Dagje rustig aan

In het midden van de nacht word ik wakker van de pijn. Al mijn spieren lijken in brand te staan. Het voelt alsof er duizend messen in mijn schouders, nek en hoofd steken! Wanhopig, want met zoveel pijn kan ik slapen wel vergeten, neem ik tegen beter weten in drie Advils. Zoals gewoonlijk helpen die absoluut niet.

Rick brengt Saskia vandaag naar school. Ze is nog steeds niet in orde, maar niet ziek genoeg om thuis te blijven. Om klokslag acht uur bel ik dus de kinderarts op en vraag voor hun laatste afspraak vanmiddag, zodat Saskia zo min mogelijk school hoeft te missen. We kunnen om tien voor half vier terecht.

Als Rick thuiskomt smeek ik hem mijn rug in te smeren met Mineral Ice. Als de pijn zo erg is, is dat eigenlijk het enige, dat de pijncyclus kan doorbreken. Ik weet niet of zoiets in Nederland te verkrijgen is, maar ik vind het een superprodukt en het vergt geen chemicalieen slikken.

Het helpt in ieder geval genoeg, dat ik op kan staan. Maar na het ontbijt en een kop koffie merk ik al gauw, dat mijn lichaam vandaag niet meewerkt. Ik voel me duizelig en besluit even terug naar bed te gaan. Dat blijkt een goed idee te zijn, want na een uurtje gaat het wel weer.

Inmiddels is de bewolking weg en schijnt de zon. Nu is het zaak om te bewegen om de spieren los te krijgen. Het moet niet te inspannend zijn, dus ik besluit een lange wandeling door de buurt te gaan maken. Intussen klets ik met Christine, die net terug is van vakantie.

Onderweg neem ik foto's van de Halloween versieringen in de tuinen, waar ik langs loop. Dat is in deze tijd van het jaar zo leuk! Sommige mensen hebben enkel een paar pompoenen, maar anderen hebben uitgebreid versierd. Ook Hornsby, het roze varken, is inmiddels "verkleed". Dit jaar is hij een heks.


Ook onze buren en overburen hebben hun versieringen nu aangebracht. Zes van de tien huizen in de cul de sac zien er nu griezelig uit. Helaas zie je op de webcam alleen witte lichten, want het huis recht tegenover ons is supergoed versierd!

Na bij Whole Foods de nodige boodschappen gehaald te hebben, ga ik even voor het huis van het lekkere weer genieten. Het is ongeveer twintig graden en in het zonnetje precies lekker om te lezen. Voor de komende dagen worden ronduit winterse temperaturen voorspeld. Ik begin in mijn nieuwe boek, "The Other Queen" van Philippa Gregory. Haar boeken lezen altijd zo makkelijk "weg".

Al gauw is het tijd om Saskia op te halen uit school. We doen Emla op haar arm, omdat we verwachten, dat er bloed zal worden afgenomen.

Omdat ik de van dus nodig heb en Kai vanmiddag moet werken, komt Rick vroeg uit zijn werk, zodat Kai zijn auto kan gebruiken. Dit weekend hebben ze samen naar auto's gekeken. In de running zijn de Hyundai Accent, Kia Rio en Toyota Yaris. De Rio heeft Kai's voorkeur, geloof ik.

Bij de dokterspraktijk moeten we best lang wachten. Later vernemen we, dat dat komt, omdat het kind voor ons een gebroken arm had. In plaats van een dokter krijgen wij een Nurse Practitioner (geen idee, hoe die in het Nederlands heet). Eigenlijk heb ik die liever, dan de dokter in zo'n geval als Saskia, want zij denken meestal meer aan het hele lichaam, dan enkel de symptomen behandelen.

"Connie" (ik blijf het vreemd vinden, dat de doktoren altijd "Dr. Achternaam" zijn en de NPs and PAs (Physician Assistants) bij de voornaam worden aangesproken) is werkelijk fantastisch. Ze neemt de tijd voor ons. Ze praat met Saskia over van alles, dat haar dwars zit.

Na haar onderzoek gaan we naar het laboratorium om bloed af te laten nemen. Net als in het ziekenhuis vorig jaar, duurt het even voor de laborante de ader heeft gevonden. Gelukkig lukt haar dat wel, want anders zouden we naar een ander laboratorium moeten. Binnen de week zullen we de resultaten horen.

Thuis is mijn energie helemaal op. We hangen voor de tv en straks wil Rick hopelijk weer even met de Mineral Ice aan de gang. Ik moet me gewoon beter voelen voor donderdag, want dan ga ik naar Blacksburg om Katja te zien!