De race

Na een onrustige nacht zijn Rick en ik allebei al ruimschoots wakker, als om zes uur de wekker gaat. Als ik weet, dat ik vroeger op moet, dan gewoonlijk, word ik om de een of andere reden ieder uur wakker om te zien, hoeveel tijd om te slapen ik nog heb. Idioot, he?

Kai en Katja zijn ook al gauw op en we maken ons klaar voor de race. Janet komt keurig om half zeven en we halen Mary Ellen op bij haar thuis. Rick brengt ons naar het Pentagon. We hebben ruim de tijd genomen om er te komen, verwachtend, dat er veel verkeer zal zijn. Dat is niet het geval en net voor zevenen lopen we het terrein al op.

Het is nog kil, maar zodra de zon opkomt wordt de temperatuur aangenamer. Het is perfect hardloopweer, niet te koud en niet te warm. Katja is te dik gekleed en we gaan haar trui en broek afleveren bij de bus terminal. Daar liggen speciale plastic tassen, waar ze haar nummer op moet schrijven en aan moet hangen. Dit is de eerste keer, dat we hier gebruik van maken en het is heel goed geregeld allemaal.

Dan is het tijd om naar de kleur ballonnenboog te lopen, die overeenkomt met de kleur van ons racenummer. Dit gaat, zoals bij alle races, volgens de tijd, die je opgeeft als vermoedelijke finish tijd. Zo staan wij onder de laatste paarse boog en gaat Janet naar de blauwe boog, want zij loopt beduidend sneller, dan wij. Mary Ellen heeft oranje, maar komt bij ons staan, want wij gaan samen lopen.

Doordat Kai nog even naar de wc moet, staan we vrijwel helemaal achteraan! Van de tienduizenden lopers staan er maar zo'n tiental achter ons. Het duurt dan ook bijna twintig minuten voor we over de startlijn lopen.


Mary Ellen en ik hebben afgesproken te zien hoe het gaat qua hardlopen. Ik heb mijn Garmin ingesteld op 3 minuten hardlopen 2 minuten snelwandelen, maar de eerste mijl willen we in ieder geval hardlopen, zodat we niet meer zo achteraan lopen. Al gauw halen we allerlei mensen in, ook de 11 minuten per mijl "pacer". De eerste mijl lopen we in 9:57 minuten.

Katja zou ook met ons meelopen, maar heeft van het begin af aan moeite. Haar hoofd staat er gewoon niet naar om hard te lopen, dus na iets meer dan twee mijl houdt ze ermee op. Gelukkig is Rick inmiddels ook in de stad beland, dus gaat Katja naar hem toe om de lopers aan te moedigen.

Kai is ons inmiddels al voorbij gelopen, dus Mary Ellen en ik ploegen samen voort. Of eigenlijk is het helemaal niet zo ploegen, want het gaat super! Heel af en toe doen we de 3 minuten/2 minuten, maar over het algemeen lopen we gewoon hard. De mijlen vliegen voorbij en voor we het weten zijn we halverwege. Na vijf mijl zitten we nog steeds rond de tien minuten per mijl! Veel beter, dan we hadden verwacht.

Het is zo'n speciaal gevoel om hier met al die mensen door de straten van Washington te lopen! De eerste brug is de mooie Memorial Bridge, daarna lopen we langs het Kennedy Center, langs de rivier naar de Mall. Voor het Capitool langs en dan terug richting de rivier. Uiteindelijk nemen we de 14th Street Bridge terug naar het Pentagon.

Om de twee mijl staan er tientallen militairen, die water en Gatorade uitreiken. Daar maken we iedere keer gebruik van, want al is het niet te warm, de zon schijnt schel en maakt, dat onze kelen gauw droog zijn.

De tien kilometer lopen we in een uur en drie minuten, ook een persoonlijk record. Nu denken we de laatste vier mijl wat tijd te gaan verliezen, want zo ver hebben we nog nooit gelopen. Bij mijl zeven zien we Rick en Katja ook nog even.


Het blijft echter lekker gaan en de laatste mijl zien we Kai ook weer. Vrijwel tegelijk lopen we met zijn drieen, na een flinke eindsprint, over de finishlijn. Kai heeft helaas zijn "chip" omgekeerd aan zijn schoen gedaan, waardoor zijn tijd niet is geregistreerd. Ik schat, dat hij een minuut sneller was, dan Mary Ellen en ik. Mijn officiele tijd is dus 1:43:41, 10:22 per mijl gemiddeld, ik ben er dik tevreden over.

Nu is het zaak om in de mensenmassa (en die is enorm met 30.000 hardlopers en hun supporters!) Janet terug te vinden. Gelukkig hebben we voor de race een ontmoetingsplek afgesproken. Het duurt even voor we onszelf een weg daarheen hebben gebaand en dan zien we Janet al gauw staan. Zij heeft helemaal super gelopen, 1:33!


Bij alle standjes is allerlei eten te krijgen. Wij houden het bij een banaan en een muffin, maar ik zie ook mensen met hot dogs en zuurkool en barbecue vlees. Brrr, daar heb ik na zo'n race geen trek in!

Onze telefoons hebben hier bij Pentagon slecht bereik, dus het duurt even, voor we Rick en Katja ook weer gevonden hebben. Met zijn allen rijden we huiswaarts en zetten Mary Ellen en Janet af. Ik moet zeggen, dat ik mijn benen nu echt wel voel! Tien mijl is weer even iets anders, dan tien kilometer volgens mijn spieren! Maar het is een goede pijn, ik verbaas me er zelf over, dat mijn lichaam zo'n race voor elkaar krijgt.

Thuis eten we gauw lunch en gaan Katja en Rick even slapen. Ik ben ook moe, maar te opgewonden om te gaan slapen. Ik help Saskia dus maar met een schoolproject. Kai zegt zijn benen ook wel te voelen. Ik vind het super, dat hij de race uit heeft gelopen!

Als Katja weer wakker is, neem ik de meisjes mee naar mall. Het is alweer een tijd geleden, dat we met zijn drieen geshopt hebben en ik geniet ervan. Katja zoekt naar een "skinny" lichte spijkerbroek, maar die is vrijwel nergens te vinden zonder expres gemaakte gaten erin. Die wil ze niet, maar eindelijk slaagt ze bij Pac Sun.

We lopen sieraden- en kledingwinkels in en uit. Natuurlijk koopt Saskia Halloween oorbellen bij Claire's en vindt Katja er ook nieuwe oorbellen. Bij Bath and Body Works proberen de meiden alle luchtjes uit, voor ze ieder een spray kiezen. Het is drie halen, twee betalen, dus ik neem voor mezelf de Honeysuckle spray mee.

Als laatste lopen we Barnes and Noble binnen. Katja wil graag het nieuwe boek van Dan Brown meenemen. Verder koop ik nog een kookboek voor haar crockpot voor haar. Daaruit kan ze gezonde en goedkope maaltijden maken en er dan porties van invriezen. Saskia is opeens dol op Garfield, dus neemt daar een boek van mee.

We gaan vroeg eten, want Katja moet vanavond nog terug naar Blacksburg rijden. Natuurlijk kiest zij sushi, want dat blijft haar favoriete eten, wat ze van haar eigen geld niet kan betalen. Bij Sakana worden we weer als oude vrienden binnengehaald en het wordt een gezellige maaltijd met zijn vijven.

Katja's vriendin, die op de heenweg ook met haar mee is gereden, komt en dan is het alweer tijd voor het afscheid! Dit was wel een erg bliksembezoek, we hopen, dat Katja binnenkort een wat rustiger weekend kan komen.

Ook hebben we afgesproken, dat ik met Cosmo deze maand een paar dagen naar haar toekom. Hij mag nu bij haar in het apartement logeren. Het was toch wel weer heel fijn om onze oudste in levende lijve te zien. De webcams zijn een geweldige uitvinding, maar toch niet precies hetzelfde.