Coral Gables

Na een gerieflijke nacht, al deed de airconditioning het naar mijn smaak pas tegen de ochtend echt goed, wordt er om kwart voor negen aan de deur geklopt. Room service! We hebben van Ricks manager ook nog eens een tegoed van $150 in het hotel te besteden gekregen, dus we nemen het ervan.

Behalve de geijkte eieren met sausage of bacon heeft dit hotel ook een heel "fit" menu. Daarop staat gegrilde French toast in Corn Flakes gerold met verse bananen en aardbeien, dat moest ik natuurlijk proberen! Het smaakt perfect! We eten gezellig samen op het balkonnetje met uitzicht op zee. Wat een luxe!

Terwijl ik mijn blog van gisteren bijwerk, gaat Rick naar beneden om een huurauto te regelen. We willen toch meer van de stad zien, dan alleen South Beach. Al vinden we even in de zee en het zwembad zwemmen lekker, we zijn ook geen mensen, die een hele middag gaan liggen lezen.

Beneden zien we Judd en Traci, die ook wel zin hebben om met ons mee te gaan. Eigenlijk wilde Rick nog anderen uitnodigen. Maar als hij ziet, dat zijn, volgens de concierge "flinke", auto een PT Cruiser is, wordt duidelijk, dat er niet meer plaats is.

Rick en ik zijn al herhaalde malen in Miami geweest, maar meestal met kinderen. Toen hebben we Jungle Island en Parrot Jungle en dergelijke bekeken. Nu zijn we meer geinteresseerd in de architectuur van de bekendere buurten. Vandaag valt de keuze op Coral Gables.

Overal lees ik, dat de Venetian Pool de moeite van een bezoek waard is. Even overwegen we er te gaan zwemmen, maar het is al bij twaalven en dan zouden we in zwempak moeten lunchen straks. We besluiten het dus enkel te gaan bekijken.

Van de concierge heeft Rick richtingaanwijzingen gekregen, die goed te volgen zijn, alleen op het einde niet. We rijden dus iets te ver door. Niet, dat dat erg is, want Coral Gables is prachtig! Er staan allerlei historische fonteintjes en bouwwerkjes en daartussenin de mooiste huizen.


Nadat Rick is omgekeerd vinden we dit unieke zwembad, dat door natuurlijke bronnen wordt "gevoed". Het werd in 1923 geopend en is een van de weinige, zo niet het enige, zwembad op de lijst van National Historic Places van de VS. Het zwembad is schitterend aangelegd met twee watervallen, allerlei palmbomen en een Venetiaans aandoend gebouw.


Omdat we niet gaan zwemmen, hoeven we geen entree te betalen. We mogen rustig rondkijken en foto's nemen. Dat doen we dan ook met genoegen. Behalve mooie bomen en bloemen zien we ook wat groene papegaaien vliegen. Traci ziet zelfs nog een enorme leguaan wegschieten en overal rennen kleine hagedisjes. We vinden allemaal een bezoek aan dit zwembad de moeite waard, zelfs als je niet gaat zwemmen.


In de verte hebben we het Biltmore hotel al boven de huizen uit zien steken, dus ook dat gaan we dichterbij bekijken. Helaas hebben de anderen geen zin om er binnen te gaan en het terrein, dat heel erg mooi moet zijn, te bekijken.


Wel maken we nog foto's van het unieke historische kerkje, dat tegenover het hotel staat. Deze kerk stamt, net als de Venetian Pool, uit 1923. Coral Gables was een van de eerste "planned communities" in de VS.


Het is inmiddels flink warm en de magen beginnen te rommelen. We rijden terug naar South Beach en vinden een parkeerplaats langs Ocean Drive. Traci en ik hebben zin in vis, wat het eerste restaurant, dat we zien wel heeft. De meisjes daar zijn echter zo vervelend opdringerig voor een tafeltje, dat we stug doorlopen.

Helaas komen we verderop alleen maar Italiaanse en een Iers restaurant tegen, dus lopen we toch maar terug naar het restaurant, Cafe Medi, tegenover onze auto. Ik kan alleen maar zeggen, dat ik het helemaal eens ben met de reviews op Trip Advisor!

Ga niet bij dit restaurant eten en bestel er al helemaal geen cocktail, zoals Judd helaas voor hem moest uitvinden! Zogenaamd krijg je twee drankjes voor de prijs van een en er staan geen prijzen voor cocktails op het menu. Judds Mai Tai is gigantisch, maar kost dan ook een schrikbarende $25! Mijn garnalensalade komt met vier bijna rauwe garnalen en verlebberde groente! De anderen zijn ook niet onder de indruk van hun gerechten. Geen aanrader, dit restaurant!


Het is een enorme bak, maar geen $25 waard!

Eenmaal terug in het hotel verkleden we ons gauw en rennen de oceaan in. Wauw, wat heerlijk warm is het water hier! Warmer zelfs, dan in Aruba. We dobberen een uurtje lekker en bedenken dan, dat het cruise schip, dat voor anker lag in de haven, vast al snel zal vertrekken.

Net als Rick en ik naar de pier lopen, zie ik de bekende schoorsteenmast van Carnival Cruise Lines verschijnen. Wat is zo'n schip toch enorm, als je er zo dichtbij staat. Ik merk aan Rick, dat hij het verlangend nakijkt, hij wil al een tijdje weer eens een cruise maken.

In het zwembad treffen we de meesten van Ricks collega's en hun vrouwen, die inmiddels ook allemaal aangekomen zijn. Ik tril, omdat mijn suikerspiegel te laag is, iets wat ik weleens krijg, als ik niet genoeg heb gegeten. Rick bestelt een quesadilla voor mij, die ik met de rest van de groep deel. Ook zijn er natuurlijk de nodige cocktails, maar ik houd het nu even bij water.

Na een uurtje gaan de meeste dames naar hun kamers om zich voor het avondeten op te gaan doffen. De mannen blijven nog kletsen en ik besluit, dat dit een goede gelegenheid is voor mij om dit blog bij te werken.

Vanavond gaan we bij een erg interessant klinkend restaurant eten, Ola. Er is een "dress code", er mogen o.a. geen korte broeken of slippers. Nu heb ik als enige nette schoenen leren "slippers" mee, dus ik hoop maar, dat dat geen probleem is. Het menu klinkt in ieder geval heerlijk met o.a. allerlei soorten ceviche.


Zonsondergang over Miami's haven