ook een persoonlijk record. Nu denken we de laatste vier mijl wat tijd te gaan verliezen, want zo ver hebben we nog nooit gelopen. Bij mijl zeven zien we Rick en Katja ook nog even.


Het blijft echter lekker gaan en de laatste mijl zien we Kai ook weer. Vrijwel tegelijk lopen we met zijn drieen, na een flinke eindsprint, over de finishlijn. Kai heeft helaas zijn "chip" omgekeerd aan zijn schoen gedaan, waardoor zijn tijd niet is geregistreerd. Ik schat, dat hij een minuut sneller was, dan Mary Ellen en ik. Mijn officiele tijd is dus 1:43:41, 10:22 per mijl gemiddeld, ik ben er dik tevreden over.

Nu is het zaak om in de mensenmassa (en die is enorm met 30.000 hardlopers en hun supporters!) Janet terug te vinden. Gelukkig hebben we voor de race een ontmoetingsplek afgesproken. Het duurt even voor we onszelf een weg daarheen hebben gebaand en dan zien we Janet al gauw staan. Zij heeft helemaal super gelopen, 1:33!


Bij alle standjes is allerlei eten te krijgen. Wij houden het bij een banaan en een muffin, maar ik zie ook mensen met hot dogs en zuurkool en barbecue vlees. Brrr, daar heb ik na zo'n race geen trek in!

Onze telefoons hebben hier bij Pentagon slecht bereik, dus het duurt even, voor we Rick en Katja ook weer gevonden hebben. Met zijn allen rijden we huiswaarts en zetten Mary Ellen en Janet af. Ik moet zeggen, dat ik mijn benen nu echt wel voel! Tien mijl is weer even iets anders, dan tien kilometer volgens mijn spieren! Maar het is een goede pijn, ik verbaas me er zelf over, dat mijn lichaam zo'n race voor elkaar krijgt.

Thuis eten we gauw lunch en gaan Katja en Rick even slapen. Ik ben ook moe, maar te opgewonden om te gaan slapen. Ik help Saskia dus maar met een schoolproject. Kai zegt zijn benen ook wel te voelen. Ik vind het super, dat hij de race uit heeft gelopen!

Als Katja weer wakker is, neem ik de meisjes mee naar mall. Het is alweer een tijd geleden, dat we met zijn drieen geshopt hebben en ik geniet ervan. Katja zoekt naar een "skinny" lichte spijkerbroek, maar die is vrijwel nergens te vinden zonder expres gemaakte gaten erin. Die wil ze niet, maar eindelijk slaagt ze bij Pac Sun.

We lopen sieraden- en kledingwinkels in en uit. Natuurlijk koopt Saskia Halloween oorbellen bij Claire's en vindt Katja er ook nieuwe oorbellen. Bij Bath and Body Works proberen de meiden alle luchtjes uit, voor ze ieder een spray kiezen. Het is drie halen, twee betalen, dus ik neem voor mezelf de Honeysuckle spray mee.

Als laatste lopen we Barnes and Noble binnen. Katja wil graag het nieuwe boek van Dan Brown meenemen. Verder koop ik nog een kookboek voor haar crockpot voor haar. Daaruit kan ze gezonde en goedkope maaltijden maken en er dan porties van invriezen. Saskia is opeens dol op Garfield, dus neemt daar een boek van mee.

We gaan vroeg eten, want Katja moet vanavond nog terug naar Blacksburg rijden. Natuurlijk kiest zij sushi, want dat blijft haar favoriete eten, wat ze van haar eigen geld niet kan betalen. Bij Sakana worden we weer als oude vrienden binnengehaald en het wordt een gezellige maaltijd met zijn vijven.

Katja's vriendin, die op de heenweg ook met haar mee is gereden, komt en dan is het alweer tijd voor het afscheid! Dit was wel een erg bliksembezoek, we hopen, dat Katja binnenkort een wat rustiger weekend kan komen.

Ook hebben we afgesproken, dat ik met Cosmo deze maand een paar dagen naar haar toekom. Hij mag nu bij haar in het apartement logeren. Het was toch wel weer heel fijn om onze oudste in levende lijve te zien. De webcams zijn een geweldige uitvinding, maar toch niet precies hetzelfde.

Army Ten Miler

Te moe en teveel emoties vandaag, verslag verschijnt morgen. Maar... Kai en ik hebben onze eerste volle Army Ten Miler gelopen!

Mijn resultaat: 1:43:41 (Kai was een minuut sneller, maar ik kan zijn resultaat niet vinden)!!! Veel beter, dan de 1:55, die mijn doel was. Ik was nummer 428 van 921 hardlopers in mijn leeftijdsgroep en daar ben ik supertrots op! Wie had twaalf jaar geleden ooit gedacht, dat ik tien mijl zou hardlopen! Toen werd me, als ik pijn had, nog geadviseerd bedrust te nemen.

26443 ENGLE, PETRA F48 VIENNA, VA
Chip--------Overall-----Sex Div------Age-------6.5Mi Split---Chip Time--Pace
1:43:41----14212 /21289---5208/9566--428/921---1:09:11-------1:43:41----10:22

Herfst!

De herfst is officieel begonnen en vandaag zie ik daar allerlei tekenen van. De dag begint erg bewolkt en opeens valt het me op, dat een heel aantal bomen, waaronder de maples, begint te verkleuren. Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe ver de bladeren bij jullie zijn? Hier zijn de dogwoods helemaal rood, de tulpenbomen aan het vergelen en vertonen sommige maples rode toppen.

Saskia, die ik thuishoud tot ze symptoomvrij is, gaat na het ontbijt aan haar (vele) algebra huiswerk. Mij ontbreekt alle motivatie om te gaan sporten, maar ik heb vrij veel pijn, dus weet uit ervaring, dat het "moet". Het is vrij warm en vochtig, maar toch besluit ik buiten te gaan lopen.

Met Cosmo rijd ik naar het Community Center. Onderweg besluit ik een interval te gaan doen: drie minuten hardlopen, twee minuten op tempo wandelen en dat voor zeker zes mijl. Zo stel ik mijn Garmin 305 in en na een korte warm up beginnen we. Dat "we" wordt me tijdens dit loopje duidelijk, want ook voor Cosmo is dit duidelijk sporten.

Tegen de voorspellingen in komt nu toch regelmatig de zon tevoorschijn. Er is maar een omstandigheid, waarin ik het liever bewolkt, dan zonnig heb en dat is tijdens het hardlopen. De zon hier heeft zo'n kracht, dat het meteen oncomfortabel warm wordt, vooral met de vochtige lucht van vandaag.

Tijdens een van de hardloopperiodes, terwijl ik lekker in mijn "zone" zit, rent Cosmo opeens naar links! Hij trekt me nog net niet om. Er blijkt een flinke, dikke groundhog in het gras te liggen, die ik niet had gezien, maar Cosmo duidelijk wel. Hoe dik ook, helaas voor Cosmo is het beest veel sneller dan hij! De groundhog verdwijnt in het struikgewas, maar Cosmo is weer helemaal alert op wild.

Even verderop zie ik al van verre, dat er nog een Aussie loopt. Natuurlijk moet Cosmo die even begroeten. Het is ook een mannetje, maar jonger, pas anderhalf jaar oud. Zijn vrouwtje zegt, dat ze nog in de trainingsfase zitten. Ik bedenk me, dat ik daar met Cosmo van bijna drie ook nog niet uit ben. Herdershonden blijven lang "tieners", kennelijk.

Onderweg geef ik Cosmo regelmatig water, maar na 4,5 mijl loopt hij achter mij tijdens de hardloopminuten. Zelf zou ik wel sneller kunnen gaan, maar ik wil hem niet overbelasten. We lopen de zes mijl in een uur en elf minuten en de tien kilometer in een uur en dertien minuten. Daar ben ik tevreden mee, want met dat tempo zal de tien mijl onder de twee uur gelopen worden en dat is mijn doel.

Bij thuiskomst zie ik, dat de schoonmaaksters er vandaag vroeg bij zijn. Op het aanrecht staan hun lunches, die ze altijd bij ons opwarmen en dan onderweg naar het volgende adres opeten. Ze vragen iedere keer weer beleefd, of dat mag, ondanks de vele keren, dat ik al "ja" heb gezegd en hen een drankje heb aangeboden (wat ze ook altijd afslaan).

Twee van de dames zitten al in de auto met hun lunch, als de derde Saskia ontdaan in heel gebroken Engels vraagt, waar haar eten is. Saskia snapt niet, wat de dame bedoelt, dus ik vraag het nog maar eens. Ik maak uit het antwoord de woorden "perro" en "arroz" en "camarones" op. Met mijn gebrekkige Spaans (helaas werd de cursus dit semester niet voortgezet) herken ik "hond", "rijst" en "garnalen".

Oh jee!!! Gauw kijk ik naar beneden de achtertuin in en jawel, daar ligt Cosmo te genieten van het laatste hapje rijst! Ik schaam me te pletter! Nu heeft die arme vrouw geen lunch door mijn hondentiener!! En zij is zo lief, dat ze bezorgd is, dat het eten slecht voor Cosmo zal zijn!

Zij vertelt, dat ze al laat zijn voor hun volgende adres, dat helemaal in Washington ligt. Gauw druk ik haar tien dollar (eerst $20, want ik vind dit echt heel vervelend voor haar, maar daar wil ze niets van weten) in de handen, zodat ze onderweg nog een lunch kan gaan kopen. Hopelijk gunnen ze zich daar de tijd voor, want ik wil het niet op mijn geweten hebben, dat dit lieve mens vandaag geen lunch eet!

We zullen Cosmo echt weer op moeten voeden, wat dit betreft, want hij was heel netjes, maar pikt nu toch telkens weer eten weg. Dat is begonnen, toen mijn zus er was met haar kleintjes. Die lieten natuurlijk hun boterhammen en dergelijke open en bloot liggen, perfect voor een hondendief!

Na samen met Saskia lunch te hebben gegeten, ga ik naar Giant. Vanavond is Back to School Night en moeten we vroeg en makkelijk eten. Ik besluit een Stouffer's lasagna met spinazie te maken. Makkelijker (en goedkoper) kan het niet.

Deze Giant supermarkt is pas helemaal verbouwd en vermoderniseerd. Ze hadden al een paar jaar de self-checkouts, maar sinds kort kun je al winkelend je waren scannen met een Motorola Scan-It! apparaatje.

Dat wil ik vandaag weleens uitproberen. Bij binnenkomst moet ik mijn telefoonnummer intoetsen of mijn Giant Bonuskaart scannen. Daarna kan ik een Scan It! apparaatje oppakken. Tijdens het winkelen scan ik de barcode van elk produkt, dat ik in mijn wagentje doe. Bij een van de self checkouts doe ik het Scan It! apparaat in een van de daarvoor dienende houders. Dan hoef ik enkel nog een keer mijn telefoonnummer in te toetsen, te betalen en klaar is Kees. Vooral met kleine kinderen, die wachtend bij de kassa nogal eens vervelend worden, lijkt me dit een superuitvinding!

Al vind ik het altijd moeilijk afscheid nemen van de zomer (hoewel de temperatuur vandaag tegen de dertig graden loopt, dus zeer zomers is te noemen), zie ik ook wel weer naar de gezelligheid en warme kleuren van de herfst uit.

Tijd om het decor binnen te veranderen, dus. Ik ruim de zomerspullen op en haal de zakken met herfstspullen van de zolder. Er zit veel oranje bij, wat altijd zo mooi samengaat met het blauw van onze muren. Na een uurtje ziet het er weer helemaal gezellig uit (en de mandarijntjes in de fruitbak kleuren er prachtig bij!). Ook hang ik eindelijk de Virginia Tech vlag buiten, er zijn al twee footballwedstrijden geweest. Go Hokies!


Het is heerlijk warm buiten, maar door de lage luchtdruk heb ik heel wat pijn. Ik ga rustig buiten zitten, in de hoop, dat het wat zal zakken. Ik wil wel graag mee naar de Back to School Night, maar Rick vindt dat onzin. Terecht merkt hij op, dat de schoolbanken allerminst gerieflijk zijn en ieder jaar enkel bijdragen tot meer pijn.

Na het avondeten vertrekt Rick dus alleen naar Madison High School. Hij gaat Kai's rooster volgen en krijgt van iedere leraar of lerares in tien minuten te horen, wat er dit jaar gaat gebeuren. Ik voel me wel een slechte ouder, dat ik mezelf niet dwing te gaan, maar herinner me ook de pijn na zo'n avond van voorgaande jaren en weet dus, dat Rick gelijk heeft. Straks als hij thuiskomt, zal hij mij alle details vertellen.

Op het Alles Amerika forum kwam een grappige site voorbij, People of Walmart (let ook op de "lane closed", waar de bovenste dame haar spullen neerlegt, vraag me af, waar in Virginia zij is). Ik moet toegeven, dat ik, als ik me af en toe in die winkel begeef, ook vaak versteld sta, hoe mensen gekleed zijn of zich toe hebben getakeld! Waarom die alleen bij Walmart lijken te winkelen (zal ook echt wel "lijken" zijn, maar ik merk ze in andere zaken niet zo op), is me een raadsel.

Nog een zomerse dag

"Je hebt vandaag gezelschap", zegt Rick, als ik me aan het aankleden ben. Saskia voelt zich niet lekker, keelpijn, hoofdpijn, buikpijn en verhoging. Die blijft dus rustig thuis. Ik baal wel, want ik heb haar, op aanraden van haar dokter, op een heel vitamines regime om haar weerstand op te krieken. Nu is het de tweede schoolweek en ze is al ziek!

Erg is het gelukkig niet, want ze komt na een paar uur haar bed uit en gaat met haar laptop aan de gang. Dan blijkt, dat een hele rits vriendinnen van haar ook ziek is. Maar liefst vijf andere meisjes en een daarvan heeft griep, waarschijnlijk dus de H1N1 variatie. Saskia heeft die volgens mij niet, daar is ze niet ziek genoeg voor.

Het is schitterend weer, dus ik wil absoluut buiten sporten. Ik besluit eens te kijken, of ik vijf mijl (acht kilometer) achtereen kan hardlopen. Dat is de helft van de race begin volgende maand, dus.

Cosmo gaat gewillig mee en ik parkeer bij het Community Center. Ik heb mijn Garmin om om precies te kunnen zien, hoe ver 2,5 mijl is op het pad. De "heenweg" naar het westen verloopt heel voorspoedig. Aan weerszijden is het pad een dichtbegroeide jungle. Ik ben wel blij, dat het vrij druk is, want de politieschetsen van de aanrander hangen er nog. Hij is nog niet gevonden.

Cosmo gedraagt zich voorbeeldig, zelfs als er andere honden langskomen. Alleen blijft hij vreemd reageren op skaters, terwijl hij dat met de kinderen, die in de cul de sac skaten, helemaal niet doet. Wat zou er dan in zijn hondenbrein omgaan?

De terugweg is beduidend zwaarder. Niet alleen ligt het grootste deel van het pad nu in de zon en is het flink warm (27 graden zie ik later in de auto), het loopt ook nog eens heel geleidelijk heuvel op. Poeh! Als ik vlakbij de van op het stoplicht moet wachten, voel ik me even helemaal niet lekker en duizelig. Gelukkig gaat dat gevoel gauw voorbij, maar ik hoop, dat de Army Ten Miler koeler zal zijn.

Met zo af en toe een hondenpitstop en oversteken erbij loop ik de vijf mijl in 55:45. Iets meer dan 11 minuten per mijl, dus. Het kan sneller, maar ik ben er tevreden mee, zeker als ik de hele tien mijl zo loop straks! Mijn "probleem" is, dat ik me zo snel verveel tijdens het sporten, waardoor ik het moeilijk vind langere afstanden te lopen. In een race is dat anders, dan is er zoveel gaande om je heen, dat het veel sneller lijkt te gaan, allemaal.

Saskia wil graag, dat ik lunch voor haar meeneem. Het liefst heeft ze McDonald's kipnuggets. Het is, dat ze verhoging heeft, anders zou ik denken, dat ze best naar school had gekund vandaag. Aan de andere kant is het misschien wel goed, zo'n dagje rust met alle rondwaaiende virussen.

Karin komt om mij op te halen voor een verlate verjaarslunch. Met dit lekkere weer willen we op een terrasje zitten. Gelukkig hebben we vlakbij een ruime keuze aan restaurants, die aan die eis voldoen. Voor Karin is Uno's nieuw, dus we besluiten daarheen te gaan.

Allebei bestellen we de kreeftwrap. Ik neem hem New England Style (met (op mijn verzoek een heel klein beetje) mayonnaise en sla) en Karin Uno's Style met tarragon mayonnaise en bacon. Er komt een bijgerecht bij en wij kiezen de bruine rijst met mango en gedroogde cranberries. De wrap zit werkelijk vol kreeft en we smullen ervan!

Voor mijn verjaardag krijg ik van Karin een hartstikke leuk, typisch Nederlands, armbandje. Het heeft allemaal Delfts blauwe bedeltjes en er hangt zelfs een dubbeltje aan. Karin vertelt, dat Delfts blauw erg in is in Nederland op het moment.


Nu, dan zijn wij heel bijdetijds, want ik heb heel wat Delfts blauw her en der staan en hangen. In de keuken, eetkamer en family room vooral staat er heel wat. En natuurlijk gaan, dankzij Ineke, al mijn boodschappen in de "Delfts blauwe" tas van 't Kruidvat.


Delfts blauw in onze keuken

Na deze lekkere en gezellige lunch zet Karin mij weer thuis af. Opeens voel ik me helemaal niet lekker. Ik heb hoofdpijn en voel me heel vermoeid, alsof er iets zwaars op me rust. Er wordt voor de komende dagen slecht weer voorspeld, dus ik vraag me af, of mijn interne "barometer" aan het werk is. Ik hoop het maar, want ik heb geen zin om ziek te worden!

Na de nodige huishoudelijke taken (voornamelijk een enorme was van de kinderen, hoe krijgen ze die toch in een paar dagen bij elkaar?), ga ik op het deck genieten van het warme weer. Deze nazomer verloopt anders, dan andere jaren, koeler met meer regen tot nu toe. Ik vraag me af, of dat een voorbode is van een koude, sneeuwerige winter. Sommige experts zeggen van wel. We zullen zien.

Met zijn allen eten we buiten. Dan gaat Kai naar zijn gitaarrepetitie en Saskia weer rustig op de bank. Rick en ik blijven nog een tijdje buiten zitten. Ik vermaak me met het kijken naar de overvliegende vleermuizen. Van mij mogen ze alle vervelende muggen, die mij vandaag, ondanks de Off! gebeten hebben, opeten! Ik hoorde laatst op de radio, dat vleermuizen tonnen van die insekten eten. Wat mij betreft kan het niet genoeg zijn!

Via Uitzendinggemist.nl kijk ik de nieuwe aflevering van Boer zoekt Vrouw. Zo'n leuke serie vind ik dat, niet in het minst, omdat Yvon die erg leuk presenteert. En dan natuurlijk kijken naar al dat typische Nederlandse platteland. Wij moeten toch wel een endje rijden voor de eerste boerderij hier.

Tot tegen tienen zit ik buiten met het krekelconcert op de achtergrond. Ik wil geen afscheid nemen van de zomer, het is veel te snel! Natuurlijk zijn er positieven aan alle seizoenen, maar de zomer is wanneer ik me het best voel. Ieder jaar hoop ik weer, dat ik me toch ook in de andere seizoenen zo goed zal voelen. Die hoop is er nog steeds. Wie weet.

PS: Nu we het toch over Delfts blauw hebben, weet iemand, waar je Yvons Delfts blauwe laarzen kunt kopen?

PS2: De chipmunk lijkt de garage verlaten te hebben. Ik vond hem vanochtend nergens onder dat bankje.

Labor Day Weekend

Zaterdag

Het is schitterend weer, stralende zon, niet te heet en niet vochtig, als Jan en ik op weg gaan. We gaan vandaag dezelfde fietstocht maken, als vorige zondag, en dit keer is het wel de bedoeling, dat we de mannen voor de lunch in Alexandria gaan ontmoeten.

Het lijkt alsof de rit vandaag sneller gaat, dan vorige week. Misschien, omdat we het pad nu een keer gedaan hebben en weten, wat er gaat komen. Weer geniet ik van de afwisselende uitzichten en de mooie huizen in de buurten, waar we doorheen rijden.

Om half twaalf, na anderhalf uur, hebben we, met een paar keer stoppen tussendoor, de vijfentwintig kilometer naar Mount Vernon afgelegd. De laatste heuvel lijkt eeuwig te duren. Puffend fietsen we omhoog, maar dan zien we eindelijk mijl 0 staan.


Wat foto's onderweg

Hoera, want ik heb verzuimd een goed ontbijt te eten of een snack mee te nemen en mijn maag rammelt flink. In de souvenirswinkel van het landgoed koop ik een zakje met Virginia pinda's. Als ik afreken overhandigt de caissiere me ook een enorme reep Dove melkchocolade met amandelen. Het blijkt, dat iedereen vandaag een gratis reep krijgt. Jammie!

We bellen Paul en Rick op, dat we tussen half een en kwart voor een in Alexandria verwachten te zijn. Inderdaad gaat de terugweg vlot, vooral omdat die meer heuvelaf is. Wat dat betreft is dit Mount Vernon Trail echt een "workout", ik heb helemaal geleerd hoe het best te schakelen op de vele heuvels! Ik voel mijn benen dan ook wel, als we om net over half een in Alexandria afstappen.

Al gauw zien we de mannen en gaan op zoek naar een restaurant. De Fish Market van vorige week valt af, want daar staan alleen maar tafeltjes voor twee op het nauwe terrasje. Bovendien liggen de terrasjes aan die kant van de straat in de felle zon en dat is te warm.

Dan bedenk ik me, dat Daniel O'Connell's aan de overkant een dakterrasje heeft. Dat zagen we vorige week. De overige terrasjes zitten helemaal vol, dus we hopen erop, dat niet veel mensen van het dakterras afweten. Dat is inderdaad het geval, er zit nog niemand! Zodra wij plaatsnemen, vult het echter snel op. Men kan ons vanaf de straat zien zitten.


Dit restaurant heeft een heel Iers menu, wat dus best zwaar is. De mannen zien meteen de lamsburger en bestellen die eensgezind met cheddar. Het is mosselenseizoen en ze staan vrijwel overal op het menu, op verschillende manieren bereid. Op dit menu komen ze in bier gestoomd, met kerriesaus en met een baconsaus. Ik heb er enorme zin in en kies de in bier gestoomde versie. Heerlijk zijn ze! Janet houdt het bij een simpele kalkoensandwich.

Na deze gezellige lunch gaan de mannen terug naar huis en Janet en ik beginnen aan de laatste vier en een halve mijl terug naar de auto. Eerst schiet ik nog een van de vele leuke zaakjes aan King Street binnen. Onze buurvrouw Jeanne heeft vanavond haar 50ste verjaardagsfeest. Ik wil, ondanks, dat er "no presents" in de evite (online uitnodiging, die tegenwoordig vrijwel iedereen gebruikt) stond, toch iets leuks meenemen.

Bij Jake of Old Town verkopen ze van alles van het merk "Life is Good". Alleen de naam van het merk vind ik al leuk voor iemand, die vijftig wordt! Het leven is tenslotte goed! Hun t-shirts zijn van heel goede kwaliteit en ik kies een lichtgele met een parasol en strandstoelen en het logo "Life is Good" erop. Jeanne en Ross hebben een tweede huis op Cape Cod, dus dat lijkt me wel passend. Daarbij koop ik heel zachte geel met groene sokken, het soort, dat je op een koude dag met graagte aantrekt.

Na een totaal van 50,5 kilometer fietsen zijn Janet en ik weer terug bij de auto. Al met al neemt zo'n fietstocht"je" toch wel wat tijd in beslag, want pas net voor drieen rijden we de cul de sac weer in. Daar staat midden op het plein de enorme tent met dansvloer voor Jeanne's feest al klaar!

Met "Create and Print" op de AmericanGreetings.com site maak ik zelf een kaart voor Jeanne. Ik vind dat wel zo leuk en een stuk goedkoper, dan een onpersoonlijke in de winkel gekocht kaart. Met hun software kun je een kaart zo persoonlijk maken, als je wilt. Toevallig vind ik er een plaatje met de kreet "Life is Good!" om te gebruiken, helemaal goed, dus.

Dan is het tijd om naar de party te gaan. Van tevoren had Ross iedereen op het hart gedrukt hongerig te komen. Dat is maar goed ook, want er is enorm veel en vooral ook lekker eten met een Italiaans tintje (Jeannes meisjesnaam is Specchio). De DJ speelt muziek uit alle decennia van Jeanne's leven met de nadruk op Rock 'n Roll uit de jaren vijftig. Al gauw wordt de dansvloer in gebruik genomen en danst jong en oud (Jeannes ouders zijn uit New York gekomen en doen vrolijk mee).


De stemming zit er goed in!

Tussen het dansen door gaan Janet en Paul en Rick en ik zo af en toe naar binnen om te kijken hoe de eerste footballwedstrijd van het seizoen van Virginia Tech gaat. Die wordt in het Georgia Dome in Atlanta gespeeld en Katja is bij de wedstrijd aanwezig.

Rick en ik hebben haar half voor gek verklaard, want Atlanta is zo'n 400 mijl rijden en ze is pas vanochtend vertrokken (Justin en een andere vriend zijn ook mee) en rijdt morgen weer terug. Maar als ik de sfeer in dat stadion zo zie, kan ik me voorstellen, dat Katja dit een geweldig avontuur vindt! Rick en ik hebben op die leeftijd ook zulk soort dingen ondernomen, dus ze heeft het van niemand vreemd.

Na veel vrolijk gedans en geklets is het al heel snel tien uur en wordt het laatste liedje gedraaid. Zo snel als alles is opgezet, wordt het ook weer opgeruimd. We kletsen nog wat na met deze en gene en gaan dan naar binnen. Daar kijken we het spannende einde van de footballwedstrijd, die helaas niet goed afloopt voor Virginia Tech.

Zondag

Rick en ik slapen vanochtend lang uit. Pas tegen tienen staan we op. Alweer is het prachtig weer. Rick haalt ontbijt bij Starbucks, dat we samen met Kai op het deck opeten.

Dan rijd ik naar Ballston om een lang verloren vriendin op te halen. In de vroege jaren van ons huwelijk waren Rick en ik bevriend met Colin en Rosemarie. Colin is Brits en Rosemarie Nederlands, dus we hadden veel gemeen. Helaas vertrokken Colin en Rosemarie in 1992 naar Japan en verhuisden ze later naar Brussel. Met de jaren is het contact verwaterd en ik was blij verrast ze allebei weer op Facebook terug te vinden.

Rosemarie stuurde mij vorige week een berichtje, dat ze dit lange weekend in Washington zou zijn, of ik zin had om koffie te gaan drinken of te gaan lunchen. Vandaag kwam voor ons beiden prima uit. Rosemarie staat al voor haar hotel op me te wachten en ik herken haar meteen.

Grappig is het toch, dat het met sommige mensen niet uitmaakt, hoe lang je elkaar niet hebt gesproken, de jaren vallen meteen weg! Zo ook in dit geval, we zijn meteen diep in gesprek. Natuurlijk moet er ook heel wat bijgekletst worden, toen zij vertrokken was Kai een baby en zij hebben zelf inmiddels twee kinderen.

Thuis maakt Rosemarie kennis met Saskia, die maar een maand scheelt met haar dochter, blijkt. Kai is nu langer, dan zij, en Rick en mij vindt zij nauwelijks veranderd. We kletsen wat op het deck en besluiten dan ergens te gaan lunchen. Rosemarie heeft een lijstje van dingen, die ze deze dagen wil eten, dus het moet een Amerikaans restaurant zijn.

Vanwege het lekkere buitenzitweer denken Rick en ik meteen aan Sweetwater Tavern. Daar aangekomen is er echter een wachttijd voor het terras. Vlak ernaast, met ook een heel leuk en groot terras ligt Uno Chicago Bar and Grill. Dat restaurant was vroeger meer een pizzeria, maar volgens Rick is hun menu erg ten gunste van een gezondheidsfreak als ik uitgebreid.

Daarmee heeft hij niets teveel gezegd! Er staan allerlei gegrilde gerechten, salades, vis en andere gezonde dingen op het menu. Het is zeker niet alleen pizza meer! Ook staat er overal, dat Uno tot gezondste ketenrestaurant van Amerika is verkozen door Health Magazine.

Het duurt even voor we het boekwerk, dat hun menu is, hebben bestudeerd en een keuze hebben kunnen maken! Ik ga voor de kreeft in een gezonde wrap met lijnzaad erin. De kreeftsalade wordt vers gemaakt voor iedere wrap, dus ik vraag om heel weinig mayonnaise. Daar wordt gehoor aan gegeven. In plaats van de frietjes bestel ik een salade met sla, watermeloen, bosbessen en feta. Een lekkere en lichte combinatie, die ik voor een van de Nederlandse damesavonden wil onthouden.

Het is zo gezellig met Rosemarie, dat ik haar ook uitnodig om vanavond ook met ons mee te gaan. We hebben dus nog een paar uur om iets van de omgeving te gaan bezichtigen. Vanwege het superweer valt de keuze op Great Falls. Daar komen we tegen vieren aan en het is meteen duidelijk, dat we niet de enigen waren, die op dit idee zijn gekomen.

Er staat een lange rij voor het toegangspoortje. Sommige mensen voor ons keren om, maar wij besluiten te wachten. We hebben toch genoeg te kletsen. Cosmo berust er ook in en gaat maar liggen slapen. Na een half uurtje hoef ik enkel mijn America the Beautiful pas te tonen en mogen we door. Rosemarie neemt de brochure als souvenir mee.

Het is inderdaad enorm druk in het park en we moeten op de verste parkeerplaats parkeren. Zo druk heb ik het nog niet meegemaakt. En toch loop je niet over de hoofden. Er is plaats aan de relingen, zodat we goed uitzicht hebben over de watervallen. Het water staat op het moment erg laag. Het is de afgelopen weken dan ook flink droog geweest. Voor Rosemarie is de laatste keer, dat ze hier was ook alweer bijna twintig jaar geleden!

We vallen meteen met onze neus in de boter, want vlak langs het pad naar de watervallen staat een heel hertengezin, compleet met bambi, te grazen. Dat is het halve uur wachten al waard!


Zoals gewoonlijk krijgt Cosmo heel wat aandacht. Allerlei kinderen willen hem aaien en hij blijft daarbij altijd zo keurig zitten. Zelfs een heel klein meisje, Cosmo is zittend groter, dan zij, is helemaal niet bang voor hem en knuffelt en zoent hem. Cosmo zelf heeft meer aandacht voor de vele hondenvriendjes, die er zijn. Hij heeft heel wat te besnuffelen.

Na een uurtje hebben we alle uitkijkpunten bezocht en de kayakkers bekeken. We rijden via de mooie Georgetown Pike weer naar huis. Daar frissen we ons even snel op, want het is alweer tijd om naar Coastal Flats in Fairfax te gaan. Buren hebben ons daar om half acht bij de buitenbar uitgenodigd voor een drankje en we willen er eerst even eten.

We hebben geluk, want de wachttijd voor een tafeltje bedraagt een half uur tot drie kwartier, maar er zijn precies drie plaatsen open langs de open kant van de bar. Dit restaurant heeft puien, die in de zomer helemaal open kunnen. Hierdoor eten we praktisch buiten en hebben goed uitzicht op het gezellige winkelcentrum. Dit alles was er ook nog niet, toen Colin en Rosemarie hier woonden.

Rosemarie en ik delen een van de enorme garnalencocktails (Rick wil zijn eigen). Die is groot genoeg voor een lunch voor mij! Je krijgt acht grote garnalen in een lekkere koude soep met tomaat, radijs, sinaasappel en ui, perfect om als voorafje te delen, dus.

Rick en Rosemarie kiezen als hoofdgerecht allebei de lobster roll (kreeftsaladebroodje) geserveerd met een gegrilde maiskolf. Aangezien ik vanmiddag al kreeft opheb, neem ik de hickory gegrilde gamba's met asperges en een Mediterranese orzo salade. Dat is een nieuw gerecht op hun menu en een winnaar in mijn ogen!

Inmiddels loopt het tegen achten en lopen we naar de terrasbar. Daar zijn al een aantal bekenden aanwezig en al gauw is het gesprek geanimeerd. Rosemarie wordt ook helemaal ondervraagd en meteen bij de groep betrokken. Erg leuk vind ik dat altijd, hoe een vreemdeling op zijn of haar gemak wordt gesteld. Ik heb bij Amerikanen nog nooit het gevoel gehad me bij een groep op te dringen. Iedereen wordt altijd aan elkaar voorgesteld en erbij betrokken.

Rosemarie heeft nog wel jet lag en Rick en ik zijn moe van al het gefeest gisteravond, dus laat maken we het niet. We missen net een enorme bui, want onderweg naar het hotel begint het te plenzen! Wij hebben in iedere geval met volle teugen genoten vandaag. Het is weer moeilijk afscheid nemen van Rosemarie, maar nu we elkaar hervonden hebben, wordt het contact vast frequenter.

Maandag

Labor Day en tevens de onofficiele laatste dag van de zomer. Morgen beginnen de scholen in deze county weer. Helaas begint de dag flink bewolkt, hoewel het wel een aangename temperatuur is om in hard te lopen.

Dat laatste gaan Mary Ellen en ik doen. We nemen Cosmo mee en ik rijd naar het Community Center. Het W&OD pad loopt vlak langs de parkeerplaats daar. Ondanks het nogal sombere weer is het enorm druk op het pad!

Zoals altijd vind ik de racefietsers hier veel te hard rijden, onverantwoord met zoveel mensen aan de wandel en kleine kinderen op de fiets! Dat is een stuk minder op het Mount Vernon pad, want dat kronkelt veel meer. Mary Ellen voelt zich er ook niet veilig bij.

We besluiten zes mijl te gaan lopen, een mijl hard, een mijl gewoon. Mary Ellen heeft weinig kans gehad om te trainen deze zomer, dus ze wil het om te beginnen rustig aan doen. Het gaat lekker, mijn nieuwe schoenen zitten goed, alleen speelt een oude blaar, die maar niet wil helen, me parten. Hopelijk is die tegen de tijd van de race eindelijk genezen!

Na een uur en twintig minuten zijn we klaar. In ieder geval voelt Mary Ellen zich nu wat beter over de race, want indien nodig kan ze hem zo een mijl hard, een mijl gewoon lopen en zal de volle tien dan wel volbrengen. Ik hoop de komende tijd wel nog een langere afstand te lopen en dan ook wat meer hard, nu mijn voet bijna geen pijn meer doet.

De rest van de dag is het voor mij allerminst een "Labor Day". Integendeel, ik installeer me lui met lunch en een drankje op het deck en ga mijn achterstallige email beantwoorden en blog schrijven. Rick en de kinderen vertrekken naar de mall om te shoppen voor mijn verjaardag. Ik ben heel benieuwd!


Maar weer eens een foto van onze "waakhond", zo heeft hij goed zicht over wie er langs onze tuin loopt

Halverwege de middag vallen er flinke plensbuien. Nodig voor de natuur, maar ik had liever een lekker zonnige laatste zomervakantiedag gezien, natuurlijk. Na vandaag gaat het zwembad ook dicht, maar het lokt niet om er nu nog even gebruik van te gaan maken.

Afijn, dit geeft de kinderen de kans om zich klaar te maken voor school. Kai vooral heeft er zin in. Zijn favoriete vak is AP Environmental Science, want zoals het er nu uitziet, wil hij Environmental Science als zijn major opgeven bij de colleges. Ik ben ook wel weer benieuwd, wat dit nieuwe schooljaar zal brengen.

Zes jaar van schrijfsels

1 september 2003: Een nieuwe maand, een nieuwe Blog! Het leek me leuk een Nederlandstalig dagboek te beginnen over ons leven hier vlakbij Washington. Er zal een link naar dit dagboek verschijnen op AllesAmerika.com.

Even voorstellen: ik ben Petra (ik schrijf onder een pseudoniem op deze blog site), 42 (nou ja, over 10 dagen dan) en woon met man (43) en 3 kinderen, Katja (13), Kai (11) en Saskia (7) in een voorstad van Washington DC, in noord-Virginia. Wij wonen al bijna 20 jaar in dit gebied en houden ervan toeristje te spelen, zowel in eigen stad, waar we nog lang niet uitgekeken zijn, als op reis naar andere mooie plekjes.

Dit waren de eerste regels, die ik, precies zes jaar geleden, in dit blog schreef. Als ik zo naar onze leeftijden toen kijk, bedenk ik me, hoeveel we in de tussentijd hebben meegemaakt! Katja was zo oud, als Saskia nu is, dus in dit blog staat haar hele high school tijd beschreven. Die laatste zin is echter nog steeds van toepassing!

Dit blog is mij heel dierbaar geworden met de jaren. Om te beginnen werkt het therapeutisch, want ik leef er veel bewuster door en merk daardoor de kleine dagelijkse dingetjes meer op. Daarbij is het voor onszelf een naslagwerk geworden. Regelmatig zoek ik erin terug, wat ook weer wanneer gebeurde.

Het allerleukste aan dit blog vind ik echter alle sociale contacten, die ik ermee heb opgedaan. Een heel aantal mensen heb ik in persoon ontmoet en met anderen heb ik virtueel veel contact. Door dit blog zijn een paar mensen zelfs hier in Vienna komen wonen en heb ik een leuk groepje Nederlandse vriendinnen in deze omgeving. Dus, bedankt, geacht Blogpubliek, mede door jullie vind ik het schrijven in het Nederlands alweer zes jaar lang erg leuk!

Deze eerste september voelt meer aan als de eerste oktober! De lucht is stralend blauw en de zon schijnt uitbundig, maar ik ril, als ik de achterdeur opendoe! Het is maar 16 graden, heel ongewoon voor deze tijd van het jaar.

Met de felle zon warmt het wel snel op en tegen de tijd, dat ik met Cosmo naar het W&OD pad rijd, kan ik weer in korte mouwen lopen. Het is ideaal loopweer, ook voor de hond, wat ook wel blijkt uit zijn hele lichaamstaal. Hij heeft er zin in!

Mijn doel is om tien kilometer te lopen vandaag. Een mijl hard, een mijl snelwandelen, eens kijken of dat gaat lukken met "de voet". Als schoenen heb ik mijn trailschoenen weer aan. En het gaat! Ik voel mijn voet nauwelijks en Cosmo loopt goed mee.

Op sommige plekken voel ik me wel wat ongemakkelijk, want twee vrouwen zijn op dit gedeelte deze zomer benaderd door een man, die zijn genitalieen liet zien, en in een geval de vrouw op de grond gooide en bloot op haar bleef zitten. Er hangt om de zoveel meter een politiebericht en schets, die, volgens de beschrijving van de vrouwen, van de dader is gemaakt.

Bij tijd en wijlen is er vandaag niemand, behalve Cosmo en ik, op het pad. Ik gok dus maar, dat Cosmo mij, in geval van nood, zal verdedigen. Ik denk het wel, want volgens mij ziet hij mannen met ontblote bovenlijven ook als een bedreiging, dus mag ik aannemen, dat een ontblote onderkant dezelfde reaktie in hem naar boven zal brengen. De proef op de som zal hopelijk nooit genomen hoeven te worden.

Na een uur en een kwartier zijn we terug bij de auto. Helaas was er, ondanks, dat Cosmo zo af en toe echt wel wat dacht te ruiken, geen wild te zien dit keer. Het groen langs het pad is ook zo dicht, het lijkt echt wel een jungle, je zou dieren er niet eens in zien!

Nadat ik een uitgetelde (we moeten er duidelijk weer vaker samen op uit!) Cosmo thuis heb gebracht, rijd ik door naar Whole Foods. Ik neem mijn enorme Kruidvat "Delfts blauwe" boodschappentas weer eens mee naar binnen en krijg er vandaag allerlei commentaar op. Een bejaarde dame vertelt me, dat ze zo dol is op Delfts blauw en wil mijn tas wel kopen. Helaas, al kostte hij me slechts een uitwisseling met wat Amerikaanse spullen, hij is voor geen prijs te koop.

Behalve het leuke dessin passen al mijn boodschappen er altijd in. Nederlanders hebben kennelijk geen zin in meerdere tassen, een enorme tas is natuurlijk wel handig voor op de fiets. Hij wordt soms wel zo zwaar, dat er bezorgd wordt gevraagd, of ik hulp nodig heb met hem naar de auto dragen. Ha ha, daar train ik toch dagelijks voor?

Het loopje van vanochtend heeft me wel weer met mijn neus op het feit gedrukt: ik heb nieuwe hardloopschoenen nodig. Online zoek ik en ik vind Potomac River Running. Daar doen ze een video analyse van je looptechniek en adviseren op basis daarvan de schoenen.

Tot mijn verrassing zie ik, dat Metro Run and Walk, waar ik mijn vorige paar schoenen heb gekocht, is opgekocht door hen. Die winkel is verreweg het dichtstbij, dus ik besluit ze toch weer te proberen.

De bediening is helemaal anders, maar dat kan te maken hebben met de dag van de week. Ik heb dat ook liever, want ik ben er niet van overtuigd, dat enkel het feit, dat je meerdere races hebt gelopen, je een goede adviseur van loopschoenen maakt.

Na mijn uitleg over de problemen met de Brooks schoenen en de pijn aan mijn voeten, krijg ik een paar heel lichte Nike schoenen aan. Die geven vrijwel geen steun en zijn dus bedoeld om te laten zien, of ik naar binnen of naar buiten loop, of netjes in het midden.

Op de lopende band staat een video cameraatje gericht en er hangt een tv boven. Daarop is duidelijk te zien, dat ik erg naar binnen loop. Wel interessant om jezelf zo te zien hardlopen. Dat het zo erg was, had ik niet gedacht! Geen wonder, dat de Brooks niet werkten, die geven veel te weinig steun de goede kant op.

We gaan nu voor de maximale steun (de trailschoenen helpen, omdat ze zoveel steun geven, maar zijn niet licht en flexibel genoeg om zo'n lange race op te lopen). Drie paar schoenen komen naar voren. Een Saucony, een Asics en een New Balance, allemaal bieden ze maximale steun.

De Saucony Hurricane heb ik ooit eerder ook gehad. Dit keer slipt de hiel ervan me teveel. De Asics en New Balance zitten allebei erg goed. Moeilijk te kiezen, maar ik heb ook een lage enkel en de Asics zit daar net tegenaan. Ik ben bang, dat dat blaren gaat veroorzaken en kies dus de New Balance 1224. Die kost maar liefst $150, dus ik hoop de goede keuze gemaakt te hebben!

Naast deze winkel ligt een Trader Joe's en daar moet ik natuurlijk ook even naar binnen. Ze hebben er onder anderen heerlijke mini stroopwafeltjes. Net lekker voor even een snackje zijn ze (hoewel de kinderen ze meestal voor ik het weet op hebben).

Thuis wil ik nog even lekker buiten gaan zitten, maar het is te koel in de schaduw op het deck. Dat voel ik dan ook gelijk in mijn spieren, helaas. Al is dit heerlijk herfstweer, ik vind het jammer, dat het nu al komt. Dit is de laatste week, dat het zwembad open is, en deze temperaturen zijn te koel voor mij om te gaan zwemmen. Hopelijk warmt het tegen het einde van de week nog wat op, zodat we een laatste duik kunnen nemen.

Natuurlijk mag ik niet klagen, want voor anderen is dit schitterend weer en voor mij ook. Het wordt me echter wel steeds meer duidelijk, dat ik echt warm weer nodig heb, om me optimaal te voelen. Het is zo teleurstellend om de pijnen letterlijk terug te voelen komen bij de eerste koelte!

Voor wat lokale kleur deze YouTube videos. Arlington is hier een paar mijl vandaan en Fairfax ook (maar dichter bij ons). Ik vind het leuk gedaan, vooral die van Fairfax:
Arlington Rap

Het antwoord van Fairfax

Nog steeds mijn eigen laptop niet

Opeens mis ik het hardlopen enorm en heb de laatste paar weken minder last van mijn rechtervoet. Ik besluit dus de stoute schoenen aan te trekken. Dat zijn niet mijn Brooks hardloopschoenen, waardoor ik, volgens mij, de pijnen kreeg, maar mijn oude trail hardloopschoenen, die als een handschoen om mijn voeten zitten.

Omdat ik precies weet, hoe ver dat is, loop ik het geijkte rondje van 3,5 mijl door de buurt. Cosmo gaat ook mee, al heeft hij daar in het begin geen zin in. Halverwege pas komen we in "hondengebied" en wordt hij enthousiast en loopt voor mij uit. Zodra de kinderen terug naar school gaan, ga ik hem weer op natuurwandelingen meenemen.

Zonder voetklachten volbreng ik de vijf kilometer. Weliswaar in 35 minuten, maar ik ben al blij, dat het lukte! Nu is mijn dilemma wel, welke schoenen het beste zijn. De trailschoenen zitten lekker, maar zijn uitgelopen en iets te klein aan mijn linkervoet. Voor vijf kilometer zijn ze prima, maar niet voor tien mijl. De Brooks schoenen wil ik niet meer aan en mijn Nike Pegasus zijn ook uitgelopen. Schoenen zijn zo duur, dat ik niet een paar paar wil kopen om te kijken, wat het beste werkt. De enige officiele hardloopwinkel in de buurt is waar ik, na veel proberen, de Brooks heb gekocht. Hm.

Sinds ik vorige week het hele gedoe met de garantie van HP heb gehad, heb ik niets meer van Richards Computer over mijn laptop gehoord. De laptop, waar ik nu op werk, is oud, langzaam en doet vreemd in Outlook, zodat email lezen en sturen moeilijk gaat. Ik bel Richards Computer maar weer eens om te vragen hoe het ermee staat.

Volgens mij heb ik daar een heel laks figuur getroffen! Ik vraag hem, hoe het ermee staat, en hij antwoordt doodleuk, dat hij nog steeds geen authorizatie van HP heeft om de computer te maken. Ik vraag me toch af, wanneer hij mij daarvan op de hoogte ging stellen??? Nu moet ik, volgens hem, weer HP opbellen om te vragen hoe en wat. Waarom zij zelf geen directe lijn naar de bedrijven, waarvoor ze officieel reparatiecentrum zijn, hebben, is me een raadsel!

Maar goed, ik bel weer, inwendig kokend, 1 800-HP INVENT op en wordt minstens een half uur op "hold" gezet. Dan krijg ik gelukkig iemand aan de lijn, die klinkt, alsof hij weet, waarover hij praat. De garantie is helemaal in orde en Richards zou dat ook moeten zien. Hij vraagt, waarom ik mijn laptop niet direct naar HP heb gestuurd. Tja, hindsight is 20/20, gewoonlijk duurt dat dan zes weken, terwijl het via dit reparatiecentrum binnen de week zou moeten (daar betaal je dan ook voor). Nu zijn vier van die zes weken al om, zonder, dat ik mijn laptop terugheb!

Onmiddellijk bel ik Patrick bij Richards terug, die belooft me "meteen" te zullen laten weten, of het nu werkt. Dat "meteen" ken ik zo langzamerhand en een van mijn belangrijke vitamines zijn op, dus ik ga (oh, wat een straf) gauw even naar Whole Foods. Daar zie ik, dat ze hun lekkere gazpacho weer hebben, dus neem die mee voor een gezonde snack.

Thuis zie ik inderdaad, dat Patrick nog niet heeft teruggebeld. Ik ga op het deck lunch eten en een tijdschrift lezen en dan gaat de telefoon eindelijk. Patrick heeft er kennelijk zo lang over moeten doen om uit te vinden, dat alles aan hun eind nog steeds niet werkt. Ik vind zijn service (andere keren heb ik wel prima service gekregen bij Richards) werkelijk erbarmelijk! Ook is er, volgens hem, niets, dat hij eraan kan doen, ik moet weer HP bellen en hen zover krijgen, dat ze hem opbellen!

Het is, dat ik uit ervaring weet, dat het geen nut heeft om boos te worden aan de telefoon, maar ik moet mezelf erg in bedwang houden! Hij wil straks zijn gewone "labor" tarief om mijn laptop te maken en doet geen fluit om me te helpen!!! Enfin, alweer toets ik 800-HP INVENT in, alweer moet ik een half uur wachten, tot er iemand aan de lijn komt.

Dit keer heb ik minder geluk. Ze heeft geen idee, waar ik het over heb, en zegt me door te vinden naar de afdeling, die mijn model laptop verkoopt. Ik probeer haar aan het verstand te peuteren, dat die me niet zullen kunnen helpen, maar ze staat erop.

Inderdaad weet degene, die op die afdeling de telefoon opneemt, al helemaal niet, waar ik het over heb. Zij verbindt me door naar een of andere vage afdeling, die niet eens echt bij HP hoort. Zucht!!! Inmiddels zijn we meer dan een uur verder en, je raadt het al, word ik terugverbonden met tech support, waar ik begon. Weer een half uur op hold met een vervelende, zich honderd keer herhalende, HP reclameboodschap.

Het huilen staat me nader, dan het lachen. Ik wil zo graag mijn laptop terug en als het zo doorgaat, zal ik hem toch op moeten sturen en hem nog meer dan een maand moeten missen. Al mijn foto's, fotosoftware en veel meer staan erop, ik baal als een stekker!

Als ik Sunjay met een sterk Indiaas accent aan de telefoon krijg, zinkt de moed me even in de schoenen. Vorige week kreeg ik iemand met een soortgelijk accent, die echt niet wist, wat hij deed en niets van mijn problemen begreep. Ik denk dus helemaal terug naar af te zijn, maar dan verrast Sunjay mij door als eerste serieus naar mij te luisteren en ook echt op zoek te gaan naar een oplossing.

Hij vraagt me allerlei dingen, die alleen die Patrick bij Richards zou kunnen beantwoorden. Uiteindelijk emailt hij mij de link naar mijn garantiepagina en stelt voor die aan Richards te laten zien. Verder zal luie Patrick toch echt zelf HP op moeten bellen. Die is net gaan lunchen, als ik Richards bel, en ik laat mijn mobiele nummer voor hem achter, want ik blijf niet thuis op een telefoontje wachten! Maar goed ook, want hij belt dus de rest van de middag mooi niet terug! Grrr!!!

Om stoom af te blazen ga ik naar het zwembad en zwem zo snel mogelijk dertig baantjes. Het is er lekker rustig en onder een parasol lees ik nog wat Nederlandse tijdschriften. Als ik ze allemaal uitheb, ga ik ze naar Karin brengen, want die is nog wel een tijdje minder mobiel. Bij het volgende kwartier kinderpauze zwem ik nog eens tien baantjes, zodat ik er vandaag een kilometer op heb zitten.

Mijn plan, om zo lang mogelijk lekker te ontspannen en ieder uur tien baantjes te zwemmen, barst als een zeepbel uit elkaar, als om kwart over vier de lange fluit, dat het zwembad wordt gesloten, afgaat. He? Er is geen zwemteam, donder of wat ook te bekennen.

De reden is, dat iemand een "accident" in het zwembad heeft gehad (lees gepoept heeft). Bah, bah, bah!! Blij, dat ik niet in het water was! Het zwembad wordt nu voor twee uur gesloten om schoongemaakt te worden. Ik neem aan, dat het een kind was, dan schaam je je als ouder toch rot!

Kai heeft inmiddels de vrijheid van het zelf kunnen rijden helemaal gevonden. Met mijn goedkeuring heeft hij Cosmo meegenomen naar Petco en een nieuw speeltje (van Kai's verdiende geld) voor hem gekocht. Ook is hij naar het Guitar Center geweest om een schouderband voor zijn gitaar te kopen. Hij biedt zelfs aan Saskia bij haar vriendinnetje op te halen, wauw! Daar ga ik dit schooljaar gebruik van maken.

De avondmaaltijd bestaat uit spiesjes op de barbecue, Indonesische komkommersalade, bruine rijst en de uit Aruba meegebrachte niet aangeraakte satesaus (trots merk ik, dat mijn eigengemaakte saus net zo goed smaakte!). We eten lekker buiten, al moeten we ons onderspuiten met Off!. Even voor mijn eigen referentie: de kipspiesjes van Giant zijn erg lekker, maar de volgende keer geen biefstuk spiesjes kopen. De stukken "biefstuk" zijn zo taai, dat Rick en ik net kinderen zijn en ze weer uitspugen op ons bord! Ik verwacht voor $4 per pond geen filet mignon, maar wel iets, dat nog een beetje mals is!

Een durfal cicade heeft zich op ons deck gewaagd en Meike heeft er een half uur op geloerd. Uiteindelijk heeft ze hem (of haar) gevangen en neemt hem luidkeels gillend mee de tuin in. Die beesten gillen echt! Het is weer het tijdperk van "cadeautjes" van de katten, want Rick heeft net ook weer twee dode muizen in de garage aangetroffen. Zolang die niet in huis zijn, is het prima!

PS: Dit zou geen Amerikaans weblog zijn zonder even stil te staan bij de dood van senator Edward Kennedy gisteravond laat. Ik ben geen Democraat of Republikein per se, maar de familie Kennedy komt dicht bij een "koninklijke" familie hier in Amerika. Ik moet toegeven, dat zijn dood me wat doet. Ik heb er veel over gedacht vandaag. Het einde van een dynastie, zo voelt het, al is een van zijn zussen nog in leven en zijn een heel aantal andere familieleden ook politiek actief.

Memorial Day weekend

Zaterdag

Dit is een lang weekend, dus we (Rick vooral) hopen lekker uit te slapen. Maar dat gaat vanochtend niet lukken, althans niet voor mij. Al om half acht gaat Saskia in onze badkamer onder de douche en doet daarbij allerminst stil.

Na een half uur lawaai van de meisjes, sta ik ook rond acht uur eens op. Rick negeert het allemaal en blijft op een oor liggen. Samira en Saskia willen heel graag naar Viva Vienna, dus ik zet ze daar om kwart voor tien af.

Het is al flink warm, dus ik ga gauw met Cosmo lopen. Met mijn zestien pond wegende vest aan loop ik vier mijl in iets minder dan een uur. Dat vest maakt het wel erg warm, want het is een vochtige 26 graden. Een goede stok achter de deur om geen zestien pond aan te komen, want dan zou ik dat gewicht altijd meedragen!

De dochters van Pat wassen vandaag bij de Shell auto's om geld in te zamelen voor de reis naar Honduras, die hun kerkgroep gaat maken. Daar gaan ze ontwikkelingswerk doen voor een paar weken. Ik help hen daar graag bij en laat de insekten van de reis naar Massachusetts van de van wassen. Ik gooi de van ook maar gelijk vol bij de Shell. Dat zie ik andere mensen ook doen, dus zo'n "car wash" is wel lucratief voor het benzinestation.

Bij Manhattan Bagel haal ik bagels voor de lunch. Het is er flink druk en er is nog maar een van mijn favoriete spinaziebagels over. De rest thuis wil gewone bagels en die zijn net warm uit de oven!

Dit is voor het eerst in jaren, dat we met Memorial Day thuis zijn. Meestal gebruiken we dit weekend om een bliksembezoek aan familie af te leggen. Maar dit jaar hebben de kinderen gesmeekt thuis te blijven en Rick en ik vinden dat ook veel rustiger, dan het kilometervreten op de snelwegen, natuurlijk.

Dat betekent ook, dat we de opening van het zwembad vandaag mee kunnen maken. Samen met Katja, die ongeduldig op Justin wacht, die toch weer later uit North Carolina is vertrokken, dan verwacht, loop ik naar de overkant. We kiezen een paar ligstoelen uit (ik onder een parasol) en gaan lezen.

Na een voet in het water heb ik al door, dat het voor mij nog veel te koud is om erin te gaan! Katja is wel zo dapper en houdt het een hele vijf minuten uit. Grappig is altijd, hoe kleine kinderen totaal geen last van die kou hebben, behalve, dat hun lippen blauw worden. Overal zie ik kleintjes met blauwe lipjes.

Rick komt ook nog even, maar ook hij waagt zich niet in het water. Na een paar uur lopen we weer naar huis en zien daar de ijscowagen de cul de sac indraaien. Dat ontgaat Saskia, die net terug is van Viva Vienna, en haar vriendinnetjes ook niet. Rick voelt zich gul en tracteert iedereen op een ijsje. Wat een heerlijk zomers gevoel is dit!


Saskia en Delaney gaan met Delaney's moeder terug naar Viva Vienna. Saskia haalt zo wel alles uit de $30, die de armband kost, waarmee je de hele dag alle kermisattracties in mag. Ze klaagde wel over haar maag, maar gaat nu toch weer met plezier ronddraaien en in de lucht geslingerd worden.

Als Justin eindelijk rond acht uur aankomt, gaan we met zijn vijven (Saskia eet bij Viva Vienna) naar Tequila Grande. Daar krijgen we een tafeltje op het terrasje en vermaken ons met het kijken naar de prachtige motoren, die bij het ernaast gelegen motel geparkeerd staan.

Morgen is Rolling Thunder en daarvoor zijn duizenden motorrijders naar dit gebied gekomen. De hele dag hebben we het geronk van de motoren gehoord en kennelijk logeert een groot aantal bij het Wolftrap Motel hier in Vienna.

Zondag

Alweer is het ons niet gegund uit te slapen. Al om kwart over zes tikt Saskia me op mijn arm. Of ik haar in wil smeren. Ze is helemaal opgewonden, want vandaag gaat ze eindelijk met Kaylee en haar vader naar Hershey Park. Dat is al twee keer niet doorgegaan, maar nu haalt Kaylees vader Saskia om zeven uur op en vertrekken ze naar Pennsylvania.

Ook wij hebben een leuke, drukke dag voor de boeg. Mary Ellen en ik willen vanwege de hitte vroeg gaan lopen, maar zelfs om negen uur is het al vochtig warm. We rijden naar het Community Center en lopen daar het W&OD pad op. Het doel is vandaag anderhalve mijl verder te lopen, dan de gewoonlijke 3,5 mijl.

Nadat we ons een weg gebaand hebben door het drukke Viva Vienna, beginnen we aan de vijf mijl. Het pad lijkt recht, maar naar het westen loopt het geleidelijk heuvel af en dat betekent dus, dat de terugweg vrijwel helemaal heuvel op is. Dat is wel even afzien, zeker voor Mary Ellen, die minder getraind is, dan ik.

We zijn tevreden met onze tijd: 51,5 minuten voor de vijf mijl (acht kilometer). De laatste mijl en een kwart terug naar de auto lopen we uit. Bij elkaar lopen we een volle tien kilometer in een uur en dertien minuten.

Net voor we terug zijn in Vienna worden we gewaarschuwd, dat er een ongeluk is gebeurd verderop op het pad. Dat is niet echt verwonderlijk, want het is er flink druk en racefietsers lijken zich daar niets van aan te trekken. Die komen nog in volle vaart, van verre "on your left" roepend, langs suizen. Wat er precies gebeurd is, zullen we nooit weten, maar een vrouw zit flink gehavend op het pad op een ambulance te wachten. Haar pols is duidelijk gebroken. Dat is een van de redenen, dat ik geen racefiets wil. Je valt er veel te makkelijk mee!

Thuis wacht er een lekker Starbucks ontbijtje op me en is iedereen al op en gedoucht. Nadat ik me ook heb opgefrist, rijden we naar Washington. Daar parkeren we zonder moeite in het Reagan gebouw en vinden een plaatsje aan Constitution Ave en 14th Street om Rolling Thunder mee te maken.

We zijn precies op tijd. In de verte zien we de lichten van de motoren, die om twaalf uur van het Pentagon vertrokken zijn, al aankomen. Ook horen we het vervaarlijke gerommel van de motoren, dat inderdaad iets wegheeft van het gedonder van een naderende onweersbui.

Pas als we op weg gaan naar Joe's Crab Shack voor een feestelijk einde van dit fantastische weekend begint het te plenzen.


De gezichten

Langs de kanten staan toeschouwers met vlaggetjes te zwaaien en er hangt een supersfeer. Een Vietnam veteraan loopt langs en vertelt zijn verhaal aan een ieder, die het horen wil. Hij heeft de naarste dingen meegemaakt in Vietnam en toen hij na zijn dienst op het vliegveld van Philadelphia terugkwam, werd er naar hem gespuugd! Erg, hoor!

Tijdens de parade van motoren zie ik allerlei emoties bij de berijders. Sommigen zwaaien vrolijk, anderen lijken emotioneel. Op veel motoren waaien de zwart-witte POW/MIA vlaggen (prisoner of war/missing in action). Sommigen zijn helemaal versierd. Eentje trekt een doodskist gehuld in de Amerikaanse vlag en een ander een kooitje met een "krijgsgevangene" erin. Het is enorm indrukwekkend, deze eindeloze stroom van duizenden motoren!


De motoren



Na zo'n anderhalf uur is er nog geen einde in zicht, maar wij hebben het warm en hebben dorst. Katja en Justin gaan DC verkennen en Rick, Kai en ik kopen gauw een flesje ijskoud water bij een van de standjes. Wat kan dat dan lekker smaken!

Thuis eten we snel een hapje en dan gaan Rick en ik Viva Vienna verkennen. Wij laten de kermisattracties voor wat ze zijn, want die draaien vrijwel allemaal rond en daar wordt Rick niet lekker van.

Wij lopen langs de standjes van de braderie. In het standje van Anytime Fitness zien we Sharon, die ik vanochtend ook al hardlopend tegenkwam. Ik stel Rick aan haar voor en we kletsen wat. Helaas is er morgen geen core training, dus ik zal zelf iets moeten bedenken om te doen.

Op het marktje staat van alles. Je kunt er allerlei zelfgemaakte dingen krijgen, van een emmertje met de naam van je kind erop tot een vrolijk beklede wc bril. Bij een standje met hondenhalsbanden vinden we eindelijk weer een Virginia Tech halsband voor Cosmo.

De man achter de kassa vertelt, dat hij, als hij in Virginia is, altijd alleen maar vragen over die school krijgt. Het is dan ook het enige Virginia college, dat vertegenwoordigd is in zijn collectie. Hebben wij even geluk en nog een stuk goedkoper, dan bij de campus boekenwinkel ook!


Als we bij Great Harvest een lekker brood voor morgen willen kopen, zijn ze net gesloten. De baas wuift ons toch naar binnen, waar Viva Vienna duidelijk ook voor goede zaken heeft gezorgd. Vrijwel alle planken, die anders vol liggen met verschillende broden, zijn leeg! Er is nog een patriotisch "red, white and blueberry" brood, dat we dan maar nemen. Als Rick wil betalen, zegt de baas, dat het brood voor mensen met een Hawaiiaans shirt aan (wat Rick draagt) gratis is! Dat is een leuke meevaller!

Rick wint nog allerlei informatie in over de Carefree Boat Club. Al heel lang wil hij een boot, maar ik zie dat niet zitten. Dat is heel veel onderhoud en we wonen te ver van de rivieren om er even na het werk mee te gaan varen.

Een lidmaatschap bij deze botenclub betekent, dat je ieder weekend een boot kunt gebruiken, maar er verder niet het onderhoud, de verzekering etc. voor hoeft te betalen. Het lijkt Rick wel wat, maar is ook niet bepaald goedkoop, dus het zal nog een paar jaar moeten wachten, tot de kinderen uit college zijn.

Vanavond zijn we bij Mary Ellen en Phil uitgenodigd voor een drankje. We willen dan ook iets lekkers meebrengen, dus duiken we Whole Foods even in. Daar kiezen we voor een Nederlandse tractatie: een stuk oude Goudse kaas.

Dat wordt met enthousiasme geaccepteerd. Phil blijkt zelfs "Gouda" goed uit te spreken, tot onze verbazing (de meeste Amerikanen zeggen "Goeda"). Hij is jaren geleden in Gouda geweest. Het wordt een gezellig uurtje borrelen. Twee andere buurparen van Mary Ellen en Phil, die wij nog niet kennen, zijn er ook. Het gesprek is meteen geanimeerd en met tegenzin nemen we een uurtje later afscheid.

Mary Ellen had ons ook voor de barbecue uitgenodigd, maar wij hadden Katja en Justin al beloofd om naar Clare and Don's Beach Shack te gaan. Daar hebben we geluk, want we kunnen vrijwel meteen een tafeltje buiten krijgen.


Het is alweer een heel leuke ervaring. De bediening is enorm vriendelijk en het eten heerlijk. Ik heb bij Mary Ellen al gesnackt, dus houd het bij een lichte ceviche. Katja en Justin bestellen garnalen en scallop spiesjes en Rick de crabcakes. Kai is de enige "landlubber" met een Buffalo kip sandwich.

Kai rijdt ons bekwaam naar huis. Het begint tijd te worden, dat wij zijn professionele rijlessen gaan regelen. Ik zou graag zien, dat hij deze zomer nog zijn rijbewijs haalt.

Rick en ik wachten thuis op Saskia, terwijl de tieners Viva Vienna nog even onveilig gaan maken. Het lukt Kai eindelijk een stel vrienden te ontmoeten, daar heeft hij het hele weekend aan gewerkt. Pas laat gaan we allemaal naar bed.

Maandag

Het weerbericht voor vandaag klonk vreselijk, maar bij het opstaan schijnt de zon lekker. Ik smeer een paar sneedjes red, white and blueberry brood voor Rick en mij, terwijl hij koffie maakt. Het is heerlijk alweer buiten ontbijt te kunnen eten!

Eigenlijk had ik vandaag een krachttraining op het sportprogramma staan, maar ik kan mezelf er niet toe zetten binnen te trainen. Morgen wordt er veel koeler weer en regen voorspeld, dus ik besluit het een dagje uit te stellen.

In plaats daarvan ga ik met Rick mee om zijn mijlpaal mee te maken. Na negen weken trainen staat er voor vandaag voor het eerst een volle 5 kilometer op zijn schema! Die wil hij op het W&OD pad lopen, dus we parkeren de auto daar dichtbij.

Het is vochtig warm en klam buiten, wat het lopen niet vergemakkelijkt. Maar Rick volbrengt het zonder stoppen in 35 minuten! Echt supergoed vind ik het van hem! Hij is absoluut geen sporter en al helemaal geen hardloper, maar heeft met veel doorzetten dit toch maar bereikt! We zijn klaar voor de Race for the Cure over twee weken!

Saskia gaat alweer naar Viva Vienna, dit keer met Madison. Niet veel later wil ze weer opgehaald worden om naar het zwembad te gaan. Wat een weekend heeft dat kind! Ze verzucht dan ook luid, dat ze geen zin heeft in school morgen. Nog drie weekjes en dan begint de zomervakantie ook voor Saskia en Kai.

Katja en Justin gaan de zoo onveilig maken. Rick gaat bij Home Depot spullen halen om de zijkanten van de hot tub te maken. Kai en ik blijven lekker thuis luieren. Maar niemand kan beter luieren, dan katten. Onder de stoel naast mij op het deck liggen Sushi en Snickers lang uitgestrekt naast elkaar te slapen.


Aan het einde van de middag begint het vervaarlijk te rommelen. Helaas voor Saskia en Madison betekent dat, dat het zwembad voor tenminste drie kwartier wordt gesloten. Daar zijn ze hier heel streng op, wel goed, als je bedenkt, dat een bliksemschicht maar liefst vijftig mijl kan reizen! Rondom ons laat de radar flinke onweersbuien zien, maar boven ons blijft het droog.

Pas, als we op weg gaan naar Joe's Crab Shack voor een feestelijke afsluiting van dit fantastische weekend, begint het te plenzen. We hadden op hun terrasje willen zitten, maar dat gaat dus niet door. Gelukkig is het binnen ook heel gezellig in dit restaurant.

De naam zegt het al, er worden vooral gerechten met crab geserveerd. Je kunt ook hele emmers met crabpoten bestellen. Kai wordt avontuurlijk en bestelt de crabcakes. Langzaamaan begint hij vis ook lekker te vinden. Nu Saskia nog en het hele gezin is visliefhebber.

Maar ik heb voor we gingen al gezien, wat ik graag wil eten hier. Dat is geen crab, maar een pan met gestoomde gamba's en crawfish! Die laatsten zijn mijn absolute favoriet en het is echt smullen geblazen. Ook de anderen geniet van hun "galgenmaal" voor het werk en de scholen weer beginnen.

Kai rijdt alweer heen en weer en doet het ook in de regen erg goed. Katja en Justin zijn niet van de partij. Die hebben een "date night" bij Captain Pell's, want Katja wilde, dat Justin de lekkernij van deze streek op de juiste manier leerde kennen. Daar krijg je een berg crabben voor je neus en kraken maar!

Zoals je in New England de lobster shacks hebt, heb je hier de crab shacks. De Chesapeake Bay is beroemd om zijn blauwe crabben. Bestel in Washington of Baltimore dus beslist een gerecht met crabcakes, dat wordt gemaakt met plaatselijke crabben en je kunt bijna niet mis gaan, dan.

Helaas zitten de drie vrije dagen er weer op. Het eerste "officiele" zomerweekend is een feit. Hopelijk volgen er nog vele, die zo leuk zijn!